Κατακλυζόμαστε καθημερινά από καταιγισμό “αποκαλύψεων”, δηλώσεων, νομοσχεδίων, αποφάσεων κ.λπ. από πολιτικά πρόσωπα και επιχειρηματίες του Κεφαλαίου. Νέα πρόσωπα, παλιά ή άγνωστα έρχονται ή επανέρχονται στο προσκήνιο για τις μηχανορραφίες τους και τον αντικοινωνικό τους ρόλο. Πολιτικοί, γκόλντεν μπόυς, αυλικοί, εισαγγελείς, πρόεδροι δικαστηρίων, εφοπλιστές, μπάτσοι… είναι τόσοι πολλοί πού είναι αδύνατον να θυμόμαστε τί έχει κάνει ο καθένας. Προτείνουμε λοιπόν σε όποια συλλογικότητα (ή και άτομο/άτομα συνεργαζόμενα) έχει την ευχέρεια, τη δυνατότητα, το χρόνο, το πλήθος των ατόμων που την απαρτίζουν, τη διάθεση, τις τεχνικές γνώσεις κλπ. (μιας και εμείς απλά και μόνο, αν και έχουμε τη διάθεση, δεν διαθέτουμε τα υπόλοιπα), να δημιουργήσει μια ονομαστική βάση δεδομένων αλφαβητικά, ώστε όταν θέλουμε να βρίσκουμε το αντικοινωνικό έργο που έχει κάνει συγκεκριμένο άτομο/άτομα, φορείς, κόμματα, οργανώσεις, βουλευτές, εταιρίες, διευθυντές, δήμαρχοι κλπ., να μπορούμε να ανατρέχουμε στη συγκεκριμένη σελίδα και με μια απλή αναζήτηση ονόματος να βρίσκουμε την καταγραφή, τί έχει δηλώσει ή πραγματοποιήσει, ποια ημερομηνία και την πηγή. Θα βοηθούσε αρκετά τον επαναστατικό χώρο μια τέτοια βάση καταγραφής με τα “άπλυτα” προσώπων της εξουσίας, αξιωματούχων και αυλικών τους, ώστε να μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη, να αντιπαραβάλει επιχειρηματολογία και δράση ενάντια σε άτομα, κόμματα κλπ. Στα κόμματα υπάρχει η δυνατότητα να γίνει και μια υποδιαίρεση σχετικά με γεγονότα και πράξεις με βάση θεματικές π.χ. ο ρόλος του κόμματος (νομοσχέδια, κινήσεις, αποφάσεις, δηλώσεις) στην οικονομία, τα μνημόνια, την παιδεία, τους πρόσφυγες, στα σκάνδαλα,τις μίζες, τα εξοπλιστικά, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ. Προφανώς μόνο οι διαχειριστές που θα διαχειρίζονται αυτή τη σελίδα δεδομένων θα μπορούν να έχουν πρόσβαση, να ανανεώνουν, να εμπλουτίζουν και να διορθώνουν αυτή τη βάση δεδομένων. Ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να συνεισφέρει προτάσεις, πληροφορίες και πηγές μέσω mail, σχολίων κλπ.
Τροχιά στο Άπειρο
Μετά τη φαρσοκωμωδία των πρόσφατων εκλογών, παρατηρούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την αύξηση της συχνότητας των «αστοχιών» όλων όσων εμπλέκονται στην εκλογική διαδικασία, αλλά κυρίως στελεχών της πρώην κυβέρνησης που πιθανώς θα είναι και αυτή της επόμενης τετραετίας. Κάποια «διακεκριμένα» στελέχη της θέτουν, συχνά εκβιαστικά, ως στόχο την αυτοδυναμία που θα δώσει τη δυνατότητα συνταγματικής αναθεώρησης χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα αντιλόγου, ενώ κάποιο άλλο στέλεχος της ίδιας παράταξης, γιατρός, καθηγητής και πρώην βουλευτής της ΝΔ, λέει δημόσια ότι «ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου… δεν θα τα καταφέρει, δεν έχει καλή πρόγνωση, πρέπει κάποια στιγμή να τραβήξουμε μία γραμμή… γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στα έξοδα…». Και αυτές είναι κάποιες μόνο από τις περιπτώσεις. Η συνέχεια αποτελεί πάντοτε μοτίβο που επαναλαμβάνεται: την αμέσως επομένη ημέρα – κάποτε την αμέσως επόμενη στιγμή- σπεύδουν από τη μία οι ίδιοι που υπέπεσαν στο «ατόπημα/αστοχία» να ανακαλέσουν επιμένοντας συγχρόνως πως οι απόψεις τους «παρερμηνεύτηκαν» και από την άλλη οι ομοϊδεάτες τους και ο επικεφαλής της παράταξής τους να τους «αδειάσουν», ακόμη και πετώντας τους έξω από την εκλογική λίστα όπως συνέβη με την πρόσφατη περίπτωση του Σ. Πνευματικού.
Όπως κάθε τέτοια εποχή τις τελευταίες δεκαετίες, έτσι και φέτος, προγραμματίζεται στο Saint-Imier της Ελβετίας, από τις 19 έως τις 23 Ιουλίου, η διεξαγωγή της “Διεθνούς Αντιεξουσιαστικής Συνάντησης-Αναρχία 2023”. Στη μικρή αυτή πόλη, έλαβε χώρα το 1872 το ιδρυτικό συνέδριο της Αντιεξουσιαστικής Διεθνούς, ένα γεγονός που σηματοδότησε τη γέννηση του οργανωμένου αναρχικού κινήματος. Πέρυσι γιορτάστηκαν τα 150 χρόνια από το ιστορικό αυτό γεγονός.
Συλλογικές κουζίνες και χορτοφαγικά γεύματα, έκθεση με ασύλληπτο πλήθος αναρχικών εκδόσεων σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, δημιουργία κόμικ, τυπογραφείων, μακετών, κύκλοι αυτομόρφωσης αντιεξουσιαστικής ιστορίας, ανιμέισονς. Κάποιες φορές δημιουργήθηκαν και αυθόρμητες συζητήσεις στο περιθώριο των προγραμματισμένων θεματικών, καθώς και αυθόρμητα κάμπινγκ φιλοξενίας. 
Εδώ και περίπου δύο χρόνια παρακολουθούμε τον κρατικό μηχανισμό να υφαίνει ένα ιδιαίτερο καθεστώς εξαίρεσης για τον αναρχικό σύντροφο Γιάννη Μιχαηλίδη, έναν σύντροφο ενεργό κομμάτι των κινημάτων των τελευταίων δεκαετιών, που επέλεξε να απαλλοτριώσει τα ματωμένα πλούτη των τραπεζών και να παραμείνει αταλάντευτα αφοσιωμένος στο όραμα της ανατροπής κράτους και κεφαλαίου από αναρχική σκοπιά.
Για 67 μέρες έδωσε ένα σκληρό αγώνα στον οποίο στάθηκε πλάι ένα πανελλαδικό κίνημα αλληλεγγύης το οποίο πλαισίωσαν και πολιτικοί κρατούμενοι με αποχές συσσιτίων και απεργίες πείνας. Κόντρα σε όλα αυτά ο κρατικός μηχανισμός υιοθέτησε ένα δόγμα μηδενικής ανοχής εκδίδοντας για δεύτερη φορά αρνητική ως προς το αίτημα του Γιάννη απόφαση από το Εφετείο Λαμίας στις 28/7. Κατόπιν αυτού, ο σύντροφος θα αναστείλει την απεργία πείνας του την επόμενη μέρα έχοντας λάβει διαβεβαιώσεις ότι η υπόθεση της αποφυλάκισης του θα εξεταστεί μετά τη λήξη της απεργίας του.
Αυτός ο ένας χρόνος που μεσολάβησε δικαίωσε τη ζωή που επέλεξε να κάνει ο σύντροφος μας. Δικαίωσε τη δράση του ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, δικαίωσε την επιλογή του να υπερασπίζεται την πολιτική του ταυτότητα και την επιλογή του να αγωνίζεται με κάθε τρόπο ακόμα και σε καθεστώς αιχμαλωσίας χωρίς ποτέ να υποκύπτει στους κρατικούς εκβιασμούς.
Αναγνωρίζοντας ότι υπάρχουν κοινωνικά ζητήματα σημαντικότερα από την αποφυλάκιση μου, ξεκινάω μια δεύτερη απόπειρα να δημοσιοποιήσω τον βρώμικο πόλεμο που έχω δεχτεί από κυβερνητικούς και δικαστικούς μηχανισμούς. Θα αποφύγω να αναφερθώ στο τι είχε γίνει μέχρι πέρυσι τέτοια εποχή προς αποφυγήν κουραστικών επαναλήψεων. Θα πιάσω το νήμα από την αναστολή της απεργίας πείνας πέρυσι τον Ιούλιο. Μία εσφαλμένη επιλογή που ήρθε κατόπιν αστήρικτων υποσχέσεων από πλευράς του Υπουργείου Δικαιοσύνης και του ανώτατου δικαστικού που αποτελεί τον ομφάλιο λώρο 
Πλέον, από τα γεγονότα που μεσολάβησαν, αντιλήφθηκα ξεκάθαρα ποιος ήταν ο ρόλος του εν λόγω ανώτατου δικαστικού που εσφαλμένα θεώρησα ότι θα υπολόγιζε το κύρος του, όταν το κουρέλιασε καλύπτοντας και συγκαλύπτοντας το σκάνδαλο των υποκλοπών για λογαριασμό του πρωθυπουργού, ενώ από τον βρώμικο ρόλο που έπαιξε στη λήξη της απεργίας μου για να βγάλει τη κυβέρνηση από τη δύσκολη, μπορώ να υποθέσω πως υλοποιήθηκαν διάφορες σκανδαλώδεις αποφάσεις της αυτοαποκαλούμενης δικαιοσύνης το προηγούμενο χρονικό διάστημα.
Έπειτα από αυτή την αντιμετώπιση δεν έχω φυσικά άλλη επιλογή. Και να είχα δεν θα έπρεπε να την επιλέξω. Οφείλω στον εαυτό μου να είμαι πολιτικά παρών και να επιχειρήσω να επιστρέψω το κόστος εκθέτοντας την κυβερνητική συμμορία των εκβιαστών που διαπλέκεται με την αυτοαποκαλούμενη δικαιοσύνη. Και επειδή τον λόγο μου, ακόμα και αν καταφέρει να σπάσει το τείχος της σιωπής, θα τον διαψεύσουν, η ίδια η επιλογή της συνέχισης και κλιμάκωσης της απεργίας πείνας θα αναδείξει το ζήτημα, αλλά και θα διακρίνει το ψέμα απ’ την αλήθεια. Γι’ αυτό και θα ειπωθούν όλα την κατάλληλη στιγμή.
Ο αναρχικός σύντροφος και αιχμάλωτος των ελληνικών φυλακών Γιάννης Μιχαηλίδης, βρίσκεται από τις 12.05.2023 σε νέα απεργία πείνας. Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 25 του Μάη του 2022, ανακοίνωνε την έναρξη μιας ακόμη απεργίας πείνας με αίτημα την αποφυλάκισή του, την οποία και ύστερα από 68 ημέρες σκληρής απεργίας, τον περασμένο Ι
The anarchist comrade and prisoner of the Greek prisons, Giannis Michailidis, is on a new hunger strike since 12.05.2023. Exactly one year ago, on May 25, 2022, he had announced the start of another hunger strike demanding his release, which after 68 days of hard strike, last July, he decided to end, with his health condition reaching a critical point, awaiting the fulfilment of the commitments of senior judges for meeting his demands. A year later, the mockery of the comrade by the scum of the judiciary is ongoing, with his requests for leave or release being rejected one after another and a whole backdrop of interventions by senior judges and other high ranking officials of the Greek state to prolong Yiannis’ captivity. Thus, with his health still burdened by the previous strike, the comrade is currently back in the position of using his own body as a barricade in the face of state machinations.
Είμαστε 2 φυλακισμένοι-πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη της ένοπλης αναρχικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας που έδρασε στο διάστημα 2003-2017 και ανέλαβε την ευθύνη για 18 ενέργειες-επιθέσεις εναντίον στόχων του πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος, του κράτους και του κεφαλαίου. Ο Επαναστατικός αγώνας έχει αναλάβει την ευθύνη για βομβιστικές και ένοπλες επιθέσεις ενάντια στα υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας, το Χρηματιστήριο Αθηνών, στην Τράπεζα της Ελλάδας και το γραφείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τράπεζες, αστυνομικά τμήματα, σε αστυνομικούς των ΜΑΤ (Μονάδες Αντιμετώπισης Ταραχών-ειδικές δυνάμεις καταστολής εξεγέρσεων και διαδηλώσεων). Έχει αναλάβει επίσης την ευθύνη για απόπειρα εναντίον υπουργού δημοσίας τάξης και την επίθεση με αντιαρματική ρουκέτα εναντίον της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα ενώ το 2016 η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα επιχείρησε αεροπειρατεία ελικοπτέρου με σκοπό την απόδραση από τις φυλακές του συντρόφου Μαζιώτη (καθώς και άλλων κρατουμένων) για τη συνέχιση της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα.
Μια ακόμα τετραετία εξουσιαστικής κοροϊδίας και στυγνής εκμετάλλευσης έφτασε στο χρονικό της τέλος. Μια νέα ίδια επόμενη μας περιμένει, ανεξαρτήτου νικητή. Ένα ολιγαρχικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα των πολυεθνικών, των εφοπλιστών, των οικονομικών κολοσσών, που όταν θέλει να περάσει τις πιο ακραίες αντικοινωνικές επιλογές του επιλέγει την δεξιά και την ακροδεξιά μαριονέτα του, ενώ όταν δημιουργούνται κοινωνικές αναταράξεις από αυτές τις επιλογές του, ετοιμάζει στο προσκήνιο να κυβερνήσει η αριστερή μαριονέτα του, περνώντας τις επιλογές με πιο ύπουλο τρόπο, με πιο αργούς ρυθμούς και με κοινωνικό προσωπείο για να καναλιζάρει την όποια κοινωνική δυσαρέσκεια. Αφού λίγο καιρό πριν την εκλογική διαδικασία γέμισαν πόλεις και επαρχίες με διαφημιστικά σε πόρτες, αυτοκίνητα, εισόδους πολυκατοικιών κλπ, λανσάροντας τις αποκρουστικές σκατόφατσες πολιτικών μπινέδων και τα άθλια κόμματά τους, ζητιανεύουν ψήφους για να μας φορτωθούν στους ώμους για την επόμενη τετραετία.
Και είναι απορίας άξιο, πώς η χειρότερη μεταπολιτευτικά τετραετία που διαχειρίζεται η δεξιά, στηρίχθηκε (και θα ξαναψηφιστεί) από 2- 2,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Αρχικά φαίνονται τεράστια τα νούμερα. Πέρα από ένα μικρό αριθμό αφελών και ευκολόπιστων της συστημικής, κυβερνητικής και κρατικής προπαγάνδας που θα φάει το παραμύθι, υπάρχει και ένας πολύ μεγάλος αριθμός που διαπλέκεται κατά μία έννοια με το κομματικό αλλισβερίσι, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Αν υπολογίσουμε όμως πόσος κόσμος διαπλέκεται μέσα από τις πελατειακές σχέσεις της κυβέρνησης, τότε θα καταλάβουμε και αυτά τα νούμερα. Μιλάμε για ένα δίχτυ δούναι και λαβείν. Η ψήφος-ρουσφέτι σημαίνει διορισμός σε φορέα, δήμο, εταιρία, επιχείρηση κλπ. Σημαίνει κομματικά μέλη και στενοί συγγενείς τους σε θέσεις κλειδιά (για να διευκολύνουν τους νέους αντικοινωνικούς νόμους, συμβάσεις και διατάξεις που θα περνάει το κάθε υπουργείο σε εντολή του ΟΟΣΑ και της ΕΕ) σε φορείς, σωματεία, διευθυντικές θέσεις κλπ. Το άτομο που θα “βολευτεί” κάπου, συνήθως κουβαλάει οικογένεια και στενούς φίλους οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις θα ψηφίσουν το “κόμμα-ευεργέτη”. Ειδικές άδειες για οποιαδήποτε διαδικασία (από απαλλαγές, μέχρι οικοδομικά τερτίπια, καταπατήσεις εκτάσεων κλπ). Ακόμα και μια υπόσχεση για μια πρόσληψη με ολιγόμηνη σύμβαση στην καθαριότητα του δήμου μπορεί να εμπλέξει πολλούς ανθρώπους στην εκλογική διαδικασία, ειδικά σε τοπικό επίπεδο. Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το δίχτυ περιλαμβάνει και επηρεάζει πολύ περισσότερο κόσμο από τα αυστηρά στενά κομματικά όρια. Σε συνδυασμό με τον άκρατο ατομισμό, τις καριέρες επί πτωμάτων, τον εύκολο πλουτισμό και το βόλεμα, δεν υπάρχει ηθικός φραγμός σ αυτή τη μερίδα ψηφοφόρων για άρνηση της εκλογικής δοσοληψίας. Ένας καθόλου αμελητέος αριθμός ψηφοφόρων τους επίσης, πιστοί στο δόγμα του “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, τους ψήφισε για να κάνουν αυτά που υποσχέθηκαν προεκλογικά: ακραίο νεοφιλελευθερισμό, ιδιωτικοποιήσεις, αυταρχισμό, φασιστικοποίηση, καταστολή, τσάκισμα των κοινωνικών αντιστάσεων, εκκένωση των πολιτικοποιημένων καταλήψεων, εκδικητικότητα στους πολιτικούς κρατούμενους, περιστολή στη δράση ανεξάρτητων συνδικάτων κλπ. Και ένας εξίσου μεγάλος αριθμός τους ψήφισε για να “εκδικηθεί” την προηγούμενη συριζαϊκή κυβέρνηση της κωλοτούμπας. Την “πρώτη φορά φασιστερά”, των μνημονίων, του νεοφιλελευθερισμού, της καταστολής, των περικοπών, της συνέχισης των επιταγών του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, των δεκάδων νεκρών στο Μάτι, των πολεμικών εξοπλισμών, της ψήφισης αντικοινωνικών μέτρων, της θέσπισης των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, των ιδιωτικοποιήσεων.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έχει ιστορικά παρακμάσει εξ αιτίας των εσωτερικών του αντιφάσεων. Όλες οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα για τη σωτηρία πρώτα των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών προσφέροντας δις και τρις στους μεγιστάνες του πλούτου, προερχόμενα απ’ την φοροληστεία των εργαζομένων ή από δάνεια που υποθηκεύουν τη ζωή και των επόμενων γενεών. Ούτε ο αυτοματισμός της αγοράς, ούτε οι κρατικές παρεμβάσεις των κυβερνόντων μπορούν να αντιμετωπίσουν τη κρίση και τις συνέπειές της. Ούτε οι εγχώριοι επικεφαλείς των διεφθαρμένων κυβερνήσεων τυλιγμένων στα σκάνδαλα και τη διαφθορά. Οι εξαρτήσεις που έχουν τα πολιτικά κόμματα με την οικονομική ολιγαρχία, τοπική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια, καθώς και οι δεσμεύσεις απέναντι στην Ε.Ε. και τους άλλους διεθνής οργανισμούς οικονομικής υποδούλωσης, δεν αφήνουν περιθώρια για «ξεσφίξιμο του ζωναριού», ανεξάρτητα από το ποιός θα κυβερνήσει. Από την μεταπολίτευση και ένθεν, η κοινωνία βιώνει στην καθημερινότητά της την βαρβαρότητα, την αγριότητα και τη σήψη της καπιταλιστικής γραφειοκρατίας. Συνεχώς παρακολουθούμε για σκάνδαλα, μίζες και διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών με επιχειρηματίες. Στην ουσία πολιτική χωρίς τις πλάτες και τις τσέπες των επιχειρηματιών και του Κεφαλαίου δεν γίνεται. Από το να εκλεγούν τα κόμματα και οι πολιτικοί, μέχρι να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα ή κάποιους νόμους, πρέπει να έχουν οικονομική στήριξη και πλάτες. Για τον προεκλογικό τους «αγώνα», αλλά και για τα ατομικά τους έξοδα πρέπει να διαθέτουν μια οικονομική «πηγή». Αν δεν προέρχονται από τις γνωστές οικογένειες του Κεφαλαίου, βρίσκουν κάποιους σπόνσορες προσφέροντάς τους ανταλλάγματα, «νομότυπα» ή «παράνομα». Έτσι αν παν αντίθετα με τα συμφέροντα της οικονομικής τους «πηγής», σταματάν να δέχονται και τα οικονομικά οφέλη.
Η άρνηση ψήφου, μέσα στις παρούσες συνθήκες δεν είναι αδράνεια και παραίτηση, αλλά πράξη εξέγερσης. Αυτός που απέχει συνειδητά είναι εν δυνάμει εξεγερμένος και ο εξεγερμένος δεν είναι δυνατόν να μην δράσει. Η εκλογική του αποχή συμβαδίζει με την ατομική του δραστηριοποίηση για το γκρέμισμα της παράλογης αυθαιρεσίας.
Υπάρχει ένας χώρος με επιβίβαση σε έναν πολυσύχναστο δρόμο στο Μπράιτον. Σφηνωμένο ανάμεσα σε ένα Oxfam και ένα Card Factory, δεν έχει φανταχτερή σήμανση, καμία σαφή ένδειξη για το τι συμβαίνει μέσα ή αν ο χώρος είναι καν ανοιχτός. Αλλά στους πίνακες που καλύπτουν τα παράθυρα υπάρχουν μερικές λέξεις: «Για ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην αμοιβαία βοήθεια και την εθελοντική συνεργασία: ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Να δημιουργηθεί ένα μερίδιο στη γενική ευημερία για όλους – η κατάρριψη των φυλετικών, θρησκευτικών, εθνικών, φυλετικών και σεξουαλικών φραγμών – για να αντισταθούμε στα οικολογικά καταστροφή και να αγωνιστούμε για τη ζωή μιας γης». Βρίσκομαι στο Cowley Club – στο αναρχικό συνεταιριστικό κοινωνικό κέντρο και στον μουσικό χώρο του Μπράιτον. Μέσα υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο και ένας χώρος καφέ με τίτλους όπως Prison: A Survival Guide, A Primer on Anarchist Geography και Crass Reflections. Πιο πέρα μέσα στο δωμάτιο υπάρχει μια τεράστια ψηφιδωτή τοιχογραφία που γράφει Αμοιβαία Βοήθεια & Συνεργασία, δίπλα σε έναν τοίχο στολισμένο με αφίσες που γράφει πράγματα όπως END SIEGE IN GAZA και The Only Good Fascist is a Dead Fascist. Ένας πίνακας ανακοινώσεων στα δεξιά μου είναι γεμάτος φυλλάδια και φυλλάδια για το κυνήγι αλεπούδων, το φράκινγκ και τις επερχόμενες πανκ παραστάσεις. Αυτός ο εθελοντικός χώρος άνοιξε το 2003 και φιλοξενεί συναυλίες πολλές φορές το μήνα, καθώς και οργανώνει εργαστήρια και ομιλίες, προσφέρει δωρεάν βιβλιοθήκη, λειτουργεί τράπεζα τροφίμων και υπερηφανεύεται ότι αποτελεί τη βάση για «έργα αφιερωμένα στην κοινωνική αλλαγή της βάσης .» «Δημιουργούμε επίσης έναν χώρο όπου διάφορες αναρχικές ομάδες μπορούν να οργανωθούν, όπως κυνηγοί σαμποτέρ ή οποιοδήποτε άλλο είδος τοπικής αναρχικής ομάδας, αν θέλουν να σχεδιάσουν άμεση πολιτική δράση», μου λέει ο Φλωράλης, ένας από τους εθελοντές. Η 27χρονη αφιερώνει τον χρόνο της κάθε εβδομάδα στο βιβλιοπωλείο, το καφέ και τη βιβλιοθήκη, ενώ εργάζεται και αλλού με πλήρες ωράριο. «Σημαίνει επίσης να παρέχεις έναν ζεστό χώρο για τους ανθρώπους και να ταΐζεις ανθρώπους που πεινούν». Ο χώρος πήρε το όνομά του από τον Χάρι Κάουλι της πόλης, ο οποίος ήταν βασικό πρόσωπο στην καταπολέμηση του φασισμού τη δεκαετία του 1930, καθώς και στην οργάνωση και την εκστρατεία για τους άστεγους και τις μειονεκτούσες κοινότητες στο Μπράιτον.
Η ακροδεξιά δραστηριότητα κλιμακώνεται στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία χρόνια, με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης κατά των διαδηλώσεων και την αυξανόμενη ρητορική κατά των μεταναστών και των προσφύγων που τροφοδοτούν το μίσος από πάνω προς τα κάτω. Η αντιπολίτευση του Εργατικού Κόμματος ήταν σε μεγάλο βαθμό άδολη μετά την αποτυχία του σχεδίου Κόρμπιν, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να εγκαταλείψουν το κόμμα ή να εγκαταλείψουν εντελώς την πολιτική του Γουέστμινστερ. Επιπλέον, υπάρχει η απάντηση της κυβέρνησης στην πανδημία, η οποία αγνόησε τις συμβουλές των επαγγελματιών υγείας και επικεντρώθηκε στην παροχή κερδοφόρων συμβάσεων στους συντρόφους τους. Αυτό έθεσε την κοινωνική μέριμνα και το καθήκον στα χέρια του λαού. Σε αυτό το σκηνικό, αναρχικές αξίες έχουν αναδυθεί σε απροσδόκητα –και μάλιστα mainstream– μέρη. Ένα από τα οποία ήταν η απάντηση αμοιβαίας βοήθειας στην πανδημία. «Κάποιος μου έστειλε έναν σύνδεσμο για το One Show στο BBC. Ξέρεις, πραγματικά γυαλιστερό, χαρούμενο και χαρούμενο πρόγραμμα», μου λέει ο αναρχικός συγγραφέας Dr Jim Donaghey από το σπίτι του στο Μπέλφαστ. «Πολύ σπάνια βλέπεις κάτι πολιτικό εκεί, αλλά κάλεσαν έναν από τους ανθρώπους που δημιούργησαν το δίκτυο COVID Mutual Aid UK στον καναπέ για να συνομιλήσουν. Είναι αναρχικοί και κάθονταν εκεί και μιλούσαν για τις αρχές της αλληλοβοήθειας. Όλοι έγνεψαν καταφατικά, «Είναι υπέροχο. Όλοι βοηθούν ο ένας τον άλλον, αυτό είναι φανταστικό!» Υπήρχαν 4.300 ομάδες αμοιβαίας βοήθειας που δημιουργήθηκαν από εθελοντές κατά τη διάρκεια της πανδημίας για να βοηθήσουν στην παροχή τροφίμων και των άλλων βασικών αγαθών σε κοινότητες σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. από το Λονδίνο στο Νιούκαστλ, τη δυτική Ουαλία έως τη Γλασκώβη. Υπολογίζεται ότι αυτά τα έργα βάσης είχαν έως και τρία εκατομμύρια εθελοντές στο ύψος τους και τέσσερα στα δέκα κέντρα εξακολουθούν να είναι ενεργά. Μέχρι το τέλος του 2021, οι Τόρις προσπάθησαν να τους κατακτήσουν, αποκαλώντας την απάντηση «συντηρητισμό που διοικείται από την κοινότητα». Ωστόσο, ο Δρ Donaghey – ένας αυτοαποκαλούμενος «πανκ αναρχικός που εργάζεται στον ακαδημαϊκό χώρο» στο Πανεπιστήμιο του Ulster – εξηγεί ότι η αλληλοβοήθεια είναι στην πραγματικότητα ένα βασικό δόγμα του αναρχισμού. Ένα θέμα που έχει να κάνει με τους ανθρώπους «να βοηθούν ο ένας τον άλλον σε δημοκρατική βάση για να διασφαλίσουν ότι οι ανάγκες ικανοποιούνται και όχι να περιμένουν το κράτος να μπει και να το κάνει για αυτούς». Η φράση επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον Ρώσο αναρχικό και ανθρωπολόγο Πίτερ Κραπότκιν στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο Mutual Aid: A Factor of Evolution (1902) δηλώνει ότι είναι παρούσα και ουσιαστική σε όλη την ανθρώπινη ιστορία και στο ζωικό βασίλειο. «Είναι βαθιά συνυφασμένη με όλη την προηγούμενη εξέλιξη της ανθρώπινης φυλής», γράφει.
Μια άλλη βασική αναρχική πεποίθηση είναι η κατάργηση του συστήματος της αστυνομίας και των φυλακών. Παρά το γεγονός ότι είναι φαινομενικά μια από τις πιο ακραίες και διχαστικές ιδέες, έχει μπει επίσης στην κύρια συζήτηση τα τελευταία χρόνια. Μετά τη φρικιαστική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ το 2020 και τα αμέτρητα άλλα βίντεο αστυνομικής βίας εναντίον έγχρωμων ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Black Lives Matter υιοθέτησε το #DefundThePolice ως ένα από τα σημεία εστίασής τους. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τη δολοφονία της Σάρα Έβεραρντ το 2021 και τη φυλάκιση του κατά συρροή βιαστή και πρώην αστυνομικού Ντέιβιντ Κάρικ τον περασμένο μήνα, πολλοί αμφισβητούν την αστυνομική εξουσία. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι ένας στους 100 αστυνομικούς στην Αγγλία και την Ουαλία αντιμετώπισε ποινικές διώξεις μόνο το 2022, προσθέτοντας περαιτέρω τη δυσπιστία του κοινού. Στο ραδιόφωνο του BBC τον Ιανουάριο, ακόμη και η συντηρητική επίτροπος της αστυνομίας και του εγκλήματος, Donna Jones, ζήτησε να «διαλυθεί» η Μητροπολιτική Αστυνομία μετά το επίπεδο διαφθοράς και χονδροειδών παραπτωμάτων που ήρθαν στο φως. «Πόσα χρήματα θα χρειαζόσουν το Συμβούλιο Τεχνών για να πυρπολήσεις ένα αστυνομικό αυτοκίνητο, κάθε βράδυ, για ένα ταξίδι ενός μήνα στο Fringe;» Η Liv Wynter φωνάζει στην αρχή του αντιαστυνομικού παιχνιδιού τους How To Catch a Pig. «Για κάθε ίδρυμα που καίγουμε μέχρι κάτω, αφήστε κάτι να αναπτυχθεί στη θέση του». Η Λιβ είναι θεατρικός συγγραφέας, ερμηνευτής, αναρχικός και υποστηρικτής των καταργήσεων από το Λονδίνο. Χρησιμοποιούν την απόδοση και τη δημιουργικότητά τους ως τρόπο για να μοιραστούν τις ιδέες τους, είτε μέσω του Δελτίου Τύπου της πανκ μπάντας τους είτε μέσω του κολεκτίβα DJ Queer House Party. «Η DIY [πανκ] σκηνή είναι γεμάτη από πολύ νεοφιλελευθερισμό και στους ανθρώπους αρέσει το γαμημένο Wet Leg να λέει «γάμα τους Τόρις» κάθε δεύτερη μέρα, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα», μου λέει η Liv σε μια βιντεοκλήση. “Το How To Catch a Pig φέρνει κοντά ανθρώπους που οργανώνονται. Προσκαλούμε κόσμο σε συναντήσεις, μοιράζουμε οδηγούς επέμβασης της αστυνομίας και οδηγούς επέμβασης στάσης και αναζήτησης”. 
Υπάρχουν αντιλήψεις για τους αναρχικούς ως βίαιους και για την αναρχία ως χάος. Έχοντας κατά νου την ομιλία της Liv για το κάψιμο των αστυνομικών αυτοκινήτων, τους ρωτάω αν αυτές οι αντιλήψεις είναι δίκαιες. «Για μένα, είναι μια στιγμή «δεν πρόκειται να είναι εύκολη»», λένε. «Η επανάσταση δεν πρόκειται να είναι ένα πολύ απλό πράγμα. Θα είναι μακρύ και δύσκολο και δύσκολο, και η αστυνομία θα γίνει μεγαλύτερη και πιο δυνατή, και θα πρέπει να πάρεις ένα όπλο στη συμπλοκή, ξέρεις τι εννοώ;» Όπως γράφει η Sarah Lamble στο βιβλίο της Κατάργηση της Αστυνομίας, η κατάργηση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα μοναδικό ή επαναστατικό γεγονός αλλά ως μια συνεχής διαδικασία – «ένας τρόπος ζωής και μια συλλογική προσέγγιση στην κοινωνική αλλαγή». Σε όλη την ιστορία, η κοινωνική αλλαγή οδηγήθηκε από σκληρές μάχες. Είτε πρόκειται για τα δικαιώματα των γυναικών, για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων ή για το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, τόσο η βίαιη όσο και η μη βίαιη άμεση δράση έχουν χρησιμοποιηθεί σε διάφορους βαθμούς για να κερδίσουμε οποιεσδήποτε ελευθερίες απολαμβάνουμε σήμερα. Ο Floralis μπήκε στον αναρχισμό διαβάζοντας για τον ακτιβισμό του Martin Luther King Jr, του Malcolm X και των Black Panthers ως έφηβος. «Μεγάλωσα ως έγχρωμος άνθρωπος σε μια αρκετά λευκή πόλη. Μπήκα σε μεγάλη ιστορία ακτιβιστών επειδή βίωνα ρατσισμό, αλλά δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε». Ως μη δυαδικό έγχρωμο άτομο, εξηγεί, ότι το να είναι αναρχικός είναι μέρος της ταυτότητάς της. «Αν περιηγηθείτε στο Μπράιτον, υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο τα περισσότερα τρανς άτομα που συναντάτε είναι αναρχικοί», εξηγεί. «Είναι επειδή εμείς ως κοινότητα έχουμε βοηθήσει τους εαυτούς μας περισσότερο από όσο μας έχει βοηθήσει η κυβέρνησή μας. Αν περιμένουμε να μας φροντίσει κάποιος άλλος, τότε απλά δεν θα επιβιώσουμε». Ακριβώς όπως ο Floralis, ο καθένας με τον οποίο μίλησα είχε τα δικά του προσωπικά σημεία εισόδου στον αναρχισμό που δεν συνεπάγεται απαραιτήτως τη χύτευση βιβλίων πολιτικής ιστορίας ή θεωρίας για να καταλάβεις τις βασικές του αξίες. Η μουσική, ειδικά το πανκ, είναι πύλη για πολλούς. Ο Dr Donaghey συνεπιμελήθηκε το Smash The System! – ένα βιβλίο που εξετάζει τη σχέση μεταξύ αναρχικού πανκ και αντίστασης, που καλύπτει συγκροτήματα, ακτιβιστές και αναρχικά κινήματα από την Κροατία μέχρι την Κίνα. Μεταξύ των συνεντεύξεων του είναι ο Asel Luzarraga, ένας Βάσκος μουσικός και συγγραφέας που πλαισιώθηκε και καταδικάστηκε για τρομοκρατία από την κυβέρνηση της Χιλής αφού έγραψε ιστολόγια που συζητούσαν τη βία του κράτους της Χιλής κατά των ιθαγενών Μαπούτσε. 
Πιο κοντά στο σπίτι, το black metal συγκρότημα Dawn Ray’d κυματίζει τη μαύρη σημαία από τότε που συνήλθαν στο Λίβερπουλ το 2015. «Η αναρχία προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη Anarkhia, που σημαίνει απλώς χωρίς κυβερνήτες», τραγουδιστής και βιολονίστας/τραγουδιστής Simon Barr μου λέει. «Νομίζω ότι είναι μια θαυμάσια εξήγηση, γιατί δεν σημαίνει χάος. Δεν σημαίνει απαραίτητα βία». Συνεχίζει λέγοντας ότι στην πραγματικότητα είναι ο καπιταλισμός που είναι εγγενώς βίαιος. «[Ο καπιταλισμός] χρησιμοποιεί τη βία για να κλέψει πόρους από όλο τον κόσμο. Μετακινεί και καταστρέφει και σκοτώνει αυτόχθονες πληθυσμούς που βρίσκονται στο δρόμο. Η βία είναι παντού γύρω μας όλη την ώρα. Μπορεί να μην το υποφέρετε μόνοι σας, αλλά συμβαίνει. Οπότε πιστεύω ότι όταν κάποιος ξεσπά ένα παράθυρο ή χτυπά γροθιές στο πρόσωπο ενός φασίστα στο κέντρο μιας πόλης, είναι τόσο κακό όσο τα εγκλήματα κατά της γης και τα εγκλήματα κατά των ανθρώπων που βλέπουμε να διαπράττονται συνεχώς από την άρχουσα τάξη;» Παρά τις μαχητικές απόψεις τους, ο Dawn Ray’d εμφανίστηκε πρόσφατα στο εξώφυλλο του Kerrang! – το μεγαλύτερο ροκ περιοδικό στο Ηνωμένο Βασίλειο. «Ήμουν πολύ προσεκτικός σε αυτόν τον νέο δίσκο για να είμαι όσο πιο πολιτικά άμεσος μπορώ, στιχουργικά», λέει ο Barr. «Προσπαθούμε να ζήσουμε αυτές τις ιδέες στην καθημερινή μας ζωή, στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας. Δεν έχουμε αποδυναμώσει καθόλου τις πεποιθήσεις μας. Για πολλούς ανθρώπους η έκκληση είναι η μαχητικότητα, νομίζω». Ωστόσο, δεν ήταν ένα ομαλό ταξίδι για το τρίπτυχο. Η black metal σκηνή είχε πρόβλημα με τον φασισμό και τον νεοναζισμό από τις απαρχές της στη Νορβηγία στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Στη Βρετανία υπήρξαν άμεσοι δεσμοί μεταξύ μουσικών του black metal και ακροδεξιών τρομοκρατικών ομάδων όπως το Order of the Nine Angles. «Παίξαμε ένα αντιφασιστικό φιλανθρωπικό σόου και βγάλαμε μια φωτογραφία με μια σημαία αντιφασιστικής δράσης έξω από το χώρο στο Lewisham. Αυτή η φωτογραφία [που απεικονίζεται παραπάνω] ανατινάχθηκε», λέει ο Barr. «Έχουμε ένα σωρό κακοποιήσεις στο διαδίκτυο. Ένα σωρό απειλές θανάτου. Όπως, εκατοντάδες και εκατοντάδες αρνητικές απαντήσεις σε αυτό». Αντί να τους τρομοκρατήσει, όμως, έκανε το συγκρότημα να διπλασιάσει τις αξίες του. Το νέο τους άλμπουμ, To Know The Light, δεν αφήνει πολλά σε ερμηνεία, ανοίγοντας με το κάλεσμα για δράση: «Γάμησε την αστυνομία, γκρέμισε τις φυλακές, γάμα το κράτος, διατάραξε τους μηχανισμούς του. Ρίξτε το ύφασμά του, δράση τώρα!». 
Αυτή η ιδέα των επαναλαμβανόμενων αγώνων επαναλαμβάνεται από τον Jay Kerr, έναν αναρχικό από το Λονδίνο που διευθύνει την εκστρατεία κατά του sweatshop No Sweat. Μου λέει από το τηλέφωνο ότι νιώθει ότι δίνει έναν παλιό αγώνα, όχι έναν νέο. «Οι μεγάλες μάρκες που εκμεταλλεύονται ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες χώρες και στον παγκόσμιο Νότο είναι απλώς μια επέκταση αυτού που συνέβη πριν από 100 χρόνια στο ανατολικό άκρο του Λονδίνου. Πολλές από τις λύσεις είναι επίσης παρόμοιες, όσον αφορά τους εργαζόμενους να μαζεύονται και να οργανώνονται και να αγωνίζονται για καλύτερους μισθούς και συνθήκες και πράγματα». Συνεχίζει αναφέροντας την Έμμα Γκόλντμαν, μια εργάτρια στο sweatshop που έγινε αναρχική επαναστάτρια, η οποία ανέλαβε άμεση δράση κατά των ειδοποιητηρίων στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο αείμνηστος ανθρωπολόγος και ακτιβιστής David Graeber υποστήριξε σε ένα δοκίμιο του 2004 ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ένας αιώνας αναρχικής επανάστασης. Προσθέτει τον αναρχισμό στο σύγχρονο πολιτικό μας τοπίο και επαινεί τις θετικές αλλαγές στην αναρχική δράση και σκέψη. Υπογραμμίζει επίσης τις «λεπτομέρειες» που λείπουν στο όραμα, όπως συγκεκριμένες εναλλακτικές λύσεις στα σύγχρονα νομοθετικά σώματα, δικαστήρια και αστυνομία, καθώς και πώς θα επιτευχθεί ένα αναρχικό πολιτικό όραμα με μη εξουσιαστικό τρόπο. Πέρα όμως από τα ακαδημαϊκά κείμενα, οι αναρχικές πεποιθήσεις δεν έχουν νόημα, εκτός κι αν τεθούν σε εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο. Είτε αυτό παρέχει τροφή και καταφύγιο σε όσους το χρειάζονται όπως το Cowley Club, μάχεται ενεργά τη γρήγορη μόδα όπως ο Jay at No Sweat, είτε παρέχει ένα παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος, όπως τα έργα αλληλοβοήθειας που εξακολουθούν να είναι διάσπαρτα σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Για τους ανθρώπους με τους οποίους μίλησα, ο ακτιβισμός έρχεται πρώτος και η θεωρία έρχεται δεύτερη. Υπάρχουν τεράστια εμπόδια που αντιμετωπίζουν όσοι προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά κανένα δεν είναι αρκετά μεγάλο ώστε να ακυρώσει τον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο. Για να παραθέσω το προαναφερθέν δοκίμιο του David Graeber, «Είναι ξεκάθαρα μια μακροπρόθεσμη διαδικασία. Αλλά τότε, ο αναρχικός αιώνας μόλις ξεκίνησε». 
Είτε είσαι αναρχικός είτε όχι, με την κοινωνική αναταραχή, την κρίση κόστους ζωής, την κλιματική κρίση, τις θρασύδειλες καταχρήσεις εξουσίας που βλέπουμε και την αυξανόμενη ανισότητα, είναι δύσκολο να μην αισθανόμαστε ότι το σημερινό σύστημα μας απογοητεύει. Στην πρόσφατη έκδοση του DOPE, ένας συγγραφέας που ονομάζεται «C» μας περιγράφει ως «ενοχοποιημένους σε ένα είδος καπιταλισμού ζόμπι: «Κανείς δεν πιστεύει πραγματικά σε αυτό, δεν είναι πια πραγματικά ζωντανός, αλλά εξακολουθεί να σκοντάφτει, αρνούμενος να πεθάνει. ” Έχοντας αυτό κατά νου, αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι ψάχνουν αλλού για απαντήσεις; Λειτουργεί πράγματι το σύστημα για κανέναν εκτός από τους εξαιρετικά πλούσιους αυτή τη στιγμή; Και δεν εξαρτάται από εμάς, τους ανθρώπους, να κάνουμε τον κόσμο πιο δίκαιο, πιο ευγενικό μέρος; Στο παρελθόν μπορεί να ήταν εύκολο να αγνοήσουμε τα ζητήματα που αντιμετωπίζει κατά μέτωπο ο αναρχισμός, όπως η απασχόληση, η ανισότητα, η καταπίεση και η αστυνομική διαφθορά, αλλά το 2023 αυτά τα ζητήματα ήρθαν να χτυπήσουν όλες τις πόρτες μας, δυνατά και πιο επειγόντως από ποτέ πριν.
Το ελληνικό όνομα του Τίκα ήταν Ηλίας Σπαντιδάκης. Γεννήθηκε στα Λουτρά Ρεθύμνου το 1886 και ο πατέρας του ονομαζόταν Αναστάσιος. Ο Ηλίας ήταν ένας πάρα πολύ έξυπνος νέος, με αίσθημα δικαιοσύνης, ανήσυχος, που διάβαζε ό,τι βιβλίο έπεφτε στα χέρια του και η γη της Κρήτης δεν τον χωρούσε. Όταν αποφάσισε να πάει στην Αμερική για να αναζητήσει την τύχη του, ο παππούς του δεν τον άφηνε. Η γιαγιά του επέμενε. «Aστον να ανοίξει τα φτερά του» του έλεγε. Και πήγε. Το 1906 σε ηλικία 20 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Πριν φύγει έβγαλε μια φωτογραφία φορώντας την παραδοσιακή κρητική στολή και την άφησε ως ενθύμιο στους συγγενείς του. Δεν επρόκειτο να ξανανταμωθούν. Στις ΗΠΑ μετέτρεψε το όνομά του στο αγγλοσαξονικό Λούης Τίκας (Luis Tikas), με το οποίο έμελλε να γραφεί στην ιστορία των συνδικαλιστικών αγώνων. Από το λιμάνι της Νέας Υόρκης πήγε στο Κολοράντο. Εγκαταστάθηκε στο Ντένβερ κι άρχισε να δουλεύει στα χαλυβουργία του Πουέμπλο καμιά τριανταριά μίλια μακριά, με ημερομίσθιο $1,75, για δώδεκα ώρες την ημέρα. Το 1910 ορκίστηκε Αμερικανός πολίτης και άνοιξε καφενείο στην οδό Μάρκετ του Ντένβερ, μια εργατική γειτονιά που έγινε η τοπική Greektown. Την εποχή εκείνη στο Ντένβερ ζούσαν 240 Έλληνες. Συμπτωματικά, απέναντι απ’ το καφενείο βρίσκονταν τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Wobblies). Ο Τίκας, είτε έγινε από την αρχή μέλος των Wobblies είτε όχι, ήταν αποφασισμένος να αφομοιωθεί στην καινούρια χώρα. Υπάρχουν πληροφορίες ότι ήταν επικεφαλής ενός συνδικάτου λούστρων που το 1910 έκαναν απεργία ζητώντας αύξηση 100% (από πέντε σε δέκα σεντς!). Άλλοι λένε πως δούλευε για μια ασφαλιστική εταιρία. Έτσι κι αλλιώς, ο Λούης Τίκας αναδείχτηκε σε ιδιαίτερη μορφή ανάμεσα στους συμπατριώτες του: μιλούσε άπταιστα αγγλικά καλύτερα απ’ οποιονδήποτε άλλον, και έστελνε τα εμβάσματα στην Ελλάδα για λογαριασμό των συμπατριωτών του που δεν ήξεραν πώς να φερθούν στο ταχυδρομείο και στην τράπεζα. Είχε το προσόν των γραμματικών γνώσεων (λέγεται ότι πριν μεταναστεύσει στην Αμερική πέρασε για 1 χρόνο από τη Νομική της Αθήνας). Ο Τίκας ήταν ένας πρώιμος ριζοσπάστης. Οι ενέργειές του ξεκινούσαν από τον ουμανισμό και το φιλότιμο. Και ο κόσμος γύρω του είχε ανάγκη από φιλότιμο. οι εργάτες του Κολοράντο βρίσκονταν στο έλεος των εταιριών και των αφεντικών. Την εποχή που ο Λούης Τίκας έφτασε στο Ντένβερ, το μεγάλο αφεντικό ήταν ο Λεωνίδας Σκλήρης, από τη Σπάρτη, ένα είδος εργατοπατέρα που έλεγχε τους Έλληνες εργάτες όχι μόνο στο Κολοράντο αλλά στη Γιούτα και τη Νεβάδα. Τους έβρισκε δουλειά στα ορυχεία με συνθήκες μεσαιωνικές και αμοιβές χειρότερες από των άλλων εθνοτήτων. Οι «Έλληνες του Σκλήρη» εργάζονταν για $1,75 την ημέρα ενώ οι Γερμανοί και οι Ουαλοί έπαιρναν $2,50. Η κατάσταση στα ορυχεία ήταν όντως μεσαιωνική. Hταν η εποχή που η αμερικανική οικονομία προσπαθούσε να ξεφύγει από τον κύκλο της ύφεσης, συνθλίβοντας ακόμη περισσότερο τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργατών: 14 ώρες δουλειάς, μεροκάματα που δεν εξασφάλιζαν τα αναγκαία για τη διαβίωση, απουσία μέτρων ασφαλείας, φτώχεια και βαθιά εκμετάλλευση. Από το 1910 ως το 1913, 618 ανθρακωρύχοι είχαν χάσει τη ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα. Τα ημερομίσθια ήταν τόσο χαμηλά ώστε πολλές οικογένειες ικανοποιούνταν με τις «αποζημιώσεις θανάτου» που έφταναν τα εφτακόσια δολάρια (χώρια το φέρετρο των είκοσι δολαρίων). Ανάμεσά τους δούλευαν 350 περίπου Έλληνες. Η δουλειά τους ήταν πολύ σκληρή, με αποτέλεσμα σε δυο χρόνια να υπάρχουν 13 θάνατοι Ελλήνων και πολλοί τραυματισμοί. Η εργασία ήταν κακοπληρωμένη και γινόταν μεγάλη εκμετάλλευση από τις εταιρίες σε βάρος των εργατών. Σπίτια και καταστήματα ανήκαν στην εταιρία των ορυχείων, η οποία κοστολογούσε τη χρήση και τα ψώνια 25 % ακριβότερα από την ελεύθερη αγορά. Επιλογή άλλη δεν υπήρχε, αφού οι εργάτες ήταν υποχρεωμένοι να κατοικούν και να ψωνίζουν από την εταιρία, η οποία τους πλήρωνε σε κουπόνια ανταλλάξιμα μόνο στα ταμεία των δικών της καταστημάτων. Το 1912, ο Λούης Τίκας εγκατέλειψε το καφενείο. Το Νοέμβριο του 1912 βρισκόταν στα ορυχεία του Φρέντερικ στο Κολοράντο, που ήταν σκλαβοπάζαρα.
Βλέποντας ότι με αυτές τις άθλιες συνθήκες ζωής εκεί δεν υπήρχε μέλλον, ίδρυσε το πρώτο εργατικό σωματείο. Οργάνωσε πάρα πολλούς Eλληνες. Ο Ροκφέλερ, ο μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής, τον θεωρούσε έντιμο πρόσωπο, αναγνώριζε την επιρροή του και απαιτούσε να παρίσταται στις διαπραγματεύσεις. Η κατάσταση, όμως, ήταν αφόρητη. Με τις διαπραγματεύσεις δεν γινόταν τίποτα. Και ο Τίκας άρχισε να οργανώνει την απεργία. Γύρισε όλα τα ορυχεία, τον πίστεψαν και τον ακολούθησαν 11.000 εργάτες. Και η απεργία κηρύχθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1913. Κράτησε μέχρι τον Απρίλιο με τη μεγάλη σφαγή. Στις 19 Νοεμβρίου ήταν επικεφαλής των 63 Ελλήνων που κατέβηκαν σε απεργία. Τότε αναδείχτηκε η ξεχωριστή προσωπικότητα του συνδικαλιστή Τίκα, με αποτέλεσμα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του, που αναζητούσαν τρόπους να απαλλαγούν από εργατοπατέρες τύπου «Σκλήρη». Στη διάρκεια αυτής της απεργίας συνέβησαν πολλά: όργιο εγκάθετων, προβοκάτσιες (μπήκε φωτιά στο κτίριο δίπλα στο πηγάδι του ορυχείου), συλλήψεις και φυλακίσεις. Ο Λούης Τίκας δεν ανεχόταν την εκμετάλλευση και την αδικία. Ήρθε σε επαφή με την «Ένωση Ανθρακωρύχων Αμερικής» (United Mine Workers of America), άρχισε να περιοδεύει στις ανθρακοφόρες περιοχές του Ντένβερ και του Πουέμπλο και να συγκεντρώνει στατιστικά στοιχεία για ατυχήματα και τραυματισμούς την περίοδο 1912-13. Επίσης, για την πολιτική των εταιριών και τη συμπεριφορά των υπευθύνων. Ενημερώνει πως αν οι συνθήκες δεν αλλάξουν θα ξεκινήσει «βιομηχανικός πόλεμος», όπως τον ονομάζει. Ήταν μέλος της IWW των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου μιας από τις πιο ιστορικές αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις της Αμερικής που δημιουργήθηκαν μετά από τα γεγονότα του Σικάγο για το Οκτάωρο.
Όταν ένας συνδικαλιστής σκοτώθηκε το φθινόπωρο του 1913, οι εργαζόμενοι των ορυχείων CFI, που ανήκαν στην οικογένεια Ροκφέλερ, κατέβηκαν σε απεργία. Εκκένωσαν τους καταυλισμούς της επιχείρησης, όπου έμεναν, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τους χαμηλούς μισθούς και τις άθλιες συνθήκες εργασίας. Ο δείκτης θνησιμότητας για τους εργαζομένους της επιχείρησης ήταν διπλάσιος από τον εθνικό μέσο όρο. Οι εργάτες ζητούσαν μέτρα ασφαλείας, αναγνώριση του συνδικάτου και του δικαιώματος στον συνδικαλισμό, αύξηση μισθού και καταβολή κανονικού μεροκάματου για επικίνδυνη εργασία, μεγαλύτερη αμοιβή αν δούλευαν πέραν του οκταώρου -συνήθως εργάζονταν 14 ώρες-, να ζυγίζει δικός τους εργοδηγός το κάρβουνο, να καταργηθεί το εταιρικό νόμισμα και να έχουν δικαίωμα επιλογής σε ξενώνα, γιατρό και κατάστημα. Η απεργία προκάλεσε την άγρια αντίδραση της οικογένειας Ροκφέλερ. Προσέλαβε το Πρακτορείο Ντετέκτιβ «Μπάλντουιν-Φελτς», προκειμένου να τρομοκρατήσει τους απεργούς και τη συνδικαλιστική τους ηγεσία. Το Πρακτορείο είχε σπουδαία φήμη σ” όλη την Αμερική για την αποτελεσματικότητά του στην καταστολή απεργιών. Προμήθευσε την εργοδοσία με οπλισμένους φρουρούς, ελεύθερους σκοπευτές, πράκτορες, επαγγελματίες προβοκάτορες, ακόμη μ” ένα τεθωρακισμένο όχημα με πολυβόλο.
Το χρονικό της απεργίας δεν γράφτηκε ποτέ. Η ιστορία αυτής της εξέγερσης αποσιωπήθηκε για πολλούς λόγους. Ο Ροκφέλερ έριξε πολλά εκατομμύρια στα μέσα ενημέρωσης για να αποκατασταθεί η εικόνα του στην κοινή γνώμη. Η πολιτεία προτίμησε και αυτή για τους δικούς της λόγους να την αποσιωπήσει. Και τέλος, οι ίδιοι οι απεργοί απέφευγαν να μιλούν για τα γεγονότα φοβούμενοι τις διώξεις για αυτούς και τις οικογένειές τους.
Σήμερα το Λάντλοου είναι μια πόλη-φάντασμα. Στον χώρο της σφαγής, στην περιοχή Τρίνινταντ, έχει στηθεί μεγαλόπρεπες μνημείο από γρανίτη στη μνήμη των θυμάτων. Εκεί υπάρχει και ο τάφος του γενναίου Λούη Τίκα.
Στις 9 Απριλίου του 1950, 10.000 πιστοί είχαν συγκεντρωθεί στην Παναγία των Παρισίων για τη λειτουργία του Πάσχα. Ώρα 11.10 το πρωί, ένας καλόγερος ανεβαίνει στον άμβωνα και κηρύττει:
Είναι λετριστές, θιασώτες ενός κινήματος με ρίζες στη θεωρία του σουρεαλισμού και του ντανταϊσμού. Ο ψευδοκαλόγερος ονομάζεται Μισέλ Μουρ, είναι 21 ετών. Συνέταξε το κήρυγμα μαζί με ακόμη έναν λετριστή, τον 24χρονο Σερζ Μπερνά. «Τρελοί», «αγροίκοι», «άρρωστοι» αναφωνεί ο γαλλικός Τύπος. Ο Μουρ στέλνεται για ψυχιατρική εξέταση – θα αφεθεί ελεύθερος 11 ημέρες αργότερα. Από τους ελάχιστους που τους στηρίζουν, αναγνωρίζοντας στα πρόσωπά τους παιδιά του σουρεαλισμού, ο Αντρέ Μπρετόν: «Εκεί, στην καρδιά του χταποδιού που πνίγει ακόμα την οικουμένη, έπρεπε να δοθεί το χτύπημα».
Τα καθεστώτα δουλείας του αρχαίου κόσμου, από την εποχή των ελληνικών πόλεων – κρατών έως και την διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά τα οποία εντάσσονται, νομίζουμε, στις βαθιές δομές, στις μακρές διάρκειες του ιστορικού γίγνεσθαι. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι στην δημοκρατική Αθήνα οι δούλοι υπάγονταν σε ένα σύστημα ήπιας, σχετικά, εκμετάλλευσης, σε σχέση με τα επίπεδα μαζικότητας και έκτασης της δουλικής εργασίας που ίσχυαν στη Ρώμη, η δουλεία, ως καθεστώς, επιβίωσε για πολλούς αιώνες παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις και τις κοινωνικές συγκρούσεις που την συντάρασσαν. Η μελέτη των πηγών, μας αποκαλύπτει ότι οι εν λόγω εσωτερικές αντιθέσεις εκφράστηκαν με τη μορφή εξεγέρσεων είτε δούλων είτε ακτημόνων οι οποίες όμως ήταν διαχωρισμένες μεταξύ τους, ακόμη και ανταγωνιστικές, από διαφορετικά συμφέροντα και στόχους υποκινημένες. Ένα άλλο σημαντικό και κοινό συνάμα χαρακτηριστικό είναι ότι όλες αυτές οι εξεγέρσεις δεν αμφισβήτησαν το ίδιο το καθεστώς της δουλείας, τα δομικά εκμεταλλευτικά χαρακτηριστικά του, τη νομική και πολιτική συγκρότησή του. Αντίθετα, κύριος στόχος των επαναστάσεων και των κοινωνικών κινημάτων ήταν η αναδιανομή του πλούτου και της γης, ενώ η πιο ακραία εκδοχή τους ήταν η αντιστροφή των ρόλων: οι ακτήμονες, ή οι δούλοι γίνονταν αφέντες και κυρίαρχοι και οι πρώην πλούσιοι και οι αξιωματούχοι του καθεστώτος μετατρέπονταν σε υποτελείς.
Καθώς όμως η Ιστορία δεν στηρίζεται σε κάποιες μονολιθικές αρχές και αρχές και άκαμπτες νομοτέλειες, υπάρχουν και τα εξαιρετικά συμβάντα τα οποία τέμνουν τη γραμμική κίνηση του χρόνου, δημιουργούν ασυνέχειες στην αλληλοδιαδοχή των γεγονότων, των ιστορικών φάσεων, απελευθερώνοντας, κάποτε, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, νέες δυνάμεις και διανοίγοντας νέες προοπτικές στην κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ζωή του ανθρώπου. Εξαίρεση ήταν λοιπόν και η επανάσταση της Πολιτείας του Ήλιου. Ο συγχρονισμός και η συνεργασία των δύο παραπάνω επαναστατικών δυνάμεων και η ανάδειξη ενός κοινού στόχου, το γκρέμισμα του συστήματος της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και η κατάργηση της δουλείας, συμπαρέσυρε και τους ντόπιους εθνικά σκλαβωμένους πληθυσμούς.
Η επανάσταση της Πολιτείας του Ήλιου πήρε το όνομα της και εμπνεύστηκε από ένα ουτοπικό μύθο ο οποίος ήταν πολύ διαδεδομένος στην Ανατολή. Σύμφωνα με αυτήν την ουτοπία υπήρχε μια πολιτεία σε κάποια νησιά στα βάθη της Ανατολής μια ιδανική πολιτεία, όπου όλα τα μέλη της ήταν ίσα και ζούσαν σε ένα καθεστώς αρμονίας και ελευθερίας. Χρήματα δεν υπήρχαν, ούτε προνόμια, ενώ τα πάντα ήταν κοινά. Αυτή η ιδανική κατάσταση είχε ανάλογη επίδραση και στους ανθρώπους: ήταν όλοι υγιείς, ψηλοί, ωραίοι και ζούσαν πάνω από εκατό χρόνια ο καθένας. Οι άνθρωποι ήταν αφοσιωμένοι σε μια λιτή ζωή, μέσα στη φύση την οποία αποθέωναν, ενώ απαξίωναν την πόλη, το αστικό περιβάλλον και τρόπο ζωής. Ο μύθος αυτός ήταν πολύ αγαπητός στις φτωχές μάζες και στους δούλους, ενώ σε κάποια χρονική στιγμή πρέπει να πέρασε στη σφαίρα του πραγματικού: στη συνείδησή τους ήταν μια υπαρκτή πολιτεία. Έχοντας μάλιστα τον ήλιο ως σύμβολο, ήταν εύκολο να ενσωματωθεί στην κουλτούρα και τις νοοτροπίες της Ανατολής.
Tώρα με την επέλαση του κορωνοϊού και την οικονομική καταστροφή συνειδητοποίησα και εγώ (όπως και πολύ άλλοι εδώ που τα λέμε) τη δύναμη του απρόβλεπτου και του τυχαίου. Διαβάζοντας χρόνια επίσης ιστορία συνειδητοποίησα πόσα λίγα έχουν αφιερωθεί στη μελέτη φυσικών καταστροφικών γεγονότων (σεισμοί, λοιμοί κλπ.) και το ρόλο που αυτά έπαιξαν στη διαμόρφωση της ιστορίας και των γεωπολιτικών συσχετισμών αλλά και της πολιτισμικής και κοινωνικής κληρονομιάς που αυτά τα γεγονότα άφησαν.
Ο Γιόχαν Μόστ (MOST, Johann Joseph ) γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1846, στο Άουσμπουργκ της Γερμανίας. Τα παιδικά του χρόνια περιγράφονται, ακόμη κι απ’ τον ίδιο, ως δυσάρεστα. Έχασε τη μητέρα του πολύ μικρός και αναγκάστηκε να ζήσει με τον πατέρα και τη μητριά του, η οποία δεν τον συμπαθούσε. Στα παιδικά του χρόνια ανέπτυξε μια ασθένεια η οποία παραμόρφωσε το πρόσωπό του σε μεγάλο βαθμό. Γι’ αυτό το λόγο πολλοί απ’ τους συμμαθητές του τον κορόιδευαν. Αντιπάλεψε αυτές τις αντιξοότητες αφοσιωμένος στο διάβασμα. Αυτές οι δυστυχείς περιστάσεις των παιδικών του χρόνων θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν και οι αιτίες που ο Γιόχαν Μοστ έγινε μία από τις εξέχουσες μορφές του αναρχικού κινήματος του 19ου αιώνα.
Η ηθική αυτουργία της νέας εκατόμβης φαίνεται ότι υπήρξε πολυπρόσωπος. Από τον τεχνοκρατικό εκσυγχρονισμό της «ισχυρής Ελλάδας της Ολυμπιάδας» που συνεχίζεται ως χρεωκοπία, μνημόνια, πρώτη φορά Αριστερά και τέλος ως Μητσοτακικός βοναπαρτισμός. Ευθύνη έχουν όλες οι κυβερνήσεις που διαχρονικά κρατούν υποβαθμισμένο τον ΟΣΕ προλειαίνοντας το έδαφος για την πώλησή του. Ευθύνη έχουν όλοι όσοι υπέγραψαν την υποχρέωση ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ ως μνημονιακής υποχρέωσης το 2010. Ευθύνη έχει ονομαστικά ο Χρήστος Σπίρτζης που ξεπούλησε το 2017 τον ΟΣΕ λέγοντας: «πουλήσαμε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ για να μην φάει ο ελληνικός λαός στο κεφάλι ενάμιση μνημόνιο».
Το παρακάτω άρθρο είναι μια επιστολή του Βολίν (Vsevolod Mikhaïlovitch Eichenbaum) που δημοσιεύτηκε στην αναρχική γαλλική εφημερίδα του Παρισιού “La Revue Anarchiste”, που εξέδιδε η Ένωση Αναρχικών της Γαλλίας μεταξύ 1922-1925. Αναφέρεται σε παρατηρήσεις, συμπεράσματα και κριτική στον από αναρχική σκοπιά για την Οκτωβριανή επανάσταση, δεκατρία χρόνια μετά την έναρξή της, τον μπολσεβικισμό και το προλεταριακό Κράτος. Η μετάφραση στα ελληνικά είναι από την σελίδα “Αιχμή”.
Το ξεκίνημα της επανάστασης επιβεβαίωσε πλήρως τις θέσεις και τις προβλέψεις των αναρχικών. Στην πραγματικότητα, δεν ήτανε ούτε ένα κόμμα ούτε πολιτική ούτε οποιουδήποτε άλλου είδους ομάδα που ξεκίνησε ή ηγήθηκε της επανάστασης. Ξέσπασε αυθόρμητα με μια γενική και αποφασιστική εξέγερση των εργαζόμενων μαζών που κατέληξε σέρνοντας τα κόμματα μαζί τους (Φλεβάρης-Μάρτης 1917).
Το μόνο πρόβλημα που ήτανε έκτοτε σε θέση να επιλύσουν – και αυτό υπό την πίεση των μαζών – ήτανε η εγκατάλειψη του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Όσο για τα υπόλοιπα, επέδειξαν ανικανότητα ίση με εκείνη των προηγούμενων κυβερνήσεων (το αγροτικό πρόβλημα, το πρόβλημα της εργασίας, οικονομικά προβλήματα, κλπ., κλπ.) Αλλά – και αυτό είναι το ουσιώδες – προκειμένου να το συνειδητοποιήσουν αυτό οι μάζες χρειάζονταν περισσότερο χρόνο από ό,τι είχαν στο παρελθόν. Και όταν κατάλαβαν τελικά το λάθος τους και ανέλαβαν έναν απελπισμένο αγώνα ενάντια στην ανίκανη νέα εξουσία ήτανε πολύ αργά: η κυβέρνηση, έχοντας οργανώσει εκ των προτέρων τις δυνάμεις της τής αντίστασης και της άμυνας, το λαϊκό κίνημα ήτανε οριστικά συντριμμένο (το Μαχνοβίτικο κίνημα, η εξέγερση της Κροστάνδης του 1921, κ.λπ.) Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου το αναρχικό κίνημα είχε εξαλειφθεί.