ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΚΟΛΑΣ ΠΑΡΩΝ

Σήμερα συμπληρώνονται 5 χρόνια από τη στιγμή που ο Δημήτρης Αρμακόλας 23 ετών έχασε τη ζωή του από ηλεκτροπληξία και πτώση, τη στιγμή που προσπαθούσε να αναρτήσει πανό αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο Μάριο Σεϊσίδη. Σε παλαιότερη ανακοίνωσή τους οι σύντροφοί του από την Κοινότητα Κατάληψεων Κουκακίου αναφέρουν:

“Τι μπορούμε να κάνουμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον θάνατο άλλα την ίδια στιγμή έχουμε αφαιρέσει τον θεό από την εξίσωση; Θα πρέπει να δημιουργήσουμε εναλλακτικές για να αναγνωρίσουμε τους πεσόντες του ασύνορου κινήματός μας. Τόσο μέσω της παθιασμένης αναγνώρισης των ζωών τους, όσο και μέσω των επιλογών μας να συνεχίσουμε να δρούμε στην βάση της αλληλεγγύης, διατηρούμε την μνήμη και το πνεύμα τους.”

Τις τελευταίες εβδομάδες ο χώρος μας έχασε ένα συντρόφι.

Το Σάββατο, 10 Νοεμβρίου, 2018, ο σύντροφος μας, Δημήτρης Αρμακόλας, αποπειράθηκε να ανεβάσει ένα πανό σε αλληλεγγύη με τον πολιτικό κρατούμενο Μάριο Σεϊσίδη, στην Αθήνα, στην γειτονιά των Πετραλώνων. Μια γειτονιά με πλούσιο αγωνιστικό περιεχόμενο. Σε αυτή του την ενέργεια, ο Δημήτρης, σκαρφάλωσε ένα πυλώνα ηλεκτρισμού με μεγάλο ύψος στην πλατεία Μερκούρη. Το πανό έγραφε ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΣΕΙΣΙΔΗ*, και πληροφορούσε για το επερχόμενο εφετείο στις 21 Νοεμβρίου με την ελπίδα να διαδοθεί η υπόθεση, να αυξηθεί η συμμετοχή και η υποστήριξη την μέρα της δίκης. Στην προσπάθεια του να κρεμάσει το πανό, ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ τον χτύπησε, το οποίο ήταν τόσο δυνατό που τον πέταξε στο πεζοδρόμιο και την ίδια στιγμή προκλήθηκε διακοπή ρεύματος σε όλη την γειτονιά. Η πτώση κατέστρεψε τα κόκαλα του, τραυμάτισε τα ζωτικά του όργανα και έσπασε το κρανίο του. Τις επόμενες μέρες παρέμενε σε σοβαρή κατάσταση στην εντατική μονάδα θεραπείας του νοσοκομείου. Το σώμα, το μυαλό και η καρδιά έδωσαν μια μεγάλη μάχη πριν παραδοθούν σε αυτό το τραγικό ατύχημα.

Στις 15 Νοεμβρίου, στα εικοστά τρίτα γενέθλιά του, το μυαλό του σταμάτησε να δουλεύει, ενώ η καρδιά του συνέχισε να χτυπά και είχε πλέον γίνει πραγματικότητα μια θλιβερή αλήθεια, πως δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς μηχανική υποστήριξη. Επίσημα πέθανε 19 Νοεμβρίου, στις 10 το πρωί. Με σεβασμό στην επιθυμία της οικογένειας, ο Δημήτρης έλαβε μια παραδοσιακή ορθόδοξη-χριστιανική κηδεία. Παρ’ όλα αυτά στην κηδεία του παρευρέθηκαν σύντροφοι και συντρόφισσες από όλο το φάσμα του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου. Καθώς οι τελετές της κηδείας γίνονταν σεβαστές παρά την γενική καταδίκη της εκκλησίας που υπήρχε από τον Δημήτρη και όσους παρακολουθούσαν, υπήρξαν στιγμές μια ζεστής παρενόχλησης στην κανονικότητα του γεγονότος, όπου διεκδικήθηκε η μνήμη του ως αναρχικός αγωνιστής. Σεβόμενοι/-ες την διαδικασία για χάρη της οικογένειας του, με βαριά καρδιά και πάθος, ξεκινήσαμε να φωνάζουμε “πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά”, “ζήτω η αναρχία”, “Δημήτρη η καρδιά σου είναι δυνατή, χτυπάει σε κάθε αγωνίστρια σε κάθε αγωνιστή”. Ακούστηκαν τα εξής λόγια “Ο Δημήτρης είναι εδώ μαζί μας, στον αγώνα μας, στους δρόμους, και στις γειτονιές μας, του ευχόμαστε καλό ταξίδι”. Τα πιο στενά του συντρόφια του άφησαν μια μαύρη σημαία με ένα αλφάδι πάνω στον τάφο του.

*Ο Μάριος Σεϊσίδης βρίσκεται σε δίκη. Έχει αναλάβει την ευθύνη της πολιτικής του ταυτότητας ως αναρχικός και αντιμετωπίζει 36 χρόνια φυλάκισης για μια ληστεία τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας το 2006. Ήταν στην παρανομία για σχεδόν 11 χρόνια και δυστυχώς πιάστηκε το 2017.

Κάποια λόγια για τον Δημήτρη σε σχέση με την κοινότητα του

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που ο Δημήτρης εντάχθηκε στην κοινότητα, ένας χρόνος που ζήσαμε και αγωνιστήκαμε μαζί. Από την πρώτη μας συνάντηση μέχρι τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς του, ολόκληρη η ύπαρξή του αφιερώθηκε στο κοινό μας εγχείρημα και έγινε θεμέλιο των ριζοσπαστικών στόχων του. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα εκδήλωσε ένα ακόμα μεγαλύτερο πάθος και δέσμευση στον αγώνα του ευρύτερου αναρχικού κινήματος στην Αθήνα και παραπέρα.

Ο Δημήτρης ήταν παιδί της μητρόπολης. Μεγαλωμένος στην Αθήνα ενδιαφέρθηκε για τα κινήματα από νεαρή ηλικία και δυστυχώς απορροφήθηκε αρχικώς από τις απάτες φιλελεύθερων κομμάτων όπως ο Σύριζα που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία. Είχε ισχυρό κίνητρο να εξασκήσει την αλληλοβοήθεια, την άμεση δράση και άλλες αναρχικές αξίες. Έτσι αναπόφευκτα, ήρθε η σκληρή κατάρρευση της ψευδαίσθησης που αφορούσε τις πολιτικές που εξασκούσε ο Σύριζα. Η κατάρρευση της ψευδαίσθησης δεν τον οδήγησε μόνο στην εγκατάλειψη του Σύριζα, αλλά στην εγκατάλειψη όλων των κομμάτων και των ιεραρχικών οργανώσεων. Η κατάρρευση  της ψευδαίσθησης του συνοδεύτηκε από θλίψη και απογοήτευση, εφόσον κατάλαβε ότι στην πολύ νεαρή του ηλικία υπήρξε εκμεταλλευόμενος από ένα πολιτικό μηχανισμό του οποίου τα στελέχη και τα μέλη ως επί το πλείστο είχαν ως κεντρικό στόχο την πολιτική τους ανέλιξη, την απόκτηση προνομίων και την εμβάθυνση των σχέσεων τους με τους θεσμούς και τον πυρήνα του κράτους.

Στα 18 αναζήτησε μια διαφυγή στην Αγγλία. Επιβίωσε για κάποια χρόνια εκεί ζώντας στεγαζόμενος σε κοιτώνες, δουλεύοντας στον τομέα των υπηρεσιών επισιτισμού. Στην προσπάθεια του να βρει μια άλλη ζωή αντιμετώπισε μια ακόμα σκληρότερη πραγματικότητα που του επέβαλε μία συνεχή απεγνωσμένη κατάσταση επιβίωσης, χωρίς στιγμές πραγματικής ζωής. Επιστρέφοντας πίσω στην ελλάδα έψαξε να βρει μια ζωή όσο γίνεται ασυμβίβαστη με την μαζική επιβίωση που επιβάλει ο καπιταλισμός. Ήθελε να ζήσει σε κατάληψη και να απαλλοτριώνει. Να χτίσει από κοινού αυτόνομες κοινότητες. Αγαπούσε τα ταξίδια και τα πάρτυ. Ήταν το πιο τρελό άτομο στο χορό. Είμαστε περήφανα που μοιραστήκαμε το τελευταίο χρόνο δέσμευσης, κοινής ζωής και συνεργασίας με τον Δημήτρη. Nιώθουμε ότι τα κοινά μας εγχειρήματα και εμπειρίες βοήθησαν στην άνθιση των ιδεών του, στην εξάσκηση και την εξερεύνηση των ανατρεπτικών επιθυμιών του.

Δεν ήταν μοναχά μέλος της κοινότητας καταλήψεων Κουκακίου. Ήταν μέλος της Συνέλευσης κατοίκων Θησείου-Πετραλώνων-Κουκακίου, μια δέσμευση που κρατούσε την κοινότητα μας συνδεδεμένη με​ τους τοπικούς αγώνες. Ήταν επίσης μέλος στο αντιεξουσιαστικό στέκι Παντείου, αν και ποτέ δεν ενδιαφερόταν για τις σπουδές του, όπως και επίσης τελευταία συμμετείχε στην συνέλευση αλληλεγγύης στο Μάριο Σεϊσίδη όπου μάχεται ενάντια στον “αντι”-τρομοκρατικό νόμο 187Α.

Η ικανότητα του Δημήτρη να μεταφράζει παράλληλα από ελληνικά σε αγγλικά ήταν ουσιαστική για την ενσωμάτωση των διεθνών συντρόφων και συντροφισσών στον αγώνα. Σχεδόν όλα τα κείμενα της κοινότητας μας μεταφράστηκαν από τον Δημήτρη, προσφέροντας έτσι στην κοινότητά μας πολύ καλής ποιότητας υλικό για να μοιράστει εδώ και στο εξωτερικό. Η δουλειά που έκανε αντανακλούσε την πίστη του σε ένα πολυεθνικό κίνημα. Φρόντιζε βαθύτατα για την τετράποδη συντρόφισσά του, δίνοντάς την μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία και σεβασμό που μπορούσε κάποιος να δώσει στο τετράποδο συντροφάκι του εντός μιας τέτοιας κοινωνίας. Αγαπούσε την Λέυλα, και την έφερνε παντού. Έφτασε σε σημείο να συλληφθεί στο μετρό της Ομόνοιας λόγω της άρνησης του να την αποβιβάσει, να της φορέσει φίμωτρο ή να την βάλει σε κλουβί. Προφανώς, τα συναισθήματα του και οι ιδέες του δεν θα μπορούσαν να περιστρέφονται μόνο γύρω από το μη-ανθρώπινο ζώο που τον συντρόφευε. Ο Δημήτρης νευρίαζε με τους ανθρώπους που συμπεριφέρονται στα μη-ανθρώπινα ζώα ως αντικείμενα, ως προϊόντα προς εκμετάλλευση, με τους ανθρώπους που τα δαιμονοποιούν παρουσιάζοντάς τα ως φύσει επιθετικά. Η απελευθέρωση των μη-ανθρώπινων ζώων από τις συνθήκες σκλαβιάς ήταν πάντα στις πολιτικές στοχεύσεις του και στις προτάσεις που κατέθετε. O Δημήτρης τασσόταν ενάντια στο δυαδικό έμφυλο σύστημα και αποφάσισε να προκαλέσει την ετεροκανονικότητα χωρίς καμιά απολογία επιλέγοντας cross-dressing και με άλλα μη-cis αρσενικά χαρακτηριστικά. Ήθελε την καταστροφή της πατριαρχίας και δεν έδινε τον εαυτό του στους έμφυλους ρόλους που επίτασσε η κοινωνία. Όσο αφορά την κοινότητά μας πήρε πρωτοβουλίες να ανοίξει ζητήματα και αγώνες φύλου και σεξουαλικότητας με προβολές και συζητήσεις. Υπερασπιζόταν πολύ αυστηρά τα μαχητικά χαρακτηριστικά της κοινότητάς μας γι ́αυτό άσκησε σκληρή κριτική προς την κοινότητα για την επιλογή μας να μην συγκρουστούμε με τα ΜΑΤ όταν ήρθαν να εκκενώσουν την 4η κατάληψη “Liberte” που προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε. Έλαβε μέρος σε δράσεις ενάντια στον έλεγχο και την καταστολή, στον λόφο και στους δρόμους, έδρασε στην μνήμη του Ζακ/Zackie oh. Στο μικρό τετραδιάκι που κατέγραφε τις υποχρεώσεις του, είχε σημειωμένες τις ημερομηνίες με κάθε κρατική δολοφονία. Ήταν ένας παθιασμένος, όμορφος, και ειλικρινής αγωνιστής του κοινού μας αγώνα απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. Ήμασταν κομμάτι της άνθισής του και αυτός παραμένει κομμάτι της δικής μας.

Ο Δημήτρης βρισκόταν πάντα σε πόλεμο με τους φόβους του με κάθε κόστος. Το είχε σαν καθημερινό στόχο χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Αν και η αφοβία του ίσως οδήγησε σε αυτήν την ατυχία, ήταν  ένα χαρακτηριστικό της ομορφιάς που τον διακατείχε και η προσέγγιση στο είδος της αντίστασης που ενέπνεε.

Στον εθελοντικό μας αγώνα απέναντι στην Εξουσία, κάθε αναρχικό συντρόφι είναι αναντικατάστο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΚΟΛΑΣ ΠΑΡΩΝ ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΑΚΡΑΙΕΣ ΜΑΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ”

 

Ένας σύντομος αποχαιρετισμός του Μάριου Σεϊσίδη στον σύντροφο Δημήτρη Αρμακόλα

“Είναι ορισμένες στιγμές όπου η θλίψη για τον θάνατο ενός νεαρού συντρόφου, ξεπερνάει το γεγονός της απουσίας της οποιασδήποτε προσωπικής γνωριμίας και η απώλεια του πληγώνει την καρδιά σου. Είναι πραγματικά άδικο το γεγονός ότι ο Δημήτρης στην προσπάθεια του να εκφράσει την αλληλεγγύη του σε έναν φυλακισμένο σύντροφο κατέληξε να χάσει την ζωή του. Είναι επίσης θλιβερό η ομορφιά της αλληλεγγύης που αντιλαμβάνεται ως συντρόφους σε έναν κοινό ανατρεπτικό αγώνα όσους στέκονται από την ίδια πλευρά των οδοφραγμάτων, να τραυματίζεται από τέτοιες τραγικές απώλειες. Τον σύντροφο Δημήτρη δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά, όμως έστω και νοητά σταθήκαμε από την ίδια πλευρά του αγώνα ο καθένας από το μετερίζι του.

Εύχομαι θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του,τους συντρόφους-ισσες του, τους φίλους του.

 

“Κάτω από την παλάμη μας

Σφίξαμε το χέρι τόσων συντρόφων

όταν καμιά φορά λιποψυχάμε

νοιώθουμε σαν ένα μαχαίρι να τρυπάει την παλάμη μας

η ανάμνηση του χεριού τους.

Κι όταν κάνουμε το καθήκον μας

νοιώθουμε κάτω απ’ την παλάμη μας κάτι σίγουρο κι ακέραιο

σα να κρατάμε μες στα χέρια μας ολόκληρο τον κόσμο”

 

(Τ.Λειβαδίτης)

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΚΟΛΑΣ ΘΑ ΖΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ.”