Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της τοπικής οργάνωσης της ΝΔ, του 5ου δημοτικού διαμερίσματος στον Άγιο Ελευθέριο στην οδό Πετρίδη τα ξημερώματα της 13ης Οκτωβρίου. Επιλέξαμε να τοποθετήσουμε τον …
Μια διαφορετική πρόταση άμυνας τεχνολογικού ελέγχου [επιμ. – Δημοσιεύθηκε αρχικά στον ρωσικό αναρχικό ιστότοπο a2day.net· μπορείς να δεις συγκεντρωμένα διεθνή έγγραφα πραγματικών επιχειρήσεων παρακολούθησης εναντίον αναρχικών στο earsandeyes.noblogs.org] . Ελληνική μετάφραση κειμένου: “Ευλογημένη η …
Αυτό το μεταφρασμένο από εμάς άρθρο, είναι του Δημήτρη Τρωαδίτη και βρέθηκε στη σελίδα Institute for Anarchist Theory and History (IATH) . Ο τίτλος του είναι “Ο Αναρχικός Γιάννης Μαγκανάρας στην Ελλάδα”. Η σελίδα ITHA-IATH https://itha-iath.org/en/en_home/ που …
Μία νύχτα του Απρίλιου του 1968, Γκούντρουν Ένσλιν, Ανδρέας Μπάαντερ, Σολέιν και Προλ πυρπολούν δύο πολυκαταστήματα της Φραγκφούρτης. Υπάρχει ένας τραυματίας, νυχτοφύλακας. Η Έσλιν τηλεφωνεί στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για λογαριασμό της …
Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε αλιεύτηκε από αμερικάνικο αστικό μέσο. Για το λόγο αυτό, του ότι δεν είναι δηλαδή ένα ανεξάρτητο μέσο κοινωνικής βάσης, δεν εμπιστευόμαστε και τις οδηγίες αποφυγής υποκλοπής που προτείνει το άρθρο. Δεν …
Αφού με διάφορα τεχνάσματα κατάφεραν να ελαχιστοποιήσουν τις δυναμικές κοινωνικές αντιδράσεις που δικαίως δημιουργήθηκαν μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη, ο οποίος εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι έπειτα από καταδίωξη μπάτσων της ομάδας ΔΙ.ΑΣ, επειδή δεν πλήρωσε 20 ευρώ βενζίνη σε πρατήριο υγρών καυσίμων, σαν συνέχεια ήρθε και η απαλλαγή του μπάτσου (μη προφυλακιστέος-προσωρινά ελεύθερος) από την καπιταλιστική δικαιοσύνη. Το όνομα του μπάτσου δεν το μάθαμε έως τώρα, σε αντίθεση με το θύμα του. Πάγια τακτική της εξουσίας και των παπαγάλων του, των ΜΜΕ, να μην βγάζουν στοιχεία από μπάτσους, συνοδούς ασφαλείας υψηλών προσώπων, διαπλεκόμενων, υπουργών βουλευτών, μεγαλοεπιχειρηματιών κλπ, όταν κατηγορούνται για διάφορα εγκλήματα. Αντιθέτως βγάζουν στην φόρα σαν διαπόμπευση τα στοιχεία και την προσωπική ζωή των θυμάτων τους. Το ίδιο κάνουν αν συλλάβουν κάποιον που πραγματοποιεί μικροπαραβάσεις, ή κάποιον φτωχοδιάβολο, αλλά κυρίως κοινωνικούς αγωνιστές και επαναστάτες που συλλαμβάνονται για την αγωνιστική τους δράση, όπου σ αυτή τη περίπτωση μαθαίνουμε τα πάντα για την προσωπική τους ζωή και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Οι εξουσιαστές με μελετημένη ακρίβεια, με συνεχείς καθυστερήσεις, με την διαταγή απουσίας ενημέρωσης της υγείας του παιδιού και με την αναβολή της δικαστικής απόφασης για τον μπάτσο, αλλά και με καταστολή και στοχοποιημένες συλλήψεις σε περιοχές Ρομά, την συνδρομή διαφόρων ηγετικών παραγόντων των Ρομά στους οποίους δόθηκε εντολή να κατευνάσουν την οργή των κοινοτήτων τους, κατάφερε να περιορίσει στο ελάχιστο τις όποιες αντιδράσεις.
Σε μια εποχή όπου το κράτος και οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί χτυπούν όλο και πιο σκληρά όσους και όσες τολμούν να αντιστέκονται, η απόφαση μη προφυλάκισης του μπάτσου φονιά, όπως και στη περίπτωση της εκτέλεσης του Νίκου Σαμπάνη, ανάβει το πράσινο φως στους ένστολους και ένοπλους φρουρούς να καταστέλλουν , να τραμπουκίζουν να βιαιοπραγούν, να σκοτώνουν και στη συνέχεια να τους απαλλάσει-αθωώνει αισθανόμενους οτι λειτουργούν μέσα σε καθεστώς κρατικής ασυλίας. Είναι μια προκλητική νομιμοποίηση, κανονικοποίηση και ξεκάθαρη εντολή στις δυνάμεις καταστολής να ενεργούν χωρίς περιορισμό αλλά και κατά το δοκούν, ενώ ταυτόχρονα στοχεύουν στον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση της κοινωνίας ως απαραίτητο όρο για την δρομολόγηση και την εφαρμογή ακραιφνών ταξικών πολιτικών και οικονομικών σχεδιασμών.
Η όξυνση της καταστολής και η αστυνομική αυθαιρεσία, μόνο μεμονωμένα περιστατικά δεν είναι. Είναι συστατικά στοιχεία του κράτους που υπερασπίζεται τον καπιταλισμό και τους παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς, ενώ θεωρεί εχθρό του μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι μικρές αλλά δυναμικές αντιδράσεις μέρους των Ρομά, οι δυναμικές πορείες μερίδας του αναρχικού χώρου, οι πολυπληθείς πορείες, ειδικά στην Θεσσαλονίκη και οι μαζικές (και πρωτοφανείς σε δυναμικότητα για την πόλη) συγκρούσεις οργής που ακολούθησαν, δείχνουν μια αχτίδα φωτός στις κοινωνικές αντιστάσεις.
Να μην αφήσουμε στην λήθη την δολοφονία του Κωστα Φραγκούλη
Κοινωνική οργή, οργάνωση και αντεπίθεση μέχρι την δικαίωση των ονείρων μας
Giuseppe «Pino» Pinelli (1928-1969): το 17ο θύμα της βόμβας στην πλατεία Φοντάνα
Του Πάολο Φίντζι
[Η 12η Δεκεμβρίου είναι η επέτειος από την έκρηξη βόμβας στην πλατεία Φοντάνα, που διοργανώθηκε από νέο-φασίστες σε συνεργασία με τις Ιταλικές μυστικές υπηρεσίες. Δεκαέξι άνθρωποι δολοφονήθηκαν. Το δέκατο έβδομο θύμα ήταν ο αναρχικός σιδηροδρομικόες, Τζιουζέπε Πινέλι, που κατηγορήθηκε και μετά δολοφονήθηκε από την αστυνομία. Ο θάνατός του – και η διένεξη και οι δίκες που ακολούθησαν – αποκάλυψαν τη στρατηγική της έντασης: ο Πινέλι ήταν αθώος, η Πιάτσα Φοντάνα ήταν ένα μακελειό που έγινε από το κράτος]
Γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 21 Οκτωβρίου 1928 από τον Αλφρέντο Πινέλι και τη Ρόζα Μαλακάρνε. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο πατρικό προάστιο της πόλης Πόρτα Τιτσινέζε. Αφού τελείωσε το δημοτικό σχολείο έπρεπε ν’ αρχίσει να δουλεύει, αρχικά σα σερβιτόρος και μετά σαν αποθηκάριος. Συνέχισε να διαβάζει: αυτή ήταν μια αγαπημένη του συνήθεια.
Το 1944 όταν ήταν 16 ετών πήρε μέρος στην αντιφασιστική αντίσταση σαν αγγελιοφόρος της Ταξιαρχίας «Φράνκο», δουλεύοντας με μια ομάδα αναρχικών παρτιζάνων. Ήταν η πρώτη του επαφή με την ελευθεριακή σκέψη. Το 1954 έπιασε δουλειά στους σιδηρόδρομους.
Το 1955 παντρεύτηκε τη Λίτσια Ρονιόνι που τη γνώρισε ένα βράδυ σε μάθημα Εσπεράντο∙ σύντομα απέκτησαν δύο κόρες, τη Σίλβια και την Κλαούντια. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 μια αναρχική νεολαιΐστικη ομάδα σχηματίστηκε στο Μιλάνο (η Gioventu Libertaria) με λίγο παραπάνω από είκοσι μέλη, ανάμεσα στους οποίους ο Αμεντέο Μπερτόλι, που το 1962 βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, σαν μέλος της ομάδας που απήγαγε τον Ισπανό υπο-πρόξενο στο Μιλάνο με σκοπό να πιέσει (και να πετύχει τελικά) τη μετατροπή της θανατικής ποινής ενός αναρχικού σε ποινή κάθειρξης στην Ισπανία του Φράνκο. Ο Πινέλι – σκέτο «Πίνο» για τους φίλους και συναδέλφους του – στα 35 του ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία στην ομάδα, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα: η εξωστρεφής και πρόσχαρη προσωπικότητά του τον έκανε «καλή παρέα». Και όταν το 1965, μετά από 10 χρόνια χωρίς χώρο, άνοιξε ένα στην οδό Μουρίλο, ο Πίνο ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές του «Κύκλου Σάκκο και Βαντσέτι». Σ’ αυτό το χώρο δημιουργήθηκε μια συσπείρωση αναρχικών απ’ όλη την Ευρώπη το 1965.
Μετά την έξωση, αναρχικοί του Μιλάνο μετακόμισαν και στις 1 Μαΐου του 1968 άνοιξε ο Αναρχικός Όμιλος «Πόντε ντελα Γκισόλφα» στην Πιατζάλε Λουγκάνο στις παρυφές του εργατικού προαστίου Λα Μποβίζα. Πήρε το όνομά του από την πρώην γέφυρα, οι κολόνες της οποίας φαίνονται από το σταθμό Πόρτα Γκαριμπάλντι, όπου δούλευε ο Πινέλι.
Το 1968 το ρεύμα της αμφισβήτησης από το Παρίσι έφτασε και στο Μιλάνο. Ο Πινέλι ήταν ενεργός σε πολλά μέτωπα: σαν αναρχικός, ήταν ένας απ’ αυτούς που κρατούσαν τον όμιλο ζωντανό, οργανώνοντας πολύβουες βραδινές διαλέξεις και επεξεργασία βιβλίων. Έχοντας το πλεονέκτημα του ότι μπορούσε να ταξιδεύει ελεύθερα (σα σιδηροδρομικός), είχε άμεση επαφή με «έξω» συντρόφους, όπως ο Λουτσιάνο Φαρινέλι στην Ανκόνα, ο Αουρέλιο Τσέζα στην Πιστόγια και ο Ουμπέρτο Μαρζότσι στη Σαβόνα.
Ήταν επίσης σε συχνή επαφή με τον Αλφόνσο Φαΐγια στη Μαρίνα ντι Καράρα, όπου έκανε και διακοπές με την οικογένειά του. Σαν εργάτης ο Πινέλι ασχολούνταν επίσης με ζητήματα συνδικαλιστικά, βοηθώντας να αναβιώσει το USI, παράρτημα που άνοιξε στις εγκαταστάσεις του ομίλου. Και το συνδικάτο βάσης CUB των μεταφορών διάλεξε τον όμιλο σα βάση του, φεύγοντας μόνο μετά τη βομβιστική επίθεση της 12ης Δεκεμβρίου 1969: αυτή η κίνηση επισπεύφθηκε από την καταστολή των αναρχικών.
Οι αναρχικοί κύκλοι στο Μιλάνο ήταν σε αναβρασμό, ελευθεριακές ομάδες ξεπηδούσαν σε πολλά σχολεία και στα εργοστάσια υπήρχαν αναρχικοί εργάτες και συχνό πρωινό μοίρασμα φυλαδίων.
Βιβλία, μπροσούρες, εκδίδονταν και κάποιες παλιές εφημερίδες αναβίωσαν. Οι αναρχικοί του Μιλάνο ένιωθαν την ανάγκη να ανοίξουν και δεύτερο όμιλο, αυτή τη φορά στη νότια πλευρά της πόλης. Ανάμεσα σ’ αυτούς που αφοσιώθηκαν στην προετοιμασία και το άνοιγκα του Ομίλου της Βία Σκαλντασόλε (στο προάστιο Τιτσινέζε) ήταν ο Πινέλι. Στις 25 Απριλίου 1969 δύο βόμβες έσκασαν στον Κεντρικό Σταθμό και σε μια Έκθεση. Οι έρευνες στράφηκαν προς τους ελευθεριακούς κύκλους και ένας αριθμός αναρχικών συνελήφθησαν1: αυτή ήταν η εκκίνηση μιας καμπάνιας ποινικοποίησης που πήρε περαιτέρω ώθηση τον Αύγουστο όταν κάποιες εκρήξεις σε τρένα χρεώθηκαν επίσης σε αναρχικούς. Υπήρχε επίσης μια φήμη ότι ο Πινέλι, αναρχικός εργάτης σιδηροδρόμων, μπορεί να εμπλέκεται. Ο Πινέλι και η ομάδα του «Μαύρη Σημαία» (Bandiera Nera) καταδίκασαν αυτή τη μαύρη προπαγάνδα, ανασκουμπώθηκαν και δημιούργησαν – με το πρότυπο του Βρετανικού «Μαύρου Σταυρού» της εποχής και του Ρωσικού Μαύρου Σταυρού της δεκαετίας του ’20 – τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό, αφοσιωμένο ειδικά στη συμπαγή αλληλεγγύη σε φυλακισμένους συντρόφους, αλλά και στην έκδοση ενός δελτίου αντι-πληροφόρησης.
Ο Πινέλι ήταν αναρχικός υψηλού προφίλ στο Μιλάνο και συχνά καλούνταν στο αρχηγείο της αστυνομίας με αφορμή αιτήσεις για άδειες, συναντήσεις κτλ. Το άτομο που ασχολούνταν μαζί του πιο συχνά ήταν ένας νέος επιθεωρητής της αστυνομίας, συζητήσιμος με τον τρόπο του, κομψός και φιλικός: ο Λουίτζι Καλαμπρέζι2. Έτσι, όταν το απόγευμα στις 12 Δεκεμβρίου 19693, αμέσως μετά τη φρικιαστική έκρηξη βόμβας στην Πιάτσα Φοντάνα, ο Καλαμπρέζι έφτασε στον Όμιλο της Βία Σκαλντασόλε και ζήτησε από τον Πινέλι να έρθει στο τμήμα, ο Πινέλι συμφώνησε αμέσως, ανέβηκε στο μηχανάκι του και ακολούθησε το αμάξι του αστυνόμου. Στο αρχηγείο, ο Πινέλι συνάντησε πολλούς αναρχικούς του Μιλάνο σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Όπως κι αυτός, είχαν κληθεί για ανάκριση για τα άλλοθί τους. Μέσα σε 48 ώρες, που ήταν και ο μέγιστος χρόνος κράτησης σε τμήμα για την εποχή, αυτοί που συνελήφθησαν αφέθηκαν και λίγοι μεταφέρθηκαν στις φυλακές Σαν Βιτόρε. Ο Πινέλι κρατήθηκε στο αρχηγείο περισσότερο απ’ ότι επέτρεπε ο νόμος. Ανακρίνονταν. Τότε, γύρω στα μεσάνυχτα της 15-16 Δεκεμβρίου το σώμα του «πέταξε» από ένα δωμάτιο που ανήκε στο Πολιτικό Γραφείο του τέταρτου ορόφου και έπεσε στο έδαφος. Οι αρχικές αντικρουόμενες εκδοχές της αστυνομικής ιστορίας έλεγαν ότι η αλήθεια δεν ήταν η επίσημη εκδοχή περί «αυτοκτονίας». Ο Πινέλι πέθανε στο νοσοκομείο Φαντεμπενεφρατέλι τη νύχτα της 15ης προς 16ης Δεκεμβρίου 1969.
Το πολιτικό-νομικό σκηνικό που ακολούθησε το φόνο του, μπλέχτηκε με όλη την ιστορία της σφαγής της Πιάτσα Φοντάνα, ειδικά με την «υπόθεση Βαλπρέντα», που με τα χρόνια γύρισε εναντίον αυτών που ήταν στην εξουσία. Άγαρμπες προσπάθειες να επιβληθεί σιωπή, με αποκορύφωμα την θέση περί «ενεργής θλίψης» που προέταξε ο δικαστής Γκεράρντο Ντ’ Αμπρόζιο, απλά τόνισαν μια αλήθεια που δεν έχει βρει ακόμα την ολοκλήρωσή της στα επίσημα αρχεία. Δεκάδες βιβλία, ταινίες, θεατρικά έργα, τραγούδια αφιερώθηκαν στον Πινέλι και τη δολοφονία του και όχι μόνο στην Ιταλία. Αναφέρουμε εδώ μόνο δύο: τον «Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού» του νομπελίστα Ντάριο Φο και τον πίνακα «Η Κηδεία του Αναρχικού Πινέλι» του Ενρίκο Μπάι.
Πληροφορίες για την πολιτική «Στρατηγικής Εντάσεως» του ιταλικού κράτους στην οποία εφάρμοσετρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον του λαού της για να κατηγορήσει την αριστερά και τους αναρχικούς.Αντιμέτωποι με μια τεράστια ανάπτυξη της εργατικής εξουσίας, με απεργίες, καταλήψεις, αυτομείωση τηςτιμές και μαζικές καταλήψεις οι υπηρεσίες πληροφοριών άρχισαν να πραγματοποιούν τρομοκρατικές ενέργειες με τηνβοήθεια φασιστικών ομάδων.Οι αναρχικοί και η αριστερά κατηγορήθηκαν και οι αγωνιστές της εργατικής τάξηςσυνελήφθησαν.Η χειρότερη τέτοια επίθεση ήταν και η χειρότερη τρομοκρατική επίθεση στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα –η βομβιστική επίθεση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια που σκότωσε 85 άτομα «[Κάποιοι] φασίστες στην εν λόγω ομάδα τρομοκρατών εργάστηκαν για τους Carbinieri (οι Ιταλοίστρατιωτική αστυνομία), ότι άλλοι είχαν επαφή με το στρατό ή την αστυνομία και που έλαβανπολύτιμες και έγκαιρες πληροφορίες για την πρόοδο της έρευνας για τις δραστηριότητές τους”(1) –Από την έκθεση εξεταστικής επιτροπής του ιταλικού κοινοβουλίου.«Οι εργατικοί αγώνες του 1968-69, το καυτό φθινόπωρο της Ιταλίας, χάραξαν βαθιά την οικονομικήδομή της χώρας και τροποποίησαν την ισορροπία δυνάμεων.Μετά από αυτούς τους αγώνες η Αριστεράήταν πιο δυνατή και η εξουσία πιο αδύναμη....αντικειμενικά.Η ζημιά που προκάλεσαν οι εργαζόμενοι και η ανυπακοή ήταν πράγματι πολύ σοβαρή»«Ακόμη και πριν από το ’69 αναπτύχθηκαν πολλοί αγωνιστικοί και αυτόνομοι αγώνες, ιδιαίτερα η Pirelli στο Μιλάνο, ούτε ελέγχεται από τις Ενώσεις σε επίπεδο οργάνωσης, ούτε κυριαρχείται από αυτές σετο επίπεδο του περιεχομένου των αιτημάτων.Απτές αυξήσεις μισθών, συν λιγότερη εργασία ήταν και τα δύοκύρια θέματα εκείνης της περιόδου.Η συμπεριφορά του προλεταριάτου συνοψίζεται στο σύνθηματης περιόδου: Καλύτεροι μισθοί, μικρότερο ωράριο!.«Ξέσπασαν βίαιες απεργίες στην Alfa Romeo και στη Fiat.Εξεγέρσεις έγιναν σε πολλές πόλεις, μετις πιο σοβαρές στο Ρέτζιο Καλάμπρια, όπου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πολέμησαν ενάντια στα στρατεύματα»(2)«Η πολιτική βία της Δεξιάς εκδηλώθηκε πιο έντονα στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχέςδεκαετία του 1970.Αυτή ήταν μια περίοδος φοιτητικής και νεανικής κινητοποίησης, συμπεριλαμβανομένων νέων κοινωνικών κινημάτων, την απελευθέρωση των γυναικών και των ομοφυλόφιλων, με εκτεταμένες κοινωνικές αναταραχές και την μαχητικότητα των συνδικάτων στην Ιταλία.Αυτόσυνοδεύτηκε από μια μαζική αύξηση της εκλογικής υποστήριξης προς τους κομμουνιστές – κορυφώθηκε στιςπάνω από το ένα τρίτο των ψήφων στις εκλογές του 1976.Οι νεοφασιστικές τρομοκρατικές ομάδες αυτής της περιόδουήταν μια αντίδραση ενάντια σε όλη αυτή τη δραστηριότητα της αριστεράς και επίσης ενάντια στην εμφάνιση της αριστερής πτέρυγαςτρομοκρατικών ομάδων όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες.Οι τρομοκράτες της δεξιάς… συχνά βάζανε βόμβες σε δημόσιους χώρους που σκότωσαν δεκάδες αθώους περαστικούς και περαστικούς.Όλα αυτά ήταν μέρος της λεγόμενης «στρατηγική της έντασης», μια εκστρατεία που έχει σχεδιαστεί για να οδηγήσει σε κατάρρευση του νόμου και της τάξης και συνακόλουθη κατάρρευση της εμπιστοσύνης του κοινού στη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, επισπεύδοντας την ανάληψη από τον στρατό. Πράγματι στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 υπήρξαν πολλά πραξικοπήματα προσπάθειες.” (3) Στις 12 Δεκεμβρίου 1969 άρχισαν οι βομβαρδισμοί, με μία βόμβα στο Μιλάνο και τρεις στη Ρώμη. Οι βόμβες στη Ρώμη άφησαν δεκαοκτώ τραυματίες, από τη βόμβα στο Μιλάνο σκοτώθηκαν δεκαεπτά και τραυματίστηκαν ογδόντα οκτώ. Η Αστυνομία μετά από πληροφορίες του S.I.D. (υπηρεσία πληροφοριών) συνέλαβε δύο αναρχικούς για τη βόμβα στο Μιλάνο, δολοφονώντας αργότερα έναν από αυτούς, τον Τζουζέπε Πινέλι, πετώντας τον από το παράθυρο ενός αστυνομικού τμήματος και ισχυρίστηκαν ότι αυτοκτόνησε – μια πράξη που έγινε διάσημη από τον Ντάριο Φο ως ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού. Παρά τις αυξανόμενες αποδείξεις ότι επρόκειτο για βόμβα φασιστών, η επίσημη γραμμή του κόμματος για χρόνια αργότερα ηταν να κατηγορουνται οι αναρχικοί. Αργότερα η άποψη του κατεστημένου άλλαξε και η ιδέα ότι επρόκειτο για κοινή επιχείρηση μεταξύ αναρχικών και κάποιων φασιστών! Τελικά ένας αριθμός φασιστών δικάζεται, καταδικάζεται και φυλακίζεται αλλά άλλοι αθωώνονται, όπως και ο επιζών αναρχικός. Ένας από τους βομβιστές που αθωώθηκε για «έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων» ήταν ο Guido Giannette ένας πληροφοριοδότης του S.I.D. . Όταν ο Giannette αναφέρθηκε ως ύποπτος, οι κρατικές μυστικές υπηρεσίες τον φυγάδευσαν έξω από την Ιταλία και συνέχισαν να πληρώνουν τους μισθούς του ακόμα και μετά που είχε εκδοθεί το ένταλμα σύλληψης. Σε δώδεκα χρόνια από το 1969 έως το 1980 σημειώθηκαν 4.298 τρομοκρατικά περιστατικά. Από αυτά ευθύνονταν οι φασίστες για το 68%, καθώς και για τους περισσότερους θανάτους. Το βασικό μοτίβο που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά είναι όπως περιγράφεται παραπάνω, κατηγορείται η αριστερά, υπάρχει μεγάλος βαθμός συμπαιγνίας, οι πραγματικοί προβοκάτορες συνήθως ξεφεύγουν από το σκοτάδι ελεύθεροι και με μια κόλαση πολύ λιγότερο διεθνή πολιτική και προσοχή των μέσων ενημέρωσης από τις περίφημες Ερυθρές Ταξιαρχίες. Τον Σεπτέμβριο του 1974 ο επικεφαλής του S.I.D. (μυστική υπηρεσία) Vito Micelli ενεπλάκη σε μια απόπειρα φασιστικού πραξικοπήματος το 1970 – αφού μια μυστική αναφορά από το δικό του πρακτορείο έφτασε στο γραφείο του πρωθυπουργού. Στη συνέχεια κάρφωσε τα χρώματά του στον ιστό και στάθηκε και κέρδισε ως M.S.I. (φασίστας) υποψήφιος βουλευτής. Όλο αυτό το διάστημα ο κρυφός νεοφασιστικός στρατός, η Gladio, που δημιουργήθηκε στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κρυβόταν επίσης στο παρασκήνιο. Μέχρι το 1977 η S.I.D. είχε εμπλακεί σε ενα σκάνδαλο που αντικαταστάθηκε από μια «νέα» μυστική υπηρεσία – S.I.S.M.I. . Τότε ήρθε αυτό που ήταν εκείνη την εποχή η χειρότερη τρομοκρατική θηριωδία στην Ευρώπη ιστορία. Στις 2 Αυγούστου 1980 μια βόμβα εξερράγη στην αίθουσα αναμονής δεύτερης τάξης του Σιδηροδρομικού Σταθμούτης Μπολόνια. Ογδόντα πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν και περισσότεροι από διακόσιοι τραυματίστηκαν. Η Μπολόνια ήταν ένα εκλογικό προπύργιο του Κομμουνιστικού Κόμματος με ένα ισχυρό εργατικό κίνημα που είχε στοχοποιηθεί στο παρελθόν. Δέκα χρόνια αργότερα ένας αριθμός S.I.S.M.I. οι αξιωματικοί ήταν σε δίκη γι’ αυτή την θηριωδία περιλάμβαναν έναν Γενικό Γραμματέα, έναν Στρατηγό και έναν Συνταγματάρχη. Δικα τους οι καταδικαστικές αποφάσεις ακυρώθηκαν αργότερα. Όπως είδαμε, αυτά δεν ήταν σε καμία περίπτωση τα μόνα περιστατικά της ακροδεξιάς τρομοκρατίας και της κρατικής συμπαιγνίας μαζί της στην Ιταλία εκείνη την εποχή, για παράδειγμα επανειλημμένα το μυστικές υπηρεσίες δημιούργησαν ψευδή ίχνη αποδεικτικών στοιχείων που οδηγούσαν μακριά από τους δράστες των δεξιών βία. Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί τι το παρακίνησε και πράγματι τι παρακίνησε τον εικονικό ο ίδιος ο αδιάκριτος τρόμος, η όλη ιστορία θα είχε παραμείνει στη σφαίρα των εικασιών και θα μπορούσε να απορριφθεί ως εικασία αλλά για τύχη. Κατά τη διάρκεια των ερευνών για ένα τραπεζικό σκάνδαλο, η αστυνομία έκανε έρευνα στο σπίτι του Licio Gelli. Γκέλλι είχε πολεμήσει για την αναγεννημένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Μουσολίνι στην Ισπανία, τη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία και όταν Ο ιταλικός φασισμός κατέρρευσε εντάχθηκε στο ναζιστικό S.S.. Μετά τον πόλεμο ο Τζέλι εργάστηκε στις «Ratlines» – το Βατικανό και η C.I.A. χορηγούσε οδούς διαφυγής για φυγάδες Ναζί. Αργότερα έδωσε τα όπλα Λατινικής Αμερικής και φέρεται να έγινε ο σύνδεσμος μεταξύ της C.I.A. και Χουάν Περόν ο Αργεντινός δικτάτορας. Ερευνώντας το σπίτι του, η αστυνομία βρήκε μια λίστα με πάνω από εξακόσια ονόματα και στοιχεία που τους συνδέουν με μια ομάδα Ελευθεροτέκτονων που ονομάζεται Propaganda-2 ή P-2. Τώρα Ο ελευθεροτεκτονισμός ή οποιαδήποτε άλλη μυστική εταιρεία με όρκο είναι παράνομη στην Καθολική Ιταλία, αλλά φυσικά Αυτό θα ήταν εντελώς ασήμαντο παρά μόνο για τη συμμετοχή στο P-2.
Το P-2 στρατολογημένος από την «ελίτ» της ιταλικής κοινωνίας.Συμπεριέλαβε στις τάξεις του εκατό καιενενήντα πέντε στρατιωτικοί, δύο εν ενεργεία υπουργοί, τρεις πρώην υπουργοί, ένας γραμματέας του κόμματος,δεκαέξι Δικηγόροι, τετρακόσιοι είκοσι δύο κρατικοί υπάλληλοι, τριάντα έξι Μ.Π. καθώς καιΑρχηγοί Μυστικών Υπηρεσιών και διάφοροι τραπεζίτες και καπιταλιστές (4).Δικαστές που ερευνούν τοΟ βομβαρδισμός της Μπολόνια διαπίστωσε ότι το P-2 κατεύθυνε μεγάλο μέρος της φασιστικής βίας και τις σχετικές συγκαλύψεις και παραμορφώσεις.Ο Gelli ήταν ο «σεβάσμιος κύριος» του P-2 (αυτός είναι ο ηγέτης για εμάς τους απλούς θνητούς) καιΤο 1986 δικάστηκε για τη συμμετοχή του στη βομβιστική επίθεση της Μπολόνια το 1980 και αθωώθηκε αλλά βρέθηκεένοχος για ψευδορκία.Στις τέταρτη Αυγούστου 1974, ένας βομβαρδισμός τρένου κοντά στη Μπολόνια σκότωσε δώδεκακαι τραυματίστηκε σαράντα οκτώ.Μια δικαστική απόφαση του 1983 για αυτήν την θηριωδία διαπίστωσε:“Κατά τη γνώμη των μερών που διεκδικούν αποζημίωση, τα κατηγορούμενα μέλη του “Ordine Nuovo”(New Order) εμπνεύστηκαν, οπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν για να πραγματοποιήσουν την επίθεση από τους Τεκτονικούςκίνημα, το οποίο εκμεταλλεύτηκε δεξιούς ανατρεπτικούς και τρομοκράτες, στο πλαίσιοτης λεγόμενης «στρατηγικής της έντασης» σε μια προσπάθεια να σταματήσει τη σταδιακή μετατόπιση της χώρας προς τα αριστεράκαι θέτουν τη βάση για ένα μελλοντικό πραξικόπημα» (5)Αυτό ήταν το σχέδιο του P-2, μέσω του τρόμου στο στυλ του πράκτορα προβοκάτορα να προωθήσει έναν νόμοκαι να διατάξει την ατζέντα και να δώσει ένα πρόσχημα για την καταστολή της διαφωνίας και του αγώνα των εργαζομένων, εάναναγκαίο ένα πραξικόπημα θα ήταν μέρος αυτού.Ωστόσο, δεδομένου ότι το P-2 αποτελούσε ένα «Κράτοςεντός του Κράτους», ένα πραξικόπημα θα ήταν η έσχατη λύση και θα συνέβαινε εάν για παράδειγματο Κομμουνιστικό Κόμμα εισήλθε σε κυβέρνηση συνασπισμού.Ένα τέτοιο πραξικόπημα θα είχε αναμφίβολαεμπλέκεται η Gladio, μια άλλη οργάνωση στις σκοτεινές σκιές του μυστικού κράτους της Ιταλίας που μοιράζεται τοίδια άκρα και μέσα με το P-2.Η Στρατηγική της Έντασης του ιταλικού κράτους δείχνει πώς οι ελίτ που μας κυβερνούν και κερδίζουν από αυτόΗ εργασία μας δεν θα σταματήσει σε τίποτα για να διατηρήσει τη δύναμη και τον πλούτο τους, ακόμη και να καταφύγειστην τρομοκρατία εναντίον των δικών τους πληθυσμών σε ένα «δημοκρατικό» δυτικό κράτος.Οποιοσδήποτε λαόςΘέλοντας έναν καλύτερο κόσμο σήμερα θα πρέπει να το προσέξετε και να είστε προετοιμασμένοι.ΥστερόγραφοΤον Μάρτιο του 2001 ο στρατηγός Maletti, διοικητής του τμήματος αντικατασκοπείας της Ιταλίαςστρατιωτικές πληροφορίες, που υποστήριξε σε μια δίκη διαφόρων φασιστών για μια από τις βομβιστικές επιθέσεις του 1969, ότι«Η C.I.A., ακολουθώντας τις οδηγίες της κυβέρνησής της, ήθελε να δημιουργήσει έναν Ιταλόεθνικισμός ικανός να σταματήσει αυτό που έβλεπε ως μια διολίσθηση προς τα αριστερά και, για τον σκοπό αυτό μπορείέχουν κάνει χρήση της δεξιάς τρομοκρατίας.Πιστεύω ότι αυτό συνέβη και σε άλλες χώρεςκαλά.” (Αναφέρεται στον Guardian της 26ης Μαρτίου 2001)Επεξεργάστηκε από τον ιστότοπο Free Earth από το libcomΥποσημειώσεις1. Παρατίθεται στο «The Darkside of Europe» από τον Geoffrey Harris, σελίδα 113.2. ‘The Ripening of Time no.12: Italy Documents of Struggle’ σελίδα 11.3. «Η φασιστική εμπειρία στην Ιταλία» του John Pollard σελίδα 1324. συμπεριλαμβανομένου του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που αργότερα έγινε πρωθυπουργός της Ιταλίας.Ο Μπερλουσκόνι ήταν επικεφαλής τουΟμάδα 17, το τμήμα μέσων ενημέρωσης του P2 με αποστολή να επηρεάσει την κοινή γνώμη και με τη βοήθεια του P-2μετακόμισε στην τηλεοπτική επιχείρηση, οι εταιρείες του κυριαρχούν πλέον στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης και έχουνέπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογική του επιτυχία σε έναν συνασπισμό με τη διάσπαση της «Εθνικής Συμμαχίας».από το παλιό φασιστικό κόμμα .Τα ΜΜΕ στην Ιταλία συνεχίζουν να συνδέουν τη σύγχρονη ριζοσπαστική αριστεράτις «ημέρες του μολύβδου», δηλαδή την τρομοκρατία της δεκαετίας του ’70.
ΟΥΡΙ ΓΚΟΡΝΤΟΝ – Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΖΕΙ. Η αντιεξουσιαστική πολιτική από την πράξη στη θεωρία.
Κυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο 204 σελίδων από τις εκδόσεις “Πανοπτικόν” , σε μετάφραση Κωστα Τερζάκη και επιμέλεια Κώστα Δεσποινιάδη
Το βιβλίο αποτελεί μια ενδιαφέρουσα θεωρητική περιπλάνηση στα σύγχρονα αναρχικά κινήματα, καθώς και στις ακτιβιστικές πρακτικές αυτών στις αρχές του 21ου αιώνα.
Ο συγγραφέας, αντλώντας εμπειρία από την ακτιβιστική του δράση, εξετάζει την άνθιση των αναρχικών κινημάτων στον δυτικό κόσμο, επισκοπεί καίριες θεωρητικές συζητήσεις στο εσωτερικό τους πάνω στα ζητήματα της εξουσίας, της βίας, του εθνικισμού και της τεχνολογίας, και μας προσφέρει ένα εξαιρετικό δείγμα αλληλοτροφοδότησης πράξης και θεωρίας.
Το κείμενο αυτό υπάρχει ως σημείωση μέσα στο άρθρο με τίτλο “Κεφάλαιο, Προλεταριάτο και Ιδεολογία”, σελ. 15-20, από το 36σέλιδο περιοδικό Πεζοδρόμιο Νο 7 -Η ανάπτυξη του κεφαλαίου στην Ελλάδα- που εκδόθηκε από τη «Διεθνή Βιβλιοθήκη» το Φεβρουάριο του 1977. Το κείμενο υπογράφεται από “έναν σύντροφο”.
Μέσα στα πλαίσια μιας σημείωσης θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε συνοπτικά τη δράση των “Αναρχικών”. Η ομάδα αυτή, χωρίς να αποτελεί τυπική οργάνωση, λειτούργησε οργανωμένα στα γεγονότα του Νοέμβρη, όπως επίσης και σε μία σειρά άλλων δραστηριοτήτων. Στους κόλπους της περιλαμβανόταν και ο σύντροφος που γράφει αυτές τις γραμμές. Θα περιοριστούμε στην επέμβασή της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άλλοι “αναρχικοί” δεν λειτούργησαν μεμονωμένα μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο.
Ήδη την Τετάρτη το απόγευμα η ομάδα αυτή των συντρόφων χρησιμοποιώντας σπρέι και ξεκολλώντας από τα τρόλεϊ που περνούσαν από την Πατησίων τα διαφημιστικά, έγραψαν (όπως επίσης και στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου) αρκετές δεκάδες συνθήματα.
Η προβολή των συνθημάτων από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση) με σκοπό να επισείσουν τον εφιάλτη της κοινωνικής ανατροπής οδήγησε σε αντίθετα από τα προσμενόμενα αποτελέσματα, στο μέτρο που αυτά συντέλεσαν σε μια ριζοσπαστικοποίηση και σε μια απαρχή ξεπεράσματος της ψευδούς αντίθεσης Δημοκρατίας – Δικτατορίας. Αναφέρουμε ορισμένα από τα συνθήματα: “Κοινωνική Επανάσταση”, “Κράτος = καταστολή” ,”Κάτω το Κεφάλαιο”, “Κάτω το Κράτος”, “Κάτω ο Στρατός”, “Μάης 1968”, “Γενική Εξέγερση”, “Κάτω η μισθωτή εργασία”, “Το προλεταριάτο είναι νεκροθάφτης της μισθωτής εργασίας”, “Το προλεταριάτο στο δρόμο”, “Εργατικά Συμβούλια”, “Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα”, “Οι πατριώτες είναι μαλάκες”, “Κάτω η Εξουσία”.
Η πανικόβλητη απόκριση των λακέδων του Κράτους και του Κεφαλαίου στην αγέρωχη επιβεβαίωση των στόχων της Κοινωνικής Επανάστασης, αποκρυσταλλώθηκε για πρώτη φορά στην παράνομη “Πανσπουδαστική” (Ν° 8-Γενάρης-Φλεβάρης 1974). “Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου τη Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της Αμερικανικής CΙΑ, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν έτσι ν’ απομονώσουν το κίνημά μας και την εκδήλωσή μας του Πολυτεχνείου από το σύνολο του λαού και της νεολαίας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας
(και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικοαναρχικής εξέγερσης που δεν έχει τη συμπαράσταση του λαού, να ξαναχρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος”.
Και για να το εμφανίσουν ότι: “δεν ήταν παρά οι έξαλλες μηδενιστικές ενέργειες αμετανόητων αναρχικών στασιαστών καταστροφέων”.
Παρακάτω μας διαβεβαιώνει ότι: “τα συνθήματά μας: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, 20% για τη Παιδεία, Κάτω η χούντα, Έξω οι αμερικάνοι, Εργάτες Αγρότες Φοιτητές, Όλοι Ενωμένοι, Λαϊκή κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία έπνιξαν τις ψευτοεπαναστατικές κραυγές της ΚΥΠ και των χαφιέδων της που αιφνιδιαστικά είχαν προβάλει με πανώ και με την τραμπουκική κατάληψη δύο μεγάφωνων, συνθήματα όπως: Κάτω το Κράτος, Κάτω η Εξουσία, Μάης τού ‘68, καί είχαν πρωτοστατήσει σε κάποιες ανεδαφικές εκκλήσεις για άμεση λαϊκή επανάσταση και άμεση γενική απεργία”.
Η εξοικείωση με τη λέξη “χαφιές” των συντακτών του παραπάνω κειμένου δεν είναι καθόλου τυχαία. Πηγάζει από τη φύση του επαγγέλματός τους. Ήδη σήμερα, είναι έμμισθοι χαφιέδες της μπρεζνιεφικής γραφειοκρατίας και αύριο επίδοξοι αυθεντικοί χαφιέδες της “σοσιαλιστικής” Ασφάλειας κάποιας ελληνικής “Λαϊκής Δημοκρατίας”. Αλλά για να μην τους αδικήσουμε θα πρέπει να πούμε ότι θα είναι χαφιέδες και Ασφαλίτες αλλιώτικοι απ’ τους άλλους. Πράγματι, πάνω από τα ανακριτικά τους γραφεία, μέσα στις φυλακές και τα ψυχιατρεία τους μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μέσα στα εργοστασιακά τους κάτεργα… πάνω στα πηλίκια και τα γαλόνια τους θα υπάρχουν σφυροδρέπανα, και όχι “αντιδραστικά” εμβλήματα.
Η λάσπη όσο πρόστυχη κι αν είναι, δεν μας σοκάρει. Είναι η προσφιλής μέθοδος όλων των λακέδων του κεφαλαίου και του κράτους. Δεν θα πρέπει λοιπόν, όλα τα παραπάνω να εκληφθούν σαν διαμαρτυρία εναντίον των λασπολόγων. Η λογική της Διαμαρτυρίας εντάσσεται μέσα στη λογική του Μαρτυρολογίου – λογική προσφιλής στην ελληνική αριστερά του κεφαλαίου και όχι στην κοινωνική επανάσταση.
Ένα ακόμη δείγμα των μεθόδων τους -το υπενθυμίζουμε για όσους θέλουν να έχουν αδύνατη μνήμη- μας δώσανε και στην περίπτωση του παραπάνω κειμένου, που το παρουσιάσανε σαν ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου για να δεχθούν λίγο αργότερα μία διάψευση υπογραμμένη από 17 μέλη της Σ.Ε. που μεταδόθηκε τα τέλη του Απρίλη του 74 από τη “Ντώυτσε Βέλλε”: “…Δεν λάβαμε μέρος στη σύνταξη ή υπογραφή καμιάς παρόμοιας ανακοίνωσης, και φυσικά ούτε της παραπάνω… Η επίκληση του ονόματος της Σ.Ε. για την κάλυψη και προβολή ορισμένων γνωμών και θέσεων, ανεξάρτητα απ’ την οποιαδήποτε κριτική που θα μπορούσε ν’ ασκήσει κανείς για το περιεχόμενό τους είναι τουλάχιστον απαράδεκτη…”
Ανάλογη στάση με το ΚΚΕ (έξ.) υιοθέτησε ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (έσ.) Μ. Δρακόπουλος δηλώνοντας ότι: “Σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να εμποδίσουν την επάνοδο στη δημοκρατική ομαλότητα και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων.” Αργότερα η αρχική θέση αποσιωπήθηκε και εμφανίστηκε διαφοροποιημένη επίσημα στο “Σχέδιο θέσεων του γραφείου της Κ.Ε. του ΚΚΕ (έσ.)” πού δημοσιεύτηκε στο “Ριζοσπάστη Μαχητή” (Ν° 65-Μάρτης 1974): “Μέσα στα γεγονότα επεκράτησε για ένα ορισμένο διάστημα σύγχυση από τα λαθεμένα συνθήματα που έριξε μια μικρή μειοψηφία από στοιχεία διαφόρων αριστερίστικων τάσεων -συνθήματα σεκταριστικά και λαθεμένα (κοινωνική επανάσταση-κάτω το κεφάλαιο-κάτω η εξουσία) και δεσμεύτηκε ύστερα στο σύνθημα ‘τώρα ή ποτέ!’…”
Την Τετάρτη το βράδυ γύρω στις 11, οι σύντροφοι αυτοί (μαζί με λίγους άλλους), ωθούμενοι από την ανάγκη της δημιουργίας ενός πόλου συσπείρωσης έξω από τις αξιοθρήνητες φοιτητικές συνελεύσεις που είναι από παράδοση τόποι χειραγώγησης, πολιτικής μανούβρας και εκτόνωσης των οποιονδήποτε ανατρεπτικών διαθέσεων, πήραν την πρωτοβουλία για μια συνέλευση των εργαζομένων και γενικότερα των μη-φοιτητών που βρισκόντουσαν στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αφού βρήκανε μια αίθουσα στο κτίριο Γκίνη και φτιάξανε το ηλεκτρικό και το μικρόφωνο, άρχισαν να καλούν τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος στη συνέλευση.
Στο διάστημα αυτό συνέβη το ακόλουθο αξιομνημόνευτο περιστατικό: οι σύντροφοι αυτοί, μαζί με μερικά ακόμα εργατόπαιδα άγνωστα μέχρι τότε, πήγαν στο κτίριο της Αρχιτεκτονικής και κατάσχεσαν από τους φοιτητές έναν από τους τρεις πολυγράφους τους για να τον θέσουν στην υπηρεσία της συνέλευσης των εργαζομένων. Μερικοί φοιτητές (στελέχη των Κ.Κ.), αντιλαμβανόμενοι ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε την αμφισβήτηση του μονοπωλίου της έκφρασης, έφεραν αντιρρήσεις. Μετά από μερικές “απρεπείς” χειροδικίες και βλέποντας ότι οι “εξτρεμιστές” δεν ήταν διατεθειμένοι να το συζητήσουν και πολύ μαζί τους, υποχώρησαν. (Αυτό ήταν νοητό την Τετάρτη, όχι όμως και την Παρασκευή όταν το μονοπώλιο της έκφρασης, που τότε αντιπροσωπευόταν από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου, περιφρουρούνταν από πολυάριθμα επαγγελματικά – δηλ. έμμισθα στελέχη.) Ο πολύγραφος αυτός στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε λόγω τεχνικής αδυναμίας να λειτουργήσει (δεν κατορθώθηκε να βρεθούν μεμβράνες, μελάνι, χαρτί και γραφομηχανή). Μετά τη μεταπολίτευση ένα ηγετικό στέλεχος του “Ρήγα Φεραίου” επρόκειτο να δηλώσει κατά τη διάρκεια των κρατικών ανακρίσεων ότι “άγνωστοι προβοκάτορες” επιχείρησαν να πάρουν έναν πολύγραφο αλλά “απωθήθηκαν”(sic!)… και ζήτησε από το Δημοκρατικό Κράτος να τους ανακαλύψει και να τους τιμωρήσει! Κι όμως αυτό το μαρξιστικό κάθαρμα γνώριζε πολύ καλά και ονομαστικά δύο τουλάχιστον συντρόφους.
Κατά τις 1 μετά τα μεσάνυχτα μέσα στην αίθουσα Γκίνη είχαν μαζευτεί 300 περίπου άτομα. Πρώτος πήρε το λόγο ένας σύντροφος ο οποίος ζήτησε να μη θεσπιστεί κανένα προεδρείο για να “διευθύνει” τη Συνέλευση, και υποστήριξε ότι ο καθένας θα πρέπει να έχει υπευθυνότητα και να γνωρίζει ότι πρέπει να είναι σύντομος και να δίνει το λόγο σε κάποιον άλλο. Αφού αυτά έγιναν αποδεκτά, συνέχισε πάνω στην αυτονομία του ταξικού αγώνα και της ίδιας της Συνέλευσης, η οποία δεν εκπροσωπεί παρά μόνο τον εαυτό της αλλά και δεν δέχεται να εκπροσωπηθεί από κανέναν άλλο.
Γράφει σχετικά η “Εργατική Πάλη” (Ν° 15-23 Νοεμβρίου 1974): “Το πρώτο πρόβλημα που υπήρχε αφορούσε τη διεύθυνση της συζήτησης. Έγιναν πολλές προτάσεις για πρόεδρο ή προεδρείο της συνέλευσης όπως επίσης και η πρόταση να μην υπάρξει κανενός είδους προέδρευση που έγινε και υποστηρίχτηκε από τούς Αναρχικούς και Αναρχίζοντες. Το θέμα δημιούργησε αρκετή σύγχυση και ολόκληρη η συζήτηση έγινε κάτω απ’ τη διεύθυνση διαφόρων αγωνιστών που πρωτοποριακά προσπαθούσαν να βάλουν κάποια τάξη στη συζήτηση και πολλές φορές η συνέλευση κατέφευγε στη γενική ψηφοφορία για ν’ αποφασιστεί αν κάποιος θα έπρεπε να συνεχίσει ή να του αφαιρεθεί ο λόγος.”
Και συνεχίζει, παρακάτω: “Η τάση που έκφραζαν οι “αντιεξουσιαστές” και οι αναρχικοί δούλεψε συνειδητά για να αποτρέψει κάθε οργανωμένη προσπάθεια τόσο μέσα στην ίδια την συνέλευση όσο και στα καθήκοντα για την κινητοποίηση που έβαζε αυτή στον εαυτό της. Οι ομιλητές της επέμεναν πάρα πολύ σε ιδεατά σχήματα για τη μελλοντική κοινωνία επαναλαμβάνοντας πολλές φορές διάφορες θέσεις του Γκύ ντε Μπόρ απ’ το “Κοινωνία και Θεάματα” και την ιδανική κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει καμιά εξουσία. Θεωρούσαν ότι αυτά τα πράγματα ήταν άμεσα εφαρμόσιμα και γι’ αυτό αντιτάσσονταν σε κάθε ιεράρχηση και οργάνωση μέσα στη συνέλευση. Η στάση αυτής της τάσης προκάλεσε επίσης σοβαρή καθυστέρηση και σύγχυση μέσα στη συνέλευση.”
Μετά από αδιάκοπες συζητήσεις, και φυσικά διαφωνίες, μιας νύχτας έγινε σαφές ότι όλοι ή σχεδόν όλοι όσοι μετείχαν στη Συνέλευση ήταν σύμφωνοι με το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο του αγώνα (ανεξάρτητα από τη διάσταση που του έδινε ο καθένας) και αποφασίστηκε να βγει μια διακήρυξη και να μοιραστεί το πρωί σε εργοστάσια και σε χώρους όπου μαζεύονται εργαζόμενοι.
Πάνω στο θέμα της διακήρυξης πρέπει να υπογραμμίσουμε μια πλαστογραφία που υπάρχει στο κείμενο των “Ανωνύμων”. Σαν γνήσιοι και αδίστακτοι αριστεριστές, μας διαβεβαιώνουν ότι η Συνέλευση ψήφισεμια διακήρυξη η οποία μάλιστα εκτυπώθηκε. Αλλά η διακήρυξη, έτσι τουλάχιστον όπως μας τη δίνουν εκ των υστέρων υπάρχει μόνο στο κεφάλι τους, και, δυστυχώς γι’ αυτούς, εκτυπώθηκε μονάχα μερικούς μήνες μετά το Νοέμβρη και στο εξωτερικο.
Πιο κοντά στην αλήθεια βρίσκεται το βιβλίο ενός τροτσκιστή με τίτλο :”Τα Νοεμβριανά στο φως του μαρξισμού” και που είναι το μοναδικό -απ’ όλα όσα έχουν δημοσιευτεί -πού αναφέρει- φυσικά έτσι όπως το καταλαβαίνει- το γεγονός στη σελίδα 25-6 με υπότιτλο πολύ χαρακτηριστικό: “Η διακήρυξη που δεν έγινε“.
“…Με σύντομη επεξεργασία παρουσιάστηκαν δύο σχέδια διακήρυξης. Το πρώτο -πού εμφανίστηκε σαν τροτσκιστικό- καθόριζε το σοσιαλιστικό προσανατολισμό του κινήματος. Απευθύνονταν προς τους εργάτες, ζητούσε τη δημιουργία επιτροπών παντού, έθετε ζήτημα γενικής απεργίας στην πάλη κατά της δικτατορίας. Κατέληγε στην ανάγκη δημιουργίας επαναστατικού κόμματος. Ως ένα βαθμό, εξέφραζε το γενικό προσανατολισμό τού Τροτσκισμού. Ανολοκλήρωτο. Αλλά δεν έθετε ζήτημα εξουσίας. Το άλλο, εξέφραζε τις απόψεις των αναρχικών. Με μερικές παραλλαγές, προσανατολίζονταν στη σοσιαλιστική λύση. Ζητούσε την επέμβαση της εργατικής τάξης και την κατάληψη των εργοστασίων. Έθετε επίσης ζήτημα γενικής απεργίας και δημιουργίας συμβουλίων που θα πάλευαν για τα ζητήματα των μαζών. Αλλά καθώς ήταν αυτή η τάση υποταγμένη στο αυθόρμητο του κινήματος και αντιεξουσιαστική αρνιόταν την αναγκαιότητα της κατάληψης της εξουσίας.”
Όσον αφορά την πρώτη διακήρυξη, αυτή αποδίδεται σωστά αν και απουσιάζει η έμφαση που δόθηκε στην οικοδόμηση του “ΝΕΟΥ” επαναστατικού κόμματος. Σχετικά με τη δεύτερη αρκεί να αναφέρουμε αυτούσια την κατάληξή της η όποια και συνοψίζει τη θεώρηση των συντρόφων μας: “3 .- Η αυτόνομη συνέλευση των εργαζομένων που βρίσκονται στο χώρο του Πολυτεχνείου καλεί τους εργαζόμενους να καταλάβουν τους χώρους παραγωγής και να δημιουργήσουν εργοστασιακές και απεργιακές επιτροπές με απώτερο σκοπό τη δημιουργία εργατικών συμβουλίων. Το μίνιμουμ πρόγραμμα των εργατικών συμβουλίων είναι η καταστροφή της μισθωτής εργασίας, του κράτους, του εμπορεύματος και της πολιτικής.”
Πάντως το ερώτημα παραμένει. Γιατί δεν έγινε η διακήρυξη; Η απάντηση έχει δυο σκέλη. Πρώτον, η “τροτσκιστική” διακήρυξη δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να συγκεντρώσει την πλειοψηφία παρ’ όλο που επαγγελματικά στελέχη του Κόμματος -κι αυτό είναι τρομερά απολαυστικό-σήκωναν το χέρι υπερψηφίζοντας τη δημιουργία του νέου επαναστατικού κόμματος.
Αυτή την αδυναμία της ομολογούν με οδύνη οι Μαρξιστές Λενινιστές του Ε.Κ.Κ.Ε. στη μνημειώδη μπροσούρα τους “Να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία του Νοέμβρη” στη σελίδα 29: “Η όλη συγκέντρωση εντοπίστηκε στη συζήτηση γύρω από το :”τί να κάνουμε για να οργανωθούμε” στους χώρους εργασίας άσχετα με την κατάληψη. Φαίνεται ότι οι αναρχικοί κατέβασαν ό,τι είχαν και δεν είχαν (5-6 άτομα) και μπόρεσαν να αποπροσανατολίσουν για πολλή ώρα τη συζήτηση. Η υπεροπτική τους στάση και όλες οι ανοησίες που αραδιάσανε τους έκαναν από την αρχή αντιπαθητικούς στην συγκέντρωση. Στη συζήτηση γύρω από μία διακήρυξη εργατών, που θα τυπωνόταν στον πολύγραφο του Πολυτεχνείου, ενώ υπήρχαν επίμονες προτάσεις για να εκφραστεί η ανάγκη οικοδόμησης ενός Επαναστατικού Κόμματος, μπόρεσαν οι αναρχικοί με τις υστερίες τους ν’ αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση, και το ζήτημα παραμερίστηκε στη διακήρυξη, ενώ στην συζήτηση ερχόταν συνέχεια.”
Δεύτερον, η συνέλευση δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί εξαιτίας της οργανωμένης προσπάθειας των κομματικών να την σπάσουν. Το αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας σημειώθηκε την Πέμπτη το πρωί, με την εισβολή καμιάς εικοσαριάς κομματικών φοιτητών. Απ’ όσα είπανε είχαμε σημειώσει επί τόπου την αντιπροσωπευτική και αξιομνημόνευτη φράση: “Εμείς δεν κρατάμε φτυάρι και κασμά αλλά μολύβι. Αν θέλετε να κάνετε κατάληψη να πάτε στην Εργατική Εστία”. Υποστήριξαν ότι οι εργάτες δεν έχουν καμιά δουλειά στο Πολυτεχνείο, ότι ο χώρος ανήκει στους φοιτητές και ότι δεν μπορεί να προβάλλονται εργατικά συνθήματα όπως το “Κάτω το Κεφάλαιο”. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία σύγχυσης, απογοήτευσης και αηδίας. Πολλοί εργάτες απαντούσαν με ένα “αει γαμηθείτε ρε μαλάκες”, και έφευγαν. Βέβαια η επέμβαση των κομματικών λακέδων δεν θα μπορούσε να φέρει από μόνη της κανένα αποτέλεσμα. Αλλά πραγματοποιήθηκε σε μια στιγμή που η συνέλευση έτσι κι αλλιώς πλησίαζε στο τέλος της εξαιτίας της κούρασης από την ολονύχτια αγρύπνια και, πράγμα ακόμα σημαντικώτερο, επειδή οι περισσότεροι εργάτες έφευγαν σιγά-σιγά για να πάνε στη δουλειά τους.
Η τακτική αυτή των κομματικών ακολουθήθηκε και τις επόμενες ημέρες με κατάληξη να μην επιτρέπουν στους εργάτες που δεν έχουν φυσικά φοιτητική ταυτότητα να μπουν στο Πολυτεχνείο, προβάλλοντας το πρόσχημα ότι εμποδίζουν την είσοδο ασφαλιτών (ενώ είναι γνωστό σε όλους πώς κάθε ασφαλίτης μπορεί να έχει πλουσιότατη συλλογή φοιτητικών ταυτοτήτων). Η πραγματικότητα είναι ότι ήθελαν πάση θυσία να διαφυλαχτεί η σύνθεση μέσα στο Πολυτεχνείο. Πράγμα πού ήταν αδύνατο να κατορθωθεί, κι αυτό αποδεικνύεται ατράνταχτα από τον αριθμό των εργατών που συνελήφθησαν (475 εργάτες έναντι 317 φοιτητών) αν και είχαν περισσότερους λόγους από ένα φοιτητή να μη συμβεί μέσα στο Πολυτεχνείο.
Ένα ακόμη επεισόδιο που είναι ενδεικτικό της συνωμοσίας σιωπής πάνω στη συνέλευση των εργαζομένων, αποκαλύπτει το επίπεδο της ανεπτυγμένης συνείδησης των κομματικών στελεχών στην καταστροφή κάθε τεκμηρίου της επαναστατικής ιστορίας. Όλη τη διάρκεια της νύχτας της Τετάρτης ένας αρχιτέκτονας -όπως μάθαμε αργότερα- μαγνητοφωνούσε όσα λεγόντουσαν μέσα στη συνέλευση. Για κακή του τύχη όμως τον αντιληφθήκανε τα επαγγελματικά στελέχη που είχαν έρθει με σκοπό να διαλύσουν την συνέλευση. Μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων αφού έπεσαν πάνω του τού πήραν την ταινία και την κατέστρεψαν επιτόπου. Έλεγαν ότι ίσως είναι της Ασφάλειας και ότι η ταινία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον τους… Είναι αλήθεια πώς τότε η ομάδα των συντρόφων μας “μπερδεύτηκε” και όταν κατάλαβε τι συνέβαινε ήταν αργά. Η ταινία είχε ήδη καταστραφεί. Μονάχα εκ των υστέρων καταλάβαμε τί αξία θα είχε εκείνη η μαγνητοταινία για το επαναστατικό κίνημα. Σημειώνουμε παρενθετικά πως μέσα στα πλαίσια της ίδιας επιχείρησης επαναφομοίωσης και καταστροφής κάθε τεκμηρίου, πραγματοποιήθηκε η λογοκρισία και το “κόψιμο” όλων των πανώ με τα συνθήματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω από την ταινία που προβλήθηκε στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση –την ίδια ταινία που είχε επανειλημμένα προβληθεί στο Παρίσι και αργότερα στη Γερμανία χωρίς λογοκρισία.
Το πρωινό της Πέμπτης ο χώρος του Πολυτεχνείου είχε ουσιαστικά εκκενωθεί από τους εργάτες. Το βράδυ με πρωτοβουλία αυτή τη φορά των αριστεριστών και με την ανοχή της Συντονιστικής Επιτροπής των φοιτητών ξαναστήθηκε η εργατική συνέλευση στην ίδια αίθουσα του κτιρίου Γκίνη. Όμως ο χαρακτήρας της είχε αλλάξει ριζικά. Στη θέση της μη-διευθυνόμενης συνέλευσης της Τετάρτης, όπου οι εργάτες συζητούσαν ελεύθερα τα πάντα, χωρίς να είναι οπαδοποιημένοι, δημιουργήθηκε ένα κοινοβούλιο της Αριστεράς με τις παρατάξεις του, τους προκαθορισμένους ψηφοφόρους του και το σμήνος των επίδοξων ηγετών του. (Η ποιότητα της συνέλευσης είχε πέσει μέχρι του σημείου που ένας μαρξιστής διανοούμενος μπόρεσε να δηλώσει καμαρωτά ότι είναι κι αυτός εργαζόμενος, και κατά συνέπεια έχει δικαίωμα συμμετοχής εφόσον “σαν διανοούμενος παράγει εργατική ιδεολογία “).
Ξημερώνοντας το πρωί της Παρασκευής, μετά από ψηφοφορία εκλέχτηκε μια επιτροπή “εργατικής κινητοποίησης” με καθήκον να φύγει από το Πολυτεχνείο και να πάει στην πλατεία Κοτζιά και σ’ άλλους χώρους όπου μαζεύονταν εργάτες με σκοπό να τους προτρέψει να κατέβουν σε απεργία. Μετά απ’ αυτό η συνέλευση διαλύθηκε για να ξαναρχίσει το βράδυ της Παρασκευής, όπως και έγινε μόνο που αυτή τη φορά διάρκεσε μόλις 2-3 ώρες, ίσαμε τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα μέσα στο Πολυτεχνείο. Σε όλο το διάστημα της Παρασκευής η επιτροπή, που δεν πήγε πουθενά, φρόντισε σε αρμονική συμβίωση με τη “Συντονιστική” να εκδίδει στο όνομα της συνέλευσης προκηρύξεις που ποτέ δεν συζητήθηκαν απ’ αυτήν, με συνθήματα όπως: “50% αύξηση”, “κάτω ο τιμάριθμος” κ.τ.λ. Μετά τα γεγονότα μέσω των εφημερίδων μάθαμε ότι η συνέλευση αντιπροσωπεύτηκε στη “Συντονιστική” με δύο αντιπροσώπους (μέσα σε δεκάδες φοιτητών αντιπροσώπων). Πρέπει να σημειωθεί ότι η συνέλευση ούτε είδε, ούτε άκουσε, ούτε ενέκρινε κάτι τέτοιο. Ας προστεθεί επίσης ότι την Παρασκευή το μεσημέρι σε στιγμή που δεν λειτουργούσε η συνέλευση, δύο μαρξιστές της Επιτροπής έσκισαν ένα πανό που είχαν αναρτήσει οι σύντροφοί μας με το σύνθημα “Εργατικά Συμβούλια”.
Το Σάββατο και την Κυριακή η ομάδα των συντρόφων μας συμμετείχε στα έκτροπα στα οποία επιδόθηκαν κυρίως οι νεαροί εργάτες.
Θα ήταν παράλειψη αν, κλείνοντας αυτή τη σημείωση, δεν αναφέραμε ότι η ομάδα των συντρόφων μας θεώρησε εκ των υστέρων ότι έτρεφε ψευδαισθήσεις το απόγευμα της Παρασκευής σχετικά με τις δυνατότητες μετασχηματισμού της συνέλευσης των εργαζομένων σε αυθεντικό ταξικό όργανο. Εκείνο που θα μπορούσε να κάνει, όπως είχε τότε διατυπωθεί από έναν σύντροφο, ήταν να προτρέψει στη δημιουργία επί τόπου ενός κύκλου μερικών δεκάδων εργαζομένων –πράγμα αρκετά εύκολο εκείνη τη στιγμή– για να καταλάβει το κτίριο της Γ.Σ.Ε.Ε. που βρίσκεται επί της Πατησίων μερικές εκατοντάδες μέτρα πέρα από το Πολυτεχνείο, και αν αυτό δεν ήταν εφικτό να το κάψει.
Η ελληνική δικαιοσύνη δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα, είναι η ίδια το πρόβλημα
Οι Πυρήνες Άμεσης Δράσης αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις εμπρηστικές επιθεσεις
Στο σπίτι της δικαστικού Παναγιώτας Γιούπη, τα ξημερώματα της Παρασκευής 14 Οκτωβρίου, στη περιοχή της Γλυφάδας.
Η Γιούπη είναι μια από τις πολλές δουλικές μαριονέτες της συμμορίας που ακούει στο όνομα ελληνική δικαιοσύνη. Ήταν η Πρόεδρος στο δικαστήριο του παιδοβιαστή και άνθρωπου των Μητσοτάκηδων, Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος αποφυλακίστηκε εν μια νυκτί όντας ένοχος για βιασμούς ανήλικων παιδιών. Είναι μια δικαστής που ανήκει στο περιβάλλον επιρροής του πρεζέμπορα εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη έχοντας εκδώσει σειρά προκλητικών αποφάσεων υπέρ των συμφερόντων του την περίοδο που ήταν αθλητική δικαστής στον Πειραιά.
Η Γούπη είναι αμείλικτη όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με φτωχοδιάβολους μοιράζοντας τα χρόνια των ποινών με την ίδια ευκολία που θα μοίραζε παιχνίδια σε παιδικό πάρτι. Έχει όμως μια ιδιαιτερότητα, μεταμορφώνεται σε ευαίσθητη και ψυχοπονιάρα όταν απέναντί της βρίσκονται άνθρωποι της υψηλής κοινωνίας, με πολιτικές διασυνδέσεις, προσβάσεις και οικονομική επιφάνεια.
Στο σπίτι της δικαστικού Μυρσίνης Παπαχίου, τα ξημερώματα του Σαββάτου 5 Νοεμβρίου, στην περιοχή του Ζωγράφου.
Η Παπαχίου βρίσκεται στα υψηλότερα κλιμάκια αυτού του βόθρου που ακούει στο όνομα αστική δικαιοσύνη. Ο θρόνος που στρογγυλοκάθεται ως αντιπρόεδρος στον Άρειο Πάγο είναι φτιαγμένος από πόνο και διαλυμένες ανθρώπινες ζωές που καταστράφηκαν μέσα σε μια φυλακή.
Η επιλογή μας να τη στοχοποίησουμε, εκτός από τον θεσμικό της ρόλο, σχετίζεται με το γεγονός ότι αυτή την περίοδο εμπλέκεται με το σκάνδαλο της Novartis, όντας στη σύνθεση του ειδικού δικαστηρίου που δικάζει εισαγγελείς και κυβερνητικά στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ως κατηγορούμενους για το υποτιθέμενο στήσιμο σκευωρίας με βάση τη συγκεκριμένη υπόθεση, όπως επίσης και στη σύνθεση του δικαστηρίου για την επικείμενη δίκη υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ για την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών. Μάλιστα, για να μπορέσει η Παπαχίου να αποτελέσει μέλος της σύνθεσης των δικαστηρίων, προήχθη βιαστικά στον βαθμό της αντιπροέδρου λίγες μέρες πριν πραγματοποιηθεί η κλήρωση της σύνθεσης. Χωρίς καμία διάθεση να εμπλακούμε στα αλισβερίσια και τις αψιμαχίες του σάπιου πολιτικού προσωπικού, αναγνωρίζουμε ότι το συγκεκριμένο δικαστήριο αποτελεί το πλυντήριο κομματιών της πολιτικής ελίτ για το σκάνδαλο της Novartis. Ένα διεθνές σκάνδαλο που αποδεικνύει με χειρουργική ακρίβεια τον τρόπο λειτουργείας του καπιταλισμού. Πολυεθνικές, μεγαλογιατροί, πολιτικοί ήταν συνένοχοι για τις εγκληματικές ρυθμίσεις των τιμών των φαρμάκων στον χώρο της υγείας. Ήταν συνένοχοι για τη διάλυση των δημόσιων νοσοκομείων, τη λειτουργία μιας οργανωμένης διεθνούς κρατικο-οικονομικής μαφίας που εκμεταλλεύτηκε με τον χειρότερο τρόπο ένα από τα πιο βασικά αγαθά, αυτό της υγείας. Η συστηματική προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει το συγκεκριμένο σκάνδαλο ως μια σκευωρία βαδίζει ταυτόχρονα με την άρνησή της να ζητήσει απωζημιώσεις από την εταιρεία. Η επιλογή μας να χτυπήσουμε μία από τις μαριονέτες που στελεχώνουν το κυβερνητικό πλυντήριο έχει στόχο να αναδείξει όλα τα παραπάνω που αναφέραμε.
Η ελληνική δικαιοσύνη είναι ένα από τα καρτέλ της εξουσίας που χωρίς προσχήματα κάνει τα πάντα για να βγάζει λάδι τους μεγαλοκαρχαρίες και τους ένστολους μπράβους τους. Αν κανείς ψάξει το τηλέφωνο ενός ανώτατου δικαστή θα δει στις επαφές του ονόματα μεγαλοδικηγόρων, πολιτικών, επιχειρηματιών, υψηλόβαθμων αστυνομικών. Αυτή είναι η εικόνα της ελληνικής δικαισύνης, μια συμμορία χωρισμένη σε φέουδα που ακουμπάνε σε ισχυρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Στην κορυφή της πυραμίδας αυτής της σαπίλα όλα εναρμονίζονται για τη διατήρηση της εξουσίας τους και την πλήρη ατιμωρησία τους. Siemens, Energa Power, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, καρτέλ γάλακτος, Τράπεζα Πειραιώς, παράνομες δανειοδοτήσεις κομμάτων και ΜΜΕ, παράνομες υποκλοπές, Παραδικαστικό, λίστα Πέτσα, σκάνδαλο C4I, απαγωγές Πακιστανών, υπόθεση “Ζαρντινιέρα”, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, σκάνδαλο Παντείου, ΚΕΕΛΠΝΟ, σκάνδαλο εξοπλιστικών, λίστα Λαγκάρντ, Novartis, Χρηματιστήριο, Noor 1, Λιγνάδης, Κορκονέας, Μελίστας, Σαραλιώτης, Φουρθιώτης, Λιακουνάκος, Γεωργίου, Μπόμπολας, Ψυχάρης, Κοντομηνάς, Βαρδινογιάννης, Λαυρεντιάδης, Παπαντωνίου, Βουλγαράκης, Μαντέλης, Μαρινάκης, Μελισσανίδης, Ρέστης, Διώτης, Σαραλιώτης, Μαυρίδης, Χορταριάς, Δημόπουλος, Φιλιππίδης, Ζαν Κλοντ Οσβαλντ, Αλαφούζος, Χριστοφοράκος, Φλώρος, Μηλιώνης, Εφραίμ, Γεωργιάδης, Παπαγεωργόπουλος.
Κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε από αυτή την τρισάθλια δράκα για κανένα έγκλημα που διέπραξε η κυρίαρχη τάξη εις βάρος όλων μας σε αυτή τη χώρα. Για κανένα οικονομικό σκάνδαλο, για κανένα έγκλημα που διέπραξαν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Ποτέ δε βγήκε αντισυνταγματικός κανένας νόμος που περιορίζει τις “ελευθερίες” και τα “δικαιώματα” των πολιτών, έστω όπως τα ορίζει το αστικό σύνταγμα. Ποτέ δε λογοδότησαν όσοι υπέγραψαν τα μνημόνια που εκχώρησαν την εθνική κυριαρχία στους παγκόσμιους οργανισμούς της οικονομικής δικτατορίας, φτωχοποιώντας και εξαθλιώνοντας τον πληθυσμό της αποικίας που ονομάζεται ελληνικό κράτος. Για αυτην την πολυφορεμένη εθνικη κυριαρχία που τότε την εκχωρούσαν με ένα νόμο στα κοράκια του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, ενώ στις μέρες μας η αστική μας τάξη φοράει τα κουστούμια του εθνικισμού και του αλυτρωτισμού για να χύσουμε το αίμα μας για το ποιοί καπιταλιστές θα πλουτίσουν από την εκμετάλλευση του Αιγαίου. Καμία δικαστική απόφαση δεν έχει δικαιώσει τους χιλιάδες δολοφονημένους πρόσφυγες και μετανάστες στα σύνορα, τους χιλιάδες σακατεμένους εργάτες στους χώρους εργασίας, τις χιλιάδες γυναίκες που βιάζονται και εκδίδονται από τα κυκλώματα trafficing, που ελέγχονται (σχεδόν όλα) από υψηλόβαθμα στελέχη της ελληνικής αστυνομίας.
Μια γρήγορη ματιά στα γεγονότα των τελευταίων μηνών είναι αποκαλυπτική της σαπίλας και της δυσωδίας στην οποία μας καταδικάζει ο καπιταλισμός, όσο δε βρίσκουμε το σθένος να πολεμήσουμε μέχρις εσχάτων για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας. Στην ελληνική αποικία, αν είσαι πλούσιος και έχεις τις κατάλληλες προσβάσεις, μπορείς ανενόχλητος να διοργανώνεις πάρτυ σε πεντάστερα ξενοδοχεία, να ναρκώνεις κοπέλες, να τις βιάζεις και να αθωώνεσαι με βούλευμα από την αστική δικαιοσύνη (Υπόθεση αδελφών Λεβέντη). Επίσης στην ελληνική αποικία μπορείς, αν είσαι απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών και φίλος του Μητσοτάκη, να διορίζεσαι από τη κυβέρνηση επικεφαλής της πολιτισμικής ελίτ της χώρας στο Εθνικό θέατρο, και παράλληλα να χρησιμοποιείς τη θέση σου βιάζοντας ανήλικες ψυχές. Ακόμα όμως και στη περίπτωση που αναγκαστούν να σε προφυλακίσουν, άνθρωποι σαν τη Γιούπη, με τη συμβολή φυσικά του γνωστού ποινικολόγου, θα κάνουν τα πάντα για να κλείσει αυτή η αναγκαστική και δυσάρεστη παρένθεση (Υπόθεση Λιγνάδη). Την ίδια στιγμή, πάλι στην ελληνική αποικία, αν είσαι μέλος της Νέας Δημοκρατίας, φίλος του περιφερειάρχη, άνθρωπος της εκκλησίας και κάνεις δωρεές στην ελληνική αστυνομία, μπορείς να διατηρείς συνοικιακό κατάστημα το οποίο θα πάρει μέσα σε 2 χρόνια 37 απευθείας αναθέσεις από το κράτος. Ταυτόχρονα έχεις τη δυνατότητα να έχεις κύκλωμα παιδοβιαστών, να βιάζεις και να εκδίδεις ένα 12χρονο ανήλικο κορίτσι με τις πλάτες όλων των παραπάνω θεσμών (Υπόθεση Μίχου).
Τα παραδείγματα όμως δε σταματούν εδώ. Αν είσαι αστυνομικός στην ελληνική αποικία, οι αφέντες σου θα σου παρέχουν διαφόρων ειδών δικαιώματα για να ανταμείψουν την αθλιότητα στην οποία έχεις περιέλθει για να υπερασπίζεσαι ενόπλα την παραπάνω σαπίλα. Μπορείς να δέρνεις ατιμώρητος πατεράδες μαζί με τα παιδιά τους, φοιτητές, εργαζόμενους, πυρόπληκτους, υγειονομικούς. Να σακατεύεις ανθρώπους στη κυριολεξία, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως σε όλα τα παραπάνω εγκλήματα θα έχεις σύμμαχο την αστική δικαιοσύνη. Μπορείς να εκτελείς 16χρονους Ρομά με 36 σφαίρες (Υπόθεση Νίκου Σαμπάνη). Κατά την αναγκαστική 3ήμερη διαμονή σου στα κρατητήρια θα σε επισκεφτεί για να σε συγχαρεί ο υπουργός “προστασίας του πολίτη”. Το σωματείο σου θα διορίσει τον γνωστό ποινικολόγο, ενώ η υπόθεση σου “όλως τυχαίως” θα εξεταστεί από δικαστή που είχε εργαστεί κατά το παρελθόν στο γραφείο του, και μετά από 3 ημέρες θα αφήνεσαι ελεύθερος υπό τις επευφημίες εκατοντάδων γουρουνιών που θα σε περιμένουν στην είσοδο των δικαστηρίων. Μπορείς επίσης να φέρνεις 19χρονες κοπέλες στα αποδυτήρια αστυνομικού τμήματος, να τις βιάζεις σε σημείο να αιμορραγούν, και να αφεθείς ελεύθερος από την “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” (Υπόθεση βιασμού κοπέλας από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ στο ΑΤ Ομόνοιας). Μπορείς όμως και να κρατάς φυλακισμένη μια κοπέλα. Να τη βιάζεις και να την εκδίδεις. Σε αυτή την περίπτωση οι συνάδελφοί σου θα φροντίσουν να γίνει ελλειπής έρευνα στο σπίτι που την είχες αιχμάλωτη, ώστε να μην υπάρξουν πολλά ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος σου. Για τους επόμενους μήνες που αναγκαστικά πρέπει να μπεις στη φυλακή η “ανεξαρτητη δικαιοσύνη” θα φροντίσει να μην κλείσει τον φάκελο της υπόθεσής σου, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλοί μάρτυρες, παρακολουθήσεις κλπ., με σκοπό να αποφυλακιστείς στο 18μηνο. Στη δική σου περίπτωση, η πλειοψηφία των ελεγχόμενων ΜΜΕ δε θα κάνει θόρυβο, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις από τη δικηγόρο της κοπέλας για την επικείμενη συγκάλυψη, καθώς δεν αποτελείς “κίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο”, όπως για παράδειγμα όσοι αντιστέκονται έμπρακτα για να φύγει αυτός ο καρκίνος που καταδυναστεύει τις ζωές και τις ψυχές των ανθρώπων (Υπόθεση Μπουγιούκου).
Τέλος, στην ελληνική αποικία, αν λέγεσαι Φουρθιώτης και είσαι ο “εθνικός” νταβατζής του κοινοβουλίου, και ειδικότερα του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, δικαιούσαι αστυνομική προστασία. Αν επίσης τους έχεις καταγράψει να διαπράττουν τις άρρωστες ορέξεις τους, μπορείς να αθωωθείς από την “αδέκαστη δικαιοσύνη”, ακόμα και αν είσαι ηθικός αυτουργός σε απόπειρες ανθωποκτονίας εις βάρος αστυνομικών.
Τα παραπάνω ελάχιστα παραδείγματα δεν είναι σενάριο ταινίας που περιγράφει κάποια δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος. Είναι το παρόν της αποικίας που ζούμε. Είναι η σκληρή πραγματικότητα του δυτικού καπιταλισμού. Είναι η ωμή αλήθεια που κρύβουν επιμελώς από όλους τους ιθαγενείς. Η αστική δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της, οι γυναίκες και οι άνδρες που στελεχώνουν αυτό τον βρώμικο και άθλιο θεσμό, είναι οι θεματοφύλακες όλης αυτής της σαπίλας που μόνο ένα μικρό της μέρος βγαίνει στην επιφάνεια. Είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας ώστε όλα αυτά τα “άριστα” καθάρματα να μένουν εσαεί ατιμώρητα. Η πραγματικότητα είναι τόσο ωμή και σκληρή που όποιος δεν τη βλέπει εθελοτυφλεί.
Οι σκληροί και αδέκαστοι δικαστές, αυτοί που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων εφαρμόζουν εξοντωτικές ποινές -πολλές φορές πέρα από τα όρια της ανθρώπινης ζωής-, αυτοί που κλείνουν στη φυλακή ανθρώπους για χρέη λίγων χιλιάδων ευρώ, αυτοί που βγάζουν παράνομη και καταχρηστική κάθε απεργία που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα πλαίσια, αυτοί που πετούν από τα σπίτια τους χιλιάδες οικογένειες που έχουν πάρει δάνεια από τις τράπεζες, δεν έχουν καταδικάσει ΚΑΝΕΝΑΝ πολιτικό ή στέλεχος μεγάλων επιχειρήσεων για τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Δεν έχουν καταδικάσει ΚΑΝΕΝΑΝ εγκληματία πολέμου για τη διευκόλυνση που παρέχει στα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα να συμμετάσχουν στις εγκληματικές τους επεμβάσεις σε μια σειρά άλλων αποικιών ανά το πλανήτη. Δεν έχουν καταδικάσει ΚΑΝΕΝΑΝ εφοπλιστή για τις αμέτρητες περιβαλλοντικές παραβάσεις που δηλητηριάζουν τις ζωές μας. Δεν έχουν καταδικάσει ΠΟΤΕ στελέχη φαρμακευτικών εταιρειών που χρηματίζουν γιατρούς και κρατικούς αξιωματούχους για να ελέγχουν την αγορά των φαρμάκων, που μεταφράζεται σε χιλιάδες θανάτους ανθρώπων της κοινωνικής βάσης. Δεν έχουν καταδικάσει σχεδόν κανένα χαμηλόβαθμο στέλεχος της αστυνομίας που δολοφονεί στους δρόμους, δέρνει ανελέητα στις διαδηλώσεις και βιάζει στα αστυνομικά τμήματα. Δεν έχουν καταδικάσει ΚΑΝΕΝΑΝ υψηλόβαθμο της Ελληνικής Αστυνομίας που να εμπλέκεται σε κυκλώματα trafficking, εμπορίου ναρκωτικών και λαθρεμπορίου καυσίμων και τσιγάρων. Δεν έχουν καταδικάσει ΚΑΝΕΝΑΝ βιαστή της υψηλόβαθμης κοινωνίας που χρησιμοποιεί την οικονομική του ισχύ στα σώματα των αδύναμων διαλύοντας τις ζωές τους.
Για το τελευταίο όμως υπάρχει και μια παραπάνω εξήγηση. Γράψαμε παραπάνω πως αν κανείς ψάξει το τηλέφωνο ενός ανώτατου δικαστή θα δει στις επαφές του ονόματα μεγαλοδικηγόρων, πολιτικών, επιχειρηματιών, υψηλόβαθμων αστυνομικών. Ξεχάσαμε να αναφέρουμε πως θα βρει επίσης ονόματα νταβατζήδων, ιδίως όσων ασχολούνται με την παιδική ανδρική πορνεία. Ο κλάδος των δικαστών είναι οι νούμερο ένα πελάτες των κυκλωμάτων που εξωθούν νεαρά αγόρια στη πορνεία για να ικανοποιήσουν τα βίτσια του κάθε καθάρματος που θέλει να επιβεβαιώσει την εξουσία του πάνω σε αυτές τις ψυχές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του αντιπροέδρου του ΣΤΕ, Παναγιώτη Ευστρατίου, που πιάστηκε σχεδόν επ’ αυτοφόρω να ασελγεί σε 2 ανήλικα προσφυγόπουλα, με τη συνοδεία ναρκωτικών ουσιών, με την υπόθεση φυσικά να θάβεται από τα συστημικά ΜΜΕ εν τη γενέσει της. Προκαλούμε όλα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης να βγουν να μας διαψεύσουν με στοιχεία για όσα λέμε. Τους προκαλούμε επίσης να δημοσιεύσουν τη συγκεκριμένη ανάληψη ευθύνης παρά τα όσα δυσάρεστα αναφέρουμε εις βάρος του αποστήματος που ακούει στο όνομα αστική δικαιοσύνη, και να μη συνεχίσουν το παιχνίδι της αποσιώπησης των ενεργειών μας, που εξυφαίνεται στα γραφεία των αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας. Την τελευταία φορά που αποκρύψατε ενέργειές μας σας είπαμε ότι θα σας στοχοποιήσουμε και το κάναμε πράξη. Σας έχουμε χαρτογραφημένους και το έχουμε αποδείξει. Προκαλούμε όμως και κάθε δημοσιογράφο που έχει έστω και ένα ίχνος αξιοπρέπειας να ερευνήσει τη δυσώδη υπόθεση του παιδοβιαστή Παναγιώτη Ευστρατίου, και γενικότερα τα όσα αναφέρουμε για την “αγάπη” του συγκεκριμένου κλάδου σε συγκεκριμένα κυκλώματα trafficking.
“Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε εκτός από τον φόβο μας”
Ο λόγος της εκτεταμένης αναφοράς μας στο καρτέλ που ακούει στο όνομα αστική δικαιοσύνη δεν γίνεται για να ευαισθητοποιήσουμε την κοινή γνώμη για τα κακώς κείμενα του συγκεκριμένου κλάδου, ούτε γιατί πιστεύουμε πως μπορεί να υπάρξει πραγματική δικαιοσύνη στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι φανερό από την σύντομη ακτινογραφία που κάναμε στις παραπάνω γραμμές πως αυτή ακριβώς είναι η ουσία της λειτουργίας της. Ως Πυρήνες Άμεσης Δράσης έχουμε κάνει σαφές πως δεν θεωρούμε ότι απέναντι μας έχουμε να κάνουμε με έναν άυλο μηχανισμό εκμετάλλευσης, αλλά με ανθρώπους που τον στελεχώνουν και έχουν όνομα και διεύθυνση. Και αν θέλουμε να περάσουμε ένα μήνυμα σε αυτά τα καθάρματα που στελεχώνουν το δικαστικό μηχανισμό είναι πως θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε να τους επιστραφεί η βία που ασκούν καθημερινά στους απόκληρους, στις καταπιεσμένες, σε όσους και όσες δεν χωρούν στο βάρβαρο σύστημα τους. Είναι το δικό μας δίκαιο που θα γίνει ορμητικός χείμαρος και θα τους πνίξει. Το δίκαιο της εξέγερσης, το δίκαιο της επαναστατικής βίας, το δίκαιο του αγώνα που θα είναι και ο τελικός κριτής αυτών των καθαρμάτων.
Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Η δυστοπία που ανατέλλει μας φέρνει προ των ευθυνών μας πιο έντονα από ποτέ. Ή θα οργανώσουμε τις επιθέσεις μας στο τώρα ή θα βυθιστούμε στη ματαιότητα της εποχής. Ή θα αποτελέσουμε τον φάρο της αξιοπρέπειας απέναντι στο σκοτάδι ή η ιστορία θα μας στείλει στο περιθώριο.
Είναι ξεκάθαρο πως βαδίζουμε γοργά προς ένα αστυνομικό κράτος. Η κρατική καταστολή είναι η συνθήκη που έχει να αντιμετωπίσει κάθε αγωνιζόμενος άνθρωπος που παλεύει να βελτιώσει την καθημερινότητά του. Έχει δοθεί το ελεύθερο σε χιλιάδες ένστολους από την πολιτική τους ηγεσία να γαμούν και να δέρνουν με τις ευλογίες της αστικής δικαιοσύνης. Έχει απαγορευθεί το δικαιώμα του συνέρχεσθαι. Έχει καταργηθεί κάθε έννοια ασύλου στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Υπάρχουν ολόκληρες γειτονιές που ελέγχονται πλήρως από ειδικά αστυνομικά σώματα. Ένα μέρος του πληθυσμού παρακολουθείται από σκιώδεις οργανισμούς στις παρυφές των επίσημων μυστικών υπηρεσιών.
Στον αντίποδα, ο σκληρός πυρήνας της κυβέρνησης και της οικονομικής ελίτ της χώρας αποτελείται από κυκλώματα μαφίας και trafficking. Συνεχώς βγαίνουν στην επιφάνεια κυκλώματα που διακινούν παιδιά και γυναίκες προς τέρψη των ισχυρών αυτής της σάπιας χώρας, χωρίς πραγματικά να αλλάζει τίποτα. Συνεχώς ανακύπτουν στοιχεία πως η μήτρα του οργανωμένου εγκλήματος στην Ελλάδα είναι το τρίπτυχο κυβέρνηση – οικονομική ελίτ – αστυνομία, και δεν κουνιέται φύλλο. Και δε θα αλλάξει τίποτα, γιατί ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.
Όλα αυτά μας οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Τώρα που η εξουσία έχει αποκτηνωθεί και λειτουργεί χωρίς προσχήματα, τώρα που στο πρόσωπο της δεν φοράει πια τις μάσκες του ανθρωπισμού, των δημοκρατικών ισσοροπιών, των κοινωνικών συμβολαίων, εμείς θα κάτσουμε στην γωνία μας και θα περιμένουμε να μας τελειώσουν; Αν η αναρχία δεν χύσει το αίμα της για να τσακίσει ένα προς ένα τα καθάρματα που μας καταδυναστεύουν ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης της; Πόσο θα περιμένουμε ακόμα να ωριμάσουν οι συνθήκες και να ρίχνουμε τις ευθύνες στον διπλανό μας; Έχουμε καταντήσει να παράγουμε περισσότερους χαζοχαρούμενους ακτιβιστές και από την Green Peace. Η ιστορία του αναρχικού κινήματος είναι ιστορία παρατεταμένου επαναστατικού πολέμου και όχι φαφλατάδες και ακαδημαϊκοί που φλυαρούν για τα “ανθρώπινα δικαιώματα”. Κάποιοι/κάποιες αρκούνται με μερικές καταγγελτικές αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα και την παρουσία τους σε καμιά πορεία. Λυπόμαστε αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετά. Πόσο αίμα δικό μας πρέπει να χυθεί στις διαδηλώσεις ώστε ένας μπάσταρδος από τα ΜΑΤ ή τα Δέλτα να ματώσει με σφυριές στο κεφάλι έξω από το γυμναστήριο του; Πόσες προκλητικές δικαστικές αποφάσεις πρέπει να εκδωθούν για να ξεπεράσουμε το τετριμένο σχήμα καταγελλία – διαδήλωση – καταστολή – καταγγελία ώστε να τους επισκεφτούμε στα σπίτια τους και να τους αποδώσουμε τις δικές μας ευθύνες;
Το λέμε όσο πιο απλά γίνεται, δικαίωμα λόγου χωρίς πράξεις, χωρίς ρίσκο και διαρκή αγώνα είναι ένα ανούσιο δικαίωμα. Η θυματοποίηση πρέπει να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων μαζί με όσους την προωθούν και την βάζουν από την πίσω πόρτα στα πεδία του αγώνα. Όποιος/α βιώνει όλα τα παραπάνω και δεν οργανώνει τις αντιστάσεις του καλό είναι να τα παρατήσει και να μας αδειάσει τη γωνιά. Όποιος και όποια δεν κατανοεί τη κρισιμότητα των στιγμών που ζούμε αποτελεί τροχοπέδη για την επαναστατική πάλη. Είναι επιτακτικότερο από ποτέ να συγκροτήσουμε μια διακριτή επαναστατική συνιστώσα, απαλλαγμένη από τη σύγχρονη μάστιγα του ρεφορμισμού και της πολιτικής των ταυτοτήτων που σαρώνουν, παραλύουν και διαβρώνουν τα αναρχικά/αντικαπιταλιστικά κινήματα. Αν το βλέμμα μας κοιτάει μακριά στην προοπτική μιας αναρχικής δύναμης που θα απαντάει στις σύγχρονες απαιτήσεις. Που θα δίνει σαφείς απαντήσεις στη κρατική καταστολή. Που θα έχει ριζοσπαστική θέση και δράση και θα συγκροτήσει ένα διακριτό πόλο ώστε να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν μπροστά μας. Τότε οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές και να οργανώσουμε την επαναστατική βία με τρόπο που να μετατραπεί σε απειλή.
Σε αυτή τη κατεύθυνση θέλουμε να στείλουμε την αλληλεγγύη και το σεβασμό μας σε όλες τις συντρόφισσες και τους συντρόφους, στην Ελλάδα και τον κόσμο, που κρατάνε αναμένη τη φλόγα της επίθεσης. Σε όλους τους μαχόμενους σχηματισμούς ανά τον πλανήτη που αμφισβητούν στο εδώ και το τώρα το μονοπώλειο στη βία κράτους και κεφαλαίου. Σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που προσπαθούν με όσες δυνάμεις διαθέτουν να ριζοσπαστικοποιήσουν τους αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Σε όσους παλεύουν στις πύλες ενός εργοστασίου με τα ΜΑΤ κατά την διάρκεια μιας απεργίας, σε όσους χτυπάνε τις υποδομές και τις οικονομικες συνεργασίες του ΝΑΤΟϊκού σφαγείου στο εσωτερικό της Ευρωπαικής Ένωσης, σε όσους σκέφτονται να απαλλωτριώσουν προϊόντα από τα σούπερ μάρκετ για αποδείξουν πως θα πολεμήσουμε την ακρίβεια στην πράξη. Σε όσους συγκρούονται με μολότοφ με τους μπάτσους από τα στενά των Εξαρχείων, μέχρι τα πανεπιστήμια του Σαντιάγκο. Τους καλούμε να παλέψουμε όλοι/ες μαζί για να δημιουργήσουμε τη νέα μαχητική συνιστώσα που θα βάλει στο στόχαστρο της επαναστατικής βίας την κυριαρχία του κεφαλαίου και τις κρατικές δομές. Που θα οργανωθεί για να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που έρχονται από την επερχόμενη αστάθεια. Που θα συσπειρωθεί γύρω από το σύνθημα “Να αλλάξει στρατόπεδο ο φόβος” και θα παλέψει μέχρι τέλους για τη τελική μας νίκη.
Υπόθεση Λιγνάδη – Η αστική δικαιοσύνη στο απόσπασμα
Τον Φεβρουάριο του 2021, μετά από σωρεία καταγγελιών κυρίως στον καλλιτεχνικό χώρο, ξέσπασε ένα σκάνδαλο που ακουμπάει μέρος της πολιτικής και καλλιτεχνικής ελίτ με σαφείς πολιτικές αναφορές στη Νέα Δημοκρατία. Ο Δημήτρης Λιγνάδης, φίλος της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών και διορισμένος από τη κυβέρνηση διευθυντής του Εθνικού θεάτρου, βίαζε συστηματικά ανήλικα αγόρια. Όποιος μπορεί να αντιληφθεί τα στοιχειώδη και δεν είναι λοβοτομημένος ηλίθιος, καταλαβαίνει πως η συγκεκριμένη περίπτωση δεν αποτελεί μεμονομένο περιστατικό, αλλά καταδεικνύει την ύπαρξη οργανωμένου κυκλώματος παιδοβιαστών με μέλη ανθρώπους της καλλιτεχνικής και πολιτικής ελίτ που ανήκουν στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας και στους κύκλους που στηρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που πριν λίγα χρόνια ο Νίκος Γεωργιάδης, μεγαλοστέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη, απόφοιτος και αυτός του Κολεγίου Αθηνών, είχε κατηγορηθεί για ασέλγια ανηλίκου στη Μολδαβία, που υπηρετούσε ως διπλωμάτης. Για την ιστορία στη δίκη του σε πρώτο βαθμό, στην οποία πέρασαν ως μάρτυρες υπεράσπισης η μισή Νέα Δημοκρατία, καταδικάστηκε σε 28 μήνες με αναστολή, ενώ η δίωξη του παραγράφηκε σε δεύτερο βαθμό. Αυτή ήταν για άλλη μια φορά η απάντηση της αστικής δικαιοσύνης σε άνθρωπο που κατηγορείται για ασέλγια ανηλίκου και έχει ισχυρές πολιτικές πλάτες. Πρέπει να κατανοήσουμε πως όσοι ανήκουν στις ισχυρές πολιτικές, οικονομικές και καλλιτεχνικές ελίτ, είναι άνθρωποι που γνωρίζουν εκ των πρωτέρων πως ότι και να κάνουν υπάρχει ένας ισχυρός μηχανισμός συγκάλυψης που τίθεται σε λειτουργία με αποτέλεσμα να νιώθουν πως τίποτα δεν είναι ικανό να τους σταματήσει. Αυτό συνέβη και στη περίπτωση Λιγνάδη και του οργανωμένου κυκλώματος παιδοβιαστών που υπήρξε μέλος. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Μετά τις αρχικές αποκαλύψεις για τη δράση του Λιγνάδη, 285 πρώην απόφοιτοι του Αρσάκειου σχολείου προέβησαν σε συγκεκριμένη καταγγελία σύμφωνα με την οποία όλοι υποπτευόντουσαν, αν όχι γνώριζαν, τις ύποπτες επισκέψεις ανήλικων μαθητών και μαθητριών στο σπίτι του Λιγνάδη. Επίσης περιέγραφαν ένα κλίμα ομερτά που ίσχυε στο σχολείο σχετικά με πολλές περιπτώσεις καθηγητών και καθηγητριών που ασελγούσαν σε μαθητές του σχολείου. Μια από αυτές ήταν η κόρη του προέδρου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Αρσακείων – Τοσιτσείων Σχολείων, Γιώργου Μπαμπινιώτη, η οποία είχε κατηγορηθεί το 2008 για 2 περιπτώσεις ασέλγιας σε ανήλικες μαθήτριες. Στην μια περίπτωση οι γονείς της τελικά δεν προέβησαν ποτέ σε καταγγελία και απλά άλλαξαν σχολείο στη κόρη τους, ενώ στη δεύτερη περίπτωση αθωώθηκε από την αστική δικαιοσύνη, η οποία με την απόφαση της προστάτευσε και έδωσε κάλυψη στο κύκλωμα παιδοβιαστών που υπήρχε εντός του σχολείου. Παράλληλα στη καταγγελία τους οι πρώην απόφοιτοι, αλλά και συνδικαλιστές, περιέγραφαν ότι η δράση του Λιγνάδη και των υπόλοιπων ήταν εις γνώση του Νεοδημοκράτη και υποστηρικτή του Μητσοτάκη, Μπαμπινιώτη όταν ο τελέυταίος εισηγούνταν θετικά στη κυβέρνηση για τον διορισμό του Λιγνάδη στη θέση του διευθυντή του Εθνικού θεάτρου. Την ίδια στιγμή άλλες καταγγελίες περιέγραφαν πως ΜΚΟ λειτουργούσε ως νταβατζής του Λιγνάδη, καθώς του “έστελνε” ασυνόδευτα προσφυγόπουλα για να τα βιάσει στο σπίτι του. Πέρα όμως και από όλα αυτά, ο Λιγνάδης χρόνια πριν, συγκεκριμένα το 1997, είχε εξεταστεί επίσημα ως ύποπτος για βιασμό τρανς ατόμου στη Λέσβο. Αν και τα στοιχεία ήταν αρκετά η διαδικασία φυσικά δεν προχώρησε για όλους τους λόγους που έχουμε περιγράψει παραπάνω. Είναι προφανές λοιπόν πως όσοι διόρισαν τον Λιγνάδη σε αυτό το αξίωμα ήταν αν μη τι άλλο γνώστες των πράξεων του. Είναι εξίσου προφανές όμως πως, πέρα από πολιτικό ρουσφέτι, ο διορισμός του στη θέση του διευθυντή του Εθνικού θεάτρου από τη κυβέρνηση, έδινε τεράστια ισχύ στον Λιγνάδη και το υπόλοιπο κύκλωμα των παιδοβιαστών καθώς και νέες προσβάσεις σε υποψήφια θύματα.
Από τις πρώτες μέρες των καταγγελιών ο μηχανισμός συγκάλυψης που αναφέραμε παραπάνω τέθηκε σε λειτουργία. Η κυβέρνηση στήριξε τον εκλεκτό της είτε μέσω της αφωνίας της, είτε μέσω της στήριξης του από διάφορες δηλώσεις των στελεχών της. Μόνο όταν η κατάσταση ξέφυγε από τα δεδομένα πλαίσια πάρθηκαν οι απαραίτητες αποστάσεις. Η κυβέρνηση συμφώνησε με τον Λιγνάδη να πέσει στα μαλακά σε αντάλαγμα να μην προχωρήσει σε αποκαλύψεις για το βάθος και το μέγεθος του οργανωμένου κυκλώματος που θα εξέθεταν περισσότερο τη Νέα Δημοκρατία στη συγκεκριμένη υπόθεση. Από την πλευρά της η αστυνομία δεν κατάσχεσε ούτε το κινητό, ούτε το λάπτοπ του Λιγνάδη. Η κατάσχεση ηλεκτρονικών συσκευών κατηγορούμενων για παιδεραστία και λοιπά αδικήματα είναι μια από τις πρώτες και πιο κομβικές κινήσεις που πραγματοποιούν οι αστυνομικές αρχές για να διαλευκάνουν τέτοιες υποθέσεις. Ούτε όμως ο ανακριτής που χρεώθηκε την υπόθεση διέταξε την κατάσχεση τους, βάζοντας την “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” στο κάδρο της επιχειρούμενης συγκάλυψης. Οι κατασχέσεις έγιναν μετά από πολλές μέρες και ύστερα από τη καταγγελία των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής και ενώ προφανώς είχαν σβηστεί όλα τα στοιχεία για τη δράση του κυκλώματος. Στην πρώτη φάση λοιπόν κυβέρνηση – αστυνομία – αστική δικαιοσύνη, με την βοήθεια των “φιλικών” ΜΜΕ, κατάφεραν να περιοριστεί η γνώση για τη δομή και τη δράση του κυκλώματος σε ένα μόνο άτομο και με περιορισμένα στοιχεία. Για παράδειγμα οι καταγγελίες των απόφοιτων του Αρσάκειου, καθώς και για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα (που ενέπλεκε και το Μαξίμου) δεν τέθηκαν υπόψιν της επίσημης έρευνας.
5 μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 2021, ο Δημήτρης Λιγνάδης περνάει εκ’ νέου το κατώφλι του ανακριτή κατηγορούμενος για άλλους 2 βιασμούς ανηλίκων. Αυτή τη φορά δεν προφυλακίζεται από τους λειτουργούς της αστικής δικαιοσύνης. Ο λόγος αυτής της απόφασης ήταν στο δικαστήριο που θα γινόταν το επόμενο διάστημα να πήγαινε όσο το δυνατόν με λιγότερες επιβαρυντικές αποφάσεις που πάντα επηρεάζουν την αντιμετώπιση του κατηγορούμενου.
Το δικαστήριο που έγινε για την υπόθεση του παιδοβιαστή και εκλεκτού της Νέας Δημοκρατίας. Δημήτρη Λιγνάδη αποτελεί όνειδος ακόμα και για αυτή τη σάπια και ελεεινή “δικαιοσύνη” που έχουμε περιγράψει στις παραπάνω σελίδες. Η Παναγιώτα Γιούπη, ως πρόεδρος του, ξέχασε την αυστηρή και άτεγκτη φιγούρα που υποδείεται όταν έχει απέναντι της φτωχοδιάβολους και λειτούργησε ως η βασική συνήγορος υπεράσπισης του παιδοβιαστή, ξεπερνώντας ακόμα και τον γνωστό ποινικολόγο, που χυδαιολογούσε από τα έδρανα των δικηγόρων.
«Μεθοδεύετε την αθώωση του Λιγνάδη», κατήγγειλε ο δικηγόρος Γιάννης Βλάχος που παρίστατο ως πολιτική αγωγή υπέρ των θυμάτων του Δημήτρη Λιγνάδη, απευθυνόμενος στην πρόεδρο της έδρας Παναγιώτα Γιούπη.
«Ξεκίνησα να παρακολουθώ τη δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη μία μέρα μετά την κατάθεση του Νίκου Σ. Την ημέρα που ο συνήγορος υπεράσπισης του βιαστή – σύμφωνα με την απόφαση της Δικαιοσύνης – Αλέξης Κούγιας τον εξέτασε. Αυτό που παρακολούθησα στην αίθουσα του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου, με έκανε να βγω από την αίθουσα να πάρω μια ανάσα. Για να μην κάνω εμετό. Δεν έκανα και αποφάσισα να μείνω εκεί να καταγράφω και να μεταφέρω όλα όσα θα μπορούσαν να κάνουν μια από πριν συμφωνημένη απόφαση – όπως όλα τα στοιχεία δείχνουν τελικά – να φρενάρει. Η διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν εμφανώς παράξενη. Η έδρα, η πρόεδρος της δίκης, Παναγιώτα Γιούπη, ήταν αδιάλλακτη ως προς την πολιτική αγωγή και εντελώς ελαστική όσον αφορά την υπεράσπιση», αναφέρει χαρακτηριστικά η Μαρία Κεφαλά, έμπειρη και έγκριτη δημοσιογράφος στο www.2020mag.gr.
Δύο μόνο αναφορές που περιγράφουν μέρος της απίστευτης δικαστικής διαδικασίας που έλαβε χώρα. Η Γιούπη κυριολεκτικά δεν άφηνε τους συνήγορους πολιτικής αγωγής να τελειώσουν 2 φράσεις πριν τους διακόψει. Δεν άφηνε να κάνουν ερωτήσεις και σχόλια, γιατί “δεν αφορούν την ουσία της υπόθεσης”. Τους εμπόδιζε να καταθέσουν έγγραφα με νέα στοιχεία για τη δράση του κατηγορούμενου. Δεν τους άφηνε να συνυσφέρουν νέες μαρτυρίες γιατί “δεν είχαν το χαρακτήρα επίσημης κατάθεσης”.
Στον αντίποδα δεν έβαζε κανένα εμπόδιο στην ελεεινή παρούσια του γνωστού ποινικολόγου ο οποίος, σε αντίθεση με την πολιτική αγωγή, είχε το ελεύθερο να χυδαιολογεί με τις ώρες, να ξεφτιλίζει τα θύματα και τους υπόλοιπους μάρτυρες κατηγορίας. Να τους ζητάει αναπαραστάσεις επί αναπαραστάσεων. Να τους υποτιμά, να τους διαπομπεύει. Από κοντά και τα media που δίνανε 10πλάσιο λόγο στον Κούγια σε σχέση με όλους τους συνήγορους της πολιτικής αγωγής, προφανώς για να στρώσουν το κλίμα της επικείμενης συγκαλύψης. Το συγκεκριμένο δικαστήριο θα μείνει στην ιστορία για να μας θυμίζει πως όχι μόνο δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από αυτό το θεσμό, αλλά και πως υπάνθρωποι σαν τη Γιούπη και το συνάφι της δεν πρέπει ποτέ να μένουν στο απυρόβλητο. Πως η αηδία και η σαπίλα πρέπει να συναντούν τη δικαιοπραξία της επαναστατικής δικαιοσύνης.
Η συνέχεια είναι γνωστή στο πανελλήνιο. Ο παιδοβιαστής Δημήτρης Λιγνάδης, παρά τη καταδίκη του σε 12 χρόνια κάθειρξης για 2 βιασμούς ανηλίκων, αφέθηκε ελεύθερος με αναστολή της ποινής του μέχρι το εφετείο. Αυτή ήταν η λογική συνέχεια της άθλιας διαδικασίας που ακολουθήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα. Αξίζει να σημειωθεί πως η Γιούπη ψήφισε την πλήρη αθώωση του Λιγνάδη για όλους τους βιασμούς, ενώ πρότεινε να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό της μετέπειτα καλής συμπεριφοράς. Η αποφυλάκιση του Λιγνάδη φέρει την υπογραφή πολλών ανθρώπων και πολλών θεσμών και δίνουμε την υπόσχεση πως κανείς και καμία δεν θα ξεχαστεί από τις μαχόμενες δυνάμεις. Κανείς και καμία δεν πρέπει να ξεχαστεί για να βρούν κάποτε δικαίωση όλοι εκείνοι οι αδύναμοι και οι αδύναμες που συνθλίβονται ψυχικά και σωματικά από τις μπότες των ισχυρών. Είναι η κυβέρνηση που στήριξε, η αστυνομία που ολιγόρησε, η αστική δικαιοσύνη που συγκάλυψε, η Γιούπη που συντόνιζε, ο γνωστός ποινικολόγος που χυδαιολογούσε, τα ΜΜΕ που αποπροσανατόλιζαν. Είναι το ίδιο το σύστημα που ανταμοίβει τα τέκνα του. Ας πάρουμε λοιπόν μια ανάσα και ας δωθούμε στον αγώνα ολόψυχα. Για να πάει η Γιούπη και η κάθε Γιούπη εκεί που ανήκει, στα σκουπίδια της ιστορίας. Για να μη μπορέσει ξανά ο βόθρος της αστικής δικαιοσύνης να λερώσει τις ψυχές των ανθρώπων. Για να μη ξαναζήσουμε ποτέ αυτό το ελεεινό και τρισάθλιο δικαστήριο που με μαέστρο τη Γιούπη έβγαλε λάδι ένα συστηματικό παιδοβιαστή ανήλικων ψυχών.
Αφιερώνουμε τις επιθέσεις μας στον αναρχικό απεργό πείνας Αλφρέντο Κόσπιτο που αγωνίζεται ενάντια στο βάρβαρο καθεστώς κράτησης 41 Bis. Ο Αλφρέντο είναι ένας από εμάς, είναι ένας αδερφός μας από όσους οπλίζονται για να χτυπήσουν τους τυρράνους. Σύντροφε Αλφρέντο την στιγμή που τοποθετούσαμε τους μηχανισμούς μας στα σπίτια των δικαστών η σκέψη μας ήταν μαζί σου.
Δύναμη στους απεργούς πείνας Χουαν και Ivan που πραγματοποιούν απεργία πείνας σε αλληλεγγύη με τον Αλφρέντο.
Δεν ξεχνάμε τον αναρχικό σύντροφο Γιάννη Μιχαηλίδη που του στερούν εκδικητικά την αποφυλάκιση του τα άριστα καθάρματα της δικαστικής μαφίας.
Αλληλεγγύη και δύναμη στο μέλος της Αναρχικής Δράσης Θάνο Χατζηαγγέλου
Αλληλεγγύη στους 4 συντρόφους που κατηγορούνται για την υπόθεση του εμπρησμού της τροχαίας Πειραιά. Φώτη, Ιάσωνα, Λάμπρο, Παναγιώτη, είμαστε δίπλα σας.
Αλληλεγγύη στους συντρόφους Βαγγέλη Σταθόπουλο και Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη των οποίων το εφετείο είναι σε εξέλιξη. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση του Βαγγέλη και στηρίζουμε την πολιτική υπεράσπισης της επαναστατικής πάλης μέσα στην δικαστική αίθουσα.
Αλληλεγγύη στους 11 Τούρκους αγωνιστές που πραγματοποιούν απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές. Απαιτούμε να γίνουν δεκτά τα αιτήματα τους και να σταματήσει άμεσα η εκδικητική μεταχείρηση που υφίστανται.
Διεθνιστική Αλληλεγγύη σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους σε Ελλάδα, Ιταλία, Χιλή, Γερμανία, Μεξικό, Τουρκία και σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Οργανώνουμε Πυρήνες Άμεσης Δράσης για να χτυπήσουμε κράτος και κεφάλαιο.
Παρακάτω αναδημοσιεύουμε τέσσερα άρθρα που γράφτηκαν από αντιεξουσιαστική σκοπιά, με βάση τις θέσεις αναρχικών και επαναστατικών συλλογικοτήτων από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι την σημερινή επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αν και δεν συμφωνούμε απόλυτα σε όλα τα σημεία των άρθρων, εντούτοις είναι μια παρακαταθήκη των επαναστατικών αντικρατικών απόψεων πάνω στον πόλεμο και τις ενδοκυριαρχικές διαμάχες για ζώνες επιρροής, τα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Το πρώτο άρθρο δημοσιεύτηκε πριν 4 χρόνια σε εφημερίδα της Κρήτης, περιγράφει τα γεγονότα που οδήγησαν στον α΄παγκόσμιο πόλεμο και τη θέση των αναρχικών σ’ αυτόν, το δεύτερο και τρίτο άρθρο είναι πρόσφατα και αναλύουν τη θέση Λευκορώσων αναρχικών της Βαρσοβίας και Επαναστατών Διεθνιστών για τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ το τέταρτο είναι η θέση αναρχοσυνδικαλιστικής ομάδας της Ανατολικής Ουκρανίας για το ίδιο ζήτημα.
1. Ο πόλεμος σαν επανάσταση – Η αναρχική οπτική και ο ρόλος των αναρχικών στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο
Του Δρ. Παναγιώτη Ξηρουχάκη
«Φέρτε τα τουφέκια που κατασκευάσατε στους δρόμους και τα οδοφράγματα. Αφήστε όλες τις δυνάμεις του προλεταριάτου να εξεγερθούν και οπλίστε τις. Βάλτε ένα τέλος, με τη δύναμη των όπλων, στη συστηματική καταστροφή της ανθρώπινης φυλής. Προλετάριοι! Υψώστε τώρα τα τσεκούρια σας, τις αξίνες σας, τα οδοφράγματά σας, την κοινωνική επανάσταση! Προλετάριοι στρατιώτες, λιποτακτήστε! Εάν πρέπει να παλέψετε, κάνετέ το ενάντια σε εκείνους που σας καταπιέζουν! Ο εχθρός σας δεν είναι στα αποκαλούμενα σύνορα, αλλά εδώ. Προλετάριες γυναίκες, εξεγερθείτε! Εμποδίστε την αναχώρηση των αγαπημένων σας! Ας είσαι εσύ, εργάτη του εργοστασίου και της γης, ο συνειδητός και ο ισχυρός, ας είσαι εσύ που θα αφήσεις κάτω τα εργαλεία και θα φωνάξεις: Αρκετά! Όχι άλλο! Εμείς οι εργάτες δεν επιθυμούμε πλέον να κάνουμε τουφέκια που φέρνουν το θάνατο στους αδελφούς μας που αγωνίζονται και υποφέρουν».
(ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΙΤΑΛΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ)
Εισαγωγή
Η αφορμή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου υπήρξε η εκτέλεση του διάδοχου του θρόνου της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου στο Σεράγεβο από το νεαρό Σερβοβόσνιο Γκαρβρίλο Πρίνσιπ, μέλος της οργάνωσης “Μλάντα Μπόσνα” (Νέα Βοσνία). Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη είχε προσαρτηθεί επίσημα στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία το 1908, ενώ το 50% του πληθυσμού της ήταν Σερβοβόσνιοι (Χάουρντ, 2006). Το αλυτρωτικό όμως αίσθημα της απελευθέρωσης από την Αυστροουγγαρία και της ένωσης με τη Σερβίας ήταν πολύ ισχυρό (Φεργιουσον,2006) και ο διάδοχος θα το πλήρωνε με τη ζωή του, καθώς εκτελέστηκε από μία οργάνωση, τη Νέα Βοσνία που είχε σκοπό την αποτίναξη του Αυστροουγγρικού ζυγού.
Ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ, που δολοφόνησε τον Αρχιδούκα Φραγκίσκο Φερδινάνδο της Αυστρίας και τη γυναίκα του, Σοφία, Δούκισσα του Χόχενμπεργκ, στο Σεράγεβο στις 28 Ιουνίου 1914
Μετά την κήρυξη του πολέμου στη Σερβία από την Αυστρουγγαρία οι εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες (Χάουρντ, 2006).Η μία μεγάλη δύναμη κήρυξε τον πόλεμο στην άλλη με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η ανθρωπότητα σε ένα μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο. Σε αυτόν τον πόλεμο, που τελικά ονομάστηκε πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, τα στρατόπεδα ήταν δύο. Από τη μία η Αντάντ (την οποία αποτελούσαν η Βρετανική αυτοκρατορία, η Ρωσία, η Γαλλία και αργότερα η ΗΠΑ, η Ρουμανία, η Ιταλία και η Ελλάδα) και από την άλλη οι κεντρικές δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Βουλγαρία και Οθωμανική αυτοκρατορία). Αιτίες του πολέμου βέβαια δεν ήταν η πιθανή ανάμειξη της Σερβίας στην εκτέλεση του διαδόχου (όπως επικαλέστηκε η Αυστροουγγαρία για να κηρύξει τον πόλεμο στη Σερβία) αλλά αντίθετα οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Σχεδόν κανείς από τους πολιτικούς ηγέτες και τους στρατιωτικούς όμως δεν περίμενε πως αυτή η σύγκρουση θα εξελισσόταν σε ένα γενικευμένο παγκόσμιο πόλεμο με 8,5 εκατομμύρια νεκρούς στα πεδία των μαχών (Φεργκιουσον,2006).
Ο πόλεμος εξελίχθηκε σε πραγματική σφαγή καθώς εξαιτίας της μαζικής βιομηχανικής παραγωγής και της τεχνολογίας (Χάουρντ, 2006) ξεπεράστηκαν οι παλιότερες στρατιωτικές τακτικές (χρήση ιππικού, έφοδοι με ξιφολόγχες κλπ) ,ενώ εισήρθε στη σκηνή το νέο τεχνολογικό βιομηχανικό οπλοστάσιο: χρήση τρένων για μαζικές μετακινήσεις στρατού, μαζική ρίψη οβίδων από το πυροβολικό, χημικά αέρια, πυροβόλα, χρήση αεροπλάνων, τανκς κλπ.
Σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις η ιδεολογία παίζει σπουδαίο ρόλο. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του πρώτου παγκοσμίου πολέμου όπου διάφορα ανταγωνιζόμενα ιδεολογικά ρεύματα (κομμουνισμός, εθνικισμός κλπ) συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Εκείνη την εποχή επίσης ο αναρχισμός υπήρξε πολύ δυνατό και πολυπληθές κίνημα που σε κάποιες χώρες μάλιστα επισκίαζε τα μαρξιστικά και λοιπά αριστερά κινήματα. Ένα τέτοιο δυναμικό κίνημα δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει τις εξελίξεις που σχετίζονταν με τον πόλεμο και ειδικά με τις επαναστατικές διαδικασίες που αυτός ο πόλεμος προκάλεσε.
Στο πρώτο μέρος θα εξετάσουμε τη σχέση της αναρχικής «τρομοκρατίας» με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Στο δεύτερο μέρος θα παρουσιάσουμε τους αναρχικούς που υποστήριξαν τον πόλεμο και θα τονίσουμε την αντιφατικότητα αυτής της στάσης. Στο τρίτο μέρος θα παρουσιαστεί η αντιπολεμική δράση των αναρχικών αλλά και η συμμετοχή τους σε επαναστάσεις τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου, όσο και σε εκείνες που ακολούθησαν την λήξη του. Στο τελευταίο μέρος θα γίνει μία προσπάθεια να εξηγηθεί η στάση των αναρχικών στη διάρκεια του πολέμου αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν, ενώ θα γίνει μία προσπάθεια αξιολόγησης του ρόλου του αναρχικού κινήματος εκείνων των χρόνων.
Τελικά θα δείξουμε ότι η πλειοψηφία των αναρχικών διακρίθηκε για την αντιπολεμική και επαναστατική τους στάση. Στα χρόνια του πολέμου αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν (1918-1922) συμμετείχαν στις μεγάλες εξεγέρσεις και επαναστάσεις.
Αναρχία και “τρομοκρατία”
Ξεκαθαρίζουμε αρχικώς ότι η έννοια της τρομοκρατίας είναι ιδεολογικά φορτισμένη. Για τους αναρχικούς τα κράτη είναι τρομοκράτες. Η εξουσία αντίθετα θεωρεί κάθε μορφής επαναστατικό κίνημα (εθνικοαπελευθερωτικό, κομουνιστικό, αναρχικό κλπ) που ασπάζεται τη βία εναντίον της σαν τρομοκρατικό. Τα πράματα γίνονται ακόμα πιο μπερδεμένα καθώς οι τρομοκράτες του χθες μπορούν να θεωρηθούν μετά από μια νικηφόρα επανάσταση σαν ήρωες από το νεοσύστατος κράτος και να επιβληθεί διεθνώς για αυτούς αυτή η πεποίθηση. Κάποιες περιπτώσεις παραμένουν όμως για πάντα αμφιλεγόμενες. Έτσι πχ στον διεθνή αστικό τύπο ακόμα και σήμερα γίνεται λόγος για τη δολοφονία του διαδόχου από τον τρομοκράτη Γκαβρίλο Πρίντσιπ με εξαίρεση τη σημερινή Σερβία που θεωρείται εθνικός ήρωας.
Στη Σερβία ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ θεωρείται εθνικός ήρωας
Μετά από αυτή την παρένθεση μπορούμε να παρουσιάσουμε τη σχέση του αναρχισμού με αυτό που η αστική τάξη της εποχής αποκάλεσε τρομοκρατία. Σε κάθε περίπτωση στα τέλη του 19ου αι. και στις αρχές του 20ου αι. τα σχετιζόμενα με τον αναρχισμό βίαια κινήματα μπορούν να διακριθούν στο ρώσικο μηδενισμό και τα χτυπήματα που σχετίζονταν με την «Προπαγάνδα δια της Πράξης» (Laqueur, 1977). O ρώσικος μηδενισμός σαν κίνημα ανατροπής ασπάστηκε την «τρομοκρατία» σαν μέσο επίτευξης των σκοπών της επανάστασης. Επίσης ενώ δεν είναι ταυτόσημος με τον αναρχισμό σαν κίνημα συμπορεύτηκε μαζί του και αλληλοεπηρεάστηκε με αυτόν. Ενδεικτικά αναφέρω ότι ο Νετσάγιεφ υπήρξε σημαντικός ρώσος μηδενιστής, ο οποίος επηρέασε σε κάποια φάση μάλιστα και τον Μπακούνιν.
Απ’ όλα τα μηδενιστικά κινήματα το σημαντικότερο ήταν η Ναρόντναγια Βόλια (Tζολ,1975) που σκότωσε αρκετούς ρώσους υψηλά ιστάμενους. Τον Σεπτέμβριο του 1879, το επαναστατικό λαϊκό δικαστήριο της Ναρόντναγια Βόλια καταδίκασε τον τσάρο Αλέξανδρο ΙΙ σε θάνατο. Τελικά και μετά από δυο αποτυχημένες απόπειρες η επιτυχία ήρθε τον Μάρτιο του 1881. Συνεχιστές των ρώσων μηδενιστών υπήρξαν δύο δεκαετίες αργότερα οι Σοσιαλεπαναστάτες.
Ένα νέο κύμα «τρομοκρατίας « ξέσπασε (κυρίως από αναρχικούς και σοσιαλεπαναστάτες) μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους το Νοέμβριο του 1917 στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Κατά ένα μέρος στόχευε εναντίον των μπολσεβίκων (τραυματίστηκε και ο Λένιν σε μία τέτοια επίθεση) αλλά και εναντίον Γερμανών διπλωματών και στρατιωτικών, για να υπονομευτούν οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας.
Η αναρχική “Προπαγάνδα δια της Πράξης” κατά τη δεκαετία του ’90 του 19ου αιώνα αποτέλεσε το αποκορύφωμα της αναρχικής βίαιης δράσης (κυρίως με βομβιστικές επιθέσεις ,εκτελέσεις και ληστείες) στην Ευρώπη και είχε θιασώτες μεγάλη μερίδα του αναρχικού κινήματος. Οι αναρχικοί αυτής της τάσης πίστευαν ότι εκτελώντας κυβερνώντες έφερναν πιο κοντά τις μάζες στην επανάσταση. Σύμφωνα με την άποψη τους, ήταν πολύ σημαντικό να δουν οι μάζες ότι και οι μεγάλοι μπορούν να “γονατίσουν”. Επίσης οι βόμβες των δεκαετιών του 1880 και 1890 ήταν η απελπισμένη αντίδραση στην απογοήτευση που επήλθε με την αιματηρή συντριβή της Κομμούνας και την καταστολή της Α΄ Διεθνούς. Μεταξύ λοιπόν των τελευταίων χρόνων της δεκαετίας του 70 του 19αι. και της δεκαετίας του 30 εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο η «Προπαγάνδα δια της Πράξης». Οι πιο σημαντικές εκτελέσεις ηγετών (από τις αρκετές που εκείνα τα χρόνια έγιναν και αποδίδονται στους αναρχικούς) είναι οι ακόλουθες: Το 1894 φονεύθηκε ο Γάλλος πρόεδρος Καρνό, το 1897 ο Ισπανός πρωθυπουργός Antonio Canovas , η αυτοκράτειρα των Αψβούργων Ελισάβετ το 1898 και ο Ιταλός βασιλιάς Umberto το 1900 (Laqueur, 1977).
Στην Ελλάδα το 1912 φονεύθηκε ο βασιλιάς Γεωργίου Α’ από τον αναρχικό Σχινά. Στην Ισπανία η πολιτική βία γνώρισε ιδιαίτερη άνθιση καθώς έγινε μέρος των συνδικαλιστικών (και αναρχοσυνδικαλιστικών) αγώνων. Ενδεικτικά αναφέρω ότι μια ομάδα που είχε συσταθεί μεταξύ άλλων και από τον Ντουρούτι (μετέπειτα ηγετική φιγούρα της CNT-FAI) σκότωσε τον Επίσκοπο της Σαραγόσα. Στις ΗΠΑ φονεύθηκε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ενώ πολιτικές εκτελέσεις από αναρχικούς είχαμε και στην Αργεντινή. Οι «Νέοι Βόσνιοι» είδαν στην πρακτική της εκτέλεσης τη ριζοσπαστική λύση που προσδοκούσαν στο πρόβλημα της κατεχόμενης Βοσνίας (Φεργκιουσον,2006).
Ο αναρχικός Σχινάς πυροβολεί τον βασιλιά
Η αρχική φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο Γαλλικό περιοδικό L’ ILLUSTRATION στις 29 Μαρτίου 2013. Εικονίζεται ο Αλέξανδρος Σχινάς ο οποίος συνελήφθη ως ο δολοφόνος του Βασιλιά της Ελλάδος Γεωργίου του Α΄στην Θεσσαλονίκη. Φρουρείται από δύο Κρητικούς χωροφύλακες μια μόλις μέρα μετά την φονική επίθεση.
Κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι οι πολιτικοί φόνοι που αναφέραμε δεν είχαν σημαντική επίδραση παρά μόνο αύξησαν την καταστολή. Η εκτέλεση όμως του διαδόχου εκείνη τη μέρα στο Σεράγεβο, έστω και αν ήταν η αφορμή και όχι η πραγματική αιτία ενός τόσο αιματοβαμμένου πολέμου, πυροδότησε σαρωτικές και ραγδαίες εξελίξεις.
Αναρχία και υποστήριξη του πολέμου – Κροπότκιν και το μανιφέστο των 16
Ο ρόλος της αριστεράς στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο δεν υπήρξε συνεπής με το αντιμιλιταριστικό πνεύμα που τη διέκρινε προπολεμικά. Στη Γερμανία για παράδειγμα οι περισσότεροι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (με πιο εμφανή εξαίρεση τον αντιμιλιταριστή Καρλ Λίμπκνεχτ) υπερψήφισαν τον προϋπολογισμό για τον πόλεμο και έτσι συνηγόρησαν στην πολεμική προσπάθεια της χώρας τους (Harman,1997). Στη Ρωσία ο μαρξιστής Πλεχάνοφ τάχθηκε ανεπιφύλακτα στην πλευρά του Τσάρου. Στη Βρετανία το Εργατικό Κόμμα στήριξε την πολεμική προσπάθεια (Φέργκιουσον,2006). Δεν ήταν μόνο η αριστερά που τάχθηκε στην πλειοψηφία της υπέρ του πολέμου. Στη Βρετανία οι περισσότερες επιφανείς φεμινίστριες τάχθηκαν με την Αντάντ για να ηττηθεί , όπως υποστήριξαν η «φαλλοκρατική» Γερμανία αν και κάποιες σημαντικές φεμινίστριες τάχθηκαν ενάντια στον πόλεμο .
Στο χώρο των πνευματικών ανθρώπων επικράτησε η ίδια κατάσταση. Ακόμα και ο διάσημος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας και ανθρωπιστής Χ. Τζ. Ουέλς τάχθηκε με την Αντάντ. Αντίθετα το κόμμα των μπολσεβίκων τάχθηκε ενάντια στον πόλεμο καθώς πίστευε ότι ο πόλεμος ήταν προϊόν του καπιταλισμού και δεν υπήρχαν στους αντιμαχόμενους καλοί ή κακοί παρά μόνο ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Οι αναρχικοί τήρησαν σε γενικές γραμμές αντιπολεμική στάση όπως θα δούμε παρακάτω, με κάποιες όμως τρανταχτές εξαιρέσεις. Σημαντικότερη υπήρξε η υποστήριξη που παρείχε ο διάσημος και πολύ δημοφιλής αναρχικός εκείνης της εποχής Κροπότκιν στη Ρώσικη πλευρά. Ο Κροπότκιν ήταν ρώσος πρίγκιπας και αναγνωρισμένος γεωγράφος και περιβαλλοντολόγος, όπως επίσης ένας από τους θεμελιωτές του αναρχικού κουμμουνισμού. Μαζί με άλλους αναρχικούς υπέγραψε το «Μανιφέστο των δεκαέξι» (Avrich, 2005). Σε κόντρα λοιπόν με την πλειοψηφία των αναρχικών που ήταν ενάντια στον πόλεμο (Woodcock ,1990),ο Κροπότκιν και άλλοι αναρχικοί (κυρίως αναρχοκουμουνιστές αλλά και αναρχοσυνδικαλιστές) που είχαν παρόμοιες απόψεις υποστήριξαν στη σοσιαλιστική La Bataille το 1916 (όπου πρωτοδημοσιεύτηκε το μανιφέστο) ότι οι σύμμαχοι έπρεπε να αμυνθούν στην επιθετικότητα της Γερμανίας. Επίσης προέβλεπαν ότι σε περίπτωση ήττας της Γερμανίας, εκείνη θα κατάρρεε και θα ήταν πιο εύκολο σε αυτή τη χώρα να πραγματοποιηθεί η αναρχική επανάσταση (Woodcock 1990).
Πέτρος Κροπότκιν
Σημαντικό είναι να γίνει κατανοητό ότι ο Κροπότκιν (Τζολ,1975)διακρινόταν σε πολιτισμικό επίπεδο από «αντιγερμανική» στάση όπως και άλλοι ρώσοι επαναστάτες (όπως πχ ο αναρχικός Μπακούνιν. Ο «αντιγερμανισμός» του Μπακούνιν ήταν παροιμιώδης ). Γενικά ο Μπακούνιν κατηγορούσε το γερμανικό πολιτισμό για υπερβολικό μιλιταρισμό. Ίσως μία από τις αιτίες αυτών των απόψεων του Μπακούνιν για τη γερμανική κουλτούρα, να ανιχνεύεται στην κόντρα αυτού με τον γερμανό Μαρξ (Τζολ,1975). Σε γενικές γραμμές ο Κροπότκιν θεωρούσε ότι η Γερμανία ήταν χώρα όπου κυριαρχούσε πολιτισμικά ο μιλιταρισμός και ο επεκτατισμός (Nettlau,1996). Αν τελικά επικρατούσε η Γερμανία στην παγκόσμια σκακιέρα του ιμπεριαλισμού, ο ολοκληρωτισμός της θα διοχετευόταν παντού απομακρύνοντας όλο και περισσότερο την ιδέα μίας αναρχικής και κοινωνικής επανάστασης.
Η πλειοψηφία των αναρχικών θεώρησε ότι ο Κροπότκιν πρόδωσε τα αναρχικά πιστεύω. Ο τελευταίος έτσι δέχτηκε οργισμένη κριτική (Avrich 2005). Άλλωστε το Φεβρουάριο του 1916 (πριν το «Μανιφέστο των δεκαέξι») είχε δημοσιευτεί ένα αντιπολεμικό μανιφέστο από επιφανείς αναρχικούς (Ρούντολφ Ρόκερ, Εμμα Γκόλνμαν, Αλεξαντερ Μπέργκμαν κλπ). Ο Κροπότκιν όμως πήγε κόντρα στην κυρίαρχη αντιπολεμική στάση των αναρχικών και προχώρησε μαζί με άλλους στη δημοσίευση του «Μανιφέστου των δεκαέξι». Στη συνέχεια ο Μαλατέστα (μεταξύ και άλλων πολλών) επιτέθηκε στην φιλοπόλεμη άποψη του Κροπότκιν (Nettlau,1996). Άλλοι αναρχικοί κατηγόρησαν τον Κροπότκιν για σοβινισμό και «αναρχοπατριωτισμό» (Avrich 2005). Τέλος οι μπολσεβίκοι κατηγόρησαν τον Κροπότκιν και την ομάδα για προδοσία της επανάστασης. Ήδη από το 1915 (πριν το μανιφέστο των 16)στο “Σοσιαλισμός και πόλεμος” ο Λένιν κατηγόρησε τον Κροπότκιν σαν υποστηρικτή της πλουτοκρατίας (Lenin,1984).
Μεγάλο θέμα αποτέλεσε το αν ο Κροπότκιν υπήρξε τελικά κρυφοσοβινιστής. Αυτό υποστήριξαν εκείνη την εποχή πολλοί πολιτικοί εχθροί του, όπως οι μπολσεβίκοι. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η τάση ξενίζει ειδικά αν τη συγκρίνει κάποιος με τη στάση ζωής του Μπακούνιν, ενός ανθρώπου που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του αναρχισμού. Ο Μπακούνιν λοιπόν αν και τα πρώτα χρόνια της επαναστατικής του δράσης ήταν οπαδός της σλάβικης επανάστασης, τελικά αναθεώρησε πολλές από τις απόψεις του.
Η αλήθεια είναι ότι ο Μπακούνιν διαμορφώνοντας την ιδεολογική του ταυτότητα (και εν μέρει τον αναρχισμό του οποίου θεωρείται σήμερα πνευματικός πατέρας) τελικά έγινε διεθνιστής. Για τον Μπακούνιν προτεραιότητα είχε η κοινωνική και ταξική επανάσταση και οραματιζόταν μία ανθρωπότητα που θα βασιζόταν στον αναρχικό φεντεραλισμό. Ακόμα όμως και στην αναρχική φάση της ζωής του, οι πατριωτικές εξεγέρσεις (Μπακούνιν,2000) που γινόταν εκείνα τα χρόνια σε διάφορα σημεία του κόσμου δεν τον άφηναν αδιάφορο. Τότε λοιπόν έδειξε ενδιαφέρον και για τα εθνικοαπελευθερωτικά ζητήματα αλλά προσπαθώντας να τα στρέψει προς την ταξική και διεθνιστική κατεύθυνση.
Μία πατριωτική εξέγερση λοιπόν δεν του έλεγε τίποτα αν δεν πλησίαζε στην πραγμάτωση της αναρχίας (Μπακούνιν,2007). Γιατί σκοπός του Μπακούνιν ήταν η τελική συναδέλφωση όλων των λαών σε μία ακρατική κοινωνία. Έτσι δεν τον ενδιάφερε η δημιουργία ενός νέου έθνους-κράτους μέσω μίας εθνικής επανάστασης και αγωνιζόταν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Πίστευε μάλιστα (όπως θα δούμε στη συνέχεια πιο αναλυτικά) ότι μία πατριωτική εξέγερση (που έλπιζε ότι θα εξελισσόταν σε αντικρατική) είναι δυνατή ενάντια στους Πρώσους, όταν οι τελευταίοι εισέβαλαν στη Γαλλία το 1870 και αγωνίστηκε προς αυτή την κατεύθυνση συμμετέχοντας στην αποτυχημένη εξέγερση της Λυών. Τελικά αυτή η πολιτική πεποίθηση του Μπακούνιν ήταν σωστή, τουλάχιστον στην περίπτωση του Παρισιού όπου ο παριζιάνικος λαός πράγματι εξεγέρθηκε το 1871. Καρπός αυτής της εξέγερσης ήταν η Παρισινή κομμούνα του 1871 (στην οποία ο Μπακούνιν δε μπόρεσε να πάρει μέρος) που πνίγηκε στο αίμα (Nettlau, 1996).
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, ο Μπακούνιν δεν υπήρξε σοβινιστής αλλά το αντίθετο. Σημαντικό επίσης γεγονός αποτελεί ότι στην αναρχική φάση της ζωής του, δεν υποστήριξε καμία από τις μεγάλες κρατικές οντότητες στις ενδοιμπεριαλιστικές συγκρούσεις της εποχής του (Μπακούνιν,2007). Εναντιώθηκε στην Πρωσία βέβαια στη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-1871), αλλά αυτό το έκανε μετά την κατάρρευση του Ναπολέοντα και όταν οι Πρώσοι είχαν εισβάλει στη Γαλλία. Απώτερος σκοπός του Μπακούνιν ήταν να μετατρέψει μία ιμπεριαλιστική σύγκρουση σε ταξική εξέγερση. «Ο αληθινός πατριωτισμός είναι κατ’ ουσίαν διεθνής… Τα όρια της προλεταριακής πατρίδας διευρύνθηκαν σε βαθμό που περιλαμβάνουν τώρα το προλεταριάτο όλου του κόσμου» (Μπακούνιν,2007,σελ. 104).
Αντίθετα ο Κροπότκιν έδωσε την υποστήριξη του (έμμεση βέβαια ) στο Τσάρο. Τελικά ο φόβος του Μπακούνιν και του Κροπότκιν απέναντι στο γερμανικό ολοκληρωτισμό θα δικαιώνονταν με την άνοδο του ναζισμού στην εξουσία. Αυτό που δε θα δικαιώνονταν (ειδικά στα μάτια των αναρχικών που αισθανθήκανε προδομένοι) είναι η υποστήριξη του Κροπότκιν στη Ρώσικη πλευρά σε ένα πόλεμο που στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια φτωχούς ρώσους και οδήγησε στη ρώσικη επανάσταση και στην εκτέλεση του τελευταίου ρώσου τσάρου.
Να τονιστεί ότι η αντίθεση στον πόλεμο αυτόν δεν ήταν μία ακίνδυνη πράξη. Οι άνθρωποι που αντιστάθηκαν πολλές φορές διώχθηκαν ή και φυλακιστήκαν (Φεργιουσον,2006) ενώ αρκετοί χάσανε τη ζωή τους. Ενδεικτικά αναφέρω τον Μπεν Ράσελ που πλήρωσε με φυλάκιση την αντιπολεμική του στάση. Έτσι πολλοί αναρχικοί πλήρωσαν με φυλακίσεις και διωγμούς τις επιλογές τους (Προλετοκουλτουρ,2011)
Αναρχία και εθνοαπελευθερωτικοί αγώνες
Κάποιοι αναρχικοί τάχθηκαν υπέρ ή και πολέμησαν στον 1ο παγ. πόλεμο επειδή εκεί έβλεπαν τη δικαίωση των αλυτρωτικών τους απόψεων. Οι Νέοι Βόσνιοι ήταν μία επαναστατική κίνηση πριν το 1ο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν είχε ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους καθώς αλλά μέλη της υποστήριζαν τον πανγιουγκοσλαβισμό και άλλα τον πανσερβισμό (Φεργκιουσον,2006). Σήμερα από άλλες πηγές αναφέρονται σαν εθνικιστές και από άλλες σαν αναρχικοί. Στην πραγματικότητα είχαν επιρροές τόσο από εθνικιστικές όσο και από αναρχικούς θεωρητικούς (Pavlowitch, 2002).
Ας πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή. Τη χρονική περίοδο από τα μέσα περίπου του 19ου αι. μέχρι και τις αρχές του 20ου , όταν δηλαδή εμφανίστηκε σαν σημαντικό επαναστατικό ρεύμα ο αναρχισμός και διαμορφώθηκε η ιδεολογική του βάση, πολλοί αναρχικοί εμφορούνταν από αντιαυτοκρατορικές ιδέες και πολέμησαν σε διάφορες πατριωτικές εξεγέρσεις ενάντια σε αυτοκρατορικούς στρατούς (Tζολ,1975). Σημαντική υπήρξε και η επιρροή του Μπακούνιν που αποσκοπούσε στην μετατροπή των πατριωτικών επαναστάσεων σε ταξικούς (Μπακούνιν,2000) πολέμους.Ο Μπακούνιν στην αναρχική περίοδο της ζωής του, υποστήριξε μία μορφή προλεταριακού πατριωτισμού που θα αποσκοπούσε στην αποτίναξη του ξένου ζυγού, όχι όμως για να δημιουργηθεί ένα νέο έθνος-κράτος αλλά για να πραγματοποιηθεί η αταξική και ακρατική κοινωνία.
Σε αυτό το σημείο καλό είναι να θυμόμαστε ότι η έννοια του πατριωτισμού έχει αλλάξει νόημα με το πέρασμα του χρόνου. Στις μέρες μας συνήθως σημαίνει διαφορετικά πράματα για ανθρώπους με διαφορετικές ιδεολογίες . Η έννοια του πατριωτισμού είναι υποκειμενική και πολλές φορές από κάποιους ταυτίζεται με τον εθνικισμό . Και στα χρόνια του Μπακούνιν, ο πατριωτισμός είχε αρχίσει να σημαίνει διαφορετικά πράματα για τα διάφορα ανταγωνιζόμενα κινήματα. Έτσι η έννοια που του έδινε ο Μπακούνιν είναι και αυτή υποκειμενική και όχι απαραίτητα αποδεκτή από την πλειοψηφία (και του τότε αλλά και του σήμερα). Όπως και να έχει, ο Μπακούνιν, όπως ήδη υποστηρίξαμε, δεν υπήρξε σοβινιστής και αντιστρατευόταν τον εθνικισμό (Μπακούνιν,2007). Το ίδιο μπορούμε να πούμε για την πλειοψηφία των αναρχικών που πολέμησαν σε διάφορα επαναστατικά μέτωπα.
Έτσι δε θα πρέπει να παραβλέπεται η συνεισφορά αναρχικών που πολέμησαν σε διάφορες επαναστάσεις ενάντια στις αυτοκρατορίες στα τέλη του 19ου αι. Ο Αμιλκάρε Τσιπριάνι είναι μια τέτοια περίπτωση αναρχικού [2]. Ο Τσιπριάνι δραστηριοποιήθηκε μάλιστα και στην Ελλάδα. Το 1862 στην διάρκεια της αντιοθωνικής εξέγερσης βρισκόταν στην Αθήνα, καταδιωκόμενος από την αυστριακή αστυνομία. Ο Τσιπριάνι συμμετείχε στα γεγονότα του 1862 από την πρώτη στιγμή. Μάλιστα, στην περιοχή της Kαπνικαρέας, δημιούργησε με άλλους οδοφράγματα όπου για πρώτη φορά στον «ελλαδικό» χώρο κυμάτισε η κόκκινη σημαία. Στη συνέχεια συνελήφθη και απελάθηκε. Το 1868 συμμετείχε στην Κρήτη στην εξέγερση εναντίον στην τουρκική εξουσία.
Το 1897 βρέθηκε ξανά στην Ελλάδα, παίρνοντας μέρος ως εθελοντής στον ελληνοτουρκικό πόλεμο μαζί με άλλους Ιταλούς αναρχικούς. Μάλιστα στη μάχη του Δομοκού συμμετείχε και ομάδα αναρχικών. Επίσης την ίδια χρονιά, κάποιοι ιταλοί αναρχικοί είχαν πολεμήσει στην εξέγερση της Κρήτης που η έναρξη της προηγήθηκε (και που αποτέλεσε την αιτία )του ελληνοτουρκικού πολέμου. Όσοι αναρχικοί επαναστάτες2, κυρίως Ιταλοί, πολέμησαν ως εθελοντές στο Δομοκό και στην Κρήτη, το έκαναν γιατί πίστευαν ότι εκεί επικρατούσε λαϊκός ξεσηκωμός και όχι οργανωμένη από ανταγωνιστικά κράτη εθνική σύγκρουση.
Η Βουλγαρία ήταν η χώρα όπου οι αναρχικοί ενεργοποιήθηκαν έντονα στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες (Προλετκουλτ,2011). Κλασσική περίπτωση υπήρξε ο αναρχικός Μποτέφ που σήμερα παρουσιάζεται σαν εθνικός ήρωας των βουλγάρων (πέθανε στην εξέγερση του 1876 ενάντια στις οθωμανικές αρχές) αλλά τα πιστεύω του ήταν αντιεθνικιστά και αντικρατικά. Οι αναρχικοί επίσης θα δραστηριοποιηθούν έντονα στις εξεγέρσεις στο μακεδονικό χώρο (Δαίμων του τυπογραφείου,2001) που αρχικά εξέφραζαν κοινωνικές διεκδικήσεις και όχι την οργανωμένη σύγκρουση των κρατικά υποκινούμενων εθνικισμών. Πολλοί αναρχικοί (Προλετκουλτ,2011) θα πάρουν μέρος στην αποτυχημένη εξέγερση του ‘Ιλιντεν .Για ένα μήνα στη Θράκη μάλιστα στη διάρκεια αυτής της εξέγερσης, οι επαναστάτες προσπάθησαν να εφαρμόσουν τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Χρίστο Μπότεβ
Στη Βουλγαρία τέλος, οι αναρχικοί αντιστέκονται στην είσοδο της χώρας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (Προλετκουλτ,2011). Η εξουσία θα απαντήσει σκληρά. Αναρχικοί θα φυλακιστούν για την αντίθεση τους στον πόλεμο. Πάραυτα στη διάρκεια του πολέμου αναρχικοί επιτίθενται ένοπλα σε σύμβολα εξουσίας και πλούτου.
Σε γενικές γραμμές όμως κάποιοι αναρχικοί προφανώς πέρασαν τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τον επαναστατικό-προλεταριακό πατριωτισμό και πέρασαν στο σοβινισμό. Παράδειγμα αποτελούν οι Βούλγαροι αναρχικοί που πολέμησαν με το Βουλγάρικο στρατό στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων σε κόντρα της πλειοψηφίας των Βουλγάρων αναρχικών που είχαν αντιπολεμικές απόψεις(Προλετκουλτ,2011), αλλά και οι ιταλοί φουτουριστές. Πάντως όσο αφορά την οργάνωση που «πυροδότησε» τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, το αντιφατικό της υπόθεσης είναι ότι οι Νέοι βόσνιοι μία οργάνωση επηρεασμένη μερικώς από το Μπακούνιν, πήρε βοήθεια από το Μαύρο χέρι μία οργάνωση που είχε δημιουργήσει ο Σέρβικος στρατός (Φεργκιουσον,2006).
Αντιφατικές και περίεργες για τα σημερινά δεδομένα απόψεις είχε και το καλλιτεχνικό-πολιτικό κίνημα του φουτουρισμού (Μποτσολα και Τίσνταλ ,1984). Ασπαζόμενο ένα μίγμα εθνικισμού, αναρχισμού και νιτσεϊσμού το σημαντικό αυτό για την τέχνη κίνημα πήρε από την αρχή θέση υπέρ της εισόδου της Ιταλίας στον πόλεμο διοργανώνοντας μάλιστα καλλιτεχνικά happenings για να προπαγανδίσει τον πόλεμο. Να σημειωθεί εδώ ότι στην Ιταλία κυριαρχούσε εκείνη την εποχή έντονο αλυτρωτικό πνεύμα καθώς υπήρχε η πεποίθηση ότι η ιταλική ενοποίηση δεν είχε ολοκληρωθεί και ότι πολλοί ιταλοί ζούσαν υπό Αυστροουγγρικό ζυγό. Με το ξέσπασμα του πολέμου οι φουτουριστές κατατάχθηκαν στον στρατό πιστοί στις ιδέες τους με αποτέλεσμα πολλοί να χάσουν τη ζωή τους (Μποτσολα και Τίσνταλ, 1984).Τελικά στην πλειοψηφία τους προσχώρησαν στο φασισμό του Μουσολίνι (αν και υπήρχαν και οι εξαιρέσεις που προσχώρησαν στο αντιφασιστικό στρατόπεδο).
Αναρχία, διεθνιστική πάλη ενάντια στον πόλεμο και επανάσταση
«Η επανάσταση δεν είναι τίποτα άλλο από τον πόλεμο (ακριβώς) όπως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα»
(Έρμαν Έσσε στο Coker,σελ.11)
Ο αναρχισμός έπαιξε σημαντικό ρόλο στις επαναστάσεις που σχετίζονται με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τόσο με άμεσο, όσο και με έμμεσο τρόπο. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ο αναρχισμός σαν ιδεολογία επηρέασε ως ένα βαθμό τον μαρξιστή επαναστάτη Λένιν και κατά συνέπεια τους μπολσεβίκους. Οι τελευταίοι ήταν πολύ σημαντικοί για την επιτυχία της Ρωσικής Επανάστασης, ένα ιστορικό γεγονός που πυροδότησε την επανάσταση και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Πέρα όμως από την έμμεση τους επίδραση, οι αναρχικοί συμμετείχαν δραστήρια και στις επαναστατικές δραστηριότητες αυτών των ετών (1914-1922).
Τo «Γράμματα σε έναν Γάλλο στην παρούσα κρίση» (1870), είναι ένα από τα πιο σημαντικά γραπτά του Μπακούνιν, καθώς αποτελεί ουσιαστική συμβολή στη θεωρία και την πρακτική της επανάστασης. Γράφτηκε κατά τη θυελλώδη περίοδο του γαλλο-πρωσικού πολέμου, όταν η Γαλλία αντιμετώπιζε πλέον την ήττα, η κυβέρνηση του Ναπολέοντα ΙΙΙ είχε καταρρεύσει και οι Πρώσοι βρίσκονταν στις πύλες του Παρισιού. Σε αυτή την περίσταση ο Μπακούνιν ανέπτυξε την ιδέα για τη μεταστροφή των πολέμων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών σε εμφύλιους πολέμους για την Κοινωνική Επανάσταση[3].
Στο «Γράμματα σε έναν Γάλλο στην παρούσα κρίση» λοιπόν , ο Μπακούνιν καλούσε το λαό (αγρότες και εργάτες) να ξεσηκωθεί για να αποκρουστεί ο στρατός εισβολής. Επίσης καλούσε στη δημιουργία κομούνων που θα καταργούσαν το γαλλικό κράτος και ταυτόχρονα στην υπεράσπιση αυτής νέας αταξικής κοινωνίας από τις επιβουλές του γαλλικού κράτους (ο Μπακούνιν ήταν υπέρ του εμφύλιου αν αυτό εξυπηρετούσε το σκοπό της κοινωνικής επανάστασης). Λίγο αργότερα οι Παριζιάνοι θα εξεγερθούν για να προστατέψουν το Παρίσι από τους Πρώσους και θα ξεσπάσει η Παρισινή κομμούνα (1871) στην οποία ο Μπακούνιν δεν μπόρεσε να πάρει μέρος και που πνίγηκε τελικά στο αίμα από το ίδιο τα γαλλικό κράτος. ¨Όπως και να έχει όμως, αυτή η εξέγερση αποτέλεσε δικαίωση για τον Μπακούνιν που πίστευε ότι ο λαϊκός ξεσηκωμός σε εκείνη την περίσταση ήταν δυνατός (Nettlau, 1996).Μάλιστα οι πολιτικές και κοινωνικές κινήσεις της Παρισινής κομμούνας ήταν σε πολλά σημεία σύμφωνες με τις απόψεις του Μπακούνιν .
Πέρα όμως από την Παρισινή κομμούνα, η ιδεολογική αυτή τακτική (ότι οι επαναστάτες δηλαδή θα πρέπει να έχουν σαν άμεση προτεραιότητα και επιδίωξη σε καιρό ενδοιμπεριαλιστικού πολέμου την πρόκληση γενικευμένης και βίαιης επανάστασης ) θα βρει την απόλυτη δικαίωση της στη διάρκεια του 1ου παγκ. πολέμου. Εκείνα τα χρόνια, θιασώτες αυτής της ιδεολογικής τοποθέτησης, υπήρξαν (εκτός των αναρχικών) και οι μαρξιστές μπολσεβίκοι που παίξανε πολύ σημαντικό ρόλο στην οκτωβριανή επανάσταση. Ειδικότερα ο Λένιν εργάστηκε συστηματικά τόσο θεωρητικά, όσο και πρακτικά προς την κατεύθυνση αυτή (Appignanesi, 1977). Να τονιστεί εδώ ότι η αντιπολεμική γραμμή των μπολσεβίκων ονομάστηκε ντεφετισμός. Σύμφωνα με τον τελευταίο, οι επαναστάτες πρέπει να προσπαθήσουν να ηττηθεί η χώρα τους, ώστε να προκληθεί εκεί επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι υποστήριξαν ότι ο ντεφετισμός κατάγεται από το έργο των Μαρξ και Ένγκελς αλλά κάτι τέτοιο δε δικαιολογείται από τα υπάρχουσα στοιχεία (Draper,1953/54).
Αντίθετα λοιπόν οι Μαρξ και Ένγκελς πίστευαν ότι είναι καλύτερο σε μία σύγκρουση να κερδίζει η πιο προοδευτική δύναμη (αυτή που έχει πιο αναπτυγμένη αστική συνείδηση),γιατί αυτή η ιστορική εξέλιξη αποτελεί θετική συνέπεια για την εργατική τάξη τόσο της νικήτριας όσο και της ηττημένης χώρας (Draper,1953/54). Σε αυτή τη λογική κατάγεται και η απέχθεια τους για τον τσαρισμό και η πεποίθηση τους ότι είναι καλό να ηττείται αυτός στα πεδία των μαχών. Από την άλλη πίστευαν ότι υπό περιπτώσεις μία ήττα μπορεί να προκαλέσει επαναστατικές διαδικασίες στο κράτος που θα την υποστεί (Draper,1953/54) , αλλά ήταν ο Μπακούνιν εκείνος που επεξεργάστηκε με συνέπεια ένα πρόγραμμα που να προσπαθεί να μετατρέψει τον πόλεμο σε εμφύλιο.
Είναι βέβαια πιθανόν ο Λένιν να επηρεάστηκε από τα γεγονότα της Παρισινής κομμούνας και όχι άμεσα από την ιδεολογική τοποθέτηση του Μπακούνιν. Ακόμα και έτσι όμως, η Παρισινή κομμούνα ήταν περισσότερο έργο των Μπλανκιστών κομμουνιστών και των αναρχικών (στους τελευταίους είχε βέβαια ήδη ασκήσει μεγάλη θεωρητική επίδραση εκτός του Προυντόν και ο Μπακούνιν) και όχι τόσο των μαρξιστών. Είναι λοιπόν αρκετά πιθανόν οι αναρχικοί να άσκησαν (το λιγότερο) έμμεση επιρροή στο Λένιν ,ο οποίος είχε σε μεγάλη εκτίμηση την εξέγερση της κομμούνας. Άλλωστε στο έργο του «Κράτος και Επανάσταση» (1917) είχε παρουσιάσει την κομμούνα σαν πρότυπο για τη μελλοντική επαναστατική κοινωνία (Γιαλκέτσης,2017),όπου οι ένοπλες λαϊκές μάζες θα ανέτρεπαν την εξουσία παίρνοντας το δρόμο της αυτοκυβέρνησης (βέβαια όταν ήρθε η ώρα άλλα έκαναν οι μπολσεβίκοι).
Βέβαια η τοποθέτηση του Λένιν πάνω στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους διαφέρει σε κάποια σημεία από τις απόψεις του Μπακούνιν ή και τις πρακτικές των κομμουνάρων. O Λένιν επιδίωκε την ήττα (Appignanesi, 1977) της Τσαρικής Ρωσίας από τη Γερμανία (ώστε να γίνει πιο εύκολα η επανάσταση στην ηττημένη πλέον Ρωσία) και πίστευε ότι προς την ίδια κατεύθυνση έπρεπε να αγωνιστούν και να προπαγανδίσουν και οι γερμανοί επαναστάτες (ήττα της χώρας τους). Όπως ο ίδιος δήλωνε η θεωρία του για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ήταν το αντίθετο του σοσιαλιστικού πατριωτισμού. Ο επαναστάτης ,πάντα σύμφωνα με εκείνον, πρέπει να εύχεται την ήττα της χώρας του, ώστε να επέλθει πιο εύκολα ο εμφύλιος πόλεμος (Appignanesi,1977). Οι κομμουνάροι , όπως όμως ήδη είπαμε, αγωνίστηκαν ενάντια στους Πρώσους εισβολείς (με πατριωτικά και κοινωνικά κίνητρα) , αλλά και ενάντια στο Γαλλικό κράτος (με ταξικά και κοινωνικά κίνητρα). Ο Μπακούνιν επίσης καλούσε, όπως είδαμε ήδη, σε διμέτωπο αγώνα με τελικό σκοπό την κοινωνική και ταξική επανάσταση. Όπως και να έχει, η ιδέα αυτή της επανάστασης μέσα από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, έστω και αν χρησιμοποιήθηκε από το Λένιν ελαφρά τροποποιημένη (ως «επαναστατικός ντεφαιτισμός»), δεν παύει να παρουσιάστηκε πρώτη φορά στον επαναστατικό λόγο του Μπακούνιν. Το χάσμα όμως μαρξιστών και αναρχικών εκείνα τα χρόνια είναι ήδη μεγάλο και ίσως ήταν δύσκολο για το Λένιν να παραδεχτεί ότι είχε επηρεαστεί από τον Μπακούνιν.
Εδώ να τονίσουμε ότι διάφοροι πολιτικοί εχθροί του Λένιν από το χώρο της αριστεράς όπως ο Πλεχάνοφ αλλά και ο Μάρτοφ (Γιαλκέτσης,2017), τον κατηγόρησαν στα χρόνια του εμφυλίου για «Μπακουνισμό» , κυρίως όσο αφορά την επιδίωξη του για πραγμάτωση της εξέγερσης με βίαια μέσα και της καταστροφής του παλαιού συστήματος (το αν ο Μπακούνιν θα θεωρούσε τιμή του σε περίπτωση που ζούσε να έχει επηρεάσει το Λένιν έστω και αποσπασματικά αποτελεί άλλο θέμα) .
Επίσης όπως ήδη είπα, στο έργο του «Κράτος και Επανάσταση» (1917)ο Λένιν είχε παρουσιάσει την κομμούνα σαν πρότυπο για τη μελλοντική επανάσταση (Γιαλκέτσης,2017),όπου προτάσσει τις ένοπλες λαϊκές μάζες σαν φορείς της επανάστασης που αποσκοπεί στην αυτοκυβέρνηση. Όμως το «Κράτος και Επανάσταση» αποτελεί εξαίρεση (και αντίφαση) στο σύνολο του θεωρητικού έργου του Λένιν. Γενικά αυτός πίστευε στην ανεπάρκεια του επαναστατικού αυθορμητισμού και έδινε προτεραιότητα στην πειθαρχία του κόμματος, στην επαναστατική πρωτοπορία των κομματικών μελών αλλά και στο γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Δεν σταματάνε όμως εδώ οι σχέσεις του Λένιν με τον αναρχισμό. Ο Λενινισμός σύμφωνα με τον ιστορικό Ulam (1998) έχει κάποιες ομοιότητες και με το Νετσαγιαφισμό. Ο Νετσάγιεφ (Τζολ,1975) ήταν ρώσος μηδενιστής που είχε επηρεαστεί από τον Μπακούνιν (βέβαια και ο τελευταίος για κάποια περίοδο έδειχνε να είχε δεχτεί την επίδραση του Νετσάγιεφ).Ο Νετσάγιεφ πίστευε απόλυτα στην επίτευξη της επανάστασης με τη χρήση οποιουδήποτε μέσου, ακόμα και της τρομοκρατίας. Πρέπει να τονίσουμε ότι ο Λένιν στα πρώτα χρόνια της ζωής του δέχτηκε την επιρροή του ρώσικου μηδενιστικού κινήματος του οποίου μέλος ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός (Ulam ,1998) του που εκτελέστηκε μάλιστα για την προσπάθεια του να δολοφονήσει με άλλους μηδενιστές τον Τσάρο. Επίσης στη συνέχεια της ζωής του αν και ασπάστηκε τον μαρξισμό, δεν τον άφησε αδιάφορο η επιρροή του Νετσάγιεφ (Service, 2000). Πάντως η επιρροή του Νετσάγιεφ στη διαμόρφωση του επαναστατικού οράματος του Λένιν είναι δύσκολο να αποδειχτεί καθώς ο τελευταίος ποτέ δεν την παραδέχτηκε τουλάχιστον στα επίσημα γραπτά του.
Νετσάγιεφ
Υπάρχει λοιπόν η πεποίθηση ότι ο Λένιν εμπνεύστηκε από το Νετσάγιεφ την ιδέα της ολοκληρωτικής καταστροφής του τσαρικού κράτους[4]. Επίσης ότι επηρεάστηκε από την ιδέα του Νετσάγιεφ για τον επαναστάτη που πρέπει να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την επανάσταση και για τίποτε άλλο. Στο λενινισμό όμως και σε αντίθεση με το νετσαγιαφισμό αυτή η ιδέα (ότι η επανάσταση είναι η απόλυτη προτεραιότητα) δε θα πραγματοποιηθεί μέσα από τη δράση μηδενιστών που στα μάτια του φάνταζαν ρομαντικοί και ότι δεν εξέφραζαν πλήρως την εργατική τάξη4. Αντίθετα ο Λένιν θεωρούσε το μπολσεβίκικο κόμμα (που καθοδηγεί την εργατική τάξη) σαν ιδανικό φορέα της επανάστασης. Έτσι προσάρμοσε την ιδέα του Νετσάγιεφ στη δική του πολιτική αντίληψη ( Radzinsky,1997). Το επαναστατικό κόμμα όφειλε να αφοσιωθεί απόλυτα στην ιδέα της επανάστασης. Η τελευταία έγινε έτσι ο αυτοσκοπός των μπολσεβίκων. Πάντως ο σημαίνον μαρξιστής Πλεχάνοφ κατηγόρησε τους μπολσεβίκους για χρήση της τακτικής του Νετσάγιεφ (Γιαλκέτσης,2017),όταν αυτοί πήραν την εξουσία και κατέφυγαν στη χρήση τρομοκρατικών μεθόδων απέναντι στους εχθρούς τους (ή σε όσους θεωρούσαν εκείνοι σαν εχθρούς).
Πεποίθηση του γράφων είναι ότι η μετέπειτα μαρξιστική ιστοριογραφία αποσιώπησε όσο μπορούσε αυτές τις επιρροές κάτι που βρίσκει άλλωστε σύμφωνο (τουλάχιστον όσο αφορά την επιρροή του ρώσικου μηδενισμού) και τον Eric Hobsbawm (Hobsbawm, 1959). Βλέπουμε όμως ότι ο αναρχισμός του 19ου αι (μέσω του Μπακούνιν, των αναρχικών της Παρισινής Κομμούνας και του Νετσάγιεφ) επηρέασε μέχρι κάποιου σημείου την ιδεολογική ταυτότητα του μπολσεβικισμού (ο οποίος βέβαια είναι σαφέστατα επηρεασμένος περισσότερο από τον Μαρξ και τη γενικότερη μαρξιστική πολιτική φιλοσοφία).
Όμως και οι αναρχικοί εκείνων των πολεμικών χρόνων, πιστοί στην ιδέα της επανάσταση, πήραν μέρος με ζήλο στα επαναστατικά γεγονότα τα σχετικά με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (Nettlau,1996).
Σε διεθνή επίπεδο, η πλειοψηφία των αναρχικών τάχθηκε ενάντια στον πόλεμο, όπως οι ισπανοί αναρχοσυνδικαλιστές της CNT. Στη Ρωσία οι περισσότεροι αναρχικοί δεν ακολούθησαν τον Κροπότκιν και την ομάδα του στην φιλοπόλεμη και αντιμπολσεβίκικη στάση τους (Avrich 2005). Μάλιστα πολλοί αναρχικοί ευνόησαν αρχικά μία συμμαχία με το κόμμα των μπολσεβίκων. Τέτοια ήταν και η περίπτωση των μαχνοβιτών.
Το κίνημα του Νεστωρ Μάχνο αποτελεί μία αναρχική προσπάθεια με τεράστια γεωπολιτική επιρροή στα γεγονότα τα σχετιζόμενα με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και τις μεταεπαναστατικές του συνέπειες (Μπιελάς και Μπιελάς,2008). Κατά την Αυστρογερμανική εισβολή του 1918 που έγινε ενάντια στη Ρώσικη επανάσταση (που από τον Οκτώβριο του 1917 είχε αποκτήσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά), ο Μάχνο οργάνωσε μια ένοπλη αντίσταση. Στη συνέχεια και στη διάρκεια του ρώσικου εμφυλίου οι Μαχνοβίτες συμμάχησαν με τους μπολσεβίκους ενάντια στους «Λευκούς» και άλλους «εχθρούς της επανάστασης» (Tζολ ,1975). Η σημαντικότερη δύναμη των αντεπαναστατών υπήρξαν οι «Λευκοί». Αν και πολλοί «Λευκοί» υπήρξαν τσαριστές, ο τσαρισμός δεν ήταν ο συνδετικός ιδεολογικός κρίκος αυτού του κινήματος (πράγματι υπήρξαν «Λευκοί» που ήταν οπαδοί της δημοκρατίας, ρεπουμπλικάνοι, σοσιαλιστές κλπ).Το κύριο ιδεολογικό στίγμα των Λευκοφρουρών υπήρξε ο αντικομουνισμός.
Τελικά ο στρατός του Μάχνο (που μάλιστα έφτασε στην ακμή του να αριθμεί δεκάδες χιλιάδες και βασιζόταν στην αυτοδιαχείριση) αφού συνέτριψε τους ουκρανούς εθνικιστές και τους «Λευκούς», προδόθηκε από τον παλιό του σύμμαχο, τον Κόκκινο Στρατό και τελικά ηττήθηκε. Μέχρι και πρόσφατα ο Μάχνο ήταν ξεχασμένος ακόμα και στην Ουκρανία (όπου οι νικητές μπολσεβίκοι τον είχαν κατασυκοφαντήσει). Η συνεισφορά του Μάχνο και του αντάρτικου του όμως στη ρώσικη επανάσταση υπήρξε τεράστια (Tζολ ,1975). O στρατός του Μάχνο ήταν εξαιρετικός σε τακτικό επίπεδο (Tζολ, 1975) πετυχαίνοντας πολλές νίκες ενάντια στους εχθρούς της επανάστασης. Επίσης καινοτόμησε χρησιμοποιώντας “έξυπνα όπλα”, όπως πχ τα αγροτικά ιππήλατα άρματα που ήταν εξοπλισμένα με πολυβόλα (και που ονομαζόταν tachanka).Τέλος για κάποιο διάστημα, οι μαχνοβίτες στις πόλεις και στην ύπαιθρο που έλεγχαν προσπάθησαν να εφαρμόσουν αναρχικές κοινωνικές πρακτικές όπως η κολεκτιβοποίηση.
Στην Ουγγαρία το μικρό αλλά μαχητικό ουγγρικό αναρχικό κίνημα (Everett , 2006) συνεργαζόμενο με το μπολσεβίκικο κόμμα και με αριστερούς σοσιαλιστές βοήθησε στη δημιουργία της Κομμούνας της Βουδαπέστης (που κράτησε από τις 21 Μαρτίου μέχρι την πρώτη Αυγούστου του 1919). Στις 21 Μαρτίου μάλιστα ανακηρύχτηκε η Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία που υπήρξε η πρώτη μετά από αυτή της Ρωσίας. Η σχέση των αναρχικών με το μπολσεβίκικο κόμμα στην περίπτωση της Ουγγαρίας παρά τις κάποιες προστριβές ήταν καλή. Αλλά και το ίδιο το κόμμα είχε ένα σχετικά αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα. Και αυτό γιατί το 1918 (Everett , 2006) κάποιοι από τους Ούγγρους αναρχικούς συμμετείχαν στο νεοϊδρυθείς κομουνιστικό κόμμα της Ουγγαρίας (που διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο στα γεγονότα της κομούνας) και προσπάθησαν να στρέψουν το κόμμα σε πιο ελευθεριακά μονοπάτια. Αυτό το γεγονός (η συμμετοχή κάποιων αναρχικών σε μπολσεβίκικο κόμμα) αποτελεί μία κίνηση πράγματι σπάνια στα χρονικά.
Τελικά η κομμούνα κατάρρευσε, όταν ο Ρουμάνικος στρατός για λογαριασμό της Αντάντ εισέβαλε στην Ουγγαρία και κατανίκησε τις επαναστατικές δυνάμεις. Την κομούνα διαδέχτηκε μια κυβέρνηση συνδικαλιστών, ενώ στις 6 του Αυγούστου ο ρουμάνικος στρατός καταλαμβάνει τη Βουδαπέστη. Τα πράγματα όμως θα γίνουν χειρότερα. Ακολουθεί το πραξικόπημα του Ούγγρου Ναύαρχου Μίκλος Χόρτυ (ο οποίος τα επόμενα χρόνια ως αντιβασιλέας πρόσδεσε την Ουγγαρία στο άρμα της ναζιστικής Γερμανίας) που ρίχνει την κυβέρνηση. Στη συνέχεια οι Ούγγροι εθνικιστές υπό τα βλέμματα του ρουμάνικου στρατού κατοχής εξαπολύουν τη «Λευκή» τρομοκρατία που άφησε πίσω τις χιλιάδες θύματα (μεταξύ τους και αρκετούς αναρχικούς).Να τονιστεί επίσης ότι οι Ούγγροι αναρχικοί αντιστάθηκαν στην πολεμική προσπάθεια της Αυστροουγγαρίας (μέρος της οποίας αποτελούσε τότε και η Ουγγαρία) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Στην αρχή του 20ού αιώνα, το ιταλικό αναρχικό κίνημα γνώρισε άνθιση. Επιπλέον μέχρι το 1914 το αναρχικό κίνημα ενισχύθηκε από την εισροή νέων μελών ως αποτέλεσμα των αγώνων ενάντια στην εκστρατεία στη Λιβύη, αλλά και των αγώνων για την προάσπιση της εργατικής τάξης. Στην Ιταλία, τα αποτελέσματα της ενδοαναρχικής πάλης πάνω στο θέμα του πολέμου, ήταν λιγότερο καταστρεπτικά για το αναρχικό κίνημα από ό,τι σε άλλες χώρες. Όμως και σε γενικές γραμμές και η Ιταλική αριστερά δεν είχε τόσο φιλοπόλεμη διάθεση όπως στις άλλες χώρες. Έτσι Το Partito Socialista Italiana (PSI – Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα) δεν ενίσχυσε φανατικά την πολεμική προσπάθεια όπως έκαναν διάφορα σημαντικά σοσιαλιστικά κόμματα στην υπόλοιπη Ευρώπη1.
Οι αναρχικοί παρεμβατιστές υπέρ της εισόδου της Ιταλίας στη σύγκρουση δεν ήταν πολλοί, ενώ έχει υποστηριχθεί 1 αυτές οι προσπάθειες ξεκινούσαν από νιτσεϊκούς και στιρνερικούς αναρχοατομικιστές. Είδαμε ήδη τη περίπτωση των φουτουριστών που εμπίπτουν εν μέρει στην κατηγορία των αναρχοατομικιστών (Μποτσολα και Τίσνταλ, 1984) .
Η σύγκρουση εντός της επαναστατικής συνδικαλιστικής οργάνωσης USI, ένα μέρος της οποίας ήταν υπέρ της ιταλικής συμμετοχής στον πόλεμο, έφερε την οργάνωση στα χέρια της αντιμιλιταριστικής πλειοψηφίας τον Σεπτέμβριο του 19141.Επίσης το σημαντικό περιοδικό Volonta, διέθετε την πλέον ισχυρή αντι-εθνικιστική και αντιπολεμική γραμμή και προήγαγε το διεθνιστικό και αντικαπιταλιστικό ρόλο του αναρχισμού. Τελικά οι αναρχικοί οπαδοί της παρέμβασης στάθηκαν ανίκανοι να επιβληθούν μέσα στο αναρχικό κίνημα. Αντίθετα η αντιμιλιταριστική τάση του αναρχισμού όταν τελικά η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο, εκδηλώθηκε μέσα στο στράτευμα με πολλές λιποταξίες και άλλες πράξεις ανυπακοής . Επίσης οι αναρχικοί διοργάνωσαν και συμμετείχαν σε λαϊκές αντιπολεμικές διαδηλώσεις.
Οι αναρχικοί συμμετείχαν στην εξέγερση του Τορίνο τον Αύγουστο του 1917 – όπου η εχθρότητα του ιταλικού προλεταριάτου στον πόλεμο και η επιθυμία για την κοινωνική αλλαγή έφτασε στα ύψη. Τον τελευταίο χρόνο όμως του πολέμου λόγω της υπερβολικής καταστολής οι αναρχικές δραστηριότητες σημείωσαν κάμψη. Παρ’ όλα αυτά, το τέλος του πολέμου σηματοδότησε μια επιστροφή στη μαζική δράση και την οργάνωση στο εσωτερικό του κινήματος. Πάντως η Οκτωβριανή Επανάσταση ξύπνησε ελπίδες στους αναρχικούς. Σε γενικές γραμμές το τέλος του μεγάλου πολέμου βρήκε τους αναρχικούς έτοιμους για επαναστατική δράση (Staid, 2013).
Στη Γερμανία οι αναρχικοί στράφηκαν ενάντια στον πόλεμο. Επίσης η καλλιτεχνική ομάδα των ντανταιστών σε αντίθεση με τους φουτουριστές (από τους οποίους σε καλλιτεχνικό επίπεδο είχαν επηρεαστεί αρκετά) αντέδρασε στον πόλεμο (Χανς,1983). Μετα από τον πόλεμο αναδείχτηκε και η φιλοαναρχική καλλιτεχνική ομάδα των «Προοδευτικών της Κολονίας», οι οποίοι ήταν συμβουλιακοί κουμουνιστές(Έβερετ,2013). Τα πιο σημαντικά όμως γεγονότα που αφορούν τους αναρχικούς έγιναν στη Βαυαρία με το τέλος του πολέμου. Η Βαυαρική σοβιετική δημοκρατία (η οποία διάρκεσε περίπου πέντε μήνες) αποτέλεσε μέρος της γερμανικής επανάστασης του 1918-1919 που ακολούθησε την ήττα των γερμανών στο 1ο παγκόσμιο πόλεμο (Harman,1997). Τόσο στη γερμανική επανάσταση όσο και στη δημιουργία και λειτουργία της βραχυχρόνιας δημοκρατίας οι αναρχικοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο.
Ο Καρτ Άισνερ (σοσιαλιστής και μέλος του Independent Social Democratic Party of Germany (USPD) ) κήρυξε στις 8 Νοεμβρίου του 1918 (Harman,1997) την Βαυαρία σαν ελεύθερο κράτος, αφού τις προηγούμενες μέρες είχε ξεσηκώσει τα πλήθη.Eπίσης έγινε και ο πρόεδρος του ελεύθερου κράτους [5] . Πρωτεύουσα του νέου κράτους ήταν το Μόναχο. Αν και η μπολσεβίκικη επανάσταση αποτελούσε έμπνευση για τους περισσότερους επαναστάτες της Ευρώπης, ο Άισνερ προσπάθησε να μη ταυτιστεί μαζί με τους μπολσεβίκους και έτσι δεν έθιξε την ιδιοκτησία. Ο Άισνερ δολοφονήθηκε τελικά από κάποιον ακροδεξιό (Harman,1997). Σταδιακά οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές άρχισαν να αποκτούν περισσότερη δύναμη και στις 6 Απριλίου του 1919, ανακηρύχτηκε η Σοβιετική δημοκρατία στην οποία κυρίαρχη θέση είχε ο αναρχονιτσειστής Γκουστάβ Λαντάουερ[6] (1870-1919), όπως και ο αναρχικος Έριχ Μούζαμ. Πρόεδρος ανακηρύχτηκε ο Toller μέλος του USPD.
Γκουστάβ Λαντάουερ
Αυτή η φιλοαναρχική φάση του σοβιέτ όμως δεν κράτησε πολύ. Τελικά στις 12 Απριλίου του 1919, το κομουνιστικό κόμμα πήρε τον έλεγχο της επαναστατημένης σοβιετικής δημοκρατίας με αρχηγό τον Eugen Leviné. Ο στρατός και τα ακροδεξιά Freikorps μπήκαν τελικά στο Μόναχο και νίκησαν μετά από σκληρές μάχες τους επαναστάτες, ενώ εκτέλεσαν πολλούς από αυτούς. Στο σοβιέτ συμμετείχε και ο Ρετ Μαρούτ ο οποίος στη διάρκεια του πολέμου εξέδιδε το αναρχικό περιοδικό Der Ziegelbrenner. Μετά την ήττα της κομμούνας ο Μαρούτ έφυγε εξόριστος στο Μεξικό για να γλυτώσει τη ζωή του. Μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν εξαφανίστηκε από τους παλιούς του συντρόφους για να προστατευτεί, ενώ άλλαξε και το όνομα του. Δεν είναι άλλος από το διάσημο συγγραφέα Μπ.Τρέηβεν (Έβερετ,2013).
Συμπεράσματα – Εξήγηση της στάσης των αναρχικών
Oι αναρχικοί παίξανε πολύ σημαντικό ρόλο στα γεγονότα τα σχετιζόμενα με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Είδαμε ήδη ότι είχαν σχέση με την έκρηξη του πολέμου. Μία ομάδα επαναστατών λοιπόν, επηρεασμένοι από διάφορες ιδεολογίες μεταξύ των οποίων και από τον αναρχισμό, πυροδότησε τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο. Βέβαια η εκτέλεση του διαδόχου στο Σεράγεβο ήταν η αφορμή και όχι η αιτία. Σίγουρα ο πόλεμος θα ξεσπούσε αργά ή γρήγορα αλλά θα είχε προφανώς διαφορετική μορφή και ίσως διαφορετική πορεία.
Επίσης είδαμε ότι οι αναρχικοί στην πλειοψηφία τους αντιστάθηκαν στον πόλεμο, σε αντίθεση με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες. Εξαίρεση στην αντιπολεμική στάση των αναρχικών αποτέλεσαν κάποιοι αναρχικοί που προσπάθησαν να επηρεάσουν το σύνολο του αναρχικού κινήματος υπέρ του πολέμου. Τελικά δεν τα κατάφεραν.
Για να κατανοήσει κάποιος αυτή τη φιλοπόλεμη αναρχική τάση πρέπει να εξετάσει την ιστορία της αναρχίας. Μέχρι και το ξέσπασμα του 1ο παγκ. πολέμου δεν είχαν ταυτιστεί όλοι οι αναρχικοί ξεκάθαρα με τη διεθνιστική και αντιμιλιταριστική πάλη. Αυτό οφείλεται στο παρελθόν του Μπακούνιν πριν γίνει αναρχικός (ήταν σλάβος εθνικιστής) αλλά και σε κάποιες αμφιλεγόμενες κινήσεις σημαντικών αναρχικών (με μεγάλη επιρροή στο τότε επαναστατικό κίνημα) όπως πχ η συμμετοχή του Προυντόν στην (δημοκρατικά εκλεγμένη) κυβέρνηση του Ναπολέοντος Γ’ (Preposier,2011 και Tζολ,1975). Τα παραπάνω συμβάντα είχαν δημιουργήσει κάποιες παρεξηγήσεις και ιδεολογικές ασάφειες. Όπως και να έχει οι προαναφερθέντες αναρχικοί αυτοί φιλόσοφοι υπήρξαν διεθνιστές και επαναστάτες, ενώ κάποιες «περίεργες» και ρατσιστικές τους απόψεις (όπως πχ του Προυντόν για τους εβραίους) αποτελούν εξαιρέσεις και δεν αντικατοπτρίζουν την κατά γενική ομολογία ανθρωπιστική και επαναστατική σκέψη τους (Preposier,2011 και Nettlau,1996).
Έτσι και πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κάποιοι αναρχικοί είχαν ξεπεράσει τα διεθνιστικά πρότυπα του Μπακούνιν και είχαν σοβινιστικές απόψεις. Με το ξέσπασμα του μεγάλου πολέμου αυτό έγινε πιο έντονο. Οι φουτουριστές (στην πλειοψηφία τους γιατί υπήρχαν και εξαιρέσεις) στην Ιταλία είναι κλασσική περίπτωση αναρχοπατριωτών που έγιναν μετά φασίστες (Μποτσολα και Τίσνταλ 1984). Σίγουρα δεν ήταν οι μόνοι. Πάντως το γεγονός πως κάποιοι αναρχικοί στην Ιταλία ασπάστηκαν εύκολα κάποια φασιστικα -εθνικιστικά πιστεύω, καταδεικνύει ότι και πριν προσχωρήσουν στο φασιστικό κόμμα και ενώ τότε ακόμα δήλωναν αναρχικοί, δεν πρέπει να είχαν αληθινά διεθνιστικές απόψεις. Ενδεικτικό της ιδεολογικής ασάφειας της εποχής είναι ότι ακόμα και ο Μουσολίνι καταγόταν από οικογένεια αναρχικών, ενώ στη σοσιαλιστική του περίοδο συμπαθούσε τους αναρχικούς τρομοκράτες. Καλό είναι να αναφερθεί ότι οι αναρχικοί που συνηγόρησαν υπέρ του πολέμου προέρχονταν από όλα τα ιδεολογικά ρεύματα του αναρχισμού: αναρχοκουμουνισμό, αναρχοσυνδικαλισμό, αναρχοατομικισμό κλπ. Το ίδιο ισχύει και για όσους ήταν ενάντια στον πόλεμο.
Τέλος σημαντικότατη δράση είχαν οι αναρχικοί στις επαναστάσεις που προκλήθηκαν από τον πόλεμο. Σημαντική δράση είχαν στην επανάσταση της Ρωσίας αλλά και σε επαναστάσεις και εξεγέρσεις που ακολούθησαν το τέλος του πολέμου (ειδικότερα σε Ιταλία, Ουγγαρία, Γερμανία). Έτσι χιλιάδες αναρχικοί συμμετείχαν σε αυτές τις επαναστάσεις, παίζοντας ενεργό ρόλο, ενώ πολλοί θυσίασαν και τη ζωή τους για τον επαναστατικό σκοπό (πχ ο Λαντάουντερ δολοφονήθηκε). Μάλιστα οι ιταλοί αναρχικοί συμμετείχαν στους αντιφασιστικούς αγώνες της Ιταλίας το 1920-1922 (Staid,2013). Στην Ισπανία λίγα χρόνια αργότερα (Paz,2006) οι αναρχικοί της CNT–FAI θα πολεμήσουν ενάντια στους Ισπανούς εθνικιστές στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου (1936-1939). Τα χρόνια λοιπόν εκείνα (1917-1939) οι αναρχικοί βρέθηκαν να συγκρούονται στην Ευρώπη με εθνικιστές, συντηρητικούς, ακροδεξιούς και φασίστες. Αυτά τα γεγονότα χαλύβδωσαν την αντισοβινιστική στάση των αναρχικών.
Καθώς η πολεμική και στρατιωτική πάλη των αναρχικών ενάντια στο φασισμό και τον εθνικισμό λοιπόν έπαιρνε δραματική τροπή, η ιδεολογική ταυτότητα του αναρχισμού έγινε πιο ξεκάθαρη εξαιτίας και κάποιων διανοητών όπως ο Μπέργκμαν, η Γκόλντμαν και ο Ρόκερ. Ενδεικτικά αναφέρω το παράδειγμα του Ρόκερ. Το βιβλίο του «Εθνικισμός και Πολιτισμός», ο Ρόκερ το έγραψε σαν απάντηση στον εθνικισμό που γινόταν κυρίαρχο ρέμα εκείνη την εποχή στη Γερμανία. Ο εθνικισμός σύμφωνα με τον Ρόκερ υποδουλώνει το άτομο στο κράτος (Ρόκερ,1998). Το βιβλίο αυτό είχε τεράστια επίδραση στους αναρχικούς.
Η γενικότερη πολιτική του στάση προσδιόρισε (μαζί με άλλους βέβαια διανοητές) το αναρχικό κίνημα σαν απόλυτα αντιεθνικιστκό και διεθνιστικό ξεκαθαρίζοντας έτσι και πολλές παρεξηγήσεις που είχαν δημιουργηθεί από τη ζωή και το έργο των Προυντόν, Μπακούνιν και Κροπότκιν. Όπως και να έχει όμως και άσχετα με την επιρροή του Ρόκερ και άλλων διεθνιστών αναρχικών, η πλειοψηφία των αναρχικών ήδη από εκείνα τα ταραγμένα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου είχε ξεκάθαρη στάση ενάντια στον πόλεμο.
Αναφέραμε ήδη την αναρχοσυνδικαλιστική CNT αλλά το ίδιο ισχύει για όλες τις μεγάλες αντιεξουσιαστικές ομάδες και οργανώσεις όπως η αμερικάνικη IWW. Αλλά και οι πιο επιφανείς αναρχικοί στράφηκαν το 1914-1918 ενάντια στον πόλεμο. Ο Λαντάουερ, ο Σορέλ, ο Μπέργκμαν, η Έμμα Γκόλνμαν, ο Μαλατέστα (Τζολ,1975) είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα γνωστών και επιδραστικών αναρχικών που είπαν όχι στον πόλεμο.
Το αντιεθνικιστό, αντιρατσιστικό, αντιμιλιταριστικό και διεθνιστικό πνεύμα μέσα στους αναρχικούς (αν και στη διάρκεια του 1ου παγκοσμίου πολέμου ήταν ήδη το πιο ισχυρό) θα γίνει στα χρόνια που ακολούθησαν τη λήξη του 1ου παγκοσμίου πολέμου το κυρίαρχο με αποτέλεσμα στις μέρες μας ο αναρχισμός να έχει γίνει σχεδόν συνώνυμο του αντιμιλιταρισμού και του αντισοβινισμού.
Στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο πολλοί αναρχικοί πολέμησαν σε αντιφασιστικά αντάρτικα σε όλη την Ευρώπη. Αυτοί οι αναρχικοί είδαν το 2ο παγκόσμιο πόλεμο σαν συνέχεια του ισπανικού εμφυλίου, δηλαδή σαν συνέχεια της αντιφασιστικής μάχης. Όπως και να έχει ιστορικά αυτή η επιλογή τους (το ότι πολέμησαν ενάντια στις δυνάμεις του άξονα) δείχνει να έχει δικαιωθεί, καθώς ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος σήμερα θεωρείται σαν ένας δίκαιος πόλεμος, τουλάχιστον αν το δει κάποιος από την αντιναζιστική του πλευρά. Αντίθετα ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος δείχνει τόσο άδικος και παράλογος. Έτσι η επιλογή της αναρχικής μειοψηφίας που τάχθηκε υπέρ του πολέμου είναι ακόμα και σήμερα καταδικαστέα από το αναρχικό κίνημα.
Βιβλιογραφία
ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗ
Abel P. (2006) Durruti in the Spanish Revolution. AK Press
Avrich, P. (2005). The Russian Anarchists,AK Press.], Edinburgh
Appignanesi, R. (1977) Lenin For Beginners, p. 118. Writers and Readers Cooperative,London
Ulam, A. B. ( 1998) The Bolsheviks: The Intellectual and Political History of the Triumph of Communism in Russia, pp 628. Harvard University Press
Coker C. (1994).War and the 20th Century: A Study of War and Modern Consciousness. Brassey’s (UK) Ltd
Everett M. (2006). War and Revolution : the Hungarian Anarchist Movement in World War I and the Budapest Commune, 1919. Kate Sharpley Library
Edvard Radzinsky (1997)Stalin : The First In-depth Biography Based on Explosive New Documents from Russia’s Secret Archives . Anchor
Harman Chr. (1997) The Lost Revolution: Germany 1918 to 1923, Bookmarks
Draper Η. (1953/1954) The Myth of Lenin’s “Revolutionary Defeatism”, New International magazine, Vol.XIX No.5 (September-October 1953), Vol.XIX No.6 (November-December 1953) and Vol.XX No.1 (January-February 1954)
Gaab J. S. (2006) Munich: Hofbräuhaus & history, Peter Lang International Academic Publishers
Laqueur W. (1977) TERRORISMUS , Resegensburg.
Lenin V.(1984) Socialism and war ,progress
Nettlau M. (1996) A Short History of Anarchism. Freedom Press.
Skirda Al. (2002) Facing the enemy : a history of anarchist organization from Proudhon to May 1968. Edinburgh; Oakland, CA: AK Press/Kate Sharpley Library.
Pavlowitch S. K. (2002) Serbia: The History of an Idea. New York University Press.
Ulam A. B. (1969) Lenin and the Bolsheviks, FONTANA
Woodcock G. (1990) Peter Kropotkin: From Prince to Rebel. Black Rose Books.
Hobsbawm E. (1959). Primitive Rebels.University of Manchester Press ,Manchester
ΕΛΛΗΝΟΓΛΩΣΣΗ
Andrea St. (2013), Arditi del Popolo.Ο πρώτος ένοπλος αγώνας ενάντια στο φασισμό 1921-1922, εκδόσεις Ευτοπία,Αθήνα
Αρσίνοφ Π (1980), Η ιστορία του Μαχνοβίτικου Κινήματος (1918-1921),ελεύθερος τύπος,Αθήνα
Γιαλκέτσης Θ (2017),H ουτοπία στην εξουσία, εκδόσεις Εφημερίδα συντακτών
Δαίμων του τυπογραφείου (2001), Οι βαρκάρηδες, εκδόσεις Δαίμων του τυπογραφείου
Έβερετ Μ.(2013), Η τέχνη ως όπλο. Ο Φραντς Ζάιμπερτ και οι Προοδευτικοί της Κολωνίας, εκδόσεις συναδέρφων, Αθήνα
Μπακούνιν Μ.(2000), Από τον εθνικό πόλεμο στον ταξικό πόλεμο, Ελεύθερος τύπος
Μπακούνιν Μ.(2007), Κριτική της υπάρχουσας κοινωνίας, Πανόπτικον
Μπιελάς Β. και Μπιελάς Α. (2008), Οι δρόμοι του Νεστορ Μαχνο, εκδόσεις βαβυλωνία
Μποτσολα Α. και Τίσνταλ Κ. (1984), Φουτουρισμός, υποδομή
Φέργκιουσον Ν. (2006), Α’ παγκόσμιος πόλεμος. Στρατιωτική,διπλωματική και κοινωνική ιστορία-1914-1918, εκδόσεις Ιωλκός, Αθήνα
Preposier B. (2011), «Προυντόν ο πατέρας του αναρχισμού», περιοδικό ευτοπία, σελ 32-37,εκδόσεις ευτοπία,Aθήνα
Προλετκουλτ, (2011) Ταξικός πόλεμος στη Βουλγαρία ,εκδόσεις προλετκουλτ
Ρόκερ Ρ. (1998) ,Εθνικισμός και Πολιτισμός, Άρδην,Αθήνα
Tζολ (1975), Αναρχικοί, εκδόσεις Επίκουρος, Αθήνα
Χανς Ρ(1983), Νταντα, υποδομή, Αθήνα
Χαουρντ Μ (2006), Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, θΥΡΑΘΕΝ, Αθήνα
Σημειώσεις:
[1] Dada Adriana in http://ngnm.vrahokipos.net/index.php/history/45-world-anarchist-history/447-2012-04-25-22-01-55
2. Θέση της “Ομάδας Λευκορώσων αναρχικών στη Βαρσοβία” για τον πόλεμο στην Ουκρανία
Μετά τις 24 Φεβρουαρίου, τόσο μεταξύ μας όσο και με συντρόφια από διαφορετικές χώρες, συζητάμε συχνά για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η Ευρώπη. Γιατί ξεκίνησε ο πόλεμος; Πώς αυτός άλλαξε τις πολιτικές προοπτικές της περιοχής και ειδικότερα της Λευκορωσίας; Πώς νιώθουμε για το ΝΑΤΟ; Είναι δυνατόν να υπηρετεί κάποιος στις ένοπλες δυνάμεις ενός κράτους και να παραμένει αναρχικός; Επίσης, πώς πρέπει να δράσουμε, στα πλαίσια του πολέμου, όντας μέρος της διασποράς στην Πολωνία; Έχουμε καταλήξει σε μια συλλογική θέση για τα παραπάνω αλλά και για άλλα θέματα, τα οποία σκιαγραφούνται στο παρακάτω κείμενο.
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Θεωρούμε πως είναι λάθος να μιλάμε για την σύγκρουση με την ταμπέλα του proxy war (πολέμου διά αντιπροσώπων) μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ. Στο στάδιο που βρισκόμαστε, έχουμε έναν πόλεμο μεταξύ του Ουκρανικού λαού ενάντια στη Ρωσική εισβολή. Αυτή η θέση τεκμηριώνεται με δύο επιχειρήματα:
1) Αν μιλάμε για proxy war, υπονοούμε ότι το Ουκρανικό κράτος και ο Ουκρανικός λαός είναι απλώς “μαριονέτες της Δύσης”. Στην πραγματικότητα όμως, η Ουκρανία έχει τη δική της αυτενέργεια. Πέρα από το γεγονός ότι εμείς οι αναρχικοί, προσπαθούμε πάντα να βλέπουμε τη βούληση των αδύναμων και καταπιεσμένων, αυτή η αυτενέργεια έχει αποδειχθεί στη πράξη. Σήμερα, γνωρίζουμε ότι στην αρχή του πολέμου, οι δυτικοί πολιτικοί ηγέτες ήταν σίγουροι για την επικείμενη επιτυχία της Ρωσίας. Επομένως, για παράδειγμα, δεν υπήρχαν σοβαρές προμήθειες όπλων και ο Μπάιντεν προσέφερε στον Ζελένσκι “ασφαλή διαφυγή”. Οι “ισχυροί του κόσμου” είχαν αποφασίσει τα πάντα εκ των προτέρων, αλλά η βούληση του Ουκρανικού λαού τούς χάλασε τα σχέδια.
2) Η ενεργός συμμετοχή του πληθυσμού είναι η δεύτερη συνιστώσα που αποδεικνύει πως μιλάμε για έναν “πόλεμο που έχει διαλέξει ο λαός. Από την πλευρά της Ρωσίας, έχουμε επαγγελματίες στρατιωτικούς που πολεμούν με την παθητική υποστήριξη της πλειοψηφίας του κόσμου. Στην πλευρά της Ουκρανίας, όλη η κοινωνία έχει συσπειρωθεί και συμμετέχει ενεργά στην αντίσταση. Αυτό επιβεβαιώνεται από πολλές μελέτες και γεγονότα: από την άνοδο των δωρεών έως τα funds για τις ανάγκες του στρατού και τις τεράστιες ουρές του κόσμου για να ενταχθεί στην πολιτοφυλακή και το μαζικό κίνημα εθελοντών. Επίσης, αυτή η κοινωνική συνοχή δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας μιλιταριστικής προπαγάνδας αλλά μια φυσική απάντηση σε μια ένοπλη εισβολή, την επιθυμία να προτατεύσει κανείς τη ζωή και τη σωματική του ασφάλεια καθώς και τις πολιτικές ελευθερίες που κερδήθηκαν σε προηγούμενους αγώνες. Σε αυτή την περίπτωση, ο Ουκρανικός λαός έχει καθορίσει τη θέση που πήραν οι Αρχές και όχι το αντίστροφο.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Το Κρεμλίνο έχει μεταμφιέσει την επιθετικότητά του ως αγώνα ενάντια στον ουκρανικό ναζισμό, αν και αυτό αποτελεί μόνο ένα ιδεολογικό ψευτο-προσωπείο. Το να μιλάμε για κυριαρχία της ακροδεξιάς στην Ουκρανία είναι μεγάλη υπερβολή. Μπορεί να είχαν κυριαρχήσει στους δρόμους και να εκπροσωπούνταν σε ορισμένα κρατικά όργανα αλλά την συντριπτική επιρροή σε όλους τους κρατικούς θεσμούς, στα μέσα ενημέρωσης και στη κοινή γνώμη την απολάμβαναν οι φιλελεύθερες δημοκρατικές δυνάμεις.
Ένας από τους κύριους λόγους για τον πόλεμο είναι ο μεγαλύτερος αριθμός πολιτικών ελευθεριών στην Ουκρανία σε σύγκριση με τη Ρωσία. Η Ουκρανία αποτελεί ένα παράδειγμα στην περιοχή ενός εναλλακτικού κράτους και μιας επιτυχούς ανατροπής της κυβέρνησης. Επιπλέον, η κυρίαρχη ελίτ στη Ρωσία κατανοεί ότι σε περίπτωση που ξεσπάσει μια επανάσταση στη χώρα της και θελήσουν να την καταστείλουν με ένοπλες δυνάμεις, η πολιτιστικά κοντινή Ουκρανία μπορεί να γίνει ένας σημαντικός σύμμαχος των εξεγερμένων Ρώσων. Πολλά από τα συντρόφια μας που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Ρωσία και τη Λευκορωσία βρήκαν καταφύγιο στην Ουκρανία και τη θεώρησαν ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να συνεχίσουν τον αγώνα τους ενάντια στα αυταρχικά καθεστώτα στις χώρες τους.
Ο δεύτερος λόγος της επιθετικότητας είναι η ιμπεριαλιστική και ρεβανσιστική λογική. Η ρωσική ελίτ θεωρεί πως όλα τα εδάφη που υπήρξαν ποτέ μέρος της Ρωσίας ή της ΕΣΣΔ είναι δική της κληρονομιά ή ζώνη όπου θα έπρεπε να δημιουργηθούν κράτη-δορυφόροι. Η Ρωσία έχει πραγματοποιήσει στρατιωτικές επιχειρήσεις στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας την τακτική της δημιουργίας “εστιών” που εμποδίζουν την ανάπτυξη γειτονικών χωρών που δεν βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο του Κρεμλίνου πχ: στη Μολδαβία, στη Γεωργία και την Ουκρανία πριν από το 2022. Αυτή η τακτική χρησιμοποιήθηκε λόγω έλλειψης πολιτικής δύναμης. Με τη συσσώρευση των οικονομικών πόρων και την ανάπτυξη του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος, η Ρωσία έχει περάσει σε μια νέα τακτική ενός επιθετικού πολέμου πλήρους κλίμακας.
Επιπλέον, ο πόλεμος παραμένει ιστορικά μια ληστεία των κοινών και ο Πούτιν υπολογίζει στην κατάσχεση πόρων και επιχειρήσεων του γεωργικού, ενεργειακού και βιομηχανικού συγκροτήματος της Ουκρανίας. Υπό αυτή την έννοια, η ρωσική ελίτ είναι το πνευματικό τέκνο της καπιταλιστικής επεκτατικής λογικής, εξίσου χαρακτηριστική όπως αυτή των δυτικών πολιτικών ελίτ.
Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΑΤΟ
Αυτά τα τρία σημεία ενδιαφέροντος από την πλευρά της ρωσικής κυβέρνησης αποτελούν τη βάση του πολέμου. Η εφαρμογή τους έρχεται σε αντίθεση με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα κάποιων δυτικών χωρών. Ας σταθούμε χωριστά στην αντιπαράθεση Ρωσίας-ΝΑΤΟ.
Γνωρίζουμε καλά την ιστορία των αιματηρών συγκρούσεων που έχουν εξαπολύσει οι χώρες του ΝΑΤΟ και δεν αμφιβάλλουμε για τις εγκληματικές τους προθέσεις σήμερα. Επιπλέον, μπορούμε να δούμε ότι οι δυτικοί πολιτικοί ευθύνονται εν μέρει για τον πόλεμο. Εξάλλου, δεν ήταν ο Πούτιν που είχε την ιδέα να λύσει τα ζητήματα με βία, εκβιασμους, εξαπάτηση και δωροδοκίες. Στην πραγματικότητα, απλώς έχει αποδεχθεί και διαιωνίζει τους κανόνες του παιχνιδιού με τους οποίους λειτουργούν οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και τώρα βλέπουμε τη συνέχιση αυτής της προσέγγισης όταν δυτικές εταιρίες πετρελαίου και φυσικού αερίου συνεχίζουν να θυσαυρίζουν τον Πούτιν και οπαδοί της “ρεαλιστικής” προσέγγισης προτείνουν οι Ουκρανοί να παραδοθούν. Καταδικάζουμε μια τέτοια πολιτική η οποία βασίζεται στην απληστία και τον φόβο της απώλειας της εξουσίας. Ταυτόχρονα, ελπίζουμε σε μια πίεση των ευρωπαικών λαών που θα αναγκάσει τις κυβερνήσεις τους να παράσχουν πραγματική στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και να εγκαταλείψουν τις όποιες αξιώσεις για αποικιακό έλεγχο στη χώρα. Ταυτόχρονα, θεωρούμε ότι η Ουκρανία, η οποία αντιτίθεται στον ρωσικό ιμπεριαλισμό, βρίσκεται στην κατάσταση κατά την οποία χρειάζεται έναν ισχυρό συμμάχο – μια θλιβερή πραγματικότητα αυτού του παγκοσμίου συστήματος ανισότητας.
Έχουμε επίγνωση των οικονομικών και στρατιωτικών συμφερόντων των δυτικών ελίτ στην περιοχή μας και εναντιωνόμαστε κατηγορηματικά στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Σε άλλα μέρη, το ΝΑΤΟ ενεργεί με στρατιωτική παρουσία αλλά στην περιοχή μας τις τελευταίες δεκαετίες, οι δυτικές χώρες χρησιμοποιούν τη μέθοδο της λεγόμενης “ήπιας δύναμης”. Η Ρωσία χρησιμοποιεί επίσης αυτή τη στρατηγική, σπρώχνωντας τις γειτονικές χώρες σε οικονομική εξάρτηση και εξάγοντας τον πολιτισμό της εκεί. Αλλά η κύρια μέθοδος του Κρεμλίνου στην περιοχή είναι η ωμή αστυνομική και στρατιωτική βία. Δεν μπορούμε να ταυτίσουμε τις δύο αυτές προσεγγίσεις. Στην περίπτωση της “ήπιας δύναμης” των χωρών του ΝΑΤΟ, παραμένουμε ξεγελασμένοι και εξαθλιωμένοι, στην περίπτωση της “ωμής δύναμης” του Κρεμλίνου, βρισκόμαστε ξυλοκοπημένοι, ριγμένοι στη φυλακή ή σκοτωμένοι από επιθέσεις με ρουκέτες.
Γενικά, δεν έχουμε αυταπάτες για τον ΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό, αλλά στην περιοχή μας, ο κύριος εχθρός εδώ και τώρα είναι ο ρωσικός.
Ως αναρχικοί από τη Λευκορωσία, βλέπουμε τη ρωσική κυβέρνηση ως έναν “χωροφύλακα επαναστάσεων” για την περιοχή. Η ήττα της εξέγερσης του 2020 στη χώρα μας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη του Πούτιν στο καθεστώς του Λουκασένκο. Είδαμε το ίδιο και στο Καζακστάν. Σε τέτοιες εξεγέρσεις, το Κρεμλίνο βλέπει αποκλειστικά υποκίνηση από την Δύση και δεν μπορεί να πιστέψει ότι είναι κάτι οργανωμένο από την κοινωνία για τα δικά της συμφέροντα. Σε περίπτωση στρατιωτικής ήττας της Ρωσίας, ελπίζουμε ότι η ισχύς του Πούτιν θα κλονιστεί και ο βασικός πυλώνας του αυταρχισμού στην περιοχή θα καταστραφεί.
ΓΙΑΤΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Τι θα συμβεί αν χάσει τον πόλεμο η Ουκρανία; Πρώτον, η Ουκρανία δεν θα χάσει. Αλλά αν συμβεί κάτι τέτοιο, το κύριο αποτέλεσμα θα είναι η γενοκτονία της ουκρανικής κοινωνίας. Επιπλέον, βλέπουμε δύο σενάρια:
1) Η νίκη του Κρεμλίνου μπορεί να σημαίνει περαιτέρω επιθετικότητα κατά της Πολωνίας και των χωρών της Βαλτικής, και πιθανώς το ξέσπασμα ενός παγκοσμίου πολέμου και μιας πυρηνικής σύγκρουσης. Εάν οι δυτικές χώρες δεν υποστηρίξουν επαρκώς την Ουκρανία, ο Πούτιν θα το δει αυτό ως αδυναμία, θα δει την επιτυχία της στρατηγικής του και θα θέλει να προχωρήσει.
2) Αν η επιθετικότητα δεν κλιμακωθεί, θα δούμε ένα νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ο αυταρχισμός στην περιοχή μας θα ενισχυθεί τις επόμενες δεκαετίες και οι λαοί της Λευκορωσίας, της Ρωσίας και του κατεχόμενου τμήματος της Ουκρανίας θα είναι καταδικασμένοι στη φτώχεια και τον αστυνομικό τρόμο. Έχουμε ζήσει στη Λευκορωσία και γνωρίζουμε τι σημαίνει μια δικτατορία, πώς μοιάζει μια μαζική και βίαιη καταστολή μιας γενικής δυσαρέσκειας. Δεν ευχόμαστε μια τέτοια μοίρα σε κανέναν και στηρίζουμε όσους αντιστέκονται σε αυτήν.
Αντιθέτως, τι θα γίνει αν κερδίσει η Ουκρανία; Το καθεστώς του Πούτιν θα κλονιστεί σοβαρά και θα τραβήξει μαζί του τα αυταρχικά καθεστώτα των γειτονικών χωρών. Κάτι τέτοιο θα ανοίξει νέες ευκαιρίες για τη διεύρυνση των πολιτικών ελευθεριών και την εμφάνιση νέων οικονομικών μορφών και τρόπων πολιτικής συμμετοχής. Η ενδυνάμωση της κοινωνίας και η αποδυνάμωση του κράτους θα αποτελέσουν πραγματική ευκαιρία για αντικρατικούς μετασχηματισμούς στην περιοχή.
Επομένως, δεν υποστηρίζουμε πραγματιστικές τακτικές της “λιγότερο κακής προοπτικής” ή κάποιας άλλης συμβιβαστικής πολιτικής. Ακολουθούμε μια πολιτική συγκεκριμένων αξιών. Στην προκειμένη περίπτωση, βάζουμε την αξία της ζωής και τη σωματική ασφάλεια των ανθρώπων στο προσκήνιο. Αυτή η επιλογή μάς οδηγεί στο να στηρίξουμε την Ουκρανία. Δεν μπορούμε να ανεχτούμε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια κόσμου σε αναπηρικές καρέκλες σε περίπτωση νίκης της Ρωσίας. Γνωρίζουμε ότι μια τέτοια νίκη θα ενισχύσει τις δικτατορίες στην περιοχή και θα διαιωνίσει για δεκαετίες τον τρόμο που υφίσταται καθημερινά ο λαός της Λευκορωσίας και της Ρωσίας. Επομένως, επιθυμούμε την ήττα της Ρωσίας και τη νίκη της Ουκρανίας.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Από τις πρώτες μέρες της εισβολής, αναρχικοί έχουν επιλέξει να εμπλακούν στην αντίσταση. Ένα τμήμα συντρόφων δημιούργησε διεθνείς πρωτοβουλίες αλληλοβοήθειας για την υλική υποστήριξη αντιεξουσιαστών αγωνιστών και αμάχων που επλήγησαν από τον πόλεμο. Ένα άλλο κομμάτι επέλεξε να δράσει εντός της Εδαφικής Άμυνας και άλλων μονάδων των Ένοπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας.
Με τη συμμετοχή τους στον πόλεμο, οι αναρχικοί αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική εισβολή, στα σχετικά εγκλήματα πολέμου και τις γενοκτονικές δράσεις. Δηλαδή, στις πιο αποκρουστικές και βίαιες μορφές εξουσίας.
Κατανοούμε ότι η ένταξη σε κρατικές δομές αποτελεί μια απόκλιση από την αναρχική παράδοση, αλλά υποστηρίζουμε αυτή την απόφαση. Η επιλογή των συντρόφων μας είναι ο μόνος δυνατός τρόπος σε αυτή τη φάση για να προσφερθεί ένοπλη αντίσταση στην εισβολή και να αναπτυχθεί η επίτευξη αναρχικών στρατηγικών στόχων στην περιοχή. Όποτε μπορούμε βοηθάμε τέτοιους μαχητές και ενθαρρύνουμε και άλλους να το κάνουν. Υποστηρίζουμε επίσης και άλλους, μη στρατιωτικούς, τρόπους αντίστασης στη ρωσική επιθετικότητα.
Εάν οι αναρχικοί αποφάσιζαν να ενεργήσουν ως κάποια αυτόνομη ένοπλη μονάδα στο έδαφος της Ουκρανίας απλώς θα καταστρέφονταν. Ειδικά στην αρχή του πολέμου, όταν στις πόλεις δρούσαν πολλές ομάδες που έκαναν εφόδους, υπήρχαν συχνά κρούσματα μεταξύ τους πυρών από τον Ουκρανικό στρατό. Μια μη εγγεγραμμένη ομάδα με άγνωστα σύμβολα θα έπεφτε σίγουρα σε αυτή την παγίδα. Επιπλέον, την εποχή που ξέσπασε ο πόλεμος, οι αναρχικοί δεν είχαν τις απαραίτητες δεξιότητες, την υλική υποστήριξη αλλά και όπλα για να σχηματίσουν μια αυτόνομη δύναμη.
Η συμμετοχή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σου επιτρέπει να αποκτήσεις τους απαραίτητους πόρους και τις δεξιότητες για μελλοντική οργάνωση και η συμμετοχή στην εθνική αντίσταση επιτρέπει μέσω της επιρροής που ασκείς να προωθήσεις τα συμφέροντα των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας και να αντισταθούν στις αρνητικές τάσεις.
Μια εναλλακτική τακτική θα μπορούσε να είναι η διαφυγή και υποστηρίζουμε όσους την χρησιμοποίησαν. Ταυτόχρονα όμως, πολλοί άνδρες, φτωχοί ή άτομα που απλώς δεν μπορούν να αφήσουν πίσω τους άρρωστους συγγενείς, ή τα ζώα τους, στερούνται ένα τέτοιο προνόμιο. Γι’ αυτούς, το να μην αντισταθούν σημαίνει να αποδεχθούν μια ζωή υπό κατοχή. Για τους πολιτικούς ακτιβιστές -και ιδιαίτερα για τους αναρχικούς- κατοχή σημαίνει εγγυημένη φυλάκιση ή και θάνατος.
Επίσης, εμείς, ως πρόσφυγες από τη Λευκορωσία, θεωρούμε ότι η διαφυγή είναι η χειρότερη επιλογή, όχι η καλύτερη. Ο πόλεμος δεν αποτελεί μια φυσική καταστροφή από την οποία μπορεί κανείς απλώς να ξεφύγει. Αν λοιπόν έχεις την ευκαιρία να αντισταθείς, καλύτερα να το κάνεις εκεί που είσαι.
Η ΛΕΥΚΟΡΩΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Παρά την “αντιναζιστική” ρητορική του καθεστώτος της Λευκορωσίας, το κράτος συνεχίζει να αναπτύσσει ολοένα και πιο φασιστικά χαρακτηριστικά:
-Η λατρεία της ωμής βίας και η μετατροπή της ως τον μοναδικό πυλώνα της επιβολή του κράτους, μια γενική ρητορική για τον εξωτερικό εχθρό
-η στρατιωτικοποίηση των κρατικών θεσμών: οι δυνάμεις ασφαλείας βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά, για παράδειγμα, στο Συμβούλιο της Ασφάλειας το οποίο δημιουργήθηκε για να αναλάβει την εξουσία σε περίπτωση που πεθάνει ο Λουκασένκο
-τακτικές στρατιωτικές ασκήσεις που συνοδεύονται από επιθετική ρητορική, αγορά νέων όπλων, αύξηση του μεγέθους του στρατού
-συγχώνευση μεγάλου κεφαλαίου και κράτους
-μια ρητορική για τη συγχώνευση κράτους και κοινωνίας, υπονοώντας ότι το δεύτερο είναι αδύνατο χωρίς το πρώτο
-κρατικός έλεγχος στη πολιτισμική σφαίρα καθώς και στα μέσα ενημέρωσης
Δεδομένης της φύσης του καθεστώτος και της εξάρτησης του Λουκασένκο από το Κρεμλίνο, η υποστήριξή του στη ρώσικη επιθετικότητα φαίνεται λογική.
Την ίδια στιγμή, τα αντιπολεμικά αισθήματα είναι έντονα στη λευκορωσική κοινωνία. Ακόμη και δεδομένης της ισχύος του κατασταλτικού μηχανισμού, υπάρχουν άτομα που προχωράνε σε δράσεις: σαμποτάζ στους σιδηροδρόμους, δημοσίευση πληροφοριών και απο-ανωνυμοποίηση του στρατού, διαδηλώσεις την ημέρα του δημοψηφίσματος και πολυάριθμες συμβολικές παρεμβάσεις με αφίσες, φυλλάδια και γκράφιτι. Πολλοί Λευκορώσοι έχουν γίνει εθελοντές στον ουκρανικό στρατό. Οι λευκορώσοι που βρίσκονται στο εξωτερικό έχουν επίσης ενταχθεί ενεργά στο διεθνές δίκτυο εθελοντικής υποστήριξης του ουκρανικού λαού.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε τέτοιες ενέργειες και πρωτοβουλίες και πιστεύουμε ότι η συμβολή μας στη νίκη της Ουκρανίας είναι πιθανώς μια συμβολή στη νίκη επί του καθεστώτος του Λουκασένκο.
ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Στα πλαίσια του πολέμου, το κύριο καθήκον μας είναι η καθολική υποστήριξη του ουκρανικού λαού. Επιπλέον, ορισμένοι στόχοι είναι σημαντικοί για εμάς ως μέρος της λευκορωσικής διασποράς στην Πολωνία:
1) Υπό τη μαζική αντίσταση και εξέγερση των λαών της Ρωσίας και της Λευκορωσίας καθώς και με την αύξηση των χρηματικών απωλειών, το Κρεμλίνο μπορεί να σταματήσει την εισβολή. Συνεπώς, είναι σημαντικό να υποστηρίξουμε την αντιπολεμική αντίσταση και τα αναρχικά κινήματα σε αυτές τις χώρες. Είναι επίσης απαραίτητο να κατευθυνθούν οι προσπάθειές μας στο να διασφαλιστεί ότι ο στρατός της Λευκορωσίας δεν θα μπει στον πόλεμο ή τουλάχιστον να το καθυστερήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτό απαιτεί εκστρατείες μεταξύ των ατόμων που είναι σε στρατεύσιμη ηλικία καθώς και βοήθεια διαφυγής για όσα άτομα δεν θέλουν να συμμετάσχουν στον πόλεμο στη πλευρά του επιτιθέμενου.
2) Βλέπουμε επίσης νόημα στο να ασκούμε κριτική στους εθνικισμούς που προκαλούν αύξηση της ξενοφοβίας σε ολόκληρη την περιοχή. Χρειάζονται εκστρατείες ευαισθητοποίησης όπου θα εξηγείται η διαφορά μεταξύ κοινωνίας και κράτους, ειδικά σε συνθήκες απολυταρχιών ή καθεστώτων που υιοθετούν αυξανόμενα στοιχεία φασισμού.
3) Μεταξύ της διασποράς, παρατηρούμε μια άκριτη υποστήριξη για τα τάγματα της Λευκορωσίας, επομένως είναι σημαντικό να διαδοθούν ευρέως οι αναρχικές ιδέες σε αντίθεση με αυτές διαφόρων δεξιών ρευμάτων που έχουν σηκώσει κεφάλι. Αυτό είναι σημαντικό ώστε οι μελλοντικές πολιτικές αλλαγές στη Λευκορωσία να βασίζονται μάλλον στις ιδέες της επέκτασης των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών παρά σε εθνικιστικές αφηγήσεις και μύθους.
4) Είναι επίσης σημαντικό να προετοιμαστούμε για πόλεμο στο έδαφος της Ευρωπαικής Ένωσης αναπτύσσοντας γνώσεις και δεξιότητες που αυξάνουν την αυτονομία των ατόμων και των συλλογικοτήτων σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Το κείμενο μεταφράστηκε από το αναρχικό λευκορωσικό πόρταλ pramen: https://pramen.io/en/2022/07/the-position-of-the-group-of-belarusian-anarchists-in-warsaw-on-the-war-in-ukraine/
3. Ο πόλεμος (του ΝΑΤΟ) ενάντια στη Ρωσία και η διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης
«Ο πόλεμος είναι η υγεία του κράτους»
Jacques Ellul
«…το φιλειρηνικό κίνημα στην Ευρώπη οφείλει να δώσει ξανά το “παρών”. Δεν είναι μόνο οι κινήσεις των κρατών αλλά και η αφύπνιση των πολιτών και των λαών που πρέπει να δώσουν λύση. Πριν να είναι πολύ αργά».
Γιώργος Κατρούγκαλος
Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου και Τομεάρχης Εξωτερικών Σύριζα-ΠΣ, Πρώην Υπουργός Εξωτερικών, αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
«Η καταστροφή του κράτους προκύπτει ως πρωταρχική λογική συνέπεια για την αποκατάσταση της προλεταριακής υγείας»
Ν.Ν.
«Είναι προφανές ότι η παρουσίαση της πραγματικότητας εξαρτάται από τη θέση του παρατηρητή»
Klaus Schwab
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης με έναυσμα την πανδημία δεν τελείωσε σε καμία απολύτως περίπτωση. Συντηρείται ζεστή έτσι ώστε να ξαναρχίσει πολύ πιθανά από αυτό το φθινόπωρο, με στόχο να επεκταθεί για μια ακόμη φορά σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των μικρών παιδιών, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός καθώς και το πράσινο διαβατήριο υγείας (GP). Ενάντια σε αυτή την πιθανότητα εξακολουθούν να πολεμούν ορισμένες σημαντικές παράμετροι. Αφενός εσωτερικές σε κάθε επιμέρους χώρα: η άρνηση από πλευράς του πληθυσμού, κουρασμένου από τους περιορισμούς και αρκετά δύσπιστου αναφορικά με τα εμβόλια, η ανάδυση εξαιτίας του πολέμου μιας οικονομικής κρίσης που θα μπορούσε να οξύνει την κοινωνική σύγκρουση σε διευρυμένη κλίμακα, μειώνοντας ταυτόχρονα τη διαθεσιμότητα του κόσμου να βάλει στην πρώτη θέση την πανδημία, κυρίως αν θα συνεχίζονταν το προφανές πλέον γεγονός ότι αυτή εξακολουθεί να προκαλεί μη σοβαρές νοσήσεις με χαμηλό κίνδυνο να καταλήξει κάποιος στο νοσοκομείο και να χάσει τη ζωή του.
Αφετέρου συντρέχουν διεθνείς παράμετροι: πολλές χώρες θα μπορούσαν να εξαιρέσουν τον εαυτό τους από μια επιπλέον παγκόσμια κλιμάκωση. Σε κάθε μια από αυτές η διαχείριση της πανδημίας σημείωσε οπισθοχώρηση χάρη στη λαϊκή αντίδραση. Η Ινδία αποτελεί την πιο προφανή περίπτωση: Ο αγώνας των αγροτών δεν πτοήθηκε από τα lock down, σημείωσε μια πάνω από ένα χρόνο συνεχή κινητοποίηση και κατόρθωσε να νικήσει εξαναγκάζοντας την κυβέρνηση να οπισθοχωρήσει από την αγροτική αντι-μεταρρύθμιση, αποδομώντας έτσι το πανδημικό αφήγημα, υποχρεώνοντας τελικά την κυβέρνηση να διαθέσει μαζικά την ιβερμεκτίνη που περιόρισε δραστικά τις νοσηλείες στα νοσοκομεία και τους θανάτους. Στη Ρωσία δεν σημειώθηκαν μαζικές κινητοποιήσεις, όμως ο πληθυσμός απλά σαμπόταρε τα εμβόλια και τα διαβατήρια υγείας. Ανάλογες αρνητικές αντιδράσεις σημειώθηκαν σε πολλές ασιατικές, αφρικανικές, λατινοαμερικανικές και βαλκανικές χώρες (και όχι μόνο από πλευράς των συνήθων Σέρβων…).
Η ίδια η Κίνα παρουσιάζει διαφορετικούς χαρακτήρες από τον δυτικό τρόπο διαχείρισης: επιβάλλει σκληρά lock down για το λόγο ότι υποψιάζεται τον κίνδυνο βιολογικών επιθέσεων (η ανακάλυψη των εργαστηρίων στην Ουκρανία έφερε στο φως σημαντικά στοιχεία αναφορικά με την πρακτική των ΗΠΑ/Δύσης να διασπείρουν παθογενείς ουσίες κυρίως προς τη κατεύθυνση της Ρωσίας και της Κίνας). Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι τα lock down δεν εξακολουθούν να είναι άχρηστα για να ξεριζώσουν τον ιό και, αντίθετα, πολύ χρήσιμα σε επιχειρήσεις κοινωνικής πειθάρχησης. Η Κίνα, σε κάθε περίπτωση, δεν χρησιμοποιεί τα δυτικά εμβόλια, δεν επιβάλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και δεν χρησιμοποιεί το πράσινο διαβατήριο υγείας.
Η αντίδραση στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και στο διαβατήριο υγείας είναι επίσης άλλο τόσο ισχυρή σε δύο δυτικές χώρες καθοριστικού χαρακτήρα: Τις ΗΠΑ και τη Γερμανία.
Ο Π.Ο.Υ. (Παγκόσμιος οργανισμός Υγείας) επιδιώκει με κάθε τρόπο από την πλευρά του να αποκτήσει μια παγκόσμια εξουσία επικεντρωμένη σε περίπτωση πανδημίας στο στόχο της επιβολής μέτρων κάθε τύπου σε όλες τις χώρες και ανεξάρτητα από τις ίδιες τους τις εθνικές νομοθεσίες. Εξάλλου, ο προσδιορισμός της πανδημίας αποσυνδέθηκε από κάθε κριτήριο ποσότητας νεκρών και ασθενών. Επαφίεται αποκλειστικά στην ίδια την απόφαση του Π.Ο.Υ. να την κηρύξει ανά πάσα στιγμή πάνω στη βάση των κρουσμάτων (που καθορίζονται στη βάση των τεστ PCR τα οποία, ως γνωστό, χειραγωγήθηκαν ολόκληρη αυτή τη χρονική περίοδο με πολλαπλούς τρόπους…).
Το γεγονός αυτό σημαίνει ξεκάθαρα ότι όποιος ελέγχει τον Π.Ο.Υ. όχι μονάχα δεν οπισθοχωρεί αλλά αντεπιτίθεται. Το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο, οι Big Farma, οι Big Tech και τα δυτικά κράτη δεν οπισθοχωρούν στην εργαλειακή χρήση των υγειονομικών κινδύνων ώστε να επιβάλλουν σε ολόκληρο τον κόσμο τον υγειονομικό τους δεσποτισμό διαμέσου του οποίου επικαθορίζουν, την πολιτική, την οικονομία και τις κοινωνικές σχέσεις στο εσωτερικό της κάθε επιμέρους χώρας. Μέχρι στιγμής, μονάχα η Ρωσία εξέφρασε κάποια αμφιβολία αναφορικά με αυτή την δυνατότητα εξουσίας του Π.Ο.Υ. πάνω στα ίδια τα κράτη.
Η πανδημία, κατά συνέπεια, συντηρείται ακόμη ζεστή ως μέσο κοινωνικής πειθάρχησης εσωτερικού και διεθνούς χαρακτήρα προς όφελος του μεγάλου δυτικού κεφαλαίου. Παρόλα αυτά, χωρίς ορατή δυνατότητα επίλυσης, ξεκίνησε ήδη εδώ και αρκετούς μήνες μια καινούρια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η πολεμική. Με την ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία που προκλήθηκε σίγουρα (και σύμφωνα επίσης με την άποψη πολλών διεθνών αναλυτών που αν μη τι άλλο δεν είναι επαναστάτες) από μια δεκαετούς διάρκειας συνεχούς επίθεσης ενάντια στη Ρωσία από πλευράς του ΝΑΤΟ και της συλλογικής Δύσης, έκανε την εμφάνιση του (μετά τον εικοσαετή πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία και τις αντίστοιχες επεμβάσεις της Δύσης σε Ιράκ και Αφγανιστάν) ένας καινούριος εχθρός.
Οι κυβερνήσεις και τα Μ.Μ.Ε. τον διαχειρίζονται ακριβώς με τους ίδιους τρόπους με τους οποίους διαχειρίστηκαν τον Sars-Cov-2. Πρόκειται περί ενός σκοτεινού εχθρού, παράλογου, απρόβλεπτου, φοβερού και τρομερού, που στερείται κάθε στοιχειώδους ανθρωπιάς και ενάντια στον οποίο επιβάλλεται να ενωθούμε συμπαγείς μέσα σε μια ανθεκτική κοινότητα υπό την καθοδήγηση του κράτους, αποδεχόμενοι κάθε είδους υπαρξιακής θυσίας, επαγρυπνώντας ταυτόχρονα ενάντια στα παράσιτα που θέλγονται είτε από μια αρνητική στάση και συμπεριφορά είτε από καθαρό φιλο-πουτινισμό ( ακόμη και γιατί μονάχα θέλει να κρατήσει την εσωτερική θερμοκρασία ενός σπιτιού το χειμώνα στους 20 κελσίου αντί για τους 19….).
Μέχρι στιγμής η πολεμική προπαγάνδα δεν κατάφερε να διεισδύσει σε λαϊκό επίπεδο όπως προηγουμένως η πανδημική. Κυρίως διότι είναι πιο σύνθετο να δράσει πάνω στην απειλή για τη ζωή του καθένα, που αναφορικά με την πανδημία υπήρξε εύκολο να διαδοθεί, ενώ αναφορικά με τον πόλεμο καθίσταται αναγκαίο να μπορέσει να πείσει πρώτα ότι οι ρωσικές στρατιές αποτελούν μια ανώτερη απειλή για τις ζωή του καθενός από αυτήν που αντιπροσωπεύει ο ό ίδιος πόλεμος ΝΑΤΟ/Ρωσίας για τον οποίο εκφράζεται η αναγκαιότητα της από κοινού συστράτευσης. Αυτός ο πόλεμος πράγματι, θα μπορούσε να μετατραπεί σε πυρηνικό και το γεγονός αυτό προκαλεί περισσότερο φόβο από τον προπαγανδιζόμενο κίνδυνο της άφιξης των απάνθωπων Ρώσων έξω από το σπίτι μας. Μετά, επίσης σίγουρα και για τις αμφιβολίες που προκύπτουν αναφορικά με την ίδια την χρησιμότητα να υποστεί κάποιος τις σκληρές συνέπειες οι οποίες προκύπτουν από τις κυρώσεις που τα δυτικά κράτη αποφάσισαν να επιβάλουν στον Πούτιν. Αλλά επίσης διότι έχουν πλέον αναπτυχθεί σοβαρές αμφιβολίες αναφορικά με την ίδια την αξιοπιστία του κράτους και των Μ.Μ.Ε. στη διαχείριση της πανδημίας, των εμβολίων, των διαβατήριων υγείας (καθώς και για μια σειρά άλλων θεμάτων που θίγουν επίσης την αξιοπιστία της αστικής δημοκρατίας, όπως, για παράδειγμα, οι τηλεφωνικές υποκλοπές στην Ελλάδα σ.τ.μ.).
Σε κάθε περίπτωση, το μεγαλύτερο μέρος όλων αυτών που μπόρεσαν εγκαίρως να εντοπίσουν την ολική συνενοχή του κράτους και των Μ.Μ.Ε. στη κατασκευή της πανδημιάδας και των επακόλουθων εμβολιαστικών εκστρατειών ξεκάθαρα στρατιωτικού χαρακτήρα, βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή της αμφισβήτησης της καινούριας τους εκδοχής του πολέμου στην Ουκρανία, την οποία αυτοί θέλουν να επιβάλουν και να υποστηρίξουν σε δημόσιο επίπεδο.
Διαρκής πόλεμος ενάντια στη Ρωσία και στη Κίνα
Παρόλα όσα προαναφέρθηκαν η πολεμική κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα συνεχιστεί. Είτε ολοκληρωθεί είτε όχι η ρωσική πολεμική επιχείρηση στην Ουκρανία, το δυτικό πολιτικό σχέδιο είναι απολύτως σαφές: άνοιγμα μιας διαρκούς πολεμικής συνθήκης ενάντια στη Ρωσία, και αφού αυτή φθαρεί ή ηττηθεί, ενάντια στη Κίνα. Ένας πόλεμος με όλα τα διαθέσιμα μέσα: πολιτικά, επικοινωνιακά, οικονομικά, χρηματιστικά, στρατιωτικά, βιολογικά, αθλητικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά κ.τ.λ.
Η Δύση είχε επιμελώς προετοιμάσει προηγουμένως έναν αστραπιαίο πόλεμο (Blitzgrieg) ενάντια στη Ρωσία. Αφού πρώτα την εξανάγκασε να παρέμβει στρατιωτικά, εξαπέλυσε ακολούθως εναντίον της ένα κύμα κυρώσεων με τις οποίες υπολόγιζε να την κατακρημνίσει σε μια φοβερή οικονομική κρίση μέχρις του σημείου να προκληθεί κοινωνική και πολιτική κρίση, με τη πτώση του Πούτιν και την επιστροφή στα ένδοξα (για τη Δύση) χρόνια του Γιέλτσιν, με τον πληθυσμό της σε κατάσταση εξαθλίωσης, με τη λεηλασία των φυσικών και των ορυκτών της πόρων, καθώς επίσης και την ανοικτή πλέον δυνατότητα να πραγματοποιήσει επιτέλους αυτό που δεν είχε κατορθώσει τότε, δηλαδή τον πλήρη εκμηδενισμό της κρατικής της υπόστασης. (βλέπε νέο-ιμπεριαλισμός)
Η Ρωσία απέδειξε, μέχρι στιγμής, ότι μπόρεσε να αντισταθεί ενάντια στις κινήσεις της Δύσης, υποβοηθούμενη επίσης από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των χωρών αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην επιβολή των κυρώσεων. Ο αστραπιαίος πόλεμος απέτυχε. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την ανάδυση ορισμένων αμφιβολιών στο εσωτερικό των δυτικών ελίτ αναφορικά με τους τρόπους εξακολούθησης του πολέμου.
Από τη μια πλευρά παρατάσσονται όλοι αυτοί που πιέζουν για την αύξηση του επιπέδου σε στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας (όχι δηλαδή μονάχα δια αντιπροσώπων μέσω της Ουκρανίας), όχι όμως επειδή είναι πεισμένοι ότι θα νικήσουν άμεσα, αλλά διότι υπολογίζουν στο γεγονός ότι η Ρωσία μάλλον θα οπισθοχωρούσε παρά θα αποδέχονταν έναν ολικό πόλεμο και ακόμη περισσότερο, για το γεγονός ότι ένας μακρύς πόλεμος θα εξασθένιζε την Ρωσία περισσότερο από τη Δύση, η οποία διαθέτει δυνατότητες παραγωγής όπλων πολύ ανώτερες από την Ρωσία.
Από την άλλη πλευρά, άρχισαν να διαφαίνονται οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες που φοβούνται τις ζημιές που θα προκληθούν από έναν ολικό πόλεμο ενάντια στη Ρωσία και στοχεύουν σε ένα πρόσκαιρο συμβιβασμό αναφορικά με την Ουκρανία με την εξακολούθηση του πολέμου διαμέσου, για την ώρα, μονάχα των χρηματιστικών και των οικονομικών μεθόδων κ.τ.λ.
Οι πρώτοι βρίσκονται κυρίως μέσα στην αγγλο-σαξονική σφαίρα (με την Μ. Βρετανία να ηγείται όπως πάντα στη πολεμοκαπηλία στον ευρωπαϊκό χώρο παραμένοντας πιστή στις ιμπεριαλιστικές της παραδόσεις) αλλά έχουν αισθητή παρουσία και αλλού. Οι δεύτεροι, παρενοχλούμενοι βαριά από τα Μ.Μ.Ε. που αποκαλύπτουν (όπως στην περίπτωση της πανδημίας) την πλήρη υποταγή τους στις προσταγές του αμερικάνικου αφεντικού τους και των μεγάλων πολυεθνικών, εκδηλώνονται ολοένα και λιγότερο δειλά, σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες (και επίσης και στις Η.Π.Α).
Είναι ίσως δυνατό να γίνουν διακριτοί γύρω από αυτές τις πρώτες ρωγμές οι πρόδρομοι ενός αποσυντονισμού μεταξύ της Ευρώπης και των Η.Π.Α.;
Μια διάρρηξη του κοινού Δυτικού μετώπου είναι, αργά ή γρήγορα, δυνατή, όχι φυσικά, εξαιτίας των πρωτοβουλιών κάποιας εθνικής αστικής τάξης, αλλά μονάχα ως προκαλούμενο αποτέλεσμα ισχυρών ταξικών συγκρούσεων, στις οποίες αναγκαστικά μετά πρέπει να προσφερθεί (από πλευράς της ντόπιας άρχουσας ελίτ) ένα εθνικιστικού χαρακτήρα σχέδιο αποσυμπίεσης που εξυπηρετεί τους δικούς της ιμπεριαλιστικούς στόχους ακόμη και εναντίον των προηγούμενων συμμάχων της. (Θεωρούμε ότι η περίπτωση της Τουρκίας είναι αυτή τη στιγμή μια από τις χαρακτηριστικότερες)
Εν τη απουσία όλων αυτών, η συλλογική Δύση μπορεί να διαιρεθεί, το μάξιμουμ, επάνω στις τακτικές της σύγκρουσης καθώς και στο πως θα κατανεμηθούν στο εσωτερικό της οι ζημιές και τα οφέλη, όμως παραμένει ενωμένη ως προς τον στρατηγικό της στόχο βάθους: να τσακίσει την ρωσική και την κινεζική απόπειρα να απελευθερωθούν από τον ρόλο των παραγωγών, η πρώτη, φτηνών πρώτων υλών, η δεύτερη, υπεραξίας προς κατανάλωση και χρήση του δυτικού κεφαλαίου.
Πράγματι, σε περίπτωση που στο μέλλον η Γερμανία και οι άλλοι Ευρωπαίοι θα αποδεσμεύονταν από τις Η.Π.Α., όχι για αυτό τον λόγο θα οικοδομούσαν με τη Ρωσία και την Κίνα ισότιμες σχέσεις, αλλά αντίθετα θα εκδήλωναν ακόμη μεγαλύτερη αναγκαιότητα να τις υποτάξουν στο οικονομικό και το πολιτικό επίπεδο, να εκμεταλλευτούν προς όφελος τους τη στρατιωτική τους ισχύ και να χρησιμοποιήσουν τους πληθυσμούς τους ως κρέας για τα κανόνια, σε περίπτωση παγκόσμιας σύρραξης.
Κατά συνέπεια στη συλλογική Δύση υπάρχει πλήρης αποδοχή των στόχων των κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία (που ακόμη και ένας Μητσοτάκης, ως πολιτικός εκπρόσωπος της ντόπιας οικονομικής ελίτ, δεν χάνει την ευκαιρία να προβάλει με κάθε δυνατό τρόπο). Πρόκειται, ούτε λίγο ούτε πολύ, να την εξαναγκάσουν να υποταχθεί πλήρως στις αναγκαιότητες όποιου κυριαρχεί στην παγκόσμια αγορά, τη σύγχρονη μορφή ιμπεριαλισμού (νέο-ιμπεριαλισμός), μέσα στην οποία μια μικρή χούφτα χωρών καρπώνονται το μεγαλύτερο μερίδιο των κερδών που παράχθηκαν παγκοσμίως διαμέσου της κυριαρχίας του συσσωρευμένου χρηματιστικού κεφαλαίου, χάρη στο γεγονός ότι η καπιταλιστική τους ανάπτυξη μετράει απλά περισσότερο χρόνο. Άλλωστε, ο θανατηφόρος ρόλος του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, και τηρουμένων των απαιτούμενων αναλογιών, είναι πλέον πασίγνωστος στην Ελλάδα, όταν κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας αυτή βρίσκονταν στη σημερινή θέση της Ρωσίας ως στόχος, με τις γνωστές περιπέτειες και τα πολιτικά αποτελέσματα.
Το χρηματιστικό κεφάλαιο, έχοντας πολλαπλασιαστεί διαμέσου των πολυποίκιλων αλχημειών του, έχει γίνει πλέον, διαμέσου του χρέους, απαραίτητο ώστε να διατηρήσει στη ζωή την ίδια τη διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου καθώς και για να υποστηρίξει ορισμένες στρατηγικές αγορές που θεωρούνται καθοριστικής σημασίας για ολόκληρη την παγκόσμια παραγωγή. Η εξουσία του επιπλέον εξασκείται με την διπλωματική βία (βλέπε π.χ. Ντάϊσεμπλουμ [2015]) πέραν της στρατιωτικής. Για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την κρίση συσσώρευσης που εδώ και δεκαετίες καταδιώκει ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα, πρέπει απαραίτητα να αυξήσει επιπλέον την μάζα του κέρδους την οποία καρπώνεται από τις επωφελείς δραστηριότητες του ανά το κόσμο. Το γεγονός αυτό επιβάλει την αναγκαιότητα της αύξησης της υπεξαίρεσης υπεραξίας από τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, αλλά επίσης και της συγκεντροποίησης όλων των κερδών για λογαριασμό του.
Στη Δύση, αυτή τη στιγμή, η διαδικασία συγκεντροποίησης μεταφράζεται σε μια ανελέητη επίθεση ενάντια στην μικρή επιχειρηματικότητα καθώς και στα μεσαία στρώματα των ιδιοκτητών και των διανοούμενων και όσο αφορά τον υπόλοιπο κόσμο στην απόπειρα να απομειωθούν οι αξιώσεις-αν δυνατό να ακυρωθούν εντελώς-των χωρών ή των κρατών που προσπαθούν να κρατήσουν για λογαριασμό τους μεγαλύτερα μερίσματα κέρδους ώστε να χρηματοδοτήσουν τη δική τους ανάπτυξη και να αποφύγουν έτσι την έκρηξη κοινωνικών συγκρούσεων στο εσωτερικό τους.
Η Ρωσία και η Κίνα κατόρθωσαν τις τελευταίες δεκαετίες να πραγματοποιήσουν βήματα, μέτριου μεγέθους, συσσώρευσης για λογαριασμό τους, με τα οποία να καλυτερεύσουν επίσης τις συνθήκες διαβίωσης των δικών τους εκμεταλλευόμενων τάξεων (οι οποίες δεν σταμάτησαν ποτέ να αγωνίζονται!). Αυτό το πράγμα κατέστη δυνατό χάρη της σταδιακής εισόδου τους μέσα στη παγκόσμια αγορά (από την οποία, ως γνωστό, προηγουμένως ήταν αμφότερες παντοιοτρόπως αποκλεισμένες) η πρώτη ως παραγωγός πρώτων υλών και η δεύτερη ως παγκόσμιο εργοστάσιο.
Αυτή η άνοδος τους δεν μπορεί να γίνει πλέον ανεκτή. Κάθε μερίδιο κέρδους που κατακρατείται από αυτές είναι ένα μερίδιο κέρδους που αφαιρείται από το μεγάλο δυτικό κεφάλαιο σε κρίση. Αυτός ακριβώς είναι ο εφιάλτης που στοιχειώνει την Wall Street, το City, την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τόκιο, το Βερολίνο, τη Ρώμη. κ.τ.λ. και όχι βέβαια ότι η Κίνα, με την υποστήριξη της Ρωσίας, θα μπορούσε να αντικαταστήσει τις Η.Π.Α. (και τη συλλογική Δύση) στη κυριαρχία της παγκόσμιας αγοράς. Μια παρόμοια εκδοχή είναι μονάχα μια θορυβώδης ανοησία που δεν έχει απολύτως καμία πραγματική βάση πάνω σε επίπεδο, χρηματιστικό, οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό. Αποτελεί μονάχα ένα ζήτημα προπαγάνδας με στόχο να προκαλέσει την ανησυχία και το φόβο στο προλεταριάτο της Δύσης, αναφορικά πάντοτε με την απειλή καινούριων και ακόμη φοβερότερων τεράτων, στα οποία μπορούν να δώσουν βάση μονάχα ορισμένοι μαρξιστές συνηθισμένοι πλέον να θεωρούν αληθείς όλες τις συγκλονιστικές αφηγήσεις (όπως η ανίατη πανδημία αν όχι μονάχα με τα μαγικά εμβόλια) που διανέμονται επιστημονικά από τις καπιταλιστικές, τις κυβερνητικές και τις επικοινωνιακές δομές της εξουσίας, πάντα με στόχο αφενός να πειθαρχήσουν τους προλετάριους και αφετέρου να ξεζουμίσουν περεταίρω τα μεσαία στρώματα.
Ο εκβιασμός που η Δύση εξαπέλυσε ενάντια στη Ρωσία είναι ο εξής: αν θέλεις να μείνεις μέσα στη παγκόσμια αγορά πρέπει να μείνεις με τους δικούς μας όρους, παραιτήσου από μια δική σου αυτόνομη βιομηχανική ανάπτυξη, συνέχισε να μας ξεπουλάς τις πρώτες ύλες σου, αποδέξου την εξαθλίωση των προλεταριακών και των αγροτικών σου μαζών.
Η καπιταλιστική Ρωσία δεν θέλει και δεν μπορεί να παραιτηθεί από την παγκόσμια αγορά, αλλά θέλει να προσπαθήσει να τροποποιήσει τη δομή, αναζητώντας τρόπους να αυξήσει το μερίδιο των κερδών της ώστε να χρηματοδοτήσει μια μεγαλύτερη ανάπτυξή της, σε όρους βιομηχανοποίησης, αγροτικής παραγωγής, χρηματιστικής αυτονομίας, δημιουργώντας έτσι και τις συνθήκες για μια μεγαλύτερη και διαρκέστερη κοινωνική σταθερότητα στο εσωτερικό της. Για να αμυνθεί, αυτή τη στιγμή όξυνσης της σύγκρουσης, η Ρωσία είναι αναγκασμένη να αναζητήσει εναλλακτικές αγορές, που σε μεγάλο μέρος, πράγματι καταφέρνει να βρει. Το γεγονός αυτό οδηγεί ορισμένους να υποστηρίξουν ότι ήδη έχουμε μπει σε μια φάση απο-παγκοσμιοποίησης με το σχηματισμό δύο παγκοσμίων μπλοκ, το ένα γύρω από τις ΗΠΑ/Ευρώπη και το άλλο γύρω από την Κίνα/Ρωσία. Άλλοι εγκαινιάζουν την εποχή του πολυπολισμού, στην οποία κάθε χώρα θα μπορέσει να αναπτύξει τις ανάγκες της χωρίς να υποστεί την κυριαρχία κάποιου ηγεμόνα.
Πρόκειται φυσικά περί οπτικών ψευδαισθήσεων, ενός όρου που σίγουρα δεν αρέσει σε πολλούς. Το χρηματιστικό κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός που συνδέεται οργανικά μαζί του δεν μπορούν ποτέ να παραιτηθούν από την οικειοποίηση της μάζας της παραγμένης υπεραξίας σε κάθε επιμέρους γωνιά του κόσμου. Από την άλλη πλευρά, καμμιά καπιταλιστική χώρα, ισχυρή ή ασθενής, δεν μπορεί πλέον να κάνει χωρίς την παγκόσμια αγορά για να υποστηρίξει και να αναπτύξει τα δικά της επίπεδα παραγωγής πρώτων υλών, και, ακόμη περισσότερο, τα προϊόντα και τις υπηρεσίες της. Η απο-παγκοσμιοποίηση ή ο πολυπολισμός θα μπορούσαν, κατά συνέπεια, να επικρατήσουν, στην καλύτερη περίπτωση, για μια περιορισμένη χρονική περίοδο, κατά την οποία όμως θα αυξάνονταν, αναπόφευκτα, όλες οι προϋποθέσεις για μια νέα βίαιη παγκόσμια πολεμική σύρραξη. Είναι δηλαδή η κατάσταση που συμβαίνει αυτήν ακριβώς τη στιγμή, είτε σε ευρύτερα διεθνές, είτε σε στενότερα τοπικό επίπεδο, όπως π.χ. η στάση της νατοϊκής Τουρκίας, με την δυνατότητα προβολής των ιμπεριαλιστικών της αξιώσεων σε πολλαπλά μέτωπα ταυτόχρονα, δηλαδή στον Καύκασο, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη και στο Αιγαίο και την ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο, περιοχές που αποτελούν όλες, όχι τυχαία, εδάφη και θάλασσες της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας της.
Μέσα ή ενάντια στη παγκόσμια αγορά;
Η εμπλοκή της μέσα στη παγκόσμια αγορά αποτελεί, άρα, ένα σημείο πραγματικής αδυναμίας για την καπιταλιστική Ρωσία. Δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτή, και, για αυτό τον λόγο διεξάγει τον αγώνα της στην προοπτική ενός συμβιβασμού με όποιον κυριαρχεί στο εσωτερικό της. Όποιος όμως κυριαρχεί στο εσωτερικό της, δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί κανένα απολύτως συμβιβασμό, αντίθετα, διατρέχεται από την επείγουσα αναγκαιότητα να αναθεωρήσει προς τα κάτω όλους αυτούς τους συμβιβασμούς που ανέχθηκε (κατά την άποψή του) μέχρις στιγμής.
Η κρίση συσσώρευσης του κεφαλαίου και, στο εσωτερικό της, ο κίνδυνος έκρηξης της τεράστιας χρηματιστηριακής φούσκας, απαιτεί φρέσκο αίμα για να ανανεώσει τη ζωή της. Το αίμα και τον ιδρώτα του προλεταριάτου της Δύσης, το αίμα και τον ιδρώτα του διεθνούς προλεταριάτου, ακόμη και με τίμημα να καταστρέψει τα ίδια τα κράτη πίσω από τα οποία αυτό το τελευταίο αναζητά (μάταια) να αναπτύξει τις άμυνες του.
Η καπιταλιστική Ρωσία μπορεί ως εκ τούτου να πολεμήσει μέχρι ενός συγκεκριμένου ορίου ενάντια στην επίθεση που δέχεται, αλλά είναι έτοιμη να αποδεχθεί ένα συμβιβασμό, ο οποίος θα πληρωθεί κυρίως από πλευράς των δικών της εκμεταλλευόμενων τάξεων. Αυτές ( και μεγάλο μέρος αυτών της Ουκρανίας, σίγουρα στις ρωσόφωνες περιοχές) υποστηρίζουν την πολεμική προσπάθεια της χώρας, στο βαθμό που είναι απολύτως ενσυνείδητες του γεγονότος ότι αν άφηναν χώρο στα σχέδια της Δύσης αυτό θα σήμαινε άμεσα να κατακρημνιστούν πίσω στα φοβερά χρόνια του Γιέλτσιν ή διαφορετικά του Δυτικότροπου Μαϊντάν, για να μην πούμε ακόμη χειρότερα. Όμως, η προοπτική που βρίσκεται μπροστά τους θα θέσει στην ημερήσια διάταξη την ίδια την αναγκαιότητα του δικού τους πρωταγωνιστικού ρόλου μέσα στα πράγματα.
Πράγματι, ακόμη και στη περίπτωση που η Ρωσία θα κατόρθωνε να νικήσει στην Ουκρανία, πράγμα πιθανό, θα έπρεπε ακολούθως να αντιμετωπίσει μια σύγκρουση ακόμη σκληρότερη. Η καπιταλιστική της αναγκαιότητα να μην μπορεί να περπατήσει έξω από την παγκόσμια αγορά θα αποτελέσει για αυτήν ένα τεράστιο βαρίδι πάνω στα πόδια της. Κατά συνέπεια, η προοπτική η οποία διανοίγεται είναι η εξής: ή η Ρωσία συνθηκολογεί, με δραματικές συνέπειες για το προλεταριάτο της, ή ο ολικός πόλεμος. Στην πρώτη περίπτωση το προλεταριάτο-δεδομένου ότι θα αισθανθεί προδομένο από τη συνθηκολόγηση του κράτους-θα καλούνταν να σηκώσει άμεσα στις πλάτες του την τιμή του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και, φυσικά, θα έπρεπε υποχρεωτικά να αρνηθεί το βαρίδι στα πόδια του να εμπλακεί μέσα στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, και, άρα, να αναζητήσει εξαιτίας της ίδιας της πρακτικής αναγκαιότητας αναπαραγωγής της ίδιας του της ζωής, διαφορετικούς τρόπους από τον καπιταλισμό (κάτι δηλαδή αρκετά παρόμοιο με την Παρισινή κομούνα του 1871), βάζοντας έτσι εν δυνάμει τα ίδια τα θεμέλια να γίνει, για δεύτερη φορά στην ιστορία, ένα ζωντανό παράδειγμα για ολόκληρο το παγκόσμιο προλεταριάτο, χωρίς όμως , αυτή τη φορά, το βαρίδι της πρώτης, δηλαδή να ξεκινήσει πάλι από καθυστερημένες οικονομικές συνθήκες και ατελή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
Στη δεύτερη περίπτωση, θα έπρεπε απαραίτητα να αγωνιστεί για να υπερασπίσει την ίδια του τη ζωή από την καταστροφική απειλή ενός ολικού παγκοσμίου πολέμου. Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση, παρόλα αυτά, είναι πολύ δύσκολο ώστε μια πρωτοβουλία ενάντια στον παγκόσμιο πόλεμο του κεφαλαίου να μπορούσε να αναπτυχθεί με αφετηρία μονάχα τη Ρωσία. Θα υπήρχε η αναγκαιότητα ώστε ανάλογα σημάδια της ρήξης του μετώπου μεταξύ των τάξεων να εκδηλώνονταν επίσης, και κυρίως, στη Δύση. Από αυτή την πλευρά, όμως, για την ώρα, τα σημάδια απουσιάζουν παντελώς, αφού ακόμη και αυτοί που ανακοινώνουν με σχεδόν θριαμβευτικό ύφος τη θέλησή τους να αγωνιστούν ενάντια στον πόλεμο του κεφαλαίου, άπαξ απαγγείλουν τους συνήθεις διθυράμβους, επιδίδονται ακολούθως σε παραμορφωτικούς ακροβατισμούς για να χρεώσουν αποκλειστικά στη Ρωσία τις ευθύνες της εισβολής στην Ουκρανία ή για να τοποθετήσουν στο ίδιο επίπεδο έναν (χρηματιστικά, οικονομικά και στρατιωτικά ανέφικτο) ρωσικό ιμπεριαλισμό με αυτόν της Δύσης….
Οικονομική κρίση καταστροφικών διαστάσεων
Στη Δύση, όπως προαναφέρθηκε, η επίθεση ενάντια στη Ρωσία αναμοχλεύει τις πρώτες αντιφάσεις. Αυτές δεν αφορούν τους στόχους, αλλά την κατανομή των οφελών και των ζημιών, για την ώρα αναφορικά με τον πόλεμο, ακολούθως για τα κέρδη μιας ενδεχόμενης νίκης. Ο αποκλεισμός της Ρωσίας από την παγκόσμια αγορά, ακόμη και αν προσωρινά πρόκειται μονάχα για την δυτική, προκαλεί, πράγματι, τεράστιες ζημιές στην ευρωπαϊκή οικονομία και πολύ μικρότερες στις Η.Π.Α. Οι Η.Π.Α, αντίθετα, αποκομίζουν ήδη σοβαρά οφέλη από την πώληση όπλων και ενεργειακών πόρων καθώς και από το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα κόστη για την ευρωπαϊκή οικονομία, σε όλα τα επίπεδα- που απεικονίζονται πλέον άμεσα στην ισοτιμία ευρώ-δολαρίου- τους δίνουν επιπλέον τη δυνατότητα να αυξήσουν κάθετα την ανταγωνιστικότητα της δικής τους βιομηχανικής παραγωγής, η οποία αντικατοπτρίζεται άμεσα και στη δυνατότητα καινούριων επενδύσεων (και όχι των Κινέζων για παράδειγμα) στις ευρωπαϊκές τους αποικίες, όπως π.χ. η Ελλάδα (βλέπε Microsoft, Google κ.τ.λ.).
Μάλιστα, τα δύο αυτά στοιχεία ( τα κόστη για την ευρωπαϊκή οικονομία και η αύξηση της βιομηχανικής ανταγωνιστικότητας των Η.Π.Α.) γεννούν ήδη δυσφορία μέσα στους ευρωπαϊκούς καπιταλιστικούς τομείς που συνδέονται με τη βιομηχανική παραγωγή. Τα προβλήματα είναι πολλαπλού χαρακτήρα και ο τετραγωνισμός του κύκλου δεν είναι εύκολος, αν όχι αδύνατος.
Για το χρηματιστικό κεφάλαιο που κυριαρχεί παγκοσμίως, με εφαλτήριο κυρίως τις Η.Π.Α., αλλά και για τις ίδιες τις Η.Π.Α. (που είναι πάντοτε επικίνδυνα εκτεθειμένες σε σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις) ως κρατική οντότητα, είναι αναγκαίο να αυξηθεί περαιτέρω η συγκεντροποίηση την κερδών προς δικό τους όφελος, απομειώνοντας ακόμη και τα μερίδια των κερδών των ίδιων τους των συμμάχων. Μάλιστα, όσο δυσκολότερο καθίσταται για τις Η.Π.Α. να αντιπαρατεθεί στη Ρωσία(και τη Κίνα) στην προσπάθεια ανόδου τους στη παγκόσμια κλίμακα, ακόμη περισσότερο καθίσταται επιτακτικό για το χρηματιστικό κεφάλαιο και τις Η.Π.Α. να αυξήσουν την πίεσή τους πάνω στους συμμάχους τους, πέρα φυσικά απ’ όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Για τους συμμάχους των Η.Π.Α., το δίλλημα παραμένει σαιξπηρικού χαρακτήρα. Έχουν επιτακτική ανάγκη ώστε οι Η.Π.Α. να διατηρήσουν την εξουσία της σταθεροποίησης του σημερινού κόσμου, επειδή το γεγονός αυτό συμπεριλαμβάνει και την ίδια τους τη δυνατότητα να καρπωθούν τα οικονομικά κέρδη που συνεχίζουν να υλοποιούν παντού ανά το κόσμο, διατηρώντας έτσι τους δικούς τους γεωπολιτικούς χώρους κυριαρχίας, ενώ ταυτόχρονα δεν θα επιθυμούσαν να καταξοδευτούν σε στρατιωτικές δαπάνες για να υποστηρίξουν αυτές τους τις αξιώσεις.
Όπως ήδη ειπώθηκε, όμως, αυτές οι αντιφάσεις δεν είναι σε θέση να προκαλέσουν σοβαρά ρήγματα στο κοινό δυτικό μέτωπο, τουλάχιστο μέχρι τη στιγμή που δεν θα έκανε την εμφάνισή της μια σοβαρή και ισχυρή ταξική σύγκρουση. Όλοι αυτοί οι κύριοι-και οι κυρίες-λοιπόν είναι αναγκασμένοι να παραμείνουν ακόμη για μεγάλο χρονικό διάστημα αγκαζέ, ίσως και για πάντα, αναζητώντας να αντιμετωπίσουν από κοινού την πολυσύνθετη φάση που βρίσκεται πλέον προ των πυλών: μεταξύ της οικονομικής κρίσης και των πολεμικών κρίσεων. Η έλλειψη πρώτων υλών και η αύξηση των τιμών (βλέπε πληθωρισμός) που προκλήθηκε από τις κυρώσεις για να αποπέμψουν τη Ρωσία από την παγκόσμια αγορά, αφού περαστεί πρώτα από τη ζυγαριά η κατανομή των ζημιών που προκλήθηκαν, θα προκαλέσει σε κάθε περίπτωση μέσα στην πραγματική οικονομία μια οικονομική κρίση καταστροφικών διαστάσεων, ίσως και μια πραγματική και καθαυτή ύφεση μακράς διαρκείας. Θα δοθεί φυσικά, όπως πάντα, προτεραιότητα να διασωθεί στο βαθμό που θα είναι εφικτό το χρηματιστικό κεφάλαιο, με τη διάθεση καινούριας νομισματικής ρευστότητας με μηδενικό επιτόκιο για λόγους, αυτή τη φορά, πολεμικής αναγκαιότητας, έπειτα από αυτούς της υγειονομικής και όταν αυτό δεν θα είναι πλέον εφικτό, θα αναζητηθεί να υπάρξει πέρασμα σε μια φάση ελεγχόμενου και καθοδηγούμενου ξεφουσκώματος της χρηματιστηριακής φούσκας, σε βάρος των μικρών αποταμιευτών και των κρατών που συνεχίζουν να αυξάνουν το δημόσιο χρέος τους και, ακόμη περισσότερο, εκείνων των χωρών που βρίσκονται ήδη εγκλωβισμένες μέσα στην τανάλια της τυραννίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Δύσης.
Κατά συνέπεια, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις και τα μεσαία στρώματα που ανήκουν στη σφαίρα των ιδιοκτητών και της διανόησης, θα εξωθηθούν ολοένα περισσότερο σε συνθήκες διαβίωσης και εργασίας που θα χειροτερέψουν δραματικά με την αύξηση της ανεργίας και της αβεβαιότητας.
Για αυτούς τους λόγους, ο κίνδυνος οξυμένων κοινωνικών συγκρούσεων γίνεται πάντοτε μεγαλύτερος. Πως ακριβώς όμως πρέπει να αντιμετωπιστεί;
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης ως υπόδειγμα.
Η πολιτικο-υγειονομική διαχείριση της πανδημίας δημιούργησε μια χρήσιμη εμπειρία και μια σειρά χρήσιμων εργαλείων κατάλληλων για αυτό το σκοπό. Το κράτος επανάκτησε το ρόλο που υποδύονταν στη νέο-φιλελεύθερη εποχή, αυτόν του καλοκάγαθου αντιπρόσωπου της εθνικής κοινότητας και μπόρεσε, με αυτό τον τρόπο, να πάρει μέτρα ελέγχου και κοινωνικής πειθάρχησης πάνω στα άτομα που πριν θεωρούνταν αδιανόητα. Αυτό κατέστη δυνατό διότι η πλειοψηφία του πληθυσμού εκδήλωσε τον κίνδυνο του θανάτου εξαιτίας ενός ιού, αποδεχόμενη την κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη ζωή της και θεώρησε, κατά συνέπεια, αναγκαίο να αναθέσει στο κράτος, στο μεγάλο κεφάλαιο, στην επιστήμη του και στην τεχνολογία του, την ίδια την διάσωσή και την υγεία της.
Εξαιτίας, λοιπόν, μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης που θεωρήθηκε αντικειμενικού χαρακτήρα αναφάνηκε ως αναγκαίο: 1. Η παραχώρηση στο κράτος των ατομικών δικαιωμάτων και της αυτονομίας της ζωής των ατόμων, επιτρέποντας του να αποφασίσει ποιες θεραπείες και ποιες φαρμακευτικές αγωγές να εισάγει στα σώματα μας! 2. Η αποδοχή πολλαπλών μορφών πειθάρχησης και μια γενική συμπίεση του επιπέδου των κοινωνικών σχέσεων και της κατανάλωσης! 3. Η αποδοχή μιας επέκτασης της εξουσίας ελέγχου των τεχνολογικών μηχανισμών και, κυρίως αυτών που διαχειρίζεται το κράτος. (οι τηλεφωνικές υποκλοπές είναι ένα ελάχιστο αποτέλεσμα τους και όχι το αίτιο).
Αυτό ακριβώς το παράδειγμα-υπόδειγμα προορίζεται να σημαδέψει την ιστορική φάση που μόλις ξεκίνησε:
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης αναγνωρισμένη ως αντικειμενική πραγματικότητα που προσβάλλει τη ζωή του ατόμου και προκαλεί την εκχώρηση εξουσίας στο κράτος και στη τεχνοκρατία του μεγάλου κεφαλαίου, ως μια sine qua no αναγκαιότητα, για την προάσπιση της γυμνής ζωής του καθενός. Από τη μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην επόμενη, διαμέσου μιας κρίσης του κεφαλαίου εποχικών διαστάσεων, που κανείς δεν γνωρίζει πως ακριβώς να επιλύσει, αλλά που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αποφευχθεί να μεταβληθεί σε μια κοινωνική και πολιτική κρίση, ικανή να αμφισβητήσει τα ίδια τα θεμέλια των κοινωνικών σχέσεων της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας.
Το γαϊτανάκι αυτό δεν έχει κανένα τέλος όπως είναι πλέον ξεκάθαρο ακόμη και στους πιο κακόπιστους. Δεν πρόλαβε καν να τελειώσει η υγειονομική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και άρχισε αυτή η πολεμική (που προκλήθηκε όχι από τον ίδιο τον πόλεμο αλλά από τις κυρώσεις) όσο αφορά την τροφοδοσία της ενέργειας, των πρώτων υλών και των τροφίμων ενώ βρίσκεται ήδη σε προετοιμασία στα εργοτάξια του κεφαλαίου (για να μην ξεχνιόμαστε) και η κλιματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με τον δηλωμένο εχθρό της από πλευράς της συνήθους επιστήμης: το διοξείδιο του άνθρακα. Κάθε φορά δηλαδή η γυμνή φυσική ζωή του ατόμου διαφαίνεται ότι απειλείται από ένα κοινό εχθρό. (Εδώ φυσικά δεν είναι ό χώρος για μια εμβάθυνση του άλλου διαχρονικού θεάτρου του παραλόγου: των αποκαλούμενων ελληνο-τουρκικών (δια-κρατικών) σχέσεων).
Κάθε φορά, φυσικά, τα πολιτικά υποκείμενα που είναι σε θέση να επιλύσουν ή να διευθετήσουν την απειλή της επίθεσης και της εισβολής είναι το κράτος, υποστηριζόμενο και καθοδηγούμενο από το μεγάλο κεφάλαιο και η προφασιζόμενη ικανότητα του να διαχειριστεί τη διακυβέρνηση των ανθρώπων και της φύσης με την τεχνοκρατική κυβερνησιμότητα που εκφράζεται στην πράξη με τη χρήση των αλγόριθμων.
Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα της δημοκρατίας σήμερα, η οποία παραμένει ένας αντικατοπτρισμός, μια φαινομενολογία του πνεύματος, όπως θα έλεγε και ο Χέγκελ και αυτό το πράγμα θα συνεχίσει να ισχύει όσο οι αποκαλούμενοι πολίτες-έτερος αντικατοπτρισμός- θα εξακολουθούν να είναι ουσιαστικά ανύπαρκτοι (φαντάσματα) μέσα στη σφαίρα της δημόσιας ζωής.
Κοινωνική πειθάρχηση
Καθεμιά από τις καινούριες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης καθώς και η διασταύρωσή τους αποτελούν (για το κεφάλαιο και το κράτος) σπουδαίες ευκαιρίες (που το ομολογούν ευθέως και οι ίδιοι άλλωστε) ώστε να τελειοποιήσουν τα εργαλεία κοινωνικής πειθάρχησης τα οποία ρίχτηκαν στη μάχη με αφορμή την εκδήλωση της πανδημίας.
Για να αντιμετωπιστούν οι ενεργειακές ελλείψεις, αυτές των τροφίμων, για να διασωθεί ο κόσμος από το διοξείδιο του άνθρακα, για να καταστεί δυνατό να χαλιναγωγηθεί η εκρηκτική μάζα της φούσκας του χρηματιστικού κεφαλαίου (ακόμη και για να μπορέσει να αναχαιτισθεί ένας πολιτικά στρυμωγμένος και σχετικά απομονωμένος χασάπης σαν τον Ερντογάν και οι επίδοξοι διάδοχοι του από τις αξιώσεις τους στην Ανατολική Μεσόγειο) κρίνονται φυσικά ακόμη περισσότερο αναγκαία, για το κοινό καλό, ο διεισδυτικός έλεγχος του κράτους, ο αμοιβαίος έλεγχος μεταξύ των πολιτών και η σταδιακή εισαγωγή και εφαρμογή, σε κοινωνικό επίπεδο, των πράσινων (ψηφιακών) ταυτοτήτων.
Εδώ είμαστε υποχρεωμένοι να σημειώσουμε ότι η ψηφιακή ταυτότητα δεν είναι μια φαινομενολογία του πνεύματος, αλλά αντίθετα, η εφαρμογή της πολιτικής του ολοκληρωτικού ελέγχου και άρα της καταστολής που έχει προηγουμένως ληφθεί σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο και όπως φαίνεται για την ώρα, υλοποιείται υπό το απλανές βλέμμα της βουβής συναίνεσης των αποκοιμισμένων υπηκόων.
Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι το οξύμωρο γεγονός που παρατηρείται για πολλοστή φορά-αναφερόμαστε σε επίπεδο κοινωνικών κινημάτων-είναι ότι ενώ τα αντανακλαστικά αυτών των τελευταίων, σε πολλές περιπτώσεις, εκλαμβάνουν-σωστά- ως ολοκληρωτισμό την πολιτική συγκεκριμένων αυταρχικών καθεστώτων-όπως η ιρανική πολιτική θεοκρατία-με ιδιαίτερο τρόπο ενάντια στην ελευθερία των γυναικών- ας μην παραγνωρίζουμε όμως ότι η πατριαρχία αποτελεί ένα από τα θεμέλια όχι μονάχα της θεοκρατίας αλλά και ολόκληρου του αστικού καπιταλιστικού εποικοδομήματος από τις καταβολές του-αδυνατούν, πολύ πιθανά, παρά ταύτα, να συνειδητοποιήσουν τον σύγχρονο δημοκρατικό ψηφιακό ολοκληρωτισμό που εκφράζεται αναμφίβολα στο πρόσωπο της πολιτισμένης κυρίας και προέδρου της ευρωπαϊκής επιτροπής, Ούρσουλας φον Ντερλάϊεν.
Πρόκειται φυσικά περί οπτικών αυταπατών αλλά όχι μόνο. Το πρόβλημα βάθους παραμένει ο γνωσιολογικός τοίχος που το κεφάλαιο και το κράτος υψώνουν γοργά μέσα στον κοινωνικό χώρο στην απόπειρα τους να διασωθούν μέσω της ψηφιακής τους φυγής προς τα εμπρός. Το ίδιο το ΝΑΤΟ, άλλωστε, ως οι πλέον ειδικοί στην τέχνη του πολέμου, κάνει πλέον ξεκάθαρα λόγο για γνωσιολογικό πόλεμο ως σύγχρονο είδος πολέμου πέρα των ήδη γνωστών.
Ας περάσουμε όμως στο δια ταύτα.
Το απαύγασμα αυτού του συστήματος ελέγχου και πειθάρχησης είναι η Ψ.Τ., η ψηφιακή ταυτότητα, ένα πορτοφόλι προσωπικών δεδομένων, ώστε να είναι δυνατό να εξακριβωθεί η συμβατότητα του καθενός ατόμου στις συμπεριφορές που προτείνονται από το κράτος έτσι ώστε να προωθηθεί το αποκαλούμενο κοινό καλό. Η Ψ.Τ. είναι ο τελικός στόχος του G.P. (green pass) και των εμβολιαστικών διαβατηρίων, χρήσιμη στο άμεσο μέλλον επίσης και για τη διανομή των τροφίμων, το αποτύπωμα του άνθρακα, το ψηφιακό νόμισμα, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, την πρόσβαση στο διαδίκτυο, τον έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων, της συνδικαλιστικής και της πολιτικής δράσης κ.τ.λ.
Για να μπορέσει υλοποιηθεί πρέπει να ολοκληρωθεί η διαδρομή συλλογής δεδομένων: βιομετρικά στοιχεία, ιατρικές καρτέλες υγείας, οικονομικοί πόροι, καταναλωτικές συνήθειες καθώς και ολόκληρο το τόξο των ανθρωπίνων εμπειριών πρέπει να αρχειοθετηθούν μέσα σε μια διαδραστική βάση δεδομένων. Και οπωσδήποτε πρέπει να ολοκληρωθούν τα νέα λειτουργικά συστήματα 5G και 6G. Τα προβλήματα προς επίλυση είναι, κατά συνέπεια, ακόμη τεράστια, όμως, στο μεταξύ, από την μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην άλλη, τοποθετημένα ως ζωτικής σημασίας για τη ζωή του κάθε ατόμου αλλά και της συλλογικότητας, θα πραγματοποιούνταν σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση μιας ολοκληρωτικής πειθάρχησης.
Οι συντεταγμένες αυτού πολιτικού σχεδίου είναι ήδη ξεκάθαρα διατυπωμένες όχι μόνο μέσα στα think tanks του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά επίσης και μέσα στις δράσεις και τα προγράμματα όλων των δυτικών κυβερνήσεων με αφετηρία την κήρυξη της πανδημίας. Με αυτό το σχέδιο διατυπώνεται ένας νέος ολοκληρωτισμός που ξεπερνά και τελειοποιεί αυτόν που υλοποιήθηκε στο παρελθόν από πλευράς τόσο του φασισμού όσο και του ναζισμού. Τώρα όπως και τότε δεν πρόκειται περί μιας καθαρής και απλής δικτατορίας που επιβάλλεται καταφεύγοντας μονάχα στη βία, η οποία επιφυλάσσεται μόνο σε όποιον αντιστέκεται και αντιπαρατίθεται ανοικτά σε αυτήν. Τώρα όπως και τότε βρίσκονται σε λειτουργία μηχανισμοί που αναζητούν πρωτίστως να κερδίσουν τη συναίνεση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Τώρα όμως περισσότερο από τότε ο ολοκληρωτισμός κατορθώνει πλέον στην κυριολεξία να είναι πανταχού παρών, μέσα σε κάθε πτυχή της συλλογικής και της ατομικής ζωής. Ένας ολοκληρωτισμός με διπλό χαρακτήρα: ολοκληρωτισμός του κεφαλαίου που κατάφερε να διεισδύσει μέχρι τις πιο μύχιες εκδοχές της επιθυμίας του καθενός, ολοκληρωτισμός του κράτους που επιβάλει την εξουσία του ως προϊόν καλής πίστης των αιτημάτων που προέρχονται από τα κάτω!
Κρίση εποχικών διαστάσεων για το κεφάλαιο
Βρισκόμαστε στο μέσο μιας κρίσης εποχικών διαστάσεων για το κεφάλαιο. Αυτή δεν είναι πλέον διαχειρήσιμη με τα συνηθισμένα εργαλεία που κάποτε ήταν σε θέση να επανεκκινήσουν τον καινούριο κύκλο της συσσώρευσης. Ο νέος ολοκληρωτισμός καθίσταται, κατά συνέπεια, μια εκ των ουκ άνευ αναγκαιότητα προκειμένου να αντιμετωπιστεί δραστικά ο κίνδυνος των ταξικών συγκρούσεων σε πλανητική κλίμακα που θα μπορούσαν να θέσουν με τη σειρά τους σε σοβαρό κίνδυνο τα ίδια τα θεμέλια των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων.
Το κεφάλαιο έχει εξαντλήσει πλέον τις δυνατότητες του να την χαλιναγωγήσει διαμέσου των τυπικών αλλά και των ουσιαστικών διαμεσολαβήσεων, όπως δηλαδή είχε πράξει κατά τη φάση της σοσιαλδημοκρατικής και αργότερα της νέο-φιλελεύθερης συναίνεσης. Ένα είδος συναίνεσης, πράγματι, κυριαρχούσε, ακόμη και κατά τη διάρκεια της νέο-φιλελεύθερης εποχής.
Οι εκμεταλλευόμενες τάξεις ήταν υποταγμένες στην γεωμετρικά αυξανόμενη αβεβαιότητα της ζωής τους και στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης τους, αλλά, τουλάχιστο, μπορούσαν ακόμη να εξισορροπήσουν, εν μέρει, αυτή τη κατάσταση διαμέσου μιας γενικευμένης πρόσβασης στο δανεισμό, ο οποίος διευκολύνονταν από την αύξηση του πλασματικού κεφαλαίου και της ίδιας του της αναγκαιότητας να βρει καινούριες μορφές αξιοποίησης καθώς και από τη ψευδαίσθηση του ατόμου ιδιοκτήτη που έφτασε στο σημείο να θεωρεί τον ίδιο του τον εαυτό ως ένα κεφάλαιο προς επένδυση, επίσης και προς τη κατεύθυνση εξάσκησης της απαιτούμενης ευφυΐας ώστε να εκμεταλλευτεί τις κατάλληλες ευκαιρίες πλουτισμού που του προτείνονταν από πλευράς του διεθνούς χρηματιστηριακού Λούνα-παρκ. Ο ολοκληρωτισμός καθίσταται, επιπλέον, μια αναγκαιότητα ως προς τους στόχους της πειθάρχησης που απαιτούνται στη κατεύθυνση μιας ολοένα πιθανότερης παγκόσμιας σύρραξης.
Όλα αυτά, όμως, θα μπορέσουν να υλοποιηθούν πολύ δύσκολα χωρίς βαθιές κοινωνικές αντιστάσεις, χωρίς ταξικές συγκρούσεις, μέσα στις ποικιλόμορφες διαστάσεις που αυτές μπορούν να εκδηλωθούν παγκοσμίως, ακόμη και όταν στη προκειμένη περίπτωση θα είναι υποχρεωμένες να αντιμετωπίσουν δραματικά πιο σύνθετες συνθήκες αναφορικά με την καταστολή, τον έλεγχο και τη πειθάρχηση. Αντιστάσεις ενάντια στα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης και ενάντια στην επίθεση στις συνθήκες ζωής και εργασίας, ενάντια στη πειθάρχηση-υγειονομικού, διατροφικού, ενεργειακού, κλιματικού χαρακτήρα, κ.τ.λ.-, ενάντια στη στρατιωτική επιστράτευση και στις καταστροφές που προκαλούνται από τους τοπικούς ή τους ολικούς πολέμους.
Το ερώτημα που κατά την άποψη μας προκύπτει όχι μόνο για τους αναρχικούς αλλά και για όλους τους συνεπείς αντι-καπιταλιστές αγωνιστές, πέραν της πολιτικής και οργανωτικής τους δέσμευσης και πάνω στο οποίο είναι απαραίτητο να επικεντρωθούμε, είναι αν είναι εφικτό να αντισταθούμε ενάντια στον καινούριο ολοκληρωτισμό της εποχικών διαστάσεων κρίσης του κεφαλαίου, αναπτύσσοντας απλά μια νέα μορφή αντιστασιακής- αντάρτικης δράσης που στοχεύει στην αποκατάσταση των ζημιών, ή μήπως μέσα από τους κόλπους αυτών την αντιστάσεων θα μπορούσε επιτέλους να ξεπηδήσει η ίδια η αναγκαιότητα να ξεφορτωθούμε οριστικά την ίδια την καπιταλιστική σχέση;
Η καπιταλιστική σχέση είναι ένας από τους διάφορους τρόπους με τους οποίους η ανθρωπότητα αντιμετώπισε το πρόβλημα της αναπαραγωγής της ίδιας της ατομικής ζωής καθώς και αυτής του είδους. Σήμερα αυτή η σχέση βρίσκεται πλέον στα ιστορικά της όρια. Αφού πρώτα παρήγαγε και αναπαρήγαγε τον εαυτό της επιτρέποντας, καλώς ή κακώς, επίσης και την αναπαραγωγή της ανθρώπινης ζωής, έχει αρχίσει πλέον ξεκάθαρα να αντιπαραθέτει την πρώτη στη δεύτερη. Η διατήρηση της καπιταλιστικής σχέσης επιβάλει πλέον την οπισθοδρόμηση της ανθρώπινης ζωής:
-παράγει μια αυξανόμενη μάζα πλεονάζοντος πληθυσμού, άχρηστου στην αναπαραγωγή της αν όχι και εμπόδιου (πάνω σαυτό το ζήτημα θα ήταν χρήσιμο να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε, με προσοχή αλλά χωρίς ταμπού, μια έρευνα αναφορικά με τα σχέδια μείωσης του πληθυσμού, τα οποία δεν υπάρχουν μονάχα μέσα στο άρρωστο μυαλό κάποιου συνωμοσιολόγου)!
-επεκτείνει την πρακτική της εργασίας με μισθούς που είναι κάτω από το όριο της επιβίωσης! -επιτρέπει πλέον την αναπαραγωγή της ατομικής ζωής μονάχα αν κάποιος παραιτηθεί από κάθε μορφή ανθρώπινης αυτονομίας και αποδεχτεί να μεταβληθεί σε χειραγωγούμενο ρομπότ εξ αποστάσεως χάρη στο μετανθρωπισμό και στον ενισχυμένο από την Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ) άνθρωπο.
Η κοινωνική αντιπολίτευση ενάντια στην εξουσιαστική διαχείριση της πανδημίας, στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και στο GP (πράσινο διαβατήριο υγείας), αποτελεί μονάχα ένα μικρό παράδειγμα και παρακαταθήκη του πως μπορούν να αναδυθούν σε κοινωνικό επίπεδο μαζικές κινητοποιήσεις που απομακρύνονται από το σύνηθες συνδικαλιστικό έδαφος, χωρίς απαραίτητα να το αρνούνται και τοποθετούνται αντίθετα μέσα σε αυτό που μας επιβάλει ο αντίπαλος, το οποίο φαινομενικά ήταν υγειονομικό αλλά στην πραγματικότητα ήταν εξολοκλήρου πολιτικό. Αυτό ακριβώς είναι το καθοριστικό στοιχείο που χαρακτήρισε και ενοποίησε τη διεθνή κινητοποίηση πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Παρόλη την υπάρχουσα σύγχυση που προκάλεσε φυσιολογικά ένα παρόμοιο πρωτόγνωρο, σε παγκόσμια κλίμακα, φαινόμενο, υπήρξε ξεκάθαρη η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν επρόκειτο για απλές υγειονομικές και παρα-υγειονομικές παρεμβάσεις, αλλά για μια εκδοχή ολοκληρωτικής κυριαρχίας από πλευράς των κυρίαρχων ελίτ για να προκαλέσουν μια αδιασάλευτη κοινωνική πειθάρχηση με απώτερο στόχο αυτόν της υλοποίησης μιας βαθιάς αναδιάρθρωσης των οικονομικών, των πολιτικών και των κοινωνικών συνισταμένων σε βάρος των εκμεταλλευόμενων τάξεων και των μεσαίων στρωμάτων σε διαδικασία φτωχοποίησης. Και παρόλη την προαναφερόμενη σύγχυση στο εσωτερικό αυτού του κινήματος, άρχισε να αναφαίνεται πλέον η αμφιβολία ότι ίσως τελικά το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι το καλύτερο πράγμα για την ανθρώπινη ζωή.
Οι ίδιες ακριβώς αμφιβολίες έχουν αρχίσει να αναφαίνονται επίσης ανάμεσα σε εκατομμύρια άτομα που αρνούνται την εργασία με μισθούς που δεν προσφέρουν πλέον ούτε το μίνιμουμ για την απλή επιβίωση. Οι ίδιες αμφιβολίες που υφέρπουν μεταξύ των εργαζομένων που βλέπουν ότι δεν πρόκειται πλέον να εργάζεσαι για να μπορείς να ζεις, αλλά να ζεις για να εργάζεσαι. Αυτό ισχύει όχι τόσο ως συνείδηση ιδεολογικού χαρακτήρα αλλά ως πρακτική αναγκαιότητα: για να μπορέσει κάποιος να απαγκιστρωθεί σήμερα από την ολική κυριαρχία, για παράδειγμα, δεν είναι αρκετό να αρνηθεί τον εμβολιασμό και το πράσινο διαβατήριο υγείας, αλλά μάλλον είναι αναγκαίο να αρνηθεί την υποταγή ολόκληρης της ζωής του στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, ενός κοινωνικού συστήματος που έφτασε πλέον στο σημείο να επιτρέπει να ζει μονάχα όποιος, ακριβώς, παραιτείται από κάθε δυνατή αυτονομία. Η σωστή απάντηση, άρα, στο συνεχώς επαναλαμβανόμενο δίλλημα της ιστορίας: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, αν σκοπεύουμε φυσικά να πάρουμε το μάθημα της ιστορίας, έξω πλέον από κάθε σοσιαλ-δημοκρατική και παλαιο-κομουνιστική σταλινική ψευδαίσθηση, είναι σήμερα μονάχα ο αντιεξουσιαστικός σοσιαλισμός.
Η κρίση του κεφαλαίου προετοιμάζει για το προλεταριάτο καθώς και για όλους τους καταπιεσμένους από τον ιμπεριαλισμό λαούς του κόσμου μονάχα ένα μέλλον (άμεσο και απώτερο) εξαθλίωσης και δουλείας τόσο στο κράτος όσο και στο κεφάλαιο.
Όμως, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία, μπορεί να αναπτυχθεί μια πρακτική μαζική αντίσταση που να βάζει τα θεμέλια για την ανάπτυξη μιας πραγματικής αναγκαιότητας της κατάργησης της καπιταλιστικής σχέσης, της υπέρβασης της με μια ανθρώπινη κοινότητα κοινωνικών ατόμων που καταργεί, όχι φυσικά με κυβερνητικά διατάγματα κάποιας δικτατορικής εξουσίας, αλλά ως αποτέλεσμα ενός πραγματικού μαζικού διεθνούς κινήματος-που μονάχα από αυτό θα μπορούσε επίσης να προκύψει μια συγκεκριμένη πολιτική, θεωρητική και οργανωτική εκδοχή-την εμπορευματική ανταλλαγή, το μισθό, το χρήμα και το κράτος καθώς και όλα τα φοβερά συνεπακόλουθα τους: την εκμετάλλευση, την καταπίεση, τις απάνθρωπες σχέσεις, την καταστροφή της ανθρώπινης ζωής και της φύσης που αυτοί οι εξουσιαστικοί θεσμοί φέρνουν μέσα τους εδώ και χιλιετηρίδες.
4. Συνέντευξη με αναρχοσυνδικαλιστές της RKAS στην ανατολική Ουκρανία
Συνέντευξη του Αυτολεξεί με δύο αναρχικούς από την ανατολική Ουκρανία. Οι ίδιοι δραστηριοποιήθηκαν πολιτικά για δεκαετίες στην ανατολική Ουκρανία μέχρι και πριν από την εισβολή του 2014 – όπου κατέρρευσε η δυνατότητα κάθε αδιαμεσολάβητης πολιτικής δράσης. Είναι κι οι δυο τους, αυτό που πολλοί συνηθίζουν να ονομάζουν απλοϊκά «ρωσόφωνοι» πολίτες της Ουκρανίας. Αφορμή της συνέντευξής μας αποτέλεσε η τέλεση των δημοψηφισμάτων του Πούτιν στην εν λόγω περιοχή καθώς και η συκοφάντηση της αναρχικής οργάνωσης, στην οποία συμμετείχαν και αποτελούσαν ιδρυτικά μέλη οι ίδιοι, με ψευδείς ειδήσεις που διοχετεύτηκαν προσφάτως σε ελληνικά εναλλακτικά μίντια. Συνεχίζουμε να δίνουμε φωνή στους άμεσα εμπλεκόμενους αυτού του βάρβαρου πολέμου φυσικής βίας και κατασυκοφάντησης. Μια φωνή που τα κράτη και τα οργανωμένα πολιτικά συμφέροντα επιχειρούν να φιμώσουν:
Yavor Tarinski: Γεια σας και σας ευχαριστούμε πραγματικά που βρήκατε τον χρόνο να μας μιλήσετε εν μέσω εμπόλεμης ζώνης. Ας ξεκινήσουμε με το να σας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Σε ποιο μέρος της Ουκρανίας ζείτε;
Anatoliy Dubovik (A.D.): Το όνομά μου είναι Ανατόλι Ντούμποβικ. Είμαι 50 ετών, αναρχικός από το 1989. Γεννήθηκα στο Καζάν (Ρωσία) και ζω εδώ και πάνω από 30 χρόνια στην Ουκρανία, στην πόλη Ντνίπρο (πρώην Ντνεπροπετρόβσκ, παλαιότερα Αικατερινοσλάβ). Πρόκειται για το ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας.
Sergiy Shevchenko (S.Sh.): Το όνομά μου είναι Σεργκέι Σεβτσένκο. Είμαι 48 ετών, αναρχικός από το 1988. Γεννήθηκα και έζησα στο Ντονέτσκ, το κέντρο του Ντονμπάς. Το 2014, αναγκάστηκα να φύγω για το Κίεβο μετά την έναρξη της αποσχιστικής εξέγερσης, ρωσικής έμπνευσης, στην πόλη μου. Βρίσκομαι στο μέτωπο από τα τέλη Φεβρουαρίου 2022.
Y.T.: Είστε και οι δύο γνωστά μέλη της ιστορικής αναρχοσυνδικαλιστικής ομάδας RKAS. Μπορείτε να μας πείτε κάτι περισσότερο γι’ αυτήν και τις δραστηριότητές της πριν από τον πόλεμο;
A.D. και S.Sh.: Πρώτα απ’ όλα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η RKAS δεν υπήρξε απλώς μια ομάδα αλλά μια οργάνωση. Όταν το αναρχικό κίνημα άρχισε να αναβιώνει στην ΕΣΣΔ στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μαστιζόταν από ανευθυνότητα, έλλειψη στρατηγικής, μη σοβαρή προσέγγιση των σκοπών του – πολλοί απλά «έπαιζαν με τον αναρχισμό». Η αναβίωση του αναρχικού κινήματος ξεκίνησε στο Ντονέτσκ, όταν εκπρόσωποι αρκετών μικρών ομάδων και μεμονωμένοι ακτιβιστές που δεν είχαν χάσει την πίστη τους στα ιδανικά τους συγκεντρώθηκαν για να δημιουργήσουν τη δική τους οργάνωση. Έτσι, ως εναλλακτική λύση στο, ως τότε, χαοτικό κίνημα, το 1994 δημιουργήθηκε η RKAS, η Επαναστατική Συνομοσπονδία Αναρχικών-Συνδικαλιστών που πήρε το όνομά της από τον Νέστορ Μάχνο. Ήταν μια οργάνωση –ακριβώς μια οργάνωση αναρχικών– που εισήγαγε σαφέστερες αρχές εργασίας: προγραμματισμός, συστηματικότητα, εσωτερική πειθαρχία, καταμερισμός αρμοδιοτήτων μεταξύ των μελών της και ούτω καθεξής.
Όλα αυτά απέδωσαν καλά αποτελέσματα, αν και όχι αμέσως. Λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή της, η RKAS ήταν μια οργάνωση που δραστηριοποιούνταν σε διάφορες περιοχές της Ουκρανίας και ήταν αρκετά επιτυχημένη. Συμμετείχαμε στο εργατικό κίνημα, στο φοιτητικό κίνημα, είχαμε σημαντική επιρροή στο ανεξάρτητο συνδικαλιστικό κίνημα, ιδίως μεταξύ των ανθρακωρύχων του Ντονμπάς, όπου εκπρόσωποι της RKAS συμμετείχαν σε τοπικές και περιφερειακές απεργιακές επιτροπές. Συμμετείχαμε σε ένα πανουκρανικό κίνημα για την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων και την εναντίωση στην επιδείνωση της εργατικής νομοθεσίας.
Προχωρήσαμε σε διάφορες εκδοτικές πρωτοβουλίες. Η πρώτη ήταν η εφημερίδα Αναρχία [1993-2013], η οποία κυκλοφορούσε σχεδόν όλα τα χρόνια της ύπαρξης της RKAS. Εκδίδαμε επίσης το Αναρχοσυνδικαλιστικό Ενημερωτικό & Αναλυτικό Δελτίο, διάφορες εκδόσεις για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες – την εφημερίδα των εργαζομένων Φωνή της Εργασίας, τη φοιτητική εφημερίδα Ενότητα, το περιοδικό της νεολαίας Επαναστατημένη Ουκρανία και άλλα. Μοιράζαμε επίσης προπαγανδιστικά και θεωρητικά φυλλάδια διαφόρων συγγραφέων, από τα κλασικά έργα του Μπακούνιν και του Μαλατέστα μέχρι έργα σύγχρονων συγγραφέων.
(Βίντεο από την Πρωτομαγιά του 2011 στο Ντονέτσκ)
Με την πάροδο του χρόνου η RKAS εξελίχθηκε σε κάτι σαν μια μικρή Διεθνής – είχαμε τμήματα σε άλλες χώρες, κυρίως στη Γεωργία και το Ισραήλ. Δεν κράτησαν για πολύ, αλλά υπήρξαν. Και λίγο πριν από την έναρξη του πολέμου [2014] εργαζόμασταν για τη δημιουργία μιας αναρχοσυνδικαλιστικής συνδικαλιστικής ένωσης στην Ουκρανία, της Γενικής Συνομοσπονδίας Αναρχοσυνδικαλιστικής Εργασίας. Αυτό δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί λόγω της ρωσικής εισβολής στην Κριμαία και το Ντονμπάς.
Y.T.: Μπορείτε να μας περιγράψετε ποια ήταν η αντίδραση της RKAS μετά την έναρξη των συγκρούσεων στην ανατολική Ουκρανία το 2014;
A.D. και S.Sh.: Η «σύγκρουση», δηλαδή η ένοπλη εισβολή, ξεκίνησε στη νότια Ουκρανία όταν ο ρωσικός στρατός κατέλαβε την Κριμαία τον Φεβρουάριο του 2014. Η ρωσικής έμπνευσης αυτονομιστική εξέγερση στα ανατολικά ξεκίνησε πιο μετά, περίπου ένα μήνα αργότερα.
Μας ήταν εξαρχής σαφές ότι η Ρωσία δεν μπορούσε να κομίσει τίποτα καλό στην Ουκρανία. Μέχρι το 2014, ένα αντιδραστικό αυταρχικό καθεστώς είχε ήδη εγκαθιδρυθεί στη Ρωσία που αρνιόταν όλα τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και καταδίωκε και κατέστρεφε βάναυσα κάθε ανεξάρτητη δραστηριότητα. Φυσικά, είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε πολλά ερωτήματα για το ουκρανικό κράτος και την άρχουσα τάξη στην Ουκρανία. Αλλά τουλάχιστον το αναρχικό κίνημα, το σοσιαλιστικό κίνημα στην Ουκρανία μπόρεσε να δράσει σχετικά ελεύθερα για κάποια χρόνια. Αρκεί να πούμε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξης του ανεξάρτητου ουκρανικού κράτους, δεν υπήρξε ούτε ένας πολιτικός αναρχικός κρατούμενος εδώ. Ταυτόχρονα, πολλές δεκάδες σύντροφοί μας στη Ρωσία κατέληγαν στις ρωσικές φυλακές – ένοχοι αποκλειστικά και μόνο για τις αναρχικές τους πεποιθήσεις. Γνωρίζαμε λοιπόν καλά τι σήμαινε ο Πούτιν για τις ελευθεριακές ιδέες.
Η αντίδραση της RCAS ήταν επομένως αμετάκλητη: κρίθηκε απαραίτητο να αντισταθούμε στη ρωσική επίθεση με όλα τα μέσα.
Αλλά εδώ προέκυψε αμέσως ένα πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι η RKAS ιδρύθηκε και υπάρχει εδώ και 20 χρόνια ως οργάνωση προπαγάνδας των αναρχικών ιδεών και ως οργάνωση υποστήριξης των αναρχοσυνδικαλιστικών δράσεων. Ως οργάνωση προσαρμοσμένη σε νόμιμες και ημι-νόμιμες μορφές ενασχόλησης σε καιρό ειρήνης. Ο πόλεμος άλλαξε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των άμεσων καθηκόντων που αντιμετωπίζουν οι ακτιβιστές του αναρχικού κινήματος στο εδώ και τώρα. Η παλιά οργάνωση, οι παλιές μορφές δραστηριότητας αποδείχτηκαν ότι ήταν απλά περιττές ή αδύνατες υπό τις νέες συνθήκες. Χρειάζονταν νέες μορφές και αρχές εργασίας, προσανατολισμένες κυρίως στην υπόγεια αντίσταση κατά των κατακτητών. Αυτό περιελάμβανε ένοπλη αντίσταση.
Ως εκ τούτου, τον Απρίλιο του 2014, διεξήχθη εκτενής συζήτηση μεταξύ των μελών της RKAS για τη νέα διαδικασία και τη στρατηγική αντίστασης με τα αποτελέσματά της να οδηγούν στη διάλυση της οργάνωσης. Έπειτα από αυτό, ξεκίνησε μια νέα φάση στην ιστορία του αναρχικού κινήματος στην Ουκρανία.
“Εργασία κατά του καπιταλισμού: Ενιαία εργατική συνομοσπονδία ανάρχο-συνδικαλιστών” από πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Ντονιέτσκ το 2012
Y.T.: Γνωρίζετε ότι δινόντουσαν ψευδείς πληροφορίες εκτός Ουκρανίας ότι η RKAS συνδεόταν με κάποιο τρόπο με τη δημιουργία των λεγόμενων «λαϊκών δημοκρατιών» στο Ντονμπάς;
A.D. και S.Sh.: Ναι, το μάθαμε τον Σεπτέμβριο του 2022, εξαιτίας μιας δημοσίευσης σε ελληνικά social media. Η δημοσίευση αυτή δεν περιέχει τίποτε άλλο πέρα από άθλιες κατασκευές και τα πιο ανόητα ψέματα. Για παράδειγμα, συνοδευόταν από μια εικόνα μιας διαδήλωσης ανθρώπων με μαύρες και κόκκινες σημαίες, με τη λεζάντα: «Μέλη της RKAS στη διαδήλωση κατά του Μαϊντάν στο Ντονέτσκ το 2014»! Στην πραγματικότητα, αυτή η φωτογραφία μας τραβήχτηκε στη διαδήλωση της 1ης Μαΐου 2012 και το πανό που κρατούσαμε σε εκείνη τη διαδήλωση, το οποίο απεικονιζόταν στη φωτογραφία, έγραφε ξεκάθαρα: «Ο νέος Εργατικός Κώδικας είναι νομιμοποιημένη δουλεία». Δηλαδή, δεν υπήρχε τίποτα υπέρ ή κατά του Μαϊντάν – αφού εξάλλου η συγκέντρωση αυτή έλαβε χώρα λίγα χρόνια πριν από το Μαϊντάν, εν μέσω του αγώνα μας ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αλλάξει την εργατική νομοθεσία. Ο συντάκτης της ψευδούς λεζάντας κάτω από αυτή τη φωτογραφία εξαπάτησε τους αναγνώστες του, και μάλιστα ανόητα: όποιος γνωρίζει έστω και λίγα ρωσικά ή ουκρανικά και μπορεί να καταλάβει τη λεζάντα στο πανό θα δει αμέσως ότι η διαδήλωση δεν είχε καμία σχέση με τα γεγονότα του 2014.
Άλλο ένα παράδειγμα ξεκάθαρου ψέματος: Οι συγγραφείς της μυθοπλασίας για την (ψεύτικη) σύνδεση της RKAS με φιλορώσους σεπαρατιστές γράφουν για τον Μιχαήλ Κριλόφ, «έναν έμπειρο βετεράνο του ταξικού πολέμου των ανθρακωρύχων του Ντονέτσκ», ο οποίος «μας κάλεσε σε ένοπλη εξέγερση κατά του καθεστώτος του Κιέβου» και συμμετείχε στη συγκρότηση «Τμήματος ανθρακωρύχων» της Λ.Δ. του Ντονέτσκ. Το αν ο Κριλόφ κάλεσε κάποιον σε κάτι ή όχι, αν σχημάτισε κάτι ή όχι, είναι πλέον ασήμαντο. Ο Μιχαήλ Κριλόφ συμμετείχε πράγματι στο ανεξάρτητο εργατικό κίνημα στο Ντονμπάς κατά την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης και είχε διασυνδέσεις με τη RKAS κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν συνεργαστήκαμε στενά με την περιφερειακή επιτροπή Stachy του Ντονμπάς, στην ηγεσία της οποίας συμμετείχε ο Κριλόφ. Αλλά το σημαντικό είναι ότι πριν από 26 χρόνια έληξε κάθε είδους συνεργασία του με τους αναρχοσυνδικαλιστές. Είχε προ πολλού γίνει ένας τυπικός βαρετός εργατικός ηγέτης που είχε ξεπουληθεί στους πρώην αντιπάλους του. Μετά το 1998 «μπήκε στην πολιτική», εντασσόμενος σε διάφορα αστικά κόμματα και διεκδικώντας εκλεγμένα αξιώματα για λογαριασμό τους. Και τώρα υπηρετεί τους Ρώσους κατακτητές.
Φυσικά, όταν είδαμε αυτό το δημοσίευμα, γίναμε έξαλλοι. Επικοινωνήσαμε αμέσως με συντρόφους στην Ελλάδα, εξηγήσαμε την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων και η ψεύτικη δημοσίευση αφαιρέθηκε από έναν άλλον ιστότοπο που την αναπαρήγαγε στο εν τω μεταξύ… Αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι τα ίδια ψεύδη δεν θα συνεχίσουν να εμφανίζονται και πάλι σε άλλους ιστότοπους ή σε έντυπα μέσα ενημέρωσης.
Γενικά, μας εκπλήσσει εδώ και χρόνια το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη και την Αμερική προτιμούν να παίρνουν πληροφορίες για το αναρχικό ή σοσιαλιστικό κίνημα στην Ουκρανία όχι από Ουκρανούς αναρχικούς ή σοσιαλιστές, αλλά από οποιονδήποτε άλλον εκτός Ουκρανίας. Γιατί το κάνουν αυτό είναι ένα μεγάλο μυστήριο.
Παρεμπιπτόντως, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι το ψέμα για τη συνεργασία ανθρώπων μας από τη RKAS με τη FSB (δλδ τις Ρωσικές μυστικές υπηρεσίες) και για τη συμμετοχή της RΚAS στο φιλορωσικό κίνημα στο Ντονμπάς υποστηρίζεται και διαδίδεται από την ουκρανική ακροδεξιά! Έτσι, όσοι επαναλαμβάνουν αυτές τις κατασκευές βρίσκονται στην ίδια παρέα με τους ναζί. Λοιπόν, ίσως τους αρέσει…
Στην πραγματικότητα, ούτε πριν από το Μαϊντάν, ούτε γενικά όλα τα χρόνια που τα μέλη της RKAS συμμετέχουν στο αναρχικό κίνημα, δεν υποστηρίξαμε ποτέ ούτε τον φιλορωσικό σεπαρατισμό στην Ουκρανία ούτε τις ρωσικές αυτοκρατορικές τάσεις. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι περισσότεροι Ουκρανοί αναρχικοί, συμπεριλαμβανομένων των μελλοντικών μελών της RKAS, συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Αργότερα, ως RKAS ταχθήκαμε σταθερά κατά του πολέμου στην Τσετσενία και υποστηρίξαμε μια ανεξάρτητη Ιτσκερία. Και όχι μόνο αυτό: κάποια από τα έντυπά μας τυπώθηκαν στα ουκρανικά, το “Radio RKAS Liberter” μας εξέπεμπε επίσης στα ουκρανικά και μία από τις εκδόσεις μας, όπως ήδη αναφέρθηκε, ονομαζόταν “Επαναστατημένη Ουκρανία”. Έτσι, πολύ πριν από το 2014 η θέση της RKAS ήταν αρκετά σαφής: υπέρ μιας ελεύθερης, ανεξάρτητης Ουκρανία των εργαζομένων. Αυτή είναι η παράδοση της RKAS, η παράδοση του ουκρανικού αναρχικού κινήματος γενικότερα. Ως εκ τούτου, οποιεσδήποτε φαντασιώσεις σχετικά με τη «φιλορωσική RKAS» είναι εντελώς ανόητες και απαράδεκτες.
Y.T.: Τι έκαναν οι άνθρωποι της RKAS από τότε που ξεκίνησε η εισβολή;
A.D. και S.Sh.: Όσοι-ες από εμάς συνεχίσαμε το κοινωνικό μας έργο ως αναρχικές-οί, κάναμε και κάνουμε όλα τα είδη των πραγμάτων. Οι περισσότεροι καταλάβαιναν ότι αργά ή γρήγορα η Ρωσία θα ξεκινούσε μια μαζική εισβολή, η οποία πράγματι ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Όσο μπορούσαμε, προετοιμαστήκαμε για όλες τις διαφορετικές μορφές αντίστασης: εκπαιδεύσαμε εθελοντές σε ανεπίσημες στρατιωτικές οργανώσεις, από τις οποίες αργότερα προέκυψαν μονάδες εδαφικής άμυνας. Και ορισμένοι άλλοι συμμετείχαν άμεσα στην αντίσταση: το 2014-2015, πρώην μέλη της RKAS δημιούργησαν παράνομες ομάδες μάχης που διεξήγαγαν ανταρτοπόλεμο στο Ντονμπάς. Στην ελεύθερη επικράτεια της Ουκρανίας, ομάδες πρώην μελών της RKAS εργάστηκαν επίσης σε διάφορα κοινωνικά προγράμματα, βοηθώντας κυρίως παιδιά πρόσφυγες από το Ντονμπάς και την Κριμαία. Φυσικά, συνεχίσαμε επίσης τις πολιτιστικές και εκπαιδευτικές μας δραστηριότητες και διαδώσαμε τις αναρχικές ιδέες. Έτσι, δεν εξαφανιστήκαμε στον αέρα, συνεχίσαμε τις δραστηριότητές μας, τη ζωή μας ως αναρχικοί και αναρχικές γυναίκες. Απλά όχι πια με τη μορφή της πρώην οργάνωσής μας RKAS.
Κάποιοι από εμάς βρίσκονται τώρα στο εσωτερικό μέτωπο, βοηθώντας στην υπεράσπιση της χώρας και του λαού. Ορισμένοι βρίσκονται στο μέτωπο με τα όπλα στα χέρια ως μέλη του στρατού ή των Μονάδων Εδαφικής Άμυνας.
Έχουν μάλιστα καταφέρει να οργανώσουν αναρχικές επιτροπές στρατιωτών στις μονάδες όπου υπηρετούν. Οι επιτροπές αυτές υπερασπίζονται τα δικαιώματα των στρατιωτών, οργανώνουν εθελοντική βοήθεια και διεξάγουν αναρχική εκπαίδευση και ιδεολογικές δραστηριότητες στις μονάδες τους. Όλα αυτά θα εξηγηθούν λεπτομερέστερα μετά τη νίκη.
“Ο νέος εργατικός κώδικας – νομιμοποιούμενη σκλαβιά” από πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Ντονιέτσκ το 2012
Y.T.: Ποια ήταν η κατάσταση στις λεγόμενες «λαϊκές δημοκρατίες» “DPR” και “LPR” και σε άλλα κατεχόμενα εδάφη: οι αναρχικοί και οι αριστεροί αναγκάστηκαν να φύγουν από εκεί; Υπήρξε υποχρεωτική στρατολόγηση πολιτών στον φιλορώσικο στρατό;
S.Sh.: Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη γενέτειρά μου, το Ντονέτσκ. Συνολικά 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν φύγει από το Ντονμπάς προς την Ουκρανία από το 2014. Ενώ ο πληθυσμός του Ντονμπάς ήταν 6 εκατομμύρια.
A.D. και S.Sh.: Δεν είναι καν ότι η πλειονότητα των αναρχικών και των σοσιαλιστών έφυγε από το κατεχόμενο Ντονμπάς (δεν ξέρουμε τι εννοείτε υπό τον όρο «αριστεροί»: η λέξη αυτή περικλείει άνθρωπους με πολύ διαφορετικές απόψεις, από αναρχικούς μέχρι σταλινικούς, οι οποίοι δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν τίποτα κοινό…) Το βασικό θέμα είναι όμως ότι στα εδάφη που κατέχει η Ρωσία υπάρχει μόνο μία δυνατότητα: να είναι κανείς απόλυτα πιστός στην εξουσία. Η εναλλακτική λύση είναι η σύλληψη, έπειτα από την οποία δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες για τους ανθρώπους.
Όσον αφορά τη στρατολόγηση πολιτών από το κατεχόμενο Ντονμπάς στον στρατό, πριν από το 2022 δεν υπήρχε επίσημα αναγκαστική επιστράτευση. Υπήρχε όμως κάτι άλλο: Μετά την εγκαθίδρυση των αποσχιστικών καθεστώτων, ξεκίνησε το μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων και ο εξοπλισμός τους εξήχθη στη Ρωσία. Η εύρεση εργασίας σε κάποιο επάγγελμα γινόταν κάθε χρόνο όλο και πιο δύσκολη. Το μόνο μέρος από όπου ένας ενήλικας, σωματικά γυμνασμένος άνδρας μπορούσε να κερδίσει πραγματικά χρήματα ήταν ο στρατός. Και πολλοί άνθρωποι μπήκαν στη στρατιωτική υπηρεσία. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022, όταν η “DPR” και η “LPR” ανακοίνωσαν γενική επιστράτευση. Στη συνέχεια, η αναγκαστική επιστράτευση πήρε τις πιο απίστευτες μορφές της: μάζευαν ανθρώπους στον δρόμο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στα πανεπιστήμια και τους οδηγούσαν στα σημεία επιστράτευσης. Λίγες ημέρες αργότερα οι άνδρες αυτοί βρίσκονταν στο μέτωπο. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν κρατήσει ποτέ πριν όπλο. Πέθαναν και συνεχίζουν να πεθαίνουν σε τεράστιους αριθμούς. Στην πραγματικότητα, η ρωσική επιστράτευση στο Ντονμπάς ήταν μια γενοκτονία του τοπικού πληθυσμού. Τώρα, στο πολύ κοντινό μέλλον, η ίδια μοίρα απειλεί τον πληθυσμό των περιοχών Ζαπορίζια και Χερσώνα, οι οποίες έχουν επίσης αρχίσει να στρατολογούνται διά της βίας στον ρωσικό στρατό.
Y.T.: Πώς είναι η γενικότερη κοινωνική κατάσταση από το 2014 στις περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας που έχουν καταληφθεί από τους υποστηριζόμενους από τη Ρωσία σεπαρατιστές;
A.D. και S.Sh.: Η Ρωσία του Πούτιν έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε ένα φασιστικό κράτος στο οποίο το σύνολο του πληθυσμού στερείται κάθε δικαιώματος. Στις περιοχές της Ουκρανίας που έχουν περιέλθει υπό τον έλεγχο του στρατού του Πούτιν και των φιλορώσων σεπαρατιστών, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη από ό,τι στην ίδια τη Ρωσία. Για παράδειγμα, στα τέλη του 2014, υπήρξαν προσπάθειες οργάνωσης απεργιών στα ορυχεία που λειτουργούσαν τότε ακόμη, για την υπεράσπιση των καθαρά οικονομικών συμφερόντων των εργαζομένων. Οι απόπειρες αυτές καταπνίγηκαν με καθαρά γκανγκστερικές μεθόδους, για τις οποίες θα μπορούσαμε να διαβάσουμε μόνο στα βιβλία ιστορίας του 19ου αιώνα: οι εμπνευστές και οι ενεργά συμμετέχοντες στις απεργίες βγήκαν από την πόλη, όπου ξυλοκοπήθηκαν και απειλήθηκαν με θάνατο. Δεν είναι δυνατές οι συγκεντρώσεις, οι πορείες, οι συναντήσεις και άλλες δημόσιες δράσεις από ανεξάρτητες κοινωνικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων και των συνδικάτων: οι φιλορωσικές Αρχές διατηρούν στρατιωτικό νόμο με όλες τις σχετικές απαγορεύσεις από το 2014. Στην πραγματικότητα, οι ίδιες οι ανεξάρτητες κοινωνικές οργανώσεις έχουν προ πολλού πάψει να υπάρχουν στις «λαϊκές δημοκρατίες» – όπως έχει ήδη ειπωθεί, η μόνη αποδεκτή μορφή ζωής εκεί συνδέεται με την πλήρη και άνευ όρων υποστήριξη του κατοχικού καθεστώτος.
Όπως κάθε φασιστικό καθεστώς, οι ρωσικές Αρχές και οι κυβερνήσεις-μαριονέτες τους στο Ντονμπάς θεωρούν καθήκον τους να παρεμβαίνουν στις προσωπικές ζωές των ανθρώπων. Πρώτα απ’ όλα, στους ανθρώπους που δεν συμμερίζονται τις λεγόμενες «παραδοσιακές» αξίες, δηλαδή τις πιο συντηρητικές απόψεις του ακροσυντηρητικού τμήματος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο «λάθος» σεξουαλικός προσανατολισμός ή η «λάθος» θρησκεία είναι αρκετός λόγος για να διωχθεί ένα άτομο, να παρενοχληθεί, να απολυθεί από τη δουλειά του, να συλληφθεί. Φυσικά, δεν υπάρχουν οργανώσεις ΛΟΑΤΚΙ στη «Λαϊκή δημοκρατία» του Ντονιέτσκ (DNR) και του Λουχάνσκ (LNR) – είναι απλά αδύνατο να υπάρξουν.
Παράλληλα, οι περισσότερες προτεσταντικές και ελληνοκαθολικές θρησκευτικές οργανώσεις που υπήρχαν πριν από το 2014 έχουν διαλυθεί. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και οι Μορμόνοι, των οποίων οι δραστηριότητες απαγορεύονται επίσης στη Ρωσία, διώκονται ιδιαίτερα σκληρά.
Το κύριο πράγμα που θα πρέπει να γνωρίζετε για το καθεστώς της DNR και της LNR είναι ότι ο στόχος τους είναι να καταστρέψουν ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ διαφωνία και να καταστείλουν ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ανυπακοή. Αυτό είναι που τους φέρνει στο ίδιο επίπεδο με τα χειρότερα παραδείγματα των καθεστώτων που κυβέρνησαν κατά το παρελθόν. Όπως η ναζιστική Γερμανία ή η ΕΣΣΔ του Στάλιν. Αυτό το πράγμα είναι που δεν μας αφήνει άλλη επιλογή από το να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτά τα καθεστώτα.
Y.T.: Είναι, πάντως, εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία οι φιλορώσοι σεπαρατιστές κατέλαβαν πόλεις στο Ντονμπάς τις πρώτες ημέρες της σύγκρουσης του 2014. Δεν προκύπτει να υπήρξε μεγάλη αντίσταση από τις ουκρανικές αρχές. Αντιθέτως, είναι σαν να συνέβη μια αλλαγή καθεστώτος οργανωμένη «από τα πάνω».
A.D. και S.Sh.: Ναι, δεν υπήρξε καμία αντίσταση από τις τοπικές αρχές στις αποσχιστικές εξεγέρσεις στις πόλεις των περιφερειών Ντονέτσκ και Λουχάνσκ. Στην καλύτερη περίπτωση, οι αρχές εξαφανίστηκαν, απομακρύνθηκαν από τα γεγονότα. Στη χειρότερη περίπτωση, ηγήθηκαν της εξέγερσης! Αυτό ισχύει για την πολιτική διοίκηση, όλη την ηγεσία της αστυνομίας, τις μυστικές υπηρεσίες της SSU, την εισαγγελία κ.ο.κ. Είναι προφανές ότι στα όργανα αυτά είχαν διεισδύσει σε μεγάλο βαθμό Ρώσοι πράκτορες.
Παρά ταύτα, υπήρξε αντίσταση, αλλά αυτή προερχόταν απλώς από καθημερινούς ανθρώπους δίχως ιδιαίτερες εξουσίες. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2014 πραγματοποιήθηκαν φιλοουκρανικά συλλαλητήρια στο Ντόνετσκ και σε άλλες πόλεις, όπου συγκεντρώθηκαν αρκετοί άνθρωποι. Οι συγκεντρώσεις αυτές δέχθηκαν επιθέσεις από τους σεπαρατιστές. Τα πρώτα θύματα του πολέμου στο Ντονμπάς ήταν αυτοί οι ίδιοι οι άνθρωποι που ξυλοκοπήθηκαν με γκλομπ ή απήχθησαν από φιλορώσους στρατιώτες, μεταφέρθηκαν έξω από την πόλη και εκτελέστηκαν εκεί. Όλα αυτά θεωρούνται αρκετά γνωστά.
Y.T.: Θα γνωρίζετε, όμως, ότι εκτός Ουκρανίας, κάποια εναλλακτικά κανάλια παραπληροφόρησης ισχυρίζονται ότι οι «πραγματικοί» αριστεροί στην Ουκρανία υποστηρίζουν τους σεπαρατιστές και τον κατακτητή (και όπως αναφέραμε νωρίτερα, ακόμη και η ομάδα σας έχει υποστεί συκοφάντηση με παρόμοιες ψευδείς ειδήσεις); Και γενικά, προσπαθούν να παρουσιάσουν τη σύγκρουση ως μία σύγκρουση μεταξύ του ουκρανικού «4ου Ράιχ» και του φιλορωσικού προοδευτικού μετώπου;
A.D. και S.Sh.: Φυσικά και το γνωρίζουμε αυτό. Και ελπίζουμε ότι οι αναγνώστες σας θα έχουν ήδη διαπιστώσει πόσο «προοδευτική» είναι η δράση των φιλορωσικών αρχών.
Στην πραγματικότητα, όμως, σχεδόν όλοι οι Ουκρανοί αναρχικοί αντιστέκονται τώρα στον Πούτιν και τη ρωσική εισβολή με κάποιον τρόπο. Και γνωρίζουμε πολλούς Ουκρανούς αντιεξουσιαστές μαρξιστές που βρίσκονται στην ίδια θέση, όπως για παράδειγμα την ομάδα Κοινωνικό Κίνημα, το ανεξάρτητο συνδικάτο Υπεράσπιση της Εργασίας, τη συντακτική επιτροπή του σοσιαλιστικού περιοδικού Commons και άλλες πρωτοβουλίες. Αυτές και άλλες ομάδες είναι ελάχιστα γνωστές έξω από την Ουκρανία, αλλά αυτό οφείλεται απλά στο ότι οι «αριστεροί» εκτός Ουκρανίας (και πάλι: δεν ξέρουμε ποιοι είναι) έχουν συνηθίσει να ακούνε μόνο ανθρώπους από τη Μόσχα. Κατά την άποψή μας, αυτό σημαίνει ότι για πολλούς που ζουν εκτός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η σοβιετική αυτοκρατορία είναι ακόμα ζωντανή σήμερα. Τουλάχιστον στο μυαλό τους, στις φαντασιώσεις τους…
Είναι τόσο παράξενο όσο το να ακούς ειδήσεις για γεγονότα και διαδικασίες στο Μεξικό ή την Αργεντινή από ανθρώπους στη Μαδρίτη, ειδήσεις για την Ινδία και τον Καναδά από ανθρώπους στο Λονδίνο!
Όσο για τους σταλινικούς… Μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, να φορούν τις πιο κόκκινες σημαίες στον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν μια αντιδραστική δύναμη υποταγμένη στον ρωσικό εθνικισμό και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Οι δυτικοί «αριστεροί» κοιτάζουν τα ονόματα των κομμάτων στις χώρες μας εδώ και σκέφτονται κάτι σαν: «Ω, αυτοί πρέπει να είναι σπουδαίοι άνθρωποι!» Για παράδειγμα, στη χώρα μας υπήρχε το περίφημο «Προοδευτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ουκρανίας». Με αυτό το πολύ ηχηρό όνομα, το κόμμα αυτό διοργάνωνε κοινές εκδηλώσεις με έναν από τους κύριους ιδεολόγους του σύγχρονου ρωσικού εθνικισμού και του απόλυτου φασισμού Αλεξάντερ Ντούγκιν, χρησιμοποιούσε ρατσιστικές και ομοφοβικές εικόνες και λεξιλόγιο στην προπαγάνδα του. Μπορείτε να τους θεωρείτε «αριστερούς», αλλά στην προκειμένη περίπτωση ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Λένιν, ούτε ο Τρότσκι δεν θα μπορούσαν να είναι «αριστεροί» με καμία έννοια.
Y.T.: Πράγματι, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποκάλυψε κάποια βαθιά ριζωμένα προβλήματα στα ελευθεριακά και αριστερά κινήματα σε όλο τον κόσμο. Ενώ παραδοσιακά αυτά τα κινήματα τάσσονταν φαινομενικά κατά του αυταρχισμού, αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένα όχι και τόσο μικρό ποσοστό ανθρώπων, ακόμη και αυτών που θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς και ελευθεριακούς, οι οποίοι εκφράζουν, έστω εμμέσως, την υποστήριξή τους στην εισβολή του Πούτιν, επειδή γι’ αυτούς ο γεωπολιτικός στόχος να κερδίσει η Ρωσία έδαφος έναντι του ΝΑΤΟ αξίζει ακόμα και πολλές ζωές αμάχων που θα χαθούν στον πόλεμο ή στη δημιουργία ενός νέου μαφιόζικου καθεστώτος στα κατεχόμενα εδάφη. Ποιο είναι, κατά την άποψή σας, το μέλλον των αναρχικών κινημάτων του κόσμου υπό το φως της διάσπασης μεταξύ αυτών που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «στενά γεωπολιτικούς» και κοινωνικούς αναρχικούς;
“Αναρχία” – η επίσημη εφημερίδα της RKAS
A.D. και S.Sh.: Είμαστε πεπεισμένοι ότι πάρα πολλοί σοσιαλιστές και ακόμη και ελευθεριακοί σε όλο τον κόσμο είναι κολλημένοι στις αντιλήψεις και τις πραγματικότητες του περασμένου αιώνα, χωρίς να παρατηρούν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ. Και αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που έγινε εμφανές μόλις τώρα, με την έναρξη μιας νέας σειράς επιθετικών ενεργειών από τη Ρωσία.
Υπενθυμίζουμε ότι η Ουκρανία δεν ήταν το πρώτο θύμα του σύγχρονου ρωσικού ιμπεριαλισμού. Υπήρξαν ρωσικές εισβολές στη Γεωργία και τη Μολδαβία τη δεκαετία του 1990. Ύπήρξε ένας αποικιοκρατικός πόλεμος στον Καύκασο που συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 2000. Ρωσικά τανκς εισήλθαν ξανά στη Γεωργία το 2008. Η Ρωσία επεμβαίνει στη Συρία από τις αρχές της δεκαετίας του 2010. Ρωσικά στρατεύματα χρησιμοποιήθηκαν για την καταστολή της εξέγερσης στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2022. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι απλώς μια νέα κλίμακα βίας από τη Μόσχα, που δεν έχει συμβεί στην Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό, αλλά όχι κάτι θεμελιωδώς καινούργιο για την πολιτική της Μόσχας των δολοφονιών, των καταστροφών και της κατοχής.
Οι «αριστεροί» που υποστηρίζουν τη Ρωσία σήμερα τη βλέπουν ως κάτι σαν την ΕΣΣΔ του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Χωρίς να παρατηρούν ότι ακόμη και τα λόγια περί «σοσιαλισμού», «κοινωνικής δικαιοσύνης» και «εθνικού κράτους» που χρησιμοποιήθηκαν τότε έχουν προ πολλού καταρρεύσει, και οι άνθρωποι στη Ρωσία στερούνται των περισσότερων δικαιωμάτων και ζουν σε τρομακτικές κοινωνικές, οικονομικές και καθημερινές συνθήκες. Οι άνθρωποι στη Ρωσία ζουν σε ένα αστυνομικό κράτος και διώκονται για την εθνικότητά τους (όπως οι Τατάροι της Κριμαίας) [1], για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (όπως το να ανήκουν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, τους Μορμόνους ή τις μη ορθόδοξες αιρέσεις του Ισλάμ), για να μην αναφέρουμε τις διώξεις για τις αντιπολιτευτικές τους πεποιθήσεις. Δύο μόνο παραδείγματα: Ο μαθηματικός και αναρχικός της Μόσχας Αζάτ Μιφτάχοφ κατηγορήθηκε ότι έσπασε ένα παράθυρο στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος «Ενωμένη Ρωσία». Δικάστηκε για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα και το 2021 του επιβλήθηκαν έξι χρόνια φυλάκισης. Οι αναρχικοί Ντμίτρι Τσιμπουκόβσκι και Αναστασία Σαφόνοβα από την πόλη Chelyabinsk των Ουραλίων ανάρτησαν ένα πανό σε φράχτη που έγραφε «Η FSB [Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας, ρωσικές μυστικές υπηρεσίες] είναι ο κύριος τρομοκράτης». Καταδικάστηκαν σε 2,5 και 2 χρόνια φυλάκισης για την πράξη αυτή. Αυτό συνέβη μόλις στις 10 Σεπτεμβρίου 2022.
Η Αριστερά βλέπει τη Ρωσία του Πούτιν ως εναλλακτική λύση στο ΝΑΤΟ, ως αντίπαλο του ΝΑΤΟ. Κατά μία έννοια έχουν δίκιο: η Ρωσία πράγματι αντιτίθεται στο ΝΑΤΟ. Αλλά δεν βλέπουν, και δεν θέλουν να δουν, ότι η ρωσική εναλλακτική λύση σημαίνει μόνο την επιθυμία να ακολουθήσει τη δική της, ανεξάρτητη, αλλά εξίσου (αν όχι χειρότερη) ιμπεριαλιστική πολιτική.
Ο γεωπολιτικός στόχος της Ρωσίας δεν είναι επουδενί να σταματήσει τον δυτικό ιμπεριαλισμό, αλλά να ξανακάνει τη Ρωσία αυτοκρατορία, πιο ισχυρή, επιθετική και απάνθρωπη από τη συμβατική «Δύση». Το ρωσικό κράτος, έχοντας καταστείλει την ελευθερία και την ανεξαρτησία στο εσωτερικό του, δεν μπορεί να επιφέρει καμία ελευθερία και ανεξαρτησία σε άλλες χώρες.
Η φιλορωσική «Αριστερά» δεν το βλέπει αυτό. Για να χρησιμοποιήσουμε την αναλογία του μυθιστορήματος του Τζορτζ Όργουελ, το 1984, τέτοιου είδους «αριστεροί» τάσσονται με το μέρος του Μεγάλου Αδελφού της Ευρασίας εναντίον του Μεγάλου Αδελφού της Ωκεανίας.
Τέτοιου είδους «αριστεροί» είναι ηλίθιοι.
Όσο για το μέλλον. Δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το μέλλον και οι προοπτικές της «Αριστεράς» και των κρατικοσοσιαλιστικών κινημάτων στον κόσμο. Είμαστε αναρχικοί και σκεφτόμαστε πρώτα και κύρια για το αναρχικό κίνημα. Το σύνθημά μας παραμένει το ίδιο όπως ήταν πάντα: Η χειραφέτηση των εργαζομένων είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων! Και η διάσπαση ανάμεσα στους κοινωνικούς αναρχικούς και σε αυτούς που αποκαλέσατε «γεωπολιτικούς» δεν έχει καν συμβεί ακόμα, δυστυχώς. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα όλοι ότι αυτή η διάσπαση θα είναι αναγκαία και αναπόφευκτη…
Y.T.: Θα θέλαμε να μάθουμε τη γνώμη σας σχετικά με τα δημοψηφίσματα για την προσάρτηση των κατεχόμενων σήμερα εδαφών του Ντονμπάς στη Ρωσική Ομοσπονδία. Σε ποιο βαθμό αυτά μπορούν να θεωρηθούν βούληση ενός λαού, λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξη του στρατού κατοχής και της βάναυσης καταστολής; Είδαμε ότι από το 2014 έχει διεξαχθεί τέτοιο δημοψήφισμα με διαφανείς κάλπες και άλλα προβληματικά σημεία στην Κριμαία, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτό αποτελεί σημαντικό μέρος της ρωσικής στρατηγικής;
A.D. και S.Sh.: Αυτές τις μέρες, καθώς δίνουμε συνεντεύξεις, το Διαδίκτυο είναι γεμάτο με βίντεο από τα κατεχόμενα εδάφη που δείχνουν πώς διεξάγονται τα «δημοψηφίσματα». Ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν εκλογικά κέντρα ή κάλπες, διαφανείς ή μη. Στο βίντεο βλέπουμε ότι ομάδες ατόμων, 4-5 άτομα, μεταξύ των οποίων υπάρχουν πάντα δύο άτομα με στρατιωτική στολή και όπλα, γυρίζουν γύρω γύρω από τα διαμερίσματα των πολιτών και τους ζητούν να υπογράψουν στα «ψηφοδέλτια». Αυτό δεν είναι δημοψήφισμα. Πρόκειται για μια συνολική δοκιμασία της πίστης του πληθυσμού στους κατακτητές, η οποία λαμβάνει χώρα κυριολεκτικά υπό το στόχαστρο των αυτόματων τουφεκιών.
Υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό σημείο. Το δημοψήφισμα είναι μια νομική έννοια. Το σημερινό «δημοψήφισμα» έχει προκηρυχθεί από κρατικές αρχές. Αυτό σημαίνει ότι το σημερινό «δημοψήφισμα» θα πρέπει να διεξαχθεί με βάση τον νόμο. Με ποιον νόμο όμως ακριβώς συμμορφώνεται ένα «δημοψήφισμα» στα κατεχόμενα εδάφη; Ο ρωσικός νόμος δεν αναφέρει απολύτως τίποτα σχετικά με δημοψηφίσματα, κανένα δημοψήφισμα δεν έχει διεξαχθεί ποτέ στη Ρωσία μετά το 1991. Ο ουκρανικός νόμος, από την άλλη, ορίζει ότι ένα δημοψήφισμα μπορεί να διεξαχθεί μόνο στο σύνολο της επικράτειας της χώρας και όχι σε μεμονωμένες περιοχές. Δηλαδή, ακόμη και από τυπική άποψη, πρόκειται για μια ενέργεια χωρίς νόημα που δεν μπορεί να έχει καμία νομική συνέπεια.
Είμαστε βέβαιοι ότι κάθε απλός Έλληνας μπορεί να καταλάβει από μόνος του τι να πιστέψει για αυτό το «δημοψήφισμα».
“ΟΧΙ στην αντιλαϊκή μεταρρύθμιση της κυβέρνησης” από πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Ντονιέτσκ το 2011
Y.T.: Τι επιφυλάσσει το μέλλον για την Ουκρανία μετά το τέλος του πολέμου; Ακούμε ότι η ΕΕ πιέζει την κυβέρνηση να περάσει νέα αντι-συνδικαλιστική νομοθεσία και ότι το τεράστιο εθνικό χρέος δεν έχει διαγραφεί ή μειωθεί.
A.D. και S.Sh.: Μετά τη νίκη της Ουκρανίας στον πόλεμο, μας περιμένει ένας νέος αγώνας, για τα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα του ουκρανικού λαού. Ναι, ήδη τώρα η κυβέρνηση ψηφίζει νέους αντισυνδικαλιστικούς και, ευρύτερα, αντεργατικούς νόμους. Ελπίζουμε όμως ότι μετά τη νίκη θα έχουμε καλές προοπτικές για την ανάπτυξη και την ενεργοποίηση του κοινωνικού και αναρχικού κινήματος, και να γιατί:
Πρώτον, ο λαός της Ουκρανίας έχει ήδη νικήσει τον επιτιθέμενο κατά μία έννοια, τουλάχιστον κέρδισε το πρώτο στάδιο του πολέμου. Αυτό συνέβη στα τέλη Φεβρουαρίου και τον Μάρτιο του 2022, όταν η αντίσταση στο μέτωπο ματαίωσε το αρχικό σχέδιο blitzkrieg, το σχέδιο για μια γρήγορη κατάληψη της Ουκρανίας. Οι άνθρωποι είδαν τη δύναμή τους, την ικανότητά τους να αντιστέκονται σε έναν εξωτερικό εχθρό. Είναι απίθανο να ανεχθούν σιωπηλά τη μελλοντική επίθεση ενός εσωτερικού εχθρού.
Δεύτερον, βλέπετε, ο αναρχισμός δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι ένας αλητάμπουρας με μια καρφίτσα στο αυτί του ζωγράφισε «το γράμμα Α σε κύκλο» στον τοίχο. Δεν πρόκειται καν για έναν αξιοσέβαστο επιστήμονα με γυαλιά που δίνει άλλη μια διάλεξη για τις σκέψεις και τις ιδέες του Προυντόν ή του Μπακούνιν. Ο αναρχισμός αφορά την ικανότητα των ανθρώπων να λύνουν οι ίδιοι τα προβλήματά τους, χωρίς την εμπλοκή του κράτους και άλλων ιεραρχικών δομών. Επίλυση προβλημάτων με βάση την αυτοοργάνωση και την ευρεία αλληλεπίδραση των τοπικών πρωτοβουλιών. Δεν έχει σημασία πώς αυτοαποκαλούνται. Σημασία έχει η ουσία, όχι το όνομα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός τέτοιων μη κρατικών αυτοοργανωμένων πρωτοβουλιών στην Ουκρανία. Ασχολούνται με ποικίλα ζητήματα, από τη βοήθεια προς τους πρόσφυγες και την περιφρούρηση μικρών κοινοτήτων μέχρι τον στρατιωτικό ανεφοδιασμό με ό,τι χρειάζεται. Υπό αυτή την έννοια, η Ουκρανία ακολουθεί σήμερα αναρχικές πρακτικές περισσότερο από πάρα πολλές άλλες κοινωνίες στον κόσμο.
Παρεμπιπτόντως, δεν είναι αυτή μια καλή εικόνα για να διαλύσει λίγο τον μύθο για το «ναζιστικό καθεστώς» στην Ουκρανία;
Y.T.: Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η κλίμακα της τρέχουσας αντεπίθεσης και μπορεί να θεωρηθεί σημείο καμπής στον πόλεμο; Και ποιες είναι οι προοπτικές για τα εθνικιστικά καθεστώτα του Πούτιν και του Λουκασένκο;
A.D. και S.Sh.: Η κλίμακα είναι ορατή στον καθένα: μέσα σε τρεις εβδομάδες ο ουκρανικός στρατός έχει εκδιώξει τα ρωσικά στρατεύματα από ολόκληρη την περιοχή του Χάρκοβο και μεταφέρει σταδιακά τις μάχες στην περιοχή του Λουχάνσκ. Παρεμπιπτόντως, οι Ρώσοι προσπαθούν να εισβάλλουν στην περιοχή εδώ και πέντε μήνες. Τώρα ο ρυθμός της επίθεσης έχει επιβραδυνθεί αισθητά, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό: έτσι γινόταν πάντα σε όλους τους πολέμους. Το αν αυτή η επίθεση θα αποτελέσει σημείο καμπής θα το γράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος…
Τα φασιστικά εθνικιστικά καθεστώτα του Πούτιν και του Λουκασένκο θα καταρρεύσουν αναπόφευκτα. Πότε και πώς θα συμβεί – θα το δούμε όλοι με τα ίδια μας τα μάτια.
Y.T.: Έχει ειπωθεί ότι η εισβολή θα μπορούσε να λήξει με κάποιου είδους διαπραγματεύσεις, με το ουκρανικό κράτος να παραδίδει συγκεκριμένα εδάφη για να διατηρήσει την ανεξάρτητη κυριαρχία του σε όλες τις άλλες ουκρανικές περιοχές.
A.D. και S.Sh.: Όλοι οι πόλεμοι έχουν λήξει με ειρήνη, αλλά δεν έχουν λήξει όλοι οι πόλεμοι με διαπραγματεύσεις. Για παράδειγμα, οι διαπραγματεύσεις δεν ήταν απαραίτητες για να τερματιστεί ο πόλεμος κατά της ναζιστικής Γερμανίας: οι ναζί καταστράφηκαν και ο Χίτλερ αυτοκτόνησε στο καταφύγιό του. Η ίδια μοίρα μπορεί να περιμένει και τον Πούτιν. Ειδικά αφού έχει ήδη προετοιμάσει ένα καταφύγιο για τον εαυτό του εδώ και καιρό.
Ο συμβιβασμός για τον οποίο μιλάτε (παραχώρηση μέρους του εδάφους ώστε να διατηρηθεί η κυριαρχία της υπόλοιπης Ουκρανίας) είναι αδύνατος. Δεν είναι καν ότι η παράδοση μερικών εκατομμυρίων κατοίκων της Ουκρανίας στο φασιστικό καθεστώς του Πούτιν θα ήταν προδοσία. Βλέπετε, η σημερινή Ρωσία έχει δείξει εδώ και καιρό την ανικανότητά της για συνθηκολόγηση, για ειρηνική συνύπαρξη με τις γειτονικές χώρες, τις οποίες έχει επιλέξει ως θύμα της. Αυτό φάνηκε και στους δύο αποικιοκρατικούς πολέμους στον Καύκασο. Τη δεκαετία του 1990 ο τσετσενικός λαός προκάλεσε σοβαρή ήττα στον ρωσικό στρατό και η ρωσική κυβέρνηση συμφώνησε σε ειρήνη. Τα επόμενα χρόνια αναλώθηκαν στην προετοιμασία για μια νέα εισβολή στην απείθαρχη Τσετσενία, και όταν συγκεντρώθηκε μια νέα, ακόμη πιο ισχυρή δύναμη, ο ρωσικός στρατός ξεκίνησε από την αρχή.
Η ουκρανική κοινωνία θυμάται αυτά τα γεγονότα και γνωρίζει ότι η μόνη εγγύηση για την ειρήνη θα είναι η πλήρης ήττα του ρωσικού στρατού, η καταστροφή του καθεστώτος Πούτιν και πολύ σοβαρές αλλαγές στο ρωσικό κράτος και τη ρωσική κοινωνία. Είναι μάλλον πολύ νωρίς για να συζητήσουμε τις συγκεκριμένες μορφές αυτών των αλλαγών, αλλά πια δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές.
Y.T.: Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας! Να προσέχετε και να συνεχίσετε να αγωνίζεστε για μια πιο ελεύθερη Ουκρανία, πέραν του καπιταλισμού και του κρατισμού!
A.D. και S.Sh.: Σας ευχαριστούμε! Δόξα στην ελεύθερη και ανεξάρτητη Ουκρανία!
RKAS στη Ζαπορίζια το 2010
[1] [ΣτΜ] Από την έναρξη της σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας το 2014 υπάρχει μία αξιοσημείωτη μειονότητα που έχει υποφέρει τραγικά πολύ, παρ’ όλα αυτά λίγοι μιλούν για αυτήν – οι μουσουλμάνοι τάταροι της Κριμαίας. Από την αρχή της ρωσικής κατοχής της Κριμαίας οι ρωσικές δυνάμεις άρχισαν μία μεγάλη καταστολή των μουσουλμάνων τατάρων κλείνοντας το τηλεοπτικό τους κανάλι, απαγορεύοντας τις οργανώσεις τους αλλά ακόμη και χτυπώντας μέχρι θανάτου διαδηλωτές τατάρους που αντέδρασαν στην εισβολή, θεωρώντας οι ίδιοι πως τα δικαιώματά τους θα πληγούν εάν η ουκρανική Κριμαία προσαρτηθεί από το ρωσικό πουτινικό καθεστώς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναγκάσει χιλιάδες τατάρους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να φύγουν. Η κοινότητά τους απείχε εξαρχής από το στημένο με όπλα και διαφανείς κάλπες δημοψήφισμα για τη ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας το 2014.
Αλλά αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι μουσουλμάνοι τάταροι υποφέρουν από τον ρωσικό αυταρχισμό. Το 1944, κατά τη σοβιετική περίοδο, πάνω από 180.000 τάταροι της Κριμαίας αναγκάστηκαν να επιβιβαστούν σε τρένα για ζώα και να εξοριστούν στο Ουζμπεκιστάν με εντολή του Ιωσήφ Στάλιν. Τότε η σοβιετική κρατική προπαγάνδα δικαιολογούσε αυτή τη ρατσιστική πολιτική κατηγορώντας όλους τους τατάρους ως συνεργάτες των ναζί παρά το γεγονός ότι πολλοί τάταροι είχαν υπηρετήσει στον Κόκκινο Στρατό πριν από αυτό. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η σοβιετική προπαγάνδα είχε πολλάκις δικαιολογήσει τη μαζική φυλάκιση/εκδίωξη διαφόρων μειονοτήτων και πολιτικών αντιπάλων (αναρχικών κ.ά.) με την προσφιλή πάντα κατηγορία ότι αποτελούν «ιδεολογικούς συμμάχους του φασισμού». Βέβαια, αυτή η ρατσιστική πολιτική εναντίον των μουσουλμάνων τατάρων δεν ήταν εφεύρεση του σοβιετικού καθεστώτος. Στη Ρωσική Αυτοκρατορία, ο Τσάρος ήδη απο το 18ο αιώνα είχε ξεκινήσει μία πολιτική «σλαβοποίησης» της Κριμαίας, ξεκινώντας τις πρώτες διώξεις κατά των τατάρων. Η ΕΣΣΔ ως καλός διάδοχος της αυτοκρατορίας απλώς συνέχισε το έργο του Τσάρου. Το ίδιο εξακολουθεί να κάνει σήμερα και ο Πούτιν προς ενίσχυση των αυτοκρατορικών του βλέψεων. Για περισσότερα δείτε ΕΔΩ & ΕΔΩ.
Συνήθως, όταν αναλογιζόμαστε την ελληνική αρχαιότητα, μας έρχονται στο νου οι μεγάλοι της φιλόσοφοι και το υμνημένο, σχεδόν από τους πάντες, «ιδανικό» πολίτευμα της Δημοκρατίας, που αυτή επινόησε και θέσπισε και αντέγραψε στη συνέχεια όλος ο «πολιτισμένος κόσμος. Μερικοί ελάχιστοι μπορεί να σκεφτούν, μέσα σε όλα αυτά, και τους δούλους, που βοήθησαν αφανώς στην ευημερία αυτής της «Δημοκρατίας» καθώς και τους φιλοσόφους στο να μπορούν να φιλοσοφούν… Ελάχιστοι είναι επίσης εκείνοι που θα δουν τα Κράτη και τις «Δημοκρατίες» που αναπτύχθηκαν στη συνέχεια, πάνω στα πολιτικά αυτά πρότυπα της ελληνικής αρχαιότητας, σαν τις πιο αποτελεσματικές μέχρι τώρα μορφές κοινωνικής καταπίεσης, εκμετάλλευσης και ελέγχου, κάτω από το ευφημιστικό, δολιότατο ψεύδος ότι «ο δήμος κρατεί» και ο λαός δήθεν «κυριαρχεί και εξουσιάζει»…
Και αυτοί οι ελάχιστοι είναι βέβαια οι «αναρχικοί», οι οποίοι οραματίζονται μια ελεύθερη, μη καταπιεστική κοινωνία, χωρίς κράτη, εξουσίες και νόμους, κυβερνήτες, ηγέτες και ολιγαρχικές ελίτ, με μονιασμένους όλους τους ανθρώπους και τους λαούς να οργανώνονται και να συνεργάζονται μεταξύ τους αυθόρμητα και εκούσια προς μια πιο δίκαιη, ευτυχισμένη και αρμονική κοινωνία. Η αντίδραση βέβαια στην καταπίεση και στην εξουσία μπορεί να παίρνει μερικές φορές βίαιες, σκληρές ή ακόμα και ωμές μορφές, τις οποίες η εξουσία φροντίζει αμέσως να σπιλώσει και να κατασυκοφαντήσει στον «ηγέτη λαό», για να αμαυρώσει το όραμα που στρέφεται μακροπρόθεσμα εναντίον της. Δεν πρέπει όμως αυτό να μας κάνει κοντόφθαλμους. Κάθε αντιπαράθεση παίρνει κάποιες στιγμές και οξείες μορφές, το ίδιο επομένως θα κάνει και αυτή, όταν μάλιστα μια συνειδητή μειοψηφία αισθάνεται στριμωγμένη στον τοίχο, περικυκλωμένη από παντού από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του «κράτους του λαού», με τον «κυρίαρχο» λαό να παρακολουθεί σιωπηλά αμέτοχος και να καταδικάζει συνήθως τους πολιορκημένους…
Ο Αναρχισμός σαν ιδεολογικοπολιτικό σύστημα αποσκοπεί στην χειραφέτηση των πολιτών και στην κατάργηση των πολιτικών κομμάτων και των εξουσιαστικών κοινωνικών δομών. Οραματίζεται ουσιαστικά μια αρμονική, αντιεξουσιαστική, αταξική κοινωνία που στηρίζεται στην αυτοδιάθεση των αυτόνομων πολιτών, στην αυθόρμητη, θεληματική συνεργασία τους, στην αμοιβαία βοήθεια τους και στην αντιεξουσιαστική τους οργάνωση.
Οι ίδιες οι λέξεις «Αναρχία» και «Αναρχικός» είναι άλλωστε καθαρά Ελληνικές, όπως ακριβώς και η λέξη «Δημοκρατία». Εδώ λοιπόν, στην πατρίδα της «Δημοκρατίας», θα πρέπει να αναμένουμε λογικά και τα πρώτα σπέρματα της αναρχίας, της φυσιολογικής αντίδρασης σε αυτό το καινούργιο γέννημα. Εδώ, στους αρχαίους Έλληνες θα πρέπει να αναζητήσουμε επίσης τους πρώτους εκφραστές του αναρχισμού, σε εμβρυακό έστω στάδιο.
Ετυμολογικά η λέξη «αναρχία» προέρχεται από το ρήμα άρχω = ηγούμαι, κυβερνώ, διαφεντεύω, εξουσιάζω, διοικώ – με πρόθεμα το στερητικό «α» – ή από το ουσιαστικό αρχή = ηγεμονία, εξουσία, κυβέρνηση, ηγεσία. Ο «αναρχικός» έτσι είναι ίδιο με το αρχαίο «άναρχος» = α(ν)+αρχός, όπου αρχός σήμαινε τον ταγό, τον ηγέτη, τον αρχηγό και είναι επομένως αυτός που δεν έχει ή δε θέλει να έχει κανέναν ηγέτη, κυβερνήτη ή αρχηγό, με άλλα λόγια ο αυτόνομος και αυτεξούσιος. Από το ίδιο ρήμα «άρχω», εναντίον του οποίου τάσσονται η αναρχικοί, προέρχεται και η αρχαία ελληνική έξη «Άρχων» = Άρχοντας, Κύριος, Ηγέτης, Αρχηγός, Εξουσιαστής. Και θυμούμαστε εδώ τους 9 Άρχοντες της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας: τον «Επώνυμο Άρχοντα», με πολιτικά καθήκοντα που συγκαλούσε την Βουλή και την Εκκλησία του Δήμου, τον “Άρχοντα Πολέμαρχο», με στρατιωτικά καθήκοντα, που ήταν ο αρχηγός του στρατού και στρατοδίκης, τον «Άρχοντα Βασιλιά» με θρησκευτικά καθήκοντα και τους “6 Θεσμοθέτες΄΄ με νομοθετικά και δικαστικά καθήκοντα. Την εποχή του Περικλέους βέβαια οι 9 αυτοί άρχοντες είχαν μειωμένες αρμοδιότητες και πολλά από τα παλιότερα καθήκοντά τους είχαν δοθεί σε άλλους δημοσίους λειτουργούς.
Αναμένουμε λοιπόν τις πρώτες «αναρχικές» αντιδράσεις εναντίον του «δημοκρατικού» στάτους κβο, τους εμβρυακούς έστω προγόνους του σύγχρονου αναρχισμού», σε αυτή τούτη την «Κοιτίδα της Δημοκρατίας», όπου και το σύγχρονο αναρχικό κίνημα είναι σήμερα ιδιαίτερα εύρωστο κι επαναστατικό.
Ο ΘΕΡΣΙΤΗΣ
Στην προσπάθειά μας να εντοπίσουμε τους αρχαίους έλληνες «αναρχικούς», ξεκινάμε από τον Θερσίτη. που τολμά μόνον αυτός, ένας άσημος στρατιώτης στην Τροία, να εναντιωθεί στους Βασιλιάδες που οδηγούν το λαό στον πόλεμο, για να κερδίσουν οι ίδιοι, όπως αυτός κατηγορεί, πλούτη, δούλες, καλοπέραση και φήμη. Τα βάζει συνήθως εναντίον του μνησίκακου και ξεροκέφαλου Αγαμέμνονα (άγαν+μένω), του τσατίλα Οδυσσέα (από το οδύσσομαι = εξοργίζομαι) και του υπερόπτη για τη δύναμη και θεϊκή του καταγωγή Αχιλλέα. Ο Όμηρος, σαν εξυμνητής των κατορθωμάτων των «Βασιλέων» της άρχουσας τάξης και αδιάφορος για τους κοινούς θνητούς, είναι ιδιαίτερα υποτιμητικός και άδικος προς τον Θερσίτη και ιδιαίτερα για το παρουσιαστικό του, λες και αυτό έφταιγε (αν οντως ήταν έτσι) που εναντιωνόταν στους «Ήρωες» και στους «Βασιλιάδες»:
Κι ήσυχοι πια στις θέσεις τους καθίσαν όλ’ οι άλλοι
μα ο Θερσίτης μόνος του μ’ απρέπεια φλυαρούσε
κι απ’ το κενό του πέταγε μυαλό βλακείες κι ύβρεις
τους βασιλιάδες άτεχνα ζητώντας να χλευάσει
κι έτσι να δώσει αφορμή στους Αχαιούς για γέλια.
Στην Τροία ασχημότερος από αυτόν δεν πήγε.
Κουτσός μαζί κι αλλήθωρος, μ’ ολόσκυφτους τους ώμους
που ‘γερναν μπρος στο στήθος του, και λιγοστές μονάχα
στο φοβερά μακρόστενο κεφάλι είχε τρίχες.
Στον Οδυσσέα μισητός, πολύ, και στον Πηλείδη
γιατί τους ντρόπιαζε συχνά. Και τον Ατρείδη τότε
με δύναμη φωνάζοντας ζητούσε να ντροπιάσει
κι οι Αχαιοί ολόψυχα μ’ αυτόν αγανακτούσαν.
Και γιατί τα ο Θερσίτης τα έβαλε με τον Αγαμέμνονα, κατηγορώντας την πλεονεξία και αλαζονεία του; Διότι απλά δεν άντεχε άλλο τον πόλεμο και ήθελε να επιστρέψει στην πατρίδα του, όπως και οι περισσότεροι Αχαιοί, οι οποίοι έτρεξαν αλλόφρονες μάλιστα να πετάξουν στη θάλασσα τα καράβια τους, όταν ο Αγαμέμνων θέλησε να δοκιμάσει το πολεμικό τους ηθικό λέγοντάς τους:
Με τα καράβια ας φύγουμε για τη γλυκιά πατρίδα
δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάρουμε την Τροία….
Άλλο που δεν ήθελαν να ακούσουν οι Αχαιοί:
Κι η αγορά κινήθηκε σαν κύμα του Ικαρίου
που ο Νοτιάς στο πέλαγος σηκώνει κι ο Σιρόκος
χιμώντας απ’ τα σύννεφα του Δία του πατέρα.
Κι όπως ο Ζέφυρος δριμύς πυκνά χτυπάει στάχυα
κι ως κάτω με σφοδρότητα τελείως τα λυγίζει
προς τα καράβια ο λαός μ’ αλαλαγμό κινούνταν
ενώ απ’ τα πόδια τους πυκνή υψώνονταν η σκόνη
και τρέχοντας φωνάζανε ο ένας προς τον άλλο
στη θεϊκή τη θάλασσα να σπρώξουν τα καράβια….
Και γιατί παρακαλώ κατηγόρησε ο Θερσίτης τον «Αρχιστράτηγο» των Αχαιών;:
Ατρείδη πάλι τι ζητάς, τι άραγε σου λείπει;
Σκηνές γεμάτες με χαλκό και με γυναίκες έχεις
πανέμορφες, που ο στρατός πρώτα σε σένα δίνει
όταν μιας πόλης του εχθρού πατήσουμε τα τείχη.
Η το χρυσάφι λαχταράς που Τρώες θα σου φέρουν
-οι ξακουστοί στα άλογα- ως λύτρα κάποιου γιου τους
που εγώ δεμένο έσυρα εδώ η κάποιος άλλος;
Η μια γυναίκα νεαρή που σμίγεις με αγάπη
και χαίρεσ’ ολομόναχος; Μα ταιριαστό δεν είναι
εσύ που είσαι αρχηγός να μας παιδεύεις τόσο.
Ξεφτίλες, είσαστ’ Αχαιοί η Αχαιών γυναίκες;
Με τα καράβια ας φύγουμε εδώ αφήνοντάς τον
τα δώρα του να χαίρεται στην Τροία και να μάθει
αν έχει την ανάγκη μας πραγματικά στις μάχες
που τον Πηλείδη πρόσβαλλε, πολύ καλύτερό του
αρπάζοντάς του άδικα των Αχαιών το δώρο.
Και τι κατάφερε όμως με όλα αυτά ο «επαναστάτης» Θερσίτης; Ήλθε απλά ένας άλλος «Ήρωας» και «Βασιλιάς» – βλέπετε μόνον οι βασιλιάδες μπορούσαν να είναι ήρωες εκείνη την εποχή – ο Οδυσσέας, ο οποίος άρχισε αμέσως να τον κτυπά με το σκήπτρο της εξουσίας που είχε στα χέρια του:
τον απειλούσε άσχημα κι έδερνε με το σκήπτρο.
«Σταμάτα και τους άριστους υπάκουσε χαμένε
μπροστά σου που υπερτερούν σε δύναμη κι ανδρεία
ενώ σε μάχη η σύσκεψη εσύ δεν έχεις λόγο.
Δε γίνετ’ όλοι οι Αχαιοί μαζί να βασιλεύσουν.
Ένας θα είναι αρχηγός, οι πιο πολλοί θα βλάψουν
κι ο Δίας σκήπτρο έδωσε και νόμους μόνο σ’ έναν
και το δικαίωμα μαζί να βασιλεύει σ’ όλους.»
Νάτα μας: η αντίδραση της αλαζονικής, υπεροπτικής εξουσίας σε κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης του ελέω θεού «θείου δικαιώματός» της να κυβερνά, να αυθαιρετεί και να διαφεντεύει!
Τον κτύπησε λοιπόν άνανδρα ο Οδυσσέας πάνω στη ράχη και στους ώμους με το σκήπτρο της εξουσίας που κρατούσε στο χέρι του, κάνοντάς μάλιστα, λέει ο Βασιλο-υμνητής Όμηρος, μια φουσκάλα στην πλάτη του γεμάτη αίμα, παρουσιάζοντάς τον στη συνέχεια ταπεινωμένο και πονεμένο να κλαίει για το πάθημά του και τους Αχαιούς να χαχανίζουν και να χασκογελούν ανόητα με αυτό…
Αργότερα που ο Θερσίτης τόλμησε να σηκώσει κεφάλι και σε έναν άλλο μεγάλο αλαζόνα βασιλιά, τον Αχιλλέα, αυτός τον σκότωσε επί τόπου με μια μπουνιά! Αυτοί είναι παρακαλώ οι αφέντες μας. Και για να μην ξεχνόμαστε, ο αφέντης προέρχεται από το αυθέντης = αυτός + έντης = αυτός που κάνει οτιδήποτε με τα χέρια του, ο φονιάς, ο δεσπότης, ο απόλυτος κυρίαρχος. Οι αφέντες έχουν λοιπόν, ετυμολογικά τουλάχιστον, το δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω μας…
ΣΟΦΙΣΤΕΣ – ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΝΟΜΟΣ
Νόμος ο πάντων βασιλεύς θνητών τε και αθανάτων – Πίνδαρος
(Ο νόμος είναι βασιλιάς τόσο των θεών, όσο και των ανθρώπων)
Σοφίη αληθεία λέγειν και ποιείν κατά φύσιν – Ηράκλειτος
(Η σοφία είναι να λες την αλήθεια και να κάνεις ό,τι είναι φυσικό)
Το δίκαιον και το αισχρόν ου φύσει αλλά νόμω (Αρχέλαος, 5ος αιώνας)
Το δίκαιο και το αισχρό δεν προέρχεται από τη φύση, αλλά από το νόμο)
Αν και οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το Νόμο, γραπτό και άγραφο, σαν τον «Ανώτατο Άρχοντα», και διακήρυτταν ποικιλοτρόπως την πίστη τους και το σεβασμό τους σε αυτόν (στον οποίο στηριζόταν άλλωστε η ύπαρξη και οργάνωση των πόλεων-κρατών τους), υπήρχαν μερικοί άλλοι που τον αμφισβήτησαν και έθεσαν πάνω από αυτόν την ίδια την ανθρώπινη φύση. Οι πρώτοι που το έκαναν αυτό ήταν οι Σοφιστές.
Ήδη οι Ζάλευκος και Ανάχαρσης είχαν επισημάνει ότι:
Οι Νόμοι μοιάζουν με τον ιστό της αράχνης. Όπως δηλαδή σε αυτόν, άμα πέσει καμιά μύγα ή κανένα κουνούπι πιάνεται, ενώ άμα πέσει καμιά σφήκα ή μέλισσα τον σχίζει και φεύγει, έτσι και στους νόμους, άμα πέσει στη λαβίδα τους κανένα φτωχός πιάνεται, ενώ άμα πέσει κανένας πλούσιος ή ισχυρός, τον τσακίζει κι ελεύθερα διαφεύγει…
Πού είναι λοιπόν το «δίκαιον του νόμου»; Μήπως είναι το δίκαιον των Αρχόντων και οι ίδιοι οι Άρχοντες οι επινοητές του Νόμου, για να πιάνονται στα δίχτυα του οι άλλοι, ενώ οι ίδιοι, σα σφήκες, πάντα να διαφεύγουν;
Ο Βίαντας ο Πριανεύς δηλώνει μεγαλοστόμως:
Ισχυρότερη είναι εκείνη η Δημοκρατία στην οποία όλοι φοβούνται το νόμο, όπως και τον τύραννο.
Αφήνοντας έτσι αρκετό χώρο, για να ονομάσουν κάποιοι στιγμή οι Σοφιστές το νόμο τύραννο της φύσης!
Ο Θαλής προσπάθησε να διορθώσει κάπως τα πράγματα, μιλώντας για τη Δημοκρατία ανεξάρτητα από τους νόμους: «Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη που δεν έχει ούτε πολύ πλούσιους, ούτε φτωχούς πολίτες» και ο Ανάχαρσις, από τη μεριά του, ότι είναι εκείνη στην οποία «ενώ σε όλα τα άλλα επικρατεί ισότητα, η υπεροχή προσδιορίζεται με βάση την αρετή και η κατωτερότητα με βάση την κακία». Ο Βίαντας επίσης συμπλήρωσε: «Όταν τιμάς τους άξιους, την πολιτεία υψώνεις».
Ο Δημοσθένης όμως επέμενε:
Οι Νόμοι είναι η ψυχή της πολιτείας. Όπως ακριβώς το σώμα άμα στερηθεί την ψυχή πεθαίνει, έτσι και η πόλη, άμα δεν υπάρχουν νόμοι καταστρέφεται.
Αλλά ο σοφιστής Αντιφάνης απάντησε απλά:
Ο Μηδέ αδικών ουδενός δείται νόμον.
(Αυτός που δεν αδικεί, δεν έχει ανάγκη από κανέναν νόμο.)
Και ο Επίκουρος:
ουκ έστι τι καθευατόν δικαιοσύνη, αλλά συνθήκη τις περί του μηδέν βλάπτειν μηδέν βλάπτεσθαι.
(Δεν υπάρχει καμιά αντικειμενική δικαιοσύνη. Αυτή είναι απλά μια συνθήκη μεταξύ των ανθρώπων να μη βλάπτουν και να μη βλάπτονται).
Οι Σοφιστές, οι σοφοί αυτοί της αρχαίας Ελλάδας, όπως σημαίνει στην πραγματικότητα το όνομά τους, αλλά το οποίο λοιδορήθηκε και παραποιήθηκε από τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, είχαν ταχθεί καθαρά εναντίον του Νόμου, αμφισβητώντας την υποτιθέμενη θεϊκή καταγωγή του και αποδεικνύοντας με ατράνταχτα επιχειρήματα ότι αυτός θεσπίστηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο, για να μπορέσει να ζήσει κοινωνικά μαζί με τους άλλους ανθρώπους. Οι εκάστοτε όμως άρχοντες της πολιτείας εκμεταλλεύτηκαν αυτή την αρχική κοινή συμφωνία όλων των μελών της κοινωνίας για κοινωνική συνοχή και χρησιμοποίησαν το νόμο για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους και να προάγουν τα συμφέροντά τους, καθιστώντας τον έτσι τελικά από ελευθερωτή δυνάστη.
Το «δίκαιο» έτσι δεν είναι άλλο παρά τα «νόμιμα», δηλαδή αυτά που οι ισχυροί νομοθέτησαν μέσα στην πολιτεία, όπως ομολογεί και ο Γλαύκωνας στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα: «και ονομάσαι το υπό του νόμου επίταγμα νόμιμόν τε και δίκαιον». Ο μαθητής του Πρωταγόρα, σοφιστής Θρασύμαχος, αποφαίνεται ανάλογα: «τίθεται δε γε τους νόμους εκάστη η αρχή προς το αυτή συμφέρον, δημοκρατία μεν δημοκρατικούς, τυρρανίς δε τυρρανικούς, και αι άλλαι ούτως». Οι νόμοι είναι έτσι η θεσμοθετημένη βούληση των δυνατών και σύμφωνα, πάλι με τον Θρασύμαχο, το δίκαιον…το του κρείττονός τε και άρχοντος συμφέρον (το δίκαιο είναι το συμφέρον του άρχοντα και του ισχυρότερου).
Η πολύ σοβαρή όμως αυτή κριτική των σοφιστών, από τους οποίους προέρχονται πολλοί «αναρχικοί» της αρχαιότητας», δεν περιορίστηκε μόνο στο Νόμο, αλλά προχώρησε επίσης θαρραλέα σε μια ανάλογα εμβριθή και εναργή ανάλυση της δημιουργίας της θρησκείας και του τρόπου χρησιμοποίησής της από την άρχουσα τάξη.
Όπως υποστήριξαν οι σοφιστές, οι άρχοντες έβαλαν μερικούς ευφυείς νομοθέτες να δημιουργήσουν την έννοια ενός «θείου» απόμακρου όντος που σε παρακολουθεί από μακριά και κατοπτεύει όλες τις πράξεις σου, τιμωρώντας σε αυτή ή στη μετέπειτα ζωή σου για τις παρεκτροπές σου. Με αυτό το τρόπο εμπόδιζαν την παρανομία, ακόμα και όταν δε σε έβλεπε το μάτι του φυσικού νόμου. Σε έβλεπε όμως πάντα ο παντεπόπτης οφθαλμός του «Θεού» ή της «Θείας Δίκης». Η θρησκεία δεν είναι μια «αποκάλυψη», αλλά μια σκόπιμη ανθρώπινη επινόηση για τον έλεγχο της παρανομίας και τη νουθέτηση των πολιτών, θυμίζοντάς μας σε αυτό το περίφημο απόφθεγμα του φιλόσοφου Σενέκα: «Η θρησκεία είναι για το λαό αλήθεια, για τον φιλόσοφο ψέματα και για τον πολιτικό χρήσιμη». Η θρησκεία επινοήθηκε από τους ίδιους τους άρχοντες της πολιτείας για τον έλεγχο και την υποταγή των πολιτών. Στη συνέχεια οι ίδιοι οι θεοί «έδωσαν» στους ταγούς της εξουσίας το δικαίωμα να άρχουν Θείω Δικαίω!
Οι Σοφιστές δεν ήσαν όμως μόνον άθεοι, ήσαν και πλήρως αγνωστικιστές-υποκειμενιστές, θέτοντας σα μέτρον όλων των πραγμάτων τον ίδιο τον άνθρωπο και υποστηρίζοντας τη μη ύπαρξη αντικειμενικής Αλήθειας, παρά μόνον μιας ρητορικής επιχειρηματολογίας που προσπαθεί να επιβληθεί στους άλλους με την τέχνη της πειθούς, παρότι καμιά πρόταση δεν είναι στην πραγματικότητα αληθέστερη καμιάς άλλης! Όλες οι αλήθειες είναι σχετικές και αναφέρονται πάντα στον άνθρωπο και στις ερμηνείες του. Όλα είναι δημιουργήματα του νου του ανθρώπου, όλα είναι πλασματικά και φαίνονται σα πραγματικά και ουσιαστικά μόνο μέσω της τέχνης της πειθούς!
Η σχετικότητα και η υποκειμενικότητα σε όλα τα πράγματα οδηγεί αναπόφευκτα και στην υποκειμενικότητα της ηθικής και σε μια πολιτική αναρχία, την οποία τόσο πολύ φοβόταν ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας και έβαλαν (μαζί και για την ασέβειά τους προς τους θεούς) με μένος εναντίον των Σοφιστών, συκοφαντώντας και λοιδορώντας στο έπακρον το έργο τους και την ευφυέστατη αντίληψή τους.
Παρόλη τη λοιδορία όμως που δέχθηκαν οι Σοφιστές στη διάρκεια των αιώνων από τα συγγράμματα και τους οπαδούς της «Θείας Τριάδας»: Σωκράτη, Πλάτωνα και Αριστοτέλη, αποκαταστάθηκαν μερικώς από τον Χέγκελ και τελικά πλήρως τη δεκαετία του ’30 από πολλούς διαπρεπείς φιλολόγους, οποίοι έφτασαν να μιλήσουν μάλιστα μέσω αυτών για Ελληνικό Διαφωτισμό, για την πνευματική εξέλιξη από το Μύθο στο Λόγο και για τη στροφή από το «είναι» και το «γίγνεσθαι» των προσωκρατικών φιλοσόφων στον ίδιο τον άνθρωπο και τη γνωστική του ικανότητα». Κάποιοι από αυτούς μάλιστα προχώρησαν πιο πολύ και υποστήριξαν ότι ακόμα και περίφημος αρχαίος Ελληνικός ανθρωπισμός ήταν δημιούργημα του Πρωταγόρα και Σοφιστών και όχι του Σωκράτη ή του Πλάτωνα!
Στα μέσα του 5 π.Χ., όταν ο λαός άρχισε να επηρεάζεται από τις διδασκαλίες των Σοφιστών, οι Άρχοντες φρόντισαν για μια ακόμη φορά να τον ελέγξουν. Ο επαγγελματίας μάντης Διοπείθης προτείνει τότε και ψηφίζεται (432 π.Χ.) το διαβόητο «Ψήφισμα του Διοπείθη» εναντίον όλων όσων δεν πιστεύουν στα θεία και διδάσκουν υπερκόσμια πράγματα, με ποινές την εξορία, το θάνατο και το κάψιμο των βιβλίων τους! Ο ίδιος μάλιστα ο Διοπείθης υπέβαλλε συνεχώς «εισαγγελίες», μηνύσεις εναντίον οποιουδήποτε δεν πίστευε στους αρχαίους θεούς ή διέδιδε διάφορες υπερκόσμιες θεωρίες. Ο Κλεάνθης μάλιστα, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, μήνυσε τον περίφημο αστρονόμο Αρίσταρχο το Σάμιο επειδή δίδαξε ότι «η ουράνια σφαίρα μένει ακίνητη και ότι η Γη περιφέρεται σε λοξό κύκλο (εκλειπτική) και συγχρόνως γύρω από τον άξονά της…». Κυρίες και κύριοι θαυμάστε την τόσο εξυμνημένη Αθηναϊκή δημοκρατία του 5ου π.Χ αιώνα!
Πολλοί τότε σοφιστές αναγκάστηκαν να μη διακηρύττουν ελεύθερα την αθεΐα τους από το φόβο των ποινών, όπως ίσως και ο Πρωταγόρας, ο οποίος στην αρχή του βιβλίου του «Περί Θεών» δήλωνε τα εξής: «Για τους θεούς δεν μπορώ να γνωρίζω ότι υπάρχουν, ούτε ότι δεν υπάρχουν, διότι υπάρχουν πολλά που εμποδίζουν την ακριβή γνώση, τόσο η έλλειψη σαφών ενδείξεων όσο και η μικρή διάρκεια της ανθρώπινης ζωής..». Ακόμα όμως και αυτό ήταν αρκετό για να καταδικαστεί σε εξορία και να καούν τα βιβλία του! Ακόμα και ο Σωκράτης κατηγορήθηκε αυτή την εποχή ότι έσπειρε «έτερα καινά δαιμόνια» και φυλακίσθηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Διώχθηκαν επίσης ο Αναξαγόρας, ο Στίλπων, ο Θεόφραστος, ο Αριστοτέλης και άλλοι.
Πέραν όμως από το φιλοσοφικό και σκεπτικιστικό αναρχισμό των Σοφιστών, υπήρχαν αυτή την περίοδο στην Αθηναϊκή Δημοκρατία και άλλα, πιο δυναμικά αναρχικά και ασεβή στοιχεία, όπως αποδεικνύουν οι ιστορίες για τη βεβήλωση των Ελευσινίων Μυστηρίων και την αποκοπή των πεών των Ερμαϊκών στηλών. Ο ρήτορας επίσης Λυσίας αναφέρει το παράδειγμα του Κνησία, ο οποίος μαζί με άλλα τρία άτομα δημιούργησαν ένα «Σύλλογο Κακοδαιμονιστών» και διάλεγαν σκόπιμα διάφορες δυσοίωνες ή απαγορευμένες ημέρες για να δειπνήσουν μαζί και να εμπαίζουν τους θεούς και τους νόμους της Αθήνας. Λέγεται μάλιστα ότι ο Κνησίας είχε βεβηλώσει ένα άγαλμα της Εκάτης.
ΑΝΤΙΦΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΣΟΦΙΣΤΕΣ
Τα πολλά των κατά νόμον δικαίων πολεμίως τη φύσει κείται
(Πολλά πράγματα δίκαια, σύμφωνα με το νόμο, είναι ενάντια στη φύση)
τα μεν γαρ των νόμων επίθετα, τα δε της φύσεως αναγκαία.
(όσα επιβάλλουν οι νόμοι είναι περιορισμοί, ενώ όσα επιβάλλει η φύση αναγκαία)
Σύγχρονος του Σωκράτη ο σοφιστής Αντιφών, τολμά να διατυπώσει στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα τη ρηξικέλευθη άποψη ότι «φύσει πάντα πάντες ομοίως πεφύκαμεν καὶ βάρβαροι καὶ Ελληνες είναι”, ότι όλοι οι άνθρωποι δηλαδή είναι από τη φύση ίσοι και οι Έλληνες και οι βάρβαροι:
Εκείνους που κατάγονται από πατέρες ευυπόληπτους τους σεβόμαστε και υποκλινόμαστε μπροστά τους, ενώ εκείνους που κατάγονται από ταπεινή οικογένεια ούτε τους σεβόμαστε ούτε υποκλινόμαστε μπροστά τους. Ως προς αυτό λοιπόν το πεδίο συμπεριφοράς μας έχουμε γίνει βάρβαροι, απολίτιστοι, γιατί ως προς τη φυσική μας υπόσταση όλοι έχουμε φτιαχτεί από την ίδια φύση και οι Βάρβαροι και οι Έλληνες…Ως προς τις φυσικές μας ιδιότητες ούτε οι βάρβαροι διαφέρουν σε τίποτε (για να θεωρούνται κατώτεροι) ούτε οι Έλληνες (για να θεωρούνται ανώτεροι), αφού αέρα αναπνέουμε όλοι με το στόμα και τη μύτη και τρώμε όλοι με τη βοήθεια των χεριών μας…
Diels-Krantz, Die Fragmente der Vorsokratiker, Fr. B. Col. 1, στίχοι 1-35
Όσο για τη δικαιοσύνη διατυπώνει μια ιδιότυπη «αναρχική» άποψη. Μας συμβουλεύει να τηρούμε το νόμο μπροστά σε μάρτυρες, αλλά να τον αγνοούμε όταν κανείς δε μας προσέχει! :
Δικαιοσύνη λοιπόν είναι να μην παραβαίνει κάποιος τους νόμους της κοινωνίας της οποίας αυτός είναι ενεργό μέλος. Και μπορεί να αποκομίσει ο άνθρωπος τη μεγαλύτερη ωφέλεια από τη δικαιοσύνη (τη νομιμότητα), αν δείχνει απόλυτα το σεβασμό του στους νόμους εκεί όπου υπάρχουν μάρτυρες και τον βλέπουν, ακολουθεί όμως τις υποδείξεις (ροπές) της φύσης εκεί όπου είναι μόνος του, χωρίς μάρτυρες. Γιατί όσα επιβάλλουν οι νόμοι είναι περιορισμοί που μπαίνουν στη συμπεριφορά του ατόμου με τρόπο πιεστικό, ενώ όσα επιβάλλει η φύση είναι απλώς αναγκαία (και γι’ αυτό αποδεκτά). Επιπλέον, αυτά που επιβάλλονται με το νόμο είναι συμπεριφορές που συμφωνήθηκαν έτσι από τους ανθρώπους (σωστές ή λαθεμένες), δεν προέρχονται από τη φύση, ενώ όσα υποδεικνύει η φύση προέρχονται από αυτήν, δεν είναι επινόηση / συμφωνία των ανθρώπων.
Diels-Krntz, Die Fragmente der Vorsokratiker, 87B44,στήλη ..1.,στ..6-33.
Ο Αντιφών ήταν έτσι εναντίον οποιωνδήποτε διακρίσεων μεταξύ των ανθρώπων λόγω ευγενικής ή ταπεινής καταγωγής ή ακόμα φυλετικής υπεροχής. Παρόμοια ο Λυκόφρων (αρχές 4ου αιώνα π.Χ.), μαθητής του σοφιστή Γοργία, δήλωνε προκλητικά ότι δε διαφέρουν σε τίποτα όσοι έχουν ταπεινή από όσους έχουν αρχοντική καταγωγή. Ο Αριστοτέλης αναφέρει μάλιστα στα «Πολιτικά» του και μια άλλη άποψη του Λυκόφρωνος:
Η πολιτική κοινωνία είναι … συμμαχία των πολιτών μεταξύ τους, η οποία διαφέρει από τις άλλες συμμαχίες (τις μεταξύ των πόλεων) μόνο ως προς την απόσταση των τόπων (όπου ζουν οι σύμμαχοι). Και ο νόμος είναι μια συνθήκη ή σύμβαση, η οποία, όπως δίδασκε ο Λυκόφρων ο Σοφιστής, γίνεται εγγυητής ανάμεσα στους πολίτες για το δίκιο τους στις μεταξύ τους σχέσεις ή συναλλαγές, αλλά δεν έχει ο νόμος τη δύναμη να κάνει τους πολίτες αγαθούς και δίκαιους.
Αλλά και ο Ευριπίδης τον 5ο π.Χ αιώνα τολμά να φωνάξει στον απολεσθέντα «Τηρέα» του: «Εν φύλον ανθρώπων… ουδείς έξοχος έβλαστεν άλλου!» και στον, επίσης απολεσθέντα, «Αλέξανδρό» του: «Τίποτα ξεχωριστό• ίδια σπορά κι οι ευγενείς και οι ταπεινοί!»
Ο Αντιφών τάθηκε εναντίον και της δουλείας. Αυτός όμως που διακήρυξε πρώτος καθαρά την αντίθεσή προς το θεσμό της δουλείας ήταν ο Αλκιδάμας, μαθητής και αυτός του Γοργία, ο οποίος δήλωσε ότι «ελευθέρους αφήκε πάντας θεός. Ουδένα δούλον η φύσις πεποίηκεν (ο θεός άφησε όλους τους ανθρώπους ελεύθερους, κανένα δεν τον έκανε η φύση σκλάβο).
Ο Αντιφών λοιπόν διακηρύσσει τη φυσική ισότητα όλων των ανθρώπων: Ισότητα ταπεινών και αριστοκρατών, ισότητα Ελλήνων και «βαρβάρων» και ισότητα ελεύθερων και δούλων, οραματιζόμενος βασικά μια αταξική, αναρχική, ελεύθερη, φυσική κοινωνία. Οι νόμοι της πολιτείας είναι απλώς αυθαίρετοι κανονισμοί, αμοιβαίες συμφωνίες μεταξύ των ανθρώπων και χρησιμοποιούνται συνήθως προς όφελος των αρχόντων. Αντίθετα, οι νόμοι της φύσης είναι ανώτεροι και πιο αληθινοί, διότι υπαγορεύονται από την ανάγκη, Ο νόμος είναι ένα προϊόν του ανθρώπινου πολιτισμού που παραβιάζει την ανθρώπινη φύση. Τιθέμενος έτσι ο Αντιφών εναντίον του νόμου, τίθεται τελικά και εναντίον του ίδιου ανθρώπινου πολιτισμού, υποστηρίζοντας ότι οι πρωτόγονες κοινωνίες βρίσκονται πολύ πιο κοντά στη φύση και στην ευτυχία από τους πολιτισμένους λαούς.
Ο σοφιστής Ιππίας διακήρυξε επίσης ότι όλοι οι άνθρωποι είναι «συγγενείς – οικείοι και πολίται – φύσει ου νόμω», διότι «το όμοιον τω ομοίω φύσει συγγενές έστιν». Αφού λοιπόν, οι άνθρωποι είναι φύσει όμοιοι, είναι άρα και συγγενείς. Οι νόμοι των ανθρώπων πολλές φορές καταπιέζουν και βιάζουν τη φύση: «ο δε νόμος, τύραννος ων των ανθρώπων, πολλά παρά την φύσιν βιάζεται».
Αξίζει να σημειώσουμε επίσης τον πολυταξιδεμένο Αθηναίο το Σοφιστής, που έζησε τον 2ο μ.Χ. αιώνα και ονομάστηκε «δειπνοσοφιστής», επειδή εξιστορούσε τις γνώσεις του στη διάρκεια γευμάτων που του παρέθεταν οι ευγενείς. Ζούσε μια πολύ απλοϊκή ζωή, και αρνιόταν πάντα να φιλοξενηθεί μετά τις εξιστορήσεις του, προτιμώντας να κοιμάται ελεύθερος σε κήπους και στην ύπαιθρο, χωρίς να χρησιμοποιεί ποτέ του χρήματα.
ΖΗΝΩΝ Ο ΚΙΤΙΕΥΣ (334 – 264 π.Χ.)
Ομολογουμένως τήι φύσει ζήν
Ο ιδρυτής της Στωικής Σχολής των Ελλήνων φιλοσόφων Ζήνων ο Κυτιεύς (από την πόλη Κίτιο της Κύπρου) ήταν αρχικά έμπορος, αλλά το καράβι του ναυάγησε μαζί με τα εμπορεύματά του και έχασε όλη την περιουσία του. Κατέληξε έτσι στην Αθήνα, όπου άρχισε αργότερα να ασχολείται με τη φιλοσοφία. Τότε ακριβώς είπε και την περίφημη φράση του: `Νυν ευπλόηκα, ότε ναυάγησα», δηλαδή «τώρα πήγε καλά το ταξίδι μου, που ναυάγησα»! Δάσκαλοί του ήσαν οι φιλόσοφοι Κράτης, Στίλπων, Ξενοκράτης και Πόλεμων, κοντά στους οποίους μαθήτευσε για μια εικοσαετία. Στη συνέχεια ίδρυσε τη δική του φιλοσοφική Σχολή, η οποία, επειδή τα μαθήματά της γίνονταν στην `Ποικίλη Στοά` της Αγοράς των Αθηνών, ονομάστηκε `Στωική` και οι πρώην «Ζηνωνιανοί» τελικά Στωικοί.
Ο Ζήνω κήρυσσε τον φυσικό ευδαιμονισμό του ανθρώπου μέσω της ψυχικής αταραξίας και γαλήνης. Ο άνθρωπος πρέπει να ζει σύμφωνα με την Φύση, αποδεχόμενος τη Θέληση του Κόσμου και των Θεών. Θεωρούσε σα βασική αρετή τη φρόνηση, από την οποία απορρέουν οι τρεις Πλατωνικές αρετές: της ανδρείας, της σωφροσύνη και της δικαιοσύνης. Η συνύπαρξη και των τεσσάρων αυτών αρετών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ηθική τελείωση του ανθρώπου, στην οποία τελικά μας οδηγεί η ίδια η Φύση.
Εναντιωνόταν σθεναρά στον πλούτο και στην πολυτέλεια, όπως και στην ατομική ιδιοκτησία, την οποία θεωρούσε άδικη: «οι καρποί ανήκουν σε όλους και η γη σε κανέναν!» Μια ιδανική «ουτοπική» κοινωνία οραματίζεται στο έργο του «Πολιτεία», από το οποίο, δυστυχώς, έχουν διασωθεί ελάχιστα αποσπάσματα. Η κοινωνία που οραματίζεται είναι ελεύθερη και α-κρατική, χωρίς άρχοντες, στρατό, δικαστήρια, αστυνομία, ναούς και χρήματα! Δεν υπάρχουν επίσης γάμοι και οικογένειες. Όλοι οι άνθρωποι ζουν μαζί σε μια ενιαία, οικουμενική κοινότητα με κοινά ήθη και με τους ίδιους φυσικούς νόμους. Όπως σημείωνε δεν πρέπει να «ζούμε χωριστά σε κράτη και δήμους, παρά όλους να τους λογαριάζουμε για συνδημότες και συμπολίτες μας, και μια ζωή και οργάνωση να υπάρχει για τους πάντες».
Η συνύπαρξη των ανθρώπων σε αυτή την κοινωνία θα είναι μονιασμένη και αρμονική, λόγω του ένστικτου της αυτοσυντήρησης και αφετέρου λόγω του έμφυτου κοινωνικού ενστίκτου των ανθρώπων για σύνδεση και συνεργασία, με την επικουρία μάλιστα της λογικής (κατά φύσιν και ελλόγως ζην), τα οποία όλα καθιστούν εντελώς άχρηστους οποιουσδήποτε επιβαλλόμενους νόμους και θεσμούς.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο θεωρητικός του αναρχισμού Κροπότκιν θεωρούσε το Ζήνωνα σαν τον «καλύτερο εκφραστή της αναρχικής φιλοσοφίας στην αρχαία Ελλάδα».
ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ (40 – 128 μ.Χ.)
Ουδέν κακού φύσις εν κόσμω γίγνεται.
(Τίποτε το κακό δεν κάνει η Φύση στον κόσμο.)
Νόμος βιωτικός έστιν ούτος, το ακόλουθον τη φύσει πράττειν.
(Είναι νόμος της ίδιας της ζωής να δρας σύμφωνα με τη φύση.)
Το κατά φύσιν ζην τουτ’ έστι κατ’ αρετήν ζην.
(Το να ζεις σύμφωνα με τη φύση είναι το ίδιο με το να ζεις σύμφωνα με την αρετή.)
Παιδί δούλων από την Ιεράπολη της Φρυγίας, έγινε και αυτός δούλος ενός δημοσίου υπαλλήλου στη Ρώμη, όπου και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας από τον Μουσόνιο Ρούφο. Αργότερα έγινε απελεύθερος και άρχισε να διδάσκει τη Στωική φιλοσοφία. Στο διωγμό του Δομιτιανού κατά των Στωικών απελάθηκε στην Ήπειρο, όπου μετέφερε και την έδρα της σχολής του (στην Νικόπολη) και δίδαξε μέχρι τον θάνατό του. Ήταν γνωστός για την παροιμιώδης αταραξία του, τη στωικότητά του και την απέριττη λιτότητά του.
Σύμφωνα με τον Επίκτητο, με την άσκηση της φιλοσοφίας ο άνθρωπος μπορεί να διακρίνει τα πράγματα που βρίσκονται υπό την εξουσία του από εκείνα που δεν βρίσκονται υπό την εξουσία του:
Από όσα υπάρχουν στον κόσμο, άλλα τα εξουσιάζουμε και άλλα όχι. Εξουσιάζουμε μεν την γνώμη μας, την ψυχική μας ορμή, τις ορέξεις μας τις παρεκκλίσεις μας, με μία λέξη δηλαδή, όλα όσα εξαρτώνται από τις δικές μας ενέργειες. Δεν εξουσιάζουμε την σωματική μας κατασκευή, τα υλικά αγαθά, την δόξα, τ’ αξιώματα, με μία λέξη, όλα όσα δεν εξαρτώνται από τις δικές μας ενέργειες.
Και τα μεν εκείνα που εξουσιάζουμε, είναι από την φύση τους ελεύθερα, αναπότρεπτα και ανεμπόδιστα, εκείνα δε, που δεν εξουσιάζουμε, είναι από την φύση τους ανίσχυρα, δουλικά αποτρέψιμα και ξένα ως προς εμάς.
Να θυμάσαι λοιπόν, ότι αν θεωρήσεις ελεύθερα εκείνα, που είναι από την φύση τους δουλικά και τα ξένα θεωρήσεις ως δικά σου, θα αντιμετωπίσεις εμπόδια, θα λυπηθείς, θα ταραχθείς, και θα κατηγορήσεις Θεούς και ανθρώπους, αν όμως θεωρήσεις ότι δικό σου είναι μόνον αυτό που όντως σου ανήκει, το δε ξένο, όπως όντως είναι δηλαδή ως ξένο, κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να σου επιβληθεί, κανείς ποτέ δεν θα σε εμποδίσει, ούτε θα σε κατηγορήσει, και εσύ δεν θα στραφείς εναντίον κανενός, δεν θα πράξεις τίποτε δίχως να το θέλεις, από κανένα δεν θα βλαφθείς και εχθρό δεν θα έχεις, διότι κανένας δεν θα μπορέσει κακό να σου κάνει.
Και σαν πρώην δούλος ο ίδιος συμβουλεύει:
Ο αφέντης του καθενός είναι εκείνος, που μπορεί να του δώσει ή να του αφαιρέσει όσα αυτός ποθεί ν’ αποκτήσει ή ν’ απαλλαγή από αυτά. Όποιος λοιπόν θέλει να είναι ελεύθερος δεν πρέπει ούτε να επιζητεί ούτε ν’ αποφεύγει κάτι που άλλοι εξουσιάζουν. Ειδεμή θα είναι εκ των πραγμάτων ένας δούλος.
ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΚΑΙ ΚΥΝΙΚΟΙ
ΔΙΟΓΕΝΗΣ (Ο ΚΥΩΝ) (412-323 Π.Χ.)
Ο ιδρυτής της Κυνικής Σχολής Φιλοσοφίας Αντισθένης διατύπωσε με σθένος δημόσια πολλές αντιδιοκτητικές και αντεξουσιαστικές ιδέες, όπως ότι δεν πρέπει να υπάρχει κυβέρνηση, ατομική ιδιοκτησία, επίσημη θρησκεία και γάμος. Ο Διογένης όμως Κυνικός, ο επιφανέστερος όλων των Κυνικών φιλοσόφων, ήταν αυτός που εναντιώθηκε καθημερινά έμπρακτα σε κάθε θεσμό και αξία της οργανωμένης κοινωνίας, γελοιοποιώντας κι εξευτελίζοντας τις κοινωνικές συμβάσεις. Ήταν μια γνήσια ανατρεπτική και ριζοσπαστική μορφή της αρχαιότητας που απέρριπτε με την ίδια την πράξη της κάθε έννοια κοινωνικής και πολιτιστικής αξίας.
Ασεβής προς τους νόμους, διακήρυττε ότι αυτοί δεν έχουν καμιά απολύτως αξία, διότι είναι καθαρά ανθρώπινα δημιουργήματα, διαφέροντες από τόπο σε τόπο, χωρίς καμιά φυσική αξία κι επομένως ανάξιοι σεβασμού. Κανένα δικαστήριο επίσης δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τις πράξεις των ανθρώπων και καμιά εξουσία να καθορίζει τη ζωή τους. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος, έχοντας ακούσει γι’ αυτόν, πήγε να τον δει στο πιθάρι όπου κατοικούσε και τον ρώτησε: «Τι θέλεις από μένα Διογένη να σου κάνω;», εκείνος του απάντησε: «Μη μου αφαιρείς αυτό που δεν μπορείς να μου δώσεις!», εννοώντας τον ήλιο που του τον έκρυβε το σώμα του Αλέξανδρου. Μετά από αυτό, λέγεται ο Αλέξανδρος παραμέρισε από μπροστά του ψιθυρίζοντας: «Αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης».
Γεννήθηκε στη Σινώπη του Πόντου και πέθανε στην Κόρινθο, σε ηλικία 80 περίπου ετών. Υπήρξε ιδιαίτερα ειρωνικός και καυστικός εναντίον των ανθρώπινων αδυναμιών και ιδιαίτερα της ματαιοδοξίας και της υπεροψίας. Τρεφόταν από τις προσφορές των πολιτών με τους οποίους συζητούσε, δίνοντας με μεγάλη ετοιμότητα και ευφυΐα απαντήσεις στα ερωτήματά τους. Κυκλοφορούσε ξυπόλητος, φορώντας έναν ευτελέστατο χιτώνα και κρατώντας πάντα ένα μακρύ ραβδί για να διώχνει τα σκυλιά που τον γάβγιζαν. Δε δημιούργησε ποτέ δική του οικογένεια και θεωρούσε τον εαυτό του κοσμοπολίτη: «η μόνη αληθινή πολιτεία είναι αυτή που απλώνεται σ’ όλο τον κόσμο» («Μόνην ορθήν πολιτείαν είναι την εκ κόσμω»).
Σάρκαζε την ευγενική καταγωγή, τη φήμη και τις κάθε λογής διακρίσεις. Περιφρονούσε επίσης την κοινωνική ηθική και δε δίσταζε να συνευρεθεί με κοινές γυναίκες στη μέση του δρόμου. Λέγεται επίσης ότι περπατούσε στους δρόμους της Αθήνας επιδεικνύοντας το μεσαίο του δάχτυλο στους περαστικούς, οι οποίοι σοκάρονταν και τότε τους έδειχνε το μικρό του δάχτυλο και τους ρωτούσε αν τους σκανδαλίζει και αυτό, γελοιοποιώντας έτσι τον καθωσπρεπισμό τους.
Όταν τον ειρωνεύτηκαν κάποτε ότι μπαίνει σε ακάθαρτους χώρους, τους απάντησε ότι και ο ήλιος μπαίνει και δεν μολύνεται…Είναι επίσης γνωστό το συμβάν που μια φορά άναψε, μέρα μεσημέρι, ένα λυχνάρι και κρατώντας το γύριζε στους δρόμους της αγοράς και όταν τον ρώτησαν γιατί το κάνει αυτό απάντησε με το περίφημο: «Ψάχνω για Ανθρώπους».
Υποστήριζε την πλήρη ικανοποίηση των φυσικών και σωματικών αναγκών και ότι καμιά από αυτές δεν μπορεί να θεωρηθεί ανήθικη, αφού τις δημιουργεί όλες η φύση. Ωστόσο, ο άνθρωπος πρέπει να αποκτήσει αυτάρκεια και να περιορίσει τις ανάγκες του με την άσκηση στις ελάχιστες δυνατές και λίαν απαραίτητες από αυτές. Αντίθετα, η παράδοσή του στις σωματικές απολαύσεις αποτελεί αδυναμία και αδικία. Βλέποντας π..χ τον παχουλό ρήτορα Αναξιμένη, τον προέτρεπε να δώσει λίγη από την κοιλιά του και στους φτωχούς.. Όταν πάλι είδε ένα παιδί να πίνει με τις χούφτες του νερό από τη βρύση, πέταξε αμέσως το πήλινο κύπελλο που είχε στο πιθάρι του θεωρώντας το περιττό. Τα χρήματα τα θεωρούσε άχρηστα και επιζήμια, σαν τους νόμους και προέτρεπε την καταστροφή τους. Όσο για τον πόλεμο, όταν οι Κορίνθιοι προετοιμάζονταν πυρετωδώς για να πολεμήσουν τον Φίλιππο της Μακεδονίας, για να μη φανεί και ο ίδιος ότι κάθεται και δεν κάνει τίποτα, πήρε το πιθάρι του και άρχισε να το κυλάει πέρα-δώθε!
Η Κυνική φιλοσοφία διήρκεσε πολλούς αιώνες. Το 362 μ.Χ. ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουλιανός έγραφε στον Κυνικό Ηράκλειο για τον Κυνικό Οινόμαο, που έζησε τους Ρωμαϊκούς χρόνους: «Αυτός λοιπόν είναι ο στόχος του, να υπονομεύσει κάθε σεβασμό προς τους θεούς, να γελοιοποιήσει όλη την ανθρώπινη σοφία, να ποδοπατήσει όλους τους νόμους για την τιμή και τη δικαιοσύνη και επιπλέον, να ποδοπατήσει εκείνους τους νόμους οι οποίοι χαράχτηκαν από τους θεούς στις ψυχές μας… Οι ληστές βρίσκουν καταφύγιο σε έρημες περιοχές, ενώ αντίθετα οι Κυνικοί πηγαινοέρχονται ανάμεσά μας, υπονομεύοντας τους κοινωνικούς θεσμούς».
Είναι φανερό από το παραπάνω η ανατρεπτικότητα και κοινωνική ανταρσία των κυνικών. Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι αν οι Στωικοί ανέπτυξαν μια αναρχική θεωρία, οι κυνικοί ήταν αυτοί επέδειξαν μια αναρχική πρακτική, καταφερόμενοι εναντίον όλων σχεδόν των κοινωνικών θεσμών.
Η «ΑΝΤΙΓΟΝΗ» ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ
Το δε εκ των τυράννων (γένος) αισχροκέρδειαν φιλεί
Δε φύτρωσε χειρότερη καμιά
εφεύρεση στον κόσμο σαν το χρήμα.
Αυτό γκρεμίζει πόλεις, ανθρώπους ξεσπιτώνει,
δασκαλεύει και πλανεύει το φρόνιμο
μυαλό να κυνηγάει της ντροπής τα έργα
μαθαίνει τον άνθρωπο να γίνει κάλπης
και να κατέχει μύριες όσες βρωμιές.
Κρέων (από την Αντιγόνη του Σοφοκλή)
Μετά τη μονομαχία του Πολυνείκη και του Ετεοκλή, των γιων του Οιδίποδα,και τον αμοιβαίο θάνατό τους, ο Κρέοντας αναλαμβάνει την εξουσία της πόλης. Σαν απόλυτος μονάρχης, ανακοινώνει την αυθαίρετη απόφασή του να ταφεί ο Ετεοκλής με όλες τις τιμές που ταιριάζουν σε έναν υπερασπιστή της πατρίδας και να μείνει άταφος για να κατασπαραχθεί το σώμα του από τα όρνια και τα άγρια θηρία ο Πολυνείκης, που θέλησε να την κυριεύσει. Ορίζει το θάνατο σαν ποινή για τον οποιονδήποτε παραβάτη.
Η Αντιγόνη, τραγική αδελφή των σκοτωμένων, η «αναρχική» ηρωίδα του Σοφοκλή, δεν υποτάσσεται σε αυτήν την ανόσια, ενάντια σε κάθε αίσθηση φυσικού δικαίου, διαταγή και δηλώνει τη σθεναρή της απόφαση να θάψει το πτώμα του αδελφού της. Απειθεί ατρόμητα και συνειδητά στον απόλυτα άρχοντα, παρότι γνωρίζει την θανατική ποινή που την περιμένει. Παραβιάζει τον ανθρώπινο νόμο, ένα καθαρό δημιούργημα της οίησης, ματαιοδοξίας, κενοδοξίας, απληστίας και αυθαιρεσίας των αρχόντων, για χάρη του φυσικού και άγραφου νόμου και των ανώτερων ηθικών αξιών, διακινδυνεύοντας άμεσα την ελευθερία της και την ίδια της τη ζωή. Το κάνει, εξηγεί, όταν ο Κρέων έκπληκτος τη ρωτά για το θράσος της, γιατί αυτή δεν ήταν μια διαταγή του Δία και της Δίκης, αλλά η διαταγή ενός θνητού.. Ούτε και πίστευε πως οι διαταγές ενός θνητού μπορούν να έχουν τέτοια δύναμη που να περιφρονήσουν και να αψηφήσουν με έπαρση τους άγραφους νόμους των θεών.
Ο Αισχύλος, παρουσιάζοντας επίσης την απείθαρχη Αντιγόνη στην τραγωδία του «Επτά επί Θήβας», τη βάζει να μιλάει καθαρά για την ανταρσία της, για την οποία χρησιμοποιεί μάλιστα τη λέξη αναρχία!:
εγώ δε Καδμείων γε προστάταις λέγω,
ήν μη τις άλλος τόνδε συνθάπτηιν θέληι,
εγώ σφε θάψω κανά κίνδυνον βαλώ
θάψασ’ αδελφόν τον εμόν, ουδ’ αισχύνομαι
έχουσ’ άπιστον τήνδ’ αναρχίαν πόλει
Μα κ’ εγώ λέω σ’ αυτούς τους άρχοντες της Θήβας:
κι αν δε βρεθεί κανείς μαζί μου να τον θάψει,
πάνω μου εγώ τον κίνδυνο μόνη θα πάρω
τ ον αδερφό μου θάβοντας• κι ούτε ντροπή μου
τόχω να δείξω αντάρτισσα γνώμη στη πόλη.
Ο Γιος του Κρέοντα Αίμωνας είναι ερωτευμένος με την Αντιγόνη (απ’ όπου και το χορικό «έρως ανίκατε μάχαν»..) και ο μονάρχης προσπαθεί επιτάσσοντας και σε αυτόν την πειθαρχία, να τον νουθετήσει να την ξεχάσει, διότι τους χωρίζει πια ο Χάρος:
Με τέτοια αισθήματα, παιδί μου στην καρδιά ν’ ακολουθείς τη γνώμη του πατέρα σου, κάθε γονιός θέλει να ‘χει τέτοια παιδιά που και να πειθαρχούν μέσα στο σπίτι του, τον εχθρό του πάντα να τον πολεμούν και να τιμούν το φίλο του, σαν τον πατέρα. …. Γι’ αυτό, παιδί μου ποτέ μην ξελογιαστείς απ’ τη λαχτάρα μιας γυναίκας…. Φτύσε την κι άστηνε λοιπόν να πάει να παντρευτεί στον Άδη με νεκρούς. Γιατί μέσα στην πόλη αυτή μονάχα απ’ όλους πιάστηκε να παρανομεί. Και δε θα βγω ψεύτης εγώ μπροστά στο λαό. Θα τη σκοτώσω. Ας πάει να λιβανίζει το Δία. Αν θρέψω αντάρτες μέσ’ στο σπίτι μου, σκέψου πόσοι θα ξεπεταχτούν απ’ έξω. Όποιος με τους δικούς του φέρνεται καλά, θα φερθεί μετά και στην πόλη σωστά και δίκαια. Αν κάποιος που πατάει τους νόμους, νομίζει πως θα υπερνικήσει αυτούς που κυβερνούν, μην περιμένεις να πάρει και τιμές για τα καμώματά του. Μα να υπακούμε πρέπει σ’ όποιον ψήφισ’ ο λαός και για μικρά και δίκια και για τ’ ανάποδα ακόμα….
Και η περίφημη κατακλείδα του λόγου του προς το γιο του:
Δεν υπάρχει κατάρα μεγαλύτερη από την αναρχία. Γκρεμίζει πόλεις, αναστατώνει σπίτια και σπέρνει φόβο μες στη μάχη και την ήττα στους δικούς μας. Ενώ η πειθαρχία, σώζει το στρατό. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε το νόμο, την τάξη, κι όχι ό,τι θέλει μια γυναίκα. Καλύτερ’ από άντρα, αν είναι να πέσω παρά να πούνε πως μ’ έριξε γυναίκα.
Το τέλος είναι γνωστό: Ο Αίμωνας και η Αντιγόνη αυτοκτονούν και μετά η γυναίκα του Κρέοντα Ευριδίκη, όταν μαθαίνει το θάνατο του γιου της. Ο Κρέοντας μόνος πια, απαρηγόρητος και συντετριμμένος, θύμα και θύτης, μετανιώνει για τα σφάλματά του και θρηνεί τον αφανισμό της οικογένειάς του.
ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ
Η λέξη ρίψασπις, για τον πολεμιστή που έριχνε κάτω την ασπίδα του, εγκατέλειπε τη μάχη και τρεπόταν σε φυγή, ήταν ιδιαίτερα προσβλητική και υποτιμητική στην αρχαιότητα, θεωρούμενη σα μια πράξη δειλίας, ατιμίας και ανανδρίας. Η λιποταξία μάλιστα από τη μάχη ετιμωρείτο, όπως ξέρουμε, από τους Σπαρτιάτες με την εσχάτη των ποινών. Εκτός όμως από δειλός ο ρίψασπις εθεωρείτο και «προδότης», διότι άφηνε με τη φυγή του ακάλυπτο τον παραστάτη του διευκολύνοντας τον εχθρό να διασπάσει τη φάλαγγα.
Και όμως, παρά τη βεβαρημένη αρνητική προκατάληψη της εποχής εναντίον των ριψάσπιδων ο αρχαιότερος ιαμβικός ποιητής, ο Αρχίλοχος, τόλμησε να καμαρώσει με αναρχική έπαρση τον 7ο π.χ. αιώνα που έριξε την ασπίδα του και γλύτωσε έτσι τη ζωή του, γράφοντας μάλιστα ένα ποίημα εξαίροντας την ενέργειά του αυτή!
Γεννήθηκε στην Πάρο, από μητέρα σκλάβα και όταν ήταν ακόμη νέος, εστάλη μαζί με άλλους αποίκους στη Θάσο για την ίδρυση αποικίας. Μην βρίσκοντας όμως εκεί τα πράγματα όπως τα περίμεναν, εισέβαλαν στη Θράκη, ανοίγοντας πόλεμο με τους Θράκες. Σε μία απ’ αυτές τις μάχες, ο Αρχίλοχος πέταξε την ασπίδα του σε ένα θάμνο και έτρεξε να σωθεί:
Ασπίδι μεν Σαΐων τις αγάλλεται, ήν παρά θάμνω
έντος αμώμητος κάλλιπον ούκ εθέλων
αυτός δ’ εξέφυγον θανάτου τέλος ασπίς εκείνη
ερρέτω εξαύτις κτήσομαι ού κακίω.
Κάποιος απο τους Σάιους χαίρεται την ασπίδα μου, όπλον αψεγάδιαστο,
που τήνε πέταξα στα θάμν’ αθέλητά μου. Όμως εγώ
γλίτωσα το θάνατο. Ας πάει στο διάολο η ασπίδα. Θ’ αγοράσω
άλλην καλύτερη.
Μια πραγματικά αναρχική δήλωση με παρρησία, χωρίς το φόβο της κατηγορίας για δειλία ή εθνική προδοσία…
Η προσωπική ζωή αξίζει πολύ περισσότερο απ’ οποιοδήποτε ανθρώπινο θεσμό ή ιδεολογία, όταν μάλιστα οι πόλεμοι γίνονται, όπως συνήθως συμβαίνει, για τα συμφέροντα των αρχόντων, καίτοι τιτλοφορούνται παραπλανητικά σαν «εθνικοί» ή «πατριωτικοί».
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
Μερικοί θέλουν να εμβάλλουν «αναρχικές» ιδέες και στον ολιγαρχικό και γενικά συντηρητικό Αριστοφάνη, λόγω των τριών αντιπολεμικών έργων του. Στους «Αχαρνείς» καλεί τους συμπολίτες του σε μαζική πολιτική ανυπακοή σαν ένα μέσο πίεσης για τον τερματισμό του Πελοποννησιακού Πολέμου. Στην «Ειρήνη» ο λαός απελευθερώνει την κλεισμένη μέσα σε μια σπηλιά ειρήνη και τερματίζει τον πολυετεή πόλεμο. Τέλος στη Λυσιστράτη» όλες οι γυναίκες της Ελλάδας κηρύσσουν σεξουαλική απεργία σαν αντίποινα για τον πόλεμο και αναγκάζουν τους άνδρες τους να τον σταματήσουν.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Τέλος αξίζει να αναφερθούμε και στον Προμηθέα, μια καθαρά αναρχική μορφή της μυθολογίας που αποθανάτισε ο Αισχύλος στην περίφημη Τραγωδία του «Προμηθέας Δεσμώτης, στην αρχή της οποίας οδηγούνε τον «Γίγαντα» για να τον καρφώσουν «στο Βράχο του Καυκάσου», για την ανυπακοή τους προς τους Θεούς και προς τον αρχηγό τους Δία, οι δεσμοφύλακες Κράτος και Βία…
Ο «πυρφόρος», «δαδούχος» φιλάνθρωπος Προμηθέας, όπως τον χαρακτηρίζει ο Αισχύλος, έκλεψε από τους θεούς και έδωσε στους ανθρώπους το θείο δώρο της φωτιάς, το «πυρ του νου», αυτή τούτη τη νόηση, ανυψώνοντάς τους από την προηγούμενη ζωώδη κατάστασή τους.
Ενώ πριν (το δώρο της «φωτιάς») οι άνθρωποι ήσαν σαν τα νήπια, τους έκαμα να έχουν νουν και σκέψη Πρώτα λοιπόν έβλεπαν και μάταια έβλεπαν Άκουγαν και δεν άκουγαν, όμοια με μορφές Ονείρων το μακρό βίο περνούσαν Άστοχα όλα τα μπέρδευαν..
Μια πραγματικά εξαίρετη, «εωσφορική» κι επαναστατική πράξη, μια πράξη συνειδητής ανταρσίας και ανιδιοτελούς προσφοράς, άξια κάθε επαίνου: έκλεψε τον «λόγο» και το νου («λογική») από τους θεούς, που το κρατούσαν ζηλότυπα μόνον για τον εαυτό τους, και το χάρισε ανιδιοτελώς στους πρώην ζωάνθρωπους, σα μια τέλεια προσφορά, κάνοντας να λάμψει για πρώτη φορά μέσα στο κεφάλι τους το «πυρ του νου» Αναμένουμε το δεύτερο μεγάλο δώρο του Θείου Επαναστάτη Φιλάνθρωπου – Λυόμενου πια από το Βράχο του Μαρτυρίου, όταν θα έχει εκθρονιστεί ο Δίας, όπως έχει ο ίδιος προφητεύσει, και θα βασιλεύει πια ο Λύσιος, Ελευθερωτής Διόνυσος. Και το νέο αυτό μεγάλο δώρο, που κρατούν επίσης ζηλότυπα στην κατοχή τους οι θεοί μόνο για τον εαυτό τους, είναι το Δώρο της Αθανασίας!
Η πολιτική αντιστοιχία αυτού του συμβολισμού μεταφέρει ανάλογες ιδέες απελευθέρωσης…
Στις 20 Οκτωβρίου, ο αναρχικός Alfredo Cospito, κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης στο Εποπτικό Δικαστήριο του Σάσσαρι, προσπάθησε να διαβάσει μια αρθρωμένη δήλωση, με την οποία επρόκειτο να ανακοινώσει ότι ξεκινά απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς των φυλακών 41 bis, στο οποίο υπόκειται, και κατά της εχθρικής ποινής της ισόβιας κάθειρξης. Μια μάχη που ο Alfredo δεν σκοπεύει να τερματίσει, μέχρι ακόμα και τον ίδιο του το θάνατο. Ο σύντροφος, ο οποίος βρίσκεται στο 41 bis από την περασμένη 5η Μαΐου, με διάταγμα που υπέγραψε η τότε Υπουργός Δικαιοσύνης Marta Cartabia, κρατείται πλέον στη φυλακή Μπανκάλι στη Σαρδηνία.
Ο Alfredo Cospito είναι ένας αναρχικός που υπήρξε πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων, δεν υπήρξε ποτέ διατεθειμένος να συμβιβαστεί ή να τα παρατήσει. Είναι ένας σύντροφος που αγωνίζεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, περίοδο κατά την οποία φυλακίστηκε ως ολικός αντιρρησίας συνείδησης (για την άρνησή του να υπηρετήσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία), και ο οποίος, μετά τη σύλληψή του το 2012, στη δίκη που ακολούθησε, ανέλαβε την ευθύνη για τον πυροβολισμό του στελέχους της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, μια πράξη που πραγματοποιήθηκε από τον Πυρήνα “Olga Nucleus” της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας -Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF) και συνέβη στις 7 Μαΐου του ίδιου έτους στη Γένοβα.
Ο Alfredo ήταν πάντα ενεργός για την υπεράσπιση των συντρόφων που επλήγησαν από την καταστολή, σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ο αγώνας του αφορά αντικειμενικά όλους/ες τους/ις κρατούμενους/ες, μεταξύ των οποίων θυμόμαστε ιδιαίτερα τους/ην τρεις αγωνιστές/τρια των Ερυθρών Ταξιαρχιών για την οικοδόμηση του Μαχητικού Κομμουνιστικού Κόμματος εγκλωβισμένους/η για περισσότερα από 17 χρόνια στο 41 bis (Nadia Lioce, Roberto Morandi, Marco Mezzasalma). Το 2009, η συντρόφισσα Diana Blefari, από την ίδια οργάνωση, αυτοκτόνησε, αφού έζησε σε αυτό το σκληρό καθεστώς των φυλακών.
Ο Alfredo βρισκόταν αδιάκοπα στη φυλακή για 10 χρόνια, τα οποία πέρασε σε τμήματα Υψίστης Ασφαλείας μέχρι τη μεταφορά του στο 41 bis. Το 2016 ενεπλάκη στην επιχείρηση “Scripta Manent”, κατηγορούμενος για ανατρεπτική συνεργασία με σκοπό την τρομοκρατία και πολλαπλές εκρηκτικές επιθέσεις. Μετά από απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους, η κατηγορία για τον Alfredo και την Anna Beniamino επαναδιατυπώθηκε με τον όρο «πολιτική σφαγή», δηλαδή τη μοναδική ποινή που σημαίνει ισόβια φυλάκιση. Το ιταλικό κράτος, που πάντα προστάτευε τους φασίστες μαζικούς δολοφόνους, τώρα θέλει να καταδικάσει δύο αναρχικό/ή για σφαγή σε μια επίθεση που δεν προκάλεσε ούτε θύματα ούτε τραυματισμούς.
Ο Alfredo συνεισφέρει για πολλά χρόνια με άρθρα, εκδοτικά έργα και προτάσεις στη διεθνή αναρχική συζήτηση. Για το λόγο αυτό, έχει λογοκριθεί πολλές φορές και του έχει απαγορευτεί η επικοινωνία με τον έξω κόσμο, καταδικάστηκε για τη δημοσίευση του επαναστατικού αναρχικού φύλλου “KNO3” και της τελευταίας έκδοσης του “Αναρχικός Μαύρος Σταυρός”, ενώ βρίσκεται υπό έρευνα για την έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Vetriolo». Μετά από αυτά τα μέτρα, επιβλήθηκε στον Alfredo το 41 bis τον Μάιο και στη συνέχεια μεταφέρθηκε, από τη φυλακή του Τέρνι, στη φυλακή Μπανκάλι στο Σάσσαρι. Αυτό τον εμποδίζει από οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο. Το 41 bis χρησιμεύει στην πλήρη απομόνωση του κρατούμενου από τον έξω κόσμο.
Το μέτρο επιβάλλεται για τέσσερα χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος για να βγει κανείς είναι η δήλωση μετανοίας και η συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής. Με άλλα λόγια, το 41 bis είναι βασανιστήριο, καθώς έχει σχεδιαστεί για να προκαλέσει ταλαιπωρία με σκοπό την εκβιαστική απόσπαση ομολογιών ή δηλώσεων.
Αυτό το καθεστώς φυλακής συνεπάγεται μια ώρα επίσκεψης το μήνα με γυάλινο διαχωριστικό, υπό ηλεκτρονική επιτήρηση, με ηχογράφηση και καταγραφή σε βίντεο. Μόνο εάν τα μέλη της οικογένειας δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στο επισκεπτήριο, επιτρέπεται ένα μηνιαίο τηλεφώνημα διάρκειας 10 λεπτών εναλλακτικά της επίσκεψης στη φυλακή, αλλά για να γίνει αυτό, το μέλος της οικογένειας του κρατουμένου πρέπει να πάει σε αστυνομικό τμήμα ή μέσα σε κάποια φυλακή. Επιπλέον, υπάρχει μόνο μία ώρα συνεύρεσης και κοινωνικοποίησης εντός του τμήματος της φυλακής, η οποία λαμβάνει χώρο σε ομάδες που αποτελούνται από τουλάχιστον δύο έως το πολύ τέσσερις κρατούμενους: ο διαχωρισμός σε αυτές τις ομάδες αποφασίζεται απευθείας από τα γραφεία των γραφειοκρατών στη Ρώμη και ισχύει για αρκετούς μήνες.
Το 41 bis είναι ένα καθεστώς εξόντωσης στη φυλακή, έχει σχεδιαστεί για να προκαλεί σωματική και ψυχική βλάβη μέσω της τεχνικής της αισθητηριακής στέρησης: Είναι μια πολιτική και κοινωνική θανατική ποινή που έχει σχεδιαστεί για να σπάσει κάθε μορφή επαφής με τον έξω κόσμο. Η αντιμετώπιση του Alfredo μας θυμίζει τα λόγια που αποδίδονται στον Μπενίτο Μουσολίνι μιλώντας για τον Γκράμσι: «Αυτός ο εγκέφαλος πρέπει να εμποδίζεται από το να λειτουργεί για είκοσι χρόνια».
Ένα παράδειγμα της μαύρης τρύπας, στην οποία καταλήγει κάποιος μόλις εισέλθει στο 41 bis, είναι ακριβώς αυτό που συνέβη στις 20 Οκτωβρίου κατά τη διάρκεια της ακρόασης στο Εποπτικό Δικαστήριο του Σάσσαρι. Σε αυτή την ακρόαση, ο αλληλέγγυος κόσμος δεν επετράπη να εισέλθει στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο σύντροφος συνδέθηκε μέσω τηλεδιάσκεψης από τη φυλακή, όπως ορίζουν οι κανόνες του 41 bis, και όταν προσπάθησε να διαβάσει τη δήλωσή του, η φωνή του αφαιρέθηκε με το πάτημα ενός κουμπιού. Η δήλωση παραμένει λογοκριμένη από τους δικαστές: Αν οι δικηγόροι τη δημοσίευαν, θα κινδύνευαν με βαριές ποινικές ευθύνες.
Η ιστορία του συντρόφου Alfredo Cospito είναι επιφορτισμένη με ένα όλο και πιο σκοτεινό κατασταλτικό κλίμα στη χώρα. Εκτός του αναρχικού κινήματος, γινόμαστε επίσης μάρτυρες της ολοένα και πιο καταπιεστικής καταστολής εναντίον εργαζομένων, φοιτητών και κοινωνικών κινημάτων. Επιτρέψτε μας ν’ αναφέρουμε την πιο χαρακτηριστική περίπτωση: Αυτό το καλοκαίρι, η εισαγγελία στην Πιατσέντσα (Πλακεντία) άνοιξε έρευνα εναντίον συνδικαλιστών κατηγορώντας τους για «εκβιασμό» επειδή απαιτούσαν, μέσω ενός «ριζοσπαστικού» αγώνα (πικετοφορίες και οδοφράγματα), αυξήσεις μισθών από τα αφεντικά.
Θέλουμε να γίνει κατανοητό ακόμη και στο εξωτερικό ότι η κατασταλτική παρακμή που υιοθετεί το ιταλικό κράτος επηρεάζει το καθένα προσωπικά, αφού ένα τέτοιου μεγέθους προηγούμενο στην καρδιά της Ευρώπης θα μπορούσε να αποτελέσει προάγγελο περαιτέρω κατασταλτικών βημάτων και σε άλλα γεωγραφικά πλάτη. Όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ η κοινωνική κρίση και η διεθνής στρατιωτική κρίση χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Γνωρίζουμε ότι αυτά είναι τα ιδανικά πλαίσια για τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν αυταρχικές στροφές. Έχουμε μερικές εβδομάδες για να σώσουμε τη ζωή του Alfredo Cospito, για να αποτρέψουμε τη δολοφονία του, αλλά κυρίως για να δώσουμε ένα σήμα αντεπίθεσης σε αυτό που συμβαίνει. Το κράτος είναι υπεύθυνο για τη ζωή και την υγεία του συντρόφου μας. Ας κινητοποιηθούμε σε όλο τον κόσμο, ας πιέσουμε το ιταλικό κράτος για να απελευθερωθεί ο Alfredo από το 41 bis.
Η επίθεση του ιταλικού στρατού στον ελλαδικό χώρο δεν ήταν απρόσμενη για την φασιστική κυβέρνηση της 4ης Αυγούστου. Τον Απρίλη του 1939, λίγο μετά την προσάρτηση της Αυστρίας από τη Γερμανία, ο Μουσολίνι προσαρτά την Αλβανία. Η προσάρτηση της Αλβανίας από την Ιταλία είναι μια σαφής προειδοποίηση προς την Ελλάδα. Ο δικτάτορας Μεταξάς γνώριζε πολύ καλά πως η επίθεση είχε προαναγγελθεί, όχι μόνο με τις επίσημες, συχνές οχλήσεις και τις απειλές για πόλεμο από την Ιταλία με αφορμή τους Βλάχους και το βασίλειο της Αλβανίας, αλλά και με την εγκληματική επίθεση των φασιστών ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου του ΄40 στο αντιτορπιλικό «’Ελλη» στη Τήνο. Τα περί έλλειψης χρόνου για πολεμική προετοιμασία, το “ηρωικό ΟΧΙ” κ.λπ δεν ήταν παρά ένα «θέατρο» με πολύ καλό πρωταγωνιστή τον ίδιο τον τότε πρωθυπουργό. Ο Μεταξάς, επιθυμούσε διακαώς την επικράτηση του ιταλικού και γερμανικού φασισμού. ‘Ηταν ιδεολογικός αδελφός του Μουσολίνι και του Χίτλερ. Ο ίδιος γνώριζε πως η θέση του ήταν επισφαλής στην Ελλάδα, ο φόβος για ενδεχόμενη κοινωνική εξέγερση που απειλούσε την “αστική δημοκρατία” αποτυπώνεται και στο διάγγελμα του Ι. Μεταξά προς τον ελληνικό λαό την 4η Αυγούστου όπου αναφέρει ότι «ο κομμουνισμός παρεσκεύαζε την κοινωνικήν επανάστασις». Το δυνατό λαϊκό κίνημα που είχε ξεσπάσει πριν πολύ καιρό στη χώρα, θα τον ανέτρεπε κάποια στιγμή (1.Η εξέγερση των καπνεργατών στην αρχή, των υπολοίπων εργατών το Μάιο του 1936 και η σκληρότατη κρατική καταστολή που άφησε πίσω της 12 νεκρούς και 300 τραυματίες, 2.Η εγκαθίδρυση της δικτατορίας μια ημέρα πριν την κηρυγμένη γενική απεργία της 5ης Αυγούστου). Από την άλλη όμως το καθεστώς Μεταξά ήταν προσδεμένο στο βασιλιά και στους Άγγλους. Ο Μουσολίνι ήθελε κι αυτός επαύξηση της ζώνης επιρροής του στα Βαλκάνια. Η Αιθιοπία και η Λιβύη δεν του αρκούσαν. Όμως η Ελλάδα ήταν σύμμαχος της Αγγλίας και ο Χίτλερ δεν ήθελε σύγκρουση με την Αγγλία στη Μεσόγειο την στιγμή που ετοιμαζόταν να εισβάλλει στην ΕΣΣΔ. Οι ταλαντεύσεις δεν κράτησαν πολύ. Μόνο η συμμαχία με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό μπορούσε να εξασφαλίσει όχι μόνο τα οικονομικά αλλά και τα γεωπολιτικά συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών. H Βρετανία υποστήριξε το νέο καθεστώς, γιατί ο βασιλιάς Γεώργιος είχε ταχθεί υπέρ μιας φιλοβρετανικής εξωτερικής πολιτικής και μιας υπερτροφικά ευνοϊκής μεταχείρισης των βρετανικών χρηματιστικών και οικονομικών συμφερόντων. Από τις αρχές του ‘40, με μια σειρά συμφωνίες, όπως η Shipping Agreement και η War Trade Agreement, η Ελλάδα εντάσσεται ουσιαστικά στο σχεδιασμό του «οικονομικού πολέμου» της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Αναμενόμενο λοιπόν το τελεσίγραφο του Μουσολίνι, το οποίο έλεγε πως η Ελλάδα πρέπει να αφήσει τα ιταλικά στρατεύματα να περάσουν ανενόχλητα από την Ελλάδα για τις ανάγκες του πολέμου, όχι κατά τις Ελλάδας αλλά κατά των αντιφασιστικών συμμάχων, στους οποίους δεν ανήκει η Ελλάδα. Σε αντίθετη περίπτωση οι Ιταλοί θα περνούσαν χωρίς άδεια και αυτό είτε με άδεια είτε χωρίς θα συνέβαινε μετά την παρέλευση τριών ωρών, την έκτη πρωινή της 28ης Οκτωβρίου 1940. Με την άρνηση εισόδου της Ιταλίας από το ελληνικό έδαφος, αρχίζει ουσιαστικά και η είσοδος της Ελλάδας στον Β΄ παγκόσμιο καταστροφικό πόλεμο, τον δεύτερο που ξεσπούσε μέσα σε τριάντα χρόνια. Αλλά αυτό που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική φύση αυτής της σύγκρουσης. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, αγρότες, εργάτες, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από τη ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί στη ζέστη και με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή υπόγεια της «Μ.Βρετάνιας» στην Αθήνα, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της Αυτού Μεγαλειότητας… Είναι συνταρακτικό το γεγονός πως οι κυβερνώντες δεν είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να οδηγήσουν στην εξόντωση χιλιάδες ανθρώπους για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των εκάστοτε κυρίαρχων (στην προκειμένη περίπτωση της Αγγλικής κυριαρχίας).
Το 1940, το ξεψυχισμένο ΟΧΙ του Μεταξά, ενός δικτατορίσκου, φανατικού θαυμαστή του Χίτλερ και του Μουσολίνι, δεν είχε καμία σχέση με αντιφασισμό και δημοκρατικά πιστεύω. Ήταν μία επιλογή με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον της άρχουσας τάξης της χώρας μας για συμμαχία με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό και τίποτα άλλο. Το «ΟΧΙ» του Μεταξά αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι σε τέτοιες ιστορικές στιγμές τις αποφάσεις δεν τις επιβάλλουν οι ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις των ηγετών, αλλά τα γενικότερα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων στην εσωτερική και διεθνή τους διάσταση. Δεν επρόκειτο βέβαια μόνο για πολιτική επιρροή και συμφέροντα, αλλά και για οικονομικά, αφού οι σχέσεις του ελληνικού κεφαλαίου με το αγγλικό ήταν ιδιαίτερα ισχυρές. Για παράδειγμα, στο διάστημα 1922-1932 παρουσιάζεται στην Ελλάδα μια τεράστια εισβολή ξένων κεφαλαίων, σχεδόν διπλάσια απ’ αυτή που είχαμε την εποχή του Τρικούπη. Το εξωτερικό χρέος της χώρας έφτανε τα 1.022 εκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Συστηματικοί δανειστές της χώρας – αγοραστές δηλαδή ελληνικών χρεογράφων – ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου (γνωστός από τα δάνεια της εποχής του Τρικούπη), το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών. «Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης». Ι. Μεταξάς Μάης 1941 σε ανταποκριτή της Ντέιλι Τέλεγκραφ.
Για πολλούς όμως το ΟΧΙ του Μεταξά, ξέφυγε από τα όρια του παιχνιδιού των “από πάνω” και έγινε καταιγίδα κινητοποίησης και επίθεσης στα φασιστικά στρατεύματα. Δεκαπέντε μέρες μετά την έναρξη του πολέμου, διώχνουν από το ελληνικό έδαφος τους Ιταλούς, που πίστευαν ότι θα κάνουν περίπατο μέχρι την Αθήνα. Στη συνέχεια έχουμε την προέλαση του ελληνικού στρατού στην Αλβανία και την εαρινή επίθεση των Ιταλών και τον εκδιωγμό του ελληνικού στρατού από την Αλβανία. Όσοι πήραν μέρος στις τάξεις του στρατού με αυταπάρνηση ανέτρεψαν τα φασιστικά σχέδια και άρχισαν να βλέπουν με άγριο μάτι και τη ντόπια άρχουσα τάξη, την ηγεσία του επιτελείου και τη Μοναρχία γι’ αυτό ο αρχηγός του στρατού Τσολάκογλου, υπέγραψε την παράδοση του στρατού στους Γερμανούς ναζί, ενώ ακόμη πολεμούσε.
Την 6η Απριλίου 1941 εκδηλώνεται γερμανική επίθεση ταυτόχρονα κατά της Ελλάδας και της Σερβίας. Δεν προλαβαίνει να καταρρεύσει η Σερβία και τα γερμανικά στρατεύματα μετακινούνται λίγο ανατολικότερα και περνούν στην Ελλάδα από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα την 6η Απρίλη 1941. Δύο μέρες μετά, την 8η Απριλίου ο γερμανικό στρατός μπαίνει στη Θεσσαλονίκη. Η συνέχεια γνωστή: θηριωδίες των γερμανών ναζί, συνεργασία Ελλήνων καταδοτών με τους Γερμανους ναζί, δημιουργία αντιστασιακών οργανώσεων, ίδρυση του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ και εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας.
Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ
Σε αντίθεση με άλλες χώρες που γιορτάζουν –και έχουν καθιερώσει ως ημέρες αργίας– τις ημέρες λήξης των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, η Ελλάδα έχει καθιερώσει ως εθνική εορτή αποκλειστικά την είσοδο στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την έναρξη δηλαδή του Ελληνοϊταλικού πολέμου.Οι παρελάσεις, μια επινόηση του Φρειδερίκου της Πρωσίας όταν ήταν υπό διαμόρφωση τα εθνικά κράτη, αποθεώθηκε στη χιτλερική Γερμανία και καθιερώθηκε στην Ελλάδα επί Μεταξά όντας το εθνικό πρόταγμα της δικτατορίας του. Την παλιά τους «αίγλη» αναστήλωσε το 1967 η δικτατορία του Παπαδόπουλου ως επιβεβαίωση «εθνικοφροσύνης». Ως τη μεταπολίτευση ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου θα διατηρήσει κάποια σταθερά χαρακτηριστικά: α) θα συνδυάζεται με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, β) με αυτόν τον τρόπο θα εντάσσεται σε μια ιστορική συνέχεια «ένδοξων» στιγμών όπου οι πρωταγωνιστές θα είναι κυρίως η «ελληνική φυλή» (όχι ο «λαός») και οι «ηγέτες», γ) ως κεντρική ηρωική φυσιογνωμία θα προβάλλεται ο βασιλιάς (ο Κωνσταντίνος Α´ και ο Γεώργιος Β´), δ) ως βασικό σύμβολο της επετείου θα καθιερωθεί το «Οχι», ε) εκτός από τις συνήθεις τελετές, ο εορτασμός θα συνοδεύεται και από αθλητικούς αγώνες (ποδοσφαίρου, ιστιοπλοΐας, ιππικούς κ.ά.) όπου θα απονέμονται «Κύπελλα του Οχι». Στις εφημερίδες τα σχετικά δημοσιεύματα θα αραιώσουν σταδιακά και θα περιοριστούν σε στερεότυπες αναφορές στον «λαμπρό εορτασμό» και σε φωτογραφίες από την παρέλαση. Το κλίμα αλλάζει το 1974. Η επέτειος εκείνης της χρονιάς θεωρείται ο «πρώτος ελεύθερος εορτασμός […] του ΟΧΙ, που για τους Ελληνες συμβολίζει τώρα και το ΟΧΙ τους στη δικτατορία της 21ης Απριλίου, το μεγάλο ΟΧΙ της ενεργητικής και της παθητικής αντιστάσεως που οδήγησε το δικτατορικό καθεστώς σε κατάρρευση» («Καθημερινή», φ. 16797, 27.10.1974). Η επέτειος θα αποκτήσει ένα νέο νόημα αλλά και ένα νέο τυπικό. Από την επόμενη χρονιά στις σχετικές εκδηλώσεις θα πρωτοστατήσουν οι φοιτητές όχι μόνο με ομιλίες και συνθήματα όπως «Το ΟΧΙ του ’40 το είπε μόνο ο λαός» αλλά και με πλήρη αλλαγή της διαδικασίας: ποιήματα του Ρίτσου, οι ύμνοι του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, τραγούδια της Αντίστασης, μουσική του Θεοδωράκη θα επενδύουν πλέον τις εορταστικές εκδηλώσεις σε σχολεία και πανεπιστήμια. Μια καινούργια εφημερίδα, η «Ελευθεροτυπία», προσδιορίζει και την αλλαγή στο ιδεολογικό περιεχόμενο της επετείου: ο «Μεγάλος Αντιφασιστικός Πόλεμος» κράτησε στην Ελλάδα εννέα χρόνια και «ήταν μια γενναία και επική τιτανομαχία εναντίον του ξένου και του ντόπιου φασισμού» (φ. 84, 27.10.1975).
ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ
Στην ουσία οι εορταστικές εκδηλώσεις της ηµέρας αυτής δεν περιέχουν τίποτα το αντιφασιστικό, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Φαίνεται λοιπόν να δείχνουν µε τους υπερπατριωτικούς λόγους που εκφωνούνται για το “µεγαλείο” της φυλής, τις µιλιταριστικές παρελάσεις του στρατού και της µαθητικής νεολαίας, που παραπέµπουν και θυµίζουν ολοκληρωτικά στρατιωτικά καθεστώτα, ότι το ελληνικό κράτος συνεχίζει να τιµά όλες αυτές τις εκδηλώσεις που ο φασισµός κι ο εθνικισµός ‘’εφηύρε’’ για να στηρίξει και να δοξάσει την ύπαρξή του. Έτσι λοιπόν, µεγαλώσαµε θεωρώντας δεδοµένες τις παρελάσεις στις εθνικές γιορτές… Οι παρελάσεις κινούνται πάντα στη λογική της συµπαγούς και οµοιόµορφης εµφάνισης (στολή, βηµατισµός ευθυγράµµιση) και στην επιδίωξη συγχώνευσης της ατοµικότητας, καλλιεργώντας παράλληλα διακρίσεις όπως, για παράδειγµα, αγόρια µπροστά, κορίτσια πίσω, ψηλοί/ές µπροστά, κοντοί/ές πίσω, ζύγιση, στοίχιση, κεφαλή δεξιά, μαζική πειθαρχία κλπ. Στις εθνικές επετείους αυτό που μένει είναι η καλλιέργεια εθνικισμού και μίσους προς όλους τους γειτονικούς λαούς, η επίκληση φανταστικών εχθρών για να δικαιολογούνται τεράστιοι εξοπλισμοί που βυθίζουν την χώρα στην τελευταία θέση της Ευρώπης και μεγαλώνουν την φτώχεια, η υποχρεωτική θητεία ως μέσου αποκλειστικά για τιμωρία των νέων, τα μιλιταριστικά πρότυπα και η στρατιωτικοποίηση, η απόδοση τιμών σε υπουργούς, νομάρχες, δημάρχους, δεσπότες, ο σεβασμός σε στρατοκράτες και εξουσιαστές, οι εθνικοί στρατοί, η αποθέωση του έθνους-κράτους, η εθνική ενότητα και τα σύμβολα. Τα εθνικά σύμβολα έχουν δημιουργηθεί από τις κυρίαρχες τάξεις για να ενώσουν τον πληθυσμό υπό την σκέπη του κράτους, ανεξάρτητα αν μέσα στον πληθυσμό υπάρχουν τεράστιες αντιθέσεις μεταξύ πλούσιων και φτωχών, εφοπλιστών και προλετάριων, ανθρώπων που κατέχουν την εξουσία και άλλων που την υφίστανται.
ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΦΙΕΣΤΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ
ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥΣ
ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Την Πέμπτη 6 Οκτώβρη 2022 πραγματοποιήσαμε εμπρηστική επίθεση με βόμβες μολότωφ σε διερχόμενη κλούβα των ΜΑΤ στην Καισαριανή. Επάνω στον πανικό του να διαφύγει, ο μπάτσος που την οδηγούσε παρέσυρε παρευρισκόμενα αμάξια που βρίσκονταν στον δρόμο.
Ζούμε στην εποχή του διαρκούς και γενικευμένου πολέμου. Κάθε πολεμικό διάγγελμα συνοδεύεται και από την αντίστοιχη επίκληση της Κρίσης. Χρηματοπιστωτική, δημοσιονομική, υγειονομική, ενεργειακή, επισιτιστική, κλιματική… Αυτή η θεαματική τελετουργία των κρατικών επιτελείων αποτελεί τον πρόλογο σε κάθε παλιό και σύγχρονο εγχειρίδιο πολέμου: κάθε πολεμική επιχείρηση προϋποθέτει τον εκβιασμό της πειθαρχίας και της συστράτευσης στα μετόπισθεν μέσα από την διασπορά του φόβου απέναντι στους εκάστοτε εχθρούς. Μια κατάσταση διαρκούς έκτακτης ανάγκης στην οποία τείνουμε να εθιστούμε.
Σε έναν κόσμο που καταρρέει, η Κυριαρχία κρατά με νύχια και με δόντια το μονοπώλιο παραγωγής της μαζικής ανασφάλειας. Αν οι κίνδυνοι και οι απειλές που επικαλούνται οι από πάνω αυξάνονται αριθμητικά, οι εντολές και οι διαταγές που απευθύνονται προς τα κάτω παρουσιάζουν ξεκάθαρη γεωμετρική πρόοδο. Αυτό είναι το ισοζύγιο της βίαιης αναδιάρθρωσης της ζώης μας, το νέο κοινωνικό συμβόλαιο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ή με τα λόγια του Πέτσα “προσαρμογή η θάνατος”. Η κοινωνική πείρα μπορεί να μεταφράσει τα λόγια αυτά χωρίς περιστροφές. Μνημόνιο ή χρεωκοπία. Μαζικός εγκλεισμός ή κατάρρευση του ΕΣΥ. Σιγή νεκροταφείου ή ξύλο και πρόστιμα. Υποχρεωτικοί εμβολιασμοί ή απολύσεις. Προληπτικές διακοπές ρεύματος ή γενικό black out. Kαι ο κατάλογος οσονούπω μπορεί να φτάσει να φτάσει μέχρι τον διακόπτη της λάμπας ή την απόδειξη του supermarket.
Το βασίλειο του φόβου και της ανασφάλειας είναι η κολυμβήθρα της νέας μορφής του Κράτους και της Βίας του. Ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος γεννά μόνο αστυνομίες. Αστυνομία σκέψης και συμπεριφορών, αστυνομία προτύπων και κουλτούρας, αστυνομία φανερή και μυστική, αστυνομία με ασπίδες αλλά και με αυτόματα όπλα, αστυνομία διαχείρισης πλήθους και αστυνομία χειρουργικών επεμβάσεων, αστυνομία στα προάστια αλλά και στα κέντρα των πόλεων, αστυνομία που ζητά ταυτότητες, διαβατήρια αλλά και υγειονομικά πιστοποιητικά, αστυνομία που δέρνει, προσάγει αλλά και εκτελεί, αστυνομία που μοιάζει άλλοτε με ιδωτικό στρατό και άλλοτε φασιστικό τάγμα. Αστυνομία κάθε είδους, σε κάθε σημείο, σε κάθε σημείο του χάρτη, με πολλαπλές δικαιοδοσίες και κανέναν φραγμό.
Τα σύγχρονα αστυνομικά δόγματα δεν περιορίζονται στην καταστολή και αντιμετώπιση των ταραχών και των εξεγέρσεων που γεννά η όξυνση των αδικιών και των ανισοτήτων αλλά γενικεύονται και διαχέονται μέσα στο κοινωνικό σώμα με την διαρκή παρακολούθηση, την διάχυτη ρουφιανιά, την εξύψωση του χαφιεδισμού και την παραδειγματική τιμωρία των παρεκλινουσών συμπεριφορών, των “μη ενδεδειγμένων” και “άσκοπων” επιλογών. Αυτός ακριβώς είναι ο περίφημος “κοινωνικός” ρόλος που επιτελεί η αστυνομία. Ματεθέτει το έργο της αστυνόμευσης και της επιτήρησης σε κάθε πρόθυμο συνεργάτη και οπαδό της κοινωνικής ευταξίας και ειρήνης. Με τις μαζικές προσλήψεις μπάτσων δεν αυξάνεται μόνο ο αριθμός των κοινωνικών παρασίτων αλλά αυξάνεται και η αυτοπεποίθηση των απανταχού κανιβάλων σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό. Στις σύγχρονες εμπόλεμες κοινωνίες, ο κοινωνικός-ταξικός ανταγωνισμός δεν μηδενίζεται παρά κοχλάζει τόσο δυνατά που σε κάθε ρωγμή που δημιουργεί, εκτινάσσει με δύναμη τις απίστευτες ποσότητες βίας που συσσωρεύει μέσα στα ίδια τα θεμέλιά του. Κάθε ταξικός πόλεμος εμπεριέχει και έναν εμφύλιο, και το αντίστροφο.
Στην Ελλάδα, η ίδρυση νέων αστυνομικών σωμάτων (Πάνθηρες, ομάδα Ο.Π.Π.Ι, Ο.Δ.Ο.Σ κ.α) και οι αθρόες προσλήψεις ένστολων καθαρμάτων έχουν γεννήσει ήδη αρκετά τραγελαφικά παρατράγουδα, χρήσιμα για τις σατυρικές εκπομπές και κάθε μορφή αριστερής αντιπολίτευσης. Όμως, η επέλαση της αστυνομικής βαρβαρότητας πάνω στην κοινωνία και η μετατροπή της ΕΛ.ΑΣ σε διαχειριστή όλων των κοινωνικών υποθέσεων, δεν είναι ούτε αστείο ούτε επικοινωνικαό τερτίπι. Είναι ξεκάθαρη κήρυξη παρατεταμένου ταξικού πολέμου εναντίον μας. Η κοινωνία σε γύψο, οι αντιστάσεις στο στόχαστρο, η αστυνομική βία στην ημερήσια διάταξη. Στα σύνορα και στους δρόμους, στις πλατείες και τις γειτονιές, στα απεργιακά μπλόκα και τα φοιτητικά συλλαλητήρια, στις συνδυκαλιστικές παρεμβάσεις και στις συσκέψεις των σωματείων, στα σπίτια και στα οχήματα συντρόφων και συντροφισσών μας, η ΕΛ.ΑΣ και τα ανδρίκελά της ξερνούν μίσος, ρουφιανιά, βασανισμούς και δολοφονική βία.
Η λύσσα των μπάτσων είναι ανάλογη της κρατικής αποφασιστικότητας. Η ευθύνη ανήκει εξίσου στα ένστολα καθίκια όσο και στα γραβατομένα καθάρματα που τα διοικούν. Ειδικότερα στο πεδίο των πανεπιστημίων, η είσοδος της αστυνομίας στα νέα επιχειρηματικά παραμάγαζα αποτελεί μια μάχη γοήτρου για το κυβερνητικό δόγμα “νόμος και τάξη” αλλά και μια ζυγισμένη στρατηγική πρόληψης των εντάσεων που θα γεννηθούν την επόμενη περίοδο. Όπου λένε για εστίες ανομίας, εννοούν ορμητήρια αγώνα και εργαστήρια ελευθερίας. Καταστάσεις εχθρικές και ανεπίτρεπτες αφενός για το ιδιωτικοποιημένο και εντατικοποιημένο μέλλον των πανεπιστημίων και αφετέρου για τις νέες γενιές υποτιμημένων τηλε-εργατών/τριών. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι όλες αυτές οι μάζες των φοιτητών και των νεολαίων που χτυπιούνται μέσα και έξω από τα ΑΕΙ με τα ΜΑΤ, τις αύρες και τα δακρυγόνα τους, εξεγείρονται απλά από ένα συντεχνιακό ενδιαφέρον για την παρουσία των μπάτσων μέσα στα ΑΕΙ και την υπεράσπιση του “ακαδημαϊκού ασύλου”. Το πραγματικό επίδικο είναι το φούντωμα ή το τσάκισμα ενός νέου μακροχρόνιου κύκλου αγώνων και απειθαρχίας μέσα και έξω από τις σχολές. Γεγονός που δεν θα επηρεάσει μόνο την φυσιογνωμία των ελλ. πανεπιστημίων αλλά και την πορεία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης συνολικά τα επόμενα χρόνια. Γι αυτό, προσεγγίσεις και συνθήματα που περιορίζουν (και) αυτόν τον αγώνα σε μια αντικυβερνητική ρητορική ή σε μια στείρα άρνηση εισόδου της αστυνομίας στα πανεπιστήμια ενώ ήδη ολόκληρη η ζωή μας είναι περικυκλωμένη από μπάτσους, είναι φορετές και επικίνδυνες και καλλιεργούν τον μαρασμό και την ηττοπάθεια στους αγώνες. Οι μπάτσοι είναι ανεπιθύμητοι σε όλη την γη και οι ζως μας είναι πολύ πιο σημαντικές από τις κομματικές καριέρες μιας νέας γενιάς φοιτητοπατέρων.
Παρόλα αυτά, δεν ποντάρουμε σε μια πρόσκαιρη πόλωση με τους μπάτσους. Η στρατηγική των επαναστατικών κινημάτων δεν μπορεί να βασίζεται στην προβολή της θυματοποίησης ούτε και να επικαλείται τα “δημοκρατικά όρια” δράσης ενός κρατικού στρατού. Οι λογαριασμοί μας με τους μπάτσους είναι διαρκώς ορθάνοιχτοι και η αναμέτρησή μας μαζί τους είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στον κόσμο της κυριαρχίας. Όσο θνησιγενής είναι η στρατηγική αγώνα που εξαντλείται στην σύγκρουση με τους μπάτους, άλλο τόσο αυτοκαταστροφική είναι η προσέγγιση της ΕΛ.ΑΣ ως ένα απλό συνονθυλευμα ηλίθιων, σεξιστών, σαδιστών και λοιπόν “παραστρατημένων” που χρίζουν… καλύτερης εκπάιδευσης. Όσο έχουμε βαρεθεί να ακούμε για την διαταραγμένη ψυχοπαθολογία τους άλλο τόσο αηδιάζουμε και με τους παπαγάλους της αριστεράς να μας μιλάν για “παιδιά του λαού” και τους “εργαζόμενους αστυνομικούς”. Ή θα θεωρήσουμε την αστυνομία ταξικό μας εχθρό και θα οργανωθούμε στρατηγικά απέναντί τους, ή θα χτυπάμε τα κεφάλια μας στα γκλόπ της, χωρίς αντίκρισμα. Στόχος μας είναι να μας φοβούνται, και όχι να τους φοβόμαστε. Στόχος μας είναι να κερδίσουμε κάθε σπιθαμή εδάφους που ελέγχει ο στρατός κατοχής τους. Στόχος μας είναι να γεμήσουν οι δρόμοι από τους φοβισμένους και τους τρομοκρατιμένους, τους άλλοτε παραιτημένους και τους αμέτοχους. Στόχος μας ήταν και παραμένει να περάσουμε από πάνω τους.
Η μαχητική μας αυτοάμυνα και η υπεράσπιση του συλλογικού μας εαυτού στον δρόμο και σε κάθε μορφή κινητοποίησης παραμένει ένα διαρκές πολιτικό διακύβευμα. Όμως, ο κοινωνικός πόλεμος δεν είναι μονοδιάστατος. Οι γραμμές της αντιπαράθεσης μπορούν να χαραχτούν παντού όπου επιλέξουμε καθιστώντας τις δυναμικές μας μια διαρκή ασύμμετρη απειλή απέναντι σε μια εχθρική κατασταλτική μηχανή. Άλλοτε μαζική και συμπυκνωμένη, άλλοτε πιο ευκίνητη και διάχυτη, η πρωτοβουλία δράσης πρέπει να περάσει στα χέρια μας στήνοντας αναχώματα στο ξεδίπλωμα των κατασταλτικών τους σχεδίων αλλά και αμφισβητώντας έμπρακτα την μοιρολατρία της εποχής μας, που δυστυχώς, κερδίζει συνεχώς εδάφη στον κόσμο των κινημάτων και των αγώνων που συναντάμε γύρω μας. Η πολύμορφη άμεση δράση μπορεί να γεννήσει μια σειρά δυνατοτήτων δολιοφθοράς και σύγκρουσης με το εχθρικό σώμα της ΕΛ.ΑΣ. Να χαρτογραφήσουμε τον στρατό της, όπου μπορούμε να στοχοποιήσουμε τους στρατιώτες της, όπου μπορούμε να τους σπάσουμε τα κόκκαλα. Να αξιοποιήσουμε τα δρομολόγιά τους στήνοντας ενέδρες. Να επιτεθούμε σε κάθε προμυθευτή και συναργάτη της ΕΛ.ΑΣ. Η φαντασία και η οργανωτική μας ετοιμότητα να γονιμοποιηθούν από τις προκλήσεις του μέλλονος, όχι από τα αδιέξοδα του παρελθόντος.
Χρειαζόμαστε όσο ποτέ σχέδια και πράξεις που να αποκρυσταλλόνουν τις θεωρίες μας.
Χρειαζόμαστε όσο ποτέ πράξεις που θα αναλογούν στην σοβαρότητα των λόγων μας.
Χρειαζόμαστε όσο ποτέ να απλώσουμε και να πυκνώσουμε το δίχτυ της αλληλεγγύης σε όσους και όσοες σηκώσουν την γροθιά τους.
Αφιερώνουμε την παρούσα δράση ενάντια στα ένστολα καθάρματα:
στους φοιτητές και τις φοιτήτριες που περιφρουρούν τις σχολές τους απέναντι στην αστυνομική παρουσία και μετατρέπουν τις σχολές τους σε ορμητήρια συλλογικού αγώνα
στους αγωνιζόμενους-ες που αψηφούν τις αστυνομικές απαγορεύσεις και υπερασπίζονται έμπρακτα κι αδιαπραγμάτευτα το αυτονόητο της διαδήλωσης στους εργάτες της ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ Α.Ε που στάθηκαν απέναντι στις δυνάμεις των ΜΑΤ κια της απεργοσπασίας, περιφρουρώντας με τα σώματά τους την απεργία τους και τις ζωές των συναδέλφων τους
στον πολύμορφο κόσμο των εξαρχείων που υπερασπίζεται την πλατεία και τον λόφο Στρέφη από τον οδοστρωτήρα της ανάπλασης και του εξευγενισμού, αρνούμενος να ενδώσει στην αστυνομική κατοχή της
στους μετανάστες-μετανάστριες που συνεχίζουν να βιώνουν τα καθημερινά ρατσιστικά πογκρόμ στο κέντρο της αθήνας αλλά και σε αυτούς-ές που στάθηκαν απέναντι στην αστνομική εκδίωξή τους από το camp Ελαιώνα
στους νεολαίους στην Λάρισα που ανταπέδωσαν σε μερικούς μπάτσους ένα μικρό ποσοστό της αστυνομικής βίας που δέχονται οι συνομίλικοί τους σε όλον τον πλανήτη από τις αστυνομίες όλου του κόσμου!
στον 16χρονο ποδηλάτη στην Θεσσαλονίκη που παρασύρθηκε και σκοτώθηκε από μπάτσους.
Στέλνουμε την αλληλεγγύη μας στις εξεγερμένες του Ιράν και στις εξεγέρσεις ανά τον κόσμο!
Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΞΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Δημοσίευση – εισαγωγικό σημείωμα: Γιάβορ Ταρίνσκι στη σελίδα “Αυτολεξεί”
Το νησί Άντα Καλέ στον Δούναβη, στα σύνορα μεταξύ Σερβίας και Ρουμανίας, υπήρξε μία αξιοσημείωτη και σχετικά άγνωστη περίπτωση αυθόρμητης α-κρατικής κοινωνίας στην περιοχή των Βαλκανίων. Σήμερα, βρίσκεται βυθισμένο κάτω από χιλιάδες κυβικά μέτρα νερού. Ο κατακλυσμός του συνέβη το 1970 εξαιτίας της κατασκευής του φαραωνικού υδροηλεκτρικού φράγματος στις Σιδηρές Πύλες του Δούναβη, το οποίο αποτελεί κομμάτι σε ένα από τα μεγαλύτερα υδροηλεκτρικά εργοστάσια της Ευρώπης. Κάποιοι συνηθίζουν να ονομάζουν το Άντα Καλέ Οθωμανική Ατλαντίδα[1].
Σήμερα δημοσιεύουμε μία μαρτυρία για την κοινότητα αυτή ως μια μικρή συνεισφορά στη διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης. Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ένα απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Πέτερ Γκιοργκίεφ Μαντζούκοφ (1878-1966) στο βιβλίο του Harbingers of the Storm (Sofia: FAB, 2013), επαναστάτη αναρχικού μακεδονοβουλγαρικής καταγωγής, μέλος της Εσωτερικής Μακεδονο-Αδριανουπολίτικης Επαναστατικής Οργάνωσης (ΒΜOΡΟ) και της Ανώτατης Μακεδονο-Ανδριανουπολίτικης Επιτροπής:
«Καθώς περνά από τις Σιδηρές Πύλες [2], ο ποταμός Δούναβης ξεχύνεται ορμητικά προς την ανατολή. Περίπου 3χλμ. ανατολικά από τις Σιδηρές Πύλες, σχεδόν 2χλμ. νοτιοανατολικά από την πόλη Orsova, και νότια από την πόλη Varchiorova στα σύνορα της Ρουμανίας, υπάρχει ένα σχετικά μεγάλο νησί που χωρίζει την πορεία του Δούναβη σε δυο σχεδόν ίδιες διακλαδώσεις με μεγάλο βάθος, οι οποίες μετά ενώνονται ξανά. Στο δυτικό τμήμα του νησιού αυτού βρίσκεται μία πόλη που περιβάλλεται από τρεις ζώνες προπυργίων με μεγάλο ύψος.
Αυτή είναι η πόλη του Άντα Καλέ, ένα πρώην και πολύ ισχυρό οχυρό της Τουρκίας.
Σύμφωνα με τη Συνθήκη του Βερολίνου του 1878 [3], τα σύνορα μεταξύ Ουγγαρίας και Ρουμανίας από τη μία, και αυτά της Σερβίας και της Βουλγαρίας από την άλλη, διασχίζονται από τον Δούναβη, δηλαδή σχηματίζονται φυσικά κατά μήκος της πορείας του, κάτι που εξυπηρετεί τη ναυτιλία· και επειδή τα πλοία έπλεαν αντίστοιχα και από τις δυο πλευρές του Άντα Καλέ, υπό αυτή τη Συνθήκη, το νησί αφέθηκε εκτός οποιονδήποτε συνόρων των γειτονικών κρατών της Ουγγαρίας, της Σερβίας και της Ρουμανίας. Επιπλέον, η ίδια συνθήκη όριζε πως όλα τα οχυρά στις όχθες του ποταμού θα έπρεπε να κατεδαφιστούν.
Έτσι λοιπόν, μια ηλιόλουστη μέρα του 1878, αφού το τουρκικό πυροβολικό, η φρουρά και η αστυνομία έφυγαν από το νησί, το Άντα Καλέ –που βρέθηκε εκτός των συνόρων των γειτονικών κρατών– άνθησε δίχως εξουσία.
Επισκέφτηκα αυτό το νησί τον Απρίλιο του τωρινού 1898. Το νησί έχει περίπου 3χλμ. μάκρος από τα δυτικά προς τα ανατολικά και σχεδόν 1χλμ. από τα νότια προς τα βόρεια. Η έκταση εκτός της πόλης, αποτελεί αξιοποιήσιμη γη – υπάρχουν χωράφια και οπωρώνες, καλά καλλιεργημένα και συντηρημένα. Οι κάτοικοι της πόλης έχουν τουρκική καταγωγή και αριθμούν περίπου 3.500-4.000 ανθρώπους. Η διαβίωσή τους βασίζεται κυρίως στη παροχή καφέ και υπηρεσιών στα διερχόμενα ποταμόπλοια του Δούναβη, καθώς και στους βαρκάρηδες από το λιμάνι της Orsova. Οι υπόλοιποι –εν μέρη αγρότες, εν μέρη έμποροι– όλοι χωρίς εξαίρεση είναι παράτυποι έμποροι. Ο οικισμός είναι μια τυπική παλιά τουρκική πόλη, με στενά και στραβά δομημένα πλακόστρωτα δρομάκια. Η αγορά είναι ένα τουρκικό μπαζάρ, με χαμηλά μαγαζιά που κλείνουν με παντζούρια. Τα μαγαζιά έχουν αγαθά που πωλούνται σε πολύ χαμηλές τιμές επειδή δεν έχουν επιβληθεί φόροι και λοιποί περιορισμοί. Οι δρόμοι της πόλης και αυτοί του μπαζάρ σκουπίζονται και διατηρούνται εξαιρετικά καθαροί.
Εκτός από το σχολείο και το τζαμί, δεν υπήρχε άλλος θεσμός στην πόλη. Δεν υπάρχει δήμαρχος, κυβερνήτης, γραφειοκράτες· δεν υπάρχει στρατός, αστυνομία, τελωνείο· ούτε φυλακές, ούτε δικαστήρια, ούτε φόροι. Όλοι οι κάτοικοι αποφασίζουν για τις ανάγκες της πόλης στη γενική συνέλευση. Τα χρηματικά ποσά που αποφασίζονται να μαζευτούν συγκεντρώνονται από τους παρόντες στη συνέλευση. Η τελευταία αποτελεί και το μέρος όπου οι διαφορές μεταξύ των κατοίκων –γεγονός που συμβαίνει πολύ σπάνια– λύνονται.
Όπως θα συνέβαινε και οπουδήποτε αλλού υπό τις ίδιες συνθήκες, τις πρώτες μέρες έπειτα από την ξαφνική απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων και των πολιτικών Αρχών από το νησί, κάποιοι από τους κάτοικους, προσέφυγαν στην κλοπή. Ο γενικός πληθυσμός, ωστόσο, μαζεύτηκε και οδήγησε τους ληστές στη συνέλευση η οποία τους υποχρέωσε να επιστρέψουν ό,τι είχαν πήραν. Αυτό φάνηκε τόσο ντροπιαστικό για τους κλέφτες, που δεν υπήρξε κλοπή, ληστεία ή εμπρησμός στο νησί από τότε.
Οι κάτοικοι του Άντα Καλέ είναι πολύ βοηθητικοί, φιλόξενοι, ευγενικοί και προσεκτικοί. Η ατομική περιουσία υπάρχει όπως υπήρχε και παλιότερα, χωρίς ωστόσο να είναι εμπόδιο στις ελεύθερες και σεβαστές σχέσεις μεταξύ τους.
Έχουν μεσολαβήσει 427 χρόνια μεταξύ της περιόδου του Σουλτάνου Μωάμεθ Β΄, όταν οι πρόγονοι των σημερινών κατοίκων του Άντα Καλέ κατοίκισαν στο νησί, και του 1878 όταν ο τουρκικός στρατός και οι πολιτικές εξουσίες το εγκατέλειψαν. Επί γενεές γενεών, οι κάτοικοι του Άντα Καλέ είχαν ζήσει και πεθάνει με την ιδέα της αναγκαιότητας της εξουσίας και του Κράτους· έτοιμοι να θυσιαστούν για αυτά ανά πάσα στιγμή. Οι περισσότεροι από τους τωρινούς κάτοικους, συνήθιζαν να ζουν υπό ευνοϊκές συνθήκες κάτω από την τουρκική εξουσία. Ωστόσο, μετά από 20 χρόνια πραγματικά ελεύθερης ζωής, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη χρησιμότητα της εξουσίας και του Κράτους.
Τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς [1898], ο Ουγγρικός στρατός κατέλαβε το νησί. Τώρα πια, στο Άντα Καλέ υπάρχει μία δημοτική κυβέρνηση με αξιωματικούς, αστυνομία, δήμαρχο, κυβερνήτη, διοικητή· υπάρχει αστυνομικό τμήμα, δικαστήριο και φυλακή. Τώρα, οι κάτοικοι πρέπει να πάρουν έγκριση για το οτιδήποτε, τα πάντα φορολογούνται, το κράτος συλλέγει πρόστιμα από αυτούς για τα πάντα. Οι κάτοικοι του Άντα Καλέ δεν είναι πλέον ελεύθεροι άνθρωποι, αλλά αυστρο-ουγγρικά υποκείμενα.
Έτσι, η ελευθερία του Άντα Καλέ πνίγηκε σιωπηρά, με την αθόρυβη έγκριση από τις γειτονικές χώρες, γιατί το Άντα Καλέ –αυτή η μικρή νησιώτικη πόλη– διαμόρφωσε μια μεγάλη απειλή για όλες τις χώρες και όλες τις εξουσίες: Εκεί οι άνθρωποι δεν ανέπτυσσαν θεωρίες γύρω από την αντιεξουσία, κανένα βιβλίο ή φυλλάδιο δεν γράφτηκε για να εξηγήσει πώς η ζωή μιας ελεύθερης κοινωνίας θα λειτουργεί στο μέλλον.
Η ελευθερία εκεί ζούσε στο παρόν, με τον πιο φυσιολογικό τρόπο, από καθημερινούς ανθρώπους».
[1]https://bigthink.com/strange-maps/ada-kaleh-an-ottoman-atlantis-on-the-danube [2] Οι Σιδηρές Πύλες είναι μια σειρά φαραγγιών στον ποταμό Δούναβη. Σχηματίζουν ένα μέρος των συνόρων μεταξύ Σερβίας (στον νότο) και Ρουμανίας (στον βορρά). [3] Η Συνθήκη του Βερολίνου υπογράφτηκε στον απόηχο της ρωσικής νίκης εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877-1878, με τις κύριες δυνάμεις να ανασχηματίζουν τον χάρτη της Βαλκανικής.
Μετάφραση: Σπύρος Γερουνιάτης. Διαθέσιμο στην Αγγλική.
έκδοση από την Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση για την ιστορία του αναρχισμού σε μια διάρκεια 120 ετών
“Αυτό είναι ένα σύντομο βιβλίο για την ιστορία του αναρχισμού. Είναι μια ιστορία περίπου 120 χρόνων συνεχούς αγώνα. Είναι μια ιστορία αυτοθυσίας και γενναιότητας συνηθισμένων ανθρώπων που παλεύουν για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και καταπίεση. Εκδόθηκε πρώτη φορά μετά το τέλος του Απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική[…] ήταν βασικά μια προσπάθεια να παρουσιαστεί μια προσιτή, παγκόσμια ιστορία του αναρχικού κινήματος (συμπεριλαμβάνοντας το παρακλάδι του επαναστατικού συνδικαλισμού) […] Το να εστιάζεις στην βορειοδυτική Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ρωσία οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα. Αν αυτές οι περιοχές είναι το σημείο αναφοράς μας, τότε ο διαδεδομένος ισχυρισμός οτι η Ισπανία είχε το μεγαλύτερο κίνημα στην ευρεία αναρχική παράδοση έχει κάποια βάση. Ο αναρχισμός και o επαναστατικός συνδικαλισμός κυριαρχούσαν στα κινήματα των εργατών και της αριστεράς με έναν τρόπο που ποτέ δεν κυριάρχησαν στην Βρετανία ή την Γερμανία, παραδείγματος χάριν. Αλλά μια πιο παγκόσμια ματιά δείχνει κινήματα παρόμοιου μεγέθους αλλού, συμπεριλαμβανομένων της Αργεντινής, της Κούβας, του Περού, και της Πορτογαλίας, και σημαντική επιρροή σε μέρη όπως η Κίνα, η Αίγυπτος, η Ελλάδα και η Νότια Αφρική. Μια παγκόσμια ματιά επίσης βοηθάει να διαλύσουμε την ψευδή ιδέα ότι η ευρεία αναρχική παράδοση δεν έπαιξε ρόλο στα αντιαποικιακά κινήματα: το έκανε σε μέρη όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ιρλανδία, και η Κορέα. Έτσι, το κείμενο στόχευε σε μια πιο ισορροπημένη, ολοκληρωμένη παγκόσμια καταγραφή αντί της παραδοσιακής εστίασης στο βόρειο Ατλαντικό”. (από τον πρόλογο του συγγραφέα για την ελληνική έκδοση)
“Το σπάζοντας τις αλυσίδες είναι το πρώτο ολοκληρωμένο βιβλίο του Lucien van der Walt που μεταφράζεται στα ελληνικά. Ο Lucien είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή ελευθεριακούς συγγραφείς του 21ου αιώνα. Η εργασία του ως ακαδημαϊκός σε συνδυασμό με την οργανωμένη συμμετοχή στο ελευθεριακό κίνημα τον έχει κάνει να έχει μια διεισδυτική ματιά που συνδυάζει τη μεθοδική ανάλυση και τη βαθιά γνώση της ιστορίας με το γνήσιο ενδιαφέρον για τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται που αποφεύγει τις παγίδες του ακαδημαϊσμού και απευθύνεται στον καθημερινό άνθρωπο ως ίσος προς ίσο. Μέχρι σήμερα έχει συνεισφέρει στη διεθνή βιβλιογραφία μια σειρά από έργα που αναδεικνύουν τον αναρχισμό όχι ως μια μειοψηφική ιδιοτροπία κάποιων θεωρητικών αλλά ως το μαζικότερο επαναστατικό ρεύμα του εργατικού κινήματος από την πρώτη διεθνή μέχρι σήμερα”.
Πολυεθνικές και διευθυντές προβαίνουν σε μια βιομηχανία μηνύσεων, κρατικοί λειτουργοί – λιμενικοί, μπάτσοι, εισαγγελείς κάνουν τα στραβά μάτια, δικαστές μεθοδεύουν και επανενεργοποιούν παράνομες καταδίκες που αναιρούνται στον Άρειο Πάγο που αποφαίνεται για το αληθές των καταγγελιών.
Ο Χρήστος Λοβέρδος Στελακάτος, όντας ιχθυολόγος και επί σειρά ετών εργαζόμενος σε εταιρείες ιχθυοκαλλιεργειών, συνέλεγε υλικό και πληροφορίες που αποδεικνύουν σε μεγάλο βαθμό την εγκληματική εργαλειοποίηση της φύσης, την εκμετάλλευση των εργατριών –ων από τις εταιρίες, τη ρύπανση των θαλασσών από τη βιομηχανία της ιχθυοκαλλιέργειας αλλά και τη χρήση της καρκινογόνου και μεταλαξιογόνου φορμόλης ως αντιπαρασιτικό στα ψάρια όπου ένα μέρος αυτών των ουσιών καταλήγει στα ράφια των σουπερμάρκετ και στα πιάτα των καταναλωτών.
Στις 16/9/2022, του επιβλήθηκε από τους δικαστές του δικαστικού μεγάρου Ηγουμενίτσας ποινή 6 μήνες φυλάκισης με 3 χρόνια αναστολή για δυσφήμιση διευθυντή των πολυεθνικών ιχθυοκαλλιεργειών Andromeda group, America capital και Mubadala. Στο δικαστήριο αυτό είχε αθωωθεί πριν περίπου 3 χρόνια σε 5 κατηγορίες. Οι πολυεθνικές πήγαν την δική στον Άρειο Πάγο και ζήτησαν την επιστροφή της ώστε να ξαναγίνει. Ο Άρειος Πάγος δέχτηκε από τις πέντε κατηγορίες να γυρίσει και να επαναδικαστεί ξανά η μια κατηγορία για τη δυσφήμιση διευθυντή. Στις 21 Σεπτεμβρίου δικάζεται ξανά σε 3 δικαστήρια για άλλες κατηγορίες που σκηνοθέτησε η μαφία της ιχθυοκαλλιέργειας. Είναι πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει με τις απανωτές διώξεις και μηνύσεις που δέχεται ο Χρήστος για προσβολές και συκοφαντική δυσφήμιση από την κλίκα των εταιριών, των ατόμων της πυραμίδας στελεχών που διευθύνουν τις πολυεθνικές αυτές και εξαφανίζουν ανθρώπους και οικοσυστήματα συνεργαζόμενοι με πολιτικούς, δικαστικούς, κρατικά τμήματα ελέγχου, σώματα ασφαλείας, τράπεζες, μεγαλοδικηγόρους, υπόκοσμο και κατέχουν αμέτρητα εκατομμύρια στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Ο Χρήστος διώκεται απλά και μόνο γιατί λέει την αλήθεια και δεν κάνει πίσω σε απειλές και δικαστήρια. Οι καταγγελίες που δημοσιοποιεί ξεσκεπάζουν το ρόλο των εταιριών αναδεικνύοντας ένα διατροφικό και οικολογικό σκάνδαλο.
Να μην αφήσουμε τον Χρήστο βορά στις ορέξεις και την εκδικητική μανία πολυεθνικών, εταιριών και εξουσιαστικού συστήματος
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΧΡΗΣΤΟ ΛΟΒΕΡΔΟ ΣΤΕΛΑΚΑΤΟ
ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ
*ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ*
Βιβλία στη φωτιά σχολεία στον αέρα, δεν πρόκειται να γίνουμε οι μπάτσοι της ζωής Η μόρφωση αυτή μοιράζει χειροπέδες, το νόημα του ανθρώπου το ξέρει μόνο αυτός
Όχι πια σχολεία Colin Ward – “Η αναρχική προσέγγιση στην εκπαίδευση θεμελιώνεται, όχι στην περιφρόνηση για μάθηση, αλλά στο σεβασμό του μαθητή”
Το παιδί και οι εχθροί του Emma Goldman – “Πρέπει το παιδί να θεωρείται μια ανεξάρτητη προσωπικότητα ή ένα αντικείμενο που διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες και τα γούστα των άλλων; Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο σημαντική ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί από γονείς και δασκάλους. Το εάν το παιδί θα αναπτυχθεί εσωτερικά, εάν όλα όσα αναζητούν εκφραστική διέξοδο θα αφεθούν να έρθουν στο φως ή θα είναι ετεροκαθοριζόμενο, αυτό εξαρτάται από τη σωστή απάντηση σε αυτό το ζωτικής σημασίας ερώτημα.”
Η κυψέλη του Sebastien Faure H Emma Goldman αφηγείται για το ελευθεριακό σχολείο “Κυψέλη” του αναρχικού Σεμπάστιαν Φορ
Κριτική της κατεστημένης παιδείας – Υποχρεωτική Δυσεκπαίδευση (Πώλ Γκούντμαν) – “Ο Πωλ Γκούντμαν υποστηρίζει ότι η υποβολή των νεαρών ανθρώπων στη διαδικασία της θεσμοποιημένης εκπαίδευσης αναστέλλει και διαστρεβλώνει τη φυσική τους διανοητική ανάπτυξη, τους στρέφει ενάντια σ’ αυτή καθαυτή την ιδέα της μάθησης και τελικά δημιουργεί στρατωνισμένους, ανταγωνιστικούς μεταξύ τους πολίτες που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επαυξάνουν τα «κακώς κείμενα» αυτής της άμεσης μάθησης, που λειτουργούν στη διαδικασία ανατροφής των παιδιών στην καθημερινή ζωή μέσα στην κοινότητα και τη δημιουργία σχέσεων μαθητείας με την καλή έννοια του όρου. «Η ριζοσπαστική του αμφισβήτηση ενάντια σ’ ολόκληρο το σύστημα είναι μια αποκάλυψη για τους ανθρώπους που υποβλήθηκαν μέσα στα σχολεία να θεωρούν το σύστημα δεδομένο».”
Το αλφαβητάρι της ελευθεριακής εκπαίδευσης (Τζόελ Σπρινγκ) – “Κάθε φορά που μπαίνω στην τάξη δεν ξέρω τι να πω. Ό,τι κι αν πω είναι ψέμα. Ό,τι κι αν κάνω είναι θέατρο. Ό σο “καλός” κι αν είμαι, τόσο περισσότερο φοβάμαι ότι κάνω κακό. Είμαι ο καθηγητής κι αυτοί εκεί είναι οι μαθητές. Όσο πιο ”κοντά’’ τους βρεθώ, τόσο πιο μακριά τους νιώθω, γιατί λίγο τους αφήνω να πάρουν αέρα, λίγο τους αφήνω να αναπνεύσουν ελεύθερα, λίγο τους αφήνω μόνους τους , ελέγχω τη ζωή τους και τη σκέψη τους. Αυτοί είναι οι μαθητές, εγώ είμαι ο καθηγητής, κι αν δεν με απορρίψουν δε θα ζήσουν. Τους παρατηρώ χρόνια τώρα και πάντα σκέφτομαι πως σε λίγο θα ‘χουν στο κεφάλι τους αφεντικά κάθε λογής και πολλά περιθώρια δεν έχουν. Βλέπω τα τρυφερά τους κορμιά, ακούω τα δροσερά τους λόγια, κυττάω τα ξύπνια μάτια τους και καθώς τους “διδάσκω” σκέφτομαι: πόσο, πόσο θ’ αντέξουν ακόμα; Αυτοί οι μαθητές χρειάζονται μια γνώση που να απελευθερώνει από την εξουσία του καθηγητή, του σχολείου, του κράτους. Αυτή μονάχα τη γνώση. Τούτο το βιβλίο κάνει μια γερή “βουτιά” σε όλες τις ριζοσπαστικές παιδαγωγικές κατευθύνσεις’ από τον Ζαν-Ζακ Ρουσσώ στον Ίλλιτς και από τον Ουίλλιαμ Γκότγουιν στον Ράιχ και τον Νηλ.”
Paul Feyerabend – Ενάντια στην μέθοδο: για μια αναρχική θεωρία της γνώσης: enantia_sth_methodo – Για μια διαλεκτική προσέγγιση της επιστήμης και της αναλυτικής κριτικής σκέψης, ενάντια στις αυθεντίες και τον επιστημονισμό της κυριαρχίας
P. Freire: Η αγωγή του καταπιεζόμενου: φρειρε_η-αγωγη-του-καταπιεζομενου – “Η εκπαίδευση των καταπιεζόμενων ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση των καταπιεστών. Η εκπαίδευση για την διεκδίκηση της ελευθερίας και της ταξικής και κοινωνικής χειραφέτησης από τα δεσμά της κυριαρχίας
Πάολο Φρέιρε, Η εκπαίδευση υποφέρει από την αρρώστια της αφήγησης – “Η αφήγηση (με αφηγητή το δάσκαλο) έχει σαν αποτέλεσμα να βάζει το μαθητή να αποστηθίζει το αφηγηθέν περιεχόμενο. Ακόμα χειρότερα : μετατρέπει τους μαθητές σε δοχεία που τα γεμίζει ο δάσκαλος. Όσο πιο καλά τα γεμίζει, τόσο καλύτερος δάσκαλος είναι. Όσο πιο πειθήνια τα δοχεία αφήνονται να γεμιστούν από το δάσκαλο, τόσο καλύτεροι μαθητές είναι.”
Πολιτιστική Δράση για την Κατάκτηση της Ελευθερίας – Π. Φρέιρε – freire politistiki drasi gia tin ekpaidefsi – Ο Φρέιρε προσεγγίζει την ταξική και κοινωνική απελευθέρωση μέσα από την ολική εκπαίδευση και ανάπτυξη του ανθρώπου
Θεωρία και πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης – summerhill_απο-νησι-της-αλφαβητου “Ο Νήλ γράφει για το σχολείο του, το Σάμμερχιλ, και τη μέθοδο που ακολούθησε για την διαπαιδαγώγηση των μαθητών του, κυρίως δύσκολων παιδιών που στάλθηκαν από μικρά κατευθείαν σ’ αυτόν ή μετά την αποτυχία τους σε άλλα σχολεία. Σάμμερχιλ είναι το όνομα ενός μικρού σχολείου, αλλά σημαίνει ένα μεγάλο πείραμα στην εκπαίδευση. Η εκπαιδευτική αρχή του είναι: να δώσουμε στο παιδί κατά την ανάπτυξή του, τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία, να καταργήσουμε εντελώς την εξουσία και την αυταρχικότητα των ενήλικων και να κάνουμε την εμπιστοσύνη και την αγάπη βάση των διαπροσωπικών σχέσεων”
Το ελευθεριακό σχολείο «Paideia» Paideia_Merida_libertarian_school_– “έχετε πάρει ποτέ μαθήματα ελευθεριακής εκπαίδευσης και πράξης από ένα 6χρονο; είναι ότι πιο απελευθερωτικό, ελπιδοφόρο και ουτοπικό μπορεί να υπάρξει. ”
Ραούλ Βάνεγκεμ-Γράμμα στα παιδιά – “Είχατε το προνόμιο να γεννηθείτε σε μια κρίσιμη στιγμή της ιστορίας. Μια εποχή όπου όλα αλλάζουν, όπου τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν. Η τύχη είναι εξαιρετική, η περίσταση επίφοβη. Γιατί, όσο ευεργετική κι αν προαναγγέλλεται, κάθε αλλαγή υπόκειται σε αβεβαιότητες, δισταγμούς, αδεξιότητες. Ο εύθραυστος χαρακτήρας της την εκθέτει σε συγχύσεις που μπορεί να αλλοιώσουν την αξία της. Τους ώμους σας βαραίνει ακόμη το φορτίο ενός απάνθρωπου παρελθόντος. Απ’ αυτό το παρελθόν, δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος που θέλει να απαλλαγεί. Στον ανελέητο πόλεμο που μαίνεται ανάμεσα στο παλιό και το νέο, εσείς ξεπροβάλλει καταμεσής του πεδίου της μάχης.”
Το Τέλος της εξάρτησης Βάνεγκεμ – “Το σχολείο υπήρξε μαζί με την οικογένεια, το στρατό, το εργοστάσιο και δευτερευόντως το νοσοκομείο και τη φυλακή, το αναπόφευκτο πέρασμα προς το οποίο η κοινωνία του εμπορεύματος εξέτρεπε προς όφελός της το πεπρωμένο των όντων που θεωρούνται ανθρώπινα”
Ελευθεριακά-Ορθολογικά-Σχολεία {Ισπανία 1901-1936} – “Έχω την πρόθεση να δημιουργήσω στην πόλη σας ένα σχολείο, που θα έχει σκοπό να βγάλει από τα κεφάλια των ανθρώπων ότι τους διχάζει (θρησκεία, ψεύτικες ιδέες για την ιδιοκτησία, την οικογένεια, την πατρίδα, κλπ) για να κατακτήσουν την ελευθερία.” Fransisco Ferrer –
Συμβολή στην κριτική του σύγχρονου σχολείου μέσα από το φως των απόψεων του Ivan Illich – “Το σχολείο μαθαίνει στους μαθητές του πώς να συγχέουν τη διαδικασία με την ουσία. Η λογική του σχολείου, όσο πιο πολύ αγωγή τόσο καλύτερα αποτελέσματα κάνει τον μαθητή να νομίζει ότι η κλιμάκωση θα οδηγήσει στην επιτυχία. Έτσι συγχέεται η ικανότητα με τα διπλώματα, η ευφράδεια με την ικανότητα να πεις κάτι, η μόρφωση με τους βαθμούς και τελικά η μάθηση με τη διδασκαλία.”
Το νησί της αλφαβήτου – 1ο Κείμενα από την Ιταλική επιθεώρηση Volonta τεύχος 1, 1987 για την ελευθεριακή εκπαίδευση, 2ο Τα σχολείο Summerhill, Bonaventure, Kinokuni, 3ο Οικολογία της παιδικής ηλικίας, εκπαίδευση στο σπίτι, αυτοδιαχείριση, ανοιχτά σχολεία, 4ο Ferrer, σύγχρονο σχολείο, εκπαίδευση από το σπίτι, εναλλακτική εκπαίδευση, 5ο Αφιέρωμα στον Francisco Ferrer και το Κίνημα των Μοντέρνων Σχολείων: Murray Bookchin, Emma Goldman, Francesco Godello, Nelly Dick, 6ο Συνάντηση με τα ελευθεριακά σχολεία Escuela Paideia, Neel Bagh, Tokyo Shure, 7 η συνάντηση Summerhill, 7ο Μεταρρυθμίσεις, ο συντομότερος δρόμος μεταξύ δύο παγίδων
Μια ματιά στην ελευθεριακή και αναρχική παιδεία – αυτόνομα σχήματα φυσικού και φιλολογίας – “Εκπαίδευση είναι η επίδραση που ασκούν οι γενιές των ενηλίκων στις γενιές που δεν είναι ακόμα έτοιμες για την κοινωνική ζωή” eleftheriaki k anarxiki paideia
“Εισαγωγή
Εμπειρική διαπαιδαγώγηση κατά της σχολικής εκπαίδευσης
Ο θεσμός του σχολείου
Το σχολείο ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους
Σχολείο και παραγωγική διαδικασία
Πενταμελή, δεκαπενταμελή
Το κτίριο
Οι «τελετουργίες» του σχολείου (το κουδούνι, το διάλειμμα, το απουσιολόγιο, η αξιολόγηση)
Η απάντηση”
Η σημασία και η αναγκαιότητα της ελευθεριακής εκπαίδευσης
«Όσο πιο πειθήνια τα δοχεία αφήνονται να γεμιστούν από το δάσκαλο, τόσο καλύτεροι μαθητές είναι. Όσο πιο καλά τα γεμίζει, τόσο καλύτερος δάσκαλος είναι.» Πάολο Φρέιρε, Η εκπαίδευση υποφέρει από την αρρώστια της αφήγησης
Από νωρίς το παιδί πειθαρχεί στον ολοκληρωτισμό της θρησκείας, την πατριαρχία, την οικογένεια, στον πατριωτισμό, στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στις διακρίσεις, στην προετοιμασία του για την ταξική εκμετάλλευση. Εκπαιδεύεται να εξουσιάζεται και να εξουσιάζει, να αναθέτει τη ζωή του και να την θυσιάζει στην κυριαρχία. Η δημιουργικότητα και η ελεύθερη έκφραση τσακίζονται από νωρίς για να χωρέσουν στα κατασκευασμένα πρότυπα. Στην ελευθεριακή εκπαίδευση ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή μαθαίνει την ελευθερία να σκέφτεται, να παρατηρεί, να αντιλαμβάνεται, να συνειδητοποιεί και να καταλήγει σε συμπεράσματα, να δημιουργεί και να εκφράζεται. Η αυτοπειθαρχία, η άρνηση των εξετάσεων και της αξιολόγησης – επιβράβευσης – αποδοκιμασίας, η αυτονομία και η ελευθερία του παιδιού, ο σεβασμός των εκπαιδευτικών προς τα παιδιά, διέπουν το πνεύμα της ελευθεριακής εκπαίδευσης. Η αξία της ολικής εκπαίδευσης, με προτεραιότητα στην ελευθερία της συνείδησης και την αναζήτηση της αλήθειας αποτελούν τις θεμελιώδεις αρχές της ελευθεριακής εκπαίδευσης, όπως αυτές εκφράστηκαν και υλοποιήθηκαν στο παρελθόν σε πολλά ελευθεριακά σχολεία, πριν την καταπολέμησή τους από τον ολοκληρωτισμό της κυριαρχίας. Η ελευθεριακή εκπαίδευση έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τα συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου, καθώς ούτε πιστούς πατριώτες δημιουργεί, ούτε πειθήνιους εργάτες, αλλά ελεύθερους ανθρώπους που απειλούν να γκρεμίσουν τα δεσμά της κυριαρχίας που εξουσιάζει και καταπιέζει τις ζωές μας.
Η απαγορευμένη εκπαίδευση (la education prohibida):
“Ακολουθεί η εισήγηση της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στις 23 Νοέμβρη στην Ελευθεριακή Λέσχη Βόλου με προβολή «Η ζωή και το έργο του ελευθεριακού παιδαγωγού Fransisco Ferrer, ιδρυτή των ελευθεριακών σχολείων» και συζήτηση με θέμα «Οι αρχές της ελευθεριακής εκπαίδευσης και η σημερινή της αναγκαιότητα»…Από την αρχή της λειτουργίας του κράτους, η εκπαίδευση αποτελεί έναν από τους βασικούς του μηχανισμούς. Στο σχολείο τα παιδιά μαθαίνουν να υπακούν, να πειθαρχούν σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης χρήσιμο για την ικανοποίηση των αναγκών κράτους και κεφαλαίου. Τα παιδιά εκπαιδεύονται να είναι παραγωγικά, πειθήνια, ανταγωνιστικά, χαρακτηριστικά που «χρειάζεται» ένα άτομο, προκειμένου να πληροί τις προϋποθέσεις και τα πρότυπα ενός «σωστού» εργαζόμενου, πολίτη, στρατιώτη. Στην σημερινή εκπαίδευση η βαρύτητα δεν δίνεται στην ολική ανάπτυξη του ανθρώπου αλλά στην προετοιμασία για την «σωστή» λειτουργία του ατόμου μέσα στο κοινωνικό μοντέλο που έχει θεσπίσει η κυριαρχία. Το σημερινό κυρίαρχο μοντέλο εκπαίδευσης έχει τεκμηριωθεί πάνω σε θεωρίες διάφορων αναπτυξιακών ψυχολόγων, που ορίζουν ποιος είναι ο «σωστός» τρόπος ώστε ένα παιδί να μάθει να συμπεριφέρεται «σωστά», να αναπτύσσει τις γνωστικές του ικανότητες και να είναι αποδοτικό. Σε αυτό το μοντέλο βασικό εργαλείο είναι η ανταμοιβή και η τιμωρία. Η ανταμοιβή μέσω επαίνων, βαθμολόγησης, επιβράβευσης δίνει «κίνητρα» στα παιδιά να συνεχίζουν τη «σωστή» συμπεριφορά και απόδοση στη διαδικασία μάθησης, ενώ η τιμωρία – σε όποια της μορφή – τους δίνει το αντικίνητρο να παρεκλίνουν από την κυρίαρχη θεσπισμένη κανονικότητα. Σωστό θεωρείται οτιδήποτε αναπαράγει τα κυρίαρχα πρότυπα. Πρόκειται για πρότυπα που αναπαράγουν τις σχέσεις εξουσίας και την υποταγή σε αυτές, πατριαρχικά μοντέλα δόμησης της υπάρχουσας κοινωνίας όπου τα αγόρια «οφείλουν» να συμπεριφέρονται «αντρικά» ενώ τα κορίτσια να υποτάσσονται, τον «σεβασμό» και την υπακοή στους κρατικούς θεσμούς (σχολείο, στρατός, εκκλησία, νόμοι, κυβέρνηση). Μαθαίνοντας να λειτουργεί ένα παιδί βάσει αυτών των προτύπων όταν τελειώσει την υποχρεωτική 14χρονη εκπαίδευση, είναι ένα άτομο έτοιμο να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αγοράς εργασίας, να υπηρετήσει τον εθνοπατριωτισμό υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα του κράτους, να δημιουργήσει οικογένεια πάνω στα ίδια πρότυπα, να είναι δηλαδή ένα άτομο που έχει ενσωματώσει και αναπαράγει την κυρίαρχη κανονικότητα.”
Ο Kazimir Ivanovich Kovalevich γεννήθηκε στην περιοχή Pinsk της επαρχίας Minsk (της Λευκορωσίας) σε μια οικογένεια αγροτών τη δεκαετία του 1890. Είναι γνωστό ότι από το 1916 εργάστηκε στη σιδηροδρομική γραμμή Μόσχας-Κουρσκ. Μπορεί να υποτεθεί ότι μετά την κατάληψη του Pinsk από τον στρατό του Κάιζερ, ο νεαρός εργάτης κατέφυγε βαθιά στη Ρωσία μαζί με πολλούς άλλους πρόσφυγες. Την ίδια στιγμή, ο Kovalevich εντάχθηκε σε μια παράνομη αναρχική κομμουνιστική οργάνωση, προσπαθώντας να οργανώσει ένα σωματείο εργαζομένων στους σιδηροδρόμους.
Μετά την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, στην οποία συμμετείχε, ο Kovalevich έγινε ένας από τους ιδρυτές της Ομοσπονδίας Αναρχικών Ομάδων της Μόσχας (MFAG) και γραμματέας της. Ήταν γνωστός ως «ικανός αγωνιστής και οργανωτής» και είχε μεγάλο ταλέντο στη συγγραφή. Έγραψε πολλά κείμενα για τις εφημερίδες «Anarkhiia» και «Duma» των Σιδηροδρομικών και ήταν μέλος της Επαναστατικής Επιτροπής Σιδηροδρόμων. Η «Anarkhiia» εκδόθηκε για πρώτη φορά από την MFAG τον Σεπτέμβρη του 1917 ως εβδομαδιαία. Ο Kovalevich καταφέρθηκε κατά της Προσωρινής Κυβέρνησης του Kerensky και υπέρ της ανεξαρτησίας των συνδικάτων από οποιαδήποτε πολιτικά κόμματα σε διάφορα άρθρα. Ήταν επίσης γνωστός με το ψευδώνυμο Efim.
Το φθινόπωρο του 1917 εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή της Πανρωσικής Ένωσης Εργαζομένων στους Σιδηροδρόμους, στην δημιουργία της οποίας βοήθησε αρκετά. Έλαβε ενεργό μέρος σε οδομαχίες κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Μόσχα, οργανώνοντας την άφιξη των μονάδων των Ερυθροφρουρών στην πόλη. Μετά από λίγο, απογοητεύτηκε πικρά από τη νέα κυβέρνηση των Μπολσεβίκων. Η «Anarkhiia» σταμάτησε να εκδίδεται κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης, αλλά επανεμφανίστηκε ως καθημερινή εφημερίδα τον Μάρτη του 1918. Περιλάμβανε ένα πολιτιστικό τμήμα με συνεισφορές από καλλιτέχνες της avant-garde, συμπεριλαμβανομένων των Alexei Gan, Malevich και Rodchenko. Η εφημερίδα τάχθηκε κατά της Συνθήκης Μπρεστ – Λιτόφσκ και τη συναίνεση της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων στη γερμανική κυβέρνηση. Έκλεισε στις 12 Απρίλη 1918, μετά τις επιδρομές των Μπολσεβίκων σε αναρχικά κέντρα στη Μόσχα και την Πετρούπολη. Ωστόσο, επανεμφανίστηκε ως δεκαπενθήμερη αργότερα, αλλά σταμάτησε να κυκλοφορεί και πάλι στις 2 Ιούλη 1918 λόγω της καταστολής της Τσεκά.
Ο Kovalevich συνάντησε διαφωνίες από άλλα μέλη της MFAG σχετικά με τα σχέδιά του να αναλάβει υπόγεια δράση εναντίον των Μπολσεβίκων, αλλά συμφώνησε σε αυτό με τον Witold Bzhostek. Ο Κοβάλεβιτς «κρύφτηκε» αρχικά στην ταξιαρχία του Μάχνο, που αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος του Κόκκινου Στρατού εκείνη την εποχή, την άνοιξη του 1919, και στη συνέχεια εντάχθηκε στη μονάδα της Maria Nikiforova.
Όταν οι Μπολσεβίκοι διέλυσαν τη συμμαχία τους με τους Μαχνοβίτες τον Ιούνη του ίδιου έτους, ο Τρότσκι διέταξε τη σύλληψη των μελών του αρχηγείου των Μαχνοβιτών και αυτό έγινε με τον Voroshilov που συνελήφθη από την Τσεκά της Μελιτόπολης, ενώ ο ίδιος ο Μάχνο απέφυγε τη σύλληψη την τελευταία στιγμή. Οι συλληφθέντες εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες στις 17 Ιούνη. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν μερικοί από τους πιο δραστήριους Μαχνοβίτες, όπως ο Burbyga, ο Mikhailov-Pavlenko (ο οποίος ήταν αναρχικός της Πετρούπολης που έθεσε τις γνώσεις του ως μηχανικός στη διάθεση των Μαχνοβιτών) ο Ozerov, αρχηγός του επιτελείου των Μαχνοβιτών, και πολλά μέλη του Μαχνοβίτικου Επαναστατικού Στρατιωτικού Σοβιέτ, όπως οι Olezhnik, Korobko, Kostin, Polunin και Dobrolyubov. Ο Kovalevich και άλλοι αναρχικοί μεταξύ των Μαχνοβιτών, όπως ο Yakov Glazgon, εξαγριώθηκαν. Αποφάσισαν να εκδικηθούν αυτούς τους φόνους.
Ο Lev Zadov, κορυφαίο στέλεχος της αντικατασκοπίας των Μαχνοβιτών (Kontrrazvedka), πολύ αργότερα έδωσε μια κατάθεση στην Τσεκά ότι ο Μάχνο συγκάλεσε μια συνάντηση στον σταθμό Bolshoi Tokmak μετά τις εκτελέσεις των Μαχνοβιτών, στην οποία συμμετείχε ο Kovalevich, και ότι ο Μάχνο συμφώνησε να διαθέσει χρηματικά κεφάλαια για τη δημιουργία υπόγειων δικτύων στη Μόσχα. Αν αυτό είναι αλήθεια είναι αμφισβητήσιμο. Από τη μια πλευρά, η Τσεκά ήταν έμπειρη στο να αποσπά ψευδείς ομολογίες χάρη στις εκλεπτυσμένες μεθόδους βασανιστηρίων που ασκούσε στους συλληφθέντες. Από την άλλη πλευρά, οι Kovalevich, Sobolev, Grechanikov, Glagzon και Tsintsiper συμμετείχαν στη μαχνοβίτικη αντικατασκοπεία Kontrrazvedka. Ο Vyacheslav Azarov αναφέρεται σε μερικές λεπτομέρειες σχετικά με αυτό στο βιβλίο του για την Kontrrazvedka και πιστεύει ότι η εν λόγω θεωρία είναι αληθινή.
Ο Kovalevich και οι σύντροφοί του μετακόμισαν αρχικά στο Χάρκοβο, σκοπεύοντας να σκοτώσουν τους Rakovsky, Piatakov και άλλους Ουκρανούς Μπολσεβίκους ηγέτες, πριν αποφασίσουν να χτυπήσουν το κέντρο της Μόσχας. Ο Kovalevich δημιούργησε ένα δίκτυο ασφαλών κατοικιών στην πρωτεύουσα και αποκατέστησε δεσμούς με σιδηροδρομικούς εργάτες που συμπαθούσαν τον αναρχισμό, ενώ ίδρυσε και ένα υπόγειο τυπογραφείο. Μαζί με τον Petr Sobolev ίδρυσε την Οργάνωση Υπόγειων Αναρχικών της Μόσχας (MOAP). Ο Sobolev ήταν ενεργός στο τμήμα κρούσης του MOAP, ενώ ο Kovalevich ήταν επικεφαλής της ιδεολογικής ομάδας, γράφοντας πολλές από τις διακηρύξεις, φυλλάδια και δύο τεύχη της «Anarkhiia». Ο Sobolev ήταν στενός σύντροφος του Witold Bzhostek. Στην αρχή, υπήρχε η ελπίδα να δημιουργηθεί ένα μαζικό κίνημα μεταξύ των εργατών και να δημιουργηθούν ελεύθερα σοβιέτ. Η μπολσεβίκικη καταστολή, όμως, το κατέστησε αδύνατο και η MOAP στράφηκε σε τρομοκρατικές τακτικές, για να επιτεθεί στους «δήμιους της επανάστασης» και να προχωρήσει στον «γενικό προλεταριακό αγώνα».
Ο Kovalevich δημιούργησε δεσμούς με τους Μαξιμαλιστές και την άκρα αριστερά των Αριστερών Εσέρων (SR) που ήθελαν και αυτοί να εκδικηθούν τους συντρόφους τους που επίσης εκτελέστηκαν από τους Μπολσεβίκους. Οι Αριστεροί Εσέροι είχαν ηγέτη τον Donat Cherepanov, ο οποίος είχε μετακινηθεί σε μια ημι-συνδικαλιστική θέση. Είχε καθαιρεθεί από το κόμμα από την κεντρική επιτροπή και πίστευε ότι «όλη η εξουσία πρέπει να μεταφερθεί στα συνδικάτα, τα οποία, μέσω της συναδελφικής πειθαρχίας, θα μπορέσουν να ανεβάσουν την παραγωγικότητα της εργασίας στον βαθμό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Αυτές ή άλλες ενώσεις συνδικάτων θα είναι τα όργανα εξουσίας και η Πανρωσική Ένωση Συνδικάτων θα είναι το ανώτατο όργανο της εξουσίας. Αυτή η συμμαχία έλαβε το μεγαλεπήβολο όνομα «Πανρωσικό Αντάρτικο Αρχηγείο Επαναστατών Ανταρτών». Πραγματοποιήθηκαν ορισμένες απαλλοτριώσεις κρατικών τραπεζών για τη χρηματοδότηση της προπαγάνδας, στη Μόσχα, στο Ιβάνοβο-Βοζνεσένσκ, στην Τούλα και σε άλλες πόλεις, συγκεντρώνοντας μεγάλα ποσά. Αρχικός σκοπός ήταν η εκτέλεση του Felix Dzerzhinsky, αρχηγού της Τσεκά, και η ανατίναξη του αρχηγείου των Τσεκιστών στη Μόσχα. Ωστόσο, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Dzerzhinsky και η Τσεκά ήταν απλώς ένα «όργανο» στα χέρια της ηγεσίας του κόμματος. Επομένως, αυτό που χρειαζόταν ήταν να κόψουμε το «κεφάλι» και όχι να χτυπήσουμε στα χέρια.
Παρουσιάστηκε μια ευκαιρία γι’ αυτό. Μια περιφερειακή συνάντηση ήταν προγραμματισμένη για τις 25 Σεπτέμβρη 1919, στην Επιτροπή Μπολσεβίκων της Μόσχας στην οδό Λεοντιέφσκι, με την παρουσία πολλών μπολσεβίκων ηγετών, συμπεριλαμβανομένου του Λένιν. Ο Cherepanov γνώριζε καλά το εν λόγω κτίριο, καθώς είχε λειτουργήσει ως εθνικό στρατηγείο και το αρχηγείο της Μόσχας των Αριστερών Εσέρων.
Την ημέρα αυτή ο Petr Sobolev έριξε μια ισχυρή βόμβα ακριβώς τη στιγμή που ξεκίνησε η συνάντηση, αλλά πριν φτάσει ο Λένιν. Δώδεκα Μπολσεβίκοι, συμπεριλαμβανομένου του γραμματέα της Επιτροπής της Μόσχας, Zagursky, σκοτώθηκαν, ενώ άλλοι 55 τραυματίστηκαν, μεταξύ των οποίων κορυφαίοι ηγέτες όπως ο Bukharin, ο Pokrovsky, ο Stieklov, ο Yaroslavsky, ο Shliapnikov και ο Olminsky.
Αρχικά θεωρήθηκε ότι ο βομβαρδισμός είχε υποκινηθεί από αντιπάλους του μπολσεβίκικου καθεστώτος από τη δεξιά. Ο Dzerzhinsky διέταξε αμέσως την εκτέλεση κρατουμένων στις φυλακές της Μόσχας που θεωρούνταν εκπρόσωποι του παλιού καθεστώτος, και μεταξύ άλλων καθηγητών, καλλιτεχνών, επιστημόνων και μελών της διανόησης, πριγκήπων και κομητών της αριστοκρατίας. Εκατοντάδες θανατώθηκαν σε μαζικές εκτελέσεις.
Ωστόσο, κάποια πράγματα που έγραψε ο Kovalevich άρχισαν σύντομα να κυκλοφορούν. Την ευθύνη της επίθεσης ανέλαβε η Πανρωσική Επιτροπή Εξεγέρσεων, στο όνομα της Τρίτης Κοινωνικής Επανάστασης. Αναφέρθηκε ότι είχε πραγματοποιηθεί για να εκδικηθεί την εκτέλεση των Μαχνοβιτών που έλαβε χώρα στις 17 Ιούνη και ότι το άμεσο καθήκον ήταν «να εξαλειφθεί το καθεστώς της κομισαροκρατίας και της Τσεκά από προσώπου γης και να δημιουργηθεί στη συνέχεια μια πανρωσική και ελεύθερη ομοσπονδία των συνδικάτων των εργαζομένων και των καταπιεσμένων μαζών». Κυκλοφόρησαν δύο τεύχη της εφημερίδας «Anarkhiia», σε 3.000 αντίτυπα, καθώς και τα φυλλάδια «Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο», «Η αλήθεια για τη Μαχνοβτσίνα» και «Πού είναι η διέξοδος;»
Τονιζόταν: «Είστε στην εξουσία στη Ρωσία, αλλά τι έχει αλλάξει; Τα εργοστάσια και η γη δεν είναι ακόμα στα χέρια των εργαζομένων αλλά στα χέρια του αφεντικού-κράτους. Η μισθωτή σκλαβιά, το θεμελιώδες κακό της αστικής τάξης, εξακολουθεί να υπάρχει: ως αποτέλεσμα, η πείνα, το κρύο και η ανεργία είναι αναπόφευκτες. Λόγω της “ανάγκης να τα βάλουμε με τα πάντα” για χάρη ενός καλύτερου μέλλοντος και να “υπερασπιστούμε” αυτό που έχουμε ήδη κερδίσει, δημιουργήθηκε μια τεράστια γραφειοκρατική μηχανή, το δικαίωμα στην απεργία καταργήθηκε και οι ελευθερίες του λόγου, της συνάθροισης και του Τύπου έχουν εξαλειφθεί … Πιστεύουμε ότι εσείς, προσωπικά και υποκειμενικά, μπορεί να έχετε τις καλύτερες προθέσεις: αλλά αντικειμενικά και εκ φύσεως είστε εκπρόσωποι της τάξης των γραφειοκρατών και των λειτουργών μιας ομάδας μη παραγωγικών διανοουμένων».
Η Τσεκά άρχισε να ερευνά διαμερίσματα που ήταν γνωστό ότι είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από Αναρχικούς, Μαξιμαλιστές και Αριστερούς Εσέρους, συμπεριλαμβανομένου του παλιού διαμερίσματος της Marusya Nikiforova. Ο Kovalevich ανακαλύφθηκε εκεί την 1η Νοέμβρη και σε συμπλοκή που ακολούθησε τραυματίστηκε θανάσιμα. Λίγες μέρες αργότερα, ο Petr Sobolev πέθανε σε παρόμοιες συνθήκες.
Στις 3 Νοέμβρη, ένας από τους υπόγειους Αναρχικούς, ο Mikhail Tyamin, συνελήφθη και τελικά αποκάλυψε πληροφορίες για μια ντάτσα (εξοχικό) στο Κράσκοβο. Η Τσέκα περικύκλωσε την ντάτσα, όπου βρίσκονταν ο Glazgon, ο κατασκευαστής βομβών Vasily Azov (Azarov), ο Mitya Khorkov, ο Zakhar (Khromoy, The Lame) και δύο γυναίκες, η Tatiana Dedikova, η σύντροφος του Azov-Azarov, και η Mina (δεν αναφέρεται άλλο όνομα). Ξέσπασαν πυροβολισμοί και στη συνέχεια εκτοξεύτηκε βόμβα από όσους βρίσκονταν μέσα, καταστρέφοντας ολοσχερώς το σπίτι και σκοτώνοντας τους κατοίκους του.
Αργότερα, αφού αποσπάστηκαν ομολογίες από αυτούς, οκτώ άλλα μέλη της αναρχικής υπόγειας οργάνωσης εκτελέστηκαν από την Τσεκά της Μόσχας τον Δεκέμβρη του 1919. Αυτοί ήταν ο Mikhail Grechanikov (αναρχικός που είχε πολεμήσει με τους Μαχνοβίτες), Khilya Tsintsiper (πραγματικό όνομα Isaak Bramson), Alexander Dombrovsky, Alexander Voskhodov (γνωστός και ως Popov), Fedor Nikolaev (αριστερός εσέρος), Pavel Isaev (τυπογράφος της «Anarkhiia»), Leonti Khlebnysky (γνωστός και ως Prikhodko, αλλά και ως θείος Vanya) και Alexander Baranovsky (γνωστός και ως Popov).
Όσον αφορά τον Cherepanov, συνελήφθη στις 17 Φλεβάρη 1920, μαζί με τη σύντροφό του Tamara Gasparyan (το πραγματικό επώνυμο της οποίας προφανώς ήταν Azaryants και ήταν ηγετικό μέλος των Αριστερών Εσέρων της Πετρούπολης). Ο Cherepanov ανακρίθηκε προσωπικά από τον Dzerzhinsky, στον οποίο είπε: «Φυσικά, πρέπει να λυπηθεί κανείς που τα θύματα της έκρηξης δεν ήταν εξέχοντα κομματικά στελέχη και ότι κανένας από τους σημαντικότερους δεν τραυματίστηκε. Αυτή η πράξη, κατά τη γνώμη μας, υποτίθεται ότι θα έφερνε επανάσταση στις μάζες και θα υποδείκνυε το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσουν οι πραγματικοί επαναστάτες: το μονοπάτι της τρομοκρατίας… Σε απάντηση στην παρατήρηση ότι πολλοί ασήμαντοι εργάτες τραυματίστηκαν στην έκρηξη, θα επισημάνω ότι η Τσεκά σου δεν είναι καλύτερη από αυτή την άποψη… Για ένα πράγμα λυπάμαι: όταν με συνέλαβαν, με άρπαξαν από πίσω και δεν πρόλαβα να πυροβολήσω τους πράκτορές σου. Αυτό που γίνεται τώρα είναι μια ολοκληρωμένη… Ροβεσπιεριάδα».
Το Κόκκινο Βιβλίο της Τσεκά, που έχει πολλές πληροφορίες για τον βομβαρδισμό της οδού Λεοντιέφκσι, δεν αναφέρει τι συνέβη στον Cherepanov. Ο Τσεκίστας Latsis ισχυρίστηκε ότι πέθανε από τύφο ενώ βρισκόταν στη φυλακή, όμως άλλες μαρτυρίες λένε ότι αυτός και η Gasparyan στραγγαλίστηκαν στα κελιά τους από Τσεκιστές.
Η καταστολή που εξαπέλυσαν οι Μπολσεβίκοι εναντίον εκείνων που ήταν στα αριστερά τους, των Αναρχικών, των Αριστερών Εσέρων και των Μαξιμαλιστών, σήμαινε ότι ορισμένοι στράφηκαν στη χρήση της τρομοκρατίας εναντίον των διωκτών τους. Αλλά πώς θα μπορούσε η χρήση βομβών και ο δυναμίτης να τερματίσει τη δικτατορία των Μπολσεβίκων και να επιφέρει την ελεύθερη ομοσπονδία για την οποία έγραψε ο Kovalevich; Το καθεστώς μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τον βομβαρδισμό της οδού Λεοντιέφσκι για να εντείνει τις διώξεις των εχθρών του στα αριστερά του. Ο αναρχικός Lev Chernyi, ο οποίος γνώριζε τα μέλη της υπόγειας αναρχικής οργάνωσης, αλλά είχε αντιρρήσεις για τις μεθόδους τους, ήταν ένας από αυτούς που ποινικοποιήθηκαν σε μια σκευωρία της Τσεκά δύο χρόνια αργότερα και εκτελέστηκαν.
Σε όλη τη Ρωσία οι αναρχικοί διώχθηκαν, φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν. Ο Kovalevich και οι σύντροφοί του δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την μπολσεβίκικη αντεπανάσταση που προχώρησε στην καταστολή της εξέγερσης της Κρονστάνδης την ίδια χρονιά που δολοφονήθηκε ο Chernyi.
Πηγές:
– Bykovsky, Sergei. “Underground Anarchists”:
https://ru.theanarchistlibrary.org/library/sergej-bykovskij-anarhisty-podpolya
– The Red Book of the Cheka:
http://leftinmsu.narod.ru/polit_files/books/Red_book_VChK_files/345.htm
– Gul, Roman. The First Steps of “Iron Felix”:
https://telegrafua-com.translate.goog/world/12732/?_x_tr_sl=ru&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en&_x_tr_pto=sc
«… Και δεν θέλω αυτούς τους ανθρώπους της καπιταλιστικής τάξης που είναι καλοί στο να κρατούν χρήματα στην τράπεζα, καλοί και καλοί, όταν έρχεται στο κεφάλι τους, παίρνουν αυτούς τους φτωχούς και τους χτυπούν για να πεθάνουν στο πόλεμος! Δεν το θέλουμε αυτό. Δεν μας ταιριάζει. Ο πόλεμος δεν μας ταιριάζει. Και με ποιο δικαίωμα να σκοτωθούμε ο ένας τον άλλον; Δούλεψα με Γερμανούς συντρόφους, με αντιμετώπισαν σαν αδερφό. Και γιατί έπρεπε να τους σκοτώσω; (Nicola Sacco)
«… Σε όλη μου τη ζωή δεν έχω κλέψει ποτέ, δεν έχω σκοτώσει. Δεν έχω χύσει ποτέ ανθρώπινο αίμα, εγώ. Αγωνίστηκα για να εξαλείψω το έγκλημα, πρώτα απ’ όλα, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και αν υπάρχει ένας λόγος που είμαι εδώ, είναι αυτός και κανένας άλλος. Μια πρόταση, μια πρόταση, κύριε Κάτσμαν, μου έρχεται πάντα στο μυαλό: «Εσείς, κύριε Βανζέτι, ήρθατε εδώ στην πόλη Μπενγκόντι για να πλουτίσετε». Μια φράση που μου δίνει χαρά. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να εμπλουτίσω. Δεν είναι αυτός ο λόγος που υποφέρω και πληρώνω. Υποφέρω και πληρώνω για ένα σφάλμα που πραγματικά έχω διαπράξει. Υποφέρω και πληρώνω γιατί είμαι αναρχικός …. και εγώ ήλιος αναρχικός! Επειδή είμαι Ιταλός … και είμαι Ιταλός. Αλλά είμαι τόσο πεπεισμένος ότι έχω δίκιο ότι αν είχατε τη δύναμη να με σκοτώσετε δύο φορές και μπορούσα να ξαναγεννηθώ δύο φορές, θα ζούσα ξανά για να κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα που έκανα. [μετά από ένα μικρό διάλειμμα] Nicola Sacco … ο σύντροφός μου Nicola! Ναι, ίσως είναι καλύτερα να μιλήσω από εκείνον. Αλλά πόσες φορές, πόσες φορές, κοιτάζοντάς τον, σκεπτόμενος αυτόν, αυτόν τον άνθρωπο που τον θεωρείς κλέφτη και δολοφόνο και τον οποίο θα σκοτώσεις… Όταν τα κόκκαλά του, κύριε Thayer, δεν θα είναι παρά σκόνη , και τα ονόματά σας, τα ιδρύματά σας θα είναι μόνο η ανάμνηση ενός παρελθόντος -καταραμένου-, το όνομά του, το όνομα του Nicola Sacco, θα είναι ακόμα ζωντανό στις καρδιές των ανθρώπων. [στον Σάκο] Πρέπει να τους ευχαριστήσουμε. Χωρίς αυτούς θα είχαμε πεθάνει σαν δύο φτωχοί εκμεταλλευόμενοι, ένας καλός τσαγκάρης, ένας καλός ιχθυοπώλης, και ποτέ σε όλη μας τη ζωή δεν θα μπορούσαμε να ελπίζουμε να κάνουμε τόσα πολλά υπέρ της ανεκτικότητας, της δικαιοσύνης, της κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων. Δώσατε νόημα στη ζωή δύο εκμεταλλευόμενων φτωχών! (Bartolomeo Vanzetti)
Το γεγονός ότι ο καπιταλισμός δεν εστιάζει στις ανάγκες μας αλλά στο κέρδος, αποδεικνύεται με όλη του τη βαρβαρότητα σε περιόδους κλιματικής κρίσης, πανδημίας Covid-19 και κατάρρευσης των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων σε όλο τον κόσμο. Αυτοί που επωφελούνται από τον καπιταλισμό πλουτίζουν σε περιόδους καταστροφής. Αλλά με τις συνεχιζόμενες κρίσεις βιώνουμε επίσης μια νέα εποχή εξεγέρσεων από τα κάτω. Η αντίσταση στον πόλεμο στην Ουκρανία, οι διαμαρτυρίες του Σουδάν κατά της στρατιωτικής κυριαρχίας ή η κοινωνική εξέγερση στη Χιλή είναι μερικά παραδείγματα που δεν μας δείχνουν μόνο τις δυνατότητες οργάνωσης και συλλογικής πάλης. Υπογραμμίζουν επίσης πόσο σημαντικό είναι για τα κοινωνικά κινήματα να μαθαίνουν το ένα από το άλλο και να υποστηρίζουν το ένα το άλλο σε αυτούς τους καιρούς. Όχι μόνο έξω από τους τοίχους αλλά και πίσω από αυτούς. Από το ξέσπασμα της πανδημίας του Covid-19, έχουμε δει σκληρούς αγώνες κατά της φυλάκισης, υπενθυμίζοντας μας ότι οι έγκλειστοι είναι αυτοί που επηρεάζονται περισσότερο όταν όλα πέφτουν. Ξεσπάσματα από βραζιλιάνικες και ιταλικές φυλακές, άνθρωποι στη φυλακή που πυρπολούν μια φυλακή στην Ταϊλάνδη και συνεχείς απεργίες πείνας όπως αυτές που βλέπουμε στην Ελλάδα ή σε στρατόπεδα κράτησης Πολωνών προσφύγων είναι παραδείγματα του θάρρους που δείχνουν οι άνθρωποι στις φυλακές για να γκρεμίσουν τους τοίχους. Σε όλους αυτούς τους αγώνες, οι αναρχικές ιδέες και αξίες είναι το καύσιμο για συλλογική αντίσταση. Δεν αποτελεί έκπληξη η καταστολή εναντίον των αναρχικών αυξάνεται και η αλληλεγγύη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Το καπιταλιστικό σύστημα κυριαρχίας μπορεί να λειτουργήσει λόγω της συνεχιζόμενης απομόνωσης μεταξύ των ανθρώπων, του ατελείωτου ανταγωνισμού και παραβλέποντας τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Χρειαζόμαστε αλληλεγγύη στις φιλίες μας, στη δουλειά, στη γειτονιά, στις κοινότητές μας. Αυτοί έξω και εκείνοι μέσα στους τοίχους τους. Ας ξεσπάσουμε μαζί! Γι’ αυτό καλούμε ξανά για Διεθνή Εβδομάδα Αλληλεγγύης με Αναρχικούς Κρατουμένους. Κάντε μια δράση αλληλεγγύης! Γράψτε γράμματα, οργανώστε ομιλίες ή προβολή ταινιών, κάντε τους συντρόφους μας ορατούς στους δρόμους με ένα πανό ή ένα γκράφιτι και αφήστε τους να δείξουν ότι είναι στην καρδιά μας και ότι παλεύουμε μαζί. Ας θυμηθούμε αυτούς που πολέμησαν ενάντια σε αυτή την αδικία και πλήρωσαν με τη ζωή τους. Κανείς δεν είναι ελεύθερος, μέχρι να είναι όλοι ελεύθεροι! Εάν έχετε ερωτήσεις ή σχόλια, εάν θέλετε να μας στείλετε μια φωτογραφία, ένα σύντομο κείμενο, μια καταγραφή της εκδήλωσης ή της δράσης σας, παρακαλούμε γράψτε μας write to us
“Μετά από 8,5 χρόνια εντός των φυλακών, μετά από όλες αυτές τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, αποφάσισα να δώσω ένα τέλος στην 11ετή ταλαιπωρία μου, υψώνοντας ανάχωμα στην πρακτική του προληπτικού εγκλεισμού, ή αλλιώς της επιπλέον τιμωρίας της απόδρασης με νομικά παραθυράκια. Έπειτα από 5 επιπλέον μήνες προληπτικής κράτησης, ξεκινάω απεργία πείνας με στόχο την αποφυλάκιση μου.” Γιάννης Μιχαηλίδης 23/05/2022
Στις 22/02/2022, ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης ενημερώνεται ότι για το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας δεν πληροί τις “ουσιαστικές” προϋποθέσεις για να αποφυλακιστεί, έπειτα από περισσότερα από 8 χρόνια φυλάκισης, καθώς για το συμβούλιο, υπάρχει “κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων”.
Ο σύντροφος Γ.Μ. έχει στοχοποιηθεί εδώ και χρόνια από τις αρχές λόγω της ανατρεπτικής του δράσης. Πρόσφατα, λόγω της στοχοποίησής του, όπως και άλλων κρατουμένων, για την εξέγερση που πραγματοποιήθηκε στις φυλακές του Μαλανδρίνο σε αλληλεγγύη με τον τότε απεργό πείνας Ντίνο Γιαντζόγλου, πήρε την επιλογή να αποδράσει από την φυλακή. Σε ληστεία που πραγματοποίησε ενόσω βρισκόταν στην παρανομία, πιάστηκε από τους μπάτσους και οδηγήθηκε και πάλι στην φυλακή.
Παρ´όλα αυτά, βάσει των νόμων του ίδιου του κράτους περί συγχωνεύσεων ποινών, ο σύντροφος πληροί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις για την αποφυλάκισή του. Το συμβούλιο εκδικητικά τον κρατάει μέσα, λόγω των ασαφών και αόριστων “ουσιαστικών λόγων”, με ένα εντελώς αστήρικτο σκεπτικό περί γενικής δικαιολόγησης ληστειών από πλευράς του ΓΜ.
Ο σύντροφος βρίσκεται σε ένα ειδικό καθεστώς εξαίρεσης, λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων και πρακτικών του, εκτίοντας μια εξαντλητική ποινή που παρατείνεται αυθαίρετα. Από την Δευτέρα 23/05, βρίσκεται σε απεργία πείνας με στόχο την αποφυλάκισή του.
“Αλίμονο σε αυτούς που θα αποδεχτούν σαν όρο ζωής τη φυλακή,
και από το πιο λαμπερό του ήλιου φως, την πιο μικρή ακτίνα”
Σύνθημα της εξέγερσης των φυλακών Αλικαρνασσού
Εδώ και 11 χρόνια βιώνω την κρατική εκδικητικότητα απέναντι σε επιλογές σύμφωνες με τις αξίες και τις ιδέες μου. Η δύσβατη διαδρομή, από την οποία επιλέγω να μοιραστώ κάποιες εξόφθαλμες εκδικητικές αυθαιρεσίες σε βάρος μου, ξεκίνησε το μακρινό 2011, οπότε και εκδόθηκε ένα ένταλμα σύλληψης εναντίον μου, για την υπόθεση της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, για την οποία τελικά αθωώθηκα καθώς δεν υπήρχε η παραμικρή συσχέτιση μου με την κατηγορία που μου αποδόθηκε. Πρόκειται για την ενοχοποίηση μιας σχέσης αλληλεγγύης με καταζητούμενους αναρχικούς που με έφερε στη θέση τους όταν αυτοί συνελήφθησαν.
Μετά από 2 χρόνια κυνηγημένος, διαβαίνω κι εγώ με τη σειρά μου τις βαριές πόρτες των φυλακών, καθώς η ύπαρξη ενός εντάλματος που επισύρει μια δεκαετία εγκλεισμού οδήγησε σε συγκεκριμένες επιλογές και σε συνακόλουθα λάθη. Οι σύντροφοι που συλληφθήκαμε τότε στη ληστεία τράπεζας του Βελβεντού Κοζάνης, βασανιστήκαμε από την αστυνομία, πράγμα σύνηθες, και στη συνέχεια το υπουργείο δημόσιας τάξης δημοσίευσε τις φωτογραφίες των πρησμένων προσώπων μας προκαλώντας την αντίδραση την κοινής γνώμης. Φυσικά κανένας αστυνομικός δεν κατηγορήθηκε γι’ αυτό από την τυφλή ελληνική δικαιοσύνη.
Έπειτα από 1,5 χρόνο, καθώς πλησίαζε η παρέλευση του 18μήνου, βρίσκομαι φορτωμένος με μια ακόμα προφυλάκιση που αφορά και πάλι τη δράση της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, με μια δικογραφία που περιείχε το όνομα μου ως συμμετέχοντα σε πράξεις με τις οποίες όμως δεν με συνέδεε ούτε ένα στοιχείο, ούτε μια μαρτυρία. Όπως είναι φυσικό, αφού η βρώμικη δουλειά είχε γίνει και είχα ήδη καταδικαστεί για την υπόθεση της ληστείας της τράπεζας, εν τέλει αθωώνομαι. Η συγκεκριμένη στρατηγική των πολλαπλών προφυλακίσεων χωρίς στοιχεία και ο τεμαχισμός ενιαίωνυποθέσεων, αποτέλεσε το εργαλείο με το οποίο το κράτος εξασφάλιζε την παραμονή των αναρχικών κρατουμένων στις φυλακές χωρίς δίκη ακόμα και μετά την λήξη του ανώτατου ορίου προφυλάκισης των 18 μηνών, την ίδια στιγμή που οι φασίστες δολοφόνοι απολάμβαναν την ελευθερία τους μετά την παρέλευση του 18μηνου της προφυλάκισης τους.
Καταδικάστηκα επίσης από την τυφλή δικαιοσύνη για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά αστυνομικού, παρά το ότι κατά το συμβάν ήμουν άοπλος, διότι κατά τη δικογραφία, επιχείρησα να τον δολοφονήσω χρησιμοποιώντας το περιπολικό που άρπαξα για να διαφύγω της σύλληψης.
Σε ένα αποκορύφωμα δικαστικής αυθαιρεσίας καταδικάζομαι σε επιπλέον 11 χρόνια κάθειρξης για κατοχή φυσιγγίων, τα οποία βρέθηκαν στο σπίτι του συντρόφου Δημήτρη Πολίτη που ο ίδιος δήλωσε ότι είναι δικά του, με την ασύλληπτη αιτιολογία ότι τα κατείχαμε όλοι μαζί προκειμένου να τελέσουμε ο καθένας ξεχωριστά και από μόνος του “ατομική τρομοκρατία”. Για την ιστορία, έως και σήμερα, η υπόθεση αυτή και οι βαριές καταδίκες που επέφερε παραμένει η μοναδική εφαρμογή του νόμου περί ατομικής τρομοκρατίας στα ελληνικά δικαστικά χρονικά. Το γεγονός ότι αυτή η πρωτοφανής γελοιότητα επικυρώθηκε και από τον Άρειο Πάγο, καταδεικνύει το βαθμό διαπλοκής της “ανεξάρτητης” δικαιοσύνης με τις κομματικές και κυβερνητικές οδηγίες και το πόσο συνηθισμένο έχει γίνει να δικάζουν με νομικά παραθυράκια.
Ας πούμε και δυο λόγια για την “ιερή” εκπαιδευτική διαδικασία στα πλαίσια του σωφρονισμού. Μετά την απεργία πείνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού, στην οποία είχα την τιμή να συμμετέχω ως αλληλέγγυος, κερδίζεται το δικαίωμα της εκπαιδευτικής άδειας για όλους ανεξαρτήτως τους κρατουμένους. Έτσι μετά από καθυστερήσεις και χρονοτριβές έπειτα από 5 χρόνια εγκλεισμού κατάφερα να παρακολουθώ μαθήματα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών για 1,5 χρόνο. Στα 6,5 χρόνια, και αφού είμαι ήδη σε αγροτική φυλακή και έχω ήδη λάβει πολλές εκπαιδευτικές άδειες από εκεί, η εισαγγελέας της Τίρυνθας αποφασίζει ότι είναι μακριά η σχολή μου και γι’ αυτό μου κόβει τις άδειες. Με εξαπατούν ότι θα μου δώσουν άδεια για την εξεταστική που ούτε αυτό συμβαίνει. Στη συνέχεια πληροφορούμαι ότι θα μου κόψουν και την τακτική άδεια, πάλι με νομικό παραθυράκι, κάτι που σήμαινε ότι θα γυρίσω στην κλειστή φυλακή χάνοντας τα πολύτιμα μεροκάματα, και οδηγούμαι στη φυγή ξανά. Αφού ξανασυλλαμβάνομαι και αιτούμαι τη μεταγωγή μου στον Κορυδαλλό για εκπαιδευτικούς λόγους όπως προβλέπεται από τους νόμους τους, επειδή η ΚΕΜ δεν μπορεί να απορρίψει τις αιτήσεις μου επιλέγει να μην απαντάει. Και ας είναι “υποχρεωμένη” από τον νόμο να απαντήσει σε 40 μέρες… Ακόμα περιμένω… Και ας έχω περάσει μέσα από τη φυλακή όλα τα θεωρητικά μαθήματα της σχολής μου υπό αντίξοες συνθήκες (Για τα εργαστήρια απαιτείται η φυσική παρουσία μου που προφανώς δεν μου επιτρέπεται αν δεν μεταχθώ).
Στις 29 Δεκεμβρίου 2021, έχοντας εκτίσει τα 3/5 της 20ετούς ποινής μου και τα 2/5 της ποινής για την απόδραση, σύνολο 8 χρόνια και 3 μήνες πραγματικός χρόνος έκτισης ποινής, η γραμματεία της φυλακής με καλεί να υπογράψω την αίτηση για υφ’ όρον απόλυση όπως προβλέπεται.
Φτάνοντας στο τελευταίο επεισόδιο, αντιμετώπισα κι εγώ με τη σειρά μου την πάγια τακτική του σωφρονιστικού μηχανισμού να εκδικείται τους απείθαρχους κρατούμενους με άρνηση χορήγησης αναστολών, παρά την ουσιαστική προϋπόθεση της επιτυχούς παρακολούθησης των μαθημάτων της σχολής μου (εμποδίζοντας με από την ολοκλήρωση της) και του ότι έχω ήδη βρει εργασία. Και πάλι με νομικό παραθυράκι… Αυτή τη φορά με το επιχείρημα της δυνάμει επικινδυνότητας… προληπτικά δηλαδή. Αφού δεν έχει περάσει ικανό χρονικό διάστημα ώστε να “μεταστραφώ” και να σωφρονιστώ… Προφανείς ανοησίες που ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν, απλά αναπαράγουν διεκπεραιωτικά ακρωτηριάζοντας τις ζωές τόσων φυλακισμένων. Φυσικά σε ανθρώπους που είναι πραγματικά επικίνδυνοι υποτροπής, όπως είναι οι βιαστές, δεν χρησιμοποιείται αυτό το επιχείρημα, διότι ως χαμερπή υποκείμενα που είναι συνεργάζονται άψογα με τη σωφρονιστική καταστολή και ευεργετούνται με έγκαιρες άδειες και αναστολές. Δυνάμει επικίνδυνοι χαρακτηρίζονται συνήθως οι άνθρωποι που έκαναν την αξιοπρεπή επιλογή της απόδρασης, που υποτίθεται ότι ο νόμος δεν τιμωρεί αυστηρά διότι ο νομοθέτης αναγνωρίζει ότι είναι φυσιολογικό ο κάθε άνθρωπος να διεκδικεί την ελευθερία του. Γι’ αυτό και οι λειτουργοί του συστήματος δεν αρκούνται στην εφαρμογή του νόμου και επεκτείνουν την ερμηνεία του.
Το νομικό παραθυράκι είναι ο κανόνας της λειτουργίας του συστήματος. Οι δικαστικοί που το εφαρμόζουν πιθανότατα κάπως έτσι διορίστηκαν ως κομματικοί παρατρεχάμενοι, χτίζοντας καριέρα στις πλάτες των φτωχοδιαβόλων κρατούμενων που στέλνουν στα σίδερα με περίσσια ευκολία μοιράζοντας χρόνια σαν στραγάλια, ενώ τεράστια ποσά ρέουν μέσω μεγαλοδικηγόρων για να αποφυλακίζονται ή να μη φυλακίζονται καν οι έχοντες. Το ίδιο και τα δικά τους παιδιά, για τα οποία τα νομικά παραθυράκια ανοίγουνε για να βγουν…
Όπως ο μπάτσος δολοφόνος του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου Κορκονέας, τον οποίο η δικαστική μαφία βιάστηκε να αποφυλακίσει πρόωρα, προκαλώντας εκτεταμένες αντιδράσεις, πράγμα που οδήγησε σε επαναφυλάκιση του.
Όπως οι μπάτσοι που δολοφόνησαν εν ψυχρό τον Νίκο Σαμπάνη στο Πέραμα.
Όπως οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι που βασάνισαν μέχρι θανάτου τον Ιλίρ Καρέλι οι οποίοι αθωώθηκαν.
Όπως η κ. Βλαχάκη, εμπλεκόμενη στο σκάνδαλο εκατομμυρίων της Energa, η οποία ενώ είχε αποδράσει κόβοντας το βραχιολάκι, κάθισε ελάχιστα στη φυλακή εξασφαλίζοντας άμεσα αναστολή έκτισης της ποινής της.
Όπως ο Φουρθιώτης που γλείφοντας το υπουργείο δικαιοσύνης κατάφερε να αποφυλακιστεί στο 6μηνο, αλλά μετά το νομικό παράθυρο άνοιξε για να ξανασυλληφθεί, καθώς έβγαλε τα άπλυτα της κυβέρνησης στη φόρα.
Όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης ο οποίος απαλλάχθηκε των διώξεων για 3 τόνους ηρωίνης με το σκεπτικό ότι ένας επιφανής επιχειρηματίας όπως αυτός δεν θα μπορούσε να σχετίζεται με κάτι τέτοιο. Το τελευταίο παράδειγμα, αν και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω για την ενοχή του ή όχι, και δεν με ενδιαφέρει, έχει ιδιαίτερη σημασία ακριβώς γιατί καταδεικνύει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την ταξική φύση του δικαστικού συστήματος. Αν βέβαια συλληφθεί ένας χρήστης για κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών και βρίσκεται σε παρέα τριών ατόμων, καταδικάζεται με το νομικό παραθυράκι της εγκληματικής οργάνωσης (κάπως έτσι η Ελλάδα έχει περισσότερες εγκληματικές οργανώσεις από την Ιταλία ή το Μεξικό).
Τα παραδείγματα απαιτούν ολόκληρο βιβλίο για να γραφτούν, άγνωστο πόσοι τόμοι, οπότε περνάω στην ουσία του γράμματος αυτού.Μετά από 8,5 χρόνια εντός των φυλακών, μετά από όλες αυτές τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, αποφάσισα να δώσω ένα τέλος στην 11ετή ταλαιπωρία μου, υψώνοντας ανάχωμα στην πρακτική του προληπτικού εγκλεισμού, ή αλλιώς της επιπλέον τιμωρίας της απόδρασης με νομικά παραθυράκια. Έπειτα από 5 επιπλέον μήνες προληπτικής κράτησης, ξεκινάω απεργία πείνας με στόχο την αποφυλάκιση μου. Αυτή την επιλογή, με το βαθύ κίνητρο της πολυπόθητης ελευθερίας, σκοπεύω να τη στηρίξω με την ίδια συνέπεια που στήριξα τις επιλογές μου έως τώρα και για την οποία με εκδικούνται.
Βαθιά μου επιθυμία, είναι η απεργία πείνας αυτή, να γίνει ένα ακόμη έναυσμα για την αναζωπύρωση του συνολικού αγώνα απέναντι στο κεφάλαιο και τα κράτη. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα που συγκεντρώνει το μισό πλούτο της γης σε μια ελίτ του 1% ενώ φτωχοποιεί ραγδαία τους υπόλοιπους, υποδουλώνοντας ζωντανές ψυχές, όχι μόνο του είδους μας, στη βασανιστική συνθήκη της βιομηχανικής παραγωγής. Τις εταιρείες του, που ανταγωνίζονται στη λεηλασία των φυσικών πόρων, εξαντλώντας τον φυσικό κόσμο ενώ οδηγούν τον πλανήτη στην οριακή κατάσταση της κλιματικής αλλαγής ενώ προκαλούν την εν εξελίξει μεγαλύτερη εξαφάνιση ειδών εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Την κρατική δόμηση της κοινωνίας που πλασάρεται ως αναγκαία από τους αριστερούς και δεξιούς διαχειριστές της, με τη συγκεντρωτική κοινωνική δομή, να επιβάλλει τη γενικευμένη υποδούλωση και να διασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα κράτη, δυτικά και ανατολικά που το μονοπώλιο της νόμιμης βίας τους ξεπαστρεύει ολόκληρους πληθυσμούς, είτε με υπερσύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής, είτε εργαλειοποιώντας την λιμοκτονία καταστρέφοντας υποδομές, όπως σε μια σειρά πρόσφατων συρράξεων σε Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Ουκρανία. Τις διακρατικές συμμαχίες που μετέτρεψαν τη γη σε πυριτιδαποθήκη πυρηνικών κεφαλών απειλώντας να την τινάξουν κυριολεκτικά στον αέρα, αποδεικνύοντας ότι τα κράτη είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες.
Με τη γενικευμένη επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα κράτη και το κεφάλαιο σε ολόκληρη την έμβια ζωή, συμπεριλαμβανομένου και του είδους μας, είναι αναγκαίο και επίκαιρο όσο ποτέ να οργανώσουμε και να προτάξουμε τις αντιστάσεις μας, απορρίπτοντας οποιαδήποτε μορφή ιεραρχικής οργάνωσης που καθιστά τον αγώνα, ευάλωτο στην χειραγώγηση με αποτέλεσμα είτε την αναπαραγωγή του συστήματος είτε την αφομοίωση του στο σύστημα. Η όξυνση και ενοποίηση των επιμέρους πτυχών αγώνα απέναντι στις κρατικές μηχανές μέσα από αποκεντρωμένα δίκτυα οικοκοινοτήτων και κοινοτήτων αγώνα, είναι το βασικό εργαλείο ριζοσπαστικοποίησης στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης της εξάρτησης των ανθρώπων από το κεφαλαιοκρατικό βιομηχανικό σύστημα που καταστρέφει τη γη απειλώντας την ίδια τους την επιβίωση.
Γι’ αυτό σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, τη μάχη που διεξάγω για την ελευθερία μου την αντιλαμβάνομαι και ως μια απελπισμένη προσπάθεια συμμετοχής στον ευρύτερο αγώνα από τον οποίο ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου με έχει αποκόψει. Γι’ αυτό και δεν θεωρώ ότι πρέπει να διεκδικήσω την αποκλειστικότητα των κινηματικών αναφορών, αλλά να προτάξω την επανασύνδεση του αγώνα για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αναρχικών με τις ιδέες που τους οδήγησαν στη σύγκρουση με το σύστημα και προκάλεσαν τη φυλάκιση τους. Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους. Αντίθετα καλώ σε μια σχέση επαναστατικής αλληλεγγύης στη βάση των κοινών προταγμάτων και ενός κοινού αγώνα με πολλαπλές αιχμές, που συντονίζει την οργή που αισθάνονται διαφορετικοί άνθρωποι βιώνοντας διαφορετικές συνθήκες με τις ίδιες όμως αιτίες.
Και τέλος, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό ενδεχόμενο αυτή η απεργία να είναι το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μου, επιθυμώ να του δώσω ακριβώς αυτή τη διάσταση η οποία με εκφράζει συνολικά:
Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων…
Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν και Αλμπέρ Καμύ… Αυτά τα δυο ονόματα δεν στέκονται τυχαία δίπλα-δίπλα εδώ. Και οι δύο αυτοί στοχαστές, που έζησαν σε διαφορετικές χώρες και σε διαφορετικούς αιώνες, έκαναν την κατηγορία της «εξέγερσης» μια από τις θεμελιωτικές έννοιες των πρωτότυπων διδασκαλιών τους για τον άνθρωπο. Όμως, αν στον Μπακούνιν αυτές συναντιούνται μόνο ξεχωριστά, και όχι ενταγμένες σε ένα σύστημα ιδεών για την εξέγερση, στον Καμύ η εξέγερση γίνεται η σπουδαιότερη κατηγορία. Κατά τη γνώμη του Μιχαήλ Μπακούνιν, η εξέγερση είναι ένα από τα τρία σημαντικότερα γνωρίσματα «κάθε ανθρώπινης, τόσο ατομικής όσο και συλλογικής, παρουσίας στην ιστορία», πλάι στη ζωική φύση και τη νόηση του ανθρώπου. Είναι ακριβώς μέσα από την εξέγερση που δημιουργείται η προσωπικότητα, το έργο, η ελευθερία και συντελείται η ενσάρκωση του ανθρώπου. Με αυτόν τον τρόπο, η εξέγερση παρουσιάζεται ως η σπουδαιότερη και ειδικά ως ανθρώπινη ιδιότητα. Όμως, τι εννοεί ο Μπακούνιν με τη λέξη «εξέγερση» και εναντίον ποιου έχει στραφεί αυτή η εξέγερση;
Αντίθετα με τα διαδιδόμενα στερεότυπα, ο Μπακούνιν, αυτός ο φλογερός εξεγειρόμενος, εννοεί με την εξέγερση κάθε άλλο παρά την ολική άρνηση και την καταστροφή χωρίς όρια. Στα έργα του υποδεικνύει επίμονα τα όρια της εξέγερσης και τη σχετικότητά της. Είναι πεπεισμένος ότι η απόλυτη εξέγερση, η εξέγερση εναντίον της Φύσης ως ολότητας του κόσμου ή εναντίον της «δεύτερης φύσης», δηλαδή της Κοινωνίας, είναι αδύνατη και στερείται κάθε νοήματος. Έξω από την φύση και την κοινωνία, για τον Μπακούνιν, δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα το υπερφυσικό και δεν δόθηκε λόγος στον άνθρωπο να βγει από τα πλαίσιά τους. Η Φύση και η Κοινωνία στο σύνολό τους είναι το έδαφος στο οποίο μεγαλώνουμε, το πάτωμα στο οποίο είμαστε καταδικασμένοι να παίξουμε το παιχνίδι μας. Όμως, εναντίον της δεδομένης φύσης και της δεδομένης κοινωνίας, ο άνθρωπος μπορεί και πρέπει να εξεγερθεί, αναμορφώνοντας τον κόσμο και τον ίδιο μέσα στον κόσμο, εγείροντας στον αγώνα ειδικά την ανθρώπινη πραγματικότητα.
Εξάλλου το να δεχτεί κανείς όλα τα δεδομένα του περιβάλλοντος, το να συμφιλιώνεται με όλα τα δαιμόνια και τις ατέλειες του σύμπαντος, σημαίνει για τον Μπακούνιν ότι προδίδει την ανθρώπινη μοίρα, ότι παραιτείται από την ελευθερία. Είναι αδύνατη τόσο η ολική άρνηση της Φύσης και της Κοινωνίας όσο και η απόλυτη αποδοχή της δεδομένης φύσης και της δεδομένης κοινωνίας. Κατανοώντας και τους κανόνες που διέπουν τη φύση, την κοινωνία αλλά και αυτούς τους ίδιους, ο άνθρωπος ταυτόχρονα και μερικώς απελευθερώνεται από την καταπίεση αυτών των κανόνων, επεκτείνει τη ζώνη της αυτονομίας του, υπερνικά τους δεσμούς που τον αλυσοδένουν με τον περιβάλλοντα κόσμο και με αυτόν τον ίδιο.
Επομένως, γίνεται κατανοητό ότι στο πλαίσιο της ανθρώπινης εξέγερσης τεράστια σημασία αποδίδεται στη νόηση και την επιστήμη, με τη βοήθεια των οποίων ο άνθρωπος αποσπάται από τον περιβάλλοντα κόσμο, σαν να «σφετερίζεται», σύμφωνα με την έκφραση του Μπακούνιν, τους κανόνες που διέπουν αυτόν τον κόσμο. Στη διαδικασία αυτής της εξέγερσης, γράφει ο Μπακούνιν, ο άνθρωπος «επιτυγχάνει σταδιακά την αποτίναξη του ζυγού της εξωτερικής φύσης, του ζυγού των δικών του φυσικών ατελειών και… του ζυγού ενός κοινωνικού οργανισμού που έχει καθιερωθεί αυταρχικά».
Εξεταζόμενη από αυτήν την οπτική γωνία, στην ανάπτυξη τόσο του κάθε ξεχωριστού ατόμου, όσο και γενικά, της ανθρωπότητας στο σύνολό της, ενυπάρχει η εξέγερση∙ η εξέγερση που στηρίζεται στην αρχική συνθήκη του περιβάλλοντος και που, ταυτόχρονα, την απαρνείται. Σε μια τέτοια πραγματεία της εξέγερσης όχι ως απόλυτης και μοναδικής πράξης, αλλά ως διαδικασίας, που συνδυάζει στο εσωτερικό της στιγμές άρνησης και δημιουργίας, εκδηλώθηκε με σαφήνεια η αριστοτεχνική διαλεκτική του Μπακούνιν, η οποία βρήκε την έκφρασή της στο διάσημο σύνθημά του: «Στο πνεύμα εκείνου που απαρνείται ενυπάρχει το πνεύμα εκείνου που δημιουργεί, το πάθος για καταστροφή συνυπάρχει με το πάθος για δημιουργία».
Περνώντας από μια γενικά φιλοσοφική εξέταση της εξέγερσης στην συγκεκριμένη μορφή της, ο Μπακούνιν στέκεται σε εκείνα τα είδη εξέγερσης, όπως η εξέγερση του ανθρώπου εναντίον της εξωτερικής φύσης (με τη στενή σημασία της λέξης), εναντίον της εσωτερικής φύσης του και ακριβέστερα, εναντίον του «ζωικού» της στοιχείου, το οποίο εκτοπίζεται από την ελευθερία που καλλιεργείται και ταυτίζεται από εκείνον με την ανθρωπότητα, εναντίον του Θεού ως του ιερού θεμελίου οποιασδήποτε ιδανικής ή πραγματικής τυραννίας, εναντίον οποιασδήποτε εξωτερικής αυθεντίας, που επιβάλλεται στο άτομο έξωθεν και ενσαρκώνεται κυρίως από το Κράτος. Η σχέση του Μπακούνιν με την εξέγερση του ατόμου εναντίον της κοινωνίας δεν είναι μονοσήμαντη. Στις περιπτώσεις, όπου η κοινωνία επηρεάζει το άτομο ωφέλιμα, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της σκέψης και της ελευθερίας, η εξέγερση, φυσικά, δεν χρειάζεται.
Σε εκείνες τις περιπτώσεις, όπου η κοινωνία συνθλίβει και υποδουλώνει το άτομο, που το διαφθείρει, η εξέγερση του ανθρώπου εναντίον της κοινωνίας, στην οποία ζει, καθίσταται απαραίτητη, ως η προϋπόθεση της πνευματικής αυτοσυντήρησής του. Ο Μπακούνιν τονίζει ότι το Κράτος, που πάντοτε εξασκεί επιρροή στον άνθρωπο με τρόπο βάναυσο, εξωτερικό και βίαιο, φαίνεται να προβοκάρει το ίδιο την εξέγερση εναντίον του, και αυτή η εξέγερση είναι πολλές φορές ευκολότερη από την εξέγερση του ανθρώπου εναντίον της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που προηγείται του ανθρώπου, τον περιβάλλει και διαμορφώνει, διακριτικά και φυσικά, ένα άτομο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή της. Σε αυτήν την περίπτωση, λέει ο Μπακούνιν, «ο άνθρωπος πρέπει, τουλάχιστον εν μέρει, να εξεγερθεί εναντίον του εαυτού του, καθώς με όλες τις υλικές, διανοητικές και ηθικές έξεις και επιδιώξεις του, ο ίδιος δεν είναι παρά ένα προϊόν της κοινωνίας».
Συνολικά, συζητώντας για τη σύλληψη της έννοιας της «εξέγερσης» στον Μπακούνιν, πρέπει να σημειωθεί ο πολυδιάστατος και αμφίσημος χαρακτήρας της στη διδασκαλία του μεγάλου Ρώσου αναρχικού. Ο Μπακούνιν πραγματεύεται αυτήν την κατηγορία σε διαφορετικά σημεία της δουλειάς του, υπό ελαφρώς διακριτές οπτικές γωνίες, με διαφορετικό βαθμό γενίκευσης. Από τη μια πλευρά ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς διερευνά την «εξέγερση» με ακραία ευρύτητα, σαν συνώνυμο της ελευθερίας και της ανθρωπότητας, σαν αναπόσπαστο γνώρισμα και στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, σαν διαδικασία εξέλιξης του ανθρώπου, ο οποίος ταυτόχρονα και αναδύεται από το έδαφος της Φύσης και της Κοινωνίας, και έχει συνδεθεί με αυτό το έδαφος και το αρνείται, το μεταμορφώνει.
Πρέπει να προστεθεί ότι σε αυτές τις σκέψεις άφησε το στίγμα της η ιδέα της γραμμικής προόδου της φύσης και της κοινωνίας που αποτελεί έναν κοινό τόπο για την πλειοψηφία των στοχαστών του 19ου αιώνα. Από την άλλη πλευρά, ερμηνεύει την κατηγορία της «εξέγερσης» πιο στενά, μόνο σαν μια ιδιωτική στιγμή ελευθερίας, σαν ένα από τα συστατικά της, το οποίο ακόμη και σε ό,τι είναι άκρως αρνητικό, δεν εξαντλεί όλο το περιεχόμενό της. Τέλος, συχνά στα έργα του Μπακούνιν γίνεται λόγος για συγκεκριμένες μορφές εξέγερσης εναντίον συγκεκριμένων μορφών και φαινομένων της φύσης και της κοινωνίας, εναντίον της θεϊκής, κρατικής ή κοινωνικής αυθεντίας, εναντίον της εξωτερικής, μη ανθρώπινης φύσης και της εσωτερικής ζωικής φύσης του ανθρώπου. Όπως ήδη σημείωσα, ο Μπακούνιν δεν συστηματοποίησε τις σκέψεις του για την εξέγερση και η ανασκόπηση τους, όπως παρουσιάστηκε εδώ, φαίνεται ελαφρώς απλοποιημένη, αλλά, συνολικά επαρκής για την ανασυγκρότησή τους.
Αυτές οι σκέψεις για την εξέγερση ήταν για τον Μπακούνιν θεμελιώδεις, διότι του επέτρεψαν να καθιερώσει σε έναν κόσμο που συνδέεται με σκληρή νομοτέλεια την ανθρώπινη αρχή, με τρόπο που να χρησιμεύει ως ένα ιδιότυπο ουμανιστικό αντίβαρο στο διακηρυττόμενο από αυτόν καθολικό ντετερμινισμό. Μολονότι αυτές οι σκέψεις δεν αναπτύχθηκαν από τον Μπακούνιν, μπορεί κανείς να υποστηρίξει χωρίς υπερβολή, ότι στη διδασκαλία του για την εξέγερση ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς ξεπέρασε την εποχή του κατά σχεδόν έναν αιώνα και αποτέλεσε προκάτοχο της υπαρξιστικής φιλοσοφίας της εξέγερσης, του Αλμπέρ Καμύ.
Ο Καμύ προσπαθεί να βρει απάντηση στο σπουδαίο ερώτημα που τέθηκε, με κάθε οξύτητα, στον άνθρωπο της σύγχρονης εποχής: τι μου απομένει να κάνω και θα μπορούσα άραγε να ζήσω, εάν ο Θεός δεν υπάρχει, ο κόσμος δεν έχει νόημα και εγώ είμαι θνητός; Για τον Καμύ, το παράλογο, ως η αρχέγονη, προ και εκτός του ανθρώπου απουσία νοήματος του σύμπαντος, έχει το στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης και ως εκ τούτου επάξια απάντηση του ανθρώπου σε αυτό το παράλογο είναι τελικά η αδιάκοπη, ανέλπιδη και ηρωική εξέγερση. Το να γνωρίζει κάποιος για το θάνατό του, να μην προσπαθεί να ξεφύγει από αυτήν την πικρή γνώση και ωστόσο να ζει, να εισάγει στον παράλογο κόσμο το δικό του ανθρώπινο νόημα, αυτό ήδη σημαίνει να «εξεγείρεται».
Σε μια τέτοια εξέγερση δημιουργούνται όλες οι ανθρώπινες αξίες: το νόημα, η ελευθερία, το έργο, η αλληλεγγύη. Για τον Καμύ, το παράλογο αρχίζει να αποκτά νόημα, όταν δεν υπάρχει συμφωνία με αυτό. Η εξέγερση είναι εξαρχής καταδικασμένη στην ήττα, όπως ο θνητός και μεμονωμένος άνθρωπος και η ανθρωπότητα στο σύνολό της. Ιδίως στην εξέγερση, ο άνθρωπος, το μοναδικό ζώο που είναι ικανό για εξέγερση, για τη συνειδητοποίηση του θανάτου του, της ελευθερίας και της ευθύνης, αξιώνει και τη δική του προσωπική ατομικότητα και την πανανθρώπινη αλληλεγγύη, και το ανθρώπινο νόημα, που εκφράζεται από τον Καμύ στην λακωνική διατύπωση: «Εξεγείρομαι, άρα, υπάρχουμε». Με αυτόν τον τρόπο, η κατηγορία της «εξέγερσης» από μεταφορά ή από στενά πολιτική έννοια μεταμορφώνεται σε σημαντικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η εξέγερση, για τον Καμύ, έχει ένα δικό της τρόπο ισορρόπησης στην κόψη του ξυραφιού ανάμεσα σε δυο, φαινομενικά αντιτιθέμενες, όμως, στην ουσία συγκλίνουσες ακρότητες: την ακρότητα της ολικής αποδοχής, του κομφορμισμού και την ακρότητα της ολικής άρνησης, του μηδενισμού. Και η πρώτη και η δεύτερη οδηγούν στην καταστροφή του ανθρώπου και του ανθρώπινου κόσμου. Στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος απαρνείται τον αγώνα, την ελευθερία, τον εαυτό του, δέχεται τον κόσμο συνολικά, όπως είναι, με όλες τις αισχρότητες και το παράλογό του. Στη δεύτερη, χωρίς να υπομένει τον αγώνα, λιποτακτεί, αναπόφευκτα οδεύει στον αμοραλισμό, τη δολοφονία, την αυτοκτονία.
Ο Αλμπέρ Καμύ εξετάζει αναλυτικά όλα τα αδιέξοδα και τους πειρασμούς αυτής της «οικουμενικής εξέγερσης», σκιαγραφώντας πλούσια τους συλλογισμούς του με λογοτεχνικά, ιστορικά και φιλοσοφικά παραδείγματα. Συνειδητοποιώντας το παράλογο του κόσμου, ο άνθρωπος μπορεί να τρομάξει, να στραφεί αλλού, να διαφύγει στον αντικατοπτρισμό, ή αντίθετα να φύγει από τη ζωή, όπως ο Κυρίλλοφ στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι. Και οι δυο περιπτώσεις συνεπάγονται αυτοκτονία, διάσπαση της προσωπικότητας και της ανθρώπινης πραγματικότητας. Αντίθετα, το να ζει κανείς, χωρίς να τρέφεται από ψευδαισθήσεις, το να εισάγει στον κόσμο το νόημα, να μετασχηματίζει την οικουμένη, ολοκληρώνοντας τον άθλο του Σίσυφου, αυτό είναι δρόμος, επάξιος του ανθρώπου. Και σε αυτόν το δρόμο η προσωπικότητα διέρχεται από την αρχέγονη μοναξιά και απώλεια κάθε προσανατολισμού στην ουμανιστική αλληλεγγύη ελεύθερων ανθρώπων, που αρνούνται και την αυτοκτονία και τη δολοφονία άλλων ανθρώπων.
Πράγματι, η προσωπικότητα είναι αδιανόητη εκτός της ανθρωπότητας και όλοι οι άνθρωποι είναι ενωμένοι κάτω από ένα κοινό φορτίο, το φορτίο της γνώσης και της ελευθερίας. Ο άνθρωπος που εξεγείρεται δεν χρειάζεται ούτε δούλους, ούτε κυρίους. Χρειάζονται σε εκείνον τέτοιοι ελεύθεροι άνθρωποι. Τέτοιοι άνθρωποι δεν επιδιώκουν να χαθούν στον αντικειμενικό κόσμο, δεν ψάχνουν παρηγοριά στο είδωλο της Προόδου, της Επιστήμης ή στους ιστορικούς μύθους. Είναι ελεύθεροι και υπεύθυνοι, φέρουν με ειλικρίνεια το βαρύ φορτίο τους στη ζωή, χωρίς να προδίδουν την ανθρώπινη μοίρα. Αρνούμενοι το θεό και την αιωνιότητα, υποστηρίζουν την εποχή τους, το δικό τους πραγματικό, το μοναδικό, το ανήσυχο, το ανεπανάληπτο∙ σε τελική ανάλυση, τους εαυτούς τους.
Με το να εξεγείρεται, ο άνθρωπος δεν προσπαθεί να ξεφύγει από τον κόσμο, δεν αποδέχεται τη ολότητά του, αλλά τον μεταμορφώνει και με αυτόν τον τρόπο αυτό-ενσαρκώνεται. Εξετάζοντας του δρόμους και τις διασταυρώσεις της «οικουμενικής εξέγερσης», ο Καμύ δείχνει συγκεκριμένα ότι, στην πολιτική, η ολική άρνηση οδηγεί στην ίδια δουλεία και δικτατορία, όπως και στην ολική αποδοχή της υπάρχουσας τάξης: κάθε Προμηθέας μεταμορφώνεται σε Καίσαρα, κάθε υπεράνθρωπος αρχίζει να έχει ανάγκη από δούλους.
Φωτεινό και υποδειγματικό παράδειγμα εξέγερσης αποτελεί η τέχνη. Ο Καμύ γράφει: «Στην τέχνη δεν υπάρχει ούτε ολική άρνηση, ούτε ολική συμφωνία με αυτό που υπάρχει». Η τέχνη είναι και άρνηση και συμφωνία ταυτόχρονα. Όπως η ολική άρνηση στην τέχνη οδηγεί στον καθαρό φορμαλισμό, στην αποχώρηση και τη διαφυγή από τον κόσμο, έτσι και η ολική αποδοχή έχει ως συνέπεια τον καθαρό «φωτογραφικό ρεαλισμό». Τόσο το ένα όσο και το άλλο είναι απολύτως άγονα, ενώ ο πραγματικός δημιουργός όχι μόνο δέχεται τον κόσμο, χρησιμοποιώντας τα υλικά για τη δημιουργία του, αλλά και τον τροποποιεί, θέτοντας στην στατική ύλη του σύμπαντος το ανεπανάληπτο στίγμα του δικού του στυλ.
Έτσι, με πολυάριθμα παραδείγματα ο Καμύ δείχνει αυτές τις Σκύλες και τις Χάρυβδες της εξέγερσης, χαράζοντας τον προσανατολισμό της τραγικής, όμως ελεύθερης και σκεπτόμενης προσωπικότητας, της αλληλέγγυας με άλλες τέτοιες προσωπικότητες, του Ανθρώπου που Εξεγείρεται. Η φιλοσοφία της εξέγερσης του Καμύ είναι εξαιρετικό επίτευγμα ουμανιστικής σκέψης της σύγχρονης εποχής. Αυτή αναδύθηκε στη φλόγα της αντιφασιστικής Αντίστασης και είχε θεμελιωθεί στην κατανόηση της καταστροφικής εμπειρίας του 20ου αιώνα, που έθεσε υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου. Όμως, πολύ πριν τον Καμύ, στα μέσα του 19ου αιώνα πολλές βαθιές ενοράσεις και διαισθήσεις, που προανήγγειλαν την φιλοσοφία του για την εξέγερση, είχαν διατυπωθεί από τον Ρώσο αναρχικό Μ.Α. Μπακούνιν.
Αυτή η φιλοσοφία της Εξέγερσης, ειλικρινής και ανθρώπινη, βοηθάει τον άνθρωπο που ζει στον σκληρό, συγχυσμένο και παράλογο κόσμο μας, να βρει ένα στέρεο στήριγμα. Όμως, αυτό το στήριγμα, μια άβολη και ταπεινωτική πατερίτσα για τον κακόμοιρο ανάπηρο, είναι το όπλο της αντίστασης, με το οποίο επενδύονται τα χέρια του στρατιώτη που μάχεται στα χαρακώματα της σύγχρονης εποχής.
*Ο Πιοτρ Β. Ριαμπόφ είναι ιστορικός και φιλόσοφος, διδάκτωρ του Παιδαγωγικού Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας. Ενεργός στο αναρχικό κίνημα από το 1987, με πλούσια αρθρογραφία, επικεντρώνει το έργο του αφενός στην προβληματική του υπαρξισμού στην σύγχρονη κουλτούρα και αφετέρου στην ιστορία των κινημάτων απελευθέρωσης. Η συνοπτική, συγκριτική θέση του για τον «άνθρωπο που εξεγείρεται» στο έργο του Μπακούνιν και του Καμύ ταξιδεύει εδώ με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Ρώσου φιλοσόφου και καλεί σε μια συζήτηση για τον «εξεγειρόμενο» του σήμερα.
Στις 27/04 τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της Ν.Δ. Πεύκης-Λυκόβρυσης καίγοντάς τα ολοσχερώς εξωτερικά και ένα μεγάλο κομμάτι στο εσωτερικό τους, στην ουσία κλείνοντάς τους το μαγαζάκι.
Θεωρούμε το συγκεκριμένο κόμμα υπόλογο για μια σειρά ενεργειών που αποτελούν τον κορμό της ατζέντας του ελληνικού κράτους.
Ανάπλαση-Εξευγενισμός-Εκτοπισμός-Καταστολή
Από την αρχή της θητείας της η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της στο ζήτημα της πόλης. Το αθηναϊκό κέντρο διαμορφώνεται συνέχεια σαν μια λουξ βιτρίνα για τον παγκόσμιο και ευρωπαϊκό τουρισμό. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε και επιταχύνθηκε ήδη από τις χρονιές έξαρσης του covid-19 όταν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ δόθηκαν για την κατασκευή του Μεγάλου Περιπάτου. Ο δημόσιος χώρος καταλαμβάνεται όλο και περισσότερο από εμπορεύματα και καταναλωτές. Τα πανεπιστήμια και οι χώροι που άλλοτε φάνταζαν σημεία συνάντησης των κινημάτων και συλλογικών διαδικασιών πλέον εκκαθαρίζονται, ελέγχονται και χαρτογραφούνται με κάμερες και μπάτσους (ΟΠΠΙ). Χαρακτηριστική άλλωστε είναι και η απόπειρα του κράτους να κάνει μνημείο το πολυτεχνείο Γκίνη σε μία κίνηση εξευγενισμού. Παράλληλα, τα φοιτητικά κινήματα δέχονται ακραία καταστολή με χαρακτηριστικά παραδείγματα την πίεση και σε άλλα πανεπιστήμια όπως το ΑΠΘ, όπως και η περίπτωση των 14 φοιτητών που διώκονται με την ομπρέλα-εργαλείο μαγειρέματος δικογραφιών του DNA. Σε συνέχεια της πίεσης που δέχεται και το αναρχικό κίνημα με αναφορά τους χώρους συνάντησης είναι και η συνεχόμενη καταστολή των καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας αλλά και της Θεσσαλονίκης.
Φυσικά μαζί με όλα τα παραπάνω έρχεται και η ανάπλαση πλατειών, πάρκων και λόφων. Η εγκληματική συνεργασία του κράτους με το κεφάλαιο οδηγεί στην εμφάνιση εργοταξίων και σκόνης στις πλατείες, λαμαρίνες φύλαξης, αποκλεισμό των χώρων εργασιών, παραπάνω φύλαξη με security και μπάτσους και όπως είναι αναμενόμενο: εκτοπισμό των φτωχών, των περιθωριακών, των μεταναστριών. Ακόμα και τα ελάχιστα σημεία που είχαν οι φτωχές, οι από τα κάτω, οι άνθρωποι της τάξης μας να πάρουνε ανάσα,τους αφαιρούνται βίαια. Το σχέδιο αυτό εκτελείται σε όλο το κέντρο από το Γαλάτσι και το Παγκράτι μέχρι τις πλέον μεταναστευτικές γειτονιές, την πλατεία Κυψέλης, την πλατεία Πρωτομαγιάς και σύντομα την πλατεία Εξαρχείων.
Αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη λεηλασία του δημόσιου χώρου είναι ο Δήμος Αθηναίων, η πολιτική ατζέντα της Ν.Δ. και ένα σύνολο από εταιρείες. Κάποιες από αυτές είναι η Unison, η Prodea, η ΕΡΕΤΒΟ ως κατασκευαστική του μετρό, η ίδια η Αττικό Μετρό και η Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ, με την τελευταία να διεκδικεί μερίδιο από τον εξευγενισμό που ετοιμάζει το κράτος και απέναντι στην κατειλημμένη κοινότητα των Προσφυγικών. Και επειδή ακριβώς το κράτος έχει συνέχεια δεν ξεχνάμε ότι αυτόν τον εξευγενισμό τον κοιτάζουν με όρεξη και τα αριστερά αρπακτικά του Σύριζα, όπως και και ένα από τα πιο βρομερά σκουπίδια του, η Δούρου με πρόσφατη επίσκεψή της στο απελευθερωμένο έδαφος των Κατειλημμένων Προσφυγικών. Είναι άλλωστε ιστορική πραγματικότητα η συνέχεια και ο ρόλος του κράτους (αριστερού-δεξιού) ως μηχανισμός εγγύησης των συμφερόντων της αστικής τάξης και επιβολής γενοκτονίας των από τα κάτω.
Μέχρι τώρα αναφερθήκαμε στη βία κράτους-κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνική βάση. Έλεγχος, ξεριζωμός πληθυσμών, καταστολή κινημάτων, επίθεση στα συλλογικά σώματα. Παρόλα αυτά ένα ακόμη ζήτημα αποτελεί και η λεηλασία της ίδιας της φυσικής ζωής και του περιβάλλοντος στον αστικό ιστό. Η ανάπλαση οδηγεί σε ρημαγμένους λόφους, εκατοντάδες κομμένα δέντρα προκειμένου να ανοιχτούν δρόμοι ή να τσιμεντωθούν εδάφη, ρύπανση του τοπικού οικοσυστήματος, περιορισμός ακόμα και του ελάχιστου οξυγόνου και καταστροφή κάθε καταφυγίου για τα ζώα της πόλης. Όχι μόνο ο άνθρωπος αλλά και οτιδήποτε μη ανθρώπινο είναι αναλώσιμο προκειμένου να επεκταθεί το εμπόρευμα και το κέρδος. Αυτό που συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας γίνεται σε μια πιο διευρυμένη κλίμακα στο φυσικό τοπίο ολόκληρης της χώρας με την επέλαση του πράσινου καπιταλισμού και την αδηφάγη δόμηση των ΑΠΕ με τις εγγυήσεις της ΝΔ. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι μετά τις μεγάλες πυρκαγιές της Εύβοιας το καλοκαίρι του 2021 γίναν ακόμα περισσότερες μελέτες και προσπάθειες για αδειοδοτήσεις αιολικών σε όλη την περιοχή. Ένα πολύ σοβαρό σημείο αυτής της επέμβασης με τσιμέντα και μπετό είναι ότι χρειάζονται δεκαετίες ολόκληρες για να επανέλθει το άγριο οικοσύστημα στην αρχική του κατάσταση και σε ορισμένες περιστάσεις αυτό δεν συμβαίνει καν. Η ευαίσθητη βιοποικιλότητα πεθαίνει χρόνο με το χρόνο. Ηθικός και πρακτικός αυτουργός των πυρκαγιών στη χώρα κρίνουμε πως είναι η ΝΔ και οι κατασκευαστικές στις οποίες κάνει πλάτες όπως η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.
Ο εξευγενισμός όπως και η επίθεση στη φύση δεν θα λυθεί με πρόσκαιρους ρυθμιστικούς ή δικαιωματίστικους αγώνες. Είναι μια άγρια διαδικασία που γίνεται με ρυθμούς αστραπής. Άλλωστε και τα παραδείγματα της Ευρώπης με πιο τρανταχτό αυτό του Βερολίνου από τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 μέχρι και σήμερα, δείχνουν ότι αυτό που σχεδιάζεται είναι η επίθεση στην κουλτούρα των γειτονιών και της ριζοσπαστικοποίησης, με μια λογική τα πάντα να χρησιμεύουν ως πεδίο κερδοφορίας για τις αλυσίδες καταστημάτων, τις κατασκευαστικές, τα Real Estate κτλ. Είναι μια παράσταση μετατροπής περιοχών σε κυριλίκι από το κράτος στην οποία μοναδικό ανάχωμα είναι η διάχυση των επιθετικών μας δράσεων: Σαμποτάζ, πυρπολισμοί οχημάτων, εμπρησμοί εταιρειών, γραφείων, βίαιες συγκρουσιακές πορείες, καταλήψεις απελευθερωμένων εδαφών και κτιρίων. Ο εξευγενισμός είναι το νεκροταφείο των φτωχών και της πραγματικής ζωής στην πυκνοκατοικημένη έρημο των πόλεων. Δεν θα σταματήσει ο θάνατος παρά μόνο από την πυρκαγιά που καίει μέσα σε κάθε εξεγερμένη καρδιά και νού. Η κατάλληλη στιγμή για το στραγγάλισμα του εξευγενισμού και όχι μόνο, ήταν, και είναι ΤΩΡΑ, όμως έχουμε καθυστερήσει και εχθρός κινείται στη σκακιέρα του. Όχι άλλες αναβολές και συμβάσεις. Εμπρός λοιπόν για την κινηματική-μετωπική βια και άμεση σύγκρουση, το συντομότερο δυνατόν, το περισσότερο δυνατόν.
Φτώχεια-Ακρίβεια-Πόλεμος-Προπαγάνδα
Την ίδια στιγμή που αυξάνεται η ένταση του πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη, κράτη και ενεργειακά λόμπι οδηγούν πληθυσμούς στην εξαθλίωση. Ο καπιταλισμός οδηγούμενος σε ιστορικά αδιέξοδα σύμφωνα με την φύση και τους κανόνες του, εκτονώνει την κρίση του σε πόλεμο. Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να επικρατεί ένα διπλωματικό και οικονομικής φύσεως χάος που οδηγεί σε πληθωρισμό και αύξηση των τιμών όλων των βασικών ειδών (ρεύμα, σούπερ μάρκετ, καύσιμα κ.α.). Αυτό φυσικά συνέβαινε και πριν το ξέσπασμα του πολέμου με τα αφεντικά και τους εκπροσώπους τους να αναπαράγουν μια διαρκή κατάσταση σοκ και έκτακτης ανάγκης για τους υπηκόους σε μια αφήγηση αποδοχής των “αναγκαίων μέτρων” και πειθάρχησης. Αυτό το φαινόμενο σε συνδυασμό με την ήδη επιβαρυμένη οικονομική κατάσταση του πληθυσμού, θα οδηγήσουν σε μια άνευ προηγουμένου βίαιη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων ανθρώπων τους επόμενους μήνες. Άλλωστε το κόστος ζωής που έχει επιφέρει η ανάπλαση (πχ υψηλά ενοίκια και αύξηση τιμών με airbnb – μεσιτικές) είναι ήδη δυσβάσταχτο για πολλές από εμάς.
Το κράτος μελετά και προετοιμάζεται για να διαχειριστεί αυτή τη συνθήκη. Τα υπέρογκα ποσά του δημόσιου προϋπολογισμού που επενδύονται σε στρατό και μπάτσους έχουν διπλό ρόλο. Αφενός την στρατιωτική συμμετοχή του ελληνικού κράτους και την διαρκή ετοιμότητά του προς την εξωτερική βλέψη και αφετέρου την πρόληψη και φίμωση κάθε εσωτερικού “προβλήματος”, κινήματος και εχθρού. Μπορεί να φαίνεται αδιανόητο ότι δόθηκαν τόσα ποσά για αγορά εξοπλισμού και στρατιωτικές ασκήσεις, ενώ τόσο καιρό δεν έχει γίνει τίποτα για την περιβόητη δημόσια περίθαλψη. Από την πλευρά μας κρίνουμε πως είναι απόλυτα σχετιζόμενες οι κινήσεις του ελληνικού κράτους από την περίοδο του covid19 ως και σήμερα.
Το ελληνικό κράτος στη συγκυρία του πολέμου όχι μόνο προετοιμάστηκε αλλά και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Χρόνια τώρα και επί κυβέρνησης Σύριζα το ελληνικό κράτος είναι ο τοποτηρητής του ΝΑΤΟ, μαζί με το τουρκικό, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Τη στιγμή που οι τηλεθεατές φλομώνονται με ένα σωρό επικοινωνιακά παιχνίδια σχετικά με τις παραβιάσεις εναέριων χώρων στο Αιγαίο, τα φασιστικά κράτη Ελλάδας και Τουρκίας κάνουν βρόμικη δουλειά για την τοπική και διεθνή ελίτ. Κάποιες στιγμές του ελληνικού κράτους και του ρόλου του στην περιοχή είναι: Συμφωνία με Αίγυπτο, συμφωνία Πρεσπών (που ενδυναμώνει τον ρόλο της Ελλάδας ως επιτηρητή στα Βαλκάνια), στρατιωτικές ασκήσεις με Ισραήλ, βάσεις ΝΑΤΟ σε Σούδα, Λάρισα, Άραξο κ.α.
Αυτήν την περίοδο ο ρόλος αυτός επιβεβαιώθηκε με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Πέρα από το στρατιωτικό πανηγύρι με τα Ραφάλ σε επιδείξεις να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, η Ελλάδα ενεπλάκη ενεργά σε έναν άγριο πόλεμο με την αποστολή αεροπλάνων C-130 στην Ουκρανία που μεταφέρανε όπλα και εξοπλισμούς ώστε να συνεχιστεί η σφαγή. Αυτή η σφαγή φυσικά είναι τροφοδοτούμενη από το κράτος της Ρωσίας και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό που κονταροχτυπιέται στην περιοχή με τον δυτικό επεκτατισμό. Ενάντια λοιπόν σε κάθε κράτος (ρωσικό, ουκρανικό, σοβιετικό) και κάθε δολοφονική συμμαχία κρατών (ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ευρασιατική), ο ρόλος μας ως εσωτερικός εχθρός του ελληνικού κράτους είναι στους δρόμους, αντιμιλιταριστικός, ώστε να σταματήσουμε την σφαγή των πληθυσμών της τάξης μας και να μην γίνουμε κρέας στα κανόνια κανενός κράτους ή συνασπισμού κρατών. Στο σημείο αυτό διαχωρίζουμε το κομμάτι εκείνο της εργατικής τάξης που μέσα σε αυτή τη συνθήκη είτε σιωπά, είτε κάνει σάπιες επιλογές όπως το να στραφεί σε συντηρητικά και φασιστικά μορφώματα. Είναι όλοι αυτοί που έχουν κάνει πλάτες στην άνοδο του εθνικισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ουκρανία και την Ευρώπη. Βρίσκουμε εχθρικά τα κινήματα που δημιουργούν νεοναζιστικές παραστρατιωτικές γκρούπες (όπως το τάγμα Αζόφ) που στηρίζουν την ανθρωποφαγία και την επέλαση της κυριαρχίας. Πάνω σε αυτά πατάει και ο λόγος της κυρίαρχης αφήγησης της δημοκρατίας που στηρίζει τις λεγόμενες ειρηνευτικές αποστολές ή τις αποστολές “αποναζιστικοποίησης” (ρητορική Ρωσικού κράτους). Οι από τα κάτω που είναι δίπλα μας πραγματικά είναι εκείνες και εκείνοι που αγωνιούν και παίρνουν θέση ουσιαστικής συνειδησιακής ρήξης απέναντι στην καταπίεση και τον ολοκληρωτισμό. Αυτοί συνεισφέρουν ουσιαστικά στον κοινωνικό πόλεμο δίχως να στρέφονται ενάντια στο αναρχικό πρόταγμα της απελευθέρωσης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμμετείχε σε εγκλήματα πολέμου με τη στρατιωτική εμπλοκή του ελληνικού κράτους και την κοινωνική γενοκτονία μέσα στο εσωτερικό της χώρας. Να τους σταματήσουμε, να τους ισοπεδώσουμε στο χώμα.
Πέρα και έξω από τα δίπολα που φτιάχνει η κυριαρχία σε αυτόν τον πόλεμο είμαστε ενάντια σε όλα τα κράτη. Σε μια εποχή που το ψέμα κυριαρχεί παντού στις οθόνες τηλεοράσεων, υπολογιστών και κινητών είναι σημαντικό να επαναφέρουμε την συλλογική αυτομόρφωση, αυτοπροστασία και αυτοάμυνα. Οφείλουμε να οχυρώσουμε τις δομές μας και τους ανθρώπους μας διανοητικά και έμπρακτα. Είναι γεγονός ότι στην Δύση ακούμε μία μόνο αφήγηση για τα γεγονότα, τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται όσο ποτέ πριν, ενώ δημοσιογράφοι και χώροι παρακολουθούνται από την ΕΥΠ. Παράλληλα, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και του εγχώριου αντιεξουσιαστικού κινήματος σπεύδει να δει με συμπάθεια τον ρωσικό ιμπεριαλισμό τρεφόμενο από αντι-νατοϊκά συναισθήματα αποκλειστικά. Για μας όποιος παίρνει θέση κράτους και υιοθετεί δίπολα και σε αυτόν τον πόλεμο έχει πεθάνει συνειδησιακά στον βούρκο της αποσύνθεσης του σήμερα.
Σε κάθε ανάλογη στιγμή της Ιστορίας οι ξεκάθαρες στοχεύσεις των κινημάτων σώζαν τις καταστάσεις. Η συνεχόμενη παρουσία στο δρόμο, η οργάνωση και η ενότητα, ο σαφής αντιμιλιταριστικός λόγος, οι επιθέσεις των από τα κάτω, το χτίσιμο δομών και σχέσεων είναι ο μόνος δρόμος για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να βάλουμε ένα λιθαράκι στην κίνηση για την κοινωνική απελευθέρωση και την επαναστατική πάλη. Όπως άλλωστε έχουμε ξαναπεί στην ανάληψη ευθύνης για τις επιθέσεις στις τράπεζες σε Γαλάτσι και Πεύκη η επιβίωση της εμπρηστικής παράδοσης είναι κάτι που δεν είναι αυτονόητο αλλά βρίσκεται στο δικό μας χέρι ώστε να της δώσουμε ζωή και να διασφαλίσουμε με τη αδιάκοπη επίθεση προς την διάχυση της επαναστατικής βίας. Παραθέτουμε στο σημείο αυτό και το κείμενο που έχει ένα σύνολο από προτάγματα τα οποία θεωρούμε ότι είναι ζωντανά και στο σήμερα: https://athens.indymedia.org/post/1608250/
Σε μια περίοδο που το σύστημα σοκάρει διαρκώς τον απλό κόσμο, τα κινήματα οφείλουμε να τα φροντίσουμε. Από την έμφυλη βία και τη λεηλασία της Γης μέχρι την εναντίωση στον πόλεμο και την αλληλεγγύη στις μετανάστριες να δείξουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός έξω από τις πυρηνικές κεφαλές, τις πυρκαγιές, την εξαθλίωση, την καταστροφή, τον πόνο, το άγχος επιβίωσης μέσα στην καπιταλιστική αποτυχία και την απελπισία. Είναι ο κόσμος των ελεύθερων μυαλών, ο κόσμος της Αναρχίας και της αυτοοργάνωσης. Να κάνουμε στο εδώ και το τώρα πράξη τις επιθυμίες μας συντονιζόμενοι-συντονιζόμενες σε πολλά οριζόντια δίκτυα δομών, κοινοτήτων, οργάνωσης και επιθέσεων που συνομιλούν μεταξύ τους κάτω από μια ενιαία πλατφόρμα περιεχομένων και προταγμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο προτείνουμε το επιθετικό σαμποτάζ ενάντια σε εταιρείες και παράγοντες που θρέφουν το κτήνος του εξευγενισμού και της καταστροφής του περιβάλλοντος.
Στο σημείο αυτό επικηρύσσουμε ένα σύνολο από εταιρείες που θεωρούμε εχθρικές και οφείλουμε να τις μετατρέψουμε σε αποκαϊδια.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ (απεργό πείνας από 23/05) ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ – ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΣΙΝΙΑΛΑ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
Χιλιάδες Ήλιοι της Νύχτας
Στις 27/04 τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της Ν.Δ. Πεύκης-Λυκόβρυσης καίγοντάς τα ολοσχερώς εξωτερικά και ένα μεγάλο κομμάτι στο εσωτερικό τους, στην ουσία κλείνοντάς τους το μαγαζάκι.
Θεωρούμε το συγκεκριμένο κόμμα υπόλογο για μια σειρά ενεργειών που αποτελούν τον κορμό της ατζέντας του ελληνικού κράτους.
Ανάπλαση-Εξευγενισμός-Εκτοπισμός-Καταστολή
Από την αρχή της θητείας της η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της στο ζήτημα της πόλης. Το αθηναϊκό κέντρο διαμορφώνεται συνέχεια σαν μια λουξ βιτρίνα για τον παγκόσμιο και ευρωπαϊκό τουρισμό. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε και επιταχύνθηκε ήδη από τις χρονιές έξαρσης του covid-19 όταν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ δόθηκαν για την κατασκευή του Μεγάλου Περιπάτου. Ο δημόσιος χώρος καταλαμβάνεται όλο και περισσότερο από εμπορεύματα και καταναλωτές. Τα πανεπιστήμια και οι χώροι που άλλοτε φάνταζαν σημεία συνάντησης των κινημάτων και συλλογικών διαδικασιών πλέον εκκαθαρίζονται, ελέγχονται και χαρτογραφούνται με κάμερες και μπάτσους (ΟΠΠΙ). Χαρακτηριστική άλλωστε είναι και η απόπειρα του κράτους να κάνει μνημείο το πολυτεχνείο Γκίνη σε μία κίνηση εξευγενισμού. Παράλληλα, τα φοιτητικά κινήματα δέχονται ακραία καταστολή με χαρακτηριστικά παραδείγματα την πίεση και σε άλλα πανεπιστήμια όπως το ΑΠΘ, όπως και η περίπτωση των 14 φοιτητών που διώκονται με την ομπρέλα-εργαλείο μαγειρέματος δικογραφιών του DNA. Σε συνέχεια της πίεσης που δέχεται και το αναρχικό κίνημα με αναφορά τους χώρους συνάντησης είναι και η συνεχώμενη καταστολή των καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας αλλά και της Θεσσαλονίκης.
Φυσικά μαζί με όλα τα παραπάνω έρχεται και η ανάπλαση πλατειών, πάρκων και λόφων. Η εγκληματική συνεργασία του κράτους με το κεφάλαιο οδηγεί στην εμφάνιση εργοταξίων και σκόνης στις πλατείες, λαμαρίνες φύλαξης, αποκλεισμό των χώρων εργασιών, παραπάνω φύλαξη με security και μπάτσους και όπως είναι αναμενόμενο: εκτοπισμό των φτωχών, των περιθωριακών, των μεταναστριών. Ακόμα και τα ελάχιστα σημεία που είχαν οι φτωχές, οι από τα κάτω, οι άνθρωποι της τάξης μας να πάρουνε ανάσα, τους αφαιρούνται βίαια. Το σχέδιο αυτό εκτελείται σε όλο το κέντρο από το Γαλάτσι και το Παγκράτι μέχρι τις πλέον μεταναστευτικές γειτονιές, την πλατεία Κυψέλης, την πλατεία Πρωτομαγιάς και σύντομα την πλατεία Εξαρχείων.
Αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη λεηλασία του δημόσιου χώρου είναι ο Δήμος Αθηναίων, η πολιτική ατζέντα της Ν.Δ. και ένα σύνολο από εταιρείες. Κάποιες από αυτές είναι η Unison, η Prodea, η ΕΡΕΤΒΟ ως κατασκευαστική του μετρό, η ίδια η Αττικό Μετρό και η Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ, με την τελευταία να διεκδικεί μερίδιο από τον εξευγενισμό που ετοιμάζει το κράτος και απέναντι στην κατειλημμένη κοινότητα των Προσφυγικών. Και επειδή ακριβώς το κράτος έχει συνέχεια δεν ξεχνάμε ότι αυτόν τον εξευγενισμό τον κοιτάζουν με όρεξη και τα αριστερά αρπακτικά του Σύριζα, όπως και και ένα από τα πιο βρομερά σκουπίδια του, η Δούρου με πρόσφατη επίσκεψή της στο απελευθερωμένο έδαφος των Κατειλημμένων Προσφυγικών. Είναι άλλωστε ιστορική πραγματικότητα η συνέχεια και ο ρόλος του κράτους (αριστερού-δεξιού) ως μηχανισμός εγγύησης των συμφερόντων της αστικής τάξης και επιβολής γενοκτονίας των από τα κάτω.
Μέχρι τώρα αναφερθήκαμε στη βία κράτους-κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνική βάση. Έλεγχος, ξεριζωμός πληθυσμών, καταστολή κινημάτων, επίθεση στα συλλογικά σώματα. Παρόλα αυτά ένα ακόμη ζήτημα αποτελεί και η λεηλασία της ίδιας της φυσικής ζωής και του περιβάλλοντος στον αστικό ιστό. Η ανάπλαση οδηγεί σε ρημαγμένους λόφους, εκατοντάδες κομμένα δέντρα προκειμένου να ανοιχτούν δρόμοι ή να τσιμεντωθούν εδάφη, ρύπανση του τοπικού οικοσυστήματος, περιορισμός ακόμα και του ελάχιστου οξυγόνου και καταστροφή κάθε καταφυγίου για τα ζώα της πόλης. Όχι μόνο ο άνθρωπος αλλά και οτιδήποτε μη ανθρώπινο είναι αναλώσιμο προκειμένου να επεκταθεί το εμπόρευμα και το κέρδος. Αυτό που συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας γίνεται σε μια πιο διευρυμένη κλίμακα στο φυσικό τοπίο ολόκληρης της χώρας με την επέλαση του πράσινου καπιταλισμού και την αδηφάγη δόμηση των ΑΠΕ με τις εγγυήσεις της ΝΔ. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι μετά τις μεγάλες πυρκαγιές της Εύβοιας το καλοκαίρι του 2021 γίναν ακόμα περισσότερες μελέτες και προσπάθειες για αδειοδοτήσεις αιολικών σε όλη την περιοχή. Ένα πολύ σοβαρό σημείο αυτής της επέμβασης με τσιμέντα και μπετό είναι ότι χρειάζονται δεκαετίες ολόκληρες για να επανέλθει το άγριο οικοσύστημα στην αρχική του κατάσταση και σε ορισμένες περιστάσεις αυτό δεν συμβαίνει καν. Η ευαίσθητη βιοποικιλότητα πεθαίνει χρόνο με το χρόνο. Ηθικός και πρακτικός αυτουργός των πυρκαγιών στη χώρα κρίνουμε πως είναι η ΝΔ και οι κατασκευαστικές στις οποίες κάνει πλάτες όπως η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.
Ο εξευγενισμός όπως και η επίθεση στη φύση δεν θα λυθεί με πρόσκαιρους ρυθμιστικούς ή δικαιοματίστικους αγώνες. Είναι μια άγρια διαδικασία που γίνεται με ρυθμούς αστραπής. Άλλωστε και τα παραδείγματα της Ευρώπης με πιο τρανταχτό αυτό του Βερολίνου από τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 μέχρι και σήμερα, δείχνουν ότι αυτό που σχεδιάζεται είναι η επίθεση στην κουλτούρα των γειτονιών και της ριζοσπαστικοποίησης, με μια λογική τα πάντα να χρησιμεύουν ως πεδίο κερδοφορίας για τις αλυσίδες καταστημάτων, τις κατασκευαστικές, τα Real Estate κτλ. Είναι μια παράσταση μετατροπής περιοχών σε κυριλίκι από το κράτος στην οποία μοναδικό ανάχωμα είναι η διάχυση των επιθετικών μας δράσεων: Σαμποτάζ, πυρπολισμοί οχημάτων, εμπρησμοί εταιρειών, γραφείων, βίαιες συγκρουσιακές πορείες, καταλήψεις απελευθερωμένων εδαφών και κτιρίων. Ο εξευγενισμός είναι το νεκροταφείο των φτωχών και της πραγματικής ζωής στην πυκνοκατοικημένη έρημο των πόλεων. Δεν θα σταματήσει ο θάνατος παρά μόνο από την πυρκαγιά που καίει μέσα σε κάθε εξεγερμένη καρδιά και νού. Η κατάλληλη στιγμή για το στραγγάλισμα του εξευγενισμού και όχι μόνο, ήταν, και είναι ΤΩΡΑ, όμως έχουμε καθυστερήσει και εχθρός κινείται στη σκακιέρα του. Όχι άλλες αναβολές και συμβάσεις. Εμπρός λοιπόν για την κινηματική-μετωπική βια και άμεση σύγκρουση, το συντομότερο δυνατόν, το περισσότερο δυνατόν.
Φτώχεια-Ακρίβεια-Πόλεμος-Προπαγάνδα
Την ίδια στιγμή που αυξάνεται η ένταση του πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη, κράτη και ενεργειακά λόμπι οδηγούν πληθυσμούς στην εξαθλίωση. Ο καπιταλισμός οδηγούμενος σε ιστορικά αδιέξοδα σύμφωνα με την φύση και τους κανόνες του, εκτονώνει την κρίση του σε πόλεμο. Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να επικρατεί ένα διπλωματικό και οικονομικής φύσεως χάος που οδηγεί σε πληθωρισμό και αύξηση των τιμών όλων των βασικών ειδών (ρεύμα, σούπερ μάρκετ, καύσιμα κ.α.). Αυτό φυσικά συνέβαινε και πριν το ξέσπασμα του πολέμου με τα αφεντικά και τους εκπροσώπους τους να αναπαράγουν μια διαρκή κατάσταση σοκ και έκτακτης ανάγκης για τους υπηκόους σε μια αφήγηση αποδοχής των “αναγκαίων μέτρων” και πειθάρχησης. Αυτό το φαινόμενο σε συνδυασμό με την ήδη επιβαρυμένη οικονομική κατάσταση του πληθυσμού, θα οδηγήσουν σε μια άνευ προηγουμένου βίαιη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων ανθρώπων τους επόμενους μήνες. Άλλωστε το κόστος ζωής που έχει επιφέρει η ανάπλαση (πχ υψηλά ενοίκια και αύξηση τιμών με airbnb – μεσιτικές) είναι ήδη δυσβάσταχτο για πολλές από εμάς.
Το κράτος μελετά και προετοιμάζεται για να διαχειριστεί αυτή τη συνθήκη. Τα υπέρογκα ποσά του δημόσιου προϋπολογισμού που επενδύονται σε στρατό και μπάτσους έχουν διπλό ρόλο. Αφενός την στρατιωτική συμμετοχή του ελληνικού κράτους και την διαρκή ετοιμότητά του προς την εξωτερική βλέψη και αφετέρου την πρόληψη και φίμωση κάθε εσωτερικού “προβλήματος”, κινήματος και εχθρού. Μπορεί να φαίνεται αδιανόητο ότι δόθηκαν τόσα ποσά για αγορά εξοπλισμού και στρατιωτικές ασκήσεις, ενώ τόσο καιρό δεν έχει γίνει τίποτα για την περιβόητη δημόσια περίθαλψη. Από την πλευρά μας κρίνουμε πως είναι απόλυτα σχετιζόμενες οι κινήσεις του ελληνικού κράτους από την περίοδο του covid19 ως και σήμερα.
Το ελληνικό κράτος στη συγκυρία του πολέμου όχι μόνο προετοιμάστηκε αλλά και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Χρόνια τώρα και επί κυβέρνησης Σύριζα το ελληνικό κράτος είναι ο τοποτηρητής του ΝΑΤΟ, μαζί με το τουρκικό, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Τη στιγμή που οι τηλεθεατές φλομώνονται με ένα σωρό επικοινωνιακά παιχνίδια σχετικά με τις παραβιάσεις εναέριων χώρων στο Αιγαίο, τα φασιστικά κράτη Ελλάδας και Τουρκίας κάνουν βρόμικη δουλειά για την τοπική και διεθνή ελίτ. Κάποιες στιγμές του ελληνικού κράτους και του ρόλου του στην περιοχή είναι: Συμφωνία με Αίγυπτο, συμφωνία Πρεσπών (που ενδυναμώνει τον ρόλο της Ελλάδας ως επιτηρητή στα Βαλκάνια), στρατιωτικές ασκήσεις με Ισραήλ, βάσεις ΝΑΤΟ σε Σούδα, Λάρισα, Άραξο κ.α.
Αυτήν την περίοδο ο ρόλος αυτός επιβεβαιώθηκε με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Πέρα από το στρατιωτικό πανηγύρι με τα Ραφάλ σε επιδείξεις να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, η Ελλάδα ενεπλάκη ενεργά σε έναν άγριο πόλεμο με την αποστολή αεροπλάνων C-130 στην Ουκρανία που μεταφέρανε όπλα και εξοπλισμούς ώστε να συνεχιστεί η σφαγή. Αυτή η σφαγή φυσικά είναι τροφοδοτούμενη από το κράτος της Ρωσίας και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό που κονταροχτυπιέται στην περιοχή με τον δυτικό επεκτατισμό. Ενάντια λοιπόν σε κάθε κράτος (ρωσικό, ουκρανικό, σοβιετικό) και κάθε δολοφονική συμμαχία κρατών (ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ευρασιατική), ο ρόλος μας ως εσωτερικός εχθρός του ελληνικού κράτους είναι στους δρόμους, αντιμιλιταριστικός, ώστε να σταματήσουμε την σφαγή των πληθυσμών της τάξης μας και να μην γίνουμε κρέας στα κανόνια κανενός κράτους ή συνασπισμού κρατών. Στο σημείο αυτό διαχωρίζουμε το κομμάτι εκείνο της εργατικής τάξης που μέσα σε αυτή τη συνθήκη είτε σιωπά, είτε κάνει σάπιες επιλογές όπως το να στραφεί σε συντηρητικά και φασιστικά μορφώματα. Είναι όλοι αυτοί που έχουν κάνει πλάτες στην άνοδο του εθνικισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ουκρανία και την Ευρώπη. Βρίσκουμε εχθρικά τα κινήματα που δημιουργούν νεοναζιστικές παραστρατιωτικές γκρούπες (όπως το τάγμα Αζόφ) που στηρίζουν την ανθρωποφαγία και την επέλαση της κυριαρχίας. Πάνω σε αυτά πατάει και ο λόγος της κυρίαρχης αφήγησης της δημοκρατίας που στηρίζει τις λεγόμενες ειρηνευτικές αποστολές ή τις αποστολές “αποναζιστικοποίησης” (ρητορική Ρωσικού κράτους). Οι από τα κάτω που είναι δίπλα μας πραγματικά είναι εκείνες και εκείνοι που αγωνιούν και παίρνουν θέση ουσιαστικής συνειδησιακής ρήξης απέναντι στην καταπίεση και τον ολοκληρωτισμό. Αυτοί συνεισφέρουν ουσιαστικά στον κοινωνικό πόλεμο δίχως να στρέφονται ενάντια στο αναρχικό πρόταγμα της απελευθέρωσης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμμετείχε σε εγκλήματα πολέμου με τη στρατιωτική εμπλοκή του ελληνικού κράτους και την κοινωνική γενοκτονία μέσα στο εσωτερικό της χώρας. Να τους σταματήσουμε, να τους ισοπεδώσουμε στο χώμα.
Πέρα και έξω από τα δίπολα που φτιάχνει η κυριαρχία σε αυτόν τον πόλεμο είμαστε ενάντια σε όλα τα κράτη. Σε μια εποχή που το ψέμα κυριαρχεί παντού στις οθόνες τηλεοράσεων, υπολογιστών και κινητών είναι σημαντικό να επαναφέρουμε την συλλογική αυτομόρφωση, αυτοπροστασία και αυτοάμυνα. Οφείλουμε να οχυρώσουμε τις δομές μας και τους ανθρώπους μας διανοητικά και έμπρακτα. Είναι γεγονός ότι στην Δύση ακούμε μία μόνο αφήγηση για τα γεγονότα, τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται όσο ποτέ πριν, ενώ δημοσιογράφοι και χώροι παρακολουθούνται από την ΕΥΠ. Παράλληλα, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και του εγχώριου αντιεξουσιαστικού κινήματος σπεύδει να δει με συμπάθεια τον ρωσικό ιμπεριαλισμό τρεφόμενο από αντι-νατοϊκά συναισθήματα αποκλειστικά. Για μας όποιος παίρνει θέση κράτους και υιοθετεί δίπολα και σε αυτόν τον πόλεμο έχει πεθάνει συνειδησιακά στον βούρκο της αποσύνθεσης του σήμερα.
Σε κάθε ανάλογη στιγμή της Ιστορίας οι ξεκάθαρες στοχεύσεις των κινημάτων σώζαν τις καταστάσεις. Η συνεχόμενη παρουσία στο δρόμο, η οργάνωση και η ενότητα, ο σαφής αντιμιλιταριστικός λόγος, οι επιθέσεις των από τα κάτω, το χτίσιμο δομών και σχέσεων είναι ο μόνος δρόμος για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να βάλουμε ένα λιθαράκι στην κίνηση για την κοινωνική απελευθέρωση και την επαναστατική πάλη. Όπως άλλωστε έχουμε ξαναπεί στην ανάληψη ευθύνης για τις επιθέσεις στις τράπεζες σε Γαλάτσι και Πεύκη η επιβίωση της εμπρηστικής παράδοσης είναι κάτι που δεν είναι αυτονόητο αλλά βρίσκεται στο δικό μας χέρι ώστε να της δώσουμε ζωή και να διασφαλίσουμε με τη αδιάκοπη επίθεση προς την διάχυση της επαναστατικής βίας. Παραθέτουμε στο σημείο αυτό και το κείμενο που έχει ένα σύνολο από προτάγματα τα οποία θεωρούμε ότι είναι ζωντανά και στο σήμερα: https://athens.indymedia.org/post/1608250/
Σε μια περίοδο που το σύστημα σοκάρει διαρκώς τον απλό κόσμο, τα κινήματα οφείλουμε να τα φροντίσουμε. Από την έμφυλη βία και τη λεηλασία της Γης μέχρι την εναντίωση στον πόλεμο και την αλληλεγγύη στις μετανάστριες να δείξουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός έξω από τις πυρηνικές κεφαλές, τις πυρκαγιές, την εξαθλίωση, την καταστροφή, τον πόνο, το άγχος επιβίωσης μέσα στην καπιταλιστική αποτυχία και την απελπισία. Είναι ο κόσμος των ελεύθερων μυαλών, ο κόσμος της Αναρχίας και της αυτοοργάνωσης. Να κάνουμε στο εδώ και το τώρα πράξη τις επιθυμίες μας συντονιζόμενοι-συντονιζόμενες σε πολλά οριζόντια δίκτυα δομών, κοινοτήτων, οργάνωσης και επιθέσεων που συνομιλούν μεταξύ τους κάτω από μια ενιαία πλατφόρμα περιεχομένων και προταγμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο προτείνουμε το επιθετικό σαμποτάζ ενάντια σε εταιρείες και παράγοντες που θρέφουν το κτήνος του εξευγενισμού και της καταστροφής του περιβάλλοντος.
Στο σημείο αυτό επικηρύσσουμε ένα σύνολο από εταιρείες που θεωρούμε εχθρικές και οφείλουμε να τις μετατρέψουμε σε αποκαϊδια.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ (απεργό πείνας από 23/05) ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ – ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΣΙΝΙΑΛΑ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
Χιλιάδες Ήλιοι της Νύχτας
Στις 27/04 τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της Ν.Δ. Πεύκης-Λυκόβρυσης καίγοντάς τα ολοσχερώς εξωτερικά και ένα μεγάλο κομμάτι στο εσωτερικό τους, στην ουσία κλείνοντάς τους το μαγαζάκι.
Θεωρούμε το συγκεκριμένο κόμμα υπόλογο για μια σειρά ενεργειών που αποτελούν τον κορμό της ατζέντας του ελληνικού κράτους.
Ανάπλαση-Εξευγενισμός-Εκτοπισμός-Καταστολή
Από την αρχή της θητείας της η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της στο ζήτημα της πόλης. Το αθηναϊκό κέντρο διαμορφώνεται συνέχεια σαν μια λουξ βιτρίνα για τον παγκόσμιο και ευρωπαϊκό τουρισμό. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε και επιταχύνθηκε ήδη από τις χρονιές έξαρσης του covid-19 όταν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ δόθηκαν για την κατασκευή του Μεγάλου Περιπάτου. Ο δημόσιος χώρος καταλαμβάνεται όλο και περισσότερο από εμπορεύματα και καταναλωτές. Τα πανεπιστήμια και οι χώροι που άλλοτε φάνταζαν σημεία συνάντησης των κινημάτων και συλλογικών διαδικασιών πλέον εκκαθαρίζονται, ελέγχονται και χαρτογραφούνται με κάμερες και μπάτσους (ΟΠΠΙ). Χαρακτηριστική άλλωστε είναι και η απόπειρα του κράτους να κάνει μνημείο το πολυτεχνείο Γκίνη σε μία κίνηση εξευγενισμού. Παράλληλα, τα φοιτητικά κινήματα δέχονται ακραία καταστολή με χαρακτηριστικά παραδείγματα την πίεση και σε άλλα πανεπιστήμια όπως το ΑΠΘ, όπως και η περίπτωση των 14 φοιτητών που διώκονται με την ομπρέλα-εργαλείο μαγειρέματος δικογραφιών του DNA. Σε συνέχεια της πίεσης που δέχεται και το αναρχικό κίνημα με αναφορά τους χώρους συνάντησης είναι και η συνεχώμενη καταστολή των καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας αλλά και της Θεσσαλονίκης.
Φυσικά μαζί με όλα τα παραπάνω έρχεται και η ανάπλαση πλατειών, πάρκων και λόφων. Η εγκληματική συνεργασία του κράτους με το κεφάλαιο οδηγεί στην εμφάνιση εργοταξίων και σκόνης στις πλατείες, λαμαρίνες φύλαξης, αποκλεισμό των χώρων εργασιών, παραπάνω φύλαξη με security και μπάτσους και όπως είναι αναμενόμενο: εκτοπισμό των φτωχών, των περιθωριακών, των μεταναστριών. Ακόμα και τα ελάχιστα σημεία που είχαν οι φτωχές, οι από τα κάτω, οι άνθρωποι της τάξης μας να πάρουνε ανάσα, τους αφαιρούνται βίαια. Το σχέδιο αυτό εκτελείται σε όλο το κέντρο από το Γαλάτσι και το Παγκράτι μέχρι τις πλέον μεταναστευτικές γειτονιές, την πλατεία Κυψέλης, την πλατεία Πρωτομαγιάς και σύντομα την πλατεία Εξαρχείων.
Αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη λεηλασία του δημόσιου χώρου είναι ο Δήμος Αθηναίων, η πολιτική ατζέντα της Ν.Δ. και ένα σύνολο από εταιρείες. Κάποιες από αυτές είναι η Unison, η Prodea, η ΕΡΕΤΒΟ ως κατασκευαστική του μετρό, η ίδια η Αττικό Μετρό και η Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ, με την τελευταία να διεκδικεί μερίδιο από τον εξευγενισμό που ετοιμάζει το κράτος και απέναντι στην κατειλημμένη κοινότητα των Προσφυγικών. Και επειδή ακριβώς το κράτος έχει συνέχεια δεν ξεχνάμε ότι αυτόν τον εξευγενισμό τον κοιτάζουν με όρεξη και τα αριστερά αρπακτικά του Σύριζα, όπως και και ένα από τα πιο βρομερά σκουπίδια του, η Δούρου με πρόσφατη επίσκεψή της στο απελευθερωμένο έδαφος των Κατειλημμένων Προσφυγικών. Είναι άλλωστε ιστορική πραγματικότητα η συνέχεια και ο ρόλος του κράτους (αριστερού-δεξιού) ως μηχανισμός εγγύησης των συμφερόντων της αστικής τάξης και επιβολής γενοκτονίας των από τα κάτω.
Μέχρι τώρα αναφερθήκαμε στη βία κράτους-κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνική βάση. Έλεγχος, ξεριζωμός πληθυσμών, καταστολή κινημάτων, επίθεση στα συλλογικά σώματα. Παρόλα αυτά ένα ακόμη ζήτημα αποτελεί και η λεηλασία της ίδιας της φυσικής ζωής και του περιβάλλοντος στον αστικό ιστό. Η ανάπλαση οδηγεί σε ρημαγμένους λόφους, εκατοντάδες κομμένα δέντρα προκειμένου να ανοιχτούν δρόμοι ή να τσιμεντωθούν εδάφη, ρύπανση του τοπικού οικοσυστήματος, περιορισμός ακόμα και του ελάχιστου οξυγόνου και καταστροφή κάθε καταφυγίου για τα ζώα της πόλης. Όχι μόνο ο άνθρωπος αλλά και οτιδήποτε μη ανθρώπινο είναι αναλώσιμο προκειμένου να επεκταθεί το εμπόρευμα και το κέρδος. Αυτό που συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας γίνεται σε μια πιο διευρυμένη κλίμακα στο φυσικό τοπίο ολόκληρης της χώρας με την επέλαση του πράσινου καπιταλισμού και την αδηφάγη δόμηση των ΑΠΕ με τις εγγυήσεις της ΝΔ. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι μετά τις μεγάλες πυρκαγιές της Εύβοιας το καλοκαίρι του 2021 γίναν ακόμα περισσότερες μελέτες και προσπάθειες για αδειοδοτήσεις αιολικών σε όλη την περιοχή. Ένα πολύ σοβαρό σημείο αυτής της επέμβασης με τσιμέντα και μπετό είναι ότι χρειάζονται δεκαετίες ολόκληρες για να επανέλθει το άγριο οικοσύστημα στην αρχική του κατάσταση και σε ορισμένες περιστάσεις αυτό δεν συμβαίνει καν. Η ευαίσθητη βιοποικιλότητα πεθαίνει χρόνο με το χρόνο. Ηθικός και πρακτικός αυτουργός των πυρκαγιών στη χώρα κρίνουμε πως είναι η ΝΔ και οι κατασκευαστικές στις οποίες κάνει πλάτες όπως η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.
Ο εξευγενισμός όπως και η επίθεση στη φύση δεν θα λυθεί με πρόσκαιρους ρυθμιστικούς ή δικαιοματίστικους αγώνες. Είναι μια άγρια διαδικασία που γίνεται με ρυθμούς αστραπής. Άλλωστε και τα παραδείγματα της Ευρώπης με πιο τρανταχτό αυτό του Βερολίνου από τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 μέχρι και σήμερα, δείχνουν ότι αυτό που σχεδιάζεται είναι η επίθεση στην κουλτούρα των γειτονιών και της ριζοσπαστικοποίησης, με μια λογική τα πάντα να χρησιμεύουν ως πεδίο κερδοφορίας για τις αλυσίδες καταστημάτων, τις κατασκευαστικές, τα Real Estate κτλ. Είναι μια παράσταση μετατροπής περιοχών σε κυριλίκι από το κράτος στην οποία μοναδικό ανάχωμα είναι η διάχυση των επιθετικών μας δράσεων: Σαμποτάζ, πυρπολισμοί οχημάτων, εμπρησμοί εταιρειών, γραφείων, βίαιες συγκρουσιακές πορείες, καταλήψεις απελευθερωμένων εδαφών και κτιρίων. Ο εξευγενισμός είναι το νεκροταφείο των φτωχών και της πραγματικής ζωής στην πυκνοκατοικημένη έρημο των πόλεων. Δεν θα σταματήσει ο θάνατος παρά μόνο από την πυρκαγιά που καίει μέσα σε κάθε εξεγερμένη καρδιά και νού. Η κατάλληλη στιγμή για το στραγγάλισμα του εξευγενισμού και όχι μόνο, ήταν, και είναι ΤΩΡΑ, όμως έχουμε καθυστερήσει και εχθρός κινείται στη σκακιέρα του. Όχι άλλες αναβολές και συμβάσεις. Εμπρός λοιπόν για την κινηματική-μετωπική βια και άμεση σύγκρουση, το συντομότερο δυνατόν, το περισσότερο δυνατόν.
Φτώχεια-Ακρίβεια-Πόλεμος-Προπαγάνδα
Την ίδια στιγμή που αυξάνεται η ένταση του πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη, κράτη και ενεργειακά λόμπι οδηγούν πληθυσμούς στην εξαθλίωση. Ο καπιταλισμός οδηγούμενος σε ιστορικά αδιέξοδα σύμφωνα με την φύση και τους κανόνες του, εκτονώνει την κρίση του σε πόλεμο. Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να επικρατεί ένα διπλωματικό και οικονομικής φύσεως χάος που οδηγεί σε πληθωρισμό και αύξηση των τιμών όλων των βασικών ειδών (ρεύμα, σούπερ μάρκετ, καύσιμα κ.α.). Αυτό φυσικά συνέβαινε και πριν το ξέσπασμα του πολέμου με τα αφεντικά και τους εκπροσώπους τους να αναπαράγουν μια διαρκή κατάσταση σοκ και έκτακτης ανάγκης για τους υπηκόους σε μια αφήγηση αποδοχής των “αναγκαίων μέτρων” και πειθάρχησης. Αυτό το φαινόμενο σε συνδυασμό με την ήδη επιβαρυμένη οικονομική κατάσταση του πληθυσμού, θα οδηγήσουν σε μια άνευ προηγουμένου βίαιη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων ανθρώπων τους επόμενους μήνες. Άλλωστε το κόστος ζωής που έχει επιφέρει η ανάπλαση (πχ υψηλά ενοίκια και αύξηση τιμών με airbnb – μεσιτικές) είναι ήδη δυσβάσταχτο για πολλές από εμάς.
Το κράτος μελετά και προετοιμάζεται για να διαχειριστεί αυτή τη συνθήκη. Τα υπέρογκα ποσά του δημόσιου προϋπολογισμού που επενδύονται σε στρατό και μπάτσους έχουν διπλό ρόλο. Αφενός την στρατιωτική συμμετοχή του ελληνικού κράτους και την διαρκή ετοιμότητά του προς την εξωτερική βλέψη και αφετέρου την πρόληψη και φίμωση κάθε εσωτερικού “προβλήματος”, κινήματος και εχθρού. Μπορεί να φαίνεται αδιανόητο ότι δόθηκαν τόσα ποσά για αγορά εξοπλισμού και στρατιωτικές ασκήσεις, ενώ τόσο καιρό δεν έχει γίνει τίποτα για την περιβόητη δημόσια περίθαλψη. Από την πλευρά μας κρίνουμε πως είναι απόλυτα σχετιζόμενες οι κινήσεις του ελληνικού κράτους από την περίοδο του covid19 ως και σήμερα.
Το ελληνικό κράτος στη συγκυρία του πολέμου όχι μόνο προετοιμάστηκε αλλά και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Χρόνια τώρα και επί κυβέρνησης Σύριζα το ελληνικό κράτος είναι ο τοποτηρητής του ΝΑΤΟ, μαζί με το τουρκικό, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Τη στιγμή που οι τηλεθεατές φλομώνονται με ένα σωρό επικοινωνιακά παιχνίδια σχετικά με τις παραβιάσεις εναέριων χώρων στο Αιγαίο, τα φασιστικά κράτη Ελλάδας και Τουρκίας κάνουν βρόμικη δουλειά για την τοπική και διεθνή ελίτ. Κάποιες στιγμές του ελληνικού κράτους και του ρόλου του στην περιοχή είναι: Συμφωνία με Αίγυπτο, συμφωνία Πρεσπών (που ενδυναμώνει τον ρόλο της Ελλάδας ως επιτηρητή στα Βαλκάνια), στρατιωτικές ασκήσεις με Ισραήλ, βάσεις ΝΑΤΟ σε Σούδα, Λάρισα, Άραξο κ.α.
Αυτήν την περίοδο ο ρόλος αυτός επιβεβαιώθηκε με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Πέρα από το στρατιωτικό πανηγύρι με τα Ραφάλ σε επιδείξεις να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, η Ελλάδα ενεπλάκη ενεργά σε έναν άγριο πόλεμο με την αποστολή αεροπλάνων C-130 στην Ουκρανία που μεταφέρανε όπλα και εξοπλισμούς ώστε να συνεχιστεί η σφαγή. Αυτή η σφαγή φυσικά είναι τροφοδοτούμενη από το κράτος της Ρωσίας και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό που κονταροχτυπιέται στην περιοχή με τον δυτικό επεκτατισμό. Ενάντια λοιπόν σε κάθε κράτος (ρωσικό, ουκρανικό, σοβιετικό) και κάθε δολοφονική συμμαχία κρατών (ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ευρασιατική), ο ρόλος μας ως εσωτερικός εχθρός του ελληνικού κράτους είναι στους δρόμους, αντιμιλιταριστικός, ώστε να σταματήσουμε την σφαγή των πληθυσμών της τάξης μας και να μην γίνουμε κρέας στα κανόνια κανενός κράτους ή συνασπισμού κρατών. Στο σημείο αυτό διαχωρίζουμε το κομμάτι εκείνο της εργατικής τάξης που μέσα σε αυτή τη συνθήκη είτε σιωπά, είτε κάνει σάπιες επιλογές όπως το να στραφεί σε συντηρητικά και φασιστικά μορφώματα. Είναι όλοι αυτοί που έχουν κάνει πλάτες στην άνοδο του εθνικισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ουκρανία και την Ευρώπη. Βρίσκουμε εχθρικά τα κινήματα που δημιουργούν νεοναζιστικές παραστρατιωτικές γκρούπες (όπως το τάγμα Αζόφ) που στηρίζουν την ανθρωποφαγία και την επέλαση της κυριαρχίας. Πάνω σε αυτά πατάει και ο λόγος της κυρίαρχης αφήγησης της δημοκρατίας που στηρίζει τις λεγόμενες ειρηνευτικές αποστολές ή τις αποστολές “αποναζιστικοποίησης” (ρητορική Ρωσικού κράτους). Οι από τα κάτω που είναι δίπλα μας πραγματικά είναι εκείνες και εκείνοι που αγωνιούν και παίρνουν θέση ουσιαστικής συνειδησιακής ρήξης απέναντι στην καταπίεση και τον ολοκληρωτισμό. Αυτοί συνεισφέρουν ουσιαστικά στον κοινωνικό πόλεμο δίχως να στρέφονται ενάντια στο αναρχικό πρόταγμα της απελευθέρωσης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμμετείχε σε εγκλήματα πολέμου με τη στρατιωτική εμπλοκή του ελληνικού κράτους και την κοινωνική γενοκτονία μέσα στο εσωτερικό της χώρας. Να τους σταματήσουμε, να τους ισοπεδώσουμε στο χώμα.
Πέρα και έξω από τα δίπολα που φτιάχνει η κυριαρχία σε αυτόν τον πόλεμο είμαστε ενάντια σε όλα τα κράτη. Σε μια εποχή που το ψέμα κυριαρχεί παντού στις οθόνες τηλεοράσεων, υπολογιστών και κινητών είναι σημαντικό να επαναφέρουμε την συλλογική αυτομόρφωση, αυτοπροστασία και αυτοάμυνα. Οφείλουμε να οχυρώσουμε τις δομές μας και τους ανθρώπους μας διανοητικά και έμπρακτα. Είναι γεγονός ότι στην Δύση ακούμε μία μόνο αφήγηση για τα γεγονότα, τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται όσο ποτέ πριν, ενώ δημοσιογράφοι και χώροι παρακολουθούνται από την ΕΥΠ. Παράλληλα, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και του εγχώριου αντιεξουσιαστικού κινήματος σπεύδει να δει με συμπάθεια τον ρωσικό ιμπεριαλισμό τρεφόμενο από αντι-νατοϊκά συναισθήματα αποκλειστικά. Για μας όποιος παίρνει θέση κράτους και υιοθετεί δίπολα και σε αυτόν τον πόλεμο έχει πεθάνει συνειδησιακά στον βούρκο της αποσύνθεσης του σήμερα.
Σε κάθε ανάλογη στιγμή της Ιστορίας οι ξεκάθαρες στοχεύσεις των κινημάτων σώζαν τις καταστάσεις. Η συνεχόμενη παρουσία στο δρόμο, η οργάνωση και η ενότητα, ο σαφής αντιμιλιταριστικός λόγος, οι επιθέσεις των από τα κάτω, το χτίσιμο δομών και σχέσεων είναι ο μόνος δρόμος για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να βάλουμε ένα λιθαράκι στην κίνηση για την κοινωνική απελευθέρωση και την επαναστατική πάλη. Όπως άλλωστε έχουμε ξαναπεί στην ανάληψη ευθύνης για τις επιθέσεις στις τράπεζες σε Γαλάτσι και Πεύκη η επιβίωση της εμπρηστικής παράδοσης είναι κάτι που δεν είναι αυτονόητο αλλά βρίσκεται στο δικό μας χέρι ώστε να της δώσουμε ζωή και να διασφαλίσουμε με τη αδιάκοπη επίθεση προς την διάχυση της επαναστατικής βίας. Παραθέτουμε στο σημείο αυτό και το κείμενο που έχει ένα σύνολο από προτάγματα τα οποία θεωρούμε ότι είναι ζωντανά και στο σήμερα: https://athens.indymedia.org/post/1608250/
Σε μια περίοδο που το σύστημα σοκάρει διαρκώς τον απλό κόσμο, τα κινήματα οφείλουμε να τα φροντίσουμε. Από την έμφυλη βία και τη λεηλασία της Γης μέχρι την εναντίωση στον πόλεμο και την αλληλεγγύη στις μετανάστριες να δείξουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός έξω από τις πυρηνικές κεφαλές, τις πυρκαγιές, την εξαθλίωση, την καταστροφή, τον πόνο, το άγχος επιβίωσης μέσα στην καπιταλιστική αποτυχία και την απελπισία. Είναι ο κόσμος των ελεύθερων μυαλών, ο κόσμος της Αναρχίας και της αυτοοργάνωσης. Να κάνουμε στο εδώ και το τώρα πράξη τις επιθυμίες μας συντονιζόμενοι-συντονιζόμενες σε πολλά οριζόντια δίκτυα δομών, κοινοτήτων, οργάνωσης και επιθέσεων που συνομιλούν μεταξύ τους κάτω από μια ενιαία πλατφόρμα περιεχομένων και προταγμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο προτείνουμε το επιθετικό σαμποτάζ ενάντια σε εταιρείες και παράγοντες που θρέφουν το κτήνος του εξευγενισμού και της καταστροφής του περιβάλλοντος.
Στο σημείο αυτό επικηρύσσουμε ένα σύνολο από εταιρείες που θεωρούμε εχθρικές και οφείλουμε να τις μετατρέψουμε σε αποκαϊδια.
Giuseppe «Pino» Pinelli (1928-1969): το 17ο θύμα της βόμβας στην πλατεία Φοντάνα
Το πολιτικό-νομικό σκηνικό που ακολούθησε το φόνο του, μπλέχτηκε με όλη την ιστορία της σφαγής της Πιάτσα Φοντάνα, ειδικά με την «υπόθεση Βαλπρέντα», που με τα χρόνια γύρισε εναντίον αυτών που ήταν στην εξουσία. Άγαρμπες προσπάθειες να επιβληθεί σιωπή, με αποκορύφωμα την θέση περί «ενεργής θλίψης» που προέταξε ο δικαστής Γκεράρντο Ντ’ Αμπρόζιο, απλά τόνισαν μια αλήθεια που δεν έχει βρει ακόμα την ολοκλήρωσή της στα επίσημα αρχεία. Δεκάδες βιβλία, ταινίες, θεατρικά έργα, τραγούδια αφιερώθηκαν στον Πινέλι και τη δολοφονία του και όχι μόνο στην Ιταλία. Αναφέρουμε εδώ μόνο δύο: τον «Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού» του νομπελίστα Ντάριο Φο και τον πίνακα «Η Κηδεία του Αναρχικού Πινέλι» του Ενρίκο Μπάι.
Πληροφορίες για την πολιτική «Στρατηγικής Εντάσεως» του ιταλικού κράτους στην οποία εφάρμοσε
Κυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο 204 σελίδων από τις εκδόσεις “Πανοπτικόν” , σε μετάφραση Κωστα Τερζάκη και επιμέλεια Κώστα Δεσποινιάδη
Μέσα στα πλαίσια μιας σημείωσης θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε συνοπτικά τη δράση των “Αναρχικών”. Η ομάδα αυτή, χωρίς να αποτελεί τυπική οργάνωση, λειτούργησε οργανωμένα στα γεγονότα του Νοέμβρη, όπως επίσης και σε μία σειρά άλλων δραστηριοτήτων. Στους κόλπους της περιλαμβανόταν και ο σύντροφος που γράφει αυτές τις γραμμές. Θα περιοριστούμε στην επέμβασή της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άλλοι “αναρχικοί” δεν λειτούργησαν μεμονωμένα μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο.
Η προβολή των συνθημάτων από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση) με σκοπό να επισείσουν τον εφιάλτη της κοινωνικής ανατροπής οδήγησε σε αντίθετα από τα προσμενόμενα αποτελέσματα, στο μέτρο που αυτά συντέλεσαν σε μια ριζοσπαστικοποίηση και σε μια απαρχή ξεπεράσματος της ψευδούς αντίθεσης Δημοκρατίας – Δικτατορίας. Αναφέρουμε ορισμένα από τα συνθήματα: “Κοινωνική Επανάσταση”, “Κράτος = καταστολή” ,”Κάτω το Κεφάλαιο”, “Κάτω το Κράτος”, “Κάτω ο Στρατός”, “Μάης 1968”, “Γενική Εξέγερση”, “Κάτω η μισθωτή εργασία”, “Το προλεταριάτο είναι νεκροθάφτης της μισθωτής εργασίας”, “Το προλεταριάτο στο δρόμο”, “Εργατικά Συμβούλια”, “Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα”, “Οι πατριώτες είναι μαλάκες”, “Κάτω η Εξουσία”.
Η πανικόβλητη απόκριση των λακέδων του Κράτους και του Κεφαλαίου στην αγέρωχη επιβεβαίωση των στόχων της Κοινωνικής Επανάστασης, αποκρυσταλλώθηκε για πρώτη φορά στην παράνομη “Πανσπουδαστική” (Ν° 8-Γενάρης-Φλεβάρης 1974). “Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου τη Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της Αμερικανικής CΙΑ, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν έτσι ν’ απομονώσουν το κίνημά μας και την εκδήλωσή μας του Πολυτεχνείου από το σύνολο του λαού και της νεολαίας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας
Η λάσπη όσο πρόστυχη κι αν είναι, δεν μας σοκάρει. Είναι η προσφιλής μέθοδος όλων των λακέδων του κεφαλαίου και του κράτους. Δεν θα πρέπει λοιπόν, όλα τα παραπάνω να εκληφθούν σαν διαμαρτυρία εναντίον των λασπολόγων. Η λογική της Διαμαρτυρίας εντάσσεται μέσα στη λογική του Μαρτυρολογίου – λογική προσφιλής στην ελληνική αριστερά του κεφαλαίου και όχι στην κοινωνική επανάσταση.
Την Τετάρτη το βράδυ γύρω στις 11, οι σύντροφοι αυτοί (μαζί με λίγους άλλους), ωθούμενοι από την ανάγκη της δημιουργίας ενός πόλου συσπείρωσης έξω από τις αξιοθρήνητες φοιτητικές συνελεύσεις που είναι από παράδοση τόποι χειραγώγησης, πολιτικής μανούβρας και εκτόνωσης των οποιονδήποτε ανατρεπτικών διαθέσεων, πήραν την πρωτοβουλία για μια συνέλευση των εργαζομένων και γενικότερα των μη-φοιτητών που βρισκόντουσαν στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αφού βρήκανε μια αίθουσα στο κτίριο Γκίνη και φτιάξανε το ηλεκτρικό και το μικρόφωνο, άρχισαν να καλούν τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος στη συνέλευση.
Κατά τις 1 μετά τα μεσάνυχτα μέσα στην αίθουσα Γκίνη είχαν μαζευτεί 300 περίπου άτομα. Πρώτος πήρε το λόγο ένας σύντροφος ο οποίος ζήτησε να μη θεσπιστεί κανένα προεδρείο για να “διευθύνει” τη Συνέλευση, και υποστήριξε ότι ο καθένας θα πρέπει να έχει υπευθυνότητα και να γνωρίζει ότι πρέπει να είναι σύντομος και να δίνει το λόγο σε κάποιον άλλο. Αφού αυτά έγιναν αποδεκτά, συνέχισε πάνω στην αυτονομία του ταξικού αγώνα και της ίδιας της Συνέλευσης, η οποία δεν εκπροσωπεί παρά μόνο τον εαυτό της αλλά και δεν δέχεται να εκπροσωπηθεί από κανέναν άλλο.
Πιο κοντά στην αλήθεια βρίσκεται το βιβλίο ενός τροτσκιστή με τίτλο :”Τα Νοεμβριανά στο φως του μαρξισμού” και που είναι το μοναδικό -απ’ όλα όσα έχουν δημοσιευτεί -πού αναφέρει- φυσικά έτσι όπως το καταλαβαίνει- το γεγονός στη σελίδα 25-6 με υπότιτλο πολύ χαρακτηριστικό: “Η διακήρυξη που δεν έγινε“.
Δεύτερον, η συνέλευση δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί εξαιτίας της οργανωμένης προσπάθειας των κομματικών να την σπάσουν. Το αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας σημειώθηκε την Πέμπτη το πρωί, με την εισβολή καμιάς εικοσαριάς κομματικών φοιτητών. Απ’ όσα είπανε είχαμε σημειώσει επί τόπου την αντιπροσωπευτική και αξιομνημόνευτη φράση: “Εμείς δεν κρατάμε φτυάρι και κασμά αλλά μολύβι. Αν θέλετε να κάνετε κατάληψη να πάτε στην Εργατική Εστία”. Υποστήριξαν ότι οι εργάτες δεν έχουν καμιά δουλειά στο Πολυτεχνείο, ότι ο χώρος ανήκει στους φοιτητές και ότι δεν μπορεί να προβάλλονται εργατικά συνθήματα όπως το “Κάτω το Κεφάλαιο”. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία σύγχυσης, απογοήτευσης και αηδίας. Πολλοί εργάτες απαντούσαν με ένα “αει γαμηθείτε ρε μαλάκες”, και έφευγαν. Βέβαια η επέμβαση των κομματικών λακέδων δεν θα μπορούσε να φέρει από μόνη της κανένα αποτέλεσμα. Αλλά πραγματοποιήθηκε σε μια στιγμή που η συνέλευση έτσι κι αλλιώς πλησίαζε στο τέλος της εξαιτίας της κούρασης από την ολονύχτια αγρύπνια και, πράγμα ακόμα σημαντικώτερο, επειδή οι περισσότεροι εργάτες έφευγαν σιγά-σιγά για να πάνε στη δουλειά τους.
Ένα ακόμη επεισόδιο που είναι ενδεικτικό της συνωμοσίας σιωπής πάνω στη συνέλευση των εργαζομένων, αποκαλύπτει το επίπεδο της ανεπτυγμένης συνείδησης των κομματικών στελεχών στην καταστροφή κάθε τεκμηρίου της επαναστατικής ιστορίας. Όλη τη διάρκεια της νύχτας της Τετάρτης ένας αρχιτέκτονας -όπως μάθαμε αργότερα- μαγνητοφωνούσε όσα λεγόντουσαν μέσα στη συνέλευση. Για κακή του τύχη όμως τον αντιληφθήκανε τα επαγγελματικά στελέχη που είχαν έρθει με σκοπό να διαλύσουν την συνέλευση. Μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων αφού έπεσαν πάνω του τού πήραν την ταινία και την κατέστρεψαν επιτόπου. Έλεγαν ότι ίσως είναι της Ασφάλειας και ότι η ταινία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον τους… Είναι αλήθεια πώς τότε η ομάδα των συντρόφων μας “μπερδεύτηκε” και όταν κατάλαβε τι συνέβαινε ήταν αργά. Η ταινία είχε ήδη καταστραφεί. Μονάχα εκ των υστέρων καταλάβαμε τί αξία θα είχε εκείνη η μαγνητοταινία για το επαναστατικό κίνημα. Σημειώνουμε παρενθετικά πως μέσα στα πλαίσια της ίδιας επιχείρησης επαναφομοίωσης και καταστροφής κάθε τεκμηρίου, πραγματοποιήθηκε η λογοκρισία και το “κόψιμο” όλων των πανώ με τα συνθήματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω από την ταινία που προβλήθηκε στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση –την ίδια ταινία που είχε επανειλημμένα προβληθεί στο Παρίσι και αργότερα στη Γερμανία χωρίς λογοκρισία.
Ξημερώνοντας το πρωί της Παρασκευής, μετά από ψηφοφορία εκλέχτηκε μια επιτροπή “εργατικής κινητοποίησης” με καθήκον να φύγει από το Πολυτεχνείο και να πάει στην πλατεία Κοτζιά και σ’ άλλους χώρους όπου μαζεύονταν εργάτες με σκοπό να τους προτρέψει να κατέβουν σε απεργία. Μετά απ’ αυτό η συνέλευση διαλύθηκε για να ξαναρχίσει το βράδυ της Παρασκευής, όπως και έγινε μόνο που αυτή τη φορά διάρκεσε μόλις 2-3 ώρες, ίσαμε τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα μέσα στο Πολυτεχνείο. Σε όλο το διάστημα της Παρασκευής η επιτροπή, που δεν πήγε πουθενά, φρόντισε σε αρμονική συμβίωση με τη “Συντονιστική” να εκδίδει στο όνομα της συνέλευσης προκηρύξεις που ποτέ δεν συζητήθηκαν απ’ αυτήν, με συνθήματα όπως: “50% αύξηση”, “κάτω ο τιμάριθμος” κ.τ.λ. Μετά τα γεγονότα μέσω των εφημερίδων μάθαμε ότι η συνέλευση αντιπροσωπεύτηκε στη “Συντονιστική” με δύο αντιπροσώπους (μέσα σε δεκάδες φοιτητών αντιπροσώπων). Πρέπει να σημειωθεί ότι η συνέλευση ούτε είδε, ούτε άκουσε, ούτε ενέκρινε κάτι τέτοιο. Ας προστεθεί επίσης ότι την Παρασκευή το μεσημέρι σε στιγμή που δεν λειτουργούσε η συνέλευση, δύο μαρξιστές της Επιτροπής έσκισαν ένα πανό που είχαν αναρτήσει οι σύντροφοί μας με το σύνθημα “Εργατικά Συμβούλια”.
Το Σάββατο και την Κυριακή η ομάδα των συντρόφων μας συμμετείχε στα έκτροπα στα οποία επιδόθηκαν κυρίως οι νεαροί εργάτες.
αυτοι οι αγωνες συνεχιζονται
Ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ, που δολοφόνησε τον Αρχιδούκα Φραγκίσκο Φερδινάνδο της Αυστρίας και τη γυναίκα του, Σοφία, Δούκισσα του Χόχενμπεργκ, στο Σεράγεβο στις 28 Ιουνίου 1914
Στη Σερβία ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ θεωρείται εθνικός ήρωας
Ο αναρχικός Σχινάς πυροβολεί τον βασιλιά
Η αρχική φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο Γαλλικό περιοδικό L’ ILLUSTRATION στις 29 Μαρτίου 2013. Εικονίζεται ο Αλέξανδρος Σχινάς ο οποίος συνελήφθη ως ο δολοφόνος του Βασιλιά της Ελλάδος Γεωργίου του Α΄στην Θεσσαλονίκη. Φρουρείται από δύο Κρητικούς χωροφύλακες μια μόλις μέρα μετά την φονική επίθεση.
Πέτρος Κροπότκιν
Χρίστο Μπότεβ
Νετσάγιεφ
Γκουστάβ Λαντάουερ
Μετά τις 24 Φεβρουαρίου, τόσο μεταξύ μας όσο και με συντρόφια από διαφορετικές χώρες, συζητάμε συχνά για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η Ευρώπη. Γιατί ξεκίνησε ο πόλεμος; Πώς αυτός άλλαξε τις πολιτικές προοπτικές της περιοχής και ειδικότερα της Λευκορωσίας; Πώς νιώθουμε για το ΝΑΤΟ; Είναι δυνατόν να υπηρετεί κάποιος στις ένοπλες δυνάμεις ενός κράτους και να παραμένει αναρχικός; Επίσης, πώς πρέπει να δράσουμε, στα πλαίσια του πολέμου, όντας μέρος της διασποράς στην Πολωνία; Έχουμε καταλήξει σε μια συλλογική θέση για τα παραπάνω αλλά και για άλλα θέματα, τα οποία σκιαγραφούνται στο παρακάτω κείμενο.
Συνήθως, όταν αναλογιζόμαστε την ελληνική αρχαιότητα, μας έρχονται στο νου οι μεγάλοι της φιλόσοφοι και το υμνημένο, σχεδόν από τους πάντες, «ιδανικό» πολίτευμα της Δημοκρατίας, που αυτή επινόησε και θέσπισε και αντέγραψε στη συνέχεια όλος ο «πολιτισμένος κόσμος. Μερικοί ελάχιστοι μπορεί να σκεφτούν, μέσα σε όλα αυτά, και τους δούλους, που βοήθησαν αφανώς στην ευημερία αυτής της «Δημοκρατίας» καθώς και τους φιλοσόφους στο να μπορούν να φιλοσοφούν… Ελάχιστοι είναι επίσης εκείνοι που θα δουν τα Κράτη και τις «Δημοκρατίες» που αναπτύχθηκαν στη συνέχεια, πάνω στα πολιτικά αυτά πρότυπα της ελληνικής αρχαιότητας, σαν τις πιο αποτελεσματικές μέχρι τώρα μορφές κοινωνικής καταπίεσης, εκμετάλλευσης και ελέγχου, κάτω από το ευφημιστικό, δολιότατο ψεύδος ότι «ο δήμος κρατεί» και ο λαός δήθεν «κυριαρχεί και εξουσιάζει»…
Στην προσπάθειά μας να εντοπίσουμε τους αρχαίους έλληνες «αναρχικούς», ξεκινάμε από τον Θερσίτη. που τολμά μόνον αυτός, ένας άσημος στρατιώτης στην Τροία, να εναντιωθεί στους Βασιλιάδες που οδηγούν το λαό στον πόλεμο, για να κερδίσουν οι ίδιοι, όπως αυτός κατηγορεί, πλούτη, δούλες, καλοπέραση και φήμη. Τα βάζει συνήθως εναντίον του μνησίκακου και ξεροκέφαλου Αγαμέμνονα (άγαν+μένω), του τσατίλα Οδυσσέα (από το οδύσσομαι = εξοργίζομαι) και του υπερόπτη για τη δύναμη και θεϊκή του καταγωγή Αχιλλέα. Ο Όμηρος, σαν εξυμνητής των κατορθωμάτων των «Βασιλέων» της άρχουσας τάξης και αδιάφορος για τους κοινούς θνητούς, είναι ιδιαίτερα υποτιμητικός και άδικος προς τον Θερσίτη και ιδιαίτερα για το παρουσιαστικό του, λες και αυτό έφταιγε (αν οντως ήταν έτσι) που εναντιωνόταν στους «Ήρωες» και στους «Βασιλιάδες»:
Νόμος ο πάντων βασιλεύς θνητών τε και αθανάτων – Πίνδαρος
Ομολογουμένως τήι φύσει ζήν
Ουδέν κακού φύσις εν κόσμω γίγνεται.
Ο ιδρυτής της Κυνικής Σχολής Φιλοσοφίας Αντισθένης διατύπωσε με σθένος δημόσια πολλές αντιδιοκτητικές και αντεξουσιαστικές ιδέες, όπως ότι δεν πρέπει να υπάρχει κυβέρνηση, ατομική ιδιοκτησία, επίσημη θρησκεία και γάμος. Ο Διογένης όμως Κυνικός, ο επιφανέστερος όλων των Κυνικών φιλοσόφων, ήταν αυτός που εναντιώθηκε καθημερινά έμπρακτα σε κάθε θεσμό και αξία της οργανωμένης κοινωνίας, γελοιοποιώντας κι εξευτελίζοντας τις κοινωνικές συμβάσεις. Ήταν μια γνήσια ανατρεπτική και ριζοσπαστική μορφή της αρχαιότητας που απέρριπτε με την ίδια την πράξη της κάθε έννοια κοινωνικής και πολιτιστικής αξίας.
Το δε εκ των τυράννων (γένος) αισχροκέρδειαν φιλεί
Η λέξη ρίψασπις, για τον πολεμιστή που έριχνε κάτω την ασπίδα του, εγκατέλειπε τη μάχη και τρεπόταν σε φυγή, ήταν ιδιαίτερα προσβλητική και υποτιμητική στην αρχαιότητα, θεωρούμενη σα μια πράξη δειλίας, ατιμίας και ανανδρίας. Η λιποταξία μάλιστα από τη μάχη ετιμωρείτο, όπως ξέρουμε, από τους Σπαρτιάτες με την εσχάτη των ποινών. Εκτός όμως από δειλός ο ρίψασπις εθεωρείτο και «προδότης», διότι άφηνε με τη φυγή του ακάλυπτο τον παραστάτη του διευκολύνοντας τον εχθρό να διασπάσει τη φάλαγγα.
Μερικοί θέλουν να εμβάλλουν «αναρχικές» ιδέες και στον ολιγαρχικό και γενικά συντηρητικό Αριστοφάνη, λόγω των τριών αντιπολεμικών έργων του. Στους «Αχαρνείς» καλεί τους συμπολίτες του σε μαζική πολιτική ανυπακοή σαν ένα μέσο πίεσης για τον τερματισμό του Πελοποννησιακού Πολέμου. Στην «Ειρήνη» ο λαός απελευθερώνει την κλεισμένη μέσα σε μια σπηλιά ειρήνη και τερματίζει τον πολυετεή πόλεμο. Τέλος στη Λυσιστράτη» όλες οι γυναίκες της Ελλάδας κηρύσσουν σεξουαλική απεργία σαν αντίποινα για τον πόλεμο και αναγκάζουν τους άνδρες τους να τον σταματήσουν.
Τέλος αξίζει να αναφερθούμε και στον Προμηθέα, μια καθαρά αναρχική μορφή της μυθολογίας που αποθανάτισε ο Αισχύλος στην περίφημη Τραγωδία του «Προμηθέας Δεσμώτης, στην αρχή της οποίας οδηγούνε τον «Γίγαντα» για να τον καρφώσουν «στο Βράχο του Καυκάσου», για την ανυπακοή τους προς τους Θεούς και προς τον αρχηγό τους Δία, οι δεσμοφύλακες Κράτος και Βία…
Στις 20 Οκτωβρίου, ο αναρχικός Alfredo Cospito, κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης στο Εποπτικό Δικαστήριο του Σάσσαρι, προσπάθησε να διαβάσει μια αρθρωμένη δήλωση, με την οποία επρόκειτο να ανακοινώσει ότι ξεκινά απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς των φυλακών 41 bis, στο οποίο υπόκειται, και κατά της εχθρικής ποινής της ισόβιας κάθειρξης. Μια μάχη που ο Alfredo δεν σκοπεύει να τερματίσει, μέχρι ακόμα και τον ίδιο του το θάνατο. Ο σύντροφος, ο οποίος βρίσκεται στο 41 bis από την περασμένη 5η Μαΐου, με διάταγμα που υπέγραψε η τότε Υπουργός Δικαιοσύνης Marta Cartabia, κρατείται πλέον στη φυλακή Μπανκάλι στη Σαρδηνία.
“Αυτό είναι ένα σύντομο βιβλίο για την ιστορία του αναρχισμού. Είναι μια ιστορία περίπου 120 χρόνων συνεχούς αγώνα. Είναι μια ιστορία αυτοθυσίας και γενναιότητας συνηθισμένων ανθρώπων που παλεύουν για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και καταπίεση. Εκδόθηκε πρώτη φορά μετά το τέλος του Απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική[…] ήταν βασικά μια προσπάθεια να παρουσιαστεί μια προσιτή, παγκόσμια ιστορία του αναρχικού κινήματος (συμπεριλαμβάνοντας το παρακλάδι του επαναστατικού συνδικαλισμού) […] Το να εστιάζεις στην βορειοδυτική Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ρωσία οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα. Αν αυτές οι περιοχές είναι το σημείο αναφοράς μας, τότε ο διαδεδομένος ισχυρισμός οτι η Ισπανία είχε το μεγαλύτερο κίνημα στην ευρεία αναρχική παράδοση έχει κάποια βάση. Ο αναρχισμός και o επαναστατικός συνδικαλισμός κυριαρχούσαν στα κινήματα των εργατών και της αριστεράς με έναν τρόπο που ποτέ δεν κυριάρχησαν στην Βρετανία ή την Γερμανία, παραδείγματος χάριν. Αλλά μια πιο παγκόσμια ματιά δείχνει κινήματα παρόμοιου μεγέθους αλλού, συμπεριλαμβανομένων της Αργεντινής, της Κούβας, του Περού, και της Πορτογαλίας, και σημαντική επιρροή σε μέρη όπως η Κίνα, η Αίγυπτος, η Ελλάδα και η Νότια Αφρική. Μια παγκόσμια ματιά επίσης βοηθάει να διαλύσουμε την ψευδή ιδέα ότι η ευρεία αναρχική παράδοση δεν έπαιξε ρόλο στα αντιαποικιακά κινήματα: το έκανε σε μέρη όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ιρλανδία, και η Κορέα. Έτσι, το κείμενο στόχευε σε μια πιο ισορροπημένη, ολοκληρωμένη παγκόσμια καταγραφή αντί της παραδοσιακής εστίασης στο βόρειο Ατλαντικό”. (από τον πρόλογο του συγγραφέα για την ελληνική έκδοση)
Ο Kazimir Ivanovich Kovalevich γεννήθηκε στην περιοχή Pinsk της επαρχίας Minsk (της Λευκορωσίας) σε μια οικογένεια αγροτών τη δεκαετία του 1890. Είναι γνωστό ότι από το 1916 εργάστηκε στη σιδηροδρομική γραμμή Μόσχας-Κουρσκ. Μπορεί να υποτεθεί ότι μετά την κατάληψη του Pinsk από τον στρατό του Κάιζερ, ο νεαρός εργάτης κατέφυγε βαθιά στη Ρωσία μαζί με πολλούς άλλους πρόσφυγες. Την ίδια στιγμή, ο Kovalevich εντάχθηκε σε μια παράνομη αναρχική κομμουνιστική οργάνωση, προσπαθώντας να οργανώσει ένα σωματείο εργαζομένων στους σιδηροδρόμους.
Το γεγονός ότι ο καπιταλισμός δεν εστιάζει στις ανάγκες μας αλλά στο κέρδος, αποδεικνύεται με όλη του τη βαρβαρότητα σε περιόδους κλιματικής κρίσης, πανδημίας Covid-19 και κατάρρευσης των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων σε όλο τον κόσμο. Αυτοί που επωφελούνται από τον καπιταλισμό πλουτίζουν σε περιόδους καταστροφής. Αλλά με τις συνεχιζόμενες κρίσεις βιώνουμε επίσης μια νέα εποχή εξεγέρσεων από τα κάτω. Η αντίσταση στον πόλεμο στην Ουκρανία, οι διαμαρτυρίες του Σουδάν κατά της στρατιωτικής κυριαρχίας ή η κοινωνική εξέγερση στη Χιλή είναι μερικά παραδείγματα που δεν μας δείχνουν μόνο τις δυνατότητες οργάνωσης και συλλογικής πάλης. Υπογραμμίζουν επίσης πόσο σημαντικό είναι για τα κοινωνικά κινήματα να μαθαίνουν το ένα από το άλλο και να υποστηρίζουν το ένα το άλλο σε αυτούς τους καιρούς. Όχι μόνο έξω από τους τοίχους αλλά και πίσω από αυτούς. Από το ξέσπασμα της πανδημίας του Covid-19, έχουμε δει σκληρούς αγώνες κατά της φυλάκισης, υπενθυμίζοντας μας ότι οι έγκλειστοι είναι αυτοί που επηρεάζονται περισσότερο όταν όλα πέφτουν. Ξεσπάσματα από βραζιλιάνικες και ιταλικές φυλακές, άνθρωποι στη φυλακή που πυρπολούν μια φυλακή στην Ταϊλάνδη και συνεχείς απεργίες πείνας όπως αυτές που βλέπουμε στην Ελλάδα ή σε στρατόπεδα κράτησης Πολωνών προσφύγων είναι παραδείγματα του θάρρους που δείχνουν οι άνθρωποι στις φυλακές για να γκρεμίσουν τους τοίχους. Σε όλους αυτούς τους αγώνες, οι αναρχικές ιδέες και αξίες είναι το καύσιμο για συλλογική αντίσταση. Δεν αποτελεί έκπληξη η καταστολή εναντίον των αναρχικών αυξάνεται και η αλληλεγγύη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Το καπιταλιστικό σύστημα κυριαρχίας μπορεί να λειτουργήσει λόγω της συνεχιζόμενης απομόνωσης μεταξύ των ανθρώπων, του ατελείωτου ανταγωνισμού και παραβλέποντας τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Χρειαζόμαστε αλληλεγγύη στις φιλίες μας, στη δουλειά, στη γειτονιά, στις κοινότητές μας. Αυτοί έξω και εκείνοι μέσα στους τοίχους τους. Ας ξεσπάσουμε μαζί! Γι’ αυτό καλούμε ξανά για Διεθνή Εβδομάδα Αλληλεγγύης με Αναρχικούς Κρατουμένους. Κάντε μια δράση αλληλεγγύης! Γράψτε γράμματα, οργανώστε ομιλίες ή προβολή ταινιών, κάντε τους συντρόφους μας ορατούς στους δρόμους με ένα πανό ή ένα γκράφιτι και αφήστε τους να δείξουν ότι είναι στην καρδιά μας και ότι παλεύουμε μαζί. Ας θυμηθούμε αυτούς που πολέμησαν ενάντια σε αυτή την αδικία και πλήρωσαν με τη ζωή τους. Κανείς δεν είναι ελεύθερος, μέχρι να είναι όλοι ελεύθεροι! Εάν έχετε ερωτήσεις ή σχόλια, εάν θέλετε να μας στείλετε μια φωτογραφία, ένα σύντομο κείμενο, μια καταγραφή της εκδήλωσης ή της δράσης σας, παρακαλούμε γράψτε μας 
Στις 22/02/2022, ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης ενημερώνεται ότι για το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας δεν πληροί τις “ουσιαστικές” προϋποθέσεις για να αποφυλακιστεί, έπειτα από περισσότερα από 8 χρόνια φυλάκισης, καθώς για το συμβούλιο, υπάρχει “κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων”.
Στις 27/04 τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της Ν.Δ. Πεύκης-Λυκόβρυσης καίγοντάς τα ολοσχερώς εξωτερικά και ένα με