ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΝΕΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Αναδημοσιεύουμε 3 κείμενα ελευθεριακών και αντιεξουσιαστικών φοιτητικών ομάδων για τις νέες καπιταλιστικές αλλαγές στο χώρο της εκπαίδευσης. Συμφωνούμε με τον κορμό και το σκεπτικό των κειμένων, διαφωνούμε σε κάποιες επιμέρους αναλύσεις, ορολογίες, θέσεις και προτάσεις, τις οποίες όμως τις θεωρούμε δευτερεύοντες γι αυτό και δημοσιεύουμε τα 3 αυτά άρθρα στη σελίδα.

Το κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται, με συνέπεια να αναδιαρθρώνεται και το πανεπιστήμιο ως δομικό στοιχείο της καπιταλιστικής οικονομίας.  Διαχρονικά το πανεπιστήμιο λειτουργεί σαν βασικό εργαλείο στα χέρια των καπιταλιστών και των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής με διττό σκοπό: τόσο τον αναπαραγωγικό του ρόλο, δηλαδή την δημιουργία μελλοντικών εργαζομένων και της απαραίτητης υλικό τεχνικής γνώσης, όσο και ως ιδεολογικός μηχανικός στα χέρια κράτους και κεφαλαίου με σκοπό την δημιουργία ενός ανταγωνιστικού, εντατικοποιημένου και αποστειρωμένου κλίματος φοίτησης με σκοπό την προετοιμασία πειθήνιων και υπάκουων εργαζομένων που δεν επιτρέπεται να έχουν χρόνο για αγώνες, συνδικαλισμό, και οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία των επιχειρηματικών συμφερόντων των αφεντικών αλλά μόνο να είναι αφοσιωμένοι στην παραγωγική διαδικασία. Οι πρώτες προσπάθειες απαρχής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης ξεκινούν από την δεκαετία του ’90 με πρώτο στόχο τα σχολεία. Το νομοσχέδιο του υπουργού παιδείας της ΝΔ Κοντογιαννόπουλου το 1990-1991 και το ν/σ του Αρσένη με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1998-1999 αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα, με άμεση την απάντηση του μαθητικού κινήματος, με καταλήψεις διαρκείας και μαχητικές διαδηλώσεις.Ακολουθεί το ν/σ της Μαριέττας Γιαννάκου, πάλι με κυβέρνηση της ΝΔ, με στόχο την αναθεώρηση του άρθρου 16 και το άνοιγμα του δρόμου για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστήμιων. Μέτρο που επίσης απαντήθηκε μαχητικά στο δρόμο με δύο χρόνια συνεχών αγώνων, καταλήψεων, πορειών, πολύωρων συγκρούσεων στο κέντρο της Αθήνας, που ξεκίνησαν τον Μάη και τον Ιούνη του 2006 και διήρκησαν μέχρι και τον Απρίλη – Μάη του 2007. Συνεχώς στα σχέδια των κυρίαρχων εξέχουσα θέση κατέχει η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης και συγκεκριμένα η επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου, ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Έχουμε το 2018 το νομοσχέδιο Γαβρόλγου που θεσμοθετούσε δίδακτρα σε μεταπτυχιακά, την κατάργηση-συγχώνευση τμημάτων και σχολών. Έπειτα το νομοσχέδιο Κεραμέως το 2021, που επεδίωκε την όλο και μεγαλύτερη σύνδεση του πανεπιστήμιου με τις επιχειρήσεις, την προσθήκη χρονικού ορίου φοίτησης (ν+2 χρόνια), τα πειθαρχικά και τις διαγραφές, την είσοδο μπάτσων στα πανεπιστήμια, την ποινικοποίηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης, την όξυνση ταξικών φραγμών για την είσοδο στη τριτοβάθμια εκπαίδευση (ΕΒΕ, τράπεζα θεμάτων). Και ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα, με το νομοσχέδιο για το «ελεύθερο πανεπιστήμιο», που σχεδιάζεται να τεθεί άμεσα σε ψήφιση και το οποίο προβλέπει την παράκαμψη του άρθρου 16, την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, το κλείσιμο τμημάτων.

Συγκεκριμένα το άρθρο 16 αποτελεί την τελευταία δικλείδα ασφαλείας για το αποκλειστικό μονοπώλιο ύπαρξης δημοσίων πανεπιστημίων. Πρόκειται για το άρθρο που διαχρονικά υπήρξε το αγκάθι στις βλέψεις των κυρίαρχων για την είσοδο των ιδιωτών στην παροχή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Βέβαια η αβυσσαλέα προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων αποτελεί το απότοκο μιας χρόνιας, λυσσαλέας επίθεσης και υποβάθμισης κατά του δημοσίου πανεπιστημίου. Η εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με αυτών των ΑΕΙ που πλήττει των ενιαίο χαρακτήρα του πτυχίου του δημοσίου ιδρύματος, οι αυστηρές αξιολογήσεις των ιδρυμάτων με σκοπό την μείωση της χρηματοδότησης και εν τέλει την συγχώνευση ή το κλείσιμο τμημάτων, η θέσπιση του αυτοδιοίκητου όπου το κάθε ίδρυμα είναι υπεύθυνο το ίδιο για την εύρεση των πόρων του, αποτελούν μερικά μόνο κομμάτια που συνθέτουν το παζλ αυτής της επίθεσης. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί και η επιβολή της ΕΒΕ, μέτρο το οποίο δυσχεραίνει την ένταξη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και κατ΄επέκταση την προσπάθεια συντήρησης και «συμμόρφωσης» των ΑΕΙ στις επιταγές της αξιολόγησης με τον αριθμό των εισακτέων να μειώνεται ραγδαία και τα τμήματα να παρακμάζουν και να υπονομεύονται.

Φτάνοντας λοιπόν στο επίδικο της υπόθεσης, η απόπειρα παράκαμψης του άρθρου 16 μέσω του νομοσχεδίου «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» θα σημάνει την περαιτέρω όξυνση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση καθώς πλέον η δημόσια και δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία αποτελεί κοινωνικό κεκτημένο, θα τίθεται και αυτή υπό αμφισβήτηση με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αξίζει συνάμα να ειπωθεί πως ελλοχεύει ο κίνδυνος και μέσα στο ίδιο το δημόσιο πανεπιστήμιο να οξυνθεί η ταξική χροιά του με την διαφαινόμενη θέσπιση διδάκτρων στα προπτυχιακά μαθήματα (πέραν των μεταπτυχιακών που ήδη συντελείται). Συγκεκριμένα αναμένεται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια να λειτουργήσουν ως μοχλός πίεσης για τα δημόσια ΑΕΙ. Έτσι τα μαστιζόμενα από την υποχρηματοδότηση δημόσια πανεπιστήμια, σε μια κατεύθυνση εύρεσης πόρων, θα κληθούν να εναρμονιστούν με τα στάνταρ που επιτάσσει η ΕΘΑΕΕ (αρχή που καθορίζει την χρηματοδότηση που θα λαμβάνει το κάθε ίδρυμα βάσει κριτηρίων αποδοτικότητας), εφαρμόζοντας ,με τον τρόπο αυτό, όλες τις πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (όπως περιγράφηκαν και παραπάνω) στο ακέραιο τους. Σε αυτό το μήκος θα κυμαίνεται και η οποία θέσπιση διδάκτρων από τα δημόσια ΑΕΙ τα οποία θα λειτουργούν de facto ως ιδιωτικά.

Ταυτόχρονα, η ίδια η επαγγελματική μας προοπτική φαίνεται πως τίθεται κι αυτή σε κίνδυνο. Άλλωστε καθίσταται σαφές πως η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ επισύρει την εμφάνιση πτυχίων πολλαπλών ταχυτήτων (πολλαπλών πτυχίων για το ίδιο γνωστικό αντικείμενο) και τον τεμαχισμό των επαγγελματικών δικαιωμάτων, συνθήκη ιδιαίτερα δυσοίωνη για τον ενιαίο χαρακτήρα και την ισχύ του πτυχίου. Άμεση απόρροια του κατακερματισμού των άλλοτε ενιαίων επαγγελματικών δικαιωμάτων θα αποτελέσει η παραγωγή εργατών ευέλικτων και πειθήνιων στις ορέξεις της κερδοφορίας, ουσιαστικά ανειδίκευτων και χαμηλόμισθων, οι οποίοι λόγω της «κενότητας» του πτυχίου τους θα εξωθούνται σε ένα φαύλο κύκλο συνεχούς παρακολούθησης σεμιναρίων και επανακατάρτισης (πρόγραμμα κατάρτισης και δια βίου μάθησης, ΚΕΔΙΒΙΜ). Ασφαλώς, μια τέτοια εξέλιξη θα καταφέρει σημαντικό πλήγμα στην συλλογική διεκδίκηση, στην οργάνωση των εργαζομένων και στον συνδικαλισμό ευρύτερα.

Πλήγμα βέβαια αναμένεται πως θα δεχτεί a priori και ο ίδιος ο φοιτητικός συνδικαλισμός και τα μέσα αγώνα που έχουν επιλέξει να προτάσσουν οι φοιτητές. Πώς άλλωστε θα συνέβαινε κάτι αντίθετο την στιγμή που το δημόσιο πανεπιστήμιο στην προσπάθεια του να ανταγωνιστεί το ιδιωτικό και να εκπληρώσει τα στάνταρ για την πενιχρή του χρηματοδότηση – η οποία αν και οπότε προσφέρεται εναποτίθενται σε ερευνητικά για χάρη του στρατού και των επιχειρήσεων – θα κληθεί να εναρμονιστεί με τις επιταγές της ΕΕ για εντατικοποίηση του προγράμματος σπουδών, εφαρμογή πειθαρχικών, διαγραφών, αλυσίδων μαθημάτων κλπ. Μια ζοφερή συνθήκη η οποία θα συμβάλλει στην αποστείρωση των ΑΕΙ, την ποινικοποίηση των αγώνων εντός αυτών καθώς και την πλήρη απαξίωση των ΦΣ.

Η ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ εντάσσεται συνάμα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ιδιωτικοποίησης και επίθεσης σε όλες τις κοινωνικές ανάγκες. Η κρατική θανατοπολιτική εκφράζεται καθημερινά με την διαρκή και εντεινόμενη υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής και διαφαίνεται από την ιδιωτικοποίηση του νερού, του ρεύματος των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, την απόσυρση του κράτους από την ιατρική μέριμνα και την διάλυση του Ε.Σ.Υ, την ευρύτερη απαξίωση των δημόσιων δομών προς όφελος των ιδιωτών. Ας μην αφήσουμε να συμβεί το ίδιο και στην παιδεία, πεδίο στο οποίο ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται μια τέτοια συνθήκη με την σταδιακή αποποίηση του κράτους της ευθύνης του για παροχή φοιτητικής μέριμνας και την συνεχή εξώθηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σε σύναψη Συμπράξεων Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα για την αναζήτηση ιδίων πόρων.

Μέσα σε όλη τη συνθήκη που περιγράφεται παραπάνω πρέπει να υπάρξει μια μαχητική απάντηση. Απάντηση σε αυτή την βαρβαρότητα έδωσε το φοιτητικό κίνημα του 06-07, όταν οι φοιτητές ανέτρεψαν τα σχέδια της τότε κυβέρνησης ΝΔ. Την ίδια απάντηση καλούμαστε να δώσουμε και εμείς στο σήμερα με όπλα τις μαζικές γενικές συνελεύσεις, τις συντονισμένες στη βάση καταλήψεις διαρκείας και τις μαζικές διαδηλώσεις και όχημα τον ακηδεμόνευτο και μαχητικό φοιτητικό – ταξικό συνδικαλισμό. Να βάλουμε τα δικά μας οδοφράγματα στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και να παλέψουμε για τις ανάγκες της τάξης μας. Να κάνουμε τις σχολές μας εστίες αντίστασης και αγώνα.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ»

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

TO ’06 KAI TO ’07 MΑΣ ΔΕΙΞΑΝΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ – ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΣΧΗΜΑ ★ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

 

 

 

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ

Ελληνικό κράτος σημαίνει κλειστά σύνορα για όλα εκτός από το κεφάλαιο, σημαίνει φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, εργατικά ατυχήματα, κρατικές δολοφονίες, ιδιωτικοποίηση όλων των κοινωνικών αναγκών, σημαίνει πατριαρχία, έμφυλη βία και γυναικοκτονίες, αποκλεισμός των queer ατόμων, σημαίνει φτώχεια και εξαθλίωση, καταπάτηση των δικαιωμάτων των ανάπηρων ατόμων, συγκάληψη γενοκτονιών, σημαίνει καταστολή, σημαίνει συστηματική σήψη. Αυτή τη στιγμή η νεοφιλελεύθερη-καπιταλιστική πολιτική του κράτους προσπαθεί να διαλύσει κάθε μορφή κοινωνικής και ταξικής αντίστασης με την απαγόρευση απεργιών, τις εκκεννώσεις και τις επιθέσεις των καταλήψεων, των στεκιών και των ευρύτερα κοινωνικών αυτοοργανωμένων δομών, τον νέο ποινικό κώδικα και την βαρβαρότητα των ένστολων καθαρμάτων της ΕΛΑΣ. Είναι φανερή η πορεία προς τη διαγραφή κάθε «κοινωνικού αγαθού», με την ιδιωτικοποίηση της υγείας, της παιδείας, με τους εξαθλιωτικούς αντιεργατικούς νόμους και με μια σειρά νομοσχεδίων, όπως είναι αυτό για τον νέο ποινικό κώδικα.

Η γνώση των ιστορικών γεγονότων, η συλλογική μνήμη και ιδίως τα πανεπιστήμια, τα οποία αποτελούν κέντρα αγώνα και πολιτικής κοινωνικοποίησης για το ευρύτερο αυτοοργανωμένο ανταγωνιστικό κίνημα, ενοχλούν ιδιαίτερα το ελληνικό κράτος. Γι’αυτό και ο κρατικός μηχανισμός στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής του και της λεγόμενης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης επιχειρεί μια πολιτική αποστείρωσης και αποκέντρωσης των πανεπιστημιακών χώρων, με μια σειρά κατασταλτικών μέτρων όπως ν+ν/2, ΟΠΠΙ, πειθαρχικών, διώξεων και ταξικών φραγμών προσπαθεί να αποθαρύνει τα φοιτητικά υποκείμενα να αντισταθούν στις καταπιέσεις. Η τελευταία επίθεση που δέχονται τα καταπιεσμένα είναι η επικείμενη παράκαμψη του άρθρου 16 του Συντάγματος μέσω του άρθρου 28, η οποία ανοίγει το δρόμο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, επιτρέποντας σε κάθε μεγαλοαστό και επίδοξο επιχειρηματία να κερδοφορήσει από την ελληνική εκπαίδευση.

Η εναντίωση μας στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα που είναι πλήρως ενταγμένο στο καπιταλιστικό μοντέλο και προωθεί την νοοτροπία του ανταγωνισμού, του ελιτισμού, του ατομικισμού και της ρουφιανιάς. Εντός του καπιταλισμού το πανεπιστήμιο παρουσιάζεται ως προνομιακός δρόμος για την κοινωνική και ταξική ανέλιξη των ατόμων. Αυτή η προπαγάνδα αποσκοπεί στη δημιουργία αναλώσιμου εργατικού δυναμικού με στείρες τεχνοκρατικές γνώσεις, που γίνεται γρανάζι τους συστήματος εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του κάθε αστού και μεγαλοαστού χωρίς καμία αντίσταση και αμφισβήτηση.

Καθημερινά οι ρυθμοί ζωής όλο και αυξάνονται, τα καταπιεσμένα μεταμορφώνονται σε μηχανές παραγωγής και η ζωή τους σε έναν αγώνα επιβίωσης με την ακρίβεια και το εισόδημα να είναι φανερά δυσανάλογα. Η σύγχρονή εκπαίδευση δημιουργεί μονοδιάστατους ανθρώπους με ρηχή γνωσιακή προσέγγιση σε μια πληθώρα θεμάτων, με σκοπό την πιο εύκολη προσαρμογή τους στις ανάγκες της αγοράς, καθιστώντας τη γνώση εργαλείο μόνο για την επαγγελματική αποκατάσταση στην κόλαση που ονομάζεται εργασία.

Ιστορικά το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα έχει κάνει αισθητή την παρουσία του στους μαθητικούς και φοιτητικούς αγώνες, με καθαρά συγκρουσιακό και μαχητικό χαρακτήρα. Από το πολυτεχνείο του ’73 ακόμα, το οποίο αποτέλεσε το βασικό κέντρο της τότε εξέγερσης, εμφανίστηκαν οι πρώτες ελευθεριακές και αντιεξουσιαστικές φωνές που επιθυμούσαν έναν αυτοοργανωμένο, οριζόντιο και ακηδεμόνευτο αγώνα. Αργότερα τις καθοριστικές χρονιές 2006 και 2007, το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα απάντησε δυναμικά ενάντια στην επικείμενη αναθεώρηση του άρθρου 16 με τέραστιο κύμα καταλήψεων σε σχολεία και σχολές και μαζική παρουσία στον δρόμο. Με αυτήν την παρακαταθήκη το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της εξέγερσης του 2008, με άπειρες καταλήψεις, συγκρούσεις στον δρόμο, τεράστιες πορείες στις περισσότερες περιοχές της Αθήνας και όχι μόνο, και μπαράζ επιθέσεων σε τράπεζες ,ΑΤ και άλλες κρατικές και μη δομές. Επίσης σημαντικοί ήταν οι πρόσφατοι αγώνες ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, που θέλαν μπάτσους μέσα στις σχολές, ελάχιστη βάση εισαγωγής, ν+ν/2 και τράπεζα θεμάτων. Είναι γεγονός πως το φοιτητικό, μαθητικό υποκείμενο και ευρύτερα η νεολαία αποτελεί κινητήρια δύναμη σε όλους τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Με αυτόν τον τρόπο, η παρουσία του αντιεξουσιαστικού και αναρχικού κινήματος στα σχολεία και τα πανεπιστήμια είναι βασική για την ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων.

Η πολιτικοποίηση και ο συνδικαλισμός πλέον στα πανεπιστήμια όλο και περισσότερο ταυτίζεται με την κομματικοποίηση και την εκπροσώπηση των φοιτητ(ρι)ών από τα ΔΣ και την γραφειοκρατία. Οι γενικές συνελεύσεις συνεχώς εκφυλίζονται και γίνονται χώροι διαμάχης των αριστεριστών και η φοιτητική κοινότητα πιθανοί ψηφοφόροι για το τσιφλίκι της κάθε παράταξης. Το φοιτητικό κίνημα όλο και περισσότερο αλλοιώνεται στις ρεφορμιστικές, αντιεξεγερτικές και αντιεπαναστατικές αντιλήψεις των οργανώσεων και κομματικών φορέων της αριστεράς και της κεντροδεξιάς, ενώ οι αποφάσεις που βγαίνουν από τους φοιτητικούς συλλόγους είναι όλο και περισσότερο ήπιες και συμβολικές. Η ιεραρχία μέσα στα πανεπιστήμια έχει φτάσει στο απόγειο, ενώ δεν είναι λίγα τα άτομα που επιλέγουν τον δρόμο του καριερισμού, της απολιτικοποίησης και της αδιαφορίας απέναντι στα ζητήματα που μας αφορούν άμεσα. Ταυτόχρονα, τα αυτοδιαχειριζόμενα, αντιεξουσιαστικά και αναρχικά στέκια μέσα στις σχολές δέχονται τεράστια καταστολή, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις αλλεπάλληλες εκκενώσεις του Αυτοδιαχειρόμενου Στεκιού Πολυτεχνείου.

Εμείς ως αναρχικά, αντιεξουσιαστά, φοιτητά, μαθητά, εργατά, μεταναστά, φυλακισμένα και καταπιεσμένα δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν υπουργό και σε κανένα τσιράκι της εξουσίας να εντείνει ακόμα περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς και την αποστείρωση των πανεπιστημίων.Σε μία περίοδο που η ιδιωτικοποίηση επεκτίνεται σε κάθε πτυχή των κοινωνικών αναγκών θα αντισταθούμε στην περαιτέρω εξαθλίωση των ζώων μας.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες, καμία κρατική διαχείριση, όχι μόνο για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια αλλά και για οτιδήποτε άλλο, δεν είναι προς όφελος των από τα κάτω και της ευρύτερης κοινωνίας. Αντιμέτωπα με την συντηρητικοποίηση του φοιτητικής κοινότητας,τα ελευθεριακά σχήματα, τα στέκια και οι ατομικότητες με αναρχικές και αντιεξουσιαστικές αντιλήψεις οφείλουμε να οικειοποιούμαστε τα πανεπιστήμια ως κέντρα αγώνα ,αμφισβήτησης,συλλογικής αυτόμόρφωσης και πολιτικής ζύμωσης ενάντια σε κάθε καταστολή του κράτους.

Ιστορικά το πολυτεχνείο έχει βασικό ρόλο σε κάθε αγώνα των μαθητ(ρι)ών, φοιτητ(ρι)ών και νέων. Σήμερα ο αποκλεισμός του ΕΜΠ από την κοινωνία και τα αγωνιζόμενα κομμάτια της, παράλληλα με το γενικό καθεστώς αστυνομοκρατίας συνολικά της περιοχής των Εξαρχείων και του κέντρου της Αθήνας, επιχειρεί να σβήσει από τον χάρτη την αντίσταση. Όταν οι ζωές μας συνεχώς λεηλατούνται, η μόνη λύση δεν είναι άλλη από τη συλλογικοποίηση, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και την αναρχία.

Την Δευτέρα 15 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε κατάληψη της πρυτανείας του ΕΜΠ από κόσμο του Αναρχικού/Αντιεξουσιαστικού χώρου που δραστηριοποιούνται στο φοιτητικό πεδίο έναντια στη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τη γενικότερη συστηματική σήψη. Η κατάληψη δέχτηκε κρατική καταστολή, με πρυτανική εντολή, με τεράστιες αστυνομικές δυνάμεις να εισέρχονται στο πανεπιστημιακό campus της Πολυτεχνειούπολης όπου και ακολούθησε ένα πολύωρο ανθρωποκυνηγητό, ξυλοδαρμοί και συλλήψεις σε φοιτητές που βρίσκονταν στις καταλήψεις των σχολών, της πρυτανείας και ευρύτερα στο campus και αντιτίθονταν στην εισβολή των μπάτσων εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Για άλλη μια φορά βλέπουμε πως οι πρυτανικές αρχές και ο κάθε φιλοχρήματος και ματαιόδοξος πρύτανης όπως ο νέος πρύτανης του ΕΜΠ Ι.Χατζηγεωργίου που συνεργάστηκε πλήρως με τον Χρυσοχοΐδη, λειτουργούν ολοκληρωτικά σαν τσιράκια του κράτους, καλώντας τους μπάτσους με την πρώτη ευκαιρία να καταπατήσουν το άσυλο και να καταστείλουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης. Το άσυλο δεν θα έπρεπε να δεχόμαστε ότι αποτελεί παρελθόν, αλλά αντίθετα να αντιστεκόμαστε συνέχεια στην άρση και καταπάτηση του και να το υπερασπιζόμαστε. Δεν θα αφήσουμε κανένα κράτος να πετύχει την αποστείρωση των πανεπιστημίων και την αστυνομοκρατία μέσα σε αυτά. Τα πανεπιστήμια είναι χώροι για όλη την κοινωνία και κανένα άτομο δεν μπορεί να αποκλειστεί από την πρόσβαση, τη δραστηριοποίηση και την πολιτικοποίηση μέσα σε αυτά. Εξάλλου το άσυλο δεν αποτελούσε μια θεσμική παραχώρηση του κράτους στην κοινωνία, αλλά είχε κατακτηθεί από αιματηρούς αγώνες στο παρελθόν.

ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΦΛΙΚΙ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ,

10,100 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

Ανοιχτή συνέλευση α/α ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση

 

 

 

Ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση

Η αναδιάρθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελεί διαχρονικά μία κεντρική επιλογή του Κράτους και συνδέεται άρρηκτα με την αναδιάρθρωση των σχέσεων εργασίας αλλά και ευρύτερα με τη διαδικασία του κοινωνικού μετασχηματισμού. Από τον νόμο Γαβρόγλου το 2018 με την “ανωτατοποίηση” της τεχνολογικής εκπαίδευσης και τις συγχωνεύσεις τμημάτων, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου το 2019 ως κομμάτι της ευρύτερης αντιεξεγερτικής πολιτικής του Κράτους, την εξίσωση πτυχίων ΑΕΙ ιδιωτικών κολλεγίων μειώνοντας την αξία του ενιαίου πτυχίου των δημοσίων πανεπιστημίων, τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη που επιχείρησε να βάλει τους πραιτοριανούς του Κράτους μέσα στις σχολές, την Ελάχιστη Βάσης Εισαγωγής που οξύνει τους ταξικούς φραγμούς αφήνοντας κάθε χρόνο 35.000 μαθητές εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το ν + ν/2 που εντατικοποιεί τις σπουδές μας, μέχρι τον νέο νόμο πλαίσιο που φέρνει τα νέα πειθαρχικά, επί πληρωμή μεταπτυχιακά και τους μάνατζερς που ουσιαστικά διοικούν τους πανεπιστημιακούς χώρους, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του εγχώριου και διεθνούς Κεφαλαίου. Όλες αυτές οι αλλαγές που συνοδεύτηκαν με τόνους χημικών και ξύλου, και εκατοντάδες συλλήψεις φοιτητών/τριών συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε σήμερα το πανεπιστήμιο των ταξικών φραγμών και της καταστολής.

Εντός του μήνα που διανύουμε ετοιμάζεται να κατατεθεί στη Βουλή προς ψήφιση το νέο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το οποίο προβλέπει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, παρακάμπτοντας το άρθρο 16 του Συντάγματος. Το νομοσχέδιο “Ελεύθερο Πανεπιστήμιο”, όπως το ονομάζουν οι ισοπεδωτές οτιδήποτε δημόσιου και ελεύθερου, έρχεται να επισφραγίσει το τέλος της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, αφήνοντας τις σπουδές, τα πτυχία, το μέλλον, και τις ζωές μας στο έλεος της αγοράς, των επενδυτών, και των μανατζαρέων. Παράλληλα, στο τέλος του 2023 κατατέθηκε προς δημόσια διαβούλευση το τρίτο κατά σειρά μέσα στα τελευταία 5 χρόνια σχέδιο τροποποιήσεων και παρεμβάσεων του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας. Τροποποιήσεις που απεκδύονται πλήρως τα φιλελεύθερα χαρακτηριστικά του δικαιικού συστήματος και φανερώνουν πλήρως την ίδια την ουσία της κρατικής επιβολής πάνω στο κοινωνικό σώμα.

Αυτές οι δύο παράλληλες μεταρρυθμίσεις αποτελούν την αποκρυστάλλωση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Επιδιώκουν παράλληλα ένα χτύπημα τόσο στις πρακτικές και τα μέσα αγώνα των κινημάτων της μεταπολιτευτικής περιόδου, όσο και στην αποϊδεολογικοποίηση του πανεπιστημίου ως κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Η αλλαγή του κοινωνικού παραδείγματος, το τέλος της μεταπολίτευσης όπως εξαγγέλουν οι κρατιστές, δεν είναι τίποτε άλλο από τον ίδιο τον εκμηδενισμό κάθε πιθανής αναταραχής απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Διότι το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα μέσα στις τελευταίες 5 δεκαετίες κατάφερε, όχι μόνο να μπλοκάρει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, αλλά να “ανοίξει” τους δρόμους για συνολικότερες διεκδικήσεις από ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Από τον νόμο 815 και το κίνημα των καταλήψεων του 78-79, τις μαθητικές καταλήψεις το 1991 ενάντια στον νόμο Κοντογιαννόπουλου, τον αγώνα ενάντια στον νόμο Αρσένη το 1999, στο κίνημα των καταλήψεων το 06-07 που όρισε νέες στρατηγικές και μεθόδους στον ταξικό πόλεμο. Οι αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν και οι αγώνες που δόθηκαν δεν αποτελούν μονάχα μία παρακαταθήκη για το σήμερα, αλλά αποτέλεσαν και αιτία μεγαλύτερων κοινωνικών εκρήξεων με αποκορύφωμα την Δεκεμβριανή εξέγερση του 2008. Με κοινό τους σημείο το πανεπιστημιακό άσυλο οι κοινωνικοί αυτοί αγώνες χαράχθηκαν μέσα στην συλλογική μνήμη και άφησαν το αποτύπωμα τους εμπνέοντας τους αγωνιζόμενους και τις αγωνιζόμενες σήμερα.

Για εμάς, ως αναρχικοί και αναρχικές, σκοπός δεν είναι απλά να επαναλάβουμε το παρελθόν αλλά να το ξεπεράσουμε. Ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση οφείλει να είναι συνολικότερος και να μην στοχεύει σε μια ρεφορμιστική κατάληξη. Να αποτελέσει την αφορμή και την αφετηρία για διεκδικήσεις που σπάνε τα αμιγώς συντεχνιακά όρια του φοιτητικού χώρου και να αποσκοπούν σε απαιτήσεις που συμπεριλαμβάνουν το σύνολο της καθημερινότητας και του φυσικού κόσμου. Έξω από τις λογικές των ειδικών της πολιτικής, να ορίσουμε εμείς τις απαιτήσεις και το εύρος του αγώνα στοχεύοντας στο κοινωνικό του άνοιγμα και στην μαζικοποίηση του κινήματος συνδέοντας το με ευρύτερα κοινωνικά υποκείμενα και αγώνες, στην ριζοσπαστικοποίηση των μέσων αγώνα και στην αδιαμεσολάβητη και αυτοοργανωμένη πάλη ενάντια σε Κράτος και καπιταλισμό. Με συμμετοχή στους φοιτητικούς μας συλλόγους και συγγραφή ανοιχτών πλαισίων βασισμένα στις αρχές της άμεσης δράσης και της συμμετοχικότητας, πορείες με διακριτή πολιτική παρουσία, καταλήψεις διαρκείας που θα αποτελέσουν κέντρα αγώνα και πολιτικής ζύμωσης, μαζικές συγκρούσεις στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα ανυπακοής.

Γιατί αν ρεαλισμός είναι η εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού, οι εκατοντάδες νεκροί πρόσφυγες και μετανάστριες στα χερσαία και υδάτινα σύνορα, οι 16χρονοι νεκροί από τις σφαίρες των μπάτσων, η μαζική σφαγή στις ράγες των τρένων, τα 135 εργατικά ατυχήματα μέσα σε έναν χρόνο, τα κυκλώματα trafficking και οι παιδοβιαστές, η μαφία και τα συμβόλαια θανάτου, οι νεκροί στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία, οι εξώσεις πρώτης κατοικίας, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, τότε εμείς αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο μη ρεαλιστικό. Έναν κόσμο ουτοπικό που αξία δεν θα έχει το κέρδος αλλά ο άνθρωπος και η φύση, που θα μπορούν όλοι οι άνθρωποι να έχουν ισότιμες ευκαιρίες και προοπτική, έναν κόσμο που ο κοινωνικός πλούτος θα διανέμεται σε αυτούς που τον παράγουν και η επιστήμη θα υπηρετεί την κοινωνία. Έναν κόσμο χωρίς σύνορα και στρατούς, χωρίς σκλάβους και αφεντικά, χωρίς κράτη και θεούς. Τον κόσμο της Αναρχίας και του Ελευθεριακού Κομμουνισμού.

ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΤΡΟΦΗ-ΣΤΕΓΑΣΗ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας