ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ, ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ, ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
H δεξιά κυβέρνηση ως πιστή μαριονέτα του καπιταλισμού και δη του νεοφιλελευθερισμού, σπεύδει στη ψήφιση τριών αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων (ΑΕΙ, ΤΕΕ, “ανοιχτό” σχολείο) που προωθούν βίαια αντιδραστικές αλλαγές και βαθαίνουν την επιχειρηματικοποίηση της “δημόσιας” εκπαίδευσης, Για το λόγο αυτό έχει βάλει ως προμετωπίδα προπαγάνδισης τα παπαγαλάκια της (πολιτικά στελέχη, εφημερίδες, τηλεμαϊντούς, δημοσιογράφους,”ειδικούς” κ.λπ.) να μας πείσουν ο,τι οι αλλαγές αυτές γίνονται σε συνάρτηση με τις αλλαγές στο σύγχρονο κόσμο. Ισχυρά πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα, εγχώρια και υπερεθνικά, προσβλέπουν στην επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου καθώς αναζητούν απεγνωσμένα νέα πεδία κερδοφορίας. Στόχος είναι η εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που εκχωρεί όλο και περισσότερους τομείς στο ιδιωτικό κεφάλαιο, μετατρέποντάς τους σε αντικείμενο κερδοφορίας.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ
Από το 1998 ακόμα, το ενδιαφέρον της κρατικής εξουσίας και των υπουργείων εκπαίδευσης, ήταν να καταργήσει κάτι που το ίδιο το σύστημα δημιούργησε σε μία φάση της εξέλιξής του. Τη “δημόσια”, μαζική εκπαίδευση, που απλά πλέον δεν τη χρειάζεται. Θέλει να ιδιωτικοποιήσει το πανεπιστήμιο μεταβάλλοντας το περιεχόμενό του και τον προσανατολισμό του, συνδέοντάς το με την αγορά εργασίας. Την πειθάρχηση, την καταστολή και την κοινωνική αναπαραγωγή μπορούσε να την πετύχει με διαφορετικούς και πιο αποτελεσματικούς τρόπους, με μεθόδους που μπορούσαν να ελέγχουν ασφυκτικά το σύνολο της κοινωνίας. Επένδυσε γι αυτό στα ΜΜΕ και την καταστολή. Παράλληλα με τις τότε προθέσεις για ευρωπαϊκό ενιαίο χώρο εκπαίδευσης, το κεφάλαιο χρειαζόταν ένα έμψυχο υλικό δυναμικό για την αγορά εργασίας και γι αυτό είχε εναποθέσει αυτή την ανάγκη του σε έναν χώρο που ονομάζεται μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση που συνδέεται επίσης αυτός ο χώρος με μορφές εργασίας πρωτόλειου καπιταλισμού, με χιλιάδες απλήρωτους ωρομίσθιους εργαζόμενους στην εκπαίδευση.
Σχεδόν από το 2001 και μετά υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια καινούργιων κατευθύνσεων μέσα στα πανεπιστήμια, η οποία πραγματοποιείται με διάφορους τρόπους: από τα προγράμματα σπουδών μέχρι τις επιχορηγήσεις και την έρευνα, ερευνητικά προγράμματα που γίνονται για λογαριασμό του κεφαλαίου, του στρατού ή της αστυνομίας. Οι χρηματοδοτήσεις λειτουργούν ως μηχανισμός λογοκρισίας και ευθυγράμμισης με τις κυρίαρχες απόψεις. Δεν μπορούμε επίσης να παραβλέψουμε τις έρευνες που διαρθρώνονται έτσι ώστε να καταλήξουν σε σχετικά προκαθορισμένα συμπεράσματα (π.χ. εξετάσεις PISA) ή στηρίζονται σε διαστρεβλωμένα στοιχεία (π.χ. περιπτώσεις ΟΟΣΑ για την ελληνική εκπαίδευση). Eμπορευματοποίηση και κατηγοριοποίηση προγραμμάτων σπουδών, σχολών και πανεπιστημίων, προσοντολόγιο Γαβρόγλου που εκτόξευσε τα δίδακτρα στα προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών, ίδρυση και λειτουργία ξενόγλωσσων προπτυχιακών προγραμμάτων με δίδακτρα, προγράμματα δια βίου εκπαίδευσης με δίδακτρα, εμπορική εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας και των υποδομών των πανεπιστημίων, βιομηχανικά διδακτορικά και εμπορική εκμετάλλευση της έρευνας και καινοτομίας που παράγεται στα πανεπιστήμια και άνοιγμα της ανώτατης εκπαίδευσης στο επιχειρηματικό κεφάλαιο. Σαν συνέχεια το νομοσχέδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις των πανεπιστημίων έρχεται ως επιστέγασμα των αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης που προωθούνται από τις κυβερνήσεις της τελευταίας 18ετίας τουλάχιστον. Από τότε ακόμα δεν περίμεναν την παράκαμψη του άρθρου 16 για να πραγματώσουν ένα ημιεπιχειρηματικό πανεπιστήμιο.
ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣΟΜΕΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ
Λίγα χρόνια πριν περνούν νομοσχέδια για την πανεπιστημιακή αστυνομία και στα σκαριά μπάρες, μαγνητικές κάρτες ή QR codes, κάμερες, αυστηροί έλεγχοι και πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου με τους μπάτσους να βολτάρουν μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους και να εισβάλουν εντός των κτηρίων μετά από κάλεσμα του κάθε πρύτανη …μια εικόνα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Και μια και ένας από τους πρωταρχικούς στόχους στην ατζέντα της εξουσίας στη παρούσα περίοδο είναι η καταστολή του ανατρεπτικού χώρου (κυρίως οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι) εκτός αλλά και εντός πανεπιστημίων (στέκια και καταλήψεις στο στόχαστρο, από μετατροπή τους σε …βιβλιοθήκες μέχρι ολικών κατεδαφίσεων), ένας αποστειρωμένος χώρος από ζυμώσεις, κινηματικές και ριζοσπαστικές διαδικασίες, είναι για τους κυρίαρχους το κύριο ζητούμενο. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που ευαγγελίζονται τώρα είναι το κερασάκι γι αυτούς και σ αυτόν το τομέα, μιας και είναι σπάνιες οι περιπτώσεις σε ιδιωτικά πανεπιστήμια και σχολεία να συντελούνται αποχές, διαμαρτυρίες και κινηματικές δραστηριότητες. Η ανάπτυξη ιδιωτικών ΑΕΙ θα συντελούσε στην παγίωση ενός ανεξέλεγκτου αυταρχικού πλαισίου λειτουργίας ενάντια στην ύπαρξη απαρχής αγώνων. Οι όροι ανάπτυξης τάσεων αμφισβήτησης θα φαντάζουν όνειρα θερινής νυκτός, οι φοιτητές θα είναι πελάτες με δίδακτρα που θα αδυνατούν να κριτικάρουν το οτιδήποτε διεξάγεται στο εσωτερικό του. Κάθε προσπάθεια ανάπτυξης κριτικής σκέψης και θεωρίας σταματά στην πόρτα της καπιταλιστικής επιχείρησης. Στα ιδιωτικά πανεπιστήμια η σκέψη και η έκφραση ελεύθερης γνώμης θα είναι κάτω από ασφυκτικό έλεγχο.
Πέρα από όλα τα παραπάνω τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα επιφέρουν ένα μέλλον μισο-εκπαίδευσης ή διαρκούς και αγχώδους κατάρτισης, σκλαβιάς – απόλυτης εξάρτησης από την επιχείρηση, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, με φτώχεια και κυνήγι επιβίωσης. Θα προχωρούν αξιολογώντας τις πνευματικές δραστηριότητες με βάση την ποσοτικοποίηση και την αποτελεσματικότητα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Με δίδακτρα και πλήρη εμπορευματοποίηση και πρόσβαση μόνο για όσους έχουν να πληρώσουν βαθαίνοντας με αυτό τον τρόπο ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες. Με εξισωμένα πτυχία αυτών των ιδιωτικών επιχειρήσεων με τα σημερινά πανεπιστήμια, με απουσία ΕΒΕ (αφού αυτήν την τοποθέτησαν σαν εμπόδιο πρόσβασης στα πανεπιστήμια μαζί με την σκόπιμη έλλειψη χρηματοδότησης) για να δέχονται όσους περισσότερους πελάτες μπορούν. Οι πελάτες αυτοί μετά την αποφοίτησή τους θα είναι εν δυνάμει δικαιούχοι προνομίων μέσω της διαπλοκής με μηχανισμούς εξουσίας, Επιχειρήσεις που στοχεύουν στην άγρα πελατών με σκοπό το κέρδος, χωρίς έρευνα, ακαδημαϊκότητα και ακαδημαϊκή ελευθερία.
ΟΥΤΕ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΥ
Αμφισβητώντας το νέο τύπο ιδιωτικού πανεπιστημίου δε σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε το πανεπιστήμιο παλαιού τύπου, έναν χώρο όπου για να περάσεις πρέπει να δώσεις μεγάλα ποσά στα φροντιστήρια και να μπεις στο σχιζοειδή θεσμό των εξετάσεων, να βαφτιστείς στην κολυμβήθρα των ατέλειωτων ωρών διαβάσματος, της παπαγαλίας, του ανταγωνισμού. Αφού καταφέρεις και περάσεις αυτό που θα συναντήσεις είναι, πέρα από λογικές αυθεντίας, άλλον έναν Γολγοθά εσωτερικών εξετάσεων, θα βρεις μπροστά σου ένα πλέγμα ιεραρχίας, εξουσίας, αλλά και αυθαιρεσίας και συγκεντρωτικής διοίκησης, τον άκρατο ανταγωνισμό και ατομικισμό. Θα συναντήσεις ένα μάτσο κομματόσκυλα που θα προσπαθούν να χτίσουν την πολιτική τους καριέρα. Θα βρεις δίδακτρα για τις μεταπτυχιακές σπουδές. Επιχειρηματικές δραστηριότητες και στοχευμένες ερευνητικές εργασίες για ΝΑΤΟ και στρατοκρατικούς οργανισμούς, αλλά και για πολυεθνικές και μετατροπή της βασικής έρευνας σε επικερδή εφαρμοσμένη έρευνα.
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ.
Το ίδιο συμβαίνει στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Καταρχάς για να ακριβολογούμε, μιλάμε για κρατικό σχολείο και όχι δημόσιο. Η παιδεία ποτέ δεν ήταν δημόσια με την ακριβή έννοια του όρου. Το σχολείο είναι ένας ιμάντας παραγωγής και αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας της άρχουσας τάξης. Ο ιδεολογικός του ρόλος είναι συγκεκριμένος. Κράτος το αφεντικό της εκπαίδευσης, νόμοι, αποφάσεις και κανόνες που προωθούνται με απόλυτη ιεραρχία από ΟΟΣΑ, ΕΕ και ΣΕΒ στα υπουργεία, τις διευθύνσεις εκπαίδευσης κλπ. Μέσα από τις σχολικές γιορτές έχουμε την αναπαραγωγή διαφόρων ιστορικών μυθευμάτων. Κατά δεύτερον, στρατιωτικοποιεί τους μαθητές και τους βάζει σε μια διαδικασία με μπηχεβιοριστικές μεθόδους λειτουργίας. Επίσης, συντελεί στην κατανομή του μελλοντικού εργατικού δυναμικού γι’ αυτό έχει και την κατηγοριοποίηση των μαθητών μέσω βαθμολογίας. Αποτελεί ένα εξεταστικό κάτεργο που βάζει τους μαθητές σε διαδικασίες σκληρά εργαζόμενου ειδικά στις τελευταίες τάξεις του λυκείου με έξτρα φροντιστήρια, εντατικοποίηση διαβάσματος πέρα από το σχολικό ωράριο κλπ.
Η ιδιωτικοποίηση πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης συνίσταται μέσω της αξιολόγησης και της κατηγοριοποίησης των σχολείων με προοπτική εμπλοκής εταιριών και ιδιωτών για χορηγίες. Στην επαγγελματική εκπαίδευση με το νομοσχέδιο για την συγχώνευση ΔΙΕΚ και ΕΠΑΛ σε ένα μόρφωμα, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα όσον αφορά την ιδιωτικοποίηση. Μάνατζερ θα βρίσκεται πάνω από διευθυντή και υποδιευθυντές, συγχωνεύσεις και καταργήσεις ειδικοτήτων ανάλογα με το την κρίση των τοπικών Δήμων περί του σε ποιες ειδικότητες υπάρχει εργασιακή ζήτηση ή όχι, εμπλοκή ιδιωτών και εταιριών στα προγράμματα σπουδών. Με την σύμπνοια και καθοδήγηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΟΟΣΑ, του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και των εργοδοτικών ενώσεων, τρία χρόνια μετά τον νόμο Κεραμέως για τις μεταγυμνασιακές Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης και την κατηγοριοποίηση των σχολείων με βάση την αξιολόγηση, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των ΕΠΑΛ, βάζοντας λουκέτο σε ολόκληρα σχολεία και τινάζοντας στον αέρα οργανικές θέσεις εκπαιδευτικών. Οι απόφοιτοι/ες μαθητές/τριες των ΕΠΑΛ θα είναι ακόμη πιο φθηνοί και αναλώσιμοι εργαζόμενοι. Στην πρωτοβάθμια επίσης έχουμε το άνοιγμα ιδιωτικοποίησης προσχολικής αγωγής 0-6. Από την άλλη έχουμε χτυπήματα στα σωματεία εκπαιδευτικών με διώξεις και πειθαρχικά, ποινικοποιήσεις απεργών και προσπάθεια φακελώματος “κατά παραγγελία” του νόμου Χατζηδάκη για τα εργασιακά. Η επέκταση της ελαστικής εργασίας στην εκπαίδευση (οι αναπληρωτές αποτελούν το 1/3 του εκπαιδευτικού σώματος), η κατάργηση των σχολικών επιτροπών, η ένταση του αυταρχισμού, των αυθαιρεσιών και των διώξεων, η προώθηση μιας σειράς αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων το αμέσως επόμενο διάστημα (νέος διαγωνισμός ΑΣΕΠ, “ελεύθερη” επιλογή σχολείων από τους γονείς, εθνικό απολυτήριο συνδεδεμένο με τη σκληρή εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων) δεν είναι αποσπασματικά μέτρα, αλλά εντάσσονται σε μια συνολική αναδιάρθρωση μετάλλαξης της “δημόσιας” εκπαίδευσης, δίνοντας τη βορρά στο κεφάλαιο και στις “ανάγκες” της αγοράς. Mπαράζ αντιεκπαιδευτικών μέτρων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης (ιδιωτικά ΑΕΙ, Εθνικό Απολυτήριο, Τεχνική Εκπαίδευση παραδομένη στις δυνάμεις της αγοράς, διαγωνισμό ΑΣΕΠ, ελεύθερη επιλογή σχολείου, εξετάσεις PISA, κ.ά.) που αποδομούν ό, τι απέμεινε από τα “δημόσια” σχολεία και πανεπιστήμια και προωθούν την ωμή ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της παιδείας.
ΟΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΕΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ Η ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Οι φοιτητές σήμερα αποτελούν το πιο οργανωμένο και πολυπληθές τμήμα αντίστασης. Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων και οι καταλήψεις είναι μια ριζοσπαστική προοπτική, η περιχαράκωση όμως σε στενά συντεχνιακά πλαίσια που αφορούν μόνο το πανεπιστήμιο και δεν αναφέρουν λέξη για τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις και την ιδιωτικοποίηση σε άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης, η εμμονή με συγκεκριμένες ώρες κινητοποιήσεων και κεντρικών πορειών που (μην γελιόμαστε, είναι πορείες φοιτητικές και κάποιων εργαζομένων στα πανεπιστήμια και όχι πανεκπαιδευτικές) δεν διευκολύνουν τη συμμετοχή και άλλων βαλλόμενων (μαθητών, εκπαιδευτικών κλπ), αναδεικνύει μια κοντόφθαλμη, οριοθετημένη και προβληματική αντιμετώπιση της εξουσιαστικής επίθεσης. Όσο δεν πλατυάζει και δεν απευθύνεται και σε άλλες κοινωνικές ομάδες ο λόγος της αντίστασης, τότε το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα, πέρα από τους άμεσα “μελλοθάνατους”, μένει αδιάφορο, αφού αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο αγώνας δεν τον αφορά άμεσα. Ο αγώναs για ένα άλλο πανεπιστήμιο και ένα άλλο σχολείο είναι συνυφασμένοs οργανικά με όλους τουs αγώνες εναντίον των κυρίαρχων αλλοτριωτικών και εκμεταλλευτικών σχέσεων, για τn χειραφέτηση της κοινωνίας. Αν επιτύχει θα σημάνει τnν απελευθέρωση της επιστήμης από τα στενά κεφαλαιοκρατικά όρια λειτουργίας της και τnν ανάδειξη της σε συλλογική απελευθερωτική δύναμη της ανθρωπότητας.
Η κρατικοκαπιταλιστική επέλαση είναι βίαιη και με ταχείς ρυθμούς για όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η ανάγκη σύνδεσης με όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα σε μια ανατρεπτική προοπτική είναι το απαραίτητο ζητούμενο για την επιβίωσή μας. Ανάδειξη και σύνδεση μιας σειράς κοινωνικών ζητημάτων: η εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών- τρένα, ρεύμα, λιμάνια, αεροδρόμια, υγεία- ακρίβεια ενοικίων, ενέργειας και καυσίμων, αυξήσεις βασικών προϊόντων, πλειστηριασμούς κατοικιών και εξώσεων, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η ανυπαρξία μέτρων για προστασία των δασών, αντιπλημμυρικών έργων, υπηρεσιών και υποδομών πολιτικής προστασίας, (η παραπέρα ιδιωτικοποίηση- εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών, η πλήρης εγκατάλειψή και παράδοσή τους στα επιχειρηματικά συμφέροντα, εκφράστηκε με τα εκατομμύρια στρέμματα καμένης γης, μαζί και ζωής, από τη Ρόδο ως την Κέρκυρα, τον Έβρο και την Αθήνα , την καταστροφή της φύσης, της λαϊκής περιουσίας και των ανθρώπινων ζωών), τον νόμο Γεωργιάδη και Χατζηδάκη για τα εργασιακά, τα εργατικά ατυχήματα, την κατάδειξη του ρόλου του ελληνικού κράτους στη συμμαχία με το κράτος του Ισραήλ και της συνενοχής στη σφαγή αμάχων της Γάζας και γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, ο συντονισμός με σωματεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα …. που θα συμπαρασύρει και άλλα κομμάτια της κοινωνίας σε μια δυναμική αντιπαράθεση με το Κράτος-Δυνάστη, με προοπτική την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας χωρίς εξουσία και αφέντες.
ΕΝΙΑΙΟΙ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Τροχιά στο Άπειρο