Παρόλο που αυτοί οι αναρχικοί ποτέ δεν κέρδισαν τον αγώνα τους για την ελευθερία του λαού, έκαναν πολλά για να αλλάξουν την κοινωνία και να προωθήσουν προοδευτικά ιδεώδη.
1. Νέστορ Μαχνό
«Πέντε από μας, ορφανά αδέλφια, ο ένας πιο μικρός από τον άλλον, μείναμε στα χέρια της φτωχιάς μας μάνας, που δεν είχε τίποτα στον κόσμο. Θυμάμαι ελάχιστα την πρώιμη παιδική μου ηλικία, στερημένη από τα παιχνίδια και τη διασκέδαση που είχαν τα άλλα παιδιά, θύματα της φρικτής ανάγκης και της φτώχειας που η οικογένειά μας έπρεπε να αντέξει, έως ότου τα αγόρια μεγαλώσουν αρκετά ώστε να μπορούν να βγάζουν τα προς το ζειν», έγραφε στα απομνημονεύματά του ο Νέστορ Μαχνό, διάσημος αναρχικός κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης και του Εμφυλίου Πολέμου στις αρχές του 20ού αιώνα.
Ο Μαχνό προσπάθησε να υλοποιήσει τα αναρχικά πολιτικά του ιδεώδη – τα «ελεύθερα Σοβιέτ»
Από αυτή τη φοβερή φτώχεια και απόγνωση γεννήθηκε ένας ηγέτης που συνέδεσε το όνομά του με τις κορυφαίες πολιτικές δυνάμεις εκείνης της εποχής και με τον τρόπο αυτό ενεπλάκη σε έναν άσπονδο αγώνα για την εξουσία μεταξύ των Κόκκινων (σοσιαλιστών επαναστατών) και των Λευκών (πιστών στο τσαρικό καθεστώς).
Ο Μαχνό ήταν εκπρόσωπος και, κατά καιρούς, ηγέτης της τρίτης δύναμης της Ρωσικής Επανάστασης, αν και δραστηριοποιούνταν στο έδαφος της σύγχρονης Ουκρανίας. Το αγροτικό κίνημά του υπήρξε σημαντικός παράγοντας κατά την τελευταία φάση του Εμφυλίου Πολέμου. Παρόλο που οι νικητές Μπολσεβίκοι συνέτριψαν τον Μαχνό, έπρεπε να κάνουν παραχωρήσεις στους αγρότες.
Ο Μαχνό δεν ήταν πάντοτε σε αντίθεση με τους Μπολσεβίκους, και στην πραγματικότητα είχαν πολλά κοινά όσον αφορά την ιδεολογία αφού ο Μαχνό υποστήριζε αναρχοκομμουνιστικές ιδέες. Συμμάχησε αρκετές φορές με τους Κόκκινους, δημιουργώντας ένα ενιαίο μέτωπο για την καταπολέμηση των Λευκών.
Ο Μαχνό και δεκάδες χιλιάδες αγρότες αναρχικοί μαχητές υπό την ηγεσία του συνέβαλαν στην ήττα των δυνάμεων του παλαιού καθεστώτος. Ήταν επίσης επιτυχημένος στη μάχη κατά των Μπολσεβίκων και θεωρείται ένας από τους καλύτερους επαγγελματίες των παρτιζάνικων τακτικών. Τα τεράστια συντάγματά του εξαφανιζόντουσαν συχνά μετά από μια μάχη, μόνο και μόνο για να επανεμφανιστούν εκεί που δεν τα περιμένανε και να χτυπήσουν σκληρά.
Ο Μαχνό προσπάθησε να υλοποιήσει τα αναρχικά πολιτικά του ιδεώδη – τα «ελεύθερα Σοβιέτ» – αυτοδιοικούμενα συμβούλια που θα κρατούσαν όλη την πολιτική εξουσία. Τα «ελεύθερα Σοβιέτ» του Μαχνό, ωστόσο, θα μπορούσαν να υπάρξουν μονάχα αν υπήρχε έλλειψη ισχυρής κυβέρνησης. Άσχετα με το ποιος κέρδιζε, οι Κόκκινοι ή οι Λευκοί, θα προέκυπτε ούτως ή άλλως ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος,» υποστηρίζει ο ιστορικός Βασίλι Τσβετκόφ. Ο Μαχνό τελικά μετανάστευσε και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του στη Γαλλία στα μέσα της δεκαετίας του 1930.
2. Πέτρος Κροπότκιν
Η πρώιμη ζωή του Πέτρου Κροπότκιν, που μερικές φορές αποκαλείται πατέρας του Ρωσικού αναρχισμού, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με αυτή του Μαχνό. Γεννήθηκε σε αριστοκρατική οικογένεια γαιοκτημόνων και κατείχε τον τίτλο του πρίγκιπα. Υπηρέτησε ως βοηθός του Αυτοκράτορα Αλέξανδρου του Β’, και αναγνωρίζεται ως καταξιωμένος επιστήμονας και γεωγράφος. Ωστόσο, επέλεξε ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι ζωής: την επανάσταση.
Ο Πέτρος Κροπότκιν μερικές φορές αποκαλείται πατέρας του Ρωσικού αναρχισμού
Συμμετείχε στην επαναστατική δραστηριότητα που σάρωσε τη Ρωσία στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και φυλακίστηκε αλλά κατάφερε να δραπετεύσει. Στη συνέχεια, έζησε στο εξωτερικό για δεκαετίες και ανέπτυξε τις αρχές της αναρχικής του θεωρίας. Το 1910, έδωσε τον ακόλουθο ορισμό του αναρχισμού στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα: Είναι «το όνομα που δίνεται σε μια αρχή ή στη θεωρία ζωής και συμπεριφοράς κάτω από την οποία η κοινωνία συλλαμβάνεται χωρίς κυβέρνηση· η αρμονία σε μια τέτοια κοινωνία επιτυγχάνεται όχι με την υποταγή σε νόμους ή με την πειθαρχία σε οποιαδήποτε εξουσία, αλλά με ελεύθερες συμφωνίες μεταξύ διαφόρων ομάδων…»
Παράλληλα, όμως, ήταν δυσαρεστημένος από τους Μπολσεβίκους μετά την Επανάσταση του 1917, παρόλο που ήθελαν να εκμεταλλευτούν το όνομα και τη νοημοσύνη του. «Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με κανενός είδους κυβέρνηση», συνήθιζε να λέει.
3. Μιχαήλ Μπακούνιν
Όπως και ο Πέτρος Κροπότκιν, έτσι και ο Μιχαήλ Μπακούνιν ήταν άλλος ένας αναρχικός με αριστοκρατική καταγωγή. Γεννήθηκε το 1814 σε οικογένεια ευγενών. Και ο ίδιος, όπως και ο Κροπότκιν, υπηρέτησε στο στρατό, ως αξιωματικός του πυροβολικού, αλλά σύντομα βαρέθηκε και εγκατέλειψε το στρατό.
«Παλεύοντας για το αδύνατο, ο άνθρωπος ανέκαθεν πέτυχε ό,τι ήταν δυνατό,» συνήθιζε να λέει ο Μπακούνιν
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1830 ο Μπακούνιν βυθίστηκε στη μελέτη της σύγχρονης φιλοσοφίας, κυρίως στα γραπτά του Γκέοργκ Χέγκελ, που χαρακτήρισε κατόπιν τη διδασκαλία του Χέγκελ ως την «άλγεβρα της Επανάστασης». Για να συνεχίσει την τελειοποίηση της χεγκελιανής φιλοσοφίας ο Μπακούνιν πήγε στο Βερολίνο.
Έλαβε μέρος στα επαναστατικά γεγονότα του 1848-49 στην Ευρώπη, συμμετέχοντας στην εξέγερση της Δρέσδης. Σύμμαχός του ήταν ο συνθέτης Ρίχαρντ Βάγκνερ. «Στη Δρέσδη, η μάχη στους δρόμους συνεχίστηκε για τέσσερις μέρες. … Σχεδόν όλοι οι εξεγερμένοι ήταν εργάτες από τα γύρω εργοστάσια. Στο Ρώσο πρόσφυγα Μιχαήλ Μπακούνιν βρήκαν έναν ικανό και ψύχραιμο ηγέτη,» έγραφε ο Καρλ Μαρξ, περιγράφοντας τα γεγονότα. Αυτός και ο Μπακούνιν συγκρούστηκαν έντονα αργότερα στην Πρώτη Διεθνή.
Για αυτό καθώς και για τις προγενέστερες προσπάθειές του να ενώσει τα Σλαβικά έθνη για την καταπολέμηση της Αυστριακής διακυβέρνησης στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων, καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο – τόσο στη Σαξονία όσο και στην Αυστρία. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια, και ο επαναστάτης τελικά εκδόθηκε στη Ρωσία.
Στη Ρωσία φυλακίστηκε και πάλι και πέρασε αρκετά χρόνια πίσω από τα κάγκελα προτού εξοριστεί στη Σιβηρία. Στις Αυστριακές φυλακές ήταν αλυσοδεμένος χειροπόδαρα, και στη Ρωσία έχασε τα δόντια του από σκορβούτο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1860 εγκατέλειψε τη Ρωσία για δεύτερη φορά για να σχεδιάσει επανάσταση από το εξωτερικό. Το 1863 προσπάθησε να διευκολύνει την Πολωνική εξέγερση εναντίον της Ρωσικής διακυβέρνησης, αλλά συντρίφτηκε γρήγορα. Στη συνέχεια μετακόμισε στην Ιταλία όπου συναντήθηκε με τον Γκαριμπάλντι και ίδρυσε τη Διεθνή Αδελφότητα, μια μυστική οργάνωση επαναστατών που διατηρούσε πυρήνες σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.
Στην Ιταλία ανέπτυξε την αναρχική του διδασκαλία. Η ώθηση των επιχειρημάτων του στράφηκε εναντίον του κράτους: «Όσο υπάρχει το Κράτος θα υπάρχει η κυριαρχία μιας τάξης από μια άλλη και σαν αποτέλεσμα ή υποδούλωση. Κράτος χωρίς υποδούλωση δεν είναι νοητό και γι’ αυτό το λόγο είμαστε εχθροί του Κράτους.»
Με αυτόν τον τρόπο συγκρούστηκε με τους Μαρξιστές. Είπε ότι «ο λαός δε θα νιώσει καθόλου ξαλαφρωμένος, όταν το ραβδί που τον χτυπάει θα πάρει τ’ όνομα του λαικού ραβδιού» όπου «ραβδί» εννοούσε και πάλι το κράτος.
«Παλεύοντας για το αδύνατο, ο άνθρωπος ανέκαθεν πέτυχε ό,τι ήταν δυνατό», αναγράφεται στην ταφόπλακα του Μπακούνιν στο νεκροταφείο της Βέρνης.
πηγή: https://aixmi.wordpress.com/2019/08/23/3-διάσημοι-ρώσοι-αναρχικοί-και-η-προσπά/
Μια ακόμα τετραετία εξουσιαστικής κοροϊδίας και στυγνής εκμετάλλευσης έφτασε στο χρονικό της τέλος. Μια νέα ίδια επόμενη μας περιμένει, ανεξαρτήτου νικητή. Ένα ολιγαρχικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα των πολυεθνικών, των εφοπλιστών, των οικονομικών κολοσσών, που όταν θέλει να περάσει τις πιο ακραίες αντικοινωνικές επιλογές του επιλέγει την δεξιά και την ακροδεξιά μαριονέτα του, ενώ όταν δημιουργούνται κοινωνικές αναταράξεις από αυτές τις επιλογές του, ετοιμάζει στο προσκήνιο να κυβερνήσει η αριστερή μαριονέτα του, περνώντας τις επιλογές με πιο ύπουλο τρόπο, με πιο αργούς ρυθμούς και με κοινωνικό προσωπείο για να καναλιζάρει την όποια κοινωνική δυσαρέσκεια. Αφού λίγο καιρό πριν την εκλογική διαδικασία γέμισαν πόλεις και επαρχίες με διαφημιστικά σε πόρτες, αυτοκίνητα, εισόδους πολυκατοικιών κλπ, λανσάροντας τις αποκρουστικές σκατόφατσες πολιτικών μπινέδων και τα άθλια κόμματά τους, ζητιανεύουν ψήφους για να μας φορτωθούν στους ώμους για την επόμενη τετραετία.
Και είναι απορίας άξιο, πώς η χειρότερη μεταπολιτευτικά τετραετία που διαχειρίζεται η δεξιά, στηρίχθηκε (και θα ξαναψηφιστεί) από 2- 2,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Αρχικά φαίνονται τεράστια τα νούμερα. Πέρα από ένα μικρό αριθμό αφελών και ευκολόπιστων της συστημικής, κυβερνητικής και κρατικής προπαγάνδας που θα φάει το παραμύθι, υπάρχει και ένας πολύ μεγάλος αριθμός που διαπλέκεται κατά μία έννοια με το κομματικό αλλισβερίσι, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Αν υπολογίσουμε όμως πόσος κόσμος διαπλέκεται μέσα από τις πελατειακές σχέσεις της κυβέρνησης, τότε θα καταλάβουμε και αυτά τα νούμερα. Μιλάμε για ένα δίχτυ δούναι και λαβείν. Η ψήφος-ρουσφέτι σημαίνει διορισμός σε φορέα, δήμο, εταιρία, επιχείρηση κλπ. Σημαίνει κομματικά μέλη και στενοί συγγενείς τους σε θέσεις κλειδιά (για να διευκολύνουν τους νέους αντικοινωνικούς νόμους, συμβάσεις και διατάξεις που θα περνάει το κάθε υπουργείο σε εντολή του ΟΟΣΑ και της ΕΕ) σε φορείς, σωματεία, διευθυντικές θέσεις κλπ. Το άτομο που θα “βολευτεί” κάπου, συνήθως κουβαλάει οικογένεια και στενούς φίλους οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις θα ψηφίσουν το “κόμμα-ευεργέτη”. Ειδικές άδειες για οποιαδήποτε διαδικασία (από απαλλαγές, μέχρι οικοδομικά τερτίπια, καταπατήσεις εκτάσεων κλπ). Ακόμα και μια υπόσχεση για μια πρόσληψη με ολιγόμηνη σύμβαση στην καθαριότητα του δήμου μπορεί να εμπλέξει πολλούς ανθρώπους στην εκλογική διαδικασία, ειδικά σε τοπικό επίπεδο. Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το δίχτυ περιλαμβάνει και επηρεάζει πολύ περισσότερο κόσμο από τα αυστηρά στενά κομματικά όρια. Σε συνδυασμό με τον άκρατο ατομισμό, τις καριέρες επί πτωμάτων, τον εύκολο πλουτισμό και το βόλεμα, δεν υπάρχει ηθικός φραγμός σ αυτή τη μερίδα ψηφοφόρων για άρνηση της εκλογικής δοσοληψίας. Ένας καθόλου αμελητέος αριθμός ψηφοφόρων τους επίσης, πιστοί στο δόγμα του “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, τους ψήφισε για να κάνουν αυτά που υποσχέθηκαν προεκλογικά: ακραίο νεοφιλελευθερισμό, ιδιωτικοποιήσεις, αυταρχισμό, φασιστικοποίηση, καταστολή, τσάκισμα των κοινωνικών αντιστάσεων, εκκένωση των πολιτικοποιημένων καταλήψεων, εκδικητικότητα στους πολιτικούς κρατούμενους, περιστολή στη δράση ανεξάρτητων συνδικάτων κλπ. Και ένας εξίσου μεγάλος αριθμός τους ψήφισε για να “εκδικηθεί” την προηγούμενη συριζαϊκή κυβέρνηση της κωλοτούμπας. Την “πρώτη φορά φασιστερά”, των μνημονίων, του νεοφιλελευθερισμού, της καταστολής, των περικοπών, της συνέχισης των επιταγών του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, των δεκάδων νεκρών στο Μάτι, των πολεμικών εξοπλισμών, της ψήφισης αντικοινωνικών μέτρων, της θέσπισης των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, των ιδιωτικοποιήσεων.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έχει ιστορικά παρακμάσει εξ αιτίας των εσωτερικών του αντιφάσεων. Όλες οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα για τη σωτηρία πρώτα των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών προσφέροντας δις και τρις στους μεγιστάνες του πλούτου, προερχόμενα απ’ την φοροληστεία των εργαζομένων ή από δάνεια που υποθηκεύουν τη ζωή και των επόμενων γενεών. Ούτε ο αυτοματισμός της αγοράς, ούτε οι κρατικές παρεμβάσεις των κυβερνόντων μπορούν να αντιμετωπίσουν τη κρίση και τις συνέπειές της. Ούτε οι εγχώριοι επικεφαλείς των διεφθαρμένων κυβερνήσεων τυλιγμένων στα σκάνδαλα και τη διαφθορά. Οι εξαρτήσεις που έχουν τα πολιτικά κόμματα με την οικονομική ολιγαρχία, τοπική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια, καθώς και οι δεσμεύσεις απέναντι στην Ε.Ε. και τους άλλους διεθνής οργανισμούς οικονομικής υποδούλωσης, δεν αφήνουν περιθώρια για «ξεσφίξιμο του ζωναριού», ανεξάρτητα από το ποιός θα κυβερνήσει. Από την μεταπολίτευση και ένθεν, η κοινωνία βιώνει στην καθημερινότητά της την βαρβαρότητα, την αγριότητα και τη σήψη της καπιταλιστικής γραφειοκρατίας. Συνεχώς παρακολουθούμε για σκάνδαλα, μίζες και διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών με επιχειρηματίες. Στην ουσία πολιτική χωρίς τις πλάτες και τις τσέπες των επιχειρηματιών και του Κεφαλαίου δεν γίνεται. Από το να εκλεγούν τα κόμματα και οι πολιτικοί, μέχρι να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα ή κάποιους νόμους, πρέπει να έχουν οικονομική στήριξη και πλάτες. Για τον προεκλογικό τους «αγώνα», αλλά και για τα ατομικά τους έξοδα πρέπει να διαθέτουν μια οικονομική «πηγή». Αν δεν προέρχονται από τις γνωστές οικογένειες του Κεφαλαίου, βρίσκουν κάποιους σπόνσορες προσφέροντάς τους ανταλλάγματα, «νομότυπα» ή «παράνομα». Έτσι αν παν αντίθετα με τα συμφέροντα της οικονομικής τους «πηγής», σταματάν να δέχονται και τα οικονομικά οφέλη.
Η άρνηση ψήφου, μέσα στις παρούσες συνθήκες δεν είναι αδράνεια και παραίτηση, αλλά πράξη εξέγερσης. Αυτός που απέχει συνειδητά είναι εν δυνάμει εξεγερμένος και ο εξεγερμένος δεν είναι δυνατόν να μην δράσει. Η εκλογική του αποχή συμβαδίζει με την ατομική του δραστηριοποίηση για το γκρέμισμα της παράλογης αυθαιρεσίας.
Υπάρχει ένας χώρος με επιβίβαση σε έναν πολυσύχναστο δρόμο στο Μπράιτον. Σφηνωμένο ανάμεσα σε ένα Oxfam και ένα Card Factory, δεν έχει φανταχτερή σήμανση, καμία σαφή ένδειξη για το τι συμβαίνει μέσα ή αν ο χώρος είναι καν ανοιχτός. Αλλά στους πίνακες που καλύπτουν τα παράθυρα υπάρχουν μερικές λέξεις: «Για ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην αμοιβαία βοήθεια και την εθελοντική συνεργασία: ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Να δημιουργηθεί ένα μερίδιο στη γενική ευημερία για όλους – η κατάρριψη των φυλετικών, θρησκευτικών, εθνικών, φυλετικών και σεξουαλικών φραγμών – για να αντισταθούμε στα οικολογικά καταστροφή και να αγωνιστούμε για τη ζωή μιας γης». Βρίσκομαι στο Cowley Club – στο αναρχικό συνεταιριστικό κοινωνικό κέντρο και στον μουσικό χώρο του Μπράιτον. Μέσα υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο και ένας χώρος καφέ με τίτλους όπως Prison: A Survival Guide, A Primer on Anarchist Geography και Crass Reflections. Πιο πέρα μέσα στο δωμάτιο υπάρχει μια τεράστια ψηφιδωτή τοιχογραφία που γράφει Αμοιβαία Βοήθεια & Συνεργασία, δίπλα σε έναν τοίχο στολισμένο με αφίσες που γράφει πράγματα όπως END SIEGE IN GAZA και The Only Good Fascist is a Dead Fascist. Ένας πίνακας ανακοινώσεων στα δεξιά μου είναι γεμάτος φυλλάδια και φυλλάδια για το κυνήγι αλεπούδων, το φράκινγκ και τις επερχόμενες πανκ παραστάσεις. Αυτός ο εθελοντικός χώρος άνοιξε το 2003 και φιλοξενεί συναυλίες πολλές φορές το μήνα, καθώς και οργανώνει εργαστήρια και ομιλίες, προσφέρει δωρεάν βιβλιοθήκη, λειτουργεί τράπεζα τροφίμων και υπερηφανεύεται ότι αποτελεί τη βάση για «έργα αφιερωμένα στην κοινωνική αλλαγή της βάσης .» «Δημιουργούμε επίσης έναν χώρο όπου διάφορες αναρχικές ομάδες μπορούν να οργανωθούν, όπως κυνηγοί σαμποτέρ ή οποιοδήποτε άλλο είδος τοπικής αναρχικής ομάδας, αν θέλουν να σχεδιάσουν άμεση πολιτική δράση», μου λέει ο Φλωράλης, ένας από τους εθελοντές. Η 27χρονη αφιερώνει τον χρόνο της κάθε εβδομάδα στο βιβλιοπωλείο, το καφέ και τη βιβλιοθήκη, ενώ εργάζεται και αλλού με πλήρες ωράριο. «Σημαίνει επίσης να παρέχεις έναν ζεστό χώρο για τους ανθρώπους και να ταΐζεις ανθρώπους που πεινούν». Ο χώρος πήρε το όνομά του από τον Χάρι Κάουλι της πόλης, ο οποίος ήταν βασικό πρόσωπο στην καταπολέμηση του φασισμού τη δεκαετία του 1930, καθώς και στην οργάνωση και την εκστρατεία για τους άστεγους και τις μειονεκτούσες κοινότητες στο Μπράιτον.
Η ακροδεξιά δραστηριότητα κλιμακώνεται στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία χρόνια, με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης κατά των διαδηλώσεων και την αυξανόμενη ρητορική κατά των μεταναστών και των προσφύγων που τροφοδοτούν το μίσος από πάνω προς τα κάτω. Η αντιπολίτευση του Εργατικού Κόμματος ήταν σε μεγάλο βαθμό άδολη μετά την αποτυχία του σχεδίου Κόρμπιν, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να εγκαταλείψουν το κόμμα ή να εγκαταλείψουν εντελώς την πολιτική του Γουέστμινστερ. Επιπλέον, υπάρχει η απάντηση της κυβέρνησης στην πανδημία, η οποία αγνόησε τις συμβουλές των επαγγελματιών υγείας και επικεντρώθηκε στην παροχή κερδοφόρων συμβάσεων στους συντρόφους τους. Αυτό έθεσε την κοινωνική μέριμνα και το καθήκον στα χέρια του λαού. Σε αυτό το σκηνικό, αναρχικές αξίες έχουν αναδυθεί σε απροσδόκητα –και μάλιστα mainstream– μέρη. Ένα από τα οποία ήταν η απάντηση αμοιβαίας βοήθειας στην πανδημία. «Κάποιος μου έστειλε έναν σύνδεσμο για το One Show στο BBC. Ξέρεις, πραγματικά γυαλιστερό, χαρούμενο και χαρούμενο πρόγραμμα», μου λέει ο αναρχικός συγγραφέας Dr Jim Donaghey από το σπίτι του στο Μπέλφαστ. «Πολύ σπάνια βλέπεις κάτι πολιτικό εκεί, αλλά κάλεσαν έναν από τους ανθρώπους που δημιούργησαν το δίκτυο COVID Mutual Aid UK στον καναπέ για να συνομιλήσουν. Είναι αναρχικοί και κάθονταν εκεί και μιλούσαν για τις αρχές της αλληλοβοήθειας. Όλοι έγνεψαν καταφατικά, «Είναι υπέροχο. Όλοι βοηθούν ο ένας τον άλλον, αυτό είναι φανταστικό!» Υπήρχαν 4.300 ομάδες αμοιβαίας βοήθειας που δημιουργήθηκαν από εθελοντές κατά τη διάρκεια της πανδημίας για να βοηθήσουν στην παροχή τροφίμων και των άλλων βασικών αγαθών σε κοινότητες σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. από το Λονδίνο στο Νιούκαστλ, τη δυτική Ουαλία έως τη Γλασκώβη. Υπολογίζεται ότι αυτά τα έργα βάσης είχαν έως και τρία εκατομμύρια εθελοντές στο ύψος τους και τέσσερα στα δέκα κέντρα εξακολουθούν να είναι ενεργά. Μέχρι το τέλος του 2021, οι Τόρις προσπάθησαν να τους κατακτήσουν, αποκαλώντας την απάντηση «συντηρητισμό που διοικείται από την κοινότητα». Ωστόσο, ο Δρ Donaghey – ένας αυτοαποκαλούμενος «πανκ αναρχικός που εργάζεται στον ακαδημαϊκό χώρο» στο Πανεπιστήμιο του Ulster – εξηγεί ότι η αλληλοβοήθεια είναι στην πραγματικότητα ένα βασικό δόγμα του αναρχισμού. Ένα θέμα που έχει να κάνει με τους ανθρώπους «να βοηθούν ο ένας τον άλλον σε δημοκρατική βάση για να διασφαλίσουν ότι οι ανάγκες ικανοποιούνται και όχι να περιμένουν το κράτος να μπει και να το κάνει για αυτούς». Η φράση επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον Ρώσο αναρχικό και ανθρωπολόγο Πίτερ Κραπότκιν στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο Mutual Aid: A Factor of Evolution (1902) δηλώνει ότι είναι παρούσα και ουσιαστική σε όλη την ανθρώπινη ιστορία και στο ζωικό βασίλειο. «Είναι βαθιά συνυφασμένη με όλη την προηγούμενη εξέλιξη της ανθρώπινης φυλής», γράφει.
Μια άλλη βασική αναρχική πεποίθηση είναι η κατάργηση του συστήματος της αστυνομίας και των φυλακών. Παρά το γεγονός ότι είναι φαινομενικά μια από τις πιο ακραίες και διχαστικές ιδέες, έχει μπει επίσης στην κύρια συζήτηση τα τελευταία χρόνια. Μετά τη φρικιαστική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ το 2020 και τα αμέτρητα άλλα βίντεο αστυνομικής βίας εναντίον έγχρωμων ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Black Lives Matter υιοθέτησε το #DefundThePolice ως ένα από τα σημεία εστίασής τους. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τη δολοφονία της Σάρα Έβεραρντ το 2021 και τη φυλάκιση του κατά συρροή βιαστή και πρώην αστυνομικού Ντέιβιντ Κάρικ τον περασμένο μήνα, πολλοί αμφισβητούν την αστυνομική εξουσία. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι ένας στους 100 αστυνομικούς στην Αγγλία και την Ουαλία αντιμετώπισε ποινικές διώξεις μόνο το 2022, προσθέτοντας περαιτέρω τη δυσπιστία του κοινού. Στο ραδιόφωνο του BBC τον Ιανουάριο, ακόμη και η συντηρητική επίτροπος της αστυνομίας και του εγκλήματος, Donna Jones, ζήτησε να «διαλυθεί» η Μητροπολιτική Αστυνομία μετά το επίπεδο διαφθοράς και χονδροειδών παραπτωμάτων που ήρθαν στο φως. «Πόσα χρήματα θα χρειαζόσουν το Συμβούλιο Τεχνών για να πυρπολήσεις ένα αστυνομικό αυτοκίνητο, κάθε βράδυ, για ένα ταξίδι ενός μήνα στο Fringe;» Η Liv Wynter φωνάζει στην αρχή του αντιαστυνομικού παιχνιδιού τους How To Catch a Pig. «Για κάθε ίδρυμα που καίγουμε μέχρι κάτω, αφήστε κάτι να αναπτυχθεί στη θέση του». Η Λιβ είναι θεατρικός συγγραφέας, ερμηνευτής, αναρχικός και υποστηρικτής των καταργήσεων από το Λονδίνο. Χρησιμοποιούν την απόδοση και τη δημιουργικότητά τους ως τρόπο για να μοιραστούν τις ιδέες τους, είτε μέσω του Δελτίου Τύπου της πανκ μπάντας τους είτε μέσω του κολεκτίβα DJ Queer House Party. «Η DIY [πανκ] σκηνή είναι γεμάτη από πολύ νεοφιλελευθερισμό και στους ανθρώπους αρέσει το γαμημένο Wet Leg να λέει «γάμα τους Τόρις» κάθε δεύτερη μέρα, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα», μου λέει η Liv σε μια βιντεοκλήση. “Το How To Catch a Pig φέρνει κοντά ανθρώπους που οργανώνονται. Προσκαλούμε κόσμο σε συναντήσεις, μοιράζουμε οδηγούς επέμβασης της αστυνομίας και οδηγούς επέμβασης στάσης και αναζήτησης”. 
Υπάρχουν αντιλήψεις για τους αναρχικούς ως βίαιους και για την αναρχία ως χάος. Έχοντας κατά νου την ομιλία της Liv για το κάψιμο των αστυνομικών αυτοκινήτων, τους ρωτάω αν αυτές οι αντιλήψεις είναι δίκαιες. «Για μένα, είναι μια στιγμή «δεν πρόκειται να είναι εύκολη»», λένε. «Η επανάσταση δεν πρόκειται να είναι ένα πολύ απλό πράγμα. Θα είναι μακρύ και δύσκολο και δύσκολο, και η αστυνομία θα γίνει μεγαλύτερη και πιο δυνατή, και θα πρέπει να πάρεις ένα όπλο στη συμπλοκή, ξέρεις τι εννοώ;» Όπως γράφει η Sarah Lamble στο βιβλίο της Κατάργηση της Αστυνομίας, η κατάργηση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα μοναδικό ή επαναστατικό γεγονός αλλά ως μια συνεχής διαδικασία – «ένας τρόπος ζωής και μια συλλογική προσέγγιση στην κοινωνική αλλαγή». Σε όλη την ιστορία, η κοινωνική αλλαγή οδηγήθηκε από σκληρές μάχες. Είτε πρόκειται για τα δικαιώματα των γυναικών, για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων ή για το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, τόσο η βίαιη όσο και η μη βίαιη άμεση δράση έχουν χρησιμοποιηθεί σε διάφορους βαθμούς για να κερδίσουμε οποιεσδήποτε ελευθερίες απολαμβάνουμε σήμερα. Ο Floralis μπήκε στον αναρχισμό διαβάζοντας για τον ακτιβισμό του Martin Luther King Jr, του Malcolm X και των Black Panthers ως έφηβος. «Μεγάλωσα ως έγχρωμος άνθρωπος σε μια αρκετά λευκή πόλη. Μπήκα σε μεγάλη ιστορία ακτιβιστών επειδή βίωνα ρατσισμό, αλλά δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε». Ως μη δυαδικό έγχρωμο άτομο, εξηγεί, ότι το να είναι αναρχικός είναι μέρος της ταυτότητάς της. «Αν περιηγηθείτε στο Μπράιτον, υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο τα περισσότερα τρανς άτομα που συναντάτε είναι αναρχικοί», εξηγεί. «Είναι επειδή εμείς ως κοινότητα έχουμε βοηθήσει τους εαυτούς μας περισσότερο από όσο μας έχει βοηθήσει η κυβέρνησή μας. Αν περιμένουμε να μας φροντίσει κάποιος άλλος, τότε απλά δεν θα επιβιώσουμε». Ακριβώς όπως ο Floralis, ο καθένας με τον οποίο μίλησα είχε τα δικά του προσωπικά σημεία εισόδου στον αναρχισμό που δεν συνεπάγεται απαραιτήτως τη χύτευση βιβλίων πολιτικής ιστορίας ή θεωρίας για να καταλάβεις τις βασικές του αξίες. Η μουσική, ειδικά το πανκ, είναι πύλη για πολλούς. Ο Dr Donaghey συνεπιμελήθηκε το Smash The System! – ένα βιβλίο που εξετάζει τη σχέση μεταξύ αναρχικού πανκ και αντίστασης, που καλύπτει συγκροτήματα, ακτιβιστές και αναρχικά κινήματα από την Κροατία μέχρι την Κίνα. Μεταξύ των συνεντεύξεων του είναι ο Asel Luzarraga, ένας Βάσκος μουσικός και συγγραφέας που πλαισιώθηκε και καταδικάστηκε για τρομοκρατία από την κυβέρνηση της Χιλής αφού έγραψε ιστολόγια που συζητούσαν τη βία του κράτους της Χιλής κατά των ιθαγενών Μαπούτσε. 
Πιο κοντά στο σπίτι, το black metal συγκρότημα Dawn Ray’d κυματίζει τη μαύρη σημαία από τότε που συνήλθαν στο Λίβερπουλ το 2015. «Η αναρχία προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη Anarkhia, που σημαίνει απλώς χωρίς κυβερνήτες», τραγουδιστής και βιολονίστας/τραγουδιστής Simon Barr μου λέει. «Νομίζω ότι είναι μια θαυμάσια εξήγηση, γιατί δεν σημαίνει χάος. Δεν σημαίνει απαραίτητα βία». Συνεχίζει λέγοντας ότι στην πραγματικότητα είναι ο καπιταλισμός που είναι εγγενώς βίαιος. «[Ο καπιταλισμός] χρησιμοποιεί τη βία για να κλέψει πόρους από όλο τον κόσμο. Μετακινεί και καταστρέφει και σκοτώνει αυτόχθονες πληθυσμούς που βρίσκονται στο δρόμο. Η βία είναι παντού γύρω μας όλη την ώρα. Μπορεί να μην το υποφέρετε μόνοι σας, αλλά συμβαίνει. Οπότε πιστεύω ότι όταν κάποιος ξεσπά ένα παράθυρο ή χτυπά γροθιές στο πρόσωπο ενός φασίστα στο κέντρο μιας πόλης, είναι τόσο κακό όσο τα εγκλήματα κατά της γης και τα εγκλήματα κατά των ανθρώπων που βλέπουμε να διαπράττονται συνεχώς από την άρχουσα τάξη;» Παρά τις μαχητικές απόψεις τους, ο Dawn Ray’d εμφανίστηκε πρόσφατα στο εξώφυλλο του Kerrang! – το μεγαλύτερο ροκ περιοδικό στο Ηνωμένο Βασίλειο. «Ήμουν πολύ προσεκτικός σε αυτόν τον νέο δίσκο για να είμαι όσο πιο πολιτικά άμεσος μπορώ, στιχουργικά», λέει ο Barr. «Προσπαθούμε να ζήσουμε αυτές τις ιδέες στην καθημερινή μας ζωή, στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας. Δεν έχουμε αποδυναμώσει καθόλου τις πεποιθήσεις μας. Για πολλούς ανθρώπους η έκκληση είναι η μαχητικότητα, νομίζω». Ωστόσο, δεν ήταν ένα ομαλό ταξίδι για το τρίπτυχο. Η black metal σκηνή είχε πρόβλημα με τον φασισμό και τον νεοναζισμό από τις απαρχές της στη Νορβηγία στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Στη Βρετανία υπήρξαν άμεσοι δεσμοί μεταξύ μουσικών του black metal και ακροδεξιών τρομοκρατικών ομάδων όπως το Order of the Nine Angles. «Παίξαμε ένα αντιφασιστικό φιλανθρωπικό σόου και βγάλαμε μια φωτογραφία με μια σημαία αντιφασιστικής δράσης έξω από το χώρο στο Lewisham. Αυτή η φωτογραφία [που απεικονίζεται παραπάνω] ανατινάχθηκε», λέει ο Barr. «Έχουμε ένα σωρό κακοποιήσεις στο διαδίκτυο. Ένα σωρό απειλές θανάτου. Όπως, εκατοντάδες και εκατοντάδες αρνητικές απαντήσεις σε αυτό». Αντί να τους τρομοκρατήσει, όμως, έκανε το συγκρότημα να διπλασιάσει τις αξίες του. Το νέο τους άλμπουμ, To Know The Light, δεν αφήνει πολλά σε ερμηνεία, ανοίγοντας με το κάλεσμα για δράση: «Γάμησε την αστυνομία, γκρέμισε τις φυλακές, γάμα το κράτος, διατάραξε τους μηχανισμούς του. Ρίξτε το ύφασμά του, δράση τώρα!». 
Αυτή η ιδέα των επαναλαμβανόμενων αγώνων επαναλαμβάνεται από τον Jay Kerr, έναν αναρχικό από το Λονδίνο που διευθύνει την εκστρατεία κατά του sweatshop No Sweat. Μου λέει από το τηλέφωνο ότι νιώθει ότι δίνει έναν παλιό αγώνα, όχι έναν νέο. «Οι μεγάλες μάρκες που εκμεταλλεύονται ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες χώρες και στον παγκόσμιο Νότο είναι απλώς μια επέκταση αυτού που συνέβη πριν από 100 χρόνια στο ανατολικό άκρο του Λονδίνου. Πολλές από τις λύσεις είναι επίσης παρόμοιες, όσον αφορά τους εργαζόμενους να μαζεύονται και να οργανώνονται και να αγωνίζονται για καλύτερους μισθούς και συνθήκες και πράγματα». Συνεχίζει αναφέροντας την Έμμα Γκόλντμαν, μια εργάτρια στο sweatshop που έγινε αναρχική επαναστάτρια, η οποία ανέλαβε άμεση δράση κατά των ειδοποιητηρίων στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο αείμνηστος ανθρωπολόγος και ακτιβιστής David Graeber υποστήριξε σε ένα δοκίμιο του 2004 ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ένας αιώνας αναρχικής επανάστασης. Προσθέτει τον αναρχισμό στο σύγχρονο πολιτικό μας τοπίο και επαινεί τις θετικές αλλαγές στην αναρχική δράση και σκέψη. Υπογραμμίζει επίσης τις «λεπτομέρειες» που λείπουν στο όραμα, όπως συγκεκριμένες εναλλακτικές λύσεις στα σύγχρονα νομοθετικά σώματα, δικαστήρια και αστυνομία, καθώς και πώς θα επιτευχθεί ένα αναρχικό πολιτικό όραμα με μη εξουσιαστικό τρόπο. Πέρα όμως από τα ακαδημαϊκά κείμενα, οι αναρχικές πεποιθήσεις δεν έχουν νόημα, εκτός κι αν τεθούν σε εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο. Είτε αυτό παρέχει τροφή και καταφύγιο σε όσους το χρειάζονται όπως το Cowley Club, μάχεται ενεργά τη γρήγορη μόδα όπως ο Jay at No Sweat, είτε παρέχει ένα παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος, όπως τα έργα αλληλοβοήθειας που εξακολουθούν να είναι διάσπαρτα σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Για τους ανθρώπους με τους οποίους μίλησα, ο ακτιβισμός έρχεται πρώτος και η θεωρία έρχεται δεύτερη. Υπάρχουν τεράστια εμπόδια που αντιμετωπίζουν όσοι προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά κανένα δεν είναι αρκετά μεγάλο ώστε να ακυρώσει τον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο. Για να παραθέσω το προαναφερθέν δοκίμιο του David Graeber, «Είναι ξεκάθαρα μια μακροπρόθεσμη διαδικασία. Αλλά τότε, ο αναρχικός αιώνας μόλις ξεκίνησε». 
Είτε είσαι αναρχικός είτε όχι, με την κοινωνική αναταραχή, την κρίση κόστους ζωής, την κλιματική κρίση, τις θρασύδειλες καταχρήσεις εξουσίας που βλέπουμε και την αυξανόμενη ανισότητα, είναι δύσκολο να μην αισθανόμαστε ότι το σημερινό σύστημα μας απογοητεύει. Στην πρόσφατη έκδοση του DOPE, ένας συγγραφέας που ονομάζεται «C» μας περιγράφει ως «ενοχοποιημένους σε ένα είδος καπιταλισμού ζόμπι: «Κανείς δεν πιστεύει πραγματικά σε αυτό, δεν είναι πια πραγματικά ζωντανός, αλλά εξακολουθεί να σκοντάφτει, αρνούμενος να πεθάνει. ” Έχοντας αυτό κατά νου, αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι ψάχνουν αλλού για απαντήσεις; Λειτουργεί πράγματι το σύστημα για κανέναν εκτός από τους εξαιρετικά πλούσιους αυτή τη στιγμή; Και δεν εξαρτάται από εμάς, τους ανθρώπους, να κάνουμε τον κόσμο πιο δίκαιο, πιο ευγενικό μέρος; Στο παρελθόν μπορεί να ήταν εύκολο να αγνοήσουμε τα ζητήματα που αντιμετωπίζει κατά μέτωπο ο αναρχισμός, όπως η απασχόληση, η ανισότητα, η καταπίεση και η αστυνομική διαφθορά, αλλά το 2023 αυτά τα ζητήματα ήρθαν να χτυπήσουν όλες τις πόρτες μας, δυνατά και πιο επειγόντως από ποτέ πριν.
Το ελληνικό όνομα του Τίκα ήταν Ηλίας Σπαντιδάκης. Γεννήθηκε στα Λουτρά Ρεθύμνου το 1886 και ο πατέρας του ονομαζόταν Αναστάσιος. Ο Ηλίας ήταν ένας πάρα πολύ έξυπνος νέος, με αίσθημα δικαιοσύνης, ανήσυχος, που διάβαζε ό,τι βιβλίο έπεφτε στα χέρια του και η γη της Κρήτης δεν τον χωρούσε. Όταν αποφάσισε να πάει στην Αμερική για να αναζητήσει την τύχη του, ο παππούς του δεν τον άφηνε. Η γιαγιά του επέμενε. «Aστον να ανοίξει τα φτερά του» του έλεγε. Και πήγε. Το 1906 σε ηλικία 20 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Πριν φύγει έβγαλε μια φωτογραφία φορώντας την παραδοσιακή κρητική στολή και την άφησε ως ενθύμιο στους συγγενείς του. Δεν επρόκειτο να ξανανταμωθούν. Στις ΗΠΑ μετέτρεψε το όνομά του στο αγγλοσαξονικό Λούης Τίκας (Luis Tikas), με το οποίο έμελλε να γραφεί στην ιστορία των συνδικαλιστικών αγώνων. Από το λιμάνι της Νέας Υόρκης πήγε στο Κολοράντο. Εγκαταστάθηκε στο Ντένβερ κι άρχισε να δουλεύει στα χαλυβουργία του Πουέμπλο καμιά τριανταριά μίλια μακριά, με ημερομίσθιο $1,75, για δώδεκα ώρες την ημέρα. Το 1910 ορκίστηκε Αμερικανός πολίτης και άνοιξε καφενείο στην οδό Μάρκετ του Ντένβερ, μια εργατική γειτονιά που έγινε η τοπική Greektown. Την εποχή εκείνη στο Ντένβερ ζούσαν 240 Έλληνες. Συμπτωματικά, απέναντι απ’ το καφενείο βρίσκονταν τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Wobblies). Ο Τίκας, είτε έγινε από την αρχή μέλος των Wobblies είτε όχι, ήταν αποφασισμένος να αφομοιωθεί στην καινούρια χώρα. Υπάρχουν πληροφορίες ότι ήταν επικεφαλής ενός συνδικάτου λούστρων που το 1910 έκαναν απεργία ζητώντας αύξηση 100% (από πέντε σε δέκα σεντς!). Άλλοι λένε πως δούλευε για μια ασφαλιστική εταιρία. Έτσι κι αλλιώς, ο Λούης Τίκας αναδείχτηκε σε ιδιαίτερη μορφή ανάμεσα στους συμπατριώτες του: μιλούσε άπταιστα αγγλικά καλύτερα απ’ οποιονδήποτε άλλον, και έστελνε τα εμβάσματα στην Ελλάδα για λογαριασμό των συμπατριωτών του που δεν ήξεραν πώς να φερθούν στο ταχυδρομείο και στην τράπεζα. Είχε το προσόν των γραμματικών γνώσεων (λέγεται ότι πριν μεταναστεύσει στην Αμερική πέρασε για 1 χρόνο από τη Νομική της Αθήνας). Ο Τίκας ήταν ένας πρώιμος ριζοσπάστης. Οι ενέργειές του ξεκινούσαν από τον ουμανισμό και το φιλότιμο. Και ο κόσμος γύρω του είχε ανάγκη από φιλότιμο. οι εργάτες του Κολοράντο βρίσκονταν στο έλεος των εταιριών και των αφεντικών. Την εποχή που ο Λούης Τίκας έφτασε στο Ντένβερ, το μεγάλο αφεντικό ήταν ο Λεωνίδας Σκλήρης, από τη Σπάρτη, ένα είδος εργατοπατέρα που έλεγχε τους Έλληνες εργάτες όχι μόνο στο Κολοράντο αλλά στη Γιούτα και τη Νεβάδα. Τους έβρισκε δουλειά στα ορυχεία με συνθήκες μεσαιωνικές και αμοιβές χειρότερες από των άλλων εθνοτήτων. Οι «Έλληνες του Σκλήρη» εργάζονταν για $1,75 την ημέρα ενώ οι Γερμανοί και οι Ουαλοί έπαιρναν $2,50. Η κατάσταση στα ορυχεία ήταν όντως μεσαιωνική. Hταν η εποχή που η αμερικανική οικονομία προσπαθούσε να ξεφύγει από τον κύκλο της ύφεσης, συνθλίβοντας ακόμη περισσότερο τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργατών: 14 ώρες δουλειάς, μεροκάματα που δεν εξασφάλιζαν τα αναγκαία για τη διαβίωση, απουσία μέτρων ασφαλείας, φτώχεια και βαθιά εκμετάλλευση. Από το 1910 ως το 1913, 618 ανθρακωρύχοι είχαν χάσει τη ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα. Τα ημερομίσθια ήταν τόσο χαμηλά ώστε πολλές οικογένειες ικανοποιούνταν με τις «αποζημιώσεις θανάτου» που έφταναν τα εφτακόσια δολάρια (χώρια το φέρετρο των είκοσι δολαρίων). Ανάμεσά τους δούλευαν 350 περίπου Έλληνες. Η δουλειά τους ήταν πολύ σκληρή, με αποτέλεσμα σε δυο χρόνια να υπάρχουν 13 θάνατοι Ελλήνων και πολλοί τραυματισμοί. Η εργασία ήταν κακοπληρωμένη και γινόταν μεγάλη εκμετάλλευση από τις εταιρίες σε βάρος των εργατών. Σπίτια και καταστήματα ανήκαν στην εταιρία των ορυχείων, η οποία κοστολογούσε τη χρήση και τα ψώνια 25 % ακριβότερα από την ελεύθερη αγορά. Επιλογή άλλη δεν υπήρχε, αφού οι εργάτες ήταν υποχρεωμένοι να κατοικούν και να ψωνίζουν από την εταιρία, η οποία τους πλήρωνε σε κουπόνια ανταλλάξιμα μόνο στα ταμεία των δικών της καταστημάτων. Το 1912, ο Λούης Τίκας εγκατέλειψε το καφενείο. Το Νοέμβριο του 1912 βρισκόταν στα ορυχεία του Φρέντερικ στο Κολοράντο, που ήταν σκλαβοπάζαρα.
Βλέποντας ότι με αυτές τις άθλιες συνθήκες ζωής εκεί δεν υπήρχε μέλλον, ίδρυσε το πρώτο εργατικό σωματείο. Οργάνωσε πάρα πολλούς Eλληνες. Ο Ροκφέλερ, ο μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής, τον θεωρούσε έντιμο πρόσωπο, αναγνώριζε την επιρροή του και απαιτούσε να παρίσταται στις διαπραγματεύσεις. Η κατάσταση, όμως, ήταν αφόρητη. Με τις διαπραγματεύσεις δεν γινόταν τίποτα. Και ο Τίκας άρχισε να οργανώνει την απεργία. Γύρισε όλα τα ορυχεία, τον πίστεψαν και τον ακολούθησαν 11.000 εργάτες. Και η απεργία κηρύχθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1913. Κράτησε μέχρι τον Απρίλιο με τη μεγάλη σφαγή. Στις 19 Νοεμβρίου ήταν επικεφαλής των 63 Ελλήνων που κατέβηκαν σε απεργία. Τότε αναδείχτηκε η ξεχωριστή προσωπικότητα του συνδικαλιστή Τίκα, με αποτέλεσμα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του, που αναζητούσαν τρόπους να απαλλαγούν από εργατοπατέρες τύπου «Σκλήρη». Στη διάρκεια αυτής της απεργίας συνέβησαν πολλά: όργιο εγκάθετων, προβοκάτσιες (μπήκε φωτιά στο κτίριο δίπλα στο πηγάδι του ορυχείου), συλλήψεις και φυλακίσεις. Ο Λούης Τίκας δεν ανεχόταν την εκμετάλλευση και την αδικία. Ήρθε σε επαφή με την «Ένωση Ανθρακωρύχων Αμερικής» (United Mine Workers of America), άρχισε να περιοδεύει στις ανθρακοφόρες περιοχές του Ντένβερ και του Πουέμπλο και να συγκεντρώνει στατιστικά στοιχεία για ατυχήματα και τραυματισμούς την περίοδο 1912-13. Επίσης, για την πολιτική των εταιριών και τη συμπεριφορά των υπευθύνων. Ενημερώνει πως αν οι συνθήκες δεν αλλάξουν θα ξεκινήσει «βιομηχανικός πόλεμος», όπως τον ονομάζει. Ήταν μέλος της IWW των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου μιας από τις πιο ιστορικές αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις της Αμερικής που δημιουργήθηκαν μετά από τα γεγονότα του Σικάγο για το Οκτάωρο.
Όταν ένας συνδικαλιστής σκοτώθηκε το φθινόπωρο του 1913, οι εργαζόμενοι των ορυχείων CFI, που ανήκαν στην οικογένεια Ροκφέλερ, κατέβηκαν σε απεργία. Εκκένωσαν τους καταυλισμούς της επιχείρησης, όπου έμεναν, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τους χαμηλούς μισθούς και τις άθλιες συνθήκες εργασίας. Ο δείκτης θνησιμότητας για τους εργαζομένους της επιχείρησης ήταν διπλάσιος από τον εθνικό μέσο όρο. Οι εργάτες ζητούσαν μέτρα ασφαλείας, αναγνώριση του συνδικάτου και του δικαιώματος στον συνδικαλισμό, αύξηση μισθού και καταβολή κανονικού μεροκάματου για επικίνδυνη εργασία, μεγαλύτερη αμοιβή αν δούλευαν πέραν του οκταώρου -συνήθως εργάζονταν 14 ώρες-, να ζυγίζει δικός τους εργοδηγός το κάρβουνο, να καταργηθεί το εταιρικό νόμισμα και να έχουν δικαίωμα επιλογής σε ξενώνα, γιατρό και κατάστημα. Η απεργία προκάλεσε την άγρια αντίδραση της οικογένειας Ροκφέλερ. Προσέλαβε το Πρακτορείο Ντετέκτιβ «Μπάλντουιν-Φελτς», προκειμένου να τρομοκρατήσει τους απεργούς και τη συνδικαλιστική τους ηγεσία. Το Πρακτορείο είχε σπουδαία φήμη σ” όλη την Αμερική για την αποτελεσματικότητά του στην καταστολή απεργιών. Προμήθευσε την εργοδοσία με οπλισμένους φρουρούς, ελεύθερους σκοπευτές, πράκτορες, επαγγελματίες προβοκάτορες, ακόμη μ” ένα τεθωρακισμένο όχημα με πολυβόλο.
Το χρονικό της απεργίας δεν γράφτηκε ποτέ. Η ιστορία αυτής της εξέγερσης αποσιωπήθηκε για πολλούς λόγους. Ο Ροκφέλερ έριξε πολλά εκατομμύρια στα μέσα ενημέρωσης για να αποκατασταθεί η εικόνα του στην κοινή γνώμη. Η πολιτεία προτίμησε και αυτή για τους δικούς της λόγους να την αποσιωπήσει. Και τέλος, οι ίδιοι οι απεργοί απέφευγαν να μιλούν για τα γεγονότα φοβούμενοι τις διώξεις για αυτούς και τις οικογένειές τους.
Σήμερα το Λάντλοου είναι μια πόλη-φάντασμα. Στον χώρο της σφαγής, στην περιοχή Τρίνινταντ, έχει στηθεί μεγαλόπρεπες μνημείο από γρανίτη στη μνήμη των θυμάτων. Εκεί υπάρχει και ο τάφος του γενναίου Λούη Τίκα.
Στις 9 Απριλίου του 1950, 10.000 πιστοί είχαν συγκεντρωθεί στην Παναγία των Παρισίων για τη λειτουργία του Πάσχα. Ώρα 11.10 το πρωί, ένας καλόγερος ανεβαίνει στον άμβωνα και κηρύττει:
Είναι λετριστές, θιασώτες ενός κινήματος με ρίζες στη θεωρία του σουρεαλισμού και του ντανταϊσμού. Ο ψευδοκαλόγερος ονομάζεται Μισέλ Μουρ, είναι 21 ετών. Συνέταξε το κήρυγμα μαζί με ακόμη έναν λετριστή, τον 24χρονο Σερζ Μπερνά. «Τρελοί», «αγροίκοι», «άρρωστοι» αναφωνεί ο γαλλικός Τύπος. Ο Μουρ στέλνεται για ψυχιατρική εξέταση – θα αφεθεί ελεύθερος 11 ημέρες αργότερα. Από τους ελάχιστους που τους στηρίζουν, αναγνωρίζοντας στα πρόσωπά τους παιδιά του σουρεαλισμού, ο Αντρέ Μπρετόν: «Εκεί, στην καρδιά του χταποδιού που πνίγει ακόμα την οικουμένη, έπρεπε να δοθεί το χτύπημα».
Τα καθεστώτα δουλείας του αρχαίου κόσμου, από την εποχή των ελληνικών πόλεων – κρατών έως και την διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά τα οποία εντάσσονται, νομίζουμε, στις βαθιές δομές, στις μακρές διάρκειες του ιστορικού γίγνεσθαι. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι στην δημοκρατική Αθήνα οι δούλοι υπάγονταν σε ένα σύστημα ήπιας, σχετικά, εκμετάλλευσης, σε σχέση με τα επίπεδα μαζικότητας και έκτασης της δουλικής εργασίας που ίσχυαν στη Ρώμη, η δουλεία, ως καθεστώς, επιβίωσε για πολλούς αιώνες παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις και τις κοινωνικές συγκρούσεις που την συντάρασσαν. Η μελέτη των πηγών, μας αποκαλύπτει ότι οι εν λόγω εσωτερικές αντιθέσεις εκφράστηκαν με τη μορφή εξεγέρσεων είτε δούλων είτε ακτημόνων οι οποίες όμως ήταν διαχωρισμένες μεταξύ τους, ακόμη και ανταγωνιστικές, από διαφορετικά συμφέροντα και στόχους υποκινημένες. Ένα άλλο σημαντικό και κοινό συνάμα χαρακτηριστικό είναι ότι όλες αυτές οι εξεγέρσεις δεν αμφισβήτησαν το ίδιο το καθεστώς της δουλείας, τα δομικά εκμεταλλευτικά χαρακτηριστικά του, τη νομική και πολιτική συγκρότησή του. Αντίθετα, κύριος στόχος των επαναστάσεων και των κοινωνικών κινημάτων ήταν η αναδιανομή του πλούτου και της γης, ενώ η πιο ακραία εκδοχή τους ήταν η αντιστροφή των ρόλων: οι ακτήμονες, ή οι δούλοι γίνονταν αφέντες και κυρίαρχοι και οι πρώην πλούσιοι και οι αξιωματούχοι του καθεστώτος μετατρέπονταν σε υποτελείς.
Καθώς όμως η Ιστορία δεν στηρίζεται σε κάποιες μονολιθικές αρχές και αρχές και άκαμπτες νομοτέλειες, υπάρχουν και τα εξαιρετικά συμβάντα τα οποία τέμνουν τη γραμμική κίνηση του χρόνου, δημιουργούν ασυνέχειες στην αλληλοδιαδοχή των γεγονότων, των ιστορικών φάσεων, απελευθερώνοντας, κάποτε, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, νέες δυνάμεις και διανοίγοντας νέες προοπτικές στην κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ζωή του ανθρώπου. Εξαίρεση ήταν λοιπόν και η επανάσταση της Πολιτείας του Ήλιου. Ο συγχρονισμός και η συνεργασία των δύο παραπάνω επαναστατικών δυνάμεων και η ανάδειξη ενός κοινού στόχου, το γκρέμισμα του συστήματος της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και η κατάργηση της δουλείας, συμπαρέσυρε και τους ντόπιους εθνικά σκλαβωμένους πληθυσμούς.
Η επανάσταση της Πολιτείας του Ήλιου πήρε το όνομα της και εμπνεύστηκε από ένα ουτοπικό μύθο ο οποίος ήταν πολύ διαδεδομένος στην Ανατολή. Σύμφωνα με αυτήν την ουτοπία υπήρχε μια πολιτεία σε κάποια νησιά στα βάθη της Ανατολής μια ιδανική πολιτεία, όπου όλα τα μέλη της ήταν ίσα και ζούσαν σε ένα καθεστώς αρμονίας και ελευθερίας. Χρήματα δεν υπήρχαν, ούτε προνόμια, ενώ τα πάντα ήταν κοινά. Αυτή η ιδανική κατάσταση είχε ανάλογη επίδραση και στους ανθρώπους: ήταν όλοι υγιείς, ψηλοί, ωραίοι και ζούσαν πάνω από εκατό χρόνια ο καθένας. Οι άνθρωποι ήταν αφοσιωμένοι σε μια λιτή ζωή, μέσα στη φύση την οποία αποθέωναν, ενώ απαξίωναν την πόλη, το αστικό περιβάλλον και τρόπο ζωής. Ο μύθος αυτός ήταν πολύ αγαπητός στις φτωχές μάζες και στους δούλους, ενώ σε κάποια χρονική στιγμή πρέπει να πέρασε στη σφαίρα του πραγματικού: στη συνείδησή τους ήταν μια υπαρκτή πολιτεία. Έχοντας μάλιστα τον ήλιο ως σύμβολο, ήταν εύκολο να ενσωματωθεί στην κουλτούρα και τις νοοτροπίες της Ανατολής.
Tώρα με την επέλαση του κορωνοϊού και την οικονομική καταστροφή συνειδητοποίησα και εγώ (όπως και πολύ άλλοι εδώ που τα λέμε) τη δύναμη του απρόβλεπτου και του τυχαίου. Διαβάζοντας χρόνια επίσης ιστορία συνειδητοποίησα πόσα λίγα έχουν αφιερωθεί στη μελέτη φυσικών καταστροφικών γεγονότων (σεισμοί, λοιμοί κλπ.) και το ρόλο που αυτά έπαιξαν στη διαμόρφωση της ιστορίας και των γεωπολιτικών συσχετισμών αλλά και της πολιτισμικής και κοινωνικής κληρονομιάς που αυτά τα γεγονότα άφησαν.
Ο Γιόχαν Μόστ (MOST, Johann Joseph ) γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1846, στο Άουσμπουργκ της Γερμανίας. Τα παιδικά του χρόνια περιγράφονται, ακόμη κι απ’ τον ίδιο, ως δυσάρεστα. Έχασε τη μητέρα του πολύ μικρός και αναγκάστηκε να ζήσει με τον πατέρα και τη μητριά του, η οποία δεν τον συμπαθούσε. Στα παιδικά του χρόνια ανέπτυξε μια ασθένεια η οποία παραμόρφωσε το πρόσωπό του σε μεγάλο βαθμό. Γι’ αυτό το λόγο πολλοί απ’ τους συμμαθητές του τον κορόιδευαν. Αντιπάλεψε αυτές τις αντιξοότητες αφοσιωμένος στο διάβασμα. Αυτές οι δυστυχείς περιστάσεις των παιδικών του χρόνων θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν και οι αιτίες που ο Γιόχαν Μοστ έγινε μία από τις εξέχουσες μορφές του αναρχικού κινήματος του 19ου αιώνα.
Η ηθική αυτουργία της νέας εκατόμβης φαίνεται ότι υπήρξε πολυπρόσωπος. Από τον τεχνοκρατικό εκσυγχρονισμό της «ισχυρής Ελλάδας της Ολυμπιάδας» που συνεχίζεται ως χρεωκοπία, μνημόνια, πρώτη φορά Αριστερά και τέλος ως Μητσοτακικός βοναπαρτισμός. Ευθύνη έχουν όλες οι κυβερνήσεις που διαχρονικά κρατούν υποβαθμισμένο τον ΟΣΕ προλειαίνοντας το έδαφος για την πώλησή του. Ευθύνη έχουν όλοι όσοι υπέγραψαν την υποχρέωση ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ ως μνημονιακής υποχρέωσης το 2010. Ευθύνη έχει ονομαστικά ο Χρήστος Σπίρτζης που ξεπούλησε το 2017 τον ΟΣΕ λέγοντας: «πουλήσαμε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ για να μην φάει ο ελληνικός λαός στο κεφάλι ενάμιση μνημόνιο».
Το παρακάτω άρθρο είναι μια επιστολή του Βολίν (Vsevolod Mikhaïlovitch Eichenbaum) που δημοσιεύτηκε στην αναρχική γαλλική εφημερίδα του Παρισιού “La Revue Anarchiste”, που εξέδιδε η Ένωση Αναρχικών της Γαλλίας μεταξύ 1922-1925. Αναφέρεται σε παρατηρήσεις, συμπεράσματα και κριτική στον από αναρχική σκοπιά για την Οκτωβριανή επανάσταση, δεκατρία χρόνια μετά την έναρξή της, τον μπολσεβικισμό και το προλεταριακό Κράτος. Η μετάφραση στα ελληνικά είναι από την σελίδα “Αιχμή”.
Το ξεκίνημα της επανάστασης επιβεβαίωσε πλήρως τις θέσεις και τις προβλέψεις των αναρχικών. Στην πραγματικότητα, δεν ήτανε ούτε ένα κόμμα ούτε πολιτική ούτε οποιουδήποτε άλλου είδους ομάδα που ξεκίνησε ή ηγήθηκε της επανάστασης. Ξέσπασε αυθόρμητα με μια γενική και αποφασιστική εξέγερση των εργαζόμενων μαζών που κατέληξε σέρνοντας τα κόμματα μαζί τους (Φλεβάρης-Μάρτης 1917).
Το μόνο πρόβλημα που ήτανε έκτοτε σε θέση να επιλύσουν – και αυτό υπό την πίεση των μαζών – ήτανε η εγκατάλειψη του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Όσο για τα υπόλοιπα, επέδειξαν ανικανότητα ίση με εκείνη των προηγούμενων κυβερνήσεων (το αγροτικό πρόβλημα, το πρόβλημα της εργασίας, οικονομικά προβλήματα, κλπ., κλπ.) Αλλά – και αυτό είναι το ουσιώδες – προκειμένου να το συνειδητοποιήσουν αυτό οι μάζες χρειάζονταν περισσότερο χρόνο από ό,τι είχαν στο παρελθόν. Και όταν κατάλαβαν τελικά το λάθος τους και ανέλαβαν έναν απελπισμένο αγώνα ενάντια στην ανίκανη νέα εξουσία ήτανε πολύ αργά: η κυβέρνηση, έχοντας οργανώσει εκ των προτέρων τις δυνάμεις της τής αντίστασης και της άμυνας, το λαϊκό κίνημα ήτανε οριστικά συντριμμένο (το Μαχνοβίτικο κίνημα, η εξέγερση της Κροστάνδης του 1921, κ.λπ.) Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου το αναρχικό κίνημα είχε εξαλειφθεί.
Το 1977 οι αδερφοί Νίκος και Θόδωρος Τσουβαλάκης είχαν πραγματοποιήσει την πρώτη «κοινωνική ληστεία» τράπεζας, στην Γενική Τράπεζα Νίκαιας περνώντας στην ιστορία ως οι «Ντάλτον της πλατείας».. Η μεταπολιτευτική δημοκρατία του Κ. Καραμανλή δεν μπορουσε να ανεχτεί την προσβολή της τράπεζας από δύο πολιτικοποιημένους νέους, επιβάλλοντας στον Νίκο 22 έτη φυλάκισης. Γέννημα θρέμμα της φτωχολογιάς της Δραπετσώνας, ο Νίκος καταδιώχθηκε από ομάδα πολιτών και συνελήφθη λίγη ώρα μετά την ληστεία. Στην δήλωση του “οι φτωχοί κυνηγήσαν τους φτωχότερους” συμπυκνώνονται οι αντιφάσεις του προλεταριάτου και κατ’ επέκταση της ταξικής πάλης.
Τώρα, μόλις ο άνθρωπος υποψιαστεί πως έχει άλλη πλευρά του εαυτού του (Jenseits) εντός του εαυτού του, και πως δεν είναι επαρκής στην απλή φυσική του κατάσταση, τότε οδηγείται στο να διαχωρίσει τον εαυτό του σε αυτό που πράγματι είναι, και σε αυτό που θα έπρεπε να γίνει. Ακριβώς όπως ο νέος είναι το μέλλον του αγοριού, και ο ώριμος άντρας το μέλλον του αθώου παιδιού, έτσι κι αυτή η άλλη πλευρά (Jenseitiger) είναι ο μελλοντικός άνθρωπος που πρέπει να προσδοκάται από την άλλη πλευρά αυτής της υπάρχουσας πραγματικότητας. Από την αυγή αυτής της αίσθησης, ο άνθρωπος πασχίζει και αδημονεί για το δεύτερο άλλο άνθρωπο του μέλλοντος, και δεν θα ξεκουραστεί ώσπου να δει τον εαυτό του με το σχήμα αυτού του ανθρώπου της άλλης πλευράς. Αυτό το σχήμα ταλαντεύεται πέρα δώθε μέσα του για πολύ καιρό· το νιώθει μονάχα σαν μια αχτίδα στο ενδότερο σκοτάδι του εαυτού του που θα αναδυόταν, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει ακόμα καθορισμένo περίγραμμα ή ορισμένη μορφή. Για πολύ καιρό, μαζί με άλλους τυφλούς και βωβούς σε αυτό το σκοτάδι, η καλλιτεχνική ιδιοφυία αναζητά να εκφράσει αυτό το προαίσθημα. Αυτό που κανείς άλλος δεν καταφέρνει να κάνει, το καταφέρνει, παρουσιάζοντας τη λαχτάρα, την επιθυμητή μορφή, και βρίσκοντας το σχήμα της δημιουργεί έτσι το — Ιδεώδες. Επειδή τι είναι τότε ο τέλειος άνθρωπος, ο καθώς πρέπει χαρακτήρας του, από τον οποίο ό,τι φαίνεται δεν είναι παρά η απλή εμφάνιση αν όχι του Ιδεώδους Άνθρωπου, του Ανθρώπινου Ιδεώδους; Ο καλλιτέχνης μόνον έχει ανακαλύψει επιτέλους τη σωστή λέξη, τη σωστή εικόνα, τη σωστή έκφραση αυτής της ύπαρξης που όλοι αναζητάμε. Παρουσιάζει αυτό το προαίσθημα — είναι το Ιδεώδες. «Ναι! αυτό είναι! αυτό είναι το τέλειο σχήμα, η εμφάνιση που λαχταρούσαμε, τα Καλά Νέα — χαράς ευαγγέλια. Εκείνον που στείλαμε προ πολλού με την ερώτηση της οποίας η απάντηση θα ικανοποιούσε τη δίψα του πνεύματός μας έχει επιστρέψει!’ Ας χαιρετίσουν λοιπόν οι άνθρωποι αυτό το δημιούργημα της ιδιοφυίας, και μετά ας υποκλιθούν — λατρευτικά.
Η θρησκεία δεν έχει ιδιοφυίες. Δεν υπάρχει θρησκευτική ιδιοφυία, και κανείς δεν θα επιτρεπόταν να κάνει διάκριση μεταξύ ταλαντούχων και μη-ταλαντούχων στη θρησκεία. Διότι στη θρησκεία, όλοι έχει την ίδια ικανότητα, αρκετή για την κατανόηση τόσο της τριάδας όσο και της Πυθαγόρειας θεωρίας. Φυσικά, δεν πρέπει κανείς να συγχέει τη θρησκεία με τη θεολογία, όπου δεν έχουν εδώ όλοι την ίδια ικανότητα, όπως γίνεται και με τα ανώτερα μαθηματικά και την αστρονομία, διότι αυτά τα πράγματα απαιτούν ένα συγκεκριμένο επίπεδο — υπολογισμού.
Αλλά ακόμη, η τέχνη επίσης συντροφεύει τη θρησκεία, επειδή η εσωτερικότητα του ανθρώπου επεκτείνεται από τον αγώνα του με το Αντικείμενο, και στην ιδιοφυία του καλλιτέχνη ξεπετάγεται ξανά υπό μια νέα έκφραση, και το Αντικείμενο γίνεται ακόμη περισσότερο βελτιωμένο και ξεκάθαρο. Ευτυχώς, σπάνια μια γενιά πέρασε χωρίς τέτοιο διαφωτισμό από την τέχνη. Όμως, τελικά, η τέχνη θα παρασταθεί στον ενταφιασμό της θρησκείας. Γαλήνια και σίγουρη, η τέχνη θα διεκδικήσει τον εαυτό της γι’ ακόμη μια φορά, και έτσι θα κλέψει το Αντικείμενο από την αντικειμενικότητά του, την «άλλη-πλευρά» του, και θα το απελευθερώσει από τη μακροχρόνια θρησκευτική του φυλάκιση. Εδώ, η τέχνη δεν θα εμπλουτίσει πια το Αντικείμενο της, αλλά θα το καταστρέψει ολοκληρωτικά. Αξιοποιώντας το πλάσμα του, η τέχνη ξαναβρίσκει τον εαυτό της και ανανεώνει επίσης τις δημιουργικές της δυνάμεις. Εμφανίζεται, κατά την παρακμή της θρησκείας, σαν κάτι τιποτένιο με όλη τη σοβαρότητα της παλιάς πίστης, μια σοβαρότητα περιεχομένου που η θρησκεία πια έχει χάσει, και που πρέπει να επιστρέψει στο χαρούμενο ποιητή. Ως εκ τούτου, η θρησκεία παρουσιάζεται σαν μια γελοία κωμωδία. [7] Τώρα, όμως, όσο τρομακτική και αν είναι αυτή η κωμική καταστροφή, θα επαναφέρει μολαταύτα στην πραγματικότητα αυτό που δεν σκέφτεται παρά να καταστρέψει. Κι έτσι, δεν επιλέγουμε να καταδικάσουμε τη φρίκη της!
Η τέχνη φτιάχνει το Αντικείμενο, και η θρησκεία ζει μόνον στoυς πολλούς τις δεσμούς με αυτό το Αντικείμενο, αλλά η φιλοσοφία πολύ ξεκάθαρα τοποθετείται πέρα και από τα δύο. Δεν εμπλέκεται με ένα Αντικείμενο, όπως η θρησκεία, ούτε φτιάχνει ένα, όπως η τέχνη, αλλά μάλλον βάζει το συντριπτικό της χέρι πάνω σε όλες τις δουλειές δημιουργίας Αντικειμένων καθώς και σε όλη την ίδια την αντικειμενικότητα, κι έτσι αναπνέει τον αέρα της ελευθερίας. Η λογική, το πνεύμα της φιλοσοφίας, ασχολείται μόνον με τον εαυτό της, και δεν προβληματίζεται πάνω σε κανένα Αντικείμενο. Ο Θεός, για το φιλόσοφο, είναι τόσο ουδέτερος όσο μια πέτρα — ο φιλόσοφος είναι ένας φανατικά άθεος. Αν ασχολείται με το Θεό, δεν υπάρχει ευλάβεια εδώ, μονάχα απόρριψη, επειδή αναζητά εκείνη μόνον τη λογική που έχει καμουφλαριστεί σε κάθε μορφή, και αυτό μονάχα υπό το φως της λογικής. Η λογική αναζητά μόνον τον εαυτό της, προβληματίζεται μόνον γύρω από τον εαυτό της, αγαπά μόνον τον εαυτό της — ή μάλλον, καθώς δεν είναι ακόμη ένα Αντικείμενο για τον εαυτό της — δεν αγαπά τον εαυτό της αλλά απλά είναι με τον εαυτό της. Κι έτσι, με το σωστό ένστικτο, ο Νέαντερ[14] έχει διακηρύξει την καταστροφή «του Θεού των φιλοσόφων».
Σήμερα, όπως κάνει και η Αυτόνομη Διοίκηση, θέλουμε η αλληλεγγύη μα εκφράζεται παντού και με σταθερό τρόπο. Αύριο, όταν το συναίσθημα θα έχει υποχωρήσει και οι κάμερες θα έχουν φύγει, ελπίζουμε ότι οι γυναίκες και οι άνδρες που ζουν σε αυτή την περιοχή του κόσμου δεν θα ξεχαστούν. Αυτό εξαρτάται από τον καθένα μας, αυτή είναι η ουσία του διεθνισμού που κατοικεί σε εμάς και δεν γνωρίζει σύνορα. Το να βοηθήσουμε τώρα να ανακουφίσουμε την επείγουσα κατάσταση είναι απαραίτητο, το να υφάνουμε αυθεντικούς δεσμούς διεθνιστικής αλληλεγγύης για το μέλλον είναι ζωτικής σημασίας.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτίθεται να χαλαρώσει τους κανόνες για τις τεχνικές επεξεργασίας γονιδίων χωρίς δηλαδή υποχρεωτικούς ελέγχους ασφαλείας, ιχνηλασιμότητας και επισήμανσης για όλες τις καλλιέργειες που έχουν υποστεί επεξεργασία γονιδίων στην αγορά, καταθέτοντας προτάσεις επί του θέματος εντός του 2ου τριμήνου του 2023. Τα NGTs – ή νέες τεχνικές αναπαραγωγής φυτών (NBT) – αφορούν μια σειρά από νέες επιστημονικές μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την παρέμβαση στο γονιδίωμα με στόχο τη γενετική τροποποίηση ορισμένων χαρακτηριστικών στα φυτά, όπως η ανοχή στην ξηρασία. Η εξαίρεση των NGT (νέων γονιδιωματικών τεχνικών) από το νόμο θα εμπόδιζε τους αγρότες, τους παραγωγούς τροφίμων, τους λιανοπωλητές και τους πολίτες να κάνουν ουσιαστικές επιλογές χωρίς γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τη βιολογική γεωργία. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Επιτροπή υπαινίσσεται ότι είναι υπέρ της ριζικής παρέμβασης στα γονίδια των καλλιεργειών.
Και φυσικά οι απαντήσεις μας στην καπιταλιστική επέλαση των GMO και την καταστροφή της φύσης και του ανθρώπινου είδους δεν μπορεί να είναι η “πράσινη ανάπτυξη” του καπιταλισμού, αλλά ο αγώνας για Γη και Ελευθερία. Και όπως γράφουν κάποιοι βιοκαλλιεργητές σ΄ένα απόσπασμα κειμένου, το οποίο μοιράστηκε πριν από αρκετά χρόνια έξω από την εμπορική έκθεση οικολογικών προϊόντων HELEXPO: “…Τα τελευταία χρόνια η ολοένα αυξανόμενη ανάγκη όλο και περισσοτέρων ανθρώπων να γευθούν κάτι από την αγνότητα της φύσης (όσο μέρος της έχει μείνει ανέπαφο από τούς επιδρομείς τού Κρατισμού και των πολυεθνικών ναών της υπερκατανάλωσης) που αποτυπώνεται όσο περνά ο καιρός μόνο ως νοσταλγικό ντοκιμαντέρ στις οθόνες πόλεων-φυλακών όπου κυριαρχεί η τσιμεντοποίηση, η ρύπανση, ο ατομικισμός και μοιραία η αποξένωση και η βία, τους έχει οδηγήσει στο να επικοινωνήσουν με τον χώρο των βιολογικών προϊόντων, τα καταστήματα λιανικής πώλησης, τους μικροπαραγωγούς (…) Δυστυχώς, κατά την άποψη μας, πολλοί από τούς προμηθευτές-εισαγωγείς πού αντιπροσωπεύουν την χονδρική πώληση βιολογικών προϊόντων και πού ευθύνονται για την διαμόρφωση των τιμών δεν κινούνται στα χνάρια της οικολογικής συνείδησης αλλά στους κανόνες της εμπορευματοποίησης λειτουργώντας σαν ένα πρόσθετο συμπλήρωμα της κατεστημένης «ελεύθερης αγοράς» και του στερεότυπου εμπορίου που αντιλαμβάνεται την οικολογία ως μία άλλη ευκαιρία επένδυσης στην «μόδα», στο «κλίμα» και στα «ελπιδοφόρα κέρδη» των καιρών! Όμως η οικολογία δεν είναι «μόδα» και «ταμείο» και εμείς για αυτήν του είδους την «οικολογία» πού ισοπεδώνει τις θεμελιώδεις αξίες του δίκαιου εναλλακτικού εμπορίου, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της παύσης της εξουσίας από άνθρωπο σε άνθρωπο και από άνθρωπο σε φύση, για αυτήν την «οικολογία» που χειραγωγείται από τούς «φυσιολάτρες» του Κράτους, για αυτήν την «οικολογία» που ενσωματώνεται και προσαρμόζεται στην υποκρισία ενός βάρβαρου οικονομικού συστήματος πώς τάχα διακατέχεται από «περιβαλλοντικές αγωνίες», για αυτήν την κακοποίηση και την στρέβλωση της οικολογίας ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΘΟΥΜΕ…”
Οι καιροί που θα έρθουν θα προσφέρουν πιθανά αξιοσημείωτες δυνατότητες παρέμβασης στους επαναστάτες. Αν η κοινωνική ένταση, οξυμένη από την προοδευτική χειροτέρευση των συνθηκών ζωής είναι προορισμένη να αυξηθεί, θα εξαρτηθεί επίσης και από εμάς ο χαρακτήρας που αυτή η σύγκρουση θα μπορέσει να προσλάβει. Η ανάλυση της πραγματικότητας, να εκτιμηθεί δηλαδή σωστά ποιες είναι οι πραγματικές μας δυνάμεις ως ιδιαίτερο κίνημα, και να καταστεί εφικτό να επεξεργαστούμε με συνέπεια έναν σχεδιασμό, αποφεύγοντας να συνεχίσουμε να πλέουμε στη θάλασσα μονάχα με βάση ό,τι βλέπουμε στον ορίζοντα, είναι σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, μια προσπάθεια επιτακτική.
αγώνες που αντιπαρατίθενται στο συνηθισμένο αίσθημα αδυναμίας και διευκολύνουν την καταξίωση της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, όχι πλέον ως αφηρημένες έννοιες, αλλά αντίθετα ως βιωμένες απαιτήσει και αγωνιστικές πρακτικές. Αυτό είναι ζήτημα υψίστης σημασίας. Κάτω από το φως των προσφάτων αγγλικών εμπειριών καθώς και εκείνων των γαλλικών αστικών περιφερειών, πριν μερικά χρόνια, είναι περισσότερο από λογικό να αμφιβάλουμε ότι οι εξεγερμένοι θα μας υποδέχονταν με ανοικτές αγκαλιές. Μαζικές εκρήξεις σαν και αυτές δεν είναι πολύ πιθανά ο καλύτερος τόπος για να συναντηθούμε, και εξάλλου, γιατί άτομα που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μας γνωρίσουν έστω και έμμεσα, θα μας αισθάνονταν ως συνένοχους τους; Ίσως εξαιτίας των επαναστατικών μας προθέσεων;
Να αγωνιστούμε αυτόνομα από τις θεσμικές δυνάμεις, να δράσουμε άμεσα για να ικανοποιήσουμε μια αναγκαιότητά μας, ή για να αντιπαρατεθούμε σ’ ένα συγκεκριμένο σχέδιο κεφαλαίου, μπορεί να αυξήσει την ικανότητα της τόλμης, να αναταράξει το όριο των δυνατοτήτων μας, και να διευρύνει τον ορίζοντα αυτού που επιθυμούμε και μπορούμε να κάνουμε. Η περιγραφή αυτής της διαδικασίας ως απόκτηση συνείδησης από πλευράς των εκμεταλλευομένων διαμέσου της αποκτημένης εμπειρίας κατά τη διάρκεια του αγώνα, θα ήταν όμως λανθασμένη. Δεν πρόκειται για μια γραμμική πορεία μέσα στην οποία άνδρες και γυναίκες φτάνουν σ’ ένα καθορισμένο επίπεδο συνείδησης που είναι δυνατό να θεωρηθεί τετελεσμένο. Τώρα «δεν γυρίζουμε πίσω» είναι μονάχα ένα σύνθημα, μια ευγενής πρόθεση που αρκετά συχνά διαβάζεται από πλευράς πολλών συντρόφων ως διαπίστωση. Έτσι η έκπληξη και τα παράπονα για ενδεχόμενα βήματα υποχώρησης προκαλούν στους συντρόφους απογοήτευση και έλλειψη εμπιστοσύνης γι’ αυτά που κάνουμε.