3 ΡΩΣΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Παρόλο που αυτοί οι αναρχικοί ποτέ δεν κέρδισαν τον αγώνα τους για την ελευθερία του λαού, έκαναν πολλά για να αλλάξουν την κοινωνία και να προωθήσουν προοδευτικά ιδεώδη.

1. Νέστορ Μαχνό
«Πέντε από μας, ορφανά αδέλφια, ο ένας πιο μικρός από τον άλλον, μείναμε στα χέρια της φτωχιάς μας μάνας, που δεν είχε τίποτα στον κόσμο. Θυμάμαι ελάχιστα την πρώιμη παιδική μου ηλικία, στερημένη από τα παιχνίδια και τη διασκέδαση που είχαν τα άλλα παιδιά, θύματα της φρικτής ανάγκης και της φτώχειας που η οικογένειά μας έπρεπε να αντέξει, έως ότου τα αγόρια μεγαλώσουν αρκετά ώστε να μπορούν να βγάζουν τα προς το ζειν», έγραφε στα απομνημονεύματά του ο Νέστορ Μαχνό, διάσημος αναρχικός κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης και του Εμφυλίου Πολέμου στις αρχές του 20ού αιώνα.

Από αυτή τη φοβερή φτώχεια και απόγνωση γεννήθηκε ένας ηγέτης που συνέδεσε το όνομά του με τις κορυφαίες πολιτικές δυνάμεις εκείνης της εποχής και με τον τρόπο αυτό ενεπλάκη σε έναν άσπονδο αγώνα για την εξουσία μεταξύ των Κόκκινων (σοσιαλιστών επαναστατών) και των Λευκών (πιστών στο τσαρικό καθεστώς).

Ο Μαχνό ήταν εκπρόσωπος και, κατά καιρούς, ηγέτης της τρίτης δύναμης της Ρωσικής Επανάστασης, αν και δραστηριοποιούνταν στο έδαφος της σύγχρονης Ουκρανίας. Το αγροτικό κίνημά του υπήρξε σημαντικός παράγοντας κατά την τελευταία φάση του Εμφυλίου Πολέμου. Παρόλο που οι νικητές Μπολσεβίκοι συνέτριψαν τον Μαχνό, έπρεπε να κάνουν παραχωρήσεις στους αγρότες.

Ο Μαχνό δεν ήταν πάντοτε σε αντίθεση με τους Μπολσεβίκους, και στην πραγματικότητα είχαν πολλά κοινά όσον αφορά την ιδεολογία αφού ο Μαχνό υποστήριζε αναρχοκομμουνιστικές ιδέες. Συμμάχησε αρκετές φορές με τους Κόκκινους, δημιουργώντας ένα ενιαίο μέτωπο για την καταπολέμηση των Λευκών.

Ο Μαχνό και δεκάδες χιλιάδες αγρότες αναρχικοί μαχητές υπό την ηγεσία του συνέβαλαν στην ήττα των δυνάμεων του παλαιού καθεστώτος. Ήταν επίσης επιτυχημένος στη μάχη κατά των Μπολσεβίκων και θεωρείται ένας από τους καλύτερους επαγγελματίες των παρτιζάνικων τακτικών. Τα τεράστια συντάγματά του εξαφανιζόντουσαν συχνά μετά από μια μάχη, μόνο και μόνο για να επανεμφανιστούν εκεί που δεν τα περιμένανε και να χτυπήσουν σκληρά.

Ο Μαχνό προσπάθησε να υλοποιήσει τα αναρχικά πολιτικά του ιδεώδη – τα «ελεύθερα Σοβιέτ» – αυτοδιοικούμενα συμβούλια που θα κρατούσαν όλη την πολιτική εξουσία. Τα «ελεύθερα Σοβιέτ» του Μαχνό, ωστόσο, θα μπορούσαν να υπάρξουν μονάχα αν υπήρχε έλλειψη ισχυρής κυβέρνησης. Άσχετα με το ποιος κέρδιζε, οι Κόκκινοι ή οι Λευκοί, θα προέκυπτε ούτως ή άλλως ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος,» υποστηρίζει ο ιστορικός Βασίλι Τσβετκόφ. Ο Μαχνό τελικά μετανάστευσε και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του στη Γαλλία στα μέσα της δεκαετίας του 1930.

2. Πέτρος Κροπότκιν
Η πρώιμη ζωή του Πέτρου Κροπότκιν, που μερικές φορές αποκαλείται πατέρας του Ρωσικού αναρχισμού, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με αυτή του Μαχνό. Γεννήθηκε σε αριστοκρατική οικογένεια γαιοκτημόνων και κατείχε τον τίτλο του πρίγκιπα. Υπηρέτησε ως βοηθός του Αυτοκράτορα Αλέξανδρου του Β’, και αναγνωρίζεται ως καταξιωμένος επιστήμονας και γεωγράφος. Ωστόσο, επέλεξε ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι ζωής: την επανάσταση.

Συμμετείχε στην επαναστατική δραστηριότητα που σάρωσε τη Ρωσία στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και φυλακίστηκε αλλά κατάφερε να δραπετεύσει. Στη συνέχεια, έζησε στο εξωτερικό για δεκαετίες και ανέπτυξε τις αρχές της αναρχικής του θεωρίας. Το 1910, έδωσε τον ακόλουθο ορισμό του αναρχισμού στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα: Είναι «το όνομα που δίνεται σε μια αρχή ή στη θεωρία ζωής και συμπεριφοράς κάτω από την οποία η κοινωνία συλλαμβάνεται χωρίς κυβέρνηση· η αρμονία σε μια τέτοια κοινωνία επιτυγχάνεται όχι με την υποταγή σε νόμους ή με την πειθαρχία σε οποιαδήποτε εξουσία, αλλά με ελεύθερες συμφωνίες μεταξύ διαφόρων ομάδων…»

Παράλληλα, όμως, ήταν δυσαρεστημένος από τους Μπολσεβίκους μετά την Επανάσταση του 1917, παρόλο που ήθελαν να εκμεταλλευτούν το όνομα και τη νοημοσύνη του. «Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με κανενός είδους κυβέρνηση», συνήθιζε να λέει.

3. Μιχαήλ Μπακούνιν
Όπως και ο Πέτρος Κροπότκιν, έτσι και ο Μιχαήλ Μπακούνιν ήταν άλλος ένας αναρχικός με αριστοκρατική καταγωγή. Γεννήθηκε το 1814 σε οικογένεια ευγενών. Και ο ίδιος, όπως και ο Κροπότκιν, υπηρέτησε στο στρατό, ως αξιωματικός του πυροβολικού, αλλά σύντομα βαρέθηκε και εγκατέλειψε το στρατό.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1830 ο Μπακούνιν βυθίστηκε στη μελέτη της σύγχρονης φιλοσοφίας, κυρίως στα γραπτά του Γκέοργκ Χέγκελ, που χαρακτήρισε κατόπιν τη διδασκαλία του Χέγκελ ως την «άλγεβρα της Επανάστασης». Για να συνεχίσει την τελειοποίηση της χεγκελιανής φιλοσοφίας ο Μπακούνιν πήγε στο Βερολίνο.

Έλαβε μέρος στα επαναστατικά γεγονότα του 1848-49 στην Ευρώπη, συμμετέχοντας στην εξέγερση της Δρέσδης. Σύμμαχός του ήταν ο συνθέτης Ρίχαρντ Βάγκνερ. «Στη Δρέσδη, η μάχη στους δρόμους συνεχίστηκε για τέσσερις μέρες. … Σχεδόν όλοι οι εξεγερμένοι ήταν εργάτες από τα γύρω εργοστάσια. Στο Ρώσο πρόσφυγα Μιχαήλ Μπακούνιν βρήκαν έναν ικανό και ψύχραιμο ηγέτη,» έγραφε ο Καρλ Μαρξ, περιγράφοντας τα γεγονότα. Αυτός και ο Μπακούνιν συγκρούστηκαν έντονα αργότερα στην Πρώτη Διεθνή.

Για αυτό καθώς και για τις προγενέστερες προσπάθειές του να ενώσει τα Σλαβικά έθνη για την καταπολέμηση της Αυστριακής διακυβέρνησης στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων, καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο – τόσο στη Σαξονία όσο και στην Αυστρία. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια, και ο επαναστάτης τελικά εκδόθηκε στη Ρωσία.

Στη Ρωσία φυλακίστηκε και πάλι και πέρασε αρκετά χρόνια πίσω από τα κάγκελα προτού εξοριστεί στη Σιβηρία. Στις Αυστριακές φυλακές ήταν αλυσοδεμένος χειροπόδαρα, και στη Ρωσία έχασε τα δόντια του από σκορβούτο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1860 εγκατέλειψε τη Ρωσία για δεύτερη φορά για να σχεδιάσει επανάσταση από το εξωτερικό. Το 1863 προσπάθησε να διευκολύνει την Πολωνική εξέγερση εναντίον της Ρωσικής διακυβέρνησης, αλλά συντρίφτηκε γρήγορα. Στη συνέχεια μετακόμισε στην Ιταλία όπου συναντήθηκε με τον Γκαριμπάλντι και ίδρυσε τη Διεθνή Αδελφότητα, μια μυστική οργάνωση επαναστατών που διατηρούσε πυρήνες σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.

Στην Ιταλία ανέπτυξε την αναρχική του διδασκαλία. Η ώθηση των επιχειρημάτων του στράφηκε εναντίον του κράτους: «Όσο υπάρχει το Κράτος θα υπάρχει η κυριαρχία μιας τάξης από μια άλλη και σαν αποτέλεσμα ή υποδούλωση. Κράτος χωρίς υποδούλωση δεν είναι νοητό και γι’ αυτό το λόγο είμαστε εχθροί του Κράτους.»

Με αυτόν τον τρόπο συγκρούστηκε με τους Μαρξιστές. Είπε ότι «ο λαός δε θα νιώσει καθόλου ξαλαφρωμένος, όταν το ραβδί που τον χτυπάει θα πάρει τ’ όνομα του λαικού ραβδιού» όπου «ραβδί» εννοούσε και πάλι το κράτος.

«Παλεύοντας για το αδύνατο, ο άνθρωπος ανέκαθεν πέτυχε ό,τι ήταν δυνατό», αναγράφεται στην ταφόπλακα του Μπακούνιν στο νεκροταφείο της Βέρνης.

πηγή: https://aixmi.wordpress.com/2019/08/23/3-διάσημοι-ρώσοι-αναρχικοί-και-η-προσπά/