Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της τοπικής οργάνωσης της ΝΔ, του 5ου δημοτικού διαμερίσματος στον Άγιο Ελευθέριο στην οδό Πετρίδη τα ξημερώματα της 13ης Οκτωβρίου. Επιλέξαμε να τοποθετήσουμε τον …
Μια διαφορετική πρόταση άμυνας τεχνολογικού ελέγχου [επιμ. – Δημοσιεύθηκε αρχικά στον ρωσικό αναρχικό ιστότοπο a2day.net· μπορείς να δεις συγκεντρωμένα διεθνή έγγραφα πραγματικών επιχειρήσεων παρακολούθησης εναντίον αναρχικών στο earsandeyes.noblogs.org] . Ελληνική μετάφραση κειμένου: “Ευλογημένη η …
Αυτό το μεταφρασμένο από εμάς άρθρο, είναι του Δημήτρη Τρωαδίτη και βρέθηκε στη σελίδα Institute for Anarchist Theory and History (IATH) . Ο τίτλος του είναι “Ο Αναρχικός Γιάννης Μαγκανάρας στην Ελλάδα”. Η σελίδα ITHA-IATH https://itha-iath.org/en/en_home/ που …
Μία νύχτα του Απρίλιου του 1968, Γκούντρουν Ένσλιν, Ανδρέας Μπάαντερ, Σολέιν και Προλ πυρπολούν δύο πολυκαταστήματα της Φραγκφούρτης. Υπάρχει ένας τραυματίας, νυχτοφύλακας. Η Έσλιν τηλεφωνεί στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για λογαριασμό της …
Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε αλιεύτηκε από αμερικάνικο αστικό μέσο. Για το λόγο αυτό, του ότι δεν είναι δηλαδή ένα ανεξάρτητο μέσο κοινωνικής βάσης, δεν εμπιστευόμαστε και τις οδηγίες αποφυγής υποκλοπής που προτείνει το άρθρο. Δεν …
To 1894 oι δεκατριάχρονοι Βούλγαροι μαθητές Yordan Yordanov (Οrtzeto) και Konstantin Kirkov φτάνουν στην τότε Οθωμανική Θεσσαλονίκη για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο. Ένα χρόνο αργότερα δημιουργούν με συμμαθητές τους έναν επαναστατικό πυρήνα και πρωτοστατούν σε μαθητικές κινητοποιήσεις. Το 1897 σχηματίζουν την ομάδα των “Ταραχοποιών” και έρχονται σε επαφή με αναρχικούς και νιχιλιστικούς κύκλους της Γενεύης. Η ομάδα τους μετεξελίσσεται στους “Βαρκάρηδες” με “ιδεολογία” τους τον τερρορισμό. Σκοπός τους να ανατινάξουν κάποιους απο τους σημαντικότερους κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους της πόλης. Ανοίγονται σε ένα απίστευτο μπάρκο για να καταφέρουν τελικά να συγκλονίσουν την Θεσσαλονίκη τον Απρίλη του 1903 πληρώνοντας όλοι με την ζωή ή την ελευθερία τους. Η δράση τους, από τις 28 Απριλίου μέχρι την 1η Μαΐου του 1903 περιελάμβανε διάφορες επιθέσεις: την ανατίναξη των γαλλικών συμφερόντων πλοίου «Γουανταλκιβίρ» κατά την αναχώρησή του από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, την ανατίναξη του κτιρίου της οθωμανικής τράπεζας, την ανατίναξη του κεντρικού αγωγού αερίου, διάφορες εκρήξεις σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης, δυο συμπλοκές με στρατιώτες του οθωμανικού στρατού και ένα αποτυχημένο εγχείρημα δολοφονίας του Οθωμανού δημάρχου της πόλης. Κατά τη διάρκεια αυτών των ενεργειών έξι από τους Γεμιτζήδες σκοτώθηκαν και τέσσερις συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν
Οι επαναστατικές ιδέες άρχισαν να εμφανίζονται από το 1870 και έπειτα σε διάφορες περιοχές των Βαλκανίων. Όμως την πιο έντονη παρουσία τους έκαναν στη Βουλγαρία και σε όλες τις εκτάσεις, μέχρι και τη Θεσσαλονίκη, που αυτή κατείχε ή απλώς εκμεταλλευόταν.
Το 1871 ιδρύθηκε το Εργατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, με αρκετές τάσεις στο εσωτερικό του, μέχρι και αναρχικούς. Αργότερα το 1905, το κόμμα αυτό διασπάστηκε και προήλθαν δύο βασικές τάσεις, που η κάθε μία τους έπαιξε το δικό της ρόλο στην ανάπτυξη και προώθηση του γενικότερου κοινωνικού επαναστατικού κινήματος της εποχής. Οι τάσεις αυτές ήσαν οι λεγόμενοι στενοί σοσιαλιστές, οι οποίοι ήσαν επαναστάτες και διεθνιστές και οι φαρδιοί, οι οποίοι είχαν μεταρρυθμιστικές και μόνο απόψεις.Το 1893 στη Ρέσνα της βόρειας Μακεδονίας, διάφοροι αναρχικοί και σοσιαλεπαναστάτες, όπως ο Γκότσε Ντέλτσεφ από το Κιλκίς, ο Νταμιάν Γκρούεφ από το Μοναστήρι (ο οποίος το 1894 εξέδωσε στη Θεσσαλονίκη τη χειρόγραφη επαναστατική εφημερίδα «Βαστάνικ» – «Επανάσταση»), ο Πέρε Τόσεφ από το Πρίλεπ, ο Κρίστο Τατάρτσεφ και διάφοροι άλλοι, ίδρυσαν τη Μυστική Επαναστατική Οργάνωση Μακεδονίας-Ανδριανούπολης, με σκοπό «την επαναστατική οργάνωση της λαϊκής μάζας εναντίον του απολυταρχικού καθεστώτος του Αμπντούλ Χαμίντ… και την ένωση σε ένα σύνολο όλων των δυσαρεστημένων λαών της Μακεδονίας και Θράκης, ανεξάρτητα από εθνικότητα, για να κατακτήσουν με την επανάσταση την πλήρη πολιτική αυτονομία γι’ αυτές τις δύο περιοχές».Οι προαναφερόμενοι αποτέλεσαν την αριστερή πτέρυγα της οργάνωσης και δεν άργησαν να διαφωνήσουν και να συγκρουσθούν με τη συντηρητική πτέρυγά της, που είχε ως βασικούς της εκφραστές τους σοσιαλπατριώτες Σ. Ράντελ και Μπ. Σαράφωφ. Συγκρούσθηκαν επίσης με μια τάση Βούλγαρων εθνικιστών και τελικά το 1897 οι αναρχικοί και διάφοροι άλλοι αποχώρησαν από την οργάνωση. Στο διάστημα 1897-1898, αρκετοί αναρχικοί εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, οι περισσότεροι όχι, όμως, ως μόνιμοι κάτοικοί της, αλλά ως εποχιακοί εργαζόμενοι.Την ίδια εποχή, ο Ιβάν Γκαρμπόφ εξέδωσε στη Θεσσαλονίκη την επαναστατική χειρόγραφη εφημερίδα «Μπόρμπα» («Αγώνας»), στη βουλγαρική γλώσσα.
Το 1894 άρχισε η διαδικασία συγκρότησης της αναρχικής ομάδας «Πλήρωμα» (σ.σ. εννοώντας, ή το πλήρωμα του χρόνου που ήρθε πλέον ή και τους επιβαίνοντες σε μια βάρκα που θα οδηγούσε στα νερά της επανάστασης). Κατά άλλους (Γιάννης Μέγας «Οι “Βαρκάρηδες” της Θεσσαλονίκης. Η Βουλγαρική αναρχική ομάδα και οι βομβιστικές ενέργειες του 1903», Εκδόσεις «Τροχαλία»), η ομάδα ονομαζόταν «Βαρκάρηδες» (Γκεμιτζήδες) . Οι «Γκεμιτζήδες» συγκροτούσαν μια ομάδα νεαρών με αναρχικές καταβολές, της οποίας τα μέλη ήταν όλοι απόφοιτοι του Εξαρχικού (Βουλγαρικού) Γυμνασίου Αρρένων της Θεσσαλονίκης. Η ομάδα αυτή ενεργούσε υπό την αρχηγία του καθηγητή του Βουλγαρικού Γυμνασίου Αρρένων Ντάμιεν Γκρούεφ. Σκοπός των βομβιστικών αυτών επιθέσεων ήταν να προσελκύσουν την προσοχή των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής στο πρόβλημα της οθωμανικής καταπίεσης στη Μακεδονία και στη Νότια Θράκη λειτουργώντας ως προπομπός, χρονικά, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την εξέγερση του Ίλιντεν καθώς και για να δοθεί μια επαναστατική ώθηση στην ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης ανάμεσα στους καταπιεσμένους της Θεσσαλονίκης και όλης της περιοχής. Η ομάδα αυτή φαίνεται ότι επέλεξε την ατομική τρομοκρατία ως τακτική για να αντιμετωπιστεί ο κρατικός μηχανισμός, ενώ η δράση της ήταν αυτόνομη απο κάθε άλλη οργάνωση, με αποτέλεσμα οι ενέργειές τους να έχουν αρνητικό αντίκτυπο στα σχέδια που έκανε η ΕΜΕΟ για την εξέγερση του Ίλιντεν. Έχοντας στο μυαλό τους ότι η περιοχή της Μακεδονίας κατοικούνταν από διαφορετικές εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες, οι αναρχικοί και ανάμεσά τους οι Γκεμιτζήδες, προέταξαν το δικαίωμα των κατοίκων, ασχέτως θρησκείας και εθνικότητας, να αποφασίσουν το μέλλον της περιοχής στην οποία ζούσαν. Αντί να επιδίδονται σε μια αιματοχυσία μεταξύ των ανθρώπων σχετικά με το τίνος είναι η Μακεδονία επιθυμούσαν μετά την απελευθέρωση, την ειρηνική επίλυση των οποιωνδήποτε διαφωνιών μεταξύ των κατοίκων. ΗΕσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ), προέβη αντίστοιχα σε ένοπλη εξέγερση εναντίον των Οθωμανών (γνωστή ως Εξέγερση του Ίλιντεν). Παρά την αποτυχία της στην δημιουργία μιας αυτόνομης Μακεδονίας, συνέχισε την δράση της για τα επόμενα χρόνια κυρίως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπερασπιζόμενη τα βουλγαρικά εθνικά συμφέροντα. Παρ΄ όλα αυτά, τόσο η δράση της ΕΜΕΟ όσο και των Βαρκάρηδων διακόπηκε μειώνοντας γενικά τις επιθέσεις αναρχικών ομάδων στη περιοχή των Βαλκανίων. Πιο συγκεκριμένα, η δράση της ΕΜΕΟ περιορίστηκε με το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ το κίνημα των Βαρκάρηδων έληξε με την φυλάκιση των εναπομεινάντων μελών της οργάνωσης, εκ των οποίων λέγεται πως δύο διέφυγαν μετά τα γεγονότα και τις συλλήψεις της 28ης και 29ης Απριλίου.
Στις αρχές του 1898, τα αναρχικά στοιχεία που αποχώρησαν από την Μυστική Επαναστατική Οργάνωση Μακεδονίας-Αλεξανδρούπολης, ίδρυσαν στη Φιλιππούπολη, στο Κουστενίλ και στη Γενεύη, αναρχικές ομάδες με γενικό σύνθημα «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης». Η Ομάδα της Γενεύης βρισκόταν σε άμεση επαφή με Ρώσους αναρχικούς και εξέδωσε ένα έντυπο με τίτλο «Εκδίκηση». Δύο μέλη της ομάδας αυτής, οι Σλάβι Μερντζιάνοφ και Πέτρα Μαντζούκοφ, αποτέλεσαν στη συνέχεια μέλη της ομάδας «Βαρκάρηδες-Πλήρωμα».
Η ομάδα άρχισε να καταστρώνει σχέδια για βομβιστικές επιθέσεις με στόχο την συντριβή του κρατικού μηχανισμού, τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Κωνσταντινούπολη και αλλού. Ο βασικός υπεύθυνος για την ιδεολογική κατάρτιση της ομάδας ήταν ο Μερντζιάνοφ, ο οποίος προώθησε στην ομάδα έργα των Κροπότκιν, Ζαν Γκραβ, Στέπνιακ και άλλων.
Το καλοκαίρι του 1899, ο Μερντζιάνοφ και διάφοροι άλλοι σχεδίασαν δολοφονική απόπειρα κατά του σουλτάνου και για το σκοπό αυτό ζήτησαν και πήραν σημαντικό χρηματικό ποσό από διάφορους φίλους και γνωστούς. Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, ο Μερντζιάνοφ μαζί με δύο άλλους συντρόφους του, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρά τη βοήθεια κάποιων Αρμενίων επαναστατών, αντιλήφθηκε ότι η απόπειρά του ήταν ακατόρθωτη. Την ίδια στιγμή, τα μέλη του «Πληρώματος» που βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη συνέχιζαν την προετοιμασία των βομβιστικών ενεργειών. Στην ομάδα προσχώρησαν νέα μέλη.
Τελικά, μετά από διάφορα εμπόδια, οικονομικά προβλήματα, κίνδυνο συλλήψεων κ.λπ., η ομάδα ήταν έτοιμη να αρχίσει τις βομβιστικές επιθέσεις. Έτσι, στις 28 Απριλίου 1903, ανατινάχθηκε από τον Σάτεφ το γαλλικό ποταμόπλοιο «Γουαδαλκιβίρ», ενώ ταυτόχρονα εκδηλώθηκε βομβιστική επίθεση εναντίον του τραίνου από την Αλεξανδρούπολη από τους Μέτσεφ, Άρσοφ και Τρούτσκοφ. Την επόμενη μέρα, οι Τούρκοι αντιλήφθηκαν ότι κάτι τρέχει με τον Σάτεφ και άρχισε κυνηγητό για τη σύλληψή του. Τότε ο Κίρκοφ ανατίναξε σωλήνες φωταερίου και μεγάλα τμήματα της πόλης βυθίστηκαν στο σκοτάδι, ενώ σταμάτησε και η παροχή νερού.
Την ίδια στιγμή, ο Άρσοφ επιτέθηκε στο γερμανικό καφενείο, διαφεύγοντας μέσα στο αλλαλάζον πλήθος. Σκοτώθηκε ένας σερβιτόρος. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Πίνγκοφ πέταξε φυσίγγια δυναμίτιδας στον κήπο της Οθωμανικής Τράπεζας από το ξενοδοχείο «Μποσνάκ Χάνι». Στο τέλος, προσπάθησε να πυρπολήσει και το ξενοδοχείο, αλλά δεν τα κατάφερε. Εκσφενδόνισε και άλλα φυσίγγια δυναμίτιδας στην είσοδο της Οθωμανικής Τράπεζας και ένα άτομο σκοτώθηκε εκεί.Στο μεταξύ, ο Ορτζέτο πυροδότησε τα εκρηκτικά στη σήραγγα που είχαν σκάψει κάτω από την Οθωμανική Τράπεζα. Ακούστηκε μία φοβερή έκρηξη που ταρακούνησε συθέμελα την πόλη. Το κτίριο της Οθωμανικής Τράπεζας κατέρρευσε και καταστράφηκε ολοσχερώς, εκτός από έναν τοίχο. Σκοτώθηκε ένας καπνοπώλης που βρισκόταν εκεί κοντά. Τότε ο Πίνγκοφ κατευθύνθηκε προς το σπίτι των Μέτσεφ και Τρούτσκοφ, αλλά έπεσε σε φρουρά των Τούρκων. Αρνήθηκε να ελεγχθεί από τους στρατιώτες και σκοτώθηκε επί τόπου. Ήταν το πρώτο θύμα της ομάδας.
Ο Κίρκοφ, αφού είχε ανατινάξει τους αγωγούς του γκαζιού, κατευθυνόταν προς το Βαρδάρη, αλλά άκουσε την έκρηξη στην Τράπεζα και άρχισε να πετάει φυσίγγια δυναμίτιδας οπουδήποτε. Ένα έσκασε μπροστά στο ξενοδοχείο «Grand Hotel» και ένα άλλο στο θέατρο «Eden», χωρίς να προκαλέσουν μεγάλες ζημιές. Τελικά, ξέφυγε και κρύφτηκε στο δωμάτιό του.
Οι Μέτσεφ και Τρούτσκοφ είχαν αποτύχει στο εργοστάσιο φωταερίου και χώρισαν, κατευθυνόμενοι στο δωμάτιό τους. Στο δρόμο πετούσαν και αυτοί φυσίγγια δυναμίτιδας και έτσι ακολουθήθηκαν από στρατιώτες και αστυνομικούς, ώσπου έφτασαν στο δωμάτιό τους, όπου περικυκλώθηκαν. Άρχισαν τότε να πετούν φυσίγγια από το παράθυρο, που μερικά σκότωσαν και τραυμάτισαν κάποιους στρατιώτες ενώ κάποια έπεσαν στην αυλή της διπλανής Γερμανικής Σχολής και προκάλεσαν ζημιές. Στο τέλος, σκοτώθηκαν και οι δύο από τα εχθρικά πυρά.
Στην πόλη επιβλήθηκε αμέσως στρατιωτική τρομοκρατία από τους Τούρκους, που διαρκώς ενισχύονταν με νέα στρατεύματα. Στις 30 Απριλίου η τρομοκρατία εξακολουθούσε και ελάχιστα καταστήματα άνοιξαν. Έγιναν πολυάριθμες συλλήψεις, ακόμα και επώνυμων Βούλγαρων και άρχισαν να λειτουργούν έκτακτα στρατοδικεία. Ο Ορτζέτο κρυβόταν σε ένα σπίτι κοντά στο εργοστάσιο Αλατίνι. Από εκεί άρχισε να ρίχνει βόμβες στο δρόμο και να πυροβολεί. Περικυκλώθηκε όμως από τους Τούρκους και ακολούθησε μάχη. Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στο σπίτι, ο Ορτζέτο αυτοκτόνησε. Μερικοί λένε ότι είχε σταθεί στο ανοικτό παράθυρο πυροβολώντας, ώσπου τον χτύπησε μια ριπή. Ένας σύντροφός του που ήταν μαζί του κατάφερε να ξεφύγει προς στιγμήν, αλλά σκοτώθηκε και αυτός λίγα τετράγωνα παρακάτω.
Στο μεταξύ, ο τουρκικός όχλος άρχισε να ξεσηκώνεται και σε μερικές περιπτώσεις έγιναν και δολοφονίες Βούλγαρων. Οι συλλήψεις Βούλγαρων, κυρίως σχισματικών (των λεγόμενων εξαρχικών), επεκτάθηκαν και στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στα Τρίκαλα, στη Λάρισα και στο Βόλο. Την 1η Μαΐου οι συλλήψεις και η τρομοκρατία συνεχίζονταν.
Όσον αφορά τη δράση των Γκεμιτζήδων, είναι σημαντικό να τονίσουμε τη συνειδητή πρόθεση της ομάδας να αποφύγει τον τραυματισμό ανθρώπων κατά τις επιθέσεις και έτσι, αυτές να λάβουν ξεκάθαρα το χαρακτήρα της εναντίωσης στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο και στην οθωμανική κυβέρνηση. Το πλοίο «Γκουανταλκιβίρ» εσκεμμένα αχρηστεύθηκε κοντά στο λιμάνι και όχι στα ανοιχτά, ώστε να καταστεί δυνατή η διάσωση των επιβατών. Ομοίως, πέντε λεπτά πριν την ανατίναξη της οθωμανικής τράπεζας, ο Yordanov που είχε αναλάβει να φέρει σε πέρας την επίθεση, έτρεξε μέσα στην τράπεζα να ειδοποιήσει το διευθυντή και την οικογένειά του να εγκαταλείψουν το κτίριο
Ορισμένα μέλη της ομάδας κυκλοφορούσαν ακόμα ελεύθερα, όπως ο Κίρκοφ, ο οποίος αναμείχθηκε σε επεισόδιο με κάποιον τηλεγραφητή και σκοτώθηκε από στρατιώτη. Ο Τσβέτκοφ έπεσε σε περίπολο στρατιωτών που τον κυνηγούσε και μη μπορώντας να ξεφύγει, πυροδότησε μια βόμβα κάθισε πάνω της και αυτοκτόνησε.
Στις 2 Μαίου συνελήφθη τέλος, ο Μπογκντάνοφ, μεταφέροντας ένα κιβώτιο με δυναμίτιδα. Στις 6 Μαΐου, ο Σάτεφ μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη, αφού μετά την ανατίναξη του «Γουαλδακιβίρ», προσπάθησε να διαφύγει με το τραίνο προς τα Σκόπια, συνελήφθη και κλείστηκε στο υπόγειο του Διοικητηρίου. Οδηγήθηκε στον έπαρχο Θεσσαλονίκης και από εκεί στο Στραταρχείο, όπου συνήλθε το στρατοδικείο. Δεν επιτράπηκε η παρουσία εισαγγελέα ούτε και συνηγόρων.
Στις 9 και 10 Μαΐου είχε ήδη δημιουργηθεί αδιαχώρητο από τις αθρόες συλλήψεις Βούλγαρων, στις φυλακές και τα κρατητήρια της πόλης. Το στρατοδικείο συνεδρίαζε καθημερινά, εξετάζοντας τα συλληφθέντα μέλη των «Βαρκάρηδων». Στις 13 Μαΐου, συνελήφθη και ο Μποσνιάκοφ, που είχε μείνει κρυμμένος επί 14 μέρες. Την 1η Ιουνίου τραυματίστηκε από ξιφολόγχη σε επεισόδιο στη φυλακή.
Στις 6 Ιουνίου, ανακοινώθηκε η απόφαση του στρατοδικείου για τα τέσσερα εναπομείναντα μέλη. Οι Μπογκντάνοφ, Μποσνιάκοφ, Άρσοφ και Παύλε Πότσιεφ (το πραγματικό όνομα του Σάτεφ) καταδικάστηκαν σε θάνατο και κλείστηκαν στις φυλακές Επταπυργίου. Το φθινόπωρο του 1905 ο σουλτάνος μετέτρεψε όλες τις θανατικές ποινές σε εξορία. Έτσι, μέσω Καβάλας, Σμύρνης και Τρίπολης Λιβύης, οι τέσσερις οδηγήθηκαν στη φοβερή φυλακή Φεζάν, στην έρημο της Λιβύης, με 48 βαθμούς θερμοκρασία. (σ.σ.: Στη φυλακή αυτή εξορίστηκαν 78 Κρητικοί, μετά την καταστολή της εξέγερσης του νησιού τους το 1897, όπου πέθαναν αρκετοί). Εκεί ο Μποσνιάκοφ πέθανε από ελονοσία στις 14 Φεβρουαρίου 1908 και ο Άρσοφ από εξάντληση στις 8 Ιουνίου του ίδιου χρόνου.
Στις 30 Ιουλίου 1908, με το κίνημα των Νεότουρκων στη Θεσσαλονίκη, χορηγήθηκε αμνηστία και οι δύο τελευταίοι εναπομείναντες της ομάδας, Σάτεφ και Μπογκντάνοφ, δεν θέλησαν να φύγουν αφήνοντας εκεί τα πτώματα των συντρόφων τους. Έτσι, λόγω της αφόρητης ζέστης, κατάφεραν να κόψουν μόνο τα κεφάλια τους και να τα βάλουν σε ένα σάκο.
Στις 18 Αυγούστου οι δύο Βούλγαροι αναρχικοί, μαζί με δύο Αρμένιους, έφυγαν και, μέσω πολλών σταθμών και περιπετειών, έφθασαν στις 18 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη και παρέδωσαν στους γονείς τους τα κεφάλια των δύο συντρόφων τους. Ο Μπογκντάνοφ πέθανε λίγα χρόνια αργότερα στη Βουλγαρία και ο Σάτεφ δολοφονήθηκε το 1946 από τους άνδρες του Τίτο.
Τα μέλη της αναρχικής ομάδας «Γκεμιτζήδων» ήταν λοιπόν οι:
* Γιορντάν Πόπε Γιορντάνοφ, γνωστός και ως Γιορντάν Οργκάντζιεφ, αλλά όλοι τον φώναζαν Ορτζέτο. Γεννήθηκε το 1881 στα Βελεσά και από τα γυμνασιακά χρόνια αναμίχθηκε σε επαναστατικές οργανώσεις. Ήταν η ψυχή της ομάδας.
* Κονσταντίν Κίρκοφ, που γεννήθηκε στα Βελεσά το 1882, άρρηκτα δεμένος με τον Ορτζέτο από τα παιδικά τους χρόνια. Είχε εξαιρετική μνήμη και σαρκαστικό χιούμορ.
* Παύλε Πότσιεφ (Πάβελ Σάτεφ), που γεννήθηκε το 1882 στο Κράτοβο. Από το 1910 έως το 1913 εργάσθηκε ως καθηγητής στο Εμπορικό Γυμνάσιο.
* Μάρκο Στόγιαν Μποσνιάκοφ, που υπήρξε αξιωματικός του βουλγαρικού στρατού και πριν πάει στη Θεσσαλονίκη ζούσε επί 13 χρόνια στη Βουλγαρία. Ο μόνος που δεν έλαβε μέρος στους βομβισμούς και επρόκειτο να φύγει από την πόλη πριν αυτοί εκδηλωθούν. Πέθανε στη Βουλγαρία το 1915.
* Ντιμιτάρ Μέτσεφ, που γεννήθηκε το 1870 στα Βελεσά κι έμεινε ορφανός από πολύ μικρός. Το 1898 αποπειράθηκε να σκοτώσει με τσεκούρι έναν τοπικό άρχοντα, αλλά απέτυχε και διέφυγε στα βουνά με τους Τσέτες.
* Γκιόργκι Πέτρε Μπογκντάνοφ, που γεννήθηκε το 1882 στα Βελεσά, ήταν από πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας του το 1901 τον έστειλε να εργασθεί στη Θεσσαλονίκη σε εμπορομεσιτικό γραφείο. Πέθανε στην εξορία όπως είπαμε πριν.
* Βλαδιμίρ Πίνγκοφ, που γεννήθηκε το 1863 στα Βελεσά, άνθρωπος παράτολμος και γι’ αυτό ανελάμβανε πάντα τις πιο ριψοκίνδυνες αποστολές της ομάδας.
* Ίλια Τρούτσκοφ, που γεννήθηκε το 1885 στα Βελεσά και εργαζόταν στη Θεσσαλονίκη ως τσαγκάρης.
* Τράικο Τσβέτκοφ, που γεννήθηκε το 1878 στο Ρέσεν και ζούσε στη Θεσσαλονίκη αρκετά χρόνια, όντας ενεργό μέλος της βουλγαρικής κοινότητας.
* Μίλαν Άρσοφ, που γεννήθηκε το 1886, ο μικρότερος της ομάδας. Το 1903 κατά τους βομβισμούς ήταν μαθητής της 4ης τάξης του γυμνασίου. Πέθανε και αυτός στην εξορία.
Πέμπτη 24/2/2022: Στις 5 το πρωί ο Πούτιν έδωσε εντολή να ξεκινήσει μια ευρεία ρωσική στρατιωτική επίθεση με στόχο την Ουκρανία. Την είχε προαναγγείλει με μία ομιλία που μιλούσε για «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» με στόχο την «αποστρατιωτικοποίηση» της Ουκρανίας. Σύμφωνα με Ουκρανούς αξιωματούχους, το αρχικό κύμα επιθέσεων περιελάμβανε πυραύλους κρουζ, πυροβολικό και αεροπορικές επιδρομές που έπληξαν στρατιωτικές υποδομές και συνοριακές θέσεις, συμπεριλαμβανομένων των αεροπορικών βάσεων. Τρεις ώρες μετά την επίθεση, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ισχυριζόταν ότι είχε «εξουδετερώσει» όλες τις αεροπορικές βάσεις και τις αεροπορικές άμυνες της Ουκρανίας.
Λίγες μέρες πριν, με ένα live stream διάγγελμα, ο Πούτιν ερμήνευσε τα ιστορικά γεγονότα κατά το δοκούν, έδειξε ότι δεν υπολογίζει καθόλου την Ευρώπη, έκανε σαφές προς τις ΗΠΑ ότι δεν θα ανεχτεί καμία περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ δίπλα στα ρωσικά σύνορα, εγκαινίασε μία νέα εποχή στη γεωπολιτική σκακιέρα και τελικά αναγνώρισε την ανεξαρτησία των δύο περιοχών των φιλορώσων αυτονομιστών στην ανατολική Ουκρανία (Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ). Η επίθεση επικεντρώθηκε στα ανατολικά, αλλά επιδρομές αναφέρθηκαν και στη δυτική και βόρεια Ουκρανία. Αν αυτό αληθεύει, τότε έχουμε να κάνουμε με μια γενικευμένη τριπλή επίθεση από βορρά, νότο και ανατολή.
Όπως είναι λογικό, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Ουκρανίας δεν έχει καμία διάθεση να εμπλακεί στο μακελειό: Μπαίνουν στους σταθμούς του μετρό για να προστατευθούν ή εγκαταλείπουν μαζικά τις πόλεις και προσπαθούν να σώσουν τις ζωές και τις οικογένειές τους. Καλά τα φιλοπόλεμα post και οι εύκολες μαγκιές από το πληκτρολόγιο, αλλά όταν αρχίζει ο πραγματικός πόλεμος τότε σφίγγουν τα γάλατα και αλλάζει η κατάσταση. Την ίδια ώρα, το στρατόπεδο της Δύσης, ΗΠΑ, Ευρώπη και ΝΑΤΟ, προχωράει σε άμεσες οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, των τραπεζών της και των ανθρώπων του Πούτιν. Η Δύση δήλωσε με ένα στόμα και μία φωνή ότι η Ρωσία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο.
Ναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Ρωσία παραβιάζει ξεκάθαρα και προκλητικά το διεθνές δίκαιο. Το έχει κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν και πιθανότατα θα το κάνει και στο μέλλον. Εδώ και αιώνες έχει δείξει ότι έχει επεκτατικές τάσεις προς τις γειτονικές χώρες και τις τελευταίες δεκαετίες έχει στο τιμόνι της έναν αδίστακτο και απολυταρχικό άνθρωπο που εξοντώνει αντιφρονούντες, νομιμοποιεί τη μαφία, δημιουργεί παγκόσμιες αναταραχές, χρησιμοποιεί τους ολιγάρχες και δεν διστάζει καθόλου να κάνει πόλεμο. Ας μην ξεχνάμε την επέμβαση στην Γεωργία το 2008 (απόσχιση της Αμπχαζίας και της Οσετίας) και την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014. Οι αντιδράσεις των δυτικών όμως φανερώνουν αδυναμία. Το άβολο συναίσθημα που νιώθουν όλοι όταν συνειδητοποιούν ότι η εποχή της παντοδυναμίας τους ανήκει στο παρελθόν.
Μπορεί οι Ρώσοι να ξεκίνησαν αυτό τον πόλεμο που, αν όλα πάνε στραβά για το ανθρώπινο είδος, μπορεί να βάλει κυριολεκτικά φωτιά σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά οι δυτικοί δεν είναι αθώοι. Είναι εξίσου ένοχοι για όσα συμβαίνουν, έχουν ευθύνη για κάθε ανθρώπινη ζωή που θα χαθεί και έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Από όσο ξέρω, το διεθνές δίκαιο δεν αναφέρει πουθενά ότι μπορείς να προκαλείς πολιτική αστάθεια στην Ουκρανία, να επενδύεις στο εθνικιστικό δηλητήριο, να στηρίζεις φασιστικές παραστρατιωτικές δυνάμεις και να υποδαυλίζεις εμφύλιες διαμάχες. Όλα αυτά τα έκαναν με συνέπεια τόσο οι ΗΠΑ όσο και η, ανύπαρκτη πολιτικά, Ευρώπη στην Ουκρανία. Να θυμίσω ότι η Ουκρανία ήταν μία από τις 40 χώρες που το 2003 πολέμησαν στο πλευρό των ΗΠΑ στο Ιράκ. Τι δουλειά είχε η Ουκρανία να είναι στο Ιράκ; Άγνωστο.
Και οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση λειτουργούσαν σαν νταβατζήδες του πλανήτη την εποχή του Ψυχρού πολέμου που ακολούθησε τον αιματηρό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεωρούσαν επί δεκαετίες ότι μπορούν να εισβάλουν όποτε τους καπνίσει σε ξένες χώρες, να εξοντώνουν εκατομμύρια ανθρώπους, να προκαλούν καταστροφικές μετακινήσεις πληθυσμών, να δημιουργούν πρόσφυγες και μετανάστες, να διαλύουν οικογένειες και να ερμηνεύουν την ανθρώπινη ζωή ως ασήμαντο νούμερο που χρησιμεύει αποκλειστικά για την επίτευξη των πολιτικών και οικονομικών στόχων τους. Όταν αποσύρθηκε ο ένας εκ των δύο μονομάχων, η κατάσταση ξέφυγε. Τα χρόνια της παντοδυναμίας των ΗΠΑ, ας πούμε από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το καλοκαίρι του 1991 μέχρι το καλοκαίρι του 2021 όταν έφυγε και ο τελευταίος Αμερικάνος στρατιώτης από το Αφγανιστάν, οι gringos έκαναν ότι ήθελαν.
Θυμίζω: Πόλεμος του Περσικού Κόλπου τον Ιανουάριο του 1991. Βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ και αεροπορικές επιδρομές κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999 όπου, εκτός των άλλων, βομβαρδίστηκε «κατά λάθος» η κινέζικη πρεσβεία στο Βελιγράδι και σκοτώθηκαν 3 Κινέζοι δημοσιογράφοι. Αργότερα, ήρθε η νέα εισβολή στο Ιράκ τον Μάρτη του 2003 με στόχο την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν γιατί είχε όπλα μαζικής καταστροφής. Αυτά τα όπλα δεν βρέθηκαν ποτέ και δικαιώθηκαν όσοι έλεγαν ότι ήταν ένας ακόμη πόλεμος των Μπους για το πετρέλαιο. Μετά ήρθε και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν τον Οκτώβρη του 2001, ο πιο μακροχρόνιος πόλεμος στην στρατιωτική ιστορία των ΗΠΑ. Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια και πολλά λεφτά από το εμπόριο ηρωίνης, ο πόλεμος έληξε με την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και την επάνοδο των ταλιμπάν στην εξουσία.
Για να τερματιστεί κάθε πόλεμος στον πλανήτη και να πάψουν οι εχθροπραξίες, δεν χρειάζεται απλά να αλλάξουν οι σημερινοί εξουσιαστές, ούτε να αλλάξουν τρόπο σκέψης οι επόμενοι εξουσιαστές. Η ανθρωπότητα πρέπει να απαιτήσει να πάνε τα αστρονομικά λεφτά που δίνονται σε όπλα και εξοπλισμούς σε αγαθά και τρόφιμα σε όλο τον κόσμο. Να πάνε τα λεφτά στη βελτίωση της Υγείας και της Παιδείας. Να εξαφανίσουμε οριστικά το δηλητήριο του εθνικισμού από κάθε χώρα και να σταματήσει ο κάθε ψυχάκιας να ονειρεύεται μεγάλες πατρίδες και φανταστικές εκστρατείες που θα τιμωρήσουν κάποιους αόριστους εχθρούς για κάτι που έγινε πριν 749 χρόνια. Να θάψουμε τις θρησκείες και τα παραμυθάκια τους. Να φτιάξουμε μία άλλη καθημερινότητα και έναν πιο όμορφο πλανήτη όπου ο πόλεμος θα υπάρχει μόνο σαν μάθημα ιστορίας που θα υπενθυμίζει τις χειρότερες στιγμές του ανθρώπου.
2. Ημερολόγιο πολέμου (μέρος πρώτο)
του Δήμου Βοσινάκη στο Alerta.gr
Τρίτη 1/3/2022: Η ανθρωπότητα παρακολουθεί συγκλονισμένη την έκτη μέρα του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Πέρα από την αυτονόητη καταδίκη κάθε βάρβαρης πολεμικής ενέργειας κάθε χώρας που προκαλεί νεκρούς, τραυματίες, καταστροφές, πρόσφυγες, δυστυχία και πόνο, μπορείς να διακρίνεις αρκετά καθαρά τις επιδιώξεις κάθε πλευράς και των συμμάχων της. Ενώ συνεχίζονται οι μάχες στο Κίεβο και οι βομβαρδισμοί στο Χάρκοβο, ξεκίνησε ο πρώτος γύρος διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο χωρών. Βέβαια, καλό είναι να θυμόμαστε ότι είμαστε στη φάση που οι όποιες «λύσεις» θα δοθούν με τη δύναμη των όπλων και όχι με τη δύναμη της διπλωματίας. Η όποια συμφωνία για την Ουκρανία θα γραφτεί με αίμα και όχι με μελάνι.
Σε επικοινωνία που είχε χτες ο Πούτιν με τον Μακρόν του έθεσε τέσσερις όρους για να σταματήσουν οι πολεμικές συγκρούσεις και να αποσυρθεί ο ρώσικος στρατός από την Ουκρανία (κάτι που δεν το βλέπω να γίνεται για τις επόμενες δεκαετίες). Οι όροι του Πούτιν είναι οι εξής:
1) Αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας στην Κριμαία
2) Αποστρατιωτικοποίηση του ουκρανικού κράτους
3) Αποναζιστικοποίηση του ουκρανικού κράτους
4) Διασφάλιση ουδέτερου καθεστώτος της Ουκρανίας
Ο Γάλλος πρόεδρος, ο οποίος εκτός από την Γαλλία θέλει να φανεί ότι εκπροσωπεί γενικά την Ευρωπαική Ένωση ενώ ακόμη και οι πέτρες στην Κόκκινη Πλατεία γνωρίζουν ότι η Ευρώπη ΔΕΝ έχει ενιαία εξωτερική πολιτική, έθεσε στον Πούτιν τους δικούς του όρους: 1) Άμεση διακοπή όλων των επιθέσεων κατά πολιτών
2) Προστασία των αστικών υποδομών
3) Εξασφάλιση των οδικών αξόνων πρωτίστως δε εκείνων που βρίσκονται νοτίως του Κιέβου
Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή; Η Ρωσία προσπαθεί να κερδίσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα τον πόλεμο, να διαλύσει τις ουκρανικές δομές και να δει τις στρατιωτικές δυνάμεις της να παραλύουν το ουκρανικό κράτος σέρνοντας τους εκπροσώπους του σε διαπραγματεύσεις που θα επικυρώσουν αυτομάτως τις επιθυμίες του Πούτιν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα βιαστεί να πετύχει τους στόχους της και θα χάσει αν αργήσει να το πετύχει, όπως λέει η Δύση. Ο Πούτιν γνωρίζει ότι μία εμφατική νίκη στην Ουκρανία, όποτε και αν έρθει, θα κόψει τον βήχα στις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ για περαιτέρω επέκταση προς Ανατολάς, θα στείλει ένα ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη, θα αλλάξει τα σύνορα, θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία και θα αλλάξει για τα καλά τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς στη γειτονιά της.
Η Ουκρανία συνεχίζει να αντιστέκεται, μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές αντέχει το Κίεβο, προσπαθεί να καθυστερήσει την αναπόφευκτη ρωσική επικράτηση και έχει καταλάβει ότι η Ευρώπη είναι πρόθυμη να της προσφέρει όπλα, ανθρωπιστική βοήθεια, διπλωματικές συμβουλές, τσάι και συμπάθεια. Ο Ζελένσκι υπέγραψε την αίτηση για ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε. αλλά ξέρει ότι καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν θα στείλει στρατό για να την υπερασπιστεί ενώ και οι ΗΠΑ έχουν δηλώσει ότι δεν θα πολεμήσουν τους Ρώσους. Αυτό σημαίνει ένα πράγμα: Αργά η γρήγορα, η Ρωσία θα κερδίσει τον πόλεμο και πολύ φοβάμαι ότι το τίμημα αυτού του πολέμου θα είναι μια πλήρως ισοπεδωμένη Ουκρανία και μεγάλος χαμένος ο ουκρανικός λαός.
Από την πρώτη μέρα της ρώσικης εισβολής, όλες οι χώρες της Ευρώπης και τα κυρίαρχα μέσα κάθε χώρας τάχθηκαν υπέρ της Ουκρανίας. Το δυσάρεστο της υπόθεσης είναι ότι δεν το κάνουν γιατί στεναχωριούνται για τα γυναικόπαιδα, τους άμαχους και τον αθώο ουκρανικό λαό που δοκιμάζεται, σκοτώνεται και εγκαταλείπει τη χώρα του. Άλλωστε, η «δημοκρατική» Ευρώπη που τώρα είναι ενάντια στον απολυταρχικό Πούτιν μια χαρά υποστήριξε τους Ουκρανούς ναζί τα προηγούμενα χρόνια και σήμερα απαγορεύει σπουδαία έργα Ρώσων καλλιτεχνών, φιμώνει τα ρώσικα μίντια και σκέφτεται να διώξει τους Ρώσους φοιτητές από τα πανεπιστήμιά της. Τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης υιοθέτησαν μία ανιστόρητη ρητορική με προκλητικό λεξιλόγιο που αγγίζει ή ξεπερνάει τα όρια της προπαγάνδας και στοχεύει μακροπρόθεσμα στην ολική πολιτική απομόνωση της Ρωσίας. Αυτός είναι και ο υπερβολικά φιλόδοξος στόχος των οικονομικών και πολιτικών κυρώσεων που, σύμφωνα με τους Ευρωπαίους, θα αναγκάσουν τη Ρωσία να οπισθοχωρήσει.
Κάθε πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του ξέρει ότι οι οικονομικές κυρώσεις δεν θα έχουν μονόπλευρο αντίκτυπο. Αν τα κράτη της Ευρώπης κλείσουν τον εναέριο χώρο τους στη Ρωσία τότε και η Ρωσία, η χώρα με τη μεγαλύτερη έκταση του πλανήτη, θα κλείσει τον εναέριο χώρο της στα κράτη της Ευρώπης. Αν η Ευρώπη αποφασίσει ότι δεν θέλει πλέον να ψωνίζει φυσικό αέριο από τη Ρωσία, τότε και η Ρωσία θα πουλήσει το φυσικό αέριο αλλού και οι τιμές θα πάρουν την ανηφόρα (μόλις χτες η Gazprom ανακοίνωσε ότι υπέγραψε συμφωνία για την ανάπτυξη αγωγού φυσικού αερίου προς την Κίνα μέσω Μογγολίας). Αν η FIFA και η UEFA πετάξουν έξω από όλες τις διοργανώσεις την εθνική Ρωσίας και τις ρωσικές ομάδες, τότε και οι Ρώσοι τουρίστες θα εξαφανιστούν από Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα. Με λίγα λόγια, θα ματώσει οικονομικά η Ρωσία αλλά θα ματώσει οικονομικά και η Ευρώπη.
Κάτι άλλο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι η Ευρώπη εν έτη 2022 δεν μπορεί όχι απλά να αρθρώσει σοβαρό πολιτικό λόγο, αλλά ούτε καν να ερμηνεύσει τα γεγονότα της εποχή μας. Αυτό είναι που με κάνει να αναρωτιέμαι αν πραγματικά θέλει να αποφύγει το γενικότερο αιματοκύλισμα ή προσπαθεί να το επιταχύνει. Ναι ο Πούτιν είναι επικίνδυνος, αλαζόνας, πρώην πράκτορας, φιλοπόλεμος, δεν ανέχεται την παραμικρή κριτική, εξοντώνει αντιφρονούντες, ελέγχει τον Τύπο, εκτελεί κόσμο εντός και εκτός Ρωσίας, κατέχει πυρηνικά και απειλεί να τα χρησιμοποιήσει, επιδιώκει τη ρωσική επέκταση με κάθε τρόπο και άλλα τόσα. Ακόμα και αν δεχτεί κάποιος ότι ο Πούτιν είναι ο σύγχρονος Αδόλφος και οι κυρώσεις της Ευρώπης είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, θα δυσκολευτεί πολύ να δεχτεί ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος το 1939 αν απλά είχε απαγορευτεί η μουσική του Μπαχ ή αν είχε αποβληθεί η Μπάγερν Μονάχου από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις εκείνης της εποχής.
Τι θέλω να πω; Είναι λες και η Ευρώπη αγνοεί την πραγματικότητα: Δεν θέλει να παραδεχτεί ότι αυτός ο τύπος κέρδισε τον πόλεμο της Συρίας και σήμερα που μιλάμε ο Μπασάρ αλ Άσαντ, με την υποστήριξη του Ιράν και της Ρωσίας, έχει βγει νικητής από τις συγκρούσεις που ξεκίνησαν το 2011. Ναι φίλε αναγνώστη, στο μακελειό της Συρίας, στο οποίο έβαλαν το βρωμόχερο τους ΗΠΑ, Ευρώπη, Ρωσία, Ιράν, Τουρκία, Ισραήλ και άλλοι, νικητής βγήκε ο άνθρωπος που στήριξε ο Πούτιν. Η εκστρατεία στη Συρία ήταν η πρώτη φορά που η Μόσχα έστελνε δυνάμεις σε μάχες πέρα από τα σύνορα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μετά την καταστροφική εκστρατεία της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980. Η τολμηρή κίνηση του Πούτιν να επεκτείνει τη ρωσική επιρροή μακριά από τη γειτονιά του είχε αποτέλεσμα και αυτό δεν κάνει να το ξεχνάμε.
Τι έλεγε η Αμερική τον Οκτώβριο του 2015, όταν η Ρωσία αποφάσιζε να εμπλακεί στη Συρία; Ήταν Οκτώβρης του 2015 όταν σε συνέντευξη Τύπου στον Λευκό Οίκο, ο Ομπάμα επιτέθηκε στον Πούτιν και τον κατηγόρησε ότι υπερασπίζεται έναν αυταρχικό σύμμαχο που καταρρέει. «Μια προσπάθεια της Ρωσίας και του Ιράν να στηρίξουν τον Άσαντ και να προσπαθήσουν να ηρεμήσουν τον πληθυσμό απλώς θα τους οδηγήσει σε τέλμα και δεν θα λειτουργήσει», είπε ο Ομπάμα. Συμπέρασμα; Οι εποχές που η Δύση έπαιζε μπάλα μόνη της έχουν περάσει. Ο Πούτιν αντιλήφθηκε το κενό που άφησε η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη γιατί επέλεξαν να ασχοληθούν με την Κίνα που γιγαντώνεται κάθε μέρα που περνάει. Άραγε οι πολιτικοί της Ελλάδας έχουν αντιληφθεί ότι είμαστε στο 2022 και το να συμπεριφέρεσαι σαν μαριονέτα των ΗΠΑ δεν σου εγγυάται καμία ασφάλεια;
3.Η ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΣΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΕΜΟ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ
Με διάγγελμα του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, δόθηκε το πράσινο φως για τη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ο Πούτιν διατείνεται πως η πράξη πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας αποσκοπεί στην υποστήριξη της υπό ρωσικής κατοχής Κριμαίας και των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από το φιλο-ναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας, που φλερτάρει κατόπιν δυτικών υποδείξεων με την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Λίγα 24ωρα πριν, η Ρωσία αναγνώρισε την ανεξαρτησία των άτυπων προτεκτοράτων της στο Ντονμπάς, οξύνοντας την ήδη υπάρχουσα ένταση με τον ευρωατλαντικό άξονα που στηρίζει το καθεστώς της Ουκρανίας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Ουκρανία διεξάγεται ήδη από το 2014 ένας εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης, όταν η τότε φιλορωσική κυβέρνηση του προέδρου Γιανούκοβιτς ανατράπηκε από μια «πορτοκαλί επανάσταση» που έφερε στην εξουσία ένα φιλοδυτικό καθεστώς, πρόθυμο να συνταχθεί στο πλευρό του ευρωατλαντικού άξονα. Το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Euromaidan απέσπασε την Ουκρανία από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Ενδυνάμωσε, επίσης, την ουκρανική ακροδεξιά, που έλαβε θέσεις στο κοινοβούλιο και ανέπτυξε παραστρατιωτικές μονάδες που διέπραξαν θηριωδίες κατά ρωσόφωνων και μελών εργατικών συνδικάτων. Αυτό το καθεστώς αναγνωρίζουν και στηρίζουν οικονομικά και στρατιωτικά τα κράτη που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ (την ίδια ώρα που εικόνες από σβάστικες σε δημόσια κτήρια διέρρεαν μέσω των social media), που τώρα αναζητούν διπλωματικές λύσεις για την επικράτηση των «δυτικών δημοκρατικών αξιών».
Η Ρωσία από την άλλη εξαρχής δεν ήταν διατεθειμένη να χάσει τα ιμπεριαλιστικά της πατήματα στην Ουκρανία και ιδίως στην περιοχή της Κριμαίας, ανεξαρτήτως της θέλησης του λαού της Ουκρανίας. Μπορεί η εξέγερση του Euromaidan να κατέληξε στο φιλοναζιστικό καθεστώς που κατέληξε, αλλά δεν υπάρχει κάποιος που αυταπατάται ότι η μη αποδοχή του καθεστώτος αυτού προέκυψε από το “αντιφασιστικό” αίσθημα της Ρωσίας ή την “ανάγκη της να προστατεύσει τους Ρώσους πολίτες”. Εξάλλου, το απολυταρχικό καθεστώς του Πούτιν στη Ρωσία πριμοδοτεί τους ναζί και τους φασίστες στο εσωτερικό της χώρας φυλακίζοντας και σκοτώνοντας παράλληλα τους αντιφασίστες, ενώ οι πολυάριθμες επεμβάσεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού σε περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ δε χρειάζονταν ανάλογες δικαιολογίες. Ένα ήθελε και ένα θέλει η Ρωσία: να επιβάλει τους δικούς της όρους στους εξελισσόμενους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Δεν θα ανεχτεί τη στρατιωτική περικύκλωση που υφίσταται από το ΝΑΤΟ, την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων έξω από την πόρτα της, τη δυτική παρακίνηση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, τον επιχειρούμενο ενεργειακό αποκλεισμό της από την παροχή φυσικού αερίου σε χώρες της ΕΕ και τη μείωση του ελέγχου της στην πρώην σοβιετική περιφέρεια. Στην αντιπέρα όχθη, οι ΗΠΑ και το ευρωατλαντικό στρατόπεδο, με εξέχουσα δύναμη και το Ηνωμένο Βασίλειο, πιέζουν κατά παράβαση διεθνών συμφώνων για την ανατολική εξάπλωση του ΝΑΤΟ, την άσκηση οικονομικής και ενεργειακής πίεσης στη Ρωσία προς όφελος του αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) και τον έλεγχο του εμπορικού δρόμου της Αρκτικής, που ανοίγει με το λιώσιμο των πάγων λόγω της καταστροφικής επίδρασης του καπιταλισμού στο φυσικό περιβάλλον και το οικοσύστημα. Τόσο η Ρωσία, όσο και οι ΗΠΑ, προσπαθούν να εξάγουν την εσωτερική τους κρίση στο εξωτερικό, επιχειρώντας παράλληλα να προκαλέσουν ανακατατάξεις στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική ιεραρχία.
Η Ρωσία που συγκεντρώνοντας περίπου 200.000 στρατιώτες στα σύνορα με την Ουκρανία προελαύνει διαρκώς επί ουκρανικού εδάφους και σφυροκοπά και βομβαρδίζει τις μεγαλοπούλεις και τα χωριά της ουκρανικής επικράτειας, πολιορκώντας ήδη το Κίεβο, το Χάρκοβο και τη Μαριούπολη. Οι πρώτες απώλειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι γεγονός. Γίνεται ήδη λόγος και για απώλειες αμάχων. Η ουκρανική κυβέρνηση, που ας μην ξεχνάμε ότι αποτελεί μια σύμπλευση νεοφιλελεύθερων και νεοναζί, έχει κηρύξει στρατιωτικό νόμο σε όλη τη χώρα. Στρατιωτικές και παραστρατιωτικές μονάδες εμποδίζουν αμάχους να εγκαταλείψουν το Κίεβο, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως «ασπίδα» για τους ρωσικούς βομβαρδισμούς. Ακόμα είμαστε στην αρχή της φρίκης του πολέμου…
Η μόνη χαμένη από τον πόλεμο πρόκειται να είναι η παγκόσμια εργατική τάξη, ειδικά οι προλετάριοι της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Αυτούς προορίζουν για κρέας για τα κανόνια τους τα κράτη και οι καπιταλιστές. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος διεξάγεται για τον διαμοιρασμό των σφαιρών επιρροής, των ενεργειακών δρόμων και την αναδιάταξη της γεωπολιτικής ισχύος. Κανένα συμφέρον δεν έχουμε να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα των ισχυρών, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Επιπλέον, η έκρηξη του πολέμου αναμένεται να φέρει επιπλέον ανατιμήσεις και πληθωρισμό τόσο στην ενέργεια, όσο και σε βασικά προϊόντα, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τις τσέπες όσων ήδη αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο πόλεμος είναι μια λύση του κεφαλαίου, για να ξεπεραστούν οι δομικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης από τις οποίες ταλανίζεται περιοδικά ο καπιταλισμός. Η καταστροφή σταθερού (μέσα παραγωγής) και μεταβλητού κεφαλαίου (εργατική δύναμη) ανοίγει τον δρόμο για την καπιταλιστική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη.
Το ελληνικό κράτος αποτελώντας προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο και όντας στρατηγικά στοιχισμένο στις επιλογές και τα συμφέροντα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού θα βρεθεί στη δίνη των πολεμικών εξελίξεων. Ήδη ο πρωθυπουργός ανήγγειλε την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία (20.000 καλάσνικοφ που είχαν κατασχεθεί το 2013 από το πλοίο Nour-M, 2 μεταγωγικά αεροσκάφη C-130 φορτωμένα με οπλισμό, φάρμακα και τρόφιμα). Το ελληνικό κράτος υπακούοντας τις ΝΑΤΟϊκές προσταγές αρχίζει ήδη την εμπλοκή του στον πόλεμο. Από την άλλη μεριά, ο Πούτιν προειδοποίησε πως οποιαδήποτε αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία δε θα μείνει αναπάντητη, ειδικά αν ο απεσταλμένος στρατιωτικός εξοπλισμός αποδειχτεί ότι έχει χρησιμοποιηθεί κατά του ρωσικού στρατού. Την ίδια στιγμή απειλεί με εισβολή τη Σουηδία και τη Φινλανδία σε περίπτωση ένταξής τους στο ΝΑΤΟ, ενώ δηλώνει ότι είναι έτοιμος ακόμα και για πόλεμο με τη χρήση πυρηνικών όπλων! Οι ευρωπαϊκές χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ διαβουλεύονται για την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών τους. Ήδη η Γερμανία ανακοίνωσε ότι θα ενισχύσει με 100 δις τον εθνικό της στρατό. Κερδισμένες θα είναι σίγουρα οι μεγάλες οπλοβιομηχανίες (ειδικά οι αμερικανικές) που θα θησαυρίσουν σε βάρος των λαών, οι οποίοι θα ματώσουν για τα έξοδα των στρατιωτικών εξοπλισμών και τις διακρατικές πολεμικές συγκρούσεις. Η κοινωνική βάση οφείλει να αποτρέψει πάση θυσία την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να εμποδίσει τη χρησιμοποίηση των εγχώριων ΝΑΤΟϊκών βάσεων για πολεμικές επιχειρήσεις, την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού και στρατιωτικών μονάδων σε μια τοπική ή διευρυμένη ένοπλη ιμπεριαλιστική σύρραξη.
Το ταξικό μας καθήκον υπαγορεύει την οργάνωση και την ενίσχυση του διεθνιστικού, αντιπολεμικού και αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης. Η λογική του επιθετικότερου ή του προοδευτικότερου ιμπεριαλισμού είναι μια λογική που οδηγεί στην ήττα της εργατικής τάξης. Δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή ιμπεριαλιστική οδός. Δεν μπορούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης να ταυτιστούν με αυτά των καπιταλιστών και των εκάστοτε ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το σαμποτάζ της πολεμικής μηχανής, η οργάνωση του ταξικού και διεθνιστικού αντιπολεμικού κινήματος και η ενδυνάμωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων στην κατεύθυνση της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης για την οικοδόμηση μιας ελευθεριακής κομμουνιστικής κοινωνίας είναι τα επιτακτικά και ιστορικά καθήκοντα των όπου γης καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με μεσοβέζικες και επιζήμιες διευθετήσεις.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία δεν έχουμε κανέναν λόγο να συρθούμε στον πόλεμο για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Ας έχουμε επίγνωση της κοινωνικής μας θέσης και των ταξικών μας συμφερόντων. Αυτοί να είναι οι δείκτες της στάσης και της δράσης μας και όχι τα πολεμοκάπηλα, διαταξικά και εθνικιστικά κελεύσματα που προάγουν τα αφεντικά και τα προπαγανδιστικά μέσα που ελέγχουν. Δε θα πληρώσουμε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος με το αίμα μας. Δε θα αλληλοσκοτωθούμε με τους φτωχοδιαβόλους των άλλων χωρών. Αντιθέτως, είναι χρέος μας να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή και να ανασυγκροτήσουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, έχοντας ως γνώμονα την προώθηση των ταξικών συμφερόντων και των υλικών αναγκών της κοινωνικής βάσης. Να οργανωθούμε στους κοινωνικούς και ταξικούς σχηματισμούς της εργατικής τάξης, οργανώνοντας με μαζικούς και μαχητικούς όρους την αντεπίθεση της τάξης μας. Αυτό το σύστημα γεννά τους πολέμους και ευθύνεται για τη φτώχεια, την αδικία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Καιρός, λοιπόν, να το αμφισβητήσουμε οργανωμένα και δυναμικά, οργανώνοντας την ανατροπή του σε διεθνή κλίμακα.
ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΤΑΞΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ
ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
4. Ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό, τα κράτη & τον μιλιταρισμόΑ.Π.Ο. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΟΣΑ ΕΙΠΑΜΕ ΠΑΛΙΑ ΙΣΧΥΟΥΝ!ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ«Ακούμε σήμερα τους Σοσιαλιστές να εγείρουν, σαν κάθε άλλο αστό, τη “Γαλλία”, ή τη “Γερμανία”, και άλλες πολιτικές και εθνικές συσσωματώσεις -αποτελέσματα ιστορικών αγώνων- σαν ομοιογενείς εθνογραφικές μονάδες, που η κάθε μία έχει τα δικά της συμφέροντα, φιλοδοξίες, και αποστολή, σε αντίθεση με τα συμφέροντα, τις φιλοδοξίες και την αποστολή των αντίπαλων μονάδων. Αυτό μπορεί να είναι σχετικά αληθές, όσο οι καταπιεσμένοι, και κυρίως οι εργάτες, δεν έχουν αυτοσυνείδηση, δεν αναγνωρίζουν την αδικία των καταπιεστών τους. Υπάρχει, λοιπόν, μόνο η εξουσιαστική τάξη που μετράει και αυτή η τάξη, λόγω της επιθυμίας της να διατηρήσει και να αυξήσει την δύναμή της, τις προκαταλήψεις και τα ιδεώδη της, μπορεί να το βρίσκει βολικό να διεγείρει φυλετικές φιλοδοξίες και μίσος, και να στέλνει το έθνος της, το “ποίμνιο” της, ενάντια σε “ξένες” χώρες, με σκοπό να τις απαλλάξει από τους υπάρχοντες καταπιεστές τους, και να τις υποτάξει στη δική της πολιτική οικονομικής κυριαρχίας». (Ερρίκο Μαλατέστα, Νοέμβριος 1914)Ποιος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ξανά τους λαούς στο πολεμικό σφαγείο, από όπου ποτέ δεν ξέφυγαν οι χώρες και οι άνθρωποι που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στην επονομαζόμενη «ανεπτυγμένη» Δύση; Είναι ο Πούτιν και ο ανατολίτικος αυταρχισμός, είναι τα πολεμοκάπηλα γεράκια των ΗΠΑ, ή οι νεοφιλελεύθεροι χαρτογιακάδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Η απάντηση είναι απλή: ΟΛΟΙ∙ γιατί αυτό που γεννάει τους πολέμους, τις συγκρούσεις, τις αδικίες, τους νεκρούς και τις ανείπωτες τραγωδίες της ανθρωπότητας είναι το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα. Σε καιρό ειρήνης καθυποτάσσει εκμεταλλεύεται και ξεζουμίζει τους εργαζόμενους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, καταπιέζει και κακοποιεί τους πλέον αδύναμους και συσσωρεύει αμύθητα πλούτη για τους παγκόσμιους ολιγάρχες – όμοιοι παντού: στις ΗΠΑ, στην Ε.Ε., στη Ρωσία στην Κίνα. Το καπιταλιστικό σύστημα συνεχίζει να φέρει εντός του τις αντιφάσεις του, ο ανταγωνισμός μεταξύ των αστικών επιτελείων για την καλύτερη τοποθέτησή τους στη σκακιέρα για την καταλήστευση και τον διαμοιρασμό των πολύτιμων και περιορισμένων φυσικών πόρων, το άπλωμα της «σφαίρας επιρροής» τους είναι που κάνει τις σειρήνες του πολέμου να ηχούν ξανά και ξανά. Γιατί όσο οι κοινωνίες βρίσκονται δέσμιες του λεγόμενου «εθνικού συμφέροντος», του ιδιωτικού κέρδους και της καπιταλιστικής συσσώρευσης ο πόλεμος θα αποτελεί τον μονόδρομο των αυτοκρατοριών σε σύγκρουση. Αυτή η καπιταλιστική νομοτέλεια, ωστόσο καθόλου δεν σημαίνει ότι το σύστημα της καταπίεσης οδεύει μόνο του στον αφανισμό του, μέσω των αδιεξόδων και των αντιφάσεων του. Αν οι λαοί δεν διεκδικήσουν να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους τότε οι συνολικές συνθήκες διαβίωσης θα γίνουν ακόμη χειρότερες, με κυριότερη απειλή αυτήν του πολέμου, καθώς επίσης και της περαιτέρω φτωχοποίησης και εξαθλίωσης.Παρατηρούμε ότι ενόσω ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός ενοποιεί τα πεδία μέσω της αποικιοποίησης του χώρου από τις σχέσεις εξουσίας που φέρει ταυτόχρονα διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού η εθνικιστική αφήγηση σε κάθε έθνος-κράτος είτε ως δήθεν απαραίτητη συνθήκη άμυνας απέναντι σε ορατές και αόρατες απειλές είτε ξεκάθαρα ως ιδεολογική προετοιμασία των πληβείων για τη συμμετοχή τους στην πολεμική μηχανή των κυρίαρχων. Παντού τα ίδια χιλιοπαιγμένα σενάρια: καλλιέργεια αποσχιστικών εθνικιστικών δυνάμεων στη Γιουγκοσλαβία, εμφύλιες συρράξεις, εμπλοκή του εκάστοτε ισχυρότερου ιμπεριαλιστικού πόλου στο πεδίο, πόλεμος, βομβαρδισμοί, φτώχεια, εξαθλίωση για τις μάζες με μοναδικό σκοπό να επιβληθεί δια της βίας η θέληση του επικυρίαρχου. Στην Ουκρανία ξανά στο ίδιο έργο θεατές, τα γνωστά δυτικά καθάρματα εκμεταλλεύονται την κοινωνική διαμαρτυρία, την εκτρέπουν σε χειραγωγήσιμο πολιτικό γεγονός, χρηματοδοτούν την ακροδεξιά που έχει αναπτυχθεί σε ένα πλαίσιο έξαρσης του αντιρωσικού εθνικισμού, κατορθώνοντας να επιβάλουν στο πολιτικό πεδίο μια δυτική φιλελεύθερη κυβέρνηση, η οποία ηγεμονεύουσα νομιμοποιεί τους νεοναζί ως εμπροσθοφυλακή για τις πολύ βρώμικες δουλειές: εξοντώνονται δεκάδες άοπλοι άνθρωποι στην Οδησσό… Από την άλλη πλευρά οι Ρώσοι εκμεταλλεύονται την καχυποψία των Ρωσόφωνων της περιοχής, υποστηρίζουν στρατιωτικά τις απόπειρες απόσχισης τους και εν τέλει με το γνωστό πρόσχημα της υποστήριξης των μειονοτήτων και του «ζωτικού χώρου» εισβάλουν σε όλη τη χώρα από άκρη σε άκρη για να πετύχουν μια νέα ανατροπή στο πολιτικό πεδίο και να επαναφέρουν την Ουκρανία στη σφαίρα επιρροής τους. Άμαχοι βομβαρδίζονται, άνθρωποι σκοτώνονται, υποδομές και ζωές καταστρέφονται… Το να διαλέγει κάποιος πλευρά είναι σαν να βάζει ένα πιστόλι στο κεφάλι του. Το να επιλέγει πλευρά κάποιος φτωχός, κάποιος εργάτης, κάποιος που δεν έχει απολύτως κανένα συμφέρον να το κάνει αποτελεί μια απεριόριστη τραγωδία όχι μόνο γιατί βαδίζει με ταχύτερο βήμα στον όλεθρο του πολεμικού αφανισμού, αλλά γιατί σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει την τεράστια σημασία του να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να σταματήσει αυτόν τον πόλεμο και κάθε πόλεμο. Όπως αποδείχτηκε και στην Ουκρανία η ειρήνη δεν βρίσκεται στους εθελόδουλους εναγκαλισμούς με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστικό πόλο, ούτε στην προτεκταριοποίηση, δεν βρίσκεται στον εθνικισμό, στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, στα τάγματα και τις ταξιαρχίες των τεθωρακισμένων. Η ειρήνη βρίσκεται στον κοινό διεθνιστικό αγώνα ενάντια στους εξουσιαστές, τα αφεντικά ανατολής και δύσης, βρίσκεται στη συναδέλφωση των λαών που δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν… Σήμερα, που τα οπλικά συστήματα των κυρίαρχων μπορούν να επιφέρουν τεράστιες απώλειες στους από τα κάτω, περισσότερο από ποτέ είναι επίκαιρη ξανά η παλιά περίφημη κραυγή του διεθνισμού: ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!Να μην γίνουμε κρέας για τις οβίδες τον αφεντικών, να αντιπαλέψουμε τον μιλιταρισμό, να μπλοκάρουμε τον πόλεμο εδώ αλλά και παντού στον πλανήτη. Η Ελλάδα αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι βαθιά προσδεδεμένη στο άρμα του Ευρωατλαντισμού, υπεύθυνου για τόσες και τόσες εγκληματικές επεμβάσεις τα τελευταία και όχι μόνο χρόνια. Ήδη το υποπόδιο του Δυτικού Συνασπισμού που φέρει τον τίτλο του πρωθυπουργού της χώρας, χωρίς φυσικά να ρωτήσει κανέναν ξεκίνησε αποστολές πολεμικού υλικού με C-130, ο κρετινισμός του μπορεί να γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία της χώρας. Είναι καθήκον να αγωνιστούμε ενάντια στην επίσημη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο. Ωστόσο αυτή η θέση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση το υποκριτικό πρόσχημα για την έμμεση υποστήριξη οποιουδήποτε εξουσιαστικού στρατοπέδου. Με την ίδια πίστη στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού που καλούμε σε αντιπολεμική κινητοποίηση εδώ ενάντια σε όλους τους στρατιωτικούς συνασπισμούς με την ίδια ένταση υποστηρίζουμε τις αντιπολεμικές συγκεντρώσεις στη Ρωσία και όπου αλλού οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι το πεδίο του πολέμου αποτελεί το σφαγείο των αδύναμων. Γιατί εμείς μπορεί να δρούμε σε αυτό το κομμάτι γης όμως ο εχθρός είναι παντού είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός σε όλες τις εκδοχές του. Παντού επίσης όμως βρίσκονται επίσης αναρχικοί και άνθρωποι που θέλουν να παλέψουν ενάντια στην πολεμική κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Οι αναρχικοί στη μεγάλη ιστορία τους δεν έπαψαν ποτέ να αγωνίζονται απέναντι στους εξουσιαστές όποια προβιά κι αν αυτοί φορούσαν για να ικανοποιήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους: τα συμφέροντα των αφεντικών. Είτε αγγλικός ιμπεριαλισμός, είτε αμερικάνικος «αντιτρομοκρατικός πόλεμος» είτε σοβιετική «σοσιαλιστική και αντιμπεριαλιστική» επέμβαση, οι αναρχικοί χτυπούσαν τον συναγερμό ενάντια στον πόλεμο και τον μιλιταρισμό, προσπαθώντας να καλύψουν τις σειρήνες των επικείμενων βομβαρδισμών, της επικείμενης βαρβαρότητας. Αυτό θα πράξουμε και σήμερα! Γιατί ή θα σταματήσουμε τον πόλεμο ή θα πρέπει να υποστούμε τις φοβερές συνέπειές του. Συνέπειες που θα έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ζωές των φτωχών και των αδύναμων, είτε αυτές αφορούν το κόστος ζωής είτε την ίδια τη ζωή, η αξία της οποίας αρχίζει να ευτελίζεται και στο ευρωπαϊκό έδαφος, όσο την έχουν ευτελίσει τα πλανητικά αφεντικά στην καπιταλιστική περιφέρεια και στα κορμιά των προσφύγων και των μεταναστών που ξεριζώνονται. Είναι καθήκον των επαναστατών να φτιάξουν ένα ισχυρό και πραγματικά ακηδεμόνευτο αντιπολεμικό κίνημα που θα παλεύει για το δίκιο των από τα κάτω εν αντιθέσει με τα υποκριτικά καλέσματα των φιλελεύθερων που προσπαθούν να καπηλευτούν την ανθρωπιά για να την κάνουν καύσιμα για τα νέα πολεμικά τους σχέδια. Καμία εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε δεν κρατά ψηλά τη σημαία του προλεταριακού διεθνισμού – και μόνον αυτή!ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ – ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ & ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ – ΝΑ ΜΠΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ & ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΟΥΤΕ ΜΕ ΡΩΣΙΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ – ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ!
Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση
5. Μια πρώτη τοποθέτηση για την ιμπεριαλιστική εισβολή στην Ουκρανία
Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων και το ξέσπασμα νέων πολεμικών αναμετρήσεων, αποτελούν κραυγαλέες ενδείξεις του μεγέθους και του χαρακτήρα της παγκόσμιας συστημικής κρίσης που μαίνεται από το 2007 και σήμερα βρίσκεται σε ένα δεύτερο, ακόμα πιο ισχυρό επεισόδιο. Οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές το επόμενο διάστημα και το “ουκρανικό” δεν είναι παρά η αρχή μιας νέας παγκόσμιας αναταραχής που θα έχει πολλά επεισόδια τα επόμενα χρόνια τόσο στο επίπεδο των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων, όσο και στο εσωτερικό των χωρών από τους λαούς και τις εργατικές τάξεις ανά τον κόσμο.
Τα γεγονότα των τελευταίων 24ωρων δεν είναι ανεξάρτητα από το ιστορικό πλαίσιο της εποχής και μαρτυρούν τα παγκόσμια καπιταλιστικά αδιέξοδα. Οι αστικές επιδιώξεις για νέα πεδία κερδοφορίας, για ξαναμοίρασμα της γης και των ζωνών επιρροής είναι αναπόσπαστα τμήματα της προσπάθειας του παγκόσμιου κεφαλαίου και των διακρατικών συμμαχιών για την ανακίνηση της μπλοκαρισμένης από την τελματική κρίση καπιταλιστικής μηχανής.
Η μετατροπή της Ουκρανίας σε πεδίο βολής δεν ξεκίνησε το 2022. Για τις νέες πολεμικές επιχειρήσεις φέρουν στο ακέραιο την ευθύνη όλες οι κρατικές δυνάμεις που αναμείχθηκαν στην χώρα δημιουργώντας το εμφυλιακό κλίμα που ξέσπασε το 2014, διχάζοντας τον λαό και την εργατική τάξη της Ουκρανίας σε “ρωσοτσολιάδες” και “αμερικανοτσολιάδες” για την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών σχεδιασμών των επίδοξων επικυρίαρχων. Στον πυρήνα αυτής της διαμάχης ήταν και είναι η πρόσδεση του κράτους της Ουκρανίας στην γεωπολιτική επιρροή είτε του ρωσικού είτε του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και είναι μια διαμάχη που ανεξαρτήτου έκβασης ζημιώνει τον ουκρανικό λαό, ο οποίος αντιμετωπίζεται ως πιόνι στην ματωμένη γεωπολιτική σκακιέρα. Επουδενί δεν υπάρχουν ταξικά-λαικά οφέλη στην πρόσδεση στην μία ή την άλλη πλευρά.
Στα καθ’ ημάς, η καθεστωτική καταδίκη της ρωσικής εισβολής, όπως ήταν λογικό, ακολουθεί την νατοϊκή γραμμή. Σύμφωνα με την αστική προπαγάνδα και τα media η ρωσική εισβολή “συνταράσσει” καθώς είναι η “πρώτη” μεγάλη στρατιωτική επιχείριση μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Τα προφανή αυτά ψεύδη αρθρώνονται για να συσκοτίσουν τις συμμαχίες του ελληνικού κράτους και τα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ που έχουν μακελέψει εκατομμύρια ανθρώπους ανά τις δεκαετίες, καθώς και να αποκρύψουν τον ρόλο των ΗΠΑ και της Ε.Ε. στο ουκρανικό ζήτημακαι την συνακόλουθη συνενοχή του ελληνικού κράτους. Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Ν.Δ. όπως και οι σοσιαλδημοκράτες ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ που στήριξαν και στηρίζουν τα πολεμοκάπηλα νατοϊκά σχέδια δεν μπορούν να υποκρίνονται με τάχα “αντι-πολεμικές” ιαχές.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν λείπουν φυσικά και αυτοί που προσπαθούν να βγάλουν λάδι το ρωσικό κράτος μέσα από μια “αντι-ιμπεριαλιστική” αντι-νατοική ρητορική και ουσιαστικά καλούν στο να πάρουν θέση οι λαοί υπερ του ρώσικου ιμπεριαλισμού και τα ρωσικά αστικά συμφέροντα στην Ουκρανία. Αυτές οι διαταξικές και αντι-λαικές απόψεις, που αναγιγνώσκουν την αδιαπραγμάτευτη θέση κατά και των δύο πλευρών ως είτε απλοϊκα “ουδέτερη” είτε ως “ιδεολογικά φορτισμένη” που τάχα δεν προσμετρά στρατηγικά κριτήρια, εκτός από οπορτουνιστικές είναι και πρακτικά-τακτικά εσφαλμένες. Οι αγκιτάτορες αυτών των απόψεων έχουν ηττηθεί σε προβλέψεις και αναλύσεις σε όλες τις κρίσιμες συγκυρίες και έχουν αποδείξει ποιος είναι ο πολιτικός τους ρόλος.
Να υπενθυμίσουμε ότι οι ίδιοι “αντι-ιμπεριαλιστές” ήταν που προσδοκούσαν μέσα απ’ το κάλπικο δημοψήφισμα της φιλο-νατοικής και φιλο-ΕΕ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ την αποδέσμευση της Ελλάδας από την ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική εξάρτηση (sic). Πέραν των αυταπατών τους για τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, αυταπάτες που τους οδήγησαν στο να λειτουργήσουν ως πρόθυμες ουρές της σοσιαλδημοκρατίας το πρώτο εξάμηνο του 2015, στην πραγματικότητα διακήρυτταν μια “αποδέσμευση από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό” με την εξουσία στα χέρια της αστικής τάξης και του κράτους, με την εργατική τάξη υποτελή στο κεφάλαιο και την κοινωνία καταδυναστευμένη. Οι θέσεις τους δεν είναι επαναστατικές αλλά οπορτουνιστικές και διαταξικές και η μόνη τους θέση είναι στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν “καλοί” και “κακοί” ιμπεριαλισμοί ούτε “καλοί” και “κακοί” διακρατικοί πόλεμοι. Το σιγοντάρισμα του ρωσικού ιμπεριαλισμού επί του προκειμένου, ως “απάντηση” στον ευρω-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι κι αυτό ένα σιγοντάρισμα που αποδέχεται την ύπαρξη χιλιάδων νεκρών αμάχων, ανάμεσα τους και παιδιά καθώς και των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων. Είναι αποδοχή μιας συνθήκης ικανοποίησης αστικών συμφερόντων πάνω σε ανθρώπινα συντρίμμια.
Απέναντι στα πολεμικά κελεύσματα της μίας ή της άλλη πλευράς, ο δικός μας πόλεμος ήταν και είναι ταξικός, κοινωνικός, για την απελευθέρωση των λαών και των εργαζομένων από τα κράτη και τις αστικές τους τάξεις. Το δικό μας “δεν πολεμάμε για τα αφεντικά” δεν είναι μια πασιφιστική θέση. Είναι μια θέση υπεράσπισης των κοινωνικών και ταξικών συμφερόντων προς την κατεύθυνση της μόνης εφικτής και ρεαλιστικής λύσης στα αδιέξοδα των καιρών: την Κοινωνική Επανάσταση. Η μόνη λύση για τον ουκρανικό λαό είναι η αναβίωση ενός αναρχικού επαναστατικού κινήματος, όπως αυτού που έδρασε 100 χρόνια πριν στα εδάφη της Νότιας Ουκρανίας και έδωσε πολυμέτωπες μάχες απέναντι σε ντόπιους εξουσιαστές και εξωτερικούς ιμπεριαλιστές. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα θα ήταν ικανό να εκτρέψει σήμερα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να τον μετατρέψει σε ταξικό επαναστατικό πόλεμο ενάντια τόσο στην ουκρανική εξουσία όσο και στους επίδοξους επικυρίαρχους.
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ – ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ-ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΣΕ ΤΑΞΙΚΕΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΟΙ ΛΑΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΝ ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού
6. Ανακοίνωση Ρώσων αναρχικών για Ουκρανία “Ενάντια στις προσαρτήσεις και την επίθεση”
(δημοσιευμένη στο avtonom.org, δικτυακό ενημερωτικό τόπο του ελευθεριακού κομμουνιστικού δικτύου Αυτόνομη Δράση.)
Χθες (στμ. 21 Φεβρουαρίου), πραγματοποιήθηκε έκτακτη συνεδρίαση του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας. Ως μέρος αυτής της θεατρικής πράξης, ο Πούτιν ανάγκασε τους πιο στενούς του υπηρέτες να του «ζητήσουν» δημόσια να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των λεγόμενων «λαϊκών δημοκρατιών» της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουχάνσκ [LPR] και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ [DPR] στην ανατολική Ουκρανία.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα βήμα προς την περαιτέρω προσάρτηση αυτών των εδαφών από τη Ρωσία — ανεξάρτητα από το πώς επισημοποιείται (ή δεν έχει επισημοποιηθεί) νομικά. Στην πραγματικότητα, το Κρεμλίνο παύει να θεωρεί τις LPR και DPR μέρη της Ουκρανίας και τελικά τα καθιστά προτεκτοράτα του. «Πρώτα η αναγνώριση της ανεξαρτησίας, μετά η προσάρτηση»: αυτή η σειρά είχε ήδη επεξεργαστεί το 2014 στην Κριμαία. Αυτό φαίνεται επίσης από τις ηλίθιες επιφυλάξεις του Naryshkin στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας («Ναι, υποστηρίζω την είσοδο αυτών των εδαφών στη Ρωσική Ομοσπονδία»). 1
Δεδομένου ότι η συνάντηση, όπως αποδείχθηκε, μεταδόθηκε μαγνητοφωνημένη [και όχι ζωντανά], και αυτές οι «επιφυλάξεις» δεν διακόπηκαν, αλλά αφέθηκαν – η υπόδειξη είναι σαφής.
Σε μια «έκκληση προς το λαό» το ίδιο βράδυ, ο Πούτιν φάνηκε να «συμφωνεί» με αυτά τα αιτήματα και ανακοίνωσε την αναγνώριση των LPR και DPR ως ανεξάρτητων κρατών. Μάλιστα, είπε τα εξής: «Παίρνουμε ένα κομμάτι από το Ντονμπάς και αν η Ουκρανία ταρακουνήσει το καράβι, τότε ας κατηγορήσει τον εαυτό της, δεν τη θεωρούμε καθόλου κράτος, οπότε θα πάρουμε ακόμα περισσότερα.» Σύμφωνα με το διάταγμα του Πούτιν, τα ρωσικά στρατεύματα εισέρχονται (στμ. έχουν εισέλθει ήδη) στο έδαφος των LPR και DPR. Αυτή είναι μια σαφής χειρονομία απειλής προς την υπόλοιπη Ουκρανία και ιδιαίτερα προς τα τμήματα των περιοχών Λουχάνσκ και Ντόνετσκ που εξακολουθούν να ελέγχονται από την Ουκρανία. Αυτή είναι η πραγματική κατοχή [με την έννοια ότι μέχρι τώρα το Λουχάνσκ και το Ντόνετσκ καταλαμβάνονταν μόνο από πληρεξούσιο].
Δεν θέλουμε να υπερασπιστούμε κανένα κράτος. Είμαστε αναρχικοί και είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε σύνορα μεταξύ εθνών. Αλλά είμαστε ενάντια σε αυτήν την προσάρτηση, γιατί καθορίζει μόνο νέα σύνορα, και η απόφαση γι’ αυτό λαμβάνεται αποκλειστικά από τον αυταρχικό ηγέτη — τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτή είναι μια πράξη ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας από τη Ρωσία. Δεν έχουμε αυταπάτες για το ουκρανικό κράτος, αλλά είναι σαφές σε εμάς ότι δεν είναι ο κύριος επιτιθέμενος σε αυτήν την ιστορία – δεν πρόκειται για μια αντιπαράθεση μεταξύ δύο ίσων κακών. Πρώτα απ’ όλα, αυτή είναι μια προσπάθεια της ρωσικής αυταρχικής κυβέρνησης να λύσει τα εσωτερικά της προβλήματα μέσω ενός «μικρού νικηφόρου πολέμου και συσσώρευσης εδαφών» [αναφορά στον Ιβάν Γ’].
Είναι πολύ πιθανό το καθεστώς του Κρεμλίνου να οργανώσει κάποιο είδους θεάματος τύπου «δημοψηφίσματος» στα προσαρτημένα εδάφη. Τέτοιες παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν ήδη στην DPR και τη LPR το 2014, αλλά ούτε η Μόσχα αναγνώρισε τα αποτελέσματά τους. Τώρα, προφανώς, ο Πούτιν αποφάσισε να το αλλάξει αυτό. Φυσικά, δεν μπορεί να γίνει λόγος για οποιαδήποτε «ελεύθερη και μυστική ψηφοφορία» σε αυτά τα εδάφη – βρίσκονται υπό τον έλεγχο στρατιωτικοποιημένων συμμοριών που εξαρτώνται πλήρως από τη Μόσχα. Όσοι ήταν αντίθετοι σε αυτές τις συμμορίες και κατά της ενσωμάτωσης στη Ρωσία είτε σκοτώθηκαν είτε αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Έτσι, οποιοδήποτε «δημοψήφισμα για την επιστροφή του Ντονμπάς σαν χαμένο πλοίο στο λιμάνι της χώρας του» θα είναι ψέμα προπαγάνδας. Οι κάτοικοι του Ντονμπάς θα μπορέσουν να διατυπώσουν την απόφασή τους μόνο όταν τα στρατεύματα όλων των κρατών -και πρώτα απ’ όλα της Ρωσικής Ομοσπονδίας- εγκαταλείψουν αυτά τα εδάφη.
Η αναγνώριση και η προσάρτηση των DPR και LPR δεν θα φέρει τίποτα καλό στους κατοίκους της ίδιας της Ρωσίας.
Πρώτον, σε κάθε περίπτωση, αυτό θα οδηγήσει σε στρατιωτικοποίηση όλων των τομέων της ζωής, ακόμη μεγαλύτερη διεθνή απομόνωση της Ρωσίας, κυρώσεις και μείωση της γενικής ευημερίας. Η αποκατάσταση των κατεστραμμένων υποδομών και η εισαγωγή των «λαϊκών δημοκρατιών» στον κρατικό προϋπολογισμό δεν θα είναι επίσης δωρεάν — και τα δύο θα κοστίσουν δισεκατομμύρια ρούβλια που διαφορετικά θα μπορούσαν να δαπανηθούν για την εκπαίδευση και την ιατρική. Μην έχετε καμία αμφιβολία: τα γιοτ των Ρώσων ολιγαρχών δεν θα γίνουν μικρότερα, αλλά όλοι οι άλλοι θα αρχίσουν να ζουν χειρότερα.
Δεύτερον, η πιθανή όξυνση της ένοπλης αντιπαράθεσης με την Ουκρανία θα σημαίνει περισσότερους νεκρούς και τραυματίες στρατιώτες και πολίτες, περισσότερες κατεστραμμένες πόλεις και χωριά, περισσότερο αίμα. Ακόμα κι αν αυτή η σύγκρουση δεν κλιμακωθεί σε παγκόσμιο πόλεμο, οι αυτοκρατορικές φαντασιώσεις του Πούτιν δεν αξίζουν ούτε μια ζωή.
Τρίτον, αυτό θα σημαίνει την περαιτέρω εξάπλωση του λεγόμενου «ρωσικού κόσμου»: ένας τρελός συνδυασμός νεοφιλελεύθερης ολιγαρχίας, άκαμπτης συγκεντρωτικής εξουσίας και πατριαρχικής αυτοκρατορικής προπαγάνδας. Αυτή η συνέπεια δεν είναι τόσο προφανής όσο η άνοδος της τιμής των λουκάνικων και οι κυρώσεις στα smartphone — αλλά μακροπρόθεσμα είναι ακόμη πιο επικίνδυνη.
Σας προτρέπουμε να αντιμετωπίσετε την επιθετικότητα του Κρεμλίνου με όποιο μέσο κρίνετε κατάλληλο. Ενάντια στην κατάληψη εδαφών με κάθε πρόσχημα, ενάντια στην αποστολή του ρωσικού στρατού στο Donbass, ενάντια στη στρατιωτικοποίηση. Και εν τέλει, ενάντια στον πόλεμο. Βγείτε στους δρόμους, διαδώστε το, μιλήστε με τους ανθρώπους γύρω σας—ξέρετε τι να κάνετε. Μην μένεις σιωπηλός. Ανάλαβε δράση. Ακόμη και μια μικρή βίδα μπορεί να μπλοκάρει τα γρανάζια μιας μηχανής θανάτου.
Ενάντια σε όλα τα σύνορα, ενάντια σε όλες τις αυτοκρατορίες, ενάντια σε όλους τους πολέμους!
1. Ο Naryshkin, είναι επικεφαλής των ρωσικών μυστικων υπηρεσιών στο εξωτερικό.
7. Ενάντια στον πόλεμο και την «ειρήνη» των κυρίαρχων. Ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Να σαμποτάρουμε τους πολεμικούς τους σχεδιασμούς.
Η εισβολή των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στα ουκρανικά εδάφη αποτελεί συνέχεια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας από τη μια μεριά και των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ (μέλος του οποίου είναι και η Ελλάδα) από την άλλη. Ο φασισμός και ο εθνικισμός που επικράτησαν τα τελευταία χρόνια στην Ουκρανία δημιούργησαν το κατάλληλο έδαφος, όπως πάντα, για να ευδοκιμήσει η βαρβαρότητα. Ταυτόχρονα αποτέλεσαν την καλύτερη αφορμή για το ολιγαρχικό καθεστώς της Ρωσίας ώστε να ξεδιπλώσει τα πολεμικά του σχέδιά, όπως είχαν πραγματοποιήσει και οι ΗΠΑ σε μια σειρά χωρών, από την πρώην Γιουγκοσλαβία μέχρι το Ιράκ. Ο φασισμός, ο εθνικισμός και η μισαλλοδοξία αποτελούν διαχρονικά τα καλύτερα εργαλεία στα χέρια των κυρίαρχων για να προωθούν τα σχέδιά τους και να οδηγούν τους πληβείους στα «ένδοξα» νεκροταφεία των μαχών.
Στην νέα παγκόσμια πραγματικότητα που αναδύεται μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και τα σημάδια κόπωσης της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, ο χάρτης της παγκόσμιας ισορροπίας δύναμης και των σφαιρών επιρροής αναδιαμορφώνεται. Τα στρατόπεδα της Ρωσίας και των ΗΠΑ φαίνεται να είναι υπό διαμόρφωση κάτι το οποίο αποτελεί και τον λόγο για τον οποίο αποφεύγεται μια γενικευμένη σύρραξη προς το παρόν. Μετά τις εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, τους πολέμους στη Λιβύη, την Υεμένη και τη Συρία, τη στρατιωτική συμφωνία ΗΠΑ-Αυστραλίας-Αγγλίας (AUKUS), ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί το τελευταίο επεισόδιο του ανταγωνισμού των κυρίαρχων για τον παγκόσμιο έλεγχο και την εξουσία.
Δε θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους. Δύναμη σε όσες και όσους αγωνίζονται σε Ρωσία και Ουκρανία ενάντια στον πόλεμο. Η διεθνιστική αλληλεγγύη θα νικήσει.
8. Ανακοίνωση Αναρχικών οργανώσεων από την Αυστραλία για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία
Η πρόσφατη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η προέκταση της ανθρώπινης καταστροφής που ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια – προϊόν πολυετούς πολιτικής δικτατορίας, καπιταλιστικής τρομοκρατίας και γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Θα οδηγήσει αναμενόμενα στο θάνατο πολλών αμάχων και στον εκτοπισμό ακόμη περισσότερων.
Ο Πούτιν έχει ακολουθήσει αυτή την επεκτατική πορεία προκειμένου να αποτρέψει την περαιτέρω ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο οικονομικό μπλοκ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση του, που περιλαμβάνει τη Ρωσία και τους στενούς της συμμάχους, όπως η Λευκορωσία και το Καζακστάν, έχει δημιουργηθεί ως έκφραση των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας του, η οποία προτιμά να είναι ένα μεγάλο ψάρι σε μια μικρή λίμνη από το να διαπραγματεύεται με την ΕΕ ως τακτικός εταίρος.
Κατά μία έννοια, πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ δύο ειδών καπιταλιστικής οικονομίας: των πατερναλιστικών, ολιγαρχικών, συχνά κρατικοδίαιτων οικονομιών της Ρωσίας και των γειτόνων της και των σύγχρονων, αγοραίων, υπερ-ανταγωνιστικών οικονομιών των “προηγμένων” κρατών της ΕΕ. Η ενσωμάτωση των κρατών γύρω από τη Ρωσία απειλεί τη σημερινή ρωσική αστική τάξη, επειδή απειλεί την ίδια την ύπαρξή της.
Δεν πιστεύουμε ότι πρόκειται για κάτι τόσο απλό όσο μια σύγκρουση μεταξύ του δυτικού φιλελευθερισμού και της ανατολικής δικτατορίας, όπως κάποιοι υποστηρίζουν. Η αντίθεσή μας στη ρωσική αστική τάξη δεν συνεπάγεται υποστήριξη της δυτικοευρωπαϊκής- όπως δείχνουν περιπτώσεις όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, χώρες μπορούν να εξελιχθούν “δημοκρατικά” προς τον αυταρχισμό υπό την αιγίδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η ανάπτυξη της “Ευρώπης-Φρούριο”, που εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από την Αυστραλία και που κακοποιεί βάναυσα τους μετανάστες με αυξανόμενη βαρβαρότητα, δείχνει επίσης ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία και ο αυταρχισμός δεν είναι αντίθετα, αλλά κοινοί εταίροι.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα έχει παγκόσμιες επιπτώσεις. Δεν θα επηρεάσει μόνο την ΕΕ και τα κράτη της Ευρασίας, αλλά και τις ΗΠΑ, οι οποίες μέσω του ΝΑΤΟ λειτουργούν ως η κύρια στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης. Η Ουκρανία είναι επίσης σημαντικός εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων, με πολλές χώρες να εξαρτώνται από το σιτάρι που παράγει το εύφορο έδαφός της. Ο Λίβανος, για παράδειγμα, που ήδη βρίσκεται στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης, εισάγει το 50% του σιταριού του από την Ουκρανία. Η Λιβύη εισάγει το 43%. Σύμφωνα με την αξία, το 86% των εισαγωγών σιταριού της Αιγύπτου προέρχεται από την Ουκρανία και τη Ρωσία. Οι αποσταθεροποιήσεις σε αυτή την αγορά θα προκαλέσουν αναμφίβολα το είδος των “εξεγέρσεων για το ψωμί” που έχουμε ξαναδεί σε πολλές από αυτές τις χώρες.
Παρά τις διαφορές τους, τόσο η δυτικοευρωπαϊκή όσο και η ρωσική αστική τάξη μοιράζονται ένα βασικό κοινό στοιχείο: την υπεράσπιση της ύπαρξής τους ενάντια στις δικές τους εργατικές τάξεις. Κατά συνέπεια, η κύρια απάντηση σε αυτή την πολεμοκαπηλεία δεν πρέπει να είναι ούτε η απολογία του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ούτε η υποστήριξη του ΝΑΤΟ, ούτε καν η “εθνική άμυνα” εντός της Ουκρανίας. Αντίθετα, κάνουμε προσπάθεια να φέρουμε κοντά τους εργαζόμενους πέρα από τα εθνικά σύνορα, υποστηρίζοντας όλες τις μορφές εξέγερσης που αμφισβητούν τα αντίστοιχα συστήματα: ανταρσίες, λιποταξίες, απεργίες, σαμποτάζ, διαδηλώσεις.
Για όσους από εμάς είμαστε στην Αυστραλία, έχουμε κάποια βασικά καθήκοντα:
Να πολεμήσουμε ενάντια στην πολεμοκαπηλεία της δικής μας πλευράς και ενάντια στις υποκριτικές καταδίκες της Ρωσίας από τους ίδιους πολιτικούς που οδήγησαν στις εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν – ειδικότερα, θα πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψουμε ακόμα περισσότερα έθνη από το να επέμβουν, γεγονός που θα διακινδύνευε την πιθανότητα ο πόλεμος να εξελιχθεί σε μια μεγαλύτερη, ακόμα πιο καταστροφική παγκόσμια σύγκρουση.
Να προβούμε σε ουσιαστικές πράξεις αλληλεγγύης με τις εργατικές τάξεις της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που είναι τα κύρια θύματα του πολέμου, και με τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονται εναντίον του και στις δύο χώρες,
Να διαδώσουμε πληροφορίες μεταξύ των εδώ εργαζομένων σχετικά με τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων στη Ρωσία και την Ουκρανία και τους τρόπους με τους οποίους αντιστέκονται στην οικονομία του πολέμου και στους περιορισμούς των ελευθεριών που αναπόφευκτα απορρέουν από αυτήν,
Να υποστηρίξουμε την ελεύθερη, ασφαλή ροή των μεταναστών από τη σύγκρουση, απαιτώντας από την Αυστραλία να τερματίσει τις βάναυσες συνοριακές πολιτικές της και να χορηγήσει στους πρόσφυγες μόνιμη προστασία, ανεξάρτητα από το πώς έφτασαν.
Να εργαστούμε, όπως πάντα, για την ένωση των εργαζομένων πέρα από τα εθνικά σύνορα, αγωνιζόμενοι για το μόνο πράγμα που μπορεί να βάλει τέλος σε όλους τους πολέμους: την Κοινωνική Επανάσταση.
Ο πόλεμος είναι πραγματικά φρικτός, αλλά όπως όλες οι άλλες καπιταλιστικές κρίσεις, περιέχει τη δυνατότητα να πυροδοτήσει τα είδη των κοινωνικών εξεγέρσεων που ανατρέπουν ολόκληρα καθεστώτα. Πριν από έναν αιώνα η Ρωσία συμμετείχε σε έναν καταστροφικό, αιματηρό πόλεμο. Τελείωσε με μια επανάσταση της εργατικής τάξης που σόκαρε ολόκληρο τον κόσμο. Εναπόκειται στη διεθνή εργατική τάξη να διασφαλίσει ότι αυτός ο σημερινός πόλεμος θα τελειώσει με τον ίδιο τρόπο.
Η ανακοίνωση υπογράφεται από τις ακόλουθες αναρχικές ομάδες της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας:
Anarchist Communists Meanjin Black Flag Sydney Geelong Anarchist Communists Melbourne Anarchist Communist Group RedBlackNotes
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΡΑΜΟΝΟ Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ!
9. Διεθνής αναρχική δήλωση: Κατά του μιλιταρισμού και του πολέμου: Για τον αυτοοργανωμένο αγώνα και την κοινωνική επανάσταση
Μια διακήρυξη του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, έδωσε το πράσινο φως για τη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι η πολεμική πράξη της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας αποσκοπεί στην υποστήριξη της κατεχόμενης από τη Ρωσία Κριμαίας και των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ στην Ουκρανία, η οποία φλερτάρει με την ένταξη στο ΝΑΤΟ κατόπιν υποκίνησης της Δύσης. Την Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου, η Ρωσία αναγνώρισε την ανεξαρτησία των άτυπων προτεκτοράτων της στο Ντονμπάς, επιδεινώνοντας τις υπάρχουσες εντάσεις με τον ευρωατλαντικό άξονα που στηρίζει το ουκρανικό καθεστώς.
Ο ρωσικός στρατός σφυροκοπεί με βομβαρδισμούς ολόκληρο το ουκρανικό έδαφος. Οι πρώτες απώλειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι γεγονός. Οι μόνοι χαμένοι από τον πόλεμο θα είναι η παγκόσμια εργατική τάξη, ιδιαίτερα τα προλετάρια άτομα της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Είναι αυτά που προορίζονται να γίνουν το κρέας για τα κανόνια των κρατών και των καπιταλιστών.
Διεθνής αναρχική δήλωση
Κατά του μιλιταρισμού και του πολέμου: Για τον αυτοοργανωμένο αγώνα και την κοινωνική επανάσταση
Μια διακήρυξη του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, έδωσε το πράσινο φως για τη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι η πολεμική πράξη της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας έχει ως στόχο την υποστήριξη της κατεχόμενης από τη Ρωσία Κριμαίας και των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ στην Ουκρανία, η οποία φλερτάρει με την ένταξη στο ΝΑΤΟ με υποκίνηση της Δύσης. Την Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου, η Ρωσία αναγνώρισε την ανεξαρτησία των άτυπων προτεκτοράτων της στο Ντονμπάς, επιδεινώνοντας τις υπάρχουσες εντάσεις με τον ευρωατλαντικό άξονα που στηρίζει το ουκρανικό καθεστώς.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Ουκρανία διεξάγεται ένας εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης από το 2014, όταν η τότε φιλορωσική κυβέρνηση του προέδρου Γιανουκόβιτς ανατράπηκε από την “πορτοκαλί επανάσταση” που έφερε στην εξουσία ένα φιλοδυτικό καθεστώς πρόθυμο να συνταχθεί με τον ευρωατλαντικό άξονα. Το Euromaidan, από το οποίο επωφελείται το δυτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ, έβγαλε την Ουκρανία από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Ενίσχυσε επίσης την ουκρανική ακροδεξιά, η οποία κέρδισε έδρες στο κοινοβούλιο και ανέπτυξε παραστρατιωτικές μονάδες που διέπραξαν φρικαλεότητες εναντίον ρωσόφωνων και μελών συνδικάτων.
Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία δεν ήταν εξαρχής προετοιμασμένη να χάσει τα ιμπεριαλιστικά της ερείσματα στην Ουκρανία και ιδιαίτερα στην περιοχή της Κριμαίας, ανεξάρτητα από τη βούληση του ουκρανικού λαού. Η εξέγερση του Euromaidan μπορεί να οδήγησε στο νεοσυντηρητικό καθεστώς στο οποίο κατέληξε, αλλά δεν υπάρχει κανείς που να έχει την ψευδαίσθηση ότι η μη αποδοχή αυτού του καθεστώτος προήλθε από το “αντιφασιστικό” συναίσθημα της Ρωσίας ή την “ανάγκη της να προστατεύσει τους Ρώσους πολίτες”. Άλλωστε, το αυταρχικό καθεστώς του Πούτιν στη Ρωσία επιβράβευσε τους ναζί και τους φασίστες στο εσωτερικό της χώρας φυλακίζοντας και σκοτώνοντας αντιφασίστες, ενώ οι πολυάριθμες επεμβάσεις του ρωσικού ιμπεριαλισμού σε περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ δεν χρειάζονταν τέτοια δικαιολογία. Η Ρωσία ήθελε και εξακολουθεί να θέλει ένα πράγμα: να επιβάλει τους δικούς της όρους στους εξελισσόμενους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Δεν θα ανεχτεί τη στρατιωτική περικύκλωση στην οποία ισχυρίζεται ότι υποβάλλεται από το ΝΑΤΟ, την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στο κατώφλι της, την παρακίνηση της Ουκρανίας από τη Δύση να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, τον επιχειρούμενο ενεργειακό αποκλεισμό των προμηθειών της σε φυσικό αέριο προς τις χώρες της ΕΕ και τη μείωση του ελέγχου της στην πρώην σοβιετική περιφέρεια. Ένας άλλος παράγοντας είναι ο απροκάλυπτος εθνικισμός εντός της άρχουσας τάξης της Ρωσίας – στην Ουκρανία βρίσκεται η προέλευση του ρωσικού κράτους (η Κιέβαν Ρους) και το ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας κατοικείται από ρωσόφωνους Ουκρανούς. Δηλαδή αν όχι από το αλυτρωτικό δόγμα του πανρωσικού έθνους ο ουκρανικός πληθυσμός (μαζί με τους Λευκορώσους) θεωρούνται μέρος του ρωσικού έθνους.
Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ και το ευρωατλαντικό στρατόπεδο, με προεξάρχουσα τη Βρετανία, προωθούν κατά παράβαση των διεθνών συμφωνιών την ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ, την άσκηση οικονομικής και ενεργειακής πίεσης στη Ρωσία υπέρ του αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) και τον έλεγχο της εμπορικής οδού της Αρκτικής, η οποία ανοίγει με το λιώσιμο των πάγων λόγω της καταστροφικής επίδρασης του καπιταλισμού στο φυσικό περιβάλλον και το οικοσύστημα. Τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ προσπαθούν να εξάγουν την εσωτερική τους κρίση στο εξωτερικό, ενώ παράλληλα επιχειρούν να προκαλέσουν μετατοπίσεις στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική ιεραρχία.
Η Ρωσία έχει συγκεντρώσει περίπου 200.000 στρατιώτες στα σύνορα με την Ουκρανία. Ο ρωσικός στρατός σφυροκοπεί με βομβαρδισμούς ολόκληρο το ουκρανικό έδαφος. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, επιτίθεται κυρίως από την Κριμαία, το Λουγκάνσκ και το Χάρκοβο. Οι πρώτες απώλειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι γεγονός. Ήδη γίνεται λόγος για απώλειες μεταξύ των αμάχων. Η ουκρανική κυβέρνηση, η οποία, ας μην ξεχνάμε, είναι ένα συνονθύλευμα νεοφιλελεύθερων και νεοσυντηρητικών, έχει κηρύξει στρατιωτικό νόμο σε όλη τη χώρα. Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της φρίκης του πολέμου…
Οι μόνοι χαμένοι από τον πόλεμο θα είναι η παγκόσμια εργατική τάξη, ιδιαίτερα οι προλετάριοι της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Είναι αυτοί που προορίζονται να γίνουν το κρέας για τα κανόνια των κρατών και των καπιταλιστών.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος διεξάγεται για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής, των ενεργειακών οδών και την αναδιάταξη της γεωπολιτικής ισχύος. Δεν μας ενδιαφέρει να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα των ισχυρών, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Επιπλέον, το ξέσπασμα του πολέμου αναμένεται να φέρει περαιτέρω αυξήσεις τιμών και πληθωρισμό τόσο στην ενέργεια όσο και στα βασικά αγαθά, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τις τσέπες όσων ήδη αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πόλεμος είναι μια λύση του κεφαλαίου για να ξεπεράσει τις δομικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης από τις οποίες πλήττεται περιοδικά ο καπιταλισμός. Η καταστροφή του σταθερού (μέσα παραγωγής) και του μεταβλητού κεφαλαίου (εργατική δύναμη) ανοίγει το δρόμο για την καπιταλιστική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη.
Το επαναστατικό και ταξικό μας καθήκον υπαγορεύει την οργάνωση και ενίσχυση του διεθνιστικού, αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης. Η λογική του πιο επιθετικού ή πιο προοδευτικού ιμπεριαλισμού είναι μια λογική που οδηγεί στην ήττα της εργατικής τάξης. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκός ιμπεριαλιστικός δρόμος. Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης δεν μπορούν να ταυτιστούν με τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το σαμποτάζ της πολεμικής μηχανής, η οργάνωση του ταξικού και διεθνιστικού αντιπολεμικού κινήματος και η ενίσχυση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων στην κατεύθυνση της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης για την οικοδόμηση μιας ελευθεριακής κομμουνιστικής κοινωνίας είναι τα επείγοντα και ιστορικά καθήκοντα των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων παντού. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με μέτριες και επιζήμιες διευθετήσεις.
Τα εργαζόμενα άτομα, τα άνεργα άτομα και η νεολαία δεν έχουν κανένα λόγο να πολεμήσουν για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Ας έχουμε επίγνωση της κοινωνικής μας θέσης και των ταξικών μας συμφερόντων. Αυτά ας είναι οι δείκτες της στάσης και της δράσης μας και όχι η πολεμική, διαταξική και εθνικιστική ρητορική που προωθούν τα αφεντικά και τα μέσα προπαγάνδας που ελέγχουν. Δεν θα πληρώσουμε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος με το αίμα μας. Δεν θα αλληλοσκοτωθούμε με τους φτωχοδιάβολους άλλων χωρών. Αντίθετα, καθήκον μας είναι να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή και να ξαναχτίσουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, με γνώμονα την προώθηση των ταξικών συμφερόντων και των υλικών αναγκών της κοινωνικής βάσης. Να οργανωθούμε στους κοινωνικούς και ταξικούς σχηματισμούς της εργατικής τάξης, οργανώνοντας την αντεπίθεση της τάξης μας με μαζικούς και μαχητικούς όρους. Αυτό το σύστημα γεννά πολέμους και ευθύνεται για τη φτώχεια, την αδικία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Είναι επομένως καιρός να το αμφισβητήσουμε με οργανωμένο και δυναμικό τρόπο, οργανώνοντας την ανατροπή του σε διεθνή κλίμακα.
ΚΑΝΈΝΑΣ ΠΌΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΌΛΕΜΟΣ, ΑΛΛΆ ΤΑΞΙΚΌΣ ΠΌΛΕΜΟΣ! ΟΎΤΕ ΤΟ ΝΑΤΟ ΟΎΤΕ Η ΜΌΣΧΑ!
ΤΑΞΙΚΌ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΌ ΣΑΜΠΟΤΆΖ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΉΣ ΜΗΧΑΝΉΣ! ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΌ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΌΛΕΜΟ: ΥΠΈΡ ΤΟΥ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΈΝΟΥ ΑΓΏΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗΣ!
☆ Alternativa Libertaria (AL/FdCA) – Italy
☆ Anarchist Communist Group (ACG) – Great Britain
☆ Anarchist Federation – Greece
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Aotearoa/New Zealand
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Brazil
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Argentina
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Uruguay
☆ Embat, Organització Llibertària de Catalunya – Catalonia, Spain☆ Libertäre Aktion (LA) – Switzerland
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Australia
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Argentina
☆ Organización Anarquista de Santa Cruz (OASC) – Argentina
☆ Organización Anarquista de Tucuméan (OAT) – Argentina
10. ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: ΓΑΙΑ ΠΥΡΙ ΜΕΙΧΘΗΤΩ –ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΗΠΑ ΠΡΟΣ ΝΕΑ ΓΙΑΛΤΑ… Απο: Συσπείρωση Αναρχικών
«Δημοσιογράφος: Περισσότερα από 500.000 παιδιά έχουν πεθάνει στο Ιράκ εξαιτίας του εμπάργκο. Πιστεύετε ότι δικαιολογείται;
Μαντλίν Ολμπράιτ: Ήταν μια δύσκολη επιλογή. Αλλά νομίζω ότι άξιζε τον κόπο…»
(από συνέντευξη στο NBC το 1996).
«Λίγο» πριν το «τέλος» της «πανδημίας», και ενώ η ενεργειακή «κρίση» εντείνεται, η εισβολή του ρωσικού κράτους στην Ουκρανία (κατά την γνώμη μας με την σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ) είναι το επόμενο «σκαλί» για την «επικαιροποίηση» της παγκόσμιας κυριαρχικής τάξης.
«Το τέλος της ιστορίας» όχι μόνο δεν ήρθε με την βίαιη διάλυση και των τελευταίων ψυχροπολεμικών μορφωμάτων, όπως η Γιουγκοσλαβία, και την ένταξη στην δυτική σφαίρα επιρροής αρκετών πρώην χωρών του ανατολικού μπλοκ, όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Λετονία, η Εσθονία και η Λιθουανία που επέλεξαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ το 2004. Αντίθετα, παλιές διαιρέσεις εμφανίζονται και πάλι σαν τα φαντάσματα ενός κόσμου, που υποτίθεται είχε ξορκίσει η επικράτηση του δυτικού μοντέλου κυριαρχίας υπό την αυτοκρατορική ηγεσία των ΗΠΑ.
Η λέξεις σταθερότητα και ευημερία, 30 χρόνια μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου, καθώς και οι περίφημοι ευρωμονόδρομοι ειρήνης και ασφάλειας, αποδεικνύονται μακάβρια αστεία, όχι μόνο για τους κατοίκους της παρηκμασμένης «γηραιάς» Ηπείρου, αλλά για τον παγκόσμιο πληθυσμό. Ο παγκόσμιος πλούτος ξαναμοιράζεται, οι παγκόσμιες ύαινες της κυριαρχίας ανταγωνίζονται για τα ενεργειακά αποθέματα, τις διόδους μεταφοράς τους, τις θαλάσσιες προσβάσεις, το οικονομικό μεγαθήριο που λέγεται κινεζικό κράτος ηγείται τεσσάρων από τους 15 εξειδικευμένους οργανισμούς του ΟΗΕ, και το βρετανικό imperium αναβιώνει μέσα και από την συμμαχία Aucus στην οποία συμμετέχει μαζί με τις ΗΠΑ και την Αυστραλία.
Το 2017, με απόφαση του ΝΑΤΟ, ενισχύονται οι δυνάμεις της Συμμαχίας στις πρώην ανατολικές χώρες με την χρήση δυο μεγάλων εισόδων, την Δουνκέρκη και την Αλεξανδρούπουλη, ενώ τον Αύγουστο του 2021 οι Ταλιμπάν επανακτούν την εξουσία στο Αφγανιστάν, μετά από πολύχρονη συμφωνία με τις ΗΠΑ, την ίδια στιγμή που το ρωσικό κράτος ζητά την νατοϊκή απόσυρση από Βουλγαρία και Ρουμανία, υπονοώντας ότι μπορεί να βάλει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, φωτιά στο φυτίλι της πυριτιδαποθήκης των Βαλκανίων.
Αποτυχημένες, λοιπόν, αποδεικνύονται οριστικά και αμετάκλητα οι αυταπάτες περί γραμμικής εξέλιξης της ιστορίας, ενώ άλλο τόσο γελοία είναι η κομπορρημοσύνη των διάφορων θλιβερών κομπάρσων του κυριαρχικού παιχνιδιού, που εξακολουθούν να κομπάζουν ότι βρίσκονται με τους σωστούς συμμάχους και επέλεξαν την «σωστή» πλευρά της ιστορίας. Και γίνονται ακόμη πιο θλιβεροί, όταν ψελλίζουν τις γνωστές φαιδρότητες περί εθνικής ανεξαρτησίας, όταν μάλιστα οι πάτρωνές τους, χωρίς περιστροφές, τον τελευταίο καιρό μιλούν αποκλειστικά και μόνο για νατοϊκή επικράτεια και νατοϊκά εδάφη.
Εμφανίζονται με περίσσιο θράσος σαν υπερασπιστές της ειρήνης, της παγκόσμιας ασφάλειας, διαπρύσιοι υπερασπιστές της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών, αυτοί οι ίδιοι που αφήσαν πίσω τους στην Μ. Ανατολή μια κυριολεκτικά «μαύρη τρύπα», προσφέροντας τον όλεθρο και την καταστροφή στο Ιράκ, στην Συρία, την Λιβύη, στο Αφγανιστάν. Προφανώς απευθύνονται σε λοβοτομημένους ή πλήρως αποχαυνωμένους ανθρώπους. Ήταν, είναι και παραμένουν σφαγείς. Άλλο τόσο δεν ξεχνούμε τα «ανδραγαθήματα» του πάλαι ποτέ κομμουνιστικού μπλοκ της κυριαρχίας.
Την στιγμή που γράφονται τα παραπάνω η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, την δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση ευρωπαϊκή χώρα, που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου έχει ως αποτέλεσμα εκατόμβη νεκρών αμάχων, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και δεκάδες εκατομμύρια τρομοκρατημένους ανθρώπους που περιμένουν τα χειρότερα, ενώ το Κίεβο είναι περικυκλωμένο από ρωσικές δυνάμεις. Η νέα Γιάλτα ετοιμάζεται, την ίδια στιγμή που εξελίσσεται η στρατιωτική εισβολή, την ίδια στιγμή που επιβάλλονται «κυρώσεις» στον διεθνή «ταραξία», με τον οποίο ήδη έχουν συμφωνήσει να διαπραγματευτούν την «επόμενη ημέρα».
Ας μη τους αναγνωρίσουμε αυτό το δικαίωμα, ας αντισταθούμε στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς, ας οξύνουμε τον κοινωνικό πόλεμο.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα των αμερικανών συντρόφων Crimethinc, ένα κομμάτι των αναρχικών της Ουκρανίας που βρίσκονται στο πολιορκημένο Κίεβο, πήραν την απόφαση να συμμετάσχουν στην παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στην ρωσική εισβολή, δημιουργώντας τις δικές τους μονάδες αυτοάμυνας.i Δεν έχω φυσικά καμιά πρόθεση να προβώ σε κρίσεις και αποφάνσεις από την ασφάλεια του γραφείου μου, αναφορικά με το αν αυτή η απόφαση συμβαδίζει με τις αντιλήψεις και τις αξίες που θεωρούμε ως αναπόσπαστο τμήμα του αναρχισμού. Περισσότερο, θέλω να εκθέσω εδώ κάποιους προβληματισμούς , μιας και είναι σε τέτοια σημεία καμπής της ιστορίας που η πολιτική θεωρία ενός ζωντανού κινήματος πρέπει να δοκιμάζεται.
Καταρχήν, πρέπει να πω ότι θαυμάζω το θάρρος και το κουράγιο των ουκρανών συντρόφων. Όσο κι αν θεωρώ απερίσκεπτη την ενέργεια των αρχών της Ουκρανίας να μοιράσουν όπλα στους αυτοσχέδιους σχηματισμούς των πολιτών, εφόσον έτσι εκθέτουν τους αμάχους σε ανυπολόγιστο κίνδυνο δίνοντας το πρόσχημα στον ρωσικό στρατό να χτυπήσει αδιακρίτως, μόνο σεβασμό μπορεί να έχει κανείς για τη διάθεση ενός λαού που αντιμετωπίζει την θηριώδη ισχύ μιας από τις πιο σύγχρονες πολεμικές μηχανές του κόσμου, να πολεμήσει με όποιο μέσο έχει στη διάθεση του και να νικήσει. Στην ιστορία της Ουκρανίας άλλωστε, οι φασίστες του Μπαντέρα δεν ήταν οι μοναδικοί πολιτικοί εκφραστές της επιθυμίας των Ουκρανών να ζήσουν ανεξάρτητα από επικυρίαρχους. Η μεγάλη αγροτική εξέγερση του Μαχνοβίτικου κινήματος , πάλεψε σκληρά για να εξασφαλίσει την αυτοδιάθεση των ουκρανών αγροτών και προλετάριων, πρώτα εναντίον των Γερμανών κι έπειτα ενάντια στους μπολσεβίκους, που ήθελαν να συγκεντρώσουν όλες τις εξουσίες στα χέρια τους. Όπως γράφει ο Φαν Ντερ Βαλτ, η μεγάλη επιρροή που είχαν οι αναρχικές ιδέες στα ουκρανικά αγροτικά στρώματα ευθύνεται εν μέρει για το γεγονός ότι χρειάστηκαν αρκετά χρόνια προτού το δηλητήριο του εθνικισμού ριζώσει στην Ουκρανία και αποκρυσταλλωθεί στο αίτημα για ένα ανεξάρτητο ουκρανικό έθνος-κράτος.ii Πέρα λοιπόν από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και τη στοιχειώδη ανάγκη να υπερασπιστούν τις γειτονιές, τις οικογένειες και τους συντρόφους τους, η απόφαση να ενταχτούν σε έναν εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο έχει στέρεες ιστορικές και ιδεολογικές καταβολές για τους ουκρανούς αναρχικούς.
Αν όμως το ένα μάτι βρίσκεται στο παρελθόν, το άλλο πρέπει να βρίσκεται στο μέλλον , στις πολιτικές συνέπειες μιας δράσης και στις συνθήκες που θα αναδυθούν στην ουκρανική κοινωνία μόλις καταλαγιάσουν οι φλόγες του πολέμου. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ούτε εδώ είναι εσφαλμένη η τοποθέτηση των ουκρανών συντρόφων, εφόσον δεν είναι δυνατό οι αναρχικοί, που θέλουν να είναι οι πιο άμεσοι εκφραστές της επιθυμίας των προλετάριων για την ταξική απελευθέρωση τους, να τους γυρίσουν την πλάτη τη στιγμή που βρίσκονται ενώπιον μιας βάρβαρης επιδρομής. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες για μια μακροχρόνια παραμονή της Ρωσίας στην Ουκρανία, εκτός βέβαια από τα φιλικά διακείμενα εδάφη των ρωσόφωνων στα Ανατολικά, όπου σίγουρα οι Ρώσοι σκοπεύουν να εδραιώσουν μια μόνιμη και ισχυρή στρατιωτική παρουσία. Ωστόσο, τις στιγμές που γράφεται αυτό το κείμενο η Ουκρανία δεν έχει υποκύψει στην τεράστια πίεση που ασκεί με όλα τα μέσα ο ρωσικός στρατός. Ενώ οι δυνάμεις εισβολής επιτίθενται από τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις κι έχουν καταφέρει να προελάσουν αρκετά χιλιόμετρα μέσα στο ουκρανικό έδαφος, μέχρι σήμερα δεν έχουν μπορέσει να καταλάβουν κανένα σημαντικό αστικό κέντρο, με εξαίρεση το Μπερντιάνσκ στα ανατολικά. Όσο οι μέρες περνούν, το ενδεχόμενο μιας ρωσικής ήττας, ή τουλάχιστον μιας ταπεινωτικής υποχώρησης, έχει αρχίσει να γίνεται ορατό μιας κι όπως έγραψε ένας σχολιαστής, “το μπλίτσκριγκ του Πούτιν αγκομαχάει”.iii
Όπως και να ‘χει, η διαφαινόμενη απώθηση του κατακτητή, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια δυσάρεστη εξέλιξη που πρέπει όλους να μας προβληματίσει. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι , όπως εκτυλίσσονται τα πράγματα, το ουκρανικό ζήτημα τείνει να εξελιχθεί στον μεγαλύτερο θρίαμβο του ναζισμού από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Οι ολέθριες αντιλήψεις περί πέμπτης φάλαγγας στο Ντονμπάς που πρέπει να εξολοθρευτεί στο όνομα της “εθνικής καθαρότητας” της Ουκρανίας, έγιναν του συρμού στη χώρα κι έθεσαν τον τόνο του θεσμικού πολιτικού διαλόγου απ’ το Μαϊντάν κι έπειτα. Αυτές οι αντιλήψεις υπάρχει ο κίνδυνος να επιβραβευτούν στην περίπτωση που η Ουκρανία κατορθώσει να αποκρούσει την ρωσική επίθεση. Οι νεοναζί του Τάγματος Αζόφ και του Δεξιού Τομέα, αντί για εγκληματίες που έσυραν τον λαό τους σε έναν αχρειάστο πόλεμο, θα στεφθούν τότε με τις δάφνες των “ηρώων” (όπως λέει και το σύνθημα τους). Των πρωτεργατών ενός ανεπανάληπτου “εθνικού θριάμβου”. Και σίγουρα θα βρουν μιμητές και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπως έγινε με την “καταξίωση” με την οποία περιβλήθηκε η Χρυσή Αυγή σε όλη την Ευρώπη, όταν πέτυχε για πρώτη φορά να μπει στο κοινοβούλιο. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι η Ρωσία ειναι μια προοδευτική δύναμη, ή ότι δεν είναι και η ίδια εθνικιστική. Πώς όμως θα μπορούσε να ειναι διαφορετικά; Οι εθνικισμοί τροφοδοτούν και υποδαυλίζουν ο ένας τον άλλο μέχρι τίποτα να μην μείνει όρθιο.
Σε αυτές τις συνθήκες αποχαλίνωσης του νεοναζισμού – γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να εκληφθεί ένας νικηφόρος πόλεμος κατά της μισητής Ρωσίας με μπροστάρηδες τους επιγόνους των μαύρων ταγμάτων; – η συμμετοχή των αναρχικών στον πόλεμο έχει μεγάλη σημασία. Κι ας μην διαθέτουν την οργάνωση, τους αριθμούς και τις διασυνδέσεις που έχουν τα ναζιστικά τάγματα με τις δυνάμεις ασφαλείας και το βαθύ κράτος της Ουκρανίας. Η σημασία είναι πρωτίστως πολιτική , διότι θα στερήσει από τους φασίστες το μονοπώλιο τους ως οι φαντασιακοί προστάτες και συμπαραστάτες του ουκρανικού λαού σε αυτή τη δύσκολη στιγμή του. Και θα δυναμώσει τους δεσμούς των αναρχικών με τις κοινότητες μέσα στις οποίες θα έχουν δράσει. Αυτή η εξέλιξη από μόνη της, είναι ένα αντίδοτο που θα ανακόψει, τουλάχιστον κατά τόπους, την ιδεολογική έξαρση του υπερεθνικισμού στην ουκρανική κοινωνία
12. ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ
“Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε: Πόλεμος και ειρήνη είναι δύο πράγματα ολότελα διαφορετικά. Όμως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τουςμοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα. Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους, καθώς ο γιος από τη μάνα. Έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά. Ο πόλεμός τους σκοτώνειό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους.”
Τα ξημερώματα της 24ης Φλεβάρη η Ρωσία αποφασίζει να εισβάλλει στην Ουκρανία με συντονισμένες πυραυλικές επιθέσεις και ταυτόχρονη επέλαση του στρατού.
Αυτή η ενέργεια αποτελεί την κλιμάκωση χρόνων έντασης και ανταγωνισμών στην περιοχή, με πιο χαρακτηριστικά ίσως περιστατικά την απόρριψη συμφωνίας σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2013 από τον τότε πρόεδρο της χώρας Γιανούκοβιτς -που προωθούσε μια ατζέντα στενότερων σχέσεων με τη Ρωσία- και την εξέγερση που ακολούθησε (γνωστή και ως “Euromaidan”), με την ενεργή συμμετοχή ακροδεξιών και την υποστήριξη από το ευρωατλαντικό μπλοκ, που επέφερε την καθαίρεση του προέδρου. Οι γενικευμένες αναταραχές που επικρατούσαν τότε, έδωσαν την “ευκαιρία” στη Ρωσία να εισβάλλει στην Κριμαία και να την προσαρτήσει στην επικράτεια της. Προκάλεσαν επίσης διαδηλώσεις (με την υποστήριξη και την ενίσχυση της Ρωσίας) ενάντια στο Euromaidan και το νέο καθεστώς, και ταραχές, με αποκορύφωμα τον εμπρησμό του Κτιρίου των Συνδικάτων στην Οδησσό το Μάη του 2014 από Ουκρανούς χούλιγκαν και νεοναζί, που οδήγησε στο φριχτό θάνατο 42 ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί. Παράλληλα, με την ανακήρυξη των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από αυτονομιστές στην Ανατολική Ουκρανία, οι ταραχές μετατράπηκαν σε πολεμικές συγκρούσεις, που συνεχίζονται ακόμα με περίπου 15.000 νεκρούς, και την ένταση των επιθέσεων από την Ουκρανία τους περασμένους μήνες.
Αυτές τις Λαϊκές Δημοκρατίες αναγνώρισε επίσημα η Ρωσία στις 21 Φλέβαρη. Τα αίτια της εισβολής δεν εντοπίζονται προφανώς σε κάποιο ενδιαφέρον για τη ζωή των ανθρώπων εκεί, αλλά εντάσσονται στο πλαίσιο του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και της όξυνσης των διακρατικών ανταγωνισμών. Πρόκειται για έναν πόλεμο ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα που διεκδικούν σφαίρες επιρροής, μερίδια των αγορών και πλουτοπαραγωγικές πηγές. Έτσι, αναβαθμίζονται συνεχώς στρατιωτικά (με τα ποσοστά των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς να έχουν εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια), όσο επιδιώκουν να επεκτείνουν τα συμφέροντά τους και να αποκτήσουν όσο το δυνατόν πλεονεκτικότερη θέση συγκριτικά με τον έλεγχο της ενέργειας, τις οδούς μεταφοράς, τις πρώτες ύλες τις περιοχής, κοκ. Την ίδια στιγμή κάθε πλευρά έχει αναπτύξει τους δικούς της μηχανισμούς προπαγάνδας και τα δικά της αφηγήματα, προσπαθώντας να πείσει τους ανθρώπους της τάξης μας να δώσουν τη ζωή τους για τα συμφέροντά της, ή να παρουσιάσει τους σκοπούς της ως “δίκαιους” ή δικαιολογημένους.
Από τη μία λοιπόν είναι το ΝΑΤΟ, με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ, που μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου επεκτείνεται διαρκώς προς την Ανατολική Ευρώπη και τις πρώην χώρες του Σύμφωνου της Βαρσοβίας, και προσπαθεί εδώ και χρόνια να προσεγγίσει πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και ουδέτερες χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, ενώ μια αντίστοιχη στρατηγική υπάρχει και απέναντι στην Κίνα, καθώς νιώθει την πρωτοκαθεδρία του στον παγκόσμιο καπιταλιστικό χάρτη να απειλείται. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να κατευθύνουν τα ευρωπαϊκά κράτη προς μία κατεύθυνση απεξάρτησης από την Ρωσία, π.χ. όσον αφορά το ρωσικό φυσικό αέριο, προωθώντας το δικό τους υγροποιημένο αέριο (LNG) το οποίο στοιχίζει ακριβότερα, ευνοείται όμως από ενδεχόμενη άνοδο της τιμής ή από το μπλοκάρισμα του ρωσικού αερίου λόγω των εξελίξεων. Η ανάπτυξη νέων σχηματισμών και η μεταφορά νατοϊκών αντιβαλλιστικών συστημάτων σε Βουλγαρία και Ρουμανία, οι στρατιωτικές ασκήσεις σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, η συγκέντρωση δυνάμεων σε χώρες που συνορεύουν με την Ουκρανία (με αναφορές για 8.500 στρατιώτες σε επιφυλακή και υποσχέσεις για ακόμα 3.000 από την Washington, ήδη πριν από το ξέσπασμα του πολέμου), και φυσικά η προσέγγιση ΗΠΑ-Ουκρανίας για την είσοδο της τελευταίας στο Ευρωατλαντικό Σύμφωνο, προλείαναν το έδαφος για τη σημερινή κατάσταση.
Μια κατάσταση, όπου η επίθεση της Ρωσίας δεν προκύπτει προφανώς από κάποια αντιιμπεριαλιστική σκοπιά, ούτε από ιδεολογικές διαφορές με το ακροδεξιό καθεστώς της Ουκρανίας. Αντίθετα, η προσπάθεια περικύκλωσής της από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ αντιτίθεται στις επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας να ανακτήσει τα εδάφη και τις αγορές στις οποίες επεκτάθηκε ο δυτικός καπιταλισμός μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, και τις ενέργειές της για την προώθηση των δικών της συμφερόντων μέσα από την καπιταλιστική ενοποίηση αυτών των κρατών [Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (EEU), Οργανισμός της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας (CSTO), κοκ]. Η διεθνής συγκυρία ήταν ευνοϊκή καθώς παρά τις κινήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή, η προσοχή τους είναι στραμμένη σε μεγάλο βαθμό γύρω από την Κίνα, που αποτελεί τη νέα αναδυόμενη καπιταλιστική υπερδύναμη, ενώ όπως και οι ΗΠΑ, έτσι και το ρωσικό κράτος επιθυμούσε να στρέψει αλλού και να εκτονώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια που έχει προκληθεί από τη διαχείριση της πανδημίας.
Η περιοχή της Ουκρανίας είναι πολύ σημαντική και για άλλους λόγους, καθώς διαθέτει σχετικά αναπτυγμένες παραγωγικές βιομηχανικές δυνατότητες, πλούσιες πρώτες ύλες και σημαντικές αγροτικές εκτάσεις, καθώς και ενεργειακά κοιτάσματα, ενώ αποτελεί και βασική οδό μεταφοράς φυσικού αερίου από τη Ρωσία προς την Ευρώπη. Παράλληλα, με την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 δεν αυξήθηκαν απλώς τα ρωσικά εδάφη και η εσωτερική αγορά, αλλά και το δικαίωμα στην εκμετάλλευση φυσικών και ενεργειακών πόρων στην περιοχή, με την Ουκρανική ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Αζόφ να μειώνεται κατά τα ¾. Γεγονός που είχε οδηγήσει την Ουκρανία να επεξεργάζεται σχεδιασμούς ανακατάληψης της περιοχής, με τη Σεβαστούπολη να αποτελεί μάλιστα και σημαντική διέξοδο και λιμάνι προς τη Μαύρη Θάλασσα.
«Η 24η Φεβρουαρίου 2022 αποτελεί σημείο καμπής (…). Ο κόσμος μετά δεν θα είναι ίδιος με τον κόσμο πριν» Olaf Scholz, Γερμανός Καγκελάριος
Σε όλη αυτή τη συνθήκη οι χώρες της Ευρώπης δεν έχουν κρατήσει κάποια κοινή στάση, με κράτη όπως τη Γαλλία να στηρίζουν την Ουκρανία, και το Ηνωμένο Βασίλειο να είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις πολιτικές των ΗΠΑ, ενώ την ίδια στιγμή κράτη που είναι επίσης μέλη του ΝΑΤΟ, όπως η Κροατία και η Βουλγαρία, αντιτάχθηκαν εξαρχής στη διαφαινόμενη απειλή ενός πολέμου, και δήλωσαν πως δε θα εμπλακούν στρατιωτικά. Η Γερμανία έχοντας εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία, που αποτελεί το βασικό ενεργειακό προμηθευτή της, και με το νέο αγωγό αερίου που συνδέει τις δύο χώρες (Nord Stream 2) να έχει ολοκληρωθεί και να αναμένεται η αδειοδότησή του, επιθυμούσε να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση, ενώ μετά από όσα έγιναν ανακοίνωσε τη δημιουργία ειδικού ταμείου ύψους 100 δις ευρώ για τις ένοπλες δυνάμεις. Έτσι, το μέλλον της ίδιας της ΕΕ είναι άγνωστο, ενώ και οι κυρώσεις στη Ρωσία από τα κράτη της ΕΕ μετά την κήρυξη του πολέμου δεν είναι κοινές, αλλά διαφέρουν με βάση τα συμφέροντα της αστικής τάξης της κάθε χώρας.
Κυρώσεις με τεράστιες συνέπειες στην Ευρώπη, όπως και ο ίδιος ο πόλεμος, καθώς η Ρωσία καλύπτει το ένα τρίτο των “αναγκών” της σε αέριο (με την αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου στην Ευρώπη την πρώτη μέρα του πολέμου να φτάνει μέχρι και το 57%), ενώ μαζί με την Ουκρανία καλύπτουν μεταξύ άλλων το 29% των παγκόσμιων εξαγωγών σίτου, το 80% των εξαγωγών ηλιελαίου και στο 19% των εξαγωγών αραβόσιτου, καθιστώντας ορατό τον κίνδυνο εμφάνισης μίας όχι μόνο ενεργειακής αλλά και επισιτιστικής κρίσης. Η περιοχή είναι επίσης εξίσου “πλούσια” και σε μέταλλα και σπάνιες γαίες, απαραίτητες στη σύγχρονη βιομηχανία, και των οποίων η τιμή αναμένεται να αυξηθεί ιδιαίτερα. Παράλληλα προκαλείται ακόμη μία ανθρωπιστική κρίση, με τους πρόσφυγες από την Ουκρανία να ξεπερνάνε ήδη το μισό εκατομμύριο.
Και η Ελλάδα; Μέσα σε αυτό το τοπίο, το ελληνικό κράτος έχει πάρει και συνεχίζει να παίρνει ξεκάθαρη θέση. Έχει προσδεθεί στο άρμα της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ, ενώ -τόσο κατά την σοσιαλδημοκρατική όσο και κατά τη νεοφιλελεύθερη/συντηρητική περίοδο διαχείρισής του- έχει μετατραπεί σε μία απέραντη νατοϊκή βάση. Συμμετέχει σε ασκήσεις και υπογράφει συνθήκες στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, και παρά το φιλειρηνικό προφίλ που προσπαθεί να χτίσει, λειτουργεί ως πολεμικό πέρασμα (Αλεξανδρούπολη) και ορμητήριο (Σούδα), και στέλνει εξοπλισμούς (Σαουδική Αραβία) αλλά και στρατεύματα έξω από την επικράτεια του (Σαχέλ), για να ικανοποιήσει τις καθαρά επιθετικές βλέψεις των συμμάχων του, επιδιώκοντας να ισχυροποιήσει τα δικά του συμφέροντα στην Μεσόγειο και να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη των Βαλκανίων. Εδώ να τονίσουμε για μία ακόμα φορά ότι δεν υπάρχουν φιλίες μεταξύ των κρατών παρά μόνο συμφέροντα. Αυτό αποδεικνύεται και από την απόφαση των ΗΠΑ να ακυρώσουν και επίσημα τα σχέδια για την κατασκευή του πολυδιαφημισμένου αγωγού East Med, ο οποίος θα άφηνε την Τουρκία εκτός της μπίζνας μεταφοράς φυσικού αερίου από τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη, με “κίνδυνο” την στροφή της Τουρκίας προς την Ρωσία, κάτι που προφανώς οι ΗΠΑ θέλησαν να αποφύγουν. Μια κίνηση την οποία αποσιώπησαν σύσσωμα τα ελληνικά ΜΜΕ και ο εθνικός κορμός της χώρας.
Στο ίδιο πλαίσιο συνεχίζει να λειτουργεί και τώρα το ελληνικό κράτος, με το Μητσοτάκη να κάνει δηλώσεις για αντίδραση “αντίστοιχη της πρωτοφανούς ρωσικής προκλητικότητας”, τον πρέσβη των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ να ανακοινώνει τη χρησιμοποίηση της βάσης στο Στεφανοβίκειο για τη μεταφορά αμερικανικών ελικοπτέρων Απάτσι στην Πολωνία, την Αλεξανδρούπολη να αξιοποιείται εδώ και μήνες ως κόμβος για τη διέλευση εξοπλισμών και στρατευμάτων στην Ανατολική Ευρώπη, και το ΚΥΣΕΑ (Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας) να ανακοινώνει την πρόθεση για αντικατάσταση των ενεργειακών προμηθειών από τη Ρωσία, με αέριο από τον αγωγό TAP και πανάκριβο υγροποιημένο αέριο (LNG) αμερικανικών συμφερόντων. Κίνηση που εξυπηρετεί και τις βλέψεις της ελληνικής εφοπλιστικής τάξης, που διατηρεί έναν τεράστιο στόλο από τάνκερ, έτοιμα να χρησιμοποιηθούν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τελευταίο επεισόδιο της επικίνδυνης εμπλοκής του ελληνικού κράτους, που το εμπλέκει ακόμα περισσότερο σε ένα πόλεμο που τίποτα δεν αποκλείει να επεκταθεί μέχρι τα μέρη μας, αποτελεί η απόφαση δύο αποστολών στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, με δύο αεροπλάνα C-130 η κάθε μία, ενώ την ίδια στιγμή το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας δηλώνει πως «οι δομές και οι οντότητες της ΕΕ που εμπλέκονται στην μεταφορά φονικών όπλων και καυσίμων στην Ουκρανία, θα θεωρηθούν υπεύθυνες για τις συνέπειες των πράξεών τους».
Έτσι, μπορεί μέχρι τώρα η Ελλάδα να γινόταν θύτης μέσα από τη συμμετοχή και την αρωγή της στις πολεμικές αποστολές, για τη “γεωστρατηγική αναβάθμιση” της αστικής της τάξης που επιθυμούσε μερίδιο στις νέες αγορές που δημιουργούνται με τα εγκλήματα σε βάρος των λαών, τίποτα όμως δεν εγγυάται πως δε θα βρεθεί στην αντίθετη θέση, με τη Ρωσία να έχει προειδοποιήσει ακόμα και για αντίποινα σε βάσεις όπως πχ αυτή της Αλεξανδρούπολης. Παράλληλα, το ελληνικό κράτος επενδύει υπέρογκα ποσά σε πολεμικούς εξοπλισμούς (βρίσκεται για ακόμα μία χρονιά στη 2η θέση σε όλο το ΝΑΤΟ συγκριτικά με το ΑΕΠ της κάθε χώρας, πίσω μόνο από τις ΗΠΑ), την ίδια στιγμή που οι νεκροί από την πανδημία είναι περισσότεροι από 20 χιλιάδες (ένα από πολύ υψηλό νούμερο συγκριτικά με τον πληθυσμό της χώρας) και το δημόσιο σύστημα υγείας έχει αφεθεί να καταρρεύσει, ιδιωτικοποιούνται σταδιακά όλα τα βασικά αγαθά (ρεύμα, νερό, ενέργεια), και οι μισθοί διατηρούνται σε επίπεδα πείνας, παρόλο που κόστος ζωής αυξάνεται ραγδαία κάθε βδομάδα. Ταυτόχρονα, οι χιλιάδες μπάτσοι που προσλήφθηκαν σε συνδυασμό με τα δεκάδες αντικοινωνικά νομοσχέδια που ψηφίστηκαν κατά την διάρκεια της πανδημίας χρησιμεύουν στο να καταστέλλουν όποια φωνή αντιστέκεται σε αυτή την άθλια πραγματικότητα, που προμηνύεται ακόμα πιο ζοφερή.
“Τούτος ο πόλεμος που έρχεται δεν είναι ο πρώτος Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι. Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος, υπήρχαν νικητές και νικημένοι. Στους νικημένους ο φτωχός λαός πέθαινε απ’ την πείνα Στους νικητές ο φτωχός λαός, πέθαινε το ίδιο…”
Για να πάρουμε θέση στον πόλεμο, είναι αναγκαίο να συλλογιστούμε ποια τάξη τον διεξάγει και γιατί. Οι καπιταλιστικοί πόλεμοι αποτελούν τη συνέχεια της καπιταλιστικής ειρήνης με άλλα μέσα. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι κάποια εκτροπή, αλλά κομμάτι του ίδιου καπιταλιστικού συστήματος από το οποίο πηγάζει. Οργανώνεται από την ίδια τάξη, τις αστικές τάξεις των εμπλεκόμενων κρατών, και έχει τους ίδιους ακριβώς σκοπούς τόσο με την “ειρήνη” που προηγείται όσο και με αυτήν που θα ακολουθήσει, καθώς εκφράζει την ίδια ακριβώς πολιτική, αλλάζοντας μόνο τη μορφή της δράσης. Παράλληλα προσφέρει διέξοδο από τη μακρόχρονη δομική κρίση υπερσυσσώρευσης στην οποία βρίσκεται ο καπιταλισμός -και που βαθαίνει ακόμα πιο πολύ μετά την εμφάνιση της πανδημίας-, μέσα τόσο από την καταστροφή της εργατικής δύναμης, όσο και από τη δημιουργία αγορών και την “ανάπτυξη” που θα ακολουθήσει στην περίοδο της “ανοικοδόμησης”, εις βάρος φυσικά των κοινωνικών αναγκών των εκμεταλλευόμενων της περιοχής, και όχι μόνο.
Ένας τέτοιος πόλεμος είναι άδικος και από τις δύο πλευρές, και οι χαμένοι από αυτούς τους ανταγωνισμούς είναι εκείνοι που χρησιμοποιούνται στις σφαγές που ετοιμάζουν οι καπιταλιστές για τα κέρδη τους, ή που επηρεάζονται έμμεσα από τις συνέπειές τους, και που στην ουσία δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το να μην συστρατευθούμε ούτε με τη μία, ούτε με την άλλη πλευρά, δεν αποτελεί απλώς κάποιο εύκολο σύνθημα ή μία μεσοβέζικη λύση, αλλά το μόνο δρόμο για να υπερασπιστούμε τις ζωές και το συμφέρον της εργατικής τάξης. Δεν υπάρχουν καλά και κακά κράτη, λιγότερο καλοί ή κακοί ιμπεριαλιστές. Κοινό εχθρό, μάλιστα, για όλους τους αποτελούν οι αγωνιζόμενοι που αντιστέκονται στο εσωτερικό τους, και αν χρειαστεί δε θα διστάσουν ακόμα και να συνεργαστούν μεταξύ τους για να μας αντιμετωπίσουν. Όπως συνέβη και πριν από 150 χρόνια, όταν η αστική τάξη της Γαλλίας συνθηκολόγησε με τους Πρώσους για να καταστείλουν μαζί την εξεγερμένη Παρισινή Κομμούνα, όπως συμβαίνει και σήμερα στην ίδια την ελληνική επικράτεια, με τη συνεργασία ελληνικού και τουρκικού κράτους για την καταστολή, τις διώξεις και τις φυλακίσεις δεκάδων Τούρκων και Κούρδων αγωνιστ(ρι)ών. Οι πόλεμοι, η εκμετάλλευση των ζωών μας, η λεηλασία της φύσης δεν θα σταματήσουν διαλέγοντας στρατόπεδα στους διακρατικούς ανταγωνισμούς, αλλά με τον αγώνα μας ενάντια στο σύστημα που τα γεννά.
Και το υπάρχον οικονομικό σύστημα το μόνο που μπορεί να προσφέρει στην συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας είναι φτώχεια, εξαθλίωση και θάνατο. Ειδικά στην συγκεκριμένη περίοδο, όπου βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση παγκόσμιου μεγέθους, και για να βρει νέες αγορές και να συνεχίσει να συσσωρεύει κέρδη λεηλατεί σε τεράστιο βαθμό τη φύση, προκαλεί πανδημίες, σκορπάει καθημερινά το θάνατο σε περιοχές όπως η Σομαλία, η Υεμένη και η Μέση Ανατολή, εμπορευματοποιεί κάθε πτυχή της ζωής μας και εντείνει ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
“Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ. Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται.” Μπέρτολτ Μπρεχτ, Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου
Σ’ αυτήν λοιπόν την συνθήκη, όλοι εμείς που ανήκουμε στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας, που δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα καθώς το κόστος ζωής μας ανεβαίνει συνεχώς, που βλέπουμε τις ζωές μας να απειλούνται από τους ανταγωνισμούς των ισχυρών, οφείλουμε να δράσουμε ώστε να σταματήσουμε αυτόν τον πόλεμο, όπως και όλους τους διακρατικούς πολέμους. Να γίνουμε η άμμος στα γρανάζια της πολεμικής τους μηχανής, ώστε να μη χυθεί άλλο αίμα καταπιεσμένων για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους. Να πάρουμε δύναμη από τους χιλιάδες αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες στη Ρωσία, που βγήκαν στους δρόμους ενάντια στην εκεί ρητορική, αψηφώντας το σκληρό καταπιεστικό καθεστώς απέναντι σε όποιους αντιστέκονται, και να αποδομήσουμε το κυρίαρχο νατοϊκό αφήγημα που επικρατεί εδώ – χωρίς παράλληλα να έχουμε καμία αυταπάτη περί «ήπιου» ρώσικου καπιταλισμού. Να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι δε θα γίνουμε τα στρατιωτάκια τους στις παρτίδες σκάκι που στήνουν για να αυξήσουν τη δύναμή τους, και να δράσουμε στο δικό μας πεδίο, απέναντι στην ελληνική αστική τάξη και το ελληνικό κράτος. Ο εχθρός βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα, και είναι ταξικό και διεθνιστικό μας καθήκον να μην επιτρέψουμε τη συμμετοχή του σε ακόμα έναν πόλεμο μέσα από τις τάξεις του ΝΑΤΟ. Να μπλοκάρουμε την αποστολή όπλων και τη χρήση των δεκάδων βάσεων για τη μεταφορά στρατιωτών και πολεμικού εξοπλισμού. Να αγωνιστούμε για το κλείσιμο όλων των βάσεων και να σαμποτάρουμε την ίδια τη συμμετοχή της Ελλάδας στη δολοφονική μηχανή του ΝΑΤΟ, που ευθύνεται για το αίμα εκατομμυρίων σε δεκάδες επεμβάσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Οφείλουμε παράλληλα να δυναμώσουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες απέναντι στη γενικότερη επίθεση των κρατών και των κεφαλαιοκρατών στην εργατική τάξη. Να στοχεύσουμε τον αγώνα μας ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό και εξουσιαστικό σύστημα που γεννά τις ανισότητες και τους πολέμους, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Να προετοιμάσουμε τον μόνο δίκαιο πόλεμο, τον ταξικό. Για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης και κοινοκτημοσύνης. Χωρίς σύνορα, έθνη και στρατούς να μας χωρίζουν με τα αλλόγλωσσα αδέρφια μας και να μας ενώνουν με τους δυνάστες μας. Να αγωνιστούμε ώστε στην Ελλάδα, την Τουρκία, τη Μακεδονία, στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, την Ουκρανία και σ’ όλο τον κόσμο, να μην υπάρξει κανένας πόλεμος μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και καμία ειρήνη μεταξύ των τάξεων.
ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΙΣΧΥΡΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ
ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΕΣ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΒΛΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ, ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ “ΕΙΡΗΝΗ” ΤΟΥΣ
Συλλογικότητα Αναρχικών από τα Ανατολικά // anatolika.espivblogs.net
13. Γεωπολιτική του τρόμου – Γεωπολιτική του Χάους
Του Παναγιώτη Ξηρουχάκη
Προλογικό:
Σε άρθρο «Ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος (ή όπως αλλιώς ονομαστεί μελλοντικά) είναι ήδη εδώ: » «Ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος (ή όπως αλλιώς ονομαστεί μελλοντικά) είναι ήδη εδώ» που δημοσιεύτηκε το 2014 στο περιοδικό Zero Geographic (*) και δυστυχώς δείχνει να επιβεβαιώνεται μιλούσα για ένα πόλεμο παγκόσμιο που διεξάγονταν τόσο σε οικονομικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο (συνήθως μέσω proxy war και με μορφή υβριδική)αλλά δεν ονομαζόταν έτσι . Ήταν μικρής έντασης και εκτεταμένος σε πολλά σημεία της υφηλίου.
Όπως υποστήριξα τότε ο μόνο λόγος που δεν έχει ονομαστεί έτσι (παγκόσμιος) ήταν ότι δεν είχε χυθεί αρκετό αίμα ευρωπαίων και άλλων δυτικών. Όπως εξηγούσα η ονομασία παγκόσμιος πόλεμος θα δοθεί μελλοντικά σε αυτή τη σύγκρουση όταν θα πεθάνουν και αρκετοί πολίτες του δυτικού κόσμου και θα υπάρχει εκτεταμένη στρατικοποίηση του δυτικού πολιτισμού. Και τώρα? Το αίμα των Ουκρανών είναι δυτικό? Σίγουρα είναι ευρωπαϊκό αλλά μη ξεχνάμε ότι οι Ουκρανοί είναι οι πιο φτωχοί Ευρωπαίοι με ότι αυτό σημαίνει. Από την άλλη η χρήση του όρου «Παγκόσμιος πόλεμος» από τον πρόεδρο Μπάιντεν σαν μία πιθανότητα για το μέλλον (ενώ το 14 η χρήση του όρου από τους πολιτικούς ήταν μηδαμινή) δείχνει ίσως προς τα που φυσάει ο άνεμος.
Έτσι η πιθανή εμπλοκή του ΝΑΤΟ ,της ΕΕ και τον ΗΠΑ μπορεί να οδηγήσει σε εντατικοποίηση της σύγκρουσης τόσο στην Ουκρανία όσο και δυστυχώς αλλού. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι τόσο η Κίνα (είναι πιθανή η επέμβαση της στη Ταιβάν),όσο και η Τουρκία έχουν τονίσει ότι δεν είναι ικανοποιημένες από τα σημερινά τους σύνορα και παρακολουθούν με αγωνία αν θα βγει στη Ρωσία αυτή σύγκρουση. Η συντριβή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν άνοιξε την όρεξη σε πολλούς…O Πουτιν που με την πολιτική του προσπαθεί να συνδυάσει την εκδίκηση για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τη σταυροφορία για το θρίαμβο της ορθοδοξίας και τη ρεαλιστική πολιτική ανοίγει την όρεξη σε άλλους ακόμα περισσότερους.
Παραθέτω εδώ το κείμενο του 14.
«ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι για τον τίτλο που ίσως φαίνεται λίγο πομπώδης. Αλήθεια τι είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος? Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, είναι μία σύγκρουση που εξαπλώνεται σε όλη την υφήλιο και στην οποία παίρνουν μέρος τα περισσότερα κράτη. Οι δύο πόλεμοι που έχουν ονομαστεί παγκόσμιοι είχαν θεωρητικά αυτά τα χαρακτηριστικά. Και όμως τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν επεκτάθηκαν σε όλη την υφήλιο. Ούτε βέβαια πολέμησαν όλα τα κράτη σε αυτούς. Υπήρξαν επίσης και άλλες συγκρούσεις με χαρακτηριστικά παρόμοια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου που δεν ονομάστηκαν όμως παγκόσμιοι πόλεμοι. Ένα παράδειγμα είναι ο επταετής πόλεμος, οι ναπολεόντειοι πόλεμοι κλπ. Στη διάρκεια αυτών των πολέμων, συγκρούσεις έγιναν σε παραπάνω από δύο ηπείρους, χύθηκε άπειρο αίμα κλπ. Τότε γιατί δεν ονομάστηκαν έτσι?
Το όνομα που δίνεις σε κάτι, έχει πολιτική σημασία και αποσκοπεί σε πολιτικά οφέλη. Άποψη του γράφοντος είναι ότι ο μεγάλος πόλεμος του 1914-1918 (ναι έτσι είχε αρχικά ονομαστεί ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος) επικράτησε να λέγεται αλλιώς για να εξυπηρετηθούν οι πολιτικές και στρατιωτικές αξιώσεις των εμπολέμων ηγετών και να πειστεί η κοινή γνώμη να θυσιαστούν οι νέοι για τις ανάγκες ενός παγκόσμιου και ολοκληρωτικού πολέμου. Το 1914 όλοι οι εμπόλεμοι ηγέτες πίστευαν πράγματι ότι οι συγκρούσεις θα κρατούσαν λίγο. Όταν οι πολιτικοί εξουσιαστές και οι στρατηγοί είδαν τελικά ότι ο πόλεμος θα κρατούσε πολύ, άλλαξαν το ρεπερτόριο τους και υποστήριξαν ότι η ανθρωπότητα ζει μία παγκόσμια σύγκρουση. Το ίδιο έγινε περίπου και στο 2ο παγκ. πόλεμο. Έπρεπε να πειστούν οι λαοί για την αναγκαιότητα και το μεγαλείο της σύγκρουσης. Και για το μακελειό.
Θα αναφέρω εδώ μία σημαντική χρονική περίοδο και την αντιμετώπιση της από την ιστορία, ώστε να γίνει κατανοητό ότι τα συμβάντα από μόνα τους δεν έχουν αξία. Την αξία τη δίνουν οι άνθρωποι και τα πολιτικά οφέλη που αποκομίζονται από αυτά τα συμβάντα. Τα χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του 1ου παγκ. πολέμου (1918-1923) δεν έχουν τύχει της κατάλληλης ιστορικής αναγνώρισης. Και όμως τότε πέθαναν ίσως και περισσότεροι άνθρωπο σε πολεμικές συγκρούσεις από ότι τις χρονιές 1914-1918 (περίπου 7 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στη διάρκεια του 1ου παγκ. πολέμου).
Έτσι σε πολέμους που προκλήθηκαν σαν συνέπεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Ρώσικη επανάσταση και εμφύλιος, ρωσοπολωνέζικος πόλεμος, ελληνοτουρκικός πόλεμος κλπ) χάθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Επίσης έγιναν επαναστάσεις σε πολλές χώρες (πχ Γερμανική επανάσταση), ενώ από τη ισπανική γρίπη (που ξέσπασε με το τέλος του 1ο παγκ πολέμου και το ξέσπασμα της πιθανών έχει σχέση με τη μείωση της ποιότητας ζωής που αυτός προκάλεσε) εξόντωσε παραπάνω ανθρώπους από όσους πέθαναν στα χαρακώματα το 1914-1918. Με σιγουριά τα χρόνια που ακολούθησαν το 1918 ήταν χειρότερα για την Ευρώπη.
Ήταν όμως σχετικά καλύτερα για τους αγγλοσάξωνες, τους Αμερικάνους και τους Γερμανούς. Και εδώ φτάνουμε στο μυστικό. Η ιστορία είναι δυτικοκεντρική και αποσκοπεί στο να προασπίζεται τα συμφέροντα της δύσης. Όταν το Βερολίνο, το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη, δεν κινδυνεύουν να καούν τότε αυτό σημαίνει ότι δε ζούμε σε μία παγκόσμια και ολοκληρωτική σύγκρουση. Και ας καίγεται όλη η υπόλοιπη υφήλιος…
Πολύ κόσμος θεωρεί ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος αν ποτέ γίνει, θα χαρακτηριστεί από τη χρήση πυρηνικών. Κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα αλήθεια. Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι άνθρωποι φανταζόταν το 2ο παγκ. πόλεμο να σημαδεύεται από τη χρήση χημικών αερίων και μάχες χαρακωμάτων. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ο κάθε πόλεμος διαφέρει από τον προηγούμενο. Το τι φανταζόταν ο κόσμος για τον 3ο παγκ. πόλεμο δε θα έχει στην πραγματικότητα πολύ σχέση με τον ίδιο.
3ος ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Η οικονομική κρίση του 2007 -2008 είχε τεράστιες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Με αφορμή λοιπόν την οικονομική κρίση οι νεοφιλελεύθεροι ολοκληρωτιστές κατάφεραν να επιβάλουν την ατζέντα τους σε διεθνές επίπεδο και προκάλεσαν την οικονομική καταστροφή στις χώρες της νότιας Ευρώπης αφήνοντας πίσω χιλιάδες νεκρούς (η Ελλάδα ειδικά μετατράπηκε στην Ταϋλάνδη της Ευρώπης. Σήμερα η Ελλάδα είναι μία χώρα όπου ανθούν η πορνεία,o τουρισμός, η μαφία, η ανεργία και οι αυτοκτονίες). Η κρίση χτύπησε σε οικονομικό επίπεδο και τις φτωχές χώρες (πχ ανατολική Ευρώπη ) όπως και τις πλούσιες αλλά σε μικρότερο βαθμό απ’ ότι τις χώρες της Νότιας Ευρώπης. Το χειρότερο είναι ότι όπως η κρίση του 1929 προκάλεσε εν μέρει τον 2ο παγκ. πόλεμο, η παγκόσμια οικονομική κρίση του σήμερα δημιούργησε μια ραγδαία άνοδο στις συγκρούσεις και συρράξεις σε διεθνές επίπεδο. Όπως έδειξε μελέτη γερμανικού πανεπιστημίου οι πολεμικές συγκρούσεις του 2013 έφτασαν το επίπεδο του 1945! Και αυτό συμβαίνει πρώτη φορά από τότε.
Η φτώχεια (που αυξήθηκε και εν μέρει από την κρίση) και η δίψα για δημοκρατία οδήγησαν στην έκρηξη της αραβικής άνοιξης που τελικά μετατράπηκε σε αραβικό χειμώνα καθώς και οι ισλαμιστές βγήκαν δυναμωμένοι παραγκωνίζοντας τους αρχικούς εξεγερμένους δημοκράτες, ενώ και οι δυτικές δυνάμεις βρήκαν την ευκαιρία να παρεισφρήσουν και να μετατρέψουν τις λαϊκές εξεγέρσεις σε μηδενιστικούς εμφύλιους (βλέπε Συρία, Λιβύη, Αίγυπτος κλπ).
Ταυτόχρονα οι Αμερικάνοι συνεχίζουν να αιματοκυλούν Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ιράκ και οι σύμμαχοι τους Ισραηλινοί την Παλαιστίνη. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους σε συγκρούσεις στη Μέση ανατολή και τη Βόρεια Αφρική μετά την αραβική άνοιξη, ενώ είναι πάνω από εκατομμύριο οι νεκροί στην περιοχή αυτή αν ξεκινήσουμε την καταμέτρηση από το 2001 (τη χρονιά εισβολής των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν και την έναρξη του «Πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία». Ακολούθησε το 2003 το Ιράκ). Οι Αμερικάνοι προφανώς χρησιμοποιούν την παγκόσμια οικονομική κρίση και τις συνέπειες της αραβικής άνοιξης για να ολοκληρώσουν τον έλεγχο τους σε αυτές τις περιοχές (που είναι τόσο απαραίτητες λόγο των πετρελαίων).
Για να δώσω ένα ιστορικό παράλληλο ο σινοκινέζικος πόλεμος που ξεκίνησε το 1933 και ήταν αρχικά άσχετος με τα γεγονότα της Ευρώπης στη συνέχεια εντάχθηκε σαν πολεμικό γεγονός στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο (όταν η Κίνα συμμάχησε με τους Συμμάχους). Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τον Ιρακινό πόλεμο και την επέμβαση στο Αφγανιστάν που ενώ ξεκίνησαν σαν επεμβάσεις ενταγμένες στον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία (η ονομασία των δυτικών δυνάμεων βέβαια για αυτόν τον πόλεμο) αναθερμάνθηκαν σαν συγκρούσεις λόγω των συνεπειών της αραβικής άνοιξης-αραβικού χειμώνα και παίρνουν πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Εδώ δε πρέπει να ξεχνάμε τους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που πνίγηκαν στη μεσόγειο τα τελευταία χρόνια και βέβαια και αυτοί είναι απώλειες πολέμου που κάποιους συμφέρει να μη λέγονται έτσι αλλά «πνιγμένοι λαθρομετανάστες»… Αν πχ στους νεκρούς από πολεμικές συγκρούσεις στη Λιβύη προσθέσεις και τους πνιγμένους πρόσφυγες, οι νεκροί από τον πόλεμο ανεβαίνουν ραγδαία αλλά έτσι χαλάει η σούπα της αναίμακτης επέμβασης του Σαρκοζί στη Λιβύη το 2011. Και σημασία έχει τι πιστεύει η κοινή γνώμη στη Γαλλία.
Στην Ουκρανία έχουμε ραγδαία γεγονότα που πυροδοτήθηκαν από διαδηλώσεις που αρχικά έμοιαζαν να εντάσσονται στο διεθνές κίνημα των πλατειών για να εξελιχθούν σε μία σημαντικότατη γεωπολιτική σύγκρουση. Όλα ξεκίνησαν εξαιτίας της φτώχειας και της διαφθοράς, για να παρεισφρήσουν στην εξέγερση στη συνέχεια ξεκάθαρα οι Αμερικάνοι. Ακολούθησε και αντιεξέγερση στην Κριμαία και στην ανατολική Ουκρανία. Και τελικά πόλεμος και αιματοκύλισμα. Και άνοδος των νεοναζί. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο και τον Ρωσοαμερικάνικο ανταγωνισμό. Και οι νεκροί είναι ήδη χιλιάδες.
Πόλεμοι έχουν ξεσπάσει και στην Αφρική, ενώ και στην Ασία, η Ιαπωνία με την Κίνα φαίνονται να μπαίνουν σε νέα τροχιά γεωπολιτικών συγκρούσεων. Ίσως λοιπόν αυτό που ζούμε να είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος. Κανείς στη Δύση όμως δεν τον λέει έτσι. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι (προς το παρών) οι απώλειες Αμερικανών, Βρετανών και πολιτών της Ευρωπαϊκής ένωσης είναι περιορισμένες.Αυτή η συμπεριφορά των ΜΜΕ όμως έχει την εξήγηση του πέρα από τη δυτικοκεντρική άποψη για την ιστορία (το αίμα των αράβων δεν έχει την ίδια αξία με το αίμα των ευρωπαίων) και σε πολιτικές σκοπιμότητες. Πράγματι υπάρχει λογική στο ότι τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τα γεγονότα τα σχετικά με αυτόν τον πόλεμο σαν αποκομμένα, αποσπασματικά και άσχετα μεταξύ τους. Έτσι οι πνιγμένοι πρόσφυγες παρουσιάζονται αποκομμένοι από τις αμερικανοευρωπαικές επεμβάσεις, η αραβική άνοιξη είναι άσχετη με τη φτώχεια, η άνοδος του ισλαμισμού άσχετος με το ρόλο των ΗΠΑ κλπ.
Αυτή η πολιτική συμφέρει βέβαια την εξουσία. Είναι βολικό για την πλουτοκρατία να παρουσιάζονται αποκομμένα τα γεγονότα από τη γενεσιουργό αιτία που είναι η επέλαση της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Και είναι βολικό γιατί έτσι αποπροσανατολίζονται οι πολίτες (ως ένα βαθμό βέβαια γιατί δεν είναι όλοι αποχαυνωμένοι) και απομακρύνεται το ενδεχόμενο του να επαναστατήσουν ενάντια στην τυραννία του χρήματος.
Κατά πόσο θα συνεχιστεί αυτή η προπαγάνδα είναι άγνωστο. Αν όμως το παιχνίδι χοντρύνει, θα αλλάξουν πολλά. Ίσως τότε τα ΜΜΕ να μιλήσουν για έναν παγκόσμιο πόλεμο (ή του δώσουν κάποια άλλη πομπώδες ονομασία ανάλογα με τις ανάγκες της προπαγάνδας) που θα ζητήσει θυσία και πιο εύπορων πολιτών (ευρωπαίων και αμερικάνων) σε σχέση μα αυτούς που κυρίως πεθαίνουν τώρα (άραβες, ανατολικοευρωπαίους και αφρικανούς). Έτσι η ΗΠΑ θα αναγκαστεί να ξεφύγει από τη φάση του στρατιωτικού δόγματος της μεταηρωικής εποχής (που στρατηγικά αποσκοπεί στους ελάχιστους νεκρούς αμερικανούς και στη χρήση της υψηλής τεχνολογίας που όμως όπως αποδεικνύεται επί του παρόντος δεν έχει τα καλύτερα στρατιωτικά αποτελέσματα) και να πολεμήσει πραγματικά. Μόνο που τότε, όπως και στους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους θα χρειαστεί ένας απόλυτα κακός. Τώρα που θα βρεθεί? Οι τζιχαντιστές της Συρίας δεν ήταν οι σύμμαχοι του χθές? Πως θα πειστεί η αμερικάνικη κοινή γνώμη μετά από τόσες ανακολουθίες και ψέματα?
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ
Και εδώ εισερχόμαστε σε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Αυτό που ζούμε είναι ίσως μία από τις πρώτες μεγάλες συγκρούσεις που ο ρόλος του κεφαλαίου δεν μπορεί να κρυφτεί. Μεγάλο ρόλο παίζει και το ιντερνέτ που δεν μπορεί να ελεγχθεί πλήρως από τους εξουσιαστές (πληροφοριακός πόλεμος). Έτσι δεν είναι εύκολο να πλασαριστεί το παραμύθι του απόλυτα κακού (πχ ισλαμιστές ή ρώσοι ιμπεριαλιστές) στους πολίτες ώστε να συσπειρωθούν απέναντι του οι δυνάμεις του «καλού» και να επιτευχθεί η μέγιστη συναίνεση που οι παγκόσμιες συγκρούσεις επιζητούν. Γιατί παρά την αποχαύνωση που τα ΜΜΕ προκαλούν, πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κατανοούν ότι τα πάντα γίνονται για το χρήμα.
Άσχετα με το αν η σύγκρουση που ζούμε σκληρύνει μελλοντικά, αυτό που ζούμε σε παγκόσμιο επίπεδο (είτε στο οικονομικό είτε στο στρατιωτικό του σκέλος) έχει ήδη φρικτές συνέπειες στο παρόν μας. Οι εύποροι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα, αφού μπορούν ακόμα να κάνουν διακοπές, να πιστεύουν ότι όλα πάνε καλά. Και έχουν κάθε συμφέρον να προπαγανδίζουν ότι όλα θα φτιάξουν και για τους υπόλοιπους, ότι την εικόνα τη χαλάνε οι κακοί ισλαμιστές, οι τεμπέληδες νοτιοευρωπαίοι, οι λαθρομετανάστες κλπ. Όπως είπα έχουν κάθε συμφέρον (προς το παρόν βέβαια, γιατί αν χρειαστεί και άλλο αίμα, όπως είπαμε ήδη, θα αλλάξουν πάλι την προπαγάνδα τους). Όπως και να έχει, όλοι οι υπόλοιποι όμως δεν έχουν κανένα συμφέρον από αυτήν την προπαγάνδα. Το αντίθετο. Πρέπει να γίνει συνείδηση του υπόλοιπου κόσμου ότι βάλλεται και καταστρέφεται στα πλαίσια ενός γενικευμένου παγκόσμιου οικονομικοστρατιωτικού πολέμου.
Η μάχη ενάντια στον ολοκληρωτισμό της οικονομίας δίνει τη δυνατότητα στους λαούς να αντισταθούν ενάντια στα συμφέροντα των στρατηγών και των πολιτικών που αιματοκυλούν τον κόσμο ξανά. Η λαϊκή δημοκρατία του Ντονέσκ (αν είναι αλήθεια οι πληροφορίες για τη μάχιμη δράση κομουνιστών), η αυτόνομη περιφέρεια των Κούρδων της Rojava (που δρουν επηρεασμένοι από τον Μπούκτσιν και την άμεση δημοκρατία), οι Ζαπατίστας και οι παλαιστίνιοι δείχνουν το δρόμο. Οι κοινωνικοί αγωνιστές στη Βραζιλία, την Αργεντινή ,στην Ελλάδα, την Τουρκία αλλά και στο Φέργκιουσον πολεμάνε στην ουσία τη δικτατορία της αγοράς και τη βάρβαρη αστυνομοκρατία που την προστατεύει. Αν αυτός ο πόλεμος που ζούμε (άσχετα με το αν τελικά ονομαστεί 3ος παγκ.) εξελιχθεί σε αιματοκύλισμα τύπου 2ου παγκ. πολέμου ή σε ταξικό πόλεμο αυτό ίσως είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής.»
Βέβαια δε μπορώ πλέον παρά να δω με πίκρα τον επίλογο από το κείμενο αυτό. Τα επαναστατικά κινήματα που θα μπορούσαν «να πολεμήσουν τον πόλεμο» έχουν υποχωρήσει παντού (στην Αμερική αναλώθηκαν να διώξουν τον κλόουν Τραμπ για να φέρουν τον πολεμοκάπηλο Μπαιντεν…). Επίσης η λαϊκή δημοκρατία του Ντονέσκ δεν ήταν από οτι φάνηκε παρά μια φάρσα του Πούτιν προς όλους τους ονειροπόλους. Μεσολάβησαν επίσης χρόνια καταστολής σε παγκόσμιο επίπεδο με αποθέωση της καταστολής την υγειονομική χούντα που ζήσαμε. Οι άνθρωποι είναι παντού φοβισμένοι με λιγότερη διάθεση να αντιδράσουν από ότι είχαν το 14.Έχουν ενσωματώσει μέσα τους την καταστολή. Εκτός από μια πιθανή επέκταση των συγκρούσεων, πιθανή είναι και μία επισιτιστική κρίση ως αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία
Ζούμε στην εποχή που οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις σκορπίζουν τρόμο στις καρδιές των ανθρώπων. Και δικαιολογημένα. Οι εξουσίες κάνουν παντού τα κουμάντα τους. Το θέμα είναι τι θα κάνουν και οι από κάτω. Όσοι παρακολουθούν αμήχανα ,δεν αντιδρούν, δεν γράφουν ιστορία είναι αναγκασμένοι να αποδεχθούν τις αποφάσεις των εξουσιαστών. Άλλοι θα αποφασίσουν για τη μοίρα τους. Και όπως είχε πει ο Ηράκλειτος : «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους».
ΥΓ. στο κείμενο του 14 είχα κάνει ένα λάθος στους νεκρούς του 1ου παγκ. πολέμου. Ήταν περίπου 9 εκατομμύρια αυτοί που πέθαναν στα πεδία των μαχών και όχι 7 που έγραψα.
14. Πώς γέμισε η Ουκρανία νεοναζί:Ο σκιώδης ρόλος του Πούτιν και ο χρήσιμος ηλίθιος Ζελένσκι
Βίντεο σοκ: Ακροδεξιοί αποτελειώνουν με ρόπαλα & σφαίρες φιλορώσους που πέφτουν από φλεγόμενο κτίριο 2 Μαΐ 2014
Φρίκη προκαλούν οι εικόνες που έρχονται από την Οδησσό της Ουκρανίας δείχνοντας πως η ωμότητα των επεισοδίων ξεπερνάει και την πιο νοσηρή φαντασία.
Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που κάηκαν από τη φωτιά στο κτίριο της Ένωσης Συνδικαλιστών, αλλά οι εικόνες δείχνουν τους τραυματίες να εκτελούνται από τα άτομα που περικύκλωσαν και έκαψαν το κτίριο.
Η πυρπόληση στο κτίριο της Ένωσης Συνδικαλιστών που πραγματοποιήθηκε από τα μέλη των φασιστικών οργανώσεων της Ουκρανίας, που συμμετέχουν στην μεταβατική κυβέρνηση της χώρας, δεν έφτανε όπως φαίνεται από τα βίντεο-ντοκουμέντα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.
Το μένος εναντίον των φιλορώσων ήταν τέτοιο, που ακόμα και τα άτομα που πηδούσαν από τα παράθυρα του φλεγόμενου κτιρίου για να σωθούν από την φονική πυρκαγιά, που σκότωσε περισσότερους από 30 ανθρώπους, βρίσκονταν αντιμέτωπα με ένοπλους που τους πυροβολούσαν.
Άτομα βαριά τραυματισμένα από το άλμα από μεγάλο ύψος, αντί να τύχουν ιατρικής περίθαλψης, έγιναν στόχοι, από το πλήθος που είχε κυκλώσει τους φιλορώσους και που όπως φαίνεται δεν ήθελαν να υπάρξει κανείς διασωθείς.
Ο Βλαδίμηρος Πούτιν μπορεί επισήμως να δηλώνει πως αποτάσσεται τους νεοναζί, ωστόσο όπως φαίνεται κάνει τα πάντα για την εδραίωσή του.
Υπάρχει μια διατύπωση στον λόγο του Βλαντιμίρ Πούτιν που έχει ιδιαίτερη σημασία σχετικά με όσα γίνονται τις τελευταίες ημέρες στην Ουκρανία. Στο διάγγελμα με το οποίο ανακοίνωνε επισήμως την εισβολή, ο Ρώσος Πρόεδρος έλεγε χαρακτηριστικά:
«O σκοπός αυτής της επιχείρησης είναι να προστατεύσει ανθρώπους που εδώ και 8 χρόνια είναι αντιμέτωποι με μια γενοκτονία, την οποία διαπράττει το καθεστώς του Κιέβου. Για το σκοπό αυτό, θα επιδιώξουμε να αποστρατικοποιήσουμε και να «αποναζιστικοποιήσουμε» την Ουκρανία, να δικάσουμε όσους διέπραξαν αιματηρά εγκλήματα εναντίον πολιτών».
Προφανώς ο εκλεγμένος δικτάτορας Βλαντιμίρ Πούτιν αναφέρεται στα τάγματα ακροδεξιών ενόπλων που από το 2014 και μετά εγκαθιδρύθηκαν στην ανατολική Ουκρανία. Πρόκειται κυρίως για το Τάγμα του Αζόφ, μια εθελοντική, μισθοφορική μονάδα της εθνικής φρουράς της Ουκρανίας η οποία εδρεύει στη Μαριούπολη, και θυμίζει τα Φράικορπς, τις παραστρατιωτικές οργανώσεις που συγκροτήθηκαν στη Γερμανία μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και αποτέλεσαν το πρόπλασμα για τα μετέπειτα ναζιστικά τάγματα εφόδου και τα SS.
Το τάγμα του Αζόφ έχει κατηγορηθεί από την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCR) για εγκλήματα πολέμου, όπως μαζική λεηλασία, χρήση βασανιστηρίων, ξυλοδαρμούς αμάχων, απαγωγές δημοσιογράφων, ηλεκτροπληξία και εικονικούς πνιγμούς. Παράλληλα, το Τάγμα χρησιμοποιεί νεοναζιστικά σύμβολα και σύμβολα των SS. Τον Σεπτέμβριο του 2014, το τάγμα του Αζόφ, εγγράφηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας ως Ειδική αστυνομική δύναμη και ακόμη και σήμερα φέρει τα δικά του σύμβολα. Το ίδιο ισχύει και για τον «Δεξιό Τομέα«.
Το ουκρανικό Τάγμα Αζόφ πήρε μέρος στις μάχες μεταξύ των φιλορωσικών αυτονομιστικών δυνάμεων και των Ουκρανών, τον Ιούνιο του 2014 κατά την διάρκεια της κρίσης στη νοτιοανατολική Ουκρανία και έκτοτε κράτησε ισχυρό ρόλο καθώς εγγράφηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας ως Ειδική αστυνομική δύναμη.
Μέλη του τάγματος Azov με σβάστικα και σημαία του ΝΑΤΟ
( σημ. Για μια αρκετά ικανοποιητική μετάφραση των λινκ – συνδέσμων που παραθέτω στο κείμενο, μπορείτε να προσθέσετε το μεταφραστή Google Translator for Firefox).
Πρόσφατα, ο Zach Dorfman έγραφε πως από το 2015 και μετά η CIA ενισχύει τις νεοναζιστικές ομάδες της Ουκρανίας, ως «απάντηση» προς τους φιλορώσους αυτονομιστές. Μάλιστα, ισχυρίζεται πως η CIA βρίσκεται πίσω και από την εκπαίδευσή τους.
Μέλη του τάγματος Azov παρευρίσκονται σε συγκέντρωση για την Ημέρα Εθελοντισμού προς τιμήν των μαχητών, που ενώθηκαν με τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις κατά τη διάρκεια μιας στρατιωτικής σύγκρουσης στις ανατολικές περιοχές της χώρας, στο κέντρο του Κιέβου της Ουκρανίας (credit: GLEB GARANICH/REUTERS)
Ο Καναδάς, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες δυτικές χώρες έχουν βοηθήσει στην εκπαίδευση ακροδεξιών εξτρεμιστών στην Ουκρανία, αποκάλυψε μια έκθεση του Ινστιτούτου Ευρωπαϊκών, Ρωσικών και Ευρασιατικών Σπουδών (IERES) του αμερικάνικου Πανεπιστήμιου George Washington.
Το Nation είχε δημοσιεύσει πως το 2015 το Κογκρέσο ψήφισε νομοσχέδιο με μεγάλη οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία. Η τροπολογία που διατύπωνε απαγόρευση πώλησης όπλων προς το Τάγμα Αζόφ, τελικά αποσύρθηκε ως «περιττή». Δημοσιεύματα για εκπαίδευση στελεχών του «τάγματος» από ομάδες νεοφασιστών των ΗΠΑ, σε αμερικανικά εδάφη, έχουν κυκλοφορήσει επίσης τα τελευταία χρόνια. Παράλληλα, έχουν καταγραφεί ουκ ολίγες επιθέσεις σε ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ από μέλη των νεοναζιστικών ομάδων πολιτοφυλακής.
Μέλη μισθοφόρων εθελοντών στο τάγμα του Azov AP
Την 1 Ιανουάριου 2022 χιλιάδες Ουκρανοί ακροδεξιοί διαδήλωσαν στο Κίεβο με αναμμένες δάδες για να γιορτάσουν τον Στεπάν Μπαντέρα, τον φανατικό εθνικιστή που συνεργάστηκε με τους Ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Δύση και η ΕΕ δεν πήραν θέση, το Ισραήλ μόνο έκανε λόγο για «προσβολή των θυμάτων του Ολοκαυτώματος». Ενώ ο σημερινός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι υποστηρίζει ότι ο Στεπάν Μπαντέρα «υπερασπίστηκε την ελευθερία της Ουκρανίας» και ότι είναι κανονικό «κάποιο ποσοστό των Ουκρανών να τον θεωρεί ήρωα.»
Μέλη εθελοντών στο τάγμα του Azov γιορτάζουν την μνήμη τον Στεπάν Μπαντέρα
Τα παραπάνω φωτογραφίζουν λίγο-πολύ τον ρόλο και την εμπλοκή της Δύσης στη «ριζοσπαστικοποίηση», τη χρηματοδότηση και την ενδυνάμωση των ομάδων αυτών. Τα παραπάνω χρησιμοποίησε άλλωστε ως πρόσχημα ο Πούτιν για να δικαιολογήσει την μαζική επίθεσή του, που ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη της Δύσης.
Στρατιωτικός εκπαιδευτής του αμερικανικού στρατού και ουκρανοί στρατιώτες εμφανίζονται κατά τη διάρκεια στρατιωτικής άσκησης στο κέντρο εκπαίδευσης των ουκρανικών χερσαίων δυνάμεων κοντά στο Ρίβνε της Ουκρανίας (φωτογραφία: GLEB GARANICH/REUTERS)
Παρόλα αυτά, εμπλοκή έχει και η Ρωσία.
Όπως αναφέρει το παρατηρητήριο Antifascist Europe του Ινστιτούτου Rosa-Luxemburg-Stiftung και του Khalifa Ihler Institute, οι Ρώσοι νεοναζί διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στο ουκρανικό ακροδεξιό κίνημα, παρόλο που η Ουκρανία βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία. Στόχος, η συνολική αποσταθεροποίηση. Η έρευνα υπογράφεται από το Monitoring Project, Marker, που καταγράφει τη δράση της ακροδεξιάς στη χώρα.
Τα γεγονότα του 2014 -το Euromaidan και οι εχθροπραξίες στην Ανατολική Ουκρανία που ακολούθησαν- οδήγησαν σε σχίσμα μέσα στην ίδια τη ρωσική ακροδεξιά, σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα. Οι ρωσόφωνοι εθνικιστές επέλεξαν να πολεμήσουν στην πλευρά του Ντονμπάς, ενώ οι ριζοσπαστικοποιημένοι νεοναζί, επέλεξαν την ουκρανική πλευρά.
Στην Ουκρανία, το Τάγμα του Αζόφ και ο Δεξιός Τομέας είναι απόλυτα νόμιμες οργανώσεις με αρκετά σημαντική επιρροή.
Ο Aleksandr Verkhovski, διευθυντής του ρωσικού think tank Sova που ασχολείται με τη καταγραφή ακροδεξιών κινήσεων στην περιοχή της Ουκρανίας από το 2002, είπε στο Maker πως δεν υπήρξε συγκεκριμένη χρονική στιγμή όπου καταγράφεται η αρχή του σχίσματος στη ρωσική ακροδεξιά. «Οι ρωσόφωνοι εθνικιστές «έσπασαν» σε πολλές ομάδες. Στην Ουκρανία, το Τάγμα του Αζόφ και ο Δεξιός Τομέας είναι απόλυτα νόμιμες οργανώσεις με αρκετά σημαντική επιρροή και υποστηρίζονται και από τον σημερινό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι πρώην ηθοποιό. Δεν είναι τυχαίο πως εκείνοι που κινήθηκαν προς αυτές τις δύο οργανώσεις, ήταν κυρίως νεοναζί και ριζοσπαστικοποιημένοι ρατσιστές», λέει ο Verkhovski.
Η Ομοσπονδιακή Πολιτεία της Νέας Ρωσίας ή Νέα Ρωσία ήταν άλλωστε κράτος εν κράτει στο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας. Ανακηρύχθηκε στις 22 Μαΐου του 2014 και θεμελιώθηκε στις 24 Μαΐου του ίδιου έτους, όταν οι ρωσόφωνοι αρχηγοί της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ υπέγραψαν σύμφωνο ένωσης των περιοχών τους. Ηγέτης των πιο σκληρών κομάντο της «Πολιτείας» ήταν ο οπαδός του Τρίτου Ράιχ, Aleksey Milchakov.
Οι United Armed Forces of Novorossiya χαρακτηρίστηκαν ως «τρομοκρατικές οργανώσεις» από τη κυβέρνηση του Κιέβου. Οι εν λόγω ένοπλοι κατηγορήθηκαν και για τη κατάρριψη της πτήσης Malaysia Airlines Flight 17 στις 17 Ιουλίου του 2014, ενώ εκτιμάται πως οι αποσχιστές αυτοί στηρίζονταν και στηρίζονται οικονομικά από το Κρεμλίνο, με μια στρατιά που είχε εκτιμηθεί στους 4.000 ενόπλους.
«Δεν επέλεξαν όλοι οι νεοναζί την ουκρανική πλευρά. Είδαμε ανθρώπους από τον ίδιο ιδεολογικό κύκλο όπως τον Milchakov και τον Yan Petrovski να αλλάζουν πλευρές. Ο Milchakov αρχικά ήταν στις πορείες του Maidan και αφού πέρασε από τους κύκλους του Azov, επέλεξε να μείνει στη ρωσική, «ιμπερεαλιστική ομάδα», αναφέρει ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος Leonid Ragozin, μιλώντας στο Maker.
To 2015, το ραδιόφωνο του Azov φιλοξένησε έναν διάλογο ανάμεσα στον Milchakov και τον νεοναζί Denis Vikhorev που διοικούσε την ομάδα ενόπλων WotanJugend, που δραστηριοποιήθηκε στο Κίεβο. «Ήταν μια δίωρη συζήτηση με σχεδόν ακαδημαϊκό ύφος, όπου οι αντιμαχόμενοι συζητούσαν για το πού θα πρέπει να βρίσκεται ένας ρωσόφωνος πατριώτης. Ο Vikhorev ισχυριζόταν πως υπάρχει ένα ρωσοφοβικό κομμουνιστικό καθεστώς στη Ρωσσία, ενώ ο Milchakov ισχυριζόταν ότι η Ρωσική κυβέρνηση ήταν πιο κοντά στα ιδεώδη του Ράιχ», δήλωνε ο Ragozin.
Μπάλα, μουσική, ναζί
Η μαζική έξοδος των Ρώσων Ναζί στην Ουκρανία θα ήταν αδύνατη χωρίς το υπάρχον διεθνές ναζιστικό δίκτυο που σχηματίστηκε στις μετασοβιετικές χώρες κατά μήκος του άξονα Ουκρανίας-Λευκορωσίας-Ρωσίας πολύ πριν από τα γεγονότα του 2014, όπως αναφέρει η έκθεση. Η μουσική και το ποδόσφαιρο, «ένωσε» αυτές τις υπο-ομάδες. Μάλιστα, φαίνεται πως πριν το Maidan αυτές οι ομάδες συνεργάζονταν, ενώ στελέχη όπως η Olena Semeniaka του Τάγματος του Αζόφ, είχε σχέση με τους οπαδούς του Aleksandr Dugin και είχε παρακολουθήσει σεμινάρια των ακροδεξιών αυτών στα προάστια της Μόσχας.
Ακροδεξιές ομαδοποιήσεις οπαδών καταγράφονται ανάμεσα στους φανς των CSKA Κιέβου και τους «αδελφοποιημένους» νεοναζί της CSKA Μόσχας, αλλά και ανάμεσα σε εκείνος της Metallist με τη Σπαρτάκ Μόσχας. Ο Ρώσος νεοναζί Denis Kapustin ασχολήθηκε με την εκπαίδευση νέων στελεχών σε πολεμικές τέχνες από το 2017.
Το 2009, ο Aleksandr Parinov που δολοφόνησε έναν αντιφασίστα στη Ρωσία, διέφυγε στην Ουκρανία και δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Στη συνέχεια μπήκε στο τάγμα του Αζόφ, το οποίο είναι σε αγαστή συνεργασία με τη κυβέρνηση της χώρας, η οποία είχε και τη στήριξη της Δύσης όλα αυτά τα χρόνια.
Ακροδεξιές ομαδοποιήσεις οπαδών καταγράφονται ανάμεσα στους φανς των CSKA Κιέβου και τους «αδελφοποιημένους» νεοναζί της CSKA Μόσχας.
Ο Καναδός συγγραφέας Michael Colborne εξέδωσε βιβλίο για το «Azov movement». Όπως λέει, τα προηγούμενα χρόνια υπήρξε μεγάλο κάλεσμα προς Ρώσους νεοναζί για να φύγουν από την πατρίδα τους και να μπουν στις ουκρανικές νεοφασιστικές τάξεις στο Κίεβο. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Πούτιν «δεν υποστηρίζει ανοιχτά την ακροδεξιά. Παρόλα αυτά, γνωρίζουν πως υπήρχαν διασυνδέσεις ανάμεσα σε ακροδεξιούς σε Ρωσία – Ουκρανία και Λευκορωσία, ένα σταθερό δίκτυο υποστήριξης. Στην Ουκρανία υπάρχουν ακροδεξιοί που βρέθηκαν εκεί μόνο και μόνο για τη βία. Για τους ακροδεξιούς, η σύγκρουση είναι, σε σημαντικό βαθμό, το νόημα της ύπαρξής τους. Πρόκειται για ανθρώπους που ενδιαφέρονται απλώς για σύγκρουση, επομένως σε μεγάλο βαθμό δεν τους ενδιαφέρει σε ποια πλευρά θα πολεμήσουν την Ουκρανική ή τη Ρωσική. Οι Ρώσοι ναζί θεωρούσαν πως δεν μπορούσαν να εκφραστούν ανοιχτά υπό το καθεστώς του Πούτιν και θέτουν ως στόχο την απελευθέρωση της Ρωσίας από το καθεστώς, το οποίο απλώς δεν βλέπουν ως ρωσικό», λέει ο Leonid Ragozin.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, πολλοί νεοναζί βρήκαν πεδίο έκφρασης στη δυτική Ουκρανία. Μέσα σε δύο χρόνια, από το 2017 μέχρι το 2019, δεκάδες νεοναζί εντάχθηκαν στο πολιτικό κόμμα, The National Corps party. Γερμανοί, Ρώσοι, Σουηδοί, Αμερικανοί, Κροάτες πήγαν στην Ουκρανία σε αυτό το διάστημα.
Ο σκιώδης στρατός του Πούτιν
Σημειώνεται πως τη Δευτέρα, 13 Δεκεμβρίου του 2021, οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισαν να επιβάλλουν κυρώσεις στη ρωσική εταιρεία μισθοφόρων Wagner Group. Οι κυρώσεις αφορούσαν οκτώ φυσικά πρόσωπα, την Wagner Group και άλλες τρεις συνδεδεμένες οντότητες, και περιλαμβάνουν απαγόρευση ταξιδιών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και «πάγωμα” των περιουσιακών στοιχείων που διατηρούν στις χώρες του μπλοκ. Η ιδιωτική εταιρεία «Wagner Group» κατηγορείται για εικαζόμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Συρία, τη Λιβύη, το Σουδάν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τη Μοζαμβίκη και την Ουκρανία.
Η Wagner Group είναι ένας σκιώδης, όπως τον χαρακτηρίζουν, ιδιωτικός στρατός που συνδέεται με το Κρεμλίνο και τον Βλαντιμίρ Πούτιν, στην ουσία είναι ένας ιδιοτηκοκρατικός παραστρατός δημιουργημένος απο το Ρώσικο κράτος με το πρόσχημα ότι είναι μια ιδιωτική εταιρία παροχής υπηρεσιών Security, όπως η αμερικάνικη Academi πρώην Blackwater.
Wagner Group
Επί της ουσίας λοιπόν, ο ίδιος ο Πούτιν φαίνεται πως «αποστρέφεται» τους νεοναζί, ωστόσο χρησιμοποιεί νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες κατά το δοκούν.
Στις 26 Ιανουαρίου, το Πεντάγωνο ανακοίνωνε πως την ώρα που 100.000 Ρώσοι στρατιώτες άρχιζαν ασκήσεις, ή αν θέλετε «πρόβα πολέμου» στα σύνορα με Ουκρανία, μέλη της Wagner Group άρχισαν πάλι να δραστηριοποιούνται στα ανατολικά της χώρας σε συνεργασία με τη Task Force Rusich και τον Alexey Milchakov, που βρίσκεται στα πρόσωπα που δέχθηκαν κυρώσεις από την ΕΕ, και βρήκε καταφύγιο στη Λευκορωσία.
Επί της ουσίας λοιπόν, ο ίδιος ο Πούτιν φαίνεται πως «αποστρέφεται» τους νεοναζί, ωστόσο χρησιμοποιεί νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες κατά το δοκούν. Οι άνδρες του Rusich και της Wagner Group έχουν δράσει τις τελευταίες ημέρες στο Χάρκοβο. Οι παραστρατιωτικοί του Rusich, ή Diversionary Guerilla Reconnaissance Group Rusich (ДШРГ Русич/DShRG Rusich), ιδρύθηκαν στην Αγία Πετρούπολη και αυτοπροσδιορίζονται ανοιχτά ως εθνικοσοσιαλιστές, τόσο ως προς τα σύμβολά τους όσο και ως προς τις ιδεολογικές καταβολές. Οι ένοπλοι της ομάδας έφυγαν το 2015 από την Ουκρανία μετά από ακρωτηριασμούς και ακραίες εκφράσεις βίας για να συνεχίσουν την αποτρόπαια δράση τους στη Συρία. Ο Milchakov για τον οποίο γράψαμε παραπάνω, έχει καταγραφεί να κολυμπάει σε πισίνα κοντά στη Παλμύρα.
Στρατιώτης της ομάδας Rusich στη Παλμύρα INSTAGRAM
Εκτιμάται πως όλες αυτές οι ομάδες Ρώσων ακροδεξιών έχουν εδραιωθεί γύρω από την οργάνωση Russian Imperial Movement, που υπηρετεί την «λευκή ανωτερότητα» και τη σλαβική υπεροχή. Από τον Δεκέμβριο του 2020 μέλη της ομάδας Rusich ανέβαζαν βίντεο στο Instagram και στο VKontakte όπου κατέγραφαν κοινές συνεκπαιδεύσεις με ρωσόφωνους αντάρτες του Ντονμπάς και με την Ένωση «Union of Donbas Volunteers» ή SDD, που διατηρεί πολύ στενές σχέσεις με το κόμμα του Πούτιν.
Επικεφαλής των παραπάνω θεωρείται ο Dmitri Utkin, Συνταγματάρχης και πρώην αξιωματικός των Ρωσικών ειδικών δυνάμεων, καθώς και αξιωματικός της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών της Ρωσίας, ο οποίος αποχώρησε από το στράτευμα το 2013. Η Wagner Group και τα παρακλάδια της βρήκαν χρηματοδότηση στο πρόσωπο του Yevgeny Prigozhin, επιχειρηματία που ελέγχεται από τον Πούτιν. Της χρεώνεται η νίκη στη Κριμαία και αποτελεί «καμάρι» των ρωσώφωνων στην Ουκρανία, ενώ επιχειρήσεις της έχουν καταγραφεί σε πολλές «ζώνες επιρροής» της Ρωσίας.
«Μαύρες συμμαχίες»
Ο Mitchell Orenstein, επικεφαλής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του πανεπιστημίου Northeastern της Βοστώνης έγραφε άλλωστε στην επιθεώρηση Foreign Affairs για μια άτυπη «μαύρη διεθνή» που έχει έδρα τη Μόσχα και δεσμούς με όλα τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, με πολλούς ακροδεξιούς στην ΕΕ να βλέπουν τον Πούτιν ως ένα «μεγάλο νέο ηγέτη», με τον ίδιο να μην αποδέχεται αλλά και να μην απορρίπτει τον ρόλο αυτό. Το ναζιστικό κόμμα Τζόμπικ της Ουγγαρίας άλλωστε, είναι προνομιακός συνομιλητής κύκλων της ρωσικής ελίτ που βρίσκονται κοντά στον Πούτιν.
Και φυσικά ο Όρμπαν είναι από τους πλέον θερμούς υποστηρικτές της άρσης των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα παραπέρα καθώς ήδη από το 2014 η Ουγγαρία ανέστειλε τις ροές φυσικού αερίου στην Ουκρανία «επ ‘αόριστον». Ακόμη, μεγάλος θαυμαστής του Πούτιν είναι ο Ματέο Σαλβίνι της ιταλικές Λέγκας του Βορρά, ενώ έχει υπογράψει και συμφωνία συνεργασίας με το κόμμα του Ρώσου Προέδρου. Στενές είναι βέβαια και οι σχέσεις της Εναλλακτικής για τη Γερμανία με το Κρεμλίνο, με το BBC να αναφέρει πως η Μόσχα ελέγχει άμεσα βουλευτές του AfD.
Θυμίζουμε εδώ πως και η Λεπέν έλεγε πως σε περίπτωση νίκης έναντι του Μακρόν, θα υποστήριζε με πάθος την άρση των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ενώ υποστήριξε έμπρακτα και τις ρωσικές αξιώσεις στην Κριμαία.
Πούτιν και Λεπέν AFP
Από τα παραπάνω, καταλαβαίνει κανείς πως το περιβόητο «απελευθερώστε το Κίεβο από τους νεοναζί», που είπαν Λαβρόφ και Πούτιν, είναι η μισή αλήθεια, και αν μη τι άλλο σε αυτή τη κατάσταση έχουν και οι ίδιοι ρόλο, παραπάνω από καίριο. Ίσως βέβαια αυτό να εξηγεί εν πολλοίς και το αντικομμουνιστικό μανιφέστο με το οποίο ο Ρώσος Πρόεδρος ανακοίνωσε την έναρξη των ενεργειών του, αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία των περιοχών του Ντονμπάς. Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται πως ο Πούτιν χρησιμοποιεί προς όφελός του παλαιότερες Σοβιετικές τεχνικές. «Η Ρωσία σήμερα χρησιμοποιεί πολλές από τις σοβιετικές τεχνικές, αλλά τώρα βρίσκει τους ακροδεξιούς καλύτερους συνεργάτες από τους ακροαριστερούς» όπως ανέφερε ενδεικτικά ο Orenstein. Μπορεί να μη μιλάμε για ιδεολογικές συγκλίσεις, μιλάμε όμως για στρατηγικές εργαλειοποιήσεις.
Και η ιστορία συνεχίζεται, με τους αμάχους στη δίνη του σκοταδιστικού κυκλώνα.
To κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το συντακτικό σημείωμα που δημοσιεύθηκε στις 9/3/2022 στην ανάρτηση με τίτλο“Κατάφατσα με τον Πόλεμο” στην ιταλόφωνη ιστοσελίδα ilrovescio.info, το υλικό της οποίας ανανεώνεται (και) με μεταφρασμένα (στα ιταλικά) κείμενα, καλέσματα, αναλύσεις και συνεντεύξεις αναρχικών από το ανατολικό ευρωπαϊκό μέτωπο του ιμπεριαλιστικού Πολέμου.
Στα πλαίσια της διεθνιστικής αντιπολεμικής αντιπληροφόρησης, προχωρήσαμε στη μετάφραση και τη δημοσίευση του, αφού θεωρούμε ότι θέτει –έστω και συνοπτικά- από αναρχική σκοπιά, μια σειρά πολιτικών, αξιακών, βαθιά ανθρώπινων ζητημάτων, ερωτημάτων και προβληματισμών, βαριών και δύσκολων, αλλά εν τέλει γόνιμων και χρήσιμων, για τους τωρινούς εμπόλεμους καιρούς και εκείνουςτους ακόμα πολεμικότερους “που μέλλονται για να ‘ρθουν”…
Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, 22/3/2022
Κατάφατσα με τον Πόλεμο
Δεν είναι όλα τα κείμενα ισότιμα. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να δημοσιεύονται γραπτά υλικά από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία, με τον ίδιο τρόπo που δημοσιεύεται η είδηση για μια συγκέντρωση σε κάποιο μέρος της Ιταλίας ή για κάποιο μοίρασμα κειμένου ενάντια στον πόλεμο, στη Γαλλία, την Ελλάδα, τη Γερμανία. Τα γραπτά υλικά που προέρχονται από αυτές τις τρεις πλευρές του μετώπου, αξίζουν –από πλευράς μας- έναν κόπο, ώστε να δούμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Να μη διαχωρίσουμε δηλαδή τις αναρχικές και διεθνιστικές αρχές μας από την εφαρμογή τους μέσα στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
Η αρχή ως τέτοια, αφού είναι η ίδια η ιστορική εμπειρία εκείνη που την επιβεβαιώνει, σύμφωνα με την οποία ο κύριος εχθρός είναι το ντόπιο Κράτος και η ντόπια κεφαλαιοκρατία, είναι σίγουρα πιο απλό να τεθεί πρακτικά (κάτι που -σε καμία περίπτωση- δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο επικίνδυνη ως προς τις άμεσες συνέπειες της) από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην Ρωσία και την Λευκορωσία, συγκριτικά μ’ εκείνους κι εκείνες στην Ουκρανία που βρίσκονται με τις ρώσικες βόμβες πάνω από τα κεφάλια τους, την κυβέρνηση “τους” να εξοπλίζει τον πληθυσμό, ανάμεσα στις εθνικιστικές σειρήνες και τις νεοναζιστικά τάγματα. Εκεί, δεν υπάρχει χώρος -όπως δεν υπήρχε και γιατους Γάλλους επαναστάτες κατά τη διάρκεια της πρωσικής εισβολής του 1870- για μια παθητική αδιαφορία. Υπάρχει βέβαια η δυνατότητα της φυγής ή της εξορίας, ώστε να μην σκοτώσεις και να μη σκοτωθείς. Έτσι, η μαζική λιποταξία από πλευράς των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που την κοπανάνε -και τους οποίους, διόλου τυχαία, ο ουκρανικός στρατός προσπαθεί να συγκρατήσει με τη χρήση της στρατιωτικής πυγμής– αντικατοπτρίζει σήμερα αυτό που ο νεαρός Μαρξ ονόμαζε “το εσωτερικό φανέρωμα των ουσιωδών δυνάμεων του ανθρώπου”, εκείνη την ενστικτώδη φυγή από τη φρίκη που είναι αδήλωτος ντεφετισμός, απέναντι στις κυβερνητικές στρατιωτικές συμμορίες και την επιστράτευση στο στράτευμα των αντιτιθέμενων ιμπεριαλισμών.
Μερικοί Ουκρανοί αναρχικοί όμως αναρωτιούνται: Μα πως μπορούμε να εγκαταλείψουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους συντρόφους μας που θέλουν να μείνουν εδώ; Τι βαρύτητα θα έχουν αύριο τα λόγια μας, οι προτάσεις μας, τα απελευθερωτικά σχέδια μας αν δεν σταθούμε τώρα στο πλάι των κατοίκων των συνοικιών μας, τη στιγμή που εκείνοι ετοιμάζουν τις μολότοφ για να φράξουν το δρόμο στα ρωσικά άρματα μάχης; Πως όμως, δεν θα ρίξουμε νερό στο μύλο των εγχώριων αφεντικών, κι εκείνων του δυτικού κεφαλαίου, συμμετέχοντας στην ένοπλη άμυνα ενάντια στον εισβολέα; Δίχως άλλο, προτείνοντας αυτόνομες, από τα κάτω μορφές μάχης, συντονισμού ή ακόμα και μη-στρατιωτικής μεσολάβησης. Αλλά και αυτό δεν αρκεί. Με ποιες δυνάμεις να δώσουμε στην άμυνα –όπου στρατιωτικοί, παραστρατιωτικοί και φασίστες είναι πολύ πιο εξοπλισμένοι και προετοιμασμένοι, ως φορείς ενός κοινωνικού σχεδίου, εχθρικού προς κάθε ελευθερία–την προοπτική μιας διαδικασίας, αν όχι επαναστατικής, τουλάχιστον κοινωνικά χειραφετητικής, απέναντι στην σχεδιασμένη -από το ΔΝΤ- εξαθλίωση που εφαρμόζεται χάρη στις διάφορες μαφίες του ουκρανικού Κράτους;
Όταν διαβάζουμε ότι κάποιοι Ουκρανοί σύντροφοι “βρίσκονται στο μέτωπο”, μας σηκώνεται η τρίχα. Έπειτα, το γεγονός ότι μερικοί ανάμεσα τους βλέπουν με καλό μάτι -επικαλούμενοι διόλου τυχαία το παράδειγμα της Ροτζάβα- τον εξοπλισμό τους από το ΝΑΤΟ, μας πληγώνει όσο μια μαχαιριά. Επίσης, μας ανησυχεί αρκετά το γεγονός ότι σύντροφοι στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, μπορούν να δημοσιεύουν κάποιες θέσεις χωρίς ούτε καν ένα σχόλιο έκφρασης κριτικής, αφού στο κείμενο “Αντιεξουσιαστικές προοπτικές στην Ουκρανία” υποστηρίζεται πως “η ελευθερία των λαών στην Ευρώπη” τίθεται περισσότερο σε κίνδυνο από τον Πούτιν από όσο από τις ΗΠΑ και τον δυτικό καπιταλισμό…
Ο πόλεμος κατασπαράζει πάντοτε οποιαδήποτε στόχευση για χειραφέτηση, εκτός και αν μετατραπεί σε εξέγερση ενάντια σε όλα τα αφεντικά. Μια πόρτα μικρή όσο λίγες, η οποία όμωςγια ν’ ανοιχτεί δεν αρκούν οι καλές προθέσεις ούτε το θάρρος και ενώπιον της εθνικής – πατριωτικής υπερηφάνειας προτιμάμε ξεκάθαρα τη λιποταξία και τη φυγή. Συγκεκριμένες ιδέες και συγκεκριμένοι χώροι ταξικής αυτονομίας πρέπει ν’ αποτελούν ήδη κτήμα για ένα κομμάτι της καταπιεζόμενης κοινωνίας, να κυκλοφορούν από την αρχή ξεκάθαρα καλέσματα συναδέλφωσης με τους επιστρατευμένους του στρατού του εισβολέα. Με λίγα λόγια: ένοπλος ντεφετισμός. Ντεφετισμός σημαίνει επίσης και μια κοινωνική δύναμη που να επιβάλει στα Κράτη την παράδοση τους. Το 1917 ήταν οι ίδιοι οι προλετάριοι εκείνοι που έθεσαν την εκεχειρία στην κορυφή των διεκδικήσεων τους. Μέσα και από τα προτάγματα για κατάπαυση του πυρός διαχωρίζεσαι από τη δική σου άρχουσα τάξη. Άλλωστε, τα κράτη και οι εθνικιστές και όχι οι επαναστάτες είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για την γεωπολιτική σημασία της Κριμαίας και του Ντόνμπας!Ήδη για τον Μπακούνιν, από τους καιρούςπου δεν ήταν ακόμα αναρχικός, κάθε λαός διατηρεί το δικό του “δικαίωμα στην απόσχιση” (όχι προς τον πολλαπλασιασμό Κρατών και Δημοκρατιών -προσθέτουμε εμείς σήμερα- αλλά για την ελεύθερη ομοσπονδία των αυτοδιαχειριζόμενων Κομμούνων…)
Με αυτήν την έννοια, η ουδετερότητα απέναντι στο ΝΑΤΟ και η καταδίκη χωρίς “ναι μεν αλλά” των νεοναζιστικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στο Ντόνμπας αποτελούν σίγουρα ανεπαρκείς δηλώσεις, αναγκαίες όμως ώστε να μην παίζεται το παιχνίδι του Ζελένσκι και του δυτικού Κεφαλαίου. Κι έπειτα, οι μισθοί, η εξαθλίωση, το ξεπούλημα των αγροτικών εκτάσεων στις πολυεθνικές… “διεκδικήσεις για το μετά” που βάζουνμπροστά τα προλεταριακά συμφέροντα, ώστε η εξελισσόμενη σύγκρουση να μην αφανίσει τα προτάγματα της προοπτικής και αφού ο τρόπος αντίστασης περιέχει -εν μέρει- και τον τρόπο ζωής για τον οποίο αγωνίζεσαι.
Γίνεται λόγος για τη Διεθνή. Ορθά, ορθότατα, αλλά και τρομακτικά αφηρημένα. Σε άλλες εποχές θα είχαν ήδη διοργανωθεί διεθνείς αναρχικές συναντήσεις έτσι ώστε να βρεθούν κοινές θέσεις, για μια προοπτική μέσα στην οποία να γίνει πράξη η αυτόνομη και αποκεντρωμένη άμεση δράση. Τώρα, βρισκόμαστε με μερικούς Ουκρανούς συντρόφους (και οι άλλοι;…) που μας καλούν να διαδηλώσουμε σε όλον τον κόσμο μπροστά από τις ρώσικες πρεσβείες. Όμως ποια είναι τα επαναστατικά προτάγματα που διαδίδουμε από την χώρα που βρίσκεται υπό εισβολή, ώστε να αρνηθούμε τα πανό “Όπλα στην Ουκρανία” και τις εθνικές σημαίες; Εμείς, που θέλουμε τόσο την πτώση του καθεστώτος Πούτιν όσο και την καταστροφή του ΝΑΤΟ! Σίγουρα, οι Ρώσοι σύντροφοι που παίρνουν το ρίσκο να υποστούν βασανιστήρια ώστε να διαδηλώσουν ενάντια στον πόλεμο, δεν μπορούν παρά να μας γεμίζουν με περηφάνια και ελπίδα.
Όμως για εκείνους τους Ουκρανούς που έχουν ενταχθεί στις “επιτροπές άμυνας” μιλάμε λες και πρόκειται για το ίδιο και το αυτό, μονάχα από την άλλη πλευρά του μετώπου; Λες και δεν υπάρχει μια άβυσσος ηθικών και “πολιτικών” προβλημάτων που χωρίζει το να είσαι συλληφθέντας ή να είσαι εξοπλισμένος από την κυβέρνηση σου…
Από την πλευρά του, το Κάλεσμα στους Φαντάρους που γράφτηκε από τους Λευκορώσους συντρόφους μοιάζει σαν να προέρχεται, ως προς τα περιεχόμενα και τη γλώσσα του, από το 1905 και το 1917.Έναν αιώνα μετά, βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα κουβάρι προβλημάτων που επιδεινώθηκαν δραματικά από τον τεχνολογικό καπιταλισμό, αλλά και με την ταξική συνείδηση αδιόρατη. Διανθρωπισμός και Εθνικισμός: ιδού η ενοποίηση μεταξύ των τεχνοκρατιών σε Ανατολή & Δύση!
Υπάρχει άραγε κάτι γύρω από το οποίο πρέπει να στοχαστούμε επειγόντως και εντατικά;
Πολλά είναι αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν, τα ιστορικά παραδείγματα που θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν, οι θησαυροί του δικού μας κινήματος που θα μπορούσαμε ν’ ανακαλέσουμε και να τα θέσουμε στην ημερήσια διάταξη. Θα το κάνουμε στη συνέχεια. Προς το παρόν, καλούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες για το άνοιγμα ενός διεξοδικού διαλόγου, για τη διεύρυνση του σε διεθνές επίπεδο, να προτείνουν και να μεταφράσουν και άλλα κείμενα. Και να δράσουν για να γκρεμίσουν όλα τα μέτωπα γιατί ο χρόνος πιέζει.
Εν τω μεταξύ, αυτά τα γραπτά πρέπει να καθίστανται σε διαθέσιμα και ν’ αποτελούν υλικό των στοχασμών μας.
16. H οργή ενός ανατολικοευρωπαίου για τη στάση της Δυτικής Αριστεράς
από το aftoleksi.gr/
Συνεχίζουμε να δίνουμε φωνή στις ελευθεριακές φωνές των ανατολικών χωρών που πλήττονται άμεσα από την εισβολή στην Ουκρανία. Όλα τα σχετικά μας άρθρα γύρω από το ζήτημα βρίσκονται ΕΔΩ. Σήμερα δημοσιεύουμε ένα κείμενο της Πολωνής Zosia Brom, συντάκτριας στον αναρχικό αγγλικό ιστότοπο freedomnews (το freedomnews αποτελεί τη συνέχεια της μεγαλύτερης αναρχικής εφημερίδας όπου έγραφαν κατά το παρελθόν οι Κροπότκιν, Μαλατέστα, Γκόλντμαν κ.ά.)
Ενάντια στην αριστερή δυτική πλάνη των ημερών:
Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, το πολωνικό κοινοβουλευτικό προοδευτικό αριστερό κόμμα, Razem, εξέδωσε δήλωση στην οποία ανακοινώνει ότι διακόπτει τους δεσμούς του με δύο ευρωπαϊκές οργανώσεις: την Progressive International και το DiEM25.
«Η ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία απαιτεί πολλή δουλειά από εμάς και -δυστυχώς- να δωθούν εξηγήσεις σε πολλά θέματα εντός της δυτικής ευρωπαϊκής Αριστεράς», δηλώνει το Razem στα κοινωνικά του δίκτυα. Όπως αναφέρει, «Χθες, το Εθνικό μας Συμβούλιο αποφάσισε να εγκαταλείψει την Προοδευτική Διεθνή καθώς και το DiEM25. Γιατί; Για λόγους ακατανόητους για εμάς, και τα δύο αυτά κινήματα δεν καταδίκασαν κατηγορηματικά τις ιμπεριαλιστικές και επιθετικές ενέργειες της Ρωσικής Ομοσπονδίας και δεν υποστήριξαν κατηγορηματικά την κυριαρχία της Ουκρανίας, σχετικοποιώντας επικίνδυνα αυτόν τον πόλεμο».
Υποστηρίζω αυτή την πολύ ευγενική και προσεκτικά διατυπωμένη δήλωση, αλλά μιας που γράφω στο freedomnews, επιτρέψτε μου να μεταφέρω το μήνυμα του Razem λίγο διαφορετικά: Άντε γαμηθείτε! Ή, τουλάχιστον, σκάστε πια!
Αυτό το κείμενο δεν αφορά τόσο τους δυτικούς αναρχικούς. Πέρα από τον περίεργο «ναζιστικό στρατό της Ουκρανίας» που ακούμε εδώ και εκεί, πιστεύω ότι κατά βάση οι αναρχικοί δεν είναι πολύ κακοί στα ζητήματα του ρωσικού ιμπεριαλισμού: τόσο σήμερα όσο και ιστορικά. Κάποια περισσότερη δουλειά χρειάζεται να γίνει σίγουρα, αλλά, ειδικά συγκριτικά με ορισμένα άλλα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου, και ευρύτερα, η δυτική Αριστερά, δίνω στους αναρχικούς συντρόφους μου ένα Β μείον εδώ: λέτε πως γνωρίζετε τα πάντα για την Ανατολική Ευρώπη, όμως η μόνη λέξη στις σχετικές γλώσσες που γνωρίζετε είναι η “kurva”. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εσάς δεν αγωνίζεστε να διαπιστώσετε ποιος είναι ο πιο κακός στην παρούσα κατάσταση… Όσον αφορά τους αξιολύπητους και ασταθείς, παρακαλώ την προσοχή σας θα ήθελα για τις επόμενες παραγράφους.
Αυτό το κείμενο δεν αφορά αποκλειστικά τη συνεχιζόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αλλά και μια πολύ ευρύτερη τάση του δυτικού αριστερισμού. Μπορείτε να εφαρμόσετε τα σημεία που τίθενται παρακάτω όχι μόνο στη συζήτηση γύρω από την Ανατολική Ευρώπη και τον λεγόμενο μετασοβιετικό κόσμο. Παρόμοια θέματα είχαν παρουσιαστεί, επαίσχυντα, στην αριστερή συζήτηση γύρω από τον πόλεμο της Συρίας, για παράδειγμα. Μεγάλα τμήματα της Αριστεράς, υποστηριζόμενα από τον ένδοξο ηγέτη τους Τζέρεμι Κόρμπιν, πάσχιζαν να προσδιορίσουν ποιος είναι υπεύθυνος για τη συντριπτική πλειονότητα των εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν στη Συρία (spoiler: ήταν φυσικά ο Ασάντ, που υποστηρίζεται από τον Πούτιν). Αλλά, παρότι συμμετείχα σε ορισμένες ενέργειες αλληλεγγύης στη Συρία παλαιότερα, δεν νομίζω ότι είναι η θέση μου να μιλήσω για αυτή τη σύγκρουση τώρα. Υπάρχουν καλύτεροι άνθρωποι για να το κάνουν αυτό, και αν είναι διατεθειμένοι τότε μπορώ να τους πω: παρακαλώ, κάντε το.
Το παρόν κείμενο συντάχθηκε έπειτα από διαβουλεύσεις με άλλους συντρόφους της Ανατολικής Ευρώπης. Το υπογράφω με το όνομά μου, κυρίως για να μου δώσετε τη χαρά μιας κατηγορίας ότι «χρηματοδοτούμαι από τη CIA» ή κάτι τέτοιο, αλλά να σας ενημερώσω πως πολλοί αριστεροί της Ανατολικής Ευρώπης βρίσκονται στην ίδια γραμμή πλεύσης εδώ και καιρό.
Αυτό το κείμενο θα είναι λίγο χαοτικό και σας ζητώ προκαταβολικά να το ανεχτείτε αυτό. Όπως οι περισσότεροι ανατολικοευρωπαίοι, έτσι και εγώ έχω περάσει την τελευταία εβδομάδα περίπου ζώντας μέσα σε ένα είδος θολούρας, όπου οι κύκλοι ειδήσεων διαρκούν πραγματικά 24 ώρες, δεν υπάρχει ύπνος και το τηλέφωνο χτυπά συνεχώς. Ορισμένοι από τους φίλους μου, κυρίως από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη, θέλουν να μοιραστούν τις ανησυχίες τους, οργανώνουν δίκτυα υποστήριξης, συλλέγουν χρήματα, οδηγούν τους ανθρώπους σε προσωρινά καταλύματα, δημοσιεύουν οδηγούς «Πώς-να-ξεφύγεις-από-την-Ουκρανία» [How-To-Flee-Ukraine] σε πολλές γλώσσες, μαγειρεύουν, οδηγούν φοβισμένους και εξαντλημένους ανθρώπους στην προσωρινή διαμονή τους. Πολλοί, δικαίως, εκφράζουν την αηδία τους για τη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο το πολωνικό κράτος και η κοινωνία (και ευρύτερα, ευρωπαϊκά κράτη και κοινωνίες) προσεγγίζουν μια άλλη «προσφυγική κρίση» λίγο πιο βόρεια, στα τμήματα της Λευκορωσίας των πολωνικών συνόρων, ή την «προσφυγική κρίση» σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Κάποιοι αντιμετωπίζουν την πολύ πραγματική πιθανότητα να βρεθούν σύντομα μέσα στη μάχη. Άλλοι ανησυχούν για την οικογένειά τους αυτή τη στιγμή που βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη, μερικοί βρίσκονται σε αυτή την εμπόλεμη ζώνη οι ίδιοι.
Όλοι είναι θυμωμένοι. Όλα είναι τόσο θλιβερά σε σημείο που είναι απίθανο να το συνειδητοποιήσει κανείς.
Κι ενώ εσείς ανταλλάσσετε καυτές λήψεις στο τουίτερ, εμείς είμαστε απασχολημένοι.
Κάθε μέρα ξυπνώ και η πρώτη σκέψη στο μυαλό μου είναι: ο ρωσικός στρατός εισβάλλει στην Ουκρανία. Έπειτα από λίγες μέρες νωθρής παρέλασης, φαίνεται ότι τώρα στοχεύουν σοβαρά στο Κίεβο. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα σκεφτώ τέτοιες προτάσεις σε ενεστωτικό χρόνο. Είναι τρομακτικό. Εσείς, οι Δυτικοί, δεν θα το πάθετε ποτέ. Εν μέρει επειδή οι περισσότεροι από εσάς έχετε μια εντελώς διαφορετική εμπειρία της ιστορίας, και είναι αυτή του να ζείτε τη ζωή σας μέσα σε μια κυρίαρχη χώρα. Εν μέρει επειδή δεν μπορείτε να κάνετε τον κόπο να ακούσετε, και ποτέ δεν το κάνετε. Είναι απλά άβολο για εσάς να πάρετε μια ιδέα που δεν θα ταιριάζει στην ήδη καθιερωμένη άποψή σας για τον Κόσμο και –ας το παραδεχτούμε– βαθιά μέσα σας οι περισσότεροι νομίζετε ότι οι ιδέες σας και οι αντιλήψεις σας είναι καλύτερες και πιο νομιμοποιημένες. Ο δυτικός εκλεκτισμός είναι ένα σκουλήκι μέσα στο μυαλό, ένα σκουλήκι απ’ το οποίο προσποιείσαι ότι δραπετεύεις, μόνο και μόνο για να παρελάσεις με τη γιάνκικη, βασιλική. Είσαι καλύτερος και πιο νομιμοποιημένος. Έχεις καλύτερες γνώσεις. Έχεις συνηθίσει να σε ακούνε. Δεν θα χρησιμοποιήσεις τη μετάφραση google, γιατί… «πώς γίνεται κάτι να μην είναι στα αγγλικά»; Τρόμος!
Αλλά και κάποιοι Δυτικοί μου τηλεφωνούν, οπότε κάνω ό,τι μπορώ για να εξηγήσω τα βασικά πράγματα με τα οποία μεγάλωσα και μερικά από τα πράγματα που μου μεταφέρθηκαν από τις προηγούμενες τραυματισμένες γενιές –ή ποια είναι η σωστή προφορά του Χάρκοβο. Ή, το χειρότερο: θέλουν να μου εξηγήσουν πως πρόκειται για μια σύγκρουση που δημιουργήθηκε από το ΝΑΤΟ ή, αν τυχαίνει να αισθάνονται πιο γενναιόδωροι, καταλήγουν σε κάποιου είδους ρητορική του τύπου «και οι δύο πλευρές φταίνε». «Κοιτάξτε, οι Ουκρανοί ανεμίζουν εθνικές σημαίες, είναι ΦΑΣΙΣΤΕΣ»! Αν μπορούσαμε να διαγράψουμε και να απορρίψουμε ολόκληρες τις περιοχές σας τόσο εύκολα όσο κάνετε εσείς για τις δικές μας, θα το κάναμε, αλλά δυστυχώς, το διαδίκτυο ελέγχεται και πάλι λίγο πολύ από εσάς. Μπράβο – η άμεση δράση αυτή τη στιγμή θα ήταν να αποσυνδεθείτε, τουλάχιστον οι διαδικτυακοί μας τοίχοι θα μολύνονταν λιγότερο.
Η έλλειψη γνώσης που έχετε σχετικά με τα ζητήματα της Ρωσίας και του υπόλοιπου κόσμου που παλαιότερα ήταν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα είναι, ειλικρινά, εκπληκτική· εκπληκτική είναι όμως και η έλλειψη περιέργειας – επαίσχυντη.
Στο Λονδίνο και στο ευρύτερο Ηνωμένο Βασίλειο, έχετε συντρόφους που προερχόμαστε από όλες αυτές τις χώρες που εντάχθηκαν στην ΕΕ από το 2004 και μετά. Προφανώς δεν έχετε μπει ποτέ στον κόπο να προσπαθήσετε καν να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Ήμασταν καλοί για κάποια πράγματα, κυρίως στην αριστερή αντανάκλαση του κυρίαρχου τροπαίου ενός “Πολωνού οικοδόμου” ή ενός “Λιθουανού καθαριστή” (καλοί, σκληρά εργαζόμενοι, απλοί άνθρωποι). Ήμασταν καλοί και για τα περισσότερα πρακτικά πράγματα. Αλλά ποτέ δεν ήμασταν αρκετά καλοί για να έχουμε πραγματικά άποψη: προφανώς ούτε καν για τα πράγματα με τα οποία μεγαλώσαμε! Είναι αυτή η ιδιαίτερη εκδοχή του οριενταλισμού που κρατάτε απέναντί μας, βλέποντάς μας σαν καθυστερημένους, ρατσιστές, πρωτόγονους, αλλά έντιμους – ξέρετε ακριβώς τι εννοούμε, παραδεχτείτε το.
Ήρθα στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2004: πριν από 18 χρόνια. Πολιτιστικά, ήταν και εξακολουθεί να είναι μια πολύ παράξενη εμπειρία και ίσως μια μέρα θα γράψω κάτι γι’ αυτό. Μία από τις πτυχές αυτής της εμπερίας είναι η ανοχή, ή απλά η αποδοχή, των σοβιετικών εικόνων και συναισθημάτων (συναισθήματα και εικόνες, επιτρέψτε μου να επισημάνω, που δεν σας ανήκουν). Κάποια στιγμή, φτιάξατε τη σελίδα Κόκκινο Λονδίνο, μια σταλινική σελίδα, την πιο δημοφιλή αριστερή σελίδα του fb στη χώρα. Ανέχεστε γιγαντιαία πορτρέτα του Στάλιν και του Μάο στις πορείες της Πρωτομαγιάς και –διάολε!– το 2017 ανεχόσασταν τη σημαία ενός πράγματος που ονομάζεται Συριακό Σοσιαλιστικό Εθνικιστικό Κόμμα να πορεύεται στην διαδήλωση της Πρωτομαγιάς στο Λονδίνο, παρά το γεγονός ότι φαινόταν τελείως φασιστική ακόμη και χωρίς καμία γνώση για τη Συρία.
Δεκαετίες έπειτα από την κατάρρευση της ανατολικοευρωπαϊκής εκδοχής του κομμουνισμού και τη μετατροπή της Ρωσίας σε ένα σούπερ-καπιταλιστικό, αυταρχικό καθεστώς, εξακολουθείτε να ισχυρίζεστε ότι ο υπεύθυνος άνδρας πίσω από αυτό είναι ένα είδος «αντι-ιμπεριαλιστή» ήρωα, παρά το γεγονός ότι κάνει σχεδόν ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει τον δηλωμένο στόχο του για την ανοικοδόμηση της ρωσικής αυτοκρατορίας και πέρα από αυτήν. Παρομοίως, στο μυαλό σας, το ΝΑΤΟ και άλλοι δυτικοί οργανισμοί βρίσκονται πάντα στη λάθος πλευρά, και είναι πάντα οι δράστες όλων των κακών σε αυτόν τον κόσμο. Θα μπορούσατε, φυσικά –γκουγκλάρετέ το– αλλά γιατί να το κάνετε, όταν τέτοιες διανοητικές φιγούρες όπως ο Noam Chomsky, με τις επαίσχυντες, σχετικοποιημένες θέσεις του, σας λέει τι να σκεφτείτε.
Τις εβδομάδες που προηγούνταν από τη ρωσική εισβολή, οι Δυτικοί προσέφεραν αρκετά κείμενα στο freedomnews, προσπαθώντας σε αυτά να προωθήσουν αυτή την αφήγηση. Τα απέρριψα, καθώς ήταν ανέντιμοι και ειλικρινά αιφνιδιασμένοι. Σε απάντηση, ένας από αυτούς –κάποιος που είχε δημοσιεύσει άρθρο του παλιότερα–, μου έγραψε ρωτώντας «που ήσουν τα τελευταία 20 χρόνια;» και «το να είσαι Πολωνίδα δεν αποτελεί καθόλου απάντηση». Φυσικά, στο μυαλό τους, το «να είσαι Βρετανός» είναι αρκετό για να έχει κανείς ισχυρές απόψεις για ζητήματα που επηρεάζουν άλλα έθνη και τα σύνορα άλλων λαών. Όπως γνωρίζουμε, συνήθως τελειώνει πολύ καλά όταν οι Βρετανοί το κάνουν αυτό –έτσι δεν είναι;
Συνεπώς, επιτρέψτε μου να σας πω μερικά πράγματα σχετικά με τους ανατολικοευρωπαίους, το ΝΑΤΟ και τη Ρωσία:
Βλέπουμε το ΝΑΤΟ με εντελώς διαφορετικό τρόπο, και τολμώ να πω πολύ πιο περίπλοκο τρόπο. Δεν είμαστε οπαδοί του, και μπορούμε να συμφωνήσουμε μαζί σας σε πολλούς, πολλούς λόγους ώστε να το επικρίνουμε. Αλλά όταν λες «γάμα το ΝΑΤΟ» ή «τερματίστε την επέκταση του ΝΑΤΟ», αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δεν σας ενδιαφέρει η ασφάλεια και η ευημερία των ανατολικοευρωπαίων φίλων, των οικογενειών μας και των συντρόφων μου. Είστε στην ευχάριστη θέση να θέσετε τη μαμά μου σε κίνδυνο για φτηνά πολιτικά επιχειρήματα που δεν θα μπορούσατε καν να διαχειριστείτε!
Όταν μιλάτε για «επέκταση», με όλα όσα υπονοεί αυτή η λέξη, στην πραγματικότητα, αναφέρεστε σε αυτή τη διαδικασία στην οποία η Ανατολική Ευρώπη, λόγω του ότι άλλες χώρες λάμβαναν αποφάσεις πάνω από το κεφάλι μας το 1945, κυριολεκτικά δενόταν γύρω από τη Ρωσία ζητώντας της να μας επιτρέψει να κάνουμε αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Τελικά, αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Ρωσία να υπογράψει κάτι που ονομάζεται Ιδρυτικός Νόμος για τις Αμοιβαίες Σχέσεις, τη Συνεργασία και την Ασφάλεια μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσικής Ομοσπονδίας [Founding Act on Mutual Relations, Cooperation and Security between NATO and the Russian Federation]. Αυτό συνέβη τον Μάιο του 1997 και η Ρωσία, τέλος, συμφώνησε σε αυτό που αποκαλείτε τώρα «επέκταση» υπό την προϋπόθεση ότι πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Αυτές οι προϋποθέσεις μας έκαναν ουσιαστικά μέλη δεύτερης κατηγορίας του ΝΑΤΟ, αλλά αυτό ήταν το μόνο που μπορούσαμε να πάρουμε και έτσι το κάναμε. Η Πολωνία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ το 1999, οι χώρες της Βαλτικής ακολούθησαν το 2004. Και προς το παρόν, θέλω να μείνουν εκεί, και αυτό δεν έχει να κάνει και πολύ με την πολιτική, για να είμαι ειλικρινής. Έχει να κάνει περισσότερο με ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης –αλλά κι αυτό είναι κάτι που ίσως δεν καταλάβετε. Μιλάτε περισσότερο για την «επέκταση του ΝΑΤΟ» παρά για το γεγονός ότι είστε μέλη της χρηματοδότησής του.
Επιπλέον, μιλάτε για το πώς επιθυμείτε να σταματήσετε την «επέκταση του ΝΑΤΟ», αλλά δεν αναφέρετε πραγματικά ποια, ακριβώς, θα ήταν μια βιώσιμη εναλλακτική λύση σε αυτό.
Αυτό δεν είναι καθόλου αποδεκτό. Δείχνει απλώς το προνόμιό σας να μεγαλώνετε σε μια χώρα όπου η ιστορία της ζωής σας δεν ήταν γεμάτη με –καθόλου συναρπαστικά– ξεσπάσματα και επιθέσεις διαφόρων κλιμάκων αυτής της μεγάλης, απρόβλεπτης δύναμης που υποθέτει ότι μπορεί να μπει στον δρόμο οποιουδήποτε δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ. Πείτε μου, πώς ακριβώς θα διασφαλίσετε την ασφάλειά μας; Ποια είναι αυτή η εναλλακτική λύση του ΝΑΤΟ την οποία υπερασπίζεστε; Σκεφτήκατε να μας ρωτήσετε τη γνώμη μας γι’ αυτό; Ή μόλις αποφασίσατε, όπως κάνατε πολλές φορές στην ιστορία σας, και σε πολλές άλλες χώρες, απ’ τις οποίες αισθανόσασταν ανώτεροι, ότι εσείς και οι ηγέτες σας θα ορίσετε τα χαρτιά στο τραπέζι, και εμείς απλά θα πρέπει να ακολουθούμε; Βγάλατε ήδη τον χάρακά σας για να σχηματίσετε ευθείες γραμμές πάνω στον χάρτη, μόνο που αυτή τη φορά πρόκειται για τον χάρτη του τόπου όπου μεγάλωσα.
Και αυτό πέρα από προσωπικό είναι και πολιτικό –αυτό που είναι πιο εξοργιστικό είναι ότι οι άνθρωποι που στηρίζουν αυτή τη δυτική απάτη είναι απολύτως οι ίδιοι που θα κλάψουν για τον Τραμπ μέσω τουίτερ, αλλά δεν θα σηκώσουν ούτε το δάχτυλάκι τους για να τον διώξουν! Δεν είστε κάποιοι στρατιώτες, είστε δειλοί! Και όταν είναι κανείς δειλός, τον μόνο αυτοσεβασμό που μπορεί να έχει είναι κάποια ηθική αρετή, ή ανωτερότητα. Μπορεί να σας φέρει εύκολους οπαδούς όλο αυτό, αλλά κοστίζει ζωές, κοστίζει πίστη, κοστίζει πολιτικό αποπροσανατολισμό, αναπαράγει την υποταγή.
Ο αντιφασισμός προστατεύει τους ανθρώπους από άτομα που κατέχουν δομική εξουσία. Αυτή τη στιγμή ένα τέτοιο άτομο είναι ο Πούτιν. Αν προστατεύεις την ηγεμονία του πάνω στην απέραντη και αυξανόμενη αυτοκρατορία του, αν είσαι ο «αλλά υπάρχει και αυτό, και το άλλο…» είσαι μέρος του επιτιθέμενου. Επομένως, σηκώστε ένα όπλο, ή οργανώστε έναν έρανο, ή καλωσορίστε έναν πρόσφυγα ή ακόμη προτιμότερα: απλώς, σκάστε. Αποσυνδεθείτε, αγγίξτε το γρασίδι έξω, αφήστε αυτόν τον πόλεμο για ανθρώπους που ξέρουν πραγματικά για τι αγωνίζονται. Αγωνίζεστε καλύτερα για τα likes – είναι ταπεινωτικό – για την Αριστερά γενικώς και για τις μελλοντικές γενιές που θα μείνουν αποθαρρυμένες, αντί να εμπνέονται να πολεμήσουν για έναν κόσμο χωρίς δικτάτορες. Ναι, οι ηγέτες σας είναι μερικοί από αυτούς, οπότε φροντίστε να τους καταρρίψετε. Δυστυχώς σπάνια εμπιστευόμαστε καν τους ηγέτες που θα βάζατε στη θέση τους. Αυτό είναι το επίπεδο πίστης που χάνετε.
Κοιτάξτε στον καθρέφτη, κατάστρεψτε τον ιμπεριαλιστή, έναν εξαιρετικό μπάτσο, μέσα στο κεφάλι σας. Καλή τύχη.
Ή, τουλάχιστον, μάθετε πώς να προφέρετε σωστά τα ονόματά μας.
17. Γράμμα απο την Ουκρανία
από: Αντίθεση
Συγκλονιστική συνέντευξη του συντρόφου Andrew από την Ουκρανία. Μεταφράστηκε από την αγγλική εκδοχή που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Endnotes: https://endnotes.org.uk/other_texts/en/andrew-letters-from-ukraine-part-1
Η ακόλουθη συνέντευξη διεξήχθη από την Tous Dehors στις 18.03.2022. Σηματοδοτεί την έναρξη μιας εβδομαδιαίας σειράς που θα δημοσιεύουμε διαδοχικά.
– Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε αρχικά για τη ζωή σας πριν από τον πόλεμο;
Προέρχομαι από το Χάρκοβο, το οποίο βρίσκεται στην Ανατολική Ουκρανία, λίγα μόνο χιλιόμετρα από τα σύνορα, αλλά πέρασα τα τελευταία χρόνια σπουδάζοντας στη Λβιβ. Όλη μου η οικογένεια και οι συγγενείς μου είναι επίσης από το Χάρκοβο και πριν μετακομίσω στη Λβιβ μιλούσα καθημερινά ρωσικά: Το Χάρκοβο είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ρωσόφωνο, αλλά όπως βλέπουμε αυτή τη στιγμή, αυτό δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε φιλορωσικές θέσεις. Σπουδάζω πληροφορική: εν μέρει επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μην παίρνεις μισθό φτώχειας στην Ουκρανία και ίσως μπορέσεις να μεταναστεύσεις (να “δραπετεύσεις “[1]) κάποια στιγμή- εν μέρει επειδή μου αρέσει ο προγραμματισμός χαμηλού επιπέδου και η τεχνολογία γενικότερα, και με ενδιαφέρουν οι τρόποι με τους οποίους η καπιταλιστική νεωτερικότητα καθορίζει την ανάπτυξη της τεχνολογίας, ενώ παράλληλα επιτρέπει πιο απελευθερωτικές χρήσεις.
Πέραν αυτού, με ενδιαφέρει ο κομμουνισμός, και δεδομένου ότι η προσπάθεια να διακρίνουμε τους κομμουνιστικούς μας ορίζοντες απαιτεί την κατανόηση του κεφαλαίου και της ιστορίας γενικότερα, με ενδιαφέρουν οι τρόποι με τους οποίους μια αναδυόμενη παγκόσμια αγορά, μια “δεύτερη δουλοπαροικία” και η ιμπεριαλιστική επέκταση έχουν διαμορφώσει τη γη στην οποία μεγάλωσα. Προσπαθώ να κατανοήσω τους τρόπους με τους οποίους συγκροτηθήκαμε, από την ιστορία του αργού και άνισου καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού του άξονα Αγία Πετρούπολη-Ιουζόβκα-Οδησσός, μέχρι τον σοβιετικό εκσυγχρονισμό, και μαθαίνοντας από τα απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίστηκαν ενάντια στην κυριαρχία του γαιοκτήμονα, του καπιταλιστή και του γραφειοκράτη.
– Ποια ήταν η αντίδρασή σας κατά τις πρώτες ημέρες της εισβολής; Αιφνιδιαστήκατε ή περιμένατε μια ρωσική στρατιωτική επιχείρηση αυτού του μεγέθους;
Παρόλο που είχα προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο αυτό (μάζεψα τα πιο απαραίτητα πράγματα και τα χαρτιά μου, φρόντισα ώστε η οικογένειά μου στο Χάρκοβο να έχει σχέδια εκκένωσης), δεν πίστευα ότι επρόκειτο να συμβεί μια εισβολή μεγάλης κλίμακας. Υπέθεσα ότι η Ρωσία επρόκειτο να διεξάγει προηγουμένως μια μαζική εκστρατεία παραπληροφόρησης, όπως έκανε το 2014 πριν από την εισβολή στην Κριμαία και το Ντονμπάς. Ωστόσο, όπως τελικά αποδείχθηκε, η μυστικότητα των σχεδίων εισβολής κατέστησε αυτούς τους “δείκτες προπαγάνδας” αναξιόπιστους και τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης έπρεπε αντ’ αυτού να βασιστούν σε μακροχρόνιες εκστρατείες παραπληροφόρησης που ξεκίνησαν το 2014. Ελέγχοντας καθημερινά τα ρωσικά κρατικά μέσα ενημέρωσης και μη βλέποντας καμία σημαντική αύξηση των προκλήσεων, σκέφτηκα ότι τα στρατεύματα που σταθμεύουν κοντά στα σύνορα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μοχλός πίεσης για να πείσουν την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ να διαπραγματευτούν όρους πιο αποδεκτούς από τη Ρωσία. Συνολικά, υπήρχαν μερικοί άνθρωποι που αντιδρούσαν υπερβολικά σε κάθε νέα δορυφορική φωτογραφία ρωσικών στρατιωτικών βάσεων, αλλά η πλειοψηφία συνήθισε το γεγονός ότι η Ρωσία διεξάγει πόλεμο στα ανατολικά και πάντα ήθελε πολύ περισσότερα.
Αλλά πιο θεμελιωδώς, νομίζω ότι κανείς δεν θα μπορούσε να είναι προετοιμασμένος για αυτό που θα ερχόταν. Ακόμα κι αν επισήμαινες ότι η ρωσική εισβολή συνεχίζεται ήδη εδώ και οκτώ χρόνια, ακόμα κι αν έβλεπες την καθημερινή ζωή που διέπεται από τη συσσώρευση αιματοβαμμένων εμπορευμάτων και τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες ως έναν συνεχιζόμενο εμφύλιο πόλεμο, τίποτα δεν μπορούσε να σε προετοιμάσει για εκείνο το πρωινό, όταν οι σειρήνες της αεροπορικής επιδρομής έσκασαν τελικά μέσα από την ομίχλη του ονείρου. Πρώτα, οι λέξεις διείσδυσαν στο μισοσυνειδητό μου μυαλό και εξερράγησαν μέσα μου, καθώς δεν ήμουν ακόμα σίγουρος για την κλίμακα των πραγμάτων. “Όλα τα στρατιωτικά αεροδρόμια έχουν καταστραφεί”, άκουσα και θυμήθηκα όλους τους χάρτες με τις κόκκινες κουκκίδες γύρω από τα σύνορα, “τα τανκς είναι στις πόλεις” ηχούσε ακόμα στο κεφάλι μου καθώς μάζευα γρήγορα τα πράγματά μου. Το σώμα μου αρνιόταν να συνεργαστεί, κάθε ήχος δεκαπλασιαζόταν και δεν μπορούσα να ηρεμήσω ούτε δευτερόλεπτο, ξεφυλλίζοντας τις ειδήσεις και στέλνοντας μηνύματα σε φίλους καθώς βημάτιζα στο διαμέρισμα. Σε αυτή την κατάσταση πέρασα τις επόμενες ημέρες, αλλά τελικά η ρωσική προέλαση επιβραδύνθηκε και πολλοί άνθρωποι ηρέμησαν μαζί της.
Η οικογένειά μου ήταν αρκετά τυχερή ώστε να φύγει από το Χάρκοβο νωρίς το πρωί μετά τις πρώτες σειρήνες, και αφού οι φίλοι μου πέρασαν τα πολωνικά σύνορα, ενώθηκα με την οικογένειά μου και βρισκόμαστε ακόμα στη Δυτική Ουκρανία, σε σχετική ασφάλεια, μαζί με κάποιους συγγενείς που κατάφεραν να απομακρυνθούν από το Χάρκοβο λίγες μέρες αργότερα. Δεδομένου ότι είμαι στρατεύσιμος, η παραμονή στην Ουκρανία είναι η μόνη επιλογή για μένα. Δεν είμαστε ακόμη σίγουροι για τις μελλοντικές μας ενέργειες, αυτό εξαρτάται από το πόσο θα διαρκέσει αυτός ο πόλεμος και αν θα έχουμε σπίτι για να επιστρέψουμε.
– Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένας πόλεμος σηματοδοτεί τη διακοπή της κανονικής πορείας της ζωής και την επικράτηση της κατάστασης εξαίρεσης. Κατά τη γνώμη σας, σε ποιο βαθμό η τρέχουσα κατάσταση αλλάζει την ουκρανική κοινωνία; Διατηρούνται και εντείνονται οι παλιές πολιτικές και κοινωνικές διαιρέσεις; Ή, αντίθετα, γινόμαστε μάρτυρες μιας ραγδαίας αναδιάρθρωσης κατά μήκος νέων διαχωριστικών γραμμών;
Ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν πάρει το μάθημα ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι ο κανόνας, βλέπουν μια προφανή όξυνση των υφιστάμενων διαχωριστικών γραμμών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι που παρέμειναν στις κατεχόμενες και περικυκλωμένες πόλεις είναι δυσανάλογα φτωχοί και συχνά ηλικιωμένοι, παρόλο που γίνονται σημαντικές προσπάθειες να παρουσιαστούν οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες που σβήνουν τις φωτιές και καθαρίζουν τους δρόμους, όλα αυτά υπό ασταμάτητο βομβαρδισμό, ως ήρωες πατριώτες. Αλλού, οι άνθρωποι κοιμούνται στα χωράφια λόγω των τεράστιων ουρών στα σύνορα και κάποιοι απορρίπτονται εντελώς επειδή έχουν την ατυχία να προέρχονται από την Αφρική ή τη Μέση Ανατολή. Πολλοί έχουν αποφασίσει να εγκαταλείψουν την εργασία τους, οπότε καθώς η κυβέρνηση προσπαθεί να παρακινήσει τους ανθρώπους στις “ειρηνικές” περιοχές να επιστρέψουν στην κανονικότητα, οι μέχρι πρότινος “αναγκαίες” και “λογικές” δομές και μηχανισμοί γίνονται όλο και πιο επιβλαβείς.
Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι η τρέχουσα κατάσταση εξυπηρετεί σίγουρα τις αντιδραστικές δυνάμεις: οι στρατιωτικοποιημένες εθνικιστικές ομάδες λαμβάνουν περισσότερη υποστήριξη και γίνονται όλο και πιο “mainstream”, και οι προοδευτικοί φιλελεύθεροι ξέχασαν τους “αγώνες” τους και ρίχτηκαν με όλη τους την ενέργεια στην υποστήριξη του κρατικού μηχανισμού. Αλλά βλέπω επίσης πολλές ευκαιρίες για ριζοσπαστικοποίηση, καθώς ο στρατός και η αστυνομία, επιστρατεύοντας ανθρώπους και μη επιτρέποντας στους άνδρες να βγουν από τη χώρα, συλλαμβάνοντας και σκοτώνοντας όσους κάνουν λεηλασίες, αποκαλύπτουν το ενδιαφέρον τους για την προστασία του νόμου καθεαυτού και όχι για την επιβίωσή μας. Μόλις καταλάβεις ότι το σύστημα στο οποίο ζούμε είναι η αιτία αυτής της φρίκης, ότι τρέφεται από αυτή τη βία, μόλις το νιώσεις στο πετσί σου, είναι πραγματικά δύσκολο να ακούς ανθρώπους που παρουσιάζουν τα ουκρανικά δεινά ως μόνιμα και προτείνουν πολιτικά ημίμετρα.
Η ουκρανική κυβέρνηση και τα ΜΜΕ παρουσιάζουν την εισβολή ως ένα “φυσικό”, μυθικό γεγονός. Ο υπουργός Υγείας μεταπήδησε εύκολα από την αναφορά του αριθμού των ανθρώπων που μολύνθηκαν και πέθαναν από τον Κόβιντ, στην αναφορά του αριθμού των δολοφονημένων παιδιών. Ο πόλεμος και η πανδημία διαχωρίζονται έτσι από την κανονικότητα, τα αίτια και οι συνέπειές τους από τη συγκρότηση του ίδιου του κράτους και του κόσμου γενικότερα: πρόκειται για ανεξέλεγκτους κατακλυσμούς. Η μαζική δολοφονία του ουκρανικού άμαχου πληθυσμού περιγράφεται ως μη πολιτική, προέρχεται από έναν απάνθρωπο, γενετικά καθορισμένο και μεταδοτικό πληθυσμό ρωσικών “ορκ”. Το ουκρανικό κράτος προσπαθεί απλώς να επιβιώσει εδώ, και είναι προδοσία να μην προτάξεις το σώμα σου για να το προστατέψεις.
Αυτό που χαρακτηρίζει περαιτέρω την παρούσα κατάσταση, μετά από μια σκόπιμη λανθασμένη απόδοση των αιτιών της (“ο πόλεμος δεν μπορεί δυνητικά να είναι μέρος της κανονικότητας, ο φασισμός δεν είναι μια σταθερά σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι εκτός αυτής”) είναι η παντελής απουσία λύσεων από τους εθνικιστές και τους φιλελεύθερους. Οι εκκλήσεις για αποζημιώσεις (που είναι απλώς συγκαλυμμένες εκκλήσεις για μαζική γενοκτονία των “ενόχων” Ρώσων), οι εκκλήσεις για δολοφονία του Πούτιν, δείχνουν ότι η αυτοκρατορική διάταξη του κόσμου αναμένεται να είναι αιώνια, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε σε μικρές ανακατανομές. Η οικονομική βοήθεια για την Ουκρανία είναι σημαντική, αλλά οι προσδοκίες ότι η Ουκρανία θα βιώσει μια οικονομική αναζωογόνηση λόγω του “υψηλού πατριωτισμού” και της “εθνικής ενότητας” μετά τον πόλεμο είναι αβάσιμες. Όλα αυτά είναι απλώς μη λύσεις, αφού αυτός ο πόλεμος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το κεφάλαιο και δεν είναι απλώς ένα σφάλμα στην κανονική του λειτουργία. Και ενώ μια συνθήκη ειρήνης ή ο θάνατος του Πούτιν μπορεί να σταματήσει αυτόν τον πόλεμο εδώ και τώρα, δεν θα εμποδίσουν τη Ρωσία να αστυνομεύσει την μετασοβιετική γεωγραφική περιοχή στο μέλλον.
Μόνο ένα μαζικό κίνημα και στις δύο πλευρές του μετώπου και στους ίδιους τους στρατούς, προερχόμενο από μια σπίθα που ίσως δεν μπορούμε να περιμένουμε αυτή τη στιγμή, θα μπορέσει να βάλει ένα τέλος στον κόσμο που έφερε τον πόλεμο τόσο κοντά στον αυτοκρατορικό πυρήνα για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Απορρίπτω τις κατηγορίες της αθωότητας και της ενοχής που χρησιμεύουν για να δικαιολογήσουν την ξενοφοβία και τη γενοκτονία, αντίθετα θα πρέπει να επιδιώξουμε να επεκτείνουμε τις νησίδες της αντίστασης του άμαχου πληθυσμού και να οικοδομήσουμε οικουμενικές κοινότητες. Ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον οικονομικό εθνικισμό που τον κινεί, και η διαχείριση των πληθυσμών που εγκαταλείπει εκατομμύρια ανθρώπους στον θάνατο από τον Κόβιντ, τον πόλεμο ή την κλιματική αλλαγή είναι ο τρόπος διακυβέρνησης κάτω από τον οποίο ζούμε, και τα δύο μπορούν να ξεπεραστούν μόνο σε μια επανάσταση που κατασκευάζει έναν ριζικά νέο κόσμο.
– Η ερώτησή μου μπορεί να σας φαίνεται αφελής, αλλά τι έχει απομείνει από το κίνημα Euromaidan του 2013; Μήπως η από τα κάτω προς τα πάνω κινητοποίηση ενός αυξανόμενου ποσοστού του πληθυσμού το επανενεργοποίησε με κάποιο τρόπο; Ο πόλεμος της προσάρτησης μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας είναι ενσωματωμένος σε παλαιότερα γεγονότα. Με την Πορτοκαλί Επανάσταση το 2004 και στη συνέχεια με το Μαϊντάν το 2014, η Ουκρανία έγινε μάρτυρας δύο διαδοχικών κινημάτων που οδήγησαν στην πτώση του φιλορωσικού καθεστώτος. Θα μπορούσατε να κάνετε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία των ουκρανικών κοινωνικών κινημάτων των τελευταίων δύο δεκαετιών και ειδικότερα στους τρόπους με τους οποίους το καθεστώς Πούτιν αντιτάχθηκε σθεναρά σε αυτά;
Δεν νομίζω ότι το κίνημα Euromaidan θα πρέπει να αποτελέσει το σημείο εκκίνησης για την ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης. Οι διαδηλώσεις του 2004 εξακολουθούν να παγιδεύονται στο ρόλο ενός “προοδευτικού κινήματος κατά της διαφθοράς”. Αυτό που σήμερα αποκαλείται “Πορτοκαλί Επανάσταση” κινητοποίησε επίσης εθνικιστικές τροπές σε μια προσπάθεια να οριστεί μια ξεχωριστή ουκρανική ταυτότητα. Επιπλέον, εμπέδωσε βαθιά την ιδέα ότι η διαφθορά είναι η αιτία της ουκρανικής στασιμότητας και όχι απλώς ένα από τα συμπτώματα της χαμηλής κερδοφορίας σε ένα μετασοσιαλιστικό κράτος. Νομίζω ότι κάθε αριστερό κίνημα που θεωρεί τη διαφθορά ως τον κύριο στόχο του αγώνα του δίνει μια ήδη χαμένη μάχη στο έδαφος του εχθρού.
Μετά από μια σχετικά ειρηνική Πορτοκαλί Επανάσταση που πάντα στόχευε μόνο στην αναγνώριση των εκλογικών αποτελεσμάτων, τα χειμερινά γεγονότα του 2013-14 έδειξαν ότι μπορεί να υπάρξει ένα μαζικό κίνημα ικανό να πολεμήσει την αστυνομία στην μετασοβιετική γεωγραφική περιοχή. Το ίδιο το Euromaidan δεν μπορεί να ταξινομηθεί εύκολα. Οι διεκδικήσεις της διαμαρτυρίας ήταν πολλαπλές και ο πολύ συγκρουσιακός χαρακτήρας του κινήματος εντάθηκε παράλληλα με την ολοένα και πιο βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων από την αστυνομία. Οι διαδηλωτές δεν ήταν όλοι ακροδεξιοί αγωνιστές, αλλά δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι πολλοί από αυτούς κατέληξαν να συμφωνούν με σχετικά μικρές ναζιστικές ομάδες και ότι επηρεάστηκαν από τις τακτικές τους στο δρόμο, καθώς και από το λόγο τους.
Μετά το Μαϊντάν, η δεξιά ρητορική συνέχισε να γίνεται κυρίαρχη, πολύ περισσότερο που πολλοί φιλελεύθεροι θεώρησαν σκόπιμο να “οικειοποιηθούν” με υπερηφάνεια τους ισχυρισμούς του Πούτιν ότι η Ουκρανία είναι γεμάτη από “οπαδούς του Μπαντέρα”.[2] Είμαι σχετικά απαισιόδοξος όσον αφορά τις προοπτικές ανάδυσης δομών αλληλεγγύης μετά την εξέγερση. Η ιστορία μετά το Μαϊντάν είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι δεξιές πολιτοφυλακές κατάφεραν να εδραιώσουν την εξουσία τους στους δρόμους, δημιουργώντας ισχυρές διασυνδέσεις με τον στρατό, την αστυνομία και το κράτος, ακόμη και παρουσία σε αυτά – ενώ οι διάφορες αναρχικές ομάδες εξαφανίστηκαν σιγά σιγά ή ακόμη έγιναν και οι ίδιες πατριωτικές.
Το Μαϊντάν και η επακόλουθη ρωσική εισβολή στο Ντονμπάς οδήγησαν στην εμφάνιση ενός γιγαντιαίου δικτύου εθελοντών. Τότε όπως και τώρα, οι πολιτικές πρωτοβουλίες που κατευθύνονται προς την ενίσχυση του στρατού θεωρούνται εξαιρετικά δημοφιλείς. Αυτά τα συχνά απολιτικά δίκτυα κατέληξαν να εξοπλίζουν δεξιά τάγματα, τα οποία δημιούργησαν τα δικά τους κέντρα εκπαίδευσης. Στρατολογούν επίσης ενεργά νέους ανθρώπους, πολύ πρόθυμους να χτυπήσουν queer άτομα στους δρόμους.
Αυτό που δεν θα δείτε σε καμία από τις σημερινές πολεμικές ανταποκρίσεις, που πάντα επαινούν τις στρατιωτικές επιδόσεις της Ουκρανίας, και αυτό που οι άνθρωποι γενικά δεν καταλαβαίνουν, είναι ότι η εκπαίδευση, η συντήρηση και ο εξοπλισμός του ουκρανικού στρατού, μαζί με τις πιστωτικές απαιτήσεις του ΔΝΤ, είναι η δομική αιτία πίσω από το ξεκλήρισμα των νοσοκομείων, των σχολείων και των πανεπιστημίων, καθώς και των συντάξεων σε επίπεδο φτώχειας και της έλλειψης αυξήσεων στους μισθούς του δημόσιου τομέα. Η λιτότητα είναι το μέλλον που περιμένει την Ουκρανία αν ποτέ γίνει δεκτή στην ΕΕ.
Μετά το Μαϊντάν, η ριζοσπαστική πολιτική δράση περιορίστηκε είτε στη συμμετοχή σε μία από τις παρακείμενες στο στρατό πολιτοφυλακές είτε σε αγώνες για δικαιώματα. Χωρίς να εγκαταλείψουν τις πιο βασικές ριζοσπαστικές θέσεις της βοήθειας προς τους πρόσφυγες καθώς και προς τους Ουκρανούς και Ρώσους αντιφρονούντες, οι ριζοσπάστες σήμερα πρέπει να εργαστούν για να σπάσουν την εικόνα ενός “πατριωτικού πολέμου” που έχει κατασκευάσει το κράτος. Με αυτόν τον πόλεμο και τα επακόλουθά του, θα δούμε μεγάλη καταστολή και στις δύο πλευρές των συνόρων, και τελικά είναι οι πρόσφυγες που καίνε τις οικονομίες τους και μαζεύουν όλο και μεγαλύτερα χρέη που θα σηκώσουν το βάρος. Η προσπάθεια να προσκολληθούμε στα απομεινάρια του νόμου και του κεφαλαίου, ακόμη και όταν τα τανκς έρχονται, αποκαλύπτει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι η ανθρώπινη αναπαραγωγή παραμένει ένα υποπροϊόν της αναπαραγωγής του κεφαλαίου.
Σημειώσεις
[1]. Στα ουκρανικά η λέξη “μεταναστεύω” έχει και τη σημασία “δραπετεύω”.
[2]. Ο Μπαντέρα ήταν εθνικιστής ηγέτης και συνεργάτης των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η ατυχής “οικειοποίηση” των αιτιάσεων του Πούτιν φαίνεται, για παράδειγμα, στην εμφάνισή queer εθνικιστικών οργανώσεων που αυτοαποκαλούνται ανοιχτά “queer μπαντεριστές”.
18. Προλετάριοι/ες στη Ρωσία και στην Ουκρανία! Στο μέτωπο της παραγωγής και του πολέμου… Συντρόφισσες/οι!
μετάφραση από: Συνέλευση ενάντια στην βιοεξουσία και την κλεισούρα
Η παρακάτω προκήρυξη γράφτηκε από την τσέχικη ελευθεριακή κομμουνιστική ομάδα Třídní Válka (Tαξική Πάλη), μεταφράστηκε από τη συνέλευσή μας και μοιράστηκε σήμερα στην αντιπολεμική συγκέντρωση στο Θησείο που διοργάνωσε η Συνέλευση αναρχικών ενάντια στα αυτονόητα του κόσμου της εξουσίας [((i)) Αντιπολεμική συγκέντρωση Σάββατο 5/3, 13.00, Θησείο (indymedia.org)]
Φήμες για πόλεμο αντηχούν και πάλι στην Ευρώπη, κανόνια οπλίζονται, βομβαρδιστικά φορτώνονται με φονικές σφαίρες και βλήματα, πύραυλοι στρέφουν τις πυρηνικές τους κεφαλές προς τους μελλοντικούς τους στόχους.
Αυτές οι φράσεις που γράφαμε το 2014 για τη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας είναι σήμερα πιο επίκαιρες από ποτέ. Αν ο καπιταλισμός είναι εκ φύσεως δημιουργός πολλών δεινών, παράγοντας εξαθλίωση, κλιματικές και υγειονομικές κρίσεις, είχαμε σχεδόν «ξεχάσει» ότι ήταν, και αναμφίβολα παραμένει, πολεμοχαρής! Σήμερα εξαπολύεται μια στρατιωτική επίθεση: Υπάρχουν ειδήσεις βομβαρδισμών στο Ντονμπάς, την Οδησσό, το Κίεβο, τη Μαριούπολη, το Χάρκοβο…
Προλετάριοι με ρώσικες στολές
Χρόνια τώρα σας στέλνουν σε όλον τον κόσμο για να προστατεύσετε τα συμφέροντα του «ρώσικου έθνους». Ξεκίνησε με «την άμυνα της εδαφικής ακεραιότητας της Ρωσίας» ενάντια στους αυτονομιστές του βόρειου Καυκάσου, συνέχισε έπειτα με «την προστασία των Οσσετών στη Γεωργία» για να κορυφωθεί με «την προστασία των Ρώσων αδελφών ενάντια στις ορδές του Μπαντέρα στην Ουκρανία» και «της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας ενάντια σε ισλαμιστές τρομοκράτες».
Η ίδια ιστορία που την έχουν διηγηθεί σε γενιές και γενιές προλετάριων, «στρατιωτών» και «πολιτών», σε κάθε προηγούμενη καπιταλιστική σύγκρουση σε όλον τον κόσμο ώστε να τους κάνουν να ματώνουν στα μέτωπα του πολέμου ή στα εργοστάσια στις αλυσίδες παραγωγής, στο μέτωπο της παραγωγής, στο εσωτερικό μέτωπο… Πολεμούσαν για τον «Τσάρο», τον «Σοσιαλισμό», το «Έθνος», τη «Δημοκρατία», τον «Ζωτικό χώρο», τη «Χριστιανοσύνη», το «Ισλάμ». Και το ίδιο παραμύθι λέγεται σε ένστολους προλετάριους στις ΗΠΑ, στην Τουρκία, [στην Ελλάδα], στο Ηνωμένο Βασίλειο, στο Ισραήλ, στην Ουκρανία, στη Συρία του Άσσαντ, στο Ισλαμικό Κράτος, στη Ροζάβα, στη Γεωργία, στο Ντονιέτσκ και στο Λουγκάνσκ, στο Ιράν, στις περιοχές της Χεζμπολά και της Χαμάς… σε κάθε εθνική, τοπική, θρησκευτική ή όποια άλλη ψευδή κοινότητα.
Προλετάριοι με ουκρανικές στολές
Η δική σας αστική τάξη σας κάνει να πιστεύετε ότι έχετε μια πάτρια γη να υπερασπιστείτε ενάντια στη «Ρωσική επιθετικότητα», ότι θα έπρεπε να ενωθείτε με τους εκμεταλλευτές σας και να απαιτήσετε την ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή στο ΝΑΤΟ. Αλλά όπως όλες οι προλετάριες και οι προλετάριοι οπουδήποτε στον κόσμο, δεν έχετε παρά μόνο τις αλυσίδες της μισθωτής σκλαβιάς να χάσετε.
Προλετάριοι στο εσωτερικό μέτωπο
Άλλη μια φορά σας λένε να θυσιαστείτε, να είστε «περισσότερο παραγωγικές», να είστε «πιο ευέλικτες», να «αναβάλετε» την ικανοποίηση των άμεσων αναγκών σας (μέχρι του σημείου του να λιμοκτονήσετε παρά να δεχτείτε «τροφή από τον εχθρό») κλπ. Όλα αυτά για χάρη του γενικού καλού του Έθνους. Σας λένε να υποστηρίξετε χωρίς δεύτερη κουβέντα αυτόν ή τον άλλον «Ιερό Πόλεμο», να ξεχάσετε τις απεργίες και το σαμποτάζ της παραγωγής πολεμικού υλικού, εθελούσια να στείλετε τους γιους, τους αδερφούς, τους συζύγους και τους πατεράδες σας να γίνουν μάρτυρες για τα κέρδη των αστών αφεντικών σας.
Το κεφάλαιο και το κράτος βρίσκανε πάντα τον τρόπο να μετατρέψουν τους προλετάριους σε τροφή για τα κανόνια και να τους αφήσουν να σφαγιαστούν αναμεταξύ τους κάτω από τη σημαία αυτής ή εκείνης της «Πατρίδος». Λες και εμείς, το προλεταριάτο, η εκμεταλλευόμενη τάξη, είχαμε ποτέ κάποια πατρίδα να υπερασπιστούμε. Λες και τα «εθνικά συμφέροντα» αντιπροσώπευαν οτιδήποτε άλλο πέρα από τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Ο πόλεμος κι ο επακόλουθος αγώνας για ανοικοδόμηση δεν είναι τίποτα άλλο από μια συγκεκριμένη μορφή ανταγωνισμού μεταξύ διαφόρων καπιταλιστικών φραξιών. Είναι μια έκφραση της ανάγκης τους να επεκτείνουν την αγορά τους ώστε να αντισταθμίσουν το φθίνον ποσοστό κέρδους. Την ίδια στιγμή, ο πόλεμος χρησιμεύει για να διαιρέσει την τάξη μας σε εθνικές, τοπικές, θρησκευτικές, πολιτικές κ.ά. παρατάξεις, ώστε να κατασταλεί η ταξική πάλη και να σπάσει η προλεταριακή διεθνιστική αλληλεγγύη. Τέλος, ο πόλεμος χρησιμεύει ώστε να ξεφορτωθούν ακόμα και με υλικούς όρους την πλεονάζουσα εργασιακή δύναμη. Ή με άλλα λόγια, για να μας σφαγιάσουν…
«Ρώσοι» στρατιώτες, είστε παραταγμένοι στη Συρία ή την Ουκρανία για να σκοτώσετε και να σκοτωθείτε από ανθρώπους που όπως εσείς πίσω στον τόπο σας εξαναγκάζονται να πουλούν την εργασιακή τους δύναμη στο κεφάλαιο για να επιβιώνουν, ανθρώπους που είναι μέρος της ίδιας εκμεταλλευόμενης τάξης με εσάς, ανθρώπους που είναι προλετάριες αδερφές και αδερφοί στην «άλλη πλευρά». Όλες αυτές οι μιλιταριστικές περιπέτειες, οι ασκήσεις και οι εξοπλιστικοί ανταγωνισμοί, αρχίζουν να πλήττουν την ικανότητα του κεφαλαίου να εξευμενίζει το προλεταριάτο ρίχνοντάς του ψίχουλα από το αστικό τραπέζι.
Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μας φέρει τίποτα άλλο από εκμετάλλευση, αθλιότητα, αλλοτρίωση, πόλεμο και καταστροφή· και αυτό έκανε πάντα. Το παγκόσμιο προλεταριάτο στέκεται σε ένα σταυροδρόμι: να ξεσηκωθεί εναντίον του ή να πέσει στην μεγαλύτερη ανθρώπινη κρεατομηχανή όλων των εποχών. Σε ολόκληρο τον κόσμο, μαίνονται περισσότερο ή λιγότερο ανοιχτές στρατιωτικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ των διαφόρων αστικών μπλοκ. Συμμαχίες και αντι-συμμαχίες σχηματίζονται και σπάνε· η συγκεντροποίηση σε λίγες υπερδυνάμεις γίνεται όλο και πιο εμφανής. Η Ουκρανία βρίσκεται στο επίκεντρο όλης αυτής της διαδικασίας· ο πόλεμος εκεί κουβαλάει μέσα του την απειλή της κλιμάκωσής του σε παγκόσμια σύγκρουση, που δυνητικά μπορεί να εξαφανίσει κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη.
Όπως στο Ιράν, στο Ιράκ, στη Χιλή, στον Λίβανο, στην Κολομβία, και πιο πρόσφατα στο Καζακστάν, η μόνη εναλλακτική για το προλεταριάτο στη Ρωσία και την Ουκρανία είναι να αναβαθμίσει την αντιπαράθεση με το κράτος, να επιτεθεί άμεσα στους θεσμούς του και να απαλλοτριώσει τα αγαθά και τα μέσα παραγωγής. Ας μη μείνουμε μόνο στις διαμαρτυρίες στον δρόμο, αλλά ας πολλαπλασιάσουμε κι ας γενικεύσουμε τις απεργίες ώστε ν’ αναπτύξουμε την ταξική πάλη στο μέτωπο της παραγωγής! Ας μετατρέψουμε τον αγώνα των συγγενών των στρατιωτών, που έχουν επιδείξει επανειλημμένως μέσα στην ιστορία μια ισχυρή αντιπολεμική στάση, σε γενικευμένο επαναστατικό ντεφαιτιστικό αγώνα, πέρα απ’ τα όρια κάθε λεγκαλιστικής ιδεολογίας!
Επαναστατικός ντεφαιτισμός σημαίνει να οργανώνουμε δράσεις με στόχο να υπονομευτεί το ηθικό των φαντάρων και να αποφευχθεί η αποστολή προλετάριων στη σφαγή…
Επαναστατικός ντεφαιτισμός σημαίνει να οργανώνουμε μια όσο το δυνατόν πιο μαζική λιποταξία και την κατάπαυση του πυρός μεταξύ των προλετάριων με στολές και στις δυο πλευρές του μετώπου, να αφήνουμε τα μακρινά μέτωπα των μαχών και να μεταφέρουμε τον πόλεμο, όχι μεταξύ προλετάριων αλλά μεταξύ τάξεων, δηλαδή τον ταξικό πόλεμο, στα κέντρα των εμπόλεμων υπερδυνάμεων…
Επαναστατικός ντεφαιτισμός σημαίνει να ενθαρρύνουμε την αδελφοποίηση, τις ανταρσίες, και τη στροφή των όπλων ενάντια στους οργανωτές του πολεμικού μακελειού, δηλαδή ενάντια στη «δικιά μας» αστική τάξη και τα τσιράκια της…
Επαναστατικός ντεφαιτισμός σημαίνει αποφασιστική και επιθετική δράση με στόχο να μετατραπεί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος σε επαναστατικό πόλεμο για την κατάργηση αυτής της ταξικής κοινωνίας που βασίζεται στη λιμοκτονία και τους πολέμους, σε επαναστατικό πόλεμο για τον κομμουνισμό…
Εσείς, «Ρώσοι στρατιώτες» και «Ουκρανοί στρατιώτες», προλετάριοι στους στρατούς της ρώσικης και της ουκρανικής αστικής τάξης, δεν έχετε άλλη εναλλακτική (αν θέλετε να ζήσετε αντί να συνεχίζετε απλά να επιβιώνετε ή να τα τινάξετε στο κάθε επόμενο πεδίο της φρίκης!) από το να αρνηθείτε για άλλη μια φορά να υπηρετήσετε ως παγκοσμιοποιημένοι μπράβοι των συμφερόντων τους. Όπως πολλοί από τους προκατόχους σας στον πόλεμο της Τσετσενίας, διαρρήξτε τις τάξεις σας και μην πολεμάτε άλλο! Όπως οι στρατιώτες του «Κόκκινου Στρατού» στο Αφγανιστάν ή οι αμερικανοί στρατιώτες στο Βιετνάμ, μπορείτε να πυροβολήσετε ή «κατά λάθος» να ανατινάξετε τους δικούς σας αξιωματικούς! Όπως οι προλετάριοι με ή χωρίς στολή στον Πρώτο Παγκόσμιο, κάντε ανταρσία και ξεσηκωθείτε όλοι μαζί ώστε να μετατραπεί ο παγκόσμιος καπιταλιστικός πόλεμος σε εμφύλιο πόλεμο για την κομμουνιστική επανάσταση.
Δεν θα θέλαμε να περιοριστούμε στο να απευθυνθούμε μόνο στους προλετάριους με τις ρώσικες ή ουκρανικές στολές, αλλά επίσης στα αγωνιζόμενα ταξικά μας αδέρφια σε όλον τον κόσμο και να τα παρακινήσουμε να ακολουθήσουν και να εξελίξουν παραδείγματα ντεφαιτισμού που ήδη υπάρχουν, όπως πχ., στρατιώτες στο Ιράν που αρνήθηκαν να χρησιμοποιηθούν για την καταστολή των ταξικών μας κινημάτων το 2018, αστυνομικούς και πολιτοφύλακες στο Ιράκ που έκαναν το ίδιο μερικούς μήνες αργότερα στη διάρκεια των εξεγέρσεων που κατέκλυσαν τη μισή χώρα από τη Βασόρα ώς τη Βαγδάτη, όπως το έκαναν επίσης η αστυνομία και ο στρατός στο Καζακστάν φέτος που αρνήθηκαν να καταπνίξουν τον προλεταριακό ξεσηκωμό, αναγκάζοντας τη ρωσική χωροφυλακή να επέμβει για να αποκαταστήσει την καπιταλιστική τάξη…
Προλετάριοι με και χωρίς στολή, ας οργανωθούμε μαζί ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας που βρίσκεται στη ρίζα όλης της εξαθλίωσης, όλης της κρατικής καταπίεσης και όλων των πολέμων!
Προλετάριες, ποτέ μην ξεχνάτε ότι ήταν οι ταξικές μας αδερφές και αδερφοί που σταμάτησαν τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο λιποτακτώντας μαζικά, στασιάζοντας συλλογικά, πραγματώνοντας την κοινωνική επανάσταση!!!
Κάτω οι εκμεταλλευτές! Από τη Μόσχα ως την Τεχεράνη, την Ουάσινγκτον, το Κίεβο και ολόκληρο τον κόσμο!
Ενάντια στον εθνικισμό, τον σεχταρισμό, τον μιλιταρισμό αντιτάσσουμε τη διεθνή και διεθνιστική προλεταριακή αλληλεγγύη!
Ας μετατρέψουμε αυτόν τον πόλεμο σε ταξικό πόλεμο για την παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση!
Třídní Válka (Tαξική Πάλη)
24η Φεβρουαρίου 2022
19. Μια αναρχική προσέγγιση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου
άρθρο στο Indymedia Athens με υπογραφή “Το Μαύρο Ρόδο”
Η αναρχική “θέση” για τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο δε προκύπτει από κάποιο αναρχικό “δόγμα”, αλλά απορρέει ως φυσικό επακόλουθο του αγώνα μας για ελευθερία και της πάλης μας κατά κάθε μορφής εξουσίας. Είμαστε κατά αυτού του πολέμου, όπως και κατά κάθε πολέμου που δεν έχει τη μορφή εξέγερσης, αλλά γίνεται για ιμπεριαλιστικούς, οικονομικούς λόγους.
Τον Φεβρουάριο η Ρωσία πραγματοποίησε εισβολή στην Ουκρανία με υποτιθέμενο στόχο την αποναζιστικοποίηση της χώρας, αφού πρώτα αναγνώρισε την ανεξαρτησία των ρωσόφωνων περιοχών Donetsk και Luhansk. Όμως, κάθε άλλο παρά αυτός φαίνεται να είναι ο στόχος της Ρωσίας, η οποία στην πραγματικότητα επιθυμεί να εξουσιάσει και να περάσει υπό τον έλεγχό της την Ουκρανία καθώς και άλλες περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική και παίζοντας παιχνίδια εξουσίας η Ρωσία καταδικάζει με φυλάκιση, συλλήψεις και πρόστιμα όσους πολίτες της δεν ενστερνίζονται, αλλά ούτε και αναγνωρίζουν τον σκοπό αυτής της στρατιωτικής επιχείρησής και διαδηλώνουν ή εναντιώνονται. Ασκεί λογοκρισία στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης και στο διαδίκτυο, εμποδίζοντας τον ρωσικό λαό να ενημερωθεί και να αναζητήσει πληροφορίες. Άλλωστε, ο πρόσφατος νόμος που θεσπίστηκε ορίζει ποινή κάθειρξης έως και 15 έτη για τη διάδοση “ψευδών πληροφοριών” για τον στρατό, ποινικοποιώντας έτσι την ανεξάρτητη δημοσιογραφία.
Από την άλλη, η Αμερική και το ΝΑΤΟ στοχεύουν στους ίδιους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς στους οποίους στοχεύει και η Ρωσία. Επιπλέον, θέλοντας να πάρουν υπό τον έλεγχό τους την Ουκρανία έχουν δώσει “βήμα” σε φασίστες και έχουν προμηθεύσει με όπλα και ανθρώπινο δυναμικό στρατιωτικά-ναζιστικά τάγματα, όπως αυτό του Αζόφ. Ήδη η κυβέρνηση της Ουκρανίας, ως μαριονέτα της Δύσης, έχει απαγορεύσει εδώ και χρόνια τις δραστηριότητες του κομμουνιστικού κόμματος της χώρας και έχει, μεταξύ άλλων, καταργήσει την ποινικοποίηση της ναζιστικής προπαγάνδας. Η Ουκρανία έχει προωθήσει φασίστες και ναζί σε κρατικές θέσεις και έχει θέσει εντός νόμου το τάγμα Αζόφ. Το νομιμοποιημένο πλέον τάγμα Αζόφ που αποτελείται από εθνικιστές στρατιώτες και υμνητές του νεοναζισμού, έχει οδηγήσει από το ’14 σε χιλιάδες δολοφονίες ρωσόφωνων, μεταναστών και πολιτών που θεωρεί ότι δεν ανήκουν στον “καθαρόαιμο” πληθυσμό. Άλλωστε, το ουκρανικό κράτος είχε ήδη φροντίσει να απαγορεύσει στις μειονότητες να μιλούν τη γλώσσα τους. Η αυταρχικότητα δεν έχει τέλος, καθώς, με το ξεκίνημα του πολέμου η Δύση έχει καταπνίξει, αντίστοιχα, όπως και η Ρωσία, ρωσόφωνα μέσα ενημέρωσης, ξεκινώντας παράλληλα μια παράλογη απαγόρευση ρωσικής τέχνης (και όχι μόνο) και φτάνοντας μέχρι και στην “απομάκρυνση” ρώσων πολιτών.
Ως αναρχικοί-ές είμαστε κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ που όχι μόνο εθελοτυφλούν μπροστά σε εγκλήματα που συντελούνται στην Ευρώπη (και αλλού), αλλά έχουν συμβάλει και στην πραγματοποίηση αυτών των εγκλημάτων. Είμαστε κατά της υποκρισίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ που επικαλούνται το υποτιθέμενο “Διεθνές Δίκαιο” της πλάκας μόνο όταν τους συμφέρει. Καταδικάζουμε αυτούς τους διεφθαρμένους απάνθρωπους καπιταλιστές που δεν κρύβουν καν την ιδεολογική ασχήμια τους και φλυαρούν μέσα στα ακριβά κοστούμια τους ξεστομίζοντας τα βρώμικα λόγια τους σε υποκριτικά συνέδρια. Μολότοφ σε όλα τα επιβλητικά κτίρια που φιλοξένησαν εξουσιαστές, που άλλοτε ξεπλένουν δικά τους αίσχη, άλλοτε βαφτίζουν “ιερό καθήκον” έναν πόλεμο για τους δικούς τους λόγους. Είμαστε κατά της Ρωσίας που χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την αποναζιστικοποίηση πραγματοποιεί εγκλήματα, σκοτώνει αμάχους και είναι αυτουργός μίας μεγάλης προσφυγικής κρίσης, ενώ παράλληλα ασκεί λογοκρισία και πολιτική με αυταρχισμό. Πώς μπορούμε να είμαστε με τα κράτη και τους καταπιεστές που το μόνο που κάνουν είναι να εκμεταλλεύονται τους λαούς και να παίζουν με τις ζωές των ανθρώπων στο βωμό των συμφερόντων τους;
Ως αναρχικοί-ές δεν επιλέγουμε κανένα στρατόπεδο, δε πολεμάμε για κανέναν, δε γινόμαστε μισθοφόροι κανενός κράτους και φτύνουμε στα μούτρα τους ηγέτες, τα τσιράκια τους, τους δήθεν προστάτες και τους καταπιεστές. Αρνούμαστε να διαλέξουμε στρατόπεδο παράνοιας. Το μόνο που θα συνεχίσουμε να κάνουμε είναι να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση του ανθρώπου και κάθε καταπιεσμένου από τα δεσμά που του επιβάλλουν οι ισχυροί. Εμείς άλλωστε βρισκόμαστε ήδη σε “πόλεμο” μια ζωή. Με την εξουσία, το κράτος και το κεφάλαιο. Είμαστε αιώνιοι μαχητές και μαχήτριες και αυτό που θα συνεχίσουμε να κάνουμε είναι να επαναστατούμε εναντίον όλων των εξουσιαστών. Σε αυτό τον πόλεμο λοιπόν, “πολεμάμε” γι’ αυτούς που αγαπάμε, επιδιώκουμε να σαμποτάρουμε τα συμφέροντα των δυνατών και στοχεύουμε στον ανταρτοπόλεμο. Θα συγκρουστούμε με τον ρωσικό στρατό, θα συγκρουστούμε με τους φασίστες του Αζόφ, θα συγκρουστούμε και με το ουκρανικό κράτος. Όχι τώρα, όχι ως μισθοφόροι, αλλά από πάντα, γιατί το μόνο που μας καθοδηγεί είναι η φλόγα της εξέγερσής μας. Αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία ελεύθερων και αυτόνομων ζωνών, μακριά από εξουσίες, αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας. Στόχος να υπερασπιστούμε τις ζωές μας, να δημιουργήσουμε καταφύγια, να δώσουμε στέγη στους πρόσφυγες, να παρέχουμε βοήθεια σε τραυματίες, περίθαλψη και στήριξη. Μέσω του επαναστατικού μας αγώνα “πολεμάμε” για την αναδιάρθρωση της κοινωνίας, σαμποτάρουμε τον πόλεμο και υψώνουμε τη μαύρη σημαία. Στόχος, η φωτιά της επανάστασής μας να γκρεμίσει το παρελθόν και να δημιουργήσει ένα μέλλον όπου κανένα κράτος δε θα έχει λόγο στην ελευθερία μας.
Συντρόφισσες, σύντροφοι, συνεχίζουμε την αντίσταση, όπως άλλωστε τόσο καιρό μέσα από τους καθημερινούς μας αγώνες, αλλά και τώρα, πιο πολύ από ποτέ. Δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα για εξέγερση, δε δηλώνουμε το παρόν σε κανένα στρατόπεδο. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα εγκαταλείψουμε τους στόχους μας και θα μείνουμε αμέτοχοι. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για να ακουστεί η φωνή κάθε καταπιεσμένου, στηρίζουμε τα αναρχικά συντρόφια από ουκρανία και ελπίζουμε ότι συμπορεύονται με αυτή τη στάση. Γιατί σε κρίσιμες καταστάσεις οφείλουμε περισσότερο από ποτέ να μη λυγίσουμε και να μην εγκαταλείψουμε τις ιδέες μας.
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΖΗΤΩ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ – ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
20. Ανακοίνωση για την εξελισσόμενη πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία
Προλέτ Accion Πάτρα
ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑΞΙΚΑ & ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΑ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Εδώ και κάποιες ημέρες, στρατιωτικές δυνάμεις του ρωσικού κράτους, χερσαίες κι εναέριες, έχουν εισέλθει στην Ουκρανία κι έχουν εμπλακεί σε μια γενικευμένη εμπόλεμη σύρραξη με τμήματα του ουκρανικού στρατού. Oι μάχες που διεξάγονται είναι σκληρές, οι νεκροί στρατιώτες είναι πάμπολλοι και από τις δυο πλευρές, ενώ σύμφωνα με τα δυτικά ειδησεογραφικά πρακτορεία, έχουν σκοτωθεί και αρκετοί άμαχοι. Αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες υπολογίζεται ότι είναι οι άνθρωποι που έχουν ξεριζωθεί από τις εστίες τους κι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Οι διαπραγματεύσεις, ωστόσο, ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές βρίσκονται σε εξέλιξη και κάθε μια πλευρά επιδιώκει να διαπραγματευτεί με όσο το δυνατόν ευνοϊκότερους -για την ίδια- όρους. Η ρωσική πλευρά ισχυρίζεται πως η επιθετική της ενέργεια κατά της Ουκρανίας στόχο έχει την υποστήριξη και την προστασία του ρωσόφωνου ή ρώσικου πληθυσμού της Κριμαίας, των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ από το φιλο-ναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας, το οποίο συνομιλεί με τη Δύση για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ.
Αν ισχύει το ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα, πιο αναβαθμισμένα μέσα, τότε μπορούμε να πούμε πως αυτός ο πόλεμος δεν ξεκίνησε τώρα. Εσωτερικές αντιπαραθέσεις με αιτήματα ενάντια στην κυβερνητική διαφθορά, την κατάχρηση εξουσίας, την αστυνομική βία και υπέρ του εκδημοκρατισμού του καθεστώτος στη χώρα υπήρχαν ήδη από το 2014. Τότε είχε ανατραπεί η φιλορωσική κυβέρνηση του προέδρου Γιανουκόβιτς μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα λαϊκού ξεσηκωμού. Η Δύση εκμεταλλεύτηκε τη γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια ενάντια στο τότε καθεστώς, για να αποσπάσει τη χώρα από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας με σκοπό την προσάρτησή της στο δυτικό στρατόπεδο, έστω και χωρίς την άμεση ένταξή της σε ΝΑΤΟ κι ΕΕ. Ταυτόχρονα, η φιλοναζιστική ουκρανική ακροδεξιά, που με τις πλάτες και τα όπλα των δυτικών είχαν πρωτοστατήσει στην εξέγερση στο Maidan, μπήκε στο κοινοβούλιο και διέπραξε φρικαλεότητες εις βάρος τόσο του ρωσόφωνου πληθυσμού της χώρας όσο και εναντίον μελών εργατικών συνδικάτων. Εκείνη την εποχή, κανένα δυτικό μέσο και καμιά δυτική κυβέρνηση δεν είχε θορυβηθεί από τις σβάστικες σε διάφορα δημόσια κτίρια ούτε κι από τους 52 δολοφονημένους αντιφασίστες στο κτίριο των Συνδικάτων στην Οδησσό την επόμενη της Πρωτομαγιάς του 2014, από τη νεοναζιστική ακροδεξιά ουκρανική οργάνωση του Δεξιού Τομέα. Η Ρωσία από την πλευρά της την περίοδο εκείνη προσάρτησε την περιοχή της Κριμαίας στην επικράτειά της, πράξη που επέτεινε το ψυχροπολεμικό κλίμα μεταξύ αυτής και της Δύσης.
Απ’ την άλλη πλευρά, η φιλοναζιστική ουκρανική κυβέρνηση υποστηρίζεται, όπως είπαμε, από τη Δύση, η οποία προωθεί την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ. Αυτή η προσπάθεια του ευρωατλαντικού συνασπισμού καθρεφτίζει τις επιδιώξεις του για επέκταση προς ανατολάς με στόχο την ύπαρξη μιας νατοϊκής Ουκρανίας στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, που θα ασκεί οικονομική και ενεργειακή πίεση στη ρωσική πλευρά. Η Ρωσία, ωστόσο, δεν επιθυμεί την ολοκληρωτική περικύκλωσή της από το νατοϊκό συνασπισμό (ήδη η Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία είναι κράτη-μέλη του ευρωατλαντικού συμφώνου) μήτε την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στην αυλή της και επιδιώκει να επιβάλλει τους δικούς της όρους στον αυξανόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό μεταξύ αυτής και της Δύσης. Επιπρόσθετα, εάν και η Ρωσία δεν είχε επιλέξει την ευθεία αντιπαράθεση με τη Δύση, την περίοδο που είχαν εισέλθει στο ΝΑΤΟ οι προαναφερθείσες χώρες της Βαλτικής, αυτό δε σημαίνει ότι δε θα αντιδρούσαν δυναμικά στην αντίστοιχη προσπάθεια της Δύσης σε σχέση με την Ουκρανία στο σήμερα. Εάν, επίσης, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να μειώσουν την επιρροή της Ρωσίας στις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ και προσπαθούν να την αποκλείσουν από την παροχή φυσικού αερίου σε χώρες της ΕΕ, πριμοδοτώντας το αμερικάνικο υγροποιημένο αέριο, το ρωσικό κράτος και ενεργειακό κεφάλαιο δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια, ιδίως σε μια περιοχή στην οποία έχουν λάβει χώρα πλείστες όσες επεμβάσεις από τη ρωσική πλευρά, προκειμένου το ρωσικό κράτος και κεφάλαιο να προωθήσει τα δικά του οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα.
Η ένοπλη αυτή αναμέτρηση είναι, λοιπόν, ξεκάθαρα μια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στα κυρίαρχα παγκόσμια μπλοκ εξουσίας που από τη μια περιλαμβάνουν τη δύση (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) κι από την άλλη τη Ρωσία. Πρόκειται επί της ουσίας για έναν ενδοκαπιταλιστικό αγώνα ανταγωνιστικότητας για την επανεκκίνηση της μεγέθυνσης και ανάταξης της κερδοφορίας. Με ενίσχυση της χρήσης ορυκτών καυσίμων καθώς και του όλου συμπλέγματος που συνδέεται με αυτά. Είναι ανταγωνισμός για την πρόσβαση και την προμήθεια ορυκτών καυσίμων, την ανεύρεση νέων κοιτασμάτων και κυρίως μη – συμβατικών ορυκτών καυσίμων αλλά και για τον έλεγχο των υποδομών μεγάλης κλίμακας (π.χ. διηπειρωτικοί αγωγοί φυσικού αερίου). Ένα ολόκληρο καπιταλιστικό σύμπλεγμα από κράτη, πετρελαϊκές εταιρίες, εταιρίες άνθρακα, αερίου και πυρηνικών, που συνδέεται οργανικά με το παρόν ενεργειακό μοντέλο των πετροχημικών βιομηχανιών, των αυτοκινητοβιομηχανιών, των διυλιστηρίων και της πολεμικής βιομηχανίας. Ένα σύμπλεγμα με τεράστια πολιτική και οικονομική ισχύ και με επενδυμένα κεφαλαία πολλών τρισεκατομμυρίων, του οποίου οι εσωτερικές αντιφάσεις, οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις εντός του, όχι μόνο έχουν εκτινάξει αλυσιδωτά την τιμή του πετρελαίου και λοιπών καυσίμων συμπαρασύροντας τις τιμές όλων των βασικών αγαθών προς τα πάνω αλλά απειλούν και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και τη φύση στον πλανήτη.
O ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός που διεξάγεται για τον διαμοιρασμό των σφαιρών επιρροής, των ενεργειακών δρόμων και την αναδιάταξη της γεωπολιτικής ισχύος, όπως δείχνει η ζοφερή πραγματικότητα με την ένοπλη σύρραξη ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία αλλά κι ευρύτερα τα αντικρουόμενα καπιταλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας, και της ΕΕ φέρνουν την ανθρωπότητα αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ προκαλούν επιπλέον ανατιμήσεις και πληθωρισμό τόσο στην ενέργεια, όσο και σε βασικά προϊόντα, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τις τσέπες όσων ήδη αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Οι μόνοι πραγματικά χαμένοι από αυτή την ενδοκυριαρχική αντιπαράθεση είναι οι λαοί τόσο της Ουκρανίας όσο και της Ρωσίας. Όλοι αυτοί που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, ούτε να κερδίσουν τίποτα από τη σύγκρουση των καπιταλιστικών κρατών και ενεργειακών μονοπολίων που πασχίζουν να προωθήσουν τα δικά τους κρατικά και καπιταλιστικά συμφέροντα έναντι των ανταγωνιστών τους.
Το ελληνικό κράτος από την πλευρά του έχοντας προσδεθεί από το τέλος του Β΄ΠΠ στον ευρωατλαντικό άξονα έχει διαλέξει πλευρά και ιδίως στην παρούσα συγκυρία έχει μπει με τα μπούνια στην ένοπλη αυτή αντιπαράθεση στέλνοντας πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, συμμετέχοντας στις διεθνείς δυτικές κυρώσεις εις βάρους της Ρωσίας, όντας έτοιμο να διαθέσει τις νατοϊκές βάσεις στην ελλαδική επικράτεια στη Δύση για πάσα πιθανή πολεμική ενέργεια.
Όλες κι όλοι εμείς οι από τα κάτω της κοινωνίας, όπου γης, δεν έχουμε κανένα συμφέρον να ταχθούμε υπέρ του ενός ή του άλλου καταπιεστή ή εκμεταλλευτή. Εξάλλου, οι παγκόσμιες οικονομικές ελίτ και άρχουσες τάξεις εκτός από τα μεταξύ τους αντικρουόμενα συμφέροντα έχουν και κάτι κοινό. Είναι εξίσου καταπιεστές κι εκμεταλλευτές των ανθρώπων που βρίσκονται στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας στις χώρες τους, καταπιέζουν κι εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους/ες, άνεργες/ους, μετανάστριες και μετανάστες, όλες κι όλους τους σύγχρονους προλετάριους που κινδυνεύουν να γίνουν κιμάς στα κανόνια των καπιταλιστών. Από τη μεριά μας, οφείλουμε να ταχθούμε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, αυτή της ταξικής και διεθνιστικής συμπαράταξης. Έχουμε ιστορικό χρέος να στήσουμε προλεταριακά, διεθνιστικά, αντιπολεμικά και αντιμιλιταριστικά αναχώματα κόντρα στις πολεμοκάπηλες κραυγές και πρακτικές του κράτους και του κεφαλαίου. Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός, αυτοί που καθημερινά εκμεταλλεύονται την εργασία μας, για να οικειοποιηθούν υπεραξία από την υπερεργασία μας, αυτοί στων οποίων τα εργασιακά κάτεργα χύνουμε τον ιδρώτα και το αίμα μας, αυτοί που μας εξοβελίζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, αυτοί για τους οποίους είμαστε μονάχα γρανάζια παραγωγής του δικού τους υπερκέρδους. Να μπλοκάρουμε κάθε περαιτέρω εμπλοκή του ελληνικού κράτους σε έναν πόλεμο αλλότριο προς τα ταξικά μας συμφέροντα. Ο καπιταλισμός, εξάλλου, το μόνο που μπορεί να μας εγγυηθεί είναι φτώχεια, πόλεμο, θάνατο και καταστροφή της φύσης. Να βάλουμε, λοιπόν, μπροστά τα ταξικά μας συμφέροντα αγωνιζόμενες κι αγωνιζόμενοι για την ανατροπή των καπιταλιστικών παραγωγικών και οικονομικών σχέσεων, για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, για έναν κόσμο χωρίς κράτη, αφεντικά, πατριαρχία, μιλιταρισμό, εθνικισμό αλλά με ισότητα, συναδέλφωση και αλληλεγγύη.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΝΑΤΟ-ΕΕ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΕΘΝΗ, ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ
ΕΛΥΘΕΡΙΑ – ΙΣΟΤΗΤΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
Προλέτ Accion: Ταξική δράση για την αντεπίθεση στον κόσμο των αφεντικών
και την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς / proletaccion@espiv.net
21. Τι συμβαίνει στην Ουκρανία από το 2014 και ποια τα πραγματικά αίτια του πολέμου;
Αντιπολεμική συγκέντρωση στην Αλεξανδρούπολη
Τα ξημερώματα της Πέμπτης 24/2/22 το Ρωσικό κράτος εισβάλει στρατιωτικά στην Ουκρανία ύστερα από διάγγελμα του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν. Λίγα 24ωρα πριν, η Ρωσία είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των περιοχών που αυτονομήθηκαν από την Ουκρανία, του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, με πρόφαση πως σκοπεύει να υπερασπιστεί τους ρωσσόφωνους κατοίκους των περιοχών αυτών από τις επιθετικές ενέργειες του ουκρανικού κράτους. Παρόλα αυτά, η στρατιωτική εισβολή των Ρώσων εκτείνεται στο σύνολο της χώρας.
Τι συμβαίνει στην Ουκρανία από το 2014 και ποια τα πραγματικά αίτια του πολέμου;
Από το 2014 το καθεστώς του Κιέβου αποτελεί το οπλισμένο χέρι του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στον ανταγωνισμό του με τη Ρωσία και στην προσπάθεια περικύκλωσής της. Στην ουσία γι αυτόν ακριβώς το σκοπό συγκροτήθηκε ως συστατικό στοιχείο των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της ΕΕ και των ΗΠΑ το 2014, με το φασιστικό πραξικόπημα του Μαϊντάν, και μια τέτοια πολιτική υλοποίησε τα επόμενα χρόνια προχωρώντας σε μαζικές εκκαθαρίσεις ρωσόφωνων πληθυσμών στην Α. Ουκρανία και επιχειρώντας να μπει στο ΝΑΤΟ. Και από την άλλη η Ρωσία, μια αδυσώπητη ιμπεριαλιστική μηχανή, που φιλοδοξεί εισβάλλοντας στην Ουκρανία και διευρύνοντας την ζώνη επιρροής της, να γίνει αυτό που ήταν ο ιστορικός της πρόγονος, η Τσαρική Ρωσία: παγκόσμια υπερδύναμη και μια απέραντη φυλακή των λαών. Tα οικονομικά επίδικα αυτής της σύγκρουσης επικεντρώνονται στο ζήτημα ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από την Ρωσία (βλέπε Νordstream 2) και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Ουκρανίας (η οποία αποτελεί σιτοβολώνα της Ευρώπης). Ενώ παράλληλα η γεωγραφική της θέση την καθιστά κομβικό γεωπολιτικό παράγοντα όσον αφορά την Μαύρη Θάλασσα και την θωράκιση της Ρωσίας από δυτικές εισβολές χρησιμοποιώντας την χώρα ως μια ουδέτερη “ζώνη” ασφαλείας.
Η κλιμακούμενη ένταση των εχθροπραξιών από πλευράς της Ρωσίας, η μεταφορά στρατιωτικών δυνάμεων και πολεμικού εξοπλισμού από δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή και τα έκτακτα και θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα που αναγγέλουν οι ίδιες χώρες, διαμορφώνουν σκηνικό γενικευμένου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, τα επόμενα επεισόδια του οποίου, έρχονται όλο και πιο κοντά χρονικά. Ένας πόλεμος που γίνεται για την κατάκτηση αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και σφαιρών επιρροής, ένα πόλεμος που είναι άδικος και από τις δύο πλευρές και καμιά έκβαση του δεν μπορεί να εκπληρώσει το δίκιο των λαών της περιοχής.
Η ελληνική αστική τάξη, προσδεμένη πλήρως στο άρμα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, έχει ενεργό ρόλο στην αντιπαράθεση των δύο πόλων. Επιδιώκει να αναδειχθεί ηγέτιδα δύναμη της συμμαχίας στα Βαλκάνια έχοντας μετατρέψει τον ελλαδικό χώρο σε μια απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση. Αλεξανδρούπολη, Άραξος, Σκύρος, Λάρισα, Βόλος, Σούδα, Ανδραβίδα είναι λίγα από τα σημεία που το ελληνικό κράτος φιλοξενεί ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα, ενώ στην τρέχουσα πολεμική σύγκρουση συμμετέχει, εκτός των κυρώσεων, με φορτία πολεμικού υλικού που έφτασαν στην Πολωνία, μεταφέροντας πυρομαχικά, τυφέκια τύπου Καλάσνικοφ και εκτοξευτές, ενώ είναι υπό συζήτηση και η αποστολή επανδρωμένων πολεμικών αεροσκαφών. Η ενεργή συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε έναν ακόμα πόλεμο, όπως συνέβη με την εμπλοκή του στον πόλεμο στη Συρία μέσω της βάσης στην Σούδα, με την πρόσφατη αποστολή δυνάμεων στην Σαουδική Αραβία αλλά και με την συμφωνία για στήριξη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης της Γαλλίας στις χώρες του Σαχέλ, σημαίνει συνενοχή στο αιματοκύλισμα των λαών για τα γεωπολιτικά «παιχνίδια» των σύγχρονων αυτοκρατοριών και τα συμφέροντα των ντόπιων καπιταλιστών αλλά και ξένων μονοπωλίων κάτι που μεταφράζεται στην μετατροπή των περιοχών μας σε στόχο. Για την πόλη της Αλεξανδρούπολης, βλέπουμε πλεόν να διαψεύδεται στην πράξη το αφηγήμα για την δήθεν ασφάλεια που θα εξασφάλιζε στην περιοχή η μόνιμη παρουσία της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ. Η δημιουργία βάσης, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για την μεταφορά νατοϊκών στρατευμάτων, η αγορά των λιμανιών της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης από κοινοπραξίες που συμμετέχουν κεφάλαια από τις ΗΠΑ, η δημιουργία εγκαταστάσεων αποθήκευσης υγροποιημένου φυσικού αερίου lng και η συνεχώς αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση, μετατρέπει την πόλη σε σημαντικό στόχο, φέρνει την βαρβαρότητα του πολέμου ακόμα πιο κοντά στους κατοίκους της.
Δεν ήταν μόνο οι περιβόητες δηλώσεις που έθεταν το δίλημμα “συντάξεις ή πολεμικά αεροπλάνα”. Δεν ήταν μόνο η αύξηση της στρατιωτικής θητείας, οι χιλιάδες προσλήψεις στρατιωτικών την ίδια στιγμή που νοσοκομεία και σχολεία παραμένουν υποστελεχωμένα. Με την αύξηση της τιμής της ενέργειας, πολλών προϊόντων πρώτης ανάγκης αλλά και γενικά του κόστους ζωής να βρίσκεται ήδη στα ύψη πριν τον πόλεμο, οι νέες απότομες αυξήσεις ήρθαν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα σε εκατομμύρια ανθρώπους, την ίδια στιγμή που το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο τρίβει τα χέρια του για την στροφή της Ελλάδας και της ΕΕ στο πανάκριβο αμερικάνικο lng. Η φτώχεια, η όξυνση των ανισοτήτων, ο μιλιταρισμός, η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ/ ΕΕ αποτελούν στρατηγική επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου που μας προορίζει για φτηνό εργατικό δυναμικό σε καιρούς ειρήνης και σε “κρέας για κανόνια” σε περίπτωση που χρειαστεί.
Απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε, πρέπει να κατανοήσουμε πως οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε και ο εχθρός μας, βρίσκεται στη δική μας γωνιά του πλανήτη, είναι μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην Ε.Ε., μέσα στο ΝΑΤΟ.
Μπλόκο στη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στην μετατροπή τη χώρας σε μια απέραντη αμερικανονατϊκή βάση και κόμβο μεταφοράς ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην ανατολική Ευρώπη, στις μπίζνες που στήνει το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο για την μεταφορά αμερικάνικου υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG.
Μπλόκο στη συμμετοχή στους πολεμοκάπηλους άξονες με Ισραήλ και Αίγυπτο και στις πολεμικές συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Σαχέλ και στη Σαουδική Αραβία, στην αποστολή πολεμικού υλικού ή και δυνάμεων στην Ουκρανία.
Η ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΩΝ
ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ/ ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΜΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 12.00 ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ (ΑΚΑΔΗΜΙΑ)
Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη) | Πέλοτο, στο δρόμο για την αναρχία και τον κομμουνισμό (Ξάνθη-Αλεξανδρούπολη) | αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” (Πάτρα) | Ταξική Αντεπίθεση, ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών (Αθήνα, Θεσσαλονίκη)
22. Ενάντια στον πόλεμό τους και ενάντια στην ειρήνη τους
Κάτω από τη μύτη μας οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί συγκεντρώνονται στην Ουκρανία, μη γελιέστε, ετοιμάζονται για άλλη μια φορά, για μια γενικευμένη σφαγή. Ο βρετανικός στρατός αναπτύσσει ήδη στρατεύματα και όπλα “υψηλής τεχνολογίας”, συμπεριλαμβανομένων πυραυλικών συστημάτων που θα εγκατασταθούν κατά μήκος της ουκρανικής ακτής. Ο ρωσικός στρατός συγκεντρώνει ομοίως χιλιάδες στρατιώτες κατά μήκος των συνόρων, προετοιμαζόμενος για ολοκληρωτικό πόλεμο.
Η Ουκρανία έχει “στρατηγικό” ενδιαφέρον στην τρέχουσα ενεργειακή κρίση που κατακλύζει την Ευρώπη. Μια ομάδα ολιγαρχών θέλει να τοποθετήσει έναν νέο αγωγό που θα μεταφέρει καύσιμα που δηλητηριάζουν τον κόσμο από τη Ρωσία στη Δύση. Μια άλλη ομάδα θέλει να ματαιώσει αυτές τις προσπάθειες για να επωφεληθεί η δική της εθνική αστική τάξη. Επιπλέον, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο θέλουν να εντάξουν την Ουκρανία στο “ΝΑΤΟ”, το γκανγκστερικό-ιμπεριαλιστικό τους διεθνές μόρφωμα που ονειρεύεται μόνο ατελείωτο πόλεμο και λεηλασία, ειδικά τώρα που το Αφγανιστάν έχει λεηλατηθεί για όλη του την αξία, τόσο από τα ορυκτά καύσιμα όσο και από το όπιο του (το οποίο συνεχίζει να κατακλύζει τις δυτικές πόλεις, τα λάφυρα του πολέμου!). Η Ρωσία έχει επίσης βάναυσες ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, ο μόνος τρόπος για να διαιωνιστεί η αηδιαστική κυβέρνησή τους από τιποτένιους δυνάστες, κλέφτες και δολοφόνους είναι να αναδιατυπώσει την ταξική ένταση στη ρωσική κοινωνία σε μια εθνικιστική σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και της “Δύσης”.
Κατά συνέπεια, αυτό παρέχει εξαιρετική κάλυψη για τη χορηγία τους σε πραγματική κρατική τρομοκρατία, αντί για τα γελοία καραγκιοζιλίκια στα οποία εστιάζουν τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης, για την παροχή βοήθειας σε κάθε επίπεδο στα γκρίζα γραφειοκρατικά ανδρείκελα, όλα βασικά ανταλλάξιμα, που διοικούν τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, πλουτίζοντας τους εαυτούς τους και όσους μπορούν να τους δωροδοκήσουν, ενώ χρησιμοποιούν την αστυνομία τους για να πατάξουν κάθε σημάδι θαρραλέας αναταραχής.
Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις όπου οι δυνάμεις αυτές ευθυγραμμίζονται, ιδίως όσον αφορά το φασιστικό ανθρωπάκι της Τουρκίας, τον Ερντογάν. Ολοένα και περισσότερο οι μαφίες του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας μπορούν να κάτσουν στο τραπέζι για να διευκολύνουν τον Ερντογάν στο τεμαχισμό της Αρμενίας, σε συντονισμό με τον εντολοδόχο του στις αρχές του Αζερμπαϊτζάν. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι είναι επίσης όλο και περισσότερο σε συμφωνία για τα δικαιώματα του τουρκικού στρατού να εισβάλει και να υποτάξει τα εδάφη της Βόρειας Συρίας, γνωστά ως “Rojava”. Αυτή η φιλοδοξία συνεπάγεται ιδιαίτερα αυτό που μπορεί να αποκληθεί μόνο ως “γενοκτονία”. Δεν θα πρέπει να φανταζόμαστε ότι μια πηγή “λύσης” στο αλληλοφάγωμα του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας με όπλα υψηλής ισχύος, μπορεί να μην επιτευχθεί μέσω της διαμεσολάβησης του Ερντογάν, επιβεβαιώνοντας τη συνολική συμμαχία των κατεστημένων δυνάμεων και των γκάνγκστερ-καπιταλιστών τουλάχιστον στο “σύστημα ή να ‘εξισορροπώντας’ ο ένας την εξουσία του άλλου.
Οι αρχές κάθε χώρας που εμπλέκονται σε αυτό την υποβόσκουσα δυναμική μαζική σφαγή είναι εξίσου εύθραυστες. Όλες τσακώνονται γύρω από ένα τραπέζι για να μοιράσουν τα λάφυρα του κόσμου για να εξασφαλίσουν ή να διατηρήσουν τον πλούτο και την εξουσία τους, που είναι συνώνυμο της δολοφονικής εκμετάλλευσης, τόσο της ζωντανής γης όσο και της πλέμπας και των αποκλεισμένων της, “στο εσωτερικό” και μέσω των ιμπεριαλιστικών τους εγχειρημάτων. Καμία από αυτές τις παγκόσμιες δυνάμεις δεν προσποιείται καν πλέον ότι έχει μια ιδεολογία που να το δικαιολογεί αυτό. Χωρίς τον “κομμουνισμό” ή τη “δημοκρατία” ως προσχηματικές δικαιολογίες για τη βαρβαρότητά τους, το ΝΑΤΟ και η Ρωσία προχωρούν με αδηφάγα όρεξη για έλεγχο και υποδούλωση και ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ, ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΤΟΥΣ ΟΠΛΑ, ΟΧΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΑΛΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ, των ανθρώπων που είναι κολλημένοι κάτω από υπό την κυριαρχία αυτών των ανταγωνιστικών καρτέλ! Οι αξιολύπητοι δειλοί που διοικούν αυτές τις χώρες θέλουν να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου για να μας τρομοκρατήσουν και να μας κάνουν να υπακούσουμε, και τελικά, αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως είναι, να μας βάλουν στη μηχανή του κιμά ενός άλλου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
ΑΛΛΆ ΞΈΡΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΏΣ ΠΟΙΟΙ ΕΊΝΑΙ ΥΠΕΎΘΥΝΟΙ. Οι στρατιωτικοί εργολάβοι, τα στρατόπεδα, οι τράπεζες, οι βάσεις, οι κατασκευαστές όπλων και οι σάπιοι “δημοκρατικοί μας εκπρόσωποι”. Αν θέλουμε να βάλουμε έστω και ένα οδόφραγμα στην προέλασή τους στον αιματηρό δρόμο που έχουμε ξεκινήσει, τότε πρέπει να κάνουμε τον πόλεμο δαπανηρό για εκείνους που σε όλη την ιστορία έχουν οργανώσει ατιμώρητα τον θάνατο και την καταστροφή, υποκλινόμενοι ακόμη και για ένα μετάλλιο από τη βασίλισσα στην εντελώς μπανάλ περίπτωση του Μπλερ, για τις προσπάθειές τους. Οι σύντροφοι διεθνώς μας παρουσίασαν πρόσφατα ευγενή παραδείγματα άμεσης δράσης για να επιτεθούν στις δολοφονικές ικανότητες των ευρωπαϊκών κρατών.
Μια πρόσφατη ανακοίνωση από τη Γερμανία αναφέρει:
“Ο πόλεμος γίνεται αποδεκτός με ένα ανασήκωμα των ώμων, ως μια ρεαλιστική επιλογή. Μερικές φορές φαίνεται ότι όλες αυτές οι στρατιωτικές επιχειρήσεις “χωρίς εναλλακτική λύση” μας έχουν αποκοιμίσει. Μερικές φορές. Ενθαρρυμένοι από την επίθεση στην εταιρεία όπλων OHB στη Βρέμη τον Νοέμβριο, αποφασίσαμε να πολεμήσουμε τον πόλεμο εδώ. Γι’ αυτό νωρίς το πρωί της 7ης Δεκεμβρίου βάλαμε φωτιά σε έναν στόλο στρατιωτικών οχημάτων στην περιοχή Neustadt της Βρέμης – στο πάρκινγκ της εταιρείας MAN, η οποία επωφελείται από τον πόλεμο.
Όπως λέει και το παλιό σύνθημα: ό,τι καίγεται στη Γερμανία δεν μπορεί να προκαλέσει ζημιά αλλού”.
Έξι μήνες νωρίτερα στη Σουηδία:
“Βάλαμε φωτιά σε τρία μεγάλα ρυμουλκούμενα της βρετανο-ολλανδικής εταιρείας Shell στο βενζινάδικο της εταιρείας στο Λουντ (Σουηδία) τη νύχτα της 27ης Αυγούστου. Ο λόγος για να πάρουμε τη Shell ως στόχο επίθεσης ήταν η συμμετοχή της Shell στην κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 ως επενδυτής. Η δράση αυτή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Διεθνούς Εβδομάδας Αλληλεγγύης με τους Αναρχικούς Κρατούμενους (23-30 Αυγούστου).Το Nord Stream 2 ανήκει στη ρωσική κρατική εταιρεία Gazprom και αποτελεί στρατηγικό έργο του καθεστώτος Πούτιν. Αυτός ο αγωγός φυσικού αερίου θα γίνει ένα σοβαρό όπλο στα χέρια της δικτατορίας. Παρ’ όλα αυτά, η Shell και αρκετές ακόμη δυτικές εταιρείες βοηθούν οικονομικά το ρωσικό κράτος…”.
Και τέλος από την Ελβετία πριν από μερικά χρόνια:
” Σαν μια μαύρη ίνα διατρέχει την ιστορία – η επαναστατική βία ενάντια στην κυριαρχία σε όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις. Παρά όλες τις προσπάθειες ενσωμάτωσης, όλες τις καταπιέσεις, όλη τη φαινομενική απελπισία και σύγχυση, το πάθος της ελευθερίας συνεχίζει να φλέγεται και σήμερα.” Τη νύχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή 17.12.2018, η φωτιά αυτή ξεχύθηκε σε δύο οχήματα: Πρώτον, ένα αυτοκίνητο της Siemens. Μέσα από την ιστορία της – της ενεργού συμμετοχής στον ναζισμό, της κατασκευής πολεμικού εξοπλισμού και εξοπλισμού ελέγχου και της ανάπτυξης των λεγόμενων “έξυπνων” τεχνολογιών – η εταιρεία αυτή έχει επανειλημμένα γίνει στόχος των εξεγερμένων. Σε αυτό το πλαίσιο, η τεχνολογική πρόοδος κάθε άλλο παρά μια ουδέτερη διαδικασία είναι, είναι μόνο το επόμενο στάδιο στην ιστορία της καπιταλιστικής απαλλοτρίωσης. Από την άλλη πλευρά, ένα φορτηγό διανομής της κατασκευαστικής εταιρείας Implenia, η οποία κερδίζει τα χρήματά της από την κατασκευή των σημερινών φυλακών, στρατοπέδων και ναών καταστολής.
Ας χαθεί αυτός ο παλιός κόσμος!
Ζήτω η αναρχία!”
Βλέπουμε ότι με την επίθεση στα πλοκάμια αυτών των φαινομενικά αφηρημένων και υπερεθνικών τεράτων, μπορεί να δημιουργηθεί ένας πολύμορφος κίνδυνος για τους πολεμοκάπηλους που μας κυβερνούν και μας εκμεταλλεύονται. Τα παραδείγματα έχουν ήδη γραφτεί σε δεκαετίες αγώνα ενάντια στα σχέδια και τα πρόσωπά τους, οι μέθοδοι είναι εύκολο να εφαρμοστούν στην πράξη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΌΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΎ ΑΓΏΝΑ ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΈΜΟΥΣ ΤΟΥ. Οι ηλίθιες σαχλαμάρες του “Stop the War” έχουν ήδη κάνει την “ειρήνη” τους με μια κατάσταση αέναου πολέμου. ΚΑΜΙΑ από αυτές τις ακτιβιστικές ομάδες, τους μεγάλους συνασπισμούς, τις “καμπάνιες” για ένα και μόνο θέμα, δεν έχει κανένα συμφέρον να δώσει στον ταξικό εχθρό κάποια άμεση συνέπεια για τον αυτοκρατορικό τυχοδιωκτισμό του, και ως εκ τούτου, πρέπει να καταλάβουμε ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟ “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ” ΣΤΑΜΑΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Με το covid-19(84) να αρχίζει να ξεπερνά τη χρήση του ως “κρίση έκτακτης ανάγκης” για να μας αναγκάσει σε υπακοή, αποκαλύπτεται ένα νέο σύνορο για να στηρίξει τη μακρόχρονη νομιμότητα των ηγετών μας και των ολιγαρχών που εκπροσωπούν.
Όλοι μπορούν να ενωθούν κατά της “Ρωσίας”, ελπίζεται ίσως ακόμη και οι αναρχικοί. Και όταν οι “παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, όπως αποκαλούνταν πάντα κατ’ ευφημισμόν οι βιασμοί, τα βασανιστήρια και η καταστροφή που προκάλεσε ο τελευταίος εικοσαετής πόλεμος στο Αφγανιστάν, θα φουντώσουν τη δίκαιη αγανάκτηση της φιλελεύθερης συνείδησης, θα είναι ήδη πολύ αργά.
Αυτή η σάπια τάξη πραγμάτων, αυτή η φυλακή ανοικτού τύπου που ονομάζεται “Ηνωμένο Βασίλειο” έχει ξεμείνει από δικαιολογίες για τον εαυτό της – δεν πιστεύει ακριβώς σε τίποτα, αφήνοντας μόνο την παγκόσμια απληστία. Ενώ οι καλοί πολίτες υπεκφεύγουν και κυλούν τις ειδήσεις τους, μια άβυσσος νέων φρικαλεοτήτων, που δημιουργήθηκαν από τη δική μας παθητικότητα, αρχίζει να γίνεται ορατή. ΑΝΤΊΘΕΤΑ, ΈΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΙΔΈΑ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ, ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΆΘΟΥΣ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΞΕΤΥΛΊΞΕΙ ΤΑ ΣΧΈΔΙΆ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΟΠΟΊΑ ΕΊΝΑΙ ΉΔΗ ΓΡΑΜΜΈΝΑ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΈΝΗ ΓΗ, ΈΝΑΝ ΟΥΡΑΝΌ ΣΚΟΤΕΙΝΌ ΑΠΌ ΑΡΠΑΚΤΙΚΆ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΩΉ ΠΟΥ ΑΦΉΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΈΛΕΟΣ ΤΩΝ ΔΕΙΛΏΝ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΎΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΎΣ ΤΟΥΣ ΑΦΈΝΤΕΣ ΜΑΣ, ΜΙΑ ΖΩΉ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΈΠΟΥΜΕ, ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΉ ΜΑΣ ΑΔΡΆΝΕΙΑ, ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΗΘΕΊ ΣΤΑ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΈΝΑ ΕΡΓΑΣΤΉΡΙΑ ΕΛΈΓΧΟΥ ΤΟΥΣ.
Με αφίσες, γκράφιτι, αντιπληροφόρηση και όλες τις επαναστατικές τεχνικές των άμεσων ενεργειών, ας φέρουμε τους πολέμους τους στο σπίτι! Με ευέλικτη, αιχμηρή ανάλυση που καταγγέλλει τον εχθρό εκεί που κρύβεται, δομές και πρόσωπα σε κοινή θέα, και σε μικρές, άτυπα οργανωμένες ομάδες που βασίζονται στη συγγένεια, ας πολεμήσουμε τις μηχανές θανάτου του ΝΑΤΟ/Ρωσίας!
23. Κανένα έθνος δεν μας ενώνει με τους εκμεταλλευτές μας. Κανένα σύνορο δεν μας χωρίζει από τις καταπιεσμένες
Εδώ και λίγες εβδομάδες συντελείται ένοπλη επίθεση του απολυταρχικού ρωσικού κράτους στον ουκρανικό χώρο με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, ανυπολόγιστες καταστροφές και μεγάλο κύμα προσφύγων που φεύγει από την περιοχή προς γειτονικά κράτη. Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε τα κροκοδείλια δάκρυα των δυτικών κρατών που με κάθε ευκαιρία τονίζουν την υποτιθέμενη αλληλεγγύη τους στον ουκρανικό λαό, έχοντας φυσικά τις δικές τους βλέψεις για το ουκρανικό κράτος. Δεν είναι άλλωστε μακριά ο Φλεβάρης του 2014, τότε που μια μαζική πολύμηνη κινητοποίηση χιλιάδων Ουκρανών πολιτών, υποκινούμενη από τη Δύση, ζητώντας την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε., εξελίχθηκε σε πραξικόπημα, που ανέτρεψε τον εκλεγμένο φιλορώσο πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς και έφερε στην εξουσία εθνικιστικές οργανώσεις (όπως οι φασίστες του «Δυτικού Τομέα» και της «Ταξιαρχίας Αζόφ»), με σκοπό να κοπούν οριστικά οι δεσμοί του ουκρανικού κράτους με τη Ρωσία.
Από τότε, με τη στήριξη της Δύσης, οι εθνικιστές εξαπέλυσαν πογκρόμ δολοφονιών και διώξεων εναντίον συνδικαλιστών και αντιφασιστριών, απαγορεύτηκε σε όλη την ουκρανική επικράτεια η χρήση της ρωσικής γλώσσας και κάθε άλλης πέραν της ουκρανικής, καθώς και τα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα. Ακόμα και στρατόπεδα προσανατολισμένα στη μετατροπή παιδιών σε στρατιώτες με ναζιστική ιδεολογία έχουν δημιουργηθεί στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια με κρατική χρηματοδότηση υπό τη διαχείριση νεοναζιστικών οργανώσεων, που διαθέτουν μάλιστα και ένοπλα τάγματα που συμμετέχουν στον τακτικό στρατό της Ουκρανίας.
Όπως τότε που τα δυτικά Μ.Μ.Ε. αναφέρονταν στον ουκρανικό εμφύλιο ως «σύγκρουση» μεταξύ δυνάμεων της τάξης και «αποσχιστών», έτσι και τώρα οι θηριωδίες του ρωσικού κράτους παρουσιάζονται με ιδιαίτερη ευαισθησία την ίδια στιγμή που αποσιωπάται η εμπλοκή των δυτικών δυνάμεων στην εμπόλεμη συνθήκη. Αφήνουν, λοιπόν, να εννοηθεί πώς ο πόλεμος αυτός δεν είναι παρά απόφαση ενός «παρανοϊκού προέδρου» προσωποποιώντας και ψυχολογιοποιώντας τις αιτίες του πολέμου και παραβλέποντας σκόπιμα πως για τον έλεγχο της Ουκρανίας έχουν διεξαχθεί τα τελευταία 170 χρόνια μεγάλοι πόλεμοι μεταξύ Δύσης και Ρωσίας (1853-56, 1918-21, 1941-44) με εκατομμύρια νεκρούς για λόγους που αφορούν τόσο τη σημαντική γεωστρατηγικά θέση της όσο και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της που προσελκύουν το ενδιαφέρον του μεγάλου κεφαλαίου. Η χρόνια εμπλοκή της Δύσης στο εσωτερικό της Ουκρανίας, ο ένοπλος πόλεμος που κήρυξε τώρα το ρωσικό κράτος και παράλληλα οι στενές σχέσεις της Κίνας με τη Ρωσία κάνουν φανερό πως οι ισχυροί αυτού του κόσμου ξαναμοιράζουν τα κέρδη τους, αυτή τη φορά στο ουκρανικό έδαφος.
Σε ασφυκτικό κλοιό βρίσκονται και οι κάτοικοι του ρωσικού κράτους που ζώντας σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είναι αντιμέτωποι χρόνια τώρα με λογοκρισία, διώξεις και απολυταρχισμό όσο οι ταξικές ανισότητες και στις δύο χώρες αυξάνονται οδηγώντας σε περαιτέρω φτωχοποίηση τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Έτσι, δεν είναι λίγοι οι Ρώσοι που αυτή τη στιγμή διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία και υπομένουν τη σκληρή καταστολή του ρωσικού καθεστώτος.
Αμέτοχο στον πόλεμο δεν είναι το ελληνικό κράτος που με περίσσιο γόητρο έστειλε στρατιωτικό εξοπλισμό. Μιλά μάλιστα για αλληλεγγύη σε πρόσφυγες από την Ουκρανία την ίδια στιγμή που η Ευρώπη Φρούριο με κύριο διαχειριστή το ελληνικό κράτος αναλαμβάνει τη δολοφονία χιλιάδων μεταναστριών από την Ανατολή, με το Αιγαίο να ξεβράζει καθημερινά πτώματα στις ελληνικές ακτές, ενώ τα pushbacks και οι απαγωγές έχουν γίνει κανονικότητα στα ελληνικά νησιά. Ο διαχωρισμός μεταξύ καλών και κακών προσφύγων (με κριτήριο την ευρωπαϊκή ταυτότητα, τον πολιτισμό, το θρήσκευμα) αποτελεί μια ακόμα προσπάθεια διαίρεσης των καταπιεσμένων και συσκότισης της πραγματικότητας: πως τα σπασμένα σε κάθε διακρατικό πόλεμο πληρώνουν οι καταπιεσμένες, οι φτωχοί, οι από τα κάτω.
Παράλληλα, ο διαχωρισμός αυτός αποτελεί μια υπενθύμιση του πολιτισμικού ρατσισμού με τη διάχυση της αντίληψης περί ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού. Έτσι εκπρόσωποι των δυτικών κρατών δεν διστάζουν να μιλούν ανοιχτά για τα κριτήρια του λευκού δέρματος και του θρησκεύματος ως εκείνα που προϋποθέτουν τη δυτική αλληλεγγύη. Ο διακρατικός αυτός πόλεμος αποτελεί μεταξύ άλλων έναν πόλεμο πολιτισμικό μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με τα κράτη να προχωρούν σε ενέργειες λογοκρισίας με την απαγόρευση της ρωσικής τέχνης, το κλείσιμο των ρωσικών μέσων ενημέρωσης στην Ευρώπη, την εκδίωξη Ρώσων φοιτητών από τα Πανεπιστήμια και αθλητών από τις διοργανώσεις και την υιοθέτηση μιας συνολικής ρατσιστικής πολιτικής σε βάρος των Ρώσων υπηκόων.
Τα κράτη και οι πολιτικοί διαχειριστές τους ζητούν για άλλη μια φορά εθνική ομοψυχία και ενότητα. Από το ουκρανικό κράτος που ζητά από τους κατοίκους να παραμείνουν στην Ουκρανία και να πολεμήσουν μέχρι τέλους, έως το ρωσικό που οδηγεί με τη βία τους στρατιώτες στον πόλεμο, τα κράτη ζητούν να στρέψουμε τα όπλα απέναντι στους φτωχούς και τις καταπιεσμένες των άλλων κρατών και να δώσουμε τη ζωή μας για κρατικά και οικονομικά συμφέροντα. Και όλα αυτά στο όνομα του έθνους, στη μεγάλη αγκαλιά του οποίου θα χωρέσουν τελικά όλες οι σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης, καθώς μπροστά στο φαντασιακό εθνικό συνανήκειν οι οποιεσδήποτε ταξικές/κοινωνικές/έμφυλες διαφορές μοιάζουν ασήμαντες.
Δύο χρόνια μετά την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης με πολεμικά διαγγέλματα ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό και τη στρατιωτικοποίηση κάθε πτυχής της ζωής μας, ο πόλεμος γίνεται ορατός με το πέρασμα από τη μία «κρίση» στην άλλη. Από την πολεμική ρητορική (ο ιός ως εθνικός εχθρός, τα εμβόλια ως όπλα) μέχρι την παρουσία του στρατού στα εμβολιαστικά κέντρα και τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας με μέτρα που επιβάλλονταν «για το καλό μας» το κράτος μας εκπαιδεύει δύο χρόνια τώρα να λειτουργούμε ως πειθαρχημένοι πολίτες, χρήσιμοι για κράτος και καπιταλισμό μόνο όταν παράγουμε ή καταναλώνουμε. Από τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και την «οικονομική κρίση», στην «υγειονομική κρίση» και τα λοκντάουν, την κλιματική «κρίση» και τώρα την «κρίση» των διακρατικών σχέσεων, είναι πλέον φανερό πως οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και οι «κρίσεις» που επικαλούνται τα κράτη δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα αλλά αποτελούν τον ίδιο τον τρόπο διακυβέρνησης. Η εμφάνιση τους ως προσωρινή συνθήκη αποκρύπτει πως σε κάθε έκτακτη ανάγκη, στο όνομα της οποίας οφείλουμε να προτάξουμε το εθνικό καλό, συντελείται στις πλάτες μας μια συνολική κρατική και καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
Συγχρόνως, ο πόλεμος στο ουκρανικό έδαφος έχει οξύνει την εθνικιστική ρητορική απέναντι στον αιώνιο εθνικό εχθρό της Ελλάδας, τη γειτονική Τουρκία, με τα ελληνικά μέσα να αναπαράγουν αδιάκοπα τους παραλληλισμούς μεταξύ ρωσικού και τουρκικού καθεστώτος, προκειμένου να εγείρουν τον αντιτουρκισμό των Ελλήνων υπηκόων.
Γνωρίζουμε καλά πως δεν ζήσαμε ποτέ μια περίοδο ειρήνης. Ο ταξικός/κοινωνικός πόλεμος μαίνεται καθημερινά. Ο εχθρός μας βρίσκεται εδώ, στην αιματοβαμμένη εθνική ενότητα που χτίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε εργασιακά κάτεργα, στην ιερότητα των οικογενειακών δεσμών και στην τιμή της αρρενωπότητας, σε επιχειρήσεις σκούπα όσων περισσεύουν και σε καταστολή όλων όσων αμφισβητούν την «κανονικότητα» του έθνους. Ενάντια σε κάθε εθνική ιδέα, σε κάθε κράτος, μικρό και μεγάλο, ενάντια σε ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, να αντεπιτεθούμε στους καταπιεστές μας και να υπερασπιστούμε τα κοινά κοινωνικά και ταξικά μας συμφέροντα.
Αλληλεγγύη στους αρνητές στράτευσης που αρνούνται να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για τα κέρδη κρατών και κεφαλαίου
Αλληλεγγύη σε όλες/ους τις κατατρεγμένες/ους, προσφύγισσες/ες και μετανάστριες/ες
Ειρήνη ανάμεσα στους καταπιεσμένους/ες όλου του κόσμου- Αντεθνικός/αντικρατικός και ταξικός πόλεμος για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και εξουσία.
24. Πόλεμος και Ειρήνη – Πάντα ηττημένοι ΕΚΧ Σχολείο
Τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου ξεκινούν να ηχούν οι πρώτες εκκωφαντικές σειρήνες διακρατικού πολέμου στην Ουκρανία. Τα υπεράριθμα ρωσικά στρατεύματα, μετά από εντολή του προέδρου του ρωσικού κράτους Βλάντιμιρ Πούτιν, πραγματοποιούν τριπλή εισβολή από Βορρά, Ανατολή και Νότο στο Ουκρανικό έδαφος, βομβαρδίζοντας ανειλεώς συγκοινωνιακές και τηλεπικοινωνιακές δομές, συνεχίζοντας το έργο του Ρωσικού κράτους που είχε ξεκινήσει από το 2014 με την προσάρτηση της Κριμαίας. Ενώ ο Ουκρανικός άμαχος πληθυσμός χάνει κάθε ελπίδα για το μέλλον του, αδυνατώντας ακόμα και να ονειρευτεί την επιβίωσή του στο παρόν, ο υπόλοιπος κόσμος, σε μία αμήχανη προσπάθεια να διαχειριστεί την ποδοσφαιρικού τύπου αναμετάδοση των γεγονότων από το πολεμικό μέτωπο που παρέχουν όλα τα καθεστωτικά δυτικά ειδησεογραφικά πρακτορεία, προσπαθεί να διαλέξει τον νικητή που του ταιριάζει αδυνατώντας να κοιτάξει στον καθρέφτη του για να δει τον πραγματικό ηττημένο. Καθώς εντέλει, κανένας εθνοκρατικός, επεκτατικός πόλεμος δεν προσφέρει κάτι στην κοινωνική βάση, παρά μόνο νεκρούς, κατεστραμμένο βιος, προσφυγιά και χρέη.
Έχοντας ως βασικό πρόσχημα την “αποναζιστικοποίηση της περιοχής”, το εισβάλλον ρωσικό κράτος προσπαθεί να συγκινήσει κάθε αντιφασίστα έτσι ώστε να μπορέσει να δικαιολογήσει τη δολοφονική εισβολή, τους βομβαρδισμούς σε λιμάνια, αεροδρόμια και εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η αναγνώριση της ανεξαρτησίας των Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουχάνσκ και του Ντόνεσκ, όντας μία καλά δοκιμασμένη τεχνική από το Ρωσικό κράτος ήδη από την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, ήταν η πρώτη κίνηση του Ρωσικού κράτους για να θέσει σε θέσεις εισβολής τον Ρωσικό στρατό. Οι εν λόγω περιοχές αποτέλεσαν, από τις πρώτες στιγμές της εισβολής, προτεκτοράτο του Ρωσικού Κράτους και φυσικά μία πανίσχυρη στρατιωτική δίοδο για τα ρωσικά στρατεύματα, που θα μπορούσαν πλέον να ξεκινήσουν την αποτρόπαια επίθεση στην Ουκρανία και από τα Ανατολικά. Έτσι κι έγινε. Από τον βορρά, στις πόλεις Λουτσκ, Τσερνίχιβ, Σούμι και Χάρκοβο, από την ανατολή στις πόλεις Ιζιούμ και Βολνοβάκα και από τον νότο στις πόλεις Χερσώνα, Μελιτόπολη, Μπερντιάνσκ και Μαριούπολη, τα ρωσικά στρατεύματα πραγματώνουν την καλά σχεδιασμένη επιχείρηση της “πολιορκίας και λιμοκτονίας” της Ουκρανικής χώρας, αφήνοντας μονάχα τα δυτικά σύνορα ως δρόμο διαφυγής για άμαχο πληθυσμό, δημιουργώντας μία ασφυκτική προσφυγική ροή. Όσο, λοιπόν, οι ρωσικές μπότες επελαύνουν εντός του Ουκρανικού εδάφους, ο εντολέας αυτού του πολέμου, Βλάντιμιρ Πούτιν, προσπαθεί να “νομιμοποιήσει” την διαταγή του στα αυτιά του κάθε αντιναζιστή και αντιφασίστα, αναφερόμενος στην προσάρτηση του Λουχάνσκ και Ντόνεσκ ως “αντιφασιστική εξέγερση”, μιας και ρωσόφωνες μερίδες αυτονομιστών ανέπτυξαν έντονη στρατιωτική δράση, βοηθώντας την ρωσική εισβολή, ενώ ο ίδιος χρησιμοποιεί την ρώσικη εταιρεία μισθοφόρων Wagner Group, απαρτιζόμενη από νεοναζί, για να φέρει εις πέρας τις ειδεχθείς πολεμικές του επιδιώξεις. Εντούτις, το ρωσικό κράτος συνεχίζει την αυταρχική, στα όρια της φασιστικής, πολιτική του και στο εσωτερικό του, λογοκρίνοντας ό,τι προβάλλει αντίσταση ή αντίρρηση,
καταστέλλοντας και συλλαμβάνοντας χιλιάδες αγωνιστές που ορθώνουν αντιπολεμικό ανάστημα, απάγοντας δημοσιογράφους και φυλακίζοντας πολιτικούς αντιπάλους που διαφωνούν με την κυβερνητική γραμμή. Παράλληλα, με την ανοχή του ρωσικού κράτους, οι ρώσοι φασίστες στο δρόμο, έχουν πετύχει τραγικές επιδόσεις μαύρης τρομοκρατίας, με τελετουργικούς αποκεφαλισμούς μεταναστών, δολοφονίες συνδικαλιστών, κοινωνικών ακτιβιστών, αναρχικών και ακροαριστερών αντιφασιστών, ενώ σκληρά ναζιστικά μικρο-κόμματα, που «φιλοξένησαν» το 2015 στην Πετρούπολη τη διεθνή σύνοδο των ευρωπαίων Ναζί, έχουν σήμερα βρει καταφύγιο μέσα στο κόμμα του Πούτιν. Όσο, λοιπόν, τα ρωσικά στρατεύματα επιδίδονται σε ένα από τα πιο καλά οργανωμένα εγκλήματα πολέμου στην παγκόσμια ιστορία, ο πανίσχυρος Ρώσος πρόεδρος, που συγκεντρώνει όλη την εξουσία επί του ρωσικού κράτους στα βαμμένα με αίμα χέρια του, προσπαθεί, επί ματαίω, να “βαφτίσει” τον πόλεμο ως “αντιφασιστικό” και “αντιναζιστικό”, ενόσω αναδεικνύεται περίτρανα ο ίδιος ως ένας ακόμη αυταρχικός πρόεδρος.
Στον αντίποδα, το Ουκρανικό κράτος έχει αναμειχθεί ουκ ολίγες φορές σε γεωπολιτικές επιδιώξεις, τα συμφέροντα των οποίων πότε βαραίνουν την δύση και πότε την Ρωσία, πάντα με την υλική και οργανική υποστήριξη ακροδεξιών μερίδων πληθυσμού και από τις δύο πλευρές. Ήδη από το 2009, το Ουκρανικό κράτος χρησιμοποίησε τις κλειστές στρόφιγγες φυσικού αερίου προς την Ευρώπη ως μοχλό πίεσης προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου η τελευταία να μεσολαβήσει για να επιτευχθούν ευμενέστερες τιμές αγοράς ρώσικου φυσικού αερίου από την Ουκρανία. Πιο πρόσφατα, από το 2014 κι έπειτα, εδραιώθηκε μία έντονη αντιπαράθεση μεταξύ φιλορωσικών και φιλοευρωπαϊκών μερίδων ουκρανικού πληθυσμού, καθώς και διχοτόμηση σε όλο το Ουκρανικό ακροδεξιό φάσμα, οι οποίες χρησιμοποιούνται πότε για την καλλιέργεια των σχέσεων με Ευρώπη και πότε με τη Ρωσία. Ειδικά σε ό,τι αφορά μάλιστα το φιλοευρωπαϊκό ακροδεξιό ρεύμα, το “τάγμα Αζόφ” και ο “Δεξιός Τομέας”, με έδρα την Μαριούπολη, αποτελούν καθόλα νόμιμες οργανώσεις, με σημαντική επιρροή, που έχουν στόχο την ευθεία σύγκρουση με τους ρωσόφωνους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία. Ενώ οι συγκεκριμένες μονάδες έχουν κατηγορηθεί από την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα για βασανιστήρια, ξυλοδαρμούς αμάχων, ηλεκτροπληξίες, εικονικούς πνιγμούς καθώς και για την αποτρόπαια φρίκη της Οδυσσού το 2014, με το κάψιμο και βασανισμό 200 ανθρώπων, αποτελούν από το 2014 μέχρι και σήμερα επίσημα σώματα της Εθνικής Φρουράς της Ουκρανίας. Μολονότι, λοιπόν, το Ουκρανικό κράτος εμμένει στο αφήγημα του ότι το ποσοστό των 2% των ναζιστικών κομμάτων έχει πραγματικό πληθυσμιακό αντίκρυσμα, είναι ξεκάθαρο ότι η ναζιστική μερίδα του πληθυσμού συντηρείται και εξοπλίζεται από το Ουκρανικό κράτος με την άμεση εμπλοκή ακροδεξιών πολιτικών όπως ο Άρσεν Αβάκοφ στο υπουργείο εσωτερικών, αφενός για την υποδαύλιση των Ευρωπαϊκών του επιδιώξεων και αφετέρου για την ευθεία αντιπαράθεση με στους ρωσόφωνους αυτονομιστές, του οποίους με κυβερνητικές εντολές στοχοπ
οιεί απαγορεύοντας την χρήση της ρωσικής γλώσσας ως μία εκ των επίσημων γλωσσών.
Παρά το γεγονός ότι δεν λαμβάνουν κάνεναν από τους ρόλους του “επιτιθέμενου” και του “αμυνόμενου”, ΝΑΤΟ και ΕΕ έχουν ρίξει και οι δύο το λάδι που τους αναλογεί στις μηχανές αυτού του πολέμου. Ήδη από το, όχι και τόσο μάκρινο, 2014, η ΕΕ ήταν φιλικά προσκύμενη στις εθνικιστικές φιλοναζιστικές μερίδες ουκρανικού πληθυσμού, που αντιδρούσαν με την ακύρωση των διαδικασιών για ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ. Ενώ υπήρχαν φιλοναζιστικές Ουκρανικές κυβερνήσεις, ο οποίες διαδέχτηκαν η μία την άλλη, την περίοδο 2014-2021, η ΕΕ αντί να καταδείξει το βαθιά σκοταδιστικό τους πολιτικό τους προφίλ, επέλεγε συστηματικά να τις στηρίζει, μιας και οι συγκεκριμένες μερίδες της κοινωνίας βρίσκονταν σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τους ρωσόφωνους αυτονομιστές στην Νοτιοανατολική Ουκρανία, τους οποίους προφανώς η ΕΕ απεχθανόταν. Αντίστοιχα, το ΝΑΤΟ, χρησιμοποιώντας ως ενδιάμεσο στάδιο ένταξης την ΕΕ, επεδίωκε να αποκλείσει στρατιωτικά το Ρωσικό κράτος, οικοδομώντας στρατιωτικές βάσεις, που θα υπόκειντο υπό ΝΑΤΟϊκό έλεγχο, πέριξ του Ρωσικού κράτους. Ήδη από το 2014, το ΝΑΤΟ είχε συνάψει συμφωνίες στρατιωτικής ενίσχυσης με την Ουκρανία, συνολικού ύψους 5.6 δισ. δολλαρίων, ενώ μόνο το 2021, προχώρησε σε διπλή συμφωνία στήριξης που περιελάμβανε 300 εκ. δολλάρια για την “δημοκρατική και οικονομική ανάπτυξη” της Ουκρανίας και άλλα 650 εκ. δολλάρια για αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού. Τέλος, διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι η στροφή του Ευρωπαϊκού ανεφοδιασμού ενέργειας προς την Αμερικανική αγορά θα προκαλέσει ένα πολλαπλάσιο κόστος διαβίωσης του Ευρωπαϊκού πληθυσμού, το οποίο φυσικά θα το επωμιστεί η ευρεία κοινωνική ευρωπαϊκή βάση, ενώ τα κέρδη θα τα καρπωθούν εταιρείες εξόρυξης και εμπορίας υγροποιημένου φυσικού αερίου όπως οι Αμερικανικές ExxonMobil, η Chevron και η Cheniere. Πράγματι, η σκακιέρα για την διεξαγωγή αυτού του πολέμου φαίνεται να ήταν έτοιμη από καιρό και το μόνο που έλειπε ήταν η Ρωσική εισβολή, στην οποία ΝΑΤΟ και ΕΕ θα απαντούσαν με κυρώσεις κατά του Ρωσικού κράτους και με αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού και χρημάτων στον Ουκρανικό στρατό, αυξάνοντας έτσι κατά πολύ το κόστος του πολέμου που θα κληθεί η κατακερματισμένη, φτωχή και δολοφονημένη Ουκρανική κοινωνία να αποπληρώσει μετά την λήξη του.
Η ελληνική κυβέρνηση έρχεται να συμπλεύσει πλήρως με τη ΝΑΤΟϊκή της συμμαχία και είναι κάθε άλλο παρά αμέτοχη στην εν λόγω σύρραξη, διασφαλίζοντας έτσι μία πολιτική συνέχεια στο νατοϊκό παρελθόν της. Η ελληνική αστική τάξη, συμπορευόμενη με το αμερικανικό κεφάλαιο, αναδεικνύεται ως ένας από τους μεγάλους νικητές της συγκυρίας, μιας και ήδη από το 2014 Έλληνες εφοπλιστές κατέχουν ένα μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας μεταφοράς του αμερικανικού φυσικού αερίου. Μία στροφή, λοιπόν, στην αγορά ενέργειας αμερικανικής προέλευσης έχει κέρδος που καρπώνεται και η ελληνική αστική τάξη, και κόστος που επωμίζεται η ελληνική κοινωνική βάση, καθώς οι υπερ-τετραπλάσιες τιμές λίτρου φυσικού αερίου είναι πλέον μηνιαίος πονοκέφαλος για κάθε νοικοκυριό της ελληνικής επικράτειας. Παράλληλα, την τελευταία 10ετία παρακολουθούμε τη δημιουργία και αναβάθμιση στρατιωτικών βάσεων σε διάφορα σημεία της επικράτειας, εντείνοντας την όποια πολεμική κατάσταση μπορεί να υπάρξει. Ενώ η ελληνική κοινωνία, προσπαθεί ακόμα να συλλέξει τα κομμάτια της από την βίαιη αναδιάρθρωση σε οικονομία και κοινωνικό status quo μετά από 3 μνημόνια και μία εξαθλιωτική πανδημία, στρατιωτικές ασκήσεις με αμερικάνικα, ισραηλινά και αιγυπτιακά οχήματα στο πλαίσιο των νατοϊκών συμμαχιών δίνουν και παίρνουν. Εν τέλει, διαφαίνεται καθαρά ότι η εξοπλιστική ενίσχυση στην Ουκρανία, και τα αστρονομικά ποσά στην εξόπλιση του Ελληνικού Στρατού, αντί να προστατεύουν την ελληνική κοινωνία διασφαλίζουν τα κέρδη της ελληνικής αστικής τάξης.
Ένας πόλεμος αποτελεί την πιο κραυγαλέα απόδειξη ότι ένα σύστημα είναι μη βιώσιμο και τελεί υπό κατάρρευση. Οποιοσδήποτε μηχανισμός εξουσίας βρίσκει γόνιμο έδαφος στην συσπείρωση της κοινωνικής βάσης μέσα από την καλλιέργια και διάνθηση της εθνικής συνείδησης, προκειμένου οι πραγματικοί λόγοι της κατάρρευσης του συστήματος να μην γίνουν αντιληπτοί, και ο αποδιοπομπαίος τράγος για την “συμφορά του πολέμου” να θεωρηθεί αποκλειστικά ο εξωτερικός εχθρός. Έτσι, ενώ τα κοινωνικά αγαθά, όπως υγεία, παιδεία και ενεργειακές εγκαταστάσεις λιμοκτονούν, ο εθνικός κορμός βρίσκεται σε πλήρη άνθιση και απολαμβάνει την κρατική του υποστήριξη τόσο σε επικοινωνιακό όσο και σε υλικό πλαίσιο. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, παρατηρείται ένα ολοένα και αυξανόμενο εθνικιστικό-φασιστικό μέτωπο, που θρέφεται από το εθνικό ιδεώδες, το οποίο απροκάλυπτα σμιλεύει το ίδιο το Ουκρανικό κράτος. Ενώ είναι σαφές, οτί υπάρχει μία σημαντική μερίδα πληθυσμού η οποία φαίνεται να θέλει να αντισταθεί στην Ρωσική εισβολή για να υπερασπιστεί την πρότερη ειρηνική ζωή και το βιος της, αυτή η αντίσταση επιχειρείται να κεφαλαιοποιηθεί από το κράτος ως ένας εθνικοκρατικός αγώνας υπεράσπισης του Ουκρανικού έθνους. Επομένως, γίνεται εμφανής ο πραγματικός χαμένος του πολέμου, που δεν είναι άλλος από τον πληθυσμό που είδε την ζωή του να καταστρέφεται εν μία νυκτί και είτε παραμένει άμαχος είτε βρέθηκε χωρίς να έχει προλάβει να το αντιληφθεί με όπλο στα χερία για να υπερασπιστεί το σπίτι του. Πρόκειται για τον ίδιο πληθυσμό που ή θα καταλήξει τραυματίας ή νεκρός ή θα κληθεί να αποπληρώσει τα υπέρογκα δάνεια που χρειαστούν για την ανοικοδόμηση του τόπου του. Ενός τόπου που κάποιοι άλλοι διάλεξαν να καταστρέψουν ολοσχερώς, έχοντας φροντίσει πρώτα να εξασφαλίσουν πρώτα τα δικά τους κέρδη και ναι καταστέλλουν οποιαδήποτε φωνή ορθώνει ανάστημα ενάντια σε διακρατικούς ανταγωνισμούς. Υπάρχουν άνθρωποι που συνελήφθησαν και ξυλοκοπήθηκαν στη Ρωσία επειδή διαμαρτυρήθηκαν κατά του πολέμου. Υπάρχουν νεκροί στην Ουκρανία
που σκοτώθηκαν από τον ρωσικό στρατό. Τους ενώνει (και μας ενώνει μαζί τους), όχι μόνο το ΟΧΙ στον πόλεμο, αλλά και η άρνηση να «ευθυγραμμιστούν» με κυβερνήσεις που καταπιέζουν την κοινωνική τους βάση. Εμείς, λοιπόν, ως μέρος μιας κοινωνικής βάσης που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την θηριωδία που λαμβάνει χώρα λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας οφείλουμε να υψώσουμε τις φωνές μας και να σταθούμε αλληλέγγυοι με όλους όσους αντιστέκονται για την λήξη του πολέμου και στο πλάι όσων θα βιώσουν, μαζί με εμάς τις καταστροφικές του συνέπειες. Στο πλάι όλων ημών που θα δούμε το κόστος ενός πολέμου να μεταμορφώνεται σε ένα δυσβάσταχτο κόστος στις ζωές μας. Στο πλάι όλων των προσφύγων, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις ζωές τους για να δώσουν εκ νέου μία αμφίρροπη μάχη για να ξανακερδίσουν μία αξιοπρεπή ζωή, αντιμετωπίζοντας την υποκρισία, τον ρατσιμό και την εξευτελιστική εργασιακή εκμετάλλευση ενός δυτικού νεοφιλελεύθερου κόσμου, που απροκάλυπτα συντηρεί και θρέφει εξουσιαστικές, ρατσιστικές, εθνικιστικές και πατριαρχικές εξουσιαστικές δομές κομπαζόμενος μάλιστα για τα δημοκρατικά του ιδεώδη. Εμείς γνωρίζουμε ότι η ιστορία των διακρατικών ανταγωνισμών δεν έχει σωστές και λάθος πλευρές. Και δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα κράτος και σε κανένα κομμάτι του κεφαλαίου να επωφεληθεί από το αίμα και τις ζωές μας. Ο μόνος πόλεμος που οφείλουμε να δώσουμε στον δρόμο της αλληλεγγύης και της ελευθερίας των ανθρώπων με τους οποίους δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, είναι ο κοινωνικοταξικός, ενάντια σε κράτη και εξουσιαστικές επιδιώξεις.
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΟΣΕΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΕΙ
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΡΕΦΕΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥΣ, ΔΙΧΑΖΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΝΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο
25. Πως γίνεται να διαλέξουμε στρατόπεδο;
Στο Κίεβο, η μεγαλύτερη πολεμική μηχανή του κόσμου, το ΝΑΤΟ, ζεσταίνεται για νέα εδάφη, την ίδια ώρα που στη Μόσχα οι κροίσοι ονειρεύονται την επιστροφή σε ένδοξα μεγαλεία τσαρικών εποχών, με θερμοβαρικές βόμβες και σύγχρονο οπλισμό.
Απ’ το Κίεβο, η “διεθνής” των φασιστών, με μπροστάρηδες τους νεοναζιστές του Τάγματος Αζόφ και του Δεξιού Τομέα, επιδίδεται τόσα χρόνια σε μαζικές σφαγές με τις ευλογίες της Δύσης, όταν σταλμένοι από τη Μόσχα οι επίλεκτοι της Ομάδας Βάγκνερ εγκληματούν και σε αυτό το πολεμικό πεδίο.
Στο Κίεβο, οι πετρελαιάδες και οι dealers οπλικών συστημάτων βλέπουν άλλη μια ευκαιρία για να τρίψουν τα ματωμένα χέρια τους, ενώ στη Μόσχα οι ολιγάρχες χαίρονται με προσαρτήσεις εδαφών, τρίβοντας κι αυτοί τα δικά τους ματωμένα χέρια για τις κινήσεις στη νέα γεωστρατηγική, ενεργειακή σκακιέρα.
Και στη μέση οι χιλιάδες εκτοπισμένοι (αυτοί τους οποίους οι υποκριτές χαρτογιακάδες “μενουμευρώπηδες” αποκαλούν “γνήσιους πρόσφυγες πολέμου”, όντας λευκοί, χριστιανοί, ξανθοί με γαλάζια μάτια, όταν οι σκουρόχρωμοι μελαχρινοί, που η Δύση διαλύει τους τόπους τους, είναι “εγκληματίες, λαθροεισβολείς, αλλόθρησκοι”), οι βομβαρδισμένες εστίες, ο ξεριζωμός, η πείνα και η φτώχεια, που έρχονται να συμπληρώσουν τη δυστοπική εικόνα της καταστροφής, ενός ακόμα πολέμου.
Οι πράξεις τους είναι που μας τρομάζουν και όχι οι λέξεις.
(ΚΑΙ) ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ
ΔΕΝ ΔΙΑΛΕΓΟΥΜΕ ΠΛΕΥΡΑ ΣΤΟ ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ ΖΩΝΕΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ
Αντιφασιστικό Δίκτυο στα Νότια
26. Κράτη και καπιταλισμός φέρουν μέσα τους τον πόλεμο όπως το σύννεφο τη βροχή
«Η τέχνη του πολέμου είναι ζωτικής σημασίας για το Κράτος, είναι θέμα ζωής και θανάτου, δρόμος προς τη σωτηρία ή την καταστροφή. Γι’αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραμελείται.» Σουν Τζου «Η τέχνη του Πολέμου»
Εδώ και ένα μήνα, λαμβάνει χώρα στρατιωτική εισβολή ευρείας κλίμακας από την πλευρά του Ρωσικού κράτους σε Ουκρανικό έδαφος. Ενώ εκ πρώτης όψεως δινόταν η εντύπωση ότι η διάρκεια της σύγκρουσης θα ήταν περιορισμένη, εξελίσσεται, πλέον, σε πόλεμο με πολλά στρατιωτικά μέτωπα και ακόμα περισσότερες προεκτάσεις (πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές) για ολόκληρο τον πλανήτη. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτές τις μέρες η ιστορία καταγράφει έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους και σίγουρα τον πιο αιματηρό σε Ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Θεωρώντας ότι, πλέον, βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής, οφείλουμε να σκιαγραφήσουμε τις καταστάσεις και τις συγκυρίες που προϋπήρχαν της σύγκρουσης, πριν μιλήσουμε για την κατάσταση στο τώρα και τις επικείμενες συνέπειες στο μέλλον.
Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, περίπου 45 χρόνια μετά την καθ’ όλα κυνική (αλλά βαθύτατα στρατηγική) συμφωνία καθορισμού των σφαιρών επιρροής από τους νικητές του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, ήταν σαφές ότι τίποτα στον κόσμο δεν θα ήταν το ίδιο. Το πέρας του Ψυχρού Πολέμου επαναχάραξε τα σύνορα των πρώην Σοβιετικών Κρατών, καθώς αυτά διακήρυτταν την ανεξαρτησία τους από τη «μαμά» Σοβιετική Ένωση, κατατάσσοντάς τα στις τελευταίες ταχύτητες όχι μόνο του ευρωπαϊκού, αλλά και του παγκόσμιου καπιταλισμού, καθώς αυτός πλέον θα ήταν το de facto μέτρο σύγκρισης. Παράλληλα, πολλά εδαφικά ζητήματα παρέμεναν με ερωτηματικά. Όλες αυτές οι χώρες, ανεξαιρέτως, αντιμετώπισαν τρομακτικές συνθήκες ύφεσης κατά τη μετάβαση στη νέα οικονομική και πολιτική πραγματικότητα, με τις πολεμικές συγκρούσεις στις παρυφές της νέας Ρωσικής Ομοσπονδίας -και όχι μόνο- να είναι συνεχείς (εμφύλιος πόλεμος στο Τατζικιστάν, πόλεμος στη Τσετσενία , στη Νότια Οσσετία κτλ), χωρίς, βέβαια, να εξετάζονται εδώ οι αιτίες της κάθε σύγκρουσης. Η περίπτωση της Ουκρανίας, δεν ξεφεύγει από τον παραπάνω γενικό κανόνα, με τη βασική διαφορά ότι λόγω της έκτασης, της τοποθεσίας και των πόρων της, ξεχωρίζει αισθητά, συγκεντρώνοντας παραπάνω παγκόσμιο ενδιαφέρον, σε σχέση με κάποια άγνωστα εδάφη στα βόρεια του Καύκασου. Η ολοένα και αυξανόμενη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική οργάνωση των Ευρωπαϊκών χωρών και των Συμμάχων τους (ΝΑΤΟ – Βορειοατλαντική Συμμαχία) από τη μία, με την συνεχή ανάκαμψη της Ρωσίας μετά το ‘91, που ανέκαθεν συγκροτούσε το αντίπαλο δέος στην κοντινή Ανατολή, αποτελούσαν τη βασική κινητήρια δύναμη των ιστορικών εξελίξεων στην περιοχή, διαμορφώνοντας ένα αμφίρροπο γεωπολιτικό πεδίο.
Με την Ουκρανία να παραμένει, γενικά, στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, αλλά να αποτελεί και δυνητικό στρατηγικό εταίρο της Δύσης, μια παρόμοια πολιτική αστάθεια αντικατοπτριζόταν και στο εσωτερικό της χώρας: εκλογές του 2004 και «πορτοκαλί» επανάσταση, απόπειρα δολοφονίας με δηλητήριο του Βίκτορ Γιουσένκο (πρωθυπουργός με αντιρωσική πολιτική γραμμή), πρόωρες εκλογές του 2007 και συνεχείς καταγγελίες για κρατική διαφθορά, φυλάκιση της πρωθυπουργού Τιμοσένκο για τις συμφωνίες του Φυσικού Αερίου με τη Ρωσία το 2009, μέχρι τις αναταράξεις του 2014 (Euromaidan, Επανάσταση της Αξιοπρέπειας), την σύγκρουση στην περιοχή του Ντονμπάς και την ανεξαρτητοποίηση της Κριμαίας. Οι εναλλαγές των κυβερνήσεων έρχονταν και παρέρχονταν πάντα σε κλίμα διχόνοιας, με τον Βίκτορ Γιανουκόβιτς από τη μία να αποτελεί το βασικό πιόνι της Ρωσίας και τις φιγούρες της εκάστοτε αντιπολίτευσης (Γιουσένκο, Ποροσένκο) να έχουν, γενικά, βλέψεις προς τη Δύση, με την επιθυμία της ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και το ΝΑΤΟ. Αυτό φυσικά δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητο από την Ρωσία, η οποία στρατηγικά επιδίωκε να έχει την ελάχιστη δυνατή απειλή στα δυτικά σύνορά της και ήταν προς το συμφέρον της, χώρες όπως η Ουκρανία να παραμένουν εκτός ΝΑΤΟ και δυτικών στρατιωτικών συμμαχιών. Άλλωστε, ήδη χώρες όπως η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία είχαν γίνει πλήρη μέλη του ΝΑΤΟ από το 2004, με την Λευκορωσία να παραμένει παραδοσιακά (και ουσιαστικά) ο βασικός σύμμαχος στο πλευρό της Ρωσίας. Η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ, με την πολιτική επιρροή των ΗΠΑ και της ΕΕ, αποτελούσαν πάντα την κόκκινη γραμμή ανάμεσα στους βασικούς γεωπολιτικούς παίχτες, με την «σιωπηλή» συμφωνία μη επέκτασης του ΝΑΤΟ μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, να υφίσταται μόνο προφορικά. Όμως στην πραγματικότητα υπήρχε και κάτι άλλο. Παράλληλα με τους συνεχείς τριγμούς και την προσέγγιση της Δύσης υπό την αιγίδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία, εγειρόταν παράλληλα ένα άλλο ζήτημα από το σοβιετικό παρελθόν: το ζήτημα της Κριμαίας και της στρατηγικής της σημασίας. Με άμεση πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα και κατά συνέπεια προς τη Μεσόγειο, η Χερσόνησος της Κριμαίας είχε δωθεί στη Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας τη δεκαετία του 50, καθώς, ούτως ή άλλως αποτελούσε κοινή βάση του Σοβιετικού Στόλου. Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και εν μέσω πολιτικών και στρατιωτικών συμφωνιών μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, η Κριμαία συνέχισε να αποτελεί ναυτική βάση για τους διαχωρισμένους, πλέον, στόλους.
Ως απότοκο της δυτικής εμπλοκής και επιρροής στο εσωτερικό της Ουκρανίας, εκκρεμούσε η πολιτική και οικονομική συμφωνία με την ΕΕ που προετοιμαζόταν ήδη κάποια χρόνια πριν. Στα τέλη του 2013 / αρχές 2014 με τον Γιανουκόβιτς στην εξουσία και με την εξώφθαλμη παρέμβαση της Ρωσίας, τελικά η συμφωνία δεν υπογράφεται. Οι χρόνιες επεκτατικές πιέσεις και παρεμβάσεις και των δύο πλευρών προς το ουκρανικό κράτος, αποτέλεσαν την σπίθα για αυτά που ακολούθησαν: διαδηλώσεις, αιματηρές συγκρούσεις με τον στρατό και την αστυνομία, πτώση του Πρόεδρου Γιανουκόβιτς τον Φεβρουάριο του ‘14, συσπείρωση του αντιρωσικού μπλοκ με την οργάνωση ένοπλων πολιτοφυλακών. Η Ρωσία από την πλευρά της εισβάλλει στα ανατολικά κομμάτια της Ουκρανίας (χερσόνησος της Κριμαίας, περιοχή του Ντονμπάς), δηλαδή στα εδάφη στα οποία το ρώσικο στοιχείο ήταν ανέκαθεν συντριπτικό και εκλογικά υποστήριζε τον Γιανουκόβιτς, χωρίς να συμμετέχει στις διαδηλώσεις υπέρ του Euromaidan. Στη βάση αυτής της σύγκρουσης, δημιουργείται περαιτέρω όξυνση στο εσωτερικό της χώρας, αφού, πλέον, οι ακροδεξιές πολιτοφυλακές μετατρέπονται σε στρατιωτικά τάγματα που μοστράρουν απροκάλυπτα τα βρωμερά φασιστικά-νεοναζιστικά σύμβολα και θα ενταχθούν στο μέλλον στον ουκρανικό στρατό. Ο Δεξιός Τομέας, το τάγμα Azov, το τάγμα Aidar, το τάγμα Dnipro-1 κτλ είναι ορισμένα απο τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το τάγμα Azov, μάλιστα, χρηματοδοτήθηκε από το oυκρανικό κράτος και το ΝΑΤΟ και εκπαιδεύτηκε μετέπειτα από τη CIA, λαμβάνοντας μέρος σε πολλές μάχες εναντίον Ρώσων Αυτονομιστών στα μέτωπα του Ντονέτσκ/Λουχάνσκ. Τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει όλα αυτά τα μορφώματα απέναντι στο ρωσόφωνο πληθυσμό με ξυλοδαρμούς, απαγωγές, βιασμούς κτλ είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός και είναι καταγεγραμμένα σε διάφορες εκθέσεις, καθώς χρησιμοποιήθηκαν ως βασικό επιχείρημα από το Ρωσικό κράτος για την κήρυξη του πολέμου, ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσαν το «βολικό» άλλοθι για τον επεκτατισμό και τον μεγαλοϊδεατισμό του. Η νέα πολιτική διαχείριση του Ουκρανικού κράτους (Ποροσένκο) φροντίζει, φυσικά, να τους «ξεπλένει» μπροστά στο μεγάλο «πατριωτικό» καθήκον και στον «κοινό» αγώνα εναντίον των εισβολέων, ύστερα από τα γεγονότα του Euromaidan. Σε μια προσπάθεια αναδιοργάνωσης της χώρας υπογράφεται η πρόσφατα ακυρωθήσα συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με σαφείς βλέψεις προς τη Δύση. Ξεκινάει εκκαθάριση των κρατικών μηχανισμών για την απομάκρυνση του ρωσικού στοιχείου, θεσπίζεται απαγόρευση χρήσης μειονοτικών γλωσσών και γίνεται προσπάθεια «αποκομμουνιστικοποίησης» της χώρας, σε ένα γενικότερο κλίμα τόνωσης του εθνικιστικού αισθήματος των Ουκρανών. Οι συρράξεις στα μέτωπα του Ντονμπάς και της Μαριούπολης συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, με τα φασιστικά αποσπάσματα να προβαίνουν σε συνεχή εγκλήματα κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού στις εκεί περιοχές. Αξίζει να σημειωθεί ότι αντίστοιχες ρωσικές παραστρατιωτικές-ναζιστικές ομάδες και πολεμιστές, όπως η Task Force Rusich του γνωστού ναζιστή Μιλτσάκοφ, τάχθηκαν στο μέτωπο των «Λαϊκών Δημοκρατιών», διαπράττοντας αντίστοιχα εγκλήματα πολέμου. Κάπως έτσι, η κατάσταση στη χώρα θα εκτροχιάζεται σταδιακά, για τα επόμενα χρόνια, με τα παρακρατικά/εθνικιστικά/φασιστικά στοιχεία να οργανώνονται συνεχώς και να καθορίζουν το πολιτικό status quo. Οι συμφωνίες του Μίνσκ (Μίνσκ Ι/ΙΙ) που υπεγράφησαν το ‘14/’15, στην πραγματικότητα ποτέ δεν έληξαν τις συγκρούσεις. Οι αυτοανακηρυγμένες «Λαϊκές Δημοκρατίες» του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ και η κατάπαυση του πυρός, βρέθηκαν στο επίκεντρο των προαναφερθείσων συμφωνιών, με τα συμφέροντα Ρωσίας, ΕΕ και ΗΠΑ να εμπεριέχονται επιμελώς κρυμμένα σε κάθε στρατηγικής σημασίας λέξη μέσα στα επίσημα κείμενα.
Ο κύβος, όμως, είχε ριφθεί χρόνια πριν.
Από τη μία πλευρά η επιθετική πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που προσπαθούν να λύσουν τον τελευταίο (και ίσως πιο σημαντικό) γρίφο της δυτικής πολιτικής επιρροής στα σύνορα της Ρωσίας, πιέζοντας (εμφανώς ή μη) για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Από την άλλη πλευρά, οι επεκτατικές πιέσεις της Ρωσίας προς έναν πρώην Σοβιετικό «σύμμαχο» για την διασφάλιση των γεωπολιτικών της συμφερόντων και την «ασφάλεια» των συνόρων της. Στη μέση μια χώρα πολιτικά και εθνικά διχοτομημένη, με στρατηγική θέση και αφθονία πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων.
24/2/2022, η μέρα που τα χαρακώματα του Ντονμπάς μετατρέπονται σε ολοκληρωτικό πόλεμο στα Ουκρανικά εδάφη
Σε μια άνευ προηγουμένου στρατιωτική συγκέντρωση δυνάμεων, ο Ρωσικός στρατός εισβάλλει στην Ουκρανία, χωρίς να είναι σαφή τα αρχικά σχέδια του Ρωσικού Κράτους. Δεδομένου ότι στον πόλεμο το πρώτο πράγμα που δολοφονείται είναι η αλήθεια, όλοι και όλες μας προσπαθούμε να βρούμε ανεξάρτητες διόδους πληροφόρησης, που να μην ελέγχονται από την προπαγάνδα καμίας εκ των δύο πλευρών. Μετά από ένα μήνα και ενώ στην πραγματικότητα καμία σημαντική πόλη της Ουκρανίας δεν έχει καταληφθεί (εκτός από τη Χερσώνα), γινόμαστε μάρτυρες μιας συνεχιζόμενης σφαγής, με κύρια θύματα τον άμαχο πληθυσμό, τον Ουκρανικό λαό, τις πόλεις, τα χωριά και τις υποδομές της χώρας. Τα γεγονότα μέχρι τώρα δείχνουν ότι πρόκειται για έναν πόλεμο ο οποίος ήδη έχει δεκάδες χιλιάδες απώλειες, νεκρούς, τραυματίες και εκτοπισμένους/ες, ενώ πάνω από 3,5 εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν ήδη περάσει σε διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εικόνες από κάθε γωνιά της Ουκρανίας είναι γροθιά στο στομάχι: χαρακώματα και πόλεις υπό πολιορκία, βομβαρδισμένα νοσοκομεία και ορφανοτροφεία, καταστραμμένες πολυκατοικίες και αστικές περιοχές, πολεμικά συντρίμμια και παραναλώματα του πυρός. Το πρόσωπο του πολέμου σε κάθε ήπειρο, χώρα, πόλη και χωριό είναι το ίδιο σκληρό και απάνθρωπο, όπως είναι τα πολεμικά logistics των κρατών και του καπιταλισμού. Η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» όπως την είχε προλογήσει ο Πούτιν και η οποία φαίνεται να ξεκίναγε με δήθεν χειρουργική ακρίβεια και στοχευμένες επιθέσεις (για λόγους προπαγάνδας), πήγε περίπατο από τις πρώτες μέρες. Η εμπλοκή στις μάχες περαιτέρω Ρώσικων εφεδρειών αλλά και Τσετσένων και Σύριων μισθοφόρων, συγκλίνουν στο ότι πρόκειται για μια επίθεση διαρκή και ανελέητη, μια μάχη σπιθαμής προς σπιθαμή για τον αφανισμό του αντιπάλου.
Από την άλλη πλευρά, η ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας, ήταν το τυράκι που περίμεναν ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, ώστε να βγουν από τη δύσκολη θέση του βασικού υπεύθυνου μιας σύγκρουσης με παγκόσμιο αντίκτυπο. Ενώ αρχικά η απάντησή τους περιορίζεται σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, με καταδίκες, ψηφίσματα και βαριές οικονομικές κυρώσεις προς τη Ρωσία, σταδιακά αυξάνεται και η στρατιωτική εμπλοκή: οικονομική βοήθεια, αποστολή όπλων και πολεμικού υλικού, αποστολή εκπαιδευτών στην Ουκρανία, αύξηση των στρατευμάτων και κινητοποίηση νατοϊκών δυνάμεων στα σύνορα των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ. Άλλωστε, η πολεμική ιστορία από την πλευρά της «Δύσης» έχει γραφτεί και αυτή με το ίδιο βαθύ κόκκινο του αίματος: Γιουγκοσλαβία, Κόσοβο, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη κτλ με τον κατάλογο να είναι ατελείωτος. Σε αυτό το γεωπολιτικό κουβάρι, πολλές χώρες πήραν την πρωτοβουλία για την αποστολή στρατιωτικού υλικού προς την Ουκρανία, με την Ελλάδα να είναι απο τις πρώτες στην ουρά. Βέβαια δεν θα περίμενε κανείς ότι μερικά σκουριασμένα καλάσνικοφ και παροπλισμένα RPG θα κάνανε τη διαφορά στο πεδίο της μάχης, όμως το σημαίνων στοιχείο εδώ είναι η πολιτική στράτευση και έμπρακτη πολεμική διαθεσιμότητα του Ελληνικού κράτους στο πλευρό του ΝΑΤΟ, σε περίπτωση γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Όχι ότι θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό, αφού αυτή ήταν η πολιτική του ατζέντα διαχρονικά, είτε με στρατιωτική παρουσία εκτός συνόρων (π.χ Κόσοβο, Αφγανιστάν κτλ), είτε με διάθεση πολύτιμων βάσεων ανεφοδιασμού/εξοπλισμού για ΗΠΑ και ΝΑΤΟ (π.χ Σούδα, Λάρισα κτλ). Σε μια πιο πρόσφατη περίπτωση, το λιμάνι και η βάση της Αλεξανδρούπολης αποτελούν έναν από τους πιο κρίσιμους στρατιωτικούς και ενεργειακούς κόμβους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη περιοχή, κάτι που έχει σχολιαστεί έντονα ακόμα και από τα υψηλότερα κλιμάκια του ρωσικού κράτους (Λαβρόφ). Παρόμοιες πολιτικές πρωτοβουλίες έχουν παρατηρηθεί και από άλλες χώρες, με ακραία περίπτωση αυτή της Πολωνίας που πρακτικά δήλωσε διαθεσιμότητα όλων των μαχητικών της αεροσκαφών σε βάση της Γερμανίας, υπό την προϋπόθεση ότι θα παραδοθούν από πιλότους των ΗΠΑ στο Ουκρανικό κράτος. Παράλληλα οι κοινές ασκήσεις και στρατιωτικές προετοιμασίες του ΝΑΤΟ σε Ευρωπαϊκό έδαφος (π.χ Νορβηγία) εντείνονται, στέλνοντας στίγμα στην αντίπαλη πλευρά για την έκταση της… «αμυντικής» συμμαχίας.
Ένα άλλο στοιχείο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι τα κροκοδείλια δάκρυα και η επιλεκτική ευαισθησία που δείχνουν τα δυτικά κράτη για τα εκατομμύρια των προσφύγων/εκτοπισμένων, την ώρα που συνεχίζουν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά του πολέμου. Η έννοια του «λευκού», του Χριστιανού Ορθόδοξου, του Ευρωπαίου Ουκρανού πρόσφυγα, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς ρητορικής, που τα τελευταία χρόνια σημείωνε ραγδαία αύξηση στην Ευρώπη. Χωρίς, προφανώς, να αμφισβητείται η άμεση συνοριακή απόκριση εθελοντών, μη κυβερνητικών ή ακόμα και κυβερνητικών οργανώσεων σε γειτονικές χώρες (π.χ Πολωνία/Ρουμανία), εντούτοις γίνεται η προσπάθεια οι στρατιές των προσφύγων να χρησιμοποιηθούν και σε έναν άλλον, εξίσου βρώμικο πόλεμο: αυτόν της εικόνας, της αντιρωσικής προπαγάνδας και της δήθεν Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Την ώρα που τα ευρωπαϊκά σύνορα μετράνε χιλιάδες θαλάσσιους τάφους από τους πρόσφυγες των πολέμων της Δύσης (και όχι μόνο) και την ώρα που άλλες τόσες χιλιάδες βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ανάδειξη της ιμπεριαλιστικής εισβολής στην Ουκρανία χρησιμοποιείται για να φωτίσει το «κλωνισμένο» ανθρωπιστικό κύρος των Ευρωπαϊκών χωρών. Οι προπαγανδιστικές μηχανές των κρατών μέσω των ΜΜΕ έχουν πάρει φωτιά και τα απεγνωσμένα πρόσωπα των εκατομμυρίων ουκρανών προσφύγων, έχουν καταλάβει την πρώτη θέση στο δυτικό πολεμικό marketing, καθώς θεωρούνται πολιτισμικά συμβατοί, σε σχέση με πρόσφυγες από τις αραβικές χώρες.
Οι προεκτάσεις του πολέμου δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστο ούτε τον τελευταίο καταπιεσμένο/η, στην Ουκρανία, στην Ρωσία, στην Ευρώπη και παντού.
Η ενεργειακή εξάρτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ευρωπαϊκών χωρών από το ρώσικο Φυσικό Αέριο ήταν και παραμένει τεράστια, με αποτέλεσμα να υπάρχει έκρηξη τιμών σε βασικά αγαθά, τρόφιμα, λογαριασμούς ΔΕΚΟ, παράλληλα με την έκρηξη πληθωρισμού. Όπως είναι κατανοητό, αυτές και αυτοί που χτυπιούνται από την ακρίβεια είναι η κοινωνική βάση, τα αδύναμα οικονομικά στρώματα, οι καταπιεσμένοι/ες. Και ας μην έχουμε αυταπάτες, τα ίδια στρώματα θα είναι αυτά που θα χτυπηθούν πρώτα και μέσα στη Ρωσία με την συνεχιζόμενη επιβολή ασφυκτικών οικονομικών κυρώσεων, καθώς το Ρωσικό κράτος θα ανατροφοδοτεί την πολεμική του μηχανή. Ας μη ξεχνάμε ότι η ρώσικη πολιτική/οικονομική ελίτ και το ρωσικό κράτος έχουν διέξoδο προς τις αγορές της Κίνας ή της Ινδίας (κράτη τα οποία κρατούν εντέχνως μια πιο μετριοπαθή στάση), ενώ οι συνέπειες των κυρώσεων στη κοινωνική βάση, αναμένεται να φανούν ακόμα εντονότερα το επόμενο διάστημα. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα υπεγράφη συμφωνία με βάθος 30ετίας για νέο αγωγό Φυσικού Αερίου προς την Κίνα: ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, κερδισμένο από αυτή την υπόθεση είναι το Αμερικάνικο κεφάλαιο, καθώς έρχεται να καλύψει το κενό που άφησε η Ρωσία, με παραδόσεις τεράστιων φορτίων LNG σε χώρες της Ευρώπης.
Είναι πολύ σημαντικό να καταστήσουμε σαφές, για άλλη μια φορά, ότι η ιμπεριαλιστική εισβολή του ρωσικού κράτους δεν είναι μάνα εξ ουρανού, αλλά αποτελεί ένα ακόμα στιγμιότυπο της γεωπολιτικής διελκυστίνδας που παίζουν τα κράτη Δύσης και Ανατολής σε Ουκρανικό έδαφος, εδώ και χρόνια. Αν κάτι έχει αποδειχθεί ιστορικά, είναι ότι η φύση όλων των κρατών ανεξαρτήτως, διέπεται από τον επεκτατισμό, τον μιλιταρισμό, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Είτε με τη μορφή ένωσης (ΕΕ), είτε με τη μορφή ενός μόνο κράτους (π.χ ΗΠΑ / Ρωσία), σκοπός τους είναι η διασφάλιση των συμφερόντων του τοπικού/υπερεθνικού κεφαλαίου και της αντίστοιχης πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Γι αυτό το λόγο, η διακρατική συσπείρωση σε ένα συμπαγές ΝΑΤΟϊκό μπλοκ απέναντι στην πολεμική μηχανή του ρωσικού κράτους, ξυπνάει εφιαλτικές μνήμες από το παρελθόν, οξύνοντας τα πράγματα προς μια κατεύθυνση που ενδεχομένως να μην υπάρχει επιστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αδιανόητες αυξήσεις των στρατιωτικών προϋπολογισμών των κρατών (π.χ Γερμανία) μετά την έναρξη της εισβολής και η γενικότερη αφύπνιση του μιλιταριστικού αισθήματος, ακόμα και σε χώρες που παραδοσιακά διατηρούσαν μια πιο μετριοπαθή στάση (π.χ Σουηδία). Ούτως ή άλλως ο πόλεμος αποτελεί την υγεία της καπιταλιστικής μηχανής, μέσω της ανακύκλωσης του παλιότερου πολεμικού υλικού που συσσωρεύεται και τη δημιουργία νέου, ακόμα πιο εξελιγμένου και δολοφονικού, καθώς και μέσω της διαδικασίας καταστροφής ολόκληρων πόλεων και χωρών και την ανοικοδόμησή τους. Όλα τα παραπάνω, θεωρούμε ότι θα φέρουν ντόμινο πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό των Ευρωπαϊκών χωρών, έξαρση ρατσισμού, εθνικισμού και μιλιταρισμού, με τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου να είναι κάτι παραπάνω από πιθανός. Αυτός ο φόβος ενδεχομένως να αποτελέσει στο μέλλον και το βασικότερο επιχείρημα για την εδραίωση ενός καθεστώτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης στο εσωτερικό πολλών χωρών. Ό,τι ακριβώς γίνεται δηλαδή αυτή τη στιγμή στη Ρωσία, καθώς σε κατασταλτικό επίπεδο έχουμε δεκάδες χιλιάδες συλλήψεις του «εσωτερικού εχθρού» από τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια που οργανώνονται σε διάφορες πόλεις της χώρας. Άλλωστε η κοινωνική τους «ειρήνη» είναι η άλλη όψη του πολέμου τους. Δυστυχώς, όποια και να είναι η κατάληξη των πολεμικών συγκρούσεων που διεξάγονται αυτή τη στιγμή, θεωρούμε ότι η περιοχή θα συνεχίσει να είναι για πολύ καιρό ακόμα ένα «θερμό» μέτωπο, τύπου Συρίας, με στιγμές έξαρσης και εκτόνωσης, ανάλογα τις γεωπολιτικές ορέξεις των επιμέρους στρατοπέδων.
Bring the War Home
Ως καταπιεσμένοι/ες – εκμεταλλευόμενες/οι, οφείλουμε να μην πάρουμε σε καμία περίπτωση θέση με τη μία ή την άλλη πλευρά σε έναν τέτοιου είδους πόλεμο, να μη συστρατευτούμε ούτε να πολεμήσουμε για κανένα έθνος, καμία πατρίδα και κανένα κράτος. Αντίθετα, είναι αναγκαίο να σταθούμε αλληλλέγγυοι στα εκατομμύρια των προσφύγων που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και σε αυτούς/ες που συμμετέχουν στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο σε Ουκρανία, Ρωσία, όπως και σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου. Οφείλουμε να αποδομήσουμε την προπαγάνδα και των δύο πλευρών και την παραπλανητική εξήγηση περί πολέμου Ανατολής και Δύσης. Να προσπαθήσουμε να καταδείξουμε την πραγματική του φύση, που δεν είναι άλλη παρά μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση στις πλάτες εκατομμυρίων καταπιεσμένων, πρωτίστως στην Ουκρανία και εν συνεχεία στον υπόλοιπο κόσμο. Να μιλήσουμε ανοιχτά, πως στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν πόλεμο θέσεων στο παγκόσμιο γεωπολιτικό σκηνικό, μια μάχη για την κυριαρχία και τον επανακαθορισμό των καπιταλιστικών συμφερόντων (ενεργειακών, εμπορικών, στρατιωτικών) κρατών και συνασπισμών κρατών. Σε αυτά τα πλαίσια, θεωρώντας ότι το Ελληνικό κράτος έχει το μερίδιο που του αναλογεί σε αυτή τη σύγκρουση -καθώς διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο-, να φέρουμε τον πόλεμο πίσω στα σπίτια μας, στα «ασφαλή» μετόπισθεν των δυτικών μητροπόλεων, από τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια και την καθημερινή μας παρουσία στο δρόμο μέχρι τις πολύμορφες δράσεις και το σαμποτάζ στην πολεμική μηχανή. Ακόμα, να εντείνουμε τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που δεν αναγνωρίζει εθνικότητες, θρησκείες και φύλα, σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας και της ζωής. Να μην αφήσουμε το εθνικιστικό δηλητήριο να ποτίσει το δημόσιο πεδίο με ρατσισμό, πατριωτισμό και μεγαλοϊδεατισμό, υπερασπιζόμενοι οποιαδήποτε πλευρά μεταξύ διακρατικών διαξιφισμών. Τέλος, να καταδείξουμε τα κράτη, το κεφάλαιο και τις απανταχού ελίτ ως μηχανές παραγωγής πολέμων, βίας και δυστυχίας σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Και να περάσουμε στην επίθεση.
Ούτε με τη Ρωσία, ούτε με το ΝΑΤΟ-ΕΕ
Κράτη και καπιταλισμός γεννούν τον πόλεμο, στην Ουκρανία, εδώ και παντού
Να οξύνουμε το δικό μας, κοινωνικό – ταξικό πόλεμο, ενάντια στον δικό τους που δε λέει να τελειώσει
27. Ο καπιταλισμός αναγεννάται από τις στάχτες μας
Στις 24/2/2022 ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στην ουκρανική επικράτεια με πρόφαση την ανεξαρτητοποίση των περιοχών Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ και την προστασία των ρωσόφωνων κατοίκων από το ουκρανικό κράτος και παρακρατικές ναζιστικές συμμορίες. Μέχρι σήμερα ο ρωσικός στρατός έχει καταλάβει αρκετές πόλεις σε στρατηγικά σημεία καθώς η εισβολή εκτείνεται σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα. Συνεχείς βομβαρδισμοί σπέρνουν θάνατο σε χιλιάδες ανθρώπους ενώ εκατομμύρια εξαναγκάζονται σε ξεριζωμό παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς. Παράλληλα εντός της Ρωσίας δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν συλληφθεί για αντιπολεμικές διαδηλώσεις, ενώ συλλαμβάνονται ακόμα και μεμονωμένα άτομα που κυκλοφορούν με λευκά πλακάτ για την υπόνοια αντιπολεμικού περιεχομένου.
Η δυτική “κοινή γνώμη” έπεσε από τα σύννεφα θεωρώντας τα τελευταία χρόνια ότι οι πόλεμοι γίνονται πάντα μακριά από αυτή και προσπάθησε να εντάξει την επίθεση της Ρωσίας στα πλαίσια “του παραλογισμού του δικτάτορα Πούτιν”. Μια οπτική που επιβάλλεται μέσω πρωτοφανούς ελέγχου του δημόσιου λόγου από την ίδια άρχουσα τάξη που τα προηγούμενα χρόνια καταπάτησε δεκάδες φορές το διεθνές δίκαιο, που επικαλείται τώρα για την “λήξη των εχθροπραξιών”. Είναι η ίδια που ενεπλάκη έμμεσα σε πολέμους, δημιούργησε πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που οδήγησαν σε αιματηρές συγκρούσεις και όπλισε τα χέρια ταγμάτων νεοναζί ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Ουκρανίας.
Ένα είναι σίγουρο, οι μεγάλοι χαμένοι της υπόθεσης είναι οι καταπιεσμένες/οι των χωρών που εμπλέκονται σε μια εμπόλεμη κατάσταση. Ήδη περισσότεροι από 3 εκατομμύρια πρόσφυγες από την Ουκρανία πέρασαν σε γειτονικές χώρες από την αρχή της ρωσικής εισβολής, με τους αριθμούς να αναμένεται να πολλαπλασιαστούν. Μέσα σε αυτά, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την έμφυλη ως δομική διάσταση του πολέμου. Από το trafficking και την σεξουαλική εκμετάλλευση προσφύγων μέχρι βιασμούς από τους εκάστοτε κατακτητές η πατριαρχία βρίσκει την πιο αυθεντική της έκφραση στην ένοπλη διαμάχη για εξουσία.
Φτώχεια, προσφυγιά, εξαθλίωση και θάνατος είναι η επαγωγή του πολέμου. Απόρροια του είναι και η παγκόσμια επισιτιστική κρίση που θα χτυπήσει τους φτωχότερους. Για τον μήνα Φεβρουάριο μόνο το πληθωριστικό σοκ στην ελληνική οικονομία αναμένεται να ξεπέρασε το 7%. Ενώ την ενεργειακή κρίση θα επωμιστούμε εμείς οι από τα κάτω, με τις ανατιμήσεις των καυσίμων να ορίζουν τους μηνιαίους λογαριασμούς θέρμανσης πάνω από το βασικό μισθό.
Από την άλλη, το ελληνικό κράτος μέλος του ΝΑΤΟ έσπευσε να πάρει θέση υπέρ της Ουκρανίας και να στείλει πολεμικό εξοπλισμό στα χέρια της φιλο-νεοναζιστικής κυβέρνησης και των παραστρατιωτικών οργανώσεων. Μια θεαματική κίνηση αποσκοπώντας να εδραιώσει την ισχυρή του θέση ως δύναμη των Βαλκανίων και να καρπωθεί κάποιο μερίδιο της πίτας για την πολιτική και οικονομική ελίτ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που εξαντλεί κάθε χρόνο το 2% των δημοσιονομικών ταμείων σε πολεμικούς εξοπλισμούς, ούτε είναι τυχαίο που έχει μετατρέψει τον ελλαδικό χώρο από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα σε μια απέραντη βάση του ΝΑΤΟ.
Είναι ξεκάθαρο πως σε αυτή τη μάχη συγκρούονται πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα συμφέροντα του παγκόσμιου κεφαλαίου ώστε να επιβληθούν στην περιοχή οικονομικά και στρατιωτικά. Η Ουκρανία πέραν της γεωστρατηγικής σημασίας που έχει, είναι μια χώρα πλούσια σε ενεργειακά κοιτάσματα και με σημαντική παραγωγή σιτηρών στην παγκόσμια αγορά και δεν είναι τυχαίο που μπαίνει στο στόχαστρο των κεφαλαιοκρατών. Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα το φιλο-ναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας να συνομιλεί με τις χώρες του ΝΑΤΟ για την ένταξη του σε αυτό και από την άλλη το ρωσικό κράτος βλέποντας ότι χάνει το ζωτικό χώρο στα σύνορα του με την Ευρώπη να επιτίθεται στην Ουκρανία με στόχο την δημιουργία μιας φιλορωσικής κυβέρνησης. Η φράση “3ος Παγκόσμιος Πόλεμος” ακούγεται ξανά και αυτή τη φορά ίσως πιο σοβαρά από ποτέ.
Εδώ και πάνω από 150 χρόνια ο καπιταλισμός σπέρνει θάνατο και δυστυχία στον πλανήτη προσπαθώντας να διαχειριστεί τις δομικές του αντιφάσεις. Είναι υποχρεωμένος να προελαύνει γιατί κάθε του βήμα είναι μια συνεχώς αναβαλλόμενη πτώση. Η διαρκής κρίση συσσώρευσης, που δημιουργεί και καλείται να θέσει υπό έλεγχο, μόνο μεγαλώνει. Αυτή η συνθήκη είναι μήτρα της πείνας, της φτώχειας, τις λεηλασίας και των πιο απεχθών πολιτικών του κράτους σε όλη την υφήλιο. Αποκορύφωμα της καπιταλιστικής τερατογένεσης ήταν οι 2 παγκόσμιοι πόλεμοι αλλά και οι ασταμάτητοι “περιφερειακοί” πόλεμοι που γίνονται και που δεν έπαψαν ποτέ να αφορούν τον μισό και πλέον πλανήτη.
Η κρίση συσσώρευσης του καπιταλισμού περνάει υφέσεις και οξύνσεις αλλά δεν σταματάει ποτέ. Στις καλές εποχές, στον “πρώτο κόσμο” θα τη διαχειριστεί με κρατικές επενδύσεις για να τονώσει την “ενεργό ζήτηση” και να “κινηθεί η αγορά” δημιουργώντας δημόσιο χρέος. Όταν ζοριστεί, θα μετακυλήσει το δημόσιο χρέος σε ιδιωτικό μέσω νεοφιλελεύθερων πολιτικών, εξοντώνοντας τους φτωχότερους προς όφελος των πλουσίων. Και όταν δε θα μπορεί άλλο να φορτώσει την κρίση στις πλάτες των εξαθλιωμένων ή να την εξάγει στον “τρίτο κόσμο”, έρχεται η σειρά της συσπείρωσης κάτω από τη μπότα του στρατηγού ώστε το πλεονάζον εργατικό δυναμικό να γίνει κρέας για κανόνια. Αυτό τον κύκλο θα διαδεχτεί μια νέα εποχή ευκαιριών για λεηλασία μέσω της ανοικοδόμησης.
Ο κύκλος μοιάζει μοιραίος και αέναος. Και θα ήταν αν δεν υπήρχαν σε αυτό τον κόσμο και άλλα συμφέροντα πέρα από αυτά των κεφαλαιοκρατών. Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης τα οποία γίνονται αντιληπτά μονάχα έξω από και ενάντια στον καπιταλισμό. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα από την εποχή του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-71), των δύο παγκοσμίων πολέμων αλλά και της περιόδου ανάμεσα σε αυτούς. Επαναστάσεις που, άσχετα αν τελεσφόρησαν ή αν πέτυχαν εν τέλει τους απώτερους σκοπούς τους, πρέπει να αποτελέσουν έμπνευση όποτε οι εκμεταλλευόμενοι/ες κι οι καταπιεσμένοι/ες καλούνται από τις πολεμικές σάλπιγγες να πάρουν θέση. Η παρισινή κομμούνα εν μέσω πολέμου το 1871, η ρώσικη επανάσταση εν μέσω του Α’ παγκοσμίου πολέμου, η επανάσταση των Σπαρτακιστών στη Γερμανία, η κόκκινη διετία στην Ιταλία, η ισπανική επανάσταση του ‘36, η κινέζικη επανάσταση από το ‘27 ως το ‘49, ήταν αποτέλεσμα της απόφασης προλετάριων αντί να σηκώσουν τα όπλα ο ένας εναντίον τις άλλης, να τα στρέψουν προς την άρχουσα τάξη των χωρών τους. Ακόμα και σήμερα στη Rojava ανάμεσα στις πολεμικές συγκρούσεις μια επανάσταση παλεύει να ριζώσει στο Συριακό βορά.
Οι επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα έγιναν κυρίως από όσους/ες αρνήθηκαν να πάρουν θέση στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο με τη μια ή την άλλη πλευρά. Όταν η σοσιαλδημοκρατία σε όλες τις χώρες συντάσσονταν με τον πόλεμο, αναρχικοί και μαρξιστές όπως η Γκόλντμαν, ο Μπέργκμαν, ο Μαλατέστα, ο Λένιν, η Λούξεμπουργκ και αμέτρητοι/ες άλλοι/ες διακήρυξαν την ταξική ενότητα απέναντι στην εθνική. Είδαν πέρα από τα ψευτοδίπολα που οι εξουσιαστές επέβαλαν ως πρόφαση για αλληλοσφαγή, την δυνατότητα για επίθεση συνολικά στο σάπιο κουφάρι του καπιταλισμού.Σε μια πολεμική σύγκρουση αποτελεί μεγάλο πειρασμό το να ψάξεις να βρεις ποιο κράτος φταίει λίγο παραπάνω από το άλλο. Ποιος “τρελός” δικτάτορας θέλει να κατακτήσει τον πλανήτη και ποια “δίκαια” κράτη προσπαθούν να τον αναχαιτίσουν. Ποιος επιτέθηκε πρώτος και ποιοι τον προκάλεσαν. Είναι μια συζήτηση φορτισμένη από το αίμα παιδιών, τα δάκρυα μανάδων και τον πόνο προσφύγων. Ειδικά όταν ο πόλεμος σου χτυπά την πόρτα τα ερωτήματα γίνονται επιτακτικά και οι απαντήσεις είναι ζωής ή θανάτου. Μέσα σε μια στιγμή μπορείς να βρεθείς να υποστηρίζεις ένα τέρας απέναντι σε ένα άλλο. Μια παγίδα διαιώνισης σφαγών καταπιεσμένων από καταπιεσμένους.
Όταν η παρουσία του κράτους σε κοινωνικό επίπεδο υποχωρεί και συμπυκνώνεται μόνο στο στρατιωτικό του σκέλος είναι ουσιαστικά ευάλωτο. Η αυτοοργάνωση των αναγκών με βάση την αλληλεγγύη, η αναδιοργάνωση της κοινωνικής συγκρότησης, η αυτοπροστασία με ένοπλες πολιτοφυλακές είναι προοπτικές πολύ πιο εφικτές τη στιγμή που οι κρατικές δομές καταρρέουν υπό το βάρος του πολέμου. Το χρέος των αγωνιστών είναι να μπολιάσουν τη ρημαγμένη κοινωνία με ένα νέο όραμα, μια ελπίδα για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης που μπορεί να αναδυθεί από τα χαλάσματα, να προτείνουν λύσεις, να ζυμωθούν με τους υπόλοιπους/ες επαναστατημένους/ες και με το όπλο στο χέρι να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις τους.
Ως εργαζόμενοι/ες, φτωχοί/ες, καταπιεσμένοι/ες αυτό που μας αναλογεί στον πόλεμο που συμβαίνει στην Ουκρανία δεν είναι να μπούμε στο δίλημμα Ρωσία ή ΝΑΤΟ. Υποχρέωση μας είναι να αναδείξουμε όλες εκείνες τις λειτουργίες του καπιταλισμού που κάνουν μια διευρυμένη πολεμική σύγκρουση να μοιάζει πιο κοντά από ποτέ, όποια και αν είναι η αφορμή ή ο τόπος. Είναι να προβλέψουμε κινήσεις των κρατών και να προετοιμαστούμε για τις ευκαιρίες που τυχόν θα παρουσιαστούν. Πάνω από όλα όμως οφείλουμε να συγκροτήσουμε ένα οργανωμένο επαναστατικό κίνημα που να δίνει απαντήσεις για το πώς προτείνει την οργάνωση της κοινωνίας την επόμενη ημέρα. Είναι επιτακτικό να μορφοποιήσουμε σε σύγχρονη βάση ως πρόταση ένα μοντέλο του ελευθεριακού κομμουνισμού το οποίο θα εξυπηρετήσει τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα συμφέροντα μας ενάντια στους δυνάστες που σπέρνουν θάνατο.
28. Σε Ελλάδα-Ρωσία-Ουκρανία ο εχθρός είναι το κράτος, το κεφάλαιο και η πατριαρχία
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ “ΕΙΡΗΝΗ” ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ
Ο πόλεμος που διεξάγεται στην Ουκρανία δεν αποτελεί απλά άλλο ένα στιγμιότυπο στο κάδρο των οξυνόμενων ενδοκυριαρχικών και κρατικών ανταγωνισμών-συγκρούσεων αλλά μια κομβική τους στιγμή που αναδιαμορφώνει τα εξουσιαστικά αλλά και κοινωνικά δεδομένα σε πλανητική κλίμακα. Από τη μια πλευρά, το ρωσικό κράτος το οποίο επέλεξε να εισβάλει στρατιωτικά για να ενισχύσει την γεωστρατηγική του θέση στην παγκόσμια σκακιέρα, από την άλλη το ουκρανικό κράτος με τις φασιστικές-παραστρατιωτικές μονάδες του, το ΝΑΤΟ & η ΕΕ, που επιδιώκουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και των σχεδιασμών τους στην περιοχή. Για μία ακόμα φορά οι πολεμικές μηχανές σπέρνουν θάνατο και καταστροφή.
Το ελληνικό κράτος επέλεξε την εμπλοκή του στην πολεμική σύρραξη μέσω της αποστολής όπλων στο ουκρανικό καθεστώς, πιστοποιώντας επιθετικά τη σύνταξη του με το δυτικό μπλοκ κυριαρχίας και τη νατοϊκή πολεμική μηχανή, της οποίας αποτελεί γεωστρατηγικό βραχίονα στρατιωτικών επιχειρήσεων.
ΝΑ ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΡΑΤΩΝ-ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Οι εκμεταλλευόμενοι/ες και καταπιεσμένες/οι όπου γης δεν έχουμε κανένα λόγο να συνταχθούμε με κανένα κράτος ή μπλοκ κυριαρχίας, να συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε πλευρά των ενδοκυριαρχικών πολέμων, να αλληλοσκοτωθούμε για τα συμφέροντα των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών ελίτ. Αντίθετα έχει σημασία να αντιταχθούμε σε κάθε επίπλαστο διαχωρισμό εθνικό/φυλετικό/θρησκευτικό/έμφυλο και να αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης τόσο σε περίοδο πολέμου όσο και κυριαρχικής «ειρήνης». Ο μόνος πόλεμος που αξίζει να συμμετέχουμε είναι ο κοινωνικός-ταξικός για τη συλλογική και ατομική απελευθέρωση.
Καλούμε την Πέμπτη 24 Μαρτίου αντιπολεμική μικροφωνική συγκέντρωση στις 18.00 στο άλσος Παγκρατίου (Ευτυχίδου και Σπύρου Μερκούρη
Πρωτοβουλία αναρχικών συλλογικoτήτων, συνελεύσεων
29. Ας σαμποτάρουμε τον πόλεμο ανάβοντας το φυτίλι της διεθνούς
(Από την ιταλική αναρχική εφημερίδα “Bezmotivny”, Φεβρουάριος 2022)
«Η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα, οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα»
(Διαχρονικό σύνθημα των κινητοποιήσεων του ελληνικού αναρχικού κινήματος)
Στη μνήμη του αναρχικού επαναστάτη Λάμπρου Φούντα
Όταν οι αναγνώστες θα έχουν στα χέρια τους αυτές τις γραμμές, η κρίση στην Ουκρανία θα έχει κατά πάσα πιθανότητα αγγίξει τον χαρακτήρα παροξυσμού ξεσπώντας ακόλουθα σε μια δραματική εξέλιξη. Ή ίσως και όχι. Ορισμένες από τις ακόλουθες γραμμές θα μπορούσαν να έχουν ξεπεραστεί ή διαψευστεί από τα γεγονότα ή ακόμη και να βρίσκονται σε αναμονή για την επιβεβαίωσή τους. Δεν ανησυχούμε όμως κατά κανένα απολύτως τρόπο για ένα πιθανό ανεπίκαιρο των όσων γράφουμε, διότι είμαστε απολύτως ενσυνείδητοι του γεγονότος ότι οι ακόλουθες γραμμές και οι λέξεις δεν μπορούν παρά να είναι αποφασιστικά έξω από τη μόδα της εποχής. Εμπρός από τον πόλεμο, ο αναρχισμός πήρε πάντοτε την ίδια θέση που ιστορικά ανήκε στον Μπακούνιν από τον καιρό της Γαλλο-Πρωσικής πολεμικής σύγκρουσης και της Παρισινής Κομούνας. Επιβάλλεται κατά συνέπεια να ξεκινήσουμε από τις οφθαλμοφανείς συνθήκες.
Ο δικός μας διεθνισμός (ο αναρχικός για να εξηγούμαστε) μεταφράζεται άμεσα σε ένα απόλυτα απλό συναίσθημα: οι εκμεταλλευόμενες και οι εκμεταλλευόμενοι, στη Ρωσία όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ουκρανία όπως στην Ιταλία, είναι οι αδελφές μας και τα αδέλφια μας, το αίμα τους είναι το αίμα μας! Οι βιομήχανοι και τα αφεντικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι στρατηγοί και οι κύριοι αξιωματικοί, όλες οι κυβερνήσεις, είναι οι προαιώνιοι εχθροί μας. Όντας κινητοποιημένοι από προαιώνια συναισθήματα μίσους και αγάπης, τα πάθη μας δεν μπορούν παρά να ξεφύγουν από την παρούσα επικαιρότητα, από τους καιροσκοπισμούς της, από μια απολύτως συμφεροντολογική (με την κακή έννοια) εκτίμηση αναφορικά με τις συνθήκες και την προπαγάνδα της στιγμής.
Και όμως, προκειμένου να αποφύγουμε ώστε αυτά τα υψηλά συναισθήματα να υποβαθμιστούν σε αφηρημένα και αθώα προτάγματα, καλά μόνο για να εφησυχάσουμε την συνείδησή μας και, κατά βάθος, για να βρούμε διαμέσου ενός δρόμου λιγάκι πιο βασανιστικού, αλλά ακριβώς για αυτό το λόγο ακόμη περισσότερο υποκριτικού, την ίδια μας τη βολή, τη προσαρμογή μας σε μια καιροσκοπική θέση, σε αυτές ακριβώς τις προθέσεις επιβάλλεται να προστεθεί μια ακόμη: η μοναδική συμβατή πρακτική με τη διεθνιστική συζήτηση είναι αυτή που στοχεύει ως κύριο εχθρό τη δική μας κυβέρνηση, το δικό μας κράτος, το δικό μας ιμπεριαλιστικό μπλοκ.
Απαγκιστρωνόμαστε άρα από κάθε μετωπικό πειρασμό, απορρίπτοντας τόσο τις θέσεις όσων στο όνομα του πλουραλισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έλκονται να συσφίξουν τις γραμμές τους γύρω από τις φιλελεύθερες δυτικές σημαίες και τα σύμβολα, όσο και από τις θέσεις αυτών που στο όνομα ενός αντί-αμερικανισμού και ενός νοσταλγικού σοβιετισμού έλκονται από την υποστήριξη φίλο-ρωσικών θέσεων.
Το τίμημα του πολέμου όπως πάντα το πληρώνουν οι προλετάριοι και είναι ήδη εδώ και αρκετούς μήνες που το πληρώνουμε ακριβά (βλέπε covid) και προκαταβολικά, με την αύξηση της τιμής των λογαριασμών «κοινής ωφέλειας», της τιμής των καυσίμων και, καταρρακτωδώς, με τη δυναμική αύξηση του πληθωρισμού που παρασύρει όλα τα εμπορεύματα. Μια διαδικασία η οποία διαπλέκεται με τη κερδοσκοπική δυναμική που ξεκίνησε με αφορμή την οικονομική επανεκκίνηση σε ακολουθία της κρίσης που προκλήθηκε από την πανδημία. Αυτή ακριβώς είναι η τιμή της κερδοσκοπίας, είναι η τιμή των αντιποίνων του Πούτιν, είναι η τιμή του τυχοδιωκτισμού του Μπάϊντεν, είναι η τιμή της υποταγής του Ντράγκι. Όλοι αυτοί οι κύριοι είναι υπεύθυνοι για τη τωρινή μας ένδεια, κανείς από αυτούς δεν είναι φίλος μας.
Παίρνοντας σαν υπόθεση εργασίας ότι η κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν θα καταλήξει σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα (υπόθεση πολύ απίθανη, αλλά σε κάθε περίπτωση όχι αδύνατη), στη «καλύτερη» των υποθέσεων, στα «προνομιούχα» γεωγραφικά μήκη και πλάτη που ζούμε, η τιμή που θα πληρώσουμε με τον πόλεμο στην Ουκρανία θα είναι αυτή μιας φτωχοποίησης που πριν μόλις λίγα χρόνια ήταν αφάνταστη για την ευρωπαϊκή αποικία με τα πούπουλα στα οποία είχαμε συνηθίσει: οι τωρινές αυξήσεις στα καύσιμα και την ενέργεια, και μαζί τους όλων των εμπορευμάτων, θα μπορούσαν να παρουσιάσουν ένα μέγεθος μιας τάξης που δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτό που θα αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον. Η ίδια η ενεργειακή ασφάλεια, με τις παρεχόμενες ανέσεις που θεωρούνταν δεδομένες εδώ και τουλάχιστο μισό αιώνα για τους κατοίκους αυτής της μεριάς του πλανήτη, θα μπορούσε να μην είναι πλέον εγγυημένη, ακόμη περισσότερο δε μέσα σε μια εξελισσόμενη κατάσταση στην οποία η ενέργεια που υπάρχει σε όλες τις διαθέσιμες μορφές της, θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τους ανώτερους σκοπούς της πολεμικής βιομηχανίας.
Ίσως το μεγαλύτερο δίδαγμα, σε γενικές γραμμές αποσιωπημένο, της πανδημικής περιπέτειας ήταν αυτό της δύσης της αποκαλούμενης «καταναλωτικής κοινωνίας». Εκείνες τις ημέρες της άνοιξης του 2020 με τα σούπερ μάρκετ να βρίσκονται σε κατάσταση υπολειτουργίας, με προϊόντα των οποίων ήταν απαγορευμένη η πώληση, συνέβη ένα πρωτοφανές φαινόμενο για όποιον, όπως ο γράφων, είχε ζήσει ανέκαθεν μέσα σε μια κοινωνία όπου ο καταναλωτισμός ήταν σχεδόν μια θρησκεία. Η κυβέρνηση ήθελε να στείλει ένα μήνυμα που προφανώς δεν είχε καμία σχέση με την δημόσια υγεία: ένα μήνυμα ηθικής λιτότητας. Είναι μια δύσκολη στιγμή, οι πολίτες θα πρέπει να το αντιληφθούν επίσης διαμέσου μιας νηστήσιμης θυσίας. Από την άλλη, ήδη από τότε είχαν αρχίσει να μας λένε «βρισκόμαστε σε πόλεμο» (με έναν αόρατο εχθρό), προκαταβάλλοντας έτσι τις μελλοντικές θυσίες.
Ένα χρόνο αργότερα, ο πρόεδρος των Ιταλών βιομηχάνων πρότεινε μια πού ενδιαφέρουσα ανάλυση. Παρεμβαίνοντας στη γενική συνέλευση της οργάνωσης των αφεντικών στις 23 του περασμένου Σεπτέμβρη, περισσότερο διαυγής από τόσους άλλους επιχειρηματίες που επικαλούνται τη δυστοπική «επιστροφή στο κόσμο του παρελθόντος», ο Κάρλο Μπονόμι διευκρίνισε ότι θα περάσει πολύς καιρός, δυστυχώς, προτού η εσωτερική ζήτηση της κατανάλωσης να μπορέσει να ξαναγίνει ένας ισχυρός παράγοντας της ανάπτυξης». Το μεγάλο κεφάλαιο γνωρίζει άριστα ότι αυτή την ιστορική περίοδο δεν είναι φυσικά δυνατό να θεμελιωθεί η ανάπτυξη επάνω στην εσωτερική κατανάλωση. Πιο πρόσφατα στις 12 Φεβρουαρίου, ο διοικητής της τράπεζας της Ιταλίας, Ινιάτσιο Βίσκο, δήλωσε ότι χρειάζεται απαραίτητα να αποφευχθεί ένα σπιράλ τιμών-μισθών: «δεν καταπολεμάται ο πληθωρισμός αυξάνοντας τους μισθούς», αν αυξάνονται οι τιμές η λύση βρίσκεται στη φτωχοποίηση των προλετάριων, διαφορετικά δεν υπάρχει εξαπάτηση και κέρδος. Αυτοί οι κύριοι γνωρίζουν καλά, με πόλεμο ή δίχως πόλεμο, ότι η προλεταριοποίηση είναι ο οικονομικός στόχος των κοινωνικών φαινόμενων των χρόνων που βρίσκονται μπροστά μας.
Επιστρέφοντας στο πόλεμο, λοιπόν, αυτό που φαίνεται σαν πιο πιθανό, βάζοντας στην άκρη τις πιο δραματικές υποθέσεις, μιας πραγματικής και καθαυτής πυρηνικής σύρραξης, μεταξύ των δυνάμεων (που σε κάθε περίπτωση, επαναλαμβάνουμε, δεν μπορεί να αποκλειστεί) είναι ότι η τιμή που οι εκμεταλλευόμενοι αυτής της μεριάς του πλανήτη θα πληρώσουν θα είναι ένας επιπλέον γύρος ζωών σε όρους λιτότητας και αυταρχισμού. Η όλη κατάσταση διαδραματίζεται ενώ, σαν την οχιά, παραμονεύει έχοντας στήσει ενέδρα η δηλητηριώδης υπόθεση της πυρηνικής ενέργειας, μιας πανάκειας για κάθε χρήση από πλευράς των υποστηρικτών της βιομηχανικής ανάπτυξης. Μια σειρήνα, αυτή της πυρηνικής ενέργειας, που δεν θα πρέπει σε καμία απολύτως περίπτωση να υποτιμηθεί: κυρίως αν τα πράγματα εξελιχθούν πραγματικά άσχημα με τη Ρωσία να κλίνει οριστικά τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου (ή τις Η.Π.Α. που εξαναγκάζουν την Ευρώπη να παραιτηθεί από τη χρήση του), μπροστά από τις στρατιωτικές και τις βιομηχανικές αναγκαιότητες αλλά και εξαιτίας τη ίδιας της αμηχανίας αναφορικά με την εμμονή του πληθυσμού σε ένα εξαναγκαστικού χαρακτήρα αντιδραστικό όνειρο να «ξαναγυρίσει στη προηγούμενη κατάσταση» ( ας φανταστούμε πόσο ισχυρή θα μπορούσε να γίνει αυτή η πίεση αν ο κόσμος έμενε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και φυσικό αέριο), να γιατί λοιπόν η υπόθεση της μαζικής χρήσης της πυρηνικής ενέργειας θα μπορούσε να γίνει ξαφνικά αναντικατάστατη.
Ένα στοιχείο, αντίθετα, που πηγαίνει ενάντια στο ρεύμα αναφορικά με ότι συνέβη τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται στην επιστροφή της «πολιτικής» επάνω στην αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της τεχνικής, για την οποία μας μιλούν τα γεγονότα της Ουκρανίας. Ο πόλεμος της Ουκρανίας για πρώτη φορά δεν φαίνεται να είναι ένας οικονομικός πόλεμος, αλλά ένας πόλεμος πολιτικής και στρατιωτικής κυριαρχίας. Το ίδιο το ζήτημα του φυσικού αερίου δεν είναι το κύριο φαινόμενο, αλλά μια συνέπεια του κύριου, ένα αντίποινο στο εσωτερικό των γεωπολιτικών επιλογών.
Προκαλεσμένη από ένα συνεχή και επιθετικό επεκτατισμό του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η αντίδραση της Ρωσίας στοχεύει όχι τόσο στη κατάκτηση πηγών ενέργειας και άλλων πόρων, αλλά αιτιολογείται από μια καθαρά στρατιωτική αξίωση να μην θέλει να ανεχθεί τη παρουσία αμερικανικών βάσεων στα σύνορά της, πέρα φυσικά (όπως έχει ήδη σημειωθεί) από μια «περηφάνεια» και από μια νοσταλγία απόλυτα ιδεολογικού χαρακτήρα αναφορικά με τους παρελθόντες ωραίους αυτοκρατορικούς καιρούς της. Οι ενεργειακές πηγές περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αποτελούν ένα εργαλείο για την εξάσκηση εκατέρωθεν απειλών.
Αφήνοντας κατά συνέπεια στους Ρώσους, στους Ουκρανούς και στους Λευκορώσους αναρχικούς την περιγραφή και την ανάλυση όλων αυτών που συμβαίνουν στη πλευρά του μετώπου τους, των μαχών που συνεχίζουν να δίνουν ενάντια στον αυταρχισμό των κυβερνήσεων τους, ενάντια στον οποίο μάχονται πληρώνοντας τη τιμή των συλλήψεων, των βασανιστηρίων και των νεκρών, με αυτό το διεθνιστικό πνεύμα για το οποίο ο κύριος εχθρός για εμένα ενσαρκώνεται ανέκαθεν στη κυβέρνησή μου και στους συμμάχους της, θα θέλαμε να σταθούμε σύντομα σε αυτό που συμβαίνει στη «δική» μας πλευρά του μετώπου.
Η εκλογική νίκη του Μπάϊντεν αντιπροσώπευσε μια προφανή επιτάχυνση των μιλιταριστικών κινδύνων. Το γεωπολιτικό στοίχημα του Τραμπ θεμελιώνονταν πάνω στη δυνατότητα, αν όχι μιας συμμαχίας, τουλάχιστο της διατήρησης καλών σχέσεων με τον Πούτιν σε αντί-κινεζική κατεύθυνση. Με αυτή την έννοια, ο φοβερός και απρόβλεπτος Τραμπ κατέληξε να είναι ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών που μετά από πολλά χρόνια δεν άνοιξε καινούρια πολεμικά μέτωπα. Είναι απίστευτη, με αυτή την έννοια, η πολιτική κατραπακιά που δέχθηκε σχεδόν ολόκληρη η άκρα αριστερά της βόρειας Αμερικής. Τη στιγμή που μια ιστορική, κομουνίστρια, φεμινίστρια και μαύρη αγωνίστρια όπως η Άντζελα Ντέϊβις προσφέρει την υποστήριξή της στον Μπάϊντεν και την Χάρις, το γεγονός αυτό δεν μας δείχνει μονάχα την ατομική προδοσία μιας κινηματικής γραφειοκράτισσας, αλλά κυρίως μια συλλογική κατάντια ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου (αποδεδειγμένη για παράδειγμα από το γεγονός ότι η Ντέϊβις δεν εκδιώχθηκε με τις κλωτσιές μέσα από τους αγωνιστικούς κινηματικούς χώρους). Και φυσικά δεν πρόκειται μόνο για μια προδοσία της αναρχικής άρνησης των εκλογών (με οποιοδήποτε τρόπο κι αν αυτός υιοθετείται)-από τους κομουνιστές πολιτικάντηδες μπορούμε να τα περιμένουμε όλα αυτά καθώς και τα πολύ χειρότερα-αλλά κυρίως πρόκειται για μια λανθασμένη ανάλυση της ίδιας της συγκυρίας, στο βαθμό που ο Μπάϊντεν και η Χάρις για την ειρήνη στο κόσμο αντιπροσώπευαν φυσικά το «χειρότερο κακό».
Ένα από τα λάθη που καταλογίζονται στον Μπάϊντεν ακόμη και από πλευράς ενός τμήματος της καθεστωτικής αριστεράς (σε αυτή την κατεύθυνση διαβάσαμε πρόσφατα άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην ιταλική εφημερίδα “Il Manifesto”) είναι ότι «δώρισε» τη Ρωσία στη Κίνα. Στριμώχνοντας άγρια το καθεστώς του Πούτιν, οι βορειοαμερικάνοι τον σπρώχνουν να συμμαχήσει με αυτό του Σι (Ζι Πινγκ). Η συμμαχία της δεύτερης παγκόσμιας στρατιωτικής δύναμης με τη χώρα που αντιπροσωπεύει την πρώτη τεχνολογική δύναμη και-για λίγα ακόμη χρόνια-τη δεύτερη οικονομική δύναμη, θα μπορούσε πραγματικά να γίνει ο επικρουστήρας της πρόκλησης μιας παγκόσμιας στρατιωτικής καταστροφής.
Απέναντι από την πιθανότητα ότι τα ρωσικά οπλικά συστήματα θα μπορούσαν να ενσωματώσουν την κινεζική τεχνολογία, θα μπορούσε επίσης στα σοβαρά να έλθει στο μυαλό κάποιου χασάπη του αμερικανικού πεντάγωνου η ιδέα ότι μια προληπτική επίθεση με πυρηνικά όπλα μπορεί πάντα να αντιπροσωπεύει μια καλύτερη υπόθεση σε σύγκριση με την ίδια τη δυνατότητα μιας μακροχρόνιας στρατιωτικής τριβής και ενσωμάτωσης των πιο επικίνδυνων αντιπάλων τους.
Αν περάσουμε τώρα στην Ιταλία, η οποία ανέκαθεν βρίσκονταν στη πρωτοπορία του πειραματισμού νέας μορφής πολιτικών καθεστώτων, φαίνεται ότι η κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας αντιστέκεται και καθιερώνεται σε μεσοπρόθεσμους όρους ως το άθροισμα των πολιτικών δολοπλοκιών στην ωραία αυτή χώρα και σε κάθε περίπτωση έτοιμη ακόμη και να προωθήσει αυτό το μοντέλο εξάγοντάς το σε άλλα ευρωπαϊκά έθνη σε περίπτωση επιδείνωσης της κρίσης.
Η Εθνική Ενότητα είναι μια έννοια που πρέπει να μπορέσει να γίνει καλά κατανοητή. Αυτή η μορφή κυβέρνησης μπορεί να μοιάζει, όμως διαφοροποιείται ουσιαστικά από τη κλασσική τεχνοκρατική κυβέρνηση η οποία συνήθως υποστηρίζεται από πλευράς της πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων. Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας είναι μια αμιγώς πολιτική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου: με αυτή την έννοια την Εθνική Ενότητα την υποστηρίζουν επίσης και τα συνδικάτα στο βαθμό που λειτουργούν στη κατεύθυνση της πληρέστερης συνεργασίας και της ειρήνευσης του εσωτερικού μετώπου! Με αυτή ακριβώς την έννοια μέσα σε αυτή συνεργάζονται επίσης και οι τεχνοκράτες στο βαθμό που η τεχνική και η ίδια η τεχνολογία με την ευρύτερη έννοια αποτελούν σήμερα μια κοινωνικό-πολιτική δύναμη. Με δυο λέξεις, η κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας, εν τοις πράγμασι, είναι μια πολεμική κυβέρνηση.
Ως διεθνιστές που είμαστε καταδικασμένοι ή προνομιούχοι-εξαρτάται από τη προσέγγιση-να ζούμε σε αυτά τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, το καθήκον μας επιβάλλεται να είναι το σαμποτάζ, ο εκτροχιασμός, η αποδιοργάνωση με κάθε τρόπο της Εθνικής Ενότητας καθώς και του θανατηφόρου κλίματος της κοινωνικής ειρήνης που αυτή γεννά. Αυτό ακριβώς είναι και το ραντεβού των αμέσως επόμενων μηνών από το οποίο δεν μπορούμε να είμαστε απόντες. Η εθνική ενότητα, με διαφορετικά λόγια, ενώ προετοιμάζει την ειρήνη μεταξύ των τάξεων στο εσωτερικό ταυτόχρονα οργανώνει το πόλεμο μεταξύ των εθνών στο εξωτερικό. Ο δικός μας διεθνισμός υποστήριξε ανέκαθεν το αντίστροφο: κανένας απολύτως πόλεμος μεταξύ των λαών και καμιά απολύτως ειρήνη μεταξύ των τάξεων. Μαζί με τον Γκαλεάνι, επαναλαμβάνουμε για μια ακόμη φορά ότι είμαστε ενάντια στο πόλεμο και ενάντια στην ειρήνη, αλλά για την κοινωνική επανάσταση.
Όμως και στην προκειμένη περίπτωση, ο διεθνισμός εξακολουθεί να παραμένει ένα συναίσθημα. Όσο και αν καθοδηγείται από την αρχή σύμφωνα με την οποία η κυβέρνησή μου είναι ο κύριος εχθρός μου, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα περιέχει κάτι το ανεκδιήγητο. Το αποφασιστικό βήμα που πρέπει να κάνουμε εφεξής είναι να περάσουμε από το διεθνισμό στη Διεθνή. Δηλαδή να σκεφτούμε και να διαδώσουμε συγκεκριμένα μια ιστορική συνομωσία, άτυπου χαρακτήρα, αλλά όμως πραγματικού, μεταξύ των επαναστατών όλου του κόσμου. Μια «οργάνωση» όσο και αν αυτός ο όρος μας προκαλεί φόβο και προσελκύει πάνω του τα μάτια της καταστολής.
Ποιες είναι οι πραγματικές εναλλακτικές σήμερα; Η πείνα, ο πόλεμος και ο θάνατος. Η οργάνωση της συλλογικής ανθρώπινης ζωής θεμελιωμένη επάνω στην ιεραρχία και το κέρδος έχει προ πολλού καταδείξει ότι δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει την ίδια τη πολυπλοκότητα που αυτή γέννησε και μας παρασύρει όλους, μηδενός εξαιρουμένου, προς τη καταστροφή-υγειονομική, οικολογική, στρατιωτική. Μονάχα μια παγκόσμια επανάσταση μπορεί πλέον να μας σώσει. Ας αρχίσουμε λοιπόν να δουλεύουμε για αυτή.
ΜΙΣΩ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Πρόσκληση για μια διεθνιστική κινητοποίηση στις 25 Απρίλη και την 1η Μάη.
Κατά την διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας δημιουργήθηκε μια αποστασιοποίηση από τις επαναστατικές ιδέες: οι ίδιοι οι σύντροφοι σταμάτησαν να πιστεύουν ότι η σκέψη τους διέθετε πλέον τη δυνατότητα και την ικανότητα να προσπεράσει τον κάβο. Κάνουμε λόγο ακριβώς για τις επαναστατικές ιδέες οι οποίες σήμερα είναι αναγκαίες όσο ποτέ άλλοτε.
Η παραίτηση από τους κοινωνικούς αγώνες, από την ίδια την πίστη στη δυνατότητα της «νίκης», δηλαδή από την εν τοις πράγμασι καταστροφή αυτής της κοινωνίας και από τον εκτροχιασμό μιας ιστορίας η οποία βαδίζει ολοταχώς προς τη καταστροφή-υγειονομική, οικολογική, στρατιωτική-έκανε σε τελική ανάλυση πιο αδύναμους τους καταπιεσμένους, επιτρέποντας την πλήρη ασυδοσία των αφεντικών που κατάφεραν τελικά να επιτύχουν μια αυταρχική διαχείριση της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα με τα σημερινά οφθαλμοφανή της αποτελέσματα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Κατά την τελευταία χρονική περίοδο αυτή η πικρή αλήθεια υπήρξε περισσότερο από προφανής, μέσα από μια συνεχή κλιμάκωση που εκδηλώθηκε-για να περιοριστούμε μόνο στην τελευταία διετία-στη σφαγή στις φυλακές (Ιταλία) το Μάρτιο του 2020, στα εργοστάσια που κρατήθηκαν ανοικτά εξαιτίας της λυσσαλέας πίεσης από πλευράς του συνδέσμου των βιομηχάνων ενώ τα άτομα παρέμεναν ερμητικά κλεισμένα στα σπίτια τους, στην οικονομική επανεκκίνηση που δεν υπολογίζει τίποτα και κανένα, όπως καταμαρτυρούν δραματικά οι νεκροί στους χώρους εργασίας, στις σφαγές που συνεχίζουν να διαπράττονται καθημερινά χάρη του κέρδους των αφεντικών, στη καταστολή και τις δολοφονίες μπροστά από τα κάγκελα των επιχειρήσεων της εφοδιαστικής αλυσίδας που κατεβαίνουν σε απεργίες (και ο κατάλογος θα μπορούσε να γίνει ατελείωτος).
Είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη ενός συγκεκριμένου επαναστατικού ορίζοντα που αφήνει τα αφεντικά να εξακολουθούν να κοιμούνται κάνοντας ήσυχα όνειρα και που τους επιτρέπει να απαιτούν πάντοτε περισσότερα.
Μια αυταρχική εξέλιξη της κοινωνίας ξεκάθαρα ταξικής φύσης: αν οι προλετάριοι επιβιώνουν ανέκαθεν υποκύπτοντας σε πολυάριθμους εκβιασμούς, με αφετηρία τον κυρίαρχο εκβιασμό, αυτόν του να δουλεύουν για να μπορέσουν να ζήσουν, οι εκβιασμοί αυτοί έχουν πολλαπλασιαστεί τη τελευταία χρονική περίοδο. Το πράσινο διαβατήριο υγείας έρχεται για να προστεθεί ως ένα επιπλέον εργαλείο επίθεσης από πλευράς των αφεντικών, καθορίζοντας τη καθημερινή ζωή μας με ολοένα περισσότερο ολοκληρωτικό τρόπο. Τα νομοθετικά διατάγματα της τελευταίας διετίας ήλθαν για να χειροτερεύσουν πρωτίστως τον ίδιο τον εκβιασμό τη εργασίας, ο οποίος χρησιμεύει ανέκαθεν ως εργαλείο μαζοποίησης και πειθάρχησης στο εσωτερικό της κοινωνίας.
Η μέθοδος που επιστρατεύεται ώστε να καταστήσει περισσότερο αποδεκτές τις καινούριες επιβολές καθώς και τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού ελέγχου είναι αυτή της ώθησης προς την Εθνική Ενότητα, διαμέσου της οποίας ο λαός καλείται να συσπειρωθεί γύρω από τη σημαία για να αμυνθεί από τον εχθρό. Η κυβέρνηση και το κράτος γίνονται με αυτό τον τρόπο η έκφραση της συλλογικότητας, της κοινότητας, που ζητά από την καθεμιά και από τον καθένα να ακολουθήσουν πιστά τις εντολές τους, οι οποίες είναι «αντικειμενικού χαρακτήρα» χάρη φυσικά της αποφασιστικής συμβολής των επιστημόνων και των τεχνοκρατών, αυτών των καινούριων παπάδων στην υπηρεσία της αλήθειας.
Η ίδια η έννοια της κοινότητας χρησιμοποιείται (εργαλειακά) για να ωθήσει, είτε μέσα στην εργασία είτε μέσα στην καθημερινότητα, τα άτομα να θυσιαστούν για μια υποτιθέμενη «μεγάλη οικογένεια», σαν να είμαστε δηλαδή όλοι μέσα στην ίδια βάρκα. Δεν πρόκειται για μια καινούρια πρακτική και τακτική, αντίθετα: χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα στο παρελθόν, όπως και αυτή τη στιγμή, κατά τη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων, μέσα στα ίδια τα εργοστάσια με το μοντέλο Ολιβέτι καθώς και τις πολύμορφες δυστοπίες του Τογιοτισμού, με δυο λέξεις, διαμέσου της συλλογικοποίησης των προβλημάτων των αφεντικών και φυσικά της ατομικής ευθύνης των προβλημάτων των εκμεταλλευόμενων. Όποιος δεν ανταποκρίνεται σε αυτό το κέλευσμα ανακηρύσσεται και σφραγίζεται αυτομάτως ως τρελός και αποκλίνων, χάνοντας έτσι την ίδια του τη δυνατότητα να μπορέσει να εκφράσει με αξιοπρέπεια τις απόψεις του.
Είναι ακριβώς μια παρόμοια δυναμική εξέλιξη της παρούσας κατάστασης που θα μπορούσε να επανεμφανιστεί μέσα στις ενεργειακές πολιτικές που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου τα Μ.Μ.Ε. έχουν στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας στην κλιματική αλλαγή, παράδοξο αποτέλεσμα ενός καπιταλισμού που καταστρέφει ολόκληρο τον πλανήτη ενώ παράλληλα αξιώνει ότι θέλει να βρει τη λύση για τα προβλήματα που ο ίδιος δημιουργεί. Δράττοντας της ευκαιρίας της πρωτοχρονιάς, η Ευρωπαϊκή επιτροπή επανεισήγαγε από την πίσω πόρτα τη νύχτα, την πυρηνική τεχνολογία τέταρτης γενιάς μέσα στον κατάλογο των αποκαλούμενων καθαρών μορφών ενέργειας, πάνω στις οποίες θα γίνουν ακολούθως επενδύσεις στο εσωτερικό του νέου ευρωπαϊκού σχεδιασμού ανάκαμψης και επανεκκίνησης της οικονομίας. Πιθανά λοιπόν να ξανακουστεί για πολλοστή φορά ότι όποιος αντιτίθεται σε αυτή την επιλογή είναι ένας υπερασπιστής του λιγνίτη, ένας εχθρός μιας λύσης που επιβάλλεται πάλι από μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Αυτό το πράγμα για το οποίο φυσικά θέλουν σχεδόν όλοι να εξακολουθούν να εθελοτυφλούν είναι το μεγάλο πρόβλημα που συνίσταται από μια κοινωνία που συνεχίζει να καταναλώνει απερίσκεπτα ολοένα μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας καθώς και από την ίδια την καπιταλιστική βιομηχανοποίηση που την ωθεί προς τα εκεί.
Εμπρός από τον ταξικό πόλεμο που προωθούν τα αφεντικά, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες-όχι μόνο στην Ιταλία-απάντησαν χωρίς να περιμένουν κάποιος άλλος να το κάνει στη θέση τους, με επιθετικές πρακτικές τις οποίες συμμεριζόμαστε απερίφραστα ως δικές μας. Είμαστε αλληλέγγυοι στους αδελφούς και στις αδελφές μας, αυτούς που παραμένουν άγνωστοι στην πλειοψηφία τους και αυτούς που σήμερα πληρώνουν με μακροχρόνιες φυλακίσεις την επιλογή τους να πάρουν θέση και να δράσουν ενάντια σε όποιον δολοφονεί καθημερινά εμάς και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Και είμαστε επίσης αλληλέγγυοι στους συντρόφους και στις συντρόφισσες που βρίσκονται στη φυλακή κατηγορούμενοι για αναρχικές πρακτικές, συχνά ακόμη και με αφορμή αυτό το οποίο είπαν και έγραψαν.
Οι πρόσφατες επιθέσεις του κράτους ενάντια στον αναρχικό τύπο (δεν μιλάμε για τη Ρωσία του Πούτιν αλλά για την Ε.Ε.) φαίνεται να παραπέμπουν ξεκάθαρα, σε συνδυασμό με τόσα άλλα γεγονότα, σε μια δυναμική μιας ολοένα μικρότερης ανοχής απέναντι σε όλους αυτούς που διαφωνούν με το καθεστώς. Στην πραγματικότητα, μέσα σε αυτή την ανανεωμένη μορφή «δημοκρατίας», δεν είναι τόσο ή ίδια η φαντασμαγορική ελευθερία της γνώμης που όντως βρίσκεται σε κίνδυνο, όσο αντίθετα οι συνεπείς λόγοι που καλούν στη δράση, η αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη με όποιον διέσχισε διαδρομές ελευθερίας, με όποιον απέδειξε με τις πράξεις του και όχι με τις συνήθεις πολυλογίες ότι η παρούσα κοινωνική τάξη δεν είναι ένας αναπότρεπτος προορισμός, αλλά μπορεί και πρέπει να ματώσει.
Συνεπή λόγια και συνεπείς πράξεις για τις οποίες θέλουμε να συνεχίσουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη. Η Εθνική Ενότητα καλεί σε πόλεμο. Ο δικός μας διεθνισμός επίσης, αλλά εντελώς διαφορετικού είδους.
Με αυτό ακριβώς το πνεύμα προτείνουμε δυο χρονικές στιγμές δημόσιας παρέμβασης για την ερχόμενη άνοιξη: στις 25 Απρίλη (ημέρα της απελευθέρωσης από το φασιστικό καθεστώς) στο Σπολέτο και την 1η Μάη στην Καράρα. Απολύτως ενσυνείδητοι του γεγονότος ότι δεν μπορούν δυο διαδηλώσεις από μόνες τους να ανατρέψουν συγκεκριμένα την αυταρχική δυναμική που βρίσκεται σε εξέλιξη, παρόλα αυτά πιστεύουμε ότι ο αναρχισμός πρέπει να επιστρέψει και να ανακαταλάβει τους δρόμους με τη δύναμη και τη συνέπεια των ιδεών του.
Για τη σύνταξη μιας αποτελεσματικής προπαγανδιστικής αφίσας που να μην κάνει ούτε βήμα πίσω αναφορικά με τα περιεχόμενα, αλλά που να μπορεί επίσης να ενσαρκώσει αυτή την ιστορική περίοδο, σκεφτήκαμε τα ακόλουθα προσωρινά σημεία, στα οποία μπορούν να προστεθούν άλλα βασισμένα στην δυναμική αλλαγή της κατάστασης σε εξέλιξη ή ύστερα από αίτημα άλλων συντρόφων που θα συναντήσουμε στη πορεία μας:
-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΑΡΧΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΟΥΡΣΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ
-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ
-ΓΙΑ ΤΗ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ
-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΟ ΜΕΣΟ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
Αναρχικές και αναρχικοί
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
Μετά από δυο παγκόσμιους πολέμους και πολύ πιθανά στο σημερινό κατώφλι του ξεσπάσματος ενός τρίτου, ο όλεθρος και η καταστροφή έχουν ως αποκλειστική τους αιτία, για πολλοστή φορά, τις πολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ των κρατών έτσι ώστε να διασφαλίσουν με οποιοδήποτε κόστος τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα: δολοφονώντας κατ’ επανάληψη τους λαούς της Ευρώπης.
Κατά συνέπεια, η μοναδική ρεαλιστική πολιτική προοπτική που διαφαίνεται στον ορίζοντα για το μέλλον της σημερινής Ευρώπης (στη περίπτωση φυσικά που μάθαμε το μάθημα της ιστορίας) είναι η δημιουργία μιας Αυτοδιαχειριζόμενης Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Λαών (ΑΣΕΛ), θεμελιωμένης πάνω στη πρακτική της Γενικευμένης Αυτοδιαχείρισης των κοινωνικών ζητημάτων, δηλαδή την πρακτική εφαρμογή της Άμεσης Δημοκρατίας των Ευρωπαίων Πολιτών.
Οι λαοί της Ευρώπης βρίσκονται απέναντι από μια ιστορικού χαρακτήρα επιλογή προτού να είναι πολύ αργά. Ή να αγωνιστούν για μια εντελώς διαφορετική ζωή, ή να υποκύψουν στη λογική των κρατών και του κεφάλαιου που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στη καταστροφή και στο θάνατο. Αυτό είναι, κατά την άποψη των αναρχικών, το πραγματικό και το μοναδικό κοινωνικό στοίχημα και το διακύβευμα των ημερών μας για την εξέλιξη σε θετική ή αντίθετα σε αρνητική κατεύθυνση της πορείας του 21ου αιώνα, στην Ευρώπη και στο κόσμο.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
Την άμεση καταστροφή των υφιστάμενων κρατικών σχηματισμών και των δομών, ως των άμεσων και μοναδικών υπεύθυνων των συνεπειών του πολέμου και την αντικατάσταση των ξεπουλημένων στο διεθνές κεφάλαιο κυβερνήσεων τους από νέα δημιουργημένα και άμεσα ελεγχόμενα από την κοινωνική βάση λαϊκά σχήματα σε όλη την Ευρώπη, τα οποία θα έχουν ως πρωταρχικό στόχο τους την άμεση επικοινωνία μεταξύ τους και τη δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων για την άμεση κατάπαυση του πυρός καθώς και την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτών ειρηνικών λύσεων, για οποιοδήποτε ζήτημα και πρόβλημα.
ΜΟΝΑΧΑ ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΑΝΑΧΑΙΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΛΑΥΝΟΥΝ.
ΜΟΝΑΧΑ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ.
Διεθνιστική αναρχική ομάδα freebirdsinter@protonmail.com
30. Γράμμα απο την Ουκρανία (17 Μαρτίου)
Δεύτερη συνέντευξη με τον Α., 17 Μαρτίου 2022
Ποια ήταν η πορεία των λεηλασιών και της καταστολής τους;
Είναι πραγματικά δύσκολο να εκτιμήσει κανείς πόσο έχουν εξαπλωθεί οι λεηλασίες: αυτό που βλέπεις κυρίως είναι οι συλλήψεις, οι οποίες έχουν παραμείνει σταθερές. Η καταστολή έχει σίγουρα ενισχυθεί μετά την τροποποίηση των νόμων για τις λεηλασίες, και έχω δει τις πρώτες αναφορές για άτομα που έκαναν λεηλασίες και “βρέθηκαν νεκροί κατά την προσωρινή κράτηση”, κάτι που είναι τρομακτικό και μάλλον μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς κάποιοι απλά αφήνονται γυμνοί στη μέση των κρύων δρόμων.
Έχουν πραγματοποιηθεί απεργίες ? Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ενδείξεις μετάβασης της οικονομίας σε πολεμική οικονομία;
Η Ουκρανία βασίζεται πλέον κυρίως σε εισαγόμενα όπλα και τα εργοστάσια που παρήγαγαν ουκρανικά όπλα στα ανατολικά έχουν καταστραφεί από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς. Το ουκρανικό κράτος φαίνεται να είναι εντελώς ανίκανο απέναντι στις δυσκολίες που έφερε ο πόλεμος, δεν είναι σε θέση να ρυθμίσει τις τιμές των ενοικίων, οι τιμές και η διαθεσιμότητα του φυσικού αερίου ανεβοκατεβαίνουν επίσης, και το κάλεσμα για “επιστροφή στην κανονικότητα” στην ειρηνική Δυτική Ουκρανία συνισταται κυρίως σε καμπάνιες δημοσίων σχέσεων και όχι σε καταναγκαστική εργασία οποιουδήποτε είδους. Η κυβέρνηση όμως έχει μειώσει κάποιους από τους φόρους, προσπαθώντας να ενθαρρύνει τις εισαγωγές και τους ανθρώπους που ιδρύουν επιχειρήσεις και επενδύουν σε αυτές κατά τη διάρκεια του πολέμου, και οι τράπεζες παρατείνουν τις δόσεις των χρεών, αυξάνουν τα πιστωτικά όρια ως ένδειξη περήφανου πατριωτισμού.
Όσον αφορά τον “οπλισμένο λαό”, φανταζόμαστε ότι η σημερινή κατάσταση δεν έχει καμία σχέση με εκείνη της Ισπανίας του 1936. Τι γίνεται με τις ένοπλες ομάδες ; Ποιος είναι ο βαθμός αυτονομίας τους;
Δεν έχει καμία σχέση με την Ισπανία του 1936 με την έννοια ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να αναδυθεί ένα μεγάλο στρατιωτικό κίνημα της εργατικής τάξης, αλλά νομίζω ότι η Ισπανία αποκάλυψε ορισμένα όρια της αναρχικής δράσης: δεν μπορούμε απλά να πολεμήσουμε συμμετρικά τους τακτικούς στρατούς, θα πρέπει αντίθετα να προσπαθήσουμε να καταστήσουμε αδύνατη την επιστροφή στις καπιταλιστικές σχέσεις μέσω της μαζικής διασάλευσης και αναδιανομής, υπονομεύοντας παράλληλα τις πολεμικές προσπάθειες, αλλά και από αυτό απέχουμε πολύ, φυσικά.
Οι ουκρανικές αναρχικές ομάδες είναι πολύ μικρές και απλά πολεμούν μαζί με άλλες πολιτοφυλακές και σχηματισμούς του τακτικού στρατού, λαμβάνοντας τις διαταγές τους από το κράτος. Αλλά θα πρέπει να προσέξουμε να μην κάνουμε γενικεύσεις από αυτό: αυτό δεν σημαίνει ότι “οι αναρχικοί υποστηρίζουν το τάγμα Azov”, σημαίνει απλά ότι χωρίς κάποια ευρύτερη οργάνωση, σε μια απελπιστική κατάσταση όπως αυτή, οι αναρχικοί δεν έχουν πολλές επιλογές. Αν πρόκειται να επιστρατευτείς ούτως ή άλλως, γιατί να μην πολεμήσεις μαζί με τους συντρόφους σου;
Το γεγονός ότι ο κόσμος οπλοφορεί πρέπει να θεωρηθεί ως σημάδι της ανόδου των δεξιών ομάδων; Αν επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, θα μπορούσαν αυτές οι ένοπλες ομάδες να μπουν στον πειρασμό να αναλάβουν την εξουσία;
Νομίζω ότι ο οπλισμός που αποστέλλεται ενεργά στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή σίγουρα θα εξυπηρετήσει αντιδραστικούς στόχους (για να μην αναφέρω ότι θα επιτρέψει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες να εκτοξεύσουν τους στρατιωτικούς τους προϋπολογισμούς), αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι οι εθνικιστικές ομάδες θέλουν ή θα μπορούσαν να αποκτήσουν την πολιτική εξουσία. Νομίζω όμως ότι ο Ζελένσκι σίγουρα τους φοβάται, γι’ αυτό και προσπαθεί να μην φανεί πολύ “φιλορώσος” κατά τη διάρκεια των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, αν και τον είχαν χαρακτηρίσει έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρίας του. Οι Ουκρανοί εθνικιστές προτιμούν να καταλαμβάνουν τους δρόμους, περιπολώντας τους ως τμήματα πολιτοφυλακών, γεγονός που τους επιτρέπει να παρακολουθούν και να απαγορεύουν τις “εκφυλισμένες” δραστηριότητες: είτε πρόκειται για queer άτομα που απλά περπατούν, είτε για άτομα που διασκεδάζουν και πίνουν, είτε για πορείες για τα δικαιώματα των γυναικών. Αυτή η εισβολή μπορεί να αλλάξει τις φιλοδοξίες τους, καθώς εισέρχονται ακόμη περισσότερο στο κυρίαρχο ρεύμα και αποκτούν όλο και περισσότερη εξουσία, αλλά θα απέφευγα να κάνω προβλέψεις.
Έχετε ακούσει για λιποταξίες ή άρνηση στράτευσης ; Υπάρχουν δίκτυα υποστήριξης για τους άνδρες που θα ήθελαν να αποφύγουν την επιστράτευση και ίσως να φύγουν από τη χώρα ή να κρυφτούν;
Νομίζω ότι ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει μόνος του, δεν υπάρχουν μαζικές δράσεις εκεί έξω. Οι άνθρωποι κρύβονται στα χωριά, κρύβονται σε πορτ μπαγκάζ αυτοκινήτων για να προσπαθήσουν να περάσουν τα σύνορα, αλλά όσοι συλλαμβάνονται από τους αστυνομικούς περιφέρονται στους δρόμους ως προδότες: οι άνδρες δεν επιτρέπεται να βγουν από τη χώρα και το να μην θέλουν να μείνουν και να πολεμήσουν είναι προδοσία. Οι επιστρατεύσεις γίνονται στην τύχη, οι άνθρωποι μαζεύονται από τα δωμάτια των ξενοδοχείων τους αμέσως μετά την άφιξή τους εκεί από την Ανατολή, σταματάνε τους ανθρώπους στα μπλόκα, οπότε κάποιοι αποφάσισαν να γίνουν εθελοντές στις τοπικές πολιτοφυλακές για να μην τους στείλουν στο μέτωπο.
Η “εξαιρετική αλληλεγγύη” της Δύσης είναι απίθανο να διαρκέσει. Υπάρχουν δίκτυα υποστήριξης για τους μετανάστες, στην Ουκρανία όπως και στην Ευρώπη;
Υπάρχουν αρκετοί εθελοντές που βοηθούν τους ανθρώπους να φύγουν, τόσο μέσα στις περικυκλωμένες πόλεις όσο και στους σιδηροδρομικούς σταθμούς σε όλη τη χώρα, και ακούω πολλές υπέροχες ιστορίες για τη βοήθεια που λαμβάνουν οι άνθρωποι στο εξωτερικό από απλούς ανθρώπους. Αυτό είναι αρκετά αξιοσημείωτο, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν επίσημες προσπάθειες εκκένωσης και το κράτος συνεχίζει να λέει ότι κάθε πόλη θα αμυνθεί και δεν υπάρχει λόγος να φύγει κανείς. Δεν νομίζω όμως ότι υπάρχει κάποιος “σχεδιασμός” ή “πρόβλεψη”, οι περισσότεροι πρόσφυγες απλά ξοδεύουν τις οικονομίες τους και προσπαθούν να βρουν οποιαδήποτε δουλειά- και το γεγονός ότι οι αρχές τους χωρίζουν και τους στέλνουν σε διαφορετικές πόλεις καθιστά δύσκολο να δημιουργήσουν ανθεκτικούς δεσμούς, ειδικά λόγω του γλωσσικού φραγμού.
Έχετε πληροφορίες για τα κινήματα διαμαρτυρίας στην κατεχόμενη ζώνη ; Και για τη συνεργασία με τους Ρώσους;
Εξακολουθούν να συμβαίνουν, αν και σε μικρότερη κλίμακα από ό,τι τις πρώτες ημέρες. Η Ρωσία έχει δολοφονήσει αρκετούς ανθρώπους σε αυτές τις διαμαρτυρίες, αλλά ο κόσμος έχει σχετικά συνηθίσει να βλέπει πτώματα τώρα, οπότε αυτό δεν έχει μεγάλο αντίκτυπο. Τα ρωσικά ΜΑΤ ρίχνουν συνεχώς προειδοποιητικούς πυροβολισμούς στον αέρα, οπότε οι άνθρωποι γνωρίζουν τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε αυτές τις διαδηλώσεις, αλλά εξακολουθούν να κατεβαίνουν. Αυτό προφανώς δεν είναι αρκετό για να διαταράξει τη ρωσική κατοχή, αλλά δεν έχω δει ούτε να σχηματίζεται “αντάρτικη” αντίσταση.
Αρκετοί αστυνομικοί και δήμαρχοι πόλεων που βρίσκονται κοντά στα σύνορα συνεργάζονται με τους Ρώσους, κυρίως στα μέρη που καταλήφθηκαν την 1η μέρα, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που αποφασίζουν να συνεργαστούν για να αποτρέψουν τον περιοδικό βομβαρδισμό της πόλης τους.
Τι μπορείτε να μας πείτε για πιθανούς αγώνες στη Ρωσία ενάντια στον πόλεμο;
Μερικοί από τους Ρώσους συντρόφους μου έχουν εγκαταλείψει τη χώρα ή φοβούνται πλέον όλο και περισσότερο για τη ζωή τους, αφού οι κυρώσεις και ο αποκλεισμός της χώρας έχουν εντείνει την καταστολή και το κράτος έχει εξαπολύσει όλες τις δυνάμεις για να φυλακίσει όποιον προσπαθεί να εκφράσει την παραμικρή διαφωνία. Πραγματικά δεν ξέρω πώς μπορεί να σχηματιστεί ένα κίνημα σε αυτές τις συνθήκες, όσο τα ρωσικά ΜΑΤ συνεχίζουν να καταφέρνουν με επιτυχία να περιορίζουν και να διαλύουν τις λίγες διαδηλώσεις που εξακολουθούν να γίνονται.
Θέλετε να προσθέσετε κάτι;
Καθώς ο πόλεμος συνεχίζεται και η ρωσική πρόοδος επιβραδύνεται ακόμη περισσότερο, εξακολουθώ να μην μπορώ να δω τον τρόπο να τελειώσει: Ο Πούτιν σαφώς θέλει περισσότερα και κινητοποιεί περισσότερες δυνάμεις και ο Ζελένσκι αρνείται να κάνει πίσω και ζητάει την Κριμαία, το Ντονμπάς και εγγυήσεις ασφαλείας. Υπάρχουν κάποιες σπίθες εξέγερσης, αλλά καταστέλλονται γρήγορα, και εν τω μεταξύ εκατομμύρια άνθρωποι συνεχίζουν να συρρέουν δυτικά μέσω των συνοριακών σημείων ελέγχου, όλο και περισσότερο χωρίς να είναι σίγουροι για το τι τους περιμένει στο μέλλον… Η εικόνα ενός πατριωτικού πολέμου που κερδίζει η Ουκρανία το μόνο που κάνει είναι να ενισχύει τις εθνικιστικές δυνάμεις και να μειώνει την πιθανότητα οποιασδήποτε ειρηνευτικής διευθέτησης. Καθώς η Ουκρανία θα προσπαθήσει να επανεκκινήσει την παραγωγή στη Δύση, ίσως δούμε να εμφανίζονται κάποιες εργατικές κινητοποιήσεις, αλλά γενικά νομίζω ότι πρέπει να συνηθίσουμε τις συγκρούσεις και να αναπτύξουμε τη στρατηγική μας στη βάση τους: πώς είναι δυνατόν να αναδυθεί ένα κίνημα μέσα από τα ερείπια;
Ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, εργαζόμενοι, επιστήμονες, λειτουργοί του πολιτισμού όλων των χωρών!
Συνέβη το τερατώδες: ο πόλεμος επέστρεψε και πάλι, μέσα στην καθημερινότητά μας στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή οι μεγαλουπόλεις της Ουκρανίας έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης. Άνθρωποι ειρηνικοί γίνονται κομμάτια από τις σφαίρες και τις ρουκέτες ή θάβονται κάτω από τα συντρίμμια των σπιτιών τους. Εκείνοι που επιβιώνουν από τις βάρβαρες επιδρομές, μέσα στα υπόγεια και τις σήραγγες του Μετρό, ωθούνται να δραπετεύσουν από την πείνα, το κρύο, την έλλειψη νερού και το σκοταδισμό. Η βαρβαρότητα επέστρεψε.
Για περισσότερα από 20 χρόνια, αυτή η κόλαση αναπτύχθηκε και επεκτάθηκε: αρχικά στην Τσετσενία και τη Γιουγκοσλαβία, έπειτα στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και σήμερα στην Υεμένη, τη Συρία και σ’ άλλα εδάφη της Μέσης Ανατολής. Τώρα έφτασε και πάλι στην Ευρώπη, παίρνοντας καταστροφικές διαστάσεις με τον ρωσικό επιθετικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Τα μητροπολιτικά πολεοδομικά συγκροτήματα, που κατοικούνται από εκατομμύρια ανθρώπους, μετατράπηκαν στο σημαντικότερο πεδίο μάχης μεταξύ των δύο στρατών. Η βαρβαρότητα των πολεμικών συγκρούσεων έχει πολλές αιτίες. Εκφράζει την αυξανόμενη εχθρότητα μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, πίσω από τα προσωπεία της οικουμενικής οικονομικής παγκοσμιοποίησης.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα επέδειξε για ακόμα μια φορά τη διπροσωπία του. Από τη μια πλευρά, αφέθηκε στην καρποφόρα παγκόσμια ειρήνη των αλυσίδων των εμπορευμάτων και των παγκοσμιοποιημένων πληροφορικών συστημάτων, έτσι ώστε να επαναπροσδιορίσει την εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων και να φτάσει μέσω αυτής μέχρι και στα πιο απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη. Από την άλλη πλευρά, εξαπέλυσε συγκρούσεις ολοένα και βιαιότερες, για τον έλεγχο των κομβικών γεωστρατηγικά περιοχών. Τυπικό παράδειγμα η Κίνα, η οποία συνδύασε το σχέδιο διασύνδεσης των ηπείρων, μέσω του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, με εδαφικές διεκδικήσεις στην Ταϊβάν και τη νότια Σινική Θάλασσα.
Με αυτή την έννοια, και η συμπεριφορά των ΗΠΑ είναι χαρακτηριστική. Με σκοπό την εξασφάλιση της παγκόσμιας ηγεμονίας της στο οικονομικό πεδίο, η Ουάσιγκτον έκανε την κίνησή της στην ανατολική Ασία, μέσα από την εδαφική επέκταση του δικού της παραγωγικού δυναμικού. Ταυτόχρονα, η Ουάσιγκτον σαμποτάρει σε όλα τα επίπεδα το κινέζικο σχέδιο του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, ενώ κάνει και ό,τι είναι δυνατό για να ναρκοθετήσει τις ειρηνικές οικονομικές σχέσεις μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ευρώπης.
Παράλληλα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έστρεψε το δικό της στρατιωτικό συμμαχικό σύστημα, το ΝΑΤΟ, ενάντια στη Ρώσικη Ομοσπονδία έτσι ώστε να εμποδίσει τον διάδοχο της θαμμένης σοβιετικής αυτοκρατορίας από το να ενταχθεί σε μια διευρυμένη Ευρώπη, με μια σταθερή ειρηνική τάξη πραγμάτων μέσα από εγγυήσεις για την εκατέρωθεν ασφάλεια. Το σαμποτάρισμα του [αγωγού] North Stream 2 αποδεικνύει ότι η πίεση που ασκείται εδώ είναι εξίσου ισχυρή με τη θέση που παίρνει ενάντια στην Κίνα: αυτό που οι ΗΠΑ πέτυχαν ενάντια στη Ρωσία μετατράπηκε, στην περίπτωση της Κίνας, σε μπούμερανγκ, ευνοώντας την ανάδειξη της Κίνας σε παγκόσμια ανταγωνιστική δύναμη.
Τέλος, ως τρίτος παράγοντας βαρβαρότητας, μπήκε στο παιχνίδι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, μια βαθιά οπισθοδρομική παραλλαγή του αντιιμπεριαλισμού, που στοχεύει σε μια πατριαρχική θεοκρατία. Αυτές οι εξελίξεις μετατράπηκαν σε απειλές για την ανθρωπότητα, αφού όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές μπόρεσαν να βασιστούν στον πολεμικό εξοπλισμό τους, του οποίου η τεχνολογική προέλαση αυξάνει την καταστρεπτική ισχύ τους, συγκριτικά με τα συμβατικά οπλικά συστήματα.
Γιατί δεν μπορεί ν’ αγνοηθεί η ιστορία της ρώσικης επίθεσης
Ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, που ξέσπασε στις 24 Φεβρουαρίου, μπορεί να γίνει αντιληπτός μονάχα μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Αυτό που συμβαίνει μπορεί να εξηγηθεί μέσα και από αυτές τις διασυνδέσεις. Όταν κατέρρευσε η σοβιετική αυτοκρατορία, οι ΗΠΑ απέσπασαν τη συναίνεση της Ρωσίας για την ένταξη της επανενωμένης Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, με αντάλλαγμα την υπόσχεση για μη περαιτέρω επέκτασή του στην ανατολική Ευρώπη. Εκείνον τον καιρό, οι δυνατότητες εκδημοκρατισμού και ανοίγματος της Ρωσίας προς την Ευρώπη ήταν αρκετά καλές.
Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι δυνατότητες χάθηκαν μετά από λίγα χρόνια. Το 1997 ξεκίνησε η ανοιχτά διακηρυγμένη επέκταση προς Ανατολάς του ΝΑΤΟ, και εν συνεχεία και της ΕΕ. Αυτή η εξέλιξη ειδώθηκε ως μια ταπείνωση και ως ένας κίνδυνος από την ελίτ της ρωσικής εξουσίας και από την πλειοψηφία του πληθυσμού. Υπήρξαν και τάσεις που αντιτέθηκαν σε αυτή τη διαδικασία, κυρίως στη Γαλλία και τη Γερμανία. Παρ’ όλα αυτά, υπονομεύθηκαν μέσα από τη νέα προνομιακή συμμαχία των ΗΠΑ με τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης. Αυτή η θρασύτητα δημιούργησε τις εξωγενείς συνθήκες για τη Ρωσία, για να θέσει σε εφαρμογή μια στρατηγική αναθεωρητικού ιμπεριαλισμού που είχε διαμορφωθεί από την ελίτ της εξουσίας, ήδη από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης κι έπειτα, η οποία και κορυφώθηκε στην εποχή του Πούτιν.
Ακόμα και τα σημάδια του συναγερμού που προερχόταν από αυτήν τη νέα πορεία -τον πόλεμο στη Γεωργία το 2008 και την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014– αγνοήθηκαν. Αντίθετα, η κατασκευή της υποδομής του ΝΑΤΟ προχώρησε στην Ουκρανία, κι ενώ η χώρα είχε εμπλακεί από το 2014 σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο, με την έμμεση εμπλοκή και της Ρωσίας. Έπειτα, οι κοινοί ελιγμοί των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων με το ΝΑΤΟ τον Σεπτέμβριο του 2021 αποτέλεσαν το πέρασμα της κόκκινης γραμμής. Η άμεση προέλαση του ΝΑΤΟ κατά 1.200 χλμ, προς το δυτικό σύνορο της Ρωσίας δεν ήταν ανεκτή για την υπερδύναμη και τη ρωσική στρατιωτική ελίτ, που αποφάσισαν να διεξάγουν έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία πριν η Ουκρανία ενταχτεί τυπικά στο ΝΑΤΟ.
Αυτές οι αναφορές δεν αποτελούν μια δικαιολόγηση. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία. Πρόκειται μονάχα για το ξεκαθάρισμα ως προς το ότι αυτός ο καταστροφικός επιθετικός πόλεμος ακολούθησε έπειτα από ενέργειες ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας από την πλευρά της Δύσης, που δημιούργησαν μια κοινή γεωστρατηγική λογική σε όλες τις ιμπεριαλιστικές ελίτ της εξουσίας στη Ρωσία του Πούτιν. Ας φανταστούμε τη Ρωσική Ομοσπονδία αν είχε υπογράψει μια στρατιωτική συμφωνία με την Κούβα και το Μεξικό και κατασκεύαζε μια στρατιωτική υποδομή εις βάρος τους στην Καραϊβική, ακριβώς δίπλα στο νότιο σύνορο των ΗΠΑ!
Αυτή η αντιπαραβολή ξεκαθαρίζει πως δεν μπορούμε ν’ αποτελούμε κομμάτι αυτής της καταστροφικής αναμέτρησης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Καταδικάζουμε με απόλυτη αποφασιστικότητα τη ρωσική επίθεση. Όμως παράλληλα στεκόμαστε σθεναρά απέναντι από τις ελίτ της εξουσίας στη Δύση. Αντί να παραδεχτούν τη χρεοκοπία των στόχων τους για υπερβολική επέκταση, τώρα επιβάλλουν ένα γύρο απωλειών ανθρώπινων ζωών μέσα στην πολεμική κλιμάκωση, ενώ διεξάγουν μια καμπάνια για έναν παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, καθώς και μια ευρείας κλίμακας επιχείρηση στρατιωτικής ενίσχυσης και αποστολής οπλισμού. Έχουμε υπόψη μας ότι με αυτή τη θέση αποτελούμε, στην παρούσα φάση, μονάχα μια μικρή μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο των δυνάμεων που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Για να βγούμε από τη λογική των πολεμοκάπηλων
Δεν πρέπει όμως να απαρνηθούμε τη δική μας ταυτότητα, το δικό μας πολιτισμό που διαμορφώθηκε μέσα στους κοινωνικούς αγώνες της χειραφέτησης για την ισότητα και την αυτοδιάθεση, ενάντια στην ιμπεριαλιστική λογική και τον κυνισμό των πολεμοκάπηλων όλων των πλευρών. Η στρατιωτική σφαγή, οι δολοφονίες των αμάχων, οι βομβαρδισμοί, η πείνα και ο μαζικός ξεριζωμός του ουκρανικού πληθυσμού πρέπει να σταματήσει άμεσα, όπως πρέπει να σταματήσει και η καταστροφή των κοινωνικών υποδομών.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο ΝΑΤΟ και τη Δύση να συναινέσει στην Ουκρανία σε μια αντίσταση μέχρι εσχάτων. Ούτε μπορούμε να επιτρέψουμε στο ρωσικό Γενικό Επιτελείο να στείλει στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες φαντάρους και στρατεύσιμους. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν πρέπει να μας ρωτάνε γιατί δεν κάναμε τίποτα για να εμποδίσουμε τη μετατροπή της ουκρανικής σύγκρουσης σ’ ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πόλεμο ή ακόμα και σ’ ένα πυρηνικό Αρμαγεδώνα.
Αυτός ο κίνδυνος αυξάνεται διαρκώς, τόσο εξαιτίας της τεράστιας στρατιωτικής ενίσχυσης [της Ουκρανίας] από τις ΗΠΑ & το ΝΑΤΟ όσο και από τις βαριές οικονομικές κυρώσεις. Δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικοί θεατές. Αν η βίδα της κλιμάκωσης σφίξει περαιτέρω, μέσα στις ερχόμενες εβδομάδες μπορεί να βρεθούμε όλοι ενώπιον των φρικαλεοτήτων του πολέμου.
Ζητάμε:
1. Μια άμεση κατάπαυση του πυρός και την αποχώρηση όλων των ενόπλων δυνάμεων από κάθε οικιστικό κέντρο.
2. Την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία. Τον αφοπλισμό και τη διάλυση όλων των παραστρατιωτικών δυνάμεων που δρουν στο έδαφος της Ουκρανίας.
3. Την άμεση διακοπή της αποστολής οπλισμού και της μυστικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στον πόλεμο.
4. Την άμεση άρση των κυρώσεων και τον τερματισμό του οικονομικού πολέμου.
5. Την έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, υπό την επίβλεψη του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία (ΟΑΣΕ). Εξασφάλιση της σταθερής ουδετερότητας της Ουκρανίας και ξήλωμα των ΝΑΤΟϊκών υποδομών από την Ουκρανία, με αντάλλαγμα σαφείς ρωσικές εγγυήσεις ασφαλείας, που να υποστηρίζονται σε διεθνές επίπεδο.
6. Η θεσμοθέτηση της Ουκρανίας ως Κράτους – ανεξάρτητης γέφυρας μεταξύ ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας, υπό την αιγίδα του ΟΑΣΕ. Δίπλευρη ανοικοδόμηση και οικονομικές συμφωνίες της Ουκρανίας με την ΕΕ και τη μετασοβιετική τελωνειακή Ένωση.
Ξέρουμε καλά ότι αυτές οι απαιτήσεις θα παραμείνουν λόγια του αέρα μέχρι ότου αποτελέσουν κτήμα για τα κοινωνικά κινήματα, τις εργαζόμενες τάξεις και την κριτική διανόηση, μέσα από μια προσπάθεια συντονισμένη σε διεθνές επίπεδο.Ήρθε λοιπόν η στιγμή να κινητοποιήσουμε μια πλατιά αντιμιλιταριστική αντίσταση που να εντάσσεται με πλήρη και διεθνικό τρόπο μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Αυτή η αντίληψη δεν είναι σε καμία περίπτωση απέλπιδη, όπως απέδειξε και η αντίσταση ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, με την παγκόσμια κοινωνική εξέγερση στα τέλη της δεκαετίας του ΄60.
Προτείνουμε επομένως ως πρώτα βήματα της κινητοποίησης:
1. Τη διακοπή όλων των αποστολών οπλισμού στην Ουκρανία και σε άλλες ζώνες πολέμου ανά τον κόσμο μέσα από δράσεις μποϋκοτάζ.
2. Την έναρξη μιας καμπάνιας άρνησης στράτευσης σε όλους τους στρατούς που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον πόλεμο στην Ουκρανία: ανυπακοή στην επιστράτευση και στις διαταγές, λιποταξία από μάχιμες και εφεδρικές μονάδες της Ρωσίας, της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ. Ανάπτυξη ενός διευρυμένου κινήματος αλληλεγγύης για τους αντιρρησίες συνείδησης.
3. Συμμετοχή στις επιχειρήσεις παροχής βοήθειας για όλους ανεξαιρέτως τους πρόσφυγες, προερχόμενους από την Ουκρανία και τα άλλα πολεμικά και εμφυλιοπ0λεμικά μέτωπα.
4. Ήρθε η ώρα να πάρουμε θέση ενάντια στον αποπροσανατολισμό του κινήματος διαμαρτυρίας για την ειρήνη. Οι μαζικές διαδηλώσεις ανά τον κόσμο και τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων στρέφονται ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και δεν πρέπει να τίθενται μονόπλευρα.
Σκοπός τους ήταν και είναι το ξεπέρασμα της εκμετάλλευσης, της πατριαρχικής καταπίεσης, του ρατσισμού, του εθνικισμού, της καταστροφής της φύσης, η επιβεβαίωση των ατομικών και κοινωνικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τώρα ήρθε η ώρα για την πάλη ενάντια στην αναδυόμενη βαρβαρότητα.
Ήρθε η στιγμή οι πολέμιοι του πολέμου σε όλες τις χώρες να ενωθούν πριν να είναι πολύ αργά. Ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικών όπλων είναι υπαρκτός. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να τον αποτρέψουμε. Αυτή είναι η δική μας ευθύνη προς τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας!
Πρώτοι υπογράφοντες:
Cesare Bermani, ιστορικός, Όρτα.
Sergio Bologna, ιστορικός και σύμβουλος επιμελητείας, Μιλάνο
Rüdiger Hachtmann, ιστορικός, Βερολίνο
Erik Merks, συνταξιούχος συνδικαλιστικός λειτουργός, Αμβούργο
Karl Heinz Roth, ιστορικός και γιατρός, Βρέμη
Bernd Schrader, κοινωνιολόγος, Ανόβερο
Μεταφράστηκε από τα ιταλικά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία στην Αθήνα στις 20/3/2022. Πηγή στα ιταλικά: ilmanifesto.it Πηγή στα αγγλικά: endnotes.org.uk
32. Γράμμα κατά του πολέμου (μέρος 2ο)
Δεύτερο μέρος της συνέντευξης του συντρόφου Andrew από την Ουκρανία στην ιστοσελίδα Tous Dehors. Για τη μετάφραση χρησιμοποιήθηκε τόσο το γαλλικό πρωτότυπο κείμενο όσο και η αγγλική μετάφραση που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του περιοδικού Endnotes.
Μπορείτε να περιγράψετε εν συντομία πώς έχει εξελιχθεί η κατάσταση μετά τη συνέντευξή μας την περασμένη εβδομάδα; Τι καινούργιο παρατηρήσατε;
Καθώς η ρωσική προέλαση ανακόπηκε σε όλη τη βορειοανατολική Ουκρανία, μερικά πράγματα έγιναν σίγουρα. Η ουκρανική κυβέρνηση θα βασιστεί σε εθελοντές για να βοηθήσει τους πρόσφυγες που βρίσκονται ακόμη στο εσωτερικό της χώρας και η έλλειψη καταλυμάτων δεν οφείλεται μόνο στον αιφνιδιασμό της εισβολής. Με τον Ζελένσκι να δηλώνει ότι ένα δημοψήφισμα σε ολόκληρη τη χώρα θα αποφανθεί για την τύχη της Κριμαίας και του Ντονμπάς και με την εντατικοποίηση των προσπαθειών για την οικοδόμηση μιας εικόνας επιτυχημένου πολέμου, οι πιθανότητες ειρηνευτικής συμφωνίας φαίνονται ακόμη πιο δυσμενείς. Οι ρωσικές δυνάμεις σταμάτησαν την προσπάθεια τους να καταλάβουν τις ουκρανικές πόλεις, επιλέγοντας αντ’ αυτού την αποκοπή των επικοινωνιών και την περικύκλωσή τους. Εξαίρεση αποτελούν οι μάχες από οικοδομικό τετράγωνο σε οικοδομικό τετράγωνο στη Μαριούπολη, όπου οι τρομακτικές καταστροφές και οι αναρίθμητοι θάνατοι αμάχων, παράλληλα με τους ασταμάτητους βομβαρδισμούς στις περιοχές του Χάρκοβο και του Κιέβου, δείχνουν το τίμημα ενός πολέμου φθοράς.
Η κυβέρνηση του Πούτιν φαίνεται να θέλει να αποκαταστήσει ένα αυτοκρατορικό όραμα για τον ρόλο της Ρωσίας και προσπαθεί εδώ και μια δεκαετία να καθιερωθεί ως περιφερειακός χωροφύλακας. Κατά τη γνώμη σας, σε ποιο βαθμό τα πρόσφατα γεγονότα αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης ρωσικής πολιτικής έναντι των χωρών της πρώην σοβιετικής ζώνης επιρροής;
Δεν νομίζω ότι υπήρξε κάποια “παλινόρθωση” του ρωσικού ιμπεριαλισμού: αυτός συνεχίστηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ στην ίδια κατεύθυνση, αν και, φυσικά, με τη Ρωσία να έχει χάσει τη θέση του κύριου εχθρού της Δύσης στον Ψυχρό Πόλεμο. Αντί να δούμε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ ως μια ριζική οικονομική και πολιτική ρήξη, νομίζω ότι πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπήρξε μια αναπάντεχη συνέχεια. Οι σοβιετικές δημοκρατίες δεν αποσχίστηκαν μόνο βάσει των συνόρων που είχαν οριστεί από την ΕΣΣΔ, αλλά διατήρησαν τη δομή τους, μαζί με τις σοβιετικές πολιτικές για τις μειονότητες. Έτσι, οι συγκρούσεις που σχετίζονται με τις μειονοτικές γλώσσες και, ευρύτερα, με την περιφερειακή αυτονομία ή ανεξαρτησία, οι οποίες κάποτε διοχετεύονταν μέσω του πολιτικού μηχανισμού ενός υπερ-συγκεντρωτικού κόμματος, έχουν κατά κάποιο τρόπο χάσει τον διαιτητή τους. Ενώ επί ΕΣΣΔ τα προβλήματα λύνονταν με αναγκαστικές μετεγκαταστάσεις, καταπίεση των πολιτιστικών ή γλωσσικών δικαιωμάτων και βίαιη εσωτερική καταστολή, οι σύγχρονοι κατακερματισμοί οδηγούν τώρα σε ανοιχτούς πολέμους μεταξύ ανεξάρτητων κρατών.
Αν δούμε τη διάλυση της ΕΣΣΔ ως αποτέλεσμα της αργής ανάπτυξης εσωτερικών διαχωριστικών γραμμών μέσα στη δομή της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, τότε η έλλειψη “επαναστατικής” αλλαγής και τα εθνικιστικά ξεσπάσματα στα μετασοβιετικά κράτη δεν θα προκαλούν έκπληξη. Μετά από μια διαδικασία που εντάθηκε κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1980 και του 1990, και με το 1998 να σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής με την οικονομική κρίση στη Ρωσία που οδήγησε σε πτώχευση πολλές επιχειρήσεις και επέτρεψε τη μεγαλύτερη διείσδυση του διεθνούς κεφαλαίου, η προηγούμενη αυτονομία σε επίπεδο κρατικών και κομματικών δομών εκφράστηκε με μορφές αυξανόμενης ανεξαρτησίας σε επίπεδο επιχείρησης, καθώς η αγορά αναπτύχθηκε αντιστοίχως. Η οργάνωση των επιχειρήσεων και οι μορφές εκμετάλλευσης προσαρμόστηκαν σιγά-σιγά στις ταχέως μεταβαλλόμενες παγκόσμιες δομές, με τη δυσφορία να περνάει πρώτα μέσα από τα καθιερωμένα σοβιετικά γραφειοκρατικά κανάλια, πριν καταλήξει να εκφραστεί στον δρόμο με την αύξηση του πλεονάζοντος πληθυσμού, καθώς οι επιχειρήσεις έδιωχναν τις εργατικές τους εφεδρείες για να μειώσουν το κόστος παραγωγής.
Βλέπουμε δύο μορφές ρωσικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Στη Λευκορωσία και το Καζακστάν, για παράδειγμα, η Ρωσία διατηρεί φιλικές σχέσεις με την άρχουσα τάξη. Όπως και με την εξέγερση στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2022, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις μπορούν να επιχειρήσουν άμεσα εκεί για να διεξάγουν κατασταλτικές εκστρατείες. Αντίθετα, η Ρωσία τηρεί διαφορετική στάση στην Ουκρανία και τη Γεωργία, με την αδυναμία της πρώτης να βρει μια ειρηνική διευθέτηση με τη Ρωσία να σηματοδοτεί το οριστικό τέλος του ενωτικού σχεδίου και αμφότερες να απομακρύνονται έκτοτε από τη ζώνη της ρωσικής επιρροής. Μη θέλοντας να χάσει τα κράτη που κάποτε εντελώς ενσωματωμένα σε αυτή, η ίδια η ενότητα και η σύνδεση της Ρωσίας με αυτά τα κράτη έχει γίνει βασικό ζήτημα στη χάραξη της εξωτερικής της πολιτικής. Ως εκ τούτου, η Ρωσία επιδόθηκε σε ανοιχτό πόλεμο εναντίον αυτών των δύο χωρών που διεκδικούσαν πλήρη ανεξαρτησία. Επιπλέον, ο φόβος ότι οι ουκρανικές εξεγέρσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αναταραχή στη Ρωσία επιδείνωσε το πρόβλημα και λειτούργησε ως δικαιολογία για την εισβολή στην Ουκρανία. Η ρωσική ολιγαρχία, η οποία βασίζεται στο κράτος για να επωφεληθεί από τα μονοπώλιά της στην εξόρυξη πρώτων υλών και στους τομείς της ενέργειας, έχει φυσικά στραμμένο το βλέμμα της στην πιθανή εκμετάλλευση ολόκληρης της περιοχής. Η πρόκληση για τη ρωσική άρχουσα τάξη είναι να διατηρήσει την πολιτικο-στρατιωτική κυριαρχία της στην περιοχή με κάθε κόστος, προκειμένου να δημιουργήσει μια οικονομική και πολιτική αυτοκρατορία που παράγει ενοίκια και κέρδη για τις πάμπλουτες ελίτ της.
Δυστυχώς, ορισμένες αντι-ιμπεριαλιστικές αναλύσεις σταματούν εδώ, με τη Ρωσία να θεωρείται απειλή για την ελευθερία της Δύσης. Αλλά δεν θα πρέπει να αφήσουμε ούτε τις ΗΠΑ να μείνουν στο απυρόβλητο. Οι πολιτικές ανοίγματος της αγοράς και φιλελεύθερης προσαρμογής της δεκαετίας του 1990 συνέβαλαν στην κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου στα μετασοβιετικά κράτη. Οι πολιτικές αυτές αύξησαν επίσης τη δυσαρέσκεια του πληθυσμού και ενίσχυσαν τις πιο αντιδραστικές τάσεις στην περιοχή. Αν οι ΗΠΑ συνέβαλαν επίσης στην αύξηση της έντασης πριν από την τρέχουσα εισβολή, αυτό συνέβη επειδή ήταν επίσης ευτυχείς που είχαν μια νέα δικαιολογία για να αυξήσουν τον στρατιωτικό τους προϋπολογισμό. Η ιστορία δείχνει ότι η αναζήτηση του κέρδους συχνά αψήφησε τις αφηγήσεις για την “οριενταλιστική” και εγγενώς αντιδυτική Ρωσία. Αρκεί να θυμηθούμε τη Γαλλία και τη Βρετανία να πολεμούν ευχαρίστως στο πλευρό μιας αυταρχικής Ρωσίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στέλνοντας τα ρωσικά εκστρατευτικά σώματα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μόλις άρχισαν να σχηματίζουν επιτροπές στρατιωτών όταν άκουσαν για την Επανάσταση, με τη Γαλλία να απογοητεύεται που δεν υπήρχε μια ισχυρή Ρωσία στη συνέχεια για να υποστηρίξει τη διαίρεση της Γερμανίας. Οι ΗΠΑ δεν ακολούθησαν την πολιτική της εθνικής αυτοδιάθεσης όταν επρόκειτο για τη Ρωσική Αυτοκρατορία, ελπίζοντας να συνεργαστούν με τους Μπολσεβίκους, και στην πιο πρόσφατη ιστορία, υποστήριξαν τον Γκορμπατσόφ μέχρι που η κατάρρευση της ΕΣΣΔ έγινε βέβαιη.
Μετά από σχεδόν ένα μήνα πολέμου, ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην ουκρανική κυβέρνηση και τις εθνικιστικές παρατάξεις;
Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση του Ζελένσκι, παρά τις συζητήσεις περί “φιλορωσικών” τάσεων καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρίας του, προσπαθεί να κινηθεί προσεκτικά στα επικίνδυνα νερά των ειρηνευτικών συνομιλιών. Παρόλο που οι εθνικιστές και οι ναζιστές δεν είναι επικεφαλής του ουκρανικού κράτους και δεν είχαν ποτέ σημαντική πολιτική δύναμη, έχουν εδραιωθεί σταθερά στον τακτικό στρατό και στις διάφορες πολιτοφυλακές. Με τη ρωσική εισβολή να αποτελεί επί του παρόντος το μεγαλύτερο όχημα για την προώθηση του ουκρανικού εθνικισμού και τα φορτία όπλων να εισρέουν από όλο τον κόσμο, στο μέλλον οι ηγέτες των πολιτοφυλακών μπορεί να είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν την ισχύ τους αν ο Ζελένσκι αποτύχει.
Ωστόσο, η σχέση μεταξύ εθνικισμού και ουκρανικού κράτους είναι πιο σύνθετη. Όπως κάθε έθνος-κράτος, προσπαθεί να συμφιλιώσει αντιφατικές ιστορικές αφηγήσεις και θέλει να διοχετεύσει κάθε αντίθεση στο πεδίο της δημοκρατίας, αποπολιτικοποιώντας την. Αυτό καταλήγει στην αναγωγή κάθε ιστορικής ιδιαιτερότητας στη μεγάλη αφήγηση ενός ενωμένου έθνους, που απελευθερώνεται τελικά από την αιώνια Ρωσική Αυτοκρατορία, χωρίς να αμφισβητείται ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας της εν λόγω “απελευθέρωσης”. Έτσι, ο Bohdan Khmelnytsky, ο Simon Petliura και ο Stepan Bandera [1] συνυπάρχουν με την εικόνα των Ουκρανών που απελευθερώνουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η υπεράσπιση μόνο της φιλελεύθερης πλευράς αυτού του κράτους είναι αδύνατη, διότι η διατήρησή του θα απαιτήσει φασιστική βία μόλις απειληθεί πραγματικά η τάξη. Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε ακόμη και πώς μπορεί να ανασταλεί γρήγορα η δημοκρατία και να απαγορευτούν τα κόμματα προκειμένου να ενισχυθεί η εθνική ενότητα στις προσπάθειες στρατιωτικής κινητοποίησης.
Επιπλέον, η οικονομική στασιμότητα έχει ως αποτέλεσμα την ένταση της βίας, η οποία μπορεί να αναμειχθεί με έναν ορισμένο κοινωνικό σαδισμό: όσοι κάνουν λεηλασίες ξεβρακώνονται και δένονται με ταινία σε τηλεφωνικούς στύλους. Η κυβέρνηση, θέλοντας να διασφαλίσει την οικονομική υγεία του έθνους, δεν δίστασε να αναστείλει “προσωρινά” τα εργασιακά δικαιώματα. Αλλά ακόμη περισσότερο, η χρήση μη ουκρανικής γλώσσας είναι σήμερα αρκετή για να σε καταστήσει ύποπτο στα μάτια των “υπερασπιστών” του εθνικού κορμού. Απέναντι στην εθνικιστική ιστορία, η αντίληψή μου δεν είναι αυτή της συμπάθειας για τη μουσειοποίηση των αγώνων του παρελθόντος. Ούτε έχει ως κίνητρο την περιέργεια ή την αναζήτηση παραλληλισμών με κάθε κόστος. Ο μόνος παραλληλισμός ανάμεσα σε εμάς και τους ανθρώπους που το κράτος έχει θάψει στην ιστορική λήθη ειναι ότι εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που θα έρθει, και κυρίως ενάντια στον κόσμο όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα. Κάθε κοινωνικό κίνημα που αμφισβητεί αυτόν τον κόσμο θα πρέπει να ανατινάξει τις αντιφάσεις που κινούν την ουκρανική κοινωνία των πολιτών.
Ποια θα μπορούσαν να είναι τα μέσα μιας πολιτικής που αρνείται τόσο τον ρωσικό αυταρχισμό όσο και τη δικτατορία της οικονομίας που προέρχεται από τη Δύση; Τα επόμενα χρόνια, θα μπορούσε αυτή η θέση να εισακουστεί στην Ουκρανία και να υιοθετηθεί μαζικά;
Χωρίς να εγκαταλείψουμε τη θέση “κανένας πόλεμος εκτός από τον ταξικό πόλεμο”, ίσως είναι ακόμα δύσκολο να οραματιστούμε μια ευρύτερη στρατηγική πέρα από τις άμεσες δράσεις παροχής βοήθειας στον πληθυσμό. Η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή είναι εξαιρετικά περίπλοκη και η σχεδόν πλήρης απουσία δικτύων επαναστατικής αλληλεγγύης στην Ουκρανία μειώνει σημαντικά τον αριθμό των επιλογών στο πεδίο: μερικές φορές η εθελοντική συμμετοχή στον πόλεμο μπορεί να είναι πιο ασφαλής επιλογή από το να συνεχίσουμε να κρυβόμαστε. Γι’ αυτό εκτιμώ τους συντρόφους που μοιράζονται τις σκέψεις τους πάνω σε αυτό το ζήτημα και τις συλλογικότητες που κατανοούν τη σημασία των πραγματικών δράσεων αλληλεγγύης σε διεθνές επίπεδο.
Προσπαθώντας να αναπτύξει κανείς μια συνεκτική στρατηγική, μπορεί να μπει στον πειρασμό να αναβάλει τον κοινωνικό αγώνα για πιο ειρηνικούς καιρούς. Πολλά εξαρτώνται από την έκβαση της σύγκρουσης και είναι ακόμη δύσκολο να προβλεφθεί αν η Ουκρανία έχει τη δυνατότητα να γίνει “ουδέτερο” κράτος ή αν βρισκόμαστε μόνο στην αρχή ενός μακρού πολέμου φθοράς. Ωστόσο, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι οι συνέπειες του πολέμου θα είναι διεθνείς. Δύο μόλις χρόνια μετά την έναρξη της επιδημίας Covid-19, οι χώρες του Νότου πρόκειται να υποστούν ένα ακόμη πλήγμα στην επισιτιστική τους ασφάλεια. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να υποκύψουμε σε ένα δυαδικό σύστημα ειρήνης-πολέμου που τελικά χρησιμεύει μόνο για την υπεράσπιση των κυβερνήσεων και τη διαδοχή των κηρύξεων κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Πριν από τη ρωσική εισβολή, ο παρατεταμένος πόλεμος στο Ντονμπάς χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει την έλλειψη δράσης κατά της ανόδου των αντιδραστικών δυνάμεων στη χώρα. Η σημερινή επιθυμία του ουκρανικού κράτους να καταστείλει την εσωτερική πολιτική διαφωνία, κηρύσσοντας κάθε μορφή αμφισβήτησης του status quo ως “φιλορωσική”, δείχνει ότι τα πράγματα κινούνται ακόμη προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε έναν σταθερό δημοκρατικό καπιταλισμό. Πρέπει να προσαρμοστούμε στην καταστροφή και να αναζητήσουμε τρόπους να αναχαιτίσουμε την εξάπλωσή της εδώ και τώρα.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αναλύουμε την κατάσταση κοιτάζοντας μόνο τα σύμβολα και τα συνθήματα, βλέποντας τον φασισμό μόνο όταν έχει σβάστικα ή επαινώντας ορισμένες ταξιαρχίες επειδή έχουν μαύρες σημαίες. Στην πρώτη περίπτωση, κάποιοι μπορεί να υποκινούνται από την αδυναμία να δουν το φασισμό ως απαραίτητο συστατικό των φιλελεύθερων τεχνικών διακυβέρνησης, ενώ στη δεύτερη περίπτωση από την επιθυμία για ένα σταθερό και καθαρό επαναστατικό υποκείμενο. Ένα ήδη συνειδητοποιημένο υποκείμενο δεν μπορεί να διαμορφωθεί, ακόμη και αν κάποιοι προσπαθούν να παρακάμψουν το πρόβλημα της [ταξικής] σύνθεσης διακηρύσσοντας την έλευση του Μεσσία στους αγώνες χωρίς αιτήματα που θα ξεσπάσουν, ενώ άλλοι εξακολουθούν να ελπίζουν στην ανάδυση μιας επαναστατικής δημοκρατικής ηγεμονίας πάνω στα πολιτικά θεμέλια του 20ού αιώνα. Οι επαναστάτες εξακολουθούν να είναι μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό κάθε εξέγερσης. Το σημερινό μας καθήκον είναι επίσης να διασφαλίσουμε ότι οι αδυναμίες μας θα γίνουν πλεονεκτήματα στις επόμενες εξεγέρσεις που θα προκύψουν.
Πέρα από την απλή αποδοχή και εγκατάσταση όλων των προσφύγων, πρέπει να οικοδομήσουμε μακροπρόθεσμες δομές αλληλεγγύης. Μόνο αυτά θα μας επιτρέψουν να προετοιμαστούμε για τις επόμενες διατροφικές και κλιματικές κρίσεις. Πρέπει να αρνηθούμε πεισματικά τη στρατιωτικοποίηση των χωρών του Βορρά. Οι αντιδράσεις του πολιτικού κατεστημένου δεν θα είναι οι ίδιες όταν τα όπλα τους πέσουν σε πρόσφυγες που δεν έχουν τα αγαπημένα μας ουκρανικά ξανθά κεφάλια. Ωστόσο, το σαμποτάζ των παραδόσεων όπλων είναι σε μεγάλο βαθμό αντιπαραγωγικό, διότι η πιθανότητα να τερματίσει ποτέ η Ρωσία αυτόν τον πόλεμο εξαρτάται από την ικανότητα του ουκρανικού στρατού να συνεχίσει να αμύνεται. Αντίθετα, θα πρέπει να υποστηρίξουμε τις μαζικές λιποταξίες και ανταρσίες από όλες τις πλευρές ως τον μόνο ρεαλιστικό τρόπο για να τερματιστεί κάθε μορφή κλιμάκωσης του πολέμου. Θα πρέπει επίσης να ενεργήσουμε ρεαλιστικά απέναντι στην ουκρανική κυβέρνηση που θέλει να δημιουργήσει την εικόνα μιας επιτυχημένης εκστρατείας: αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί και κάθε λεπτό άρνησης αυτού του γεγονότος σκοτώνει όλο και περισσότερους ανθρώπους. Οι πατριωτικές διακηρύξεις δεν βοηθούν τους νεοσύλλεκτους στρατιώτες, ούτε τους ανθρώπους που δεν μπορούν να εκκενώσουν τις περικυκλωμένες και βομβαρδισμένες πόλεις, παρόλο που οι αρχές τους διαβεβαιώνουν ότι “δεν θα πέσουν ποτέ”. Το ιστορικό παράδειγμα της Deutsche Vaterlandspartei αρκεί για να αποδείξει ότι, όσο υπάρχει πιθανότητα νίκης στον πόλεμο, οι αντιδραστικές δυνάμεις θα κινητοποιούνται για τη συνέχισή του.[2]
Αντί να γιορτάζουμε το σχηματισμό μιας “επαναστατικής” αυτοάμυνας (sotnia [ταξιαρχία]) ως μια σύγχρονη ανανέωση του μύθου του Sich Zaporogue του 18ου αιώνα [3], θα έπρεπε να αμφισβητούμε το φετιχισμό της βίας μεταξύ των συντρόφων μας. Ο σχηματισμός μιας ανδρικής συμμορίας του δρόμου με επίκεντρο το μύθο της βίας δεν είναι ο μόνος τρόπος για να πολεμήσεις το φασισμό, και η μάχη στον τακτικό στρατό δεν είναι σίγουρα ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος για να καταστρέψεις το κράτος. Όταν ξεσπά μια εξέγερση, πρέπει να αντιταχθούμε σε εκείνους που προσπαθούν να την μετατρέψουν σε “σοβαρή” υπόθεση και ακόμη περισσότερο σε εκείνους που θα διαιωνίσουν το καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας και του έμφυλου διαχωρισμού. Από την άλλη πλευρά, για να μην υποστηρίξουμε τυφλά κινήματα που παρουσιάζονται ως “αντι-πολιτικά”, πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ των διαφορετικών χρήσεων που μπορεί να έχουν οι ίδιες τακτικές, διότι τα οδοφράγματα, οι βόμβες μολότοφ και οι καταλήψεις δεν είναι από μόνες τους επαναστατικές. Η προσπάθεια “μεταστροφής” των αντιδραστικών κινημάτων και η οικειοποίηση εθνικιστικών αφηγήσεων δεν βοηθάει την υπόθεση. Ιστορικά, για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από την ξένη εισβολή, οι Κοζάκοι του Zaporogue του 17ου αιώνα, κεντρικό στοιχείο της ουκρανικής εθνικής αφήγησης, δημιούργησαν μια κοινότητα αποκλειστικά ανδρών πολεμιστών. Αν προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε τις επαναστατικές μας οργανώσεις με βάση αυτή την ιστορία, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να επιδεινώσουμε το χάσμα μεταξύ των δύο φύλων. Έτσι, προφανώς μας ενδιαφέρει περισσότερο η οικοδόμηση ανοικτών κοινοτήτων που καταπολεμούν τις διαιρέσεις του παρόντος. Η επιτυχία ενός αντιπολεμικού κινήματος στην Ουκρανία εξαρτάται από την ικανότητά μας να ξεφύγουμε από τις εθνικιστικές παγίδες της οργάνωσης και να αντισταθούμε σε κάθε μορφή καταστολής.
Σημειώσεις
[1] Και οι τρεις αποτελούν κεντρικές φυσιογνωμίες του ουκρανικού εθνικισμού. Όλοι τους διέπραξαν αντιεβραϊκά πογκρόμ.
[2] Το Deutsche Vaterlandspartei [Γερμανικό Κόμμα της Πατρίδας] ήταν ένα πρωτο-ναζιστικό δεξιό πολιτικό κόμμα που προσπάθησε να κινητοποιήσει τη Γερμανία για να καταβάλλει τη μέγιστη δυνατή πολεμική προσπάθεια το 1917.
[3] Η Sotnia (κυριολεκτικά “εκατoντάδα”) είναι μια στρατιωτική μονάδα 100-150 ατόμων, γνωστή για την εθνικιστική της σημασία, καθώς οι μονάδες αυτές σχηματίστηκαν από τους κοζάκους του 16ου-18ου αιώνα, την Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία, τον Ουκρανικό Εθνικό Στρατό και κατά τη διάρκεια του Euromaidan. Sich Zaporogue ονομάζεται το μιλιταριστικό κράτος που σχημάτισαν οι Κοζάκοι από τον 16ο μέχρι τον 18ο αιώνα.
33. Ενάντια στο πόλεμο και τη μετατροπή της γης σε σφαγείο -Δε θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους
Η στρατιωτική σύγκρουση που διεξάγεται τις τελευταίες ημέρες στην Ουκρανία, μετά την εισβολή του Ρωσικού στρατού στη χώρα, έχει ως μόνους χαμένους τους λαούς της περιοχής, οι οποίοι καλούνται, για ακόμη μια φορά, να πληρώσουν με το αίμα τους τους ανταγωνισμούς μεταξύ των ισχυρών της γης. Ο εν εξελίξει πόλεμος δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Η περιοχή της Ουκρανίας έχει μετατραπεί εδώ και δεκαετίες σε πεδίο εκδήλωσης της αντιπαράθεσης μεταξύ ΗΠΑ-Ε.Ε- ΝΑΤΟ και Ρωσικού κράτους. Από την πλευρά του, το ΝΑΤΟ επιδιώκει διαρκώς να επεκταθεί όσο περισσότερο γίνεται στην Ανατολική Ευρώπη και να φτάσει σε απόσταση αναπνοής από τη Ρωσία. Η ενεργή υποστήριξη της «πορτοκαλί επανάστασης» του 2014, η πριμοδότηση των νεοναζιστικών ταγμάτων που δρουν στη χώρα και οι εγγυήσεις που έδινε η «Δύση» στην Ουκρανία για ένταξη στη συμμαχία και την Ε.Ε είχαν διαμορφώσει μια κατάσταση που μύριζε μπαρούτι. Το Ρωσικό κράτος από τη μεριά του, θέλει να επιβάλλει στην περιοχή ένα φιλικό προς αυτό καθεστώς, προκειμένου να παραμείνει το «αφεντικό» στην περιοχή. Ανεξαρτήτως της ρητορικής που χρησιμοποιεί η μια ή η άλλη πλευρά για να δικαιολογήσει τη στάση της, η αλήθεια είναι πως η βασική αιτία του πολέμου αυτού δεν είναι άλλη από την διαμόρφωση σφαιρών επιρροής με κεντρικό στόχο τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των ενεργειακών περασμάτων της περιοχής.
Το ελληνικό κράτος από την πρώτη στιγμή συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο. Η επίσκεψη του Ν. Δένδια στην Ουκρανία λίγες ημέρες πριν ξεσπάσει η σύγκρουση, η αποστολή όπλων και η χρησιμοποίηση της Αλεξανδρούπολης και του Β. Αιγαίου προκειμένου να απογειώνονται πολεμικά αεροπλάνα που κατευθύνονται προς την εμπόλεμη ζώνη, καθιστούν ξεκάθαρο πως το ελληνικό κράτος δεν πρόκειται να μείνει αμέτοχο, αλλά είναι διατεθειμένο να συμμετάσχει στο αιματοκύλισμα και να μετατρέψει τη χώρα σε ένα απέραντο σφαγείο. Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που θα γίνει κάτι τέτοιο. Η Ελλάδα, όντας προσδεδεμένη εδώ και δεκαετίες στο άρμα του ΝΑΤΟ, συμμετέχει ενεργά σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις της συμμαχίας (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Συρία κ.ο.κ). Τα τελευταία χρόνια έχουν δαπανηθεί δισεκατομμύρια σε εξοπλιστικά προγράμματα ενώ παράλληλα, η χώρα έχει γεμίσει από άκρη ως άκρη με στρατιωτικές βάσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πόλη της Αλεξανδρούπολης, στην οποία πριν από μερικούς μήνες πραγματοποιήθηκε μια τεράστια στρατιωτική απόβαση προκειμένου να επανδρωθεί η στρατιωτική βάση της περιοχής.
Ενεργό μέρος σε όλους τους πολέμους, όπως και στον σημερινό, παίρνει και το ίδιο το πανεπιστήμιο. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι στα πανεπιστημιακά ιδρύματα γίνονται διαρκώς έρευνες για τον στρατό· έρευνες προκειμένου να βελτιωθούν να όπλα και τα συστήματα παρακολούθησης. Μόλις το περασμένο καλοκαίρι, το Πανεπιστήμιο Πατρών υπέγραψε συμφωνία με την 117 Πτέρυγα Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας. Η χρησιμοποίηση της έρευνας για τις ανάγκες του στρατού είναι πλήρως εναρμονισμένη με την διαρκώς εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής και αποσκοπεί αφενός στο να μπορεί ο στρατός να σκοτώνει καλύτερα στο εξωτερικό και αφετέρου στο να εξαπολύει με καλύτερους όρους την καταστολή σε βάρος όσων αγωνίζονται στο εσωτερικό της χώρας.
Εμείς από τη μεριά μας, μπροστά σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη που διαμορφώνεται, οφείλουμε να δράσουμε και να πάρουμε θέση. Με δεδομένο ότι οι πόλεμοι γίνονται από τους ισχυρούς προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και μόνο, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να αντιληφθούμε ότι οι λαοί, οι φτωχοί και οι εκμεταλλευόμενοι, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους, αλλά έχουν κοινά συμφέροντα και έναν κοινό εχθρό: το κράτος και το κεφάλαιο, το ίδιο το σύστημα που γεννάει τους πολέμους, την προσφυγιά, την φτώχεια, την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση. Οφείλουμε να έρθουμε σε σύγκρουση με τις εθνικιστικές αφηγήσεις και να αναδείξουμε ότι ο μόνος πόλεμος στον οποίο θα συμμετάσχουμε θα είναι ο πόλεμος που θα εξαπολύσει η τάξη μας απέναντι στους εκμεταλλευτές της. Μπροστά στον εν εξελίξει πόλεμο δεν είμαστε διατεθειμένοι να διαλέξουμε κανένα από τα δύο ανταγωνιστικά στρατόπεδα, δεν πρόκειται να πάρουμε το μέρος όσων αιματοκυλούν τους λαούς. Οφείλουμε να δράσουμε μέσα και έξω από τις σχολές προκειμένου να μπλοκάρουμε τόσο τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον πόλεμο όσο και τις έρευνες που γίνονται στα πανεπιστήμια για στρατιωτικούς σκοπούς. Να αγωνιστούμε ενάντια στην ακρίβεια που γεννιέται από τους ανταγωνισμούς των κυρίαρχων και δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες για την κοινωνική βάση. Με όπλο μας την διεθνιστική, ταξική αλληλεγγύη να έρθουμε σε σύγκρουση με την απάνθρωπη πρακτική του ελληνικού κράτους που διαχωρίζει τους πρόσφυγες σε «κανονικούς» και μη κανονικούς και να δημιουργήσουμε ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα βάλει φρένο στη μετατροπή της γης σε ένα απέραντο σφαγείο, με μοναδικά θύματα τους φτωχούς όλων των χωρών.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ – ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ/ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ Η ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Εκατό χρόνια από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου
«Προλετάριοι όλων των χωρών σφαχτείτε» (ντοκιμαντέρ)
Επιμέλεια /σύνταξη / μοντάζ: Γιώργος Μεριζιώτης
Νεκροταφείο των Γάλλων στρατιωτών
Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ( Ιούλιο του 1914 ως τις 11 Νοεμβρίου 1918) που ήταν ο πρώτος βιομηχανικού τύπου πόλεμος. Επίσης αναφέρεται στην προδοτική στάση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη και ιδιαίτερα του μεγαλύτερου κόμματος της, του γερμανικού SPD, που ταυτίστηκε με αυτό τον πόλεμο.
Λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου μια εποχή που οι προσδοκίες για την κοινωνική επανάσταση ειδικά στην κεντρική Ευρώπη ήταν μεγάλες, η μετατόπιση του ενδιαφέροντος από το κοινωνικό ζήτημα στο εθνικό – πατριωτικό είχε σαν αποτέλεσμα να επικρατήσει ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και ο σοβινιστικός πατριωτισμός.
Η κήρυξη του πολέμου από τις ευρωπαϊκές άρχουσες πολιτικές και οικονομικές ελίτ και η υιοθέτηση του (είτε με συναίνεση, είτε με βια ) από την πλειοψηφία των καταπιεσμένων – εκμεταλλευομένων τάξεων είχε σαν αποτέλεσμα το όνειρο για κοινωνική χειραφέτηση και παγκόσμια συναδελφοσύνη των λαών να θαφτεί στα χαρακώματα, την λάσπη, το αίμα και τον βόρβορο. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με κύριο εκπρόσωπο την γερμανική διακήρυττε ότι: «… προέχει τώρα ο αγώνας για την προάσπιση της πατρίδας, ο ταξικός αγώνας πρέπει να περιμένει …» Το κάθε σοσιαλιστικό κόμμα στην χώρα του ακολούθησε μια εθνικιστική σοβινιστική πολιτική και ταυτίστηκε με την άρχουσα τάξη υπέρ του πολέμου.
Η δεύτερη (μαρξιστική) Διεθνής διαλύθηκε και το ευρωπαϊκό προλεταριάτο που ελέγχονταν κατά πλειοψηφία από την σοσιαλδημοκρατία παραπλανημένο αντί να ακολουθήσει τα επαναστατικά κελεύσματα για κοινωνική αλλαγή και το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», παρασύρθηκε σε αυτό τον όλεθρο υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα των άρχουσων πολιτικών και οικονομικών ελίτ των κρατών του και έγινε κρέας για τα κανόνια των καπιταλιστών. Το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» παραχώρησε την θέση του στο «Προλετάριοι όλων των χωρών σφαχτείτε»!. «Γιατί είναι γλυκός κι ωραίος ο θάνατος για την πατρίδα …».
Μόνο μερικοί ριζοσπάστες σοσιαλιστές όπως ο Γάλλος Ζαν Ζωρές που δολοφονείτε από εθνικιστές στο Παρίσι και ο Μπέρτραντ Ράσελ που φυλακίστηκε για την αντιπολεμική του δράση στη Μ. Βρετανία, οι αναρχικοί, το μικρο τότε κόμμα των μπολσεβίκων με τον Λένιν και μια μικρή φράξια σοσιαλεπαναστατών μέσα στο γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μαζί με την Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ εναντιώνονται στο πόλεμο. Δυστυχώς ο θεμελιωτής του αναρχικού κομμουνισμού Πιοτρ Κροπότκιν φοβούμενος τον γερμανικό μιλιταρισμό και επεκτατισμό τάσσεται με το πλευρό των Γάλλων, της Αντάντ, και υπέρ της συμμετοχής της Ρωσίας στο πόλεμο. Οι αντιδράσεις των αναρχικών ήταν έντονες, ελάχιστοι αναρχικοί ακολούθησαν την άποψη του Κροπότκιν και αυτό είχε σαν συνέπια να οδηγήσει τον Κροπότκιν σε πολιτική απομόνωση.
Παράλληλα οι αναρχικοί μαζί με άλλους ριζοσπάστες σοσιαλιστές μένοντας συνεπείς στο «πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικόν» και στο «Από τον Εθνικό Πόλεμο στον Ταξικό Πόλεμο» του Μπακούνιν ανέπτυξαν ένα αντιπολεμικό – αντιμιλιταριστικό κίνημα. Αφαίρεσαν από το πολιτικό τους λεξιλόγια τις λέξις – έννοιες πατρίδα, πατριώτης και εθνότητα – έθνος. Οι διαδηλώσεις και οποιαδήποτε καμπάνια ενάντια στον πόλεμο σε πολλές χώρες ήταν απαγορευμένες από τις κυβερνήσεις. Παρ’όλα αυτά όμως έγιναν διαδηλώσεις σε κάποιες χώρες και παρουσιάστηκαν οι πρώτοι αντιμιλιταριστές, λιποτάκτες και αρνητές στράτευσης (αντιρρησίες συνείδησης). Οι περισσότεροι στην παρανομία και κυνηγημένοι από τα καθεστώτα γιατί υπήρχε η εκτέλεση, η ποινή του θανάτου για εσχάτη προδοσία.
Όμως η κρίση, τα αδιέξοδα και η φρίκη που δημιούργησε ο πόλεμος, επανέφεραν τις σοσιαλιστικές ιδέες στο προσκήνιο. Η μεγάλη ρωσική επανάσταση του 1917, δημιούργησε την προσδοκία στο προλεταριάτο, ειδικά της Ευρώπης, ότι είναι δυνατό να απαλλαγεί από τους δυνάστες και εκμεταλλευτές του. Ένα χρόνο μετά, ξεσπά η επανάσταση των Συμβουλίων στη Γερμανία και σε άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης (λίγο αργότερα και στη Ιταλία) διεξάγονται επαναστατικές απόπειρες. Αυτός ο πόλεμος καθόρισε το ρου της ιστορίας και οι επιπτώσεις του υφίστανται μέχρι σήμερα.
«Ο πρώτος διαστρεβλωτής της ιστορίας άλλα και απολογητής της κυριαρχίας είναι ο Όμηρος, που θέλει να μας πείσει ότι οι πόλεμοι γίνονται για τα μάτια μιας ωραίας Ελένης».
«Προλετάριοι όλων των χωρών σφαχτείτε»
«Το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο δεν είναι αυτό της πόρνης αλλά του μισθοφόρου».
Αφιερώνετε στους λιποτάκτες, τους αντιρρησίες συνείδησης και στους όπου γης αντιμιλιταριστές.
Η διάρκεια του ντοκιμαντέρ είναι περίπου 64 λεπτά.
Στρατιώτες πεζικού, φορώντας μάσκες αερίων σε ένα χαράκωμα στα 1915, περιμένουν μια επίθεση με χημικά( δείτε και άλλες φώτο)
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, επίσης γνωστός ως ο Μεγάλος Πόλεμος όπως λεγόταν πριν το ξέσπασμα του Δεύτερου Πολέμου, ήταν μια γενικευμένη σύγκρουση των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων που διήρκεσε από τον Ιούλιο του 1914 ως τις 11 Νοεμβρίου 1918. Στην ουσία αν και ήταν μία μεγάλη ενδοευρωπαϊκή διένεξη με τα κύρια μέτωπα στη Γηραιά Ήπειρο, η επέκτασή της ωστόσο και στη περιφέρεια, με ενεργό συμμετοχή αποικιακών στρατευμάτων με την εμπλοκή ακόμα και αμερικανικών προσέδωσαν τελικά την έννοια του παγκόσμιου. Κατά μια άλλη εκτίμηση, και συγκεκριμένα αυτήν του καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια των ΗΠΑ, Ευγένιου Ουέμπερ (Eugen Weber), πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο μέρος ενός Β΄ Τριακονταετούς Πολέμου (1914 – 1945) μεταξύ Ευρωπαϊκών Δυνάμεων.
Οι Ενωμένες Δυνάμεις, καλούμενες και Δυνάμεις της Αντάντ (κυρίως οι Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, από το 1915 η Ιταλία και ως τις αρχές του 1918 η Ρωσία και, από το 1917, οι ΗΠΑ) νίκησαν τις Κεντρικές Δυνάμεις καλούμενες και Τριπλή Συμμαχία, (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία) και οδήγησαν αφενός στην κατάρρευση τεσσάρων αυτοκρατοριών και σε ριζικές αλλαγές στον χάρτη της Ευρώπης, εκ του κατακερματισμού αυτών, αφετέρου στη μεγάλη Ρωσική Επανάσταση και σε τελική φάση την δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ο πρώτος πόλεμος όπου χρησιμοποιήθηκαν σύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής: νάρκες, βόμβες διασποράς, χειροβομβίδες, οπλοπολυβόλα, τανκς, πολεμικά αεροπλάνα, υποβρύχια, χημικά αέρια.
Πριν τον πόλεμο
Από τις αρχές του 20ού αιώνα όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ευρώπη είχαν εμπλακεί σε ένα μαραθώνιο ενίσχυσης και εκσυγχρονισμού των ενόπλων τους δυνάμεων. Οι προετοιμασίες δεν ήταν μόνο στρατιωτικές. Από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα είχε αρχίσει ένας διπλωματικός αγώνας δρόμου για να εξασφαλιστούν φίλοι και σύμμαχοι και έτσι είχαν ήδη δημιουργηθεί στην Ευρώπη δύο μεγάλοι συνασπισμοί. Το κλίμα ευφορίας και η αισιοδοξία και βεβαιότητα για το μέλλον που επικρατούσε κατά τις τελευταίες δεκαετίες, δεκαετίες θριάμβου όπου η επιστήμη και η τεχνολογία έκαναν άλματα και η κυριαρχία των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών απλωνόταν σε ολόκληρο τον κόσμο, το διέκοψε η έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αίτια – Αφορμή
Τα αίτια του «Μεγάλου Πολέμου» πρέπει να αναζητηθούν στις οικονομικές συνθήκες της εποχής και στις επεκτατικές βλέψεις των διαφόρων κρατών, που είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ανταγωνισμού μεταξύ τους. Ειδικότερα η οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας, που προήλθε από τη ραγδαία εξέλιξη της βιομηχανίας της, οδήγησε στην όξυνση του ανταγωνισμού της με την Αγγλία σχετικά με την εξασφάλιση του μονοπωλίου των διεθνών αγορών. Ταυτόχρονα, η γαλλική πολιτική της «ρεβάνς», δηλαδή η επιθυμία της Γαλλίας να αποκαταστήσει το γόητρό της και να ανακτήσει την Αλσατία και τη Λωρραίνη, (που είχε χάσει στο Γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870 – 1871) είχε δημιουργήσει ένταση στις σχέσεις της με τη Γερμανία.
Την ίδια εποχή, η Αυστροουγγαρία βρισκόταν σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία σχετικά με την κυριαρχία στα Βαλκάνια. Τη σπίθα του πολέμου άναψε η δολοφονία του διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας στο Σαράγεβο της Βοσνίας στις 28 Ιουνίου 1914. Για τη δολοφονία οι Αυστριακοί θεώρησαν υπεύθυνη την κυβέρνηση της Σερβίας και της κήρυξαν τον πόλεμο στις 28 Ιουλίου 1914.
Η δολοφονία του διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας στο Σαράγεβο της Βοσνίας στις 28 Ιουνίου 1914.
Οι δύο συνασπισμοί: Περισσότερες από 70 εμπόλεμες χώρες
Ο αριθμός είναι συμβολικός αφού οι περισσότερες από τις χώρες αυτές δεν ήσαν ακόμη ανεξάρτητες, αλλά είτε ενταγμένες σε έξι αυτοκρατορίες ή αποικιακές δυνάμεις. Από τη μια πλευρά λοιπόν ήταν οι δυνάμεις της Αντάντ (Εγκάρδια Συμμαχία) δηλαδή: Βρετανική Αυτοκρατορία, Γαλλία, Ρωσική Αυτοκρατορία, Βασίλεια της Σερβίας, της Ρουμανίας, του Μαυροβουνίου, της Ιταλίας, της Ελλάδας, το Βέλγιο, η Πορτογαλία, οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Δημοκρατία της Κίνας και οι αντιμαχόμενη πλευρά ήταν αυτή των Κεντρικών Δυνάμεων: Γερμανική Αυτοκρατορία, Αυστροουγγαρία, Βουλγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία. .
Βέβαια όλες οι χώρες δεν μπήκαν στον πόλεμο την ίδια χρονικά στιγμή. Ο Μεγάλος Πόλεμος αφορά πληθυσμό 800 εκατομμυρίων, το ήμισυ του πληθυσμού της Γης εκείνη την εποχή. Περί τις είκοσι χώρες θα κατορθώσουν να παραμείνουν ουδέτερες, οι περισσότερες στην Λατινική Αμερική και στην βόρεια Ευρώπη.
Οι κύριοι συνασπισμοί κρατών όπως δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη τις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου
Οι συμμαχίες και τα στρατόπεδα που συγκρούστηκαν στον πόλεμο του 1914-1918 είχαν διαμορφωθεί χρόνια πριν. Η Γαλλία πήρε μέρος ως ιδρυτικό μέλος στην Αντάντ. Η Τριπλή Συνεννόηση ή Δυνάμεις της Αντάντ, από τη γαλλική λέξη entente =συνεννόηση, (Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και Ρωσία και από το 1917 οι ΗΠΑ) βρέθηκε απέναντι στις Κεντρικές Δυνάμεις καλούμενες και Τριπλή Συμμαχία, (Γερμανία, Αυστροουγγαρία και Ιταλία, η Ιταλία από το 1915 προσχώρησε στην Αντάντ, και αργότερα Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία). Η προσπάθειά τους να εξαπλώσουν την κυριαρχία τους όλο και πιο μακριά, τις έφερνε, αργά ή γρήγορα, αναπόφευκτα σε σύγκρουση μεταξύ τους και το αποτέλεσμα ήταν αφενός η κατάρρευση τεσσάρων αυτοκρατοριών και αφετέρου ριζικές αλλαγές στον χάρτη της Ευρώπης.
Τα μέτωπα του πολέμου
Οι πιο μεγάλες και καθοριστικές μάχες του πολέμου έγιναν στη Γαλλία, στο ονομαζόμενο δυτικό μέτωπο. Στην αρχή του πολέμου οι Γερμανοί επιτέθηκαν στο Βέλγιο, παραβιάζοντας την ουδετερότητά του, με σκοπό να εισβάλλουν στη Γαλλία από τα βόρεια σύνορά της. Η Μεγάλη Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία και βρετανικά στρατεύματα έσπευσαν για να σταματήσουν την προέλαση των Γερμανών. Στις 22 Αυγούστου 1914 στη μάχη της Μονς οι γερμανικές δυνάμεις κατέβαλαν τα Συμμαχικά στρατεύματα, και απείλησαν το Παρίσι. Οι Γάλλοι κατόρθωσαν να οργανώσουν την άμυνά τους και η γερμανική επίθεση ανακόπηκε στις αρχές Σεπτεμβρίου στα πρόθυρα του Παρισιού, με τη νίκη στην Πρώτη Μάχη του Μάρνη.
Μια από τις φονικότερες μάχες στην ανθρώπινη ιστορία, η μάχη του Σομμ στη Γαλλία, στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 1.000.000 στρατιώτες.
Και οι δύο αντίπαλοι άρχισαν να οχυρώνουν τις γραμμές τους με συνεχείς σειρές χαρακωμάτων, προστατευόμενα από συρματόπλεγμα και ναρκοπέδια και υποστηριζόμενα από πολυβόλα και πυροβολικό, σ’ ένα μέτωπο 750 χλμ. από τη Βόρεια Θάλασσα ως το βορειοδυτικό άκρο της ουδέτερης Ελβετίας. Έτσι άρχισε ένας φοβερός πόλεμος χαρακωμάτων, που κράτησε έως το 1918.
Δύο από τις κρισιμότερες μάχες του δυτικού μετώπου το 1916 ήταν η μάχη του Βερντέν, όπου παρά τις τρομερές τους απώλειες καμία από τις δύο πλευρές δεν κατόρθωσε να επιτύχει τους σκοπούς της και η μάχη του Σομμ, όπου το κύριο βάρος είχε ο βρετανικός στρατός και η οποία επίσης υπήρξε ατελέσφορη. Οι συμμαχικές δυνάμεις προσπάθησαν να περάσουν μέσα από το γερμανικό μέτωπο κατά μήκος μιας εκτάσεως 40 χλμ. βόρεια και νότια του ποταμού Σομμ στη βόρεια Γαλλία.Ένας από τους στόχους της μάχης ήταν να αποσπάσουν τις γερμανικές δυνάμεις από τη μάχη του Βερντέν. Με περισσότερα από ένα εκατομμύριο θύματα ήταν και μια από τις πιο αιματηρές μάχες στην ανθρώπινη ιστορία. Μεγάλες μάχες έγιναν επίσης και στην Υπρ, όπου έγινε για πρώτη φορά χρήση δηλητηριωδών αερίων από τους Γερμανούς. Με την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο και με τη βοήθεια των Άγγλων και των Αμερικανών κατόρθωσε η Γαλλία να απωθήσει τους Γερμανούς από το γαλλικό έδαφος.
Το ανατολικό μέτωπο
Παράλληλα, η Ρωσία επιτέθηκε στα ανατολικά δημιουργώντας έτσι διπλό μέτωπο πολέμου στη Γερμανία. Αυτό ήταν το ανατολικό μέτωπο, όπου η ρωσική προέλαση στην Α. Πρωσία ανακόπηκε από γερμανικές δυνάμεις και ο πόλεμος πήρε επίσης μορφή χαρακωμάτων μήκους 900 χλμ., που εκτείνονταν από τον ποταμό Νιέμεν ως τα ρουμανικά σύνορα. Μετά από ατέλειωτες αναμετρήσεις και φονικές μάχες, το 1917 η πλάστιγγα έγειρε κατά των Ρώσων. Η άσχημη για το ρωσικό στρατό τροπή του πολέμου και η εξαθλίωση του λαού στάθηκαν αφορμές για την έκρηξη της Ρωσικής επανάστασης το Φεβρουάριο του 1917, που ανέτρεψε τον τσάρο. Η φιλελεύθερη ρωσική κυβέρνηση, που θέλησε να συνεχίσει τον πόλεμο, ανατράπηκε από νέα σοσιαλιστική επανάσταση τον Οκτώβριο του 1917. Η σοσιαλιστική Ρωσία σύναψε αμέσως συνθήκη ειρήνης με τη Γερμανία (συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, 3 Μαρτίου 1918) και αποσύρθηκε από τον πόλεμο.
Το βαλκανικό μέτωπο
Στο βαλκανικό μέτωπο, από τις αρχές του πολέμου οι Αυστριακοί επιτέθηκαν κατά της Σερβίας αλλά παρά τις αρχικές τους επιτυχίες και την κατάληψη της πρωτεύουσας, οι Σέρβοι τους απώθησαν και ανακατέλαβαν το Βελιγράδι. Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο στις 28 Ιουνίου 1917 στο πλευρό της Αντάντ και η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου συγκέντρωσε 300.000 στρατιώτες που εντάχθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στο αγγλογαλλικό στράτευμα που πολεμούσε στην Μακεδονία.
Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στο Σκρα στις 30 Μαΐου 1918, γνωστή και ως «μάχη του Σκρα», με ολοκληρωτική νίκη των ελληνικών δυνάμεων. Η Ελλάδα βγήκε κερδισμένη εδαφικά από τον Μεγάλο Πόλεμο. Με την συνθήκη του Νεϊγί (27 Νοεμβρίου 1919) της αποδόθηκε η Δυτική Θράκη, ενώ με τη συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) της παραχωρήθηκαν η Ανατολική Θράκη (μέχρι τα πρόθυρα της Κωνσταντινούπολης), τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, καθώς και η δυνατότητα εξάσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στην περιοχή της Σμύρνης.
Το μέτωπο στις αποικίες
Άλλο πεδίο συγκρούσεων ήταν οι αποικίες των Μεγάλων Δυνάμεων κυρία στην μέση ανατολή και την Αφρική. Από την αρχή σχεδόν του πολέμου, τον Οκτώβριο του 1914, μπήκε στον πόλεμο και η Τουρκία στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων. Με την είσοδο της Τουρκίας άνοιξε το μεσανατολικό μέτωπο του πολέμου. Αν και τα τουρκικά στρατεύματα επέτυχαν νίκη εναντίον των Συμμάχων στην εκστρατεία της Καλλίπολης το 1915, οι Άγγλοι, επικεφαλής των οποίων τέθηκε ο Συνταγματάρχης Λώρενς (στις περιπέτειες του οποίου αναφέρεται «Ο Λόρενς της Αραβίας», επική ταινία σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λην), κατόρθωσαν να εξεγείρουν τους Άραβες της περιοχής και σταδιακά να θέσουν όλη την περιοχή μέχρι και βόρεια της Δαμασκού υπό συμμαχικό έλεγχο: κατέλαβαν το 1917 τη Βαγδάτη και την Ιερουσαλήμ, ανοίγοντας το δρόμο για τη διαμόρφωση μιας νέας Μέσης Ανατολής.
Ο εκτεταμένος υποβρυχιακός πόλεμος, στον οποίο επιδίδονταν η Γερμανία και εμπόδιζε τη ναυτική επικοινωνία ΗΠΑ – Ευρώπης, είχε σαν αποτέλεσμα την είσοδο στον πόλεμο των Ηνωμένων Πολιτειών (Απρίλιος 1917) στο πλευρό της Αντάντ. Οι ΗΠΑ με τους 1.000.000 περίπου στρατιώτες και τα άφθονα υλικά μέσα που διέθεσαν επηρέασαν καταλυτικά την έκβαση του πολέμου.
Ο πόλεμος χαρακωμάτων, χαρακτηριστικό του Α’ ΠΠ
Τέλος του πολέμου
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, που είχε σκορπίσει αμέτρητες συμφορές, τελείωσε το Νοέμβριο του 1918 με νίκη των δυνάμεων της Αντάντ. Την 11η Νοεμβρίου 1918 υπογράφηκε η ανακωχή της Κομπιέν, σε σιδηροδρομικό βαγόνι, που είχε εγκαταστήσει ο Γάλλος Στρατάρχης Φερντινάν Φος (Ferdinand Foch) το στρατηγείο του, κοντά στην πόλη Κομπιέν. Την ημέρα αυτή τιμάται στη Γαλλία και το Βέλγιο η μνήμη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, l’Armistice , περισσότερα εδώ.
Οι νικητές συνήλθαν στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι. Οι αποφάσεις τους διαμόρφωσαν την Ευρώπη, ενώ έλαβαν υπόψη την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, που ήταν πρόταση των ΗΠΑ, ώστε κάθε λαός να αποφασίζει για την τύχη του. Το 1919, με την Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Γαλλία ανέκτησε την Αλσατία και τη Λωρραίνη, ενώ η Γερμανία υποχρεώθηκε να καταβάλει πολεμική αποζημίωση τεράστιου ύψους. Γενικότερα, η απώλεια εδαφών, η σκληρότητα και η αμείλικτη αντιμετώπιση της Γερμανίας από τους Συμμάχους καλλιέργησε το ιδιαίτερα επικίνδυνο αίσθημα ρεβανσισμού που οδήγησε αργότερα σε ολέθρια αποτελέσματα.
Η κατάρρευση τεσσάρων αυτοκρατοριών και η δημιουργία νέων κρατών
Το Φεβρουάριο του 1917 στη Ρωσία ξέσπασε η Μεγάλη Ρωσική επανάσταση. Ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ παραιτήθηκε και ακολούθησε η επανάσταση του Οκτώβρη και την επικράτηση των μπολσεβίκων. Από την απώλεια του δυτικού τμήματος της ΕΣΣΔ (πλέον) σχηματίστηκαν η Πολωνία, παίρνοντας έδαφος και από τη Γερμανία, η Λετονία, η Λιθουανία και η Εσθονία.
Τον Οκτώβριο του 1918, ξέσπασε επανάσταση στην Αυστροουγγαρία και στις 13 Νοεμβρίου ο αυτοκράτορας Κάρολος Α΄ παραιτήθηκε. Η Αυστροουγγρική αυτοκρατορία διαλύθηκε και δημιουργήθηκαν δύο χωριστά κράτη, η Αυστρία και η Ουγγαρία. Οι διάφορες εθνικές μειονότητες διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Οι Τσέχοι ενώθηκαν με τους Σλοβάκους και ανακήρυξαν την Τσεχοσλοβακική Δημοκρατία, ενώ οι Κροάτες κι οι Σλοβένοι ενώθηκαν με τη Σερβία και δημιουργήθηκε η Γιουγκοσλαβία.
Η ήττα της Γερμανίας το 1918 είχε ως αποτέλεσμα έντονες εσωτερικές ανατροπές και διαμαρτυρίες, που κορυφώθηκαν με στάση στο γερμανικό πολεμικό ναυτικό (ανταρσία στο λιμάνι του Κίελου) που οδήγησαν στην παραίτηση του αυτοκράτορα Κάιζερ και βασιλιά της Πρωσίας Γουλιέλμου Β’. Η γερμανική μοναρχία βρίσκει το τέλος της και το Ράιχ μετατρέπεται σε κοινοβουλευτική δημοκρατία, τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ένα χρόνο μετά, ξεσπά η επανάσταση των Συμβουλίων στη Γερμανία, ενώ και σε άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης όπως Αυστρία, Ουγγαρία διεξάγονται επαναστατικές απόπειρες.
Τον Αύγουστο του 1920 η Οθωμανική αυτοκρατορία εξαναγκάστηκε να υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών, που οδηγούσε σε απώλεια των αραβικών περιοχών και τμήματος της Ανατολίας και η οποία απορρίφθηκε από το ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων. Το κίνημα αυτό υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση το 1922 εκδιώκοντας το σουλτάνο και καταργώντας το χαλιφάτο. Άρχισε έτσι η ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας.
Τα θύματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ανήλθαν σε 10 εκατομμύρια στρατευμένους και περίπου σε άλλους τόσους αμάχους.
10 εκατομμύρια στρατιώτες νεκροί
Ο πόλεμος θα αφήσει πίσω του συνολικά 10 εκατομμύρια νεκρούς και 20 εκατομμύρια τραυματίες μεταξύ των στρατιωτών. Η κατανομή ανά χώρα είναι περίπου η εξής:
Ρωσία: 2 εκατομμύρια νεκροί (5 εκατομμύρια τραυματίες)
Γερμανία: 2 εκατομμύρια (4,2 εκατομμύρια)
Γαλλία: 1,4 εκατομμύριο (4,2 εκατομμύρια)
Αυστροουγγαρία: 1,4 εκατομμύριο (3,6 εκατομμύρια)
Μεγάλη Βρετανία και η αυτοκρατορία: 960.000 (2 εκατομμύρια)
Ιταλία: 600.000 (1 εκατομμύριο)
Οθωμανική Αυτοκρατορία: 800.000
Αναλογικά, ο μικρός σερβικός στρατός υφίσταται τις τρομακτικότερες απώλειες: 130.000 νεκροί και 135.000 τραυματίες, τα τρία τέταρτα των δυνάμεών του.
Στις εμβληματικές μάχες του Βερντέν και της Σομ, το 1916, θα σκοτωθούν, τραυματισθούν, εξαφανισθούν 770.000 και 1.200.000 άνθρωποι αντίστοιχα και από τις δύο πλευρές των εμπολέμων.
Όμως, αναλογικά, η έναρξη του πολέμου είναι η πλέον πολύνεκρη: 27.000 γάλλοι στρατιώτες θα σκοτωθούν στις 22 Αυγούστου 1914, που είναι η πλέον πολύνεκρη ημέρα σε ολόκληρη την ιστορία του γαλλικού στρατού.
Το 70% των νεκρών και των τραυματιών είναι θύματα του πυροβολικού και 5 έως 6 εκατομμύρια θα μείνουν ανάπηροι. Τα χημικά όπλα, που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά το 1915 δεν θα προκαλέσουν παρά 20.000(!) θανάτους. Αλλά θα μείνουν βαθιά χαραγμένοι στην μνήμη.
Εκατομμύρια νεκροί άμαχοι
Ο πόλεμος κινήσεων στο ανατολικό μέτωπο, η έξοδος των πληθυσμών, οι λιμοί, στη συνέχεια ο εμφύλιος πόλεμος στην Ρωσία και οι μεταπολεμικές περιφερειακές συρράξεις προκάλεσαν 5 έως 10 εκατομμύρια νεκρούς μεταξύ του πληθυσμού, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ορισμένων ιστορικών. Σε αυτόν τον αριθμό περιλαμβάνεται 1,2 έως 1,5 εκατομμύριο Αρμενίων -ο αριθμός αμφισβητείται- στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στα περίπου 6 εκατομμύρια υπολογίζονται οι αιχμάλωτοι και στα 20 εκατομμύρια οι άμαχοι υπό καθεστώς κατοχής. Η γερμανική, αυστροουγγρική ή βουλγαρική κατοχή αφορά κυρίως το Βέλγιο, την Γαλλία, την Πολωνία και την Σερβία.
Οι πρόσφυγες σε ολόκληρη την Ευρώπη εκτιμώνται στα 10 εκατομμύρια, ενώ 3 εκατομμύρια γυναίκες έχασαν τους συντρόφους του και 6 εκατομμύρια παιδιά έμειναν ορφανά. Υπολογίζεται ότι 1,3 δισεκατομμύριο οβίδες εκτοξεύθηκαν κατά την διάρκεια του πολέμου, ενώ 10 δισεκατομμύρια επιστολές και δέματα στάλθηκαν ανάμεσα στους στρατιώτες του δυτικού μετώπου και των οικογενειών τους.
Αυτός ο πόλεμος καθόρισε το ρου της ιστορίας και οι επιπτώσεις του υφίστανται μέχρι σήμερα.Το κόστος του πολέμου αντιπροσωπεύει 3 έως 4 φορές το ΑΕΠ των ευρωπαϊκών χωρών που θα βγουν ρημαγμένες από αυτόν.
Ανρί Μπαρμπύς, Η φωτιά (1916).
Μια νατουραλιστική περιγραφή της ζωής των στρατιωτών στα χαρακώματα.
Γιόζεφ Ροτ, Εμβατήριο Ραντέτσκυ (1932). Ένα μεγαλειώδες ρέκβιεμ για την παρακμή της αυστροουγγαρικής αυτοκρατορίας.
Στρατής Μυριβήλης,Η ζωή εν τάφω(1931). Ο Α‘ Παγκόσμιος πόλεμος με τα μάτια ενός ανθρώπου που τον έζησε πολεμώντας στην πρώτη γραμμή.
Σεμπαστιέν Ζαπριζό, Ατέλειωτοι αρραβώνες(1996). Μια ανθρώπινη, αντιηρωική ματιά στον Α‘ Παγκόσμιο πόλεμο.
Και φυσικά ο Μπέρτολτ Μπρέχτ με την «Μπαλάντα Του Νεκρού Στρατιώτη»- Die Legende vom toten Soldaten. Το 1917 ο Μπέρτολτ Μπρέχτ γράφεται στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου, σε λίγους μήνες όμως επιστρατεύεται και αναλαμβάνει χρέη νοσοκόμου στο νοσοκομείο του Αουγκσμπουργκ. Εκεί θα βιώσει όλη την αγριότητα του πολέμου …
Δείτε σχετικό αφιέρωμα μαζί με σχετικό video – spot
Σε μια εποχή όπου κυρίαρχα σύμβολα είναι οι λογότυποι και τα σήματα εταιρειών και προϊόντων, τα σύμβολα της αναρχίας όχι μόνο διατηρούν την υψηλή αναγνωρισιμότητά τους, αλλά συχνά εμπλουτίζονται με νέες παραλλαγές, προκειμένου να εκφράσουν τις ιδιαίτερες τάσεις και τα ρεύματα των αντιεξουσιαστικών κινημάτων. Σε αυτό τον τόμο, παρουσιάζονται τα οκτώ βασικά σύμβολα του αναρχισμού, η ιστορία και η σημειολογία τους. Πρόκειται για την κόκκινη, τη μαύρη και την κοκκινόμαυρη σημαία, το σαμπό, τη Μαύρη Γάτα, το Μαύρο Ρόδο, τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό και το Α σε κύκλο. Επίσης, σε ειδικό έγχρωμο ένθετο, εκτίθενται δεκάδες χρήσεις και παραλλαγές αυτών των βασικών συμβόλων. “Το κείμενο αυτό είναι αποτέλεσμα ενδελεχούς ερευνητικής εργασίας στη σχετική διεθνή βιβλιογραφία, έντυπη και διαδικτυακή. Αξιοποιήθηκαν ποικίλες πηγές πληροφόρησης, πρωτογενείς και δευτερογενείς, και κείμενα ατομικά, συλλογικά ή και ανώνυμα. Έγινε κάθε προσπάθεια να ελεγχθούν οι επικρατέστερες εκδοχές καθώς και να διασταυρωθούν οι πιο αμφιλεγόμενες πληροφορίες. Λόγω της έλλειψης προγενέστερων αξιόπιστων ερευνών, το έργο της τεκμηρίωσης και επαλήθευσης των επιμέρους στοιχείων δεν ήταν δυνατόν να ευοδωθεί για το σύνολο των πληροφοριών. Σε κάθε περίπτωση, η παρούσα εργασία αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση, στη διεθνή βιβλιογραφία, των οκτώ βασικών συμβόλων της Αναρχίας, τόσο της ιστορικής διαδρομής όσο και της ερμηνείας τους”. An Archos
Από το βιβλίο του Romano Ruggiero “Ιστορία των Επαναστάσεων”
Στην πορεία της ταραγµένης ιστορίας του, ο αναρχισµός είχε στιγµές σύµπτωσης και στιγµές διάστασης µε το σοσιαλισμό, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη.
Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι το βαθύ µίσος εναντίον του κράτους, που θεωρείται από την αναρχική ιδεολογία ως κύρια πηγή της κοινωνικής εκµετάλλευσης.
Στοιχεία αναρχικά µπορεί να βρει κανείς τόσο στη φιλοσοφία των σοφιστών και των στωικών, όπως και στα κοινωνικά κινήµατα του Μεσαίωνα, αλλά µια ολοκληρωµένη ιδεολογία του αναρχισµού δεν διατυπώνεται παρά µε τον Γουίλιαµ Γκούνγουϊν (1736-1836) και τον Πιερ Προυντόν (1809-1865) και στην ατοµικιστική διατύπωσή του µε τον Μαξ Στίνερ (1806-1856). Στη βάση αυτής της ιδεολογίας βρισκόταν µια αντίληψη ολοκληρωτικής ελευθερίας του ατόµου που θα εξασφαλιζόταν µε µια αυθόρµητη επανάσταση που θα καταστρέψει κάθε εξουσία του κράτους, µε οποιαδήποτε µορφή, αφού όπως έλεγε ο Προυντόν:
«Το να σε κυβερνούν σηµαίνει να σε παρακολουθούν, να σε επιθεωρούν, να σε κατασκοπεύουν, να σε κατευθύνουν, να σε υποτάσσουν σε νόµους, να σε ρυθµίζουν, να σε φυλακίζουν, να σε διδάσκουν, να σε παρακαλούν, να σε ελέγχουν, να σε αξιολογούν, να σε εκτιµούν, να σε λογοκρίνουν, να σου δίνουν εντολές άτοµα που δεν έχουν ούτε την ικανότητα ούτε την ποιότητα…».
Έτσι, η επανάσταση δεν µπορεί να σκεφθεί την επιβολή – ούτε καν προσωρινή – καινούργιων µορφών κρατικής εξουσίας. Και ο Προυντόν συνέχιζε: «Η κυβέρνηση από την ίδια της τη φύση είναι αντεπαναστατική… Βάλτε στην εξουσία έναν Άγιο Βικέντιο της Πάολας: Θα γίνει Γκυζώ ή Ταλλεϋράνδος».
Εκτός από το βίαιο µίσος εναντίον του κράτους, αυτός ο αναρχοατοµικισµός έµενε ικανοποιηµένος µε ένα πρόγραµµα µεταρρυθµίσεων που θα το σχηµάτιζε και τη λειτουργία της καινούργιας κοινωνίας σαν ένα είδος οµοσπονδίας ολοκληρωτικά ελευθέρων ατόµων. Παρά τις επιθέσεις του Προυντόν εναντίον της ιδιοκτησίας («Η ιδιοκτησία αποτελεί κλοπή») στο πρόγραµµα αυτό διατηρούσε τη θέση της στο εσωτερικό της καινούργιας κοινωνίας.
Για το «κολλεκτιβιστικό» ρεύµα του αναρχισµού, η κατάργηση της ατοµικής ιδιοκτησίας θα έπρεπε να έρθει µετά την κατάργηση του κράτους, και η σοσιαλιστικοποίηση των µέσων παραγωγής εθεωρείτο απαραίτητη προϋπόθεση για µια καινούργια οργάνωση της κοινωνίας. Αυτή η αναρχίζουσα µελλοντική κοινωνία έπρεπε να είναι οµοσπονδία εργατικών ενώσεων αυτοδιαχείρισης, στη βάση της οποίας θα βρίσκονταν η κολλεκτιβιστική ιδιοκτησία.
Ο ανώτερος εκφραστής αυτού του ρεύµατος, ο Μπακούνιν (1814-1876) βεβαίωνε ότι οι µεταρρυθµίσεις δεν µπορούν να είναι ένα επαρκές µέσο για να εξασφαλιστεί η πραγµατοποίηση του αναρχικού προγράµµατος κι ότι ο σωστός δρόµος είναι η επανάσταση που θα καταστρέψει τις δοµές του κράτους, της ιδιοκτησίας και της διοίκησης. Μια τέτοια επανάσταση, µετά από µια αρχή που θα την έχει προετοιµάσει µια “παράνοµη” οργάνωση, πρέπει να γίνει κίνηµα αυθόρµητο, που θα απευθύνεται στο κοινωνικό ένστικτο της φύσης του ανθρώπου.
«Η αναρχική κοινωνική επανάσταση» έγραφε ο Μπακούνιν: «γεννιέται αυθρόµητα στο λαό, καταστρέφει ό,τι φρενάρει την άνθιση της λαϊκής ζωής, για να κάνει να ξεπηδήσουν, σε συνέχεια, από τα πιο βαθιά και πιο σηµαντικά στοιχεία της, οι καινούργιες µορφές της αναρχικής κοινωνίας».
Η ιδέα της προετοιµασίας για την επανάσταση µέσω άµεσων ενεργειών, οδήγησε τον αναρχισµό, µετά το θάνατο του Μπακούνιν, στην υιοθέτηση ενός προγράµµατος προσφυγής στην “τροµοκρατία”. Αφού το συνέδριο της Βέρνης έκανε έκκληση «για µια προπαγάνδα µε τα γεγονότα» η δράση, το 1877 των Ιταλών αναρχικών που είχαν επικεφαλής των Καφιέρο και τον Μαλατέστα, στο Μπενεβεντάνο, αποτέλεσε το παράδειγµα της πρακτικής εφαρµογής του προγράµµατος του αναρχοκοµµουνισµού. Ο πνευµατικός κληρονόµος του Μπακούνιν, Π. Κροπότκιν (1842-1921) δήλωνε το 1880: «Η διαρκής εξέγερση µε το λόγο, τα γραπτά, τη γροθιά, το τουφέκι το δυναµίτη… για µας είναι εντάξει ό,τι βρίσκεται έξω από τη νοµιµότητα». Ήταν λέξεις που οδηγούσαν κατευθείαν στις ατοµικές απόπειρες, που έγιναν, πραγµατικά όπλο τυπικό των αναρχικών.
Αλλά ήταν σ’ αυτό επίσης, το επίπεδο που σηµειώθηκαν οι µεγαλύτερες αντιθέσεις στο εξωτερικό του αναρχικού κινήµατος. Ο ίδιος ο Κροπότκιν αρνιόταν δέκα χρόνια αργότερα, το πρόγραµµά του, βεβαιώνοντας ότι «πρέπει να είµαστε µε το λαό που δεν ζητά πια τη µεµονωµένη πράξη, αλλά ανθρώπους της δράσεως µέσα από τις τάξεις του» και παίρνοντας θέση εναντίον της «ψευδαίσθησης ότι µπορεί κανείς να νικήσει τους συνασπισµούς των εκµεταλλευτών µε λίγα κιλά εκρηκτικά».
Η εµπειρία της δράσης των αναρχικών στη διάρκεια της ρωσικής επανάστασης και του εµφυλίου πολέµου στην Ισπανία έδειξαν καθαρά ότι στο πρόγραµµα των αναρχικών τη µεγαλύτερη σηµασία την είχε η επαναστατική αντίληψη. Απέναντι στα προγράµµατα και στις πρωτοβουλίες του σοσιαλιστικού κινήµατος, ο αναρχισµός είχε µια στάση βαθιάς δυσπιστίας απέναντι σε οποιοδήποτε συγκεντρωτισµό και αυτό δίπλα στην πίστη σ’ ένα πρότυπο λειτουργίας µιας µελλοντικής κοινωνίας χωρίς καταπίεση και µε πλήρη ελευθερία.
Χιλιάδες προϊόντα στα ράφια των Μάρκετ με διάφορα ονόματα εταιριών . Αν εστιάσουμε προσεκτικότερα όμως θα διαπιστώσουμε πως ένα καρτέλ μόλις 10 εταιρειών ελέγχουν σχεδόν όλα τα μεγάλα διατροφικά εμπορικά σήματα του πλανήτη και επομένως την υγιεινή, την ποιότητα και τις τιμές των τροφίμων που αγοράζουμε. Καρτέλ 10 πολυεθνικών γιγάντων ελέγχει ΌΛΑ τα τρόφιμα της αγοράς
Η μεγάλη ποικιλία είναι φαινομενική
Πρόκειται για τις γιγαντιαίες πολυεθνικές Nestlé, PepsiCo, Coca-Cola, Unilever, Danone, General Mills, Kellogg’s, Mars, Associated British Foods και Mondelez, με «στρατιές» εργαζομένων και δισεκατομμύρια ετήσιων κερδών.
Σε μια προσπάθεια να πιέσει αυτές τις εταιρείες να προχωρήσουν σε θετικές αλλαγές και για συνειδητοποιήσουν οι καταναλωτές ποιος ελέγχει τις μάρκες που αγοράζουν, η Oxfam δημιούργησε ένα infographic που δείχνει πόσο πραγματικά διασυνδεδεμένα είναι αυτά τα εμπορικά σήματα.
Kellogg’ s
Κέρδη 2016: $13 δισεκατομμύρια.
Εκτός της Forget Froot Loops και της Frosted Flakes, η Kellogg’s κατέχει επίσης και άλλα εμπορικά σήματα συμπεριλαμβανομένων των Eggo,Pringles και Cheez-It.
Associated British Foods
Κέρδη 2016: $16.8 δισεκατομμύρια.
Αυτή η βρετανική εταιρεία κατέχει μάρκες όπως η Dorset Cereals, Twinings tea και Primark.
General Mills
Κερδη 2016: $16.6 δισεκατομμύρια.
Η εταιρεία κατέχει μάρκες όπως οι Cheerios και Chex, καθώς επίσης τις Yoplait, Hamburger Helper, Haagen-Dazs και Betty Crocker.
Danone
Κέρδη 2016: $23.7 δισεκατομμύρια.
Γνωστή για τα γιαούρτια Activa, Yocrunch και Oikos, η Danone πουλάει επίσης συμπληρώματα διατροφής και εμφιαλωμένο νερό.
Mondelez
Κέρδη 2016: $25.9 δισεκατομμύρια.
Κατέχει γνωστές μάρκες όπως τα μπισκότα Oreo, την τσίκλα Trident και Sour Patch Kids.
Mars
Κέρδη 2016: $35 δισεκατομμύρια.
Η εταιρεία είναι γνωστή για την σοκολάτα της και για τα M&M, αλλά κατέχει επίσης την μάρκα ρυζιού Uncle Ben’s, την Starburst και την τσίκλα Orbit.
Coca-Cola
Κέρδη 2016: $41.9 δισεκατομμύρια.
Η εταιρεία έχει στην ιδιοκτησία της, εκτός των άλλων, μάρκες όπως οι Dasani, Fuze και Honest Tea.
Unilever
Κέρδη 2016: $48.3 δισεκατομμύρια.
Η εταιρεία προωθεί προϊόντα όπως το Axe, το τσάι Lipton, το παγωτό Magnum και την μαγιονέζα Hellmann’s.
PepsiCo
Κέρδη 2016: $62.8 δισεκατομμύρια.
Η εταιρεία διαθέτει μάρκες όπως τα Quaker Oatmeal, τα Cheetos και την Tropicana.
Nestle
Κέρδη 2016: $90.2 δισεκατομμύρια.
Στις μάρκες ιδιοκτησίας της περιλαμβάνονται οι παιδικές τροφές Gerber, το νερό Perrier, DiGiorno και Hot Pockets, καθώς επίσης η Butterfinger και η KitKat.
Αναλυτικά ο χάρτης (πατήστε πάνω του για μεγέθυνση)
ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΜΟΛΥΝΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ, ΑΝΤΙΘΕΣΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ, ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΣΤ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ. ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ
Όταν το καθεστώς εξαίρεσης νομιμοποιείται γύρω σου, τότε το ανάστημά σου ψηλώνει, παίρνεις βαθιές ανάσες γιατί σου χρονομετρούν ακόμη και τον αέρα, για να συνεχίσεις μέχρι το τέλος. Μέχρι τη νίκη.
Τα ξημερώματα της Τρίτης 8/2, πάνοπλες δυνάμεις της ΕΚΑΜ και της αντιτρομοκρατικής εισβάλλουν σε σπίτι στην οδό Αλκινόου 12 στην Άνω Πόλη και μας συλλαμβάνουν. Έχει προηγηθεί ο εμπρησμός του ΙΕΘΠ (Ίδρυμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού) ενέργεια την ευθύνη της οποίας δεν έχουμε αποποιηθεί από την πρώτη στιγμή στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα μας. Με κουκούλες στο πρόσωπό μας και αλυσίδες στα χέρια μας κρατούμαστε για 28 ώρες απομονωμένοι στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής και μετά στα δικαστήρια συναντάμε τα πρώτα συντροφικά βλέμματα. Αλυσοδεμένοι ανάμεσα σε ανθρώπους δίχως πρόσωπα, με το κεφάλι μας ψηλά και με τα χαμόγελα που ξεχειλίζουν από περηφάνεια για ό,τι είμαστε, για ό,τι διώκουν πάνω μας. Το καθεστώς εξαίρεσης συνεχίστηκε και μέσα στα κρατητήρια της ΓΑΔΘ, όπου κάθε φορά που έχουμε επιχειρήσει να παρέμβουμε στη δημόσια κινηματική σφαίρα βρισκόμαστε κλειδωμένοι στα κελιά μας, μια συνθήκη που πήγε να ντύσει η αντιτρομοκρατική κάτω από αυθαίρετες εντολές για γενική κράτηση όλων. Μία συνθήκη που οφείλει να κοπεί από τη ρίζα, καθώς οι λογαριασμοί μας με τους κουκουλοφόρους της αντιτρομοκρατικής αφορούν εμάς τους ίδιους. Ο πόλεμος έχει κανόνες και μια πράξη επαναστατικής βίας είναι μέρος του δικού μας πολέμου. Όμως οφείλουμε να αναδείξουμε από εδώ και πέρα το σύνολο των κινήσεων της αντιτρομοκρατικής που όταν αποπειράται να τσακίσει ανθρώπους και ιδέες, αναζητά μανιωδώς τρεις ανθρώπους για να στηρίξει και να στήσει ποινικά το άρθρο 187Α που αφορά τη σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης. Εμείς κάνουμε τα δικά μας σταθερά βήματα την ίδια στιγμή που η αντιτρομοκρατική προτρέχει μέσα σε ένα παραλήρημα αισιοδοξίας. Το πρωί της Δευτέρας 14/2 ξεκίνησε η δρομολόγηση της υποχρεωτικής λήψης DNA, με πρώτο τον σύντροφο Θάνο να περνάει αυτή την εξευτελιστική συνθήκη. Κι όμως το σχέδιο εξόντωσης συνεχίζεται κατά την επιστροφή του στο κελί που καλείται εκ νέου από την κρατική ασφάλεια αυτή τη φορά. Ο σύντροφος καλείται σε νέα ανάκριση κατηγορούμενος για νέα εγκληματική οργάνωση. Η δικογραφία αφορά την εκκένωση της κατάληψης Terra Incognita τον Αύγουστο του 2020, με κατηγορίες για κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών υλών, συμμορία, πλαστογραφία, κλοπή ηλεκτρικής και κάθε άλλης μορφής ενέργειας, περί φωτοβολίδων και πυροτεχνημάτων και νομοθεσία περί όπλων – οπλοχρησία σε συνδυασμό με άλλο έγκλημα.
Θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε ακόμα μια φορά ξεκάθαρο, τόσο στους συντρόφους μας, όσο και στους εχθρούς μας, η ειλικρινής στράτευση στο αντιεξουσιαστικό πεδίο είναι μια επιλογή βαθιάς πολιτικής δέσμευσης. Το κράτος μας χτυπάει, μας φυλακίζει, βαφτίζει ανθρώπους ως μέλη οργανώσεων και τρίβει τα χέρια του τυλίγοντας τις ζωές μας σε κόλλες δικογραφιών. Εμείς θα περιοριστούμε στην ταπεινότητα της αδιαλλαξίας. Οι δρόμοι εκκενώνονται από τα σώματα,όχι από τα όνειρα. Μπροστά σε έναν ανήθικο κόσμο που όλοι λιγοψυχούν, οι δικές μας ολόφωτες καρδιές προμηνύουν τους πιο εκκωφαντικούς κρότους. Δύναμη και αλληλεγγύη στον σύντροφό μας Παναγιώτη Καλαϊτζή κι αν η αδιαλλαξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι σιδερόφρακτη, τότε το άλμα άξιζε δέκα φορές περισσότερο. Με την αναρχία στη σκέψη, στη δράση και στις ζωές μας στέλνουμε από καρδιάς το πιο δυνατό μήνυμα αλληλεγγύης στις μαχόμενες κοινότητες αντίστασης.
Μετάφραση για το αυτολεξεί από την αγγλική εκδοχή. Μία συλλογική αποτίμηση της κατάστασης στην Ουκρανία. Αναρχικοί της Ουκρανίας αναλύουν τις διαδηλώσεις του Μαϊντάν του 2014, την ηγεμονία των φασιστών και τη σημερινή απειλή πολέμου με τη Ρωσία. Το παρόν αποτελεί ένα κρίσιμο ιστορικό ντοκουμέντο που θέτει δύσκολα στρατηγικά ερωτήματα. Παροτρύνουμε όλες-ους να το διαβάσουν.
Το κείμενο αυτό συντάχθηκε από αρκετούς ενεργούς αντιεξουσιαστές ακτιβιστές από την Ουκρανία. Δεν εκπροσωπούμε μια οργάνωση, αλλά βρεθήκαμε μαζί ώστε να γράψουμε αυτό το κείμενο και να προετοιμαστούμε για έναν πιθανό πόλεμο. Εκτός από εμάς, το παρακάτω κείμενο επεξεργάστηκε από περισσότερα από δέκα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των συμμετεχόντων στα γεγονότα που περιγράφονται στο κείμενο, δημοσιογράφων που έλεγξαν την ακρίβεια των ισχυρισμών μας και αναρχικών από τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και την Ευρώπη. Λάβαμε πολλές διορθώσεις και διευκρινίσεις ώστε να γράψουμε το εν λόγω κείμενο με όσον το δυνατόν πιο αντικειμενικό τρόπο.
Σε περίπτωση που ξεσπάσει πόλεμος, δεν γνωρίζουμε αν το αντιεξουσιαστικό κίνημα θα επιβιώσει, αλλά θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε. Εν τω μεταξύ, αυτό το κείμενο είναι μια προσπάθεια να αποτυπώσουμε στο διαδίκτυο την εμπειρία που έχουμε συσσωρεύσει.
Επί του παρόντος, ο κόσμος συζητά ενεργά για έναν πιθανό πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας συνεχίζεται ήδη από το 2014.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Οι διαδηλώσεις του Μαϊντάν στο Κίεβο
Το 2013, ξεκίνησαν μαζικές διαδηλώσεις στην Ουκρανία, οι οποίες πυροδοτήθηκαν από την Berkut (ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας) που ξυλοκόπησαν φοιτητές διαδηλωτές οι οποίοι ήταν δυσαρεστημένοι με την άρνηση του τότε προέδρου Viktor Yanukovych να υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτός ο ξυλοδαρμός λειτούργησε ως ένα κάλεσμα για δράση για πολλά κομμάτια της κοινωνίας. Είχε γίνει σαφές σε όλους πια ότι ο Yanukovych είχε ξεπεράσει τα όρια. Οι διαδηλώσεις οδήγησαν τελικά τον πρόεδρο να διαφύγει από την πρωτεύουσα.
Στην Ουκρανία, αυτά τα γεγονότα ονομάστηκαν “Η Επανάσταση της Αξιοπρέπειας”. Η ρωσική κυβέρνηση τα παρουσιάζει ως ναζιστικό πραξικόπημα, σχέδιο του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και ούτω καθεξής. Οι ίδιοι οι διαδηλωτές αποτέλεσαν ένα ετερόκλητο πλήθος: ακροδεξιοί με τα σύμβολά τους, φιλελεύθεροι ηγέτες που μιλούσαν για ευρωπαϊκές αξίες και ευρωπαϊκή ενσωμάτωση, απλοί Ουκρανοί που βγήκαν κατά της κυβέρνησης, μερικοί αριστεροί. Τα αντι-ολιγαρχικά συναισθήματα κυριάρχησαν μεταξύ των διαδηλωτών, ενώ ολιγάρχες που δεν συμπαθούσαν τον Yanukovych χρηματοδότησαν τις διαδηλώσεις επειδή, μαζί με τον εσωτερικό του κύκλο, προσπάθησε να μονοπωλήσει τις μεγάλες επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια της θητείας του. Δηλαδή, για άλλους ολιγάρχες, η διαμαρτυρία σηματοδοτούσε μια ευκαιρία να σωθούν οι επιχειρήσεις τους. Επίσης, πολλοί εκπρόσωποι μεσαίων και μικρών επιχειρήσεων συμμετείχαν στη διαδήλωση επειδή οι άνθρωποι του Yanukovych δεν τους επέτρεψαν να εργαστούν ελεύθερα, απαιτώντας χρήματα από αυτές. Οι απλοί άνθρωποι ήταν δυσαρεστημένοι με το υψηλό επίπεδο διαφθοράς και την αυθαίρετη συμπεριφορά της αστυνομίας. Οι εθνικιστές που αντιτάχθηκαν στον Yanukovych με το επιχείρημα ότι ο ίδιος ήταν φιλορώσσος πολιτικός επαναβεβαιώθηκαν σημαντικά. Λευκορώσοι και Ρώσοι ομογενείς συμμετείχαν σε διαδηλώσεις, αντιλαμβανόμενοι τον Yanukovych ως φίλο των Λευκορωσών και Ρώσων δικτατόρων Αλεξάντερ Λουκασένκο και Βλαντιμίρ Πούτιν.
Εάν έχετε δει βίντεο από τη συγκέντρωση στο Μαϊντάν, ίσως έχετε παρατηρήσει ότι ο βαθμός βίας ήταν υψηλός. Οι διαδηλωτές δεν είχαν πού να υποχωρήσουν, οπότε έπρεπε να πολεμήσουν μέχρι το πικρό τέλος. Η Berkut χρησιμοποίησε χειροβομβίδες αναισθητοποίησης με βίδες οι οποίες άφησαν πληγές από τα θραύσματα μετά την έκρηξη, χτυπώντας τους ανθρώπους στα μάτια τους· γι’ αυτό και υπήρξαν πολλοί τραυματίες. Στα τελικά στάδια της σύγκρουσης, οι δυνάμεις ασφαλείας χρησιμοποίησαν στρατιωτικά όπλα — σκοτώνοντας 106 διαδηλωτές.
Ως απάντηση, οι διαδηλωτές παρήγαγαν DIY εκρηκτικά και έφεραν πυροβόλα όπλα στο Μαϊντάν. Η κατασκευή μολότοφ έμοιαζε μικρή.
Στις διαδηλώσεις του Μαϊντάν το 2014, οι αρχές χρησιμοποίησαν μισθοφόρους (titushkas), τους έδωσαν όπλα, τους συντόνισαν και προσπάθησαν να τους χρησιμοποιήσουν ως μία οργανωμένη και αφοσιωμένη δύναμη. Υπήρχαν συγκρούσεις με αυτούς που περιελάμβαναν τη χρήση κονταριών, σφυριών, μαχαιριών.
Σε αντίθεση με την άποψη ότι το Μαϊντάν αποτέλεσε μια “χειραγώγηση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ”, οι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης είχαν ζητήσει ειρηνική διαμαρτυρία, χλευάζοντας τους συγκρουσιακούς διαδηλωτές ως υποχείρια. Η ΕΕ και οι Ηνωμένες Πολιτείες επέκριναν τις καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων. Φυσικά, στη διαδήλωση συμμετείχαν «φιλοδυτικές» δυνάμεις και οργανώσεις, αλλά δεν είχαν τον έλεγχο ολόκληρης της διαμαρτυρίας. Διάφορες πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της ακροδεξιάς, παρενέβησαν ενεργά στο κίνημα και προσπάθησαν να επιβάλουν την ατζέντα τους. Σύντομα βρήκαν τον προσανατολισμό τους και έγιναν μια οργανωτική δύναμη, χάρη στο γεγονός ότι δημιούργησαν τα πρώτα αποσπάσματα μάχης και κάλεσαν όλους να τους ακολουθήσουν, εκπαιδεύοντας και κατευθύνοντάς τους.
Ωστόσο, καμία από τις δυνάμεις δεν ήταν απολύτως κυρίαρχη. Η κύρια τάση ήταν ότι ήταν μια αυθόρμητη κινητοποίηση διαμαρτυρίας εναντίον του διεφθαρμένου και μη δημοφιλούς καθεστώτος Yanukovych. Ίσως το Μαϊντάν μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία από τις πολλές κλεμμένες επαναστάσεις. Οι θυσίες και οι προσπάθειες δεκάδων χιλιάδων απλών ανθρώπων σφετερίζονταν από μια χούφτα πολιτικούς που κατευθύνθηκαν προς την εξουσία και τον έλεγχο της οικονομίας.
Ο ρόλος των αναρχικών στις διαδηλώσεις του 2014
Παρά το γεγονός ότι οι αναρχικοί στην Ουκρανία έχουν μακρά ιστορία, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Στάλιν, όλοι όσοι συνδέονταν με τους αναρχικούς με οποιονδήποτε τρόπο υπέστησαν καταστολή, το κίνημα σβήστηκε και, κατά συνέπεια, η μετάδοση της επαναστατικής εμπειρίας διακόπτηκε. Το κίνημα άρχισε να ανακάμπτει τη δεκαετία του 1980 χάρη στις προσπάθειες των ιστορικών και τη δεκαετία του 2000 έλαβε μεγάλη ώθηση λόγω της ανάπτυξης μουσικών υποκουλτούρων καθώς και του αντιφασισμού. Αλλά το 2014, δεν ήταν ακόμη έτοιμο για σοβαρές ιστορικές προκλήσεις.
Πριν από την έναρξη των διαδηλώσεων, οι αναρχικοί ήταν κυρίως μεμονωμένοι ακτιβιστές ή διασκορπισμένοι σε μικρές ομάδες. Λίγοι υποστήριξαν ότι το κίνημα θα έπρεπε να οργανωθεί και να επαναστατήσει. Από τις γνωστές οργανώσεις που προετοιμάζονταν για τέτοιες εκδηλώσεις, υπήρχε η Επαναστατική Συνομοσπονδία Αναρχοσυνδικαλιστών Μαχνό (RCAS of Makhno), αλλά στην αρχή των ταραχών διαλύθηκε, καθώς οι συμμετέχοντες δεν μπορούσαν να αναπτύξουν στρατηγική για τη νέα κατάσταση.
Τα γεγονότα του Μαϊντάν ήταν σαν μια κατάσταση στην οποία οι ειδικές δυνάμεις εισβάλλουν στο σπίτι σας και πρέπει να κάνετε κάποιες αποφασιστικές ενέργειες, αλλά το οπλοστάσιό σας αποτελείται μόνο από πανκ στίχους, βιγκανισμό, βιβλία 100 ετών και, στην καλύτερη περίπτωση, την εμπειρία της συμμετοχής στον δρόμο κατά του φασισμού και των τοπικών κοινωνικών συγκρούσεων. Κατά συνέπεια, υπήρξε μεγάλη σύγχυση, καθώς οι άνθρωποι προσπαθούσαν να κατανοήσουν τι ακριβώς συνέβαινε.
Εκείνη την εποχή, δεν ήταν δυνατόν να διαμορφωθεί ένα ενιαίο όραμα της κατάστασης. Η παρουσία της ακροδεξιάς στους δρόμους αποθάρρυνε πολλούς αναρχικούς να στηρίξουν τις διαδηλώσεις, καθώς δεν ήθελαν να σταθούν δίπλα στους ναζί, στην ίδια πλευρά των οδοφραγμάτων. Αυτό έφερε πολλές διαμάχες εντός του κινήματος. Μερικοί άνθρωποι κατηγόρησαν εκείνους που αποφάσισαν να συμμετάσχουν στις διαμαρτυρίες του φασισμού.
Οι αναρχικοί που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις ήταν δυσαρεστημένοι με τη βιαιότητα της αστυνομίας και με τον ίδιο τον Γιανουκόβιτς και τη φιλορωσική του θέση. Ωστόσο, δεν μπορούσαν να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στις διαμαρτυρίες, καθώς βρίσκονταν ουσιαστικά στην κατηγορία των ξένων.
Στο τέλος, οι αναρχικοί συμμετείχαν στην επανάσταση του Μαϊντάν ατομικά και σε μικρές ομάδες, κυρίως σε εθελοντικές/μη μαχητικές πρωτοβουλίες. Μετά από λίγο, αποφάσισαν να συνεργαστούν και να φτιάξουν τη δική τους ομάδα κρούσης (μια ομάδα μάχης 60-100 ατόμων). Αλλά κατά τη διάρκεια της καταγραφής της απόσπασής τους από το κυρίως σώμα (μια υποχρεωτική διαδικασία στο Μαϊντάν), οι ολιγάριθμοι αναρχικοί διαλύθηκαν από τους ακροδεξιούς συμμετέχοντες με όπλα. Οι αναρχικοί παρέμειναν, αλλά δεν επιχείρησαν πλέον να δημιουργήσουν μεγάλες οργανωμένες ομάδες.
Μεταξύ αυτών που σκοτώθηκαν στο Μαϊντάν ήταν και ο αναρχικός Σεργκέι Κέμσκι [Sergei Kemsky], ο οποίος, κατά ειρωνικό τρόπο, χαρακτηρίστηκε μετά θάνατον ως Ήρωας της Ουκρανίας. Πυροβολήθηκε από ελεύθερο σκοπευτή κατά τη διάρκεια της έντονης στιγμής της σύγκρουσης με τις δυνάμεις ασφαλείας. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, ο Σεργκέι απηύθυνε γραπτή έκκληση στους διαδηλωτές με τίτλο “Το ακούς, Μαϊντάν;” στην οποία περιέγραψε πιθανούς τρόπους ανάπτυξης της επανάστασης, τονίζοντας τις πτυχές της άμεσης δημοκρατίας και του κοινωνικού μετασχηματισμού. Το κείμενο είναι διαθέσιμο στα αγγλικά ΕΔΩ.
Η αρχή του πολέμου: Η προσάρτηση της Κριμαίας
Η ένοπλη σύγκρουση με τη Ρωσία ξεκίνησε πριν από οκτώ χρόνια τη νύχτα της 26ης-27ης Φεβρουαρίου 2014, όταν το κτίριο του Κοινοβουλίου της Κριμαίας και το Συμβούλιο Υπουργών καταλήφθηκαν από άγνωστους ένοπλους άνδρες. Χρησιμοποίησαν ρωσικά όπλα, στολές και εξοπλισμό, αλλά δεν είχαν τα σύμβολα του ρωσικού στρατού. Ο Πούτιν δεν αναγνώρισε το γεγονός της συμμετοχής των ρωσικών στρατιωτικών σε αυτή την επιχείρηση, αν και αργότερα το παραδέχθηκε προσωπικά στο ντοκιμαντέρ προπαγάνδας “Κριμαία: Ο δρόμος προς την Πατρίδα”.
Εδώ, χρειάζεται να καταλάβει κανείς ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου του Yanukovych, ο ουκρανικός στρατός βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση. Γνωρίζοντας ότι υπήρχε ένας τακτικός ρωσικός στρατός 220.000 στρατιωτών που δρουν στην Κριμαία, η προσωρινή κυβέρνηση της Ουκρανίας δεν τόλμησε καν να τον αντιμετωπίσει.
Μετά την κατοχή, πολλοί κάτοικοι αντιμετώπισαν μία καταστολή που συνεχίζεται έως σήμερα. Οι σύντροφοί μας βρίσκονται επίσης μεταξύ των καταπιεσμένων. Μπορούμε να αναφέρουμε εν συντομία μερικές από τις πιο σημαντικές υποθέσεις. Ο αναρχικός Αλεξάντερ Κολτσένκο συνελήφθη μαζί με τον φιλοδημοκρατικό ακτιβιστή Όλεγκ Σέντσοφ και μεταφέρθηκε στη Ρωσία στις 6 Σεπτεμβρίου 2019. Πέντε χρόνια αργότερα, αφέθηκαν ελεύθεροι ως αποτέλεσμα της ανταλλαγής κρατουμένων. Ο αναρχικός Αλεξέι Σεστάκοβιτς βασανίστηκε, πνίγηκε με μια πλαστική σακούλα στο κεφάλι του, ξυλοκοπήθηκε και απειλήθηκε με αντίποινα· κατάφερε να δραπετεύσει. Ο αναρχικός Εβγκένι Καρακάσεφ συνελήφθη το 2018 για μία αναδημοσίευση στο Vkontakte (κοινωνικό δίκτυο)· παραμένει υπό κράτηση.
Παραπληροφόρηση
Φιλορωσικές συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν σε ρωσόφωνες πόλεις κοντά στα ρωσικά σύνορα. Οι συμμετέχοντες φοβούνταν το ΝΑΤΟ, τους φανατικούς εθνικιστές και την καταστολή με στόχο τον ρωσόφωνο πληθυσμό. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, πολλά νοικοκυριά στην Ουκρανία, τη Ρωσία και τη Λευκορωσία είχαν οικογενειακούς δεσμούς, αλλά τα γεγονότα του Μαϊντάν προκάλεσαν σοβαρό διχασμό στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Όσοι βρίσκονταν έξω από το Κίεβο και παρακολουθούσαν τη ρωσική τηλεόραση ήταν πεπεισμένοι ότι το Κίεβο είχε αιχμαλωτιστεί από μια ναζιστική χούντα και ότι υπήρχαν εκκαθαρίσεις του ρωσόφωνου πληθυσμού εκεί.
Η Ρωσία ξεκίνησε μια προπαγανδιστική εκστρατεία χρησιμοποιώντας τα ακόλουθα μηνύματα: «τιμωροί», δηλαδή ναζί, έρχονται από το Κίεβο στο Ντονέτσκ, θέλουν να καταστρέψουν τον ρωσόφωνο πληθυσμό (αν και το Κίεβο είναι επίσης μια κατά κύριο λόγο ρωσόφωνη πόλη). Στις δηλώσεις παραπληροφόρησης, οι προπαγανδιστές χρησιμοποίησαν φωτογραφίες της ακροδεξιάς και διέδωσαν κάθε είδους ψευδείς ειδήσεις. Κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών, εμφανίστηκε ένα από τα πιο διαβόητα hoax: η λεγόμενη σταύρωση ενός τρίχρονου αγοριού που φέρεται να ήταν δεμένο σε ένα τανκ και να σύρθηκε κατά μήκος του δρόμου. Στη Ρωσία, αυτή η ιστορία μεταδόθηκε σε ομοσπονδιακά κανάλια και έγινε viral στο διαδίκτυο.
Το 2014, κατά τη γνώμη μας, η παραπληροφόρηση διαδραμάτισε βασικό ρόλο στην πρόκληση της ένοπλης σύγκρουσης: ορισμένοι κάτοικοι του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ φοβούνταν ότι θα σκοτωθούν, έτσι πήραν τα όπλα και κάλεσαν τα στρατεύματα του Πούτιν.
Ένοπλη σύγκρουση στα ανατολικά της Ουκρανίας
“Το έναυσμα του πολέμου δόθηκε”, όπως είπε ο Ιγκόρ Γκίρκιν, συνταγματάρχης της FSB (κρατική υπηρεσία ασφαλείας, διάδοχος της KGB) της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο Γκίρκιν, υποστηρικτής του ρωσικού ιμπεριαλισμού, αποφάσισε να ριζοσπαστικοποιήσει τις φιλορωσικές διαδηλώσεις. Πέρασε τα σύνορα με μια ένοπλη ομάδα Ρώσων και (στις 12 Απριλίου 2014) κατέλαβε το κτίριο του υπουργείου Εσωτερικών στο Σλάβιανσκ για να πάρει στην κατοχή του όπλα. Οι φιλορωσικές δυνάμεις ασφαλείας άρχισαν να ενώνονται με τον Γκίρκιν. Όταν εμφανίστηκαν πληροφορίες για τις ένοπλες ομάδες του Γκίρκιν, η Ουκρανία ανακοίνωσε αντιτρομοκρατική επιχείρηση.
Ένα μέρος της ουκρανικής κοινωνίας, αποφασισμένο να προστατεύσει την εθνική κυριαρχία, συνειδητοποιώντας ότι ο στρατός είχε μικρή ικανότητα, οργάνωσε ένα μεγάλο εθελοντικό κίνημα. Όσοι ήταν κάπως ικανοί στις στρατιωτικές υποθέσεις έγιναν εκπαιδευτές ή σχημάτισαν τάγματα εθελοντών. Μερικοί άνθρωποι εντάχθηκαν στον τακτικό στρατό και σε τάγματα ως εθελοντές ανθρωπιστικής βοήθειας. Συγκέντρωσαν χρήματα για όπλα, τρόφιμα, πυρομαχικά, καύσιμα, μεταφορές, ενοικιάσεις αυτοκινήτων και άλλα παρόμοια. Συχνά, οι συμμετέχοντες στα τάγματα εθελοντών ήταν οπλισμένοι και εξοπλισμένοι καλύτερα από τους στρατιώτες του κρατικού στρατού. Αυτά τα αποσπάσματα επέδειξαν ένα σημαντικό επίπεδο αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης και αντικατέστησαν, στην πραγματικότητα, τις κρατικές λειτουργίες της εδαφικής άμυνας, επιτρέποντας στον στρατό (ο οποίος ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένος εκείνη την εποχή) να αντισταθεί επιτυχώς στον εχθρό.
Τα εδάφη που ελέγχονταν από φιλορωσικές δυνάμεις άρχισαν να συρρικνώνονται ραγδαία. Τότε παρενέβη ο τακτικός ρωσικός στρατός.
Μπορούμε να υπογραμμίσουμε 3 βασικά χρονικά σημεία:
1. Ο ουκρανικός στρατός συνειδητοποίησε ότι τα όπλα, οι εθελοντές και οι στρατιωτικοί ειδικοί προέρχονταν από τη Ρωσία. Ως εκ τούτου, στις 12 Ιουλίου 2014, ξεκίνησαν μια επιχείρηση στα ουκρανικά-ρωσικά σύνορα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής πορείας, ο ουκρανικός στρατός δέχθηκε επίθεση από το ρωσικό πυροβολικό και η επιχείρηση απέτυχε. Οι ένοπλες δυνάμεις υπέστησαν βαριές απώλειες.
2. Ο ουκρανικός στρατός επιχείρησε να καταλάβει το Ντόνετσκ. Ενώ προχωρούσαν, περικυκλώθηκαν από ρωσικά τακτικά στρατεύματα κοντά στο Ιλοβάισκ. Άνθρωποι που γνωρίζουμε, που ήταν μέρος ενός από τα τάγματα εθελοντών, αιχμαλωτίστηκαν επίσης. Είδαν τον ρωσικό στρατό από πρώτο χέρι. Μετά από τρεις μήνες, κατάφεραν να επιστρέψουν ως αποτέλεσμα ανταλλαγής αιχμαλώτων πολέμου.
3. Ο ουκρανικός στρατός έλεγχε την πόλη Debaltseve, η οποία είχε μια μεγάλη σιδηροδρομική διασταύρωση. Αυτό διέκοψε τον άμεσο δρόμο που συνδέει το Ντόνετσκ με το Λουγκάνσκ. Την παραμονή των διαπραγματεύσεων μεταξύ του Ποροσένκο (του τότε προέδρου της Ουκρανίας) και του Πούτιν, οι οποίες υποτίθεται ότι θα ξεκινούσαν μία μακροπρόθεσμη κατάπαυση του πυρός, οι ουκρανικές θέσεις δέχθηκαν επίθεση από μονάδες με την υποστήριξη ρωσικών στρατευμάτων. Ο ουκρανικός στρατός περικυκλώθηκε και υπέστη και πάλι βαριές απώλειες.
Προς το παρόν (Φεβρουάριος του 2022), οι πλευρές συμφώνησαν σε κατάπαυση του πυρός υπό τους όρους της «ειρήνης και ησυχίας» της τάξης, η οποία διατηρείται, αν και υπάρχουν συνεχείς παραβιάσεις. Αρκετοί άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μήνα.
Η Ρωσία αρνείται την παρουσία τακτικών ρωσικών στρατευμάτων και την προμήθεια όπλων σε εδάφη ανεξέλεγκτα από τις ουκρανικές αρχές. Ο ρωσικός στρατός που συνελήφθη ισχυρίζεται ότι τέθηκαν σε επιφυλακή για μια άσκηση, και μόνο όταν έφτασαν στον προορισμό τους συνειδητοποίησαν ότι βρίσκονταν στη μέση του πολέμου στην Ουκρανία. Πριν περάσουν τα σύνορα, αφαίρεσαν τα σύμβολα του ρωσικού στρατού, όπως έκαναν οι συνάδελφοί τους στην Κριμαία. Στη Ρωσία, οι δημοσιογράφοι έχουν βρει νεκροταφεία πεσόντων στρατιωτών, αλλά όλες οι πληροφορίες σχετικά με τον θάνατό τους παραμένουν άγνωστες: οι επιτάφιοι στις ταφόπλακες δείχνουν μόνο τις ημερομηνίες θανάτου τους ως το έτος 2014.
Υποστηρικτές των Μη Αναγνωρισμένων Δημοκρατιών
Η ιδεολογική βάση των αντιπάλων του Μαϊντάν ήταν επίσης διαφορετική. Οι κύριες ενοποιητικές ιδέες ήταν η δυσαρέσκεια για τη βία κατά της αστυνομίας και η αντίθεση στις ταραχές στο Κίεβο. Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν με ρωσικές πολιτισμικές αφηγήσεις, ταινίες και μουσική φοβόντουσαν την καταστροφή της ρωσικής γλώσσας. Οι υποστηρικτές της ΕΣΣΔ και θαυμαστές της νίκης της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πίστευαν ότι η Ουκρανία πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τη Ρωσία και ήταν δυσαρεστημένοι με την άνοδο φανατικών εθνικιστών. Οι υποστηρικτές της Ρωσικής Αυτοκρατορίας αντιλήφθηκαν τις διαδηλώσεις του Μαϊντάν ως απειλή για το έδαφος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι ιδέες αυτών των συμμάχων θα μπορούσαν να εξηγηθούν με αυτή τη φωτογραφία που δείχνει τις σημαίες της ΕΣΣΔ, της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της κορδέλας του Αγίου Γεωργίου ως σύμβολο νίκης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε ως αυταρχικούς συντηρητικούς, υποστηρικτές της παλιάς τάξης.
Η φιλορωσική πλευρά αποτελούνταν από: την αστυνομία, από επιχειρηματίες, πολιτικούς και τον στρατό που συμπαθεί τη Ρωσία, από απλούς πολίτες φοβισμένους από ψευδείς ειδήσεις, από διάφορες ακροδεξιές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένων Ρώσων πατριωτών και διαφόρων τύπων υπέρ της μοναρχίας, από φιλορώσους ιμπεριαλιστές, την ομάδα task force “Rusich”, την ομάδα PMC [Ιδιωτική Στρατιωτική Εταιρεία] “Βάγκνερ”, συμπεριλαμβανομένου του διαβόητου νεοναζί Αλεξέι Μίλτσακοφ, του πρόσφατα αποθανόντος Egor Prosvirnin, τον ιδρυτή του σοβινιστικού ρωσικού εθνικιστικού προγράμματος στα μίντια “Σπούτνικ και Πόγκρομ” και πολλών άλλων. Υπήρχαν επίσης αυταρχικοί αριστεροί, οι οποίοι γιορτάζουν την ΕΣΣΔ και τη νίκη της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ουκρανία
Όπως περιγράψαμε, η δεξιά πτέρυγα κατάφερε να κερδίσει συμπάθεια κατά τη διάρκεια του Μαϊντάν οργανώνοντας μονάδες μάχης και όντας έτοιμη να αντιμετωπίσει σώμα με σώμα τη Berkut. Η παρουσία στρατιωτικών όπλων τούς επέτρεψε να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους και να αναγκάσουν τους υπόλοιπους να τους αντιμετωπίσουν. Παρά τη χρήση απροκάλυπτα φασιστικών συμβόλων όπως σβάστικες, αγκίστρια λύκων, κέλτικοι σταυροί και λογότυπα των SS, ήταν δύσκολο να δυσφημιστουν, καθώς η ανάγκη καταπολέμησης των δυνάμεων της κυβέρνησης Yanukovych προκάλεσε πολλούς Ουκρανούς να ζητήσουν συνεργασία μαζί τους.
Μετά το Μαϊντάν, η δεξιά πτέρυγα κατέστειλε ενεργά τις συγκεντρώσεις των φιλορωσικών δυνάμεων. Στην αρχή των στρατιωτικών επιχειρήσεων, άρχισαν να σχηματίζουν τάγματα εθελοντών. Ένα από τα πιο διάσημα είναι το τάγμα “Azov”. Στην αρχή, αποτελούνταν από 70 μαχητές. Τώρα αποτελεί ένα σύνταγμα 800 ανθρώπων με τα δικά του θωρακισμένα οχήματα, πυροβολικό, εταιρεία αρμάτων μάχης, και ένα ξεχωριστό πρόγραμμα σύμφωνα με τα πρότυπα του ΝΑΤΟ, τη σχολή λοχίων. Το τάγμα Azov είναι μια από τις πιο αποτελεσματικές μονάδες μάχης στον ουκρανικό στρατό. Υπήρχαν επίσης και άλλοι φασιστικοί στρατιωτικοί σχηματισμοί, όπως η Εθελοντική Ουκρανική Μονάδα “Δεξιός Τομέας” και η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών, αλλά δεν είναι τόσο ευρέως γνωστοί.
Κατά συνέπεια, η ουκρανική Δεξιά συγκέντρωσε κακή φήμη στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης. Αλλά πολλοί στην Ουκρανία θεώρησαν ότι αυτό που ήταν μισητό στη Ρωσία ήταν σύμβολο πάλης στην Ουκρανία. Για παράδειγμα, το όνομα του εθνικιστή Stepan Bandera, ο οποίος θεωρείται συνεργάτης των ναζί στη Ρωσία, χρησιμοποιήθηκε ενεργά από τους διαδηλωτές ως μορφή κοροϊδίας. Μερικοί αυτοαποκαλούνταν ως ιουδαϊστές-Banderans για να τρολάρουν τους υποστηρικτές των εβραϊκών/μασονικών θεωριών συνωμοσίας.
Με την πάροδο του χρόνου, αυτό βγήκε εκτός ελέγχου. Οι δεξιοί φορούσαν ανοιχτά ναζιστικά σύμβολα. Οι απλοί υποστηρικτές του Μαϊντάν ισχυρίστηκαν ότι ήταν οι ίδιοι Banderans που τρώνε ρωσικά μωρά και έκαναν μιμίδια για τον σκοπό αυτό. Η ακροδεξιά έγινε mainstream: προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν σε τηλεοπτικές εκπομπές και άλλες πλατφόρμες εταιρικών μέσων ενημέρωσης, στις οποίες παρουσιάστηκαν ως πατριώτες και εθνικιστές. Φιλελεύθεροι υποστηρικτές του Μαϊντάν πήραν το μέρος τους, πιστεύοντας πως οι ναζί ήταν μια ψευδής είδηση που εφευρέθηκε από τα ρωσικά ΜΜΕ.
Από το 2014 έως το 2016, οποιοσδήποτε ήταν έτοιμος να πολεμήσει αγκαλιάστηκε, είτε ήταν ναζί, αναρχικός, κεφαλή οργανωμένου εγκλήματος ή πολιτικός που δεν εκπλήρωσε καμία από τις υποσχέσεις του.
Η άνοδος της Ακροδεξιάς οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν καλύτερα οργανωμένη σε κρίσιμες καταστάσεις και ήταν σε θέση να προτείνει αποτελεσματικές μεθόδους μάχης σε άλλους επαναστάτες. Οι αναρχικοί παρείχαν κάτι παρόμοιο στη Λευκορωσία, όπου κατάφεραν επίσης να κερδίσουν τη συμπάθεια του κοινού, αλλά όχι τόσο σημαντικό όσο η Ακροδεξιά στην Ουκρανία.
Μέχρι το 2017, μετά την έναρξη της κατάπαυσης του πυρός και τη μείωση της ανάγκης για μαχητές, η SBU (Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας) και η κρατική κυβέρνηση οικειοποιούνταν το δεξιό κίνημα, φυλακίζοντας ή εξουδετερώνοντας όποιον είχε μια περισσότερο «αντισυστημική» ή ανεξάρτητη προοπτική για το πώς να αναπτυχθεί η δεξιά — συμπεριλαμβανομένων των Oleksandr Muzychko, Oleg Muzhchil, Yaroslav Babich και άλλων.
Σήμερα, παραμένουν ένα μεγάλο κίνημα, αλλά η δημοτικότητά τους είναι σε συγκριτικά χαμηλό επίπεδο και οι ηγέτες τους συνδέονται με τις υπηρεσίες ασφαλείας, την αστυνομία και τους πολιτικούς· δεν αντιπροσωπεύουν επουδενί μια πραγματικά ανεξάρτητη πολιτική δύναμη. Οι συζητήσεις για το πρόβλημα της ακροδεξιάς γίνονται όλο και πιο συχνές στo δημοκρατικό στρατόπεδο, όπου οι άνθρωποι αναπτύσσουν κατανόηση των συμβόλων και των οργανώσεων που χρειάζεται να αντιμετωπίσουν, αντί να απορρίπτουν σιωπηλά τις ανησυχίες τους.
Αναρχική και αντιφασιστική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια του πολέμου
Με το ξέσπασμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων, εμφανίστηκε μια διαίρεση μεταξύ εκείνων που είναι υπέρ της Ουκρανίας και εκείνων που υποστηρίζουν το λεγόμενο DNR/LNR (“Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ” και “Λαϊκή Δημοκρατία του Λουχάνσκ”).
Υπήρχε ένα διαδεδομένο συναίσθημα του «πείτε όχι στον πόλεμο» μέσα στην πανκ σκηνή κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του πολέμου, αλλά δεν κράτησε πολύ. Ας αναλύσουμε τα φιλο-ουκρανικά και φιλο-ρωσικά στρατόπεδα.
Φιλο-ουκρανοί
Λόγω της έλλειψης μαζικής οργάνωσης, οι πρώτοι αναρχικοί και αντιφασίστες εθελοντές πήγαν στον πόλεμο ατομικά ως μεμονωμένοι μαχητές, στρατιωτικοί γιατροί και εθελοντές. Προσπάθησαν να σχηματίσουν τη δική τους ομάδα, αλλά λόγω έλλειψης γνώσεων και πόρων, αυτή η προσπάθεια ήταν ανεπιτυχής. Μερικοί εντάχθηκαν ακόμη και στο τάγμα Azov και το OUN (Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών). Οι λόγοι ήταν κοινότοποι: εντάχθηκαν στα πιο προσβάσιμα στρατεύματα. Κατά συνέπεια, ορισμένοι άνθρωποι προσηλυτίστηκαν στην πολιτική της Δεξιάς…
Οι άνθρωποι που δεν συμμετείχαν στις μάχες συγκέντρωσαν χρήματα για την αποκατάσταση των ανθρώπων που τραυματίστηκαν στην Ανατολή και για την κατασκευή ενός καταφυγίου βομβών σε ένα νηπιαγωγείο που βρίσκεται κοντά στην πρώτη γραμμή. Υπήρχε επίσης μια κατάληψη που ονομάστηκε «Αυτονομία» στο Χάρκοβο, ένα ανοιχτό αναρχικό κοινωνικό και πολιτιστικό κέντρο. Εκείνη την εποχή, επικεντρώθηκαν στο να βοηθήσουν τους πρόσφυγες. Παρείχαν στέγαση και ένα μόνιμο χαριστικό παζάρι, συμβουλεύοντας τους νεοαφιχθέντες, κατευθύνοντάς τους στις προμήθειες και διεξάγοντας εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Επιπλέον, το κέντρο έγινε χώρος για θεωρητικές συζητήσεις. Δυστυχώς, το 2018, το έργο αυτό έπαψε να υπάρχει.
Όλες αυτές οι δράσεις ήταν ατομικές πρωτοβουλίες συγκεκριμένων ανθρώπων και ομάδων. Δεν συνέβησαν μέσα στο πλαίσιο μιας ενιαίας στρατηγικής.
Ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα εκείνης της περιόδου ήταν μια πρώην μεγάλη εθνικιστική οργάνωση, η “Autonomnyi Opir” (Αυτόνομη Αντίσταση). Άρχισαν να κλίνουν προς τα αριστερά το 2012. Μέχρι το 2014, είχαν μετατοπιστεί τόσο πολύ προς τα αριστερά που μεμονωμένα μέλη θα αυτοαποκαλούνταν ακόμη και «αναρχικοί». Χαρακτήρισαν τον εθνικισμό τους ως αγώνα για «ελευθερία» και αντίβαρο στον ρωσικό εθνικισμό, χρησιμοποιώντας το κίνημα των Ζαπατίστας και τους Κούρδους ως πρότυπα. Σε σύγκριση με τα άλλα προγράμματα στην ουκρανική κοινωνία, θεωρήθηκαν ως οι στενότεροι σύμμαχοι, έτσι ορισμένοι αναρχικοί συνεργάστηκαν μαζί τους, ενώ άλλοι επέκριναν αυτή τη συνεργασία και την ίδια την οργάνωση. Μέλη της AO συμμετείχαν επίσης ενεργά σε εθελοντικά τάγματα και προσπάθησαν να αναπτύξουν την ιδέα του “αντι-ιμπεριαλισμού” εντός του στρατού. Υπερασπίστηκαν επίσης το δικαίωμα των γυναικών να συμμετέχουν στον πόλεμο· γυναίκες μέλη της AO συμμετείχαν στις πολεμικές επιχειρήσεις. Η AO βοήθησε τα εκπαιδευτικά κέντρα στην εκπαίδευση μαχητών και γιατρών, μπήκε εθελοντικά στον στρατό και οργάνωσε το κοινωνικό κέντρο “Citadel” στο Λβιβ όπου φιλοξενήθηκαν πρόσφυγες.
Φιλο-ρώσοι
Ο σύγχρονος ρωσικός ιμπεριαλισμός βασίζεται στην αντίληψη ότι η Ρωσία είναι ο διάδοχος της ΕΣΣΔ – όχι στο πολιτικό της σύστημα, αλλά για εδαφικούς λόγους. Το καθεστώς Πούτιν θεωρεί τη σοβιετική νίκη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όχι ως ιδεολογική νίκη επί του ναζισμού, αλλά ως νίκη επί της Ευρώπης που δείχνει τη δύναμη της Ρωσίας. Στη Ρωσία και στις χώρες που ελέγχει, ο πληθυσμός έχει λιγότερη πρόσβαση σε πληροφορίες, οπότε η μηχανή προπαγάνδας του Πούτιν δεν μπαίνει στον κόπο να δημιουργήσει ένα περίπλοκο πολιτικό σημασιακό πλαίσιο. Το αφήγημα έχει ουσιαστικά ως εξής: Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη φοβόντουσαν την ισχυρή ΕΣΣΔ, η Ρωσία είναι ο διάδοχος της ΕΣΣΔ και ολόκληρο το έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ είναι ρωσικό, ρωσικά άρματα μάχης εισήλθαν στο Βερολίνο, πράγμα που σημαίνει ότι «μπορούμε να το κάνουμε ξανά» και θα δείξουμε στο ΝΑΤΟ ποιος είναι ο ισχυρότερος εδώ, ο λόγος που η Ευρώπη «σαπίζει» είναι επειδή όλοι οι ομοφυλόφιλοι και οι μετανάστες είναι εκτός ελέγχου εκεί.
Το ιδεολογικό θεμέλιο που διατηρούσε μια φιλορωσική θέση μεταξύ της Αριστεράς ήταν η κληρονομιά της ΕΣΣΔ και η νίκη της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεδομένου ότι η Ρωσία λέει ότι η κυβέρνηση στο Κίεβο καταλήφθηκε από τους ναζί και τη χούντα, οι αντίπαλοι του Μαϊντάν περιγράφηκαν ως μαχητές κατά του φασισμού και της χούντας του Κιέβου. Αυτός ο χαρακτηρισμός προκάλεσε συμπάθεια εντός της αυταρχικής Αριστεράς – για παράδειγμα, στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένης της οργάνωσης “Borotba”. Κατά τη διάρκεια των σημαντικότερων γεγονότων του 2014, πήραν αρχικά μια θέση πιστού και στη συνέχεια μια φιλορωσική θέση. Στην Οδησσό, στις 2 Μαΐου 2014, αρκετοί από τους ακτιβιστές τους σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια ταραχών στους δρόμους. Μερικοί άνθρωποι από αυτή την ομάδα συμμετείχαν επίσης στις μάχες στις περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, και μερικοί από αυτούς πέθαναν εκεί.
Η “Borotba” περιέγραψε τα κίνητρά της ως επιθυμία για καταπολέμηση του φασισμού. Προέτρεψαν την ευρωπαϊκή Αριστερά να σταθεί αλληλέγγυα προς τη «Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ» και τη «Λαϊκή Δημοκρατία του Λουχάνσκ». Μετά την παραβίαση του e-mail του Βλάντισλαβ Σούρκοφ (πολιτικού στρατηγικού σχεδιαστή του Πούτιν), αποκαλύφθηκε ότι μέλη της Borotba είχαν λάβει χρηματοδότηση και κατευθύνονταν από τον κύκλο του Σουρκόφ.
Οι αυταρχικοί κομμουνιστές της Ρωσίας αγκάλιασαν τις αποσχισθείσες δημοκρατίες για παρόμοιους λόγους.
Η παρουσία ακροδεξιών υποστηρικτών στο Μαϊντάν παρακίνησε επίσης τους α-πολιτικούς αντιφασίστες να στηρίξουν τις “DNR” και “LNR” (“Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ” και “Λαϊκή Δημοκρατία του Λουχάνσκ”). Και πάλι, μερικοί από αυτούς συμμετείχαν στις μάχες στις περιοχές Ντονέτσκ και Λουχάνσκ, και μερικοί από αυτούς πέθαναν εκεί.
Μεταξύ των Ουκρανών αντιφασιστών, υπήρχαν α-πολιτικοί αντιφασίστες, συνδεδεμένοι άνθρωποι της υποκουλτούρας που είχαν αρνητική στάση απέναντι στον φασισμό «επειδή οι παππούδες μας πολέμησαν εναντίον του». Η κατανόησή τους για τον φασισμό ήταν αφηρημένη: οι ίδιοι ήταν συχνά πολιτικά ασυνάρτητοι, σεξιστές, ομοφοβικοί, πατριώτες της Ρωσίας και άλλα παρόμοια.
Η ιδέα της στήριξης των αυτοαποκαλούμενων “δημοκρατιών” κέρδισε ευρεία υποστήριξη από την Αριστερά στην Ευρώπη. Οι πιο αξιοσημείωτοι μεταξύ των υποστηρικτών τους ήταν το ιταλικό ροκ συγκρότημα “Banda Bassotti” και το γερμανικό κόμμα Die Linke. Εκτός από τη συγκέντρωση χρημάτων, η Banda Bassotti έκανε μια περιοδεία στη “Νοβοροσία”. Όντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Die Linke υποστήριξε το φιλορωσικό αφήγημα με κάθε δυνατό τρόπο και οργάνωσε βιντεοσυνεδρίες με φιλορώσσους μαχητές, πηγαίνοντας στην Κριμαία και στις μη αναγνωρισμένες δημοκρατίες. Τα νεότερα μέλη του Die Linke, καθώς και το Ίδρυμα Rosa Luxembourg (το ίδρυμα του κόμματος Die Linke), υποστηρίζουν ότι αυτή τη θέση δεν τη συμμερίζονται όλοι οι συμμετέχοντες, παρ’ όλα αυτά διαδίδεται από τα πιο εξέχοντα μέλη του κόμματος, όπως η Sahra Wagenknecht και η Sevim Dağdelen.
Η φιλορωσική θέση δεν κέρδισε εν τέλει δημοτικότητα ανάμεσα στους αναρχικούς.
Μεταξύ των ατομικών δηλώσεων, η πιο ορατή ήταν η θέση του Jeff Monson, ενός μαχητή μικτών πολεμικών τεχνών από τις ΗΠΑ που έχει τατουάζ με αναρχικά σύμβολα. Προηγουμένως θεωρούσε τον εαυτό του αναρχικό, αλλά στη Ρωσία εργάζεται ανοιχτά για το κυβερνών κόμμα Ενωμένη Ρωσία και υπηρετεί ως βουλευτής στη Δούμα.
Κάνοντας μια σύνοψη του φιλορωσικού «αριστερού» στρατοπέδου, βλέπουμε το έργο των ρωσικών ειδικών υπηρεσιών και τις συνέπειες της ιδεολογικής ανεπάρκειας. Μετά την κατοχή της Κριμαίας, υπάλληλοι της ρωσικής FSB προσέγγισαν τοπικούς αντιφασίστες και αναρχικούς σε συζητήσεις, προσφέροντάς να τους επιτρέψουν να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους, αλλά προτείνοντας να συμπεριλάβουν στο εξής την ιδέα ότι η Κριμαία πρέπει να είναι μέρος της Ρωσίας στην προπαγάνδα τους. Στην Ουκρανία, υπάρχουν μικρές ενημερωτικές και ακτιβιστικές ομάδες που αυτοαποκαλούνται αντιφασίστες, ενώ εκφράζουν παράλληλα μια ουσιαστικά φιλορωσική θέση· πολλοί άνθρωποι τους υποπτεύονται ότι εργάζονται για τη Ρωσία. Η επιρροή τους είναι ελάχιστη στην Ουκρανία, αλλά τα μέλη τους υπηρετούν τους Ρώσους προπαγανδιστές ως πληροφοριοδότες.
Υπάρχουν επίσης προσφορές “συνεργασίας” από τη ρωσική πρεσβεία και φιλορωσικά μέλη του κοινοβουλίου όπως ο Ilya Kiva. Προσπαθούν να παίξουν με την αρνητική στάση απέναντι σε ναζί, όπως το τάγμα του Αζόφ, και προσφέρουν να πληρώσουν τους ανθρώπους για να αλλάξουν τη θέση τους. Προς το παρόν, μόνο η Rita Bondar παραδέχτηκε ανοιχτά ότι έλαβε χρήματα με αυτόν τον τρόπο. Συνήθιζε να γράφει για αριστερά και αναρχικά μέσα ενημέρωσης, αλλά λόγω της ανάγκης για χρήματα, έγραφε με ψευδώνυμο για πλατφόρμες των ΜΜΕ που συνδέονται με τον Ρώσο προπαγανδιστή Dmitry Kiselev.
Στην ίδια τη Ρωσία, είμαστε μάρτυρες της εξόντωσης του αναρχικού κινήματος και της ανόδου των αυταρχικών κομμουνιστών που εκδιώχνουν τους αναρχικούς από την αντιφασιστική υποκουλτούρα. Μια από τις πιο ενδεικτικές πρόσφατες στιγμές είναι η διοργάνωση ενός αντιφασιστικού τουρνουά το 2021 στη μνήμη του «Σοβιετικού Στρατιώτη».
Μόσχα, 2014: Αναρχικοί διαδηλώνουν ενάντια στον ρωσικό επεκτατισμό
Υπάρχει απειλή πολέμου μεγάλης κλίμακας με τη Ρωσία; Μια αναρχική θέση
Πριν από περίπου δέκα χρόνια, η ιδέα ενός καθολικού πολέμου στην Ευρώπη θα φαινόταν τρελή, καθώς τα κοσμικά ευρωπαϊκά κράτη του 21ου αιώνα επιδιώκουν να αναπαράγουν τον “ανθρωπισμό” τους και να αποκρύπτουν τα εγκλήματά τους. Όταν συμμετέχουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, το κάνουν κάπου μακριά από την Ευρώπη. Αλλά όσον αφορά τη Ρωσία, γίναμε μάρτυρες της κατοχής της Κριμαίας και των επακόλουθων ψεύτικων δημοψηφισμάτων, του πολέμου στο Ντονμπάς και του αεροπορικού δυστυχήματος του MH17. Η Ουκρανία βιώνει συνεχώς επιθέσεις χάκερ και απειλές για βόμβες, όχι μόνο σε κρατικά κτίρια αλλά και μέσα στα σχολεία και τα νηπιαγωγεία.
Στη Λευκορωσία το 2020, ο Λουκασένκο ανακηρύχθηκε με τόλμη νικητής των εκλογών με το 80% των ψήφων. Η εξέγερση στη Λευκορωσία οδήγησε ακόμη και σε απεργία λευκορωσικών προπαγανδιστών. Αλλά μετά την προσγείωση των ρωσικών αεροσκαφών της FSB, η κατάσταση άλλαξε δραματικά και η κυβέρνηση της Λευκορωσίας κατάφερε να καταστείλει βίαια τις διαδηλώσεις.
Ένα παρόμοιο σενάριο παίχτηκε στο Καζακστάν, αλλά εκεί, οι τακτικοί στρατοί της Ρωσίας, της Λευκορωσίας, της Αρμενίας και της Κιργιζίας προσήχθησαν για να βοηθήσουν το καθεστώς να καταστείλει την εξέγερση στο πλαίσιο της συνεργασίας του CSTO (Οργανισμός Συλλογικής Συνθήκης Ασφαλείας).
Οι ρωσικές ειδικές υπηρεσίες παρέσυραν πρόσφυγες από τη Συρία στη Λευκορωσία προκειμένου να δημιουργήσουν σύγκρουση στα σύνορα με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ομάδα της ρωσικής FSB αποκαλύφθηκε επίσης ότι συμμετείχε σε πολιτικές δολοφονίες χρησιμοποιώντας χημικά όπλα – το ήδη γνωστό “novichok”. Εκτός από τους Σκριπάλ και Ναβάλνι, έχουν επίσης σκοτώσει και άλλες πολιτικές προσωπικότητες στη Ρωσία. Το καθεστώς του Πούτιν απαντά σε όλες τις κατηγορίες λέγοντας «δεν είμαστε εμείς, λέτε όλοι ψέματα». Εν τω μεταξύ, ο ίδιος ο Πούτιν έγραψε ένα άρθρο πριν από μισό χρόνο στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί είναι ένα έθνος και πρέπει να είναι μαζί. Ο Vladislav Surkov (πολιτικός στρατηγός που χτίζει ρωσική κρατική πολιτική, που συνδέεται με τις κυβερνήσεις-μαριονέτες στο λεγόμενο DNR και LNR) δημοσίευσε ένα άρθρο δηλώνοντας ότι “η αυτοκρατορία πρέπει να επεκταθεί, διαφορετικά θα χαθεί”. Στη Ρωσία, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν τα τελευταία δύο χρόνια, το κίνημα διαμαρτυρίας έχει κατασταλεί βάναυσα και ανεξάρτητα και αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης καταστρέφονται. Σας συνιστούμε να διαβάσετε περισσότερα για τις δραστηριότητες της Ρωσίας ΕΔΩ.
Δεδομένων όλων των πραγμάτων που εξετάζουμε, η πιθανότητα ενός πολέμου πλήρους κλίμακας είναι υψηλή – και κάπως υψηλότερη φέτος από πέρυσι. Ακόμα και οι πιο έξυπνοι αναλυτές είναι απίθανο να είναι σε θέση να προβλέψουν ακριβώς πότε θα ξεκινήσει. Ίσως μια επανάσταση στη Ρωσία να ανακούφιζε την ένταση στην περιοχή. Ωστόσο, όπως γράψαμε παραπάνω, το κίνημα διαμαρτυρίας εκεί έχει πνιγεί.
Οι αναρχικοί στην Ουκρανία, τη Λευκορωσία και τη Ρωσία υποστηρίζουν ως επί το πλείστον την ανεξαρτησία της Ουκρανίας άμεσα ή έμμεσα.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, ακόμη και με όλη την εθνική υστερία, τη διαφθορά και έναν μεγάλο αριθμό ναζί, σε σύγκριση με τη Ρωσία και τις χώρες που ελέγχονται από αυτήν, η Ουκρανία μοιάζει με νησί ελευθερίας. Αυτή η χώρα διατηρεί τέτοια “μοναδικά φαινόμενα” στη μετασοβιετική περιοχή όπως η δυνατότητα αντικατάστασης του προέδρου, ένα κοινοβούλιο που έχει κάτι περισσότερο από μία εικονική εξουσία και το δικαίωμα ειρηνικής συνάθροισης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, λαμβάνοντας υπόψη την πρόσθετη εγρήγορση της κοινωνίας, τα δικαστήρια μερικές φορές λειτουργούν ακόμη και σύμφωνα με το δηλωμένο πρωτόκολλό τους. Το να πούμε ότι αυτό είναι προτιμότερο από την κατάσταση στη Ρωσία δεν είναι κάτι νέο. Όπως έγραφε κάποτε ο Μπακούνιν, «Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι η πιο ατελής δημοκρατία είναι χίλιες φορές καλύτερη από την πιο φωτισμένη μοναρχία».
Υπάρχουν πολλά προβλήματα στο εσωτερικό της Ουκρανίας, αλλά αυτά τα προβλήματα είναι πιθανότερο να επιλυθούν χωρίς την παρέμβαση της Ρωσίας.
Αξίζει τον κόπο να πολεμήσουμε τα ρωσικά στρατεύματα σε περίπτωση εισβολής; Πιστεύουμε ότι η απάντηση είναι ΝΑΙ. Οι επιλογές που εξετάζουν επί του παρόντος οι Ουκρανοί αναρχικοί περιλαμβάνουν την ένταξη στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, την εμπλοκή στην εδαφική άμυνα, στη στράτευση και τον εθελοντισμό.
Η Ουκρανία βρίσκεται τώρα στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού.
Η Ρωσία έχει μακροπρόθεσμα σχέδια για την καταστροφή της όποιας δημοκρατίας στην Ευρώπη. Γνωρίζουμε ότι δεν έχει δοθεί ακόμη ιδιαίτερη προσοχή σε αυτόν τον κίνδυνο στην Ευρώπη. Αλλά αν ακολουθήσετε τις δηλώσεις πολιτικών υψηλού προφίλ, ακροδεξιών οργανώσεων και αυταρχικών κομμουνιστών, με την πάροδο του χρόνου, θα παρατηρήσετε ότι υπάρχει ήδη ένα μεγάλο δίκτυο κατασκόπων στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, ορισμένοι ανώτεροι αξιωματούχοι, μετά την αποχώρησή τους από το αξίωμα, λαμβάνουν θέση σε ρωσική πετρελαϊκή εταιρεία (Gerhard Schröder, François Fillon).
Θεωρούμε ότι τα συνθήματα “Πείτε Όχι στον Πόλεμο” ή “Ο Πόλεμος μεταξύ των Αυτοκρατοριών” είναι αναποτελεσματικά και λαϊκιστικά. Το αναρχικό κίνημα δεν έχει καμία επιρροή στις διαδικασίες, επομένως τέτοιες δηλώσεις δεν αλλάζουν τίποτα.
Η θέση μας βασίζεται στο γεγονός ότι δεν θέλουμε να το σκάσουμε, δεν θέλουμε να είμαστε όμηροι και δεν θέλουμε να σκοτωθούμε δίχως να πολεμήσουμε. Μπορείτε να κοιτάξετε το Αφγανιστάν και να καταλάβετε τι σημαίνει “Όχι στον πόλεμο”: όταν οι Ταλιμπάν προελαύνουν, οι άνθρωποι φεύγουν μαζικά, πεθαίνουν στο χάος στα αεροδρόμια και εκείνοι που παραμένουν εκκαθαρίζονται. Αυτό περιγράφει το τι συμβαίνει στην Κριμαία και μπορείτε να φανταστείτε τι θα συμβεί μετά την εισβολή της Ρωσίας σε άλλες περιοχές της Ουκρανίας.
Όσον αφορά τη στάση απέναντι στο ΝΑΤΟ, οι συντάκτες αυτού του κειμένου χωρίζονται σε δύο απόψεις. Ορισμένοι από εμάς έχουμε μια θετική προσέγγιση προς αυτήν την κατάσταση. Είναι προφανές ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της τη Ρωσία. Ακόμη και λαμβάνοντας υπόψη το μεγάλο εθελοντικό κίνημα, απαιτούνται σύγχρονες τεχνολογίες και όπλα. Εκτός από το ΝΑΤΟ, η Ουκρανία δεν έχει άλλους συμμάχους που να μπορούν να βοηθήσουν σε αυτό.
Εδώ, μπορούμε να θυμηθούμε την ιστορία του Συριακού Κουρδιστάν. Οι ντόπιοι αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με το ΝΑΤΟ κατά του ISIS – η μόνη εναλλακτική λύση ήταν να διαφύγουν ή να σκοτωθούν. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η υποστήριξη από το ΝΑΤΟ μπορεί να εξαφανιστεί πολύ γρήγορα εάν η Δύση αναπτύξει νέα συμφέροντα ή καταφέρει να διαπραγματευτεί ορισμένους συμβιβασμούς με τον Πούτιν. Ακόμη και τώρα, οι Κούρδοι αναγκάζονται να συνεργαστούν με το καθεστώς Άσαντ, κατανοώντας ότι δεν έχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις.
Μια πιθανή ρωσική εισβολή αναγκάζει τον ουκρανικό λαό να αναζητήσει συμμάχους στον αγώνα κατά της Μόσχας. Όχι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά στον πραγματικό κόσμο. Οι αναρχικοί δεν διαθέτουν επαρκείς πόρους στην Ουκρανία ή αλλού για να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στην εισβολή στο καθεστώς του Πούτιν. Ως εκ τούτου, πρέπει να σκεφτούμε την αποδοχή της στήριξης από το ΝΑΤΟ.
Η άλλη άποψη, στην οποία προσυπογράφουν άλλοι σε αυτή την ομάδα γραφής, είναι ότι τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η ΕΕ, ενισχύοντας την επιρροή τους στην Ουκρανία, θα εδραιώσουν το σημερινό σύστημα του “άγριου καπιταλισμού” στη χώρα και θα καταστήσουν τις δυνατότητες μιας κοινωνικής επανάστασης ακόμη λιγότερο εφικτές. Στο σύστημα του παγκόσμιου καπιταλισμού, η ναυαρχίδα του οποίου είναι οι ΗΠΑ ως ηγέτης του ΝΑΤΟ, η Ουκρανία έχει το σημείο ενός ταπεινού συνόρου: ενός προμηθευτή φθηνής εργασίας και πόρων. Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό για την ουκρανική κοινωνία να συνειδητοποιήσει την ανάγκη ανεξαρτησίας από όλους τους ιμπεριαλιστές. Στο πλαίσιο της αμυντικής ικανότητας της χώρας, η έμφαση δεν πρέπει να δίνεται στη σημασία της τεχνολογίας του ΝΑΤΟ και της στήριξης του τακτικού στρατού, αλλά στις δυνατότητες της κοινωνίας για λαϊκό ανταρτοπόλεμο.
Θεωρούμε αυτόν τον πόλεμο πρωτίστως κατά του Πούτιν και των καθεστώτων υπό τον έλεγχό του. Εκτός από το κοινότοπο κίνητρο να μην ζούμε υπό μια δικτατορία, βλέπουμε δυνατότητες στην ουκρανική κοινωνία, η οποία είναι μία από τις πιο δραστήριες, ανεξάρτητες και επαναστατικές στην περιοχή. Η μακρά ιστορία της αντίστασης των ανθρώπων τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι μια σταθερή απόδειξη αυτού. Αυτό μας δίνει την ελπίδα ότι οι έννοιες της άμεσης δημοκρατίας έχουν γόνιμο έδαφος εδώ.
Η τρέχουσα κατάσταση των αναρχικών στην Ουκρανία και οι νέες προκλήσεις
Η θέση των ξένων κατά τη διάρκεια του Μαϊντάν και του πολέμου είχε αποθαρρυντικό αποτέλεσμα στο κίνημα. Η προσέγγιση παρεμποδίστηκε καθώς η ρωσική προπαγάνδα μονοπώλησε τη λέξη “αντιφασισμός”. Λόγω της παρουσίας των συμβόλων της ΕΣΣΔ μεταξύ των φιλο-ρωσικών μαχητών, η στάση απέναντι στη λέξη «κομμουνισμός» ήταν εξαιρετικά αρνητική, οπότε ακόμη και ο συνδυασμός «αναρχο-κομμουνισμός» έγινε αντιληπτός αρνητικά. Οι δηλώσεις κατά της φιλο-ουκρανικής Ακροδεξιάς ρίχνουν μια σκιά αμφιβολίας στους αναρχικούς στα μάτια των απλών ανθρώπων. Υπήρξε μια άτυπη συμφωνία ότι η ακροδεξιά δεν θα επιτίθονταν σε αναρχικούς και αντιφασίστες αν δεν επεδείκνυαν τα σύμβολά τους σε συγκεντρώσεις και παρόμοια. Η Δεξιά είχε πολλά όπλα στα χέρια της. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε ένα αίσθημα απογοήτευσης· η αστυνομία δεν λειτούργησε καλά, έτσι κάποιος θα μπορούσε εύκολα να σκοτωθεί χωρίς συνέπειες. Για παράδειγμα, το 2015, ο φιλορώσος ακτιβιστής Oles Buzina σκοτώθηκε.
Όλα αυτά ενθάρρυναν τους αναρχικούς να προσεγγίσουν το θέμα πιο σοβαρά.
Ένας υπόγειος ριζοσπαστισμός άρχισε να αναπτύσσεται από το 2016. Άρχισαν να εμφανίζονται ειδήσεις σχετικά με ριζοσπαστικές ενέργειες. Εμφανίστηκαν ριζοσπαστικοί αναρχικοί πόροι που εξηγούσαν πώς να αγοράζουν όπλα και πώς να φτιάχνουν κρύπτες, σε αντίθεση με τις παλιές, οι οποίες περιορίζονταν μόνο σε μολότοφ.
Στο αναρχικό περιβάλλον, έχει γίνει αποδεκτό να υπάρχουν νόμιμα όπλα. Βίντεο με αναρχικά στρατόπεδα εκπαίδευσης με πυροβόλα όπλα άρχισαν να εμφανίζονται. Ή ηχώ αυτών των αλλαγών έφθασε στη Ρωσία και τη Λευκορωσία. Στη Ρωσία, η FSB εκκαθάρισε ένα δίκτυο αναρχικών ομάδων που είχαν νόμιμα όπλα. Οι συλληφθέντες βασανίστηκαν με ηλεκτρικό ρεύμα για να τους αναγκάσουν να ομολογήσουν την τρομοκρατία και καταδικάστηκαν σε ποινές που κυμαίνονταν από 6 έως 18 χρόνια. Στη Λευκορωσία, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του 2020, μια επαναστατική ομάδα αναρχικών με το όνομα «Μαύρη Σημαία» τέθηκε υπό κράτηση ενώ προσπαθούσε να διασχίσει τα σύνορα Λευκορωσίας-Ουκρανίας. Είχαν ένα πυροβόλο όπλο και μια χειροβομβίδα μαζί τους. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ίγκορ Αλίνεβιτς, αγόρασε το όπλο στο Κίεβο.
Η παρωχημένη προσέγγιση της οικονομικής ατζέντας των αναρχικών έχει επίσης αλλάξει: αν και στο παρελθόν, η πλειονότητα εργαζόταν σε χαμηλόμισθη εργασία “πιο κοντά στους καταπιεσμένους”, τώρα πολλοί προσπαθούν να βρουν δουλειά με καλό μισθό, τις περισσότερες φορές στον τομέα της πληροφορικής.
Αντιφασιστικές ομάδες του δρόμου συνέχισαν τις δραστηριότητές τους, συμμετέχοντας σε συγκρούσεις σε περιπτώσεις ναζιστικών επιθέσεων. Μεταξύ άλλων, πραγματοποίησαν το τουρνουά “No Surrender” μεταξύ αντιφασιστών και κυκλοφόρησαν ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο “Hoods”, το οποίο μιλάει για τη γέννηση της antifa ομάδας του Κιέβου. (Οι αγγλικοί υπότιτλοι είναι διαθέσιμοι).
Ο αντιφασισμός στην Ουκρανία αποτελεί ένα σημαντικό μέτωπο, διότι εκτός από έναν μεγάλο αριθμό ντόπιων ακροδεξιών, πολλοί διαβόητοι ναζί έχουν μετεγκατασταθεί εδώ από τη Ρωσία (συμπεριλαμβανομένων των Σεργκέι Κορότκικ και Αλεξέι Λέβκιν) και από την Ευρώπη (όπως ο Denis “White Rex” Kapustin), ακόμη και από τις ΗΠΑ (Robert Rando). Οι αναρχικοί ερευνούν τις δραστηριότητες της Ακροδεξιάς.
Υπάρχουν ομάδες ακτιβιστών διαφόρων ειδών (κλασικοί αναρχικοί, κουήρ αναρχικοί, αναρχικές-φεμινίστριες, Food Not Bombs, οικολογικές πρωτοβουλίες κ.ά.), καθώς και μικρές πλατφόρμες πληροφόρησης. Πρόσφατα, ένας πολιτικά αντιφασιστικός χώρος εμφανίστηκε στο telegram @uantifa, που αναδημοσιεύει όλες τις αναρτήσεις και στα αγγλικά.
Σήμερα, οι εντάσεις μεταξύ των ομάδων εξομαλύνονται σταδιακά, καθώς πρόσφατα υπήρξαν πολλές κοινές δράσεις και κοινή συμμετοχή σε κοινωνικές συγκρούσεις. Μεταξύ των μεγαλύτερων από αυτές είναι η καμπάνια κατά της απέλασης του Λευκορώσου αναρχικού Aleksey Bolenkov (ο οποίος κατάφερε να κερδίσει μια δίκη κατά των ουκρανικών ειδικών υπηρεσιών και να παραμείνει στην Ουκρανία) και η υπεράσπιση μιας από τις περιοχές στο Κίεβο (Podil) από τις επιδρομές της αστυνομίας και τις επιθέσεις της Ακροδεξιάς.
Εξακολουθούμε να έχουμε πολύ μικρή επιρροή στην κοινωνία γενικότερα. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η ίδια η ιδέα της ανάγκης για οργάνωση και για δομές αγνοήθηκε ή απορρίφθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα. (Στα απομνημονεύματά του, ο Νέστορ Μαχνό παραπονέθηκε επίσης για αυτή την ανεπάρκεια μετά την ήττα των αναρχικών). Οι αναρχικές ομάδες διαλύθηκαν πολύ γρήγορα από την SBU [Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας] ή την Ακροδεξιά.
Τώρα βγήκαμε από τη στασιμότητα και αναπτυσσόμαστε, και ως εκ τούτου αναμένουμε νέα καταστολή και νέες προσπάθειες από την SBU να αναλάβει τον έλεγχο του κινήματος.
Σε αυτό το στάδιο, ο ρόλος μας μπορεί να περιγραφεί ως ο πιο ριζοσπαστικός, σε προσεγγίσεις και απόψεις, εντός του δημοκρατικού στρατοπέδου.
Εάν οι φιλελεύθεροι προτιμούν να διαμαρτύρονται στην αστυνομία σε περίπτωση επίθεσης από την αστυνομία ή την Ακροδεξιά, οι αναρχικοί προτιμούν να συνεργαστούν με άλλες ομάδες που υποφέρουν από κάποιο παρόμοιο πρόβλημα και να υπερασπιστούν θεσμούς ή γεγονότα εάν υπάρξει κίνδυνος επίθεσης.
Οι αναρχικοί προσπαθούν τώρα να δημιουργήσουν οριζόντιους δεσμούς βάσης στην κοινωνία, με βάση το κοινό συμφέρον, έτσι ώστε οι κοινότητες να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δικές τους ανάγκες, συμπεριλαμβανομένης της αυτοάμυνας. Αυτό διαφέρει σημαντικά από τη συνήθη ουκρανική πολιτική πρακτική, στην οποία συχνά προτείνεται να ενωθούν γύρω από οργανώσεις, εκπροσώπους ή την αστυνομία. Οι οργανώσεις και οι εκπρόσωποι συχνά δωροδοκούνται και οι άνθρωποι που έχουν συγκεντρωθεί γύρω τους παραμένουν εξαπατημένοι. Η αστυνομία μπορεί, για παράδειγμα, να υπερασπίζεται δράσεις της LGBT κοινότητας, αλλά να θυμώνει αν αυτοί οι ακτιβιστές συμμετάσχουν σε εξέγερση κατά της αστυνομικής βαρβαρότητας.
Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βλέπουμε προοπτική στις ιδέες μας – αλλά αν ξεσπάσει ένας πόλεμος, το κύριο ζήτημα θα είναι και πάλι η ικανότητα συμμετοχής σε μία ένοπλη σύγκρουση.
15.02.2022
—————————————————————————–
UPDATE:
Απάντηση στο κείμενο των Ουκρανών συντρόφων «Πόλεμος και αναρχικοί» από την ομάδα Ρώσων συντρόφων «Αναρχικός Μαχητής»:
Το κείμενο «Πόλεμος και αναρχικοί», που δημοσιεύτηκε πρόσφατα από συντρόφους απ’ την Ουκρανία, έχει ήδη διαδοθεί πολύ πλατιά. Αν δεν το έχετε ακόμα διαβάσει, ήρθε η ώρα. Όπως ήρθε η ώρα να γράψουμε μια κριτική για το συγκεκριμένο κείμενο. Ακόμη περισσότερο σήμερα, σε μια σημαδιακή ημερομηνία: την επέτειο από την έναρξη των συγκρούσεων στο Μαϊντάν, στις 18 Φεβρουαρίου του 2014, μετά τις οποίες ξεκίνησε μια καινούρια περίοδος στην ιστορία της Ουκρανίας, αλλά και όλης της πρώην σοβιετικής επικράτειας.
Το κείμενο είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Το πιο δυνατό σημείο του είναι η παράθεση των γεγονότων, η χρονολογική αφήγηση και οι λεπτομέρειες. Κάποια πράγματα τα μάθαμε πρώτη φορά απ’ το κείμενο αυτό. Ενδιαφέρον, επίσης, έχει το τέλος του κειμένου, σχετικά με την κατάσταση των ελευθεριακών στην Ουκρανία σήμερα. Όμως, σε κάποια σημεία του κειμένου απαιτούνται ορισμένα κριτικά σχόλια:
«Το επίπεδο της βίας [στο Μαϊντάν] ήταν υψηλό, οι διαδηλωτές δεν είχαν τη δυνατότητα να υποχωρήσουν, γι’ αυτό αναγκάστηκαν να φτάσουν μέχρι το τέλος»:
Είχαν τη δυνατότητα να υποχωρήσουν, το Μαϊντάν δεν ήταν ένα πολιορκημένο φρούριο. Το υψηλότερο επίπεδο αντίστασης, σε σχέση με αυτό που εκδηλώθηκε στη Ρωσία και τη Λευκορωσία, οφείλεται:
1. Στη μικρότερη έκταση της καταστολής και την ανεκτικότητα από πλευράς αστυνομίας κατά την περίοδο πριν το Μαϊντάν.
2. Στην παρουσία, μεταξύ των διαδηλωτών, οργανωμένων ομάδων, έτοιμων να χρησιμοποιήσουν βία. Τα μέλη αυτών των ομάδων δεν ήταν λίγα και οι συγκεκριμένες δομές υπήρχαν παραπάνω από έναν χρόνο.
3. Γενικά, στη μεγάλη «περηφάνια» και «τόλμη» της ουκρανικής κοινωνίας, που, κατά τη μετασοβιετική περίοδο, δεν αντιμετώπισε ποτέ τους εκπροσώπους της εξουσίας σαν θεούς.
Ενδεχομένως, το πιο αδύναμο σημείο του κειμένου είναι η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία αντανακλαστικών όσον αφορά την εσωτερική πολιτική και την κοινωνική δομή της Ουκρανίας. Για παράδειγμα, τον μπαλαντέρ στα χέρια των υποστηρικτών του «ρωσικού κόσμου», εν μέρει, τον έβαλε η ίδια η ουκρανική βουλή που σχηματίστηκε μετά το Μαϊντάν, με τον «Νόμο 5670», ο οποίος στόχευε στον περιορισμό της χρήσης της ρωσικής γλώσσας. Είναι αξιοσημείωτο ότι ορισμένοι κάτοικοι της Κριμαίας, υποστηρικτές του Πούτιν, βλέπουν στη νέα τάξη πραγμάτων μεγαλύτερη κοινωνική προστασία σε σύγκριση με την Ουκρανία. Αυτό, σε καμία περίπτωση, δεν ξεπλένει το καθεστώς Πούτιν, το οποίο αφαίρεσε χρήματα από άλλες ρωσικές περιοχές, προκειμένου να ενισχύσει τη δημοφιλία του στην Κριμαία. Όμως, η φτώχεια στην Ουκρανία σχετίζεται αποκλειστικά με το δικό της νεοφιλελεύθερο σύστημα, με την απουσία οποιασδήποτε προστασίας της εργασίας και πραγματικού ελέγχου της κοινωνίας σε αυτούς που ασκούν την εξουσία. Αυτά τα στοιχεία όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν, αλλά, σε ένα βαθμό, εντάθηκαν μετά το Μαϊντάν.
Δεν είναι πολύ ξεκάθαρο για ποιο λόγο δίνεται τόση σημασία στα μεμ περί «εβραιο-μπαντεριστών», τη στιγμή που οι χρήστες αυτών των μεμ στο Μαϊντάν ήταν λιγότεροι από τους πραγματικούς υποστηρικτές του Μπαντέρα, τους οργανωμένους και αφοσιωμένους. Συγκεκριμένα, δουλειά τους ήταν η προώθηση της ακροδεξιάς αφήγησης και, σε καμία περίπτωση, ένα «τρολάρισμα που βγήκε εκτός ελέγχου», επιτρέποντας έτσι στους υποστηρικτές του Πούτιν να περιγράφουν το Μαϊντάν ως μια φασιστική αναταραχή και όχι μια λαϊκή εξέγερση.
Προκαλούν έκπληξη οι ισχυρισμοί ότι οι αναρχικοί αποτελούν «την πιο ριζοσπαστική προσέγγιση και οπτική στο δημοκρατικό στρατόπεδο» και η αρκετά αμφίβολη (στη συγκεκριμένη περίπτωση αβάσιμη) θέση ότι «η Ρωσία έχει μακροπρόθεσμα σχέδια να καταστρέψει τη δημοκρατία στην Ευρώπη» (θέση που συνήθως εκφράζουν οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι). Πρώτον, η ίδια η έννοια της «δημοκρατίας» είναι υπερβολικά γενική και θεωρητική. Στη σύγχρονη πολιτική ζωή, ως δημοκρατία ονομάζουν τον φιλελευθερισμό/νεοφιλελευθερισμό. Για να το κάνουμε πιο απλό: η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στην πολιτική και ο καπιταλισμός στην οικονομία. Είναι ξεκάθαρο τόσο ότι οι αναρχικοί δεν αποτελούν, σε καμία περίπτωση, κομμάτι αυτού του σχήματος, όσο και ότι δεν αξίζει να υπερασπιστούμε κάτι τέτοιο στην Ευρώπη.
Τέλος, δεν μπορούμε να μην χαρούμε με την επιδίωξη των συντρόφων που γράψαν το κείμενο να αναμειχθούν ενεργά στην πολιτική και να συμμετέχουν στη μάχη ενάντια στον ιμπεριαλισμό του Πούτιν, γεγονός, που όπως ήδη γράψαμε, είναι ιδιαίτερα ευχάριστο. Όμως, μια επαναστατική και ελευθεριακή τοποθέτηση σε σχέση με την κατάσταση χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά. Ελπίζουμε ότι η κοινότητά μας, μέσα από κοινές προσπάθειες και συντροφικές συζητήσεις, θα καταφέρει να την επεξεργαστεί.
(Μετάφραση και αναδημοσίευση από το ρωσικό σάιτ Автономное Действие: https://avtonom.org/freenews/otvet-na-tekst-ukrainskih-tovarishchey-voyna-i-anarhisty)
Δήλωση Ρώσων αναρχικών κατά της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία.
Η ανακοίνωση δημοσιεύεται στα ρωσικά στο avtonom.org που προέκυψε από τη συλλογικότητα Αυτόνομη Δράση. Μεταφράστηκε στα ελληνικά για το Αυτολεξεί στα πλαίσια της αδιαμεσολάβητης ενημέρωσης. Μέσα στην τρέλα των ημερών δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε να αντιτάσσουμε τις ελευθεριακές φωνές των ανθρώπων που ζουν στις εν λόγω χώρες. Η άποψη των Ουκρανών αναρχικών έχει δημοσιευτεί προηγουμένως ΕΔΩ.
Στις 21 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήθηκε έκτακτη συνεδρίαση του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας. Ως μέρος αυτής της θεατρικής πράξης, ο Πούτιν ανάγκασε τους πιο στενούς του υπηρέτες να του «ζητήσουν» δημόσια να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των λεγόμενων «λαϊκών δημοκρατιών» της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουχάνσκ [LPR] και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ [DPR] στην ανατολική Ουκρανία.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα βήμα προς την περαιτέρω προσάρτηση αυτών των εδαφών από τη Ρωσία — ανεξάρτητα από το πώς επισημοποιείται (ή δεν έχει επισημοποιηθεί) νομικά. Στην πραγματικότητα, το Κρεμλίνο παύει να θεωρεί τα LPR και DPR μέρος της Ουκρανίας και τελικά τα καθιστά προτεκτοράτο του.
«Πρώτα η αναγνώριση της ανεξαρτησίας, μετά η προσάρτηση»: αυτή είναι η σειρά και έχει ήδη δοκιμαστεί το 2014 στην Κριμαία. Αυτό φαίνεται και από τις ηλίθιες επιφυλάξεις του Ναρίσκιν στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας όπου είπε: «Ναι, υποστηρίζω την είσοδο αυτών των εδαφών στη Ρωσική Ομοσπονδία» (Ο Sergey Naryshkin, επικεφαλής της ρωσικής εξωτερικής υπηρεσίας πληροφοριών, μπέρδεψε τα λόγια του ως απάντηση σε μια ερώτηση του Πούτιν, προτείνοντας κατά λάθος να απορροφηθεί το DPR και το LPR στη Ρωσία, ενώ δεν έπρεπε να το πει αυτό ακόμη δυνατά).
Δεδομένου ότι η συνάντηση, όπως αποδείχθηκε, μεταδόθηκε μαγνητοσκοπημένη [και όχι ζωντανά], και αυτές οι «επιφυλάξεις» δεν διακόπηκαν, αλλά αφέθηκαν, η υπόδειξη είναι σαφής.
Σε μια «έκκληση προς τον λαό» το ίδιο βράδυ, ο Πούτιν φάνηκε να «συμφωνεί» με αυτά τα αιτήματα και ανακοίνωσε την αναγνώριση των LPR και DPR ως ανεξάρτητα κράτη. Μάλιστα είπε τα εξής: «Παίρνουμε ένα κομμάτι από το Ντονμπάς και αν η Ουκρανία ταρακουνήσει το καράβι, τότε ας κατηγορήσει τον εαυτό της, δεν τη θεωρούμε καθόλου κράτος, οπότε θα πάρουμε ακόμα περισσότερα». Σύμφωνα με το διάταγμα του Πούτιν, τα ρωσικά στρατεύματα εισέρχονται ήδη στο έδαφος των LPR και DPR. Αυτή είναι μια σαφής χειρονομία απειλής προς την υπόλοιπη Ουκρανία και ιδιαίτερα προς τα τμήματα των περιοχών Λούγκανσκ και Ντόνετσκ που εξακολουθούν να ελέγχονται από την Ουκρανία. Αυτή είναι η πραγματική κατοχή, με την έννοια ότι μέχρι τώρα το Λουχάνσκ και το Ντόνετσκ είχε καταληφθεί μόνο δια αντιπροσώπων.
Δεν θέλουμε να υπερασπιστούμε κανένα κράτος. Είμαστε αναρχικοί και είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε σύνορα μεταξύ των λαών. Αλλά είμαστε ενάντια σε αυτή την προσάρτηση, διότι καθορίζει μόνο νέα σύνορα, και η απόφαση για αυτό λαμβάνεται αποκλειστικά από τον αυταρχικό ηγέτη, τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αυτή είναι μια πράξη ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας από τη Ρωσία.
Δεν έχουμε αυταπάτες για το ουκρανικό κράτος, αλλά είναι σαφές σε εμάς ότι εν προκειμένω δεν είναι ο κύριος επιτιθέμενος σε αυτή την ιστορία – δεν πρόκειται για μια αντιπαράθεση μεταξύ δύο ίσων κακών.
Πρώτα απ ‘όλα, αυτή είναι μια προσπάθεια της ρωσικής αυταρχικής κυβέρνησης να λύσει τα εσωτερικά της προβλήματα μέσω ενός «μικρού νικηφόρου πολέμου και συσσώρευσης εδαφών» [αναφορά στον Ιβάν Γ’].
Είναι πολύ πιθανό το καθεστώς του Κρεμλίνου να διοργανώσει κάποιου είδους θέαμα «δημοψηφίσματος» στα προσαρτημένα εδάφη. Τέτοιες παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν ήδη στο DPR και το LPR το 2014, αλλά ούτε η Μόσχα αναγνώρισε τα αποτελέσματά τους. Τώρα, προφανώς, ο Πούτιν αποφάσισε να το αλλάξει αυτό. Φυσικά, δεν μπορεί να γίνει λόγος για οποιαδήποτε «ελεύθερη και μυστική ψηφοφορία» σε αυτά τα εδάφη – βρίσκονται υπό τον έλεγχο στρατιωτικοποιημένων συμμοριών που εξαρτώνται πλήρως από τη Μόσχα. Όσοι ήταν αντίθετοι σε αυτές τις συμμορίες και κατά της ενσωμάτωσης στη Ρωσία είτε σκοτώθηκαν είτε αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν.
Έτσι, οποιοδήποτε «δημοψήφισμα για την επιστροφή του Ντονμπάς σαν χαμένο πλοίο στο λιμάνι της χώρας του» θα είναι ψέμα της προπαγάνδας. Οι κάτοικοι του Ντονμπάς θα μπορέσουν να διατυπώσουν την απόφασή τους μόνο όταν τα στρατεύματα όλων των κρατών -και πρώτα απ’ όλα της Ρωσικής Ομοσπονδίας- εγκαταλείψουν αυτά τα εδάφη.
Η αναγνώριση και η προσάρτηση των DPR και LPR δεν θα φέρει τίποτα καλό στους κατοίκους της ίδιας της Ρωσίας:
Πρώτον, σε κάθε περίπτωση, αυτό θα οδηγήσει σε στρατιωτικοποίηση όλων των τομέων της ζωής, ακόμη μεγαλύτερη διεθνή απομόνωση της Ρωσίας, κυρώσεις και μείωση της γενικής ευημερίας. Η αποκατάσταση των κατεστραμμένων υποδομών και η εισαγωγή των «λαϊκών δημοκρατιών» στον κρατικό προϋπολογισμό δεν θα είναι επίσης δωρεάν—και τα δύο θα κοστίσουν δισεκατομμύρια ρούβλια που διαφορετικά θα μπορούσαν να δαπανηθούν για την εκπαίδευση και την ιατρική. Μην έχετε καμία αμφιβολία: τα γιοτ των Ρώσων ολιγαρχών δεν θα γίνουν μικρότερα, αλλά όλοι οι άλλοι θα αρχίσουν να ζουν χειρότερα.
Δεύτερον, η πιθανή όξυνση της ένοπλης αντιπαράθεσης με την Ουκρανία θα σημαίνει περισσότερους νεκρούς και τραυματίες στρατιώτες και πολίτες, περισσότερες κατεστραμμένες πόλεις και χωριά, περισσότερο αίμα. Ακόμα κι αν αυτή η σύγκρουση δεν κλιμακωθεί σε παγκόσμιο πόλεμο, οι αυτοκρατορικές φαντασιώσεις του Πούτιν δεν αξίζουν ούτε μια ζωή.
Τρίτον, αυτό θα σημαίνει την περαιτέρω εξάπλωση του λεγόμενου «ρωσικού κόσμου»: ένας τρελός συνδυασμός νεοφιλελεύθερης ολιγαρχίας, άκαμπτης συγκεντρωτικής εξουσίας και πατριαρχικής αυτοκρατορικής προπαγάνδας. Αυτή η συνέπεια δεν είναι τόσο προφανής όσο η άνοδος της τιμής των λουκάνικων και οι κυρώσεις στα smartphone — αλλά μακροπρόθεσμα είναι ακόμη πιο επικίνδυνη.
Σας προτρέπουμε να αντιμετωπίσετε την επιθετικότητα του Κρεμλίνου με όποιο μέσο κρίνετε κατάλληλο. Ενάντια στην κατάληψη εδαφών με οποιοδήποτε πρόσχημα, ενάντια στην αποστολή του ρωσικού στρατού στο Donbass, ενάντια στη στρατιωτικοποίηση. Και εν τέλει, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. Βγείτε στους δρόμους, διαδώστε το, μιλήστε με τους ανθρώπους γύρω σας—ξέρετε τι να κάνετε. Μην μείνετε σιωπηλοί. Ανάλαβετε δράση. Ακόμη και μια μικρή βίδα μπορεί να μπλοκάρει τα γρανάζια μιας μηχανής θανάτου.
Ενάντια σε όλα τα σύνορα, ενάντια σε όλες τις αυτοκρατορίες, ενάντια σε όλους τους πολέμους!
Το νομοσχέδιο με τίτλο «Εκσυγχρονισμός Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας» που η κυβέρνηση ετοιμάζεται πυρετωδώς να φέρει, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να περάσει γιατί:
1. Καταργεί την ουσία της προστασίας των περιοχών Natura 2000 και προωθεί ακόμα και μεταλλευτικές δραστηριότητες και εξορύξεις υδρογονανθράκων σε περιοχές προστασίας της φύσης
2. Εκθέτει σε κίνδυνο τις προστατευόμενες περιοχές, καταργώντας την αυτοτέλεια των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών (ΦΔΠΠ)
3. Επιτρέπει την καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα των κατά βούληση επενδυτικών σχεδίων, εκχωρώντας τον έλεγχο των μελετών (ΜΠΕ) σε ιδιώτες και επιβάλλοντας ασφυκτικές προθεσμίες για γνωμοδοτήσεις των υπηρεσιών
4. Προωθεί την αλόγιστη επέκταση των βιομηχανικών ΑΠΕ, κυρίως των αιολικών, που έχουν ήδη προκαλέσει υποβάθμιση του περιβάλλοντος και οικονομική επιβάρυνση των καταναλωτών για την εξασφάλιση υπερκερδών των επενδυτών
5. Νομιμοποιεί τα αυθαίρετα εντός δασικών εκτάσεων και κατά περίπτωση εντός υγροτόπων και ρεμάτων
6. Απλοποιεί τις διαδικασίες διαχείρισης στερεών αποβλήτων και αφήνει ανεξέλεγκτη την διάθεση αστικών και βιομηχανικών λυμάτων μέσα στα ρέματα.
7. Παρακάμπτει ακόμα και τις Συνταγματικές διατάξεις, Ευρωπαϊκές οδηγίες και Διεθνείς συμβάσεις
Η τρέχουσα οικουμενική κρίση υποδεικνύει την αλλαγή στη διαχείριση του περιβάλλοντος: Πολυεθνικές και οι πολιτικοί διαχειριστές τους θυσιάζουν το περιβάλλον στο βωμό εφήμερων οικονομικών συμφερόντων. Το πολυνομοσχέδιο «Εκσυγχρονισμός Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας» κινείται σ αυτή τη κατεύθυνση.
Λαμβάνοντας υπόψη μάλιστα ότι έρχεται προς ψήφιση εν μέσω μιας πρωτόγνωρης κατάστασης όπου δεν έχουμε τη δυανατότητα να ασκήσουμε ούτε καν στοιχειώδη δικαιώματα, να καλέσουμε συσκέψεις/συνελεύσεις, να συνεδριάσουν τα συλλογικά μας όργανα, να καλέσουμε συγκεντρώσεις κλπ , η όλη διαδικασία ψήφισης ενός σημαντικότατου για όλα τα περιβαλλοντικά ζητήματα νομοσχεδίου δείχνει και την συνεχόμενη δραστηριότητα του Κράτους να εξυπηρετεί τα σχέδια του Κεφαλαίου, μιας και αποτελεί τον πολιτικό νομοθέτη του.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, απαιτούμε την άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου με τίτλο «Εκσυγχρονισμός Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας» στο σύνολό του.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ:
1. Καταργεί την ουσία της προστασίας των περιοχών Natura 2000 και προωθεί ακόμα και μεταλλευτικές δραστηριότητες και εξορύξεις υδρογονανθράκων σε περιοχές προστασίας της φύσης. Ορίζει χρήσεις γης που τις καθιστούν επέκταση του αστικού χώρου, καθορίζοντας 4 κλιμακούμενες ζώνες προστασίας και δίνοντας έτσι τη δυνατότητα βαρέων επενδυτικών δραστηριοτήτων (πχ εξορύξεις), τουριστικής/εμπορευματικής «αξιοποίησής» τους και δημιουργίας μη αναγκαίων υποδομών μέσα σε αυτές (δρόμων, κτιρίων κλπ) .
2. Εκθέτει σε κίνδυνο τις προστατευόμενες περιοχές, καταργώντας την αυτοτέλεια των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών (ΦΔΠΠ). Υποβαθμίζονται οι ΦΔΠΠ που ήταν περίπου ανεξάρτητοι επιστημονικοί/περιβαλλοντικοί φορείς, επόπτευαν τις προστατευόμενες περιοχές και γνωμοδοτούσαν για τα σχέδια διαχείρισης των ΠΠ και τυχόν δραστηριότητες μέσα σε αυτές. Δημιουργεί μία δύσκαμπτη διαχείριση, συρρικνώνοντας τον αριθμό τους, υποβαθμίζοντάς τους και αυξάνοντας την έκταση των περιοχών που εποπτεύουν. Οι αρμοδιότητές τους συγκεντρώνονται στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, καταργώντας έτσι την αυτοτέλειά και την αποτελεσματικότητά τους.
3. Επιτρέπει την καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα των κατά βούληση επενδυτικών σχεδίων, εκχωρώντας τον έλεγχο των μελετών (ΜΠΕ) σε ιδιώτες και επιβάλλοντας ασφυκτικές προθεσμίες για γνωμοδοτήσεις των υπηρεσιών. Καθιερώνει το θεσμό του «ιδιώτη αξιολογητή» Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων(ΜΠΕ), μετατρέποντας την όλη διαδικασία της αδειοδότησης σε αδιαφανή και διάτρητη. Μειώνει ασφυκτικά τις προθεσμίες των γνωμοδοτήσεων των αρμόδιων υπηρεσιών και, χωρίς να τους δίνει τα απαραίτητα εργαλεία για να τις καταρτίζουν, καθιστά το ρόλο τους διακοσμητικό.
4. Προωθεί την αλόγιστη επέκταση των βιομηχανικών ΑΠΕ, κυρίως των αιολικών, που έχουν ήδη προκαλέσει υποβάθμιση του περιβάλλοντος και οικονομική επιβάρυνση των καταναλωτών για την εξασφάλιση υπερκερδών των επενδυτών. Η κατάργηση της άδειας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ και οι υπόλοιπες “διευκολύνσεις” υπέρ των βιομηχανιών ΑΠΕ, όπως και ο καθορισμός χρήσεων γης στις περιοχές Natura, δημιουργούν τετελεσμένα πριν από την αναθεώρηση του Ειδικού Χωροταξικού Πλαισίου για τις ΑΠΕ που έχει επίτηδες καθυστερήσει και προκαταλαμβάνουν τις υπό εκπόνηση Ειδικές Περιβαλλοντικές Μελέτες για τις προστατευόμενες περιοχές.
5. Νομιμοποιεί τα αυθαίρετα εντός δασικών εκτάσεων και κατά περίπτωση εντός υγροτόπων και ρεμάτων. Επαναφέρει τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων («οικιστικών πυκνώσεων») για 30 χρόνια, που έχει απορριφθεί από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ). Επιπλέον, με την διατήρηση αυθαίρετων και καταπατήσεων στα ρέματα αυξάνει τον πλημμυρικό κίνδυνο και καθιστά “απαραίτητα” τα έργα διευθέτησης των υδατορεμάτων.
6. Απλοποιεί τις διαδικασίες διαχείρισης στερεών αποβλήτων και αφήνει ελεύθερη την υποβάθμιση των ρεμάτων με την ανεξέλεγκτη διάθεση αστικών και βιομηχανικών λυμάτων μέσα σε αυτά. Δε διασφαλίζει την αποφυγή των παράνομων εκφορτώσεων αποβλήτων σε ρέματα και άλλους δημόσιους/ιδιωτικούς χώρους, που τα τελευταία χρόνια έχουν μετατρέψει όλες τις περιαστικές περιοχές σε απέραντες χωματερές. Καταργεί τη άδεια μεταφοράς αποβλήτων, αντικαθιστώντας την από μια απλή εγγραφή σε ένα μητρώο. Καταργεί κυρώσεις για παράνομη διάθεση λυμάτων σε ρέματα.
7. Παρακάμπτει Συνταγματικές διατάξεις, Ευρωπαϊκές οδηγίες και Διεθνείς συμβάσεις. Ενδεικτικά: άρθρο 24 του Συντάγματος, Ευρωπαϊκές Οδηγίες για την Προστασία Οικοτόπων και Ειδών 92/43/ΕΟΚ, για την προστασία των άγριων Πτηνών 2009/147/ΕΚ, για τα Νερά 2000/60, για την Θαλάσσια Στρατηγική στη Μεσόγειο 2008/59, Διεθνή Σύμβαση Ραμσάρ για τους Υγροτόπους, Συνθήκη της Βαρκελώνης για την Προστασία της Μεσογείου.
ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΦΥΣΗ
Στις 6 Ιουνίου, ανακοινώθηκε η απόφαση του στρατοδικείου για τα τέσσερα εναπομείναντα μέλη. Οι Μπογκντάνοφ, Μποσνιάκοφ, Άρσοφ και Παύλε Πότσιεφ (το πραγματικό όνομα του Σάτεφ) καταδικάστηκαν σε θάνατο και κλείστηκαν στις φυλακές Επταπυργίου. Το φθινόπωρο του 1905 ο σουλτάνος μετέτρεψε όλες τις θανατικές ποινές σε εξορία. Έτσι, μέσω Καβάλας, Σμύρνης και Τρίπολης Λιβύης, οι τέσσερις οδηγήθηκαν στη φοβερή φυλακή Φεζάν, στην έρημο της Λιβύης, με 48 βαθμούς θερμοκρασία. (σ.σ.: Στη φυλακή αυτή εξορίστηκαν 78 Κρητικοί, μετά την καταστολή της εξέγερσης του νησιού τους το 1897, όπου πέθαναν αρκετοί). Εκεί ο Μποσνιάκοφ πέθανε από ελονοσία στις 14 Φεβρουαρίου 1908 και ο Άρσοφ από εξάντληση στις 8 Ιουνίου του ίδιου χρόνου.
πό την αυτονόητη καταδίκη κάθε βάρβαρης πολεμικής ενέργειας κάθε χώρας που προκαλεί νεκρούς, τραυματίες, καταστροφές, πρόσφυγες, δυστυχία και πόνο, μπορείς να διακρίνεις αρκετά καθαρά τις επιδιώξεις κάθε πλευράς και των συμμάχων της. Ενώ συνεχίζονται οι μάχες στο Κίεβο και οι βομβαρδισμοί στο Χάρκοβο, ξεκίνησε ο πρώτος γύρος διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο χωρών. Βέβαια, καλό είναι να θυμόμαστε ότι είμαστε στη φάση που οι όποιες «λύσεις» θα δοθούν με τη δύναμη των όπλων και όχι με τη δύναμη της διπλωματίας. Η όποια συμφωνία για την Ουκρανία θα γραφτεί με αίμα και όχι με μελάνι.
Σε άρθρο «Ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος (ή όπως αλλιώς ονομαστεί μελλοντικά) είναι ήδη εδώ: » «
Δεν είναι όλα τα κείμενα ισότιμα. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να δημοσιεύ
Κάτω από τη μύτη μας οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί συγκεντρώνονται στην Ουκρανία, μη γελιέστε, ετοιμάζονται για άλλη μια φορά, για μια γενικευμένη σφαγή. Ο βρετανικός στρατός αναπτύσσει ήδη στρατεύματα και όπλα “υψηλής τεχνολογίας”, συμπεριλαμβανομένων πυραυλικών συστημάτων που θα εγκατασταθούν κατά μήκος της ουκρανικής ακτής. Ο ρωσικός στρατός συγκεντρώνει ομοίως χιλιάδες στρατιώτες κατά μήκος των συνόρων, προετοιμαζόμενος για ολοκληρωτικό πόλεμο.
Οι αρχές κάθε χώρας που εμπλέκονται σε αυτό την υποβόσκουσα δυναμική μαζική σφαγή είναι εξίσου εύθραυστες. Όλες τσακώνονται γύρω από ένα τραπέζι για να μοιράσουν τα λάφυρα του κόσμου για να εξασφαλίσουν ή να διατηρήσουν τον πλούτο και την εξουσία τους, που είναι συνώνυμο της δολοφονικής εκμετάλλευσης, τόσο της ζωντανής γης όσο και της πλέμπας και των αποκλεισμένων της, “στο εσωτερικό” και μέσω των ιμπεριαλιστικών τους εγχειρημάτων. Καμία από αυτές τις παγκόσμιες δυνάμεις δεν προσποιείται καν πλέον ότι έχει μια ιδεολογία που να το δικαιολογεί αυτό. Χωρίς τον “κομμουνισμό” ή τη “δημοκρατία” ως προσχηματικές δικαιολογίες για τη βαρβαρότητά τους, το ΝΑΤΟ και η Ρωσία προχωρούν με αδηφάγα όρεξη για έλεγχο και υποδούλωση και ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ, ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΤΟΥΣ ΟΠΛΑ, ΟΧΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΑΛΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ, των ανθρώπων που είναι κολλημένοι κάτω από υπό την κυριαρχία αυτών των ανταγωνιστικών καρτέλ! Οι αξιολύπητοι δειλοί που διοικούν αυτές τις χώρες θέλουν να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου για να μας τρομοκρατήσουν και να μας κάνουν να υπακούσουμε, και τελικά, αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως είναι, να μας βάλουν στη μηχανή του κιμά ενός άλλου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Έξι μήνες νωρίτερα στη Σουηδία:
Στις 24/2/2022 ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στην ουκρανική επικράτεια με πρόφαση την ανεξαρτητοποίση των περιοχών Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ και την προστασία των ρωσόφωνων κατοίκων από το ουκρανικό κράτος και παρακρατικές ναζιστικές συμμορίες. Μέχρι σήμερα ο ρωσικός στρατός έχει καταλάβει αρκετές πόλεις σε στρατηγικά σημεία καθώς η εισβολή εκτείνεται σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα. Συνεχείς βομβαρδισμοί σπέρνουν θάνατο σε χιλιάδες ανθρώπους ενώ εκατομμύρια εξαναγκάζονται σε ξεριζωμό παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς. Παράλληλα εντός της Ρωσίας δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν συλληφθεί για αντιπολεμικές διαδηλώσεις, ενώ συλλαμβάνονται ακόμα και μεμονωμένα άτομα που κυκλοφορούν με λευκά πλακάτ για την υπόνοια αντιπολεμικού περιεχομένου.
Ο πόλεμος που διεξάγεται στην Ουκρανία δεν αποτελεί απλά άλλο ένα στιγμιότυπο στο κάδρο των οξυνόμενων ενδοκυριαρχικών και κρατικών ανταγωνισμών-συγκρούσεων αλλά μια κομβική τους στιγμή που αναδιαμορφώνει τα εξουσιαστικά αλλά και κοινωνικά δεδομένα σε πλανητική κλίμακα. Από τη μια πλευρά, το ρωσικό κράτος το οποίο επέλεξε να εισβάλει στρατιωτικά για να ενισχύσει την γεωστρατηγική του θέση στην παγκόσμια σκακιέρα, από την άλλη το ουκρανικό κράτος με τις φασιστικές-παραστρατιωτικές μονάδες του, το ΝΑΤΟ & η ΕΕ, που επιδιώκουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και των σχεδιασμών τους στην περιοχή. Για μία ακόμα φορά οι πολεμικές μηχανές σπέρνουν θάνατο και καταστροφή.
Η στρατιωτική σύγκρουση που διεξάγεται τις τελευταίες ημέρες στην Ουκρανία, μετά την εισβολή του 
εκτίθενται δεκάδες χρήσεις και παραλλαγές αυτών των βασικών συμβόλων. “Το κείμενο αυτό είναι αποτέλεσμα ενδελεχούς ερευνητικής εργασίας στη σχετική διεθνή βιβλιογραφία, έντυπη και διαδικτυακή. Αξιοποιήθηκαν ποικίλες πηγές πληροφόρησης, πρωτογενείς και δευτερογενείς, και κείμενα ατομικά, συλλογικά ή και ανώνυμα. Έγινε κάθε προσπάθεια να ελεγχθούν οι επικρατέστερες εκδοχές καθώς και να διασταυρωθούν οι πιο αμφιλεγόμενες πληροφορίες. Λόγω της έλλειψης προγενέστερων αξιόπιστων ερευνών, το έργο της τεκμηρίωσης και επαλήθευσης των επιμέρους στοιχείων δεν ήταν δυνατόν να ευοδωθεί για το σύνολο των πληροφοριών. Σε κάθε περίπτωση, η παρούσα εργασία αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση, στη διεθνή βιβλιογραφία, των οκτώ βασικών συμβόλων της Αναρχίας, τόσο της ιστορικής διαδρομής όσο και της ερμηνείας τους”. An Archos
