Η κοινωνία μπορεί να βελτιωθεί μόνο με έναν πλήρη μετασχηματισμό της οργάνωσής της. Θέλουμε να την αντικαταστήσουμε με μια άναρχη οργάνωση, η οποία είναι η συγκέντρωση όλων των αγαθών του κόσμου, όποια κι αν είναι αυτά. Δεν θα υπάρχουν πλέον ιδιοκτήτες ή αφεντικά. Ravachol 1892
Η εργατική τάξη είναι αναγκασμένη να δουλεύει για να βγάζει το ψωμί της, δεν έχει χρόνο ν’ αφιερώσει στην ανάγνωση των φυλλαδίων που της δίνονται. Το ίδιο ισχύει για σας. Αναρχία είναι η κατάργηση της ιδιοκτησίας. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολλά άχρηστα πράγματα· πολλά επαγγέλματα είναι επίσης άχρηστα, λόγου χάρη, τα λογιστικά. Με την αναρχία δεν υπάρχει πια ανάγκη για περισσότερα χρήματα, καμιά επιπλέον ανάγκη για τήρηση βιβλίων και των άλλων μορφών απασχόλησης που απορρέουν απ’ αυτά. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή πάρα πολλοί πολίτες που υποφέρουν ενώ άλλα κολυμπούν στη χλιδή, στην αφθονία. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί· όλοι θα πρέπει να κερδίζουμε απ’ την υπεραξία των πλουσίων· αλλ’ ακόμα περισσότερο ν’ αποκτήσουμε, όπως αυτοί, ό,τι είναι αναγκαίο. Στη σημερινή κοινωνία, δεν είναι δυνατόν να φθάσουμε σ’ αυτό το στόχο. Τίποτα, ούτε ακόμα η φορολογία του εισοδήματος, θα μπορούσε ν’ αλλάξει την όψη των πραγμάτων. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων πιστεύει ότι αν ενεργήσουμε μ’ αυτό τον τρόπο, τα πράγματα θα βελτιωθούν. Είναι λάθος να σκεφτόμαστε έτσι. Αν φορολογήσουμε τον ιδιοκτήτη, θ’ αυξήσει τα ενοίκιά του και μ’ αυτό τον τρόπο θα φροντίσουμε για κείνους που υποφέρουν να πληρώνουν τα νέα τέλη που τους επιβάλλονται. Σε κάθε περίπτωση, κανένας νόμος δεν μπορεί ν’ αγγίξει τους ιδιοκτήτες, απ’ το να είναι κύριοι των εμπορευμάτων τους, δεν μπορούμε να τους εμποδίσουμε να κάνουν ό,τι θέλουν μ’ αυτά. Τί θα πρέπει να γίνει, τότε; Εξαλείψτε την ιδιοκτησία κι, έτσι, εξαφανίζονται αυτοί που τα παίρνουν όλα. Αν αυτή η κατάργηση γίνει εφικτή, θ’ απαλλαγούμε επίσης κι απ’ τα χρήματα, ώστε θ’ αποτραπεί οποιαδήποτε ιδέα συσσώρευσης, που θ’ αναγκάσει την επιστροφή στο υπάρχον καθεστώς. Στην ουσία το χρήμα είναι η πηγή για όλες τις διαφωνίες, για όλα τα μίση, για όλες τις φιλοδοξίες· είναι, με μια λέξη, ο δημιουργός της ιδιοκτησίας. Το εν λόγω μέταλλο, στην πραγματικότητα, δεν έχει τίποτα, παρά μια συμφωνία πάνω στην τιμή, που δημιουργήθηκε απ’ τη σπανιότητά του. Αν δεν είμασταν πια υποχρεωμένοι να δώσουμε κάτι σαν αντάλλαγμα γι’ αυτά τα πράγματα που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, ο χρυσός θα έχανε την αξία του και κανείς δε θα τον αναζητούσε. Ούτε θα μπορούσαν κάποιοι να πλουτίζουν, γιατί τίποτα απ’ ό,τι θα συσσώρευαν δε θα μπορούσε να χρησιμεύσει για την απόκτηση μιας καλύτερης ζωής απ’ ό,τι των άλλων. Δε θα υπάρχει πια καμμιά ανάγκη για νόμους, καμμιά ανάγκη γι’ αφεντικά. Όσο για τις θρησκείες, θα έχουν καταστραφεί, γιατί η ηθική επιρροή τους δε θα έχει πια κανένα λόγο ύπαρξης. Δε θα υπάρχει πια η ανοησία να πιστεύεις σ’ ένα Θεό που δεν υπάρχει, δεδομένου ότι μετά θάνατο τα πάντα τελειώνουν. Γι’ αυτό θα πρέπει να κρατηθούμε επίμονα στη ζωή, αλλ’ όταν λέω ζωή εννοώ ζωή, πράγμα που δε σημαίνει δουλεία όλη την ημέρα για να παραπαχαίνουν τ’ αφεντικά και, ενώ κάποιος λοιμοκτονεί, να γινόμαστε οι δημιουργοί της δικής τους ευημερίας.
Οι πιο προωθημένες πολιτικές μεταρρυθμίσεις, όπως ο φόρος εισοδήματος και οι συντάξεις γήρατος, ακούγονται καλές σε πολλούς ανθρώπους. Δεν καταλαβαίνουν ότι αν επιβληθούν, ο ιδιοκτήτης θα στραφεί εναντίον των ενοικιαστών του για το συνταξιοδοτικό ταμείο. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να επιβάλει νέους φόρους, αλλά καθώς διαμαρτυρόμαστε ότι αυτοί δεν μπορούν να είναι αρκετοί για να μας συντηρήσουν, κινδυνεύουμε να πεθάνουμε πριν πάρουμε τη σύνταξη λόγω των κακουχιών που πρέπει να υποστούμε, οι οποίες μόνο να συντομεύσουν τη ζωή μας μπορούν. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι με την επιβολή ενός υψηλού φόρου στα εκλεκτά κρασιά θα μπορούσε να μειωθεί η τιμή των επιτραπέζιων κρασιών. Αυτό είναι λάθος. Αυτός που πίνει εκλεκτά κρασιά δεν είναι εργάτης. Δεν μπορεί να πληρώνει αυτός που δεν κάνει τίποτα. Επομένως, πάντα αυτός που εργάζεται θα πληρώνει τους φόρους, με οποιαδήποτε μορφή. Η μείωση της εργάσιμης ημέρας σε οκτώ ώρες αποτελεί αύξηση των μισθών. Οκτώ ώρες εργασίας θα ήταν αρκετές για να ικανοποιήσουν τους σκεπτόμενους ανθρώπους. Πράγματι, τι προσπάθεια χρειάζεται για να τα αποκτήσουμε! Και αν τα καταφέρουμε, τι θα κερδίσουμε, σε αντάλλαγμα για την προσωρινή απασχόληση περισσότερων ανθρώπων; Λίγος περισσότερος χρόνος για ξεκούραση και προβληματισμό, κάτι που είναι πάντα καλό. Αλλά με τη βελτίωση των εργαλείων, ο αριθμός των αδρανών εργατών θα είναι σύντομα τόσο μεγάλος όσο και πριν. Έτσι, οι μηνιαίες απαιτήσεις για το ίδιο αποτέλεσμα, είναι μια απατηλή αύξηση των μισθών. Διότι αν τα αφεντικά συναινέσουν στην αύξηση των μισθών, μπορούν να αυξήσουν τα προϊόντα τους, έτσι ώστε κερδίζοντας περισσότερα, να πληρώνουμε περισσότερα.
Έτσι, δεν υπάρχει τίποτα να κερδίσουμε από αυτή τη μεταρρύθμιση, η οποία μας αφήνει πάντα να πεινάμε μέσα στην αφθονία, και μάλιστα να μας λείπουν τα προϊόντα, τα απαραίτητα πράγματα. Και εκείνοι που
λιμοκτονούν είναι οι ίδιοι που παρήγαγαν αυτή την υπερ-παραγωγή με την εργασία τους. Δεν είναι ο κόσμος ανάποδα να στερείσαι όλα τα είδη των πραγμάτων, γιατί υπάρχουν περισσότερα από αρκετά για να βάλεις
τέλος σε μια κατάσταση πραγμάτων που δεν είναι τίποτα άλλο από αταξία. Θέλουμε να την αντικαταστήσουμε με μια άναρχη οργάνωση, η οποία είναι η συγκέντρωση όλων των αγαθών του κόσμου, όποια κι αν είναι αυτά. Δεν θα υπάρχουν πλέον ιδιοκτήτες ή αφεντικά. Δεν θα υπάρχει χρήμα. Όλοι θα εργάζονται, εκτός από τα παιδιά, τους ασθενείς και τους ηλικιωμένους. Και δεν θα χρειάζεται πλέον να παράγουμε άχρηστα και επιβλαβή πράγματα, όπως οχυρά, πανοπλίες, κανόνια, πυροβόλα όπλα ή
οτιδήποτε άλλο κατασκευάζεται με σκοπό να σκοτώνει ανθρώπους.
Δεν υπάρχει πλέον καμία ανάγκη να νοθεύεται το μετάξι,… το οποίο καίγεται όταν έχει υποστεί όλες τις εργασίες του βαφείου και το οποίο δεν είναι πλέον μετάξι, αλλά ένα επικίνδυνο προϊόν, λόγω των δηλητηρίων που συνδέονται με αυτό. Ενώ το μετάξι μπορεί να βαφτεί χωρίς να φορτωθεί και με αβλαβή προϊόντα, αλλά αυτό θα γίνει όταν οι άνθρωποι δεν θα χρειάζεται πλέον να κερδοσκοπούν πάνω στους ανθρώπους. Τότε δεν θα προσπαθήσω να πλαστογραφήσω τα πράγματα που μου έχουν ανατεθεί να κάνω με το χέρι, αφού δεν θα μου αποφέρει κανένα κέρδος, αφού δεν θα υπάρχουν άλλα χρήματα και έχω όλα τα πράγματα που μου είναι χρήσιμα. Χρειάζομαι παπούτσια και ρούχα. Το μόνο που πρέπει να κάνω, είναι να τους ζητήσω να τα πάρουν.
Δεν χρειάζεται πλέον, όπως τώρα, να δημιουργείται ζήτηση με την εκτύπωση διαφημίσεων, οι οποίες στη συνέχεια διανέμονται. Όχι άλλα άχρηστα πράγματα για να φτιάξετε. Όλοι ενδιαφέρονται να φτιάχνουν ωραία, υψηλής ποιότητας πράγματα. Δεν χρειάζεται πλέον κλειδαράς… Δεν υπάρχει πλέον φόβος για τον κλέφτη, ο οποίος δεν θα μπορέσει ποτέ να βγάλει κέρδος από πράγματα που δεν μπορούν να βρεθούν.
Δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για χρηματοκιβώτια, κλειδαριές… ή πορτοφόλια. Δεν χρειάζονται πια η αγροτική αστυνομία, οι χωροφύλακες, ο αρχιφύλακας,… ο χαφιές, όλοι οι δεσμοφύλακες, οι δικηγόροι, οι ένορκοι, ο υποδιοικητής, οι βουλευτές, ο γερουσιαστής, οι πάσης φύσεως πρόεδροι. Οι γυναίκες δεν θα χρειάζεται πλέον να εκπορνεύονται για να ζήσουν. Δεν χρειάζονται πλέον ταμεία απασχόλησης, ειδικοί φόροι κατανάλωσης, κανονισμοί, δικαστικοί επιμελητές, συμβολαιογράφοι, τραπεζίτες. Δεν χρειάζονται πλέον στρατιώτες, κανόνια, πυροβόλα, σπαθιά, τορπιλάκατοι, θωρακίσεις, φρούρια. Καθώς όλοι ενδιαφέρονται για τη διατήρηση των πραγμάτων, αρκεί να τα περιβάλλουμε και να τα προστατεύουμε καλύτερα.
Αυτός που ανατινάζει σπίτια έχει σα στόχο την εξόντωση όλων εκείνων που, απ’ την κοινωνική θέση ή απ’ τις πράξεις τους, είναι επιβλαβείς για την αναρχία. Αν μπορούσε να επιτεθεί ανοιχτά σ’ αυτούς τους ανθρώπους χωρίς να φοβάται την αστυνομία, κι έτσι για το κεφάλι του, δε θα καταστρέφαμε τα σπίτια τους μ’ εκρηκτικούς μηχανισμούς, που θα μπορούσαν να σκοτώσουν μαζί μ’ αυτούς τις εξαθλιωμένες τάξεις που έχουν στην υπηρεσία τους.
Το κεφάλι του αναρχικού έπεσε κάτω από την έννομη λεπίδα υπό τα χειροκροτήματα της δειλής και συνένοχης κοινωνίας. Ο Ravachol είναι νεκρός, με μια προσβολή στα χείλη του, ειρωνικός και περιφρονητικός, κυριαρχώντας με την απαξίωσή του στο χυδαίο πλήθος. Δίχως ποτέ να διστάσει, χλεύασε με το τραγικό του γέλιο εκείνους που αυτομαχαιρώνονται με το δίκοπο ξίφος που χρησιμοποιούν για την άμυνά τους. Και η ηθική νίκη είναι δική του στα μυαλά εκείνων που βλέπουν τα πράγματα καθαρά, έξω από τις προκαταλήψεις ενός μπατσοκινούμενου πολιτισμού. Αχ, αυτό το γέλιο μπρος στη δυσοίωνη μηχανή -ομηρική λοιδορία που αντηχεί μες στη σιωπή ενός καλοκαιρινού πρωινού, εκεί όπου όλη η ζωή θέλει να χαμογελάσει- στέλνει ένα θλιμμένο ρίγος στη σπονδυλική μας στήλη
πηγές: Μεταφραστική ομάδα Wormholle, aixmi.wordpress.com, Alexandre Bérard, Les mystiques de l’anarchie- Lyon, A.-H. Storck-1897, Δαίμων Του Τυπογραφείου
Τροχιά στο Άπειρο