CHRISTO BOTEV Ο ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ

“Αφουγκραστείτε τις οιμωγές και τους θρήνους , που ακούγονται πίσω από τα επίσημα παραβάν ης ανθρώπινης προόδου, δώστε σοβαρή προσοχή στον απεγνωσμένο αγώνα ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική και θα πειστείτε για την αλήθεια των λόγων μας και θα ομολογήσετε με την γερή λογική, πως στη σημερινή κοινωνία και στο σημερινό πολιτικό σύστημα της ανθρωπότητας ο φτωχός παντού είναι σκλάβος, και ο σκλάβος είναι παντού φτωχός”
Ο Χρίστο Μπότεφ – Christo Botev (Христо Ботев, 1848-1876) ήταν Βούλγαρος σοσιαλιστής επαναστάτης και ποιητής, ένας από τους εκπροσώπους του επαναστατικού ρομαντισμού στην βαλκανική ποίηση του 19ου αιώνα. Η εμπνευσμένη ποίηση του Χρίστο Μπότεφ 20 μόλις ποιήματα, που αποδεικνύουν το αίσθημα και το πηγαίο του ποιητικό ταλέντο, κυκλοφόρησαν αρκετά μετά το θάνατο του σε μια συλλογή με τον τίτλο: Πέσνι ί στιχοτβορένια (τραγούδια και ποιήματα). Η ποίηση του άσκησε μεγάλη επιρροή στην εξέλιξη της νεοβουλγαρικής λογοτεχνίας.
Γεννήθηκε στο Καλόφερ, μια μικρή πόλη των νοτίων Βαλκανίων, στην περίφημη «κοιλάδα των τριαντάφυλλων». Ο πατέρας του είχε σπουδάσει παιδαγωγός στη Ρωσία.To 1863, αφότου ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση στο Κάλοφερ, ο Μπότεβ στάλθηκε από τον πατέρα του στην Οδησσό για να παρακολουθήσει το λύκειο. Ο ίδιος ως μαθητής στην Οδησσό, έρχεται σε επαφή με τα έργα του Χέρτσεν, του Τσερνιτσέβσκυ και αργότερα τα γραπτά του Μπακούνιν. Επέστρεψε στο Κάλοφερ στις αρχές του 1867, όταν προσωρινά αντικατέστησε τον άρρωστο πατέρα του στη θέση του δασκάλου..  Εξαιτίας των σχέσεών του με επαναστάτες αποβάλλεται και γυρνά για λίγο στη γενέτειρά του. Εκεί ξεκινά την αντιεξουσιαστική προπαγάνδα και λίγο αργότερα εγκαθίσταται στη Ρουμανία όπου έρχεται σε επαφή με πολλούς επαναστάτες πρόσφυγες. Στη Ρουμανία, ο Μπότεφ συνέχισε να εργάζεται ως δάσκαλος και να διατηρεί στενές σχέσεις με το βουλγαρικό επαναστατικό κίνημα.  Δημοσιεύει άρθρα και ποιήματα σε εφημερίδες. Καταφέρεται ενάντια στην Οθωμανική Εξουσία και τους πλούσιους Βούλγαρους, ενάντια στην κοινωνική αδικία και υποκρισία εν γένει, ενσωματώνοντας στην κριτική του ελευθεριακές σοσιαλιστικές επιρροές. Η ποίησή του ήταν όχι απλώς μια καλλιτεχνική δραστηριότητα αλλά μια μορφή πολιτικού ακτιβισμού. Εξυμνητής των “χαϊντούκων”, του βουλγαρικού αντίστοιχου των κλεφτών, οι οποίοι στην ποίησή του αναδεικνύονται σε πρότυπο του εξεγερμένου ανθρώπου, σφράγισε την ταύτιση ζωής και ποίησης με το θάνατό του. ‘Ομως η εξέγερση, την οποία υμνεί, δεν είναι η ανυπακοή του κλέφτικου τραγουδιού αλλά μια στάση ζωής, απόρροια της εμμονής στην έννοια της ελευθερίας. Στο πρόσωπο των εξεγερμένων του ηρώων εξυμνεί την επαναστατημένη συνείδηση του ατόμου, ένα παράγωγο της οποίας είναι και η ίδια η ποιητική πράξη. Η ποίηση και ο βίος του, συγχωνεύτηκαν σε μια συνολική στάση ζωής. Διατηρεί σχέσεις με ρώσους επαναστάτες στην Ελβετία και το Λονδίνο και περνά παράνομα τα γραπτά τους στη Ρωσία. Είναι ο πρώτος που διακινεί παράνομα το έργο του Μπακούνιν Κρατισμός και Αναρχία. Μετά την Κομμούνα του Παρισιού συμμετέχει σε αναρχική ομάδα στη Ρουμανία. Με το ξέσπασμα της αντιοθωμανικής εξέγερσης του 1876 ο Μπότεφ παίρνει μέρος ως επικεφαλής σε μια ομάδα διακοσίων ανταρτών καλά προετοιμασμένων και οπλισμένων που είχαν εισβάλει από τη Ρουμανία στην οθωμανική επικράτεια με σκοπό να παρακινήσουν τους Βούλγαρους σε εξέγερση. Μετά από μια βδομάδα σκληρών αναμετρήσεων με τον πολυάριθμο οθωμανικό στρατό στα βουνά των Βαλκανίων, ο Μπότεφ σκοτώνεται στις 2 Ιούνη του 1876 και η ομάδα του διασπάται και διαλύεται. Το  κανονικό του όνομα ήταν Χρίστο Μπότιοφ Πέτκοφ, παντρεύτηκε με  την Veneta Boteva  και απέκτησαν μια κόρη την  Ιβάνκα.
Μετά το θάνατό του η καθεστωτική ιστορία τον βαφτίζει «ήρωα της εθνικής παλιγγενεσίας» και «εθνικό ποιητή» της Βουλγαρίας, παρόλο που στα γραπτά και τα ποιήματά του εναντιώνεται σε κάθε τι εθνικό. Με αυτό το ψέμα του εθνικού ήρωα που έντεχνα δημιούργησε και διατήρησε το καθεστώς, παραμένει μέχρι τώρα το ιστορικό εξουσιαστικό μύθευμα. Τα γραπτά του όμως μαρτυρούν την πραγματικότητα: “Για την κατάκτηση της πλέριας και τέλειας ελευθερίας μας υπάρχει μόνο ένας δρόμος- ο δρόμος της επανάστασης, που είναι η μοναδική σωτηρία του λαού μας, και μάλιστα επανάστασης λαϊκής, άμεσης, μέχρις εσχάτων, που να ξεκαθαρίσει τη Βαλκανική χερσόνησο όχι μονάχα από τους Τούρκους… αλλά και από όλα τα στοιχεία που μπορούνε να βλάψουν τις πραγματικές μας επιδιώξεις για πλέρια και απόλυτη ανθρώπινη ελευθερία. Τούτη η ελευθερία θα πραγματοποιηθεί με την κοινωνική επανάσταση, οπόταν οι λαοί θα αποτινάξουν κάθε σκλαβιά και θα απαλλαγούν από το ζυγό κάθε εκμετάλλευσης. Δε μπορεί να εξουσιάζει κανένας εκείνο το κεφάλι που είναι έτοιμο να χωριστεί από τους ώμους του στο όνομα της Ελευθερίας και για το καλό όλης της ανθρωπότητας. “
???????????????????????????????????Ο Hristo Botev είναι επαναστάτης, ποιητής, και λαμβάνοντας υπόψη τις φιλίες, το πολιτικό του έργο και τον αγώνα εδώ και στη Ρουμανία, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια αναρχικός. Είναι μεταξύ των πρώτων εμβληματικών αστέγων που είναι γνωστός στην ιστορία του αναρχισμού στη Βουλγαρία. Αναπτύσσοντας τις ιδέες του ουτοπικού σοσιαλισμού θεωρούσε ότι η Βουλγαρία  μπορεί να φτάσει στο σοσιαλισμό μέσα από την αγροτική κοινότητα και θα αποφύγει τη διείσδυση του καπιταλιστικού πολιτισμού. Εκτός από την ποίησή του με μια απίστευτη πολιτική φόρτιση και το άμεσο επαναστατικό του έργο, στη Ρουμανία ασχολείται με την έκδοση της εφημερίδας Flag, στις εκδόσεις της οποίας εκφράζει κατηγορηματικά τις ανεπίτρεπτες ιδέες του. Στο τεύχος της 1ης Μαΐου 1875 διαβάζουμε:
“Μόνο μια λογική και αδελφική ένωση μεταξύ των εθνών είναι ικανή να καταστρέψει τις διακρίσεις, τη φτώχεια και τα παράσιτα της ανθρωπότητας, και μόνο αυτή η ένωση είναι ικανή να φέρει αλήθεια, ελευθερία, αδελφοσύνη, ισότητα και ευτυχία στον πλανήτη. “Τα έθνη των dordet χωρίζονται μεταξύ τους από τις μηχανορραφίες των παντοδύναμων, συνταγμάτων και δημοκρατιών τους, και το dordet, μέσω τυφλής χαμηλής λατρείας στους χρισμένους του Θεού, βλέπουν ο ένας τον άλλον ως εχθρούς, μέχρι τότε δεν θα υπάρχει ευτυχία στη γη, ούτε φως ημέρας για τον άνθρωπο. Η κυβέρνηση και οι προνομιούχες τάξεις κάθε έθνος θα βασανίζουν και θα ενοχλούν τους φτωχούς, το έργο του θα εμφανιστεί, θα τον κρατήσουν αδαή, θα τετράγωνο και θα κύβο τις ιστορικές ανοησίες του, και εν κατακλείδι, θα τον συνοδεύσουν για να χτυπήσει και να εξολοθρεύσει τον αδελφό του ή θα τον χτυπήσει και θα Φυσικά, αν τα έθνη μπορούσαν να καταλάβουν αμέσως πού βρίσκονται οι πηγές των δεινών τους, τότε θα έβλεπαν ότι οι κύριοι και μόνοι εχθροί τους είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους και αυτή η τάξη των παρασίτων, που για να περάσουν την άδεια και βλαβερή ζωή τους, έχουν γίνει ψυχή και σώμα με τύραννοι και υπό την προστασία των “νόμων” ασκούν τις αρχές του ψεύδους και της κλοπής. Η βάση ενός νοικοκυριού είναι η κλοπή, το ψέμα και η βία. [… ]. ] Και αλήθεια, σε ποια χώρα οι ισχυροί δεν κρατούν τους αδύναμους στα χέρια τους, τους πλούσιους – τους φτωχούς και τους κυβερνώντες – τους πλούσιους; Πηγαίνετε πέρα από τους μεσημβρινούς και τους παράλληλους κύκλους και δείτε αν μπορείτε να βρείτε μια εξαίρεση σε αυτόν τον γενικό κανόνα [… ]. ] ο νόμος τυπώθηκε μόνο για τους δούλους, και έχουμε κάθε δικαίωμα να λέμε, μαζί με τον Προυντόν, ότι μια κυβέρνηση είναι μια συνωμοσία, μια συμπαιγνία κατά της ελευθερίας της ανθρωπότητας.”

Απρίλης του 1871, όταν ήδη στο Παρίσι έχει συμβεί ένα γεγονός που άφησε εποχή… Παρισινή Κομμούνα. Ο Χρίστο θα ιδρύσει στο Γαλάτσι τη Βουλγάρικη Κομμούνα και θα στείλει εγκάρδιο χαιρετισμό στην επιτροπή της Παρισινής Κομμούνας και θα γράψει το “Σύμβολο – πιστεύω της Βουλγάρικης Κομμούνας” . Κοινωνική απελευθέρωση ο σκοπός  αυτού του  επαναστάτη ποιητή που εκτός από την απερίγραπτη φτώχεια του θα εμφανιστεί στη ζωή του και σοβαρή ασθένεια…

“Σ’ αυτό το βασίλειο του αιμάτου και της αμαρτίας, βασίλειο υπουλότητας, διαφθοράς και δακρύων,
βασίλειο θρήνων-δεινών χωρίς άκρη, κοχλάζει ο αγώνας και με βήματα γοργά τραβάει προς το άγιο τέρμα του…  Εμείς θα βροντοφωνάξουμε: Ψωμί ή μολύβι!”.

                                                                                                                                                                                       Τροχιά στο Άπειρο

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αριθμητικά, οι αυτο-προσδιοριζόμενοι αναρχικοί στη Ρωσία την περίοδο της Οκτωβριανής Επανάστασης δεν ήταν ιδιαίτερα ισχυροί, αφού το κίνημα μόλις ξεκινούσε, ενώ ο επαναστατικός συνδικαλισμός ομοίως βλάσταινε τότε, και ο πιο ριζοσπαστικός παράγοντας κομματικής πολιτικής, οι Αριστεροί Σοσιαλεπαναστάτες, ήταν σχετικά αδύναμοι σε σχέση με τους Μπολσεβίκους. Πέρα απ’ αυτό, οι Αριστεροί Σοσιαλεπαναστάτες ήταν στην πραγματικότητα σε συνασπισμό με το κυβερνών Μπολσεβίκικο Κόμμα από τον Κόκκινο Οκτώβρη έως τον Ιούλη του 1918, οπότε και προσπάθησαν να ανατρέψουν τους πρώην συμμάχους τους. Ο Βολίν επισημαίνει πως αν οι αναρχικοί και οι αναρχοσυνδικαλιστές είχαν περισσότερο χρόνο από αυτόν που τους δόθηκε ως την επίθεση των Μπολσεβίκων, τον Απρίλη του 1918, θα μπορούσαν πιθανότατα να έχουν εμπνεύσει τις μάζες να συνεχίσουν με τόλμη ούτως ώστε να επιτευχθεί από την Επανάσταση το σχέδιο για την ελεύθερη πρωτοβουλία και την αυτοοργάνωση. Ωστόσο παρατηρεί με απογοήτευση ότι κατά την επιστροφή του στην Πετρούπολη, από την εξορία, τον Ιούλη του 1917 πως «τον πέμπτο μήνα μιας μεγάλης επανάστασης, ούτε μία Αναρχική εφημερίδα, ούτε μια Αναρχική φωνή δεν προσπάθησε να ακουστεί στην πρωτεύουσα της χώρας. Κι αυτό στον αντίποδα της, σχεδόν αστείρευτης, δραστηριότητας των Μπολσεβίκων.»

Μεταξύ του Μάη και του Οκτώβρη του 1917, μερικοί αναρχοσυνδικαλιστές ψήφισαν με τους Κόκκινους στις εργοστασιακές επιτροπές υπέρ του εργατικού ελέγχου και η αναδυόμενη αντι-εξουσία των μαζών των Ρώσων μετά το Φλεβάρη, σε κάποιο βαθμό, οδήγησε τους Μπολσεβίκους να συγκλίνουν καιροσκοπικά με τις αντι-κρατικές και ομοσπονδιακές κριτικές, διαστρεβλώνοντας έτσι τη δική τους πολιτική (Goodwin 45-6). Ενώ οι Μπολσεβίκοι ήθελαν να τερματιστεί η συμμετοχή της Ρωσίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και να επιστρέψει η γη στην αγροτιά, είναι εξίσου αληθινό πως οι Μπολσεβίκοι ουσιαστικά σύνθλιψαν τη βασισμένη στα σοβιέτ δημοκρατία -αντιβαίνοντας έτσι τη ρητορική τους δέσμευση να μεταβιβαστεί “όλη η εξουσία στα σοβιέτ”- και μονάχα αναδρομικά αναγνώρισε την απαλλοτρίωση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας για την αγροτιά απ’ τον Φλεβάρη με το Διάταγμα για τη Γη, το οποίο διακηρύχθηκε στις 26 Οκτώβρη του 1917, μιαν ημέρα μετά την πτώση των Χειμερινών Ανακτόρων. Επιπροσθέτως, όπως περιγράφεται εκτενέστερα παρακάτω, οι Κόκκινοι είχαν μια προκατειλημμένη, εξουσιαστική οπτική για τους αγρότες, σύμφωνη με τη Μαρξιστική ιδεολογία, η οποία ορθολογικοποίησε διάφορες φρικαλεότητες εναντίον τους.

Παραδόξως, επομένως, οι αναρχικοί ναύτες από την Κροστάνδη έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέγερση για την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων. Το σύνταγμα των Ντβίντσι (από το Ντβινσκ) [1], το οποίο τόσο αποτελούνταν όσο και διοικούνταν από αναρχικούς, ήταν παρομοίως κριτικό για τον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του Κερένσκι. Ο διοικητής τους, Γκράχοφ, διένειμε οπλισμό και πυρομαχικά στους εργάτες λίγο μετά την Οκτωβριανή κατάληψη της εξουσίας, προβλέποντας τον κίνδυνο που ενείχε αυτή η ενέργεια για την Επανάσταση, αλλά σκοτώθηκε κάτω από μυστήριες συνθήκες αμέσως μετά την αναφορά του στις Μπολσεβίκικες αρχές. Ο Ανατόλι Ζελεζνιάκοφ (Anatoli Jelezniakov), ένας Αναρχικός από την Κροστάνδη, ήταν αυτός που διέταξε την διάλυση της Συντακτικής Συνέλευσης το Γενάρη του 1918, ανακοινώνοντας πως οι κοινοβουλευτικοί είχαν “φλυαρήσει αρκετά”! Οι Αναρχικοί συμμετείχαν επίσης στην υπεράσπιση ενάντια στην απόπειρα πραξικοπήματος του Στρατηγού Κορνίλοφ τον Αύγουστο του 1917 και οργάνωσαν ελευθεριακά προσανατολισμένα αντάρτικα σχήματα, όπως το “Αντάρτικο Απόσπασμα Μ.Α. Μπακούνιν” του Γιεκατερίνοσλαβ ή τα αποσπάσματα των Μαύρων Φρουρών που διοικούνταν από τη Μαρία Νικιφόροβα στην Ουκρανία. Οι Αναρχικοί ήταν επιπλέον ζωτικής σημασίας παράγοντας για την άμυνα ενάντια στις δυνάμεις των Λευκών του ναύαρχου Κολτσάκ στην ανατολική Ρωσία και τη Σιβηρία.

Δυστυχώς, οι αρχές των Κόκκινων χρησιμοποίησαν το πρόσχημα των Μαύρων Φρουρών της Μόσχας, για μια υποτιθέμενη “αναρχική αντεπανάσταση”, ούτως ώστε να καταστείλουν το κίνημα τον Απρίλη του 1918, μια χρονική στιγμή που το κίνημα στη Ρωσία αριθμούσε περί τα 10000 άτομα (Goodwin 48). Παράλληλα, ο Επαναστατικός Στρατός της Ουκρανίας του Νέστορ Μαχνό οργανώνονταν με αναρχικές αρχές και οι Μαχνοβίτες έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στην υπεράσπιση της Επανάστασης από τις αντιδραστικές Λευκές Στρατιές των Στρατηγών Ντενίκιν και Βρανγκέλ στα 1919-1920 – πριν κι αυτός ο στρατός να κατασταλεί από τους Μπολσεβίκους. Οι Πράσινοι, ένα ισχυρό αντάρτικο κίνημα με αιχμή του δόρατος λιποτάκτες πρώην στρατιώτες, υπερασπίστηκε επιτυχώς την αυτόνομη αγροτική επανάσταση ενάντια τόσο στους Λευκούς όσο και στους Κόκκινους κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου (1918-1920), έως την τελική τους ήττα από το κεντρικό Μπολσεβίκικο Κράτος.

Η Ένωση για την Αναρχο-Συνδικαλιστική Προπαγάνδα ξεκίνησε τη δημοσίευση της Golos Truda (Φωνή της Εργασίας) στην Πετρούπολη σε εβδομαδιαία βάση το καλοκαίρι του 1917, συνεχίζοντας ως την άνοιξη του 1918 και ξαναξεκίνησε αργότερα στη Μόσχα. Η Ένωση επίσης ίδρυσε τον Αναρχο-Συνδικαλιστικό εκδοτικό οίκο, αλλά τόσο το έντυπο όσο και η Ένωση τερμάτισαν τη λειτουργία τους το 1919 εξαιτίας των Κόκκινων. Εν τω μεταξύ, η Ομοσπονδία των Αναρχικών Ομάδων της Μόσχας εξέδιδε την καθημερινή Αναρχία, με αναρχο-κομμουνιστική κατεύθυνση, με έντονη προπαγανδιστική δουλειά από το 1917-18. Αν και τα μέλη της Ομοσπονδίας συμμετείχαν στους Ντβίντσι στον αγώνα ενάντια στον Κερένσκι, οι Κόκκινοι κατέστειλαν την Ομοσπονδία τον Απρίλη του 1918, εκμηδενίζοντας τους τελευταίους από τους μαχητές στα 1921. Στην Ουκρανία οι Νέστορ Μαχνό, Πιοτρ Αρσίνοφ, Βολίν και άλλοι ήταν εμπλεκόμενοι στην ίδρυση, τέλη 1918, της Συνομοσπονδίας της Ναμπάτ, η οποία επεδίωκε την ενοποίηση του αναρχικού κινήματος, διακήρυσσε την αναγκαιότητα της ελευθεριακής κοινωνικής επανάστασης μέσω της εφημερίδας της Ναμπάτ, και προσπάθησε να οργανώσει μια Παν-Ρωσική Αναρχική Συνομοσπονδία – ένα σχέδιο που καταπνίγηκε ευθέως από τον Τρότσκι. Όπως κι ο Επαναστατικός Στρατός της Ουκρανίας, όλες αυτές οι αναρχικές οργανώσεις «αντιμετώπισαν τελικά την ίδια μοίρα: άγρια καταστολή από τη “Σοβιετική” εξουσία».

Οι συντάκτες της Golos Truda, στους οποίους περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι Βολίν και Μαξίμοφ, κατήγγειλαν τον εξελισσόμενο πόλεμο και κάλεσαν τους Ρώσους στρατιώτες να εγκαταλείψουν την πολεμική προσπάθεια, δημιουργώντας έτσι την πιθανότητα για να υπάρξει το παράδειγμα για τους στρατιώτες των υπόλοιπων χωρών, οι οποίοι από κοινού θα μπορούσαν ανάψουν τη σπίθα της παγκόσμιας επανάστασης. Οι συντάκτες σημείωναν πως “πρώτη μας υποχρέωση, το πιο ιερό μας καθήκον, είναι να αναλάβουμε αυτό το έργο στον δικό μας τόπο […] ανοίγοντας νέους ορίζοντες για τις εργαζόμενες μάζες, [και] βοηθώντας τες στην αποστολή τους.” Στα πρώτα τους τεύχη, υπογράμμιζαν τη σημασία για τη συνέχιση και το βάθεμα της Επανάστασης:

Εμείς λέμε στους Ρώσους εργάτες, αγρότες, στρατιώτες, επαναστάτες: Πάνω απ’ όλα συνεχίστε την Επανάσταση. Συνεχίστε να οργανώνεστε αλληλέγγυα και να ενοποιείτε τις νέες οργανώσεις σας: τις κομμούνες, τις επιτροπές, τα Σοβιέτ σας. Συνεχίστε (με σταθερότητα και επιμονή, παντού και πάντα) να συμμετέχετε όλο και πιο εκτεταμένα όλο και πιο αποτελεσματικά, στην οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Συνεχίστε να παίρνετε στα χέρια σας, δηλαδή στα χέρια των οργανώσεών σας, όλα τα υλικά και όλα τα απαραίτητα εργαλεία για την εργασία σας. Συνεχίστε να εξαλείφετε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Συνεχίστε την Επανάσταση! Μην διστάσετε να αντιμετωπίσετε τη λύση για όλα τα φλέγοντα ζητήματα του παρόντος. Δημιουργείστε παντού τις αναγκαίες οργανώσεις για την επίτευξη των λύσεων αυτών. Αγρότες, πάρτε τη γη και θέστε την στη διάθεση των επιτροπών σας. Εργάτες, συνεχίστε να παίρνετε στα χέρια σας και στις δικές σας κοινωνικές οργανώσεις (παντού) τα ορυχεία και το υπέδαφος, τις επιχειρήσεις και τις εγκαταστάσεις των αεροδρομίων, τις κατασκευές και τα εργοστάσια, τα εργαστήρια και τις μηχανές.

Οι συντάκτες της Golos Truda υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα για τους εργάτες και τους αγρότες να δημιουργήσουν αυτόνομες ταξικές οργανώσεις, ούτως ώστε να προωθήσουν την αναδιοργάνωση της οικονομίας από τα κάτω, και την ανάγκη για τους διανοούμενους να εστιάσουν τις προσπάθειές τους με το να βοηθήσουν τις μάζες να προετοιμαστούν για την “πραγματική Επανάσταση” της κοινωνικοποίησης της παραγωγής. Με τα μέσα τέτοιων ταξικών οργανώσεων θα μπορούσε να γίνει μια ρεαλιστική μετάβαση ώστε το οικονομικό σύστημα να εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Διαχωρίζοντας τη θέση τους απ’ όλους του κρατιστές, οι συντάκτες παρατηρούν πως τα πολιτικά κόμματα είναι υποχρεωμένα στο καθήκον κατάκτησης της εξουσίας, αλλά,

Για να αναλάβουμε την οικονομία, δεν είναι απαραίτητο ένα πολιτικό κόμμα. Αλλά, γι’ αυτή τη διαδικασία είναι απαραίτητες οι οργανώσεις των μαζών, ανεξάρτητες οργανώσεις που παραμένουν έξω από πολιτικά κόμματα. Σ’ αυτές τις οργανώσεις είναι που πέφτει, την ώρα της Επανάστασης, το καθήκον της δόμησης ενός νέου κοινωνικού και οικονομικού συστήματος.

Γι’ αυτό οι Αναρχικοί δεν σχηματίζουν ένα πολιτικό κόμμα. Μάχονται, είτε άμεσα στις μαζικές οργανώσεις ή (ως προπαγανδιστές) σε ομάδες και ιδεολογικά συνδικάτα.

Ως παράδειγμα αυτού, θεωρείται η τύχη του διυλιστηρίου Νομπέλ στην Πετρούπολη: στα τέλη του 1917 οι εργάτες του διυλιστηρίου αποφάσισαν να διαχειριστούν συλλογικά την εγκατάσταση, πάνω στο κύμα φυγής των ιδιοκτητών κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Ωστόσο, οι Κόκκινες αρχές αγνόησαν πλήρως την επιθυμία τους και το έκλεισαν απολύοντας όλους τους εργαζόμενους. Η κατάσταση ήταν σε γενικές γραμμές ίδια σε μεγάλο μέρος της Ρωσίας και της Ουκρανίας· οι Μπολσεβίκικες αρχές απαγόρευσαν στις μάζες την ανεξάρτητη δραστηριότητα, δυσφημίζοντας μια τέτοια δραστηριότητα ως “ένδειξη απειθαρχίας”, και κατέστειλαν ενεργά τα αυτόνομα κινήματα σαν αυτά των Αναρχικών, των Μαχνοβιτών και των Πρασίνων, όπως και τις κοοπερατίβες, τους απεργούς εργάτες και τους εξεγερμένους αγρότες.

Οι συντάκτες της Golos Truda συνοψίζουν εύλογα:

Ο Αναρχισμός δεν είναι μόνο μια ιδέα, ένας στόχος· είναι, πριν απ’ όλα τ’ άλλα, επίσης μια μέθοδος, ένα μέσο αγώνα για τη χειραφέτηση της [ανθρωπότητας] (…) Δεν μπορεί κάποιος να επιτύχει τον Αναρχισμό με κανένα τρόπο εκτός απ’ το να πάει ευθεία προς το στόχο, από τον άμεσο Αναρχικό δρόμο. Αλλιώς δεν θα φτάσει κανείς.

Το κείμενο, που προέρχεται κυρίως από μαρτυρίες και γραπτά του Βολίν, είναι απόσπασμα από το: http://blackrosefed.org/red-black-october-anarchist-perspective-russian-revolution-100th-anniversary/  και η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τη σελίδα των rabidproletarians τον Απρίλιο του 2018

(Ελληνικά) ΔΗΛΩΣΗ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ: ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΝΗΣΗ

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

(Ελληνικά) ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ DANIELA KLETTE

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ. ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ

Alexandre Skirda, «Αντικρύζοντας τονΕχθρό»  – ΚΕΦΑΛΑΙΟ III. Μπακούνιν: Τα προγράμματα του επαναστατικού αναρχισμού

Ήταν αυτή τη στιγμή που ο άνθρωπος που ονομάστηκε “ο δαίμονας της εξέγερσης” εμφανίστηκε στην επαναστατική σκηνή της Ευρώπης, ένας άνθρωπος που έμελλε να συνεπάρει βαθύτατα τα μυαλά της εποχής του: ο Μιχαήλ Μπακούνιν. Ένας παλαίμαχος των οδοφραγμάτων του 1848, καταδικασμένος σε θάνατο που κατόπιν γλύτωσε τρεις φορές, φυλακίστηκε για οκτώ χρόνια, κατάφερε το 1861 να ξεφύγει από την εξορία του στη Σιβηρία. Κατάφερε να μην καταβληθεί από τη μακρόχρονη περίοδο κράτησής του, ρίχτηκε ολόψυχα και απερίσκεπτα στην επανάσταση.

Μετά από μια ανεπιτυχή απόπειρα παραμονής στην Πολωνία με στόχο να βοηθήσει τους ντόπιους εξεγερμένους, επισκέφθηκε το Λονδίνο το 1864. Εκεί συναντήθηκε με τον Μαρξ, κατόπιν αιτήματος του τελευταίου, και ο Μαρξ του πρότεινε να ενταχθεί στη νεοσυσταθείσα Διεθνή. Η συνάντηση ήταν φιλική: ο Μαρξ απαλλάχθηκε από την κατηγορία ότι διακινούσε συκοφαντίες για τον συνομιλητή του. Επιπλέον, έγραψε στον Ένγκελς λίγο αργότερα, αφού ο Ρώσος πρόσφυγας “με ευχαρίστησε αρκετά, τον βρήκα βελτιωμένο σε σχέση με τον πρώην εαυτό του … εν συντομία, είναι ένας από εκείνους τους σπάνιους άνδρες που γνώρισα μετά από 16 χρόνια ο οποίος έχει προχωρήσει προς τα εμπρός και δεν έχει πάει προς τα πίσω.» Δεν υπήρχε ακόμα καμία ένδειξη για την τρομερή διαμάχη που σύντομα θα τους έβλεπε κανείς να μάχονται μεταξύ τους και να αλληλομισιούνται.

Ο Μπακούνιν δεν εντάχθηκε αμέσως στη Διεθνή, γιατί ήταν απασχολημένος με τις προοπτικές μιας πιο άμεσης δράσης και εξακολουθούσε να πιστεύει στη φόρμουλα της μυστικής οργάνωσης, η οποία υπήρξε μια ευρεία επιλογή για δεκαετίες. Είναι αυτονόητο ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχε χώρα στην οποία να είναι δυνατόν να εκφραστούν ανοιχτά επαναστατικές απόψεις. Έτσι ταξίδεψε στην Ιταλία, την οποία θεωρούσε ότι μπορούσε να είναι γόνιμο έδαφος για τα σχέδιά του και αφιέρωσε όλες τις ενέργειές του στην οργάνωση εθνικών και διεθνών δικτύων. Για το σκοπό αυτό, συνέταξε διάφορα προγράμματα και χάρτες για μυστικές οργανώσεις: σε πολλές γλώσσες και μερικές φορές με παραλλαγές. Όλα αυτά τα γραπτά ήταν βεβαίως χειρόγραφα και για μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμεναν διάσπαρτα στους ανταποκριτές και τους φίλους του Μπακούνιν. Μόλις πρόσφατα τα περισσότερα από αυτά τα ντοκουμέντα έχουν γίνει προσιτές στο κοινό. Καλύπτουν τα χρόνια μεταξύ 1864 και 1872 και μέχρι στιγμής έχουν χρησιμοποιηθεί ελάχιστα από τους βιογράφους του Μπακούνιν. Ως αποτέλεσμα, οι οργανωτικές του δραστηριότητες παρέμειναν ελάχιστα γνωστές. Γι’ αυτόν τον λόγο θα τους φιλοξενήσουμε μιλώντας λίγο γι’ αυτές.

Το παλαιότερο πρόγραμμα, που χρονολογείται από το 1864, το λεγόμενο Πρόγραμμα της Φλωρεντίας, είναι ένα πρόγραμμα για τη «Διεθνή Επαναστατική Αδελφότητα» ή τη «Συμμαχία».

Σύμφωνα με τον βιογράφο του, H. E. Kaminsky, αυτό το κείμενο του Μπακούνιν είναι, για τον αναρχισμό, ό,τι είναι το «αντίστοιχο ‘Κομμουνιστικό Μαιφέστο’ των μαρξιστών». 2. Πράγματι, με την ανάληψη και την ριζοσπαστικοποίηση των αναλύσεων και των θέσεων του Προυντόν, ο Μπακούνιν έθεσε τις βασικές αρχές του επαναστατικού αναρχισμού. Αυτό το κείμενο έχει υποτιμηθεί για τον καλό λόγο ότι παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε χειρόγραφο, μέχρι που ο Max Nettlau το ανατύπωσε σε αντιγραφική μορφή στη μνημειώδη του μελέτη και ορισμένοι βιογράφοι άρχισαν να το σχολιάζουν. Δεδομένης της εισαγωγής αυτού του Καταστατικού, πιστεύουμε ότι θα ήταν καλό να παραθέσουμε μεγάλα αποσπάσματα από αυτό.

Βρίσκοντας έναν υπαινιγμό για τη θρησκευτικότητα του Mazzini και άλλων κοινωνικών (ή κοσμικών – social clericalists στο αγγλικό κείμενο) κληρικαλιστών, ο Μπακούνιν ισχυρίζεται ότι το πρώτο καθήκον του επαναστάτη είναι να είναι αθεϊστής και να απαιτήσει εκ μέρους του κόσμου και του ανθρώπου «όλες εκείνες οι θρησκείες που έχουν εντοπιστεί στους ουρανούς και που αποδίδονται στις θεότητές τους». Μετά από αυτό, η ηθική, απογυμνωμένη από «όλη τη θεολογία και όλη τη θεϊκή μεταφυσική» δεν έχει άλλη πηγή παρά τη «συλλογική συνείδηση ​​των ανθρώπων». Αντίθετα με την «αρχή της εξουσίας» και όλες τις εφαρμογές και τις επιπτώσεις της, «τόσο στον τομέα της διανόησης και της ηθικής όσο και στον τομέα της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας», ο επαναστάτης αναρχικός αναγνωρίζει ότι η δικαιοσύνη ενσωματώνεται στην «πραγματοποίηση της πληρέστερης ελευθερίας και της τέλειας ισότητας στο νόμο και στην πραγματικότητα».

Σε ένα απόσπασμα αξιοσημείωτης διαφάνειας, ορίζει την αναρχική αντίληψη της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης ως ακολούθως:

Αυτός [ο επαναστάτης] πρέπει να είναι φεντεραλιστής σαν εμάς, τόσο μέσα στη χώρα του όσο και εκτός. Πρέπει να καταλάβει ότι η έλευση της ελευθερίας είναι ασυμβίβαστη με την ύπαρξη κρατών. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να επιθυμεί την καταστροφή όλων των κρατών και ταυτόχρονα όλων των θρησκευτικών, πολιτικών και κοινωνικών θεσμών: όπως επίσημες εκκλησίες, στρατούς, κεντρικές αρχές, κυβερνήσεις, ενιαία κοινοβούλια, κρατικά πανεπιστήμια και τράπεζες, καθώς και αριστοκρατικά και αστικά μονοπώλια. Έτσι ώστε πάνω στα ερείπια αυτών όλων μπορεί να δημιουργηθεί η ελεύθερη κοινωνία των ανθρώπων, η οποία δεν θα είναι πλέον οργανωμένη, όπως συμβαίνει σήμερα, από την κορυφή προς τα κάτω και από το κέντρο σε περιφέρεια, σύμφωνα με γραμμές ενότητος ενότητας και συγκέντρωσης, αλλά μάλλον με βάση το ελεύθερο άτομο, την ελεύθερη ένωση και την αυτόνομη κοινότητα, από τα κάτω και από την περιφέρεια στο κέντρο, κατά μήκος της ελεύθερης ομοσπονδίας.

Στη θεωρία, όπως και στην πράξη και στην πληρότητα των συνεπειών της, πρέπει να υιοθετήσει αυτή την αρχή: κάθε άτομο, κάθε ένωση, κάθε κοινότητα, κάθε επαρχία, κάθε περιοχή και κάθε έθνος απολαμβάνει απόλυτο δικαίωμα αυτοδιάθεσης, σύνδεσης ή μη σύνδεσης, να συμμαχήσει με όποιον μπορεί να επιλέξει και να σπάσει τις συμμαχίες του χωρίς να λάβει υπόψη τα αποκαλούμενα ιστορικά δικαιώματα ή την διευκόλυνση των γειτόνων του. Ας είναι σταθερός στην πεποίθησή του [ο επαναστάτης] ότι οι νέες ομοσπονδίες κοινοτήτων, επαρχιών, περιφερειών και εθνών θα γίνουν αληθινά ισχυρές, γόνιμες και αδιαχώριστες μόνο όταν σχηματίζονται από την παντοδυναμία των εγγενών τους ενδιαφερόντων και αναγκών, φυσικών και αφιερωμένων στην ελευθερία. 3

Ας δούμε ένα άλλο απόσπασμα στο οποίο αναλύονται τα δικαιώματα της εθνότητας με τον πλέον σύγχρονο τρόπο:

Επομένως, [το υποψήφιο μέλος της Συμμαχίας] πρέπει να μειώσει τη λεγόμενη αρχή της εθνικότητας, μια διφορούμενη αρχή γεμάτη υποκρισία και παγίδες, την αρχή του ιστορικού, φιλόδοξου κράτους, υπέρ της πολύ ευρύτερης, απλούστερης και μοναδικά θεμιτής αρχής της ελευθερίας: κάθε άτομο ή συλλογικό όργανο, που είναι ελεύθερο ή αξίζει την ελευθερία και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει πάνω του τη θέλησή του, τα έθιμά του, τη γλώσσα του, τις απόψεις του και τους νόμους του, ο καθένας πρέπει να είναι απόλυτα ελεύθερος στο σπίτι του.

Είναι αυτονόητο ότι αυτή η εθνική ελευθερία δεν οδηγεί σε «πατριωτισμό τύπου ενορίας»: το αντίθετο: όλες αυτές οι στενόμυαλες, γελοίες δοξασίες που δολοφονούν την ελευθερία και είναι, συνεπώς, εγκληματικές έννοιες μεγαλείου, φιλοδοξίας και εθνικής δόξας, καλές μόνο για τη μοναρχία και ολιγαρχία, είναι σήμερα εξίσου καλές για τη μεγαλοαστική τάξη, επειδή εξυπηρετούν το σκοπό της για να εξαπατά τους λαούς και να τους στρέφει το έναν εναντίον του άλλου, καλύτερα να τους υποδουλώνει.

Και ένα άλλο κρίσιμο σημείο:

Δεδομένου ότι η εργασία είναι ο μοναδικός παραγωγός του πλούτου της κοινωνίας, όποιος απολαμβάνει τον πλούτο χωρίς εργασία, είναι εκμεταλλευτής της εργασίας του άλλου ανθρώπου, κλέφτης, και καθώς η εργασία είναι η θεμελιώδης βάση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το μόνο μέσο με το οποίο ο άνθρωπος πραγματικά κερδίζει και δημιουργεί την ελευθερία του, όλα τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα πρέπει πλέον να ανήκουν μόνο στους εργάτες.

Εκεί βρίσκουμε την κατευθυντήρια γραμμή από την οποία έπρεπε να προέλθει ο επαναστατικός συνδικαλισμός.

Ομοίως, όσον αφορά το αγροτικό πρόβλημα:
Η γη, το δωρεάν δώρο της φύσης σε κάθε άνθρωπο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ιδιοκτησία οποιουδήποτε ανθρώπου. Αλλά οι καρποί της, ως προϊόντα της εργασίας, πρέπει να πηγαίνουν μόνο σε εκείνους που το κάνουν με τα χέρια τους.

Ας υπογραμμίσουμε τη συγκρουση του Προυντόν με την πατριαρχική και οικογενειακή προοπτική: γυναίκα και παιδί θεωρούνται άτομα ίσα με τον άνδρα σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση:

Η γυναίκα, διαφορετική από τον άντρα, αλλά όχι κατώτερη, ευφυής, σκληρή και ελεύθερη όπως είναι, πρέπει να κηρυχθεί ισότιμη σε όλα τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα: στην ελεύθερη κοινωνία ο θρησκευτικός και πολιτικός γάμος θα πρέπει να αντικατασταθεί από τον ελεύθερο γάμο, ενώ η εκπαίδευση, η φροντίδα όλων των παιδιών θα πρέπει να βαρύνουν εξίσου όλους, για τα έξοδα της κοινωνίας, χωρίς να χρειαστεί ο τελευταίος, για να τους προστατεύσει τόσο από την ηλιθιότητα όσο και από την αμέλεια ή από την κακή διάθεση των γονέων, από αυτά τα παιδιά που δεν ανήκουν ούτε στην κοινωνία ούτε στους γονείς τους, αλλά στη μελλοντική τους ελευθερία.

Όσον αφορά το θέμα της ελευθερίας, ας παραθέσουμε αυτό το χωρίο, όπου ο Μπακούνιν προσφέρει αυτόν τον πολύ ωραίο ορισμό του:
Είναι αναληθές ότι η ελευθερία ενός ανθρώπου περιορίζεται από αυτή όλων των άλλων ανθρώπων. Ο άνθρωπος δεν είναι αληθινά ελεύθερος παρά μόνο όταν η ελευθερία του, που αναγνωρίζεται ελεύθερα και αντανακλάται, σαν από γυαλί, από την ελεύθερη συνείδηση ​​όλων των άλλων ανθρώπων, ανακαλύπτει στην ελευθερία τους την επιβεβαίωση της άπειρης επέκτασής του.

Ο άνθρωπος είναι αληθινά ελεύθερος μόνο μέσα σε άλλους εξίσου ελεύθερους ανθρώπους: και επειδή είναι ελεύθερος μόνο στο μέτρο που είναι άνθρωπος, η υποδούλωση ενός μόνο ανθρώπου στη γη, παραβιάζοντας την ίδια την αρχή της ανθρωπότητας, είναι μια άρνηση του της ελευθερίας όλων.

Έτσι, η ελευθερία του ατόμου είναι εφικτή μόνο σε ένα πλαίσιο ισότητας όλων. Η επίτευξη της ελευθερίας στην ισότητα στο νόμο στην πραγματικότητα είναι δικαιοσύνη.

Από την πραγματοποίηση της κοινωνικής επανάστασης, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού του 1871 είχε εμπνευστεί από το σχέδιο του Μπακούνιν: Ακόμα και όταν ριζώνει παντού, η επανάσταση αναγκαστικά θα λάβει φεντεραλιστικό χαρακτήρα. Αμέσως μετά την ανατροπή της εδραιωμένης κυβέρνησης, οι κοινότητες θα πρέπει να αναδιοργανωθούν με βάση επαναστατικές γραμμές, εξοπλίζοντας τους εαυτούς τους από ηγέτες, διοίκηση και δικαστήρια που να είναι επαναστατικά, βασισμένα στην καθολική ψηφοφορία και στην πραγματική λογοδοσία όλων των αξιωματούχων προς τον λαό.

Για να υπερασπιστούν την επανάσταση, οι εθελοντές τους θα υπηρετήσουν ταυτόχρονα και ως κοινοτική πολιτοφυλακή.

Εντούτοις, καμία κοινότητα δεν έπρεπε να μείνει απομονωμένη, αλλιώς θα έπεφτε και έτσι έμενε «στην ανάγκη να εξαπλωθεί η επανάσταση πέρα από αυη και να εξαπλωθεί η εξέγερση σε όλες τις γειτονικές κοινότητες και, όπως αυτές εξεγείρονται, στην ομοσπονδία μαζί τους για χάρη της κοινής άμυνάς τους.» Οι εκπρόσωποι ή οι αντιπρόσωποι που στέλνονται από κάθε κοινότητα σε «ένα συμφωνημένο σημείο συνάντησης» πρέπει να είναι ανακλητοί και υπεύθυνοι. «Επαναστάτες προπαγανδιστές» και όχι «επίσημοι επαναστάτες, κομισάριοι με διευκολύνσεις κάθε είδους» πρέπει να αποστέλλονται στις επαρχίες και σε όλες τις εξεγερμένες κοινότητες και ενώσεις.

Ας υπογραμμίσουμε ότι σχεδόν όλες αυτές οι απόψεις και όλες οι αρχές που διατυπώθηκαν δεν ήταν οι προσωπικές εφευρέσεις του Μπακούνιον: ως επί το πλείστον, υπήρχαν υπόγεια … από το 1830. Από την άλλη πλευρά, η έκφραση που τους δόθηκε και η σύνθεσή τους όλα ήταν αρκετά καινούργια και αυτό δεν ήταν τυχαίο:

Ο Μπακούνιν είχε διαβάσει ευρέως τα γραπτά του Σαιντ Σιμόν, του Φουριέ και τιυ Προυντόν. Επιπλέον, είχε «φωτιστεί» από τις προσωπικές του εμπειρίες του 1848. Έτσι ήταν υπό την έμπνευση της θεωρητικής ωρίμανσης και των καρπών του κοινωνικού πειραματισμού όταν συνέταξε το πρόγραμμα.

Ο Μπακούνιν συνέταξε μια άλλη έκδοση αυτού του προγράμματος για ορισμένους Σουηδούς φίλους: Ήταν από την Σουηδία, στην πραγματικότητα, που είχε οργανώσει την αποστολή του για να φέρει ενισχύσεις στην Πολωνία κατά την εποχή της εξέγερσης του 1863 και είχε την ανησυχία να διατηρήσει την υλικοτεχνική υποστήριξη για περαιτέρω ενέργειες σχετικά με τη Ρωσία. Απαιτείται μια εξήγηση για την υποστηριζόμενη μυστική μορφή οργάνωσης: δεδομένων των περιστάσεων της εποχής, αυτή ήταν η μόνη πρακτική ευκαιρία για όσους θέλησαν να αλλάξουν τον κόσμο.

Επιπλέον, ο Μπακούνιν είχε επηρεαστεί από μια σύντομη και απογοητευτική συναντηση με τον Τεκτονισμό, και πάνω απ’ όλα με τις συνωμοτικές συνήθειες των πρώην Ιταλών ακολουθητών του Mazzinian που τον είχαν επηρεάσει. Αλλά στο βάθος, πίστευε μόνο στη μαζική δράση και διατήρησε τις απόψεις του Ιουνίου του 1848 σχετικά με το θέμα αυτό:

Ωστόσο, κατά την εκτίμησή του, ήταν ζωτικής σημασίας να υπάρχει κάποια μυστική οργάνωση που να λειτουργεί ως είδος … γενικού επιτελείου στην επανάσταση. Ένα ανώνυμο και μυστικό γενικό επιτελείο που θα φροντίσει πολύ να μην υποκαταστήσει τον λαό στον αγώνα του για χειραφέτηση. Σε αυτό, ήταν πολύ ξεκάθαρα διαφοροποιημένο από το είδος της μυστικής οργάνωσης του Μπλανκί, «το οποίο διοικείτο αρκετά διαφορετικά και ήταν οργανωμενο με έναν απολυταρχικό τρόπο, άξιος του αυταρχικού μυαλού του Louis [Blanqui].» Η πρόθεση του Μπακουνικού έργου ήταν εντελώς διαφορετική: δεν ήταν θέμα εγκαθίδρυσης της δικτατορίας ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας συνωμοτών ούτε ενός τόπου ή πόλης πάνω από τα υπόλοιπα: απόλυτη, και έτσι να μιλάμε, η δικτατορική συγκέντρωση ήταν εκτός θέματος:

Θέλω η σειρά και η ηρεμία στις υποθέσεις να είναι το αποτέλεσμα, όχι μιας μόνης βούλησης, αλλά της συλλογικής επιθυμίας πολλών συνεργατών διάσπαρτων μέσα από κάθε τόπο και κάθε χώρα. Αυτό πρέπει να αντικατασταθεί από τη συγκεκαλυμμένη αλλά ισχυρή δράση όλων όσοι ενδιαφέρονται για ένα μόνο κέντρο … – Αλλά για να γίνει αυτή η αποκέντρωση δυνατή χρειάζεται μια πραγματική οργάνωση και δεν υπάρχει οργάνωση χωρίς κάποια ρύθμιση – που τελικά δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας συμπαγούς ή αμοιβαίας δέσμευσης. 4

Επιπλέον, η προσέγγιση ήταν επίσης μια έντονη αντίθεση: οι τελικοί στόχοι της Αδελφότητας του Μπακούνιν διακηρύχθηκαν ανοιχτά και το περίβλημα της μυστικότητας επεκτάθηκε μόνο στα μέσα του αγώνα. Ενώ, από την άλλη, όλα στους μπλανκιστές ήταν ένα μυστικό: οι τελικοί στόχοι, οι μέθοδοι και οι εσωτερικές δομές, όλοι ήταν στη γνωση ενός και μόνο ανθρώπου – του επαναστάτη δικτάτορα – μια ιδέα-άμεση κληρονομιά από τους Γιακωβίνους και τον Μπαμπέφ. Σε ένα μεταγενέστερο πρόγραμμα για τη μυστική επαναστατική οργάνωση, την «Διεθνή Αδελφότητα» (1868), ο Μπακούνιν εμβάθυνε ακόμη πιο έντονα στη γιακωβίνικη ή μπλανκιστική αντίληψη της επανάστασης. Ήταν μια κριτική στην οποία μπορούμε, εκ των υστέρων, να σημειώσουμε την μέχρι σήμερα ακλόνητη ακρίβεια:

Δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν οι Γιακωβίνοι και οι Μπλανκιστές, οι οποίοι έχουν γίνει περισσότερο σοσιαλιστές λόγω ανάγκης παρά λόγω πεποίθησης και για τους οποίους ο σοσιαλισμός είναι μέσο και όχι σκοπός της Επανάστασης, αφού επιθυμούν δικτατορία, δηλαδή ένα συγκεντρωτικό της το κράτος δεδομένου ότι το κράτος θα τους οδηγήσει σε μια αναπόφευκτη, λογική αναγκαιότητα για ανασύσταση της ιδιοκτησίας, είναι φυσικό, λέμε, ότι δεν επιθυμούν να κάνουν μια ριζοσπαστική επανάσταση ενάντια στα πράγματα, ονειρεύονται μια αιματηρή επανάσταση εναντίον των ανθρώπων. Αλλά μια τέτοια αιματηρή επανάσταση που βασίζεται στην κατασκευή ενός ισχυρώς συγκεντρωτικού επαναστατικού κράτους θα είχε ως αναπόφευκτη έκβαση, όπως θα αποδείξουμε, τη στρατιωτική δικτατορία ενός νέου κυρίου. Έτσι, η νίκη για τους Γιακωβίνους ή Μπλανκιστές θα ήταν ο θάνατος της Επανάστασης.

Είμαστε οι φυσικοί εχθροί αυτών των επαναστατών, αυτοί των μελλοντικών δικτατόρων, ρυθμιστών και δασκάλων της Επανάστασης, οι οποίοι, πριν ακόμη καταστραφούν τα αριστοκρατικά και αστικά κράτη, έχουν ήδη ονειρευτεί τη δημιουργία νέων, επαναστατικών κρατών, τόσο κεντρικών όσο και πιο δεσποτικών από τα σημερινά κράτη και είναι τόσο εξοικειωμένα με τη σειρά που δημιουργείται από κάποια αρχή από την κορυφή προς τα κάτω και έχουν τόσο τεράστια φρίκη από αυτά που τα θεωρούν ως διαταραχές και τα οποία δεν είναι παρά ειλικρινή, της λαϊκής ζωής, ότι ακόμα και πριν από μια καλή, υγιή διαταραχή που παράγεται από την επανάσταση, ονειρεύονται ήδη τον τερματισμό και τη θρησκεία της μέσα από τη δράση κάποιας αρχής που δεν θα έχει τίποτα επαναστατικό σε αυτό εκτός από το όνομα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια νέα αντίδραση στο ότι θα είναι στην πραγματικότητα μια περαιτέρω καταδίκη των μαζών των ανθρώπων που διέπονται από τα διατάγματα, την υπακοή, με το θάνατο, δηλαδή με την υποδούλωση και την εκμετάλλευση από μια νέα, σχεδόν επαναστατική αριστοκρατία.

Σημειώσεις
1. Quoted by Jean longuet (Marx’s grandson) in La politique internationale du Marxisme (Paris 1918) p. 130.
2. H. E. Kaminsky, Bakounine, la vie d’un revolutionnaire (paris: Aubier-Montaigne, 1938), p.213.
3. Program reprinted by Daniel Guerin in his anthology Ni Dieu, Ni Maitre (Paris: Maspero, Tome!), pp. 167-223.
4. M. Bakounine, De la j(uerre a la Commune (paris: Anthropos, 1972). Letter of December 4, 1868 to A. Richard, pp. 435-436.
5. Guerin, ed. Ni Dieu, Ni Maitre p. 219.

πηγή: https://ngnm.vrahokipos.net/index.php?option=com_content&view=article&id=2683%3Aalexandre-skirda-iii&catid=19&Itemid=175&fbclid=IwY2xjawFTxt9leHRuA2FlbQIxMAABHXhaedRdiQX0FiMGCMn3q2qeS4YvDgSCR6ZtbR3DzUpalklD0Xi872wV3w_aem_u17051n_z1H74IVr9AOkaw

Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (ABC)- 1967-1980

Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός και η ιστορία του παραμένει άγνωστη σε πολλούς Αναρχικούς ειδικά στον ελλαδικό χώρο. Σε αυτό το ανέκδοτο κείμενο που του είχα ζητήσει για το εν λόγω θέμα αρκετά χρόνια πριν, ο Στίουαρτ Κρίστι (Stuart Christie) ανταποκρίθηκε στέλνοντάς μου το παρακάτω κείμενο το οποίο αρχικά σκόπευα να εκδοθεί σε ένα βιβλίο για τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό, αλλά τελικά δεν ευόδωσε.
Ο Σκωτσέζος Αναρχικός, εκδότης και συγγραφέας Στίουαρτ Κρίστι είναι για το Αναρχικό Κίνημα ένα κεφάλαιο από μόνος του. Στα νιάτα του καταδικάστηκε από το καθεστώς του Φράνκο διότι μετέφερε εκρηκτικά με στόχο να δολοφονήσει τον δικτάτορα της Ισπανίας. Αρκετά χρόνια αργότερα κατηγορήθηκε ότι ήταν μέλος της ένοπλης οργάνωσης Angry Brigade, κατηγορία που καταρρίφθηκε. Μέχρι το τέλος της ζωής του τον Αύγουστο του 2020 παρέμεινε ακούραστος και ταγμένος στον αγώνα για την Ελευθερία. Στη μνήμη του αείμνηστου Στίουαρτ, που με τίμησε με την φιλία και την συντροφικότητά του όλα αυτά χρόνια, παραθέτω μεταφρασμένη στα Ελληνικά αυτή την καταπληκτική ιστορία μέσω της γλαφυρής γραφής και αφήγησης των γεγονότων που πέρα της ιστορικότητας της θα ήταν κρίμα να παραμείνει κλεισμένη σε ένα ηλεκτρονικό αρχείο.
Αργύρης Αργυριάδης

Δούλευα για τον Άλμπερτ Μέλτζερ στο βιβλιοπωλείο του στην Coptic Street, σε απόσταση αναπνοής από το Βρετανικό Μουσείο, από τότε που επέστρεψα στο Λονδίνο από τη φυλακή στην Ισπανία. Η δουλειά μου ήταν να τακτοποιήσω, να τιμολογήσω και να βάλω στο ράφι τα βιβλία που έμπαιναν και να καλύπτω τον Άλμπερτ όταν ήταν έξω. Ήμουν επίσης ο τυπογράφος του, λειτουργώντας πρώτα τον αντιγραφέα Gestetner 120 με το ακατάστατο μελάνι και τα δυσανάγνωστα ηλεκτρικά στένσιλ και τη λαβή που έμοιαζε με μαγκάλι, και στη συνέχεια προχωρώντας σε μια υπερσύγχρονη μηχανή Gestelith offset-litho σε ένα αυτοσχέδιο τυπογραφείο που είχε στήσει στο Pentonville Road κοντά στο King’s Cross.

Από εδώ αποφασίσαμε να αναβιώσουμε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό, μια οργάνωση υποστήριξης κρατουμένων που ιδρύθηκε αρχικά στην τσαρική Ρωσία στα τέλη του 19ου αιώνα για συντρόφους φυλακισμένους για επαναστατικές δραστηριότητες και προώθηση των ιδεών του αναρχισμού.

Ο Albert και ένας Ινδός αναρχικός στη Βομβάη, ο M.P.T. Acharya, είχαν προηγουμένως διευθύνει μια διεθνή επιτροπή για τους πολιτικούς κρατούμενους στις ασιατικές χώρες για μερικά χρόνια. Αλλά ο θάνατος του Acharya κατέστησε αδύνατη τη συνέχιση του έργου. Τώρα που είχα εμφανιστεί, ο Άλμπερτ ένιωθε ότι είχε κάποιον με τον οποίο θα μπορούσε να συνεργαστεί. Επίσης, συμπτωματικά, λίγο αφότου άρχισα να δουλεύω στο κατάστημα του Albert στην Coptic Street, ο Boris Yelensky, ένας από τους παλιούς Ρώσους εμιγκρέδες και αρχικούς ακτιβιστές του ABC, είχε έρθει μια μέρα, ξαφνικά, με ένα αντίτυπο του βιβλίου του, The Struggle For Equality – ένα απομνημόνευμα των αναρχικών στα τσαρικά χρόνια και τη Ρωσική Επανάσταση – και η ιδέα απογειώθηκε από εκείνη την τυχαία συνάντηση.

Ήταν το φθινόπωρο του 1967 όταν μια ομάδα από εμάς γύρω από τον Κοπτικό Τύπο του Albert Meltzer παρακολούθησε την ετήσια γενική συνέλευση της Αναρχικής Ομοσπονδίας Βρετανίας στα γραφεία της Ένωσης Κινηματογραφικής Τηλεόρασης και Τεχνικού Προσωπικού (ACTT) στην πλατεία Soho. Ήταν η πρώτη μου σημαντική αναρχική συνάντηση μετά την επιστροφή μου από τη φυλακή στην Ισπανία, και ήταν εδώ που ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός ως οργάνωση υποστήριξης κρατουμένων αναβίωσε επίσημα.

Θέλαμε αυτό να είναι ένα διεθνές δίκτυο βοήθειας κρατουμένων για να βοηθήσει τους ανθρώπους που φυλακίστηκαν λόγω της αντίστασής τους στα φασιστικά και αυταρχικά κράτη, ανεξάρτητα από τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορήθηκαν ή καταδικάστηκαν.

Το ήθος μας ήταν διαφορετικό: πιστεύαμε ότι αν μια πράξη διεξαγόταν για την προώθηση των αναρχικών αρχών, τότε, ανεξάρτητα από το ποια ήταν η πράξη, ήταν μια πολιτική πράξη και χρειαζόταν την υποστήριξή μας. Τα βασικά μας κριτήρια ήταν η ελευθερία και ο σεβασμός προς τον άνθρωπο. Δεν υπήρχε περίπτωση ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός να είχε προσφέρει υποστήριξη και αλληλεγγύη σε οποιονδήποτε ψυχοπαθή που σκότωσε ή τραυμάτισε αθώους ανθρώπους στη βάση ότι ισχυριζόταν ότι ήταν αναρχικός.

Για τα αστικά μέσα ενημέρωσης και τον πολιτικό το κριτήριο ήταν πάντα η αφηρημένη νυφίτσα «βία», όχι η δυναμική με την οποία συμβαίνουν τα γεγονότα. Οι αναρχικοί που προσπάθησαν να πυροβολήσουν τον Μουσολίνι σε διάφορες χρονικές στιγμές κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και του 1930, για παράδειγμα, καταγγέλθηκαν στην Ιταλία ως «τρομοκράτες», κάτι που δεν είναι το πώς τους έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, ή πώς οι περισσότεροι άνθρωποι θα τους περιέγραφαν τώρα. Παρά τον κυνισμό του ειρηνιστή, του επαγγελματία πολιτικού και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, υπάρχει μια πραγματική διάκριση μεταξύ της αναρχικής βίας και της βίας που χρησιμοποιείται από το κράτος και τους πολιτικούς ή θρησκευτικούς εξουσιαστές και φονταμενταλιστές.

Σε διάφορες χρονικές στιγμές, οι αναρχικοί έχουν υποστηρίξει βίαιες ενέργειες εναντίον μεμονωμένων τυράννων ή των αξιωματούχων τους όπως ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ και ο Φράνκο. Ή έχουν βοηθήσει τις ομάδες υπεράσπισης των εργατικών συνδικάτων στην Ισπανία, όπως οι Los Solidarios που αντιστάθηκαν στους ενόπλους –τους πιστολιέρο– που προσλήφθηκαν από αντιδραστικούς εργοδότες, με την πλήρη συνενοχή των αρχών, για να δολοφονήσουν συστηματικά κορυφαίους συνδικαλιστές ακτιβιστές μεταξύ 1917 και 1923. Αυτοί οι αναρχικοί απάντησαν σε αυτό το είδος θεσμοθετημένης βίας σκοτώνοντας τους ενόπλους, τους εργοδότες και τους πολιτικούς υποστηρικτές τους.

Είναι δυνατόν να κατανοήσουμε τις ενέργειες ενός ατόμου ή μιας μικρής ομάδας ακτιβιστών εναντίον ενός τυράννου. Είναι, από την άλλη πλευρά, αδύνατο να δούμε έναν παραλληλισμό μεταξύ αυτής της αντίστασης και της βίας που χρησιμοποιούν οι «τζιχαντιστές» ή το κράτος: οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια και η υποβάθμιση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι αργοί θάνατοι στη Σιβηρία, η χρήση φασιστικών ταγμάτων θανάτου για την απομάκρυνση πολιτικών αντιπάλων, οι μαζικές αδιάκριτες βομβιστικές επιθέσεις από τα B-52 και η φυσική ισοπέδωση πόλεων και χωριών από τανκς. ελικόπτερα και μπουλντόζες.

Ως επί το πλείστον, η αναρχική βία έχει ως στόχο κτίρια και περιουσίες και όχι ανθρώπους, ενώ η βία του κράτους ήταν πολύ, πολύ προσωπική – συλλήψεις, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς (και στην Ισπανία εκτελέσεις, εξευτελισμούς, βασανιστήρια) εναντίον των ίδιων των πολιτών του, βομβιστικές επιθέσεις χαλιών, δολοφονίες, εισβολές εναντίον πολιτών άλλων χωρών.

Η κεντρική ιδέα ήταν να δημιουργήσουμε μια διεθνή γραμματεία, ένα παγκόσμιο κέντρο ανταλλαγής πληροφοριών για τους κρατούμενους υπό την αιγίδα του Δελτίου του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού. Θα ερχόμασταν σε επαφή με ομάδες και άτομα που θα υιοθετούσαν ο καθένας έναν κρατούμενο με τον οποίο θα αλληλογραφούσαν και θα παρείχαν δέματα τροφίμων – και οτιδήποτε άλλο χρειάζονταν. Η Ισπανία εκείνη την εποχή ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα με μεγάλο αριθμό πολιτικών κρατουμένων που δεν υποστηριζόταν από καμία διεθνή φιλελεύθερη φιλανθρωπική οργάνωση, όπως η Διεθνής Αμνηστία. Αυτό συνέβη επειδή η Διεθνής Αμνηστία έκανε εκστρατεία μόνο για λογαριασμό εκείνων που είχαν φυλακιστεί για μη βίαια αδικήματα. Για παράδειγμα, είχαν αρνηθεί να βοηθήσουν εμένα ή οποιονδήποτε από τους άλλους αναρχικούς στο Carabanchel επειδή τα αδικήματά μας «περιελάμβαναν βία». Ωστόσο, υποστήριζαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν φυλακιστεί από το καθεστώς λόγω των πεποιθήσεών τους. Η Διεθνής Αμνηστία αργότερα εγκατέλειψε αυτή τη θέση αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι για να αποφευχθεί η υιοθέτηση ενός κρατουμένου από τη Διεθνή Αμνηστία, ένα καθεστώς θα μπορούσε, όπως πολλοί συχνά έκαναν, απλώς να παγιδεύσει ένα θύμα με ένα αδίκημα που περιλαμβάνει βία.

Αρχικά γνωστή ως Πολιτικός Ερυθρός Σταυρός, η οργάνωση όχι μόνο παρείχε βοήθεια στους κρατούμενους, αλλά και τους βοήθησε να δραπετεύσουν από τη φυλακή ή την εξορία στη Σιβηρία. Ο Πέτρος Κροπότκιν ήταν ένας από τους πολλούς πολιτικούς κρατούμενους των οποίων η απόδραση προετοιμάστηκε από την οργάνωση. Γύρω στο 1900 περίπου, σίγουρα όχι αργότερα από το 1905, το όνομα άλλαξε σε Αναρχικός Ερυθρός Σταυρός (ARC) και μέχρι το 1907 η οργάνωση είχε ομάδες στο Κίεβο, την Οδησσό, το Bialystock στη Ρωσία και στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καθώς και σε αρκετές πόλεις της Βόρειας Αμερικής – Νέα Υόρκη, Σικάγο, Φιλαδέλφεια, Μπράουνσβιλ, Ντιτρόιτ και Βαλτιμόρη. Το 1914 τα μέλη του Lettish ARC εξοργίστηκαν όταν ο κυβερνήτης John D. Rockefeller διέταξε την Εθνική Φρουρά να ανοίξει πυρ εναντίον των απεργών εργατών και των οικογενειών τους στο Ludlow του Κολοράντο. Ένας αριθμός ανθρακωρύχων και οι οικογένειές τους σκοτώθηκαν σε αυτό το κυβερνητικό αίσχος και, έτσι, ο Αναρχικός Ερυθρός Σταυρός αποφάσισε να δολοφονήσει τον Ροκφέλερ. Δυστυχώς για τους αναρχικούς, η βόμβα που ετοίμαζαν στο διαμέρισμά τους στη λεωφόρο Λέξινγκτον εξερράγη πρόωρα, σκοτώνοντας τέσσερα μέλη της ARC.

Μετά το μπολσεβίκικο πραξικόπημα που έφερε τον Λένιν και μια νέα δικτατορία στην εξουσία, το ARC άλλαξε το όνομά του σε Αναρχικός Μαύρος Σταυρός για να αποφευχθεί η σύγχυση με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό ή η σύνδεση με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στην Ουκρανία, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός οργανώθηκε ως αμυντικές μονάδες εντός του επαναστατικού στρατού του Νέστορα Μάχνο. Ο σκοπός αυτών των μονάδων ήταν να προστατεύσουν πόλεις και χωριά και να οργανώσουν αντίσταση στα πογκρόμ από τους Κοζάκους, τους Λευκοφρουρούς – ή τον Κόκκινο Στρατό του Τρότσκι.

Μέχρι το 1924-25 η οργάνωση στο εσωτερικό της Ρωσίας είχε αποδεκατιστεί, οι ακτιβιστές της είχαν συλληφθεί, βασανιστεί και φυλακιστεί ή δολοφονηθεί από την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων. Ακολούθησαν τα θύματα του φασισμού του Μουσολίνι και του ναζισμού του Χίτλερ. Τελικά, ο αριθμός των αναρχικών που ήταν θύματα οποιασδήποτε αντίδρασης οποιουδήποτε χρώματος στη μία χώρα μετά την άλλη έγινε πολύ μεγάλος για την οργάνωση – ειδικά όταν η ύφεση στην Αμερική κατέστησε δύσκολη τη συγκέντρωση κεφαλαίων στο τελευταίο προπύργιο της υποστήριξής τους, δηλαδή τα ξενόγλωσσα συνδικάτα στις ΗΠΑ. Εκτός Ρωσίας, το ABC συνέχισε να παρέχει βοήθεια σε αναρχικούς κρατούμενους στη Γερμανία του Χίτλερ και στην Ιταλία του Μουσολίνι, μέχρι που ο Παγκόσμιος Πόλεμος το κατέστησε αδύνατο. Τελικά εγκατέλειψε το φάντασμα το 1958.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η αναβίωση του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού έγινε θέμα «ανησυχίας» για τις βρετανικές και άλλες ευρωπαϊκές αρχές, ιδιαίτερα για το Ειδικό Τμήμα της Μητροπολιτικής Αστυνομίας, με επικεφαλής έναν Σκωτσέζο, τον διοικητή Φέργκιουσον Σμιθ, και για το «F» Branch της MI5, το αντιανατρεπτικό τμήμα της Υπηρεσίας Ασφαλείας, υπό τον Dick Thistlethwaite, του οποίου το αφεντικό ήταν ο Sir Martin Furnival-Jones. Συνειδητοποίησα αυτό το ενδιαφέρον μέσω «φιλικών» δημοσιογράφων και από τον αριθμό των επισκέψεων «ανδρών με κοστούμια» σε ιδιοκτήτες, συναδέλφους ενοικιαστές και άλλους με τους οποίους ασχολήθηκα στο πιο επιφανειακό επίπεδο.

Και έτσι, στις αρχές Νοεμβρίου του 1967 ο Albert και εγώ, μαζί με άλλα έξι βασικά μέλη (Adrian Derbyshire, Jim Duke, Ross Flett, Ted Kavanagh, Roger Sandell και Mike ‘Digger’ Walsh) ξεκινήσαμε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό. Δεν ήταν τόσο μια επίσημη οργάνωση όσο μια εκτεταμένη ομάδα συγγένειας, ένα περιβάλλον, όπως η Ομάδα Αλληλεγγύης. Ξεκινήσαμε γράφοντας στον Τύπο, επικοινωνώντας με δημοσιογράφους με πληροφορίες που μεταφέρθηκαν λαθραία μέσα από τις φυλακές του Φράνκο, ερευνώντας υποθέσεις και φέρνοντας τους κρατούμενους και τις οικογένειές τους σε επαφή με ανθρώπους που ήθελαν να βοηθήσουν.

Μεταξύ των πρώτων επιτυχιών μας ήταν, την άνοιξη του 1968, η διευκόλυνση της απελευθέρωσης του Octavio Alberola και της συντρόφου του Ariane Gransac — και η αποτροπή της απέλασής του στην Ισπανία. Ο Octavio και η Ariane είχαν συλληφθεί στις Βρυξέλλες, μετά από πληροφορίες που διαβιβάστηκαν στις βελγικές αρχές από έναν πληροφοριοδότη της ισπανικής μυστικής αστυνομίας μέσω της Interpol. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μυστική αστυνομία του Φράνκο θα προτιμούσε να τον πυροβολήσει στο δρόμο, όπως είχαν κάνει οι πράκτορες του Στάλιν με τον αναρχικό συνδικαλιστή Κάρλο Τρέσκα στη Νέα Υόρκη το 1943, ή τουλάχιστον να φανεί ο θάνατός του ατύχημα, όπως επρόκειτο να κάνει η ιταλική αστυνομία τον επόμενο χρόνο στην περίπτωση του Giuseppe Pinelli. (Αυτό ήταν το περιστατικό στο οποίο ο Ιταλός δραματουργός Dario Fo βάσισε το έργο του «Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού»). Η Ισπανία, εκείνη την εποχή, συμμετείχε σε προχωρημένες διαπραγματεύσεις για να ενταχθεί στην Κοινή Αγορά και ο Φράνκο είχε στείλει έναν ανώτερο υπουργό της κυβέρνησης, τον Antonio Garrigues y Díaz-Caabate, στις Βρυξέλλες για να συζητήσουν τους όρους ένταξης. Καθώς η φήμη της Ισπανίας ήταν περίπου μηδενική εκείνη την εποχή, η δολοφονία ενός κορυφαίου αντιφρανκικού στους δρόμους των Βρυξελλών δεν θα ήταν η πιο διπλωματική κίνηση.

Ο Οκτάβιο είχε πάνω του δύο πιστόλια και πλαστά έγγραφα ταυτότητας όταν συνελήφθη. Αυτά, υποστήριξε στο δικαστήριο, ήταν για την προσωπική του προστασία. Η μυστική αστυνομία του Φράνκο τον ήθελε νεκρό και είχε υπάρξει τουλάχιστον μία προηγούμενη απόπειρα δολοφονίας ή απαγωγής του και μεταφοράς του στην Ισπανία. Στην πραγματικότητα, ο Οκτάβιο θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνος από το καθεστώς του Φράνκο που έστειλε ένα τάγμα θανάτου στην Πόλη του Μεξικού και δολοφόνησε τον πατέρα του, José Alberola, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Federación Anarquista Ibérica (FAI) το 1927. Το ακρωτηριασμένο σώμα του Alberola senior ανακαλύφθηκε στο διαμέρισμά του στην Πόλη του Μεξικού το πρωί της 1ης Μαΐου 1967. Είχε δεθεί σε μια καρέκλα, βασανίστηκε, πιθανώς σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει πού βρίσκεται ο γιος του στην Ευρώπη, και στη συνέχεια δολοφονήθηκε εν ψυχρώ – και να τιμωρήσει τον Οκτάβιο.

Πριν από τη δίκη του Octavio Alberola υπήρξαν πολλές διεθνείς διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Στο ίδιο το Βέλγιο αντιφασίστες και συνδικαλιστές οργάνωσαν πορείες διαμαρτυρίας και πικετοφορίες, ενώ βομβάρδισαν τα υπουργεία Εξωτερικών και Δικαιοσύνης με ψηφίσματα υπέρ των αντιφρανκιστών.

Αντιμέτωπο με τόσο έντονη διεθνή και εγχώρια πίεση και την έμφυτη απέχθεια του βελγικού λαού για το καθεστώς του Φράνκο, το δικαστήριο έκανε δεκτή την υπεράσπιση του Οκτάβιο και του επιβλήθηκε ονομαστική φυλάκιση 2 μηνών για παράνομη κατοχή όπλων. Έχοντας ήδη εκτίσει αυτή την ποινή περιμένοντας τη δίκη, του επετράπη να φύγει από το δικαστήριο μισοελεύθερος. Λέω μισοελεύθερος, διότι η αίτησή του για πολιτικό άσυλο είχε απορριφθεί και εξακολουθούσε να υπόκειται σε απέλαση στην Ισπανία. Φυσικά αυτό θα σήμαινε τον σχεδόν βέβαιο θάνατό του.

Ο Octavio τέθηκε υπό «περιορισμό περιοχής» σε ένα κάστρο κοντά στη Λιέγη στο βόρειο Βέλγιο, όπου το συνεταιριστικό κίνημα του είχε προσφέρει δουλειά ως βοηθού διευθυντή σε σχολείο για άπορα παιδιά. Ο σκηνοθέτης ήταν ένας άλλος Ισπανός αναρχικός εξόριστος, ο Francisco Abarca, του οποίου η έκδοση είχε ζητηθεί 4 χρόνια νωρίτερα από τις ελβετικές αρχές για επιθέσεις σε αεροπλάνα που ανήκαν στην κρατική αεροπορική εταιρεία του Φράνκο, Iberia. Η Αριάδνη, όντας Γαλλίδα υπήκοος, απελάθηκε στη Γαλλία.

Στη Βρετανία, εμείς στον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό οργανώσαμε μια εκστρατεία για την υποστήριξη του Alberola, και έτσι ήρθα να καλέσω τον Βέλγο Επιτετραμμένο. Το ότι ο Octavio κινδύνευε πραγματικά να σταλεί πίσω στην Ισπανία ήταν εμφανές από το γεγονός ότι η εισαγγελία υποστήριξε ότι το σχέδιο των αναρχικών δεν ήταν απλώς να πραγματοποιήσουν μια συνέντευξη Τύπου, αλλά να απαγάγουν τον Antonio Garrigues, πρεσβευτή του Φράνκο στην ΕΟΚ.

«Διαμαρτυρία κατά του Βελγίου;» Ο επιτετραμμένος της πρεσβείας στο Λονδίνο φαινόταν ενοχλημένος. «Υπάρχουν πολύ πιο κατάλληλοι στόχοι από τη βελγική πρεσβεία, θα πίστευα», μου είπε αυστηρά.

Λοιπόν, αυτό ήταν απολύτως αληθές. Έπρεπε να τον καθησυχάσω. «Θα τα εξετάσουμε κι αυτά», είπα. «Αλλά αυτή τη στιγμή εκπροσωπώ τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό και διαμαρτυρόμαστε ενάντια στην επαπειλούμενη απέλαση του Octavio Alberola από το Βέλγιο».

Ο επιτετραμμένος ήταν συμπονετικός και με διαβεβαίωσε ότι η βελγική κυβέρνηση αναγνώρισε την ακεραιότητα του Alberola και τίμησε το ιστορικό του ως αντιφασίστα, προσθέτοντας ότι ο ίδιος είχε πολεμήσει στην Αντίσταση κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Alberola, είπε, δεν θα αντιμετώπιζε τιμωρητική ποινή – αν υπήρχε – και χωρίσαμε με αυτό που υπέθεσα ότι ήταν φιλικοί όροι.

Αργά το επόμενο βράδυ, όμως, χτύπησε το κουδούνι μου. Ήταν ο ντετέκτιβ λοχίας Roy Cremer του Ειδικού Τμήματος της Μητροπολιτικής Αστυνομίας συνοδευόμενος από έναν άνδρα που υπέθεσα ότι ήταν αξιωματικός της MI5 ή ανώτερος αξιωματικός του Ειδικού Τμήματος, καθώς δεν έδινε το όνομά του και τον οποίο ο Cremer δεν σύστησε. Ο λοχίας είπε ότι κάποιος —πιθανώς ο επιτετραμμένος— τους είχε ειδοποιήσει ότι είχα συμφωνήσει ότι υπήρχαν πολύ πιο κατάλληλοι στόχοι από τη βελγική πρεσβεία, τους οποίους θα εξετάζαμε. Τι ακριβώς εννοούσα με αυτό;

Ήταν ένα «ταξίδι ψαρέματος», για να μάθουμε τι υπήρχε στον άνεμο σχετικά με πιθανά αντίποινα για τη σύλληψη του Alberola. Ήμουν σαστισμένος που νόμιζαν ότι αν ήξερα θα τους το έλεγα. Μετά από σκέψη, είδα ότι σημάδευαν τα χαρτιά μου ότι αν και όταν συνέβαινε η επόμενη ενέργεια θα ήμουν βασικός ύποπτος. Ήταν ένα χρήσιμο μάθημα στη στενή σχέση μεταξύ των διπλωματών, του Υπουργείου Εξωτερικών και του Ειδικού Τμήματος της Μητροπολιτικής Αστυνομίας.

Νωρίτερα το 1968, σε μια συνάντηση της Αναρχικής Ομοσπονδίας Βρετανίας (AFB), μου είχε ανατεθεί να παρακολουθήσω το Διεθνές Αναρχικό Συνέδριο που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στην Carrara στη Βόρεια Ιταλία από τις 31 Αυγούστου έως την 1η Σεπτεμβρίου. Ο σκοπός του Συνεδρίου ήταν να ιδρύσει μια Διεθνή Αναρχική Ομοσπονδία, κάτι για το οποίο εμείς στην Ομάδα Μαύρης Σημαίας/Αναρχικού Μαύρου Σταυρού ήμασταν ιδιαίτερα επικριτικοί. Αυτό το σώμα θα απέκλειε τα πιο ενεργά στοιχεία των πολλών ελευθεριακών ομάδων συγγένειας και δράσης που είχαν ξεπηδήσει μετά τον Μάη του ’68, καθώς και τις πολλές ομάδες που δεν ήταν ούτε συνδεδεμένες με καμία εθνική ομοσπονδία, ούτε ήθελαν να είναι. Οι διοργανωτές του συνεδρίου ήταν, όπως το είδαμε, οι ετοιμοθάνατες ηγεσίες των γαλλικών, βελγικών και μεξικανικών ομοσπονδιών, καθώς και τα εξόριστα ισπανικά, πορτογαλικά και βουλγαρικά κινήματα. Ήταν ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες μολυσμένοι από την ολιγαρχία, υπερασπιζόμενοι την «καθαρότητα» του αναρχισμού (δηλαδή, τις βάσεις εξουσίας τους!) ενάντια στους ανυπόμονους και απαιτητικούς Johnny-come-latelys όπως ο Dany Cohn-Bendit και άλλοι αδέσμευτοι ελευθεριακοί που είχαν κάνει τόσα πολλά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για να εστιάσουν την προσοχή του κόσμου στον αναρχισμό ως ένα ζωντανό και δυναμικό κίνημα, πιθανώς περισσότερο από ό,τι είχαν κάνει από τη νεολαία τους.

Από τη μία πλευρά ήταν οι υπερασπιστές της οργανωμένης παράδοσης, και από την άλλη, εκείνοι της εξέγερσης που ανανεώνονταν από κάθε γενιά. Ένα πράγμα που είχε κάνει ο Μάης του ’68 ήταν να δώσει μια νέα ιστορική διάσταση στο αντιιεραρχικό και ελευθεριακό κίνημα και να κάνει πολλούς ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την αντεπαναστατική φύση των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων, ιδιαίτερα των διαφόρων εθνικών κομμουνιστικών κομμάτων – αλλά όχι του λενινισμού γενικά.

Η Massa di Carrara, με τα γύρω χωριά και τα λατομεία μαρμάρου ψηλά στις Άλπεις Apuan πάνω από την πόλη, ήταν μια οπτικά και ιστορικά εντυπωσιακή τοποθεσία. Οι Carrarenses ήταν εξίσου εντυπωσιακοί άνθρωποι. Φημολογείται ότι ήταν απόγονοι των Φοινίκων σκλάβων, είχαν εξορύξει την πολύτιμη λευκή πέτρα για τουλάχιστον 2.000 χρόνια. Η Καρράρα ήταν επίσης το λίκνο του ιταλικού αναρχισμού και ένα ιστορικό κέντρο εξέγερσης. Οι ιδέες του αναρχισμού εμφανίστηκαν για πρώτη φορά εδώ στις αρχές της δεκαετίας του 1870, στον απόηχο της επιστροφής των εθελοντών του Γκαριμπάλντι, της επιρροής της Πρώτης Διεθνούς (1864-76) και του ισχυρού παραδείγματος της Παρισινής Κομμούνας του 1871. Είναι παράξενο να σκεφτεί κανείς πόσο από το προϊόν της άθεης αναρχικής εργασίας πρέπει να κοσμεί εκκλησίες σε όλο τον κόσμο.

Ήταν επίσης η γενέτειρα του παλιού μου συντρόφου στη φυλακή Carabanchel, Goliardo Fiaschi, ο οποίος, αφού εξέτισε 10 χρόνια σε φρανκική φυλακή, τώρα εξέτιε άλλα 10 σε ιταλική φυλακή στο Lecce, στο βαθύ νότο, για υποτιθέμενες ληστείες τραπεζών συγκέντρωσης χρημάτων με τον Ισπανό αναρχικό José Lluis Facerías. Ο Facerías ζούσε παράνομα στην Carrara από το 1952 με την αδελφή του Gino Lucetti, του πρωταγωνιστή της απόπειρας κατά του Μουσολίνι στη Ρώμη το 1926. Ο Ισπανός είχε βοηθήσει στη χρηματοδότηση της αντιφρανκικής αντίστασης των ανταρτών με θεαματικά επιτυχημένες ληστείες τραπεζών σε όλη την Ιταλία στις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Σκοτώθηκε σε ενέδρα της αστυνομίας στη Βαρκελώνη τον Αύγουστο του 1957. Ο Goliardo ήταν πιο τυχερός – είχε συλληφθεί ζωντανός και καταδικάστηκε, όπως εγώ, σε 20 χρόνια φυλάκισης.

Για μένα –φορώντας το καπέλο του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού– το συνέδριο παρείχε μια ευκαιρία δικτύωσης για να επεκτείνουμε τις δραστηριότητές μας και μια μοναδική ευκαιρία να στρατολογήσουμε ομοϊδεάτες υποστηρικτές του πιο δυναμικού αναρχικού κινήματος που δημιουργήθηκε τον Μάη του ’68. Για τους διοργανωτές του Συνεδρίου, τους μνησικακούντες και σεχταριστές Ισπανούς εξόριστους της CNT-FAI με έδρα την Τουλούζη και την Ιταλική FAI (Ιταλική Αναρχική Ομοσπονδία), ο στόχος ήταν να οικειοποιηθούν και να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους αυτό το νέο κίνημα της εξεγερμένης νεολαίας. Ήλπιζαν και επωφελήθηκαν από την κάλυψη των μέσων ενημέρωσης που σχεδιάστηκε να προσελκύσει η εκδήλωση, δεδομένου του φάσματος της επανάστασης που στοίχειωνε τις καγκελαρίες και τα εκδοτικά γραφεία κάθε πρωτεύουσας στην Ευρώπη. Ήταν η ευκαιρία τους να πάρουν τη θέση τους στην ιστορία.

Για να είμαστε δίκαιοι, οι περισσότεροι από αυτούς τους παλιούς -με μία ή δύο αξιοσημείωτες εξαιρέσεις στην ισπανική πλευρά, όπως η Federica Montseny και ο Germinal Esgleas- είχαν ζήσει ευγενείς και ανιδιοτελείς ζωές πολεμώντας την αδικία και επιδιώκοντας τα ιδανικά του ελευθεριακού κομμουνισμού. Αλλά αυτό που πολλοί από αυτούς τους παλαιότερους αγωνιστές δεν είδαν ήταν ότι ο οργανωτικός θεσμός που προτάθηκε στην Carrara ήταν ολιγαρχικός και αναπόφευκτα θα απέκλειε ή στην καλύτερη περίπτωση θα κατέπνιγε αυτό το νέο κύμα αναρχικών που εμφυσούσαν νέα ζωή στο κίνημα και έπαιρναν την πρωτοβουλία σε νέες ιδέες, ακτιβισμό και αγκιτάτσια χωρίς να ζητούν τις ευλογίες των διαφόρων εθνικών ομοσπονδιών που (τουλάχιστον από το 1945) περιόριζαν όλο και περισσότερο τις οργανωτικές τους δραστηριότητες στην παραγωγή και τη διανομή γραπτή προπαγάνδα και διεξαγωγή κοινωνικών συγκεντρώσεων. Η εχθρότητα των Montseny και Esgleas στρεφόταν ιδιαίτερα εναντίον της FIJL.

Η αποστολή μου από την επιτροπή της Αναρχικής Ομοσπονδίας Βρετανίας (AFB) –η οποία δεν ήταν πραγματικά μια ομοσπονδία καθόλου, περισσότερο ένα ad hoc σώμα που συγκλήθηκε για έναν συγκεκριμένο σκοπό και στη συνέχεια διαλύθηκε ξανά– ήταν να εκδώσω εισιτήρια Βρετανών αντιπροσώπων σε μέλη οποιασδήποτε μαχητικής ομάδας –όπως η FIJL και το Κίνημα της 22ας Μαρτίου– που αποκλείστηκαν από το συνέδριο. Η επιτροπή μας, τουλάχιστον στους αναρχικούς κύκλους, είχε το ίδιο δικαίωμα να χορηγήσει βρετανικό «καθεστώς» σε ανθρώπους όπως ο Dany Cohn-Bendit, όσο και η Βασίλισσα. Κατά συνέπεια, οι αποκλεισμένοι συμμετέχοντες από τη FIJL και το Κίνημα της 22ας Μαρτίου, συμπεριλαμβανομένου του Dany Cohn-Bendit, εμφανίστηκαν, προς μεγάλη αγανάκτηση ορισμένων γραφειοκρατών, ως «βρετανοί αντιπρόσωποι» με πλήρη δικαιώματα ψήφου. Αλλά τόσο μεγάλη ήταν η αντίθεση των εθνικών γραμματειών που γρήγορα αποφασίσαμε ότι ήταν χάσιμο χρόνου να συνεχίσουμε να παρευρισκόμαστε μετά την πρώτη ημέρα. Ως επίσημος Βρετανός αντιπρόσωπος, εμφανίστηκα σε μερικές από τις πρώτες συνεδριάσεις της εκτελεστικής επιτροπής σε ιδιωτική συνεδρίαση και πραγματικά σοκαρίστηκα από τις παρασκηνιακές μηχανορραφίες της ηγεσίας της CNT στην Τουλούζη. Η Federica Montseny και ο Germinal Esgleas έκαναν κάθε κόλπο στο βιβλίο για να διασφαλίσουν ότι η ατζέντα τους δεν εκτροχιάστηκε.

Ένα εναλλακτικό συνέδριο

Η ιδέα μιας «χάρτινης διεθνούς», στην οποία ανύπαρκτες οργανώσεις επικοινωνούσαν με μη ενεργά γραφεία, φαινόταν εντελώς χάσιμο χρόνου. Το κίνημα, σε ό,τι μας αφορά, δεν μπορούσε παρά να βασίζεται στη δράση και την αλληλεγγύη. Για εμάς η κύρια δουλειά πραγματοποιήθηκε στην παραλία της Marina di Carrara όπου είχαμε αναλάβει ένα πολύ βασικό σαλέ-κάμπινγκ για τις 4 ημέρες του συνεδρίου. Αγνοώντας τα περισσότερα από όσα συνέβαιναν στον κεντρικό χώρο, το Teatro Degli Animosi, στην Carrara η βάση μας στην παραλία έγινε ένα μίνι-συνέδριο ατόμων και ομάδων προσανατολισμένων στην άμεση δράση που συμμετείχαν σε έντονες συζητήσεις, συζητήσεις και τραγούδια που τροφοδοτήθηκαν από το Frascati πολύ μέσα στη νύχτα για το πώς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο από αυτό που ήταν στον κόσμο όπως θα μπορούσε να είναι. Ήταν στην Carrara που η ιδέα της επανεκκίνησης του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού ως διεθνούς δικτύου υποστήριξης, αλληλεγγύης και έρευνας κρατουμένων πραγματικά απογειώθηκε. Η αρχική μας πρόθεση ήταν να συντονίσουμε την υλική και ψυχολογική υποστήριξη των αναρχικών κρατουμένων στην Ισπανία, αλλά καθώς ο φόβος της επανάστασης εξαπλώθηκε κατά τη διάρκεια εκείνου του καλοκαιριού, το ίδιο συνέβη και με την κρατική καταστολή του ριζοσπαστικού ακτιβισμού. Ως αποτέλεσμα, το ABC σύντομα εξελίχθηκε σε ένα χαλαρά δομημένο δίκτυο ομοϊδεατών ατόμων και ομάδων για τον συντονισμό δράσεων διαμαρτυρίας, αγκιτάτσιας και προπαγάνδας και για την αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής.

Στην Carrara, είχα μακρές συνομιλίες με τρεις συντρόφους από την αναρχική ομάδα Ponte della Ghisolfa του Μιλάνου, οι οποίοι έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ίδρυση μιας αναρχικής ομάδας του Μαύρου Σταυρού στην Ιταλία: τον Amedeo Bertolo, τον Umberto Del Grande και τον Giuseppe Pinelli. Ο Μπερτόλο και ο Ντελ Γκράντε ήταν γύρω στα είκοσι, αλλά ο Πινέλι, ένας σιδηροδρομικός εργάτης, ήταν μεγαλύτερος – γύρω στα σαράντα. Υπήρξε αντάρτης μαχητής κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν ενεργός στο μεταπολεμικό ιταλικό αναρχικό κίνημα. Ο Πινέλι έμελλε να πεθάνει τραγικά τον επόμενο χρόνο. Αλλά κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πόσο γρήγορα το όνομά του θα περνούσε στην ιστορία και θα γινόταν σύμβολο αντίστασης σε μια ολόκληρη νέα γενιά ελευθεριακών.
Σε ιδιωτικές συζητήσεις, ο Bertolo και ο Pinelli εξήγησαν ότι ανησυχούσαν για την πραγματική φύση ορισμένων από τους ανθρώπους που περιγράφουν τους εαυτούς τους ως «αναρχικούς», μεταξύ των οποίων και άνθρωποι που παρακολουθούσαν το συνέδριο.
Σύμφωνα με τους Pinelli και Bertolo, από το δεξιό στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα τον προηγούμενο Απρίλιο, περίπου 50 βαμμένοι φασίστες από τα ακροδεξιά κόμματα Ordine Nuovo και Avanguardia Nazionale βρίσκονταν σε πολιτιστικές ανταλλαγές στην Ελλάδα. Αυτά τα ταξίδια είχαν οργανωθεί από δύο γνωστούς νεοφασίστες ηγέτες, τον Pino Rauti και τον Stefano Delle Chiaie, και χρηματοδοτήθηκαν από την KYP, την ελληνική μυστική αστυνομία / υπηρεσία ασφαλείας.

Κατά την επιστροφή τους από την Ελλάδα, αυτοί οι άνδρες φαίνονταν να έχουν υποστεί αυτό που θα μπορούσε να περιγραφεί μόνο ως μαζικός προσηλυτισμός τύπου «δρόμου προς τη Δαμασκό» και όλοι είχαν επιστρέψει στην Ιταλία πεπεισμένοι «σοσιαλιστές», «κομμουνιστές», «μαοϊστές» και «αναρχικοί». Ένας από αυτούς τους φασίστες, ο Mario Merlino, στενός φίλος του Stefano Delle Chiaie, είχε μάλιστα επιστρέψει και δημιουργήσει μια ιταλική έκδοση της Ομάδας της 22ας Μαρτίου. Ο Bertolo και ο Pinelli δεν ήταν σίγουροι για το ποιο ήταν το παιχνίδι τους, αλλά σημείωναν τα χαρτιά μου ότι κάτι δυσάρεστο ήταν σε εξέλιξη.

Πράκτορες προβοκάτορες

Πριν και κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης του Οκτωβρίου, η Black Flag και ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός διένειμαν ένα κοινό φυλλάδιο επαναλαμβάνοντας τα επιχειρήματα που είχα διατυπώσει σε ένα άρθρο στο έγχρωμο συμπλήρωμα της DailyTelegraph σχετικά με τη ματαιότητα της υπόθεσης ότι οτιδήποτε θα μπορούσε να προκύψει από μια βίαιη διαδήλωση, όπως είχε προταθεί από τους μαρξιστές διοργανωτές. Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι είχαν βαρεθεί τις μη βίαιες διαδηλώσεις, τις οποίες προέτρεπαν οι ειρηνιστές, αυτό δεν σήμαινε ότι οι βίαιες διαδηλώσεις θα ήταν καλύτερες ή πιο αποτελεσματικές. Αυτό που χρειαζόταν ήταν αυτό που περιγράψαμε ως «μαχητικότητα της Δευτέρας» – εβδομαδιαία δέσμευση – και όχι διαμαρτυρία το Σαββατοκύριακο.

Το φυλλάδιο κυκλοφόρησε σε ένα κοινωνικό δίκτυο του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού στην παμπ The Roebuck στο Tottenham Court Road, όπου δύο ανεπιθύμητοι επισκέπτες ήρθαν ως προβοκάτορες. Δεν θα μπορούσαν να το κάνουν πιο ξεκάθαρο αν φορούσαν στολή.
Ένας από αυτούς τους καλούς συναδέλφους, ένας αστυφύλακας Cardwell, ήρθε σε μένα στο μπαρ όπου παρακολουθούσα αφηρημένα μια παλιά ταινία του 1952 στην τηλεόραση, ενώ περίμενα να με σερβίρουν. Η ταινία ήταν το Μισθοί του φόβου (La Salaire de la peur) του σκηνοθέτη Henri Georges-Clouzet, όλα σχετικά με την οδήγηση ενός φορτηγού νιτρογλυκερίνης σε επικίνδυνους ορεινούς δρόμους. Ο διακριτικός αστυφύλακας Cardwell είδε τη στιγμή του και την άρπαξε θίγοντας το θέμα των δυσκολιών που συνεπάγεται η μεταφορά εκρηκτικών.

Του είπα να τσαντιστεί, έτσι ανέβηκαν στον επάνω όροφο και πλησίασαν έναν άλλο αναρχικό. Οι μυστικοί αστυνομικοί τον ρώτησαν αν ήθελε να αγοράσει τουφέκια και πολυβόλα. Ο άλλος σύντροφος εξήγησε ότι είχαν όλα τα όπλα που χρειάζονταν για τη διαδήλωση και αυτά ήταν ήδη αποθηκευμένα με ασφάλεια στην αποθήκη του Harrods στον Τάμεση, αλλά ότι θα έπρεπε να κρατήσει το θέμα σιωπηλό, καθώς η διοίκηση δεν γνώριζε. Αυτός ο συγκεκριμένος τύπος είχε απολυθεί από το Harrods την προηγούμενη εβδομάδα και μάλλον ήλπιζε ότι θα έκαναν επιδρομή στα έπιπλα των καλύτερων ανθρώπων.

Από τη συζήτησή μας στο μπαρ, ο αστυφύλακας Cardwell αργότερα κατέγραψε ότι ήμουν μεθυσμένος, επιθετικός και τον ενέπλεξα σε μια μακρά συζήτηση σχετικά με τις δυσκολίες που συνεπάγεται η μεταφορά υψηλών εκρηκτικών. Αποθήκευσε αυτές τις πληροφορίες στο αρχείο μου για 3 χρόνια και τις παρήγαγε, χωρίς επιβεβαίωση, σε αυτό που θα μπορούσε να ήταν η πιο καταδικαστική στιγμή της ζωής μου.

Φασιστικές μηχανορραφίες

Μέχρι τον Αύγουστο του επόμενου έτους, το 1969, ο Ιταλικός Αναρχικός Μαύρος Σταυρός (Croce Nera Anarchica, CNA) είχε αναπτυχθεί σημαντικά και αυτόνομες ομάδες ABC ξεφύτρωναν σε όλη την Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Με τον Albert και μερικούς άλλους ξεκινήσαμε ένα ABC Bulletin στα τέλη του φθινοπώρου του 1968. Ήταν μια ιδέα της οποίας η ώρα είχε έρθει, και πριν από το τέλος του έτους η κυκλοφορία της είχε εκτιναχθεί από 50 σε 500, προσελκύοντας πολλούς διεθνείς συνδρομητές.

Όταν ο σύντροφός μου κι εγώ φτάσαμε στην Ιταλία τον Αύγουστο του 1969, η πολιτική ένταση έφτανε στο αποκορύφωμά της. Από την αρχή του έτους ο ευρωπαϊκός Τύπος προφήτευε ένα μακρύ καυτό καλοκαίρι ταραχών, απεργιών – και τρομοκρατίας. Αποδείχθηκε ότι ήταν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Από τις αρχές της άνοιξης, υπήρξε μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων στη βόρεια Ιταλία – 32 σύμφωνα με το ιταλικό υπουργείο Εσωτερικών και 140 σύμφωνα με μη κυβερνητικές πηγές. Σε όποιον γνώριζε οτιδήποτε για το αναρχικό κίνημα, ήταν προφανές ότι οι επιθέσεις δεν είχαν καμία σχέση με κανέναν σύντροφο.

Αυτές οι εκρήξεις κατευθύνθηκαν εναντίον χώρων όπου οι απλοί άνθρωποι έκαναν τις καθημερινές τους ασχολίες: μια κλασική τεχνική φασιστών και εθνικιστών τρομοκρατών για να δημιουργήσουν ένα κλίμα φόβου και πανικού στον γενικό πληθυσμό. Οι πιο καταστροφικές ήταν μια βόμβα που εξερράγη την Ημέρα της Απελευθέρωσης, στις 25 Απριλίου, στο περίπτερο της Fiat στην Εμπορική Έκθεση του Μιλάνου και μια άλλη την ίδια μέρα στο Bureau di Change στην Banca Nazionale delle Communicazione στον κεντρικό σταθμό της πόλης. Και οι δύο βόμβες είχαν σχεδιαστεί -και χρονομετρηθεί- για να τραυματίσουν ή να σκοτώσουν. Κανείς δεν πέθανε, αλλά δεκάδες άνθρωποι είχαν τραυματιστεί σοβαρά.

Επικεφαλής του κυνηγιού για τους δράστες ήταν ο ανακριτής δικαστής Antonio Amati, επικουρούμενος από τον επιθεωρητή της αστυνομίας Luigi Calabresi και τον προϊστάμενό του, Antonio Allegra, επικεφαλής της πολιτικής αστυνομίας του Μιλάνου (Ειδικό Τμήμα). Αυτοί και ο δεξιός Τύπος, αμέσως κατηγόρησαν τους αναρχικούς. Πράγματι, το έκαναν λίγο νωρίς για λόγους αξιοπιστίας, «γνωρίζοντας» ποιος έφταιγε σχεδόν αμέσως μόλις συνέβησαν τα ατυχήματα, γεγονός που υποδηλώνει – και όπως απέδειξαν τα γεγονότα που ακολούθησαν – πιθανότατα γνώριζαν λίγο πριν. Δεκαπέντε αναρχικοί προσήχθησαν για ανάκριση και, από αυτούς, 6 κατηγορήθηκαν για τη Fiat και τις βομβιστικές επιθέσεις σε τράπεζες. Και οι 6 -Eliane Vincileone, Giovanni Corradini, Paolo Braschi, Paolo Facciolo, Angelo Piero della Savia και Tito Pulsinelli – αρνήθηκαν σθεναρά ότι είχαν οποιαδήποτε σχέση με τις βομβιστικές επιθέσεις. Ο Giovanni Corradini, αρχιτέκτονας, και η σύντροφός του Eliane Vincileone ήταν οι κύριοι ύποπτοι του Calabresi και του Amati στο πλαίσιο, όντας οι πιο γνωστοί αναρχικοί και, πιθανώς, κατά την άποψη της αστυνομίας, κάλυψαν καλύτερα το ρόλο του εγκεφάλου πίσω από την επιχείρηση. Αυτό που μάλλον τους καταδίκασε ήταν το γεγονός ότι ήταν στενοί φίλοι του πλούσιου και ισχυρού αριστερού Ιταλού εκδότη Giangiacomo Feltrinelli.

Οι Ιταλοί σύντροφοι με τους οποίους είχα συζητήσει για τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό στην Carrara τον προηγούμενο Αύγουστο –ο Amedeo Bertolo, ο Umberto del Grande και ο Giuseppe Pinelli από την αναρχική ομάδα Ponte della Ghisolfa– δεν είχαν κάνει παρέα. Είχαν ιδρύσει το Croce Nera Anarchica (CNA) τον Μάρτιο του ίδιου έτους και δημοσίευαν ένα δελτίο από τον Ιούνιο. Μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε, όλες οι ενέργειές τους είχαν αναληφθεί με την υπεράσπιση των 6 αναρχικών που κρατούνταν στη φυλακή San Vittorio από τις 2 Μαΐου.

Από το προηγούμενο καλοκαίρι, ο Πινέλι και άλλοι σύντροφοι παρακολουθούσαν τις νεοφασιστικές δραστηριότητες. Ο Πινέλι είχε κάνει μερικές ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις σχετικά με τη στενή σχέση μεταξύ των ιταλικών νεοφασιστικών κομμάτων Ordine Nuovo και Avanguardia Nazionale και πρακτόρων της ελληνικής χούντας που δρούσαν στην Ιταλία. Όπως μου είχε πει τότε, οι Ιταλοί νεοφασίστες ταξίδευαν τακτικά στην Ελλάδα, δήθεν προσκεκλημένοι σε πολιτιστικές ανταλλαγές, και επέστρεφαν στην Ιταλία περιγράφοντας τους εαυτούς τους ως αναρχικούς και μαοϊκούς. Στην πράξη, είχε πλέον ανακαλύψει, ενημερώνονταν για τον συγκεκαλυμμένο ρόλο τους στην άσκηση μιας ψυχολογικής και τρομοκρατικής εκστρατείας που αποσκοπούσε στην αποσταθεροποίηση της ιταλικής κοινωνίας προκαλώντας πανικό, αταξία και πολιτική αβεβαιότητα. Ο στόχος ήταν να προετοιμαστεί το έδαφος για μια δεξιά στρατιωτική χούντα να αναλάβει την εξουσία στην Ιταλία, ακολουθώντας το παράδειγμα των Ελλήνων συνταγματαρχών. Οι Ιταλοί σύντροφοι ανακάλυψαν επίσης ότι οι νεοφασίστες οργάνωναν παραστρατιωτικά στρατόπεδα σε όλη τη χώρα, όπου στα μέλη τους δόθηκαν γραφικά ονόματα που προέρχονται από την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν, όπως Χόμπιτς, και έλαβαν ιδεολογική κατήχηση και εκπαίδευση για εξέγερση και επιθέσεις σε αριστερούς αγωνιστές και εγκαταστάσεις. Πιστοί στην πολιτική μόδα σε μια τέτοια περίπτωση, όχι μόνο αρνήθηκαν ότι τα είχαν, αλλά κατηγόρησαν τους αναρχικούς ότι τα κρατούσαν.

Αν και δεν το γνωρίζαμε τότε, η Brenda και εγώ είχαμε φτάσει στην Ιταλία στη μέση της γέννησης αυτού που έγινε γνωστό ως «στρατηγική της έντασης». Η κύρια εξέχουσα προσωπικότητα πίσω από αυτή την εκστρατεία, ανακαλύψαμε πολύ αργότερα, ήταν ο Federico Umberto D’Amato, επικεφαλής του Γραφείου Εμπιστευτικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εσωτερικών.

Όπως εξήγησαν οι Amedeo Bertolo και Giuseppe Pinelli, η συντριπτική πλειοψηφία των βομβιστικών επιθέσεων και των βιαιοπραγιών εκείνης της χρονιάς ήταν έργο αυτών των δεξιών εξτρεμιστών, προσπαθώντας να μετακινήσουν την κοινή γνώμη εναντίον των αναρχικών. Το ερώτημα που κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει ήταν αν αυτά ήταν αυθόρμητα γεγονότα ή ήταν μέρος κάποιου μοχθηρού σχεδίου. Οι Ιταλοί νεοφασίστες ήταν τόσο κοντά στην αστυνομία, την ασφάλεια και τις υπηρεσίες πληροφοριών που ήταν σχεδόν δυσδιάκριτοι.

Ο Pinelli τάχθηκε υπέρ της δεύτερης εξήγησης. Στο πρώτο τεύχος του Ιταλικού Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, που δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 1969, έγραψε για μια σειρά φαινομενικά εκτός χαρακτήρα νεοφασιστικών επιθέσεων σε εκκλησίες, στρατώνες και σταθμούς καραμπινιέρων τον προηγούμενο Μάιο στο Παλέρμο: «Όσο συναισθηματικά διαταραγμένοι κι αν είναι οι νεοφασίστες, δεν είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε ότι επτά από αυτούς θα πάνε ga-ga ταυτόχρονα. Είναι σαφές ότι οι ενέργειές τους ήταν μέρος κάποιου σχεδίου».

Ο συντάκτης του Croce Nera Anarchica διερεύνησε περαιτέρω την υπόθεσή του:
Το να χτυπούν οι φασίστες «αναρχικούς» στόχους μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν ο στόχος είναι είτε να προκαλέσουν πανικό για ανατρεπτικές επιθέσεις, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αστυνομική καταστολή και την επιβολή μεγαλύτερων ελέγχων από τις αρχές, είτε να δυσφημίσουν τους αναρχικούς και, κατ’ επέκταση, την Αριστερά.

Είναι ένα ουσιαστικό μέρος του πρώτου από αυτούς τους σκοπούς και θα ταίριαζε στον δεύτερο να τραυματιστεί κάποιος αθώος άνθρωπος ή – ακόμα καλύτερα, αν είναι πιο επικίνδυνο – να σκοτωθεί.

Κατέληξε με μια προφητεία:
Αυτό που συνέβη στο Παλέρμο επιβεβαιώνει αυτό που είπαμε αμέσως μετά τις επιθέσεις της 25ης Απριλίου στο Μιλάνο στην εμπορική έκθεση και στο σιδηροδρομικό σταθμό: οι ένοχοι δεν προέρχονται από τις γραμμές μας. Και η επιμονή της αστυνομίας στη σύλληψη και κράτηση αναρχικών γεννά σοβαρές υποψίες.

Τόσο ο Πινέλι όσο και ο Μπερτόλο ήταν πεπεισμένοι ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε και ότι υπήρχε πραγματική πιθανότητα ενός δεξιού πραξικοπήματος στην Ιταλία. Όπως και αλλού στην Ευρώπη, μεγάλο μέρος της συντηρητικής και της άκρας δεξιάς πίστευε πραγματικά ότι ζούσε σε μια προεπαναστατική περίοδο. Όπως και στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, αυτή η ψύχωση του φόβου της κομμουνιστικής και αριστερής ανατροπής ήταν ένας σημαντικός παράγοντας στην έκρηξη της ανάπτυξης του νεοφασισμού, αντιμετωπίζοντας την αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση και μαχητικότητα των Ιταλών εργατών. Ο νεοφασισμός ενισχύθηκε επιπλέον από τη στενή σχέση του με την ελληνική χούντα καθώς και με τη μαφία, μέσω των Χριστιανοδημοκρατών – για να μην αναφέρουμε την πλήρη διείσδυσή του, και αντίστροφα, στους διάφορους κλάδους της ιταλικής αστυνομίας, των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών.

Αν και οι αναρχικοί είχαν επίγνωση του κινδύνου, δεν ήταν σε θέση να κάνουν πολλά γι’ αυτό. Αλλά είπαν ότι είχαν ετοιμάσει σχέδια έκτακτης ανάγκης και ήταν έτοιμοι να βγουν στην παρανομία σε μια στιγμή, και επίσης ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν ενάντια στην αναβίωση του φασισμού που υποστηρίζεται από το συνταγματικό αστυνομικό κράτος. Υποσχεθήκαμε να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να τους υποστηρίξουμε με κάθε διαθέσιμο μέσο, αν έρθει εκείνη η ώρα.

Ενώ ήμασταν στο Μιλάνο, τον Αύγουστο, ο Πινέλι ετοίμαζε το δεύτερο τεύχος του δελτίου του ΚΥΠΕ. Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 9 Αυγούστου, δώδεκα άνθρωποι είχαν τραυματιστεί όταν οκτώ βόμβες εξερράγησαν σε ισάριθμα πολυσύχναστα επιβατικά τρένα, μέσα σε 2 ώρες η μία από την άλλη. Οι βόμβες σε δύο άλλα τρένα δεν είχαν εκραγεί. Και πάλι η αστυνομία και ο Τύπος κατηγόρησαν τους αναρχικούς.

O Pinelli έγραψε:
Όπου υπάρχει ένα αυταρχικό καθεστώς, πριν από κάποιο σημαντικό γεγονός, διεξάγονται ειδικοί έλεγχοι και θερμοκέφαλοι, ανατρεπτικοί και αναρχικοί κρατούνται από την αστυνομία – μερικοί για να βοηθήσουν στις έρευνες, μερικοί με ποινικές κατηγορίες: όλα ως προληπτικό μέτρο. Έτσι, σε αυτό το φρικτό έτος του 1969, αναρωτιόμαστε – τι στο καλό συμβαίνει στην Ιταλία;

Η αλήθεια για τις μοχθηρές μηχανορραφίες που ήταν σε εξέλιξη στην Ιταλία και τις προετοιμασίες για πραξικόπημα δεν άρχισε να εμφανίζεται μέχρι τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.

Με την ένταση να αυξάνεται σχετικά με την τύχη των αναρχικών που παγιδεύτηκαν για τη βομβιστική επίθεση στην Εμπορική Έκθεση του Μιλάνου, ο Μαύρος Σταυρός (Croce Nera) πραγματοποίησε τακτικές διαδηλώσεις έξω από τη φυλακή San Vittorio. Η Brenda και εγώ λάβαμε μέρος σε ένα από αυτά τα demos, γεγονός που καταγράφηκε επίσης από τον Calabresi.

Ο Πινέλι πίστευε ότι η φασιστική συνωμοσία κέρδιζε δυναμική. Ο αριθμός των βομβιστικών επιθέσεων για τις οποίες κατηγορήθηκαν οι αναρχικοί εκείνη τη χρονιά αυξήθηκε από 140 το προηγούμενο έτος σε σχεδόν 400. Οι Μιλανέζοι αναρχικοί δεν ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την προοπτική ενός πραξικοπήματος, το οποίο θεωρούσαν απίθανο να πετύχει, και θα συναντούσαν σθεναρή αντίσταση, αλλά οι βομβιστικές επιθέσεις και η αντι-αναρχική προπαγάνδα τους προκαλούσαν ανησυχία. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα τον Giuseppe Pinelli· Στεκόταν έξω από τη φυλακή San Vittorio, όπου κρατούνταν οι έξι σύντροφοι. Θα μπορούσε να ήταν μια βασική φιγούρα σε αυτή την αντίσταση σε αυτό το πραξικόπημα αν είχε λάβει χώρα. Όπως αποδείχθηκε, ήταν ο Pinelli που απέτρεψε το πραξικόπημα, αλλά κυριολεκτικά πάνω από το νεκρό σώμα του.

Μόλις τον Δεκέμβριο άρχισε να έχει νόημα το εξαιρετικό σενάριο που εκτυλισσόταν στην Ιταλία από το προηγούμενο έτος. Ο Leslie Finer, πρώην Έλληνας ανταποκριτής του Observer, είχε δημοσιεύσει αποσπάσματα στην εφημερίδα του από ένα μυστικό έγγραφο που έλαβε από τις επαφές του μεταξύ εξόριστων Ελλήνων αντιπάλων των συνταγματαρχών. Ο φάκελος αυτός είχε συνταχθεί τον Μάιο του 1969 από έναν Ιταλό πράκτορα των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών του KYP (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών). Το υπόμνημα, που στάλθηκε αρχικά στον Τζόρτζιο Παπαδόπουλο, τότε πρόεδρο του ελληνικού υπουργικού συμβουλίου (και περιουσιακό στοιχείο της CIA), ανέφερε τα αποτελέσματα της χρηματοδοτούμενης από την Ελλάδα τρομοκρατικής εκστρατείας που οργανώθηκε στην Ιταλία το 1968 με τη βοήθεια διαφόρων ιταλικών φασιστικών οργανώσεων μαζί με «μερικούς εκπροσώπους του στρατού και των καραμπινιέρων».

Στις 15 Μαΐου, ο Μιχαήλ Κοττάκης, επικεφαλής του διπλωματικού γραφείου του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, διαβίβασε αντίγραφο του εγγράφου στον Παμπούρα, πρεσβευτή της Ελλάδας στη Ρώμη. Η έκθεση έκανε εικασίες σχετικά με τις πιθανότητες επιτυχίας ενός δεξιού πραξικοπήματος ως αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της συνεχιζόμενης τρομοκρατικής εκστρατείας. Αξιολόγησε επίσης τις δραστηριότητες του Luigi Turchi, ενός βουλευτή του MSI (φασίστα) και ενός «κυρίου P», πιθανού Pino Rauti, αλλά, πιο εντυπωσιακά, αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετώπισαν όσον αφορά τις βομβιστικές επιθέσεις στο περίπτερο της FIAT στην εμπορική έκθεση του Μιλάνου και στον κεντρικό σταθμό και γιατί δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα πριν από τις 25 Απριλίου. Ήταν τόσο ξεκάθαρη η παραδοχή ενοχής όσο θα μπορούσε κανείς να ελπίζει. Αναφέρθηκε επίσης σε σημαντική κλιμάκωση των τρομοκρατικών ενεργειών σε περίπτωση αποβολής της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Το περιεχόμενο αυτού του φακέλου είχε προφανώς μεγάλο ενδιαφέρον για την Croce Nera για την υπεράσπιση των έξι αναρχικών που κρατούνταν στη φυλακή San Vittorio κατηγορούμενοι γι’ αυτά τα αδικήματα. Ο Leslie Finer μου έδωσε ένα αντίγραφο ολόκληρου του ελληνικού φακέλου, το οποίο διαβίβασα αμέσως στον Pinelli στο Μιλάνο. Αλλά ο δικαστής, Antonio Amati, αρνήθηκε να παραδεχτεί τον φάκελο ως αποδεικτικό στοιχείο στην υπόθεση και οι έξι παρέμειναν χτυπημένοι μέχρι να αθωωθούν τελικά στις 28 Μαΐου 1971 – δύο ολόκληρα χρόνια μετά τη σύλληψή τους. Οι πραγματικοί δράστες των βομβιστικών επιθέσεων της 25ης Απριλίου -και των βομβιστικών επιθέσεων στους σιδηροδρόμους τον Αύγουστο του 1969- ήταν ο Franco Freda και ο Giovanni Ventura, δύο νεοφασίστες και πράκτορες των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών που τελικά καταδικάστηκαν το 1981. Ο καθένας καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 15 ετών για το ρόλο του στο σχεδιασμό και την εκτέλεση των βομβιστικών επιθέσεων.

Την Παρασκευή, 12 Δεκεμβρίου 1969, τέσσερις βόμβες εξερράγησαν στη Ρώμη και το Μιλάνο. Ένα από αυτά, που φυτεύτηκε στην Banca Nazionale dell’Agricoltura στην Piazza Fontana στο Μιλάνο, εξερράγη λίγο μετά τις 4.30 μ.μ., στοιχίζοντας τη ζωή σε 16 άτομα και τραυματίζοντας 100. Ένας άλλος, στην Banca Nazionale del Lavoro στη Ρώμη, τραυμάτισε 14, ενώ δύο που φυτεύτηκαν στο κενοτάφιο στην Piazza Venezia τραυμάτισαν 4. Ήταν μια μέρα σφαγής – μια κρατική σφαγή όπως αποδείχθηκε. Για τον επιθεωρητή Luigi Calabresi της Milan Questura και το αφεντικό του Antonio Allegra δεν υπήρχε, και πάλι, καμία αμφιβολία ότι οι αναρχικοί ήταν υπεύθυνοι.
Από τους περίπου 100 αναρχικούς που συνελήφθησαν εκείνο το βράδυ και την επόμενη μέρα, 27 μεταφέρθηκαν στη φυλακή San Vittorio, ενώ οι υπόλοιποι κρατήθηκαν για ανάκριση στο αρχηγείο της αστυνομίας του Μιλάνου στη Via Fatebenefratelli. Μεταξύ αυτών που κρατήθηκαν ήταν ένας αριθμός μελών του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού (CNA), συμπεριλαμβανομένου του γραμματέα του, Giuseppe Pinelli. Μετά από περισσότερες από 48 ώρες αστυνομικής κράτησης, ο 41χρονος σιδηροδρομικός μεταφέρθηκε στο δωμάτιο του Calabresi για ανάκριση αργά το βράδυ της 15ης Δεκεμβρίου. Οι αστυνομικοί που ήταν παρόντες ήταν οι Luigi Calabresi, Vito Panessa, Giuseppe Caracuta, Carlo Mainardi, Pietro Mucilli και ο υπολοχαγός Carabinieri Savino Lograno.

Γύρω στα μεσάνυχτα, ο Aldo Palumbo, δημοσιογράφος από την L’Unità, καπνίζει στην αυλή όταν άκουσε μια σειρά από γδούπους. Κάτι αναπηδούσε από τα γείσα καθώς έπεφτε από τον τέταρτο όροφο. Έτρεξε να βρει το σώμα του Πινέλι απλωμένο στο παρτέρι. Σύμφωνα με τον γιατρό υπηρεσίας Nazzareno Fiorenzano, είχε υποστεί «φρικτά κοιλιακά τραύματα και μια σειρά από αέρια στο κεφάλι». Η αυτοψία έδειξε ότι ήταν είτε νεκρός είτε αναίσθητος πριν πέσει στο έδαφος. Ένας μώλωπας πολύ σαν αυτόν που προκλήθηκε από ένα χτύπημα καράτε βρέθηκε στο λαιμό του.

Κανείς δεν καταδικάστηκε ποτέ για το θάνατο του Πινέλι, οι συνέπειες του οποίου συγκλονίζουν την ιταλική πολιτική σκηνή μέχρι σήμερα. Ο δικαστής του Μιλάνου, Gerardo D’Ambrosio, έκλεισε τον επίσημο φάκελο για τον Pinelli το 1975. Σύμφωνα με το εύρημα, ο αναρχικός πέθανε ως αποτέλεσμα «ενεργού ατυχίας», η «ατυχία» ήταν ότι «έπεσε» από ένα παράθυρο. Όλοι οι αστυνομικοί που κατηγορήθηκαν για το θάνατό του απαλλάχθηκαν.

Ένας δολοφόνος πυροβόλησε τον Luigi Calabresi, τον πολιτικό αστυνομικό που ηγείτο της ανάκρισης του Pinelli, στις 17 Μαΐου 1972. Ίσως ήξερε πάρα πολλά και είχε γίνει μια ζωντανή ντροπή για την ιταλική δεξιά.

Στις 13 Μαρτίου 1995, μετά από περισσότερα από 25 χρόνια και αμέτρητες δικαστικές υποθέσεις και ακροάσεις εφέσεων, ο δικαστής Σαλβίνι απήγγειλε κατηγορίες σε 26 Ιταλούς νεοφασίστες και αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών για τη συμμετοχή τους στη σφαγή της Piazza Fontana.

Εν τω μεταξύ, τον Οκτώβριο του 1969, ο φίλος και σύντροφός μου Miguel García García απελευθερώθηκε από τη φυλακή Soria στην Ισπανία. Ο Μιγκέλ είχε εκτίσει ποινή 20 ετών και μιας ημέρας. Αυτός ο όρος ήταν το νόμιμο όριο για μια διαδοχική ποινή στην Ισπανία, κάτι που ποτέ δεν είχε μετρήσει πολύ με τις φρανκικές αρχές. Ο Μιγκέλ αρχικά σκόπευε να μείνει στην Ισπανία μόλις ήταν ελεύθερος, αλλά τον βοήθησα να απομακρυνθεί από την ιδέα. Τον χρειαζόμασταν για τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό. Οι φρανκικές αρχές σύντομα θα τον είχαν επιστρέψει στο εσωτερικό αν είχε παραμείνει στην Ισπανία για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα. Ο Miguel ένιωσε ότι στα 65 του ήταν πολύ αργά για να ξεκινήσει ξανά σε μια ξένη χώρα, αλλά σύντομα υποχώρησε και ήρθε να μείνει μαζί μας στο Λονδίνο.

Συνελήφθη το 1949 και καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία της «ληστείας και τρομοκρατίας», για το ρόλο του στην αντιφρανκική αντίσταση, η ποινή του Miguel μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Μετά την αποφυλάκισή μου, διατηρούσα τακτική επαφή με τον Miguel και τον Luis Andrés Edo, ο οποίος ήταν επίσης στη Soria, και μέσω αυτών και των επαφών μου σε άλλες φυλακές τροφοδοτούσα ιστορίες στον Τύπο σχετικά με τις συνθήκες μέσα στις φυλακές του Φράνκο. Ιδιαίτερα ενοχλητικές για το καθεστώς ήταν οι πληροφορίες σχετικά με τις απεργίες πείνας του 1968 σε όλο το ισπανικό σωφρονιστικό σύστημα. Όταν τελείωσαν οι απεργίες και επιβλήθηκαν τιμωρίες, μπορέσαμε επίσης να θίξουμε τις παράνομες ενέργειες του Υπουργείου Δικαιοσύνης του Φράνκο κατά τη διάρκεια μιας διεθνούς διάσκεψης νομικών στη Ρώμη εκείνη την εποχή. Η απροσδόκητη παρουσίαση μιας αναφοράς υπογεγραμμένης από όλους τους πολιτικούς κρατούμενους στο σωφρονιστικό ίδρυμα της Soria αποδείχθηκε σοβαρή αμηχανία για τους αντιπροσώπους του Φράνκο, οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν σαν λεπροί. Στην πραγματικότητα, ήταν τόσο ενοχλητικό για το καθεστώς που εγκατέλειψε τη στρατηγική του να συγκεντρώσει όλους τους «πολιτικούς» του σε μία φυλακή και τους διέλυσε σε όλη τη χερσόνησο. Πολλοί στάλθηκαν στο παλιό φρούριο της φυλακής της Σεγκόβια, το αντίστοιχο του Πύργου του Λονδίνου στην Ισπανία – μια ιστορία που καταφέραμε να δημοσιευτεί στις εθνικές εφημερίδες μέσα σε λίγες μέρες από τη λήψη της διαταγής διασποράς. Καταφέραμε επίσης να ανακοινώσουμε την είδηση του θανάτου στη φυλακή της Σεγκόβια ενός 44χρονου ανθρακωρύχου από την Αστούρια με το όνομα Ντιέγκο Καπότε.

Ο αντίκτυπος της ζωής στο εξωτερικό για τον Miguel ήταν τραυματικός. Μέσα σε λίγες μέρες από την απελευθέρωσή του είχε χάσει εντελώς τη φωνή του. Του πήρε μερικούς μήνες για να αναρρώσει πλήρως. Ίσως ήταν ψυχοσωματικό. Του πρότεινα με επιστολή να σταματήσει στη Λιέγη, καθ’ οδόν προς την Αγγλία, για να συναντήσει τον Οκτάβιο Αλμπερόλα, ο οποίος θα τον ενημέρωνε για την πρόσφατη διάλυση της FIJL (στην οποία ανήκε ο Μιγκέλ ως νεαρός) —άλλο ένα θύμα της ύφεσης μετά τον Μάη του ’68— και την επακόλουθη αναδιοργάνωση της Ομάδας της Πρώτης Μαΐου που είχε αναλάβει τη νέα γενιά μαχητών της αντίστασης. Ο Μιγκέλ μου είχε ξεκαθαρίσει στη φυλακή και στα γράμματά του ότι οι μέρες της Αντίστασης δεν είχαν τελειώσει. Ο Οκτάβιο κανόνισε επίσης να δει έναν ειδικό στο λαιμό για την απώλεια της φωνής του.

Miguel στο Λονδίνο

Ο Μιγκέλ έφτασε στο Λονδίνο στις αρχές Δεκεμβρίου του 1969. Έμεινα έκπληκτος με το πόσο καλά έψαχνε για έναν άνδρα 65 ετών. Ήταν ψηλός, καλοφτιαγμένος, προφανώς τόσο γυμνασμένος όσο ένας σκύλος χασάπης – εκτός από μια περιστασιακή δύσπνοια (λόγω φυματίωσης όπως ανακαλύψαμε πολύ αργότερα), μαύρα μαλλιά, χρωματισμένα με γκρι γύρω από τον κρόταφο, τετράγωνο σαγόνι και άψογη επιδερμίδα. Ισχυρίστηκε ότι το καθαρό δέρμα του οφειλόταν στη χρήση χυμού λεμονιού ως μετά το ξύρισμα για 20 χρόνια. Το δοκίμασα για λίγες μέρες, αλλά ήταν λίγο πολύ ζωηρό και κολλώδες για τις προτιμήσεις μου. Με έφερε επίσης σε ένα εξάνθημα roseola που με έκανε να μοιάζω με αγρότη Orcadian. Είκοσι χρόνια κρεβάτια φυλακής είχαν επίσης επηρεάσει την πλάτη του σε βαθμό που δεν μπορούσε να κοιμηθεί σε ένα αναρτημένο στρώμα. Κοιμόταν στο πάτωμα μέχρι που μπορέσαμε να πιάσουμε μια ξύλινη σανίδα που μπορούσε να τοποθετήσει στο κρεβάτι του τη νύχτα.

Τα ομιλούμενα αγγλικά του Miguel ήταν εξαιρετικά καλά για κάποιον εντελώς αυτοδίδακτο και ο οποίος δεν είχε πάει ποτέ σε αγγλόφωνη χώρα στη ζωή του. Το είχε σταχυολογήσει εξ ολοκλήρου από βιβλία και συζητήσεις στην αυλή με ανθρώπους σαν εμένα. Ήταν ιδανικός για το ρόλο του διεθνούς γραμματέα του ABC και αμέσως βυθίστηκε στο καθήκον να βοηθήσει τους κρατούμενους που είχε αφήσει πίσω. Η συμβολή του ήταν ανεκτίμητη. Χαρισματικός και – όταν ανέκτησε τη φωνή του – φυσικός δημόσιος ομιλητής, έδωσε ομιλίες για την αντιφρανκική αντίσταση και τις εμπειρίες του στη φυλακή που έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από κατάμεστα ακροατήρια σε όλη τη χώρα.
Μία από αυτές τις συναντήσεις πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα συνεδριάσεων της Freedom Press στο Whitechapel. Η φωνή του Miguel δεν είχε ακόμη ανακάμψει πλήρως, οπότε μετέφρασα γι’ αυτόν. Ήταν μια πολύ συναισθηματική περίσταση – και το κοινό άκουγε, μαγεμένο, καθώς ο Miguel αφηγήθηκε τον αγώνα του τότε και τον αγώνα του τώρα.

Μέχρι το τέλος της βραδιάς, ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν πλέον ένα αφηρημένο ιστορικό γεγονός για το μεγαλύτερο μέρος του γοητευμένου κοινού του Μιγκέλ. Εδώ ήταν ένας έμπειρος αντάρτης πόλης και ακτιβιστής που είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του στις φρανκικές φυλακές, ένας άνθρωπος που εξακολουθούσε να συμμετέχει βαθιά στον επαναστατικό αγώνα, του οποίου η πίστη δεν είχε σβήσει ποτέ – αλλά του οποίου το όνομα δεν είχε κοσμήσει ποτέ τις σελίδες της «Freedom» καθ ‘όλη τη διάρκεια της 20χρονης φυλάκισής του. Μίλησε επίσης για τις δραστηριότητες της Ομάδας «1η Μαΐου», η οποία είχε αναπτυχθεί από το αντιφρανκικό κίνημα και τώρα διεξάγει τολμηρές διεθνείς άμεσες δράσεις με στόχο τα διπλωματικά και επιχειρηματικά συμφέροντα των φασιστικών και ακροδεξιών καθεστώτων.
Μεταξύ των εκατό περίπου ανθρώπων που ήρθαν να συναντήσουν και να ακούσουν τον Miguel να μιλάει εκείνο το βράδυ του Φεβρουαρίου του 1970 ήταν μια ομάδα από την πλατεία Powis στο Notting Hill. Αυτοί οι νέοι είχαν εμπλακεί σε διάφορες κοινοτικές ομάδες αυτοβοήθειας, όπως το Κίνημα των Καταληψιών του Ανατολικού Λονδίνου, η Ένωση Εναγόντων και η Ένωση Ανθρώπων του Notting Hill, οι οποίες είχαν εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό στο άνοιγμα των τοπικών πλατειών γύρω από τον W11. Μέχρι τότε οι ιδιώτες γαιοκτήμονες έλεγχαν τις πλατείες με μεγάλους συρμάτινους φράχτες που εμπόδιζαν τους μη κατοίκους να μπουν σε αυτές. Αυτή η ομάδα έγινε στη συνέχεια ο πυρήνας της ομάδας δράσης γνωστής ως «Angry Brigade» (Οριγισμένη Ταξιαρχία).

Περίπου την ίδια εποχή, στο Δυτικό Βερολίνο, οι Γερμανοί αναρχικοί ακτιβιστές του Μαύρου Σταυρού, Thomas Weissbecker, George von Rauch και Michael ‘Bommi’ Baumann, συνελήφθησαν για ξυλοδαρμό του δεξιού δημοσιογράφου Horst Rieck για τις χυδαίες ιστορίες του που επιτίθονταν στην αριστερά στις εκδόσεις Springer. Τότε ήταν που οι Andreas Baader, Gudrun Ensslin και Astrid Proll, τα μελλοντικά βασικά μέλη της Φράξιας Κόκκινου Στρατού (RAF), αποφάσισαν να μην απαντήσουν με εγγύηση για την κατηγορία της βομβιστικής επίθεσης σε πολυκατάστημα της Φρανκφούρτης και να περάσουν «υπόγεια».

Το Δελτίο του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού έγινε «Black Flag» (Μαύρη Σημαία) το 1970. Εξακολουθούσε να χρησιμεύει ως όργανο του Μαύρου Σταυρού, αλλά παρουσίαζε επίσης τις απόψεις της ad hoc Ομάδας thw Μαύρης Σημαίας που – με διάφορα ονόματα – υπήρχε για κάποιο χρονικό διάστημα γύρω από τον Albert Meltzer. Αυτό ήταν ουσιαστικά η συνέχεια της ίδιας ομάδας που είχε δημοσιεύσει το Ludd and Cuddon’s Cosmopolitan Review από τα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Όσον αφορά τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό, ήμασταν συνεχώς αντικείμενο αστυνομικού εκφοβισμού. Το γεγονός και μόνο ότι μιλούσα πολιτισμένα με τον Ειδικό Κλάδο ήταν από μόνο του συμβιβαστικό και δεν ήθελα να αναπτυχθεί μια συμβιωτική σχέση μεταξύ μας. Αν κάποιος σαν εμένα, που υποτίθεται ότι είναι ευαίσθητος σε πολιτικά θέματα και έχει συνείδηση των πολιτικών δικαιωμάτων, δεν σηκωνόταν και δεν παραπονιόταν, τότε ποιος θα το έκανε;

Ο Albert Meltzer ετοίμασε μια δήλωση σχετικά με την παρενόχληση που μου προκλήθηκε και την έστειλε εξ ονόματος του Μαύρου Σταυρού στον τότε υπουργό Εσωτερικών, Jim Callaghan. Ο θρυλικός «ανεξάρτητος ντετέκτιβ» ήρθε να πάρει συνέντευξη από τον Άλμπερτ επί μακρόν. Κράτησε εκτενείς σημειώσεις και έδωσε αναφορά στον Υπουργό Εσωτερικών. Στη συνέχεια, ο Callaghan έγραψε στον Albert αρνούμενος ότι υπήρξε οποιαδήποτε παρενόχληση και είπε ότι δεν είχα κάνει καμία καταγγελία στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφήνοντας να συναχθεί ότι το είχα απολαύσει. Για να τονίσουν την ήπια, ευγενική επιστολή του Κάλαχαν, την ίδια μέρα που έφτασε, έξι ντετέκτιβ εμφανίστηκαν στο σπίτι του Άλμπερτ κατά την απουσία του, γύρισαν τα πάντα ανάποδα, σκόρπισαν βιβλία και χαρτιά παντού, λεηλάτησαν τα υπάρχοντά του – και έφυγαν χωρίς να πάρουν τίποτα ή να ενοχλήσουν για να κλείσουν ραντεβού για να τον δουν.

Έξω από το σπίτι συνάντησαν την ηλικιωμένη θεία του, η οποία τους ρώτησε τι έκαναν. Ήθελαν να τη συνοδεύσουν πίσω στο σπίτι της, αλλά εκείνη διαμαρτυρήθηκε –κάπως απερίσκεπτα στην έκφραση– ότι έπρεπε να πάει να μαζέψει ναρκωτικά για έναν φίλο της. Ένας από αυτούς λοιπόν τη συνόδευσε, με ανυπομονησία, για να διαπιστώσει ότι πήγαινε στο τοπικό φαρμακείο για να παραλάβει τη συνταγή για μια άλλη ηλικιωμένη κυρία που έπασχε από καρκίνο.

Απογοητευμένος, πήγε σπίτι μαζί της και οι έξι γύρισαν το δωμάτιό της. Καμία γυναίκα αστυνομικός δεν ήταν παρούσα κατά τη διάρκεια της επιδρομής και ήταν αρκετά τρομοκρατημένη. Έφυγαν με το κυνικό σχόλιο: «Υποθέτω ότι θα έχουμε τη συνηθισμένη γκρίνια».
Περίπου εκείνη την εποχή, επίσης, άλλα άτομα στο δίκτυο φιλίας μας υποβάλλονταν σε επιδρομές της πολιτικής αστυνομίας, συμπεριλαμβανομένου ενός αριθμού επιχειρήσεων των οποίων οι μετοχές παραδόθηκαν επειδή έτυχε να έχουν δωμάτια στο ίδιο κτίριο των οποίων ο ιδιοκτήτης είχε νοικιάσει δωμάτια στον Μαύρο Σταυρό

Στην Ιταλία αποκαλύφθηκε η αλήθεια ως προς τους πραγματικούς αυτουργούς των βομβιστικών επιθέσεων της 25ης Απριλίου, του τρένου και της Piazza Fontana, για τις οποίες ο Pinelli είχε πληρώσει με τη ζωή του. Ο ανακριτής του Τρεβίζο είχε εκδώσει εντάλματα σύλληψης για τρεις Βενετούς νεοφασίστες: τον Giovanni Ventura, τον Franco Freda και τον Aldo Trinco, και οι έξι αναρχικοί που κατηγορούνταν για αυτά τα αδικήματα είχαν τελικά απελευθερωθεί.

Στην Ισπανία, η φρανκική καταστολή επιδεινώθηκε μετά από βομβιστικές επιθέσεις από μια καταλανική αναρχική ομάδα στο Δικαστικό Μέγαρο της Βαρκελώνης, την έδρα του Φαλαγγιστικού Κόμματος και ένα μοναστήρι Καπουτσίνων. Στη Γερμανία, οι αναρχικοί ακτιβιστές του Μαύρου Σταυρού Thomas Weissbecker και Georg von Rauch είχαν συλληφθεί για επίθεση σε δημοσιογράφο του Springer Press, αλλά και οι δύο κατάφεραν να δραπετεύσουν και να περάσουν στην παρανομία.

Το 1971 ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός χτυπήθηκε άσχημα από την πανευρωπαϊκή καταστολή του προηγούμενου έτους – εκτός από τη δική μου σύλληψη στο Augist σε σχέση με την υπόθεση της «Οργισμένης Ταξιαρχίας» / Ομάδα «1η Μαΐου»– ιδιαίτερα στη Γερμανία, όπου το Berufsverbote, το κυνήγι μαγισσών που στέρησε από τους σοσιαλιστές την επαγγελματική τους απασχόληση, είχε φτάσει σχεδόν μακαρθικές διαστάσεις. Ο Georg von Rauch, ιδρυτής του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού στη Γερμανία, είχε πυροβοληθεί και σκοτωθεί από την αστυνομία του Δυτικού Βερολίνου τον Δεκέμβριο του 1971. Ήταν άοπλος και είχε τα χέρια του στον αέρα. Όταν σκοτώνεται. Δύο μήνες αργότερα, ο Tommy Weissbecker, ο 23χρονος γραμματέας του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, πυροβολήθηκε επίσης και σκοτώθηκε από την αστυνομία σε ένα δρόμο του Augsburg ενώ παρουσίαζε την ταυτότητά του. Ήταν υπό παρακολούθηση για κάποιο χρονικό διάστημα.

Αλλά δεν ήταν εντελώς μονόδρομη διαδικασία. Τον Μάιο, ο επιθεωρητής της αστυνομίας του Μιλάνου Luigi Calabresi -ο άνθρωπος που πιστεύεται ευρέως ότι ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία του Ιταλού γραμματέα του Μαύρου Σταυρού, Giuseppe Pinelli- είχε πυροβοληθεί και σκοτωθεί έξω από το αρχηγείο της αστυνομίας. Όχι από έναν αναρχικό, αλλά από ένα μέλος της μαρξιστικής ομάδας Lotta Continua, μιας ομάδας που είχε μηνύσει για δυσφήμιση χαρακτήρα. Υπήρξε επίσης μια αντιπρόταση ότι η δεξιά, ή οι μυστικές υπηρεσίες που θα ήθελαν επίσης να φιμωθεί ο Calabresi, είχαν χειραγωγήσει αυτή τη δολοφονία.

Το 1973, μετά την αθώωσή μου στην υπόθεση της Οργισμένης Ταξιαρχίας, ταξίδευα σε όλη την Ευρώπη επισκεπτόμενος συντρόφους των διαφόρων δικτύων του Μαύρου Σταυρού και αποφάσισα να επισκεφθώ έναν παλιό σύντροφο, τον Goliardo Fiaschi, στη φυλακή του Lecce. Ο Goliardo είχε εκτίσει οκτώ χρόνια σε διάφορες φρανκικές φυλακές, συμπεριλαμβανομένου του Carabanchel, για τις αντάρτικες δραστηριότητές του με τον José Luis Facerías, και είχε απελαθεί στην Ιταλία, όπου είχε εκτίσει άλλα εννέα χρόνια για φερόμενη συμμετοχή σε ληστείες τραπεζών στη δεκαετία του 1950.

Όταν φτάσαμε στη φυλακή του Lecce, ο κυβερνήτης μας αρνήθηκε την άδεια να επισκεφθούμε το Goliardo. Μετά από μια έντονη συζήτηση με διάφορους επίσημους αξιωματούχους, τελικά μου επετράπη να του αφήσω ένα σημείωμα για να πω ότι είχαμε τηλεφωνήσει. Ήταν απογοητευτικό, έχοντας ταξιδέψει όλη αυτή τη διαδρομή και φτάνοντας σε απόσταση φωνών, να μην τον βλέπω. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας για να εξασφαλίσουμε την απελευθέρωσή του, ή τουλάχιστον θα προκαλέσουμε μεγάλη αμηχανία στην ιταλική κυβέρνηση κατά τη διαδικασία. Στην πραγματικότητα, μόλις επιστρέψαμε στο Λονδίνο τον Σεπτέμβριο, ο Albert Meltzer και εγώ συναντηθήκαμε με τον ιταλό πρεσβευτή για να του θέσουμε την υπόθεση του Goliardo. Του είπα ότι αν δεν λάβαμε ικανοποιητική ανταπόκριση από την ιταλική κυβέρνηση, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός θα οργάνωνε τακτικές πικετοφορίες και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας – με βετεράνους πολέμου και τη Βρετανική Λεγεώνα. Η Βρετανική Λεγεώνα δεν το γνώριζε αυτό, αλλά ακουγόταν ένας χρήσιμος μοχλός εκείνη την εποχή. Εξάλλου, ο Goliardo ήταν ένας από τους νεότερους παρτιζάνους κατά τη διάρκεια του πολέμου στην περιοχή της Μόντενα, έχοντας εισέλθει στη Μόντενα ως σημαιοφόρος της ταξιαρχίας Costrignano κατά την απελευθέρωσή της το 1945.

Ο πρέσβης υποσχέθηκε ότι θα κάνει ό,τι μπορεί. Ο Goliardo απελευθερώθηκε 6 μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1974.

Το κακό φεγγάρι ανατέλλει…

Είχαμε πολλά να γράψουμε στη «Black Flag» εκείνο το φθινόπωρο. Στο Μπρίστολ, δύο νεαροί αναρχικοί, ο Dafydd Ladd και ο Michael Tristam, συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν στις 14 Σεπτεμβρίου για βομβιστικές επιθέσεις στα υποπροξενεία της φασιστικής Πορτογαλίας στο Μπρίστολ και το Κάρντιφ και στη λέσχη αξιωματικών του βρετανικού στρατού στο Aldershot. Καταδικάστηκαν σε 7 και 6 χρόνια αντίστοιχα τον επόμενο Φεβρουάριο. Και τον Δεκέμβριο ο Edward Heath είχε εισαγάγει την 3ήμερη εβδομάδα εργασίας.

Σε ένα πιο σοβαρό επίπεδο βαρβαρότητας, ο πρόεδρος της Χιλής Allende είχε σκοτωθεί σε ένα υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα και τουλάχιστον 5.000 αριστεροί και φιλελεύθεροι είχαν συλληφθεί, βασανιστεί και σκοτωθεί – «εξαφανίστηκε» – στην καταστολή που ακολούθησε. Πάνω από ένα εκατομμύριο Χιλιανοί είχαν εξοριστεί. Στην Ισπανία, τα πράγματα χειροτέρευαν επίσης. Εκείνο τον Αύγουστο, η MIL, το Ιβηρικό Απελευθερωτικό Κίνημα, αποφάσισε να διαλυθεί ως πολιτικοστρατιωτική οργάνωση. Τα μέλη της είχαν αναγνωρίσει τον κίνδυνο που αντιμετώπιζαν να γλιστρήσουν σε μόνιμη παρανομία και γκανγκστερισμό, ληστεύοντας για χάρη της – σε αντίθεση με την επιδίωξη συγκεκριμένων πολιτικών ή προπαγανδιστικών στόχων. Αλλά πριν διαλυθούν για να συνεχίσουν αυτό που αποκαλούσαν «μόνιμο εμφύλιο πόλεμο» σε μικρές μεμονωμένες ομάδες, αποφάσισαν μια τελευταία ληστεία – στο Ταμιευτήριο στο Bellver de Cerdanya στη βόρεια Καταλονία.

Η ομηρία ήταν επιτυχής, αλλά η Πολιτοφυλακή τους περίμενε καθώς προσπαθούσαν να περάσουν πίσω στη Γαλλία αργότερα εκείνη την ημέρα – 16 Σεπτεμβρίου 1973. Μετά από μια σύντομη ανταλλαγή πυροβολισμών, δύο μέλη της MIL συνελήφθησαν: ο 25χρονος τυπογράφος Oriol Solé Sugranyes – ένας άλλος ακτιβιστής του Centro Ibérico / Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – και ο 17χρονος φοιτητής José Lluís Pons Llobet. (Ο Oriol Solé Sugranyes πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε δραπετεύοντας από τη φυλακή της Σεγκόβια στις 9 Απριλίου 1976.) Ακολούθησαν και άλλες συλλήψεις και η οργάνωση άρχισε να διαλύεται.

Τρία ακόμη μέλη της ΠσΜΠ συνελήφθησαν στις 24 Σεπτεμβρίου σε ενέδρα της αστυνομίας στην Calle Gerona της Βαρκελώνης: ο Santiago Soler Amigó, ο Francisco Xavier Garriga Paituví και ο σύντροφός μας από το Centro Ibérico/Αναρχικός Μαύρος Σταυρός, ο 26χρονος Salvador Puig Antich.

Ο Σαλβαδόρ, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει στην Ισπανία από το Λονδίνο, φέρεται να άνοιξε πυρ εναντίον των επίδοξων απαγωγέων του που προσπαθούσαν να δραπετεύσουν και σκότωσε έναν επιθεωρητή της φασιστικής μυστικής αστυνομίας του Φράνκο, της Brigada Politico-Social. Η αυτοψία αποκάλυψε ότι τουλάχιστον δύο από τις πέντε σφαίρες στο σώμα του επιθεωρητή είχαν εκτοξευθεί από τα όπλα των συναδέλφων του. Η υπεράσπιση του Σαλβαδόρ ήταν ότι χτυπήθηκε στο έδαφος σε κατάσταση ημισυνείδησης και το όπλο του είχε εκπυρσοκροτήσει κατά λάθος. Οι τρεις αναρχικοί αντιμετώπιζαν τώρα ένα συνοπτικό συμβούλιο πολέμου και πιθανές θανατικές ποινές.

Διαμαρτυρίες οργανώθηκαν παντού, με εκείνες στη Γαλλία και το Βέλγιο να γίνονται ιδιαίτερα βίαιες με βομβιστικές επιθέσεις με εκρηκτικά και μολότοφ φρανκικών στόχων να γίνονται τακτικό φαινόμενο όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1974.

Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός του Μπέρμιγχαμ οργάνωσε μια εθνική πορεία διαμαρτυρίας προς τη γαλλική πρεσβεία στο Λονδίνο στις 27 Ιουλίου 1974, στην οποία παρέδωσα μια επιστολή διαμαρτυρίας. Δεν υπήρξε ποτέ καμία απροθυμία στη συνεργασία μεταξύ ισπανικής και γαλλικής αστυνομίας. Αν ο Alberola είχε συλληφθεί, ένιωθαν ότι πρέπει να είμαι κάπου στο παρασκήνιο. Τα στοιχεία μου βρέθηκαν στο βιβλίο διευθύνσεων των Alberola, Ariane και Jean Weir — σε κώδικα. Ισχυρίστηκαν επίσης ότι υπέκλεψαν κλήσεις προς το Λονδίνο από έναν τηλεφωνικό θάλαμο κοντά στο σημείο όπου έμεναν ο Octavio, η Ariane και η Jean κοντά στην Αβινιόν. Η θέση τους ήταν ότι συμμετείχα στην απαγωγή και ήταν πιθανώς το άτομο που παρείχε στον David May τα έγγραφα του Suárez. Ο Γάλλος ανακριτής, Alain Bernard, ήρθε ο ίδιος στο Λονδίνο, συνοδευόμενος από έναν ανώτερο Γάλλο αστυνομικό, τον M. Dupont, για να ερευνήσει από αυτή την άποψη.

Οι πολιτικές επιπτώσεις στη Γαλλία του νέου κύματος καταστολής στην Ισπανία του Φράνκο οδήγησαν στην κατάρρευση της υπόθεσης του Μπερνάρ γύρω του. Στις 16 Αυγούστου οι Pierre Guilbert, Annie Plazen και Danièle Huas αφέθηκαν ελεύθεροι με προσωρινή ελευθερία. Ακολούθησαν οι Chastels στις 30 Αυγούστου και ο Lucio Urtubia, ο πλαστογράφος, στις 18 Σεπτεμβρίου. Η Ariane και ο Jean απελευθερώθηκαν στις 3 Δεκεμβρίου και ο Octavio στις 13 Φεβρουαρίου 1975. Ήταν ο τελευταίος που αφέθηκε ελεύθερος. Πιο άτυχοι ήταν εκείνοι που συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη κατόπιν αιτήματος του Γάλλου δικαστή. Ο Luis Andres Edo καταδικάστηκε σε 5 χρόνια, ο David Urbano Bermudez σε 5 χρόνια, ο Juan Ferren Serafini σε 3 χρόνια και ο Luis Burro Molina σε 5 χρόνια.

Η GARI γρήγορα εξελίχθηκε στο γαλλικό ισοδύναμο της «Οργισμένης Ταξιαρχίας». Οι ενέργειές της συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του 1974 και του 1975 και οδήγησαν σε βομβιστικές επιθέσεις στο Palais de Justice στο Παρίσι και στο αρχηγείο της αστυνομίας στο Clermont Ferrand, καθώς και σε μια υποτιθέμενη απόπειρα κατά της ζωής του Γάλλου Υπουργού Εσωτερικών Michel Poniatowski.

Δύο μέλη της GARI σκοτώθηκαν σε αυτή την τελευταία ενέργεια στις 9 Μαΐου 1976. Συνέβη στους χώρους του Πανεπιστημίου Toulouse-Rangueill όταν μια βόμβα που μετέφεραν εξερράγη πρόωρα. Ένας από τους νεκρούς ήταν ο Robert Touati, ένας 24χρονος Γαλλοαλγερινός, και ο άλλος ο Juan Duran Escribano, ένας 23χρονος Ισπανός. Και οι δύο ήταν βετεράνοι του Centro Ibérico/Αναρχικού Κέντρου Μαύρου Σταυρού στο Haverstock Hill του Λονδίνου.

Noel και Marie Murray

Στη Βρετανία, παρά το γεγονός ότι η «Οργισμένη Ταξιαρχία» υποτίθεται ότι δεν υπήρχε πια, και τα βασικά μέλη της πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, οι βομβιστικές επιθέσεις και οι επιθέσεις σε βιομηχανικούς και δεξιούς πολιτικούς στόχους, ιδιαίτερα σε Συντηρητικές Λέσχες, συνεχίστηκαν πάνω και κάτω στη χώρα. Στην Ιρλανδία, η οργή για τη βίαιη καταστολή στην Ισπανία πυροδότησε ένα κίνημα αλληλεγγύης, οι ενέργειες του οποίου οδήγησαν τελικά στη σύλληψη μιας ομάδας αναρχικών του Δουβλίνου που καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές φυλάκισης.

Δύο από αυτή την ομάδα, ο Noel και η Marie Murray, οι οποίοι ήταν ιδρυτές του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού στην Ιρλανδία, κατάφεραν να δραπετεύσουν και τράπηκαν σε φυγή. Δεν συνελήφθησαν ξανά μέχρι τις 9 Οκτωβρίου 1975, μετά από ληστεία τράπεζας κατά την οποία ένας Ιρλανδός αστυνομικός, ο Reynolds, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε. Αφού λήστεψαν με επιτυχία την τράπεζα, παρατηρήθηκαν να την αφήνει ένας ύποπτος αστυνομικός εκτός υπηρεσίας, ο οποίος στη συνέχεια τους καταδίωξε μέσω του Δουβλίνου, πρώτα με αυτοκίνητο και στη συνέχεια με τα πόδια. Ο αστυνομικός τους πρόλαβε σε ένα πάρκο και άρπαξε τον Noel. Η Marie έστρεψε ένα πιστόλι στον αστυνομικό και του φώναξε: «Άφησε τον άνθρωπό μου!». Ο αστυνομικός αρνήθηκε να φύγει ή να υποχωρήσει, οπότε η Marie τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Τόσο ο Noel όσο και η Marie απομακρύνθηκαν από την περιοχή και κρύφτηκαν. Μόνο λίγο αργότερα μια ειδική ομάδα εργασίας της Garda (γνωστή στο Δουβλίνο ως «ο βαρύς όχλος») ανακάλυψε πού ζούσαν και τους συνέλαβε. Ο Noel και η Marie επέστρεψαν σπίτι από τη βόλτα του σκύλου μια μέρα και πήδηξαν και συνελήφθησαν καθώς έμπαιναν στο σπίτι τους. Κανείς τους δεν ήξερε ότι ο άνδρας που τους κυνηγούσε με πολιτικά ρούχα ήταν αστυνομικός. Οι Murrays καταδικάστηκαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού και σώθηκαν από τη θανατική ποινή μόνο με μια μαζική εκστρατεία διεθνούς αλληλεγγύης που ξεκίνησε από τους Miguel García García και Albert Meltzer.

John Olday

Ένα άλλο ξεχασμένο, πτωματικό πρόσωπο εμφανίστηκε το 1974 –μετά από απουσία 30 ετών– για να μας βοηθήσει με τη «Black Flag» και τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό – o John Olday. Ο Olday, γεννημένος ως Arthur William Olday, γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1905, νόθος γιος μιας Γερμανίδας μητέρας και ενός Σκωτσέζου. Τα πρώτα 8 χρόνια της ζωής του τα πέρασε στη Νέα Υόρκη πριν μετακομίσει στο Αμβούργο όπου τον μεγάλωσε η γιαγιά του, όπως κι εγώ. Μάλλον τον έκανε και αναρχικό. Ο John είχε μια πολύχρωμη πρώιμη ζωή παρέα στην προκυμαία του Αμβούργου.

Αρχικά εντυπωσιάστηκα με τον John, ο οποίος είπε ένα καλό νήμα, αλλά δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να συνειδητοποιήσω ότι πολλά από αυτά που είπε ήταν φαντασία και εφεύρεση. Το πρόβλημα ήταν ο διαχωρισμός της πραγματικότητας από τη μυθοπλασία. Μερικά από αυτά ήταν αλήθεια, πολλά από αυτά ήταν κατασκευές.

Ως 11χρονο παιδί του δρόμου, ισχυρίστηκε, είχε γίνει μάρτυρας των εξεγέρσεων πείνας του Αμβούργου το 1916. Είπε επίσης ότι είχε λάβει μέρος στην ανταρσία των Σπαρτακιστών ναυτών και στην εξέγερση των εργατών δύο χρόνια αργότερα. Η δουλειά του ήταν να φέρει πυρομαχικά για την τοποθέτηση ενός στασιαστή με πολυβόλο.

Η εργατική εξέγερση του Οκτώβρη του 1923 και τα επαναστατικά γεγονότα του επόμενου έτους στην κατεχόμενη από τη Γαλλία βιομηχανική περιοχή Ruhr-Gebiet ήταν άλλα γεγονότα στα οποία υποστήριξε ότι είχε εμπλακεί. Ο John αποσύρθηκε από τον ενεργό πολιτικό αγώνα από το 1925 μέχρι την άνοδο των Ναζί στην εξουσία το 1933, κατά τη διάρκεια του οποίου αφιέρωσε την ενέργειά του στην τέχνη, το θέατρο και τη μουσική – ιδιαίτερα στη σκηνή καμπαρέ του Αμβούργου.

Από το 1933 ασχολήθηκε με την αντιναζιστική προπαγάνδα, με τα σχέδια και τις γελοιογραφίες του να χρησιμοποιούνται δραματικά σε φυλλάδια και αφίσες. Παράλληλα, έπαιζε και το ρόλο του εκκεντρικού ομοφυλόφιλου καλλιτέχνη, που του έδωσε πρόσβαση στους υψηλότερους κύκλους του ναζιστικού κόμματος του Αμβούργου, συλλέγοντας χρήσιμες πληροφορίες που μετέφερε στην αντιναζιστική Αντίσταση. Αυτό φαίνεται να ήταν αλήθεια. Ήταν ιδιαίτερα κοντά στους λεγόμενους σοσιαλιστές Ναζί των SA, ή τα «Καφέ Πουκάμισα», οι οποίοι είχαν δολοφονηθεί ή παραγκωνιστεί στη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών του Χίτλερ το 1934.

Ο John συνέχισε να παίζει αυτόν τον αμφίβολο ρόλο μέχρι το 1938, όταν έγινε σαφές ότι η πολιτική, πνευματική και σεξουαλική καταπίεση αυξανόταν. Είχε έρθει η ώρα να φύγω. Τα πράγματα γίνονταν πολύ επικίνδυνα για τον ίδιο και μια από τις φίλες του, τη συμβουλιακή κομμουνίστρια και Γερμανοεβραία Hilda Meisel, πιο γνωστή ως Hilda Monte (1914-45).

Ο Τζον, Βρετανός υπήκοος, παντρεύτηκε τη Χίλντα με έναν γάμο ευκαιρίας τον Σεπτέμβριο του 1938 για να της παράσχει την προστασία της βρετανικής υπηκοότητας. Ο γάμος δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Στο Λονδίνο το 1939 ο John δημοσίευσε μια αφήγηση, εικονογραφημένη με δικά του σκίτσα με στυλό και μελάνι, για τα χρόνια του στη Γερμανία με τίτλο Kingdom of Rags (Jarrolds). Η Hilda έκανε κάποιες εκπομπές για το BBC και, όπως και ο John, συνέχισε τη δέσμευσή της στην αντιναζιστική αντίσταση από το Λονδίνο, διατηρώντας τις επαφές τους στην Ολλανδία και τη Γαλλία.

Οι δραστηριότητες και οι συνεργάτες της την έφεραν στην προσοχή της MI5 και της MI6 (SIS), και όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, και οι δύο υπηρεσίες άσκησαν βέτο στην απασχόλησή της σε εργασίες πληροφοριών και αρνήθηκαν να έχουν οποιαδήποτε σχέση με τα δίκτυά της στην κατεχόμενη Ευρώπη. Αλλά σημείωσαν στον φάκελό της ότι ήταν έντονα αντιναζιστική, αν και το αν πίστευαν ότι αυτό ήταν ένα συν ή ένα μείον είναι ένα εντελώς άλλο πράγμα.

Η Εκτελεστική Αρχή Ειδικών Επιχειρήσεων (SOE) δεν είχε τέτοιους ενδοιασμούς. Δεν επρόκειτο να εγκαταλείψουν την ευκαιρία να στρατολογήσουν μια τόσο ταλαντούχα και έξυπνη γυναίκα, παρόλο που ήταν επαναστάτρια σοσιαλίστρια, Γερμανίδα και Εβραία. Πρώτα απ’ όλα ήταν αφοσιωμένη αντιναζίστρια. Η SOE την έστειλε στη Λισαβόνα το 1941, ένα σημαντικό κέντρο κατασκοπείας. Μετά από αυτή την ημερομηνία εξαφανίστηκε από το βρετανικό αρχείο και δεν υπάρχει καμία αναφορά σε αυτήν στο Ημερολόγιο Πολέμου της SOE Iberia για το 1942-45 ή στο πιο σχετικό ημερολόγιο πολέμου για το 1940-41, το οποίο λείπει από τα Εθνικά Αρχεία του Γραφείου Δημόσιων Αρχείων στο Kew.

Η Hilda Monte έγραψε ένα εξαιρετικά προφητικό βιβλίο, που δημοσιεύθηκε το 1943, για το μέλλον της μεταπολεμικής Ευρώπης, Η ενότητα της Ευρώπης (Victor Gollancz). Σε αυτό προέβλεψε με ακρίβεια την άνοδο και τη δομή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.

Ο Monte κατέληξε να εργάζεται για το Αμερικανικό Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) του Allen Dulles στην Ελβετία. Πέθανε στα χέρια των SS που την αιχμαλώτισαν και την πυροβόλησαν κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στην Αυστρία τις τελευταίες ημέρες του πολέμου τον Απρίλιο του 1945. Συχνά αναρωτιόμουν αν είχε προδοθεί στα SS είτε από τον Dulles, είτε ίσως από τον δεξιό συνωμότη του SIS John McCaffery με έδρα τη Βέρνη.

Η χρησιμότητά της ως πράκτορα έφτανε στο τέλος της, και ως ευφυής επαναστάτρια, με αδιάβλητη ακεραιότητα, θα ήταν μια σοβαρή ευθύνη στη μεταπολεμική Ευρώπη για την οποία και οι δύο άνδρες σχεδίαζαν και προετοιμάζονταν.

Ανάμεσα στις πολλές υπέροχες ιστορίες του, ο John μου είπε ότι είχε εμπλακεί στην ανατίναξη ενός γερμανικού πλοίου πυρομαχικών στα ανοικτά των ακτών της Ολλανδίας και στη δολοφονία ενός Εβραίου συνεργάτη των Ναζί στην Αμβέρσα.

Αυτός και η Χίλντα είχαν επίσης εμπλακεί στην αποτυχημένη απόπειρα βομβιστικής επίθεσης στην μπυραρία του Μονάχου το 1938 εναντίον του Χίτλερ. Στο Λονδίνο ο John συνεργάστηκε στενά με την αναρχική εφημερίδα «War Commentary» (προηγουμένως «Spain and the World» και αργότερα έγινε «Freedom»), έγινε σκιτσογράφος της, και το 1945 δημοσίευσε μια συλλογή από τα μακάβρια και νοσηρά πολιτικά του σχέδια με τίτλο The March to Death.

Το 1945 ο John καταδικάστηκε σε φυλάκιση 12 μηνών για κατοχή γραφομηχανής και πλαστής ταυτότητας. Αρνούμενος να καταθέσει για λογαριασμό του, κατέληξε στο Old Bailey, όπου του δόθηκε ποινή 2 ετών για λιποταξία. Ωστόσο, οι διανοούμενοι που σχετίζονταν με το «War Commentary», Herbert Read, George Orwell και George Woodcock, ήρθαν να τον υπερασπιστούν και οργάνωσαν μια σημαντική εκστρατεία τύπου και ο John απελευθερώθηκε μετά από 3 μήνες.

Εγκαταλείποντας εντελώς την πολιτική μετά τον πόλεμο, ο John μετακόμισε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας το 1950, όπου έγινε πρώιμος ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και τραγουδιστής καμπαρέ. Ένα LP με τα τραγούδια του, «Roses and Gallows», κέρδισε κάποια κριτική αναγνώριση. Μετακόμισε στο Σίδνεϊ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όπου άνοιξε το Café la Bohème με το Genius Corner, ένα καμπαρέ, στο υπόγειο.

Μια επίθεση με μαχαίρι εναντίον του ίδιου και του γιου του στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ώθησε τον John να εγκαταλείψει την Αυστραλία σε ηλικία 65 ετών και να επιστρέψει στο Λονδίνο. Τότε ήταν που εμφανίστηκε στις εγκαταστάσεις του Centro Ibérico/Αναρχικός Μαύρος Σταυρός για να οργανώσει μια τακτική βραδιά καμπαρέ – και να προσπαθήσει να με πείσει να μάθω να παίζω ακορντεόν πιάνου. Καμία πιθανότητα.

Όταν η «Black Flag» σταμάτησε να δημοσιεύει τις φανταστικές πτήσεις του John για το τι συνέβαινε στη Γερμανία στα μέσα της δεκαετίας του 1970 με τις διάφορες ομάδες δράσης, ιδιαίτερα με την RAF, δημιούργησε το δικό του ενημερωτικό δελτίο Mit Teilung, το οποίο γέμισε με ακόμη πιο απίστευτες ανοησίες. Σίγουρα, η RAF νόμιζε ότι ήταν τρελός – και επικίνδυνος. Μια γυναίκα από τη RAF ήρθε στο κέντρο Centro Ibérico / Αναρχικός Μαύρος Σταυρός σε μια περίπτωση και ρώτησε τον Phil Ruff, τον σκιτσογράφο της «Black Flag», για την πηγή των πληροφοριών στο Mit Teilung. Όταν ο Phil της είπε ότι ήταν ο John Olday, γύρισε τα μάτια της και είπε: «Ω, ο τρελός γέρος στον επάνω όροφο με το άγαλμα της Kali στην κρεβατοκάμαρά του». Είχε μια ήρεμη κουβέντα με τον Τζον, ίσως την πρώτη του επαφή με κάποιον από εκείνη την ομάδα. Μετά την αναχώρησή της, η MitTeilung δεν ανέφερε ποτέ ξανά τις γερμανικές ομάδες δράσης.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, στα μέσα προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός είχε αποκτήσει μια δική του ζωή με αυτόνομες ομάδες που ξεφύτρωναν σε όλη τη Βρετανία, την Ευρώπη, τη Βόρεια και Νότια Αμερική, την Ασία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Ας ελπίσουμε ότι οι ιστορίες τους θα ειπωθούν εν ευθέτω χρόνω. Είναι οι σπόροι του αγώνα για δικαιοσύνη και ελευθερία.

Stuart Christie

πηγή: https://ngnm.vrahokipos.net/index.php?option=com_content&view=article&id=2760%3Aabc-1967-1980&catid=19&Itemid=175&fbclid=IwY2xjawFTw51leHRuA2FlbQIxMAABHQUjCjhsJ8H3-JoLthlMIOpnVl3Fx1-wZ7YGKi4y52327Pg9F1zBHvpaQA_aem_SUpaZzCpzj_Kczmpx_Q8yg

(Ελληνικά) Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ, Π.ΡΟΥΠΑ: Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΖΕΙ

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ

του Τόμας Τζιοβάνι

Μετά από τις μαχητικές τακτικές δρόμου που χρησιμοποιήθηκαν στις διαδηλώσεις για την ορκωμοσία του Τραμπ, όπως και για την αντιμετώπιση των ακροδεξιών, οι αναρχικοί έχουν τραβήξει την προσοχή των μήντια κι έχουν πυροδοτήσει μια συζήτηση, ειδικά όσον αφορά τους αντιφασιστικούς αγώνες. Αλλά πολλοί άνθρωποι είναι ακόμα μπερδεμένοι σχετικά με τον αναρχισμό, συνδέοντας τον με την αδιάκριτη βία, το χάος και την αταξία. Αυτή η παραμορφωμένη εικόνα λειτουργεί αντιθετικά προς την αναρχική δραστηριότητα που έχει υπάρξει τόσο μέσα όσο κι έξω από τις ΗΠΑ. Αλλά αν δεν είναι το χάος ή η αταξία, τι είναι αυτό που αντιπροσωπεύει ο αναρχισμός; Σε τι πιστεύουν οι αναρχικοί;

Βασικές Αναρχικές Αξίες

Στο πιο βασικό επίπεδο, οι αναρχικοί πιστεύουν στην ίση αξία όλων των ανθρώπινων όντων. Οι αναρχικοί πιστεύουν επίσης πως οι ιεραρχικές εξουσιαστικές σχέσεις δεν είναι μόνο άδικες, αλλά διαφθείρουν αυτούς που κατέχουν την εξουσία και αποκτηνώνουν αυτούς που δεν την κατέχουν. Σε αντίθεση οι αναρχικοί πιστεύουν στην άμεση δημοκρατία, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη. Οι αναρχικοί εναντιώνονται στο κράτος, τον καπιταλισμό, τη λευκή υπεροχή, την πατριαρχία, τον ιμπεριαλισμό και τις άλλες μορφές καταπίεσης, όχι επειδή πιστεύουν στην αταξία· αλλά γιατί πιστεύουν στην ίση ελευθερία για όλους και αντιτίθενται σε όλες τις μορφές εκμετάλλευσης, κυριαρχίας και ιεραρχίας.

Κι αν οι αναρχικοί δεν είναι με την αταξία και το χάος, τότε τι υποστηρίζουν; Οι αναρχικοί αναγνωρίζουν πως η τωρινή κοινωνική τάξη προωθεί την ατομικιστική, ανταγωνιστική αταξία και την οικολογική καταστροφή, όχι την ελευθερία για όλους. Για παράδειγμα, στον καπιταλισμό η πλούσια ελίτ έχει την ελευθερία να κυριαρχεί και να εκμεταλλεύεται εμάς τους υπόλοιπους, ενώ μας αφαιρεί την ελευθερία να ελέγχουμε την εργασία και τις ζωές μας, και μας αφαιρεί τη δυνατότητα μας να μοιραστούμε δίκαια τις οικονομικές και τεχνολογικές προόδους που έχουν επιτευχθεί παγκόσμια και ιστορικά στον κόσμο μας. Σε αντίθεση μ’ αυτό, οι αναρχικοί υποστηρίζουν τα ιδανικά της αλληλεγγύης και της ισότιμης ελευθερίας για όλους, σε όλες τις πτυχές της ζωής.

Η Άμεση Δημοκρατία Αντικαθιστά το Κράτος

Το δημοκρατικό κράτος είναι μια αντίφαση εν τοις όροις για τους αναρχικούς. Η δημοκρατία δεν είναι πραγματικά συμμετοχική, αλλά αντίθετα ένα σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο κάποιοι κυβερνούν και κάποιοι κυβερνώνται. Αποτελείται από ιεραρχικούς θεσμούς και σχέσεις εξουσίας στα οποία κάποιοι λίγοι, εκλεγμένοι ή και όχι (σε αντίθεση με το σύνολο της κοινωνίας), παίρνουν δεσμευτικές και με μεγάλη ισχύ αποφάσεις για τους υπόλοιπους από μας και μας επιβάλλουν αυτές τις αποφάσεις με άμεση (ή κεκαλυμμένη) απειλή βίας. Για να κυβερνούμε τους εαυτούς μας χωρίς το κράτος, οι αναρχικοί προτείνουν αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις με διατεταγμένους (δηλαδή πρέπει να εκφράζουν τις συγκεκριμένες απόψεις και ψήφους ολόκληρης της συνέλευσης) και άμεσα ανακλητούς εξουσιοδοτημένους εκπρόσωπους (όχι “αντιπρόσωπους” οι οποίοι είναι εκλεγμένοι και αποφασίζουν από μόνοι τους) οι οποίοι θα συμμετάσχουν σε διάλογο, διαπραγμάτευση και συμβιβασμό με μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Παραδείγματος χάριν, αντί της εκλογής γερουσιαστών και αντιπροσώπων, οι αναρχικοί προτείνουν συνελεύσεις γειτονιάς μεταξύ, ίσως, 200-400 ανθρώπων οι οποίοι συζητούν και αντιπαρατίθενται άμεσα πάνω στα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν στην κοινωνία μας. Το σύνολο των γειτονιών πρέπει να στέλνουν τους εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους τους με συγκεκριμένες ψήφους σε κάθε ζήτημα κι αυτό να γίνεται και στις υπό-περιφερειακές συνελεύσεις, στις περιφερειακές συνελεύσεις και στην παγκόσμια συνέλευση. Αν σε κάθε ένα από αυτά τα τέσσερα επίπεδα αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων υπήρχαν περί τα 300 άτομα, θα είχαμε αμέσως την δημοκρατική αυτοκυβέρνηση 8,1 εκατομμυρίων ανθρώπων. Σαφώς αυτό είναι ένα θεωρητικό παράδειγμα και θα μπορούσε να έχει διαφορετικά σχήματα και αριθμητικές ποσότητες στην πράξη· αλλά αυτά τα αμεσοδημοκρατικά σχήματα θα μπορούσαν να εξαλείψουν αυτούς που παίρνουν αποφάσεις για τον παγκόσμιο πληθυσμό και αντίθετα αυτό να συνεπάγεται την αμεσοδημοκρατική συμμετοχική λήψη αποφάσεων απ’ όλους τους ανθρώπους του πλανήτη.

Αυτό σημαίνει πως θα ‘μασταν ενάντια στις διοικητικές υπηρεσίες που έχουν αναλάβει την ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας ή το συντονισμό της υγειονομικής περίθαλψης ή της εκπαίδευσης του πληθυσμού; Ασφαλώς όχι. Ωστόσο, το σύστημα ελέγχου των ελίτ οι οποίες κυριαρχούν και χειραγωγούν αυτές τις υπηρεσίες θα έπρεπε να εξαλειφθεί. Αντ’ αυτού, οι υπηρεσίες αυτές θα έπρεπε να είναι υπόλογες από τη βάση μέσω των συνελεύσεων μας και των συμβουλίων των εξουσιοδοτημένων εκπροσώπων και να εκτελούνται από την εθελοντική συνεργασία μεταξύ εκείνων που δραστηριοποιούνται στον τομέα τους, όπως ακριβώς εργάζονται σήμερα τόσες ενώσεις και υπηρεσίες παρά τις προσπάθειες του, από τα πάνω, κυβερνητικού ελέγχου.

Μια Ισότιμη και Απελευθερωτική Οικονομική Τάξη

Σε ό, τι αφορά την οικονομία; Όλοι οι αναρχικοί είναι αντικαπιταλιστές και πιστεύουμε πως η πλατιά εργατική τάξη πρέπει να τελειώσει τον καπιταλισμό και να τον αντικαταστήσει από ένα οικονομικό σύστημα το οποίο θα ωφελεί όλους μας. Οι περισσότεροι αναρχικοί είναι κομμουνιστές (1(όχι των κρατικών δικτατοριών σε μέρη σαν την ΕΣΣΔ, την Κίνα ή την Κούβα που καθοδηγούνταν από “Κομμουνιστικά” κόμματα). Με τη συνάφεια του όρου στην αρχική του χρήση, κατά τον 19ο αιώνα, για τους αναρχικούς ο κομμουνισμός, αντιθέτως, σημαίνει μια ακρατική, αταξική κοινωνία στην οποία η γη, οι μηχανές, τα κτίρια, οι πόροι και τα άλλα εργαλεία, υποδομές, ή τοποθεσίες, με τα οποία και στα οποία ασκούμε οικονομική δραστηριότητα θα διευθύνονταν από τη βάση μέσω των αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων των εργαζόμενων και των εξουσιοδοτημένων εκπροσώπων τους σε διαφορετικούς συντονιστικούς ρόλους, όμοιους με τη λειτουργία των κοινοτικών μας συνελεύσεων. Η εξειδίκευση θα μπορούσε να προκύψει, αλλά τα εργασιακά καθήκοντα θα μπορούσαν να διαχωριστούν πιο δίκαια ούτως ώστε να μειωθεί ο χρόνος εργασίας, οι εργασιακές συνθήκες θα γίνονταν καλύτερες και οι ανεπιθύμητες εργασίες θα εξαλείφονταν ή θα μοιράζονταν, κατά μέρος, από πολλούς. Ο εργασιακός χώρος θα καθοδηγούνταν από αυτούς που δουλεύουν σ’ αυτόν, με λογοδοσία στις τοπικές κοινότητες και τις ομοσπονδίες των κοινοτήτων υπό-περιφερειακά, περιφερειακά και παγκόσμια. Το κομμουνιστικό γνωμικό “από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του” σημαίνει πως ο καθένας αναμένεται να συμβάλει ανάλογα με τις ικανότητές του με οποιαδήποτε ιδιότητα. Έτσι, τα άτομα θα μπορούσαν να καλύπτουν το σύνολο των αναγκών τους (υγεία, παιδεία, στέγαση, τροφή, ένδυση κλπ) και πολλών από τις επιθυμίες τους (ψυχαγωγία, αντικείμενα πολυτελείας) σε ισότιμη βάση.

Σε αντίθεση με κάποια ιστορικά από τα πάνω-προς τα κάτω μοντέλα, μια από κάτω-προς τα πάνω οικονομία θα ενθάρρυνε την ποικιλομορφία στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών για τις διαφορετικές ανάγκες κι επιθυμίες των ατόμων. Αλλά θα δίνονταν η ευκαιρία σε όλα τα άτομα να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους ανάλογα με τις δυνατότητες, τα ταλέντα και τις επιθυμίες τους έτσι ώστε να συνεισφέρουν στην κοινωνία με τον πιο ικανοποιητικό (για τους ίδιους) και παραγωγικό τρόπο. Ωστόσο, δεν αναμένουμε πως θα δούλευαν όλοι για την κοινωνία (συνταξιούχοι, παιδιά, γονείς που μεγαλώνουν παιδιά, άνθρωποι με ανήκεστα προβλήματα υγείας, κλπ). Θα αναμέναμε διαφορετικούς τύπους και επίπεδα κοινωνικής εργασίας από απλά άτομα σε σχέση με άλλους που είναι γονείς, ή των εχόντων διαφορετικών δεξιοτήτων σε σχέση με άλλους. Η αξιοποίηση διαφοροποιημένων επιπέδων ως προς την αναμενόμενη συμβολή δεν θα σήμαινε και διαφοροποιημένα επίπεδα “αποζημίωσης”. Όλες οι ανάγκες και επιθυμίες θα πρέπει να ικανοποιούνται με ισότιμο τρόπο ο οποίος δεν θα είναι μειονεκτικός για κάποιους οι οποίοι έχουν μεγαλύτερες ανάγκες (όπως οι ανάγκες στην υγεία ή οι απαιτήσεις για τα παιδιά τους). Γενικά, αντί για μια κοινωνία η οποία βασίζει το κοινωνικό κύρος στην απόκτηση πραγμάτων, το κοινωνικό κύρος θα στραφεί προς αυτούς που συνεισφέρουν στην κοινωνία με ουσιαστικούς τρόπους σύμφωνα με τις ατομικές τους δυνατότητες.

Ακόμα, η οικονομία θα πρέπει να είναι μια παγκόσμια οικονομία η οποία επιδιώκει να αναπτύξει και να αξιοποιήσει τις δυνατότητες, τα ταλέντα και τις δεξιότητες όλων για το κέρδος όλων. Αυτό θα συνεπάγονταν μια δέσμευση στη διεθνιστική αλληλεγγύη (2) και το διαμοιρασμό της τεχνολογίας, των πόρων και της γνώσης για να αναιρεθούν οι ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί στον κόσμο μας. Επιτρέποντας σε όλους να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους παρέχοντας τους πόρους, τις ευκαιρίες και τις διασυνδέσεις που χρειάζονται, θα δημιουργηθούν βαθιές εξελίξεις όσο θα ξεκλειδώνουμε τις δυνατότητες τόσων πολλών που ως τώρα αδυνατούσαν να συνεισφέρουν με τις πλήρεις δυνατότητές τους. Αυτό σημαίνει πως το κίνημα που δημιουργούμε πρέπει να είναι παγκόσμιο. Ωστόσο, η επαναστατική κοινωνική αλλαγή θα είναι πιθανόν ανομοιόμορφη λόγω των κερδών σε ορισμένους τομείς και την υποχώρηση σε άλλους ενόσω χτίζουμε συνδέσεις σε όλο τον κόσμο για να πολεμήσουμε παράλληλα και να υπονομεύσουμε την αντίδραση, τις ελίτ και τις καταπιεστικές δυνάμεις με τους επικεφαλής τους, οι οποίοι είναι κι αυτοί που επηρεάζονται περισσότερο.

Η Εξάλειψη της Κοινωνικής Καταπίεσης

Πέρα απ’ την πολιτική και την οικονομία, συνεχίζουν να υπάρχουν μεγάλες ανισότητες και κυριαρχικές σχέσεις εξουσίας που επηρεάζουν τον κόσμο μας. Τα συστήματα και οι παραδόσεις της λευκής υπεροχής, θρησκευτικών προκαταλήψεων, της πατριαρχίας, του ετεροσεξισμού, της ξενοφοβίας κι άλλες μορφές καταπίεσης συνεχίζουν να επικρατούν. Η καταστροφή αυτών των θεσμών, συστημάτων και των καταπιεστικών στοιχείων των παραδόσεων είναι κεντρική για την αναρχική οπτική. Αυτά τα συστήματα πρέπει να καταστραφούν και ν’ αντικατασταθούν με ισότιμες σχέσεις που προωθούν το σεβασμό, την απελευθέρωση, την αλληλεγγύη, τη διαφορετικότητα και την αυτονομία ανάμεσα στις διάφορες κοινότητες οι οποίες δίνουν το χώρο στους ανθρώπους ώστε να είναι πλήρως ελεύθεροι και ανθρώπινοι με τον τρόπο που αυτοί επιλέγουν, με την προϋπόθεση πως αυτό δεν περιλαμβάνει την κυριαρχία, την καταπίεση ή την εκμετάλλευση άλλων.

Σε ό, τι αφορά την αστυνόμευση, την αντικοινωνική συμπεριφορά και το έγκλημα; Η συντριπτική πλειοψηφία των αντικοινωνικών συμπεριφορών και των εγκλημάτων οφείλονται στις δομικές ανισότητες του καπιταλισμού και των άλλων συστημάτων κοινωνικοοικονομικής καταπίεσης. Άλλος ένας ισχυρός παράγοντας που συμβάλει στην αντικοινωνική συμπεριφορά και το έγκλημα έχει να κάνει με την ανεπάρκεια των υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Σε μια αναρχική κομμουνιστική κοινωνία η μεγάλη πλειοψηφία των κινήτρων και των αιτίων του εγκλήματος θα εξαλειφθούν. Ωστόσο, υπολείμματα αντικοινωνικής, βίαιης και καταπιεστικής συμπεριφοράς θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν. Ο Αναρχισμός δεν υποστηρίζει την ελευθερία κάποιου να εκμεταλλεύεται, να καταπιέζει ή να βλάπτει τους άλλους – δεν είναι ένας ανταγωνισμός εκφοβισμού ελεύθερα-για-όλους όπως ο καπιταλισμός. Αντιθέτως είναι θεμελιώδης για τον Αναρχισμό η εξάλειψη των κυριαρχικών και καταπιεστικών σχέσεων εξουσίας. Έτσι, δεν θα ενέπλεκε ένα εξειδικευμένο όργανο σαν την αστυνομία, η οποία συγκεντρώνει πολύ μεγάλη καταπιεστική δύναμη στα χέρια τόσο λίγων, κάτι που οδηγεί σε διαφθορά, κατάχρηση και παγιωμένα πεδία κυριαρχίας της ιεραρχικής εξουσίας. Αντιθέτως, οργανωμένες, ευρείας βάσης και σε εναλλαγή, κοινοτικές πολιτοφυλακές και δίκτυα άμεσης ανταπόκρισης – με τη βοήθεια του έντονου συναισθήματος κοινωνικής αλληλεγγύης, οικειότητας και αφοσίωσης μεταξύ των γειτόνων υπό αναρχικό κομμουνισμό – θα λειτουργούσαν για την υπεράσπιση ενάντια σε αντιδραστικές, αντικοινωνικές ή άλλες καταπιεστικές δράσεις ατόμων ή ομάδων. Μετασχηματιστικές διαδικασίες δικαιοσύνης – που έχουν αναπτυχθεί σημαντικά ανάμεσα σε διάφορους Βορειοαμερικανικούς ιθαγενείς πολιτισμούς- θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ώστε να καταστήσουν υπεύθυνους τους μεμονωμένους παραβάτες και να προσπαθήσουν να αποτρέψουν τέτοιες ενέργειες στο μέλλον.

Η Δυνατότητα του Αναρχισμού

Όλα αυτά είναι δυνατά; Τα πιο απομακρυσμένα αναρχικά κινήματα που έφτασαν κοντά στο να εφαρμόσουν ένα τέτοιο όραμα εμφανίστηκαν στη Μαντζουρία στα 1929-1931, στην Ουκρανία στα 1917-1921 και στην Ισπανία (3) στα 1936-1939. Οι Αναρχικοί επίσης είχαν χτίσει, είχαν ισχυρή επιρροή ή ήταν οι κύριες δυνάμεις σε μερικά από τα πρώτα εργατικά κινήματα σε όλες σχεδόν τις ηπείρους στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Πιο πρόσφατα, μερικές επαναστατικές κοινωνίες της ελευθεριακής* αριστεράς (αν και όχι αναρχοκομμουνιστικές, βρίσκονται στην ίδια τάση και στην ίδια γραμμή με τις ίδιες αξίες της ελευθεριακής αριστεράς και τα ιδανικά όπως ο αναρχισμός) έχουν αναπτυχθεί σε μέρη όπως η Τσιάπας στο Μεξικό, από τα μέσα του 1990 ως τα σήμερα με την καθοδήγηση των Ζαπατίστας και στη Ροζάβα στο Κουρδιστάν (Βόρεια Συρία και Ιράκ) από το 2012 ως τα σήμερα (ενώ πολεμούν επιτυχώς και με ηρωισμό τις δυνάμεις του ISIS).

Πως μπορούμε να φτάσουμε εκεί; Οι αναρχικοί πιστεύουν στην άμεση δράση, τη λαϊκή εξουσία και την πολιτική της προεικόνισης. Οι στρατηγικές της άμεση δράσης σημαίνουν πως οι αναρχικοί δεν προσπαθούν να εκλεγούν σε δημόσια αξιώματα (ή να πάρουν τον έλεγχο του κράτους με άλλα μέσα), δεν δίνουν προτεραιότητα σε νομικά ζητήματα των δικαστηρίων για να αλλάξουν οι νόμοι, ή δεν αποκτούν θέσεις διαχείρισης στο εσωτερικό των επιχειρήσεων για να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας τους. Αντιθέτως, μέσω αμεσοδημοκρατικών, συλλογικών, από τη βάση, δράσεων στους χώρους δουλειάς μας, στα σχολεία και τις κοινότητες μας, προσπαθούμε να εξαναγκάσουμε αυτούς που κατέχουν θέσεις εξουσίας ώστε να κάνουν βελτιώσεις στις συνθήκες ζωής μας (ή αλλάζουμε τις συνθήκες απευθείας χωρίς έγκριση απ’ τις αρχές), ενώ χτίζουμε την από τη βάση λαϊκή εξουσία μεταξύ της ευρύτερης εργατικής τάξης, απαραίτητη για μεγαλύτερα κέρδη και τον τελικό θεμελιώδη μετασχηματισμό. Για παράδειγμα, η συλλογική άμεση δράση μπορεί να περιλαμβάνει απεργίες, μποϊκοτάζ, αποκλεισμούς, κοινωνική ανυπακοή, ή απευθείας αλλαγές χωρίς την έγκριση των από τα πάνω. Επιπρόσθετα, ευρύτερες εκπαιδευτικές και οργανωτικές προσπάθειες βοηθούν στο να οικοδομήσουμε τις δράσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να διευρύνουν τον αγώνα και τη συνείδηση. Η λαϊκή εξουσία που χτίζουμε είναι αυτόνομη από το κράτος, τα πολιτικά κόμματα ή άλλες ελίτ ή ιεραρχικές δυνάμεις και πρεσβεύουν αντίθετα τη συλλογική, ισότιμη, αμεσοδημοκρατική εξουσία της ευρύτερης εργατικής τάξης στις κοινότητες, τους χώρους εργασίας και τα σχολεία μας.

Προεικονιστική πολιτική σημαίνει πως προσπαθούμε να οργανωθούμε με έναν τέτοιο τρόπο που να είναι σύμφυτος με την κοινωνία που θέλουμε να ζήσουμε, ενώσω χτίζουμε τη λαϊκή εξουσία. Οργανωνόμαστε με έναν αμεσοδημοκρατικό, συλλογικό και ισότιμο τρόπο όπου συγκρουόμαστε με τον καπιταλισμό, το κράτος και όλα τα συστήματα καταπίεσης τόσο έξω όσο και μέσα στα κινήματά μας κι αρχίζουμε να φυτεύουμε τους σπόρους και να δομούμε τα θεμέλια της νέας κοινωνίας μέσω της συνεχώς αυξανόμενης λαϊκής εξουσίας που χτίζουμε στα κινήματα και στις οργανώσεις των οποίων είμαστε κομμάτι σήμερα. Οι διάφορες ελίτ, αντιδραστικές ή άλλες καταπιεστικές δυνάμεις δεν θα αφήσουν απλά να συμβεί αυτό. Όλο αυτό θα είναι ένας αγώνας που τελικά θα οδηγήσει στην επανάσταση – την κατάργηση του κράτους, την απαλλοτρίωση όλων των μέσω παραγωγής από τους λίγους προς τον έλεγχο και το όφελος όλων, και τον θεμελιώδη μετασχηματισμό των κατεστημένων, καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών συστημάτων και κουλτούρων του κόσμου του σήμερα, προς τα απελευθερωτικά, ελεύθερα και ισότιμα συστήματα του αύριο.

Αλλά για να δημιουργηθεί μια τέτοια κοινωνία, οι αναρχικοί πιστεύουν πως πρέπει να ξεκινήσουμε να λειτουργούμε με ένα τρόπο σύμφωνο με μια τέτοια κοινωνία. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε και να υπονομεύσουμε όλα τα συστήματα καταπίεσης, κυριαρχίας και εκμετάλλευσης μέσα στις κοινότητες μας, τα σχολεία και τους χώρους εργασίας και να δημιουργήσουμε εναλλακτικά μοντέλα και σχέσεις στη συνέχεια. Αυτοί οι σπόροι του νέου κόσμου, τον οποίο δημιουργούμε μέσω της λαϊκής εξουσίας την οποία χτίζουμε μέσω του αγώνα ενάντια στην καταπίεση του παλιού κόσμου, πρέπει να αναπτυχθούν στο χρόνο με τον αγώνα ενάντια στα υπάρχοντα συστήματα μέχρι να έχουμε την ευκαιρία να τ’ αντικαταστήσουμε. Πρέπει να γίνει μια τέτοια επανάσταση αν πιστεύουμε στ’ αλήθεια πως όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια αξία, πως όλοι θα έπρεπε να έχουν ίση ελευθερία και πως ένας τέτοιος κόσμος θα ήταν ο ιδανικός για να ζήσει κάποιος. Οι ελίτ θα αντιδράσουν, οπότε πρέπει να παλέψουμε ενάντια στις δράσεις τους και για την ανάπτυξη των δικών μας. Οπότε ενωθείτε μαζί μας – και με τους γείτονες, τους συναδέλφους, τους συμμαθητές κι όλους της ευρύτερης εργατικής τάξης – όσο πολεμάμε ενάντια στην κυριαρχία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση στον αγώνα για να χτίσουμε ένα νέο κόσμο όλοι μαζί.

Δημοσιεύτηκε στο site της Αναρχικής Ομοσπονδίας Black Rose/Rosa Negra
____________________________________________________________

Αναφορές του πρωτότυπου κειμένου:

1) Εδώ το κείμενο δίνει διαδικτυακή αναφορά στο πολύ γνωστό έργο του Κροπότκιν «Η κατάκτηση του ψωμιού». Στα ελληνικά μπορείτε να το βρείτε εδώ: https://athens.indymedia.org/post/1548504/

2) Lucien van der Walt: “Για μια ιστορία του αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού”. http://halastor.blogspot.com/2015/09/n.html

3) Η ισπανική επανάσταση: Μια σύντομη εισαγωγή https://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/426

*Ο όρος “ελευθεριακός” ιστορικά χρησιμοποιούνταν ως συνώνυμο του αναρχισμού παγκόσμια. Η δεξιά στις Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησε να οικειοποιηθεί αυτό τον όρο στα 1970s με τον σχηματισμό του “Ελευθεριακού Κόμματος”· ενός κόμματος υπέρ του καπιταλισμού, του ανταγωνισμού και του υπερατομικισμού. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τον αναρχισμό ή την ελευθεριακή αριστερά η οποία είναι σοσιαλιστική, συνεργατική και πιστεύει πως η πραγματική ατομικότητα καλλιεργείται μέσα στα πλαίσια υγειών συλλογικών σχέσεων.

από: https://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/783

(Ελληνικά) ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΗΣ 28/2, ΤΟ ΒΑΘΜΟ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΤΗ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΗ ΒΙΑ

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

(Ελληνικά) ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΙΑ ΤΗΣ Ε. ΒΟΖΕΜΠΕΡΓΚ

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

(Ελληνικά) ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΧΗ, ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

(Ελληνικά) ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. VERNON RICHARDS (ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ)

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞ

Το κείμενο αυτό είναι το Κεφάλαιο 10 του βιβλίου του Wayne Price, The value of radical theory – An anarchist introduction to Marx’s critique of political economy, (Μια Αναρχική Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας του Μαρξ) AK Press, 2013- και μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση “Κοινωνικός Αναρχισμός”, τεύχος 5, Εκδόσεις Κουρσάλ.

Η οικονομική θεωρία του Μαρξ ξεχωρίζει με πολλούς τρόπους. Ο Μαρξ ξεκίνησε θεματοποιώντας τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται και οργανώνεται η εργασία, με στόχο την παραγωγή και διανομή αγαθών και υπηρεσιών. Προκειμένου να καταναλώνουν αγαθά, οι άνθρωποι πρέπει να εργάζονται για την παραγωγή και τη διανομή τους και, για να συμβαίνει αυτό, πρέπει να οργανώνουν την εργασία τους. Αυτή η έμφαση στην εργασία καθιστά δυνατό να δούμε τον τρόπο με τον οποίο οι σύγχρονοι εργάτες υπόκεινται στην εκμετάλλευση, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους δουλοπάροικους και τους σκλάβους κατά το παρελθόν. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που εργάζονται και κάποιοι άλλοι που ζουν από την εκμετάλλευση αυτής της εργασίας (παρόλο που καταβάλουν κάποιον μόχθο για να οργανώσουν τους εργάτες και να διασφαλίσουν ότι δεν θα εξεγερθούν). Κάποιες εναλλακτικές θεωρίες δεν αποσαφηνίζουν αυτό το γεγονός, πολλώ δε μάλλον συσκοτίζουν την πραγματικότητα.
Ο Μαρξ βλέπει τον καπιταλισμό ως ένα δυναμικό ιστορικό σύστημα, που προχωράει μέσω των εσωτερικών του αντιφάσεων. Είχε κάποτε μια αρχή, έφτασε στο ζενίθ του, τώρα παρακμάζει, και κάποια στιγμή θα φτάσει στο τέλος του. Ως προς αυτό, δεν διαφέρει σε τίποτα από προηγούμενα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα (αν η ανθρωπότητα καταφέρει να φτάσει στον ελευθεριακό κομμουνισμό, κι αυτός θα εξελιχθεί επίσης, παρόλο που είναι πέραν των δυνατοτήτων μας να προβλέψουμε το πώς). Οι αστοί οικονομολόγοι γράφουν ως εάν οι κατηγορίες του καπιταλισμού να ίσχυαν ανέκαθεν ή, τουλάχιστον, σαν να περιμένουν πως η «ελεύθερη αγορά» θα συνεχιστεί εσαεί, όντας το τέλειο οικονομικό σύστημα, το «τέλος της ιστορίας».
Γενικά μιλώντας, η μαρξιστική ανάλυση καλά κρατεί. Σε αντίθεση με τους κλασικούς πολιτικούς οικονομολόγους, ο Μαρξ προέβλεψε τη συνέχιση του επιχειρηματικού κύκλου με τις ολοκληρώσεις του στις κρίσεις. Ομοίως, προέβλεψε την εξέλιξη των ολοένα αναπτυσσόμενων καπιταλιστικών επιχειρήσεων σε ημι-μονοπώλια. Αυτός περίμενε ότι ο καπιταλισμός θα έχει ταξικές συγκρούσεις, πολέμους, οικολογική παρακμή, και μια ολοένα διογκούμενη παγκόσμια αγορά.
Η μαρξική κριτική της πολιτικής οικονομίας αποτελεί ένα σύνολο χρήσιμων θεωρητικών εργαλείων για την
κατανόηση των τωρινών συνθηκών της καπιταλιστικής οικονομίας και των πιθανών μελλοντικών της εξελίξεων. Αλλά το πόσο καλά είναι τα εργαλεία εξαρτάται από την ικανότητα εκείνου που τα χρησιμοποιεί. Έχει ειπωθεί ότι οι μαρξιστές οικονομολόγοι είχαν προβλέψει είκοσι από τις τελευταίες πέντε υφέσεις. Επιπλέον, μόνον ελάχιστοι μαρξιστές προέβλεψαν ότι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα ακολουθούσε μια εκτεταμένη περίοδος ευημερίας. Οι φιλελεύθεροι ή συντηρητικοί οικονομολόγοι δεν έκαναν κάτι πολύ διαφορετικό, αλλά υποτίθεται πως ο μαρξισμός υπερείχε σημαντικά. Με το που εγκαθιδρύθηκε η μεταπολεμική ευημερία, οι περισσότεροι αξιόλογοι θεωρητικοί του μαρξισμού διακήρυξαν ότι η εποχή της καπιταλιστικής παρακμής δεν ήταν πλέον σε ισχύ. Δήλωσαν ότι η ευημερία θα διαρκούσε επ’ αόριστον (το ίδιο είπαν και σχεδόν όλοι οι αστοί οικονομολόγοι). Οι περισσότεροι μαρξιστές οικονομολόγοι δεν εφήρμοσαν την έννοια του κρατικού καπιταλισμού των Μαρξ και Ένγκελς στη Σοβιετική Ένωση ή στην Κίνα του Μάο. Στην πλειονότητά τους, μάλιστα, υπήρξαν πολιτικοί υποστηρικτές αυτών των καθεστώτων! Αλλά ακόμα και όσοι δεν ήταν, δεν περίμεναν ότι αυτά θα έπαιρναν τη μορφή του παραδοσιακού καπιταλισμού. Ακόμη και σήμερα, ελάχιστοι εξ αυτών έχουν κάποια εξήγηση για το πώς συνέβη κάτι τέτοιο.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι, δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τις κοινωνικές δομές (το πώς δηλαδή οι
άνθρωποι δρουν, σκέπτονται και αισθάνονται). Ο Μαρξ προσπαθούσε να είναι εξίσου επιστημονικός με τις
αυστηρές φυσικές επιστήμες, αλλά αυτό είναι μάλλον αδύνατο. Εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια μερικοί από μας προβλέπουν την τελική κατάρρευση της μεταπολεμικής ευημερίας, βασιζόμενοι στον τρόπο που κατανοούμε τη μαρξιστική πολιτική οικονομία. Ωστόσο, η παγκόσμια οικονομία συνεχίζει να παίρνει σταδιακά την κατιούσα, έχοντας τα σκαμπανεβάσματά της. Θεωρώ, όπως και άλλοι, ότι το 2008 ήταν η αρχή μιας νέας περιόδου παρακμής με φορέα την κρίση. Οψόμεθα.
Έχοντας αυτή την πρόβλεψη κατά νου, πολύ συχνά αισθάνομαι σαν εκείνον τον γεωλόγο στην Καλιφόρνια που έλεγε: «Μη χτίζετε τα σπίτια σας εδώ• κάποια στιγμή ένας τεράστιος σεισμός θα έρθει και θα ισοπεδώσει τις πόλεις». Οι άνθρωποι ρωτούσαν τον γεωλόγο «και πότε θα γίνει αυτό;». Ο γεωλόγος δεν γνώριζε. «Ίσως φέτος. Ίσως σε μία ή δύο δεκαετίες. Ίσως μετά από έναν αιώνα» (πρόκειται περί πραγματικών γεγονότων). «Ούτε κατά διάνοια! Θα το ρισκάρουμε και θα χτίσουμε τα σπίτια μας». Η πολιτική οικονομία, όμως, είναι πολύ πιο σύνθετηαπό τη γεωλογία. Σε αντίθεση με τα γεωλογικά στρώματα, οι τάξεις και οι κοινωνικές ομάδες έχουν συνείδηση καικάνουν επιλογές (οι άνθρωποι έχουν «ελεύθερη βούληση»). Επομένως, είναι πολύ δύσκολο να κάνουμεπροβλέψεις και ακόμα δυσκολότερο, αφού τις κάνουμε, να πείσουμε τους ανθρώπους γι’ αυτές.
Η Κριτική του Κροπότκιν.
Παρά την πικρή, προσωπική και πολιτική, αντιπαλότητα, ο Μπακούνιν θεωρούσε την οικονομική θεωρία του Μαρξ πολύ αξιόλογη. Την ίδια περίοδο, ο αναρχικός Carlo Cafiero δημοσίευε την προσωπική του περίληψη του Κεφαλαίου. Με τον καιρό, πολλοί άλλοι αναρχικοί απέκτησαν την ίδια θετική άποψη. Όχι όμως και ο Κροπότκιν, που ήταν ο πιο επιφανής αναρχικός μετά τον Μπακούνιν. Αυτός είχε πάντοτε μια αρνητική άποψη για τον Μαρξ και τις θεωρίες του. Πιο συγκεκριμένα, απέρριπτε τις απόψεις του για την οικονομία.
Ίσως η καλύτερη έκθεση των απόψεων του Κροπότκιν πάνω στην πολιτική οικονομία να βρίσκεται στο εγχειρίδιο «Σύγχρονη Επιστήμη και Αναρχισμός» (κατά την άποψή μου, όχι ένα απ’ τα καλύτερα έργα του). Σε αυτό εξηγούσε τη γενική του κοσμοθεωρία: «Ο αναρχισμός είναι μια παγκόσμια έννοια που βασίζεται σε μια μηχανική εξήγηση όλων των φαινομένων, συμπεριλαμβάνοντας το σύνολο της φύσης – δηλαδή, εμπεριέχοντας (…) οικονομικά, πολιτικά και ηθικά προβλήματα. Η ερευνητική του μέθοδος είναι αυτή των φυσικών επιστημών». Ο Κροπότκιν απέρριπτε τη διαλεκτική σαν έναν αντιεπιστημονικό μυστικισμό. Κατά τ’ άλλα, η προσέγγισή του ήταν όντως παρεμφερής με του Μαρξ, στοχεύοντας στη δημιουργία μιας ολιστικής αντίληψης του σύμπαντος, από τα άτομα μέχρι τα κοινωνικά κινήματα, όλα σε ένα θεωρητικό σύστημα. Ο αναρχικός Ερρίκο Μαλατέστα είχε παραθέσει την παραπάνω αποστροφή του Κροπότκιν, απαντώντας: «Αυτό είναι φιλοσοφία, λιγότερο ή περισσότερο αποδεκτή, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε επιστήμη ούτε αναρχισμός… Είναι μια καθαρά μηχανιστική έννοια… Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τι νόημα μπορούν να έχουν λέξεις όπως “βούληση, ελευθερία, ευθύνη;”. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον προκαθορισμένο ρου των εγκόσμιων περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των άστρων. Τι μένει λοιπόν; Τι σχέση έχει η αναρχία μ’ αυτό; (Ο Μαρξ χρησιμοποίησε τον διαλεκτικό υλισμό ακριβώς για να αντιπαρέλθει την ακαμψία του μηχανιστικού υλισμού, κατά πόσο το εγχείρημα του στέφθηκε με επιτυχία, αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα).
Στο εν λόγω δοκίμιο, ο Κροπότκιν είχε γράψει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Οι οικονομικοί Νόμοι». Εκεί παραθέτει την άποψή του σχετικά με τον ρόλο της οικονομίας: «(…)Σε σχέση με τις ανθρώπινες κοινωνίες, η πολιτική οικονομία (…) θα όφειλε να κατέχει μια θέση στην επιστήμη παρόμοια με εκείνη που κατέχει η φυσιολογία σε ό,τι αφορά τη χλωρίδα και την πανίδα (…). Θα έπρεπε να στοχεύει στη μελέτη των αναγκών της κοινωνίας και στα διάφορα μέσα (…) για την ικανοποίησή τους (…). Θα έπρεπε να την απασχολεί η ανακάλυψη των μέσων για την ικανοποίηση αυτών των αναγκών (…)». Πρόκειται για έναν παράξενο ορισμό. Και πάλι, όπως ο Μαρξ και ο Ένγκελς, ο Κροπότκιν αρνείται μια θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στις φυσικές και τις κοινωνικές επιστήμες (τον ρόλο της συνείδησης). Επιπλέον, παραλείπει μια βασική πλευρά της επιστήμης, δηλαδή την αντικειμενική μελέτη της λειτουργίας των πραγμάτων. Πιο συγκεκριμένα, παραλείπει κάτι που είναι μείζονος σημασίας στον Μαρξ – την εξέταση του πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός. Αντ’ αυτού, πηγαίνει κατευθείαν στο ερώτημα της οργάνωσης μιας κοινωνίας που θα ικανοποιούσε τις ανάγκες των ανθρώπων (δες τη σύγκριση που κάνει ο Μπακούνιν ανάμεσα στον Προυντόν και τον Μαρξ, όπως παρατίθεται στο πρώτο κεφάλαιο). Πρόκειται για ένα εξαιρετικό θέμα μελέτης και ίσως θα ήταν δίκαιο αν αποφαινόμασταν πως ο Μαρξ δεν μας είπε και πολλά πάνω σ’ αυτό. Και πάλι, όμως, αυτό δεν υποκαθιστά την ανάγκη διερεύνησης της λειτουργίας του καπιταλισμού και των τάσεών του. Ο Κροπότκιν συνεχίζει με την κριτική των οικονομολόγων «τόσο της μεσαίας τάξης και του σοσιαλδημοκρατικού στρατοπέδου … όσο και της σοσιαλιστικής πολιτικής οικονομίας». Είναι σαφές πως με τους τελευταίους εννοεί τους Μαρξιστές. Πιο συγκεκριμένα, τους ασκεί κριτική για την εργασιακή θεωρία της αξίας. Ισχυρίζεται πως θεωρούν ότι «σε μια τέλεια ελεύθερη αγορά, η τιμή των εμπορευμάτων υπολογίζεται με βάση την ποσότητα της εργασίας που είναι κοινωνικά αναγκαία για την παραγωγή τους». Λέει ότι αυτό «(…) παρουσιάζεται με μια υπέροχη αφέλεια ως αμετάβλητος νόμος». Για την ακρίβεια, καταδεικνύει ότι η σχέση μεταξύ του χρόνου εργασίας, της ανταλλακτικής αξίας και της τιμής, όπως συμβαίνει και με άλλους επιστημονικούς νόμους, «(…) είναι ιδιαιτέρως περίπλοκη. Κάθε νόμος της φύσης έχει έναν εξαρτημένο υπό όρους χαρακτήρα». Αυτό πράγματι ισχύει, αλλά, όπως επανειλημμένα έχω αναφέρει, ο Μαρξ έδειξε ότι το σύνολο των πολιτικο-οικονομικών του «νόμων» μεταβάλλεται στην πράξη και επηρεάζεται από αντίρροπες δυνάμεις. Αυτές εμφανίζονται πάντοτε, είπε, μόνον ως «τάσεις». Το σύνολο της κριτικής του Κροπότκιν βασίζεται στην άγνοια της μαρξιστικής μεθόδου. Η κριτική του Κροπότκιν πάνω στην οικονομική θεωρία του Μαρξ συνοψίζεται στο ότι «(…) ο Κροπότκιν πίστευε ότι τόσο η υποκειμενική αξία χρήσης όσο και η ανταλλακτική αξία διαμορφώνουν τις τιμές, προσθέτοντας όμως ότι οι σχέσεις εξουσίας παίζουν έναν επίσης σημαντικό ρόλο. Ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν ανέπτυξε περαιτέρω το επιχείρημα, υποστηρίζοντας ότι οι τιμές δεν είναι απλώς μια αντανάκλαση των υποκειμενικών, ατομικών επιλογών, ή των αντικειμενικών ανταλλακτικών αξιών. Οι τιμές επηρεάζονται από τον χρόνο εργασίας, τα επίπεδα της προσφοράς
και της ζήτησης και, επιπλέον, ελέγχονται από τα ισχυρά μονοπώλια και το κράτος» (Van der Walt & Schmidt, 2009, σελ. 90).
Το πρόβλημα της εν λόγω «κριτικής» της θεωρίας του Μαρξ είναι ότι είναι εντελώς σωστή – και είναι ήδη κομμάτι της ίδιας της θεωρίας, όπως εξήγησα στο δεύτερο κεφάλαιο. Η «μεταβολή» των αξιών (κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας) σε μονεταριστικές τιμές επηρεάζεται από ένα πλήθος πραγμάτων. Πιο συγκεκριμένα, ο Κροπότκιν και ο Μπέρκμαν δεν λαμβάνουν υπόψη το μέσο ποσοστό κέρδους, το οποίο αλλάζει την αξιακή σύσταση του εμπορεύματος – από την αξία του σταθερού κεφαλαίου + την αξία του μεταβλητού κεφαλαίου + την αξία της υπεραξίας στην αξία των σταθερών και μεταβλητών κεφαλαίων + την αξία του μέσου ποσοστού κέρδους (όπου η νέα μορφή είναι η «τιμή της παραγωγής»).
Έχουμε συζητήσει τις απόψεις του Μαρξ για την ανάπτυξη των γιγαντιαίων επιχειρήσεων και την τάση προς
συσσώρευση του κεφαλαίου, παράγοντες που αμφότεροι επηρεάζουν την ανάπτυξη της πλασματικής αξίας – και των τιμών. «Οι υποκειμενικές, ατομικές επιλογές» εμπεριέχονται ήδη στη θεωρία, πρώτον, στο γεγονός ότι το εμπόρευμα πρέπει να έχει μια αξία χρήσης προκειμένου να έχει ανταλλακτική αξία, πρέπει δηλαδή να θέλει κάποιος να το αγοράσει, και, δεύτερον, στο ότι οι τιμές θεωρείται ότι κυμαίνονται (γύρω από την τιμή της
παραγωγής) σύμφωνα με την προσφορά και τη ζήτηση – όπου η ζήτηση είναι το άθροισμα των «υποκειμενικών επιλογών».
Οι μικρο-οικονομολόγοι, ερευνώντας τον τρόπο που μια επιχείρηση δημιουργεί τις τιμές, μπορούν να
παρακάμψουν τους υπολογισμούς σχετικά με τον χρόνο εργασίας και την αξία. Βέβαια, οι επιχειρηματίες δεν
πρόκειται ν’ ασχοληθούν με αυτά. Στόχος τους είναι να πάρουν πίσω όσα τους κόστισε η παραγωγή των
εμπορευμάτων, συν τουλάχιστον ένα μέσο ποσοστό κέρδους˙ προσπαθούν να αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερη εργασία από τους εργάτες, πληρώνοντάς τους όσα λιγότερα μπορούν. Οι μικρο-οικονομολόγοι τα γνωρίζουν πολύ καλά όλα αυτά, αλλά παραμένουν στην επιφάνεια του καθορισμού των τιμών, πράγμα που είναι σύμφυτο με τον σκοπό τους.
Ο Μαρξ, όμως, δεν ενδιαφερόταν για τις μεμονωμένες τιμές. Μελέτησε τη συνολική λειτουργία της κοινωνίας, το πώς αυτή παράγει κέρδος, τι προκαλεί τις κρίσεις της, πώς θα εξελίσσονταν οι επιχειρήσεις, αλλά και το πώς θα περίμενε κανείς ότι θα αντιμετώπιζε τους εργάτες της. Σκοπός του ήταν να εκπαιδεύσει τους εργάτες ως προς τη λειτουργία του καπιταλισμού, να τους προειδοποιήσει για τους κινδύνους του, και να τους βοηθήσει να ανατρέψουν τον καπιταλισμό (όλοι κοινοί στόχοι με αυτούς του επαναστατικού αναρχισμού). Γι’ αυτόν τον σκοπό, η εργασιακή θεωρία της αξίας είναι πολύ χρήσιμη. Η πολυπαραγοντική θεωρία της δημιουργίας των τιμών του Κροπότκιν και του Μπέρκμαν, όπως την αναφέραμε προηγουμένως, ενώ είναι επιφανειακά αληθής, δεν μας λέει ούτε από πού προκύπτει το κέρδος ούτε αν και κατά πόσο οι εργάτες υπόκεινται σε εκμετάλλευση.
Το Πρόβλημα με τον Μαρξισμό.
Η κριτική του Κροπότκιν στη μαρξική οικονομία ήταν μια αποτυχία. Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει. Ο μαρξισμός προήλθε από τα ίδια σοσιαλιστικά και εργατικά ταξικά κινήματα με τον αναρχισμό, συμμεριζόμενος πολλές από τις αξίες και τους σκοπούς του. Η κριτική του στην πολιτική οικονομία είναι πολύτιμη για την κατανόηση της οικονομίας και την καταπολέμηση του καπιταλισμού. Και αυτό είναι που προσπαθώ να πω από την αρχή του βιβλίου.
Εν τούτοις, η ιστορία του μαρξισμού ως κινήματος υπήρξε αποτρόπαια. Για να το επαναλάβουμε, τα
σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, άμεσα επηρεασμένα από τον Μαρξ και τον Ένγκελς, έγιναν ρεφορμιστικά,
κρατικιστικά, αντεπαναστατικά και προ-ιμπεριαλιστικά. Στήριξαν τα εμπόλεμα ιμπεριαλιστικά κράτη στον Α΄
Παγκόσμιο Πόλεμο και πολέμησαν κατά των κατοπινών επαναστάσεων στη Ρωσία και τη Γερμανία. Απέτυχαν να καταπολεμήσουν την άνοδο του φασισμού. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου υποστήριξαν τον ιμπεριαλισμό της Δύσης και παραιτήθηκαν απ’ όλες τις διεκδικήσεις για ένα νέο κοινωνικό μοντέλο. Ο Λένιν, ο Τρότσκι, αλλά και άλλοι, προσπάθησαν να αναβιώσουν τον επαναστατικό μαρξισμό κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και αργότερα, με τη Ρώσικη Επανάσταση. Αντ’ αυτού εγκαθίδρυσαν ένα μονοκομματικό, αστυνομικό κράτος. Υπό την εξουσία του Στάλιν, αυτό εξελίχθηκε σε ολοκληρωτικούς κρατικούς καπιταλισμούς που δολοφόνησαν εκατομμύρια εργάτες και αγρότες παντού στον κόσμο. Εν τέλει, αυτές οι οικονομίες κατέρρευσαν, μετατρεπόμενες σε έναν παραδοσιακό καπιταλισμό.
Ο μαρξισμός δεν προοριζόταν να είναι μια θρησκευτική πίστη αλλά μια υλιστική πράξη. Όπως έλεγε και ο Ένγκελς, «πρώτα φάε την πουτίγκα και μετά πες αν σ’ αρέσει». Πώς κάτι που έμοιαζε να έχει τόσο καλούς σκοπούς, αξίες και θεωρία έχει πάντοτε τόσο κακή κατάληξη; Τι μας λέει αυτό για την ίδια τη θεωρία; Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο αναρχισμός είχε κι αυτός τις αποτυχίες του. Όπως και ο μαρξισμός, δεν
κατάφερε να οδηγήσει τους εργάτες στην κοινωνική επανάσταση. Στις απόψεις του Προυντόν και του Μπακούνιν υπήρχαν ρατσιστικές και εξουσιαστικές χροιές. Ο Κροπότκιν πρόδωσε τον αναρχισμό, υποστηρίζοντας τις συμμαχικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ισπανική Επανάσταση του 1936-39, οι αναρχικοί του κυρίαρχου ρεύματος εγκατέλειψαν το πρόγραμμά τους και πρόδωσαν την εργατική τάξη, συμμετέχοντας στη φιλελεύθερη αστική κυβέρνηση. Δυσχέραναν την εργατική επανάσταση, με αποτέλεσμα τη νίκη του ισπανικού φασισμού. Αυτά, καθώς και πολλά άλλα, ισχύουν. Πρέπει να γίνουν πολλά για να βελτιώσουμε την αναρχική θεωρία και πρακτική (το παρόν έργο αποτελεί μια μικρή συμβολή σε αυτόν τον σκοπό). Τουλάχιστον, όμως, είμαστε σε θέση να πούμε ότι ο αναρχισμός δεν δολοφόνησε εκατομμύρια εργατών στο όνομα του κομμουνισμού.
Σ’ αυτό το έργο, αναφέρθηκα στα προβλήματα της θεωρίας του Μαρξ. Ένα εξ αυτών είναι ο συγκεντρωτισμός. Το όραμά του για τον σοσιαλισμό μοιάζει να είναι, υπό ορισμένες απόψεις, αυτό ενός αποκαθαρμένου καπιταλισμού. Θα χτιζόταν πάνω στην κολεκτιβοποίηση και την κοινωνικοποίηση της εργασίας, οι οποίες δημιουργούνται από τα καπιταλιστικά ημι-μονοπώλια και την κεφαλαιακή συσσώρευση. Αυτά θα συνενώνονταν υπό τη σκέπη μιας συγκεντρωτικής διοίκησης (την οποία πιθανώς θα αναλάμβανε μια μειοψηφία σε κάποιο κέντρο), η οποία θα δημιουργούσε ένα ευρύ, συνολικό σχέδιο που θα κάλυπτε όλη την οικονομία. Παρά τα γραφόμενά του για τις «ενώσεις των ελεύθερων ανθρώπων», ποτέ δεν σκέφτηκε τη δυνατότητα μιας αποκεντρωμένης και από τα κάτω μορφής δημοκρατικού, οικονομικού σχεδιασμού. Στην καλύτερη περίπτωση, συνηγορούσε υπέρ μιας βελτιωμένης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, τόσο στον χώρο της εργασίας όσο και στις κοινότητες. Αλλά ποτέ δεν σκέφτηκε να θέσει τα θεμέλιά της στην άμεση δημοκρατία. Το πρόβλημα δεν είναι ο χυδαίος κρατισμός ως τέτοιος. Ο Μαρξ ούτε θεοποίησε το κράτος ούτε υπήρξε απολογητής του ολοκληρωτισμού. Ωστόσο, ήταν επηρεασμένος από τη γιακωβίνικη παράδοση του ευρωπαϊκού αριστερισμού. Θεωρούσε πως το κράτος είναι εκείνος ο ουδέτερος θεσμός που θα ενοποιούσε το σύνολο της οικονομίας, όπως είχε την τάση να κάνει ακόμα και κάτω από τον καπιταλισμό. Επομένως, ήταν εύλογο να χρησιμοποιηθεί (ή να δημιουργηθεί ένα νέο κράτος), και έπειτα να μετασχηματιστεί σε μια μη κρατική, μη καταπιεστική δημόσια δομή. Η άποψη αυτή συνδέεται με την κύρια διαφορά που εκφράστηκε, από την άποψη της τακτικής, ανάμεσα στον Μαρξ και τους αναρχικούς της Α΄ Διεθνούς ˙ δηλαδή, στο ότι ο πρώτος ήθελε η Α΄ Διεθνής να χρηματοδοτήσει τα εργατικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη και να θέσει υποψηφιότητα για τα κυβερνητικά γραφεία, ενώ οι δεύτεροι όχι. Θεωρώ ότι η άποψη του Μαρξ υπέρ του κράτους και του συγκεντρωτισμού έπαιξε μείζονα ρόλο στους μαρξιστές μετά τον Μαρξ, οι οποίοι καλλιέργησαν αυταρχικά οράματα για τον σοσιαλισμό και εξουσιαστικές πολιτικές εν γένει.
Ένας άλλος βασικός παράγοντας που συνετέλεσε στον εκφυλισμό του μετά τον Μαρξ μαρξισμού ήταν κάπως πιο αδιόρατος και φιλοσοφικός. Επρόκειτο για την έννοια ενός καπιταλισμού που οδεύει «αναπόφευκτα» και «αναπόδραστα» προς τον σοσιαλισμό. Τα γρανάζια γυρνούν˙ οι εργάτες δημιουργούν ταξική συνείδηση υπό τη μορφή ενός παραπροϊόντος, ο καπιταλισμός υπεισέρχεται σε κρίση, και οι εργάτες επαναστατούν δημιουργώντας τη χαμηλότερη βαθμίδα κομμουνισμού (ο Ron Tabor έχει ασκήσει κριτική σε αυτό [2004]). Αυτός ο αυτοματισμός είναι άρρηκτα δεμένος με τον αμοραλισμό του Μαρξ και την αποτυχία του να συνδέσει το μαρξιστικό κίνημα με ιδεαλιστικές αξίες, έτσι ώστε οι εργάτες να πολεμούσαν για τον σοσιαλισμό επειδή θα ήθελαν να πολεμήσουν γι’ αυτόν και όχι επειδή αυτό θα ήταν το ηθικά πρέπον. Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος να πούμε πολλά για το πώς θα έμοιαζε μια σοσιαλιστική κοινωνία -ως ένας στόχος στον οποίο θα προσβλέπαμε-, καθώς μπορούμε να επαναπαυθούμε στο γεγονός ότι θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί από μόνη της.
Όπως κατέδειξα, υπήρχαν και εναλλακτικές θεωρήσεις αυτής της άποψης στον μαρξισμό του Μαρξ, μια πίστη ότι δεν υπήρχε μόνο μία, αλλά (τουλάχιστον) δύο δυνατότητες, οι οποίες προϋπέθεταν μια ηθική επιλογή. Αλλά δεν δόθηκε καμία έμφαση σ’ αυτές και, έτσι, εύκολα παραβλέφθηκαν. Ομοίως, σκαλίζοντας τα γραπτά των μαρξιστών, ήταν δυνατό να βρει κανείς στοιχεία ενός οράματος για μια απελευθερωμένη κομμουνιστική κοινωνία. Μια κοινωνία χωρίς τον διαχωρισμό διανοητικής-χειρωνακτικής εργασίας, οικολογικά ισορροπημένη, άνευ κράτους κλπ. Αλλά αυτά τα ζητήματα σπανίως εγείρονταν. Όπως και δεν υπήρξε καμιά προσπάθεια αναφοράς σε κάποιο επίπεδο ηθικής ή σε ηθικούς στόχους.
Επομένως, τι συμβαίνει όταν αυτό που παράγει η ιστορία είναι ένας ολοκληρωτικός, δολοφονικός, κρατικοκαπιταλιστικός εφιάλτης που αυτοαποκαλείται «σοσιαλιστικός»; Οι περισσότεροι επαναστάτες μαρξιστές αποφάσισαν ότι, από τη στιγμή που αυτό ήταν το προϊόν του ιστορικού προτσές, θα έπρεπε όντως να πρόκειται για τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Άρα, έπρεπε να τον αποδεχθούν. Η σκέψη να τον συγκρίνουν με το όραμα μιας ελεύθερα σχετιζόμενης συνεργατικής κοινότητας ανθρώπων δεν τους πέρασε καν απ’ το μυαλό˙ για την πλειονότητα των μαρξιστών αυτό το όραμα απλώς δεν υπήρξε ποτέ.
Ο Μαρξ παρουσίασε τη σκέψη του ως ένα ενοποιημένο όλον. Ο «μαρξισμός» (ή ο «επιστημονικός σοσιαλισμός») περιλάμβανε την κριτική της πολιτικής οικονομίας. Εμπεριείχε μια ευρύτερη υποστηρικτική μέθοδο για τη μελέτη της κοινωνίας: τον ιστορικό υλισμό. Και εμπεριείχε και μια φιλοσοφική προσέγγιση: τον διαλεκτικό υλισμό. Περιλάμβανε, επίσης, πρακτικές και πολιτικές στρατηγικές: τη δημιουργία εργατικών κομμάτων και εργατικών σωματείων. Αυτή ήταν μια ολιστική κοσμοθεώρηση, η οποία δικαιωνόταν στον βαθμό που αποτελούσε την κοσμοθεωρία μιας νέας ανερχόμενης τάξης, του προλεταριάτου (στην πραγματικότητα, η κυρίαρχη αστική τάξη είχε περισσότερες από μία φιλοσοφίες, όπως και οικονομικές θεωρίες και πολιτικές στρατηγικές, έτσι που θα ήταν εφικτό για τους εργάτες να έχουν επίσης περισσότερες από μία θεωρήσεις). Δεν θεωρώ τον εαυτό μου μαρξιστή (αυτοαποκαλούμαι «ένας αναρχικός που γνωρίζει τον Μαρξ») ακριβώς επειδή δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτή την ολιστική κοσμοθεώρηση.
Όπως αποδείχθηκε, ο μαρξισμός ή αυτό που, τέλος πάντων, αποκαλείται «μαρξισμός», έγινε όντως η ιδεολογία της νέας ανερχόμενης τάξης: της κρατικο-καπιταλιστικής, μαζικής γραφειοκρατίας.
Μέσα στο ολοένα διογκούμενο, διοικητικό και γραφειοκρατικό στρώμα του καπιταλισμού, ένας τομέας
ριζοσπαστικοποιήθηκε απορρίπτοντας τους κανόνες της παραδοσιακής αστικής τάξης, και είδε τον εαυτό του ως τον νέο (φιλεύσπλαχνο) κυρίαρχο. Γι’ αυτόν, ένα μεγάλο κομμάτι του μαρξισμού έγινε μια απολογητική ιδεολογία και ο οδηγός για την εξουσία. Στις «κομμουνιστικές» χώρες, ο μαρξισμός μετατράπηκε σε έναν εξορθολογισμό για τη διατήρηση της εξουσίας. Αυτή η εξέλιξη είχε προβλεφθεί τόσο από τον Μπακούνιν όσο και από τον Κροπότκιν.
Δεν αρνούμαι επουδενί την ειλικρίνεια των ελευθεριακο-δημοκρατικών, ουμανιστικών και προλεταριακών
απόψεων του Μαρξ και του Ένγκελς. Αυτή ήταν -και παραμένει- μια πολύτιμη πλευρά του μαρξισμού του Μαρξ και του Ένγκελς. Αλλά ανά του αιώνες, η ταξική κοινωνία διέφθειρε τα κινήματα απελευθέρωσης, μετατρέποντάς τα σε εργαλεία των ελίτ που μάχονταν για να πάρουν τη θέση των παλιών κυρίαρχων, χρησιμοποιώντας τον λαό ως πολιορκητικό κριό εναντίον τους. Και δεδομένου του χαμηλού επιπέδου παραγωγικότητας, αυτό ήταν που έπρεπε να γίνει. Εν τούτοις, σήμερα είναι πιο πιθανό να κερδίσουμε τη μάχη για την πραγματική χειραφέτηση των ανθρώπων. Διαθέτουμε μια τεχνολογία που μπορεί να προσφέρει τα πάντα στους πάντες, όμως, εάν δεν παρθεί από τα χέρια της κυρίαρχης τάξης, μας απειλεί με ολική καταστροφή. Και υπάρχει και μια παγκόσμια, κοινωνικοποιημένη εργατική τάξη που είναι -δυνάμει- ικανή για την επίτευξη μιας μη αλλοτριωμένης κοινωνίας. Αλλά οι πιέσεις από το παρελθόν είναι ακόμα εδώ. Οτιδήποτε καθιστά ένα κίνημα επιρρεπές στο να γίνει ελιτίστικο, εξουσιαστικό και αντιδημοκρατικό, εξασθενεί τις επαναστατικές, ελευθεριακές όψεις του κινήματος. Αυτό αποδείχθηκε με τον μαρξισμό, παρά τη συνεισφορά του. Έτσι, ακόμα και οι αυθεντικά χειραφετητικές πλευρές της θεωρίας, συμπεριλαμβανομένης της επιστημονικής κριτικής της πολιτικής οικονομίας, μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τη νέα ελίτ για τους αντίθετους σκοπούς. Οι γραφειοκράτες χρησιμοποίησαν ακόμα και τις πιο δημοκρατικο-ελευθεριακές όψεις του μαρξισμού για να συγκαλύψουν την πραγματικότητα της κρατικοκαπιταλιστικής τυραννίας. Ο «μαρξισμός» λειτούργησε ως αντιπερισπασμός και εξορθολογισμός.
Ο Ελευθεριακός Μαρξισμός.
Υπάρχει ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων οι οποίοι αποδέχονται τις απόψεις του Μαρξ και, σε γενικές γραμμές,
συμφωνούν με τη στρατηγική της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης, όντας ωστόσο αντικρατιστές και αρκετά κοντά στον αναρχισμό με ποικίλους τρόπους. Τους αποκαλούμε ελευθεριακούς μαρξιστές ή αυτόνομους μαρξιστές, ή αριστερούς κομμουνιστές ή ελευθεριακούς κομμουνιστές (οι δύο τελευταίοι όροι δεν διακρίνουν με σαφήνεια τους αναρχοκομμουνιστές από τη μαρξιστική ακροαριστερά). Απορρίπτουν τόσο τον λενινισμό όσο και την άμεση δημοκρατία. Σε αυτές τις ομάδες συμπεριλαμβάνονται οι συμβουλιακοί κομμουνιστές, η τάση Johnson-Forrest (ο C.L.R James, η Raya Dunayevskya και η Grace Lee Boggs), οι Ιταλοί εργατιστές, οι αυτόνομοι, τα αρικά μέλη της ομάδας του «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» (Καστοριάδης), η «Βρετανική Ομάδα Αλληλεγγύης» και διάφοροι άλλοι. Δεν έχω εδώ ούτε τον χρόνο ούτε τον χώρο για να εξετάσω αυτά τα ρεύματα λεπτομερώς. Η μεγαλύτερή τους αρετή μού είναι σαφής: χρησιμοποιούν τη μαρξική κριτική της πολιτικής οικονομίας απορρίπτοντας ταυτόχρονα τις κρατικιστικές ερμηνείες.
Από την άλλη, παρόλο που παραμένουν μαρξιστικά, δεν καταφέρνουν να αναλύσουν επαρκώς τον τρόπο με τον οποίο ο μαρξισμός ανέπτυξε τόσο ολοκληρωτικές τάσεις. Υπολείπονται σε μια κριτική του μαρξισμού. Κάποιοι είναι, τρόπον τινά, λενινιστές (ο Λένιν μπορεί κάποτε να είχε δίκιο, αλλά οι συνθήκες έχουν πια αλλάξει: η θεώρηση της τάσης Johnson-Forest που βρίσκει ακόμα απήχηση στους θιασώτες της Dunayevskaya). Κάποιοι άλλοι δεν είναι, αλλά επιμένουν ακόμα σε έναν συγκεντρωτικό, αμοραλιστικό ντετερμινισμό. Μερικοί βρίσκονται πιο κοντά στην τάση του Μπορντίγκα, που εντασσόταν μεν στην άκρα αριστερά αλλά ήταν επίσης συγκεντρωτική και αντίθετη στη δημοκρατία.
Την ίδια στιγμή, πολλοί τέτοιου είδους αυτόνομοι μαρξιστές κάνουν τα ίδια λάθη με πολλούς αναρχικούς. Πολύ συχνά αντιτίθενται στη δημιουργία συγκεκριμένων οργανώσεων συμπορευόμενοι με άλλους επαναστάτες που μοιράζονται τον ίδιο τρόπο σκέψης, με σκοπό τη συμμετοχή τους σε ευρύτερα σχήματα. Πολλοί είναι επί της αρχής αντίθετοι με τη συμμετοχή τους σε εργατικά σωματεία (ακόμα και σε αυτά που δεν είναι γραφειοκρατικά), στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες (ακόμα κι αν αυτοί εναντιώνονται στο πρόγραμμα των εθνικιστών) ή και σε οποιοδήποτε είδος μετωπικών σχημάτων (ωστόσο, θεωρώ πως έχουν δίκιο να αντιτίθενται στον κοινοβουλευτιικό εκλογικισμό). Το ότι αυτές οι πολιτικές είναι προβληματικές, είναι προφανώς η δική μου γνώμη˙ υπάρχουν πολλοί αναρχικοί που συμφωνούν μ’ αυτές.
Στις μέρες μας, πολλοί ριζοσπάστες που θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς -και ίσως οι περισσότεροι απ’ αυτούς-, δεν αποδέχονται μια επαναστατική, προλεταριακή στρατηγική. Πιστεύουν στη σταδιακή και ειρηνική δημιουργία αντιθεσμών, οι οποίοι εν τέλει θα αντικαταστήσουν το κράτος και τον καπιταλισμό – στην ουσία, αυτή είναι η παλιά καλή στρατηγική του Προυντόν. Με απογοητεύει το γεγονός ότι ακόμα κι αυτοί που ταυτίζονται με την αυτόνομη (ελευθεριακή) τάση του μαρξισμού έχουν καταλήξει με παρόμοιο τρόπο στην απόρριψη της προλεταριακής επανάστασης. Σίγουρα δεν αναφερόμαστε σε όλους˙ ωστόσο, πολλοί έχουν αντικαταστήσει την εργατική τάξη με την έννοια του «πλήθους», ή έχουν διευρύνει σε τέτοιο βαθμό την έννοια του προλεταριάτου, με αποτέλεσμα να χωράει σ’ αυτήν κάθε καρυδιάς καρύδι. Απορρίπτουν την επανάσταση (τη λαϊκή εξέγερση που θα ανατρέψει το κράτος – η οποία μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο βίαια στο επίπεδο της αυτοάμυνας), προτάσσοντας την απόσυρση, κατά κάποιον τρόπο, από τον καπιταλισμό, μια στρατηγική που αποκαλείται «έξοδος».
Όποια κι αν είναι τα λάθη και οι περιορισμοί του Μαρξ και του Ένγκελς, του Μπακούνιν και του Κροπότκιν, είχαν δίκιο όταν συνηγορούσαν υπέρ της εργατικής επανάστασης. Παρά τις διαφορές και τα ψεγάδια τους, στηριζόμαστε πάνω τους. Χτίζουμε πάνω στο έργο τους. Η εργατική επανάσταση είναι μονόδρομος για την αταξική, ακρατική, μη καταπιεστική, δημοκρατική και συνεργατική, κοινωνία των ελεύθερα σχετιζόμενων ανθρώπων «μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

Εισαγωγή του Robert Graham:

Ο Gabriel Kuhn είναι συγγραφέας και συντάκτης πολυάριθμων κειμένων σχετικά με τον αναρχισμό, την εξέγερση και την επανάσταση, συμπεριλαμβανομένων των Ποδόσφαιρο εναντίον Κράτους: Αντιμετώπιση του Ποδοσφαίρου και Ριζοσπαστική ΠολιτικήΖωή κάτω απ’ το Jolly Roger: Αντανακλάσεις της Χρυσής Εποχής της Πειρατείας, μια συλλογή από τον Gustav Landauer, Επανάσταση και Άλλα Κείμενα: Μια Πολιτική Ανάγνωση, του Erich Mühsam, Απελευθερώνοντας την Κοινωνία από το Κράτος και Άλλα Κείμενα: Μια Πολιτική Ανάγνωση, και Όλη η Δύναμη στα Συμβούλια! Μια Καταγραφή της Ιστορίας της Γερμανικής Επανάστασης του 1918-1919. Έχει blog στο PM Pressτον κυριότερο εκδότη του. Τα ακόλουθα αποσπάσματα είναι από το άρθρο του, «Η Επανάσταση Είναι Κάτι Περισσότερο Από Μια Λέξη: 23 Θέσεις Για Τον Αναρχισμό». Σκέφτηκα ότι ήταν μια χρήσιμη συμβολή στη παρούσα κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι αναρχικοί, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Περιέλαβα μερικά κείμενα του Gustav Landauer από τον Πρώτο Τόμο του Αναρχισμού: Μια καταγραφή της ιστορίας των Ελευθεριακών ιδεών. Αναλύω τις ρίζες του αναρχικού κινήματος μέσα από τους αγώνες και τις συζητήσεις της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (γνωστή και ως «Πρώτη Διεθνής») «Δεν φοβόμαστε την αναρχία – την επικαλούμαστε»: Η Πρώτη Διεθνής και η προέλευση του Κινήματος αναρχικών.

Αναρχισμός: ένα πολιτικό κίνημα

Η προέλευση του αναρχισμού ως ένα αυτοπροσδιοριζόμενο πολιτικό κίνημα χρονολογείται πίσω στο κοινωνικό ζήτημα της Ευρώπης των μέσων του 19ου αιώνα. Οι αναρχικοί ήταν μέλη της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, γνωστής ως Πρώτη Διεθνής, μαζί με πολιτικές δυνάμεις που αργότερα θα μετατρέπονταν σε σοσιαλδημοκράτες από τη μία και Λενινιστές από την άλλη. Θεωρούμε αυτή την προέλευση σημαντική και βλέπουμε τον αναρχισμό ως κομμάτι της αριστερής παράδοσης. Είμαστε αντίθετοι στην δήλωση του αναρχισμού ως “φιλοσοφία”, “ηθική”, “τρόπο ζωής” ή “αξία”, παρά ως ένα πολιτικό κίνημα. Η υπαρξιακή τοποθέτηση είναι ένα πράγμα· η οργάνωση για την πολιτική αλλαγή είναι κάτι άλλο. Χωρίς κατάλληλη οργάνωση, ο αναρχισμός εύκολα υποβαθμίζεται σε μια ευγενή ιδέα, που αντανακλά περισσότερο σε θρησκεία ή χιπστερισμό παρά σε πολιτική στόχευση. Την ίδια στιγμή, ο αναρχισμός δεν είναι απλά αντιεξουσιαστική ταξική πάλη. Είναι ευρύτερος και περιλαμβάνει ενέργειες που κυμαίνονται από τη δημιουργία κοινωνικών κέντρων, μέχρι την αποδόμηση των στερεοτύπων γύρω από το φύλο και την σύλληψη εναλλακτικών τρόπων μεταφοράς. Η πρωταρχική διάσταση του αναρχισμού πάντα περιελάμβανε ερωτήματα που δεν απαντιόταν στις στενές διαστάσεις της αριστεράς: διατροφικά, σεξουαλικά και πνευματικά ζητήματα, όπως επίσης θέματα προσωπικών αξιών…

Το πρόβλημα της Αναρχίας σήμερα

Το πρόβλημα της Επανάστασης στοιχειώνει τον αναρχισμό από την σύλληψή του. Άλλα προβλήματα έχουν εμφανισθεί και εξαφανιστεί, αναλόγως την ιστορική περίσταση και κατάσταση του κινήματος. Εδώ παρουσιάζονται τα κυριότερα που είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε σήμερα.

– Υπάρχει μια ατυχής αίσθηση ηθικής υπεροχής, που συχνά επισκιάζει την πολιτική δουλειά. Το πρόβλημα που ελοχεύει φαίνεται πως είναι δύο κίνητρα που επικαλύπτονται όταν άτομα δραστηριοποιούνται σε αναρχικούς κύκλους: το ένα είναι ότι θες να αλλάξεις τον κόσμο, το δεύτερο είναι ότι θες να είσαι καλύτερος/η από τον μέσο άνθρωπο. Το τελευταίο συχνά οδηγεί στην αυτοπεριθωριοποίηση καθώς κάθε αίσθηση της ηθικής υπεροχής βασίζεται στην αίσθηση του ανήκειν σε μια επιλεγμένη ομάδα των λίγων παρά της μάζας. Όταν αυτό κυριαρχεί, η ταυτότητα σου έρχεται πριν από τις πράξεις σου και υποδεικνύει τις προσωπικές ανεπάρκειες των άλλων πέρα από την πολιτική αλλαγή. Ειρωνικά, στοχοποιούνται άτομα από την ίδια τάξη με εμάς παρά ο εχθρός, μέσα από την θλιβερή λογική του “αν δεν μπορείς να χτυπήσεις αυτούς που χρειάζεται να χτυπήσεις, χτυπάς αυτούς που έχεις σε ελάχιστη απόσταση”. Ο συνδυασμός της κριτικής των άλλων μαζί με τον ανταγωνισμό των δίπλα σου, για την κατάκτηση της υψηλότερης μικρο-ηγεμονικής θέσης αντίκειται σε κάθε κίνημα που προτάσσει την επαναστατική ακεραιότητα.

– Το αναρχικό κίνημα είναι σε μεγάλο βαθμό υποκουλτούρα. Οι υποκουλτούρες είναι υπέροχες. Παρέχουν “στέγη” σε άτομα (συχνά ως σανίδα σωτηρίας), διατηρούν την γνώση του ακτιβισμού, επιτρέπουν τον πειραματισμό και πάει λέγοντας. Αλλά η διαφωνία δεν είναι επανάσταση. Έτσι, αν η πολιτική περιορίζεται σε υποκουλτούρα, η επαναστατική ρητορική καταλήγει κενή και αλλοτριωμένη. Οι άνθρωποι μισούν αυτό και γάμησε τα, αλλά με ποιο κόστος;

– Η τυπική εξωστρεφής συμπεριφορά (διάθεση) πολλών αναρχικών κύκλων κυμαίνεται από την γκρίνια για όλα μέχρι την ολοκληρωτική αγένεια. Κατά καιρούς, οι υποτιθέμενοι μικρόκοσμοί μας ενός απελευθερωμένου κόσμου είναι μεταξύ των πιο αφιλόξενων τοπίων που μπορεί κανείς να φανταστεί: σκοτεινοί, βρώμικοι και συνωστισμένοι από τύπους που μπερδεύουν την εχθρικότητα με την επανάσταση. Το να συμπεριφέρεσαι σαν μαλάκας δεν σε κάνει πιο ριζοσπαστικό, σε κάνει απλά μαλάκα. Δυστυχώς, η επιθετικότητα συχνά χαρακτηρίζει εσωτερικές διαφωνίες. Τα threads συζητήσεων σε κάποια online αναρχικά forums είναι από τα πιο ασφαλή μέσα ώστε να απορρίψουν οι άνθρωποι τον αναρχισμό μια για πάντα. Μια ριζοσπαστική προσέγγιση σε μια σύγκρουση χαρακτηρίζεται από την ανοικτότητα και την αυτοκριτική, όχι από ανώνυμους βρυχηθμούς.

– Παρά την θεωρητική εγκόλπωση της ατομικότητας και της διαφορετικότητας, πολλές καταστάσεις εντός της αναρχίας είναι πανομοιότυπες. Ένα μέσο cafe σε κεντρικό δρόμο συγκεντρώνει μια πολύ μεγαλύτερη ποικιλία ανθρώπων από τις περισσότερες αναρχικές συγκεντρώσεις. Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι γι’ αυτό,αλλά ουσιαστικά, η αναρχική κουλτούρα – η γλώσσα, η εμφάνιση, οι κοινωνικοί κώδικες – είναι απλά πολύ ομογενοποιημένη. Πώς γίνεται οι αναρχικοί να αποτελούν αφιλόξενο περιβάλλον για τους ανθρώπους λόγω του τι φορούν, τρώνε, ακούν κλπ;

– Υπάρχει ένας καίριος διαχωρισμός στους αναρχικούς κύκλους μεταξύ των ακτιβιστών που αντιτίθενται στην αδικία και αυτών που βιώνουν την αδικία. Όλοι οι ακτιβιστές χρειάζεται να δρούνε μαζί για να αλλάξουν το οτιδήποτε, αλλά πρέπει να εξετάζοντα τα διαφορετικά κίνητρα. Ενώ τα άτομα που ανταποκρίνονται σε ένα κάλεσμα θεωρώντας το ως αποστολή τείνουν να είναι ιδεολόγοι, τα άτομα που επηρεάζονται από την αδικία είναι συχνά πιο πραγματιστές. Αν αυτή η διαφορά δεν εντοπίζεται, τα άτομα θα διαχωριστούν και θα σκορπίσουν. Στην χειρότερη περίπτωση, παραμένουν μόνο οι ιδεολόγοι με αφηρημένες διαφωνίες σχετικά με την προσωπική ταυτότητα ή την αποδεκτή γλώσσα υποθέτοντας πως αποτελούν την πιθανή πρώτη γραμμή της ριζοσπαστικής πολιτικής, ενώ χάνουν κάθε επαφή με την πολιτική δουλειά και την πραγματικότητα. Η ριζοσπαστική πολιτική τότε γίνεται κυρίως πνευματική εξάσκηση που απευθύνεται στο τίποτα σχετικά με την ποιότητα των πρωταγωνιστών της ως αφοσιωμένων και υπεύθυνων συντρόφων.

– Οι έννοιες του ελεύθερου και ασφαλούς χώρου, αντίστοιχα, συχνά συγχέονται. Οι ασφαλείς χώροι είναι χώροι όπου οι άνθρωποι βρίσκουν φροντίδα και υποστήριξη, είναι αναγκαίοι για τον κόσμο που ζούμε. Αλλά είναι χώροι που εκπληρώνουν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Δεν είναι οι ελεύθεροι χώροι που επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε, χώροι δηλαδή όπου οι άνθρωποι εκφράζονται ελεύθερα, εμπλέκονται σε διαφωνίες, και από κοινού λύνουν προβλήματα που προκύπτουν. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ασφάλεια μακροπρόθεσμα είναι η συλλογική δυνατότητα να υπερπηδούν τα όρια. Η απόλυτη ασφάλεια είναι αδύνατη. Οι αδυναμίες, οι παρανοήσεις και οι ενοχλήσεις είναι κομμάτι της κοινωνικής ζωής και δεν θα εξαφανιστούν ούτε και στις πιο αναρχικές κοινωνίες.

– Η ιδέα ότι ο καθένας θα μπορεί να κάνει οτιδήποτε μπερδεύεται με την ιδέα ότι ο καθένας θα έχει την δυνατότητα να κάνει τα πάντα. Η εισαγωγή των ικανοτήτων ή η διάδοση τη γνώσης από έμπειρους ακτιβιστές και διοργανωτές χλευάζεται. Αυτό οδηγεί στο να αντιμετωπίσουμε τις ίδιες παγίδες και να επανεφεύρουμε τον τροχό ξανά και ξανά.

-Υπάρχει μια σχεδόν πλήρης έλλειψη οράματος και στρατηγικού προσανατολισμού στο αναρχικό κίνημα. Επιπλέον, οι οργανωτικές δομές είναι σε κρίση. Ο αυθορμητισμός, το πρότυπο ομάδας συγγένειας, και η ρομαντική αντίληψη της πολλαπλότητας έχουν ηγεμονεύσει. Όλες αυτές οι έννοιες είναι γεμάτες ρωγμές. Οι μόνες μακρόχρονες κοινότητες που επιτρέπεται να υπάρξουν με βάση αυτές τις έννοιες, αποτελούνται από μια χούφτα φίλων, που είναι μια ανεπαρκής βάση για την οργάνωση που απαιτείται για την κοινωνική αλλαγή. Η κύρια απάντηση σε αυτό μέσα από το αναρχικό κίνημα, κυρίως είναι ο πλατφορμισμός, υποτιμά την σημασία της ατομικής ευθύνης, που οδηγεί στην σύγχυση της τυπικότητας με την αποτελεσματικότητα…

Ένα άρθρο του Gabriel Kuhn

από: https://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/693 

ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΞΥΜΗΤΗΡΗ

Εμπρός όλοι! Και με τα μπράτσα και με την καρδιά, τον λόγο και την πένα, το μαχαίρι και το όπλο, την ειρωνεία και την βλασφημιά, την κλεψιά, τη δηλητηρίαση και τον εμπρησμό, να κάνουμε… πόλεμο στην κοινωνία! Josheph Dejacque (1821-1864), ελευθεριακός αναρχοκομμουνιστής

Σε ένα κόσμο συνεχούς φτωχοποίησης, ταξικών ανισοτήτων, καταπίεσης και εκμετάλλευσης, ο κοινωνικός εκφασισμός προελαύνει μέσα απο τις προσταγές του κρατικού μηχανισμού, του κεφαλαίου και των φερεφώνων του, αφήνοντας χώρο για όλο και περισσότερη εξαθλίωση και καταστολή. Οι ρεφορμιστικοί συμβιβασμοί των άλλοτε πιο ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας μαζί με την αποβλάκωση, τον φιλοτομαρισμό και την λατρεία για τους δυνάστες, την καθιστά πλέον αδύναμη να διανοηθεί τη σύγκρουση με όλα τα παραπάνω.

Ο αναρχικός σύντροφός μας Κυριάκος Ξυμητήρης και η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ. αποτελούν παράδειγμα ανιδιοτέλειας, επαναστατικού ήθους και πολιτικής στράτευσης σε όλες τις εκφάνσεις του αγώνα. Από τις αναρχικές συνελεύσεις, την αλληλεγγύη στους κρατούμενους, τους αγώνες υπεράσπισης των μεταναστών, των εργασιακών κεκτήμενων, τον αγώνα ενάντια στον εξευγενισμό και την καταστολή, οι σύντροφοί μας δώσαν “ψυχή και σώμα” κρατώντας της φλόγα της επαναστατικής υπόθεσης πάντοτε αναμμένη. Τα γεγονότα της 31ης Οκτωβρίου πάγωσαν την καρδιά μας αλλα ταυτόχρονα μας πείσμωσαν να συνεχίσουμε τον αγώνα του Κυριάκου και της Μαριάννας αλλά και άλλων τόσων συντρόφων και συντροφισσών ανά τα χρόνια που δώσαν τη ζωή τους ή φυλακίστηκαν στη μάχη για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση, την επανάσταση και την αναρχία.

Στον απόηχο του δυστυχήματος της 31ης Οκτώβρη παρακολουθήσαμε τους ρουφιάνους των ΜΜΕ να προσπαθούν να απονοηματοδοτήσουν τον αγώνα των συντρόφων μας, να τους πλασάρουν ως αμοραλιστές αιμοδιψείς τρομοκράτες που διψούσαν για αίμα αθώων πολιτών, ενω ταυτόχρονα πούλησαν θανατοπολιτική δείχνοντας βίντεο απο το κατεστραμμένο διαμέρισμα της οδού Αρκαδίας προκειμένου να ανεβάσουν τα νούμερα τηλεθέασης και να ικανοποιήσουν το ακροδεξιό τους ακροατήριο. Όπως ήταν φυσικό, ακολούθησε ένας νέος κύκλος διώξεων στο πολιτικό και κοινωνικό περίγυρο των συντρόφων αλλά και σε άτομα που δεν είχαν καμία σχέση μαζί τους.

Το διάστημα που μεσολάβησε πραγματοποιήθηκαν δράσεις αλληλεγγύης στα συντρόφια που κατηγορούνται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων αλλά και για την μνήμη του συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη παγκόσμια. Πορείες, μικροφωνικές, κινήσεις αλληλεγγύης και χτυπήματα άμεσης δράσης από την Ελλάδα μέχρι τη Χιλή και από τη Γερμανία μεχρι την Ινδονησία.

Γνωρίζουμε πως η πραγματική τρομοκρατία είναι η συνεχής κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων, οι αυξήσεις των τιμών στα σούπερ μάρκετ και οι εξώσεις των χαμηλότερων κοινωνικά στρωμάτων για χάρη των τραπεζών. Τρομοκρατία είναι η συγκάλυψη του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη, όπως και των κυκλωμάτων τράφικινγκ στα οποία συμμετέχει μεγάλο μέρος του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού (βλ. υπόθεση greek police mafia). Τρομοκρατία είναι οι χιλιάδες πνιγμένοι μετανάστες/στριες στη μεσόγειο και οι πόλεμοι που τους ωθούν προς εκτόπιση, όπως ο γενοκτονικός πόλεμος στην Παλαιστίνη.

Απο την πλευρά μας ερχόμαστε να δηλώσουμε πως το επαναστατικό – εξεγερτικό νήμα που συνδέει γενιές και γενιές δεν πρόκειται να σπάσει. Θα υπάρχουν πάντα κινήσεις που θα αμφισβητούν το μονοπώλιο της βίας κράτους και κεφαλαίου και θα επιστρέφουν ένα ποσοστό της σε αυτούς που τη φέρουν.

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις παρακάτω εμπρηστικές επιθέσεις στο διάστημα από τις 18/12 μέχρι τις 28/12 στους εξής στόχους:

  • όχημα βαν της ΔΕΔΔΗΕ στο Ελληνικό,
  • αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στα Πατήσια,
  • μηχανή μπάτσου στο Χολαργό,
  • κρατικό SUV όχημα στην Κυψέλη,
  • το κέντρο μελέτης του βουλευτή της ΝΔ Γ.Καλλιάνου στη Γλυφάδα,
  • μηχανή μπάτσου στου Ζωγράφου.

Καλούμε τα συντρόφια εδώ αλλά και παντού να δυναμώσουμε την φλόγα της άμεσης δράσης και της εξεγερσιακής προοπτικής.

Κυριάκος Ξυμητήρης πάντα παρών!

Αλληλεγγύη στην αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ.

Άμεση απελευθέρωση της αναρχικής Δήμητρας Ζ., του Δημήτρη, του Νίκου Ρωμανού και του Α.Κ.

Αλληλεγγύη στον προφυλακισμένο σύντροφο Κ.Κ.

Αλληλεγγύη στο προφυλακισμένο πρώην μέλος της RAF Daniela Klette και στα καταζητούμενα πρώην μέλη Burkhard Garweg και Ernst-Volker Staub

νυχτερινά σλάλομ / κομάντο Κυριάκος Ξυμητήρης

πηγή: athens.indymedia

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ ΠΑΡΩΝ

Στις 3/2 στα δικαστήρια του Βόλου εκδικάστηκε η υπόθεση δολοφονίας του Βασίλη Μάγγου. Οι κατηγορούμενοι μπάτσοι πέσαν στα μαλακά με ανασταλτικές ποινές-χάδια. Τί να περιμένει άλλωστε κάποιος από μια δικαιοσύνη χειραγωγημένη από το εξουσιαστικό σύστημα και ενσωματωμένη στους θεσμούς της κρατικής μαφίας;  Μόνη δικαιοσύνη η κοινωνική επανάσταση.
Στις 14/06/2020 κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης αλληλεγγύης σε διωκόμενο για τον αγώνα ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ-LAFARGE, έξω από τα δικαστήρια της πόλης ξυλοκοπείται από την ΕΛΑΣ σε κοινή θέα ο Β. Μάγγος ο οποίος στη συνέχεια οδηγείται στο Α.Τ. Μαγνησίας όπου και βασανίζεται.
Την Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου στις 9 π.μ. συνεχίζεται η πλημμεληματικού χαρακτήρα εκδίκαση των βασανιστών του Β. Μάγγου στα δικαστήρια του Βόλου. Θα είναι η 3η δικάσιμος για την υπόθεση, στην οποία η οικογένεια δεν έχει δικαίωμα νομικής εκπροσώπησής και παρά την παραπομπή και αυτών των κατηγορουμένων σε κακούργημα δικάζονται για τον ξυλοδαρμό ως στιγμιαίο κάδρο σε σχέση με τον συνολικό βασανισμό του Βασίλη. Οι καταθέσεις έχουν ολοκληρωθεί και η διαδικασία θα συνεχιστεί με την αγόρευση των δικηγόρων των κατηγορούμενων και την ανακοίνωση της απόφασης.
Στην προηγούμενη δικάσιμο (27/1/2025) όσοι και όσες κατάφεραν να μπουν στην αίθουσα του δικαστηρίου ήρθαν αντιμέτωποι με έδρανα γεμάτα από κάθε λογής μπάτσους. Ήρθαν αντιμέτωποι με τους δικηγόρους και τους μάρτυρες υπεράσπισης(όλοι τους ήταν μπάτσοι) να προσπαθούν να τελέσουν μία ακόμα έκδηλη δολοφονία χαρακτήρα του θύματος που οι ίδιοι ξυλοκόπησαν και βασάνισαν, λες και στη δίκη δεν είναι κατηγορούμενοι αλλά κατήγοροι. Παρακολουθήσαμε εν ολίγοις μια live επίδειξη των μηχανισμών συγκάλυψης που αποτελούν πυρήνα της Ελληνικής Αστυνομίας, με μια παρέλαση μαρτύρων-υποστηρικτών βίαιων κατασταλτικών μεθόδων, με συστηματική επίκληση στην οικογενειακή κατάσταση των βασανιστών αλλά και την πλαισίωση από «αυθεντίες» όπως η ιατροδικαστής η οποία υποστήριξε σύμφωνα με βιβλιογραφία(?) ότι τα τραύματα του Βασίλη προέρχονται από κάποια «ζαρτινιέρα».
Καθημερινά η κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με την αστυνομική καταστολή από τις συγκεντρώσεις των Τεμπών μέχρι τους εποχικούς πυροσβέστες, τους αγρότες, του φοιτητές και τους γιατρούς. «Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» και σ’ αυτό το δόγμα το κράτος έχει δώσει λευκή επιταγή προκειμένου να καταστείλει όποιον διεκδικεί τα αυτονόητα: καθαρό αέρα και ελεύθερα νερά, κλίνες και στελέχωση των νοσοκομείων, δωρεάν παιδεία, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ασφαλείς μεταφορές. Η Αστυνομία από την πλευρά της φαίνεται να απολαμβάνει ιδιαίτερα το πόστο που της αναθέτουν, με ζήλο υπέρ του δέοντος όπως φαίνεται στα αμέτρητα περιστατικά αυθαιρεσιών που έρχονται στο φως συνεχώς.
Όπως εύκολα στήνονται σκευωρίες για να διωχθούν με υπερδιογκωμένα κατηγορητήρια και αίολα στοιχεία αγωνιστές/αγωνίστριες, τόσο εύκολα στήνονται και δικές παρωδίες με ελαφρυντικά και προειλημμένες ευεργετικές αποφάσεις, κλείνοντας το μάτι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς ώστε να συνεχίσουνε απρόσκοπτα το έργο τους.
Ο βασανισμός του Β. Μάγγου από τους μπάτσους είναι χτύπημα κατά των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Η μνήμη δεν είναι σκουπίδι και δεν θα την αφήσουμε βορά στα χέρια των καταπιεστών.
Στεκόμαστε αλληλέγγυα δίπλα στην οικογένεια, τους φίλους και τους συντρόφους μέχρι την δικαίωση.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΤΙ ΚΑΝΑΝ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΗ
Ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης Βόλου

ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΗΜΕΡΟ ΔΡΑΣΗΣ, 7-8/2, ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΞΥΜΗΤΗΡΗ

ΟΣΟΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ

Ο αναρχικός σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης ήταν ένας από εμάς. Την μνήμη του θα την υπερασπιζόμαστε και θα την διαφυλάσσουμε για πάντα στις καρδιές μας και σε κάθε στιγμή του αγώνα.

“Γνωρίζω ότι δεν τους υπολογίζετε γιατί η Αυλή είναι οπλισμένη, σας ικετεύω όμως να μου επιτρέψετε να σας αναφέρω ότι πρέπει να τους υπολογίζετε πολύ, κάθε φορά που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι το παν. Να σε ποιο σημείο βρίσκονται: κι αυτοί αρχίζουν να μην υπολογίζουν τα στρατεύματά σας γιατί το κακό είναι ότι η δύναμή τους υπάρχει μέσα στη φαντασία τους και μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά ότι, εν αντιθέσει προς όλα τα άλλα είδη ισχύος, όταν φτάσουν σ’ ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ό,τι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν.”

-Καρδινάλιος του Ρετζ

Στις 31/10/24, ύστερα από έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους έπεσε στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση ο αναρχικός σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης ενώ η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ., που επίσης βρισκόταν στο διαμέρισμα, κατέληξε βαριά τραυματισμένη στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Μόλις μια ημέρα μετά από τη δεύτερη κατά σειρά επέμβαση που υπεβλήθη και ενώ παρέμενε νοσηλευόμενη για 15 ημέρες στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» ως πολυτραυματίας, μεταφέρθηκε στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού όπου μέχρι και σήμερα της στερούν την αναγκαία για τη βεβαρημένη υγεία της ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Παράλληλα, εν μέσω μιντιακής προπαγάνδας αλλά και με δήθεν αδιάσειστα στοιχεία, προφυλακίζονται η αναρχική συντρόφισσα Δήμητρα, ο σύντροφος Δημήτρης, ο αναρχικός σύντροφος Νίκος Ρωμανός και ο Α.Κ.

Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε σύντροφο και συντρόφισσα, που αντιμετωπίζει τις κρατικές κατασταλτικές μεθοδεύσεις. Απέναντι στον κόσμο της εξατομίκευσης και της μοιρολατρίας, προτάσσουμε τον αγώνα με όλα τα μέσα. Δυναμώνουμε ο ένας δίπλα στην άλλη, υπερασπιζόμαστε τα συντρόφια μας. Η αλληλεγγύη μας να αποτελέσει τείχος προστασίας για τα αιχμάλωτα συντρόφια μας και οποιεσδήποτε επιπλέον διώξεις. Απέναντι σε κάθε κατασταλτική κίνηση του κράτους θα στεκόμαστε αλληλέγγυα δίπλα τους χωρίς δισταγμό.

Για τα γεγονότα της 31/10 και τις πολιτικές επιλογές αγώνα που οδήγησαν σε αυτά, δεν θα μιλήσουν οι ρουφιάνοι των κρατικών μηχανισμών και του κεφαλαίου. Θα μιλήσουν τα συντρόφια που τα έζησαν και πλήρωσαν βαρύ τίμημα και εκείνα που διώκονται για αυτά. Θα μιλήσει το ανταγωνιστικό κίνημα, όλες, όλα και όλοι εμείς που πορευτήκαμε μαζί με τον σύντροφο Κυριάκο και τη συντρόφισσα Μαριάννα, εμπνευστήκαμε και συνεχίζουμε να εμπνεόμαστε από την καθαρή ματιά και την ανυποχώρητη αγωνιστικότητά τους. Αγωνιστικότητα που εκφράζεται με επιλογές αντίστασης μέσα σε ένα πολύμορφο πεδίο αγώνων, με όλα τα μέσα, ενάντια στον κόσμο της εξουσίας Είναι αυτές οι επιλογές αγώνα που κρατάνε ζωντανό το νήμα της εξέγερσης και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μίας ιστορικής εξεγερσιακής συνέχειας που διατηρεί ζωντανό μέσα στις καρδιές και τα μυαλά μας το όραμα για την κοινωνική επανάσταση.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν ξεχνάμε και δεν θα πάψουμε να λέμε: Τρομοκράτες ήταν, είναι και θα είναι το κράτος και το κεφάλαιο. Αυτοί τρομοκρατούν μέσα από την καθημερινή καταπίεση των ζωών μας. Αυτοί είναι που μας καταδικάζουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, που μας πετάνε στον δρόμο ξεπουλώντας την αυτονόητη ανάγκη για στέγαση σε funds, που μετατρέπουν τις γειτονιές μας σε απρόσιτες τουριστικές ζώνες, που κρύβουν τις διαρκώς αυξανόμενες εργατικές δολοφονίες πίσω από τη λέξη ατύχημα, που σκοτώνουν μετανάστ(ρι)ες/α και προσφυγ(ισσ)ες/α στα σύνορα, στα εργασιακά κάτεργα και τα αστυνομικά τμήματα, που καλύπτουν και αναπαράγουν την πατριαρχία και τη σεξιστική βία μοιράζοντας ανερυθρίαστα panic buttons. Εκείνοι που εξαπολύουν πολέμους στο βωμό των οικονομικών και πολιτικών τους συμφερόντων, εκείνοι που ξαναμοιράζουν τον κόσμο βάφοντας τα χέρια τους με αίμα, εκείνοι, που επιτίθενται στους αραβικούς λαούς και ισοπεδώνουν την αντιστεκόμενη Γάζα, εκείνοι που παρακολουθούν, συμμετέχουν και διαπράττουν τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Εκείνοι που επιβεβαιώνουν τη βία ενός συστήματος ανισοτήτων, τη βία των ισχυρών.

Η επιχείρηση υπονόμευσης του επαναστατικού λόγου και δράσης δείχνει πως φοβούνται τους ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται με την αδικία, την ανισότητα, την εκμετάλλευση. Απέναντι στην επιχείρηση προπαγάνδας και τρομοκράτησης του κράτους και των αφεντικών, αλλά και την απόπειρα αποπολιτικοποίησης των αναβαθμισμένων επιλογών, απαντάμε πολιτικά και ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη υπόθεση. Υπερασπιζόμαστε όλους αυτούς και όλες αυτές που έδωσαν τη ζωή τους, που φυλακίστηκαν, που αγωνίστηκαν μέσα στα τόσα χρόνια του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Η επαναστατική αντιβία είναι ένα αναγκαίο εργαλείο αγώνα ως συλλογική άμυνα των κοινωνικών κομματιών που αγωνίζονται απέναντι στην κρατική κατασταλτική βία, καθώς μπορεί να δράσει ως μοχλός πίεσης για το σαμποτάζ των σχεδίων των κυρίαρχων, για την αποτροπή των εθνικών πολέμων αλλά και για τη διάχυση του επαναστατικού προτάγματος. Ο ένοπλος αγώνας ως κομμάτι της επαναστατικής αντιβίας, παίζοντας καθοριστικό ρόλο υπέρ των από τα κάτω στις ισορροπίες ισχύος, επιχειρεί και καταφέρνει να επιστρέφει στο κράτος μια μερίδα από την βία που καθημερινά μας ασκεί. Η επαναστατική αντιβία και η ένοπλη πάλη είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ριζοσπαστικού κινήματος, του πολύμορφου κοινωνικού και ταξικού αγώνα, ριζωμένο βαθιά στην αγωνιστική παράδοσή μας, και το υπερασπιζόμαστε αδιαπραγμάτευτα.

Η απώλεια του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου αφήνει ένα τεράστιο κενό σε όσους όσες και όσα βρέθηκαν κοντά του, αλλά και στον αγώνα τον ίδιο, τον οποίο σημάδεψε τόσο με τη στάση του όσο και με τα λόγια του. Ακόμα, αφήνει ένα κενό και στην ίδια την κοινωνία αφού εκείνος, κόντρα στη γενικότερη οπισθοχώρηση, δεν έπαψε να νιώθει, δεν επέλεξε να κλείσει τα μάτια μπροστά στη βία κράτους και κεφαλαίου.

Ο Κυριάκος ήταν για χρόνια αδιάλειπτα παρών σε εγχειρήματα αλληλεγγύης κρατουμένων, στο αντιπολεμικό-Διεθνιστικό κίνημα, σε δράσεις για την υπεράσπιση της γειτονιάς των Εξαρχείων, στους αγώνες εντός των πανεπιστημίων, στην υπεράσπιση των απελευθερωμένων χώρων των καταλήψεων και σε κάθε κοινωνικό και ταξικό αγώνα. Δοσμένος σε αυτούς, πάντα με τη διάθεση να ανακαλύψουμε μαζί τις πιο εξεγερσιακές τους προεκτάσεις. Δεν υπερασπιζόταν απλά θεωρητικά τον πολύμορφο αγώνα προς την κοινωνική απελευθέρωση, αλλά αποτελούσε την πιο αληθινή του ενσάρκωση.

Ο ένοπλος αναρχικός αγωνιστής Κυριάκος επέλεξε να πολεμήσει μέχρι τέλους μαχόμενος με όλα τα μέσα τον κόσμο της εξουσίας, το κράτος, το κεφάλαιο, τον ρατσισμό, την πατριαρχία. Επέλεξε να αγωνιστεί από την πλευρά των καταπιεσμένων και των εξεγερμένων για έναν καλύτερο κόσμο, για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας. Κάπως έτσι τον βρήκε και η τελευταία του ανάσα, εκεί που συνειδητά και πάντα με συνέπεια επέλεξε να είναι, στον αγώνα.

Η μνήμη του λοιπόν δεν μπορεί να αποτελεί μια τυπολατρική διαδικασία, αλλά μια δυναμική κίνηση αντίστασης απέναντι στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου. Μια διαδικασία μνήμης που δεν εξαντλείται στα τελευταία βήματα μιας πορείας στο κέντρο της Αθήνας αλλά με αφορμή αυτά μεταστοιχειώνεται σε δυναμική διεκδίκηση ενάντια στην υποβάθμιση των ζώων μας. Για έναν κόσμο ελεύθερο, για τον κόσμο που πίστευε και αγωνιζόταν ο αναρχικός Κυριάκος Ξυμητήρης.

” Στις 31/10 ύψωσα γροθιά και με το ματωμένο μου στόμα ορκίστηκα ΑΓΩΝΑ.
Στις 31/10 ύψωσα γροθιά και μέσα στα συντρίμμια της οδού Αρκαδίας είπα
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ.”

-Μαριάννα Μ.

Επιτίθενται με τέτοια λύσσα στον νεκρό αναρχικό σύντροφό μας Κυριάκο επειδή νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ. (Τ. Λειβαδίτης) Επειδή ξέρουν, ότι ο θάνατός του είναι ήδη χαραγμένος στην επαναστατική μνήμη. Επειδή ξέρουν, ότι ο τρόπος που έζησε και πέθανε αποτελεί ήδη πυξίδα για τους αγωνιζόμενες και τους αγωνιζόμενους.

Καλούμε σε διεθνές διήμερο δράσης
στη μνήμη του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη.

  • ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ 7/02, 20:00 (τοποθέτηση πλακέτας Μεσολογγίου)
  • ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ & ΑΓΩΝΑ 8/02, 13:00 (προσυγκέντρωση Προπύλαια)

ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΡΙΣΚΟ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Η ΘΛΙΨΗ ΜΑΣ ΟΡΓΗ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες

ΕΝΑ ΠΡΑΣΙΝΟ NEW DEAL ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

Το κείμενο “Οικοσοσιαλισμός: ρεφορμιστικός ή επαναστατικός, κρατιστικός ή ελευθεριακός” είναι του  Wayne Price. Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται εδώ: https://www.anarkismo.net/article/31250  και η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από  τη σελίδα  https://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/940

Εισαγωγή της μετάφρασης: Στον θόρυβο που έχει δημιουργηθεί στις μέρες μας σε σχέση με την κλιματική αλλαγή μπορούν και πρέπει να ειπωθούν πολλά. Το παρόν κείμενο του Πράις είναι ένα κείμενο σημερινό (δημοσιεύτηκε το Γενάρη – πριν γίνει ο μεγάλος ντόρος) το οποίο μας δίνει τη μεγάλη εικόνα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Οι αναγνώστες ας έχουν κατά νου ότι αντίστοιχο με του αμερικανικού «Πράσινου New Deal» πάει να επιτευχθεί και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης (οι προτάσεις έχουν ήδη κατέβει στο ευρωκοινοβούλιο). Αυτά σαν μια προσπάθεια κατανόησης της πρεμούρας των αστών για το κλίμα σήμερα…

Το κείμενο είναι “σημερινό” ωστόσο τα ζητήματα αυτά οι Αναρχικοί, ανά τον κόσμο, τα έχουν στην ατζέντα τους εδώ και πολλά χρόνια. Σε θεωρητικό επίπεδο τίποτα δεν έχει αλλάξει· το ζήτημα της οικολογίας παραμένει στην επιφάνεια, μαζί με την αναγκαιότητα καταστροφής του συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας.

Οικοσοσιαλισμός: ρεφορμιστικός ή επαναστατικός, κρατιστικός ή ελευθεριακός;

του Wayne Price

Η ιδέα του «Πράσινου New Deal» έχει τεθεί ως απάντηση στην απειλή της κλιματικής και της οικολογικής καταστροφής. Δύο τέτοιες προτάσεις αναλύονται εδώ και αντιπαρατίθενται με το πρόγραμμα του επαναστατικού ελευθεριακού οικοσοσιαλισμού.

Σύμφωνα με τους κλιματολόγους, ο βιομηχανικός πολιτισμός έχει το πολύ μια ντουζίνα χρόνια έως ότου η υπερθέρμανση του πλανήτη να είναι μη αναστρέψιμη. Αυτό θα προκαλέσει (και ήδη προκαλεί) ακραίες καιρικές συνθήκες, επιταχύνοντας την εξολόθρευση ειδών, ξηρασίες και πλημμύρες, απώλεια χρήσιμου νερού, τεράστιες καταιγίδες, αύξηση της στάθμης της θάλασσας που θα καταστρέψει νησιά και παράκτιες πόλεις, και συνολικά περιβαλλοντικές συνθήκες στις οποίες ούτε άνθρωποι ούτε άλλοι οργανισμοί μπορούν να υπάρξουν. Τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα θα είναι τρομακτικά.

Από τη συλλογή του https://justseeds.org/

Οι επιστήμονες γράφουν ότι οι άνθρωποι έχουν τις τεχνολογικές γνώσεις για να αποφύγουν τα χειρότερα αποτελέσματα. Αλλά αυτό θα απαιτούσε τεράστιες προσπάθειες για να μειωθεί δραστικά η παραγωγή θερμότητας που παγιδεύει τα αέρια του θερμοκηπίου. Η πρόσφατη Διακυβερνητική Ομάδα του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή γράφει ότι «αυτό θα απαιτούσε ταχείες και εκτεταμένες αλλαγές στην ενέργεια, στη γη, στο αστικό πεδίο και στις υποδομές (συμπεριλαμβανομένων των μεταφορών και των κτιρίων) και στα βιομηχανικά συστήματα (…) άνευ προηγουμένου όσον αφορά την κλίμακα». (Σμιθ, 2018) Τουλάχιστον αυτό σημαίνει μια ταχεία αλλαγή με κλείσιμο των βιομηχανιών που παράγουν ορυκτά καύσιμα, αφήνοντας το πετρέλαιο, τον άνθρακα και το φυσικό αέριο στο έδαφος και κατανέμοντας ό,τι είναι διαθέσιμο σήμερα. Αυτό σημαίνει την αντικατάστασή τους με προστατευμένες κι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Σημαίνει δραστικές αλλαγές στις βιομηχανίες καυσίμων που έχουν ως βάση τον άνθρακα, από την κατασκευή έως τη μεταποίηση. Αυτό σημαίνει την παροχή εναλλακτικών θέσεων εργασίας και υπηρεσιών για όλους όσους πεταχτούν εκτός εργασίας από αυτές τις αλλαγές.

Στις προειδοποιήσεις των επιστημόνων, υπήρξαν ανησυχίες από ορισμένους οικονομικούς επενδυτές, επιχειρηματίες (σε μη πετρελαϊκές βιομηχανίες) και τοπικούς πολιτικούς. Σε γενικές γραμμές, όμως, η αντίδραση των παραδοσιακών πολιτικών είναι η ίδια ως συνήθως. Οι κύριες προτάσεις για τον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής ήταν η επιβολή κάποιων φόρων στις εκπομπές άνθρακα. Από τους φιλελεύθερους έως τους συντηρητικούς, αυτό έχει εγκωμιαστεί ως μια μεταρρύθμιση “υπέρ της αγοράς”. Αλλά, όπως εξήγησε ο Ρίτσαρντ Σμιθ (2018), αυτές είναι ανεπαρκείς και μάλιστα δόλιες προτάσεις. «Εάν ο φόρος είναι πολύ ελαφρύς, δεν καταφέρνει να συμπιέσει τη χρήση ορυκτών καυσίμων αρκετά ώστε να βοηθήσει το κλίμα. Αλλά () καμία κυβέρνηση δεν θα βάλει τόσο υψηλή τιμή που να προκαλέσει πραγματικά βαθιές μειώσεις των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, διότι όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό θα αναγκάσει τις επιχειρήσεις να βγουν εκτός αγορών, θα βγάλουν τους εργαζομένους εκτός εργασίας και ενδεχομένως θα προκαλέσουν ύφεση ή τίποτα χειρότερο.»

Στις ΗΠΑ, ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα αμφισβητεί ξεκάθαρα τα επιστημονικά στοιχεία ως “hoax”(φάρσα). Ωσάν να δήλωνε «μετά από μας, κατακλυσμός», η πολιτική του ήταν να αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου, κάνοντας κι άλλες επιθέσεις στο περιβάλλον. Το άλλο κόμμα δέχεται με λόγια την πραγματικότητα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, αλλά υποστηρίζει μόνο ανεπαρκή και περιορισμένα βήματα για την αντιμετώπισή της. Έχει επίσης προωθήσει την αύξηση των γεωτρήσεων, της υδραυλικής ρηγμάτωσης (fracking), και την καύση καυσίμων άνθρακα. Αυτοί οι Ρεπουμπλικάνοι, οι Δημοκρατικοί και οι συνέταιροι χορηγοί τους είναι εχθροί της ανθρωπότητας και της φύσης, χειρότεροι από εγκληματίες πολέμου.

Από την Αριστερά, υπήρξαν σοβαρές προσπάθειες για να αντιμετωπιστεί η πρόκληση των επιστημόνων. Διάφοροι οικοσοσιαλιστές και άλλοι ριζοσπάστες έχουν υποστηρίξει μια τεράστια προσπάθεια να αλλάξει η πορεία της βιομηχανικής κοινωνίας. Αυτό μερικές φορές αποκαλείται«Πράσινο New Deal». Η προσέγγιση αυτή βασίζεται στο New Deal των ΗΠΑ του Φ. Ντ. Ρούζβελτ κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Οι υποστηρικτές της θεωρίας αυτής συνήθως μοντελοποιούσαν τα προγράμματά τους για τη βιομηχανική κινητοποίηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που ακολούθησε το New Deal. (Για παράδειγμα, βλέπε Aronoff 2018; Ocasio-Cortez 2018; Rugh 2018; Simpson 2018; Smith 2018; Wikipedia.)

Πρέπει να υπάρξει μια τεράστια κοινωνική προσπάθεια για να αλλάξουμε την τρέχουσα τεχνολογική μας πορεία. Μια δραστική μεταμόρφωση του βιομηχανικού πολιτισμού είναι απαραίτητη εάν είμαστε διατεθειμένοι (σύμφωνα με τη φράση του Ρίτσαρντ Σμιθ) να «σώσουμε τους ανθρώπους», καθώς επίσης και τα ζώα και τα φυτά. Δεν χρειάζεται τίποτα λιγότερο από μια επανάσταση. Ωστόσο, νομίζω ότι υπάρχουν σοβαρές αδυναμίες σ’ αυτή τη συγκεκριμένη προσέγγιση, κυρίως στο μοντέλο του New Deal και την κινητοποίηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – οι οποίες δεν ήταν επαναστάσεις, και παρόλα αυτά εξιδανικεύτηκαν. Οι υποστηρικτές ενός Πράσινου New Deal είναι σχεδόν όλοι τους ρεφορμιστές – μ’ αυτό δεν εννοώ τους υπέρμαχους των μεταρρυθμίσεων, αλλά εκείνους που πιστεύουν ότι θα είναι αρκετή μια σειρά μεταρρυθμίσεων. Είναι κρατιστές-σοσιαλιστές που πρωτίστως βασίζονται στην παρέμβαση του κράτους στην οικονομία ακόμα και στον έλεγχο της οικονομίας απ’ αυτό· στην πράξη αυτό το πρόγραμμα δεν δημιουργεί το σοσιαλισμό αλλά τον κρατικό καπιταλισμό.

Από τη σκοπιά του επαναστατικού αναρχικού-σοσιαλισμού, η στρατηγική του «Πράσινου New Deal» είναι προβληματική επειδή σημαίνει (1) μια προσπάθεια μετασχηματισμού του υπάρχοντος καπιταλισμού, όχι τον αγώνα με στόχο την ανατροπή του. (2) Όπως συχνά αναφέρεται, χρειάζεται δουλειά μέσω του Δημοκρατικού Κόμματος. (3) Προτείνει να χρησιμοποιηθεί το σημερινό εθνικό κράτος ως μέσο αλλαγής. Τέλος (4), ενώ οι υποστηρικτές μιλούν για λαϊκή κινητοποίηση και εκδημοκρατισμό, η τελική τους προσέγγιση είναι ο συγκεντρωτισμός από τα πάνω προς τα κάτω.

Τα σχέδια των Οκέσιο-Κορτέζ και Ρίτσαρντ Σμιθ

Ένα μέλος των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής (Democratic Socialists of America – DSA), η Αλεξάντρια Οκέσιο-Κορτέζ μόλις εκλέχθηκε στη Βουλή των Αντιπροσώπων ως αντάρτισσα των Δημοκρατικών από το Κουίνς, της Νέας Υόρκης. Με μια ομάδα συναδέλφων της, πρότεινε επίσημα στο Λευκό Οίκο την ίδρυση μιας ειδικής Επιλεγμένης Επιτροπής για το Πράσινο New Deal (Ocasio-Cortez 2018). Αυτή η επιτροπή του Κογκρέσου θα επεξεργάζονταν ένα σχέδιο για τη μετάβαση των ΗΠΑ σε μια «πράσινη» οικονομία που δεν θα είναι βασισμένη στο κάρβουνο- αν και στην πραγματικότητα δεν θα είχε την εξουσία να εφαρμόσει οποιοδήποτε σχέδιο. Υποτίθεται ότι αυτό θα καταθέτονταν στο συνέδριο του 2019.

Η επιτροπή θα ανέπτυσσε ένα «Σχέδιο» για την επίτευξη στόχων όπως «100% εθνική ισχύ από ανανεώσιμες πηγές» σε δέκα χρόνια, ένα εθνικό «έξυπνο» ενεργειακό πλέγμα, αναβάθμιση των οικιστικών και βιομηχανικών κτιρίων για εξοικονόμηση ενέργειας, επενδύσεις για τη συρρίκνωση των αερίων του θερμοκηπίου, καθιστώντας την «πράσινη» τεχνολογία μια μεγάλη αμερικάνικη εξαγωγή. Κεντρικός στόχος είναι η «κατάργηση του άνθρακα στις βιομηχανίες των κατασκευών, των γεωργικών και άλλων». «Κατάργηση του άνθρακα, επιδιόρθωση και βελτίωση των μεταφορικών και άλλων υποδομών» (Ocasio-Cortez 2018). Υποτίθεται ότι αυτοί οι στόχοι θα εφαρμοστούν κατά τέτοιο τρόπο ώστε να παρέχουν καλές θέσεις εργασίας, υπηρεσίες και ευημερία για όλους.

Από τη συλλογή του https://justseeds.org/

Ο Ρίτσαρντ Σμιθ είναι γνωστός διορατικός οικοσοσιαλιστής συγγραφέας (από τον οποίο έμαθα πάρα πολλά, παρά τις διαφωνίες). Έχει γενικά θετική αντίδραση στην πρόταση αυτή (Σμιθ 2018). Περιγράφοντας τον εαυτό του ως «υπερήφανο μέλος» των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής, ενστερνίζεται την ιδέα της Οκέσιο-Κορτέζ για ένα τεράστιο κυβερνητικό πρόγραμμα, το οποίο θα βασιστεί πάνω στο New Deal και την κινητοποίηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Ωστόσο, εγείρει κάποιες σημαντικές ανησυχίες, ειδικά γύρω από τον βασικό στόχο της “απο-ανθρακοποίησης”.

«Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι η κατάργηση του άνθρακα θα πρέπει να μεταφραστεί σε κλείσιμο και μείωση των εξόδων των υπαρχόντων εταιρειών. Πώς καταργεί κανείς τη χρήση άνθρακα από την ExxonMobil ή τη Chevron ή την Peabody Coal; Η κατάργηση του άνθρακα για τις εταιρείες αυτές σημαίνει τη χρεοκοπία τους. Το ίδιο θα ισχύει και για πολλές από τις μεταγενέστερες καταναλώτριες βιομηχανίες…» Αυτό που απαιτείται, καταλήγει, είναι η ανάληψη αυτών των βιομηχανιών απ’ το κράτος με σκοπό να κλείσουν ή να τροποποιηθούν δραστικά. «Αλλά δεν υπάρχει καμία αναφορά σε κλεισίματα, περιορισμούς, εξαγορές, ή εθνικοποίηση

Ακόμη μεγαλύτερη από την ανάγκη αφαίρεσης του άνθρακα στις βιομηχανίες (στις Η.Π.Α. και διεθνώς), είναι η ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ισορροπημένο, οικολογικά βιώσιμο σύστημα παραγωγής. «Ίσως η μεγαλύτερη αδυναμία του σχεδίου GND (Πράσινο New Deal) είναι ότι δεν βασίζεται στη θεμελιώδη αντίληψη ότι μια άπειρα αναπτυσσόμενη οικονομία δεν είναι πλέον δυνατή σε έναν περιορισμένο πλανήτη (…), στην επιτακτική ανάγκη για οικονομική από-ανάπτυξη πολλών βιομηχανιών ή στην ανάγκη να καταργήσουν ολόκληρους μη βιώσιμους βιομηχανικούς κλάδους, από τα τοξικά φυτοφάρμακα, έως τις χωματερές και ως τους κατασκευαστές όπλων»

Σε αντίθεση με τη συνάδελφό του (και πολιτικό των Δημοκρατικών) Οκέσιο-Κορτέζ, ο Σμιθ θέτει ένα πρόγραμμα το οποίο απαιτεί ρητά κυβερνητικές αναλήψεις από τις εταιρείες παραγωγής ορυκτών καυσίμων. (Επισημαίνει επίσης: «Έχουν κι άλλοι επίσης υποστηρίξει την εθνικοποίηση για τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων»). Ζητά ακόμη την εθνικοποίηση βιομηχανιών που εξαρτώνται από τα ορυκτά καύσιμα: «αυτοκίνητα, αεροπορία, πετροχημικά, πλαστικά, κατασκευές, μεταποίηση, ναυτιλία, τουρισμό και ούτω καθεξής». Αυτές οι εθνικοποιήσεις θα αποτελούσαν μέρος ενός σχεδίου για τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων, τη σταδιακή εισαγωγή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, την παύση της παραγωγής ορυκτών καυσίμων, τον τερματισμό ή την τροποποίηση βιομηχανιών που βασίζονται σε ορυκτά καύσιμα, και τη δημιουργία μεγάλων κυβερνητικών προγραμμάτων απασχόλησης. Αυτό σημαίνει αλλαγή από μια οικονομία βασισμένη στην ποσοτική ανάπτυξη, τη συσσώρευση και τα κέρδη, στην «από-ανάπτυξη [και] ουσιώδη αποβιομηχανοποίηση».

Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να φαίνεται επαναστατικό. «Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό στο πλαίσιο του καπιταλισμού () Η κλιματική κρίση μας φωνάζει για κάτι σαν άμεση μετάβαση στον οικοσοσιαλισμό».

Ωστόσο, ο Σμιθ αντιφάσκει· δεν παρουσιάζει την άποψή του ως επαναστατικό πρόγραμμα. Ενώ προτείνει κοινωνικοποίηση (με τη μορφή εθνικοποίησης) μεγάλου μέρους της εταιρικής οικονομίας, δεν ζητά την αφαίρεση του πλούτου και της δύναμης αυτών των βασικών τομέων της καπιταλιστικής τάξης. «Δεν ζητάμε απαλλοτρίωση. Προτείνουμε μια κρατική εξαγορά σε μια δίκαιη τιμή (…) Οι εταιρείες θα καλοδέχονταν μια τέτοια εξαγορά». Θα υπάρξει «εγγυημένη κρατική στήριξη για τους επενδυτές…» Επιπλέον, «είναι πιθανόν κατανοητό ότι, λαμβάνοντας υπόψη την κρίσιμη βιομηχανική αναδιάταξη του Ρούσβελτ (με τις αναγκαιότητες του πολέμου) ως προηγούμενο, το (…) σχέδιο (…) για εξαγορά-εθνικοποίηση των ορυκτών καυσίμων (…) θα μπορούσε να θεσπιστεί στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αν και το αποτέλεσμα θα ήταν μια τεράστια κρατική οικονομία. Ο Ρούσβελτ δημιούργησε [έναν] κρατικά διευθυνόμενο καπιταλισμό…».

Ενώ μια επαναστατική προσέγγιση συχνά χλευάζεται ως «ουτοπική» και φανταστική, αυτό το ρεφορμιστικό πρόγραμμα είναι το ίδιο φανταστικό. Φαντάζεται ότι η καπιταλιστική τάξη και οι δωροδοκημένοι πολιτικοί της – που έχουν αντισταθεί για δεκαετίες σε κάθε προσπάθεια για περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη – δεν θα μάχονταν λυσσασμένα ενάντια σ’ αυτό το πρόγραμμα. Υποτίθεται ότι θα δεχτούν την απώλεια των βιομηχανιών τους, των αρχοντικών τους, της κοινωνικής τους κατάστασης, των ιδιωτικών αεροσκαφών, των μέσων ενημέρωσης, της πολιτικής επιρροής τους και της υπόλοιπης κυριαρχίας τους πάνω στην κοινωνία – χάριν του περιβάλλοντος! Κατά πάσα πιθανότητα, για να αποφευχθεί αυτό, θα δημιουργήσουν ρατσισμό, σεξουαλική υστερία και εθνικισμό, θα επιδοτήσουν φασιστικές συμμορίες, θα προωθήσουν κανένα στρατιωτικό πραξικόπημα, θα στρεβλώσουν ή θα προσπαθήσουν να σταματήσουν τις εκλογές και να βγάλουν εκτός νόμου την αντιπολίτευση. Όλα αυτά έχουν γίνει επανειλημμένα στο παρελθόν και γίνονται εν μέρει αυτή τη στιγμή (αν και σε μικρή κλίμακα – μέχρι στιγμής).

Στο (πολύ) απίθανο γεγονός που οι καπιταλιστές δεχτούν αυτό το πρόγραμμα, θα εξακολουθούν να κατέχουν τεράστιο πλούτο από την εξαγορά, τον οποίο θα χρησιμοποιήσουν για να παλέψουν να πάρουν πίσω την εξουσία τους. Ακόμη και στο (εξαιρετικά απίθανο) γεγονός που οι βιομηχανίες θα μπορούσαν να αφαιρέσουν πλήρως τα υπολείμματα άνθρακα μέσω της εξαγοράς-εθνικοποίησης, εξακολουθεί να υπάρχει το βασικό πρόβλημα (όπως επεσήμανε ο Σμιθ) της ουσιαστικής εξάπλωσης του καπιταλισμού και της συσσώρευσης κερδών, το οποίο θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με τη βιώσιμη ζωή στη γη.

Υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία ταξικών αγώνων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων, που έχουν διδάξει σταθερά το μάθημα ότι δεν υπάρχει ειρηνικός-σταδιακός-εκλογικός «κοινοβουλευτικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό», συμπεριλαμβανομένου του οικοσοσιαλισμού. Οι ριζοσπάστες θα έπρεπε να έχουν πάρει το πιο πρόσφατο μάθημά τους από το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.

Αφίσα για την πρόσφατη κινητοποίηση, από τη συλλογή του https://justseeds.org/

Μπορεί το κράτος να μας σώσει;

Κεντρική, στη σύλληψη του Πράσινου New Deal, είναι η πεποίθηση ότι το κράτος μπορεί να σώσει τους ανθρώπους και τη βιόσφαιρα. Σύμφωνα με το Σμιθ, «Για τη σωτηρία του κόσμου απαιτείται η θέσπιση ενός σχεδιασμού μεγάλης κλίμακας, κάτι που μπορούν να κάνουν μόνο οι κυβερνήσεις». Υπάρχει «μία μόνο άμεση λύση: η κρατική παρέμβαση…». Ομοίως, η πρόταση της Οκέσιο-Κορτέζ αναφέρει: «Δεν λέμε ότι δεν υπάρχει ρόλος για τις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα· λέμε απλά ότι (…) η κυβέρνηση είναι σε θέση να είναι ο πρώτος οδηγός».

Αυτό που, συγκεκριμένα, ο Σμιθ προτείνει είναι μια μορφή κρατικού καπιταλισμού. Υποστηρίζει μια «εκτεταμένου μεγέθους κρατική οικονομία», η οποία μπορεί να είναι «μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού», βασισμένη και πηγαίνοντας πέρα από τον «κρατικά διευθυνόμενο καπιταλισμό» του Ρούσβελτ. Υπάρχει μια ριζοσπαστική παράδοση που υποστηρίζει την εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων και τη δημιουργία δημοσίων έργων, αλλά είχε πάντα τις ρίζες της στην απαίτηση των εργαζομένων για δημοκρατικό ελέγχο και διαχείριση. Για παράδειγμα, το Μεταβατικό Πρόγραμμα του Τρότσκι αναφέρει: «Εκεί που η στρατιωτική βιομηχανία είναι ‘εθνικοποιημένη’ (…) το σύνθημα του εργατικού ελέγχου διατηρεί την πλήρη δύναμη του. Το προλεταριάτο έχει τόσο λίγη εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της μπουρζουαζίας όσο και σ’ ένα μεμονωμένο καπιταλιστή» (Τρότσκι 1977· 131). Ο εργατικός έλεγχος δεν αποτελεί μέρος της πρότασης του Σμιθ, ούτε της Οκέσιο-Κορτέζ (και έχει απομακρυνθεί από το πρόγραμμα των περισσότερων σύγχρονων τροτσκιστών).

Φυσικά ο Ρίτσαρντ Σμιθ είναι ένας ειλικρινής σοσιαλιστής δημοκράτης και ένας μακροχρόνιος αντίπαλος του σταλινικού ολοκληρωτισμού. Αλλά προσκαλεί αυτό το αμερικανικό αστικό κράτος, το κράτος που δημιούργησε και κυριαρχείται από τον αμερικανικό καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό, να αναλάβει και να διευθύνει την οικονομία. Αυτό το πρόγραμμα είναι κρατικός καπιταλισμός. Ως αποτέλεσμα, η οικονομία, ακόμη κι αν υπάρξει η “από-ανθρακοποίησηση”, θα έχει την καπιταλιστική τάση για συσσώρευση κέρδους. Όπως κι η κρατικο-καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση, θα εξακολουθεί να είναι εγγενώς καταστροφική για την οικολογική ισορροπία μεταξύ ανθρώπου και φύσης.

Οι κρατιστές σοσιαλιστές επικεντρώνονται στο να κατηγορούν την οικονομία της αγοράς για κοινωνικά προβλήματα, όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη. Βλέπουν το κράτος ως έναν εξωτερικό, ουδέτερο θεσμό, που θα μπορούσε να παρέμβει στην οικονομία για να λύσει αυτά τα προβλήματα. «Εάν οι καπιταλιστές δεν προνοήσουν για θέσεις εργασίας, τότε είναι ευθύνη της κυβέρνησης να το πράξει. Εμείς, το κοινό που ψηφίζει, [θα] διεκδικήσουμε τον έλεγχο της κυβέρνησης και όχι οι επιχειρήσεις.» (Σμιθ 2018) Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση θα μπορούσε να κυριαρχείται από τις επιχειρήσεις (χρησιμοποιώντας τα χρήματά τους) ή θα μπορούσε να κυριαρχείται απ’ το λαό (χρησιμοποιώντας τις ψήφους του). Υποθετικά, είναι και τα δύο πιθανά, κάτι που όμως έρχεται σε αντίθεση με την εμπειρία δύο αιώνων ταξικής πάλης.

Το κράτος είναι ένας συγκεντρωτικός γραφειοκρατικός-στρατιωτικός, κοινωνικά-αλλοτριωμένος θεσμός. Δημιουργήθηκε από (και δημιουργεί) τον καπιταλισμό (και προηγούμενα συστήματα εκμετάλλευσης) και χρησιμεύει στην προάσπισή του – κι επομένως συμμετέχει πλήρως σε όλα τα κακά του βιομηχανικού καπιταλισμού. «Η κλιματική αλλαγή είναι άλλο ένα κρατικό αποτέλεσμα που οι κυβερνήσεις δεν είναι σε θέση να επιλύσουν (…) Οι υποδομές της αυτοκινητοβιομηχανίας, της βιομηχανικής γεωργίας και της ηλεκτροπαραγωγής, οι οποίες ευθύνονται για τις περισσότερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, κατασκευάζονται και ρυθμίζονται από τα κράτη. (…) Οι βιομηχανίες που είναι υπεύθυνες για την καταστροφή του πλανήτη εξαρτώνται από τις ρυθμίσεις της κυβέρνησης, την αστυνομική προστασία και χρηματοδότηση κι αποτελούν μέρος ενός οικονομικού συμπλέγματος που συνδέεται αναπόσπαστα με την κυβέρνηση (…) Το να συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε τα κράτη ως δυνητικούς λύτες της κλιματικής αλλαγής και του μαζικού αφανισμού (…) [είναι το ίδιο με το να] συνεργαζόμαστε με την καταστροφή την ίδια.» (Gelderloss 2016· 241-2)

Οι αναρχικοί και οι ριζοσπάστες μαρξιστές συμφώνησαν ότι το υπάρχον κράτος δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να υπερασπιστεί με συνέπεια τα συμφέροντα των εργαζομένων και των καταπιεσμένων ανθρώπων. Μερικές φορές, υπό την πίεση των από κάτω, η κατάσταση αυτή μπορεί να δώσει κάποια οφέλη. Ομοίως, η διαχείριση μιας εταιρείας μπορεί να αυξήσει τους μισθούς των εργαζομένων όταν απειλείται με απεργία. Αλλά ούτε η κρατική ούτε η εταιρική διοίκηση είναι “με το μέρος μας”. Βεβαίως οι επαναστάτες μπορούν να πιέσουν το κράτος να κάνει μεταρρυθμίσεις με τον ίδιο τρόπο που οι εργαζόμενοι μπορεί να απεργήσουν για να αναγκάσουν τα αφεντικά να αυξήσουν τους μισθούς τους. Αλλά αυτές οι προσπάθειες, είτε κερδίζουν είτε χάνουν, δεν αλλάζουν τη θεσμική δύναμη του κεφαλαίου, στις επιχειρήσεις ή στο κράτος.

Ως εκ τούτου, οι αναρχικοί και οι ριζοσπάστες μαρξιστές υποστήριξαν την ανατροπή και την κατάργηση του κράτους και την αντικατάστασή του από εναλλακτικά όργανα. Σε μια εισαγωγή στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ο Ένγκελς τροποποιεί τις αρχικές απόψεις τους κάνοντας αναφορά στον Μαρξ, και γράφοντας: «Ένα πράγμα ιδιαίτερα αποδείχθηκε από την Κομμούνα [του 1871], ότι “η εργατική τάξη δεν μπορεί απλά να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να την βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς”.» (Μαρξ & Ένγκελς 1955· 6). Αυτό ακριβώς προτείνουν να γίνει οι Οκέσιο-Κορτέζ, Σμιθ και άλλοι.

Οι αναρχικοί και άλλοι ελευθεριακοί σοσιαλιστές προτείνουν να αντικατασταθεί το κράτος από ομοσπονδίες συμβουλίων εργασίας, συνελεύσεων γειτονιών κι εθελοντικών ενώσεων, υπό την προστασία του ένοπλου λαού (πολιτοφυλακή) μόνο για όσο απαιτείται. Υποστηρίζουν την κοινωνικοποίηση της οικονομίας, όχι με κρατική ιδιοκτησία, αλλά αντικαθιστώντας τον καπιταλισμό με δίκτυα δημοκρατικά αυτοδιαχειριζόμενων βιομηχανιών, καταναλωτικών συνεταιρισμών και κολλεκτιβοποιημένων δήμων. Περιμένουν να τροποποιηθεί η παραγωγική τεχνολογία από τους εργαζόμενους, έτσι ώστε να εξαλειφθεί ο διαχωρισμός μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας και να δημιουργηθεί μια οικολογικά βιώσιμη κοινωνία.

Η Οκέσιο-Κορτέζ και άλλα μέλη των ΔΣΑ βασίζονται στο Δημοκρατικό Κόμμα για να εφαρμόσουν το Πράσινο New Deal τους – ένα σχέδιο το οποίο, σύμφωνα με τις απόψεις του Σμιθ, θα πρέπει να οδηγήσει στην εθνικοποίηση ενός μεγάλου μέρους της οικονομίας. Ωστόσο, οι Δημοκρατικοί δεσμεύονται να διαχειριστούν μια παραδοσιακή, ιδιωτικό-καπιταλιστική οικονομία. «Οι περισσότεροι Δημοκρατικοί (…) αναγνωρίζουν ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι πραγματική, αλλά δεν έχουν κάνει σημαντικά βήματα για να αντιμετωπίσουν την αποκαλυπτική κλίμακα του προβλήματος (…) Οι Δημοκρατικοί ήταν πάντα το εκκρεμές μεταξύ των συμφερόντων των δωρητών των εταιρικών καμπανιών τους και της μικρομεσαίας τάξης (…) Έχουν όλο και περισσότερο ευθυγραμμιστεί με τα ζηλόφθονα συμφέροντα των υποστηρικτών τους από την ελίτ. Οι ηγέτες των κομμάτων έχουν υιοθετήσει μια φιλική προς τις επιχειρήσεις, νεοφιλελεύθερη προσέγγιση της κλιματικής αλλαγής, ακριβώς όπως έχουν κάνει και σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα.» (Rugh 2018) Σχετικά με τις πράξεις των Δημοκρατικών που καταστρέφουν το κλίμα όταν βρίσκονται στο γραφείο, δείτε το άρθρο του Dansereau (2018).

(Βουλευτές του Κόμματος των Πρασίνων έχουν επίσης υποστηρίξει για κάποιο διάστημα ένα “Πράσινο New Deal” [Βικιπαίδεια]. Δεν γράφω κριτική για την εκδοχή τους στο GND αυτή τη στιγμή. Οι Πράσινοι απορρίπτουν το Δημοκρατικό Κόμμα για βάσιμους λόγους, και ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν μια αποκεντρωμένη κοινωνία. Αλλά εξακολουθούν να αποδέχονται μια εκλογική-ειρηνική-ρεφορμιστική στρατηγική. Ελπίζουν να αναλάβουν το κράτος με την εκλογή του κόμματός τους και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του εθνικού κράτους για να μεταμορφώσουν τον καπιταλισμό με την πραγματοποίηση του Πράσινου New Deal.)

Από τη συλλογή του https://justseeds.org/

Αποκέντρωση και Ομοσπονδοποίηση

Ο Ρίτσαρντ Σμιθ είναι υπέρ της δημοκρατίας και του δημοκρατικού σχεδιασμού. Προτείνει εκλεγμένα «συμβούλια σχεδιασμού σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και διεθνές επίπεδο». Ωστόσο, το σχέδιό του, όπως και το αντίστοιχο της Οκέσιο-Κορτέζ, είναι σαφώς μια συγκεντρωτική προσέγγιση από τα πάνω προς τα κάτω. Άλλοι ειδικοί στην οικολογική αναζωογόνηση (που δεν είναι αναρχικοί) έχουν δει τα πράγματα με μια πιο αποκεντρωμένη προοπτική.

Για παράδειγμα, ο Bill McKibben είναι από καιρό ηγέτης του κινήματος κλιματικής δικαιοσύνης. Η βασική του λύση για την αλλαγή του κλίματος είναι η αποκέντρωση: «περισσότερες τοπικές οικονομίες, μικρότερες γραμμές τροφοδοσίας και μειωμένη ανάπτυξη» (McKibben 2007· 180) «Η ανάπτυξη (…) θα πρέπει να επικεντρωθεί στο τοπικό πολύ περισσότερο από το παγκόσμιο. Θα πρέπει να επικεντρωθεί στη δημιουργία και τη διατήρηση ισχυρών κοινοτήτων…» (197) «Η αυξημένη αίσθηση της κοινότητας και οι αυξημένες δεξιότητες στη λήψη δημοκρατικών αποφάσεων, που συνεπάγεται μια πιο τοπική οικονομία, δεν θα αυξήσει απλώς τα επίπεδα ικανοποίησης στη ζωή μας, θ’ αυξήσει επίσης και τις πιθανότητες επιβίωσης μας» (231).

Η Ναόμι Κλάιν δηλώνει ότι: «Είναι σαφής και ουσιαστικός ο ρόλος των εθνικών σχεδίων και πολιτικών (…) Αλλά (…) η πραγματική εφαρμογή πολλών από αυτά τα σχέδια [θα πρέπει να] είναι όσο το δυνατόν πιο αποκεντρωμένη. Οι κοινότητες θα πρέπει να έχουν νέα εργαλεία και εξουσίες (…) Οι συνεταιρισμοί που λειτουργούν από τους εργάτες έχουν την ικανότητα να διαδραματίζουν έναν τεράστιο ρόλο σ’ ένα βιομηχανικό μετασχηματισμό (…) Οι γειτονιές [θα πρέπει] να σχεδιαστούν δημοκρατικά από τους κατοίκους τους (…) Η καλλιέργεια (…) μπορεί επίσης να γίνει ένας διευρυμένος τομέας αποκεντρωμένης αυτάρκειας και μείωσης της φτώχειας» (Κλάιν, 2014· 133-134)

Ο Μαρξιστής Fred Magdoff (καθηγητής με ειδίκευση στα φυτά και την εδαφολογία),του περιοδικού Monthly Review, έγραψε: «Κάθε κοινότητα και περιοχή πρέπει να επιδιώκει, μέσα σε λογικά πλαίσια, να είναι όσο το δυνατόν πιο αυτάρκης σε ό, τι αφορά τις βασικές ανάγκες όπως νερό, ενέργεια, τροφή και στέγαση. Αυτό δεν αποτελεί έκκληση για απόλυτη αυτάρκεια, αλλά μάλλον για μια προσπάθεια (…) ώστε να μειωθεί η ανάγκη για μεταφορές μεγάλων αποστάσεων (…) Η ενέργεια (…) [πρέπει] να χρησιμοποιείται κοντά στο σημείο όπου παράχθηκε (…) σε μικρότερα αγροκτήματα (…) για να παράγονται υψηλές αποδόσεις ανά στρέμμα. (….) Οι άνθρωποι θα ενθαρρύνονται να ζουν κοντά στο σημείο όπου εργάζονται» (Magdoff, 2014· 30-31). Επίσης, οι «Οι χώροι εργασίας (συμπεριλαμβανομένων των αγροκτημάτων) θα ελέγχονται και θα διαχειρίζονται από τους εργαζόμενους και τις κοινότητες στις οποίες εδράζονται». (29)

Συγκρίνετε με τις απόψεις του αναρχικού και κοινωνικού οικολόγου Μάρεϋ Μπούκτσιν: «Οι φορείς των πολιτών μπορούν να “δημοτικοποιήσουν” τις βιομηχανίες, τις δημόσιες υπηρεσίες και τις κοντινές γαίες τους τόσο αποτελεσματικά όσο θα γινόταν και σε οποιοδήποτε σοσιαλιστικό κράτος (…) Μια επιχείρηση που διοικείται από το δήμο θα είναι επιχείρηση ελεγχόμενη από τον εργάτη-πολίτη και θα εξυπηρετεί τις ανθρώπινες και οικολογικές ανάγκες. (…) [Έτσι, θα υπήρχε] η αντικατάσταση του εθνικού κράτους από τη συνομοσπονδία των δήμων.» (Μπούκτσιν 1986· 160) Ο έλεγχος της πετρελαϊκής βιομηχανίας μπορεί να είναι ένα εθνικό και διεθνές ζήτημα, που διοικείται μέσω της συνομοσπονδίας, ενώ η χρήση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας θα εφαρμοζόταν κυρίως από τις τοπικές κοινότητες.

Εν ολίγοις, ο πλούτος και η εξουσία των καπιταλιστών θα πρέπει να απομακρυνθούν από αυτούς (με απαλλοτρίωση) από την αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ο καπιταλισμός θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια κοινωνία που είναι αποκεντρωμένη και συνεταιριστική, που παράγει για χρήση και όχι για κέρδος, δημοκρατικά και αυτοδιαχειριζόμενα στο χώρο εργασίας και στην κοινότητα, και ομοσπονδοποιείται σε τοπικό, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Πρέπει να υπάρξει τόσο μεγάλη αποκέντρωση όσο είναι, σε λογικά πλαίσια, εφικτή και τόσο μικρή συγκέντρωση όσο να είναι απολύτως απαραίτητη. Πρέπει να υπάρχει συνολικός οικονομικός συντονισμός σε εθνικό, ηπειρωτικό και παγκόσμιο επίπεδο, από ομοσπονδίες αυτοδιοικούμενων βιομηχανιών και κοινοτήτων, όχι όμως από τα γραφειοκρατικά-στρατιωτικά καπιταλιστικά κράτη. Αυτός είναι ο οικοσοσιαλισμός με τη μορφή του οικοαναρχισμού.

Από τη συλλογή του https://justseeds.org/

Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές ….

Οι υποστηρικτές του Πράσινου New Deal το θεωρούν μια ρεαλιστική πρόταση για την κινητοποίηση των μαζών και την αλλαγή της οικολογίας. Θεωρούν ένα πρόγραμμα επαναστατικού ελευθεριακού οικοσοσιαλισμού ως μη ρεαλιστικό, μη βιώσιμο για το σύντομο χρονικό διάστημα που μένει για να σώσουμε τον κόσμο. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα, λένε, με προτάσεις που οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να δεχτούν, καλώντας το κράτος να αναλάβει.

Αυτό είναι από μόνο του παράδειγμα αυτού που ο C. Wright Mills ονομάζει «εκκεντρικό ρεαλισμό». Η ιδέα ότι το Δημοκρατικό Κόμμα θα προωθούσε ένα σχέδιο για την επόμενη σύνοδο του Κογκρέσου που θα ανέπτυσσε ένα πρόγραμμα αναμόρφωσης του αμερικανικού καπιταλισμού, ίσως εθνικοποιώντας ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας και, στη συνέχεια περνώντας το στο Κογκρέσο -πρέπει να πούμε- δεν είναι πιθανή. Με όλο τον σεβασμό στους υποστηρικτές της (με τους οποίους μοιράζομαι τις ίδιες αξίες), αυτή η ιδέα είναι σαν τον μεθυσμένο που ψάχνει για τα χαμένα κλειδιά του κάτω από τη λάμπα του δρόμου, καθώς εκεί υπάρχει το φως, παρόλο που τα κλειδιά είναι σίγουρα αλλού.

Ο Σμιθ αναφέρει την “κατάργηση των ορυκτών καυσίμων” ως «αυτό-ριζοσπαστικοποιημένη μεταβατική απαίτηση». Ελπίζει πως «μια δραστήρια εκστρατεία γι’ αυτό το Πλάνο θα δείξει γιατί ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επιλύσει τη χειρότερη κρίση που έχει δημιουργηθεί ποτέ και θα ενθαρρύνει τις απαιτήσεις για (…) τον κυβερνητικό σχεδιασμό να καταπνίξει τις εκπομπές αερίων (…) Με μια (…) δυναμική κινητοποίηση γύρω απ’ αυτό το Πράσινο New Deal (…) μπορούμε να εκτροχιάσουμε την καπιταλιστική ρότα προς την οικολογική κατάρρευση και να χτίσουμε τον οικοσοσιαλιστικό πολιτισμό…»

Με άλλα λόγια, εκείνος προτείνει την οικοδόμηση ενός μαζικού κινήματος για το Πράσινο New Deal (το οποίο θεωρεί ανεπαρκές όπως προτείνεται) της Οκέσιο-Κορτέζ και/ή το πιο ριζοσπαστικό του σχέδιο (εθνικοποίηση με βάση την εξαγορά των καπιταλιστών). Ελπίζει ότι οι άνθρωποι θα γνωρίσουν τα όρια οποιουδήποτε καπιταλισμού, διότι η «εκστρατεία θα δείξει γιατί ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λύσει την κρίση». Ωστόσο, δεν προτείνει να πούμε στην εργατική τάξη και στον υπόλοιπο πληθυσμό ότι αυτοί που είναι υπέρ του καπιταλισμού ξεκάθαρα «δεν μπορούν να λύσουν την κρίση». Αντιθέτως, υποστηρίζει ένα σχέδιο που είναι μια επέκταση του «κυβερνητικά διευθυνόμενου καπιταλισμού» του Ρούσβελτ. Προφανώς ελπίζει ότι ο λαός από μόνος του θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο «καπιταλισμός δεν μπορεί να λύσει την κρίση» ή ίσως με κάποια βοήθεια από το ρεφορμιστικό, κρατικό-σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα που υποστηρίζει τους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές της Αμερικής. Ένα οικοσοσιαλιστικό αποτέλεσμα είναι πολύ πιθανότερο, αν υπάρχουν ήδη ριζοσπάστες που λένε την αλήθεια για τον καπιταλισμό από την αρχή, ακόμα κι αν μέχρι στιγμής είναι αντιδημοφιλές όταν το κάνουν.

Οι επαναστάτες έχουν εδώ και καιρό υποστηρίξει ότι ακόμη και οι μεταρρυθμίσεις είναι δυνατό να κερδηθούν όταν οι εξουσιαστές φοβούνται ένα μαχητικό, επιθετικό κι επαναστατικό κίνημα ή τουλάχιστον μια επαναστατική πτέρυγα ενός ευρύτερου κινήματος. Οι “μεταρρυθμίσεις” σε αυτή την περίπτωση θα ήταν βήματα για την συγκράτηση και τον μετριασμό των επιπτώσεων της υπερθέρμανσης του πλανήτη λόγω της καπιταλιστικής βιομηχανίας, ακόμη και αν χρησιμοποιηθεί το καπιταλιστικό κράτος. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να κερδηθούν από ένα περιβαλλοντικό κίνημα που προσπαθεί να είναι «λογικό» και «αξιοσέβαστο», ειδικά αν έχει μια ριζοσπαστική αριστερά που η πρότασή της είναι να εξαγοραστούν οι μεγάλες επιχειρήσεις, μένοντας στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Δεν μπορούμε να πούμε τι είναι λογικό να περιμένουμε. Η σημερινή λαϊκή συνείδηση δεν είναι ίδια με την αυριανή. Οι ίδιες οι κρίσεις του περιβάλλοντος και του καιρού θα την αλλάξουν. Η κλιματική κρίση θα αλληλεπιδράσει με την επικείμενη οικονομική κρίση και με τη συνεχή αναταραχή που αφορά την φυλή, τη μετανάστευση, το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Για να μην αναφέρουμε τους αμέτρητους πολέμους. Με τέτοιες αναταραχές στη ζωή των εργαζομένων και των νέων, μπορεί να υπάρξει ένα άνοιγμα για ένα επαναστατικό αναρχικό οικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα. Δεν μπορεί να γίνει γνωστό αν αυτό θα αναπτυχθεί στα κοντά. Αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιστορία.

Εν κατακλείδι, οι επαναστατικοί ελευθεριακοί οικοσοσιαλιστές θα πρέπει να υποστηρίξουν όλους τους ειλικρινείς αγώνες για μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που υποστηρίζουν την κρατική δράση, και να συμμετάσχουν σ’ αυτά τα κινήματα. Αλλά πρέπει πάντα να επισημαίνουν τους περιορισμούς και τους κινδύνους αυτών των προγραμμάτων. Θα πρέπει πάντοτε να επιδιώκουν για τελικό στόχο μία αποκεντρωμένη ομοσπονδία αυτοδιαχειριζόμενων θεσμών ως τη μόνη κοινωνία ικανή για οικολογική αρμονία και ελευθερία.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο εάν ο καπιταλισμός είναι συμβατός με την οικολογική ισορροπία και τον τερματισμό της κλιματικής αλλαγής. Το ζήτημα αφορά επίσης τη φύση του κράτους και εάν το κράτος είναι συμβατό με την αποφυγή της οικολογικής καταστροφής. Αυτά τα θέματα θα πρέπει να καθορίσουν τη στάση μας απέναντι στις προτάσεις για ένα Πράσινο New Deal.

Βιβλιογραφικές Αναφορές

All, Max (2018). “Beyond the Green New Deal.” The Brooklyn Rail. (11/1/18).
https://brooklynrail.org/2018/11/field-notes/Beyond-the…-Deal

Aronoff, Kate (2018). “A Mandate for Left Leadership.” The Nation (12/31/18). Pp. 18—20, 26.

Bookchin, Murray (1986). The Modern Crisis. Philadelphia PA: New Society Publishers.

Dansereau, Carol (2018). “Climate and the Infernal Blue Wave: Straight Talk About Saving Humanity.” System Change Not Climate Change. (From Counterpunch ll/13/18.)
https://systemchangenotclimatechange.org/article/climat…anity

Gelderloos, Peter (2016). Worshipping Power: An Anarchist View of Early
State Formation. Chico CA: AK Press.

Klein, Naomi (2014). This Changes Everything: Capitalism vs. the Climate. NY: Simon & Schuster.

Magdoff, Fred (Sept. 2014). “Building an Ecologically Sound and Socially Just Society.” Monthly Review (v. 66; no. 4). Pp. 23—34.

Marx, Karl, & Engels, Friedrich (1955). The Communist Manifesto. Northbrook IL: AHM Publishing.

McKibben, Bill (2007). Deep Economy: The Wealth of Communities and the Durable Future. NY: Henry Holt/Times Books.

Ocasio-Cortez, Alexandria (2018). ”Select Committee for a Green New Deal: Draft Text for Proposed Addendum to House Rules for 116th Congress of the United States”
https://ocasio2018.com/green-new-deal

Rugh, Peter (2018). “Gearing Up for a Green New Deal.” The Indypendent. Issue 242.
https://indypendent.org/2018/12/gearing-up-for-a-green-…deal/

Simpson, Adam (2018). “The Green New Deal and the Shift to a New Economy” The Next System Podcast.
https://thenextsystem.org/learn/stories/green-new-deal-…onomy

Smith, Richard (2018). “An Ecosocialist Path to Limiting Global Temperature Rise to 1.5 [degrees] C” System Change Not Climate Change. (An abridged version of a paper to appear in 3/1/19 Real-World Economics Review.)
https://systemchangenotclimatechange.org/article/ecosoc…se-15°c

Trotsky, Leon (1977). The Transitional Program for Socialist Revolution. NY: Pathfinder Press.

Wikipedia, (χωρίς χρονολογία). “Green New Deal.”
https://en.wikipedia.org/wiki/Green_New_Deal

ΣΗΜΕΡΑ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΥΝΕΡΓΟΥΣ

Σήμερα δεν είχαμε (απλώς) υποστηρικτές, σήμερα βρήκαμε συνεργούς!

26/1/2025

Συγκέντρωση στο σύνταγμα για τις δολοφονίες στα Τέμπη.

Συγκεντρώσεις και σε δεκάδες άλλες πόλεις.

Η αφορμή, η επιβεβαίωση του πασιφανές: 57 άτομα δεν πεθαίνουν απλώς από λάθος. Κάποια βρωμοδουλειά υπάρχει από πίσω και στη συγκεκριμένη περίπτωση η βρωμοδουλειά λέγεται καπιταλισμός. Τα πράγματα είναι απλά, τα εύφλεκτα υλικά μεταφέρονταν στην ίδια γραμμή με επιβατικά βαγόνια γιατί κάποιοι βγάζουν φράγκα από αυτό. Και αυτοί που βγάζουν φράγκα έχουν (και πάντα είχαν) την δύναμη να φτιάχνουν τρένα, να φτιάχνουν ράγες, να φτιάχνουν νόμους. Είναι οι ίδιοι που έχουν την δύναμη όλα τα παραπάνω να μπορούν να τα παραμελούν όποτε τους συμφέρει. Οπότε εδώ έχουμε καθαρό καπιταλισμό και το πιο πιστό του κόμμα, το κράτος.

Έχουμε καπιταλισμό και το κόμμα του, γιατί το κράτος σε όλο αυτό (σαν μηχανισμός άμυνας και επίθεσης των αφεντικών ως τάξη), δεν είναι ένας απλώς θεατής, ένας διαμεσολαβητής ή ένας επόπτης μίας περίπτωσης κοινωνικής και ταξικής υποτίμησης. Το κράτος είναι ο βασικός φορέας της. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει μεμονωμένο αφεντικό που να μπορεί να φτιάχνει ράγες, τρένα, νόμους και να τα παραμελεί όποτε του κάνει κέφι. Το κράτος στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, είναι ο βασικός δημιουργός των προυποθέσεων για την ύπαρξη της σύγκρουσης των τρένων και όχι ένας τυχαίος συγκαλυπτής των τραγικών συνεπειών της. Δεν έχουμε κάποιο φετίχ με το να παραμείνει η ΝΔ ο πολιτικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου όπως θα μπορείτε να καταλάβετε, αλλά πραγματικά, θα νιώθατε ικανοποιημένα/ες/οι αν απλώς παραιτούνταν ο υπουργός μεταφορών; Θα βελτίωνε αυτό καθόλου τη ζωή σας; Θα βελτίωνε αυτό τη ζωή όλων μας;

Κοινωνική δικαιοσύνη είναι το σύνθημα των ημερών. Και καλά κάνει σε ένα βαθμό, αφού μας κοροιδεύουν μές στα μούτρα μας. Κοινωνική δικαιοσύνη και απόδοση ευθυνών στους αρμόδιους για την δικαίωση των θυμάτων. Οι νεκροί για άλλη μία φορά μας πιέζουν να μιλήσουμε στο όνομά τους. Μας κοιτάνε και φωνάζουν ότι δεν θα ησυχάσουν μέχρι να πληρώσει και ο τελευταίος. Αλλά πως να εξηγήσουμε στους νεκρούς και σε όσους μιλάνε στο όνομά τους, ότι υπεύθυνος είναι ολόκληρος ο κόσμος. Οι ταξικές εκμεταλλευτικές σχέσεις, που μας έχουν υποβιβάσει σε αναλώσιμα υλικά της καπιταλιστικής συσσώρευσης, στο σύνολό τους. Η κρατική κυριαρχία και η εξάπλωσή της σε κάθε γωνιά των κοινωνικών μας σχέσεων.

Κάποιοι μας λένε ότι κάνουμε πολιτική λέγοντας τα παραπάνω. Μας κοιτάνε καχύποπτα και μέσα τους καταλήγουν ότι η συμφωνία τους με τα λεγόμενά μας, τους κατατάσσει σε ένα ορισμένο πολιτικό πλαίσιο. Και για αυτούς, η σύγκρουση στα Τέμπη, δεν έχει να κάνει με τη πολιτική. Ούτε με το καπιταλισμό. Αλλά πως στο διάολο καταλήγουν όλοι αυτοί στο τέλος να κάνουν αντιπολίτευση και να ζητάνε (απλώς και μόνο) να πέσει η κυβέρνηση;

Μας λένε για τους νεκρούς. Να τους σεβαστούμε, αποχωρώντας ήρεμα και με αποστάσεις. Να αφήσουμε τις οικογένειες των θυμάτων να πάρουν το πρώτο λόγο, λες και οι οικογένειες των θυμάτων είναι κάτι ενιαίο. Ποιον να ακούσουμε, δεν ξέρουμε. Αυτόν που μας είπε να τιμήσουμε τους νεκρούς αποχωρώντας με ηρεμία; Ή τους συγγενείς που τρέμουν από οργή και μίσος όταν βλέπουν αυτούς που τους κοροιδεύουν μέσα στη μούρη και τρέχουν καταπάνω τους; Αναρωτιόμαστε, όχι ποιος από τους δύο κάνει πολιτική (αφού όλα πολιτικά είναι), αλλά ποιος από τους δύο θέλει να γίνει πολιτικός. Ή τουλάχιστον ποιος θέλει να τα έχει καλά μαζί τους.

Δικαιοσύνη λοιπόν, ναι. Δικαίωση των θυμάτων, ναι. Αλλά τι να το κάνουμε όλο αυτό το (βαθειά ταξικό) μίσος;

Σήμερα, βρήκαμε τι να το κάνουμε, και έγινε συλλογικά. Και δεν λέμε για τα 100 μαυροφορεμένα που έτρεξαν πάνω σε αυτό που έκριναν ως τον ιδανικότερο στόχο. Λέμε για όλους εκείνους και εκείνες, που δεν χάψανε τη μαλακία του εθνικού πένθους. Που νιώσανε ότι οι νεκροί δεν προσβάλλονται από την συλλογικοποίηση και την ενσάρκωση της εναντίωσης σε αυτό που μας στοιχειώνει κάθε μέρα. Που νιώσανε αυτό το μίσος σε κάθε κύτταρο του σώματός τους και (αντ)έδρασαν μαζί με όλα εμάς.

Σήμερα, δεν είχαμε απλώς υποστηρικτές. Σήμερα βρήκαμε συνεργούς. Οι ελληνικές σημαίες λείπανε. Η προβοκατορολογία και οι μαλακίες περί μυστικούς μπάτσους που ξεκινάνε τη σύγκρουση με τους μπάτσους γιατί αυτό βολεύει…τους μπάτσους, λείπανε και αυτές. Όλος αυτός ο θεσμικός θόρυβος για τους γνωστούς – αγνώστους μπαχαλάκηδες, σήμερα μετριάστηκε στα αναπόφευκτα ψευδίσματα νοικοκυραίων που τα ακολούθησε η απορία, του τι στο καλό κάνουν και αυτοί τέτοια μέρα με τα χέρια σταυρωμένα. Σήμερα ο κόσμος, πρόδωσε όλον τον εθνικομαρτυρολογικό συρφετό που θέλει να κάνει πολιτική πάνω στα θύματα και κάθισε στις γωνίες να δει που θα καταλήξει όλη αυτή η γιορτή. Και πιστεύουμε ότι σε ένα βαθμό έφυγε απογοητευμένος. Όχι γιατί τα μπάχαλα “χάλασαν” ή “αμαύρωσαν” την μέρα, αλλά γιατί τα μπάχαλα δεν εξαπλώθηκαν σε κάθε γωνιά της πόλης, γιατί οι ίδιοι/ες δεν μπόρεσαν να πάνε παραπέρα από το “μπράβο παιδιά”, και το “δολοφόνοι” στους μπάτσους δολοφόνους. Και μοιραζόμαστε την ίδια απογοήτευση.

Σήμερα θα θέλαμε να ήταν μόνο η αρχή. Γιατί όποιος μιλάει για δικαιοσύνη χωρίς να υπολογίζει αυτά που η έλλειψή της τα κάνει να τρέμουν από το μίσος, μιλάει με το πτώμα της Πολιτικής χωμένο μες το στόμα του.

Δεν έχουμε εθνικό πένθος, έχουμε ταξικό πόλεμο.

ΥΓ: φασίστες, σήμερα η μέρα σας βρήκε εκεί που θα περίμενε κανείς. Καβατζωμένους πίσω από την ασφάλεια της στολής να τραβάτε βίντεο τις συλλήψεις ή στις τρύπες σας μη τυχόν και σας δει το “φως το ήλιου” και σας κάψει.

– πράκτορες της ταξικής δικαιοσύνης και της σύγκρουσης

πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1633825/

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

https://trohia.espivblogs.net/2023/03/02/pame-ki-opoy-vgei-pethainontas-sti-chora-tis-rosikis-royletas/

Load more