Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός και η ιστορία του παραμένει άγνωστη σε πολλούς Αναρχικούς ειδικά στον ελλαδικό χώρο. Σε αυτό το ανέκδοτο κείμενο που του είχα ζητήσει για το εν λόγω θέμα αρκετά χρόνια πριν, ο Στίουαρτ Κρίστι (Stuart Christie) ανταποκρίθηκε στέλνοντάς μου το παρακάτω κείμενο το οποίο αρχικά σκόπευα να εκδοθεί σε ένα βιβλίο για τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό, αλλά τελικά δεν ευόδωσε.
Ο Σκωτσέζος Αναρχικός, εκδότης και συγγραφέας Στίουαρτ Κρίστι είναι για το Αναρχικό Κίνημα ένα κεφάλαιο από μόνος του. Στα νιάτα του καταδικάστηκε από το καθεστώς του Φράνκο διότι μετέφερε εκρηκτικά με στόχο να δολοφονήσει τον δικτάτορα της Ισπανίας. Αρκετά χρόνια αργότερα κατηγορήθηκε ότι ήταν μέλος της ένοπλης οργάνωσης Angry Brigade, κατηγορία που καταρρίφθηκε. Μέχρι το τέλος της ζωής του τον Αύγουστο του 2020 παρέμεινε ακούραστος και ταγμένος στον αγώνα για την Ελευθερία. Στη μνήμη του αείμνηστου Στίουαρτ, που με τίμησε με την φιλία και την συντροφικότητά του όλα αυτά χρόνια, παραθέτω μεταφρασμένη στα Ελληνικά αυτή την καταπληκτική ιστορία μέσω της γλαφυρής γραφής και αφήγησης των γεγονότων που πέρα της ιστορικότητας της θα ήταν κρίμα να παραμείνει κλεισμένη σε ένα ηλεκτρονικό αρχείο.
Αργύρης Αργυριάδης

Δούλευα για τον Άλμπερτ Μέλτζερ στο βιβλιοπωλείο του στην Coptic Street, σε απόσταση αναπνοής από το Βρετανικό Μουσείο, από τότε που επέστρεψα στο Λονδίνο από τη φυλακή στην Ισπανία. Η δουλειά μου ήταν να τακτοποιήσω, να τιμολογήσω και να βάλω στο ράφι τα βιβλία που έμπαιναν και να καλύπτω τον Άλμπερτ όταν ήταν έξω. Ήμουν επίσης ο τυπογράφος του, λειτουργώντας πρώτα τον αντιγραφέα Gestetner 120 με το ακατάστατο μελάνι και τα δυσανάγνωστα ηλεκτρικά στένσιλ και τη λαβή που έμοιαζε με μαγκάλι, και στη συνέχεια προχωρώντας σε μια υπερσύγχρονη μηχανή Gestelith offset-litho σε ένα αυτοσχέδιο τυπογραφείο που είχε στήσει στο Pentonville Road κοντά στο King’s Cross.

Από εδώ αποφασίσαμε να αναβιώσουμε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό, μια οργάνωση υποστήριξης κρατουμένων που ιδρύθηκε αρχικά στην τσαρική Ρωσία στα τέλη του 19ου αιώνα για συντρόφους φυλακισμένους για επαναστατικές δραστηριότητες και προώθηση των ιδεών του αναρχισμού.

Ο Albert και ένας Ινδός αναρχικός στη Βομβάη, ο M.P.T. Acharya, είχαν προηγουμένως διευθύνει μια διεθνή επιτροπή για τους πολιτικούς κρατούμενους στις ασιατικές χώρες για μερικά χρόνια. Αλλά ο θάνατος του Acharya κατέστησε αδύνατη τη συνέχιση του έργου. Τώρα που είχα εμφανιστεί, ο Άλμπερτ ένιωθε ότι είχε κάποιον με τον οποίο θα μπορούσε να συνεργαστεί. Επίσης, συμπτωματικά, λίγο αφότου άρχισα να δουλεύω στο κατάστημα του Albert στην Coptic Street, ο Boris Yelensky, ένας από τους παλιούς Ρώσους εμιγκρέδες και αρχικούς ακτιβιστές του ABC, είχε έρθει μια μέρα, ξαφνικά, με ένα αντίτυπο του βιβλίου του, The Struggle For Equality – ένα απομνημόνευμα των αναρχικών στα τσαρικά χρόνια και τη Ρωσική Επανάσταση – και η ιδέα απογειώθηκε από εκείνη την τυχαία συνάντηση.

Ήταν το φθινόπωρο του 1967 όταν μια ομάδα από εμάς γύρω από τον Κοπτικό Τύπο του Albert Meltzer παρακολούθησε την ετήσια γενική συνέλευση της Αναρχικής Ομοσπονδίας Βρετανίας στα γραφεία της Ένωσης Κινηματογραφικής Τηλεόρασης και Τεχνικού Προσωπικού (ACTT) στην πλατεία Soho. Ήταν η πρώτη μου σημαντική αναρχική συνάντηση μετά την επιστροφή μου από τη φυλακή στην Ισπανία, και ήταν εδώ που ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός ως οργάνωση υποστήριξης κρατουμένων αναβίωσε επίσημα.

Θέλαμε αυτό να είναι ένα διεθνές δίκτυο βοήθειας κρατουμένων για να βοηθήσει τους ανθρώπους που φυλακίστηκαν λόγω της αντίστασής τους στα φασιστικά και αυταρχικά κράτη, ανεξάρτητα από τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορήθηκαν ή καταδικάστηκαν.

Το ήθος μας ήταν διαφορετικό: πιστεύαμε ότι αν μια πράξη διεξαγόταν για την προώθηση των αναρχικών αρχών, τότε, ανεξάρτητα από το ποια ήταν η πράξη, ήταν μια πολιτική πράξη και χρειαζόταν την υποστήριξή μας. Τα βασικά μας κριτήρια ήταν η ελευθερία και ο σεβασμός προς τον άνθρωπο. Δεν υπήρχε περίπτωση ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός να είχε προσφέρει υποστήριξη και αλληλεγγύη σε οποιονδήποτε ψυχοπαθή που σκότωσε ή τραυμάτισε αθώους ανθρώπους στη βάση ότι ισχυριζόταν ότι ήταν αναρχικός.

Για τα αστικά μέσα ενημέρωσης και τον πολιτικό το κριτήριο ήταν πάντα η αφηρημένη νυφίτσα «βία», όχι η δυναμική με την οποία συμβαίνουν τα γεγονότα. Οι αναρχικοί που προσπάθησαν να πυροβολήσουν τον Μουσολίνι σε διάφορες χρονικές στιγμές κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και του 1930, για παράδειγμα, καταγγέλθηκαν στην Ιταλία ως «τρομοκράτες», κάτι που δεν είναι το πώς τους έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, ή πώς οι περισσότεροι άνθρωποι θα τους περιέγραφαν τώρα. Παρά τον κυνισμό του ειρηνιστή, του επαγγελματία πολιτικού και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, υπάρχει μια πραγματική διάκριση μεταξύ της αναρχικής βίας και της βίας που χρησιμοποιείται από το κράτος και τους πολιτικούς ή θρησκευτικούς εξουσιαστές και φονταμενταλιστές.

Σε διάφορες χρονικές στιγμές, οι αναρχικοί έχουν υποστηρίξει βίαιες ενέργειες εναντίον μεμονωμένων τυράννων ή των αξιωματούχων τους όπως ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ και ο Φράνκο. Ή έχουν βοηθήσει τις ομάδες υπεράσπισης των εργατικών συνδικάτων στην Ισπανία, όπως οι Los Solidarios που αντιστάθηκαν στους ενόπλους –τους πιστολιέρο– που προσλήφθηκαν από αντιδραστικούς εργοδότες, με την πλήρη συνενοχή των αρχών, για να δολοφονήσουν συστηματικά κορυφαίους συνδικαλιστές ακτιβιστές μεταξύ 1917 και 1923. Αυτοί οι αναρχικοί απάντησαν σε αυτό το είδος θεσμοθετημένης βίας σκοτώνοντας τους ενόπλους, τους εργοδότες και τους πολιτικούς υποστηρικτές τους.

Είναι δυνατόν να κατανοήσουμε τις ενέργειες ενός ατόμου ή μιας μικρής ομάδας ακτιβιστών εναντίον ενός τυράννου. Είναι, από την άλλη πλευρά, αδύνατο να δούμε έναν παραλληλισμό μεταξύ αυτής της αντίστασης και της βίας που χρησιμοποιούν οι «τζιχαντιστές» ή το κράτος: οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια και η υποβάθμιση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι αργοί θάνατοι στη Σιβηρία, η χρήση φασιστικών ταγμάτων θανάτου για την απομάκρυνση πολιτικών αντιπάλων, οι μαζικές αδιάκριτες βομβιστικές επιθέσεις από τα B-52 και η φυσική ισοπέδωση πόλεων και χωριών από τανκς. ελικόπτερα και μπουλντόζες.

Ως επί το πλείστον, η αναρχική βία έχει ως στόχο κτίρια και περιουσίες και όχι ανθρώπους, ενώ η βία του κράτους ήταν πολύ, πολύ προσωπική – συλλήψεις, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς (και στην Ισπανία εκτελέσεις, εξευτελισμούς, βασανιστήρια) εναντίον των ίδιων των πολιτών του, βομβιστικές επιθέσεις χαλιών, δολοφονίες, εισβολές εναντίον πολιτών άλλων χωρών.

Η κεντρική ιδέα ήταν να δημιουργήσουμε μια διεθνή γραμματεία, ένα παγκόσμιο κέντρο ανταλλαγής πληροφοριών για τους κρατούμενους υπό την αιγίδα του Δελτίου του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού. Θα ερχόμασταν σε επαφή με ομάδες και άτομα που θα υιοθετούσαν ο καθένας έναν κρατούμενο με τον οποίο θα αλληλογραφούσαν και θα παρείχαν δέματα τροφίμων – και οτιδήποτε άλλο χρειάζονταν. Η Ισπανία εκείνη την εποχή ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα με μεγάλο αριθμό πολιτικών κρατουμένων που δεν υποστηριζόταν από καμία διεθνή φιλελεύθερη φιλανθρωπική οργάνωση, όπως η Διεθνής Αμνηστία. Αυτό συνέβη επειδή η Διεθνής Αμνηστία έκανε εκστρατεία μόνο για λογαριασμό εκείνων που είχαν φυλακιστεί για μη βίαια αδικήματα. Για παράδειγμα, είχαν αρνηθεί να βοηθήσουν εμένα ή οποιονδήποτε από τους άλλους αναρχικούς στο Carabanchel επειδή τα αδικήματά μας «περιελάμβαναν βία». Ωστόσο, υποστήριζαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν φυλακιστεί από το καθεστώς λόγω των πεποιθήσεών τους. Η Διεθνής Αμνηστία αργότερα εγκατέλειψε αυτή τη θέση αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι για να αποφευχθεί η υιοθέτηση ενός κρατουμένου από τη Διεθνή Αμνηστία, ένα καθεστώς θα μπορούσε, όπως πολλοί συχνά έκαναν, απλώς να παγιδεύσει ένα θύμα με ένα αδίκημα που περιλαμβάνει βία.

Αρχικά γνωστή ως Πολιτικός Ερυθρός Σταυρός, η οργάνωση όχι μόνο παρείχε βοήθεια στους κρατούμενους, αλλά και τους βοήθησε να δραπετεύσουν από τη φυλακή ή την εξορία στη Σιβηρία. Ο Πέτρος Κροπότκιν ήταν ένας από τους πολλούς πολιτικούς κρατούμενους των οποίων η απόδραση προετοιμάστηκε από την οργάνωση. Γύρω στο 1900 περίπου, σίγουρα όχι αργότερα από το 1905, το όνομα άλλαξε σε Αναρχικός Ερυθρός Σταυρός (ARC) και μέχρι το 1907 η οργάνωση είχε ομάδες στο Κίεβο, την Οδησσό, το Bialystock στη Ρωσία και στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καθώς και σε αρκετές πόλεις της Βόρειας Αμερικής – Νέα Υόρκη, Σικάγο, Φιλαδέλφεια, Μπράουνσβιλ, Ντιτρόιτ και Βαλτιμόρη. Το 1914 τα μέλη του Lettish ARC εξοργίστηκαν όταν ο κυβερνήτης John D. Rockefeller διέταξε την Εθνική Φρουρά να ανοίξει πυρ εναντίον των απεργών εργατών και των οικογενειών τους στο Ludlow του Κολοράντο. Ένας αριθμός ανθρακωρύχων και οι οικογένειές τους σκοτώθηκαν σε αυτό το κυβερνητικό αίσχος και, έτσι, ο Αναρχικός Ερυθρός Σταυρός αποφάσισε να δολοφονήσει τον Ροκφέλερ. Δυστυχώς για τους αναρχικούς, η βόμβα που ετοίμαζαν στο διαμέρισμά τους στη λεωφόρο Λέξινγκτον εξερράγη πρόωρα, σκοτώνοντας τέσσερα μέλη της ARC.

Μετά το μπολσεβίκικο πραξικόπημα που έφερε τον Λένιν και μια νέα δικτατορία στην εξουσία, το ARC άλλαξε το όνομά του σε Αναρχικός Μαύρος Σταυρός για να αποφευχθεί η σύγχυση με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό ή η σύνδεση με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στην Ουκρανία, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός οργανώθηκε ως αμυντικές μονάδες εντός του επαναστατικού στρατού του Νέστορα Μάχνο. Ο σκοπός αυτών των μονάδων ήταν να προστατεύσουν πόλεις και χωριά και να οργανώσουν αντίσταση στα πογκρόμ από τους Κοζάκους, τους Λευκοφρουρούς – ή τον Κόκκινο Στρατό του Τρότσκι.

Μέχρι το 1924-25 η οργάνωση στο εσωτερικό της Ρωσίας είχε αποδεκατιστεί, οι ακτιβιστές της είχαν συλληφθεί, βασανιστεί και φυλακιστεί ή δολοφονηθεί από την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων. Ακολούθησαν τα θύματα του φασισμού του Μουσολίνι και του ναζισμού του Χίτλερ. Τελικά, ο αριθμός των αναρχικών που ήταν θύματα οποιασδήποτε αντίδρασης οποιουδήποτε χρώματος στη μία χώρα μετά την άλλη έγινε πολύ μεγάλος για την οργάνωση – ειδικά όταν η ύφεση στην Αμερική κατέστησε δύσκολη τη συγκέντρωση κεφαλαίων στο τελευταίο προπύργιο της υποστήριξής τους, δηλαδή τα ξενόγλωσσα συνδικάτα στις ΗΠΑ. Εκτός Ρωσίας, το ABC συνέχισε να παρέχει βοήθεια σε αναρχικούς κρατούμενους στη Γερμανία του Χίτλερ και στην Ιταλία του Μουσολίνι, μέχρι που ο Παγκόσμιος Πόλεμος το κατέστησε αδύνατο. Τελικά εγκατέλειψε το φάντασμα το 1958.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η αναβίωση του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού έγινε θέμα «ανησυχίας» για τις βρετανικές και άλλες ευρωπαϊκές αρχές, ιδιαίτερα για το Ειδικό Τμήμα της Μητροπολιτικής Αστυνομίας, με επικεφαλής έναν Σκωτσέζο, τον διοικητή Φέργκιουσον Σμιθ, και για το «F» Branch της MI5, το αντιανατρεπτικό τμήμα της Υπηρεσίας Ασφαλείας, υπό τον Dick Thistlethwaite, του οποίου το αφεντικό ήταν ο Sir Martin Furnival-Jones. Συνειδητοποίησα αυτό το ενδιαφέρον μέσω «φιλικών» δημοσιογράφων και από τον αριθμό των επισκέψεων «ανδρών με κοστούμια» σε ιδιοκτήτες, συναδέλφους ενοικιαστές και άλλους με τους οποίους ασχολήθηκα στο πιο επιφανειακό επίπεδο.

Και έτσι, στις αρχές Νοεμβρίου του 1967 ο Albert και εγώ, μαζί με άλλα έξι βασικά μέλη (Adrian Derbyshire, Jim Duke, Ross Flett, Ted Kavanagh, Roger Sandell και Mike ‘Digger’ Walsh) ξεκινήσαμε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό. Δεν ήταν τόσο μια επίσημη οργάνωση όσο μια εκτεταμένη ομάδα συγγένειας, ένα περιβάλλον, όπως η Ομάδα Αλληλεγγύης. Ξεκινήσαμε γράφοντας στον Τύπο, επικοινωνώντας με δημοσιογράφους με πληροφορίες που μεταφέρθηκαν λαθραία μέσα από τις φυλακές του Φράνκο, ερευνώντας υποθέσεις και φέρνοντας τους κρατούμενους και τις οικογένειές τους σε επαφή με ανθρώπους που ήθελαν να βοηθήσουν.

Μεταξύ των πρώτων επιτυχιών μας ήταν, την άνοιξη του 1968, η διευκόλυνση της απελευθέρωσης του Octavio Alberola και της συντρόφου του Ariane Gransac — και η αποτροπή της απέλασής του στην Ισπανία. Ο Octavio και η Ariane είχαν συλληφθεί στις Βρυξέλλες, μετά από πληροφορίες που διαβιβάστηκαν στις βελγικές αρχές από έναν πληροφοριοδότη της ισπανικής μυστικής αστυνομίας μέσω της Interpol. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μυστική αστυνομία του Φράνκο θα προτιμούσε να τον πυροβολήσει στο δρόμο, όπως είχαν κάνει οι πράκτορες του Στάλιν με τον αναρχικό συνδικαλιστή Κάρλο Τρέσκα στη Νέα Υόρκη το 1943, ή τουλάχιστον να φανεί ο θάνατός του ατύχημα, όπως επρόκειτο να κάνει η ιταλική αστυνομία τον επόμενο χρόνο στην περίπτωση του Giuseppe Pinelli. (Αυτό ήταν το περιστατικό στο οποίο ο Ιταλός δραματουργός Dario Fo βάσισε το έργο του «Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού»). Η Ισπανία, εκείνη την εποχή, συμμετείχε σε προχωρημένες διαπραγματεύσεις για να ενταχθεί στην Κοινή Αγορά και ο Φράνκο είχε στείλει έναν ανώτερο υπουργό της κυβέρνησης, τον Antonio Garrigues y Díaz-Caabate, στις Βρυξέλλες για να συζητήσουν τους όρους ένταξης. Καθώς η φήμη της Ισπανίας ήταν περίπου μηδενική εκείνη την εποχή, η δολοφονία ενός κορυφαίου αντιφρανκικού στους δρόμους των Βρυξελλών δεν θα ήταν η πιο διπλωματική κίνηση.

Ο Οκτάβιο είχε πάνω του δύο πιστόλια και πλαστά έγγραφα ταυτότητας όταν συνελήφθη. Αυτά, υποστήριξε στο δικαστήριο, ήταν για την προσωπική του προστασία. Η μυστική αστυνομία του Φράνκο τον ήθελε νεκρό και είχε υπάρξει τουλάχιστον μία προηγούμενη απόπειρα δολοφονίας ή απαγωγής του και μεταφοράς του στην Ισπανία. Στην πραγματικότητα, ο Οκτάβιο θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνος από το καθεστώς του Φράνκο που έστειλε ένα τάγμα θανάτου στην Πόλη του Μεξικού και δολοφόνησε τον πατέρα του, José Alberola, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Federación Anarquista Ibérica (FAI) το 1927. Το ακρωτηριασμένο σώμα του Alberola senior ανακαλύφθηκε στο διαμέρισμά του στην Πόλη του Μεξικού το πρωί της 1ης Μαΐου 1967. Είχε δεθεί σε μια καρέκλα, βασανίστηκε, πιθανώς σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει πού βρίσκεται ο γιος του στην Ευρώπη, και στη συνέχεια δολοφονήθηκε εν ψυχρώ – και να τιμωρήσει τον Οκτάβιο.

Πριν από τη δίκη του Octavio Alberola υπήρξαν πολλές διεθνείς διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Στο ίδιο το Βέλγιο αντιφασίστες και συνδικαλιστές οργάνωσαν πορείες διαμαρτυρίας και πικετοφορίες, ενώ βομβάρδισαν τα υπουργεία Εξωτερικών και Δικαιοσύνης με ψηφίσματα υπέρ των αντιφρανκιστών.

Αντιμέτωπο με τόσο έντονη διεθνή και εγχώρια πίεση και την έμφυτη απέχθεια του βελγικού λαού για το καθεστώς του Φράνκο, το δικαστήριο έκανε δεκτή την υπεράσπιση του Οκτάβιο και του επιβλήθηκε ονομαστική φυλάκιση 2 μηνών για παράνομη κατοχή όπλων. Έχοντας ήδη εκτίσει αυτή την ποινή περιμένοντας τη δίκη, του επετράπη να φύγει από το δικαστήριο μισοελεύθερος. Λέω μισοελεύθερος, διότι η αίτησή του για πολιτικό άσυλο είχε απορριφθεί και εξακολουθούσε να υπόκειται σε απέλαση στην Ισπανία. Φυσικά αυτό θα σήμαινε τον σχεδόν βέβαιο θάνατό του.

Ο Octavio τέθηκε υπό «περιορισμό περιοχής» σε ένα κάστρο κοντά στη Λιέγη στο βόρειο Βέλγιο, όπου το συνεταιριστικό κίνημα του είχε προσφέρει δουλειά ως βοηθού διευθυντή σε σχολείο για άπορα παιδιά. Ο σκηνοθέτης ήταν ένας άλλος Ισπανός αναρχικός εξόριστος, ο Francisco Abarca, του οποίου η έκδοση είχε ζητηθεί 4 χρόνια νωρίτερα από τις ελβετικές αρχές για επιθέσεις σε αεροπλάνα που ανήκαν στην κρατική αεροπορική εταιρεία του Φράνκο, Iberia. Η Αριάδνη, όντας Γαλλίδα υπήκοος, απελάθηκε στη Γαλλία.

Στη Βρετανία, εμείς στον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό οργανώσαμε μια εκστρατεία για την υποστήριξη του Alberola, και έτσι ήρθα να καλέσω τον Βέλγο Επιτετραμμένο. Το ότι ο Octavio κινδύνευε πραγματικά να σταλεί πίσω στην Ισπανία ήταν εμφανές από το γεγονός ότι η εισαγγελία υποστήριξε ότι το σχέδιο των αναρχικών δεν ήταν απλώς να πραγματοποιήσουν μια συνέντευξη Τύπου, αλλά να απαγάγουν τον Antonio Garrigues, πρεσβευτή του Φράνκο στην ΕΟΚ.

«Διαμαρτυρία κατά του Βελγίου;» Ο επιτετραμμένος της πρεσβείας στο Λονδίνο φαινόταν ενοχλημένος. «Υπάρχουν πολύ πιο κατάλληλοι στόχοι από τη βελγική πρεσβεία, θα πίστευα», μου είπε αυστηρά.

Λοιπόν, αυτό ήταν απολύτως αληθές. Έπρεπε να τον καθησυχάσω. «Θα τα εξετάσουμε κι αυτά», είπα. «Αλλά αυτή τη στιγμή εκπροσωπώ τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό και διαμαρτυρόμαστε ενάντια στην επαπειλούμενη απέλαση του Octavio Alberola από το Βέλγιο».

Ο επιτετραμμένος ήταν συμπονετικός και με διαβεβαίωσε ότι η βελγική κυβέρνηση αναγνώρισε την ακεραιότητα του Alberola και τίμησε το ιστορικό του ως αντιφασίστα, προσθέτοντας ότι ο ίδιος είχε πολεμήσει στην Αντίσταση κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Alberola, είπε, δεν θα αντιμετώπιζε τιμωρητική ποινή – αν υπήρχε – και χωρίσαμε με αυτό που υπέθεσα ότι ήταν φιλικοί όροι.

Αργά το επόμενο βράδυ, όμως, χτύπησε το κουδούνι μου. Ήταν ο ντετέκτιβ λοχίας Roy Cremer του Ειδικού Τμήματος της Μητροπολιτικής Αστυνομίας συνοδευόμενος από έναν άνδρα που υπέθεσα ότι ήταν αξιωματικός της MI5 ή ανώτερος αξιωματικός του Ειδικού Τμήματος, καθώς δεν έδινε το όνομά του και τον οποίο ο Cremer δεν σύστησε. Ο λοχίας είπε ότι κάποιος —πιθανώς ο επιτετραμμένος— τους είχε ειδοποιήσει ότι είχα συμφωνήσει ότι υπήρχαν πολύ πιο κατάλληλοι στόχοι από τη βελγική πρεσβεία, τους οποίους θα εξετάζαμε. Τι ακριβώς εννοούσα με αυτό;

Ήταν ένα «ταξίδι ψαρέματος», για να μάθουμε τι υπήρχε στον άνεμο σχετικά με πιθανά αντίποινα για τη σύλληψη του Alberola. Ήμουν σαστισμένος που νόμιζαν ότι αν ήξερα θα τους το έλεγα. Μετά από σκέψη, είδα ότι σημάδευαν τα χαρτιά μου ότι αν και όταν συνέβαινε η επόμενη ενέργεια θα ήμουν βασικός ύποπτος. Ήταν ένα χρήσιμο μάθημα στη στενή σχέση μεταξύ των διπλωματών, του Υπουργείου Εξωτερικών και του Ειδικού Τμήματος της Μητροπολιτικής Αστυνομίας.

Νωρίτερα το 1968, σε μια συνάντηση της Αναρχικής Ομοσπονδίας Βρετανίας (AFB), μου είχε ανατεθεί να παρακολουθήσω το Διεθνές Αναρχικό Συνέδριο που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στην Carrara στη Βόρεια Ιταλία από τις 31 Αυγούστου έως την 1η Σεπτεμβρίου. Ο σκοπός του Συνεδρίου ήταν να ιδρύσει μια Διεθνή Αναρχική Ομοσπονδία, κάτι για το οποίο εμείς στην Ομάδα Μαύρης Σημαίας/Αναρχικού Μαύρου Σταυρού ήμασταν ιδιαίτερα επικριτικοί. Αυτό το σώμα θα απέκλειε τα πιο ενεργά στοιχεία των πολλών ελευθεριακών ομάδων συγγένειας και δράσης που είχαν ξεπηδήσει μετά τον Μάη του ’68, καθώς και τις πολλές ομάδες που δεν ήταν ούτε συνδεδεμένες με καμία εθνική ομοσπονδία, ούτε ήθελαν να είναι. Οι διοργανωτές του συνεδρίου ήταν, όπως το είδαμε, οι ετοιμοθάνατες ηγεσίες των γαλλικών, βελγικών και μεξικανικών ομοσπονδιών, καθώς και τα εξόριστα ισπανικά, πορτογαλικά και βουλγαρικά κινήματα. Ήταν ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες μολυσμένοι από την ολιγαρχία, υπερασπιζόμενοι την «καθαρότητα» του αναρχισμού (δηλαδή, τις βάσεις εξουσίας τους!) ενάντια στους ανυπόμονους και απαιτητικούς Johnny-come-latelys όπως ο Dany Cohn-Bendit και άλλοι αδέσμευτοι ελευθεριακοί που είχαν κάνει τόσα πολλά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για να εστιάσουν την προσοχή του κόσμου στον αναρχισμό ως ένα ζωντανό και δυναμικό κίνημα, πιθανώς περισσότερο από ό,τι είχαν κάνει από τη νεολαία τους.

Από τη μία πλευρά ήταν οι υπερασπιστές της οργανωμένης παράδοσης, και από την άλλη, εκείνοι της εξέγερσης που ανανεώνονταν από κάθε γενιά. Ένα πράγμα που είχε κάνει ο Μάης του ’68 ήταν να δώσει μια νέα ιστορική διάσταση στο αντιιεραρχικό και ελευθεριακό κίνημα και να κάνει πολλούς ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την αντεπαναστατική φύση των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων, ιδιαίτερα των διαφόρων εθνικών κομμουνιστικών κομμάτων – αλλά όχι του λενινισμού γενικά.

Η Massa di Carrara, με τα γύρω χωριά και τα λατομεία μαρμάρου ψηλά στις Άλπεις Apuan πάνω από την πόλη, ήταν μια οπτικά και ιστορικά εντυπωσιακή τοποθεσία. Οι Carrarenses ήταν εξίσου εντυπωσιακοί άνθρωποι. Φημολογείται ότι ήταν απόγονοι των Φοινίκων σκλάβων, είχαν εξορύξει την πολύτιμη λευκή πέτρα για τουλάχιστον 2.000 χρόνια. Η Καρράρα ήταν επίσης το λίκνο του ιταλικού αναρχισμού και ένα ιστορικό κέντρο εξέγερσης. Οι ιδέες του αναρχισμού εμφανίστηκαν για πρώτη φορά εδώ στις αρχές της δεκαετίας του 1870, στον απόηχο της επιστροφής των εθελοντών του Γκαριμπάλντι, της επιρροής της Πρώτης Διεθνούς (1864-76) και του ισχυρού παραδείγματος της Παρισινής Κομμούνας του 1871. Είναι παράξενο να σκεφτεί κανείς πόσο από το προϊόν της άθεης αναρχικής εργασίας πρέπει να κοσμεί εκκλησίες σε όλο τον κόσμο.

Ήταν επίσης η γενέτειρα του παλιού μου συντρόφου στη φυλακή Carabanchel, Goliardo Fiaschi, ο οποίος, αφού εξέτισε 10 χρόνια σε φρανκική φυλακή, τώρα εξέτιε άλλα 10 σε ιταλική φυλακή στο Lecce, στο βαθύ νότο, για υποτιθέμενες ληστείες τραπεζών συγκέντρωσης χρημάτων με τον Ισπανό αναρχικό José Lluis Facerías. Ο Facerías ζούσε παράνομα στην Carrara από το 1952 με την αδελφή του Gino Lucetti, του πρωταγωνιστή της απόπειρας κατά του Μουσολίνι στη Ρώμη το 1926. Ο Ισπανός είχε βοηθήσει στη χρηματοδότηση της αντιφρανκικής αντίστασης των ανταρτών με θεαματικά επιτυχημένες ληστείες τραπεζών σε όλη την Ιταλία στις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Σκοτώθηκε σε ενέδρα της αστυνομίας στη Βαρκελώνη τον Αύγουστο του 1957. Ο Goliardo ήταν πιο τυχερός – είχε συλληφθεί ζωντανός και καταδικάστηκε, όπως εγώ, σε 20 χρόνια φυλάκισης.

Για μένα –φορώντας το καπέλο του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού– το συνέδριο παρείχε μια ευκαιρία δικτύωσης για να επεκτείνουμε τις δραστηριότητές μας και μια μοναδική ευκαιρία να στρατολογήσουμε ομοϊδεάτες υποστηρικτές του πιο δυναμικού αναρχικού κινήματος που δημιουργήθηκε τον Μάη του ’68. Για τους διοργανωτές του Συνεδρίου, τους μνησικακούντες και σεχταριστές Ισπανούς εξόριστους της CNT-FAI με έδρα την Τουλούζη και την Ιταλική FAI (Ιταλική Αναρχική Ομοσπονδία), ο στόχος ήταν να οικειοποιηθούν και να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους αυτό το νέο κίνημα της εξεγερμένης νεολαίας. Ήλπιζαν και επωφελήθηκαν από την κάλυψη των μέσων ενημέρωσης που σχεδιάστηκε να προσελκύσει η εκδήλωση, δεδομένου του φάσματος της επανάστασης που στοίχειωνε τις καγκελαρίες και τα εκδοτικά γραφεία κάθε πρωτεύουσας στην Ευρώπη. Ήταν η ευκαιρία τους να πάρουν τη θέση τους στην ιστορία.

Για να είμαστε δίκαιοι, οι περισσότεροι από αυτούς τους παλιούς -με μία ή δύο αξιοσημείωτες εξαιρέσεις στην ισπανική πλευρά, όπως η Federica Montseny και ο Germinal Esgleas- είχαν ζήσει ευγενείς και ανιδιοτελείς ζωές πολεμώντας την αδικία και επιδιώκοντας τα ιδανικά του ελευθεριακού κομμουνισμού. Αλλά αυτό που πολλοί από αυτούς τους παλαιότερους αγωνιστές δεν είδαν ήταν ότι ο οργανωτικός θεσμός που προτάθηκε στην Carrara ήταν ολιγαρχικός και αναπόφευκτα θα απέκλειε ή στην καλύτερη περίπτωση θα κατέπνιγε αυτό το νέο κύμα αναρχικών που εμφυσούσαν νέα ζωή στο κίνημα και έπαιρναν την πρωτοβουλία σε νέες ιδέες, ακτιβισμό και αγκιτάτσια χωρίς να ζητούν τις ευλογίες των διαφόρων εθνικών ομοσπονδιών που (τουλάχιστον από το 1945) περιόριζαν όλο και περισσότερο τις οργανωτικές τους δραστηριότητες στην παραγωγή και τη διανομή γραπτή προπαγάνδα και διεξαγωγή κοινωνικών συγκεντρώσεων. Η εχθρότητα των Montseny και Esgleas στρεφόταν ιδιαίτερα εναντίον της FIJL.

Η αποστολή μου από την επιτροπή της Αναρχικής Ομοσπονδίας Βρετανίας (AFB) –η οποία δεν ήταν πραγματικά μια ομοσπονδία καθόλου, περισσότερο ένα ad hoc σώμα που συγκλήθηκε για έναν συγκεκριμένο σκοπό και στη συνέχεια διαλύθηκε ξανά– ήταν να εκδώσω εισιτήρια Βρετανών αντιπροσώπων σε μέλη οποιασδήποτε μαχητικής ομάδας –όπως η FIJL και το Κίνημα της 22ας Μαρτίου– που αποκλείστηκαν από το συνέδριο. Η επιτροπή μας, τουλάχιστον στους αναρχικούς κύκλους, είχε το ίδιο δικαίωμα να χορηγήσει βρετανικό «καθεστώς» σε ανθρώπους όπως ο Dany Cohn-Bendit, όσο και η Βασίλισσα. Κατά συνέπεια, οι αποκλεισμένοι συμμετέχοντες από τη FIJL και το Κίνημα της 22ας Μαρτίου, συμπεριλαμβανομένου του Dany Cohn-Bendit, εμφανίστηκαν, προς μεγάλη αγανάκτηση ορισμένων γραφειοκρατών, ως «βρετανοί αντιπρόσωποι» με πλήρη δικαιώματα ψήφου. Αλλά τόσο μεγάλη ήταν η αντίθεση των εθνικών γραμματειών που γρήγορα αποφασίσαμε ότι ήταν χάσιμο χρόνου να συνεχίσουμε να παρευρισκόμαστε μετά την πρώτη ημέρα. Ως επίσημος Βρετανός αντιπρόσωπος, εμφανίστηκα σε μερικές από τις πρώτες συνεδριάσεις της εκτελεστικής επιτροπής σε ιδιωτική συνεδρίαση και πραγματικά σοκαρίστηκα από τις παρασκηνιακές μηχανορραφίες της ηγεσίας της CNT στην Τουλούζη. Η Federica Montseny και ο Germinal Esgleas έκαναν κάθε κόλπο στο βιβλίο για να διασφαλίσουν ότι η ατζέντα τους δεν εκτροχιάστηκε.

Ένα εναλλακτικό συνέδριο

Η ιδέα μιας «χάρτινης διεθνούς», στην οποία ανύπαρκτες οργανώσεις επικοινωνούσαν με μη ενεργά γραφεία, φαινόταν εντελώς χάσιμο χρόνου. Το κίνημα, σε ό,τι μας αφορά, δεν μπορούσε παρά να βασίζεται στη δράση και την αλληλεγγύη. Για εμάς η κύρια δουλειά πραγματοποιήθηκε στην παραλία της Marina di Carrara όπου είχαμε αναλάβει ένα πολύ βασικό σαλέ-κάμπινγκ για τις 4 ημέρες του συνεδρίου. Αγνοώντας τα περισσότερα από όσα συνέβαιναν στον κεντρικό χώρο, το Teatro Degli Animosi, στην Carrara η βάση μας στην παραλία έγινε ένα μίνι-συνέδριο ατόμων και ομάδων προσανατολισμένων στην άμεση δράση που συμμετείχαν σε έντονες συζητήσεις, συζητήσεις και τραγούδια που τροφοδοτήθηκαν από το Frascati πολύ μέσα στη νύχτα για το πώς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο από αυτό που ήταν στον κόσμο όπως θα μπορούσε να είναι. Ήταν στην Carrara που η ιδέα της επανεκκίνησης του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού ως διεθνούς δικτύου υποστήριξης, αλληλεγγύης και έρευνας κρατουμένων πραγματικά απογειώθηκε. Η αρχική μας πρόθεση ήταν να συντονίσουμε την υλική και ψυχολογική υποστήριξη των αναρχικών κρατουμένων στην Ισπανία, αλλά καθώς ο φόβος της επανάστασης εξαπλώθηκε κατά τη διάρκεια εκείνου του καλοκαιριού, το ίδιο συνέβη και με την κρατική καταστολή του ριζοσπαστικού ακτιβισμού. Ως αποτέλεσμα, το ABC σύντομα εξελίχθηκε σε ένα χαλαρά δομημένο δίκτυο ομοϊδεατών ατόμων και ομάδων για τον συντονισμό δράσεων διαμαρτυρίας, αγκιτάτσιας και προπαγάνδας και για την αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής.

Στην Carrara, είχα μακρές συνομιλίες με τρεις συντρόφους από την αναρχική ομάδα Ponte della Ghisolfa του Μιλάνου, οι οποίοι έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ίδρυση μιας αναρχικής ομάδας του Μαύρου Σταυρού στην Ιταλία: τον Amedeo Bertolo, τον Umberto Del Grande και τον Giuseppe Pinelli. Ο Μπερτόλο και ο Ντελ Γκράντε ήταν γύρω στα είκοσι, αλλά ο Πινέλι, ένας σιδηροδρομικός εργάτης, ήταν μεγαλύτερος – γύρω στα σαράντα. Υπήρξε αντάρτης μαχητής κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν ενεργός στο μεταπολεμικό ιταλικό αναρχικό κίνημα. Ο Πινέλι έμελλε να πεθάνει τραγικά τον επόμενο χρόνο. Αλλά κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πόσο γρήγορα το όνομά του θα περνούσε στην ιστορία και θα γινόταν σύμβολο αντίστασης σε μια ολόκληρη νέα γενιά ελευθεριακών.
Σε ιδιωτικές συζητήσεις, ο Bertolo και ο Pinelli εξήγησαν ότι ανησυχούσαν για την πραγματική φύση ορισμένων από τους ανθρώπους που περιγράφουν τους εαυτούς τους ως «αναρχικούς», μεταξύ των οποίων και άνθρωποι που παρακολουθούσαν το συνέδριο.
Σύμφωνα με τους Pinelli και Bertolo, από το δεξιό στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα τον προηγούμενο Απρίλιο, περίπου 50 βαμμένοι φασίστες από τα ακροδεξιά κόμματα Ordine Nuovo και Avanguardia Nazionale βρίσκονταν σε πολιτιστικές ανταλλαγές στην Ελλάδα. Αυτά τα ταξίδια είχαν οργανωθεί από δύο γνωστούς νεοφασίστες ηγέτες, τον Pino Rauti και τον Stefano Delle Chiaie, και χρηματοδοτήθηκαν από την KYP, την ελληνική μυστική αστυνομία / υπηρεσία ασφαλείας.

Κατά την επιστροφή τους από την Ελλάδα, αυτοί οι άνδρες φαίνονταν να έχουν υποστεί αυτό που θα μπορούσε να περιγραφεί μόνο ως μαζικός προσηλυτισμός τύπου «δρόμου προς τη Δαμασκό» και όλοι είχαν επιστρέψει στην Ιταλία πεπεισμένοι «σοσιαλιστές», «κομμουνιστές», «μαοϊστές» και «αναρχικοί». Ένας από αυτούς τους φασίστες, ο Mario Merlino, στενός φίλος του Stefano Delle Chiaie, είχε μάλιστα επιστρέψει και δημιουργήσει μια ιταλική έκδοση της Ομάδας της 22ας Μαρτίου. Ο Bertolo και ο Pinelli δεν ήταν σίγουροι για το ποιο ήταν το παιχνίδι τους, αλλά σημείωναν τα χαρτιά μου ότι κάτι δυσάρεστο ήταν σε εξέλιξη.

Πράκτορες προβοκάτορες

Πριν και κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης του Οκτωβρίου, η Black Flag και ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός διένειμαν ένα κοινό φυλλάδιο επαναλαμβάνοντας τα επιχειρήματα που είχα διατυπώσει σε ένα άρθρο στο έγχρωμο συμπλήρωμα της DailyTelegraph σχετικά με τη ματαιότητα της υπόθεσης ότι οτιδήποτε θα μπορούσε να προκύψει από μια βίαιη διαδήλωση, όπως είχε προταθεί από τους μαρξιστές διοργανωτές. Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι είχαν βαρεθεί τις μη βίαιες διαδηλώσεις, τις οποίες προέτρεπαν οι ειρηνιστές, αυτό δεν σήμαινε ότι οι βίαιες διαδηλώσεις θα ήταν καλύτερες ή πιο αποτελεσματικές. Αυτό που χρειαζόταν ήταν αυτό που περιγράψαμε ως «μαχητικότητα της Δευτέρας» – εβδομαδιαία δέσμευση – και όχι διαμαρτυρία το Σαββατοκύριακο.

Το φυλλάδιο κυκλοφόρησε σε ένα κοινωνικό δίκτυο του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού στην παμπ The Roebuck στο Tottenham Court Road, όπου δύο ανεπιθύμητοι επισκέπτες ήρθαν ως προβοκάτορες. Δεν θα μπορούσαν να το κάνουν πιο ξεκάθαρο αν φορούσαν στολή.
Ένας από αυτούς τους καλούς συναδέλφους, ένας αστυφύλακας Cardwell, ήρθε σε μένα στο μπαρ όπου παρακολουθούσα αφηρημένα μια παλιά ταινία του 1952 στην τηλεόραση, ενώ περίμενα να με σερβίρουν. Η ταινία ήταν το Μισθοί του φόβου (La Salaire de la peur) του σκηνοθέτη Henri Georges-Clouzet, όλα σχετικά με την οδήγηση ενός φορτηγού νιτρογλυκερίνης σε επικίνδυνους ορεινούς δρόμους. Ο διακριτικός αστυφύλακας Cardwell είδε τη στιγμή του και την άρπαξε θίγοντας το θέμα των δυσκολιών που συνεπάγεται η μεταφορά εκρηκτικών.

Του είπα να τσαντιστεί, έτσι ανέβηκαν στον επάνω όροφο και πλησίασαν έναν άλλο αναρχικό. Οι μυστικοί αστυνομικοί τον ρώτησαν αν ήθελε να αγοράσει τουφέκια και πολυβόλα. Ο άλλος σύντροφος εξήγησε ότι είχαν όλα τα όπλα που χρειάζονταν για τη διαδήλωση και αυτά ήταν ήδη αποθηκευμένα με ασφάλεια στην αποθήκη του Harrods στον Τάμεση, αλλά ότι θα έπρεπε να κρατήσει το θέμα σιωπηλό, καθώς η διοίκηση δεν γνώριζε. Αυτός ο συγκεκριμένος τύπος είχε απολυθεί από το Harrods την προηγούμενη εβδομάδα και μάλλον ήλπιζε ότι θα έκαναν επιδρομή στα έπιπλα των καλύτερων ανθρώπων.

Από τη συζήτησή μας στο μπαρ, ο αστυφύλακας Cardwell αργότερα κατέγραψε ότι ήμουν μεθυσμένος, επιθετικός και τον ενέπλεξα σε μια μακρά συζήτηση σχετικά με τις δυσκολίες που συνεπάγεται η μεταφορά υψηλών εκρηκτικών. Αποθήκευσε αυτές τις πληροφορίες στο αρχείο μου για 3 χρόνια και τις παρήγαγε, χωρίς επιβεβαίωση, σε αυτό που θα μπορούσε να ήταν η πιο καταδικαστική στιγμή της ζωής μου.

Φασιστικές μηχανορραφίες

Μέχρι τον Αύγουστο του επόμενου έτους, το 1969, ο Ιταλικός Αναρχικός Μαύρος Σταυρός (Croce Nera Anarchica, CNA) είχε αναπτυχθεί σημαντικά και αυτόνομες ομάδες ABC ξεφύτρωναν σε όλη την Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Με τον Albert και μερικούς άλλους ξεκινήσαμε ένα ABC Bulletin στα τέλη του φθινοπώρου του 1968. Ήταν μια ιδέα της οποίας η ώρα είχε έρθει, και πριν από το τέλος του έτους η κυκλοφορία της είχε εκτιναχθεί από 50 σε 500, προσελκύοντας πολλούς διεθνείς συνδρομητές.

Όταν ο σύντροφός μου κι εγώ φτάσαμε στην Ιταλία τον Αύγουστο του 1969, η πολιτική ένταση έφτανε στο αποκορύφωμά της. Από την αρχή του έτους ο ευρωπαϊκός Τύπος προφήτευε ένα μακρύ καυτό καλοκαίρι ταραχών, απεργιών – και τρομοκρατίας. Αποδείχθηκε ότι ήταν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Από τις αρχές της άνοιξης, υπήρξε μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων στη βόρεια Ιταλία – 32 σύμφωνα με το ιταλικό υπουργείο Εσωτερικών και 140 σύμφωνα με μη κυβερνητικές πηγές. Σε όποιον γνώριζε οτιδήποτε για το αναρχικό κίνημα, ήταν προφανές ότι οι επιθέσεις δεν είχαν καμία σχέση με κανέναν σύντροφο.

Αυτές οι εκρήξεις κατευθύνθηκαν εναντίον χώρων όπου οι απλοί άνθρωποι έκαναν τις καθημερινές τους ασχολίες: μια κλασική τεχνική φασιστών και εθνικιστών τρομοκρατών για να δημιουργήσουν ένα κλίμα φόβου και πανικού στον γενικό πληθυσμό. Οι πιο καταστροφικές ήταν μια βόμβα που εξερράγη την Ημέρα της Απελευθέρωσης, στις 25 Απριλίου, στο περίπτερο της Fiat στην Εμπορική Έκθεση του Μιλάνου και μια άλλη την ίδια μέρα στο Bureau di Change στην Banca Nazionale delle Communicazione στον κεντρικό σταθμό της πόλης. Και οι δύο βόμβες είχαν σχεδιαστεί -και χρονομετρηθεί- για να τραυματίσουν ή να σκοτώσουν. Κανείς δεν πέθανε, αλλά δεκάδες άνθρωποι είχαν τραυματιστεί σοβαρά.

Επικεφαλής του κυνηγιού για τους δράστες ήταν ο ανακριτής δικαστής Antonio Amati, επικουρούμενος από τον επιθεωρητή της αστυνομίας Luigi Calabresi και τον προϊστάμενό του, Antonio Allegra, επικεφαλής της πολιτικής αστυνομίας του Μιλάνου (Ειδικό Τμήμα). Αυτοί και ο δεξιός Τύπος, αμέσως κατηγόρησαν τους αναρχικούς. Πράγματι, το έκαναν λίγο νωρίς για λόγους αξιοπιστίας, «γνωρίζοντας» ποιος έφταιγε σχεδόν αμέσως μόλις συνέβησαν τα ατυχήματα, γεγονός που υποδηλώνει – και όπως απέδειξαν τα γεγονότα που ακολούθησαν – πιθανότατα γνώριζαν λίγο πριν. Δεκαπέντε αναρχικοί προσήχθησαν για ανάκριση και, από αυτούς, 6 κατηγορήθηκαν για τη Fiat και τις βομβιστικές επιθέσεις σε τράπεζες. Και οι 6 -Eliane Vincileone, Giovanni Corradini, Paolo Braschi, Paolo Facciolo, Angelo Piero della Savia και Tito Pulsinelli – αρνήθηκαν σθεναρά ότι είχαν οποιαδήποτε σχέση με τις βομβιστικές επιθέσεις. Ο Giovanni Corradini, αρχιτέκτονας, και η σύντροφός του Eliane Vincileone ήταν οι κύριοι ύποπτοι του Calabresi και του Amati στο πλαίσιο, όντας οι πιο γνωστοί αναρχικοί και, πιθανώς, κατά την άποψη της αστυνομίας, κάλυψαν καλύτερα το ρόλο του εγκεφάλου πίσω από την επιχείρηση. Αυτό που μάλλον τους καταδίκασε ήταν το γεγονός ότι ήταν στενοί φίλοι του πλούσιου και ισχυρού αριστερού Ιταλού εκδότη Giangiacomo Feltrinelli.

Οι Ιταλοί σύντροφοι με τους οποίους είχα συζητήσει για τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό στην Carrara τον προηγούμενο Αύγουστο –ο Amedeo Bertolo, ο Umberto del Grande και ο Giuseppe Pinelli από την αναρχική ομάδα Ponte della Ghisolfa– δεν είχαν κάνει παρέα. Είχαν ιδρύσει το Croce Nera Anarchica (CNA) τον Μάρτιο του ίδιου έτους και δημοσίευαν ένα δελτίο από τον Ιούνιο. Μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε, όλες οι ενέργειές τους είχαν αναληφθεί με την υπεράσπιση των 6 αναρχικών που κρατούνταν στη φυλακή San Vittorio από τις 2 Μαΐου.

Από το προηγούμενο καλοκαίρι, ο Πινέλι και άλλοι σύντροφοι παρακολουθούσαν τις νεοφασιστικές δραστηριότητες. Ο Πινέλι είχε κάνει μερικές ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις σχετικά με τη στενή σχέση μεταξύ των ιταλικών νεοφασιστικών κομμάτων Ordine Nuovo και Avanguardia Nazionale και πρακτόρων της ελληνικής χούντας που δρούσαν στην Ιταλία. Όπως μου είχε πει τότε, οι Ιταλοί νεοφασίστες ταξίδευαν τακτικά στην Ελλάδα, δήθεν προσκεκλημένοι σε πολιτιστικές ανταλλαγές, και επέστρεφαν στην Ιταλία περιγράφοντας τους εαυτούς τους ως αναρχικούς και μαοϊκούς. Στην πράξη, είχε πλέον ανακαλύψει, ενημερώνονταν για τον συγκεκαλυμμένο ρόλο τους στην άσκηση μιας ψυχολογικής και τρομοκρατικής εκστρατείας που αποσκοπούσε στην αποσταθεροποίηση της ιταλικής κοινωνίας προκαλώντας πανικό, αταξία και πολιτική αβεβαιότητα. Ο στόχος ήταν να προετοιμαστεί το έδαφος για μια δεξιά στρατιωτική χούντα να αναλάβει την εξουσία στην Ιταλία, ακολουθώντας το παράδειγμα των Ελλήνων συνταγματαρχών. Οι Ιταλοί σύντροφοι ανακάλυψαν επίσης ότι οι νεοφασίστες οργάνωναν παραστρατιωτικά στρατόπεδα σε όλη τη χώρα, όπου στα μέλη τους δόθηκαν γραφικά ονόματα που προέρχονται από την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν, όπως Χόμπιτς, και έλαβαν ιδεολογική κατήχηση και εκπαίδευση για εξέγερση και επιθέσεις σε αριστερούς αγωνιστές και εγκαταστάσεις. Πιστοί στην πολιτική μόδα σε μια τέτοια περίπτωση, όχι μόνο αρνήθηκαν ότι τα είχαν, αλλά κατηγόρησαν τους αναρχικούς ότι τα κρατούσαν.

Αν και δεν το γνωρίζαμε τότε, η Brenda και εγώ είχαμε φτάσει στην Ιταλία στη μέση της γέννησης αυτού που έγινε γνωστό ως «στρατηγική της έντασης». Η κύρια εξέχουσα προσωπικότητα πίσω από αυτή την εκστρατεία, ανακαλύψαμε πολύ αργότερα, ήταν ο Federico Umberto D’Amato, επικεφαλής του Γραφείου Εμπιστευτικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εσωτερικών.

Όπως εξήγησαν οι Amedeo Bertolo και Giuseppe Pinelli, η συντριπτική πλειοψηφία των βομβιστικών επιθέσεων και των βιαιοπραγιών εκείνης της χρονιάς ήταν έργο αυτών των δεξιών εξτρεμιστών, προσπαθώντας να μετακινήσουν την κοινή γνώμη εναντίον των αναρχικών. Το ερώτημα που κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει ήταν αν αυτά ήταν αυθόρμητα γεγονότα ή ήταν μέρος κάποιου μοχθηρού σχεδίου. Οι Ιταλοί νεοφασίστες ήταν τόσο κοντά στην αστυνομία, την ασφάλεια και τις υπηρεσίες πληροφοριών που ήταν σχεδόν δυσδιάκριτοι.

Ο Pinelli τάχθηκε υπέρ της δεύτερης εξήγησης. Στο πρώτο τεύχος του Ιταλικού Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, που δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 1969, έγραψε για μια σειρά φαινομενικά εκτός χαρακτήρα νεοφασιστικών επιθέσεων σε εκκλησίες, στρατώνες και σταθμούς καραμπινιέρων τον προηγούμενο Μάιο στο Παλέρμο: «Όσο συναισθηματικά διαταραγμένοι κι αν είναι οι νεοφασίστες, δεν είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε ότι επτά από αυτούς θα πάνε ga-ga ταυτόχρονα. Είναι σαφές ότι οι ενέργειές τους ήταν μέρος κάποιου σχεδίου».

Ο συντάκτης του Croce Nera Anarchica διερεύνησε περαιτέρω την υπόθεσή του:
Το να χτυπούν οι φασίστες «αναρχικούς» στόχους μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν ο στόχος είναι είτε να προκαλέσουν πανικό για ανατρεπτικές επιθέσεις, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αστυνομική καταστολή και την επιβολή μεγαλύτερων ελέγχων από τις αρχές, είτε να δυσφημίσουν τους αναρχικούς και, κατ’ επέκταση, την Αριστερά.

Είναι ένα ουσιαστικό μέρος του πρώτου από αυτούς τους σκοπούς και θα ταίριαζε στον δεύτερο να τραυματιστεί κάποιος αθώος άνθρωπος ή – ακόμα καλύτερα, αν είναι πιο επικίνδυνο – να σκοτωθεί.

Κατέληξε με μια προφητεία:
Αυτό που συνέβη στο Παλέρμο επιβεβαιώνει αυτό που είπαμε αμέσως μετά τις επιθέσεις της 25ης Απριλίου στο Μιλάνο στην εμπορική έκθεση και στο σιδηροδρομικό σταθμό: οι ένοχοι δεν προέρχονται από τις γραμμές μας. Και η επιμονή της αστυνομίας στη σύλληψη και κράτηση αναρχικών γεννά σοβαρές υποψίες.

Τόσο ο Πινέλι όσο και ο Μπερτόλο ήταν πεπεισμένοι ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε και ότι υπήρχε πραγματική πιθανότητα ενός δεξιού πραξικοπήματος στην Ιταλία. Όπως και αλλού στην Ευρώπη, μεγάλο μέρος της συντηρητικής και της άκρας δεξιάς πίστευε πραγματικά ότι ζούσε σε μια προεπαναστατική περίοδο. Όπως και στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, αυτή η ψύχωση του φόβου της κομμουνιστικής και αριστερής ανατροπής ήταν ένας σημαντικός παράγοντας στην έκρηξη της ανάπτυξης του νεοφασισμού, αντιμετωπίζοντας την αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση και μαχητικότητα των Ιταλών εργατών. Ο νεοφασισμός ενισχύθηκε επιπλέον από τη στενή σχέση του με την ελληνική χούντα καθώς και με τη μαφία, μέσω των Χριστιανοδημοκρατών – για να μην αναφέρουμε την πλήρη διείσδυσή του, και αντίστροφα, στους διάφορους κλάδους της ιταλικής αστυνομίας, των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών.

Αν και οι αναρχικοί είχαν επίγνωση του κινδύνου, δεν ήταν σε θέση να κάνουν πολλά γι’ αυτό. Αλλά είπαν ότι είχαν ετοιμάσει σχέδια έκτακτης ανάγκης και ήταν έτοιμοι να βγουν στην παρανομία σε μια στιγμή, και επίσης ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν ενάντια στην αναβίωση του φασισμού που υποστηρίζεται από το συνταγματικό αστυνομικό κράτος. Υποσχεθήκαμε να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να τους υποστηρίξουμε με κάθε διαθέσιμο μέσο, αν έρθει εκείνη η ώρα.

Ενώ ήμασταν στο Μιλάνο, τον Αύγουστο, ο Πινέλι ετοίμαζε το δεύτερο τεύχος του δελτίου του ΚΥΠΕ. Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 9 Αυγούστου, δώδεκα άνθρωποι είχαν τραυματιστεί όταν οκτώ βόμβες εξερράγησαν σε ισάριθμα πολυσύχναστα επιβατικά τρένα, μέσα σε 2 ώρες η μία από την άλλη. Οι βόμβες σε δύο άλλα τρένα δεν είχαν εκραγεί. Και πάλι η αστυνομία και ο Τύπος κατηγόρησαν τους αναρχικούς.

O Pinelli έγραψε:
Όπου υπάρχει ένα αυταρχικό καθεστώς, πριν από κάποιο σημαντικό γεγονός, διεξάγονται ειδικοί έλεγχοι και θερμοκέφαλοι, ανατρεπτικοί και αναρχικοί κρατούνται από την αστυνομία – μερικοί για να βοηθήσουν στις έρευνες, μερικοί με ποινικές κατηγορίες: όλα ως προληπτικό μέτρο. Έτσι, σε αυτό το φρικτό έτος του 1969, αναρωτιόμαστε – τι στο καλό συμβαίνει στην Ιταλία;

Η αλήθεια για τις μοχθηρές μηχανορραφίες που ήταν σε εξέλιξη στην Ιταλία και τις προετοιμασίες για πραξικόπημα δεν άρχισε να εμφανίζεται μέχρι τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.

Με την ένταση να αυξάνεται σχετικά με την τύχη των αναρχικών που παγιδεύτηκαν για τη βομβιστική επίθεση στην Εμπορική Έκθεση του Μιλάνου, ο Μαύρος Σταυρός (Croce Nera) πραγματοποίησε τακτικές διαδηλώσεις έξω από τη φυλακή San Vittorio. Η Brenda και εγώ λάβαμε μέρος σε ένα από αυτά τα demos, γεγονός που καταγράφηκε επίσης από τον Calabresi.

Ο Πινέλι πίστευε ότι η φασιστική συνωμοσία κέρδιζε δυναμική. Ο αριθμός των βομβιστικών επιθέσεων για τις οποίες κατηγορήθηκαν οι αναρχικοί εκείνη τη χρονιά αυξήθηκε από 140 το προηγούμενο έτος σε σχεδόν 400. Οι Μιλανέζοι αναρχικοί δεν ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την προοπτική ενός πραξικοπήματος, το οποίο θεωρούσαν απίθανο να πετύχει, και θα συναντούσαν σθεναρή αντίσταση, αλλά οι βομβιστικές επιθέσεις και η αντι-αναρχική προπαγάνδα τους προκαλούσαν ανησυχία. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα τον Giuseppe Pinelli· Στεκόταν έξω από τη φυλακή San Vittorio, όπου κρατούνταν οι έξι σύντροφοι. Θα μπορούσε να ήταν μια βασική φιγούρα σε αυτή την αντίσταση σε αυτό το πραξικόπημα αν είχε λάβει χώρα. Όπως αποδείχθηκε, ήταν ο Pinelli που απέτρεψε το πραξικόπημα, αλλά κυριολεκτικά πάνω από το νεκρό σώμα του.

Μόλις τον Δεκέμβριο άρχισε να έχει νόημα το εξαιρετικό σενάριο που εκτυλισσόταν στην Ιταλία από το προηγούμενο έτος. Ο Leslie Finer, πρώην Έλληνας ανταποκριτής του Observer, είχε δημοσιεύσει αποσπάσματα στην εφημερίδα του από ένα μυστικό έγγραφο που έλαβε από τις επαφές του μεταξύ εξόριστων Ελλήνων αντιπάλων των συνταγματαρχών. Ο φάκελος αυτός είχε συνταχθεί τον Μάιο του 1969 από έναν Ιταλό πράκτορα των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών του KYP (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών). Το υπόμνημα, που στάλθηκε αρχικά στον Τζόρτζιο Παπαδόπουλο, τότε πρόεδρο του ελληνικού υπουργικού συμβουλίου (και περιουσιακό στοιχείο της CIA), ανέφερε τα αποτελέσματα της χρηματοδοτούμενης από την Ελλάδα τρομοκρατικής εκστρατείας που οργανώθηκε στην Ιταλία το 1968 με τη βοήθεια διαφόρων ιταλικών φασιστικών οργανώσεων μαζί με «μερικούς εκπροσώπους του στρατού και των καραμπινιέρων».

Στις 15 Μαΐου, ο Μιχαήλ Κοττάκης, επικεφαλής του διπλωματικού γραφείου του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, διαβίβασε αντίγραφο του εγγράφου στον Παμπούρα, πρεσβευτή της Ελλάδας στη Ρώμη. Η έκθεση έκανε εικασίες σχετικά με τις πιθανότητες επιτυχίας ενός δεξιού πραξικοπήματος ως αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της συνεχιζόμενης τρομοκρατικής εκστρατείας. Αξιολόγησε επίσης τις δραστηριότητες του Luigi Turchi, ενός βουλευτή του MSI (φασίστα) και ενός «κυρίου P», πιθανού Pino Rauti, αλλά, πιο εντυπωσιακά, αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετώπισαν όσον αφορά τις βομβιστικές επιθέσεις στο περίπτερο της FIAT στην εμπορική έκθεση του Μιλάνου και στον κεντρικό σταθμό και γιατί δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα πριν από τις 25 Απριλίου. Ήταν τόσο ξεκάθαρη η παραδοχή ενοχής όσο θα μπορούσε κανείς να ελπίζει. Αναφέρθηκε επίσης σε σημαντική κλιμάκωση των τρομοκρατικών ενεργειών σε περίπτωση αποβολής της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Το περιεχόμενο αυτού του φακέλου είχε προφανώς μεγάλο ενδιαφέρον για την Croce Nera για την υπεράσπιση των έξι αναρχικών που κρατούνταν στη φυλακή San Vittorio κατηγορούμενοι γι’ αυτά τα αδικήματα. Ο Leslie Finer μου έδωσε ένα αντίγραφο ολόκληρου του ελληνικού φακέλου, το οποίο διαβίβασα αμέσως στον Pinelli στο Μιλάνο. Αλλά ο δικαστής, Antonio Amati, αρνήθηκε να παραδεχτεί τον φάκελο ως αποδεικτικό στοιχείο στην υπόθεση και οι έξι παρέμειναν χτυπημένοι μέχρι να αθωωθούν τελικά στις 28 Μαΐου 1971 – δύο ολόκληρα χρόνια μετά τη σύλληψή τους. Οι πραγματικοί δράστες των βομβιστικών επιθέσεων της 25ης Απριλίου -και των βομβιστικών επιθέσεων στους σιδηροδρόμους τον Αύγουστο του 1969- ήταν ο Franco Freda και ο Giovanni Ventura, δύο νεοφασίστες και πράκτορες των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών που τελικά καταδικάστηκαν το 1981. Ο καθένας καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 15 ετών για το ρόλο του στο σχεδιασμό και την εκτέλεση των βομβιστικών επιθέσεων.

Την Παρασκευή, 12 Δεκεμβρίου 1969, τέσσερις βόμβες εξερράγησαν στη Ρώμη και το Μιλάνο. Ένα από αυτά, που φυτεύτηκε στην Banca Nazionale dell’Agricoltura στην Piazza Fontana στο Μιλάνο, εξερράγη λίγο μετά τις 4.30 μ.μ., στοιχίζοντας τη ζωή σε 16 άτομα και τραυματίζοντας 100. Ένας άλλος, στην Banca Nazionale del Lavoro στη Ρώμη, τραυμάτισε 14, ενώ δύο που φυτεύτηκαν στο κενοτάφιο στην Piazza Venezia τραυμάτισαν 4. Ήταν μια μέρα σφαγής – μια κρατική σφαγή όπως αποδείχθηκε. Για τον επιθεωρητή Luigi Calabresi της Milan Questura και το αφεντικό του Antonio Allegra δεν υπήρχε, και πάλι, καμία αμφιβολία ότι οι αναρχικοί ήταν υπεύθυνοι.
Από τους περίπου 100 αναρχικούς που συνελήφθησαν εκείνο το βράδυ και την επόμενη μέρα, 27 μεταφέρθηκαν στη φυλακή San Vittorio, ενώ οι υπόλοιποι κρατήθηκαν για ανάκριση στο αρχηγείο της αστυνομίας του Μιλάνου στη Via Fatebenefratelli. Μεταξύ αυτών που κρατήθηκαν ήταν ένας αριθμός μελών του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού (CNA), συμπεριλαμβανομένου του γραμματέα του, Giuseppe Pinelli. Μετά από περισσότερες από 48 ώρες αστυνομικής κράτησης, ο 41χρονος σιδηροδρομικός μεταφέρθηκε στο δωμάτιο του Calabresi για ανάκριση αργά το βράδυ της 15ης Δεκεμβρίου. Οι αστυνομικοί που ήταν παρόντες ήταν οι Luigi Calabresi, Vito Panessa, Giuseppe Caracuta, Carlo Mainardi, Pietro Mucilli και ο υπολοχαγός Carabinieri Savino Lograno.

Γύρω στα μεσάνυχτα, ο Aldo Palumbo, δημοσιογράφος από την L’Unità, καπνίζει στην αυλή όταν άκουσε μια σειρά από γδούπους. Κάτι αναπηδούσε από τα γείσα καθώς έπεφτε από τον τέταρτο όροφο. Έτρεξε να βρει το σώμα του Πινέλι απλωμένο στο παρτέρι. Σύμφωνα με τον γιατρό υπηρεσίας Nazzareno Fiorenzano, είχε υποστεί «φρικτά κοιλιακά τραύματα και μια σειρά από αέρια στο κεφάλι». Η αυτοψία έδειξε ότι ήταν είτε νεκρός είτε αναίσθητος πριν πέσει στο έδαφος. Ένας μώλωπας πολύ σαν αυτόν που προκλήθηκε από ένα χτύπημα καράτε βρέθηκε στο λαιμό του.

Κανείς δεν καταδικάστηκε ποτέ για το θάνατο του Πινέλι, οι συνέπειες του οποίου συγκλονίζουν την ιταλική πολιτική σκηνή μέχρι σήμερα. Ο δικαστής του Μιλάνου, Gerardo D’Ambrosio, έκλεισε τον επίσημο φάκελο για τον Pinelli το 1975. Σύμφωνα με το εύρημα, ο αναρχικός πέθανε ως αποτέλεσμα «ενεργού ατυχίας», η «ατυχία» ήταν ότι «έπεσε» από ένα παράθυρο. Όλοι οι αστυνομικοί που κατηγορήθηκαν για το θάνατό του απαλλάχθηκαν.

Ένας δολοφόνος πυροβόλησε τον Luigi Calabresi, τον πολιτικό αστυνομικό που ηγείτο της ανάκρισης του Pinelli, στις 17 Μαΐου 1972. Ίσως ήξερε πάρα πολλά και είχε γίνει μια ζωντανή ντροπή για την ιταλική δεξιά.

Στις 13 Μαρτίου 1995, μετά από περισσότερα από 25 χρόνια και αμέτρητες δικαστικές υποθέσεις και ακροάσεις εφέσεων, ο δικαστής Σαλβίνι απήγγειλε κατηγορίες σε 26 Ιταλούς νεοφασίστες και αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών για τη συμμετοχή τους στη σφαγή της Piazza Fontana.

Εν τω μεταξύ, τον Οκτώβριο του 1969, ο φίλος και σύντροφός μου Miguel García García απελευθερώθηκε από τη φυλακή Soria στην Ισπανία. Ο Μιγκέλ είχε εκτίσει ποινή 20 ετών και μιας ημέρας. Αυτός ο όρος ήταν το νόμιμο όριο για μια διαδοχική ποινή στην Ισπανία, κάτι που ποτέ δεν είχε μετρήσει πολύ με τις φρανκικές αρχές. Ο Μιγκέλ αρχικά σκόπευε να μείνει στην Ισπανία μόλις ήταν ελεύθερος, αλλά τον βοήθησα να απομακρυνθεί από την ιδέα. Τον χρειαζόμασταν για τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό. Οι φρανκικές αρχές σύντομα θα τον είχαν επιστρέψει στο εσωτερικό αν είχε παραμείνει στην Ισπανία για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα. Ο Miguel ένιωσε ότι στα 65 του ήταν πολύ αργά για να ξεκινήσει ξανά σε μια ξένη χώρα, αλλά σύντομα υποχώρησε και ήρθε να μείνει μαζί μας στο Λονδίνο.

Συνελήφθη το 1949 και καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία της «ληστείας και τρομοκρατίας», για το ρόλο του στην αντιφρανκική αντίσταση, η ποινή του Miguel μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Μετά την αποφυλάκισή μου, διατηρούσα τακτική επαφή με τον Miguel και τον Luis Andrés Edo, ο οποίος ήταν επίσης στη Soria, και μέσω αυτών και των επαφών μου σε άλλες φυλακές τροφοδοτούσα ιστορίες στον Τύπο σχετικά με τις συνθήκες μέσα στις φυλακές του Φράνκο. Ιδιαίτερα ενοχλητικές για το καθεστώς ήταν οι πληροφορίες σχετικά με τις απεργίες πείνας του 1968 σε όλο το ισπανικό σωφρονιστικό σύστημα. Όταν τελείωσαν οι απεργίες και επιβλήθηκαν τιμωρίες, μπορέσαμε επίσης να θίξουμε τις παράνομες ενέργειες του Υπουργείου Δικαιοσύνης του Φράνκο κατά τη διάρκεια μιας διεθνούς διάσκεψης νομικών στη Ρώμη εκείνη την εποχή. Η απροσδόκητη παρουσίαση μιας αναφοράς υπογεγραμμένης από όλους τους πολιτικούς κρατούμενους στο σωφρονιστικό ίδρυμα της Soria αποδείχθηκε σοβαρή αμηχανία για τους αντιπροσώπους του Φράνκο, οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν σαν λεπροί. Στην πραγματικότητα, ήταν τόσο ενοχλητικό για το καθεστώς που εγκατέλειψε τη στρατηγική του να συγκεντρώσει όλους τους «πολιτικούς» του σε μία φυλακή και τους διέλυσε σε όλη τη χερσόνησο. Πολλοί στάλθηκαν στο παλιό φρούριο της φυλακής της Σεγκόβια, το αντίστοιχο του Πύργου του Λονδίνου στην Ισπανία – μια ιστορία που καταφέραμε να δημοσιευτεί στις εθνικές εφημερίδες μέσα σε λίγες μέρες από τη λήψη της διαταγής διασποράς. Καταφέραμε επίσης να ανακοινώσουμε την είδηση του θανάτου στη φυλακή της Σεγκόβια ενός 44χρονου ανθρακωρύχου από την Αστούρια με το όνομα Ντιέγκο Καπότε.

Ο αντίκτυπος της ζωής στο εξωτερικό για τον Miguel ήταν τραυματικός. Μέσα σε λίγες μέρες από την απελευθέρωσή του είχε χάσει εντελώς τη φωνή του. Του πήρε μερικούς μήνες για να αναρρώσει πλήρως. Ίσως ήταν ψυχοσωματικό. Του πρότεινα με επιστολή να σταματήσει στη Λιέγη, καθ’ οδόν προς την Αγγλία, για να συναντήσει τον Οκτάβιο Αλμπερόλα, ο οποίος θα τον ενημέρωνε για την πρόσφατη διάλυση της FIJL (στην οποία ανήκε ο Μιγκέλ ως νεαρός) —άλλο ένα θύμα της ύφεσης μετά τον Μάη του ’68— και την επακόλουθη αναδιοργάνωση της Ομάδας της Πρώτης Μαΐου που είχε αναλάβει τη νέα γενιά μαχητών της αντίστασης. Ο Μιγκέλ μου είχε ξεκαθαρίσει στη φυλακή και στα γράμματά του ότι οι μέρες της Αντίστασης δεν είχαν τελειώσει. Ο Οκτάβιο κανόνισε επίσης να δει έναν ειδικό στο λαιμό για την απώλεια της φωνής του.

Miguel στο Λονδίνο

Ο Μιγκέλ έφτασε στο Λονδίνο στις αρχές Δεκεμβρίου του 1969. Έμεινα έκπληκτος με το πόσο καλά έψαχνε για έναν άνδρα 65 ετών. Ήταν ψηλός, καλοφτιαγμένος, προφανώς τόσο γυμνασμένος όσο ένας σκύλος χασάπης – εκτός από μια περιστασιακή δύσπνοια (λόγω φυματίωσης όπως ανακαλύψαμε πολύ αργότερα), μαύρα μαλλιά, χρωματισμένα με γκρι γύρω από τον κρόταφο, τετράγωνο σαγόνι και άψογη επιδερμίδα. Ισχυρίστηκε ότι το καθαρό δέρμα του οφειλόταν στη χρήση χυμού λεμονιού ως μετά το ξύρισμα για 20 χρόνια. Το δοκίμασα για λίγες μέρες, αλλά ήταν λίγο πολύ ζωηρό και κολλώδες για τις προτιμήσεις μου. Με έφερε επίσης σε ένα εξάνθημα roseola που με έκανε να μοιάζω με αγρότη Orcadian. Είκοσι χρόνια κρεβάτια φυλακής είχαν επίσης επηρεάσει την πλάτη του σε βαθμό που δεν μπορούσε να κοιμηθεί σε ένα αναρτημένο στρώμα. Κοιμόταν στο πάτωμα μέχρι που μπορέσαμε να πιάσουμε μια ξύλινη σανίδα που μπορούσε να τοποθετήσει στο κρεβάτι του τη νύχτα.

Τα ομιλούμενα αγγλικά του Miguel ήταν εξαιρετικά καλά για κάποιον εντελώς αυτοδίδακτο και ο οποίος δεν είχε πάει ποτέ σε αγγλόφωνη χώρα στη ζωή του. Το είχε σταχυολογήσει εξ ολοκλήρου από βιβλία και συζητήσεις στην αυλή με ανθρώπους σαν εμένα. Ήταν ιδανικός για το ρόλο του διεθνούς γραμματέα του ABC και αμέσως βυθίστηκε στο καθήκον να βοηθήσει τους κρατούμενους που είχε αφήσει πίσω. Η συμβολή του ήταν ανεκτίμητη. Χαρισματικός και – όταν ανέκτησε τη φωνή του – φυσικός δημόσιος ομιλητής, έδωσε ομιλίες για την αντιφρανκική αντίσταση και τις εμπειρίες του στη φυλακή που έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από κατάμεστα ακροατήρια σε όλη τη χώρα.
Μία από αυτές τις συναντήσεις πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα συνεδριάσεων της Freedom Press στο Whitechapel. Η φωνή του Miguel δεν είχε ακόμη ανακάμψει πλήρως, οπότε μετέφρασα γι’ αυτόν. Ήταν μια πολύ συναισθηματική περίσταση – και το κοινό άκουγε, μαγεμένο, καθώς ο Miguel αφηγήθηκε τον αγώνα του τότε και τον αγώνα του τώρα.

Μέχρι το τέλος της βραδιάς, ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν πλέον ένα αφηρημένο ιστορικό γεγονός για το μεγαλύτερο μέρος του γοητευμένου κοινού του Μιγκέλ. Εδώ ήταν ένας έμπειρος αντάρτης πόλης και ακτιβιστής που είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του στις φρανκικές φυλακές, ένας άνθρωπος που εξακολουθούσε να συμμετέχει βαθιά στον επαναστατικό αγώνα, του οποίου η πίστη δεν είχε σβήσει ποτέ – αλλά του οποίου το όνομα δεν είχε κοσμήσει ποτέ τις σελίδες της «Freedom» καθ ‘όλη τη διάρκεια της 20χρονης φυλάκισής του. Μίλησε επίσης για τις δραστηριότητες της Ομάδας «1η Μαΐου», η οποία είχε αναπτυχθεί από το αντιφρανκικό κίνημα και τώρα διεξάγει τολμηρές διεθνείς άμεσες δράσεις με στόχο τα διπλωματικά και επιχειρηματικά συμφέροντα των φασιστικών και ακροδεξιών καθεστώτων.
Μεταξύ των εκατό περίπου ανθρώπων που ήρθαν να συναντήσουν και να ακούσουν τον Miguel να μιλάει εκείνο το βράδυ του Φεβρουαρίου του 1970 ήταν μια ομάδα από την πλατεία Powis στο Notting Hill. Αυτοί οι νέοι είχαν εμπλακεί σε διάφορες κοινοτικές ομάδες αυτοβοήθειας, όπως το Κίνημα των Καταληψιών του Ανατολικού Λονδίνου, η Ένωση Εναγόντων και η Ένωση Ανθρώπων του Notting Hill, οι οποίες είχαν εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό στο άνοιγμα των τοπικών πλατειών γύρω από τον W11. Μέχρι τότε οι ιδιώτες γαιοκτήμονες έλεγχαν τις πλατείες με μεγάλους συρμάτινους φράχτες που εμπόδιζαν τους μη κατοίκους να μπουν σε αυτές. Αυτή η ομάδα έγινε στη συνέχεια ο πυρήνας της ομάδας δράσης γνωστής ως «Angry Brigade» (Οριγισμένη Ταξιαρχία).

Περίπου την ίδια εποχή, στο Δυτικό Βερολίνο, οι Γερμανοί αναρχικοί ακτιβιστές του Μαύρου Σταυρού, Thomas Weissbecker, George von Rauch και Michael ‘Bommi’ Baumann, συνελήφθησαν για ξυλοδαρμό του δεξιού δημοσιογράφου Horst Rieck για τις χυδαίες ιστορίες του που επιτίθονταν στην αριστερά στις εκδόσεις Springer. Τότε ήταν που οι Andreas Baader, Gudrun Ensslin και Astrid Proll, τα μελλοντικά βασικά μέλη της Φράξιας Κόκκινου Στρατού (RAF), αποφάσισαν να μην απαντήσουν με εγγύηση για την κατηγορία της βομβιστικής επίθεσης σε πολυκατάστημα της Φρανκφούρτης και να περάσουν «υπόγεια».

Το Δελτίο του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού έγινε «Black Flag» (Μαύρη Σημαία) το 1970. Εξακολουθούσε να χρησιμεύει ως όργανο του Μαύρου Σταυρού, αλλά παρουσίαζε επίσης τις απόψεις της ad hoc Ομάδας thw Μαύρης Σημαίας που – με διάφορα ονόματα – υπήρχε για κάποιο χρονικό διάστημα γύρω από τον Albert Meltzer. Αυτό ήταν ουσιαστικά η συνέχεια της ίδιας ομάδας που είχε δημοσιεύσει το Ludd and Cuddon’s Cosmopolitan Review από τα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Όσον αφορά τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό, ήμασταν συνεχώς αντικείμενο αστυνομικού εκφοβισμού. Το γεγονός και μόνο ότι μιλούσα πολιτισμένα με τον Ειδικό Κλάδο ήταν από μόνο του συμβιβαστικό και δεν ήθελα να αναπτυχθεί μια συμβιωτική σχέση μεταξύ μας. Αν κάποιος σαν εμένα, που υποτίθεται ότι είναι ευαίσθητος σε πολιτικά θέματα και έχει συνείδηση των πολιτικών δικαιωμάτων, δεν σηκωνόταν και δεν παραπονιόταν, τότε ποιος θα το έκανε;

Ο Albert Meltzer ετοίμασε μια δήλωση σχετικά με την παρενόχληση που μου προκλήθηκε και την έστειλε εξ ονόματος του Μαύρου Σταυρού στον τότε υπουργό Εσωτερικών, Jim Callaghan. Ο θρυλικός «ανεξάρτητος ντετέκτιβ» ήρθε να πάρει συνέντευξη από τον Άλμπερτ επί μακρόν. Κράτησε εκτενείς σημειώσεις και έδωσε αναφορά στον Υπουργό Εσωτερικών. Στη συνέχεια, ο Callaghan έγραψε στον Albert αρνούμενος ότι υπήρξε οποιαδήποτε παρενόχληση και είπε ότι δεν είχα κάνει καμία καταγγελία στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφήνοντας να συναχθεί ότι το είχα απολαύσει. Για να τονίσουν την ήπια, ευγενική επιστολή του Κάλαχαν, την ίδια μέρα που έφτασε, έξι ντετέκτιβ εμφανίστηκαν στο σπίτι του Άλμπερτ κατά την απουσία του, γύρισαν τα πάντα ανάποδα, σκόρπισαν βιβλία και χαρτιά παντού, λεηλάτησαν τα υπάρχοντά του – και έφυγαν χωρίς να πάρουν τίποτα ή να ενοχλήσουν για να κλείσουν ραντεβού για να τον δουν.

Έξω από το σπίτι συνάντησαν την ηλικιωμένη θεία του, η οποία τους ρώτησε τι έκαναν. Ήθελαν να τη συνοδεύσουν πίσω στο σπίτι της, αλλά εκείνη διαμαρτυρήθηκε –κάπως απερίσκεπτα στην έκφραση– ότι έπρεπε να πάει να μαζέψει ναρκωτικά για έναν φίλο της. Ένας από αυτούς λοιπόν τη συνόδευσε, με ανυπομονησία, για να διαπιστώσει ότι πήγαινε στο τοπικό φαρμακείο για να παραλάβει τη συνταγή για μια άλλη ηλικιωμένη κυρία που έπασχε από καρκίνο.

Απογοητευμένος, πήγε σπίτι μαζί της και οι έξι γύρισαν το δωμάτιό της. Καμία γυναίκα αστυνομικός δεν ήταν παρούσα κατά τη διάρκεια της επιδρομής και ήταν αρκετά τρομοκρατημένη. Έφυγαν με το κυνικό σχόλιο: «Υποθέτω ότι θα έχουμε τη συνηθισμένη γκρίνια».
Περίπου εκείνη την εποχή, επίσης, άλλα άτομα στο δίκτυο φιλίας μας υποβάλλονταν σε επιδρομές της πολιτικής αστυνομίας, συμπεριλαμβανομένου ενός αριθμού επιχειρήσεων των οποίων οι μετοχές παραδόθηκαν επειδή έτυχε να έχουν δωμάτια στο ίδιο κτίριο των οποίων ο ιδιοκτήτης είχε νοικιάσει δωμάτια στον Μαύρο Σταυρό

Στην Ιταλία αποκαλύφθηκε η αλήθεια ως προς τους πραγματικούς αυτουργούς των βομβιστικών επιθέσεων της 25ης Απριλίου, του τρένου και της Piazza Fontana, για τις οποίες ο Pinelli είχε πληρώσει με τη ζωή του. Ο ανακριτής του Τρεβίζο είχε εκδώσει εντάλματα σύλληψης για τρεις Βενετούς νεοφασίστες: τον Giovanni Ventura, τον Franco Freda και τον Aldo Trinco, και οι έξι αναρχικοί που κατηγορούνταν για αυτά τα αδικήματα είχαν τελικά απελευθερωθεί.

Στην Ισπανία, η φρανκική καταστολή επιδεινώθηκε μετά από βομβιστικές επιθέσεις από μια καταλανική αναρχική ομάδα στο Δικαστικό Μέγαρο της Βαρκελώνης, την έδρα του Φαλαγγιστικού Κόμματος και ένα μοναστήρι Καπουτσίνων. Στη Γερμανία, οι αναρχικοί ακτιβιστές του Μαύρου Σταυρού Thomas Weissbecker και Georg von Rauch είχαν συλληφθεί για επίθεση σε δημοσιογράφο του Springer Press, αλλά και οι δύο κατάφεραν να δραπετεύσουν και να περάσουν στην παρανομία.

Το 1971 ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός χτυπήθηκε άσχημα από την πανευρωπαϊκή καταστολή του προηγούμενου έτους – εκτός από τη δική μου σύλληψη στο Augist σε σχέση με την υπόθεση της «Οργισμένης Ταξιαρχίας» / Ομάδα «1η Μαΐου»– ιδιαίτερα στη Γερμανία, όπου το Berufsverbote, το κυνήγι μαγισσών που στέρησε από τους σοσιαλιστές την επαγγελματική τους απασχόληση, είχε φτάσει σχεδόν μακαρθικές διαστάσεις. Ο Georg von Rauch, ιδρυτής του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού στη Γερμανία, είχε πυροβοληθεί και σκοτωθεί από την αστυνομία του Δυτικού Βερολίνου τον Δεκέμβριο του 1971. Ήταν άοπλος και είχε τα χέρια του στον αέρα. Όταν σκοτώνεται. Δύο μήνες αργότερα, ο Tommy Weissbecker, ο 23χρονος γραμματέας του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, πυροβολήθηκε επίσης και σκοτώθηκε από την αστυνομία σε ένα δρόμο του Augsburg ενώ παρουσίαζε την ταυτότητά του. Ήταν υπό παρακολούθηση για κάποιο χρονικό διάστημα.

Αλλά δεν ήταν εντελώς μονόδρομη διαδικασία. Τον Μάιο, ο επιθεωρητής της αστυνομίας του Μιλάνου Luigi Calabresi -ο άνθρωπος που πιστεύεται ευρέως ότι ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία του Ιταλού γραμματέα του Μαύρου Σταυρού, Giuseppe Pinelli- είχε πυροβοληθεί και σκοτωθεί έξω από το αρχηγείο της αστυνομίας. Όχι από έναν αναρχικό, αλλά από ένα μέλος της μαρξιστικής ομάδας Lotta Continua, μιας ομάδας που είχε μηνύσει για δυσφήμιση χαρακτήρα. Υπήρξε επίσης μια αντιπρόταση ότι η δεξιά, ή οι μυστικές υπηρεσίες που θα ήθελαν επίσης να φιμωθεί ο Calabresi, είχαν χειραγωγήσει αυτή τη δολοφονία.

Το 1973, μετά την αθώωσή μου στην υπόθεση της Οργισμένης Ταξιαρχίας, ταξίδευα σε όλη την Ευρώπη επισκεπτόμενος συντρόφους των διαφόρων δικτύων του Μαύρου Σταυρού και αποφάσισα να επισκεφθώ έναν παλιό σύντροφο, τον Goliardo Fiaschi, στη φυλακή του Lecce. Ο Goliardo είχε εκτίσει οκτώ χρόνια σε διάφορες φρανκικές φυλακές, συμπεριλαμβανομένου του Carabanchel, για τις αντάρτικες δραστηριότητές του με τον José Luis Facerías, και είχε απελαθεί στην Ιταλία, όπου είχε εκτίσει άλλα εννέα χρόνια για φερόμενη συμμετοχή σε ληστείες τραπεζών στη δεκαετία του 1950.

Όταν φτάσαμε στη φυλακή του Lecce, ο κυβερνήτης μας αρνήθηκε την άδεια να επισκεφθούμε το Goliardo. Μετά από μια έντονη συζήτηση με διάφορους επίσημους αξιωματούχους, τελικά μου επετράπη να του αφήσω ένα σημείωμα για να πω ότι είχαμε τηλεφωνήσει. Ήταν απογοητευτικό, έχοντας ταξιδέψει όλη αυτή τη διαδρομή και φτάνοντας σε απόσταση φωνών, να μην τον βλέπω. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας για να εξασφαλίσουμε την απελευθέρωσή του, ή τουλάχιστον θα προκαλέσουμε μεγάλη αμηχανία στην ιταλική κυβέρνηση κατά τη διαδικασία. Στην πραγματικότητα, μόλις επιστρέψαμε στο Λονδίνο τον Σεπτέμβριο, ο Albert Meltzer και εγώ συναντηθήκαμε με τον ιταλό πρεσβευτή για να του θέσουμε την υπόθεση του Goliardo. Του είπα ότι αν δεν λάβαμε ικανοποιητική ανταπόκριση από την ιταλική κυβέρνηση, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός θα οργάνωνε τακτικές πικετοφορίες και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας – με βετεράνους πολέμου και τη Βρετανική Λεγεώνα. Η Βρετανική Λεγεώνα δεν το γνώριζε αυτό, αλλά ακουγόταν ένας χρήσιμος μοχλός εκείνη την εποχή. Εξάλλου, ο Goliardo ήταν ένας από τους νεότερους παρτιζάνους κατά τη διάρκεια του πολέμου στην περιοχή της Μόντενα, έχοντας εισέλθει στη Μόντενα ως σημαιοφόρος της ταξιαρχίας Costrignano κατά την απελευθέρωσή της το 1945.

Ο πρέσβης υποσχέθηκε ότι θα κάνει ό,τι μπορεί. Ο Goliardo απελευθερώθηκε 6 μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1974.

Το κακό φεγγάρι ανατέλλει…

Είχαμε πολλά να γράψουμε στη «Black Flag» εκείνο το φθινόπωρο. Στο Μπρίστολ, δύο νεαροί αναρχικοί, ο Dafydd Ladd και ο Michael Tristam, συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν στις 14 Σεπτεμβρίου για βομβιστικές επιθέσεις στα υποπροξενεία της φασιστικής Πορτογαλίας στο Μπρίστολ και το Κάρντιφ και στη λέσχη αξιωματικών του βρετανικού στρατού στο Aldershot. Καταδικάστηκαν σε 7 και 6 χρόνια αντίστοιχα τον επόμενο Φεβρουάριο. Και τον Δεκέμβριο ο Edward Heath είχε εισαγάγει την 3ήμερη εβδομάδα εργασίας.

Σε ένα πιο σοβαρό επίπεδο βαρβαρότητας, ο πρόεδρος της Χιλής Allende είχε σκοτωθεί σε ένα υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα και τουλάχιστον 5.000 αριστεροί και φιλελεύθεροι είχαν συλληφθεί, βασανιστεί και σκοτωθεί – «εξαφανίστηκε» – στην καταστολή που ακολούθησε. Πάνω από ένα εκατομμύριο Χιλιανοί είχαν εξοριστεί. Στην Ισπανία, τα πράγματα χειροτέρευαν επίσης. Εκείνο τον Αύγουστο, η MIL, το Ιβηρικό Απελευθερωτικό Κίνημα, αποφάσισε να διαλυθεί ως πολιτικοστρατιωτική οργάνωση. Τα μέλη της είχαν αναγνωρίσει τον κίνδυνο που αντιμετώπιζαν να γλιστρήσουν σε μόνιμη παρανομία και γκανγκστερισμό, ληστεύοντας για χάρη της – σε αντίθεση με την επιδίωξη συγκεκριμένων πολιτικών ή προπαγανδιστικών στόχων. Αλλά πριν διαλυθούν για να συνεχίσουν αυτό που αποκαλούσαν «μόνιμο εμφύλιο πόλεμο» σε μικρές μεμονωμένες ομάδες, αποφάσισαν μια τελευταία ληστεία – στο Ταμιευτήριο στο Bellver de Cerdanya στη βόρεια Καταλονία.

Η ομηρία ήταν επιτυχής, αλλά η Πολιτοφυλακή τους περίμενε καθώς προσπαθούσαν να περάσουν πίσω στη Γαλλία αργότερα εκείνη την ημέρα – 16 Σεπτεμβρίου 1973. Μετά από μια σύντομη ανταλλαγή πυροβολισμών, δύο μέλη της MIL συνελήφθησαν: ο 25χρονος τυπογράφος Oriol Solé Sugranyes – ένας άλλος ακτιβιστής του Centro Ibérico / Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – και ο 17χρονος φοιτητής José Lluís Pons Llobet. (Ο Oriol Solé Sugranyes πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε δραπετεύοντας από τη φυλακή της Σεγκόβια στις 9 Απριλίου 1976.) Ακολούθησαν και άλλες συλλήψεις και η οργάνωση άρχισε να διαλύεται.

Τρία ακόμη μέλη της ΠσΜΠ συνελήφθησαν στις 24 Σεπτεμβρίου σε ενέδρα της αστυνομίας στην Calle Gerona της Βαρκελώνης: ο Santiago Soler Amigó, ο Francisco Xavier Garriga Paituví και ο σύντροφός μας από το Centro Ibérico/Αναρχικός Μαύρος Σταυρός, ο 26χρονος Salvador Puig Antich.

Ο Σαλβαδόρ, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει στην Ισπανία από το Λονδίνο, φέρεται να άνοιξε πυρ εναντίον των επίδοξων απαγωγέων του που προσπαθούσαν να δραπετεύσουν και σκότωσε έναν επιθεωρητή της φασιστικής μυστικής αστυνομίας του Φράνκο, της Brigada Politico-Social. Η αυτοψία αποκάλυψε ότι τουλάχιστον δύο από τις πέντε σφαίρες στο σώμα του επιθεωρητή είχαν εκτοξευθεί από τα όπλα των συναδέλφων του. Η υπεράσπιση του Σαλβαδόρ ήταν ότι χτυπήθηκε στο έδαφος σε κατάσταση ημισυνείδησης και το όπλο του είχε εκπυρσοκροτήσει κατά λάθος. Οι τρεις αναρχικοί αντιμετώπιζαν τώρα ένα συνοπτικό συμβούλιο πολέμου και πιθανές θανατικές ποινές.

Διαμαρτυρίες οργανώθηκαν παντού, με εκείνες στη Γαλλία και το Βέλγιο να γίνονται ιδιαίτερα βίαιες με βομβιστικές επιθέσεις με εκρηκτικά και μολότοφ φρανκικών στόχων να γίνονται τακτικό φαινόμενο όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1974.

Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός του Μπέρμιγχαμ οργάνωσε μια εθνική πορεία διαμαρτυρίας προς τη γαλλική πρεσβεία στο Λονδίνο στις 27 Ιουλίου 1974, στην οποία παρέδωσα μια επιστολή διαμαρτυρίας. Δεν υπήρξε ποτέ καμία απροθυμία στη συνεργασία μεταξύ ισπανικής και γαλλικής αστυνομίας. Αν ο Alberola είχε συλληφθεί, ένιωθαν ότι πρέπει να είμαι κάπου στο παρασκήνιο. Τα στοιχεία μου βρέθηκαν στο βιβλίο διευθύνσεων των Alberola, Ariane και Jean Weir — σε κώδικα. Ισχυρίστηκαν επίσης ότι υπέκλεψαν κλήσεις προς το Λονδίνο από έναν τηλεφωνικό θάλαμο κοντά στο σημείο όπου έμεναν ο Octavio, η Ariane και η Jean κοντά στην Αβινιόν. Η θέση τους ήταν ότι συμμετείχα στην απαγωγή και ήταν πιθανώς το άτομο που παρείχε στον David May τα έγγραφα του Suárez. Ο Γάλλος ανακριτής, Alain Bernard, ήρθε ο ίδιος στο Λονδίνο, συνοδευόμενος από έναν ανώτερο Γάλλο αστυνομικό, τον M. Dupont, για να ερευνήσει από αυτή την άποψη.

Οι πολιτικές επιπτώσεις στη Γαλλία του νέου κύματος καταστολής στην Ισπανία του Φράνκο οδήγησαν στην κατάρρευση της υπόθεσης του Μπερνάρ γύρω του. Στις 16 Αυγούστου οι Pierre Guilbert, Annie Plazen και Danièle Huas αφέθηκαν ελεύθεροι με προσωρινή ελευθερία. Ακολούθησαν οι Chastels στις 30 Αυγούστου και ο Lucio Urtubia, ο πλαστογράφος, στις 18 Σεπτεμβρίου. Η Ariane και ο Jean απελευθερώθηκαν στις 3 Δεκεμβρίου και ο Octavio στις 13 Φεβρουαρίου 1975. Ήταν ο τελευταίος που αφέθηκε ελεύθερος. Πιο άτυχοι ήταν εκείνοι που συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη κατόπιν αιτήματος του Γάλλου δικαστή. Ο Luis Andres Edo καταδικάστηκε σε 5 χρόνια, ο David Urbano Bermudez σε 5 χρόνια, ο Juan Ferren Serafini σε 3 χρόνια και ο Luis Burro Molina σε 5 χρόνια.

Η GARI γρήγορα εξελίχθηκε στο γαλλικό ισοδύναμο της «Οργισμένης Ταξιαρχίας». Οι ενέργειές της συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του 1974 και του 1975 και οδήγησαν σε βομβιστικές επιθέσεις στο Palais de Justice στο Παρίσι και στο αρχηγείο της αστυνομίας στο Clermont Ferrand, καθώς και σε μια υποτιθέμενη απόπειρα κατά της ζωής του Γάλλου Υπουργού Εσωτερικών Michel Poniatowski.

Δύο μέλη της GARI σκοτώθηκαν σε αυτή την τελευταία ενέργεια στις 9 Μαΐου 1976. Συνέβη στους χώρους του Πανεπιστημίου Toulouse-Rangueill όταν μια βόμβα που μετέφεραν εξερράγη πρόωρα. Ένας από τους νεκρούς ήταν ο Robert Touati, ένας 24χρονος Γαλλοαλγερινός, και ο άλλος ο Juan Duran Escribano, ένας 23χρονος Ισπανός. Και οι δύο ήταν βετεράνοι του Centro Ibérico/Αναρχικού Κέντρου Μαύρου Σταυρού στο Haverstock Hill του Λονδίνου.

Noel και Marie Murray

Στη Βρετανία, παρά το γεγονός ότι η «Οργισμένη Ταξιαρχία» υποτίθεται ότι δεν υπήρχε πια, και τα βασικά μέλη της πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, οι βομβιστικές επιθέσεις και οι επιθέσεις σε βιομηχανικούς και δεξιούς πολιτικούς στόχους, ιδιαίτερα σε Συντηρητικές Λέσχες, συνεχίστηκαν πάνω και κάτω στη χώρα. Στην Ιρλανδία, η οργή για τη βίαιη καταστολή στην Ισπανία πυροδότησε ένα κίνημα αλληλεγγύης, οι ενέργειες του οποίου οδήγησαν τελικά στη σύλληψη μιας ομάδας αναρχικών του Δουβλίνου που καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές φυλάκισης.

Δύο από αυτή την ομάδα, ο Noel και η Marie Murray, οι οποίοι ήταν ιδρυτές του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού στην Ιρλανδία, κατάφεραν να δραπετεύσουν και τράπηκαν σε φυγή. Δεν συνελήφθησαν ξανά μέχρι τις 9 Οκτωβρίου 1975, μετά από ληστεία τράπεζας κατά την οποία ένας Ιρλανδός αστυνομικός, ο Reynolds, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε. Αφού λήστεψαν με επιτυχία την τράπεζα, παρατηρήθηκαν να την αφήνει ένας ύποπτος αστυνομικός εκτός υπηρεσίας, ο οποίος στη συνέχεια τους καταδίωξε μέσω του Δουβλίνου, πρώτα με αυτοκίνητο και στη συνέχεια με τα πόδια. Ο αστυνομικός τους πρόλαβε σε ένα πάρκο και άρπαξε τον Noel. Η Marie έστρεψε ένα πιστόλι στον αστυνομικό και του φώναξε: «Άφησε τον άνθρωπό μου!». Ο αστυνομικός αρνήθηκε να φύγει ή να υποχωρήσει, οπότε η Marie τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Τόσο ο Noel όσο και η Marie απομακρύνθηκαν από την περιοχή και κρύφτηκαν. Μόνο λίγο αργότερα μια ειδική ομάδα εργασίας της Garda (γνωστή στο Δουβλίνο ως «ο βαρύς όχλος») ανακάλυψε πού ζούσαν και τους συνέλαβε. Ο Noel και η Marie επέστρεψαν σπίτι από τη βόλτα του σκύλου μια μέρα και πήδηξαν και συνελήφθησαν καθώς έμπαιναν στο σπίτι τους. Κανείς τους δεν ήξερε ότι ο άνδρας που τους κυνηγούσε με πολιτικά ρούχα ήταν αστυνομικός. Οι Murrays καταδικάστηκαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού και σώθηκαν από τη θανατική ποινή μόνο με μια μαζική εκστρατεία διεθνούς αλληλεγγύης που ξεκίνησε από τους Miguel García García και Albert Meltzer.

John Olday

Ένα άλλο ξεχασμένο, πτωματικό πρόσωπο εμφανίστηκε το 1974 –μετά από απουσία 30 ετών– για να μας βοηθήσει με τη «Black Flag» και τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό – o John Olday. Ο Olday, γεννημένος ως Arthur William Olday, γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1905, νόθος γιος μιας Γερμανίδας μητέρας και ενός Σκωτσέζου. Τα πρώτα 8 χρόνια της ζωής του τα πέρασε στη Νέα Υόρκη πριν μετακομίσει στο Αμβούργο όπου τον μεγάλωσε η γιαγιά του, όπως κι εγώ. Μάλλον τον έκανε και αναρχικό. Ο John είχε μια πολύχρωμη πρώιμη ζωή παρέα στην προκυμαία του Αμβούργου.

Αρχικά εντυπωσιάστηκα με τον John, ο οποίος είπε ένα καλό νήμα, αλλά δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να συνειδητοποιήσω ότι πολλά από αυτά που είπε ήταν φαντασία και εφεύρεση. Το πρόβλημα ήταν ο διαχωρισμός της πραγματικότητας από τη μυθοπλασία. Μερικά από αυτά ήταν αλήθεια, πολλά από αυτά ήταν κατασκευές.

Ως 11χρονο παιδί του δρόμου, ισχυρίστηκε, είχε γίνει μάρτυρας των εξεγέρσεων πείνας του Αμβούργου το 1916. Είπε επίσης ότι είχε λάβει μέρος στην ανταρσία των Σπαρτακιστών ναυτών και στην εξέγερση των εργατών δύο χρόνια αργότερα. Η δουλειά του ήταν να φέρει πυρομαχικά για την τοποθέτηση ενός στασιαστή με πολυβόλο.

Η εργατική εξέγερση του Οκτώβρη του 1923 και τα επαναστατικά γεγονότα του επόμενου έτους στην κατεχόμενη από τη Γαλλία βιομηχανική περιοχή Ruhr-Gebiet ήταν άλλα γεγονότα στα οποία υποστήριξε ότι είχε εμπλακεί. Ο John αποσύρθηκε από τον ενεργό πολιτικό αγώνα από το 1925 μέχρι την άνοδο των Ναζί στην εξουσία το 1933, κατά τη διάρκεια του οποίου αφιέρωσε την ενέργειά του στην τέχνη, το θέατρο και τη μουσική – ιδιαίτερα στη σκηνή καμπαρέ του Αμβούργου.

Από το 1933 ασχολήθηκε με την αντιναζιστική προπαγάνδα, με τα σχέδια και τις γελοιογραφίες του να χρησιμοποιούνται δραματικά σε φυλλάδια και αφίσες. Παράλληλα, έπαιζε και το ρόλο του εκκεντρικού ομοφυλόφιλου καλλιτέχνη, που του έδωσε πρόσβαση στους υψηλότερους κύκλους του ναζιστικού κόμματος του Αμβούργου, συλλέγοντας χρήσιμες πληροφορίες που μετέφερε στην αντιναζιστική Αντίσταση. Αυτό φαίνεται να ήταν αλήθεια. Ήταν ιδιαίτερα κοντά στους λεγόμενους σοσιαλιστές Ναζί των SA, ή τα «Καφέ Πουκάμισα», οι οποίοι είχαν δολοφονηθεί ή παραγκωνιστεί στη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών του Χίτλερ το 1934.

Ο John συνέχισε να παίζει αυτόν τον αμφίβολο ρόλο μέχρι το 1938, όταν έγινε σαφές ότι η πολιτική, πνευματική και σεξουαλική καταπίεση αυξανόταν. Είχε έρθει η ώρα να φύγω. Τα πράγματα γίνονταν πολύ επικίνδυνα για τον ίδιο και μια από τις φίλες του, τη συμβουλιακή κομμουνίστρια και Γερμανοεβραία Hilda Meisel, πιο γνωστή ως Hilda Monte (1914-45).

Ο Τζον, Βρετανός υπήκοος, παντρεύτηκε τη Χίλντα με έναν γάμο ευκαιρίας τον Σεπτέμβριο του 1938 για να της παράσχει την προστασία της βρετανικής υπηκοότητας. Ο γάμος δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Στο Λονδίνο το 1939 ο John δημοσίευσε μια αφήγηση, εικονογραφημένη με δικά του σκίτσα με στυλό και μελάνι, για τα χρόνια του στη Γερμανία με τίτλο Kingdom of Rags (Jarrolds). Η Hilda έκανε κάποιες εκπομπές για το BBC και, όπως και ο John, συνέχισε τη δέσμευσή της στην αντιναζιστική αντίσταση από το Λονδίνο, διατηρώντας τις επαφές τους στην Ολλανδία και τη Γαλλία.

Οι δραστηριότητες και οι συνεργάτες της την έφεραν στην προσοχή της MI5 και της MI6 (SIS), και όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, και οι δύο υπηρεσίες άσκησαν βέτο στην απασχόλησή της σε εργασίες πληροφοριών και αρνήθηκαν να έχουν οποιαδήποτε σχέση με τα δίκτυά της στην κατεχόμενη Ευρώπη. Αλλά σημείωσαν στον φάκελό της ότι ήταν έντονα αντιναζιστική, αν και το αν πίστευαν ότι αυτό ήταν ένα συν ή ένα μείον είναι ένα εντελώς άλλο πράγμα.

Η Εκτελεστική Αρχή Ειδικών Επιχειρήσεων (SOE) δεν είχε τέτοιους ενδοιασμούς. Δεν επρόκειτο να εγκαταλείψουν την ευκαιρία να στρατολογήσουν μια τόσο ταλαντούχα και έξυπνη γυναίκα, παρόλο που ήταν επαναστάτρια σοσιαλίστρια, Γερμανίδα και Εβραία. Πρώτα απ’ όλα ήταν αφοσιωμένη αντιναζίστρια. Η SOE την έστειλε στη Λισαβόνα το 1941, ένα σημαντικό κέντρο κατασκοπείας. Μετά από αυτή την ημερομηνία εξαφανίστηκε από το βρετανικό αρχείο και δεν υπάρχει καμία αναφορά σε αυτήν στο Ημερολόγιο Πολέμου της SOE Iberia για το 1942-45 ή στο πιο σχετικό ημερολόγιο πολέμου για το 1940-41, το οποίο λείπει από τα Εθνικά Αρχεία του Γραφείου Δημόσιων Αρχείων στο Kew.

Η Hilda Monte έγραψε ένα εξαιρετικά προφητικό βιβλίο, που δημοσιεύθηκε το 1943, για το μέλλον της μεταπολεμικής Ευρώπης, Η ενότητα της Ευρώπης (Victor Gollancz). Σε αυτό προέβλεψε με ακρίβεια την άνοδο και τη δομή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.

Ο Monte κατέληξε να εργάζεται για το Αμερικανικό Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) του Allen Dulles στην Ελβετία. Πέθανε στα χέρια των SS που την αιχμαλώτισαν και την πυροβόλησαν κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στην Αυστρία τις τελευταίες ημέρες του πολέμου τον Απρίλιο του 1945. Συχνά αναρωτιόμουν αν είχε προδοθεί στα SS είτε από τον Dulles, είτε ίσως από τον δεξιό συνωμότη του SIS John McCaffery με έδρα τη Βέρνη.

Η χρησιμότητά της ως πράκτορα έφτανε στο τέλος της, και ως ευφυής επαναστάτρια, με αδιάβλητη ακεραιότητα, θα ήταν μια σοβαρή ευθύνη στη μεταπολεμική Ευρώπη για την οποία και οι δύο άνδρες σχεδίαζαν και προετοιμάζονταν.

Ανάμεσα στις πολλές υπέροχες ιστορίες του, ο John μου είπε ότι είχε εμπλακεί στην ανατίναξη ενός γερμανικού πλοίου πυρομαχικών στα ανοικτά των ακτών της Ολλανδίας και στη δολοφονία ενός Εβραίου συνεργάτη των Ναζί στην Αμβέρσα.

Αυτός και η Χίλντα είχαν επίσης εμπλακεί στην αποτυχημένη απόπειρα βομβιστικής επίθεσης στην μπυραρία του Μονάχου το 1938 εναντίον του Χίτλερ. Στο Λονδίνο ο John συνεργάστηκε στενά με την αναρχική εφημερίδα «War Commentary» (προηγουμένως «Spain and the World» και αργότερα έγινε «Freedom»), έγινε σκιτσογράφος της, και το 1945 δημοσίευσε μια συλλογή από τα μακάβρια και νοσηρά πολιτικά του σχέδια με τίτλο The March to Death.

Το 1945 ο John καταδικάστηκε σε φυλάκιση 12 μηνών για κατοχή γραφομηχανής και πλαστής ταυτότητας. Αρνούμενος να καταθέσει για λογαριασμό του, κατέληξε στο Old Bailey, όπου του δόθηκε ποινή 2 ετών για λιποταξία. Ωστόσο, οι διανοούμενοι που σχετίζονταν με το «War Commentary», Herbert Read, George Orwell και George Woodcock, ήρθαν να τον υπερασπιστούν και οργάνωσαν μια σημαντική εκστρατεία τύπου και ο John απελευθερώθηκε μετά από 3 μήνες.

Εγκαταλείποντας εντελώς την πολιτική μετά τον πόλεμο, ο John μετακόμισε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας το 1950, όπου έγινε πρώιμος ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και τραγουδιστής καμπαρέ. Ένα LP με τα τραγούδια του, «Roses and Gallows», κέρδισε κάποια κριτική αναγνώριση. Μετακόμισε στο Σίδνεϊ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όπου άνοιξε το Café la Bohème με το Genius Corner, ένα καμπαρέ, στο υπόγειο.

Μια επίθεση με μαχαίρι εναντίον του ίδιου και του γιου του στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ώθησε τον John να εγκαταλείψει την Αυστραλία σε ηλικία 65 ετών και να επιστρέψει στο Λονδίνο. Τότε ήταν που εμφανίστηκε στις εγκαταστάσεις του Centro Ibérico/Αναρχικός Μαύρος Σταυρός για να οργανώσει μια τακτική βραδιά καμπαρέ – και να προσπαθήσει να με πείσει να μάθω να παίζω ακορντεόν πιάνου. Καμία πιθανότητα.

Όταν η «Black Flag» σταμάτησε να δημοσιεύει τις φανταστικές πτήσεις του John για το τι συνέβαινε στη Γερμανία στα μέσα της δεκαετίας του 1970 με τις διάφορες ομάδες δράσης, ιδιαίτερα με την RAF, δημιούργησε το δικό του ενημερωτικό δελτίο Mit Teilung, το οποίο γέμισε με ακόμη πιο απίστευτες ανοησίες. Σίγουρα, η RAF νόμιζε ότι ήταν τρελός – και επικίνδυνος. Μια γυναίκα από τη RAF ήρθε στο κέντρο Centro Ibérico / Αναρχικός Μαύρος Σταυρός σε μια περίπτωση και ρώτησε τον Phil Ruff, τον σκιτσογράφο της «Black Flag», για την πηγή των πληροφοριών στο Mit Teilung. Όταν ο Phil της είπε ότι ήταν ο John Olday, γύρισε τα μάτια της και είπε: «Ω, ο τρελός γέρος στον επάνω όροφο με το άγαλμα της Kali στην κρεβατοκάμαρά του». Είχε μια ήρεμη κουβέντα με τον Τζον, ίσως την πρώτη του επαφή με κάποιον από εκείνη την ομάδα. Μετά την αναχώρησή της, η MitTeilung δεν ανέφερε ποτέ ξανά τις γερμανικές ομάδες δράσης.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, στα μέσα προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός είχε αποκτήσει μια δική του ζωή με αυτόνομες ομάδες που ξεφύτρωναν σε όλη τη Βρετανία, την Ευρώπη, τη Βόρεια και Νότια Αμερική, την Ασία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Ας ελπίσουμε ότι οι ιστορίες τους θα ειπωθούν εν ευθέτω χρόνω. Είναι οι σπόροι του αγώνα για δικαιοσύνη και ελευθερία.

Stuart Christie

πηγή: https://ngnm.vrahokipos.net/index.php?option=com_content&view=article&id=2760%3Aabc-1967-1980&catid=19&Itemid=175&fbclid=IwY2xjawFTw51leHRuA2FlbQIxMAABHQUjCjhsJ8H3-JoLthlMIOpnVl3Fx1-wZ7YGKi4y52327Pg9F1zBHvpaQA_aem_SUpaZzCpzj_Kczmpx_Q8yg