ΠΟΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ TOY ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 1973

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, στο φύλλο 8, του Νοεμβρίου 2002

Τα γεγονότα που οδήγησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973, όπως τα ξαναθυμάται ένας «προβοκάτορας».

Η δυναμική της κοινωνικής εξέγερσης είναι απρόβλεπτη ακόμα κι απ’ αυτούς που την οετοιμάζουν ή διαισθάνονται πως έρχεται. Το να ζει κανείς μέσα σε μια εξέγερση είναι κάτι ανεπανάληπτο, κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί. Κι αυτό το συναίσθημα δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι την εξορκίζουν και την πολεμούν, γιατί τα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους έχουν διαβρωθεί, ατονήσει ή μεταλλαχθεί μέσα από τη συνεχή τριβή, επαφή ή συγχώνευση με τις λογικές της εξουσίας. Μερικές φορές έχει σημασία ακόμα και το ποιος θ’ ανάψει το σπίρτο ή θα δημιουργήσει τη μικρή σπίθα για να απλωθεί η φλόγα της ανθρώπινης επιθυμίας και δημιουργικότητας. Γιατί η εξέγερση είναι η προϋπόθεση για ένα κόσμο ανθρώπινο. Αυτή η στιγμή είναι ανεπανάληπτη. Τα όσα θ’ ακολουθήσουν, απερίγραπτα. Όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτό τον δημιουργικό παλμό της κοινωνίας μπορούν να ζήσουν και να αισθανθούν πόση δύναμη κρύβει η ανθρώπινη κοινωνία.

Ανάμεσα στους ύμνους και τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στην εξέγερση του 1973 και στις προσπάθειες να φανεί ένα «μήνυμα» κι ένα «νόημα» σύμφωνα με τις επιδιώξεις των κρατούντων και των διάφορων πολιτικών σχηματισμών τους, εκείνο που εξακολουθεί να ισχύει διαχρονικά είναι πως η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ανήκει σ’ αυτούς που τη δημιούργησαν, που τη δυνάμωσαν, που την έκαναν να παραμένει ο διαρκής εφιάλτης των κάθε είδους εξουσιαστών. Με κανένα τρόπο δεν συγκαταλέγονται στους δημιουργούς της εξέγερσης όλοι αυτοί που έκαναν τα αδύνατα δυνατά ώστε να αποτραπεί κάθε εξεγερτική κίνηση των αγωνιζόμενων. Γι’ αυτά τα γεγονότα υπάρχουν αδιάψευστες μαρτυρίες και ντοκουμέντα. Οι δικαιολογίες και τα κατοπινά σοβαντίσματα των κομματικών (αριστερών και μη) δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Και επειδή αλήθεια (α-λήθη) είναι η ανάδειξη της πραγματικότητας, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ θα επιβεβαιώνει και θα τονίζει τον διαρκή ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.  Με οργανωτικά μέσα, με την καταστολή και την συκοφαντία και την παραποίηση των γεγονότων προσπαθούν να επιβάλουν την εικόνα που τους εξυπηρετεί. Φτάνουν να ανακηρύσσονται οι αυθεντικοί εκφραστές της εξέγερσης και με την βοήθεια των μηχανισμών καταστολής προσπαθούν χρόνια τώρα να καρπωθούν αυτό στο οποίο εναντιώθηκαν με νύχια και με δόντια. Η «παλλαϊκή εξέγερση», η «φοιτητική εξέγερση» αντικατέστησε τους «350 προβοκάτορες των Ρουφογάλη-Καραγιανόπουλου» (ΚΚΕ) και τις «οχλοκρατικές και αναρχικές εκδηλώσεις μιας μειοψηφίας» (Χούντα).  Ενώ οι άλλοι (Λαλιώτης κλπ), που θρασύτατα μιλούν στ’ όνομα αυτού του γεγονότος και καλούν ή συμπαρατάσσονται σε ενωτικές πορείες με στόχο την καταδίκη της «τρομοκρατίας», δεν ήταν απλά οι μεγάλοι απόντες της εξέγερσης αλλά συνωμοτούσαν για την διάλυση της κατάληψης.

Το βέβαιο είναι πως τα γεγονότα που ξέσπασαν την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973 συνέβαλαν στη δημιουργία της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Αυτή η εξέγερση δεν ήταν μόνο των φοιτητών, ούτε μόνο των εργατών, ούτε γενικά του λαού.  Ήταν τα ξέσπασμα της οργής όλων των αγωνιζόμενων, που ξεπέρασαν της επίπλαστες ιδιότητες που τους αποδίδονται από την εξουσία και ΕΞΕΓΕΡΘΗΚΑΝ. Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο το 1973 ανήκει στην κοινωνία που αγωνίζεται, που ξεσηκώνεται, που επαναστατεί, που δημιουργεί τις συνθήκες για την καταστροφή κάθε εξουσίας. Θα προσπαθήσουμε σ’ αυτό το κείμενο να σταθούμε στα γεγονότα που δείχνουν με ξεκάθαρο τρόπο πως αυτοί, που τόσα χρόνια υποκριτικά υμνούν και προσπαθούν να οικειοποιηθούν την εξέγερση δίνοντας το «δικό τους» νόημα, υπήρξαν οι μεγαλύτεροι πολέμιοι και υπονομευτές της.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ α) ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ  Από το 1972 οι συνθήκες έντασης και αυξημένης οργής μέσα στην κοινωνία ήταν δεδομένες. Αρχίζουν οι πρώτες ανταρτοδιαδηλώσεις από φοιτητές (οργανώνονταν μετά από συνεννοήσεις και ραντεβού σε συγκεκριμένα σημεία, είτε με αφορμή διάφορες συναυλίες). Αξιοσημείωτη είναι επίσης για το χρονικό αυτό διάστημα η συγκέντρωση της ΟΤΟΕ και των υπαλλήλων της ΕΤΕ στο Κεντρικό κατάστημα της Εθνικής στις 9 Νοέμβρη 1972, όπου οι συγκεντρωμένοι τάχθηκαν ενάντια στο νομοσχέδιο για την μετατροπή των Ταμείων Υγείας σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Μπροστά στην κινητικότητα που είχε αρχίσει να υπάρχει στον κοινωνικό χώρο, το κράτος θα έπρεπε να προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό των μεθόδων επιβολής προκειμένου να εκτονώσει την αντίθεση που αναπτυσσόταν. Η «φιλελευθεροποίηση» άρχισε να διαγράφει μια πορεία σύμφωνα με την οποία η άρση των εκτάκτων μέτρων ερχόταν να αντικατασταθεί με νόμους και διατάγματα. Αρχίζοντας από τον φοιτητικό χώρο και στήνοντας στα τέλη του χρόνου ελεγχόμενες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, εκείνο που επιτυγχάνει το καθεστώς είναι να προκαλέσει εντάσεις, που στη συνέχεια προσπαθεί να καταστείλει εφαρμόζοντας το μέτρο της διακοπής των αναβολών λόγω σπουδών. Από τους πρώτους μήνες του 1973 υπάρχει ένα κλίμα κοινωνικής δυσαρέσκειας και κινητοποιήσεων με χαρακτηριστική την αντίθεση των Μεγαρέων στο υπό ίδρυση διυλιστήριο που θα κατέστρεφε τον κάμπο. Όμως το σημείο αναφοράς των κινητοποιήσεων εξακολουθεί να παραμένει ο σπουδαστικός χώρος. Η συγκέντρωση 1500 σπουδαστών στις 14 Φεβρουαρίου 1973 στο Πολυτεχνείο με αφορμή το αίτημα για την κατάργηση του ΝΔ 1347 (που διέκοπτε την αναβολή στράτευσης λόγω σπουδών) καταλήγει σε μια μικρής χρονικής διάρκειας παραμονή στο χώρο που λήγει με την εισβολή μπάτσων και ασφαλιτών, τον άγριο ξυλοδαρμό των παρευρισκομένων, την σύλληψη 100 ατόμων και την παραπομπή σε δίκη 11. Στις 21 Φεβρουαρίου γίνεται συνέλευση της Φυσικομαθηματικής σχολής στο Χημείο, εκδίδεται ψήφισμα που αποφασίζει αποχή επ’ αόριστον από τα μαθήματα και 1000 περίπου φοιτητές πηγαίνουν στην Νομική σχολή όπου υπάρχει προγραμματισμένη συγκέντρωση των φοιτητών της Νομικής και της Φιλοσοφικής. Γύρω στις 4000 άνθρωποι κατακλύζουν το κτίριο της Νομικής, ενώ στους γύρω δρόμους και ιδιαίτερα στην Ακαδημίας γίνονται διαδηλώσεις που με την επέμβαση των μπάτσων διαλύονται. Όσοι βρίσκονται στη Νομική αρχίζουν να φωνάζουν συνθήματα και να ρίχνουν αυτοσχέδια τρυκάκια στους διερχόμενους, που αρχίζουν να συγκεντρώνονται στους γύρω δρόμους. Οι μπάτσοι απαγορεύουν στον κόσμο να παραμένει στους γύρω δρόμους κι έτσι ουσιαστικά καταργούνται οι στάσεις των λεωφορείων στην Σόλωνος και την Ακαδημίας.  

Γύρω στις 5 το απόγευμα συγκεντρώνονται πενήντα περίπου φασίστες στη Σόλωνος, οι οποίοι μια ώρα αργότερα επιτίθενται στην είσοδο, αλλά απωθούνται. Επιχειρούν νέα επίθεση από την είσοδο της οδού Σίνα, που θεωρούν ότι είναι εύκολο να παραβιάσουν λόγω της αλουμινοκατασκευής της. Γίνεται άγρια συμπλοκή, αλλά και πάλι απωθούνται. Δυναμική είναι η συμβολή στην απομάκρυνσή των φασιστών από ομάδα αναρχικών που βρίσκεται μαζί με τους έγκλειστους. Μετά το σφράγισμα και των δύο εισόδων η κατάληψη είναι δεδομένη. Νέα συγκέντρωση κόσμου αρχίζει να γίνεται μετά τις 7 το απόγευμα ενώ οι καταληψίες δεν παύουν να φωνάζουν συνθήματα από την ταράτσα του κτιρίου. Μέχρι αργά το βράδυ συνεχίζονται οι διαδηλώσεις στην Ακαδημίας και Σόλωνος καθώς και τα συνθήματα από την ταράτσα του κτιρίου. Ορισμένοι από τους εγκλείστους μετά από πρωτοβουλία των αναρχικών προσπαθούν να τοποθετήσουν ηχεία στα παράθυρα του κτιρίου ώστε να μεταδίδονται μηνύματα και συνθήματα προς τα έξω. Στο όνομα της επιτροπής που αποτελείται από τα δύο ΚΚΕ και αστούς «σοσιαλίζοντες» το μέλος της Αντι-ΕΦΕΕ (ΚΝΕ) Αρτέμης Ψαρομηλιγκάκης αποτρέπει την εγκατάσταση των ηχείων με το πρόσχημα πως η τοποθέτηση των ηχείων ήταν παράνομη (λες και η κατάληψη ήταν νόμιμη) και θα έδινε το δικαίωμα στους μπάτσους να εισβάλουν. Προκαλείται έντονο φραστικό επεισόδιο, με τον αναρχικό Χρήστο Κωνσταντινίδη, που παρ’ ολίγο να καταλήξει σε σύρραξη, η οποία αποτρέπεται την τελευταία στιγμή. Αλλά τα ηχεία, δυστυχώς, δεν τοποθετούνται.

Την επομένη μέρα και παρά την συνεχή παρουσία του κόσμου, που συνεχώς αυξάνεται στους γύρω δρόμους, η επιτροπή εκλιπαρεί συνάντηση με τον πρύτανη Τούντα, η οποία γίνεται στις 11.30. Συμφωνούν, ερήμην των εγκλείστων, δεκαήμερη αναστολή των κινητοποιήσεων και αποχώρηση από το κτίριο χωρίς να επέμβουν οι μπάτσοι. Όμως, ήδη, δεκάδες χιλιάδες κόσμου βρίσκονται στους γύρω δρόμους. Η έκταση που καταλαμβάνουν οι συγκεντρωμένοι που συμπαρίστανται στους καταληψίες φτάνει μέχρι την Ομόνοια και μια επέμβαση των μπάτσων φαίνεται πως δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Επιστρέφοντας η επιτροπή, [που αποτελούνταν από τους Νίκο Μπίστη τότε μέλος της Αντι-ΕΦΕΕ (ΚΝΕ), στη συνέχεια μέλος του Συνασπισμού και πρόσφατο «στέλεχος» της λεγόμενης ΑΕΚΑ, που κάνει τα πάντα για να τον δεχτεί το ΠΑΣΟΚ στους κόλπους του,(σημείωση: το κείμενο γράφτηκε πριν το ΠΑΣΟΚ τον δεχτεί στους κόλπους του), τον Στέφανο Τζουμάκα, κατοπινό βουλευτή και υπουργό του ΠΑΣΟΚ και τον Γιάννη Μαντζουράνη, που διορίστηκε ειδικός σύμβουλος του Α. Παπανδρέου, ήταν δεξί χέρι του Μένιου Κουτσόγιωργα και βρέθηκε αναμεμιγμένος στο σκάνδαλο Κοσκωτά] προσπαθεί να επιβάλει πραξικοπηματικά την αποχώρηση αναγγέλλοντας την απόφαση με ντουντούκα ποντάροντας στην κούραση ορισμένων και ανοίγοντας τις πόρτες της σχολής την ίδια στιγμή που πολλοί βρίσκονταν στην ταράτσα φωνάζοντας συνθήματα. Δημιουργούνται αψιμαχίες αλλά τελικά με την συμπαράσταση και άλλων μελών της Αντι-ΕΦΕΕ, επιτυγχάνουν την αποχώρηση ενός σημαντικού αριθμού με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν και οι υπόλοιποι. Αμέσως συγκροτείται μια μεγάλη διαδήλωση από 30.000 άτομα, πρωτοφανής σε δυναμικότητα και παλμό που κινείται στο κέντρο της Αθήνας και συγκρούεται με τους μπάτσους. Τραυματίζονται δεκάδες. Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες δεν γράφουν τίποτα παρά μια ξερή ανακοίνωση της Συγκλήτου. Η οργή των φοιτητών είναι μεγάλη ώστε τις επόμενες μέρες καίνε εφημερίδες του συγκροτήματος Λαμπράκη.  Αυτή η κίνηση της αποχώρησης θα δημιουργήσει μια σειρά από αρνητικές επιπτώσεις δίνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στο καθεστώς για το επόμενο χρονικό διάστημα.  Απόπειρες συγκεντρώσεων στη Νομική και το Χημείο με σκοπό την κατάληψη των κτιρίων που γίνεται στις αρχές Μάρτη αντιμετωπίζεται με κλείσιμο των σχολών και συλλήψεις. Στα μέσα του ίδιου μήνα γίνονται συνελεύσεις στη Νομική, το Χημείο, το Πολυτεχνείο και την Ιατρική. Η ασφάλεια συλλαμβάνει 36 άτομα. Όταν τέλος, στις 20 Μάρτη γίνεται απόπειρα κατάληψης της Νομικής από 2500 άτομα, οι μπάτσοι εισβάλουν από την ταράτσα με σκάλα και ακολουθεί άγριος ξυλοδαρμός με δεκάδες τραυματίες και πάνω από 100 συλλήψεις. Το Μάη εκδηλώνεται στάση στο αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ και το ιταλικό κράτος δίνει πολιτικό άσυλο στον πλοίαρχο και σε 24 μέλη του πληρώματος. Μια βδομάδα μετά η δικτατορία καταργεί την μοναρχία και ορίζει ως πολίτευμα την Προεδρική Δημοκρατία, η δε μορφή του θα είναι η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία με 7ετή θητεία του προέδρου της δημοκρατίας χωρίς δικαίωμα επανεκλογής.  Ορίζεται μάλιστα και δημοψήφισμα για τις 29 Ιούλη 1973. Ο Παπαδόπουλος ορκίζεται πρόεδρος μετά από το δημοψήφισμα που δίνει 72,2% ΝΑΙ στην Προεδρική δημοκρατία, 21,7% ΟΧΙ, και ΑΚΥΡΑ 1,1%. Σχηματίζεται κυβέρνηση υπό τον Μαρκεζίνη. Οι κινητοποιήσεις από τις αρχές του 1973 μέχρι αυτό το χρονικό διάστημα κινούνται στον άξονα Πολυτεχνείο-Νομική. Από δω και στο εξής όμως ο χώρος του Πολυτεχνείου γίνεται το επίκεντρο των εξελίξεων και το σημείο αναφοράς των αγωνιζόμενων.  

β) ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Ή ΕΝΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟ «ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΟ» ΣΧΕΔΙΟ Με τον ερχομό του φθινοπώρου η «στροφή» του καθεστώτος αντί να εκτονώσει τα πράγματα οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα. Οι εκλογές προετοιμάζονται για τις αρχές του 1974. Αλλά οι λογαριασμοί γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο που αυτή τη φορά γίνεται απειλητικότερος για το σύστημα. Ήδη από τις 19 Σεπτέμβρη γίνεται μια τεράστια σε όγκο συνέλευση των εμποροϋπαλλήλων που ζητούν την καθιέρωση της αργίας της Τετάρτης. Γίνονται επεισόδια με μπάτσους και συλλαμβάνονται αρκετά άτομα. Όμως η αφορμή για να εκδηλωθεί έμπρακτα η μέχρι τότε καταπιεσμένη αντίθεση του κόσμου δίνεται στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου στις 4 Νοέμβρη. Όταν 5.000 διαδηλωτές επιχειρούν να καταθέσουν στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη, ξεσπούν βίαιες συγκρούσεις με τους μπάτσους που βρίσκονται έκπληκτοι μπροστά στο ξέσπασμα τέτοιας οργής. Μέσα από τα χέρια αστυνομικών ελευθερώνονται διαδηλωτές που έχουν συλληφθεί. Ακολουθεί άγριος λιθοβολισμός των μπάτσων που υποχωρούν και αναγκάζονται να πυροβολήσουν στον αέρα. Διαδηλωτές οπλισμένοι με ξύλα κυνηγούν αστυνομικούς και στις αντεπιθέσεις τους στήνουν οδοφράγματα. Οι συγκρούσεις εξαπλώνονται και σ’ άλλα σημεία της Αθήνας. Δεκάδες είναι οι τραυματίες ενώ ανακοινώνονται 37 συλλήψεις. Μια ομάδα διαδηλωτών κοντά στο Πολυτεχνείο είναι από τις τελευταίες που διαλύονται. Εκείνο που θα πρέπει να σημειωθεί είναι πως κατά την πορεία που έγινε στις 8 Νοέμβρη, για να εκφραστεί η αλληλεγγύη στους 17 που δικάζονταν για τις συγκρούσεις της 4 Νοέμβρη και κατέληξε σε συμπλοκές με τους μπάτσους, ένας σημαντικός αριθμός φοιτητών βρέθηκε στο Πολυτεχνείο και παρέμεινε μέχρι τις 3 το απόγευμα φωνάζοντας συνθήματα και έχοντας κρεμάσει πανό που έγραφαν: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 17, ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Είναι φανερό πως αυτή η συνεχής επαφή με το χώρο του Πολυτεχνείου δεν ήταν εντελώς τυχαία. Μέσα σ’ αυτό το «αυθόρμητο» χαρακτηριστικό υπάρχει μια πραγματικότητα που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Οι καταλήψεις της Νομικής είχαν γίνει αντικείμενο εκτίμησης και ανάλυσης από αρκετούς αριστεριστές. Στη Νομική υπήρχε το μειονέκτημα μιας απόστασης από τον κόσμο. Η Σόλωνος μπορούσε εύκολα να αποκλειστεί και οι καταληψίες να απομονωθούν σχετικά εύκολα από τις δυνάμεις καταστολής. Οι εμπειρίες των δυο προηγούμενων καταλήψεων έδειξαν πως δεν αρκούσε να μαζευτεί κόσμος, αλλά να μπορεί να υπάρχει και η αναγκαία επικοινωνία ανάμεσα σ’ αυτόν και τους καταληψίες. Τα μειονεκτήματα αυτά της Νομικής τα ξεπερνούσε το Πολυτεχνείο που, εκτός των άλλων, διέθετε μεγαλύτερο χώρο και ταυτόχρονα όντας στην καρδιά της πόλης πρόσφερε ακόμα μεγαλύτερο πλεονέκτημα: ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ, η οποία αποτελούσε την σύνδεση τριών μεγάλων αρτηριών κυκλοφορίας (Πανεπιστημίου – Ακαδημίας – Σταδίου). Το Πολυτεχνείο σαν επιλογή για κατάληψη ήταν η ιδανική περίπτωση. Από τη στιγμή που η ένταση είχε κορυφωθεί, το ζήτημα για τους αριστεριστές ήταν πως να μπορέσουν να αξιοποιήσουν αυτά τα πλεονεκτήματα. Η στάση του κόσμου έδειχνε την σωστή κατεύθυνση. Όλες αυτές οι εκτιμήσεις είχαν συζητηθεί και μεταφερθεί σε επί μέρους ομάδες. Πιο συγκεκριμένα, ο Νίκος Σιδέρης, φοιτητής και συνδικαλιστής στην Ιατρική σχολή, που εκλέχτηκε στην Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1973, είχε συζητήσει το σχέδιο με συντρόφους στην ομάδα του. [Η πρωταρχική ονομασία της ομάδας ήταν «Λίγκα» (τροτσκιστικών τάσεων) και με τις μικρές της δυνάμεις είχε τοποθετηθεί ενάντια στο δημοψήφισμα της δικτατορίας καλώντας σε ΑΠΟΧΗ. Μετά την εξέγερση του Νοέμβρη μετονομάστηκε σε «Οργάνωση Μπολσεβίκων» εκδίδοντας το παράνομο έντυπο «Κόκκινη Σημαία». Από τα τέλη του 1974 η οργάνωση μετασχηματίστηκε σε Ε.Λ.Ε.Κ. (Ελληνικό Λενινιστικό Επαναστατικό Κίνημα), μαοϊκών κατευθύνσεων, που δραστηριοποιήθηκε μέχρι και τον Οκτώβρη του 1976 οπότε και διαλύθηκε]. Είναι προφανές πως οι ίδιες συζητήσεις είχαν γίνει και σε άλλες οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς. Η γενική ιδέα που είχε συζητηθεί ήταν εν όψει των γενικών συνελεύσεων των σχολών να μπορέσει με κάποιο τέχνασμα να τραβηχτεί ο κόσμος στο Πολυτεχνείο. Εκεί οι διάσπαρτες δυνάμεις των αριστεριστών θα ήταν ενοποιημένες και έτσι θα μπορούσαν να ανατρέψουν τους συσχετισμούς δυνάμεων απέναντι στους ρεφορμιστές (ΚΚΕ-εξ και ΚΚΕ-εσ), να κερδηθούν μερικές συνελεύσεις σχολών και σε συνδυασμό με τον συγκεντρωμένο κόσμο που ήδη είχε δείξει πρωτοφανή μαχητικότητα να δημιουργηθεί ένα σταθερό σημείο αναφοράς και κινητοποιήσεων του κόσμου. Αυτό το σχέδιο που η κάθε οργάνωση το είχε εντάξει στη δική της προοπτική βρισκόταν σύμφωνο με το εξεγερτικό κλίμα που επικρατούσε στην κοινωνία. Τώρα, το αν οι επί μέρους εκτιμήσεις (π.χ. για διαρκείς γενικές συνελεύσεις, που θα αναδείκνυαν ένα σταθερό επαναστατικό πόλο ανάλογο με τα σοβιέτ οδηγώντας σε ένα δυϊσμό εξουσιών) δεν επαληθεύτηκαν, οφείλεται στον παράγοντα που λέγεται κοινωνικός αγώνας και εξέγερση, που λειτουργεί σαρωτικά στις οποιεσδήποτε γραμμικές κατευθύνσεις των ιδεολογιών. Σημασία έχει πως οι εξεγερτικές διαθέσεις της κοινωνίας έγιναν αντιληπτές και ενισχύθηκαν ιδιαίτερα από τη συγκεκριμένη αυτή πρωτοβουλία των αριστεριστών. Οπότε, το τέχνασμα που εφαρμόστηκε με την ψεύτικη είδηση ότι δήθεν οι μπάτσοι χτυπούσαν τους φοιτητές στο Πολυτεχνείο δικαιολογείται από την οργανωτική αδυναμία των αριστεριστών και δικαιώνεται ολοκληρωτικά, δεδομένου ότι μπόρεσε να δώσει δυνατότητα να υλοποιηθούν οι εξεγερτικές διαθέσεις του κόσμου. Για πολλά χρόνια το ΚΚΕ μοιρολογεί και κλαίει που δεν μπόρεσε να αντιληφθεί την πραγματικότητα και να αποτρέψει την κατάληψη. «Στις εκδηλώσεις αυτές (μεγάλες συγκεντρώσεις στις 8 Νοέμβρη) πέφτει και πάλι το σύνθημα της κατάληψης κτιρίων. Όμως ούτε τώρα η Α/Ε (Αντι-ΕΦΕΕ) και οι καθοδηγήσεις της ΚΝΕ (και φυσικά ούτε το Γραφείο Κλιμακίου της ΚΕ του Κόμματος) δίνουν μεγάλη προσοχή στο σύνθημα. Και δεν επεξεργάζονται τη συγκεκριμένη στάση τους μπροστά σε μια τέτια προοπτική». (Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973, που εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976). Φυσικά αυτή η «επεξεργασία» όπως ομολογούν και με τα αποσπάσματα που παραθέτουμε πιο κάτω (από την ίδια έκθεση) δεν θα αποσκοπούσε στην ενίσχυση των εξεγερτικών διαθέσεων του κόσμου. Η μανία με την οποία το ΚΚΕ επιτέθηκε στην εξέγερση χαρακτηρίζοντάς την προβοκατόρικο κατασκεύασμα των κρατικών μηχανισμών είναι εξηγήσιμη. Όλο το ρεφορμιστικό του σχέδιο καταβαραθρώθηκε. Πως λοιπόν να μην χαρακτήριζαν χαφιέ τον Διονύση Μαυρογένη αφού με την πρόταση του για κατέβασμα των φοιτητών στο Πολυτεχνείο μετατράπηκε σε Νο 1 εχθρό του κόμματος και μαζί μ’ αυτόν και οι 350 που διέφυγαν των επιθέσεων των μπάτσων και μπήκαν στο Πολυτεχνείο; Βέβαια, είναι χαρακτηριστικό πως στην έκθεση που αναφερόμαστε προσπαθούν να πάρουν πίσω ένα μέρος των αθλιοτήτων που εκτόξευσαν, αλλά συνεχίζοντας να επιμένουν πως στο Πολυτεχνείο έδρασαν προβοκάτορες. Αλλά κι αυτό έχει την εξήγηση του. Η έκθεση αυτή είναι γεμάτη από τα «κατορθώματα» του κόμματος που οδήγησαν στην παλλαϊκή εξέγερση. Οι παμπόνηροι αφού είχαν βάλει πλώρη να οικειοποιηθούν την εξέγερση ήταν επόμενο να της αφαιρέσουν τον προβοκατόρικο χαρακτήρα που της έδωσαν όσο βρίσκονταν στην παρανομία και δεν τους είχε δοθεί το Ο.Κ. από το κράτος να το παίζουν ρυθμιστές των επετειακών εκδηλώσεων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια εξέλιξη θα υπήρχε αν τα πράγματα δεν έφταναν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Η μεθοδολογία των δύο ΚΚΕ οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε μια σειρά από διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις που θα εκτόνωναν και θα κούραζαν τον κόσμο (παλιά τους τέχνη κόσκινο). Έτσι είναι ενδεχόμενο να υπήρχε μια διαδικασία ανάλογη αυτής που ακολουθήθηκε στη Χιλή (όπου ακόμα ψάχνονται αν θα δικάσουν ή όχι τον Πινοσέτ) και η οποία έβγαλε ισχυρό το κράτος. Η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 έφερε σημαντικά τραντάγματα στο κράτος με επιπτώσεις που φάνηκαν όλα τα επόμενα χρόνια και που είναι ευδιάκριτες ακόμα και σήμερα. Το βέβαιο ήταν πως τα δύο ΚΚΕ (εσωτερικού και εξωτερικού) είχαν προσανατολιστεί σε οργανωτικές διαδικασίες και στην προσπάθεια να ελέγξουν όσο το δυνατόν περισσότερο τον φοιτητικό χώρο, προχωρώντας σε κινητοποιήσεις που θεωρητικά «εντάσσονταν» στην προοπτική της ανατροπής της δικτατορίας. Όμως αυτή η «ένταξη» αποτελεί το εφευρημένο εκ των υστέρων άλλοθι γιατί σε καμιά περίπτωση δεν έδινε προοπτική ανατροπής, αλλά αποσκοπούσε στον μετασχηματισμό του καθεστώτος μέσα από συνεχείς κινητοποιήσεις και διαπραγματεύσεις που σκοπό θα είχαν να κουράσουν και να εκτονώσουν αφού η δικτατορία προετοίμαζε εκλογές για τις αρχές του 1974. «Αντίθετα τονίζονταν, και μάλιστα έντονα (πράγμα που γενικά ήταν σωστό), ότι θα έπρεπε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του Φοιτητικού Κινήματος, –και ειδικά με τη μορφή κατάληψης κτιρίων–, κάτω από την επίδραση των αυθόρμητων και αριστερίστικων στοιχείων». (Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973, που εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Ιούλης 1976). «Σ’ αυτές τις συνθήκες η θέση του κόμματος, τονίζει, σωστά, τη σημασία της αποφασιστικής ανάπτυξης των διεκδικητικών αγώνων της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, της νεολαίας, των φοιτητών, μέσα στα γενικά πλαίσια της ανάπτυξης της αντιχουντικής πάλης, για την ανατροπή της δικτατορίας. Επισημαίνει την ανάγκη της αξιοποίησης προς αυτή την κατεύθυνση, κάθε νόμιμης δυνατότητας. Την ανάγκη της οργάνωσης και κλιμάκωσης των λαϊκών κινητοποιήσεων» (στο ίδιο κείμενο). Πουθενά όμως μέσα στην έκθεση δεν φαίνεται η επαγγελλόμενη ανατροπή της δικτατορίας. Είναι βέβαιο πως η κοινωνική ένταση δεν μπορούσε να ακολουθήσει αυτές τις λογικές. Τα ειρηνικά περάσματα στο σοσιαλισμό είχαν κουρελιαστεί μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή. Η σφαγή στην Ταϋλάνδη χιλιάδων φοιτητών αντί να αποθαρρύνει είχε εξοργίσει τον κόσμο. Οι συγκρούσεις με αφορμή το μνημόσυνο του Παπανδρέου προανήγγειλαν την εξέγερση. Μια σπίθα χρειαζόταν για να ανάψει η φωτιά στον κάμπο.  

Η ΣΠΙΘΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Το πρωί της Τετάρτης 14 Νοέμβρη γίνονται Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων των φοιτητών για να συζητήσουν το θέμα των φοιτητικών εκλογών, ύστερα από προηγούμενη δήλωση του υπουργού παιδείας Σιφναίου στη Σύγκλητο και τους Σπουδαστές ότι έχει στείλει για δημοσίευση το διάταγμα για τη διεξαγωγή των εκλογών μετά τις 15 Φλεβάρη από εφορευτικές επιτροπές αριστούχων σπουδαστών. Στη Νομική πραγματοποιείται συγκέντρωση με πρωτοβουλία της Αντι-ΕΦΕΕ. Γύρω στις 1 το μεσημέρι και ενώ η συνέλευση συνεχίζεται με άνοστες προτάσεις των συνδικαλιστών της Αντι-ΕΦΕΕ έρχεται η πληροφορία ότι στο Πολυτεχνείο έχουν δημιουργηθεί προκλήσεις της αστυνομίας και οι σπουδαστές τους αποδοκιμάζουν. Στο μεταξύ έχουν έλθει σπουδαστές και από άλλες σχολές. Μετά από λίγο κάποιος φωνάζει ότι «στο Πολυτεχνείο οι αστυνομικοί χτυπούν συναδέλφους (φοιτητές)». Επικρατεί αναστάτωση ανησυχία και οργή. Γίνεται πρόταση του μέλους της Φυσικομαθηματικής Διονύση Μαυρογένη να γίνει διαδήλωση προς το Πολυτεχνείο. Τα μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ – ΚΝΕ αντιδρούν και δε συμμετέχουν. Περίπου 1500 φοιτητές ξεκινούν μέσω της Σόλωνος διαδήλωση που χτυπιέται από την αστυνομία κοντά στο Πολυτεχνείο. Οι μισοί περίπου από τους διαδηλωτές καταδιωκόμενοι από τους μπάτσους ενώνονται με τους φοιτητές που βρίσκονται στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Οι υπόλοιποι φεύγουν στους γύρω δρόμους. Αυτοί οι λιγοστοί που μπήκαν στο προαύλιο, είναι που αργότερα χαρακτηρίστηκαν από την ΚΝΕ – Αντι-ΕΦΕΕ σαν «οι πληρωμένοι πράχτορες των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου που μπήκαν στο Πολυτεχνείο» στο τεύχος της Πανσπουδαστικής Νo 8 από την ψεύτικη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα του Πολυτεχνείου. Η επίθεση της αστυνομίας δημιουργεί νέα ένταση. Όσοι είναι μέσα στο προαύλιο φωνάζουν συνθήματα ενάντια στην τρομοκρατία του κράτους και καλούν τον κόσμο να πλησιάσει. Παράλληλα γιουχαΐζουν και βρίζουν αξιωματικούς του στρατού, της αστυνομίας και ευέλπιδες που περνούν από το πεζοδρόμιο. Οι αστυνομικοί επιδίδονται σε κυνηγητό των συγκεντρωμένων έξω από το Πολυτεχνείο, φοιτητών και πολιτών. Το μπλοκάρισμα του Πολυτεχνείου και οι επιθέσεις των μπάτσων εξαγριώνουν τους έγκλειστους που αρχίζουν να πετούν στους αστυνομικούς νεράντζια, ενώ γίνονται μικροσυμπλοκές αυτών που βρίσκονται έξω από το Πολυτεχνείο με τους μπάτσους. Στο μεταξύ τα στελέχη της Αντι-ΕΦΕΕ – ΚΝΕ προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν τους συγκεντρωμένους στο Προαύλιο του Πολυτεχνείου να εγκαταλείψουν το χώρο. Κύριο επιχείρημα των μελών των δύο ΚΚΕ είναι ότι οι συγκεντρωμένοι βάζουν εμπόδιο στην πραγματοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων. Όμως αποχώρηση εκείνη τη στιγμή, πέρα από πολλές άλλες συνέπειες, σήμαινε και άγριο ξυλοφόρτωμα των αποχωρούντων από τους μπάτσους. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ολοκληρώνουν τις γενικές συνελεύσεις τους όπου αποφασίζουν απεργία και ενώνονται με τους υπόλοιπους. Οι Μηχανολόγοι συνεχίζουν τη συνέλευση τους μέχρι το απόγευμα οπότε και αποχωρούν από το Πολυτεχνείο ακολουθώντας την επιτροπή που αποτελείται από μέλη του Ρήγα Φεραίου. Στις 5 περίπου, πλησιάζει τον χώρο της συγκέντρωσης ο εισαγγελέας υπηρεσίας Σανίτας. Δήλωσε στους συγκεντρωμένους ότι μπορούν να διαδηλώσουν και μετά να διαλυθούν ήσυχα. Γύρω στις 5.30 οι μπάτσοι, που μέχρι εκείνη την ώρα έχουν κυκλώσει το κτίριο, αποχωρούν κάτω από τα έντονα γιουχαΐσματα των συγκεντρωμένων μέσα και έξω από το κτίριο. Στις 6 θα γίνει η απόπειρα διάλυσης των συγκεντρωμένων από στελέχη της ΚΝΕ – Αντι-ΕΦΕΕ. Μέλη των επιτροπών του Πολυτεχνείου θα προσπαθήσουν να σπείρουν τον πανικό διαδίδοντας ότι επίκειται επίθεση της αστυνομίας, ότι η συγκέντρωση είναι ανεύθυνη και προκαλεί την αστυνομία και την κυβέρνηση. Αφού πείθουν τους Μηχανολόγους να αποχωρήσουν αρχίζουν ομαδική αποχώρηση με σκοπό να δημιουργήσουν ρεύμα και να τους ακολουθήσουν και άλλοι φοιτητές. Όμως αριστεριστές με ομιλίες αλλά και οι ίδιοι οι συγκεντρωμένοι με το μαχητικό τους πνεύμα σταθεροποιούν τη συγκέντρωση. Τα μέλη της ΚΝΕ – Αντι-ΕΦΕΕ και του Ρήγα κάνουν μια τελευταία προσπάθεια να πείσουν τον κόσμο να φύγει φωνάζοντας με τηλεβόες από τη γωνία Πατησίων και Στουρνάρα ότι ανάμεσα στους συγκεντρωμένους υπάρχουν προβοκάτορες. ‘Όμως αποτυγχάνουν. Πραγματοποιείται μια σύσκεψη των αριστεριστών φοιτητών, συζητά την κατάσταση που διαμορφώθηκε και αποφασίζει να παρθούν τα αναγκαία μέτρα για την κατάληψη. Επειδή υπάρχουν αντιρρήσεις στην πρόταση να εξαγγελθεί άμεσα η κατάληψη παίρνονται όλα τα οργανωτικά μέτρα γι’ αυτή την περίπτωση αφήνοντας για αργότερα την οριστικοποίηση της απόφασης. Ορίζεται μια εξαμελής επιτροπή με την ευθύνη της υλοποίησης των οργανωτικών μέτρων της κατάληψης, όπως συγκρότηση φρουρών των εισόδων, ομάδες επιτήρησης, ομάδες προπαγάνδισης και ζύμωσης συνθημάτων κ.ά. Τα μέλη της ΚΝΕ – Αντι-ΕΦΕΕ και Ρήγα αρνούνται να συμμετάσχουν στην επιτροπή και μετά από λίγο εγκαταλείπουν επιδεικτικά το Πολυτεχνείο, με το επιχείρημα ότι η πρωτοβουλία της κατάληψης είναι ανεύθυνη και τυχοδιωκτική και γι’ αυτό διαχωρίζουν τη θέση τους. Φεύγοντας από το Πολυτεχνείο συγκεντρώνονται στο Σύλλογο των Στερεοελλαδιτών, όπου συζητούν να καταγγείλουν τους αριστεριστές και την πρωτοβουλία της κατάληψης με ανακοίνωση στον τύπο. Γύρω στις 9 γίνεται ολοκληρωτική κατάληψη του Πολυτεχνείου και του γύρω χώρου. Σταματά η κυκλοφορία. Οι συγκεντρωμένοι ξεπερνούν τις 20.000. Σε λίγο διάστημα οι διαδηλωτές φτάνουν τις 30.000. Ανεμίζονται σημαίες, καίγονται ομοιώματα του Παπαδόπουλου και σύμβολα της 21ης Απρίλη. Υψώνονται απειλητικές γροθιές. Κολλιούνται πλακάτ και πανό στα κάγκελα. Ισχυρές δυνάμεις αστυνομικών και θωρακισμένα του μηχανοκίνητου τμήματος βρίσκονται σ’ επιφυλακή στις πλατείες Κάνιγγος και Κοτζιά. Γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα κλείνουν οι πόρτες του Πολυτεχνείου. Ο κόσμος αποχωρεί σιγά-σιγά. Αρχίζει η εσωτερική οργάνωση για την εξυπηρέτηση των αναγκών της κατάληψης. Έξω από το Πολυτεχνείο τραμπούκοι και ασφαλίτες με πολιτικά χτυπούν και καταδιώκουν λίγους συμπαραστάτες πού ‘χουν μείνει ακόμα στην Πατησίων. Μέσα στο Πολυτεχνείο δημιουργούνται επιτροπές περιφρούρησης, για τις επισιτιστικές και υγειονομικές ανάγκες. Σχηματίζεται η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών από φοιτητές διάφορων σχολών που είχαν εκλεγεί από παλιότερες φοιτητικές συνελεύσεις. Το σύνολο των αντιπροσώπων είναι 28. Απ’ αυτούς 14 έχουν αποφασιστική ψήφο και 14 συμβουλευτική, ενώ αργότερα συμμετέχουν και 2 ανεξάρτητοι εργάτες, που εκπροσωπούν την 5μελη Εργατική Επιτροπή. Η συγκρότηση αυτής της επιτροπής προέκυψε από τους εργάτες που βρίσκονταν ανάμεσα στις 3500 καταληψίες. Γύρω στις 11 το βράδυ από άτομα που δεν ήταν φοιτητές παίρνεται η πρωτοβουλία της ξεχωριστής συνέλευσης. Συμμετέχουν αναρχικοί (που παρά το ότι είναι λιγοστοί δεν έχουν λείψει από κανένα γεγονός από την αρχή των κινητοποιήσεων και έχουν συμβάλει με δυναμικό τρόπο σ’ αυτές), τροτσκιστές, μαρξιστές-λενινιστές και ανεξάρτητοι εργάτες. Αυτή η ξεχωριστή συγκέντρωση στην πλειοψηφία της περιλαμβάνει εργάτες και είναι η βάση των εργατικών συνελεύσεων της κατάληψης. Βρίσκεται κάποια αίθουσα στο κτίριο Γκίνη και από εκεί ξεκινά το κάλεσμα για μια εργατική συνέλευση. Παράλληλα ορισμένα άτομα από αυτούς που πήραν την πρωτοβουλία για την εργατική συνέλευση πηγαίνουν στο κτίριο της αρχιτεκτονικής και παίρνουν από τους φοιτητές έναν από τους τρεις πολυγράφους για να χρησιμοποιηθεί από την εργατική συνέλευση. Γίνονται προστριβές με ορισμένους φοιτητές μέλη του ΚΚΕ και ΚΚΕεσ. Η 30μελής Συντονιστική Επιτροπή αποτελείται από 5 μέλη του ΚΚΕ, 7 του ΚΚΕεσ., 11 ανεξάρτητους, 2 της ΟΣΕ, 1 της οργάνωσης «Μπολσεβίκων», 1 της ΠΠΣΠ, 1 Τροτσκιστή και 2 ανεξάρτητους εργάτες εκπροσώπους της 5μελούς Εργατικής Επιτροπής. Στο διάστημα αυτό γίνεται μυστική σύσκεψη στελεχών του ΠΑΚ και του ΚΚΕ με σκοπό να κινηθεί η διαδικασία εγκατάλειψης του Πολυτεχνείου, πραξικοπηματικά. Η ομολογία αυτής της επίμονης προσπάθειας γίνεται τρία χρόνια αργότερα στην ΚΟΜΕΠ (Κομμουνιστική Επιθεώρηση) 11/76. Όμως πριν την έγγραφη ομολογία υπάρχει η προφορική. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρθηκε στη συνέλευση της Νομικής (απολογισμού του 1975) και επιβεβαιώθηκε από το ηγετικό στέλεχος της ΚΝΕ Αλαβάνο, την Πέμπτη 15 Νοέμβρη, το βράδυ, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στελεχών με πρωτοβουλία των Αλαβάνου – Παριανού, που δήλωσαν ότι εκπροσωπούν επίσημα το ΚΚΕ -ΚΝΕ, και συζητήθηκε το θέμα της διάλυσης της κατάληψης. Στη σύσκεψη αυτή πήραν επίσης μέρος οι Γιάννης Μαντζουράνης, Τσαφαράκης, Λαλιώτης, Διονύσης Μαυρογένης, Μιχαλόπουλος και Θανάσης Τσούρας. Βέβαια όπως είδαμε προηγουμένως τόσο ο Μαντζουράνης όσο και ο Τζουμάκας, που δεν συμμετείχε επίσημα στην πυροσβεστική προσπάθεια του Πολυτεχνείου, είχαν επιτύχει το διώξιμο των έγκλειστων στη Νομική. Το ίδιο θέλαν να πραγματοποιήσουν και πάλι. Η σύσκεψη αυτή, που έγινε γνωστή και στο ΕΑΤ/ΕΣΑ από ομολογίες ορισμένων από τους παραπάνω (ήταν κρατούμενοι), συμφώνησε στην ανάγκη της αποχώρηοης. (Διαφώνησε μόνο ο Μαυρογένης που στην Πανσπουδαστική No 8 δέχτηκε την συκοφαντική επίθεση ότι ήταν πράκτορας της ΚΥΠ) και προχώρησε στη διαδικασία πραγμάτωσης της. Συγκεκριμένα από τα στελέχη της ΚΝΕ προτάθηκε να ακολουθηθεί η μέθοδος που οδήγησε στην εκκένωση της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973. Δηλαδή, με πραξικοπηματικό τρόπο να ανοίξουν οι πόρτες και αφού θα έχει προηγηθεί μια ζύμωση περί επέμβασης του στρατού στους φοβισμένους και με το πρόσχημα της συγκρότησης διαδήλωσης προς τη Βουλή στους αποφασισμένους, θα άρχιζαν να αποχωρούν ορισμένες ομάδες, δημιουργώντας ρεύμα και τετελεσμένο γεγονός.  

Την Πέμπτη τη νύχτα, ο Διονύσης Μαυρογένης μέλος της εκλεγμένης 5μελούς συντονιστικής επιτροπής της Φυσικομαθηματικής ενημέρωσε τον Σταύρο Λυγερό, αντιπρόσωπο της Φυσικομαθηματικής στη Συντονιστική Επιτροπή, για τη σύσκεψη και τα σχέδια εκκένωσης, με αποτέλεσμα να μπει ανοιχτά στη Συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής το ζήτημα, και να υποχωρήσουν τα μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ, ΚΝΕ και οι λοιποί. Αλλά ξέχωρα απ’ αυτά υπάρχει και η έγγραφη ομολογία στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση 11/76, όπου δημοσιεύεται η έκθεση της Κ.Ε. του ΚΚΕ για το Πολυτεχνείο. Εκεί διαβάζουμε: «Η σκέψη τους (εννοεί των καθοδηγήσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ) ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο και για εξέλιξη της εκδήλωσης σε αντιδιχτατορικές διαδηλώσεις προς μια ή περισσότερες κατευθύνσεις» (σελ. 98). «Το μεσημέρι της Παρασκευής λίγα λεπτά πριν από τη Συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής, ο τότε γραμματέας της ΚΝΕ του Πολυτεχνείου συναντά μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και του ανακοινώνει ότι λίγο πριν η καθοδήγηση του έβαλε ζήτημα για το πως θα κατορθώσουν να φύγουν από το Πολυτεχνείο. Ωστόσο η γραμμή αυτή για απαγκίστρωση από το Πολυτεχνείο, χάθηκε μέσα στις ανάλογες θέσεις που άρχισαν να διαμορφώνονται κείνες τις ώρες. Δεν έφτασε στα Μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής». (σελ. 101) «Αν παίρνονταν –παρ’ όλες τις οργανωτικές μας αδυναμίες– ορισμένα βασικά οργανωτικά μέτρα και αξιοποιούνταν από τη Συντονιστική Επιτροπή τα μέσα που διέθετε, τότε μπορούσε να δοθεί πιο σωστός προσανατολισμός στην κατάληψη και θάταν και δυνατή μια πετυχημένη συνταγμένη υποχώρηση» (σελ. 103). «Δύο μέλη του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, την Πέμπτη το πρωί, εξέτασαν τα γεγονότα επί τόπου, έκαναν τις πρώτες εχτιμήσεις και κατάληξαν σε μερικά μέτρα που έπρεπε να παρθούν. Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση της οργάνωσης οι δύο καθοδηγητές της ΚΝΕ περιορίστηκαν κυρίως στο πως θα ελεγχθεί η κατάσταση με σκοπό την απαγκίστρωση» (σελ. 105). «Υπήρξε η σκέψη μιας μαζικής εξόδου για διαδήλωση αλλά δεν έγινε δυνατό να πραγματοποιηθεί. Και όπως λέχτηκε προηγούμενα στα ίδια τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής υπήρξε δισταγμός να προτείνουν την αποχώρηση, αν και είχαν αρχίσει να κατανοούν την αναγκαιότητα της» (σελ. 107). «…είναι μάλλον βέβαιο ότι αν η ΚΝΕ ήταν σωστά προετοιμασμένη και τα στελέχη της δούλευαν έγκαιρα, σωστά και επιτόπου μέσα στο φοιτητικό κίνημα μ’ αυτή την κατεύθυνση, θα ήταν δυνατό ή να μην επιλεγεί καθόλου η μορφή της κατάληψης, ή και αν προσωρινά πραγματοποιούνταν, να στραφούν γρήγορα προς άλλες εξελίξεις. Πρόκειται για συμπέρασμα που έχει πάντοτε, και σήμερα αξία» (!!!) (σελ. 112). «Περισσότερο απ’ ότι σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, είναι αναγκαίο σε τέτοιας έκτασης αγώνες να έχει η καθοδήγηση προετοιμαστεί και για το ενδεχόμενο της υποχώρησης, πριν να πετύχει την πραγματοποίηση των στόχων του αγώνα. Υποχώρηση που πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο συντεταγμένη, ώστε να εξασφαλίζει την καλύτερη προφύλαξη των στελεχών τη συνέχιση από άλλες θέσεις και σ’ άλλες μορφές αγώνα. Αυτό είναι πολύ περισσότερο αναγκαίο με περιπτώσεις που τέτοιοι αγώνες δεν ελέγχονται και δεν καθοδηγούνται από τις συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις, από το ΚΚΕ» (σελ. 119). Η επιμονή στην αποχώρηση είναι κάτι περισσότερο από εξοργιστική. Όσο για την προφύλαξη των στελεχών του ΚΚΕ, έτσι κι αλλιώς αυτή έγινε το βράδυ της Παρασκευής όπου αρκετοί την «κοπάνισαν» για να «συνεχίσουν» καλύτερα τον αγώνα από τις κρυψώνες. Να τώρα και το συμπέρασμα της έκθεσης της Κ.Ε. του ΚΚΕ στην ίδια ΚΟΜΕΠ: «Να ρίξουμε όσες περισσότερες δυνάμεις μπορούμε μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο με σκοπό την Παρασκευή προς το απόγευμα όταν θα έχει μαζευτεί και κόσμος να μπορέσουμε να σπρώξουμε τα πράγματα σε διαδηλώσεις». Δεν χωρά καμιά αμφιβολία πως οι γνωστές παρατάξεις Αντι-ΕΦΕΕ και Ρήγας Φεραίος αντιτάχθηκαν από την αρχή στην κατάληψη. Όμως δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την ορμή του κόσμου. Στη συνέχεια βέβαια η διαδικασία υπονόμευσης της κατάληψης δεν έπαψε. Προτάσεις στις συνελεύσεις για αποχώρηση και επίδοση ψηφισμάτων, για συνεργασία με την «Επιτροπή για την αποκατάσταση της Δημοκρατικής Νομιμότητος», για κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, για περιορισμό σε καθαρά φοιτητικά αιτήματα. Κι ακόμα, λογοκρισία και έλεγχος στα συνθήματα που δεν εκφράζαν τις παρατάξεις. Σβήσιμο των συνθημάτων που δεν ήταν σύμφωνα με τη γραμμή τους, ερμηνεύοντας όπως τους άρεσε την απόφαση της συντονιστικής επιτροπής.

Εγκάθετοι των παρατάξεων που έρχονταν ακόμα και από την επαρχία πιάνανε κατευθείαν θέση λογοκριτή των διαθέσεων του κόσμου. Το δηλώνουν άλλωστε ανοιχτά στο ίδιο τεύχος της Κομμουνιστικής επιθεώρησης: «Τα πόστα της εκδήλωσης κρατούνται βασικά από μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ. Περιορίζεται σημαντικά ο ρόλος των αριστεριστών». (σελ. 100) Μιας και δεν μπορούσαν πάντα να ελέγξουν την κατάσταση όπως τους συνέφερε (δουλικά και συμβιβαστικά με τη χούντα) πλαστογραφούσαν υπογραφές της συντονιστικής επιτροπής για να πιάσουν θέσεις κλειδιά. (Ένα τέτοιο παράδειγμα αφορά τον Δημήτρη Καραγκουλέ, φοιτητή τότε της Φυσικομαθηματικής και μέλος τη ΚΝΕ, που επιχείρησε με πλαστογραφημένη υπογραφή ενός μέλους της Σ.Ε. να ελέγξει το Ραδιοσταθμό, αλλά εντοπίστηκε έγκαιρα και απομονώθηκε. Ο Καραγκουλές αργότερα έγινε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και στις φοιτητικές εκλογές του ’79 στη Νομική κατέβηκε με τους τραμπούκους του και με εντολή της Κ.Ε. να «συντρίψουν τους αναρχικούς», δηλ. όσους ήταν αντίθετοι με την ΚΝΕ. Αλλά ένα ακόμα παράδειγμα θα αναφέρουμε πάνω σ’ αυτό το σημείο. Την Παρασκευή 16 Νοέμβρη όταν συνεδρίαζε η Συντονιστική επιτροπή για να αποφασίσει για την Ανακοίνωση που θα διαβαζόταν στους δημοσιογράφους απορρίφθηκε με παρέμβαση του αντιπροσώπου της Φυσικομαθηματικής, φράση που έλεγε: «Καλούμε όλα τα αντιδιχτατορικά κόμματα και οργανώσεις να συμφωνήσουν σ’ ένα κοινό πρόγραμμα που θα αποκαθιστά τη λαϊκή κυριαρχία και την Εθνική Ανεξαρτησία». Να τώρα τι γράφει η Κ.Ε. του ΚΚΕ στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση (ΚΟΜΕΠ 11/76) που προαναφέραμε: «Στην πρώτη συνεδρίαση (της Εκλεγμένης Συντονιστικής Επιτροπής) το μεσημέρι της Παρασκευής, μετά από θυελλώδεις συζητήσεις και διαπληχτισμούς η Συντ. Επιτροπή καταλήγει στην πασίγνωστη πια ανακοίνωση που καθόρισε τον χαραχτήρα της εκδήλωσης σαν αντιφασιστικής – αντιϊμπεριαλιστικής εκδήλωσης. Υπήρξε ιδιαίτερα σοβαρή διάσταση για την τελευταία παράγραφο της, κυρίως από αντίθεση των αριστεριστών. Αντιπροσωπεία της Γραμματείας διάβασε το κείμενο της στους δημοσιογράφους, χωρίς την παράγραφο αυτή». Να όμως τι έγινε στη συνέχεια με τα πόστα που ‘χαν πιάσει: «Τελικά στον πομπό ύστερα από συμφωνία των μελών της Αντι-ΕΦΕΕ και του Ρήγα, το κείμενο διαβάστηκε μαζί μ’ αυτή την παράγραφο…» (ΚΟΜΕΠ 11/76). Θέλει μήπως κανείς μεγαλύτερη απόδειξη απ’ αυτή την πλήρη ομολογία; Θα μπορούσαν να παρατεθούν αρκετά ακόμα αποσπάσματα αλλά νομίζουμε πως αυτά είναι αρκετά για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Αυτό που θα πρέπει να πούμε κλείνοντας αυτό το κείμενο είναι πως η δυναμική της κοινωνικής εξέγερσης είναι απρόβλεπτη ακόμα κι απ’ αυτούς που την προετοιμάζουν ή διαισθάνονται πως έρχεται. Το να ζει κανείς μέσα σε μια εξέγερση είναι κάτι το ανεπανάληπτο που δεν μπορεί να περιγραφεί. Κι αυτό το συναίσθημα δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι την εξορκίζουν και την πολεμούν, γιατί τα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους έχουν διαβρωθεί, ατονήσει ή μεταλλαχθεί μέσα από την συνεχή τριβή, επαφή ή συγχώνευση με τις λογικές της εξουσίας. Μερικές φορές έχει σημασία ακόμα και το ποιος θα ανάψει το σπίρτο ή θα δημιουργήσει την μικρή σπίθα για να απλωθεί η φλόγα της ανθρώπινης επιθυμίας και δημιουργικότητας. Γιατί, η εξέγερση είναι η προϋπόθεση για ένα κόσμο ανθρώπινο. Αυτή η στιγμή είναι ανεπανάληπτη. Τα όσα θα ακολουθήσουν απερίγραπτα. Όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτό το δημιουργικό παλμό της κοινωνίας μπορούν να ζήσουν και να αισθανθούν πόση δύναμη κρύβει η ανθρώπινη κοινωνία. Όσα κι αν λένε όσα κι αν κάνουν όλοι αυτοί που την πολεμούν θα παραμένουν ανίκανοι να αντιληφθούν πως για λίγα ψίχουλα χάνουν έναν ολόκληρο κόσμο.

http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=104&Itemid=60

ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ ΄73, ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 ήταν μια αυτόνομη κοινωνική έκρηξη της βάσης  στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, που άφησε παρακαταθήκη μνήμης και προοπτικές  αντίστασης στη καθεστωτική καταπίεση.
Αρνήθηκε τους ελιγμούς συμμόρφωσης και υποταγής που της προσφέρανε αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις, συσπείρωσε την μαχητική και αγωνιστική νεολαία της εποχής καθώς και πλατιά κοινωνικά στρώματα, εξεγέρθηκε για τη σύγκρουση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, ενώ κάποιες διάσπαρτες και μικρές μερίδες συμμετεχόντων στην εξέγερση προτάσσανε την συνολική εξάλειψη και μετωπική σύγκρουση  με το εξουσιαστικό σύστημα και τον κρατικό ολοκληρωτισμό και όχι μόνο για την ανατροπή της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Μια εξέγερση, στιγμή του αέναου κοινωνικοταξικού πολέμου που δεν αποτελεί ένα τετελεσμένο χρονικό, το έδαφος της οποίας είχε στρωθεί αρκετούς μήνες νωρίτερα με την φοιτητική συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο (14/2/73), την κατάληψη της Νομικής σχολής- και μετέπειτα την διαδήλωση 30.000, συγκρούσεις με τους μπάτσους και συνεχόμενη καταστολή- (21/2/73 με πρωτοστάτες Αναρχικούς της ομάδας “Διεθνής Βιβλιοθήκη”), την απόπειρα κατάληψης ξανά της Νομικής (20/3/73). Σταθμός αυτής της διαδρομής αποτέλεσε η 14η Νοεμβρίου 1973 με την κατάληψη του Πολυτεχνείου παρά την αντίθεση των κομματικών οργανώσεων και τα γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι την βίαιη καταστολή της από τον στρατό και την αστυνομία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και πολλούς συλληφθέντες.
Αν και αρχικά το σώμα των εξεγερμένων αποτελούταν από φοιτητές/τριες, η εξέγερση πήρε πολύ γρήγορα κοινωνικό χαρακτήρα με χιλιάδες κόσμου  να συμμετέχει (εργαζόμενοι, μαθητές, αγρότες, οικοδόμοι, άνεργοι) στις συγκεντρώσεις, μια μεγάλη σε όγκο πορεία διαδηλωτών είχει εκδιώξει αστυνομικούς από το δρόμο,  ενώ οδοφράγματα από οχήματα στήθηκαν στη Λ. Αλεξάνδρας  σπάζοντας τη τρομοκρατία που είχε επιβληθεί από τους Απριλιανούς. Ξεκινώντας σαν μια πολιτική ενέργεια των φοιτητών ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης (υποχρεωτική στράτευση σε φοιτητές που συνδικαλίζονται, στημένες φοιτητικές εκλογές από τη χούντα), η κατάληψη του Πολυτεχνείου μετεξελίχτηκε σε μια γενικευμένη αντιδικτατορική κινητοποίηση. Οι χιλιάδες φοιτητές που την Τετάρτη στις 14 Νοέμβρη σήκωσαν τη σημαία του αγώνα ψηλά, είδαν το λαό της Αθήνας να πυκνώνει κατά δεκάδες χιλιάδες τις γραμμές του αγώνα, τους φοιτητές στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στα Γιάννενα ν’ ακολουθούν το παράδειγμά τους, το λαό της Δράμας, των Μεγάρων να ξεσηκώνεται, το λαό ολόκληρης της χώρας να στέκεται στο πλευρό τους. Το φοιτητικό κίνημα συσπείρωσε γύρω του όλα τα στρώματα του λαού τραβώντας τα στη δράση, μετάδωσε τη σπίθα του αγώνα μέσα σ’ όλους τους χώρους της ελληνικής κοινωνίας, στο ρόλο του  πυροδότη του γενικότερου λαϊκού κινήματος. Εργάτες, υπάλληλοι, μαθητές, επαγγελματίες, διανοούμενοι, αγρότες ανταποκρίθηκαν με αυθόρμητο ενθουσιασμό στο κάλεσμα των φοιτητών κι έκαναν το φοιτητικό αγώνα κοινωνικό. Κύριο αίτημα η πτώση της δικτατορίας. Οι φοιτητές φτιάχνουν πολύγραφο, ραδιοφωνικό σταθμό, σταθμό πρώτων βοηθειών, ομάδες περιφρούρησης εισόδων, έχοντας απέναντί τους  κομματικούς του ΠΑΚ και του ΚΚΕ πού, αφού δεν μπορούν να καπελώσουν, υπονομεύουν με διάφορους τρόπους τη κατάληψη. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αν οι χουντικοί δεν κατέστειλαν την κατάληψη της 17ης Νοέμβρη, το σημείο εκείνο θα γινόταν αφορμή για γενικευμένη συσπείρωση και  πλαισίωση πολύ περισσότερου κόσμου με αποτέλεσμα παλλαϊκό ξεσηκωμό. Στηριγμένη στο συντριπτικά ευνοϊκό γι’ αυτήν συσχετισμό στρατιωτικής δύναμης, η δικτατορία μπόρεσε για μια ακόμα φορά να επιβάλει την “την τάξιν και το κράτος του νόμου” με δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες ή και χιλιάδες τραυματίες.
Η βάση για τη δημιουργία δικτατορίας στην Ελλάδα έχει τα σπάργανα σε μια οργάνωση το 1942-43 στο Κάιρο, όπου με αφορμή μια στάση δημοκρατικών στρατιωτικών στα ελληνικά στρατεύματα Μέσης Ανατολής, οι Άγγλοι προβαίνουν σε μια μαζική εκκαθάριση των δημοκρατικών αξιωματικών και στην ίδρυση της μυστικής οργάνωσης εντός του στρατού του Ιερού Δεσμού Ελλήνων Αξιωματικών (ΙΔΕΑ). Ο ΙΔΕΑ αποτελούνταν από μοναρχοφασίστες σε όλες τις στρατιωτικές βαθμίδες και είχε ως σκοπό την επαναφορά του βασιλιά μετά τον πόλεμο και ενός φιλοβρετανικού καθεστώτος παράλληλα με την εξόντωση δημοκρατών και κομμουνιστών εντός του στρατεύματος.  Έτσι μετά από χρόνια η CIA ανέλαβε να αξιοποιήσει τον ήδη υπάρχοντα  ΙΔΕΑ για να πετύχει τους σκοπούς των ΗΠΑ στην περιοχή. Η αμερικανοκίνητη και νατοϊκή χούντα των συνταγματαρχών ανέλαβε να “εκσυγχρονίσει” το ελληνικό κράτος με γρήγορους καπιταλιστικούς ρυθμούς.  Με τη στήριξη επίσης και του μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου, από το Απριλιανό πραξικόπημα του 1967 μέχρι και λίγο μετά την εξέγερση του 1973, “προσέφερε” περιστολή ελευθεριών, εθνικά εμβατήρια, γενικευμένη στρατιωτικοποίηση, χαφιεδισμό, λογοκρισία, φόβο,  φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια και  εκτελέσεις, σε μια προσπάθεια να καταστείλει τον “εσωτερικό εχθρό” που δεν ήταν άλλος από τους αγωνιζόμενους ανθρώπους και να επιβάλλει μια στυγνή δικτατορία του κεφαλαίου. Ένας δικτάτορας διαμένει στη Βίλα του Ωνάση με την “ευγενική χορηγία” της… ΔΕΗ. Ένα “ιερό” Ταμείο αφήνει εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμών να “αναληφθούν εις τους ουρανούς” ή μάλλον να παραληφθούν από “εθνοσωτήρες” κολλητούς.  Οι συνταγματάρχες νομοθέτησαν την αύξηση των αποδοχών τους. Σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό: Από τις 23.600 τον ανέβασαν στις 45.000 δρχ, Με την ίδια ρύθμιση αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν επίσης και ημερήσια «εκτός έδρας»- χίλιες δρχ για τον πρωθυπουργό και 850 για υπουργούς και υφυπουργούς. Το 1970, νομοθέτησαν τα “περί ευθύνης υπουργών”, μεταβατική διάταξη (παρ. 48) του ΝΔ 802 όριζε ότι δεν μπορούσε να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού της δικτατορίας, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι … συνάδελφοί του.  Μια αμερικανική εταιρεία καμαρώνει επειδή εισπράττει άφθονα χρήματα του ελληνικού κράτους, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτε. Ελληνικές τράπεζες χρηματοδοτούν την “κατασκευή” τρακτέρ στη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτά εισάγονται από την Αυστρία! Μαύρα κρέατα κατακλύζουν για δύο και πλέον χρόνια την ελληνική αγορά. Οι χουντικοί εγγυήθηκαν τα δάνεια του Μακντόναλντ, τον “διευκόλυναν” με αμέτρητα ομόλογα, του έδωσαν 4,5 εκ. δολάρια ως προκαταβολή και όρισαν την αμοιβή του επί των εξόδων, συνυπολογίζοντας σε αυτά τη χρηματοδότηση του … Δημοσίου. Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα τετραπλασιάζονται, τα βιομηχανικά κέρδη πολλαπλασιάζονται, η φορολογία των πλοιοκτητών σχεδόν εκμηδενίζεται. Η “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” γράφει, όντως, ιστορία… Την οικονομική, εισοδηματική και κοινωνική πολιτική της χούντας, την διαπερνάνε  σκάνδαλα όλων των ειδών, ιλιγγιώδη θαλασσοδάνεια, κερδισμένοι και χαμένοι, “τζάκια” και “καμένοι”. Εξωφρενικές συμβάσεις και νομοθετήματα, θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου, “τακτοποιήσεις”  των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που “νομοθέτησαν” τον… διπλασιασμό των μισθών τους. Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε  στα 114 δισ. δραχμές. Το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων! Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος. Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει. Άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973, προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσκοπεί χωρίς κανέναν έλεγχο. Απ’ ευθείας αναθέσεις – χωρίς διαγωνισμούς- έργων σε διάφορες εταιρείες, αλλά και δημοτικά έργα σε συγγενείς εργολάβους, απαλλαγή του ελληνοαμερικάνου επιχειρηματία Τομ Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας κ.λπ.
 Λίγα χρόνια πριν υπάρχουν σε όλο το κόσμο γεγονότα  εξέγερσης και αντίστασης που επηρεάζουν και την ελληνική κοινωνία έστω και καθυστερημένα. Ο γαλλικός Μάης του ’68, το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, τα λατινοαμερικάνικα αντάρτικα κινήματα, αλλά και πιο πρόσφατα, όπως ο αγώνας των φοιτητών στη Ταϋλάνδη και οι κινητοποιήσεις των οικοδόμων στην Αθήνα λίγα χρόνια πριν.  Η εξέγερση του Νοέμβρη στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα με  το δυναμισμό του, έβαλε τέρμα στα όνειρα της δικτατορίας να αποπροσανατολίσει με τις κομπίνες του “εκδημοκρατισμού”. Η χούντα αναγκάστηκε ν’ αποκαλύψει ξανά το πραγματικό της πρόσωπο και μαζί μ’ αυτό αποκαλύφθηκε πως δεν έχει περιθώρια ελιγμών. Αποδείχτηκε ότι πίσω από κάθε πολιτική βιτρίνα υπάρχουν τα πραγματικά και μόνιμα στηρίγματα της αντίδρασης, τα τανκς, ο στρατιωτικός και αστυνομικός μηχανισμός της βίας που επεμβαίνει χωρίς σκέψη μπροστά στην παραμικρή απειλή απ’ τη μεριά του κοινωνικού κινήματος. Η αιματηρή κατάπνιξη  αυτής της κινητοποίησης έδωσε ένα γερό χτύπημα στις ουτοπίες του ειρηνικού περάσματος στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Η αιματηρή καταστολή της Εξέγερσης και η περαιτέρω σκλήρυνση της δικτατορίας από έναν άλλον δικό της άνθρωπο, τον Ιωαννίδη, σηματοδοτεί  ανάγκη της αστικής εξουσίας να επιβιώσει από μια εξεγερτική ανατρεπτική δυναμική που απειλεί ευθέως όχι μόνο τη χούντα αλλά την ίδια την εξουσία και το αμερικανικό της στήριγμα. Για την αποφυγή των παραπάνω η άρχουσα τάξη θα υιοθετήσει πιο επιθετικές στρατηγικές. Έτσι ταυτόχρονα με την ένταση της καταστολής και τρομοκρατίας στον “εσωτερικό εχθρό” και την οικονομική εφαρμογή πολιτικών ακραίας λιτότητας,  βάζει σε εφαρμογή μεγαλοϊδεατικές  βλέψεις στην Α. Μεσόγειο, αποτέλεσμά των οποίων ήταν τον Ιούλιο του 1974 μέσω της πραξικοπηματικής ανατροπής της κυβέρνησης Μακάριου στην Κύπρο και της εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος μαριονέτα (Σαμψών) που υποτίθεται θα ένωνε την Κύπρο με την Ελλάδα, την εισβολή στη Κύπρο του Αττίλα με αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς
Η τριγμοί  και ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος ως έκβαση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, υπονομεύθηκε από την  ρεφορμιστική αριστερά και λοιπές κομματικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα την εδραίωση της αστικής δημοκρατίας του κοινοβουλίου (Πανσπουδαστική Ν° 8, Γενάρης-Φλεβάρης 1974 -όργανο της ΚΝΕ- “Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο τού Πολυτεχνείου τη Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της Αμερικανικής CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν έτσι ν’ απομονώσουν το κίνημά μας και την εκδήλωσή μας του Πολυτεχνείου από το σύνολο του λαού και της νεολαίας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικο-αναρχικής εξέγερσης που δεν έχει τη συμπαράσταση του λαού, να ξαναχρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του “επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος”…”. Το κράτος έκτοτε, έχοντας ως μοναδικό στόχο την συλλογική λήθη, προσέδωσε στο Πολυτεχνείο επετειακό-εορταστικό χαρακτήρα διαστρεβλώνοντας πλήρως τα προτάγματα της εξέγερσης, αποδομώντας τα εξεγερτικά της περιεχόμενα, εγκαθιστώντας στη συλλογική μνήμη και κοινωνική συνείδηση ένα μύθο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μετατρέποντάς την εξέγερση σε άλλη μια εθνική γιορτή, παρουσιάζοντάς τη  σαν μια φοιτητική φιέστα. Μέσα στα πλαίσια της ίδιας επιχείρησης επαναφομοίωσης και καταστροφής κάθε τεκμηρίου ανατροπής, πραγματοποιήθηκε η λογοκρισία και το «κόψιμο» όλων των πανό με τα αντικρατικά συνθήματα  από την ταινία που προβλήθηκε στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση -την ίδια ταινία που είχε επανειλημμένα προβληθεί στο Παρίσι και αργότερα στη Γερμανία χωρίς λογοκρισία. Οι εξεγερμένοι δεν αγωνίστηκαν ούτε δώσαν τη ζωή τους  για να κυβερνήσουν λίγο αργότερα οι λαοπλάνοι εξουσιαστές της κοινοβουλευτικής μαφίας, που πάνω στην Εξέγερση  χτίσαν το πολιτικό τους κεφάλαιο διεκδικώντας το ρόλο του γνήσιου συνεχιστή της. Τα “εγκαίνια” της μεταπολίτευσης κρατικοποίησαν ένα τμήμα της γενιάς του πολυτεχνείου και το ενσωμάτωσαν στο αφήγημα της αποκατάστασης της “δημοκρατίας” και της “αλλαγής” του 1981.  Ένας μύθος που εξυπηρετεί μόνο την ενίσχυση του κοινοβουλευτικού αποτυπώματος στην ζωή του τόπου.
Ανάμεσα στους εξεγερμένους  και κάποιοι που δεν αρκέστηκαν στις κομματικές γραμμές και στο αίτημα να φύγει μόνο η χούντα, όπως αυτό επιβάλλονταν από τις πολιτικές ομάδες και αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. Δημιούργησαν την δική τους συνέλευση όπου συζητούσαν ελεύθερα φοιτητές, εργαζόμενοι, μαθητές και πρότειναν έναν άλλο τρόπο ζωής, αμφισβητώντας τις δομές και την οργάνωση της κοινωνίας. Συνθήματα με σπρέι  που γράφονταν από αυτές τις μικρές ομάδες επαναστατών, η προβολή των οποίων, από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση), με σκοπό να επισείσουν τον εφιάλτη της κοινωνικής ανατροπής οδήγησε σε αντίθετα από τα προσμενόμενα αποτελέσματα, στο μέτρο που αυτά συντέλεσαν σε μια ριζοσπαστικοποίηση και σε μια απαρχή ξεπεράσματος της ψευδούς αντίθεσης Δημοκρατίας – Δικτατορίας.  Αναφέρουμε ορισμένα από τα συνθήματα: «Κοινωνική Επανάσταση», «Κράτος = καταστολή», «Κάτω το Κεφάλαιο», «Κάτω το Κράτος», «Κάτω ο Στρατός», «Μάης 1968», «Γενική Εξέγερση», «Κάτω η μισθωτή εργασία», «Το προλεταριάτο είναι νεκροθάφτης της μισθωτής εργασίας», «Το προλεταριάτο στο δρόμο», «Εργατικά Συμβούλια», «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», «Οι πατριώτες είναι μαλάκες», «Κάτω η Εξουσία». Ενώ σε αντιεξουσιαστικό κείμενο που κυκλοφοούσε στα αμφιθέατρα των συνελεύσεων υπήρχαν τα ακόλουθα γραφόμενα:  “Η αυτόνομη συνέλευση των εργαζομένων που βρίσκονται στο χώρο του Πολυτεχνείου καλεί τους εργαζόμενους να δημιουργήσουν εργοστασιακές και απεργιακές επιτροπές με απώτερο στόχο τη δημιουργία εργατικών συμβουλίων. Το μίνιμουμ πρόγραμμα των εργατικών συμβουλίων είναι η καταστροφή της μισθωτής εργασίας του κράτους, του εμπορεύματος και της πολιτικής”. Αυτοί οι “προβοκάτορες” μαζί με άλλους νέους, συγκρούστηκαν με τους μπάτσους, επιτέθηκαν σε αστυνομικά τμήματα, σε υπουργεία και πυρπόλησαν τράπεζες, ζώντας τρείς μέρες εξεγερσιακής ελευθερίας.

To θέμα της καταγραφής του ακριβούς αριθμού των νεκρών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της χούντας) έχει ερευνηθεί εκτενώς από τον Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, διευθυντή ερευνών του Ινστιτούτου Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (Ε.Ι.Ε), έρευνα υπό τον τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973». Όπως αναφέρει ο κ. Καλλιβρετάκης, «στο πλαίσιο της έρευνάς μας (που ακόμη συνεχίζεται) επιχειρείται η συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους όλων των τεκμηρίων, από τα δημοσιεύματα της εποχής μέχρι τα αρχεία των νοσοκομείων, τις ανακρίσεις και λοιπές δικαστικές έρευνες που ακολούθησαν, τα βουλεύματα που εκδόθηκαν, τις καταθέσεις στη δίκη που ακολούθησε, καθώς και προσωπικές συνεντεύξεις από αυτόπτες μάρτυρες και συγγενείς των θυμάτων. Έτσι η συγκέντρωση των στοιχείων δεν άφηνε το περιθώριο στους έμμεσους ή άμεσους υποστηρικτές του καθεστώτος και τους κάθε λογής ‘αναθεωρητές’ της ιστορίας να μιλούν για ‘παραμύθια’ και για ‘2-3 νεκρούς από αδέσποτες σφαίρες’».  Έτσι οι διαπιστευμένοι νεκροί κατά την εξέγερση του πολυτεχνείου είναι 24. ( Έχουν ακουστεί διάφορα νούμερα ανεπίσημα, 34, 59, 83, αλλά και για μαζικές ταφές δολοφονημένων συμμετεχόντων στη κατάληψη και στους δρόμους γύρω από αυτή. Να πούμε εδώ ότι μετά τα γεγονότα του Νοέμβρη συνέβησαν επίσης περίεργες και ανεξήγητες  αυτοκτονίες φοιτητών  και τροχαία, εντούτοις δεν μπορεί κάποιος να αποδείξει με σιγουριά ότι ήταν δολοφονίες της δικτατορίας).

Η ιστορικοποίηση των βασανιστηρίων της Χούντας μαζί με την ενδελεχή απαρίθμηση, καταγραφή και εξιστόρηση των μεθόδων βασανισμού, (από βιβλία που έγραψαν βασανισθέντες, μέχρι και εξιστορήσεις, μαρτυρίες και αφηγήσεις)   καθίσταται αναγκαία για τη θωράκιση απέναντι σε όψιμους αναθεωρητές, σε καλοζωισμένους  και νοσταλγούς της επταετίας. Στο κτίριο της Ασφάλειας στην οδό Μπουπουλίνας 18, βασανίστηκαν χιλιάδες άνθρωποι, είτε ήταν αντιστασιακοί κ αντικαθεστωτικοί και συγγενείς τους, είτε άνθρωποι που απλά δεν  θέλαν να ακολουθήσουν το χουντικό τρίπτυχο.

 

51 χρόνια μετά, πολλά πράγματα είναι ίδια με διαφορετικό μόνο όνομα. Από τις κυβερνήσεις με προγράμματα, νόμους  και τακτικές που αντιγράφουν τους χουντικούς τους προπάτορες, με αναπροσαρμοζόμενα εργαλεία  γενικευμένης καταστολής στον “εσωτερικό εχθρό”, τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις, δολοφονίες στα αστυνομικά τμήματα.  Από τα εργασιακά κάτεργα και την ακρίβεια ως τις νατοικές βάσεις  και τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ και από τις “ράγες της ανάπτυξης”, με ΕΣΥ και Παιδεία διαλυμένες και σε σχέδιο με σκοπό ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ως τα σύνορα, τα αστυνομικά τμήματα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χιλιάδες νεκροί λόγω της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, δεκάδες θύματα του κρατικού καπιταλιστικού εγκλήματος στα Τέμπη, χιλιάδες καμένα στρέμματα δάσους κάθε χρόνο, οι πλημύρες της Θεσσαλίας και οι καταστρεπτικές συνέπειες που αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα η περιοχή. Είναι πανταχού παρούσα η παρασιτική τάξη του κεφαλαίου, κεκτημένα καταργούνται, πολεμική βιομηχανία, κοινές ΝΑΤΟικές ασκήσεις, συνεργασίες με την πολεμική βιομηχανία του Ισραήλ και μιλιταρισμός, πανεπιστημιακά ερευνητικά προγράμματα για το ΝΑΤΟ, τον ελληνικό στρατό αλλά και την αστυνομία για τους σκοπούς της κρατικής καταστολής, ενώ το κοινωνικό φαντασιακό της εθνικής ομοψυχίας απέναντι σε αόρατους εχθρούς συνεχίζεται, τα μυαλά της νεολαίας διαμορφώνονται με το δηλητήριο του εθνικισμού, ώστε να γίνουν  όταν τους ζητηθεί, όχι μόνο το κρέας για τα κανόνια του έθνους αλλά και αιμοβόρος στρατός της αντίδρασης ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Γειτονιές -σύμβολα αντίστασης- πολιορκημένες από ΟΠΚΕ, ΜΑΤ και επενδυτές,  ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και αστυνομική καταστολή σε αμφισβητίες και κοινωνικοπολιτικά αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα εντός των πανεπιστημιακών χώρων. Εργασιακή επισφάλεια,  εντεινόμενη ενεργειακή κρίση, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, υποβάθμιση της φοιτητικής μέριμνας (πτώση ασανσέρ στις εστίες του ΑΠΘ), υποβάθμιση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας παιδείας (εκρήξεις λεβητών, πτώση σοβάδων και ταβανιών στα σχολεία),  πειθαρχικά και διώξεις σε αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς και τα σωματεία τους, ποινικοποίηση των μαθητικών καταλήψεων, η καταστολή αποτελεί κανόνα για οποιονδήποτε τολμήσει να σηκώσει κεφάλι. Πνιγμοί προσφύγων στο Αιγαίο, εκκενώσεις καταλήψεων, πολεμική προετοιμασία και  συμμετοχή στα μέτωπα της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής. Σε κάθε κοινωνική ανταρσία  έχουμε απέναντί μας μια πλήρως στρατιωτικοποιημένη και εξοπλισμένη αστυνομία, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να λειτουργεί ως στρατός κατοχής. Η κοινωνία στο μεγαλύτερο ποσοστό της φτωχοποιημένη, απαθής και τρομοκρατημένη από την κρατική καταστολή, έχει αποδεχτεί τον ρόλο του παθητικού θεατή. Ο ταξικός διαχωρισμός, η κρατική αυθαιρεσία και η κατασταλτική ατιμωρησία συνεχίζουν να κυριαρχούν στην καθημερινότητα μας με θράσος και αλαζονεία.
Η μνήμη του Πολυτεχνείου όμως εξακολουθεί να εμπνέει και να αποτελεί φάρο ελευθερίας για τις επόμενες γενιές. Πορείες, συγκρούσεις, καταλήψεις στις επετείους (με πιο δυναμική και εξεγερσιακή την κατάληψη του Πολυτεχνείου του 1995 και την καταστολή της με 500 και πλέον συλλήψεις), κρατικές δολοφονίες (Κανελοπούλου, Κουμής, Καλτεζάς). Mισό αιώνα μετά, οι νεκροί της Εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 και οι νεκροί της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” παραμένουν ακόμα αδικαίωτοι. Δυστυχώς, ορισμένοι από τους συμμετέχοντες σε εκείνη τη μεγαλειώδη εξέγερση κατέληξαν αργότερα να γίνουν υπηρέτες του συστήματος, γλύφτες του καπιταλισμού και κάποιοι στρογγυλοκάθισαν στα έδρανα της βουλής ψηφίζοντας κατάπτυστα νομοσχέδια. Υπάρχουν όμως και αρκετοί που δεν προσκύνησαν την εξουσία και δεν ζήτησαν ποτέ να τους αποδοθούν δαφνόκλαδα αντιδικτατορικής δράσης. 51 χρόνια τώρα, δεν έλειψαν αυτοί που θέλησαν να απαξιώσουν το Πολυτεχνείο, να το σβήσουν από τη συλλογική συνείδηση ακόμη και να το φιμώσουν. Σε πείσμα όλων αυτών, 51 χρόνια τώρα, το εξεγερτικό του πνεύμα εμπνέει και “ανασαίνει”  στους δρόμους του αγώνα και της ανατροπής.
ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ, ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
                                                                                                                                                                               Τροχιά στο Άπειρο

RAVACHOL

Η κοινωνία μπορεί να βελτιωθεί μόνο με έναν πλήρη μετασχηματισμό της οργάνωσής της. Θέλουμε να την αντικαταστήσουμε με μια άναρχη οργάνωση, η οποία είναι η συγκέντρωση όλων των αγαθών του κόσμου, όποια κι αν είναι αυτά. Δεν θα υπάρχουν πλέον ιδιοκτήτες ή αφεντικά.  Ravachol 1892

post image

Η εργατική τάξη είναι αναγκασμένη να δουλεύει για να βγάζει το ψωμί της, δεν έχει χρόνο ν’ αφιερώσει στην ανάγνωση των φυλλαδίων που της δίνονται. Το ίδιο ισχύει για σας. Αναρχία είναι η κατάργηση της ιδιοκτησίας. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολλά άχρηστα πράγματα· πολλά επαγγέλματα είναι επίσης άχρηστα, λόγου χάρη, τα λογιστικά. Με την αναρχία δεν υπάρχει πια ανάγκη για περισσότερα χρήματα, καμιά επιπλέον ανάγκη για τήρηση βιβλίων και των άλλων μορφών απασχόλησης που απορρέουν απ’ αυτά. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή πάρα πολλοί πολίτες που υποφέρουν ενώ άλλα κολυμπούν στη χλιδή, στην αφθονία. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί·  όλοι θα πρέπει να κερδίζουμε απ’ την υπεραξία των πλουσίων·  αλλ’ ακόμα περισσότερο ν’ αποκτήσουμε, όπως αυτοί, ό,τι είναι αναγκαίο. Στη σημερινή κοινωνία, δεν είναι δυνατόν να φθάσουμε σ’ αυτό το στόχο. Τίποτα, ούτε ακόμα η φορολογία του εισοδήματος, θα μπορούσε ν’ αλλάξει την όψη των πραγμάτων. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων πιστεύει ότι αν ενεργήσουμε μ’ αυτό τον τρόπο, τα πράγματα θα βελτιωθούν. Είναι λάθος να σκεφτόμαστε έτσι. Αν φορολογήσουμε τον ιδιοκτήτη, θ’ αυξήσει τα ενοίκιά του και μ’ αυτό τον τρόπο θα φροντίσουμε για κείνους που υποφέρουν να πληρώνουν τα νέα τέλη που τους επιβάλλονται. Σε κάθε περίπτωση, κανένας νόμος δεν μπορεί ν’ αγγίξει τους ιδιοκτήτες, απ’ το να είναι κύριοι των εμπορευμάτων τους, δεν μπορούμε να τους εμποδίσουμε να κάνουν ό,τι θέλουν μ’ αυτά. Τί θα πρέπει να γίνει, τότε; Εξαλείψτε την ιδιοκτησία κι, έτσι, εξαφανίζονται αυτοί που τα παίρνουν όλα. post imageΑν αυτή η κατάργηση γίνει εφικτή, θ’ απαλλαγούμε επίσης κι απ’ τα χρήματα, ώστε θ’ αποτραπεί οποιαδήποτε ιδέα συσσώρευσης, που θ’ αναγκάσει την επιστροφή στο υπάρχον καθεστώς. Στην ουσία το χρήμα είναι η πηγή για όλες τις διαφωνίες, για όλα τα μίση, για όλες τις φιλοδοξίες· είναι, με μια λέξη, ο δημιουργός της ιδιοκτησίας. Το εν λόγω μέταλλο, στην πραγματικότητα, δεν έχει τίποτα, παρά μια συμφωνία πάνω στην τιμή, που δημιουργήθηκε απ’ τη σπανιότητά του. Αν δεν είμασταν πια υποχρεωμένοι να δώσουμε κάτι σαν αντάλλαγμα γι’ αυτά τα πράγματα που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, ο χρυσός θα έχανε την αξία του και κανείς δε θα τον αναζητούσε. Ούτε θα μπορούσαν κάποιοι να πλουτίζουν, γιατί τίποτα απ’ ό,τι θα συσσώρευαν δε θα μπορούσε να χρησιμεύσει για την απόκτηση μιας καλύτερης ζωής απ’ ό,τι των άλλων. Δε θα υπάρχει πια καμμιά ανάγκη για νόμους, καμμιά ανάγκη γι’ αφεντικά. Όσο για τις θρησκείες, θα έχουν καταστραφεί, γιατί η ηθική επιρροή τους δε θα έχει πια κανένα λόγο ύπαρξης. Δε θα υπάρχει πια η ανοησία να πιστεύεις σ’ ένα Θεό που δεν υπάρχει, δεδομένου ότι μετά θάνατο τα πάντα τελειώνουν. Γι’ αυτό θα πρέπει να κρατηθούμε επίμονα στη ζωή, αλλ’ όταν λέω ζωή εννοώ ζωή, πράγμα που δε σημαίνει δουλεία όλη την ημέρα για να παραπαχαίνουν τ’ αφεντικά και, ενώ κάποιος λοιμοκτονεί, να γινόμαστε οι δημιουργοί της δικής τους ευημερίας.

Οι πιο προωθημένες πολιτικές μεταρρυθμίσεις, όπως ο φόρος εισοδήματος και οι συντάξεις γήρατος, ακούγονται καλές σε πολλούς ανθρώπους. Δεν καταλαβαίνουν ότι αν επιβληθούν, ο ιδιοκτήτης θα στραφεί εναντίον των ενοικιαστών του για το συνταξιοδοτικό ταμείο. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να επιβάλει νέους φόρους, αλλά καθώς διαμαρτυρόμαστε ότι αυτοί δεν μπορούν να είναι αρκετοί για να μας συντηρήσουν, κινδυνεύουμε να πεθάνουμε πριν πάρουμε τη σύνταξη λόγω των κακουχιών που πρέπει να υποστούμε, οι οποίες μόνο να συντομεύσουν τη ζωή μας μπορούν. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι με την επιβολή ενός υψηλού φόρου στα εκλεκτά κρασιά θα μπορούσε να μειωθεί η τιμή των επιτραπέζιων κρασιών.  Αυτό είναι λάθος. Αυτός που πίνει εκλεκτά κρασιά δεν είναι εργάτης. Δεν μπορεί να πληρώνει αυτός που δεν κάνει τίποτα. Επομένως, πάντα αυτός που εργάζεται θα πληρώνει τους φόρους, με οποιαδήποτε μορφή. Η μείωση της εργάσιμης ημέρας σε οκτώ ώρες αποτελεί αύξηση των μισθών. Οκτώ ώρες εργασίας θα ήταν αρκετές για να ικανοποιήσουν τους σκεπτόμενους ανθρώπους. Πράγματι, τι προσπάθεια χρειάζεται για να τα αποκτήσουμε! Και αν τα καταφέρουμε, τι θα κερδίσουμε, σε αντάλλαγμα για την προσωρινή απασχόληση περισσότερων ανθρώπων; Λίγος περισσότερος χρόνος για ξεκούραση και προβληματισμό, κάτι που είναι πάντα καλό. Αλλά με τη βελτίωση των εργαλείων, ο αριθμός των αδρανών εργατών θα είναι σύντομα τόσο μεγάλος όσο και πριν. Έτσι, οι μηνιαίες απαιτήσεις για το ίδιο αποτέλεσμα, είναι  μια απατηλή αύξηση των μισθών. Διότι αν τα αφεντικά συναινέσουν στην αύξηση των μισθών, μπορούν να αυξήσουν τα προϊόντα τους, έτσι ώστε κερδίζοντας περισσότερα, να πληρώνουμε περισσότερα.
Έτσι, δεν υπάρχει τίποτα να κερδίσουμε από αυτή τη μεταρρύθμιση, η οποία μας αφήνει πάντα να πεινάμε μέσα στην αφθονία, και μάλιστα να μας λείπουν τα προϊόντα, τα απαραίτητα πράγματα. Και εκείνοι που
λιμοκτονούν είναι οι ίδιοι που παρήγαγαν αυτή την υπερ-παραγωγή με την εργασία τους. Δεν είναι ο κόσμος ανάποδα να στερείσαι όλα τα είδη των πραγμάτων, γιατί υπάρχουν περισσότερα από αρκετά για να βάλεις
τέλος σε μια κατάσταση πραγμάτων που δεν είναι τίποτα άλλο από αταξία. Θέλουμε να την αντικαταστήσουμε με μια άναρχη οργάνωση, η οποία είναι η συγκέντρωση όλων των αγαθών του κόσμου, όποια κι αν είναι αυτά. Δεν θα υπάρχουν πλέον ιδιοκτήτες ή αφεντικά. Δεν θα υπάρχει χρήμα.  Όλοι θα εργάζονται, εκτός από τα παιδιά, τους ασθενείς και τους ηλικιωμένους. Και δεν θα χρειάζεται πλέον να παράγουμε άχρηστα και επιβλαβή πράγματα, όπως οχυρά, πανοπλίες, κανόνια, πυροβόλα όπλα ή
οτιδήποτε άλλο κατασκευάζεται με σκοπό να σκοτώνει ανθρώπους.
post imageΔεν υπάρχει πλέον καμία ανάγκη να νοθεύεται το μετάξι,… το οποίο καίγεται όταν έχει υποστεί όλες τις εργασίες του βαφείου και το οποίο δεν είναι πλέον μετάξι, αλλά ένα επικίνδυνο προϊόν, λόγω των δηλητηρίων που συνδέονται με αυτό. Ενώ το μετάξι μπορεί να βαφτεί χωρίς να φορτωθεί και με αβλαβή προϊόντα, αλλά αυτό θα γίνει όταν οι άνθρωποι δεν θα χρειάζεται πλέον να κερδοσκοπούν πάνω στους ανθρώπους. Τότε δεν θα προσπαθήσω να πλαστογραφήσω τα πράγματα που μου έχουν ανατεθεί να κάνω με το χέρι, αφού δεν θα μου αποφέρει κανένα κέρδος, αφού δεν θα υπάρχουν άλλα χρήματα και έχω όλα τα πράγματα που μου είναι χρήσιμα. Χρειάζομαι παπούτσια και ρούχα. Το μόνο που πρέπει να κάνω, είναι να τους ζητήσω να τα πάρουν.

Δεν χρειάζεται πλέον, όπως τώρα, να δημιουργείται ζήτηση με την εκτύπωση διαφημίσεων, οι οποίες στη συνέχεια διανέμονται. Όχι άλλα άχρηστα πράγματα για να φτιάξετε. Όλοι ενδιαφέρονται να φτιάχνουν ωραία, υψηλής ποιότητας πράγματα. Δεν χρειάζεται πλέον κλειδαράς… Δεν υπάρχει πλέον φόβος για τον κλέφτη,        ο οποίος δεν θα μπορέσει ποτέ να βγάλει κέρδος από πράγματα που δεν μπορούν να βρεθούν.
Δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για χρηματοκιβώτια, κλειδαριές… ή πορτοφόλια. Δεν χρειάζονται πια η αγροτική αστυνομία, οι χωροφύλακες, ο αρχιφύλακας,… ο χαφιές, όλοι οι δεσμοφύλακες, οι δικηγόροι, οι ένορκοι,              ο υποδιοικητής, οι βουλευτές, ο γερουσιαστής, οι πάσης φύσεως πρόεδροι. Οι γυναίκες δεν θα χρειάζεται πλέον να εκπορνεύονται για να ζήσουν. Δεν χρειάζονται πλέον ταμεία απασχόλησης, ειδικοί φόροι κατανάλωσης, κανονισμοί, δικαστικοί επιμελητές, συμβολαιογράφοι, τραπεζίτες. Δεν χρειάζονται πλέον στρατιώτες, κανόνια, πυροβόλα, σπαθιά, τορπιλάκατοι, θωρακίσεις, φρούρια. Καθώς όλοι ενδιαφέρονται για τη διατήρηση των πραγμάτων, αρκεί να τα περιβάλλουμε και να τα προστατεύουμε καλύτερα.

Αυτός που ανατινάζει σπίτια έχει σα στόχο την εξόντωση όλων εκείνων που, απ’ την κοινωνική θέση ή απ’ τις πράξεις τους, είναι επιβλαβείς για την αναρχία. Αν μπορούσε να επιτεθεί ανοιχτά σ’ αυτούς τους ανθρώπους χωρίς να φοβάται την αστυνομία, κι έτσι για το κεφάλι του, δε θα καταστρέφαμε τα σπίτια τους μ’ εκρηκτικούς μηχανισμούς, που θα μπορούσαν να σκοτώσουν μαζί μ’ αυτούς τις εξαθλιωμένες τάξεις που έχουν στην υπηρεσία τους.

Το κεφάλι του αναρχικού έπεσε κάτω από την έννομη λεπίδα υπό τα χειροκροτήματα της δειλής και συνένοχης κοινωνίας. Ο Ravachol είναι νεκρός, με μια προσβολή στα χείλη του, ειρωνικός και περιφρονητικός, κυριαρχώντας με την απαξίωσή του στο χυδαίο πλήθος. Δίχως ποτέ να διστάσει, χλεύασε με το τραγικό του γέλιο εκείνους που αυτομαχαιρώνονται με το δίκοπο ξίφος που χρησιμοποιούν για την άμυνά τους. Και η ηθική νίκη είναι δική του στα μυαλά εκείνων που βλέπουν τα πράγματα καθαρά, έξω από τις προκαταλήψεις ενός μπατσοκινούμενου πολιτισμού. Αχ, αυτό το γέλιο μπρος στη δυσοίωνη μηχανή -ομηρική λοιδορία που αντηχεί μες στη σιωπή ενός καλοκαιρινού πρωινού, εκεί όπου όλη η ζωή θέλει να χαμογελάσει- στέλνει ένα θλιμμένο ρίγος στη σπονδυλική μας στήλη

 

πηγές: Μεταφραστική ομάδα Wormholle, aixmi.wordpress.com, Alexandre Bérard, Les mystiques de l’anarchie- Lyon, A.-H. Storck-1897, Δαίμων Του Τυπογραφείου

                                                                                                                                                                               Τροχιά στο Άπειρο

ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Το παρακάτω άρθρο με τίτλο “Εκκλησία, ο μεγαλύτερος κλέφτης δημόσιου χώρου: Η περίπτωση της Θεσσαλονίκης”  το βρήκαμε στην έκδοση του Alerta.gr  χωρισμένο σε τρία μέρη, Α, Β και Γ, με όνομα αρθρογράφου Seleof. Το αναδημοσιεύουμε ενοποιημένο

Μέρος Α’. Εισαγωγή.

Πολλές φορές το αναρχικό κίνημα εν Ελλάδι επικεντρώνεται στην κεντρική πολιτικά εξουσιαστική δομή το ελληνικό Κράτος. Μία δομή που θέλουμε να καταργήσουμε στον δρόμο προς την κοινωνική επανάσταση. Στον δρόμο προς την αταξική κοινωνία που θα βασίζεται στην γενικευμένη αυτοδιεύθυνση την αλληλεγγύη και την αμοιβαία συνεργασία.

Την ίδια στιγμή, υπάρχει άλλη μία τεράστια εξουσιαστική δομή, η Εκκλησία. Σε αυτή την σειρά άρθρων θα επικεντρωθούμε σε αυτή την εξουσιαστική δομή. Συγκεκριμένα θα αναδείξουμε το πως η Εκκλησία αποτελεί τον μεγαλύτερο κλέφτη δημόσιου χώρου. Αυτό θα το κάνουμε αντλώντας παραδείγματα από την πόλη της Θεσσαλονίκης.

Εκκλησία παράγει πολιτική και η ελληνική κοινωνία αγνοεί την … Γαλλική Επανάσταση.

Η Εκκλησία κάνει μεγάλο αγώνα για να μην ορίζεται στις συνειδήσεις του κόσμου ως πολιτικός χώρος, Επί της ουσίας όμως παράγει πολιτική. Την παράγει μαζικά σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές χτυπάει το ντέφι με το κράτος και την επίσημη πολιτική εξουσία να χορεύουν στους ρυθμούς της.

Η επιρροή της Εκκλησίας στις αποφάσεις του ελληνικού αστικού κράτους μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από το γεγονός ότι μέχρι και σήμερα, 235 χρόνια μετά την Άλωση της Βαστίλης και την Γαλλική Επανάσταση, ο προσδιορισμός του όρου “κοσμικό” για την περίπτωση του ελληνικού αστικού κράτους, χωράει πολύ συζήτηση… Δεν είναι δηλαδή κάτι δεδομένο. Σε αυτό το πλαίσιο βρίσκουμε υποταγμένη στην τωρινή τάξη πραγμάτων συνολικά και την σοσιαλδημοκρατία που δεν τολμάει καν να μιλήσει ανοικτά για διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Κάτι που σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη έχει λυθεί εδώ και χρόνια.

Η Εκκλησία μέχρι και σήμερα δεν πληρώνει ούτε ένα φόρο στο Ελληνικό Δημόσιο. Οι παπάδες εξακολουθούν να πληρώνονται με μισθό από το κράτος. Όχι βέβαια τον βασικό. Χιλιάδες ευρώ κρατικών κονδυλίων πέφτουν μέσα στην μαύρη της τρύπα. Κανένας δεν έχει εικόνα για το μέγεθος της κινητής και ακίνητης της περιουσίας.

Μαύρο σκοτάδι. Η Εκκλησία ως φορέας συντηρητισμού.

Την ίδια στιγμή η Εκκλησία επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ως εξουσιαστικός θεσμός, σπέρνει τον συντηρητισμό και πρωτοστατεί σε πολλές περιπτώσεις στην διάχυση όλων των θέσεων που δεν αφήνουν την κοινωνία να προοδεύσει.

Από τις θέσεις της για τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου (πρόσφυγες και μετανάστες, Ρομα, τοξικοεξαρτημένους) μέχρι τα φασιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό στα οποία υπήρξε ο βασικός κινητήριος μηχανισμός συσπείρωσης (μετέφερε χιλιάδες ανθρώπους με δικά της λεωφορεία στις 21 Γενάρη του 18’). Από τις εκδηλώσεις ενάντια στα ομόφυλα ζευγάρια και τις απόψεις γενικά σε κάθε τι διαφορετικό, μέχρι την υπεράσπιση της πατριαρχίας και τον ρόλο της γυναίκας ως υποδεέστερη του άντρα ή την εναντίωση στην έκτρωση.

Παράλληλα στους κόλπους της συγκαλύπτει τεράστια σκάνδαλα. Από οικονομικά σκάνδαλα μέχρι περιπτώσεις παιδεραστίας και εγκληματικές ενέργειες εις βάρος ηλικιωμένων σε δομές της.

Οι σχέσεις με την πολιτική εξουσία και τους φασίστες.

Δεν θα μπορούσαμε να μην πούμε και δύο λόγια για την πλευρά που διαλέγει πάντα ο εξουσιαστικός αυτός θεσμός. Στήριξε και συνεργάστηκε με τον Βασιλιά. Στην περίοδο της κατοχής στήριξε τους ναζί και την δοσίλογη κυβέρνηση – μαριονέτα. Στον εμφύλιο πόλεμο στήριξε τους φασίστες πρώην ταγματασφαλίτες. Όρκισε την χούντα και συνεργάστηκε με τους συνταγματάρχες χουντικούς.

Πάντα όποιοι ρήμαζαν τον τόπο, είχαν δίπλα τους και την Εκκλησία. Όποτε υπήρξε σε αυτή την χώρα περίοδος όπου οι άνθρωποι να οργανώθηκαν και να πάλεψαν για μία καλύτερη κοινωνία, είτε αυτό ήταν αντίσταση, είτε αντιδικτατορική δράση, είτε αγώνας για μία καλύτερη ζωή, η Εκκλησία ήταν πάντα απέναντι στην κοινωνική βάση και μαζί με τους φασίστες.

Εν κατακλείδι…

Με βάση όλα τα παραπάνω, σε αυτή την πολύ περιληπτική εισαγωγή (μπορείς να γράφεις ώρες για το τι εστί Εκκλησία) καταλαβαίνει κανείς ότι η δύναμη αυτού του εξουσιαστικού θεσμού είναι τέτοια που μπορεί να κόβει και να ράβει στην χώρα αυτή, πολλές φορές ανενόχλητη.

Είναι πολύ λογικό λοιπόν όταν ερχόμαστε στο ζήτημα του δημοσίου χώρου να συναντάμε και εδώ την τεράστια απληστία της Εκκλησίας. Η οποία ως θεσμός ποτέ δεν χορταίνει και πάντα αναζητά τρόπους για να κατασπαράξει τον δημόσιο χώρο που ανήκει στις κατά τόπους τοπικές κοινωνίες για να εξυπηρετήσεις τα δικά της συμφέροντα. Στα άρθρα που θα ακολουθήσουν θα επικεντρωθούμε λοιπόν σε περιπτώσεις στο σήμερα όπου αυτός ο θεσμός κλέβει χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό δημόσιους χώρους από την κοινωνική βάση.

 

 

Το πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά.

Στο πρώτο άρθρο είδαμε πολύ περιληπτικά το τι εστί Εκκλησία. Στο άρθρο αυτό θα εξηγήσουμε στοχευμένα γιατί η Εκκλησία είναι όντως ο μεγαλύτερος κλέφτης Δημόσιου Χώρου. Σήμερα εξετάζουμε την περίπτωση του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά.

Ιστορικό του στρατοπέδου Παύλου Μελά μέχρι και το 2006.

Το στρατόπεδο Παύλου Μελά έχει μεγάλη ιστορία που πάει πίσω στην εποχή διοίκησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1881 έχουμε την πρώτη αρχική διαμόρφωση του από τους Οθωμανούς για την εγκατάσταση δύναμης πυροβολικού, έξω από τα όρια της τότε πολυεθνικής Σελανικ. Το 1905 ολοκληρώνεται η διαμόρφωση. Το 1912 και καθώς η Οθωμανική αυτοκρατορία παραπαίει, αναδύονται τα νέα Έθνη- Κράτη στην περιοχή. Το Ελληνικό Βασίλειο ενσωματώνει την Μακεδονία. Έτσι έχουμε την εγκατάσταση του Ελληνικού αυτή την φορά στρατού σε αυτό. Ο νικητής δίνει στο στρατόπεδο το όνομα του Παύλου Μελά. Το 1914 στους Βαλκανικούς Πολέμους στην Θεσσαλονίκη καταφτάνουν χιλιάδες στρατεύματα της Ανταντ όπου και στρατοπεδεύουν επίσης στο Παύλου Μελά.

Το 1917 η μεγαλύτερη πυρκαγιά στην ιστορία της πόλης καίει το κέντρο της, με χιλιάδες πυρόπληκτους να εκτοπίζονται στο στρατόπεδο Παύλου Μελά. Το 1922 οι μεγάλες ιδέες γεννάνε νεκροταφεία και πρόσφυγες. Οι χιλιάδες και πάλι πρόσφυγες που καταφθάνουν από την Μικρά Ασία φιλοξενούνται στο στρατόπεδο. Το 1931 τα όρια του επεκτείνονται για τις ανάγκες του πυροβολικού, καταλαμβάνοντας περίπου την έκταση που έχει μέχρι και σήμερα.

Την περίοδο της κατοχής, οι ναζί με τους Έλληνες ντόπιους συνεργάτες τους μετατρέπουν το στρατόπεδο Παύλου Μελά σε χώρο καταναγκαστικών έργων, σε τόπο φυλάκισης και εκτέλεσης πολιτικών κρατούμενων. Ο τόπος εκτέλεσης, η γειτονική Τούμπα Σταυρούπολης, ορατή από τα κελιά των μελλοθάνατων. Υπολογίζεται ότι την περίοδο της κατοχής φυλακίστηκαν στο στρατόπεδο Παύλου Μελά 5000 περίπου κομμουνιστές και εκτελέστηκαν 800.

Αργότερα την περίοδο της 7ετούς χούντας η χρήση του δεν αλλάζει καθώς και πάλι αποτελεί χώρο φυλάκισης πολιτικών κρατούμενων. Το 1974 ξεκινάει η περίοδος της μεταπολίτευσης αλλά το στρατόπεδο Παύλου Μελά εξακολουθεί να είναι τόπος κράτησης αντιρρησιών συνείδησης όπως ο Μιχάλης Μαραγκάκης (1986) και ο Θανάσης Μακρής λίγο αργότερα. Το 1992-3 κρατείται εκεί επίσης ο ολικός αρνητής στράτευσης Νίκος Μαζιώτης.

Το 2006 ο στρατός αποχωρεί, με εξαίρεση ένα κτήριο που ακόμη θα λειτουργεί. Η μεγάλη ώρα για την “αξιοποίηση” του πρώην πλέον στρατοπέδου Παύλου Μελά έχει ανοίξει.

Η κουβέντα για το Παύλου Μελά ανοίγει. Δύο κόσμοι συγκρούονται.

Το 2006 μας βρίσκει με την Θεσσαλονίκη να έχει περίπου 1 εκατομμύριο κατοίκους. Μας βρίσκει με τα δυτικά να είναι χτισμένα απ άκρη σ’ άκρη, και να συνεχίζουν να χτίζονται με αμείωτο ρυθμό. Μας βρίσκει τέλος με έναν τεράστιο χώρο, στην μέση των δυτικών, να παραμένει άχτιστος και αναξιοποίητος για κάποιους, όαση για κάποιους άλλους.

Έτσι από την μία πλευρά έχουμε τους κατοίκους των Δυτικών Συνοικιών και όχι μόνο, που βλέπουν το πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά ως έναν τόπο μαρτυρικό, ως έναν τόπο ιστορικής μνήμης που πρέπει να διαφυλαχτεί και να αναδειχθεί ως τέτοιος. Αλλά και ως έναν δημόσιο χώρο, ελεύθερα προσβάσιμο όπου μπορούν να πάρουν ανάσα μιας και είναι από τους ελάχιστους χώρους πρασίνου που υπάρχει στα δυτικά.

Από την άλλη συνασπίζονται κάθε λογής κοράκια με στόχο να βγάλουν λεφτά. Από εργολάβους που βλέπουν τον χώρο αυτό ως “ αναξιοποίητη τρύπα” στην μέση του αστικού ιστού. Από τον στρατό που το βλέπει ως ευκαιρία να βγάλει λεφτά σε πιθανή εμπορική αξιοποίηση του. Από τους πολιτευόμενους στην τοπική αυτοδιοίκηση που το βλέπουν ως ευκαιρία για να αναδειχτούν αλλά και να κονομήσουν από τα νταλαβέρια. Και τέλος η εκκλησία που βλέπει πως με το “γωνία μαγαζί” της, και πάντα με την θέληση του θεού θα βγάλει πολλά λεφτά!

Οι συμφωνίες για το στρατόπεδο Παύλου Μελά. Το από τα κάτω στοπ και η σοσιαλδημοκρατία.

Η πρώτη συμφωνία μεταξύ στρατού, δήμου και εκκλησίας παίρνει σάρκα και οστά το 2014 επί κυβέρνησης Σαμαρά. Παραχώρηση 284ων στρεμμάτων του στρατοπέδου στον Δήμο για 49 χρόνια με τον Δήμο να χτίζει τα 53 από αυτά με στρατιωτικές κατοικίες για τον στρατό. Ο στρατός θα παίρνει 10% επί των κερδών από κάθε εμπορική δραστηριότητα εντός του στρατοπέδου. Τέλος η “Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως” θα κατοχύρωνε 8 στρέμματα πέριξ του υπάρχοντος ναού της στην γωνιά του στρατοπέδου.

Στη 1 Δεκέμβρη του 2016 το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Παύλου Μελά επιχείρησε να περάσει την παραπάνω συμφωνία. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Μετά από κάλεσμα της Ανοιχτής Συνέλευσης Δυτικών Συνοικιών, της οποίας ήμουν τότε μέλος, συγκεντρώνονται 80 άτομα και σαμποτάρουν το Δημοτικό Συμβούλιο αποτρέποντας το από το να πάρει απόφαση. Το σύνθημα “Ούτε στον θεό, ούτε στον στρατό, τα άδεια στρατόπεδα ανήκουν στον λαό” ακούγεται δυνατά μέσα στην αίθουσα υπό το σαστισμένο βλέμμα των δημοτικών συμβούλων και του δημάρχου ο οποίος έχει πάρει τα πρακτικά στην γωνία και προσπαθεί μάταια να πάρει απόφαση στο πόδι!

Η παραπάνω “είσοδος” της κοινωνικής βάσης στον επίσημο διάλογο για το τι πρέπει να γίνει στο στρατόπεδο Παύλου Μελά παίζει καταλυτικό ρόλο καθώς καταφέρνει και αποτρέπει την συμφωνία Σαμαρά.

Λίγους μήνες μετά την Άνοιξη του 2017 ένας άλλος Πρωθυπουργός, καταφτάνει στο στρατόπεδο Παύλου Μελά. Ο Τσίπρας ζητώντας απεγνωσμένα αντίβαρα για τον 3ο μνημόνιο, έρχεται και στήνει ένα πανηγύρι ενημερώνοντας μας ότι αποδίδει το στρατόπεδο Παύλου Μελά στην κοινωνία. Η συμφωνία δίνει στο Δήμο 284 στρέμματα για 99 χρόνια αυτή την φορά, ενώ δεν χτίζονται οι στρατιωτικές κατοικίες. Αυτή είναι και η βασική συμφωνία μέχρι σήμερα.

Μόνο που συνέχεια αλλάζει προς το χειρότερο για τις ανάγκες και τα συμφέροντα της κοινωνικής βάσης. Για την εξοικονόμηση χώρου στο άρθρο που αφορά μόνο το κομμάτι Εκκλησία δεν θα επεκταθούμε στο πως. Η συμφωνία αυτή έχει αλλαγές αλλά έχει μία σταθερά από την προηγούμενη επί Σαμαρά συμφωνία. Η Εκκλησία κατοχυρώνει από το πουθενά 8 στρέμματα δημόσιου χώρου.

Η Ιερά μητρόπολη Νεάπολης – Σταυρούπολης και η σχέση της με το στρατόπεδο. Οι κλέφτες εν δράση.

Το μπάσιμο της Εκκλησίας στο στρατόπεδο ξεκινάει το 1958. Όταν εγκρίνεται η κατασκευή του ναού της Αγίας Βαρβάρας για τις ανάγκες των στρατιωτών. Ο ναός χτίζεται το 1959. Το 2006 όταν αποχωρεί ο στρατός παραδίδει προς χρήση τον ναό, στην Ιερά μονή Νεάπολης – Σταυρούπολης. Έτσι την χρονιά εκείνη η εκκλησία αποκτά το πρώτο της περιουσιακό στοιχείο εντός του στρατοπέδου. Έχετε δει κάτι αυθαίρετες βίλες σε βουνά και απομακρυσμένα λαγκάδια με ένα μικρό εκκλησάκι; Ε πρώτα φτιάχνουν το εκκλησάκι και μετά όλα τα άλλα. Κάπως έτσι κινήθηκε και η Εκκλησία.

Στην συνέχεια όπως είπαμε διεκδίκησε, από το πουθενά ως δικά της, 8 ολόκληρα στρέμματα πέριξ του Ναού της. Το 2016 ακυρώνεται η συμφωνία αλλά η επόμενη έχει και πάλι ως σταθερά της την υφαρπαγή των 8 στρεμμάτων δημόσιου χώρου μέσα σε έναν τόπο ιστορικής μνήμης. Και λες κάπου εδώ. Κάναν το ναό τους που πάει τρένο κάθε μέρα, κλέψανε και 8 στρέμματα περιμετρικά. Ε κάπου εδώ θα σταματήσουν. Αμ δε!

Η Ιερά μονή Νεάπολης Σταυρούπολης, και ο μητροπολίτης Βαρνάβας, ο άλλοτε καλός φίλος του Χριστόδουλου, φαίνεται ότι τα πάνε πολύ καλά με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Έτσι το 2023 της παραχωρήθηκε από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και με παρέμβαση του Δήμου Παύλου Μελά, έκταση άλλων 2,2 στρεμμάτων για την ανέγερση 2ου ναού εντός του στρατοπέδου επί της Ιατρού Γωγούση 55. Έτσι επέκτεινε την κλοπή δημόσιου χώρου από την κοινωνική βάση στα 10,5 στρέμματα. Και σου λέει μετά. Με δύο ναούς και 8 στρέμματα δεν πάμε ένα βήμα παρακάτω;

Έτσι μαθαίνουμε ότι τους τελευταίους μήνες, εξ ουρανού πάντα, η Ιερά μονή Νεάπολης Σταυρούπολης διεκδικεί και το κτήριο της Ταξιαρχίας! Το κτήριο έχει μέγεθος 498 τ.μ. και στόχος της είναι να το μετατρέψει σε “Εκκλησιαστικό Πολιτιστικό – Διοικητικό Κέντρο. Έίναι διώροφο, σε προνομιακή θέση ανάμεσα στο κεντρικό κτίριο Α2 του στρατοπέδου (θα φιλοξενήσει το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, το Δημαρχείο και την Αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου) και τα 8 στρέμματα της μητρόπολης. Η μητρόπολη έχει καταθέσει αίτημα στο ΤΕΘΑ και έχει πάρει θετική απάντηση για ένα κτήριο που έχει παραχωρηθεί στον Δήμο για 99 χρόνια! Την ίδια στιγμή μαθαίνουμε για προεκλογικά νταλαβέρια Εκκλησίας – Νέου Δημάρχου για αυτό, πράγμα που φυσικά δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση.

Το θέμα θα είχε συζητηθεί ήδη στο Δημοτικό Συμβούλιο Παύλου Μελά, αν είχαν ήδη γνωμοδότηση από την Δημοτική Ενότητα Σταυρούπολης Κάποιοι όμως είχαν πάλι άλλη άποψη. Στις 22 Γενάρη κάτοικοι της περιοχής έκαναν παρέμβαση ενάντια στο νταλαβέρι, σε συνεδρίαση της Δημοτικής Ενότητας Σταυρούπολης και απέτρεψαν την γνωμοδότηση πετυχαίνοντας να παγώσει το ζήτημα για την ώρα.

Κλείνοντας σιγά σιγά το Β Μέρος.

Η περίπτωση του στρατοπέδου Παύλου Μελά είναι χαρακτηριστική για να περιγράψει την ακόρεστη απληστία του εξουσιαστικού θεσμού που λέγεται Εκκλησία. Όσο βρίσκει έδαφος, πάντα σε αγαστή συνεργασία με τον Δήμο και την Κυβέρνηση θα κλέβουν τον δημόσιο χώρο του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά που ανήκει στους κατοίκους, την κοινωνική βάση και τις ανάγκες τους. Χωρίς ιερό ούτε όσιο.

Είναι ορατή η πιθανότητα να μετατραπεί το Παύλου Μελά σε έναν χώρο όπου μεγάλο του μέρος θα ανήκει στα κοράκια της εκκλησίας. Ιδιωτικός και περιφραγμένος για τις δικές της ανάγκες. Με κτήρια που ενώ ακόμη είναι νωπές οι κραυγές των αγωνιστών ενάντια στους φασίστες και τους Ναζί της κατοχής, και του αντιδικτατορικού αγώνα, κινδυνεύουν να σκεπαστούν από τις ψαλμωδίες και τις μισαλλόδοξες εκφωνήσεις. Με ένα μεγάλο χώρο ιστορικής μνήμης, άρρηκτα συνδεδεμένης με την ιστορία της Πόλης, έναν από τους τελευταίους μεγάλους χώρους πρασίνου, να κινδυνεύει να σκεπαστεί από τα μαύρα ράσα.

Η περίπτωση του στρατοπέδου Παύλου Μελά όμως δείχνει και κάτι άλλο. Ότι όποτε η τοπική κοινωνία οργανώθηκε στην βάση και πάλεψε αδιαμεσολάβητα να φέρει στο προσκήνιο τις δικές τις ανάγκες, τα δικά της θέλω, τις δικές τις αγωνίες για το τι εκείνη επιθυμεί να γίνει το στρατόπεδο, πέτυχε. Η παρέμβαση στη 1 Δεκέμβρη του 20216 ακύρωσε την πρώτη συμφωνία. Η παρέμβαση τις προάλλες στην συνεδρίαση της Δημοτικής Ενότητας Σταυρούπολης απέτρεψε την θετική γνωμοδότηση. Με αυτά τα δύο βιώματα η τοπική κοινωνία της Δυτικής Θεσσαλονίκης πρέπει να οργανωθεί στην βάση και να παλέψει αν θέλει να έχει έναν χώρο πρασίνου και ιστορικής μνήμης που την ίδια στιγμή να είναι και δημόσιος και ελεύθερα προσβάσιμος για όλους. Χωρίς να καταπατείται από το λόμπι των εργολάβων, από επιχειρήσεις και από την εκκλησία.

ΥΓ. Περισσότερες πληροφορίες στην μπροσούρα “Πόλη και Δημόσιος Χώρος – Μία ανάλυση με αφορμή τον αγώνα για την οικειοποίηση του Πρώην Στρατοπέδου Π. Μελά.” που παράχθηκε από την Ανοιχτή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών το 2018 και παρουσιάστηκε στις 1 Δεκέμβρη του 2019 σε χώρο εντός του στρατοπέδου.

 

 

Μέρος Γ’. Το ΘΕΠΑΝ στο Κορδελιό.

Σε αυτή την σειρά άρθρων παρουσιάζουμε περιπτώσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης όπου ο εξουσιαστικός θεσμός που λέγεται Εκκλησία, κλέβει τον δημόσιο χώρο από τους κατοίκους. Στο πρώτο άρθρο κάναμε μία περιληπτική εισαγωγή για το τι εστί Εκκλησία. Στο δεύτερο άρθρο παρουσιάσαμε την περίπτωση του Πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά. Στο σημερινό άρθρο θα αναδείξουμε την περίπτωση του ΘΕΠΑΝ στο Κορδελιό.

Η ιστορία του χώρου των πρώην Παλαιών Κοιμητηρίων νυν πάρκο ΘΕΠΑΝ.

Εκκλησία. Ο μεγαλύτερος κλέφτης δημόσιου χώρου. Η περίπτωση της ΘεσσαλονίκηςΤα παλαιά κοιμητήρια είναι ένα τμήμα του Προσφυγικού Νεκροταφείου της περιοχής του Κάτω ή Νέου Χαρμανκιόι. Την δεκαετία του 1920 είχε έκταση 11 στρεμμάτων. Οι πρώτοι που έθαψαν τους νεκρούς τους εκεί ήταν πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα πριν από το 1920, πριν δηλαδή από τα γεγονότα της μικρασιατικής καταστροφής.  Επίσης όσοι στην συνέχεια έμειναν προσωρινά ή μόνιμα στο Νέο Χαρμανκιόι, όπως οι Παπασκαλιώτες που το 1924 δημιούργησαν τον συνοικισμό του Νέου Κορδελιού.

Το εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα εντός του κοιμητηρίου, δεν υπήρξε ποτέ παρεκκλήσι κάποιας εκκλησίας και αυτό για δύο λόγους. Πρώτον γιατί χτίστηκε πρωτοβουλιακά από κάποιον χωροφύλακα στην μνήμη του αδελφού του, ο οποίος σκοτώθηκε στο μέτωπο της Αλβανίας. Δεύτερον γιατί οι εκκλησίες της περιοχής ολοκληρώθηκαν το 1966, η προηγούμενη εκκλησία της Μεταμόρφωσης, και αντίστοιχα το 1990 η νέα.

Από την άλλη τα Παλαιά Κοιμητήρια ήταν ήδη από το 1924 εγγεγραμμένα ως ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου στον τότε Κτηματολογικό Πίνακα που συνέταξε το Ελληνικό Κράτος. Επίσης με βάση το ΦΕΚ16/5-5-1834 τα νεκροταφεία από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους ανήκουν στους Δήμους. Τέλος σύμφωνα και με το ΦΕΚ225 Α/28-9-1968 τα αχρηστευθέντα παλιά κοιμητήρια οι Δήμοι είναι υποχρεωμένοι να τα μετατρέψουν σε άλση, πάρκα, χώρους αναψυχής.

Όπως και έγινε. Η δεκαετία του 90’ μας βρίσκει με το νεκροταφείο να έχει ήδη από το 1986 σταματήσει να δέχεται νεκρούς, και να έχει επί της ουσίας εγκαταλειφθεί. Μία τότε δημοτική αρχή της περιοχής πήρε την πρωτοβουλία και το διαμόρφωσε σε ένα πάρκο πρασίνου με χαμηλά κτήρια, ένα υπαίθριο αμφιθεατράκι και ένα αναψυκτήριο. Έτσι το πάρκο ΘΕΠΑΝ των 7 στρεμμάτων πήρε την μορφή που έχει μέχρι και σήμερα.

Το πάρκο αυτό είναι με την σειρά του για την τοπική κοινωνία ένα μικρό αλλά σημαντικό πάρκο πρασίνου. Αποτελεί μία μικρή όαση για τους κατοίκους της περιοχής που πνίγονται από την απέραντη τσιμεντίλα που άφησε πίσω της η άναρχη δόμηση των εργολάβων όταν η ελληνική οικονομική φούσκα κάλπαζε, αλλά και από την τεράστια ρύπανση από τα ΕΛΠΕ που βρίσκονται δίπλα ακριβώς από την συνοικία του Κορδελιού. (το διαχρονικά μεγαλύτερο περιβαλλοντικό – κοινωνικό ζήτημα της Δυτικής Θεσσαλονίκης)

Τώρα αν σας ρωτούσα με βάση όλα τα παραπάνω σε ποιον ανήκει το πάρκο ΘΕΠΑΝ, δεν θα μου απαντούσατε με περίσσια σιγουριά ότι ανήκει στον Δήμο; Ε κι όμως η Εκκλησία έχει άλλη άποψη και πάλι!

Η ακόρεστη απληστία του κλήρου, βάζει στο μάτι και το ΘΕΠΑΝ. Ελέω θεού!

Το 1977 η εκκλησία της Μεταμόρφωσης, αθόρυβα συντάσσει μία ψευδή συμβολαιογραφική πράξη συναίνεσης και εγγράφει τον χώρο αυτό στο υποθηκοφυλακείο. Το έγγραφο αυτό γράφει επί λέξη “ο χώρος αυτός από αμνημόνευτων χρόνων διάνοια κυρίου – καλή τη πίστει ανήκει στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος”! Ναι δεν κάνω πλάκα. Η εκκλησία στην συμβολαιογραφική αυτή πράξη θέτει ως επιχείρημα που δικαιολογεί ως ιδιοκτησία της το πάρκο ΘΕΠΑΝ ότι το λέει ο κύριος! Την ίδια στιγμή στην συμβολαιογραφική δήλωση υπάρχει έλλειψη συναίνεσης αφού δεν εμφανίστηκε ποτέ στον συμβολαιογράφο κάποιος ως ιδιοκτήτης της έκτασης ή κληρονόμος που να το μεταβιβάζει στην Εκκλησία.

Κι όμως όταν το έγγραφο αυτό πρωτο εμφανίζεται το 2008 από την Εκκλησία στο κτηματολόγιο με στόχο να κατοχυρώσει την ιδιοκτησία του ΘΕΠΑΝ για την πάρτη της, η πλευρά του Δήμου που του ανήκει ο χώρος ποτέ δεν μπαίνει, ενώ μπορεί άνετα, στην διαδικασία να το καταρρίψει. Κάθε μεγάλη ληστεία δημόσιου χώρου από την Εκκλησία προϋποθέτει και καλούς, πιστούς, υποτελείς συνεργούς!

“Οι εκπρόσωποι του λαού” εκλέγονται αλλά εκπροσωπούν τα θέλω της Εκκλησίας κόντρα στο δημόσιο συμφέρον κατοίκων – περιοχής.

Το 2008 ο Δήμος με την σειρά του δηλώνει επίσης στο κτηματολόγιο τον χώρο του ΘΕΠΑΝ ως κοιμητήριο το οποίο ανήκει στην ιδιοκτησία του. Φροντίζει όμως να μην καταθέσει τον τίτλο κυριότητας τον οποίο μπορεί ήδη από το 2003 να πάρει από την Διεύθυνση Γεωργίας μετά την ολοκλήρωση της εκδίκασης της οριστικής διανομής τίτλων στην περιοχή.

Η Εκκλησία όπως είπαμε εμφανίζει από το πουθενά και καταθέτει την συμβολαιογραφική δήλωση συναίνεσης στο κτηματολόγιο. Το κτηματολόγιο από την άλλη καταλήγει να θεωρεί πιο ισχυρό το έγγραφο της εκκλησίας έναντι της δήλωσης του Δήμου, αλλά του δίνει ένα περιθώριο στον Δήμο να καταθέσει τον τίτλο κυριότητας.

Έτσι όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Η εκκλησία έχει κατοχυρώσει στο κτηματολόγιο εξ ουρανού ένα πάρκο δημόσιου και ελεύθερα προσβάσιμου χώρου που δεν της άνηκε ποτέ. Το πολιτικό προσωπικό του Δήμου από την άλλη, του νόμιμου ιδιοκτήτη της έκτασης θάβουν το θέμα δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Οι δύο πλευρές απλώς περιμένουν την καταληκτική ημερομηνία εγγραφών στο Κτηματολόγιο για να κατοχυρωθεί ο τίτλος στην εκκλησία. Μέχρι και εκείνη την στιγμή, κόβουν και ράβουν μόνοι τους ανενόχλητοι εις βάρος της τοπικής κοινωνίας.

Οι κάτοικοι ανακαλύπτουν, οργανώνονται και οδηγούν Δήμο και αρμόδιο αντιδήμαρχο σε μόνιμο και διαρκή αυτοεξευτελισμό.

Το 2019 παραμονή των αυτοδιοικητικών εκλογών κάτοικοι της περιοχής μαθαίνουν για το σκάνδαλο αυτό και ξεκινάνε πολύ πρωτόλεια να προσεγγίζουν κάποιους υποψήφιους θέτοντας τους το θέμα. Η νέα δημοτική αρχή που εκλέγεται κάνει τα πάντα για να κατοχυρωθεί ο τίτλος στην εκκλησία, αλλά με τίμημα τον μόνιμο και διαρκή αυτοεξευτελισμό της από τις πιέσεις των κατοίκων. Επί 16 σερί μήνες αρνείται πεισματικά να συζητηθεί το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Στην προσπάθεια των πολιτών να μαζευτούν υπογραφές 15 συμβούλων για να έρθει αναγκαστικά το θέμα αρνούνται να υπογράψουν, συλλέγονται μόλις 8. Αρνούνται ακόμη και οι εκλεγμένοι σύμβουλοι από την περιοχή του Κορδελιού που γνωρίζουν πολύ καλά την υπόθεση.

Στο μεταξύ η εκκλησία πάει ένα βήμα παρακάτω, καθώς ξεκινάει από την πλευρά της διερευνητικές επαφές με τα μέλη της Επιτροπής Προσδιορισμού Μονάδος για να εξασφαλίσει συναίνεσή ώστε να καθοριστεί τιμή ενοικίου που θα δίνει ο Δήμος στην εκκλησία! Προσπαθεί να πάρει ενοίκιο από τον ιδιοκτήτη της έκτασης ύψους 2235 ευρώ το μήνα!

Τον Γενάρη του 2021, και αφού έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος, μετά από 41 υπογραφές κατοίκων το θέμα μπαίνει στο Δημοτικό Συμβούλιο. Μόνο που εκεί ο πρόεδρος αρνείται να δώσει τον λόγο στον νομικό των κατοίκων, ενώ από την άλλη ο αρμόδιος αντιδήμαρχος παρουσιάζει γνωμοδότηση από την νομική υπηρεσία του δήμου που στηρίζει τα επιχειρήματα της εκκλησίας και ενώ παράλληλα αποκρύπτει τα έγγραφα που λένε ότι το γάλα είναι άσπρο. Ο δήμαρχος δηλώνει ότι χώρος φαίνεται να είναι της εκκλησίας, ενώ διαφημίζει το φτηνό ενοίκιο που τους φοράει το παπαδαριό. Την ίδια στιγμή ο Δήμαρχος παλεύει να κλείσει οριστικά το θέμα ώστε απλά να περάσουν οι μήνες και να κατοχυρωθεί το ΘΕΠΑΝ στην εκκλησία, με απόφαση ότι λόγω ελλείψη στοιχείων δεν θα διεκδικήσει ο Δήμος το ακίνητο…

Γενικά η όλη ιστορία έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον αλλά χάριν χρόνου και χώρου στο άρθρο την παρουσιάζω πολύ περιληπτικά. Στο τέλος θα βρείτε πηγή για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον η από τα κάτω εξιστόρηση και αποδόμηση προσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Τους επόμενους μήνες σε ερωτήσεις κατοίκων, ο Δήμος απαντά ότι “ψάχνει στοιχεία” ενώ το μόνο που αρκεί να κάνει, και το γνωρίζουν όλοι αυτό, είναι να πάει στην Διεύθυνση Γεωργίας και να παραλάβει τον τίτλο κυριότητας. Από την άλλη ξεκινάνε οι διαρροές για ασφυκτικές πιέσεις του κλήρου προς τους συμβούλους και τον Δήμαρχο. Εν τέλη μετά από 10 μήνες καθυστερήσεων εμφανίζεται ο τίτλος κυριότητας, αλλά και πάλι ο αρμόδιος αντιδήμαρχος σε μία κίνηση πανικού ζητάει νέα γνωμοδότηση από την νομική υπηρεσία του Δήμου δίνοντας στοιχεία που ενισχύουν την εκκλησία. Όλα όμως έχουν πάρει τον δρόμο τους.

Στις 22-12-2021 το Δημοτικό Συμβούλιο, υπό τις πιέσεις των κατοίκων και των νέων στοιχείων, αναγκάζεται να ψηφίσει ομόφωνα να ξεκινήσουν οι διαδικασίες απόκτησης του τίτλου από τον Δήμο. Καθώς η ημερομηνία οριστικοποίησης των εγγραφών στο κτηματολόγιο έχει οριστεί στα τέλη του 22’, η εκκλησία βλέποντας ότι απέχει 1 μόλις χρόνο από το να κλέψει το ΘΕΠΑΝ, εντείνει τις πιέσεις της και καταφέρνει να καθυστερούν τα πάντα στην διαδικασία του Δήμου.

 

Οι κάτοικοι αυτο-οργανώνονται και διεκδικούν πετυχημένα το ΘΕΠΑΝ ως δημόσιο χώρο που ανήκει στην κοινωνία.

Το Μάρτιο του 2022 οι κάτοικοι που καταπιάνονται με το ζήτημα, βλέπουν την αδράνεια του Δήμου και το κίνδυνο να χαθεί το ΘΕΠΑΝ. Έτσι εκδίδουν την πρώτη τους δημόσια ανακοίνωση μέσα στην τοπική κοινωνία του Κορδελιού. Η ανταπόκριση είναι μεγάλη καθώς πλέον όλο και περισσότεροι κάτοικοι μαθαίνουν όλη την αλήθεια και με την σειρά τους αποδομούν τους αντιδημάρχους στην καθημερινότητα της γειτονιάς οι οποίοι μέχρι εκείνη την στιγμή διαδίδουν ότι ο χώρος ανήκει στην εκκλησία.

Στη 1 Ιούνη του 2022 η αντιδράσεις των κατοίκων κορυφώνονται με μία μεγάλη συγκέντρωση στο αμφιθέατρο του πεζόδρομου Κορδελιού. Οι ομιλητές παρουσιάζουν όλη την αλήθεια. Κάποιοι αιρετοί προσεγγίζουν την εκδήλωση και ζητάνε να πάρουν το λόγο με πρόσχημα ότι έχουν νέα στοιχεία υπέρ του αγώνα, κάτι που όμως ποτέ δεν εμφάνισαν μετέπειτα. Η οργανωτική επιτροπή διασφαλίζει το ακομμάτιστο και αδιαμεσολάβητο χαρακτήρα της προσπάθειας και δεν τους δίνει το λόγο, ενώ τους δηλώνει ότι η εκδήλωση ότι αυτή είναι μία εκδήλωση των κατοίκων.

Η συγκέντρωση καταλήγει σε ένα αυστηρό ψήφισμα όπου οι κάτοικοι δηλώνουν ότι θα υπερασπιστούν τον χώρο που ανήκει νομικά, δικαιωματικά και ηθικά στον Δήμο. Το ψήφισμα δηλώνει δημόσια ότι αν εξαντληθεί ο χρόνος και χαθεί το ΘΕΠΑΝ, αυτό θα θεωρηθεί από τους κατοίκους ως παράβαση καθήκοντος. Αποτέλεσμα να αυξηθεί κι άλλο η κοινωνική πίεση και άνθρωποι κλειδιά στην υπόθεση όπως ο αρμόδιος αντιδήμαρχος να ξεκινήσουν τις θεαματικές κολοτούμπες αναδεικνύοντας το επόμενο διάστημα τους εαυτούς τους ως αγωνιστές που θα σώσουν το ΘΕΠΑΝ.

Κλείνοντας. Η υπόθεση στο σήμερα και η αξία του αδιαμεσολάβητου αγώνα απέναντι στις ορέξεις της Εκκλησίας.

Εν τέλη στις 15 Νοέμβρη του 2022 ο Δήμος καταθέτει αγωγή για το ΘΕΠΑΝ. Αμέσως μετά στις 19 Δεκέμβρη του 2022 ο Δήμος κάνει πρόσθετη παρέμβαση στην αγωγή. Ενώ στις 7 Μάρτη του 2023 ο Δήμος καταθέτει προτάσεις υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και κατά του Ενοριακού Ιερού Ναού Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Σημαντικό να αναφερθεί ότι και πάλι αν δεν είχε δοθεί παράταση στο κτηματολόγιο ο Δήμος δεν θα μπορούσε να καταθέσει τις προτάσεις του…

Αυτό που συμπερασματικά βλέπουμε και στην περίπτωση του ΘΕΠΑΝ είναι από την μία έναν εξουσιαστικό θεσμό της εκκλησία που χωρίς κανέναν δισταγμό επιχειρεί να κλέψει άλλον ένα δημόσιο και ελεύθερα προσβάσιμο χώρο που ανήκει στους κατοίκους του Κορδελιού. Και βλέπουμε άλλη μία φορά τους ανθρώπους που εκλέγονται στην τοπική αυτοδιοίκηση για να εκπροσωπήσουν το δημόσιο συμφέρον, να τα κάνουν πλακάκια με το παπαδαριό και να το υποσκάπτουν στοχευμένα.

Για άλλη μία φορά όμως βλέπουμε και το πόσο σημαντικός και ουσιαστικός είναι ο αδιαμεσολάβητος αγώνας των κατοίκων και η οργάνωση στην βάση. Οι 41 κάτοικοι που ξεκίνησαν τις πιέσεις, ενημέρωσαν την τοπική κοινωνία και οδήγησαν στην μαζική συγκέντρωση της 1ης Ιούνη, κατάφεραν και πήραν πίσω στο παρά 5, και μέσα από το στόμα του λύκου, έναν δημόσιο χώρο πρασίνου και αναψυχής που εξυπηρετεί τις δικές τους ανάγκες σε ένα περιβάλλον πολύ επιβαρυμένο.

Φυσικά κανένας δεν πρέπει να επαναπαύεται γιατί ως γνωστόν το αστικό δίκαιο δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους…

 

Υ.Γ. Περισσότερες πληροφορίες μπορεί κάποιος να βρει στο μπροσουράκι που γράφτηκε από τα κάτω με τίτλο “Η μαύρη βίβλος του ΘΕΠΑΝ – παλαιά κοιμητήρια. 2019-2023 έργα και ημέρες της Δημοτικής Αρχής.” Έρευνα, επιμέλεια, ομάδα σύνταξης ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΚΟΡΔΕΛΙΟΥ – ΕΥΟΣΜΟΥ

 

πηγή: https://www.alerta.gr/archives/34971?fbclid=IwAR3Gk1B7slwXLwjgFz3cO8ytmHnYj8IacOJL-kMfCzfDT30m183-eGwO9iI

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Το να περάσεις σε μια μόνιμη κατάσταση του να ακροβατείς στα όρια της στέρησης της προσωπικής σου ελευθερίας, ακόμα και της ίδιας σου της ζωής, προϋποθέτει μια διαμορφωμένη προσωπικότητα η οποία πολεμάει την αδικία με όλα τα μέσα. Προϋποθέτει ενσυναίσθηση, καθάριο χαρακτήρα, επαναστατική ηθική, ξεβόλεμα από την επίπλαστη ευδαιμονία,  αλληλεγγύη και κοινωνική ευαισθησία. Δεν είναι κάποιος τρελός να χαραμίσει τη ζωή του χωρίς λόγο.  Όταν συσσωρεύεται η αδικία, ο πολιτικός εμπαιγμός της εξουσίας, το ξεζούμισμα της εργασιακής δύναμης του εργάτη- λάστιχο με αντάλλαγμα ένα μισθό που δεν αρκεί ούτε για μισό μήνα, η κρατική διαφθορά και τα κυβερνητικά εγκλήματα,  η ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή των ντόπιων και ξένων εξουσιαστών  στους διακρατικούς πολέμους, οι δολοφονίες στα εργασιακά κάτεργα, η μεθόδευση της πολιτικής για ευθεία  καταστολή σε όσους ζητάνε τα αυτονόητα, οι αναπλάσεις για τη κερδοφορία του κεφαλαίου,  η φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, η ακρίβεια σε βασικά είδη καθημερινότητας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η δυσκολία πρόσβασης σε κοινωνικά αγαθά όπως υγεία και στέγαση,  τα ψέματα της εξουσίας μέσα από τα ελεγχόμενά τους ΜΜΕ. Όταν το σύστημα λεηλατεί ζωές και καταστρέφει όνειρα, πάντα θα ξεπετάγονται νέοι  Αρνητές. Η ίδια η ύπαρξη της εξουσίας και της αδικίας θα γεννάει Αντάρτες.

ΤΙΜΗ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΟ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΜΑΡΙΑΝΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

Τροχιά στο Άπειρο

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ Ν.Δ. ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της τοπικής οργάνωσης της ΝΔ, του 5ου δημοτικού διαμερίσματος στον Άγιο Ελευθέριο στην οδό Πετρίδη τα ξημερώματα της 13ης Οκτωβρίου. Επιλέξαμε να τοποθετήσουμε τον μηχανισμό μπροστά από την μεταλλική πόρτα των γραφείων σας γιατί ενώ είχαμε την επιλογή να τα διαρρήξουμε και να σας κάψουμε ολοσχερώς δεν θέλαμε να διακινδυνεύσουμε την ασφάλεια των κατοίκων της πολυκατοικίας που βρίσκεται πάνω από την τρύπα σας. Αποδεχτήκαμε έτσι συνειδητά να χτυπήσουμε τον συγκεκριμένο στόχο και να μινιμάρουμε τις φθορές γιατί για εμάς είχε μεγάλη συμβολική αξία, πράγμα που αποδείχτηκε περίτρανα με το ότι το αποσιωπήσατε. Γιορτάσαμε με αυτόν τον τρόπο και εμείς τα 50στα γενέθλιά σας.

Η ΝΔ είναι το πιο σιχαμένο πολιτικό συνονθύλευμα που έχει περάσει από την ελληνική πολιτική σκηνή. Στα 50 της αυτά χρόνια έχει μείνει και θα μείνει στην ιστορία για τα δεκάδες αν όχι εκατοντάδες σκάνδαλα με μίζες, δολοφονίες, κυκλώματα trafficking, συμμετοχή σε φασιστικές γκρούπες κ.α. Αυτό το δεξιό, πατριωτικό-παραδοσιακό κόμμα, που ακόμα συγκεντρώνει τεράστιο ποσοστό υποστηρικτών, βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 5 χρόνια και με ένα συγκεκριμένο και μεθοδικό πλάνο έχει δημιουργήσει τον απόλυτο ευρωπαϊκό παράδεισο για το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο, αλλά και όλου του κόσμου τις μαφίες και την απόλυτη κόλαση και δυστοπία για τα κατώτερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Η ΝΔ και όλο της το συνάφι (δικαστές, μαφία, επιχειρηματίες) δρουν ξεδιάντροπα και κυνικά χωρίς να προσπαθούν να κρύψουν τις φρικαλεότητες τους, σοδομίζοντας οποιονδήποτε προσπαθεί να βγάλει στη φόρα τα άπλυτά τους ή εναντιώνεται, ακόμα και στα ίδια τους τα θύματα.

Κάθε μέρα ξυπνάμε σε έναν κόσμο που νοσεί χωρίς να πεθαίνει. Σε έναν κόσμο που η δυσανασχέτηση των πολιτών περιορίζεται σε ανώδυνες για το κράτος διαμαρτυρίες, σε ακίνδυνους συμβολισμούς και “γλέντια μνήμης”. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που η πιο δολοφονική κυβέρνηση του 21ου αιώνα κατασπαράζει και λεηλατεί τις τελευταίες δασικές εκτάσεις στο βωμό της κερδοφορίας, που καταπνίγει ολόκληρους οικισμούς, την ίδια στιγμή που ενορχηστρώνει  δεκάδες και για εμάς που υπολογίζουμε και τους θανάτους από  κόβιντ ως τέτοιες, χιλιάδες κρατικές δολοφονίες. Μετανάστες στα σύνορα, στη θάλασσα και στα ΑΤ, ρομά από μπάτσους για οποιαδήποτε αφορμή, αγωνιστές, κρατούμενους, θυληκότητες, τοξικομανείς, άλλοι σε φωτιές άλλοι από πλημμύρες, άλλοι σε τρένα άλλοι σε πλοία και η λίστα δεν τελειώνει. Είναι λες και οι 7 πληγές του Φαραώ έπεσαν στα κεφάλια μας, μόνο που δεν είναι κάποιος θεός που μας τιμωρεί, αλλά το κράτος και τα οπλισμένα τσιράκια του που επιδιώκουν με την βία να μας κάνουν ¨πολιτισμένη χώρα¨. Είναι η εξουσία αυτή που οπλίζει, αυτή που διαλύει τα νοσοκομεία και ευθύνεται για χιλιάδες νεκρούς και νεκρές, αυτή που καίει-πλημμυρίζει-λεηλατεί και δολοφονεί στο όνομα του δικού της θεού, του κεφαλαίου. Με πιο πρόσφατες τις 2 δολοφονίες μεταναστών στα 2 πιο ¨διάσημα” για την βαρβαρότητά τους ΑΤ, του Αγίου Παντελεήμονα και της Ομόνοιας. Και αυτή η εξουσία δεν είναι απρόσωπη. Αλλά πάνω από όλα δεν είναι ανίκητη. Οι άνθρωποι που την απαρτίζουν έχουν σπίτια-δουλειές-γραφεία-οχήματα, τα κόμματα έχουν τα δικά τους γραφεία, όλοι οι θεσμοί υπάρχουν κάπου σε φυσική μορφή. Η εξουσία δεν είναι μια αφηρημένη έννοια που επιβάλλεται και κατακερματίζει τη ζωή μας. Είναι οι άνθρωποι του κράτους και του κεφαλαίου και είναι ένα μεθοδικό πλάνο αυτών και των εξωτερικών συμμάχων τους ο Δούρειος Ίππος που μας επιτίθεται.

Το κατασταλτικό πλαίσιο που έχουν εγκαταστήσει και το διαχειρίζεται η ελληνική αστυνομία αποσκοπεί στην εξουδετέρωση όσων αντιστέκονται στην καθολική τους ηγεμονία. Γι’ αυτό κι αυτοί θέλουν να μας χώσουν στα κελιά που χτίζουν για την τιμωρία όσων αποκλίνουν  από τις εντολές τους. Το πρωτόγνωρο στην περίοδο που διανύουμε είναι η αδιαλλαξία του κράτους και η στάση “ομερτά” που κρατάει αυτή η κυβέρνηση από το 2019.Όλα αυτά τα χρόνια έχουν ανοίξει πολλοί αγώνες από διάφορα υποκείμενα και πραγματικά διαπιστώνουμε ότι κανένας δεν έχει καταφέρει να ανοίξει κάποιο ρήγμα. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελούν οι απεργίες πείνας των κρατουμένων πολιτικών και μη, εκ των οποίων ελάχιστοι δικαιώθηκαν.

Ωστόσο αυτό δεν αποτελεί ήττα αλλά έναυσμα για συσπείρωση. Γιατί κάθε κράτος κτήνος όταν πέφτει κάνει κρότο. Η συνέπεια λόγου-δράσης ,η επιθετική αλληλεγγύη και η μετάδοση της εμπειρικής γνώσης είναι τα χαρακτηριστικά που μας δίνουν την ελπίδα όσο δυστοπικά και αν παρουσιάζονται τα πράγματα.Ο πόλεμος ενάντια στο κράτος συνεχίζεται  και τα αξιακά μας, μας οδηγούν στην επέκταση του αγώνα.

Αλληλεγγύη στον αγωνιστή κρατούμενο Θανάση Πικάση!

Λευτεριά στον Νίκο Μαζιώτη!

Φωτιά στα κελιά της Δημοκρατίας!

Νίκη στα όπλα της αντίστασης στη Μέση Ανατολή και στο Κουρδιστάν!

Πόδια στη Γη, κεφάλι στον ουρανό, ψυχή πάντα βαθιά!

Ομάδα Αναρχικής Επίθεσης

πηγή: athens.indymedia.org

ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΣΟΥ. ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Μια διαφορετική πρόταση άμυνας τεχνολογικού ελέγχου

[επιμ. – Δημοσιεύθηκε αρχικά στον ρωσικό αναρχικό ιστότοπο a2day.net· μπορείς να δεις συγκεντρωμένα διεθνή έγγραφα πραγματικών επιχειρήσεων παρακολούθησης εναντίον αναρχικών στο earsandeyes.noblogs.org] .   

Ελληνική μετάφραση κειμένου: “Ευλογημένη η Φλόγα”

Στη δεκαετία του ’80, ένας αναρχικός που ήθελε, για παράδειγμα, να κάψει κάποιο κτίριο, ανέπτυσσε το σχέδιό του και ταυτόχρονα έλεγχε ότι δεν υπήρχαν συσκευές παρακολούθησης στο σπίτι του. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο ίδιος αναρχικός απενεργοποιούσε το τηλέφωνό του και χρησιμοποιούσε κρυπτογραφημένο traffic στο Διαδίκτυο. Στη δεκαετία του 2020, πρέπει να επανεξετάσουμε τη στρατηγική μας: η συλλογή πληροφοριών έχει βελτιωθεί και πρέπει να το λάβουμε κι εμείς αυτό υπόψη.

Αρχικά, ας δούμε πώς χρησιμοποιείται η ανάλυση μαζικών δεδομένων [big data]. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να μιλήσουμε για 3 πράγματα: για τα μεταδεδομένα [metadata], τα πρότυπα [templates] και τα δίκτυα. Φαίνεται βαρετό και δύσκολο, αλλά δεν είμαι τεχνικός και δεν θα σας κουράσω με τεχνική γλώσσα, θα το κάνω όσο το δυνατόν πιο απλό.

Μεταδεδομένα

Στο πλαίσιο της διαδικτυακής δραστηριότητας, «περιεχόμενο» σημαίνει «το μήνυμα που έστειλες» και «μεταδεδομένα» σημαίνει «τα πάντα εκτός από το περιεχόμενο». Έτσι, για παράδειγμα, αν στείλεις ένα μήνυμα για μεσημεριανό γεύμα σε έναν φίλο σου, το περιεχόμενο μπορεί να είναι «Πάμε για φαγητό», και τα μεταδεδομένα μπορεί να είναι «Μήνυμα που στάλθηκε στις 01/04/2018 11.32 από 0478239055 σε 079726823 χρησιμοποιώντας Signal».

Αυτές οι πληροφορίες καταγράφονται από το τηλέφωνό σου, ακόμη και αν η εφαρμογή κρυπτογραφεί το πραγματικό σου μήνυμα. Τα μεταδεδομένα σου προστατεύονται πολύ ανεπαρκώς από την τεχνολογία και πολύ ανεπαρκώς από το νόμο. Ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία βρίσκεσαι, η πλειονότητα των μεταδεδομένων σου είναι ελεύθερα διαθέσιμη στις μυστικές υπηρεσίες, ανεξάρτητα από το αν είσαι ύποπτοι για κάτι ή όχι.

Πρότυπα

Είτε το συνειδητοποιείς είτε όχι, τα μεταδεδομένα σου έχουν ένα πρότυπο. Αν δουλεύεις καθημερινά, μπορεί να έχεις ένα πολύ σταθερό πρότυπο – αν δεν υπάρχει τέτοια εργασία, το πρότυπό σου μπορεί να είναι πιο ευέλικτο, αλλά εξακολουθείς να έχεις ένα πρότυπο. Αν κάποιος θέλει να μάθει το ρυθμό της ημέρας σου, μπορεί να το κάνει πολύ εύκολα, επειδή το πρότυπό σου βρίσκεται στα μεταδεδομένα.

Για παράδειγμα: Ίσως χρησιμοποιείς Wi-Fi στο αγαπημένο σου μπαρ τα περισσότερα βράδια της Κυριακής μέχρι τα μεσάνυχτα, ξυπνάς γύρω στις 10 π.μ. και τσεκάρεις το Signal, χρησιμοποιείς κάρτα δημόσιας συγκοινωνίας για να πας στο μάθημα κάθε Δευτέρα απόγευμα και περνάς κατά μέσο όρο 1 ώρα στο Tumblr δύο φορές την ημέρα. Όλα αυτά είναι μέρος του πρότυπού σου.

Δίκτυο

Έχεις ένα διαδικτυακό δίκτυο. Οι φίλοι σου στο Facebook, τα άτομα στο βιβλίο διευθύνσεων του τηλεφώνου σου, το dropbox που μοιράζεσαι με τους συναδέλφους σου, όλοι όσοι αγόρασαν online εισιτήρια για την ίδια συναυλία του punk που παρακολούθησες, άτομα που χρησιμοποιούν τα ίδια σημεία WiFi με εσένα. Πάρε τα δίκτυά σου, συνδύασέ τα με τα δίκτυα άλλων ανθρώπων και οι ομαδοποιήσεις θα φανούν από μόνες τους. Η επαγγελματική σου κοινότητα, η οικογένειά σου, η ακτιβιστική σου σκηνή κ.λπ.

Αν ανήκεις στην αναρχική κοινότητα, είναι πιθανό να είναι αυτό αρκετά εμφανές από όλες τις μικρές συνδέσεις των δικτύων σου, όπως το να επισκέπτεσαι μια μπάντα και να γνωρίζεις τους ίδιους ανθρώπους με άλλους αναρχικούς. Ακόμα και αν δεν έχεις κάνει ποτέ κλικ σε μια αναρχική σελίδα στο Facebook ή δεν έχεις πατήσει το κουμπί go σε μια αναρχική εκδήλωση στο Facebook, το δίκτυό σου είναι δύσκολο να κρυφτεί.

Τώρα, ας υποθέσουμε ότι διέπραξες ένα έγκλημα, ένα έγκλημα που θα οδηγούσε σε σοβαρή έρευνα.

Ας υποθέσουμε ότι την Κυριακή στις 3 τα ξημερώματα, εσύ και οι φίλοι σου βγαίνετε έξω και καίτε το σπίτι των Ναζί. (Φυσικά, δεν θα συμβούλευα ποτέ κανέναν σας να κάνει κάτι τέτοιο.) Προφανώς, το έκαναν οι αναρχικοί, αλλά δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία. Χρησιμοποιείτε μια παραδοσιακή κουλτούρα ασφαλείας: καίτε αρχεία, προσπαθείτε να μην επικοινωνείται τα σχέδιά σας κοντά στην τεχνολογία και δεν αφήνετε φυσικά ίχνη.

Αλλά εφόσον διαπράξατε ένα έγκλημα εκείνη τη νύχτα, τα μεταδεδομένα σας θα είναι πολύ διαφορετικά από τον συνηθισμένο σας ρυθμό: κάθεσαι στο συνηθισμένο σου μπαρ μέχρι τις 2 π.μ. για να περιμένεις τους φίλους σου, δεν θα ξυπνήσεις στις 10 π.μ. και δεν θα τσεκάρεις το Signal ή θα κάνεις Tumblr μόνο για μια ώρα της ημέρας. Δεν θα πας στο μάθημα. Το πρότυπο μεταδεδομένων σου είναι πολύ διαφορετικό από το κανονικό σου πρότυπο. Τα πρότυπα μεταδεδομένων των φίλων σου είναι επίσης διαφορετικά. Αν κάποιος από εσάς είναι αδέξιος, μπορεί να δημιουργήσει ένα εξαιρετικά ύποπτο σήμα μεταδεδομένων, για παράδειγμα, το τηλέφωνο απενεργοποιείται στις 2.30 το βράδυ και ενεργοποιείται στις 4 π.μ. Δεν θα ήσασταν οι πρώτοι.

Αν ήθελα να εξιχνιάσω αυτό το έγκλημα χρησιμοποιώντας ανάλυση δεδομένων, τότε θα έκανα τα εξής:

  • θα επέτρεπα σε ένα λογισμικό να αναλύσει τα μοτίβα της τοπικής αναρχικής σκηνής για να εντοπίσει τα 300 άτομα που συνδέονται περισσότερο με την αναρχική σκηνή,
  • θα επέτρεπα στο δεύτερο κομμάτι του λογισμικού να αναλύσει τα δείγματα μεταδεδομένων αυτών των 300 ατόμων τους τελευταίους μήνες και να εντοπίσει τις μεγαλύτερες αλλαγές στα μεταδεδομένα το βράδυ της Κυριακής, καθώς και οποιαδήποτε πολύ ύποπτη δραστηριότητα μεταδεδομένων,
  • θα απέκλεια παραλλαγές του μοτίβου με προφανή λόγο ή προφανές άλλοθι (άτομα που βρίσκονται σε διακοπές, άτομα που βρίσκονται στο νοσοκομείο, άτομα που έχουν χάσει τη δουλειά τους κ.λπ,)
  • θα προέβαινα σε μια πιο εμπεριστατωμένη μελέτη όσων παρέμειναν.

Σωστά λοιπόν, από τον τεράστιο αριθμό των ανθρώπων που δεν θα μπορούσα να κρυφακούσω ταυτόχρονα, μπορώ να εντοπίσω γρήγορα ορισμένους προκειμένου να τους παρακολουθώ στενά. Έτσι θα μπορούσα να σε βρω και να σε πιάσω.

Και τώρα τι;

Αν μια παραδοσιακή κουλτούρα ασφαλείας δεν θα μπορεί να μας προστατεύει όπως έκανε κάποτε, πώς θα προσαρμοστούμε; Λοιπόν, δεν έχω απαντήσεις, αλλά για αρχή θα έλεγα: γνώρισε ποιο είναι το δίκτυό σου + γνώρισε ποιο είναι το πρότυπό σου.

Στην περίπτωση του παραπάνω παραδείγματος: φύγε από το μπαρ τα μεσάνυχτα, επιστρέψτε στο σπίτι και άσε το τηλέφωνο στο κομοδίνο. Τσέκαρε τις εφαρμογές που τσεκάρεις συνήθως πριν πας για ύπνο και ρύθμισε το ξυπνητήρι για τις 10 το πρωί. Επέστρέψε στο μπαρ χωρίς τηλέφωνο. Ξύπνα στις 10 το πρωί και τσέκαρε το Signal. Σύρσου στην τάξη ή ζήτα από έναν φίλο να ταξιδέψει με την κάρτα σου και μην χρησιμοποιείς τεχνολογία στο σπίτι σου όσο ο φίλος ταξιδεύει με την κάρτα σου στην τάξη. Μείνε πιστός στο πρότυπό σου. Μην κλείνεις ποτέ το τηλέφωνο.

Μπορείς επίσης να χειραγωγήσεις το δίκτυό σου, αλλά αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο να το κάνεις. Μην χρησιμοποιείς το smartphone γενικά και εγκατέλειψε κάθε κοινωνική δραστηριότητα στο Διαδίκτυο – αυτό απαιτεί σοβαρά κίνητρα. Γνωρίζοντας το πρότυπο δεδομένων σου και φροντίζοντας να φαίνεται συνηθισμένο είναι πολύ πιο εύκολο.

Ορισμένοι από τους παλιούς κανόνες θα εξακολουθούν να ισχύουν: μην μιλάς για εγκλήματα γύρω από συσκευές με μικρόφωνα, μην καυχιέσαι μετά από επιτυχημένες ενέργειες κ.λπ. Άλλοι κανόνες, όπως το «κλείσιμο του τηλεφώνου όταν σχεδιάζετε παράνομες ενέργειες», πρέπει να αλλάξουν επειδή τα μεταδεδομένα τους φαίνονται πολύ ασυνήθιστα. Κανείς άλλος δεν κλείνει το τηλέφωνό του. Εμείς φαινόμαστε ύποπτοι όταν το κάνουμε αυτό.

Αυτή είναι μόνο μια ιδέα για το πώς θα μπορούσαμε να εκσυγχρονίσουμε την κουλτούρα ασφαλείας μας. Ίσως υπάρχουν άλλοι άνθρωποι με διαφορετικές, καλύτερες ιδέες για την εκσυγχρόνισή της. Αν ξεκινήσουμε μια συζήτηση, μπορούμε να φτάσουμε κάπου[1].

Τέλος: Πρέπει να συνεχίσουμε να προσαρμοζόμαστε

Καθώς η τεχνολογία αλλάζει, προκύπτουν πολύ περισσότερες πληροφορίες, συμπεριλαμβανομένων δεδομένων στα οποία έχουμε πολύ λίγο έλεγχο. Η έξυπνη τηλεόραση και η διαφήμιση σε δημόσιους χώρους που ακούνε κάθε λέξη που λέμε, που ακούνε τον τόνο της φωνής μας όταν μιλάμε, αυτά είναι κάποια παραδείγματα. Επί του παρόντος, τα προγράμματα ανάλυσης δεδομένων χρησιμοποιούν λογισμικό ανάγνωσης πινακίδων κυκλοφορίας για να συγκρίνουν τα πρότυπα κυκλοφορίας οχημάτων. Λέει πολλά το γεγονός ότι μπορεί σύντομα να είναι έτοιμα να κάνουν το ίδιο με την αναγνώριση προσώπου, μετά την οποία η παρουσία του προσώπου μας στο δημόσιο χώρο θα γίνει μέρος των μεταδεδομένων μας. Πρόσθετες πληροφορίες σημαίνουν ακριβέστερη ανάλυση δεδομένων. Τα μεταδεδομένα μας μπορεί σύντομα να είναι πολύ εκτεταμένα, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να αντικατοπτριστούν πλήρως. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να προσαρμόσουμε τα αντίμετρα μας αν θέλουμε να κρύψουμε κάτι.

Πώς θα τα κρατήσουμε όλα αυτά κάτω από το ραντάρ; Δεν ξέρω. Αλλά ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε αυτά τα πράγματα. Αυτές είναι κάποιες πρώτες σκέψεις για το πώς πρέπει να μοιάζει μια κουλτούρα ασφάλειας στην εποχή της σύγχρονης ανάλυσης μεγάλων συνόλων δεδομένων, και θα ήμουν πολύ ευτυχής να δεχτώ προσθήκες από συντρόφους που έχουν σκέψεις πάνω σε αυτό.

[1] επιμ. – «Η «κουλτούρα ασφαλείας» θα πρέπει πάντα να νοείται ως ένας στρατηγικός αγώνας ενάντια στον εγκλεισμό και όχι ως μια τεχνική επεξεργασία κανόνων συμπεριφοράς, επειδή η τελευταία είναι μια πρακτική που βασίζεται στην επιταγή να κρατάμε τους ανθρώπους μακριά από τη φυλακή. Σε μεμονωμένες περιπτώσεις, αυτό είναι απολύτως λογικό. Στη μεγάλη εικόνα, απολύτως παράλογο. Όπου υπάρχει αποτελεσματικός αγώνας, το κράτος θα προβεί σε συλλήψεις, είτε μπορεί να βρει τους υπεύθυνους για συγκεκριμένα εγκλήματα είτε όχι. Η πρόταση να κρατάμε τους ανθρώπους μακριά από τη φυλακή είναι, μακροπρόθεσμα, συντηρητική και ηλίθια. Παρά ταύτα, με την τελειοποίηση των τεχνικών ασφαλείας, αναγκάζουμε το κράτος να καταφεύγει σε συλλογικές και όχι σε εξατομικευμένες μορφές τιμωρίας. Αν δεν μπορούν να βρουν τους συγκεκριμένους εγκληματίες που είναι υπεύθυνοι για μια επίθεση, πρέπει να επιτεθούν στην κοινότητα του αγώνα και να συλλάβουν αποδιοπομπαίους τράγους που ξεχωρίζουν για καθαρά πολιτικούς λόγους, πράγμα που διαψεύδει την αφήγηση της δημοκρατικής ειρήνης, καταστρέφει τον λόγο περί εγκληματικότητας και το άλλοθι του συστήματος δικαιοσύνης και αποκαλύπτει τη θεμελιωδώς συλλογική φύση κάθε αγώνα. Τα αντάρτικα κινήματα, οι αντάρτικες ομάδες των πόλεων και οι αγώνες των ιθαγενών για τη γη παρήγαγαν τεχνικά εγχειρίδια με επίκεντρο την αντιπαρακολούθηση, τα οποία οι αντάρτες και οι εξεγερμένοι σήμερα μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να παρεμποδίσουν τις κρατικές προσπάθειες συλλογής πληροφοριών. Ειδικά οι αντάρτες των πόλεων μεταδίδουν μια μυθολογία μυστικότητας που απαιτεί από τον αναγνώστη να διαχωρίσει την τεχνική γνώση από τη στρατηγική. Το πραγματικό τέχνασμα δεν είναι η επαγγελματοποίηση αυτών των τεχνικών αλλά η γενίκευσή τους σε μια ευρύτερη κοινότητα. Μια ευρέως διαδεδομένη καχυποψία της τεχνολογίας επικοινωνιών, των ακαδημαϊκών, των δημοσιογράφων και της αστυνομίας, στα χέρια μιας ολόκληρης κοινότητας, θα είναι πολύ πιο αποτελεσματική στο να εμποδίσει τη συλλογή πληροφοριών από το κράτος από ό,τι μια εξελιγμένη σειρά τεχνικών αντιπαρακολούθησης στα χέρια μιας ομάδας συγγένειας – αλλά το ένα δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να αποκλείει το άλλο» (Εδώ… στο Κέντρο ενός Κόσμου σε Εξέγερση).

Πηγή: Return Fire, τόμος 6, κεφάλαιο 3 (καλοκαίρι 2022)

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΑΝΑΡΑΣ

Αυτό το μεταφρασμένο από εμάς άρθρο, είναι του Δημήτρη Τρωαδίτη και βρέθηκε στη σελίδα Institute for Anarchist Theory and History (IATH) . Ο τίτλος του είναι “Ο Αναρχικός Γιάννης Μαγκανάρας στην Ελλάδα”.

Η σελίδα ITHA-IATH https://itha-iath.org/en/en_home/  που σχηματίστηκε από το Ινστιτούτο Αναρχικής Θεωρίας και Ιστορίας (IATH) στοχεύει “να τονώσει, να συγκεντρώσει και να διαδώσει την ιστορική και θεωρητική έρευνα για τον αναρχισμό. Εκτός από υλικό για την ιστορία του αναρχισμού και τη θεωρία του αναρχισμού, το IATH έχει επίσης περιεχόμενο που συνδέεται με την αναρχική μνήμη, συζητήσεις θεωρητικών-μεθοδολογικών και συγκυριακών θεμάτων που πραγματοποιούνται από μια ελευθεριακή οπτική, καθώς και πρωτογενείς πηγές, που παράγονται από τους ίδιους τους αναρχικούς.”  Το ITHA έχει πέντε θεματικές (γραμμές έρευνας και προβολής): Ιστορία του Αναρχισμού, Θεωρία του Αναρχισμού, Αναρχική Μνήμη, Ελευθεριακή Θεωρία και Ανάλυση Πλαισίου/Δομής.

“Ιστορία του Αναρχισμού: Μελέτες, πιο συγκεκριμένες ή γενικές, που λαμβάνουν υπόψη την ιστορία τόσο της αναρχικής σκέψης όσο και της δράσης, βασισμένες σε επεισόδια στα οποία συμμετείχαν αναρχικοί, όλο και λιγότερο σχετικοί, ή/και οι ίδιοι οι αναρχικοί συγγραφείς.

Θεωρία του Αναρχισμού: Μελέτες, πιο συγκεκριμένες ή γενικές, που, βασισμένες στην ιστορία, παράγουν θεωρία, τόσο αναρχικής σκέψης όσο και δράσης, βασισμένη σε επεισόδια στα οποία οι αναρχικοί είχαν όλο και λιγότερο σχετική συμμετοχή ή/και στους ίδιους τους αναρχικούς συγγραφείς.

Αναρχική Μνήμη: Κείμενα, ρεπορτάζ και συνεντεύξεις στις οποίες εκτίθενται μνήμες του παρελθόντος και του παρόντος, με συμμετοχή αγωνιστών, επεισοδίων και συμφραζομένων, με στόχο να συμβάλουν στην ανασυγκρότηση του παρελθόντος. Δεν λειτουργούν στο πλαίσιο των μεθοδολογικών και κριτικών διαδικασιών των ανθρωπιστικών επιστημών.

Ελευθεριακή Θεωρία: Μελέτες που περιλαμβάνουν μέθοδο και κατηγορίες ανάλυσης, κοινωνική θεωρία και θεωρία της ιστορίας, βασισμένες σε υλικό που παράγεται ή όχι από αναρχικούς, αλλά που, κατά κάποιο τρόπο, σχετίζονται με την ελευθεριακή σκέψη, κατανοητή με ευρεία έννοια, και που επιτρέπουν μια επαρκή κατανόηση της πραγματικότητας του παρελθόντος και του παρόντος.

Κατάσταση/Δομική Ανάλυση: Μελέτες που δίνουν προτεραιότητα στην ανάλυση πρόσφατων ή πιο μακροχρόνιων γεγονότων (πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών κ.λπ.) από ελευθεριακή σκοπιά και συμβάλλουν στη διαλεύκανση συγκυριακών και δομικών σεναρίων.”

 

Παρά τα όσα γνωρίζουμε σήμερα για κάποια από τα γραπτά του, έχουμε ελάχιστα στοιχεία για τη ζωή του Γιάννη Μαγκανάρα. Γνωρίζουμε, όμως, ότι όλοι όσοι φέρουν το επώνυμο Μαγκανάρας κατάγονται από τον Ιωάννη Μαγκάναρο, Γάλλο απόφοιτο της Γαλλικής Στρατιωτικής Σχολής του Παρισιού, αξιωματικό του Ναπολέοντα και φιλέλληνα. Ο Ιωάννης Μαγκάναρος έφτασε στην Ελλάδα, πιθανότατα μέσω του νησιού της Κεφαλληνίας, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του 1821, προφανώς για να πολεμήσει για την ελληνική ανεξαρτησία, και εντάχθηκε στη μονάδα του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι. Ο ίδιος και η οικογένεια που δημιούργησε εκεί, παρέμειναν στην Ελλάδα και άλλαξαν το επώνυμό τους σε Μαγκανάρα. Η οικογένεια εξαπλώθηκε στην Πάτρα, στο Μεσολόγγι, στη Σύρο, στο Ναβαρίνο, στην Κόρινθο και αργότερα στην Αθήνα. Ένας από τους τρεις γιους του ήταν ο Μιλτιάδης Μαγκανάρας, πατέρας του Γιάννη, που εγκαταστάθηκε στην Κόρινθο όπου γεννήθηκε ο Γιάννης. Ο Έλληνας συγγραφέας Ρένος Αποστολίδης, ο οποίος είχε συναντηθεί με μέλη της ευρύτερης οικογένειας Μαγκανάρα, είπε ότι το όνομα Μαγκάναρος ήταν από το Βυζάντιο και τα περισσότερα μέλη αυτής της οικογένειας ήταν καλοπληρωμένοι μηχανικοί που ανήκαν στη μεσαία αστική τάξη. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για την εκπαίδευση ή άλλα ενδιαφέροντα του Γιάννη Μαγκανάρα, αλλά επιβεβαιώνεται ότι γνώριζε καλά το γαλλικό αναρχικό κίνημα και άλλες επαναστατικές ιδέες της εποχής του.

Εγκαταστάθηκε στην Πάτρα το 1893 αφού έφυγε από την Κόρινθο και εργάστηκε ως δημοσιογράφος, κυρίως στην καθημερινή εφημερίδα «Πελοπόννησος». Το 1895 αγόρασε την εφημερίδα «Επί Τα Πρόσω» από τον Αλέξανδρο Ευμορφόπουλο, η οποία στη συνέχεια έγινε το κύριο όχημα για τη διάδοση των αναρχικών ιδεών στην Πάτρα και τη γύρω περιοχή κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1890. Επιβεβαιώνεται επίσης ότι ο Μαγκανάρας πριν αγοράσει το «Επί Τα Πρόσω» έγραφε ποιήματα και άρθρα για τις σοσιαλιστικές εφημερίδες της εποχής όπως ο «Σοσιαλιστής» του Σταύρου Καλλέργη και ο «Μεταρρυθμιστής». Δεδομένου ότι σήμερα έχουν διασωθεί μόνο λίγα τεύχη της εφημερίδας «Πελοπόννησος», δεν γνωρίζουμε αν ο Μαγκανάρας συνέχισε να γράφει στην «Πελοπόννησος» ταυτόχρονα με τη συμμετοχή του στην «Επί Τα Πρόσω» και την αναρχική δραστηριότητα. Μπορεί να συνέχιζε να γράφει μόνο για να ζήσει.

Τα άρθρα του αφορούσαν διάφορα κοινωνικά ζητήματα της εποχής, όπως η οργάνωση της εργατικής τάξης και η γυναικεία χειραφέτηση. Και, φυσικά, έγραφε άρθρα για αναρχικές ιδέες. Ένας από τους γνωστούς του Γιάννη Μαγκανάρα ήταν ο δημοσιογράφος της «Πελοποννήσου», ο Γ. Παπαλεξανδρόπουλος, ο οποίος ήταν κοντά στην αναρχική κομμουνιστική ομάδα «Επί Τα Πρόσω». Ο Γ. Παπαλεξανδρόπουλος, πιθανότατα με τη βοήθεια του Γιάννη Μαγκανάρα, εξέδιδε τη σατιρική εφημερίδα «Σατανάς» τον Ιούλιο-Σεπτέμβριο του 1897 (όταν ο Μαγκανάρας δεν ήταν αιχμάλωτος). Το 1899 (και πάλι με τη βοήθεια του Μαγκανάρα) εξέδωσε μια άλλη σατιρική εφημερίδα «Μιμόζα». Ο Νίκος Πολίτης στο «Χρονικό του Πατραϊκού Τύπου 1840-1940» (Πάτρα 1984), γράφει ότι ο «Σατανάς» εκδιδόταν τακτικά κάθε εβδομάδα τον Ιούλιο-Σεπτέμβριο του 1897 (και ίσως και μετά). Τουλάχιστον δύο θέματα κατασχέθηκαν από τις αρχές. Το “Mimosa”, που εμφανίστηκε το 1899, ήταν η συνέχεια του “Satanas”. Αυτή η εφημερίδα ήταν κατά των γυναικών και των ανδρών που υποστήριζαν τους κανόνες συμπεριφοράς του κατεστημένου ή ανήκαν στη λεγόμενη αριστοκρατία. Ο Γ. Παπαλεξανδρόπουλος προφανώς κήρυξε πόλεμο και κατά της αστυνομίας και ειδικότερα κατά του τοπικού αστυνομικού αρχηγού Στυμφαλιάδη. Μετά την οριστική διάλυση του «Επί τα Πρόσω» (ή ίσως λίγο πριν το τέλος της εφημερίδας της ομάδας) φαίνεται ότι ο Γιάννης Μαγκανάρας εξέδιδε ένα περιοδικό με το όνομα «Αναρχική Βιβλιοθήκη» αλλά δεν μπορέσαμε να βρούμε οποιοδήποτε τεύχος αυτής της έκδοσης. Ο Μαγκανάρας μετακόμισε τελικά στην Αθήνα τον Μάιο του 1899. Δεν γνωρίζουμε τις ακριβείς δραστηριότητές του στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, αλλά έχουμε επιβεβαιώσει τη συμμετοχή του στον “Αναρχικό Εργατικό Σύνδεσμο Αθηνών”.

Ο μαρξιστής ιστορικός Γ. Κορδάτος αναφέρει ότι ο Μαγκανάρας εξέδιδε εφημερίδα (της οποίας δεν αναφέρει τον τίτλο), στην οποία τύπωνε διαλέξεις μελών του κόμματος του Δηλιγιάννη στη βουλή (τότε ο Δηλιγιάννης ήταν διάσημος πολιτικός). Αυτή η πληροφορία δεν έχει επιβεβαιωθεί από κανέναν άλλον. Μπορεί ο Κορδάτος να μπερδεύτηκε από το γεγονός ότι ένας πρώτος ξάδερφος του Γιάννη Μαγκανάρα (με το ίδιο όνομα αλλά πατέρας του Θοδωρή Μαγκανάρα), ήταν υποψήφιος με το κόμμα του Δηλιγιάννη στην Καλαμάτα (στη νότια Πελοπόννησο) στις αρχές του 20ού αιώνα. Στο τεύχος 13 (10 Ιουνίου 1904) της εφημερίδας «Corte», διαβάζουμε ότι κάπου στα τέλη του 1902, ένας Γιάννης Μ. Μαγκανάρας έκανε περιοδεία στην Κυπαρισσία (πάλι στη νότια Πελοπόννησο) για να προωθήσει μια νέα πολιτική εφημερίδα με τον τίτλο «Ο Φίλος του Λαού». Ο Κορδάτος γράφει και άλλες λανθασμένες δηλώσεις, όπως ότι ο Μαγκανάρας ήταν αγράμματος και περιφρονήθηκε λίγα χρόνια αργότερα από τους πρώην συντρόφους του. Γεγονός είναι ότι ο Κορδάτος ήταν αντιαναρχικός συγγραφέας. Η διάλυση του Συλλόγου Αναρχικών Εργαζομένων Αθηνών, μαζί με άλλες αναρχικές και ελευθεριακές ομάδες, ήταν απογοητευτική για τον Μαγκανάρα (και άλλους αναρχικούς). Αυτός ήταν και ο λόγος που αποσύρθηκε στη γενέτειρά του, την Κόρινθο. Ο Γιάννης Μαγκανάρας συνέχισε να είναι απογοητευμένος από τη διάλυση των αναρχικών ομάδων. Από τα τέλη του 1903 έως τις αρχές του 1904, για να βγάλει τα προς το ζην, εξέδιδε στην Αθήνα το εικονογραφημένο περιοδικό «Corte» με το ψευδώνυμο Γιάννης Μάγκας. Συμπεριέλαβε άρθρα και συγκινητικές ιστορίες που καταδίκασαν τη σύγχρονη κοινωνία μέσω του χιούμορ και της σάτιρας. Ο Κορδάτος αποκάλεσε το περιοδικό αυτό «εκβιασμό», αλλά τίποτα που βρέθηκε στα τεύχη του δεν τεκμηριώνει μια τέτοια περιγραφή.

Μετά την εμφάνιση του «Corte» υπήρξε έντονη διαμάχη μεταξύ του Μαγκανάρα και ενός δημοσιογράφου με το παρατσούκλι «Κόκορας» που εξέδιδε ένα άλλο σατιρικό περιοδικό «Flirt», μετά από ένα περιστατικό που συνέβη όταν το «Flirt» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 30 Οκτωβρίου 1903. Μετά από καταγγελία για άρθρο περιοδικού, ο «Κόκορας» καταδικάστηκε σε φυλάκιση 35 ημερών. Ο Μαγκανάρας συνέχισε ως εκδότης και διαχειριστής του περιοδικού μέχρι το τεύχος 19 (4 Μαρτίου 1904), όταν έφυγε οριστικά. Στο τεύχος 20, που δημοσιεύτηκε στις 11 Μαρτίου 1904, ανακοινώθηκε η αποχώρησή του. Ο Μαγκανάρας άρχισε να εκδίδει το «Corte», με την υποστήριξη άλλων συγγραφέων. Φαίνεται ότι ο «Κόκορας» δεν συγχώρεσε αυτή την απόσυρση ή τον ανταγωνισμό και άρχισε να δημοσιεύει συκοφαντίες κατά του Μαγκανάρα στις σελίδες του «Φλερτ» ότι ο Μαγκανάρας ήταν εκβιαστής και δολοφόνος. Τελικά η υπόθεση λύθηκε με έξοδα του Μαγκανάρα. Ο Μαγκανάρας συνελήφθη, κρατήθηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών μηνών για “υποκίνηση κατά της ηθικής”. Μεταξύ άλλων λόγων για την καταδίκη του, ορισμένα από τα περιεχόμενα του «Corte» πιθανότατα θεωρήθηκαν «προκλητικά» από τις αρχές. Το περιστατικό αυτό ριζοσπαστικοποίησε όχι μόνο σχεδόν όλους τους αναγνώστες του «Corte», αλλά και παλιούς συντρόφους και φίλους του Μαγκανάρα από την Πάτρα και αλλού. Στην Πάτρα και στις γύρω περιοχές σχεδόν 1000 άτομα υπέγραψαν αίτηση με αίτημα την απελευθέρωσή του. Αυτό δείχνει ότι από την έκδοση του «Επί Τα Πρόσω» ο Μαγκανάρας είχε αποκτήσει ισχυρή βάση στην τοπική κοινωνία. Ακόμη και σε μια εποχή που δεν κυκλοφορούσε ένα αμιγώς αναρχικό περιοδικό, μπόρεσε να κινητοποιήσει κόσμο για έναν σκοπό.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τρεις αναρχικοί και πρώην σύντροφοι του Μαγκανάρα, ο Χ. Κουλουμπής, μέλος του Συλλόγου Αναρχικών Εργαζομένων, ο Κώστας Σταυρόπουλος, πρώην δάσκαλος και ένας από τους πιο γνωστούς αναρχικούς της Πάτρας του 1890 και ο Θ. Κωστόπουλος ένας άλλος τοπικός αναρχικός, έστειλαν ένα οργισμένο γράμμα στον «Κόκορα». Αυτή η επιστολή δημοσιεύτηκε επίσης στο «Corte». Παράλληλα, αρκετοί άλλοι εξέφρασαν την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή τους στον  Μαγκανάρα στέλνοντας επιστολές απευθείας στο «Corte». Στο τεύχος 23 του «Corte» (19 Αυγούστου 1904) δημοσιεύτηκε μια ακόμη επιστολή αλληλεγγύης παλιών συντρόφων και φίλων του από την Πάτρα. Τελικά αποφυλακίστηκε τον Νοέμβριο του 1904 και τον Δεκέμβριο ξανάρχισε η έκδοση του «Corte». Ο Γιάννης Μαγκανάρας φέρεται να συνέχισε την έκδοση του περιοδικού από την Κόρινθο όπου και εγκαταστάθηκε. Μάλλον ήταν πολύ άρρωστος, σύμφωνα με το τεύχος 161 του περιοδικού (7 Αυγούστου 1906). Συνέχισε να γράφει ποιήματα, διηγήματα, κριτικές, μεταφράσεις και άλλα. Ανάμεσα στις μεταφράσεις του (που αναφέρονται στο ίδιο τεύχος) ήταν και ένα έργο του Θεόκριτου, το «Ρομαντισμός». Έκτοτε δεν υπάρχει κανένα νέο από τον Γιάννη Μαγκανάρα. Δεν γνωρίζουμε πότε ή πού πέθανε, ή πόσο χρονών ήταν. Ούτε έχουμε φωτογραφία του.

πηγή: https://itha-iath.org/en/dimitris-troaditis-anarchist-yiannis-magkanaras-in-greece/ 

μετάφραση: Τροχιά στο Άπειρο

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΜΧΑΪΜ. Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ RAF

Μία νύχτα του Απρίλιου του 1968, Γκούντρουν Ένσλιν, Ανδρέας Μπάαντερ, Σολέιν και  Προλ πυρπολούν δύο πολυκαταστήματα της Φραγκφούρτης. Υπάρχει ένας τραυματίας, νυχτοφύλακας. Η Έσλιν τηλεφωνεί στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για λογαριασμό της νεοσυσταθείσας οργάνωσης και διαβάζοντας την προκήρυξη, όπου ο εμπρησμός αναφέρεται ως «συμβολική ενέργεια κατά του κεφαλαίου». Οι αρχές αναγνωρίζουν από το απομαγνητοφωνημένο περιεχόμενο του τηλεφωνήματος την φωνή της Έσλιν και έτσι συλλαμβάνονται και οι τέσσερεις, τρεις ημέρες μετά. Στη δίκη που ακολούθησε, αρχικά η Έσλιν και ο Μπάαντερ αρνήθηκαν την κατηγορία του εμπρησμού, αργότερα όμως κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ανέλαβαν την πλήρη ευθύνη. Αυτή είναι η πρώτη ενέργεια της ένοπλης αντάρτικης ομάδας της Γερμανίας “Φράξια Κόκκινος Στρατός” γνωστή ως RAF. Μιας οργάνωσης που επιτέθηκε κατά μέτωπο στο γερμανικό Κράτος, ένα Κράτος που σε όλον τον μηχανισμό του  και σε υψηλότατες θέσεις που φτάνανε και στον καγκελάριο, ήταν πρώην ναζί- μέλη της Βέρμαχτ ή Ες Ες- όπως ο βιομήχανος Σλέγιερ πρόεδρος των Γερμανών Εργοδοτών που η 2η γενιά της ομάδας απήγαγε για την αποφυλάκιση Μπάαντερ-Ένσλιν- Ράσπε- Μέλερ και εκτέλεσε όταν αυτοί δολοφονήθηκαν.

Η νύχτα της 17ης προς 18ης Οκτωβρίου 1977 σημάδεψε τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Ήταν η κορύφωση του πολιτικού δράματος που πήρε το όνομα «γερμανικό φθινόπωρο». Μέσα στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Σταμχάιμ βρέθηκαν σκοτωμένα τρία ιδρυτικά μέλη της RAF.  Ο Andreas Baader, η Gudrun Ensslin και ο Jan Carl Raspe. Ο πρώτος σκοτώθηκε από σφαίρα πιστολιού στον αυχένα, η δεύτερη κρεμασμένη σε ένα ηλεκτρικό σύρμα, ο τρίτος βρέθηκε ετοιμοθάνατος στο κελί εξ αιτίας χτυπήματος στο κεφάλι, πέθανε την επόμενη μέρα στο νοσοκομείο Σύμφωνα με την επίσημη άποψη, οι τρεις «αρχιτρομοκράτες» υποτίθεται ότι αυτοκτόνησαν για να ενοχοποιήσουν το κράτος, όπως υποτίθεται ότι είχε κάνει και η σύντροφός τους Ουλρίκε Μάινχοφ ένα χρόνο νωρίτερα. Η Ιρμγκαρντ Μέλερ είναι η μόνη που επέζησε από εκείνη τη νύχτα. Ήταν η τέταρτη από την ομάδα ανταρτών πόλης της RAF που βρισκόταν στην ίδια πτέρυγα των λευκών κελιών του Σταμχάιμ. Γλίτωσε με βαριά τραύματα, τα οποία -κατά την επίσημη άποψη- επέφερε η ίδια στον εαυτό της με ένα μαχαίρι. Η Μέλερ βρισκόταν στη φυλακή από το 1972. Είχε καταδικαστεί σε ισόβια για τη βομβιστική επίθεση στο αμερικανικό στρατηγείο της Χαϊδελβέργης (24/5/72) η οποία προκάλεσε το θάνατο τριών στρατιωτικών των ΗΠΑ. Η Μέλερ ήταν αυτή που οδηγούσε το παγιδευμένο αυτοκίνητο.

Η Moeller αρνείται όλα τα ψέματα που υποστήριξαν την θεωρία του καθεστώτος περί “αυτοκτονίας”. Υπόθεση που υποστηρίχτηκε επίσης από «μετανοημένους» και άλλους που “διαχώρισαν τη θέση τους” σε αντάλλαγμα για την επαρκή μείωση των ποινών τους. Η αφήγηση της Μέλερ για τη Νύχτα του Θανάτου στον Όλιβερ Τόλμαϊν από το βιβλίο του “RAF -Αυτό ήταν για μας Απελευθέρωση”:  “Μπορούσαμε να φωνάξουμε κάποια πράγματα μεταξύ μας. Κυρίως τη νύχτα. Όταν το αντιλήφθηκαν μας κάρφωσαν στρώματα από αφρολέξ μπροστά στην πόρτα. Επίσης, οι κραυγές ήταν δύσκολο να γίνουν κατανοητές γιατί, αφού ο διάδρομος είχε αδειάσει, γίνονταν μεγάλη αντήχηση. Δεν είχαμε κανέναν στον οποίο να μπορούμε να πούμε κάτι.  Ακολούθησε η εισβολή στο «Λάντσχουτ», λίγο μετά τη συνομιλία του Αντρέας Μπάαντερ με τον υπάλληλο που είχε στείλει ο υπουργός Επικρατείας Σούλερ. Οι τελευταίες ειδήσεις που είχα τη δυνατότητα να ακούσω απ’ το ραδιόφωνο της φυλακής έπαιξαν στις δέκα, έντεκα το βράδυ. Πριν από την αεροπειρατεία περνούσε κάποιος από τους φύλακες τη νύχτα και μάζευε τους ηλεκτρικούς γλόμπους, ενώ κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης επικοινωνίας έκοβαν απλά το ρεύμα. Χρειαζόμουν δηλαδή κεριά. Το πικάπ το λειτουργούσα με μπαταρίες, αυτό γινόταν. Ήθελα σε κάθε περίπτωση να παραμείνω με κάποιο τρόπο ξύπνια για να μπορέσω να ακούσω τις πρωινές ειδήσεις των έξι. Ήμουν όμως ήδη τελείως εξαντλημένη. Έπειτα περπάτησα λίγο πέρα-δώθε για να μη με πάρει ο ύπνος. Παρ’ όλα αυτά κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα. Κοιμόμουν ελάχιστα. Το ίδιο και κατά τη διάρκεια της μέρας, δεν είχε μεσημεριανό ύπνο και παρόμοια. Επιπλέον είχα εξασθενήσει τελείως και σωματικά από την απεργία πείνας των περασμένων εβδομάδων, δεν έτρωγα το φαγητό της φυλακής και ταυτόχρονα δεν είχα και τίποτα άλλο, αφού μας είχαν απαγορεύσει κάθε συμπληρωματική αγορά φρούτων. Δεν διέθετα πλέον καθόλου αποθέματα για να παραμείνω κάπως σε εγρήγορση, κάτι που άλλωστε θα διευκόλυνε την προσπάθειά μου να μην κοιμηθώ. Επίσης τη νύχτα, πολύ αργά, φώναξα προς τον Γιαν. Στο κελί μου τότε ήταν κάπως φθαρμένο το πάτωμα, κι αν κανείς ξάπλωνε τελείως μπρούμυτα είχε τη δυνατότητα να φωνάξει κάτι απ’ τους εξωτερικούς σύρτες, που έφτανε πολύ αποδυναμωμένο βέβαια έξω. Ο Γιαν βρισκόταν απέναντί μου, σε απόσταση μερικών μέτρων από την άλλη πλευρά. Και με άκουσε κιόλας και αντέδρασε. Είπα: «Ρε συ, απλώς για να μάθω κι εγώ τι γίνεται». Και μετά σκεπάστηκα με την κουβέρτα και με πήρε ο ύπνος. Φυσικά δεν κοίταξα πότε ακριβώς, ήταν πάντως κάποια στιγμή στη διάρκεια των επόμενων ωρών. Δεν είχαμε όπλα. Το να λέμε ότι είχαμε κρυμμένα όπλα στο κελί δεν έχει νόημα, διότι κατά τη διάρκεια του μπλοκαρίσματος των επαφών που είχαμε να μετακινούμασταν διαρκώς και δεν γνωρίζαμε εκ των προτέρων ούτε το πότε και ούτε για πού. Αν είχαμε όπλα θα είχαμε κάνει άλλη χρήση από το να αυτοκτονήσουμε. Εμείς θα είχαμε υπερασπιστεί τους εαυτούς μας ή θα είχαμε προσπαθήσει να βγούμε από εκεί μέσα και σίγουρα δεν θα είχαμε σκοτωθεί απομονωμένα. Το πρώτο πράγμα που ένιωσα όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου ήταν ένα δυνατό βουητό στο κεφάλι, την ώρα που κάποιος στο διάδρομο της πτέρυγας κάτω από πολύ δυνατό φως νέον προσπαθούσε να μου ανοίξει τα βλέφαρα διέκρινα πολλές μορφές που στέκονταν τριγύρω μου και με άγγιζαν με κάποιο τρόπο. Άκουσα μια φωνή που είπε: «Ο Μπάαντερ και η Ένσλιν είναι νεκροί». Αμέσως μετά έχασα πάλι τις αισθήσεις μου. Συνήλθα μερικές μέρες αργότερα στο νοσοκομείο του Τύπινγκεν. Δίπλα στο κρεβάτι μου στεκόταν ένας εισαγγελέας και ήθελε υποτίθεται να μάθει τι είχε συμβεί. Τη δικηγόρο μου την άφησαν να με δει μόλις την επόμενη μέρα. Από αυτήν έμαθα ότι είχε πεθάνει και ο Γιαν. Μου είπε επίσης ότι είχε πραγματοποιηθεί εισβολή στο «Λάντσχουτ» και είχαν σκοτωθεί όλα τα μέλη του Κομάντο Μάρτυρας Χαλιμέ εκτός από μια γυναίκα. Από τη δικηγόρο μου έμαθα ότι όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσε ανεπιτυχώς να με δει.
post imageΑλλά καμιά μου προσπάθεια να διηγηθώ όσα μου ανέφερε τότε δεν μπορεί να αποδώσει πραγματικά το χαρακτήρα εκείνης της συζήτησης. Πρέπει να φανταστείς ότι ήταν η πρώτη μου επαφή με κάποιον που εμπιστευόμουν ύστερα από πολλές εβδομάδες στέρησης κάθε επικοινωνίας. Επιπλέον ήμουν βαριά τραυματισμένη. Και είχαμε μόλις μία ώρα στη διάθεση μας. Βρισκόμουν στην εντατική μονάδα εγκαυμάτων, όλα ήταν επενδυμένα με πυρίμαχο υλικό και αποστειρωμένα, ήμουν συνδεδεμένη με μηχανήματα που βούιζαν, είχα τρομερούς πόνους, παντού υπήρχαν μπάτσοι, ακόμη και οι γιατροί αυτής της εντατικής μονάδας στο Τύμπινγκεν επιτηρούνταν αυστηρά. Μία από τις τέσσερις μαχαιριές στο στήθος είχε πλήξει το περικάρδιο και τραυματίσει τα πνευμόνια γεμίζοντάς τα αίμα. Στο Τύμπινγκεν μου άνοιξαν ολόκληρο το θώρακα και μου τοποθέτησαν έναν καθετήρα για να τραβήξουν τα υγρά απ’ το τραύμα. Η μαχαιριά καρφώθηκε με μεγάλη δύναμη και έφτασε σε βάθος επτά εκατοστών. Απ’ ό,τι φάνηκε, τα πλευρά ανέκοψαν τη φόρα της, καθώς σε ένα από αυτά υπήρχε μια εγκοπή. Στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης παρέμεινα λιγότερο από μια εβδομάδα εκεί μια φυσιοθεραπεύτρια μου έκανε ασκήσεις αναπνοής. Μου χορηγούσαν ισχυρά καταπραϋντικά και αναισθητικά φάρμακα, γι’ αυτό και θυμάμαι ελάχιστα πράγματα από εκείνες τις μέρες. Υπάρχει όμως μια εικόνα που εντυπώθηκε βαθιά στη μνήμη μου: σε αυτή την τεράστια αίθουσα κάθονταν μέρα-νύχτα δύο ή τρεις μπάτσοι φορώντας αποστειρωμένες ρόμπες, σκούφους και καλύμματα παπουτσιών χειρουργείου, ενώ έξω από τα παράθυρα περιπολούσαν ένστολοι ένοπλοι με οπλοπολυβόλα. Στο τέλος της βδομάδας μεταφέρθηκα με ελικόπτερο στο νοσοκομείο των φυλακών του Χόεν Άσπεργκ (Σ.τ.Μ.: νοσοκομείο κρατουμένων σε παλιό κάστρο του Λούντβιγκσμπουργκ, κοντά στη Στουτγάρδη). Εκεί έμεινα τέσσερις εβδομάδες. Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να περπατήσω και για πολλά χρόνια ακόμη πονούσα όταν ανέπνεα ή έβηχα, όποτε ξάπλωνα στο πλάι, ακόμη και όταν γελούσα. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή το πλήγμα υποτίθεται ότι έγινε με το μαχαίρι της φυλακής, όμως δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, επειδή ακριβώς το τραύμα ήταν πολύ βαθύ. Στο κελί βρέθηκαν μόνο ένα μαχαίρι φυλακής και ένα ψαλίδι. Άλλα αντικείμενα δεν υπήρχαν.  Περιλαμβάνονταν στον εξοπλισμό της φυλακής. Ήταν ένα μικρό ψαλίδι για κόψιμο εφημερίδων που βρισκόταν παράμερα. Έτσι κι αλλιώς όμως, δεν επικαλέστηκαν αυτό, αλλά εκείνο το μικρό, αμβλύ μαχαίρι. Οι δικηγόροι προσπάθησαν τότε να έρθουν σε επαφή με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά προσέκρουαν πάντοτε σε σφραγισμένες πόρτες. Προφανώς είχαν εντολή να μη μιλήσουν με τους δικηγόρους μου. Ορισμένες μεμονωμένες νοσοκόμες πάντως προσπάθησαν να τους δώσουν πληροφορίες. Τα αποτελέσματα όμως ήταν πενιχρά. Το προσωπικό φοβόταν. Και οι δικηγόροι είχαν κατατρομάξει. Τότε ασκήθηκε μια πληθώρα διώξεων ακόμη και σε βάρος των συνηγόρων μας, οι προϋποθέσεις επομένως για να διαλευκάνουμε κάτι δεν ήταν καλές. Εγώ η ίδια προσπάθησα πολλές φορές ανεπιτυχώς να αποκτήσω πρόσβαση σε έγγραφα και πιστοποιητικά. Για μένα ήταν όλα μπερδεμένα. Υπήρχε ο φοβερός πόνος πως οι άλλοι δεν ήταν πλέον μαζί μου. Αλλά δεν είχα καν τον χρόνο να θλίβομαι, είχα να αποσαφηνίσω την κατάσταση. Σκέφτηκα γύρω απ’ τα σημάδια που υπήρξαν μιας τέτοιας κλιμάκωσης. Ήθελα να διευκρινίσω λιγάκι τα πράγματα. Με τα χρόνια υπήρξαν απειλές θανάτου εναντίον του Andreas, η Ulrike ήταν νεκρή, είχαμε σκεφτεί ότι αυτές οι δολοφονίες θα μπορούσαν να συμβούν, ποτέ δεν αισθανθήκαμε ασφαλείς στην φυλακή. Αυτός ήταν ένας λόγος που θέλαμε να μείνουμε μαζί, ενωμένοι και να μην αφήσουμε να μας χωρίσουν, για να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά το να γνωρίζουμε ότι αυτό μπορεί να συμβεί, είναι πολύ διαφορετικό από ό, τι να το ζεις στην πραγματικότητα. Έπρεπε να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Ήταν ένας ολοκληρωτικός πόνος που με κατέπληξε περισσότερο από τον φόβο ότι κάποιος θα ξαναπροσπαθήσει.
Στη συνέχεια προσπάθησα όσο καλύτερα μπορούσα να φτάσω στις πληροφορίες. Αυτό χαρακτήρισε την πορεία της ζωής μου τότε. Ήταν τρομερά δύσκολο, γιατί δεν είχα εφημερίδες, δεν είχα τα πρακτικά και δεν μπορούσα να έχω επισκέψεις. Οι δικηγόροι έρχονταν, αλλά μόλις που είχαμε τον χρόνο για να συζητήσουμε μοναχά για τα πιο αναγκαία και επείγοντα θέματα. Δεν είχα τίποτα να ελέγξω ή να επαληθεύσω. Στο Hohen Asperg αφαίρεσαν το μπλοκάρισμα των επαφών στο τέλος του Οκτωβρίου. Το ραδιόφωνο δεν μου το έδωσαν πίσω, επειδή είπαν ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το καλώδιο για να κρεμαστώ. Με αυτή τη δικαιολογία μου αφαίρεσαν τα πάντα. Σε αυτή την περίοδο, ενώ τριγύριζαν όλων των ειδών οι πληροφορίες προσπάθησα επειγόντως να μάθω τα πράγματα, τι συνέβη. Δεν είχα καμία πρόσβαση στον τρόπο. Έκοβαν όλο εκείνο που θα μπορούσε να έχει σχέση με Stammheim ή Landshut με την ευρύτερη έννοια. Τις είχα 20 χρόνια μετά όταν βγήκα από τη φυλακή σαν «περιουσιακά μου στοιχεία». Τότε στις εφημερίδες διάβαζα μονάχα τα αθλητικά και ίσως κάποια από τα άρθρα του Feuilleton.

Για εκείνη τη νύχτα ήμουν και είμαι πεπεισμένη ότι ήταν μια ενέργεια των υπηρεσιών. Η BND μπορεί να μπαίνει και να φεύγει ελεύθερα από το Stammheim και είχε εγκαταστήσει εκεί, σε εμάς, τον εξοπλισμό για τις περιβαλλοντικές υποκλοπές. Ήταν επίσης γνωστό ότι το προσωπικό της φυλακής δεν θεωρούνταν αρκετά άξιο εμπιστοσύνης για μια τέτοια δράση. Μερικοί πάντα διηγούνταν κάποια δικιά μας γελοία ιστορία στο «Bunten», to «Quick» ή το «Stern» και αν κάτι έπρεπε να γίνει έπρεπε να γίνει δίχως τη συμμετοχή τους. Σε σχέση με αυτό, είναι σημαντικό ότι το προσωπικό άλλαξε, αν και όχι όλο, κατά τη διάρκεια του μπλοκαρίσματος των επαφών μας. Εξάλλου οι τηλεκάμερες στους διαδρόμους δεν λειτουργούσαν το βράδυ. “.

Τα μέλη της οργάνωσης κρατήθηκαν στα «λευκά κελιά» των φυλακών του Στάμχαϊμ υπό συνθήκες αυστηρής απομόνωσης μέχρι τη Νύχτα του Τέλους. Εκεί τους είχε επισκεφθεί ο Ζαν Πωλ Σαρτρ και άλλοι διανοούμενοι και πολιτικοί οι οποίοι αποτύπωσαν με τα μελανότερα χρώματα την κατάστασή τους. Πολλοί μάλιστα την παρομοίασαν με εκείνην της κατοχής από τη Βέρμαχτ. Τόσο πριν, όσο και μετά τη Νύχτα αυτή, σημειώθηκαν και άλλοι θάνατοι μελών της RAF στις γερμανικές φυλακές όπως η κατάληξη του Χόλγκερ Μάινς μετά από απεργία πείνας

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1977 η RAF είχε απαγάγει στην Κολωνία τον πρόεδρο των γερμανών βιομηχάνων, ναζιστή, υπήρξε διαχειριστής των βιομηχανιών στην Boemia και στην Moravia τους καιρούς της ναζιστικής κατοχής,  Hans-Martin Schleyer. Η RAF ανακοίνωσε πως ο βιομήχανος θα κρατούνταν αιχμάλωτος μέχρι την απελευθέρωση των έξι κρατουμένων στην φυλακή του Stammheim. Η αντίδραση του γερμανικού Κράτους ήταν σκληρή, με νόμο, διατάχτηκε η πλήρης απομόνωση όλων των αγωνιστών της RAF κρατουμένων στις φυλακές της Ομοσπονδιακής Γερμανίας.

“Το 1975 είχαν διατάξει την παράταση του βασανιστηρίου της απομόνωσης, παρά τις γνωματεύσεις των ειδικών, ότι τέτοιες συνθήκες κράτησης οδηγούν νομοτελειακά στην καταστροφή της προσωπικότητας. Οι δικαστές είχαν τότε αποφανθεί: Αυτές είναι οι αναγκαίες συνθήκες για κρατούμενους, που αντιτίθενται στην καταδίκη τους.  Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες είχε ήδη πεθάνει η Ουλρίκε Μάινχοφ, το Μάιο του 1976. Ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον. Καταστρέφεται χωρίς κάποιες απαραίτητες επαφές με άλλους ανθρώπους και με τη φύση. Οι ψυχίατροι το ήξεραν από την αρχή του περασμένου αιώνα. Και χρησιμοποίησαν την απομόνωση σαν μέθοδο εξόντωσης ανθρώπων στα ψυχιατρεία τους. Με την απομόνωση διαταράσσεται το αυτόνομο νευρικό σύστημα: πεινάς, αλλά δεν μπορείς να φας, χρειάζεσαι αέρα, αλλά δεν μπορείς να αναπνεύσεις, μία φορά χτυπάει η καρδιά σου σαν να θέλει να σπάσει, την άλλη φορά τόσο αδύνατα και αργά, ώστε αισθάνεσαι πως έφθασε η τελευταία ώρα σου. Ολα τα νεύρα, με τα οποία αισθάνεσαι, χρειάζονται μια ελάχιστη δράση. Αρκεί να κλείσεις έναν άνθρωπο για κάποιο διάστημα μέσα σε ένα κατάμαυρο χώρο, και μετά θα είναι τυφλός” Ρολφ Πόλε.

Άλλα τρία μέλη της RAF δολοφονήθηκαν μέσα στις φυλακές, – Holger Meins,  09 Νοεμβρίου του 1974 μετά από απεργία πείνας στις φυλακές της  Φραγκφούρτης. Ουσιαστικά το γερμανικό Κράτος τον άφησε να πεθάνει.  -Ulrike Mainhof,   08 Μαϊου 1976 στις φυλακές του Stammheim. (Είχε βρεθεί νεκρή στο κελί της. Επίσιμη εκδοχή “αυτοκτονία”. Βρέθηκε κρεμασμένη .Όταν τον Μάιο του 1976 την επισκέφτηκε στις φυλακές Σταμχάιμ στη Στουτγάρδη, η αδελφή της, τής είπε: «Αν μάθεις πως αυτοκτόνησα, να είσαι σίγουρη ότι ήταν φόνος!»). –  Ingrid Schubert, καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκιση , δολοφονήθηκε ή αυτοκτόνησε στις φυλακές του Μονάχου – Stadelheim.

Τις επόμενες μέρες του θανάτου των μελών της RAF, ξεσπούν αντιδράσεις και διαδηλώσεις σε όλη την Ευρώπη. Γίνονται διαδηλώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με επεισόδια και συλλήψεις. Τέσσερα μέλη του “Ένοπλου Λαϊκού Αγώνα” προσπαθούν να τοποθετήσουν εκρηκτικούς μηχανισμούς στη Γερμανική επιχείρηση  AEG στου Ρέντη σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία μαχητών της RAF από το Γερμανικό κράτος. Τραυματίζεται από σφαίρα σοβαρά στο κεφάλι το ιδρυτικό μέλος του ΕΛΑ Χρήστος Κασίμης ο οποίος αφήνει την τελευταία του πνοή την επομένη ημέρα.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΣΤΟΥΣ ΠΥΡΗΝΕΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. ΠΟΛΥΜΟΡΦΗ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

                                                                                                                                                                            Τροχιά στο Άπειρο

ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ ΜΑΣ ΑΚΟΥΝΕ

Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε αλιεύτηκε από αμερικάνικο αστικό μέσο. Για το λόγο αυτό, του ότι δεν είναι δηλαδή ένα ανεξάρτητο  μέσο κοινωνικής βάσης, δεν εμπιστευόμαστε και τις οδηγίες αποφυγής υποκλοπής που προτείνει το άρθρο. Δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι αν, βγάζοντας την μπαταρία του κινητού, ή απενεργοποιώντας το, ή απενεργοποιώντας τα μικρόφωνα εφαρμογών κ.λπ,  είμαστε τελείως ασφαλής σε διάφορες υποκλοπές ομιλίας και εντοπισμούς σημείων.  Η δικιά μας άποψη είναι  ότι αν δε θέλουμε να μας καταγράφουν για το οτιδήποτε, απλά δεν κουβαλάμε το κινητό μαζί μας, σε συνελεύσεις, σε συζητήσεις με συντρόφους, σε διαδρομές μας που δεν θέλουμε για τον οποιονδήποτε λόγο να είναι φανερές κ.λπ.  Το να μην κουβαλάς το κινητό μαζί σου είναι και η καλύτερη ατομική ασφάλεια  και άμυνα απέναντι στις τεχνολογικές υποκλοπές των εταιριών και των κρατικών υπηρεσιών.

Σε μία εμπορική συνάντηση με υποψήφιους αγοραστές, μια εταιρεία μάρκετινγκ παρουσίασε τον τρόπο με τον οποίο «ακούν» τα μικρόφωνα των smartphones των χρηστών, για να τους προβάλουν ανάλογες διαφημίσεις, όπως αποκαλύπτει η ιστοσελίδα ερευνητικής δημοσιογραφίας σχετικά με θέματα τεχνολογίας και διαδικτύου, 404  Media.

Ο αμερικάνικος κολοσσός τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών ειδήσεων Cox Media Group (CMG) ισχυρίστηκε ότι το λογισμικό «Active Listening» χρησιμοποιεί τεχνητή νοημοσύνη για να «καταγράφει δεδομένα προθέσεων σε πραγματικό χρόνο, ακούγοντας τις συνομιλίες μας», σύμφωνα με την έρευνα.

«Οι διαφημιστές μπορούν να συνδυάσουν αυτά τα δεδομένα φωνής με δεδομένα συμπεριφοράς για να στοχεύσουν τους καταναλωτές με τις κατάλληλες διαφημίσεις», ανέφερε η εταιρεία στην παρουσίαση.

Η CMG ανέφερε το Facebook, την Google και την Amazon ως πελάτες της υπηρεσίας «Active Listening». Όπως αναφέρει η New York Post, η Google αφαίρεσε την CMG από τον ιστότοπο για το «Πρόγραμμα Συνεργατών» της, αφού επικοινώνησε μαζί της η 404 Media για να σχολιάσει το θέμα.

«Όλοι οι διαφημιζόμενοι πρέπει να συμμορφώνονται με όλους τους ισχύοντες νόμους και κανονισμούς, καθώς και με τις πολιτικές μας για τις διαφημίσεις Google Ads, και όταν εντοπίζουμε διαφημίσεις ή διαφημιζόμενους που παραβιάζουν αυτές τις πολιτικές, θα λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα», δήλωσε εκπρόσωπος της Google στην ΝΥ Post.

Η Meta, η μητρική εταιρεία του Facebook και του Instagram, παραδέχτηκε ότι εξετάζει την CMG για να διαπιστώσει αν παραβιάζει οποιονδήποτε από τους όρους παροχής υπηρεσιών της.

«Η Meta δεν χρησιμοποιεί το μικρόφωνο του τηλεφώνου σας για να σας προβάλλει διαφημίσεις και το έχουμε δημοσιοποιήσει αυτό εδώ και χρόνια», δήλωσε εκπρόσωπος της Meta.

Εκπρόσωπος της Amazon δήλωσε στην 404 Media ότι το διαφημιστικό τμήμα της «δεν έχει συνεργαστεί ποτέ με την CMG σε αυτό το πρόγραμμα και δεν σχεδιάζει να το κάνει». Η εταιρεία δήλωσε ότι θα λάβει μέτρα εναντίον οποιουδήποτε συνεργάτη παραβιάζει τους κανόνες της.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, η 404 Media αποκάλυψε ότι η MindSift, μια αμερικανική εταιρεία μάρκετινγκ αποκάλυψε την ύπαρξη του λογισμικού Active Listening της CMG.

«Ξέρουμε τι σκέφτεστε. Είναι όλο αυτό νόμιμο;», είχε γράψει η CMG τον Νοέμβριο του 2023 σε μια διαγραμμένη πλέον ανάρτησή της. «Είναι πράγματι νόμιμο τα τηλέφωνα και οι συσκευές να σας ακούνε. Όταν οι χρήστες συμφωνούν με τους όρους μιας εφαρμογής, η ενεργή ακρόαση συχνά περιλαμβάνεται κάπου στα ψιλά γράμματα».

Οι εταιρείες που θέλουν να καταγράψουν τα δεδομένα της φωνής σας και να τα πουλήσουν σε διαφημιστές ή εταιρείες, συχνά αποκτούν πρόσβαση στο μικρόφωνό σας μέσω των εφαρμογών. Το λογισμικό Active Listening μπορεί να ενεργοποιηθεί μέσω οποιασδήποτε εφαρμογής για Android ή iPhone και άλλων «έξυπνων» συσκευών, όπως οι ψηφιακοί βοηθοί.

«Στις περισσότερες συσκευές το μικρόφωνο είναι ενεργό. Είναι σχεδόν πάντα ενεργό εάν η συσκευή διαθέτει οποιονδήποτε φωνητικό βοηθό», δήλωσε στην Daily Mail ο ειδικός σε θέματα ασφάλειας δεδομένων, Άντι Λοκάσιο.

Αυτό σημαίνει ότι πολλοί χρήστες συναινούν στην παρακολούθηση χωρίς καν να το συνειδητοποιούν.

«Τόσοι πολλοί ιστότοποι λένε ‘συλλέγουμε πληροφορίες από εσάς για εσάς. Εάν χρησιμοποιείτε τον ιστότοπό μας, έχετε συναινέσει σε όλα όσα κάνουμε. Δεν μπορείτε να εξαιρεθείτε» δήλωσε η ειδικός σε θέματα προστασίας προσωπικών δεδομένων και σύμβουλος Σάρον Πόλσκι.

«Για να είμαι απολύτως σαφής, δεν υπάρχουν νόμοι σχετικά με αυτό. Αν δώσουμε σε κάποιον την άδεια να χρησιμοποιήσει το μικρόφωνο της συσκευής μας και απενεργοποιήσουμε όλους τους υπόλοιπους όρους χρήσης που κανείς μας δεν έχει διαβάσει ποτέ, μπορεί βεβαίως να το χρησιμοποιήσει», πρόσθεσε ο Λοκάσιο.

Αυτή η έλλειψη προστατευτικής νομοθεσίας «δημιούργησε μια ολόκληρη βιομηχανία διαμεσολαβητών δεδομένων που αξίζει δισεκατομμύρια δολάρια σήμερα», δήλωσε η Πόλσκι.

Η ταχεία ανάπτυξη του κλάδου αυτού οφείλεται εν μέρει στην ανάπτυξη πολύ εξελιγμένων μεγάλων γλωσσικών μοντέλων, όπως το ChatGPT. Αυτά τα εξαιρετικά ισχυρά εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης κατέστησαν την εξόρυξη δεδομένων φωνής ευκολότερη και ταχύτερη για τους διαφημιστές, σημείωσε ο Λοκάσιο.

Πώς να απενεργοποιήστε την πρόσβαση μιας εφαρμογής στο μικρόφωνο του κινητού σας

1: Ανοίξτε την εφαρμογή Ρυθμίσεις του τηλεφώνου σας

2: Μετακινηθείτε προς τα κάτω σε οποιαδήποτε εφαρμογή (Facebook, Snapchat κ.λπ.) και κάντε κλικ σε αυτήν

3: Απενεργοποιήστε την επιλογή Μικρόφωνο

Για να αποτρέψετε τη σύλληψη και πώληση των φωνητικών σας δεδομένων, ο Λοκάσιο συνιστά να διαγράψετε όποια εφαρμογή δεν χρησιμοποιείτε τακτικά. Στη συνέχεια, ελέγξτε αυτές που έχετε κρατήσει και αποφασίστε ποιες από αυτές εμπιστεύεστε να έχουν πρόσβαση στο μικρόφωνό σας και ποιες όχι. Η Πόλσκι συνιστά να απενεργοποιείτε το κινητό σας τηλέφωνο ή άλλες συσκευές όταν δεν τις χρησιμοποιείτε.

από την  NewYorkPost

μετάφραση: Τροχιά στο Άπειρο

ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΚΡΗΞΗ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΟΧΗΜΑ ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

post imageΟ βούρκος της ηττοπάθειας και της μιζέριας μας ρουφάει όλο και βαθύτερα, όσο μένουμε παθητικοί απέναντι στην καταστολή, την τρομοκρατία και τον θάνατο που σπέρνουν τα κράτη.

Το δυστοπικό παρόν μεθοδευμένα γιγαντώνεται, άλλοι δύο άνθρωποι προστίθενται στον μακρύ κατάλογο των νεκρών στα αστυνομικά κολαστήρια. Ο 37χρονος Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ έχοντας μεταφερθεί σε 5 διαφορετικά τμήματα όσο αγνοούταν, τελικά βρέθηκε νεκρός στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα, σε αίθουσα χωρίς κάμερες, με τρανταχτές ενδείξεις βασανισμού. Ο 29χρονος Μία Χαριζούλ ανακοινώνεται πως βρέθηκε απαγχονισμένος στο ΑΤ Ομόνοιας σε κρατητήριο χωρίς κάμερες με άλλους 11 κρατούμενους παρόντες. Είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για δολοφονίες, με την αναμενόμενη συγκάλυψη τους από καθεστωτικά ρουφιανομέσα. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση υπό την αιγίδα του δόγματος νόμος και τάξη, αλλά και προς διαφύλαξη των εμετικών διεθνών σχέσεων της με γενοκτονικά κράτη, ξαμολάει τα σκυλιά της να καταστείλουν με όλους τους τρόπους κάθε λογής αντίσταση. Αποδεικνύεται έμπρακτα αυτή η τακτική, όταν στις 7/10 η πορεία υπέρ της Παλαιστίνης κατευθυνόμενη προς την Ισραηλινή πρεσβεία δέχεται άγρια επίθεση από μπάτσους, άτομα συλλαμβάνονται και φορτώνονται με κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος.

Δολοφονίες μεταναστών, φακέλωμα αγωνιστών, απειλές, ξυλοδαρμοί φοιτητών/ριών εντός του πανεπιστημίου τους, συλλήψεις, αίολα κατηγορητήρια, βασανισμοί… Αυτά είναι μερικά απ’ όσα έχουμε δει τον τελευταίο καιρό.

Τα ξημερώματα της Παρασκευής 11/10 τοποθετήθηκε εκρηκτικός μηχανισμός σε ανακριτικό βαν της αστυνομίας, με την έκρηξη προκλήθηκαν ζημιές κυρίως στο μπροστινό μέρος του οχήματος. Δυστυχώς η ανταπόκριση της πυροσβεστικής ήταν άμεση και δεν πρόλαβε να καεί ολοσχερώς. Σημαντικό είναι κάπου εδώ να αναφερθούν και οι τραμπουκισμοί των τοπικών ένστολων λακέδων σε άτομα νεαρής ηλικίας (όπου τους παίρνει δηλαδή…) με την πρόφαση του τυπικού ελέγχου. Τέτοιες καταστάσεις ίσως να επιτάσσουν και την ευθύνη που αναλογεί στο καθένα για αντεπίθεση.

Αποτελεί αναγκαιότητα να ζήσουμε με το κεφάλι ψηλά, ο φόβος να αλλάξει πλευρά         Να διατρανώσουμε τις αρνήσεις μας, με πείσμα…για να έρθουν όλα τούμπα.

Μια υψωμένη γροθιά για όσους/ες επέλεξαν τον δρόμο της φωτιάς, της αντίστασης και της βίαιης αντεπίθεσης στον κόσμο των κυρίαρχων. 

ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 7/10

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΑΓΩΝΑ

ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΙΧΑΜΑΤΑ ΟΛΑ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ 

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

 *Παρατίθεται στιγμιότυπο αναρτημένο σε τοπικό ρουφιανομέσο

πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1632221/

ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΤΟ ΕΝΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Δεν έχει σταματημό το όργιο κρατικής καταστολής από τα ένστολα τάγματα υπεράσπισης της εξουσιαστικής μαφίας. Βασανισμοί, απειλές, απαγωγές, ψυχολογικός πόλεμος, δολοφονίες, τηλεφωνικές υποκλοπές και συνακροάσεις, φυσικές και τεχνολογικές παρακολουθήσεις, προσαγωγές, ξυλοδαρμοί, συλλήψεις, καταδίκες, φυλακίσεις.

post imageΝα αναφέρουμε κάποια από τα περιστατικά που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα και δείχνουν την σφοδρότητα της καταστολής απέναντι στο σώμα της κοινωνίας που θεωρείται για τους κυρίαρχους απροστάτευτο, αδύναμο, περισσευόμενο, “πολιτικά επικίνδυνο”. Οι κρατούντες με κατασταλτική αιχμή τους φασίστες της αστυνομίας και διάφορους λακέδες (πρυτάνεις, δήμους, εταιρίες), προσπαθούν να περάσουν σαν οδοστρωτήρας πάνω από αγωνιζόμενους, εστίες αγώνα, αλλά και γενικότερα από αρκετά κομμάτια της κοινωνίας.

  • Τέλη Ιούνη15χρονος μαθητής μουσικού σχολείου που διαβιεί στη κοινότητα κατειλημμένων προσφυγικών δέχτηκε από την ομάδα ΔΡΑΣΗ και την Ασφάλεια κατ’ επανάληψη χυδαίες απειλές, ακόμα και για βιασμό, για να «ομολογήσει» πως συμμετείχε σε βίαια γεγονότα, αφού προηγουμένως προσήχθη βίαια την ώρα που πήγαινε με το ποδήλατό του σε περίπτερο. Η σύλληψή του έγινε το καλοκαίρι. Τον εξανάγκασαν σε αλλεπάλληλους σωματικούς ελέγχους με την μία φορά σε πλήρη γύμνωση.
  • 2 προσαχθέντες του καλοκαιριού διερχόμενοι έξω από τα προσφυγικά, καλούνται πριν λίγες μέρες τηλεφωνικώς, να δώσουν καταθέσεις  για φθορές σε αστυνομικά οχήματα.
  • Μέσα στο καλοκαίρι ο αναρχικός κρατούμενος Φώτης Τζώτζης μετήχθει εκδικητικά από το Δομοκό προς τις φυλακές  Γρεβενών  που στο συντριπτκό σύνολό της φιλοξενεί άτομα  για βιασμούς, παιδοβιασμούς, traffiking, ασέλγειες κτλ. Από την πρώτη μέρα, η διεύθυνση της φυλακής τον διαβεβαιώνει  για τον τιμωρητικό χαρακτήρα της μεταγωγής του.
  • Στις 8/7 ξεκινάει απεργία πείνας ο κρατούμενος Θανάσης Πικάσης ενάντια στη μεταγωγή του στη Πάτρα και με αίτημα την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού ώστε να μπορεί  να συνεχίσει τη φοίτησή του στο πανεπιστήμιο και να συμμετάσχει στην εξεταστική του τμήματος ηλεκτρονικών μηχανικών του ΠΑΔΑ και του ΙΕΚ Κορυδαλλού. Συγκεκριμένα, στις 8/7 επιχειρείται από την υπηρεσία η μεταγωγή του, την οποία αρνείται  και ξεκινάει απεργία πείνας. Την Τετάρτη 10/7 το ξημέρωμα εισβάλλουν στο κελί του μπάτσοι, χωρίς προηγούμενη ενημέρωση από τη διευθύντρια ή τον αρχιφύλακα των φυλακών Κορυδαλλού, τον παίρνουν βίαια και τον μεταφέρουν στις φυλακές Αγ. Στέφανου Πάτρας σε ένα καθεστώς απαγωγής, χωρίς να ενημερώσουν την εκεί υπηρεσία ότι είναι απεργός πείνας.
  • Ξημερώματα Δευτέρας 8/7 μπάτσοι μαζί με τις πρυτανικές αρχές εισέβαλαν στο χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Ιατρικής και το εκκένωσαν. Μπάτσοι όλων των ειδών για μία ακόμη φορά περικύκλωσαν το ΑΠΘ και εισέβαλαν μέσα στο campus για να αδειάσουν το στέκι, βγάζοντας όλα τα πράγματα έξω στοιβάζοντάς τα σαν να είναι σκουπίδια και ξήλωσαν όλες τις πόρτες του στεκιού.
  • Την Δευτέρα 8 Ιουλίου επίσης, σε παρέμβαση σε εργαστήριο του Vouliwatch στον πολυχώρο Romantso στο κέντρο της Αθήνας, σε ένδειξη αλληλεγγύης στο παλαιστινιακό λαό, μπάτσοι προσαγάγουν στη Κρατική ασφάλεια για εξακρίβωση άτομα που, μετά το τέλος της παρέμβασης, κατευθύνονται προς Ομόνοια.
  • Στις 10 Ιουλίου πραγματοποιείται εισβολή της «αντιτρομοκρατικής» υπηρεσίας στον πολιτικό χώρο της Ταξικής Αντεπίθεσης με  έρευνα αλλά και  κατάσχεση υλικού περιφρούρησης. Ακολουθεί εισβολή και  πολύωρη έρευνα στο σπίτι ενός  μέλους της Τ.Α., ο οποίος οδηγήθηκε στη ΓΑΔΑ, αλλά και παράλληλη έρευνα στα σπίτια δύο ακόμα ατόμων, μία εκ των οποίων επίσης οδηγήθηκε στη ΓΑΔΑ, ως μέρος της ίδιας επιχείρησης εκφοβισμού, στο πλαίσιο μιας αφηρημένης έρευνας για «τρομοκρατία».
  • Τα ξημερώματα της Κυριακής 14 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε επιχείρηση εκκένωσης του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού αρχιτεκτονικής και της γειτονικής κατάληψης Carthago στο Πολυτεχνείο επί της Πατησίων. Πρωταγωνιστές Μπάτσοι, Εισαγγελέας, συνεργείο και φυσικά ο πρύτανης Χατζηγεωργίου. (Στον ίδιο κεντρικό σχεδιασμό, εντάσσονται λίγο πριν και μετά, οι εκκενώσεις των Ζιζανίων, η επίθεση στον Εξωστρεφή, στα φοιτητικά στέκια και στις καταλήψεις εντός πανεπιστημιακών χώρων -Κατάληψη Νομικής για την Παλαιστίνη, Μηχανουργείο, Αίθριο ΦΜΣ, Στέκι Πολυτεχνείου στην Αθήνα, Utopia A.D. στην Κομοτηνή κ.α.- καθώς και οι  επιχειρήσεις πίεσης και τρομοκράτησης στα Προσφυγικά, τη Νοταρά, έξω από το Κ-ΒΟΞ και αλλού).
  • Το πρωί της Τρίτης 16/7, υπήρξε προσαγωγή 4 φοιτητριών, από αστυνομικές δυνάμεις της ομάδας Δράση, όταν αυτές διαμαρτυρήθηκαν για τις εργασίες που πραγματοποιούνταν στο εκκενωμένο στέκι Αρχιτεκτονικής  και ζήτησαν από το συνεργείο την ειδική άδεια που απαιτείται για τέτοιου είδους παρεμβάσεις σε διατηρητέα κτίρια. Αυτό που ακολούθησε ήταν η άμεση εισβολή των ένστολων σκουπιδιών της ομάδας Δ στο συγκρότημα, έπειτα από υπόδειξη της πρυτανείας, για την αναζήτηση των φοιτητριών και κατόπιν η περικύκλωση γειτονικής καφετέριας όπου αυτές βρίσκονταν και η προσαγωγή τους στη ΓΑΔΑ επειδή τόλμησαν και μίλησαν, υπερασπιζόμενες το αυτονόητο.
  • Την Παρασκευή 19.07 πραγματοποιήθηκε πορεία υπεράσπισης των καταλήψεων, καλεσμένη από καταλήψεις, στέκια συλλογικότητες με τόπο έναρξης την πλατεία Βικτωρίας. Πολύ γρήγορα οι μπάτσοι επιτέθηκαν βίαια και απρόκλητα στην περιφρούρηση και στο υπόλοιπο σώμα, δημιουργώντας δύο σώματα με χρήση δακρυγόνων, ξύλου και κρότου λάμψης τραυματίζοντας έτσι πολλά άτομα. Σε κάθε προσπάθεια ανασύνταξης η πορεία δεχόταν εκ νέου επίθεση με τις κρότου λάμψης να πέφτουνε συνεχώς και τους μπάτσους να  έχουν περικυκλώσει το κόσμο και να ξεκινούν μαζικές συλλήψεις με τον αριθμό να ανέρχεται στις 32.
  • Στις 23/7  στα Χανιά μπάτσοι εισβάλλουν  στο Λόφο Καστέλι, παίρνουν τα πανό, σκίζουν αφίσες με τα ονόματα των φονιάδων του Μανιουδάκη και προσαγάγουν  άτομα.
  • Την ίδια μέρα επίσης στα Χανιά,  εκκενώνεται το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης.
  • 28/8 η αστυνομία εισβάλει για 4η φορά  στη κατάληψη Libertatia και την εκκενώνει συλλαμβάνοντας 11 άτομα.
  • Στις 10 Σεπτέμβρη, αστυνομικές δυνάμεις συγκεντρώνονται έξω από την επί 13 χρόνια κατάληψη “Παπουτσάδικο” στο Χαϊδάρι και υπό την παρουσία των ιδιοκτητών του κτιρίου προχωρούν στην εκκένωση της.
  • Στις 17/9/2024, παραμονή της αντιφασιστικής πορείας μνήμης για τον Παύλο Φύσσα,  η κρατική ασφάλεια Αθηνών  μπουκάρει στα σπίτια ατόμων  παρουσία εισαγγελέα, έχοντας «βάσιμες υπόνοιες».  Παραβιάζει  τους προσωπικούς τους χώρους αλλά  και των  συγγενών τους,  κατάσχει  ηλεκτρονικές συσκευές (κινητά τηλέφωνα, laptop, σκληρούς δίσκους κλπ.) αλλά και αρχειακό έντυπο υλικό. Με ασφαλίτικα μπλόκα στον δρόμο προς το μεροκάματο και κοινωνική πίεση στις γειτονιές τους, η αρπαγή  κι εν τέλει, η μεταφορά τους στη ΓΑΔΑ ως «υπόπτων», χωρίς καμία γνωστοποίηση περί τίνος επρόκειτο, στο πλαίσιο «μυστικής έρευνας για υπόθεση», είναι άλλη μια κατασταλτική ενέργεια στις δεκάδες της τελευταίας περιόδου.
  • Στις 20/9, στο Πατινάζ (Μπαρουτάδικο) το συνεργείο του εργολάβου του έργου κάνει μετρήσεις και  τοποθετεί λαμαρίνες για οριοθέτηση του εργοταξίου, ενώ στις διαμαρτυρίες κατοίκων της περιοχής για καταπάτηση ενός ακόμα ελεύθερου άλσους, καταφθάνουν εσπευσμένα μπάτσοι, εμποδίζουν  και κάνουν εξακριβώσεις στον διαμαρτυρόμενο κόσμο.
  • Ξημερώματα Σαββάτου, 21/9,  στην Κομοτηνή, ασφαλίτες προσεγγίζουν  φοιτητές για εξακρίβωση. Όταν η παρέα ζητάει την επίδειξη της υπηρεσιακής ταυτότητας των αστυνομικών, εκείνοι σέρνουν από τον λαιμό το ένα άτομο μέχρι το ασφαλίτικο και επιτίθενται στο άλλο με σκοπό να διαγράψει το βίντεο όπου κατέγραφε το συμβάν. Ύστερα προσαγάγουν τα άτομα στο Αστυνομικό Τμήμα.
  • Στις 21 Σεπτέμβρη ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, διανομέας εργάτης που ζούσε τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα βρίσκεται νεκρός στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα. Ο Μοχάμεντ βασανίστηκε από τους μπάτσους, σύρθηκε σε πέντε διαφορετικά αστυνομικά τμήματα επί έξι μέρες και εν τέλει δολοφονήθηκε, στο μοναδικό σημείο, εντός του τμήματος που δεν υπήρχαν κάμερες.
  • Στις 23 Σεπτέμβρη, η τεχνική υπηρεσία εισβάλλει στον χώρο της κατάληψης Ya Basta στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, τον αδειάζει και σφραγίζει την είσοδό του.
  • Στις 26/9,  μετά το τέλος της πορείας  για την δολοφονία με βασανιστήρια του μετανάστη εργάτη Μ. Καμράν στο Α.Τ.  Αγίου Παντελεήμονα, συλλαμβάνονται 2 συμμετέχοντες στη πορεία και διώκονται  για κακουργήματα.
  • Στις 27/9, μετά το τέλος της διαδήλωσης για τη δολοφονία του 38χρονου μετανάστη εργάτη από το Πακιστάν Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα, αγωνιζόμενο άτομο οδηγώντας το προσωπικό του όχημα, δέχτηκε ξαφνικά τραμπούκικο έλεγχο από διμοιρία των ΜΑΤ στη πλατεία Εξαρχείων. Ακολουθεί προσαγωγή στο τμήμα και σύλληψη για εξύβριση σε ΜΑΤατζήδες. Την ίδια ώρα καλέστηκε τροχονόμος στο τμήμα και ενώ δεν ήταν παρών στο περιστατικό του έκοψε κλήση για επίσης ανύπαρκτη παράβαση του κόκκινου σηματοδότη, με αποτέλεσμα την αφαίρεση άδειας οδήγησης και κυκλοφορίας για 4 μήνες καθώς και χρηματικό πρόστιμο 700ευρω.
  • Την Παρασκευή 27/09 στο ΕΜΠ κατά την διάρκεια της εκδήλωσης «βραδιά του ερευνητή» πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από  φοιτητές και εργαζόμενους στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση με στόχο την ανάδειξη τόσο της άμεσης εμπλοκής εταιριών οι οποίες ήταν παρούσες στην εκδήλωση όπως η “MOTOR OIL» στον πόλεμο ενάντια στους λαούς της Παλαιστίνης και του Λιβάνου και την άμεση συνεργασία τους με το κράτος του Ισραήλ, αλλά και την ανάδειξη των χρόνιων προβληματικών που αντιμετωπίζει ο κλάδος των εργαζομένων στην έρευνα και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ήδη αρκετά πριν την έναρξη της εκδήλωσης και σε συνεργασία με την πρυτανική αρχή του Χατζηγεωργίου , ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις γέμισαν το εσωτερικό και την περίμετρο του χώρου, εφαρμόζοντας άτυπο lockdown όπου στην συνέχεια κατά την πραγματοποίηση της παρέμβασης επιτέθηκαν στον κόσμο και προχώρησαν σε 20 προσαγωγές φοιτητών και ερευνητών από τις οποίες οι 11 μετατράπηκαν σε συλλήψεις.
  • Στις 27/9 επίσης, στον πολιτικό χώρο του Διαρκούς Αγώνα, άτομα που αποχωρούσαν από εκεί,  δέχονται έλεγχο και επίθεση από ομάδα δέλτα  μετά το τέλος αντιφασιστικής εκδήλωσης που διεξήχθη εκεί. Στη συνέχεια οι μπάτσοι επιτέθηκαν αναίτια σε κόσμο που βρίσκονταν έξω από το χώρο. Αμέσως μετά πραγματοποιείται από τους μπάτσους  εισβολή μέσα στον πολιτικό χώρο και  αρπαγή ενός ατόμου τον οποίον και συνέλαβαν με τις κατηγορίες της απείθειας και την αντίστασης.
  • Το ίδιο βράδυ σε εκδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό σε υπαίθριο χώρο στη πλατεία πρωτομαγιάς, μπάτσοι εισβάλουν μέσα στο θεατράκι της πλατείας παρεμποδίζοντας την προγραμματισμένη εκδήλωση.
  • Στις 29/9 γίνεται ανακατάληψη της Libertatia από μέλη της κατάληψης και αλληλέγγυους, ενώ μερικές ώρες αργότερα, τα ξημερώματα, οι μπάτσοι εφορμούν, την εκκενώνουν εκ νέου και συλλαμβάνουν 3 άτομα.
  • Λίγες μέρες αργότερα, σε  συγκέντρωση αλληλεγγύης με τη Libertatia, τα τσιράκια του κράτους εντοπίζουν κάτω από το σπίτι της μια συντρόφισσα, μέλος της κατάληψης και τη σταματούν για υποτιθέμενο τυχαίο έλεγχο. Την κρατούν περίπου μια ώρα με την πρόφαση πως πραγματοποιούν μια απλή, τυπική εξακρίβωση στοιχείων, ενώ στο σημείο φτάνουν συνέχεια μπάτσοι (4 μηχανές ΔΕΛΤΑ και ένα περιπολικό) που παρεμποδίζουν την επικοινωνία της με οποιονδήποτε άλλον πέρα από αυτούς. Μετά από την επίμονη απαίτηση της συντρόφισσας να μάθει για ποιο λόγο υπόκειται σε αυτή τη διαδικασία, οι μπάτσοι της απάντησαν πως ξέρουν ποια είναι και που πάει, και πως γνωρίζουν ότι είναι μέλος της Κατάληψης Libertatia. Μετά από κάποια ώρα, και ενώ οι περαστικοί είχαν αρχίσει να μαζεύονται γύρω από το σημείο, την άφησαν τελικά να φύγει.
  • Μόλις 9 ημέρες μετά το θάνατο του μετανάστη στο Α.Τ. Αγ. Παντελεήμονα, στις 30 Σεπτέμβρη  ο 29χρονος μετανάστης Μία Χαριζούλ, υπό την αποκλειστική ευθύνη του κράτους, καθώς είχε συλληφθεί για φθορές σε περιπολικό, βρίσκεται κρεμασμένος στα κρατητήρια του Α.Τ. Ομόνοιας.
  • Αρχές Οκτώβρη, 2 μουσικοί από την Τουρκία, μέλη του συγκροτήματος Grup Yorum που κατέφθασαν στα Χανιά για να συμμετάσχουν σε φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης, παρεμποδίζονται από μπάτσους στο αεροδρόμιο Χανίων και τους γνωστοποιείται  πως βρίσκονται σε “λίστα ανεπιθύμητων” και πρέπει να απελαθούν.
  • Το βράδυ του Σαββάτου 5/10 και περίπου στις 8:30 μμ. αστυνομικοί της ΟΠΚΕ έκαναν την εμφάνισή τους έξω από το Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας στο οποίο πραγματοποιούνταν εκδήλωση αλληλεγγύης στο λαό της Παλαιστίνης. Ένας από τους αστυνομικούς της ΟΠΚΕ (με αλεξίσφαιρο γιλέκο) μπήκε στο χώρο της έκθεσης και ρωτούσε να μάθει πόσος κόσμος βρισκόταν μέσα. Μία ώρα αργότερα, αυτοκίνητα με αστυνομικούς εντοπίστηκαν παρκαρισμένα έξω από την Εργατική Λέσχη Καλλιθέας.
  • Βίαιη καταστολή της πορείας αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και την αντίσταση του,  στις 7 Οκτωβρίου, οδηγεί  σε 30 προσαγωγές και 10 συλλήψεις (4 πλημμελήματα). Μάλιστα, δύο άτομα χρειάστηκε να μεταβούν στο νοσοκομείο. Η απρόκλητη επίθεση της αστυνομίας στον συγκεντρωμένο κόσμο είναι αποκαλυπτική της αναβάθμισης του κατασταλτικού δόγματος της κυβέρνησης.
  • 8/9, διώξεις με ενδεχόμενη απόλυση  προετοιμάζουν  κυβέρνηση και το ΥΠΑΙΘ για 3 συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς του Πειραιά, απλά και μόνο γιατί συνδικαλίζονται.
  • 9/10. Μετά την ανακοίνωση του Σωματείου διανομέων Μεσσηνίας για συμμετοχή στην 24ωρη απεργία που είχε προκηρύξει το επιχειρησιακό Σωματείο Αττικής efood για τις 11/10, στελέχη της εταιρίας ταξίδεψαν στην Καλαμάτα με σκοπό να συναντηθούν ατομικά με εργαζόμενους και να τους εκβιάσουν σε σχέση με απολύσεις και περικοπές σε περίπτωση που συμμετάσχουν στην απεργία

 

Σε ένα περιβάλλον συνεχιζόμενων οικονομικών κρίσεων και με τους καπιταλιστικούς πολέμους να οδηγούν στην καταστροφή και τον αφανισμό ολόκληρων  λαών, τα κράτη επιβάλλουν στις κοινωνίες ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης και φόβου, προκειμένου  να διατηρήσουν την κυριαρχία τους, να προλάβουν αυτοοργανωμένες αντιθεσμικές κοινωνικές διεργασίας, αντιστάσεις και αναταράξεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο,  τα ανατρεπτικά τμήματα της κοινωνίας είναι αυτά που δέχονται τα πρώτα και σφοδρότερα κατασταλτικά χτυπήματα, καθώς αμφισβητούν έμπρακτα, στο εδώ και το τώρα, την παντοδυναμία της εξουσίας και του κεφαλαίου, με σκοπό, μέσω των κοινωνικών εξεγέρσεων,  την πλήρη καταστροφή τους και  την κοινωνική επανάσταση. Απέναντι στη σαρωτική επέλαση της κρατικής καταστολής που επιχειρεί να εξαλείψει το κοινωνικό και ταξικό κίνημα και τις αυτοοργανωμένες εστίες αγώνα, αλλά και τη γενικευμένη καταστολή ενάντια στο σώμα της κοινωνίας, ορθώνονται συνεχώς αναχώματα που δείχνουν πως ο εχθρός δεν είναι ανίκητος. Να στήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοάμυνας, με οργάνωση βάσης, απέναντι στον κατασταλτικό ορυμαγδό.

ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ,  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ,  ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

                                                                                                                                                           Τροχιά στο Άπειρο

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΣΥΝΟΡΑ, ΚΡΑΤΗ, ΠΑΤΡΙΔΕΣ, ΣΤΡΑΤΟΥΣ

Εδώ, στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, παντού

Ενάντια στα σύνορα, τα κράτη, τις πατρίδες, τους στρατούς

Ο πόλεµος είναι παντού. Χωρίς να έχει λείψει ποτέ από τον καπιταλιστικό κόσµο, τον κόσµο των πατρίδων, των στρατών και των συνόρων. Πάντα ήταν παρών, µόνο που σήµερα πλέον κάθε «πολεµικό επεισόδιο» τείνει να αποκτά παγκόσµιες διαστάσεις µε διαφορετικά επίπεδα διακρατικής εµπλοκής: από τον πόλεµο στην Παλαιστίνη, την Ουκρανία, την Υεµένη, ως τις «περιοχές έντασης» που προµηνύουν µια µελλοντική σύγκρουση (π.χ. Ταιβάν, Γουιάνα, Ερυθρά θάλασσα κτλ), ο παγκόσµιος χάρτης φαίνεται να διαµορφώνεται από µια συνεχή γεωγραφία πολεµικών «µετώπων» και «µετόπισθεν». Και ο πόλεµος παίρνει πολλές µορφές: από τις περίφηµες εµπορικές  κυρώσεις που διαµορφώνουν «πληθωριστικά φαινόµενα» στις πρωτοκοσµικές κοινωνίες και «επισιτιστικές κρίσεις» στην καπιταλιστική περιφέρεια, μέχρι τον πόλεµο των δυτικών κρατών στους/τις µετανάστ(ρι)ες, τη στρατιωτικού τύπου διαχείριση των «καταστάσεων έκτακτης ανάγκης» (είτε είναι ιοί είτε πλημμύρες, πυρκαγιές κ.α.), τη διαχείριση της κοινωνικής πολιτικής µε αστυνοµικούς όρους. Αυτό που οι κυρίαρχοι ονοµάζουν κυνικά «ρευστότητα της εποχής» είναι από τη µία πλευρά το άλλο όνοµα των συστηµικών αντιφάσεων που φτάνουν σε οριακό σηµείο και από την άλλη, είναι µια ξεκάθαρη δήλωση στους υπηκόους: στις «ρευστές εποχές» οι ζωές µας είναι θλιβερά αναλώσιµες και η επιβίωση ορίζεται µε όρους πιθανοτήτων, ρίσκου, διακινδύνευσης. Και όποιος αντέξει… Μετά έρχεται η περίφηµη «αγάπη για την πατρίδα», η ανάγκη για «εθνική ενότητα», για να διαµορφώσει ένα «εθνικό σώµα» σε κίνδυνο, µε το κράτος και τον στρατό να ορίζονται ως οι «φυσικοί προστάτες» του.

Αυτό που συµβαίνει στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και το Ισραήλ αποτελεί την αιµατηρή συνύφανση της τρέχουσας «παγκόσµιας αστάθειας» µε µια σύγκρουση που έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και οπωσδήποτε δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη. Η  τωρινή αιµατηρή στρατιωτική επέµβαση αποτελεί συνέχεια και αναβάθμιση µιας συγκεκριµένης πολιτικής από την πλευρά του ισραηλινού κράτους εδώ και δεκαετίες: σκληρή καταστολή, έλεγχος, ρατσισµός και υποτίµηση και όλα στην high tech εκδοχή τους. Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί/ές και οι εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένες, η ισοπέδωση του μεγαλύτερου κομματιού της Γάζας, διαμορφώνουν σαφώς μια νέα πραγματικότητα για την περιοχή και κανείς δεν μπορεί να δει με ευκρίνεια ένα τέλος, μια διευθέτηση σε όλο αυτό. Η «ρευστότητα» αυτή δεν είναι απλά ένα ψυχολογικό πολεμικό όπλο εναντίον των κατοίκων της Γάζας, αλλά συνολικά μια πολεμική στρατηγική διαχείρισης ανεπιθύμητων πληθυσμών.  Όµως κανένα  «πείραµα» δεν αφορά απλά στο «εξωτερικό», όσες/ους δηλαδή ζουν στα παλαιστινιακά εδάφη. Αφορά και στο ίδιο το εσωτερικό του Ισραήλ: η στρατιωτικοποίηση  της καθηµερινής ζωής ισοπεδώνει καθετί που στρέφεται ενάντια στο εθνικό συµφέρον, στον πόλεµο, τον ρατσισµό, την εκµετάλλευση. Οι υποτελείς τάξεις µπουκώνονται µε φόβο, κουνάνε σηµαίες, ντύνονται στο χακί για να µπορέσει η πατρίδα να ζήσει… (τι να µας θυµίζει άραγε;).  Η σημερινή σφαγή στην Γάζα λοιπόν δεν είναι μια «εξαίρεση» αγριότητας, ούτε βέβαια αποτελεί «απέλπιδα προσπάθεια» του Νετανιάχου και των ακροδεξιών στηριγμάτων του να παραμείνουν στην εξουσία: είναι σε ευθεία γραμμή με τα εθνικά ιδεώδη. Είναι αυτό που κάνουν παντού και πάντα όλοι οι στρατοί.

Από την άλλη πλευρά, η Γάζα έχει ονοµαστεί ως η «µεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσµου» στην οποία στριµώχνονται  2,5 εκατ. άνθρωποι σε λίγα τετραγωνικά χλμ. γης. Και αυτή η φυλακή έχει τους φύλακές της. Όχι µόνο «εξωτερική φρουρά» από τον δολοφονικό στρατό του Ισραήλ, που φροντίζει ανά περιόδους να υπενθυµίζει πόσο αξίζει η ζωή και ο θάνατος µέσα στη Γάζα. Αλλά έχει και τους δεσµοφύλακες στη µέσα πλευρά των τειχών, τις διάφορες κοσµικές (παλαιστινιακή Αρχή) και θρησκευτικές (Χαµάς κτλ.) ηγεσίες που φροντίζουν να καταστέλλουν κάθε κοινωνική διεκδίκηση που δεν ευθυγραµµίζεται µε τη δική τους εξουσία (κάτι που φροντίζουν να ξεχνούν βολικά κάποιοι εξ αυτών που «στέκονται στο πλευρό των Παλαιστινίων»). Η Γάζα και η Δυτική Όχθη είναι κοινωνίες οργανωµένες, όπως παντού, µε τάξεις, προνοµιούχους και φτωχούς, αποκλεισµένες και καταπιεσµένα, οργισµένους και βολεµένους. Αυτές ακριβώς οι διαιρέσεις οδηγούν συχνά σε κοινωνικά ξεσπάσµατα ενάντια στους δικούς τους δεσµοφύλακες: το 2019 η εξουσία της Χαµάς δοκιµάστηκε από ένα κύµα διαδηλώσεων, απεργιών και συγκρούσεων στο δρόµο. Η απάντηση των «αντιστασιακών» ήταν ωµή καταστολή µε πολλούς νεκρούς/ές. Κάτι ανάλογο (µικρότερης κλίµακας) συνέβη τον περασµένο Ιούλιο όταν χιλιάδες κόσµου διαδήλωνε ενάντια στις αφόρητες συνθήκες καθηµερινότητας, την καταστολή, τους χαµηλούς µισθούς και την κρατική διαφθορά της Χαµάς (αναφορικά µε τη διαχείριση των κονδυλίων από τον ΟΗΕ, την ΕΕ και τα αραβικά κράτη). Στην Δυτική Όχθη, η περίφηµη Παλαιστινιακή Αρχή, πλήρως απαξιωµένη από τη βάση της εκεί κοινωνίας, κρατιέται µε νύχια και µε δόντια στην εξουσία εδώ και χρόνια µέσω διευρυµένης διεθνούς υποστήριξης και χρηµατοδότησης. Δεν είναι τυχαίο πως τόσο η Παλαιστινιακή Αρχή όσο και η Χαµάς (µέχρι τις 7 Οκτώβρη) θεωρούνταν εγγυητές της κοινωνικής ειρήνης στην περιοχή από το Ισραήλ, το οποίο έχει µάθει να εργαλειοποιεί τις µεταξύ τους διαφορές και ανταγωνισµούς για τους δικούς του σκοπούς. Ειδικά η χρηµατοδότηση της Χαµάς ξεκινά από την δεκαετία του ’80, όταν τα ισλαµιστικά κινήµατα προωθήθηκαν για να χτυπήσουν από µέσα τα ανταγωνιστικά κοινωνικά κινήµατα της εποχής που εκφράστηκαν µέσω της πρώτης Ιντιφάντα (σηµαίνει εξέγερση στα αραβικά) το 1987 και να επικυριαρχήσουν οριστικά στη δεύτερη Ιντιφάντα το 2003.

Οι καταπιεσµένοι/ες στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη δεν έπαψαν ποτέ να βρίσκουν µεταξύ τους συνάψεις για κοινούς αγώνες: από τον αγώνα ενάντια στο ισραηλινό τείχος και τους εποικισµούς πριν λίγα χρόνια, μέχρι τις κοινές απεργίες στα ισραηλινά εδάφη, στους αγώνες ενάντια στην πατριαρχία και τους έµφυλους διαχωρισµούς… Αν κάνει κάτι αυτός ο πόλεµος είναι να θάψει ακόµα πιο βαθιά εκείνες τις φωνές από τα κάτω που συγκρούονται µε τον πόλεµο, τους ρατσιστικούς διαχωρισµούς, τα σύνορα, τον στρατό, την εκµετάλλευση, την έµφυλη καταπίεση, τόσο στα εδάφη του Ισραήλ όσο και της Παλαιστίνης. Ο πόλεµος «εθνικοποιεί» στο έπακρο τα κοινωνικά/ταξικά ζητήµατα, οµογενοποιεί τις κοινωνίες σε στρατόπεδα, αφού φροντίζει να συστρατευτούν οι υποτελείς τάξεις πίσω από τα συµφέροντα των αφεντικών τους. Όµως, ακόµα και σήµερα, µέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι φωνές του αντιπολεµικού κινήµατος στις πόλεις του Ισραήλ προσπαθούν να σπάσουν το καθεστώς του γενικευµένου φόβου, ενώ -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ισραηλινού στρατού- περίσσότερο από το 1/3 των νέων (30% στους άνδρες και 44% στις γυναίκες) επικαλούνται λόγους υγείας για να αποφύγουν την επιστράτευση και ένα 15% των στρατευμένων εγκαταλείπει για ίδιους λόγους το στράτευμα-και αρκετοί εξ αυτών έχουν βρει καταφύγιο σε ευρωπαϊκές χώρες.

Και τι λοιπόν µπορούµε να κάνουµε εµείς από εδώ; Καταρχάς να συγκρουστούµε µε τις όψεις του πολέµου που εµφανίζονται εδώ και τώρα, τον ρατσισµό, τον εθνικισµό, τον µιλιταρισµό. Να µην συστρατευτούµε µε το ελληνικό κράτος και τον στρατό του που οργανώνει τα «εθνικά σχέδια» και τις αιµατηρές του συµµαχίες στην Ανατολική Μεσόγειο. Να σαµποτάρουµε µε κάθε τρόπο τον πόλεµο που ξεκινάει από εδώ και κατευθύνεται εκεί: τα ελληνικά αφεντικά µε τις µπίζνες τους, την πολεµική βιοµηχανία και τα πανεπιστηµιακά της think tank, τα λιµάνια και τους σιδηροδροµικούς σταθµούς από όπου αποστέλλονται όπλα…

Δεν αρκεί καµιά αλληλεγγύη που υποβιβάζεται σε  ανθρωπισµό, γιατί ο ανθρωπισµός θολώνει την κατανόηση των αιτιών του πολέµου και αναπόφευκτα οδηγεί σε συµψηφισµούς βίας, πάντοτε σε βάρος των καταπιεσµένων.

Μίσος για τον πόλεµο των κυρίαρχων όποια στολή κι αν φοράει, µίσος και για τις σηµαίες του πολέµου όποιο χρώµα κι αν έχουν.

Γιατί νιώθουµε τις πολιορκηµένες/ους ως κοµµάτι µας, την οργή τους οργή µας, γιατί στους λιποτάκτες και αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ διαβάζουµε τις δικές µας λιποταξίες και αρνήσεις.

Μόνο  οι κοινοί αγώνες των καταπιεσµένων, εδώ, στο Ισραήλ, στην Παλαιστίνη µπορούν να σταµατήσουν την πολεµική µηχανή των κυρίαρχων.

Εδώ, στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, παντού

Με τους φυγάδες, μετανάστ(ρι)ες, λιποτάκτες

Με όσ@ αντιστέκονται στον πόλεμο, την εκμετάλλευση, τον ρατσισμό, την πατριαρχία

Με τις/τους αρνήτ(ρι)ες αυτού του κόσμου

πηγή: https://thersitis.espiv.net/index.php/2016-01-04-22-01-47/2016-01-04-22-05-16/2026-2024-01-05-14-25-46

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ/ΕΣ ΔΕ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

Είμαστε προλετάριοι/ες δεν πάμε στο στρατό – Δεν υπηρετούμε τον ταξικό εχθρό 

Αναρχική Ομάδα “A Batalha”,  Ιωάννινα

Στήριξη του καλέσματος για διεθνικές ημέρες δράσης κατά του μιλιταρισμού και του εθνικισμού που αποφασίστηκε στο 16ο Βαλκανικό Αναρχικό Φεστιβάλ Βιβλίου που διοργανώθηκε στην Πρίστινα στις 5 έως τις 7 Ιουλίου 2024

post imageΤις τελευταίες μέρες η Δύση παρακολουθεί τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή με “κομμένη την ανάσα” μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πιθανής κλιμάκωσης. Το Ισραήλ εξαπολύει επίθεση στον Λίβανο, προκειμένου να καταστείλει την δράση της Χεζμπολάχ, στην προσπάθεια να βρει τα κρυμμένα όπλα τους, με το πρόσχημα πως η επίθεση αφορά μόνο την Χεζμπολάχ και όχι τους κατοίκους του Λιβάνου, ενώ ο αριθμός των νεκρών συνεχώς αυξάνεται. Την ίδια στιγμή ο πόλεμος/σφαγή στην Παλαιστίνη συνεχίζεται, μετρώντας δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, ενώ από πλευράς του το Ιράν, φορώντας το προσωπείο του υπερασπιστή των αραβικών πληθυσμών στην ευρύτερη περιοχή, εξαπολύει για δεύτερη φορά χιλιάδες πυραύλους εναντίον Ισραηλινών στόχων.

Οι εστίες πολέμου όμως δε βρίσκονται μόνο στη Μέση Ανατολή αλλά και στην Ευρώπη καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία συμπληρώνει παραπάνω από δύο χρόνια ακατάπαυστων συγκρούσεων, χωρίς ενδείξεις αποκλιμάκωσης. Ο συγκεκριμένος πόλεμος που δεν βρίσκεται και τόσο μακριά μας, ούτε στην “απολίτιστη και τριτοκοσμική”, θα έλεγαν κάποιοι, Μέση Ανατολή, καλό είναι να μας προβληματίσει για το ότι μια μεγαλύτερη σύγκρουση ίσως να μην είναι και τόσο μακριά.

Ενώ το κλίμα είναι πέραν για πέραν πολεμικό (συμβατικό ή μη), σίγουρα αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο ασφαλείς βρισκόμαστε στη μικρή Ελλάδα, τη στιγμή που δηλώνει πως δεν έχει κάποια επεκτατική βλέψη και όλος ο οπλισμός, στον οποίο το κράτος επενδύει εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, υπάρχει μόνο για την άμυνα της χωράς. Αρχικά η Ελλάδα, βρίσκεται σε συμμαχία με χώρες που βρίσκονται ήδη σε ένοπλες συρράξεις, κι ως χώρα που συμμετέχει στο ΝΑΤΟ έχει ήδη αρκετές στρατιωτικές βάσεις στα εδάφη της. Μην ξεχνάμε πως το ελληνικό κράτος έχει ενεργή συμμετοχή στους πολέμους που διαδραματίζονται αυτήν τη στιγμή. Στέλνει όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία όσο και στο Ισραήλ, όπως επίσης και φρεγάτες στην Ερυθρά Θάλασσα για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του εφοπλιστικού κεφαλαίου, το οποίο πλήττεται από τις επιθέσεις των Χούθι της Υεμένης σε εμπορικά και πολεμικά σκάφη. Άρα παρατηρείται η δαπάνη εκατομμυρίων ευρώ σε κάθε λογής πολεμικό εξοπλισμό, ο οποίος ισχυρίζονται πως υπάρχει μόνο για άμυνα και έχει διασκορπιστεί σε διάφορα σημεία της υφηλίου.

Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που η πολεμική τροχιά είναι μονόδρομος για να μπορεί το κεφάλαιο να διαιωνίσει την κυριαρχία του και όσο ο πόλεμος είναι το παρόν διεθνώς, πρέπει να βρισκόμαστε στη σωστή θέση της ιστορίας. Δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα του δίπολου κράτος θύτης-θύμα. Όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός θα υπάρχουν συμφέροντα που θα πρέπει να εξυπηρετηθούν εις βάρος των προλετάριων και η μόνη πραγματική απελευθέρωση θα έρθει από τον ακηδεμόνευτο οργανωμένο αγώνα των καταπιεσμένων.

Είναι σημαντικό να αυξήσουμε τις αντιστάσεις μας και να οργανωθούμε ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης που το κράτος μας υποβάλλει υπό την σκιά της εθνικής ενότητας. Εν καιρώ “ειρήνης” πρέπει να σαμποτάρουμε και να βάλουμε φρένο σε οποιαδήποτε προετοιμασία πολέμου. Δεν στηρίζουμε την πολεμική βιομηχανία, δε δουλεύουμε για αυτή, ούτε παράγουμε έργο που εξυπηρετεί τους “ευγενείς σκοπούς”, όπως π.χ. συμβαίνει με πολλά χρηματοδοτούμενα προγράμματα στο ΕΜΠ, όπου παράγεται ερευνητικό έργο με τελικό αποδέκτη τον στρατό, για τη φύλαξη των συνόρων. Συγκρουόμαστε κι αρνούμαστε να στρατευτούμε, γιατί αρνούμαστε να διαιωνίσουμε την αποκτήνωση αυτού του κόσμου και να γίνουμε κομμάτι του στρατοκρατικού συμπλέγματος, ενός διαχρονικού οργάνου των κυρίαρχων για διατήρηση της εξουσίας τους, το οποίο θέλει να μετατρέψει εμάς σε καταστολείς των εκμεταλλευόμενων, δηλαδή να μας στρέψει ενάντια στους εαυτούς και τις εαυτές μας. Όσο το κράτος σε καλεί να υπηρετήσεις σε ένα πόλεμο για τα δικά του συμφέροντα αντιλαμβανόμαστε πως εμείς δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε. Βιώνουμε καθημερινά την εξαθλίωση και το άγχος της επιβίωσης σε ένα σύστημα στο οποίο υπάρχουμε ως γρανάζι για να πλουτίζουν τα αφεντικά. Για κανέναν αφέντη ή ΑΟΖ και καμία πατρίδα ή θρησκεία δε θα πολεμήσουμε ενάντια σε ανθρώπους με τους οποίους βρισκόμαστε στην ίδια τάξη και στον πάτο της καπιταλιστικής πυραμίδας· με τους οποίους δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε.

Όσο κι αν διαφέρει κάθε στρατός στα χρώματα και στο όνομα ένα είναι σίγουρο, πως θα διαιωνίζει την υποταγή στην εξουσία. Πέραν του αγώνα που δίνουμε καθημερινά στις γειτονιές μας και στους χώρους εργασίας μας μέσω των σωματείων, οργανωνόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Μια κοινωνία αταξική, χωρίς σύνορα κι απαλλαγμένη από κάθε ίχνος μισαλλόδοξου πατριωτισμού, μπορεί υπάρξει μόνο εάν ο αγώνας μας είναι αντικαπιταλιστικός και αντικρατικός.

Γιατί ο κόσμος της πραγματικής ειρήνης, περνάει μόνο μέσα από τον ταξικό πόλεμο.

Στηρίζουμε το κάλεσμα για διεθνικές ημέρες δράσης κατά του μιλιταρισμού και του εθνικισμού που αποφασίστηκε στο 16ο Βαλκανικό Αναρχικό Φεστιβάλ Βιβλίου που διοργανώθηκε στην Πρίστινα στις 5 έως τις 7 Ιουλίου 2024 και καλούμε:

Συγκέντρωση Τρίτη 8 Οκτωβρίου 18:00 στην Περιφέρεια

Αναρχική Ομάδα A Batalha

πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1632046/

ΔΙΕΘΝΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ 1ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Το παρακάτω Αντιπολεμικό Μανιφέστο που υπογράφεται από δεκάδες γνωστούς αναρχικούς, συντάχθηκε και κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το 1915 και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Στην αρχή της ανθρωποσφαγής του 1ου παγκοσμίου πολέμου, οι ιδεολογικοί πρόγονοί μας, κάνουν σαφές ποιος είναι ο ρόλος των Αναρχικών στα ενδοεξουσιαστικά αιματοκυλίσματα και στους διακρατικούς ανταγωνισμούς: αποφασιστικά εναντίον όλων των πολέμων μεταξύ των λαών. Υπάρχει μόνο ένας απελευθερωτικός πόλεμος,  αυτός που σε όλες τις χώρες διεξάγεται από τους καταπιεσμένους ενάντια στους καταπιεστές τους, από τους εκμεταλλευόμενους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, όποιον μανδύα και αν φοράνε.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΦΛΕΓΕΤΑΙ, ΔΩΔΕΚΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΤΡΕΣ εμπλέκονται στην πιο φρικτή σφαγή που έχει καταγράψει ποτέ η ιστορία· εκατομμύρια γυναίκες και παιδιά με δάκρυα στα μάτια· η οικονομική, πνευματική και ηθική ζωή επτά μεγάλων λαών έχει βάναυσα διακοπεί, και η απειλή μεγαλώνει όλο και περισσότερο, κάθε μέρα, με νέες στρατιωτικές επιπλοκές – έτσι παρουσιάζεται, για επτά μήνες, αυτό το επώδυνο, σπαρακτικό, και απεχθές θέαμα από τον πολιτισμένο κόσμο.
Αλλά ένα θέαμα αναμενόμενο, τουλάχιστον, από τους Αναρχικούς, διότι γι’ αυτούς ποτέ δεν υπήρξε αλλά ούτε και υπάρχει καμία αμφιβολία (τα τρομερά γεγονότα του σήμερα ενισχύουν την πεποίθηση αυτή) ότι ο πόλεμος μονίμως ενθαρρύνεται από το σημερινό κοινωνικό σύστημα. Η ένοπλη σύγκρουση, περιορισμένη ή εκτεταμένη, αποικιακή ή Ευρωπαϊκή, είναι η φυσική συνέπεια και η αναπόφευκτη και μοιραία κατάληξη μιας κοινωνίας που θεμελιώθηκε πάνω στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, στηρίζεται στην άγρια πάλη των τάξεων και εξαναγκάζει την Εργασία να παραδοθεί στην κυριαρχία μιας μειοψηφίας παράσιτων που κατέχουν τόσο την πολιτική, όσο και την οικονομική εξουσία.
Ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Από όπου κι αν γεννήθηκε, έπρεπε να επέλθει. Δεν ήταν ανώφελο που για μισό αιώνα υπήρξε μια πυρετώδης προετοιμασία των πιο φοβερών πολεμικών εξοπλισμών και μια αδιάκοπη αύξηση των προϋπολογισμών του θανάτου. Δεν είναι δυνατόν με τη διαρκή βελτίωση των όπλων του πολέμου και συγκεντρώνοντας το μυαλό και τη θέληση όλων στην καλύτερη οργάνωση της στρατιωτικής μηχανής, οι άνθρωποι να εργάζονται για την ειρήνη.
Ως εκ τούτου, είναι ανόητο και παιδαριώδες, έχοντας ήδη πολλαπλασιαστεί τα αίτια και οι περιστάσεις της
σύγκρουσης, να επιδιώξει κανείς να επιρρίψει ευθύνες σε τούτη ή την άλλη κυβέρνηση. Δεν μπορεί να γίνει δυνατή η διάκριση μεταξύ επιθετικών και αμυντικών πολέμων. Στην παρούσα σύγκρουση, οι κυβερνήσεις του Βερολίνου και της Βιέννης προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους με έγγραφα όχι λιγότερο αυθεντικά από τα αντίστοιχα των κυβερνήσεων του Παρισιού και της Πετρούπολης. Η κάθε κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί για να παράγει τα πιο αδιαμφισβήτητα και κρίσιμα έγγραφα, προκειμένου να γνωστοποιήσει την καλή της πίστη και να παρουσιάσει τον εαυτό της ως τον αψεγάδιαστο υπερασπιστή των δικαιωμάτων και της ελευθερίας καθώς και τον πρωταθλητή του πολιτισμού.
Πολιτισμός; Ποιος, λοιπόν, τον αντιπροσωπεύει τώρα; Είναι το Γερμανικό Κράτος, με τον τρομερό του μιλιταρισμό, και τόσο ισχυρό που έχει καταπνίξει κάθε διάθεση για επανάσταση; Είναι το Ρωσικό κράτος, στο οποίο το μαστίγιο, η κρεμάλα και η Σιβηρία είναι τα μοναδικά μέσα πειθούς; Είναι το Γαλλικό κράτος, με το Biribi (1) του, τις αιματηρές του κατακτήσεις στο Τονκίν, τη Μαδαγασκάρη, το Μαρόκο, και την υποχρεωτική επιστράτευση των μαύρων στρατιωτών (2); Η Γαλλία, η οποία θέτει υπό κράτηση στις φυλακές της, για χρόνια, συντρόφους των οποίων η μόνη ενοχή είναι ότι έχουν γράψει και μιλήσει ενάντια στον πόλεμο; Είναι το Αγγλικό κράτος, το οποίο εκμεταλλεύεται, διαιρεί και καταπιέζει τον πληθυσμό της απέραντης αποικιακής της αυτοκρατορίας; Όχι· κανένα από τα εμπόλεμα μέρη δεν δικαιούται να επικαλεσθεί το όνομα του πολιτισμού ή να ανακηρύξει τον εαυτό του σε κατάσταση νόμιμης άμυνας.
Η αλήθεια είναι ότι η αιτία των πολέμων, αυτού που σήμερα λερώνει με αίμα τις πεδιάδες της Ευρώπης, όπως και όλων αυτών που προηγήθηκαν, στηρίζεται αποκλειστικά στην ύπαρξη του Κράτους, που είναι η πολιτική μορφή του προνομίου. Το Κράτος έχει δημιουργηθεί από την στρατιωτική δύναμη, έχει αναπτυχθεί μέσω αυτής και λογικά στηρίζεται στη στρατιωτική δύναμη προκειμένου να διατηρήσει την παντοδυναμία του. Όποια μορφή και αν πάρει, το Κράτος δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από οργανωμένη καταπίεση για το όφελος μιας προνομιούχας μειοψηφίας. Η τωρινή σύγκρουση το απεικονίζει αυτό με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο. Όλες οι μορφές Κράτους έχουν εμπλακεί στον σημερινό πόλεμο· απολυταρχία με τη Ρωσία, μια ηπιότερη απολυταρχία με Κοινοβουλευτικούς θεσμούς με τη Γερμανία, Κράτος που κυβερνά λαούς διαφορετικών φυλών με την Αυστρία, ένα καθεστώς συνταγματικής δημοκρατίας με την Αγγλία και ένα δημοκρατικό Ρεπουμπλικανικό καθεστώς με τη Γαλλία.
post imageΗ ατυχία των λαών, που ήταν βαθύτατα προσηλωμένοι στην ειρήνη, είναι ότι, για να αποφευχθεί ο πόλεμος,
εναπόθεσαν την εμπιστοσύνη τους στο Κράτος με τους ραδιούργους διπλωμάτες του, στη δημοκρατία και στα πολιτικά κόμματα (χωρίς να εξαιρούνται αυτά της αντιπολίτευσης, όπως ο Κοινοβουλευτικός Σοσιαλισμός). Αυτή η εμπιστοσύνη προδόθηκε σκόπιμα και συνεχίζει να είναι έτσι, όταν οι κυβερνήσεις, με τη βοήθεια του συνόλου του τύπου τους, πείθουν τους αντίστοιχους λαούς ότι ο πόλεμος αυτός είναι ένας απελευθερωτικός πόλεμος. Είμαστε αποφασιστικά εναντίον όλων των πολέμων μεταξύ των λαών και σε ουδέτερες χώρες, όπως η Ιταλία, όπου οι κυβερνήσεις προσπαθούν να ρίξουν καινούριους λαούς στο πύρινο καμίνι του πολέμου, οι σύντροφοί μας ήταν, είναι και θα είναι για πάντα οι πιο δραστήριοι αντιτιθέμενοι του πόλεμου. Ο ρόλος των Αναρχικών στην παρούσα τραγωδία, όποιος κι αν είναι ο τόπος ή η κατάσταση στην οποία βρίσκονται, είναι να συνεχίσουν να διακηρύττουν ότι υπάρχει μόνο ένας απελευθερωτικός πόλεμος: αυτός που σε όλες τις χώρες διεξάγεται από τους καταπιεσμένους ενάντια στους καταπιεστές τους, από τους εκμεταλλευόμενους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Εμείς έχουμε να πείσουμε τους σκλάβους να επαναστατήσουν ενάντια στους αφέντες τους. Η Αναρχική δράση και προπαγάνδα πρέπει επιμελώς και με επιμονή να στοχεύει στην αποδυνάμωση και διάλυση των διαφόρων Κρατών, καλλιεργώντας το πνεύμα της εξέγερσης και προκαλώντας τη δυσαρέσκεια σε λαούς και στρατούς. Σε όλους τους στρατιώτες, όλων των χωρών, που πιστεύουν ότι αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, θα πρέπει να δηλώσουμε ότι ο ηρωισμός και η ανδρεία τους θα χρησιμεύσουν μόνο για να διαιωνίσουν το μίσος, την τυραννία και τη δυστυχία. Στους εργάτες των εργοστασίων και των ορυχείων είναι αναγκαίο να υπενθυμίσουμε ότι τα τουφέκια που έχουν πλέον στα χέρια τους, έχουν χρησιμοποιηθεί εναντίον τους στις απεργίες και στις εξεγέρσεις και ότι αργότερα θα χρησιμοποιηθούν και πάλι εναντίον τους, με σκοπό να τους υποχρεώσουν να υφίστανται και να υπομένουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Στους εργάτες των αγροκτημάτων και των χωραφιών, είναι απαραίτητο να καταδειχθεί ότι μετά τον πόλεμο θα
υποχρεωθούν για ακόμη μια φορά να λυγίσουν κάτω από το ζυγό και να συνεχίσουν να καλλιεργούν τη γη των αρχόντων τους και να ταΐζουν τους πλούσιους.
Σε όλους τους απόκληρους, ότι δεν θα πρέπει να αποχωριστούν τα όπλα τους μέχρι να τακτοποιήσουν τους
λογαριασμούς τους με τους καταπιεστές τους, έως ότου έχουν πάρει γη, εργοστάσια και εργαστήρια για τους ίδιους.
Στις μητέρες, τις συζύγους και τις κόρες, τα θύματα της αυξημένης δυστυχίας και στέρησης, ας δείξουμε τους
πραγματικούς υπεύθυνους για τις λύπες τους και για τη σφαγή των πατεράδων, των υιών και των συζύγων τους.
Πρέπει να επωφεληθούμε από όλα τα κινήματα εξέγερσης, απ’ όλη τη δυσαρέσκεια, προκειμένου να υποδαυλίσουμε την εξέγερση και να οργανώσουμε την επανάσταση με την οποία σκοπεύουμε να βάλουμε τέλος σε όλες τις κοινωνικές αδικίες. Καμία απελπισία, ακόμη και πριν από μια συμφορά σαν τον σημερινό πόλεμο. Είναι σε τέτοιες ταραγμένες περιόδους, στις οποίες πολλές χιλιάδες άνδρες δίνουν ηρωικά τη ζωή τους για μια ιδέα, που πρέπει να δείξουμε σε αυτούς τους ανθρώπους τη γενναιοδωρία, το μεγαλείο και την ομορφιά του Αναρχικού ιδεώδους: Κοινωνική δικαιοσύνη που πραγματοποιείται μέσω της ελεύθερης οργάνωσης των παραγωγών· πόλεμος και μιλιταρισμός καταργημένοι για πάντα· και απόλυτη ελευθερία κερδισμένη μέσω της κατάργησης του Κράτους και των καταστροφικών οργάνων του.

Υπογεγραμμένο από: Leonard D. Abbott, Alexander Berkman, L. Bertoni, L. Bersani, G. Bernard, G. Barrett, A. Bernardo, E. Boudot, A. Calzitta, Joseph J. Cohen, Henrry Combes, Nestor Ciele van Diepen, F.W. Dunn, Ch. Frigerio, Emma Goldman, V. Garcia, Hippolyte Havel, T.H. Keell, Harry Kelly, J. Lemaire, E. Malatesta, H. Marques, F. Domela Nieuwenhuis, Noel Panavich, E. Recchioni, G. Rijnders, I. Rochtchine, A. Savioli, A. Schapiro, William Shatoff, V.J.C. Schermerhorn, C. Trombetti, P. Vallina, G. Vignati, Lillian G. Woolf,                      S. Yanovsky.

Αυτό το μανιφέστο δημοσιεύτηκε από το Διεθνές Αναρχικό Κίνημα και θα εκτυπωθεί σε πολλές γλώσσες και θα εκδοθεί σε μορφή φυλλαδίου

Λονδίνο, Φεβρουάριος 1915

Σημειώσεις:
1) Τάγματα ανεπιθύμητων στην ουσία. Είχαν κυρίως δράση εκστρατευτική καθότι εμπλέκονταν στις αποικιακές συγκρούσεις στη Βόρεια Αφρική. Σε αυτά τα τάγματα συμμετείχαν κατάδικοι και στρατιώτες με σοβαρά πειθαρχικά παραπτώματα. Το όνομα προέρχεται από ένα γαλλικό τυχερό παιχνίδι, ανάλογο του Λόττο.
2) Εννοεί τους Αφρικανούς που στέλνονταν υποχρεωτικά στα πεδία της μάχης ως σώματα του Γαλλικού Κράτους

ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Δύο άρθρα για τις καταλήψεις μέσα στο έτος 2024, (μία ανάλυση/θέση και ένα ιστορικό -που, δυστυχώς, εμπλουτίζεται συνεχώς- για τις εκκενωμένες καταλήψεις και το πώς αυτές κατέληξαν σήμερα από άποψη κρατικής διαχείρισης).

 

Για τις καταλήψεις

από “Αναρχικός Πυρήνας Σύγκρουση”

Ανυποχώρητος αγώνας….

Η συλλογική ανάκτηση ενός χώρου δημιουργεί ένα αγωνιστικό έδαφος ενάντια σε ότι μας καταστρέφει. Αυτή η απόπειρα άμεσης κατάργησης τις ιδιοκτησίας, αυτή η απαλλοτρίωση με κοινωνικό προσανατολισμό θα φέρει μια μικρή ρήξη στην ιδιοκτησιακή λογική του κεφαλαίου, έστω και μερική. Το επαναστατικό περιεχόμενο της κατάληψης δε θα προσπαθήσει απλά να δημιουργήσει ρωγμές στην κρατική μηχανή, αλλά θα κινηθεί προς την αναγκαία κατεύθυνση ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ. Όχι απλά για μια επανάσταση του ατόμου μέσα στην καθημερινή ζωή, αλλά για την συλλογική επανάσταση του προλεταριάτου στο τώρα. Θα φέρουμε ζωή για να ζήσουμε, για να Αγωνιστούμε σε πείσμα της απονέκρωσης των αγώνων για χάρη της ασφάλειας και της έννομης τάξης.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΑΛΛΑ ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

post imageΟι καταλήψεις αποτελούν εκείνη την εξεγερμένη γη που απελευθερώνει (μερικώς) το προλεταριάτο, ενάντια στο υπάρχον. Αποτελούν τη άμεση εναντίωση στο κράτος, το νόμο, και την χωροταξία του ταξικού κτήνους. Μια επαναστατική μορφή απαλλοτρίωσης που επιτίθεται στην ιδιοκτησία και τις αλλοτριωμένες σχέσεις, μετασχηματίζοντας τον χωροχρόνο της αποξένωσης σε ποιοτικές στιγμές. Αυτοί οι χωροχρόνοι κοινωνικοποίησης δεν πρέπει να πραγματώνονται με την ψευδαίσθηση ότι στα σημεία αυτά παύει η ταξική εκμετάλλευση να υφίσταται ή ως ένα διάλειμμα από αυτήν, αλλά τουναντίον να λειτουργεί ως μια νέα συλλογική δύναμη μέσα και ενάντια στον κόσμο τους. Μια παραγωγική ποιότητα που χτυπάει στα ίσα αυτά που διέπουν τον καπιταλισμό.

Συνεπώς δεν είμαστε λιποτάκτες από τον βούρκο τους, αλλά μαχητές μέσα σ’ αυτόν.

Ένα μερικά απελευθερωμένο έδαφος που συγκρούεται με την καπιταλιστική μηχανή, μετατρέποντας τα πεδία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης σε κομμούνες αντίστασης, ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Οι καταληψίες αποφασίζουν αυτοί με ποιους όρους θα κινηθούν, γκρεμίζοντας το μονοπώλιο της κίνησης της ζωής που κρατούν στα χέρια τους οι γδάρτες του κόσμου. Ανακαταλαμβάνουμε το δημόσιο χώρο με τα δικά μας ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, κατεδαφίζοντας τις έννοιες του ιδιωτικού και κρατικού. Η κατάληψη είναι ένα κεκτημένο προοδευτικής συνάντησης των αγωνιστών, ενάντια στις “αποστειρωμένες” κρατικές ζώνες. Δεν είναι μια αμετάβλητη νίκη προς εσωτερίκευση, αλλά ένας συνεχής αγώνας σε κίνηση με όρους εξωτερίκευσης. Μια συλλογική προσπάθεια κατάκτησης όλων και περισσότερων πραγμάτων. Μια διευρυμένη κίνηση αντιστάσεων και κοινωνικών σχέσεων και όχι ένα παγιωμένο έδαφος. Μια κοινωνική πρακτική ταξικής αμεσότητας χιλιάδων χρόνων από τότε που οι εκμεταλλευτές έχουν αφαιρέσει την κοινωνικότητα.

Αυτά τα κατειλημμένα εδάφη δεν είναι κάποια γραφεία τύπου, μα ούτε και κάποιοι χώροι “εναλλακτισμού”. Δε λειτουργούν απλά ούτε ως αποθηκευτικοί χώροι, μα ούτε κι ως ορμητήρια ατομικοτήτων. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ορμητήριο, θα μιλήσουμε για εκείνο το ορμητήριο -συνολικά- των αγώνων και της τάξης μας (Οι ταξικές μας επιθέσεις δε παίρνουν αναβολή κι ας είμαστε λίγοι). Ένας κοινός τόπος της τάξης μας που βγάζει τους προλετάριους έξω στο δρόμο σε θέση μάχης. Γιατί η λέξη “κοινωνικό” δε μπαίνει τυχοδιωκτικά για να ψαρέψει κόσμο ή για να παρέχει κάποιου είδους υποτιθεμένης ασφάλειας. Η έννοια του Κοινωνικού μεταξύ άλλων σημαίνει και Σύγκρουση.

Οι κατειλημμένοι χώροι δεν πρέπει να είναι σεχταριστικοί. Το λουκέτο δεν πρέπει να παραμένει για πολλές ώρες στην πόρτα. Να μπορεί ο καθένας ανά πάσα στιγμή να τρέξει να ειδοποιήσει τους συντρόφους του για το οτιδήποτε. Να αισθάνεται ο καθένας ότι κάπου εκεί δίπλα έχει τους συντρόφους του για ότι κι αν χρειαστεί. Κατάληψη σημαίνει απελευθέρωση. Απελευθερώνουμε χώρους για να τους επανακοινωνικοποιούμε. Κι αυτό σημαίνει και συμμέτοχη προλετάριων στην κατάληψη που μπορεί να μην αναρχικοί (πάντα μέσα σ’ ένα πολιτικό πλαίσιο).

Οι καταλήψεις δεν είναι απλά εργαλειακές δομές που παλεύουν για τον επαναστατικό σκοπό, αλλά είναι και ζωτικής σημασίας χώροι που εμπεριέχουν την επανάσταση. Έτσι, ο κάθε κατειλημμένος χώρος οφείλει να μην είναι απλά μια “πολιτιστική εναλλακτική”, αλλά εκείνο το έδαφος που μέσα του θα προετοιμάζει τα σχέδια της ταξικής αντεπίθεσης. Μόνο τότε η οποιαδήποτε μορφή εκδήλωσης μέσα σε έναν κατειλημμένο χώρο μπορεί να πάρει πραγματική υπόσταση. Μόνο τότε θα είμαστε πραγματικά επικίνδυνοι. Μόνο τότε η έννοια της αυτοοργάνωσης θα πάρει σάρκα και οστά. Με λίγα λόγια, Επανάσταση ή συνεχίζουμε και αναπαράγουμε τη σήψη.

Δεν οργανώνουμε απλά ένα επαναστατικό κίνημα για το μέλλον, αλλά είμαστε αγωνιστές ετούτη τη στιγμή. Εξεγερμένοι διαρρήκτες του κοινωνικού διαστήματος στο τώρα. Όμως οι ρωγμές δε φτάνουν. Οι καθημερινές μας αρνήσεις μας πρέπει να μετουσιωθούν σε Επανάσταση. Σκοπός μας δεν είναι να ζούμε μια άγρια μποέμικη ζωή κατά την οποία θα ανοίγουμε τρύπες που μπορεί να ξανακλείσει το σύστημα, αλλά η ολική ανατροπή του συστήματος.

Η επανάσταση θα πρέπει να γίνει πράξη κι όχι να κινείται πάνω από τα κεφάλια μας ως προσδοκία. Και για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να βάλουμε την προλεταριακή δυναμική σε τροχιά κίνησης, η προλεταριακή σκοπιά να ζωντανέψει στην πράξη στο σήμερα. Γιατί ειδάλλως ούτε η επανάσταση θα υλοποιηθεί, μα ούτε και κάποιος συγκρουσιακός καρποφόρος αγώνας θα πραγματοποιείται μέσα στις καθημερινές στιγμές (υπό την έννοια όσο και να προσφέρει κάπου θα μπάζει) κι απλά θα περιμένουμε πότε θα έρθει ο “μεγάλος ξεσηκωμός” δουλεύοντας αφηρημένα για αυτόν.

Το δικό μας ανάστημα δεν βρίσκεται στην επουράνια ανάσταση αλλά στην επίγεια επανάσταση.

post imageΟι καταλήψεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα και αυτό δεν πρέπει να χαθεί. Δεν πρέπει να απενεργοποιήσουμε ένα τέτοιο όπλο, για χάρη της ασφάλειας. Η επιλογή κάποιων συντρόφων για στέγαση του αγώνα “σε κάποιο χώρο με νοίκι”, είναι οπισθοχώρηση του ίδιου του αγώνα ως απότοκο της συλλογικής ήττας του κινήματος (όπως φυσικά το ίδιο συμβαίνει και με την επιλογή ενός μαγαζιού χωρίς υπαλλήλους, έναντι της κατάληψης ενός εργασιακού χώρου από τους εργάτες). Eκτός αν υπήρξαν προσπάθειες και ήταν άκαρπες. Και όχι να λέγεται ντροπιαστικά «Σιγά, τι κατάληψη τι στέκι;. Ποια είναι η διαφορά;». Φτάνοντας στο σημείο να δηλώνουν ότι τα στέκια είναι πιο κοινωνικά από τις καταλήψεις (ασχολίαστο). Δεν ξεχωρίζουμε τους εαυτούς μας, όλοι μαζί στο κίνημα βρισκόμαστε και όλα μαζί θα πρέπει να τα περνάμε. Οφείλουμε να φροντίσουμε τις αδυναμίες μας συλλογικά. Εντάξει, βιώνουμε τις αδυναμίες μας… το πρόβλημα είναι όταν δεν τις αναγνωρίζουμε, το πρόβλημα είναι όταν τις κρύβουμε, το πρόβλημα είναι όταν τις αναγνωρίζουμε και δεν προσπαθούμε να τις ξεπεράσουμε. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι οι απαλλοτριωμένοι χώροι -ευρισκόμενοι μέσα στο τώρα- έχουν όρια και μέσα σ’ αυτούς υπάρχουν αντιθέσεις.

Δεν νοείται να υπάρχει κατάληψη και να μην αναφέρεται η λέξη “κατάληψη” στο όνομα της. Αν κάποιοι έχουν άλλου είδους “βλέψεις” το μόνο που κάνουν είναι να αμαυρώνουν τον αγώνα. Το να αναφέρεται μονάχα η λέξη “ελευθεριακός ή κοινωνικός χώρος” χωρίς να αναφέρεται η λέξη “κατάληψη” αποκρύβονται όλα τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που έχει η ίδια η κίνηση της κατάληψης. Δεν μπορεί να αιωρείται κάτι αφηρημένο, τη στιγμή που μιλάμε για μια κίνηση απαλλοτρίωσης. Η απόκτηση του όποιου χώρου έγινε μέσα από μια κίνηση επιθετική. Πρέπει να είμαστε σαφείς και χαρούμενοι για τις πράξεις μας.

Η κατάληψη είναι μια κίνηση προοδευτική, όμως τα υποκείμενα της κατάληψης θα πρέπει κι αυτά να προσδώσουν επαναστατικά χαρακτηριστικά στη δράση τους. Ωστόσο, μην ξεχνάμε, ότι και τα ντουβάρια έχουν τη σημασία τους. Όπως κάθε χώρος είναι σημαντικός μέσα στον οποίο διεξάγονται οι αγώνες μας. Σίγουρα ο αγώνας μας είναι το πιο σημαντικό (ο οποίος πάντα βρίσκεται διαλεκτικά με τον εκάστοτε χώρο), αλλά δεν μπορεί να λέμε ότι τα “ντουβάρια δεν έχουν σημασία, δεν πειράζει που τα κατεδάφισαν” για να καλύψουμε αυτό που πραγματικά συνέβη. Αντί να παραδεχτούμε ότι δεχτήκαμε ένα χτύπημα ως μια ακόμα στιγμή του κοινωνικοταξικού πολέμου, αφού έτσι πραγματώνεται η ταξική πάλη, στον αντίποδα προσπαθούμε να πούμε κάτι πομπώδες, όπως “τις ιδέες μας δεν τις χτυπάνε” με αποτέλεσμα ο εχθρός να κερδίζει συνεχώς έδαφος. Κάποιοι συμπεριφέρονται αντιρηξικέλευθα και την ίδια στιγμή προσπαθούν να βγουν από πάνω, θέλοντας να εντυπωσιάσουν, προσπαθώντας να πουν το μέγιστο ποιοτικά. Όταν πας κάτι να κρύψεις, περνάς στην επίθεση με βερμπαλισμό. Επίσης, πολλές φορές τέτοιες λογικές συνδυάζονται με μεγάλα λόγια, όπως για παράδειγμα “θα ματώσει το κράτος για να πάρει τις καταλήψεις μας”, κι εν τέλει πολλές φορές δε γίνεται τίποτα από την δική μας πλευρά. Κοινώς, “όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια”. Γι’ αυτό όχι μεγάλα λόγια.

Αν θέλει το κράτος να δημιουργήσει ξενώνες, γηροκομεία, Κ.Α.Π.Η. και νηπιαγωγεία ας μπει μέσα στα δημαρχεία και τις βίλες, μέσα στις εκκλησίες και τα αστυνομικά τμήματα κι ας τα δημιουργήσει. Ας βρει ένα άδειο οικόπεδο κι ας τα φτιάξει. Όμως δεν θα το κάνει, γιατί έτσι θα αναιρούσε την ίδια του την ύπαρξη. Όταν διώχνεις τους καταληψίες σημαίνει καταστολή, σημαίνει κόστος λιγότερων χρημάτων για αυτό που θέλεις να κάνεις κι άρα περισσότερο χρήμα στις τσέπες σου.

Ως αναρχικοί αγωνιζόμαστε για όλα τα ζητήματα που αφορούν τους καταπιεσμένους χωρίς χρονικό σταματημό. Όχι ως μια ιδεολογική αρχή που μαγικά λύνει τα προβλήματα, αλλά ως ισότιμοι άνθρωποι που αλληλεπιδρούν. Δεν σας αναγνωρίζουμε ως λύση για τα προβλήματα μας, αλλά είστε το πρόβλημα. Εσείς θα βρείτε μια λύση προσωρινή, θα βάλετε τους ιδιώτες μέσα σε κάθε κοινωνικό πεδίο κι όλα μονάχα με γνώμονα το κέρδος. Πότε νοιαστήκατε για τα παιδιά, πότε νοιαστήκατε για τους ηλικιωμένους; …

Όσο υπάρχει εξουσία, θα υπάρχει και ανακατάληψη!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΝΕΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ

Αναρχικός Πυρήνας “Σύγκρουση”

πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1631952/

 

 

Η μοίρα των εκκενωμένων καταλήψεων

από “Πρωτοβουλία Αναρχικών”

Άρθρο που παραθέτει εκκενώσεις καταλήψεων τα τελευταία χρόνια και την μετέπειτα διαχείρισή τους από το κράτος και λοιπούς ιθύνοντες

Στην πόλη μας αλλά και σε όλη την Ελλάδα, γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια εκκένωσης των κατειλημμένων χώρων, με σκοπό την απόδοση κτιρίων στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους και την κοινωνία. Ας κάνουμε, λοιπόν, μια ιστορική αναδρομή του τρόπου αξιοποίησης τέτοιων κτιρίων, ξεκινώντας από το Μαραγκοπούλειο. Το κτίριο, που τελούσε υπό κατάληψη για πάνω από 15 χρόνια, εκκενώθηκε με αστυνομική επιχείρηση τον Αύγουστο του 2013. Τα τοπικά μέσα της Πάτρας έσπευσαν να ταχθούν υπέρ της εκκένωσης, συγχαίροντας την πολιτική ηγεσία και κάνοντας λόγο για απόδοση του κτιρίου στη κοινωνία [1]. Τέσσερα χρόνια μετά, τα ίδια μέσα, φωτογραφίζουν το κτίριο σφραγισμένο και αναξιοποίητο [2], όπως παραμένει μέχρι και σήμερα [3]

[1] https://www.google.com/amp/s/www.thebest.gr/amp/article/213781
[2] Το Μαραγκοπούλειο στην οδό Γούναρη-Μια πενταετία μετά την εκκένωση παραμένει σφραγισμένο-Η τύχη της πρότασης για αξιοποίησή του-ΦΩΤΟ &ΒΙΝΤΕΟ (thebest.gr)
[3] (12-12-2023)

post image

Ας μεταφερθούμε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο χώρο που πέρασε τα παιδικά της χρόνια η Μαρία Κάλλας, γνωστός και ως κατάληψη Σκαραμαγκά, στα Πατήσια. Στην εκκένωση της κατάληψης, 09/01/13, οι 7 συλληφθέντες κατηγορήθηκαν, μεταξύ άλλων, για οπλοκατοχή, καθώς στο χώρο βρέθηκαν 2 κουζινομάχαιρα και 1 σφεντόνα [4]. Δέκα χρόνια μετά, ο τέως δήμαρχος Αθηνών, Μπακογιάννης, αλλά και ο προγενέστερος, Καμίνης, το μόνο που προσέφεραν για την αξιοποίηση του κτιρίου ήταν υποσχέσεις [5].

[4] https://pat61.squat.gr/2013/01/7582/
[5] https://pat61.squat.gr/2013/01/7582/ Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελεί και η κατάληψη Βανκούβερ Απάρτμαν η οποία εκκενώθηκε το 2016, και τρία χρόνια αργότερα έγινε αναδοχή της ανακατασκευής της στην εταιρία LM Constructions AKTE (κοστολογείται στο 1.5 εκατομμύριο). Παρόλα αυτά, μέχρι και φέτος, δηλαδή 5 χρόνια αργότερα, ανακατασκευή, υφίσταται μόνο στα χαρτιά [6].
[6] https://vancouverapartman.espivblogs.net/2022/07/07/keimeno-gia-tin-anathesi-anakataskeyis-tis-katalipsis-vankoyver/

Πολλές φορές βέβαια το κράτος δεν κρύβεται πίσω από την πρόφαση της αξιοποίησης κτιρίων προς όφελος της κοινωνίας, αλλά ευθέως επιτίθεται στους ανθρώπους και στις ιδέες που στεγάζουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η κατάληψη Βοτανικού Κήπου [7], το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου [8], το Αυτοδιαχειριζόμενο Γυμναστήριο Εξαρχείων [9], η κατάληψη Brooklyn [10], η κατάληψη Τερμίτα [11] και πολλά άλλα, που είτε γκρεμίστηκαν, είτε μπαζώθηκαν -εσωτερικά και εξωτερικά-, είτε βανδαλίστηκαν με ποικίλους άλλους τρόπους.

[7] [Πετρούπολη] Εκκένωση της κατάληψης “Βοτανικός Κήπος” – Κατάληψη Σινιάλο (espiv.net)
[8] ((i)) [ΕΚΤΑΚΤΟ]- Εκκένωση- Γκρέμισαν το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου (indymedia.org)
[9] ((i)) Συνέχεια συνέλευσης υπεράσπισης του Λόφου Στρέφη και των καταλήψεων: Πέμπτη 26/7 9μμ (indymedia.org)
[10] Παρελθόν η κατάληψη «Μπρούκλιν» στα Γιάννενα (protothema.gr)
[11] Βόλος: Εκκενώθηκε η κατάληψη «Τερμίτα» | in.gr

Πόσο διαφορετική είναι η κατάσταση στην Κρήτη; Η κατάληψη ΠΙΚΠΑ [12] εκκενώθηκε το 2011, με πρόταση δωρεάν παραχώρησης του κτιρίου στην 7η ΔΥΠΕ Κρήτης για δημιουργία παιδικού σταθμού. Τρία χρόνια μετά, το κτίριο έχει μετατραπεί σε σκουπιδότοπο [13] ενώ σήμερα, μια δεκαετία αργότερα και παρά τις προτάσεις για αξιοποίηση [14], αυτό εξακολουθεί να ρημάζει.

[12] Παραχωρείται το πρώην ΠΙΚΠΑ στην ΔΥΠΕ Κρήτης | Neakriti
[13] Σκουπιδότοπος το παλιό ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο, ρημάζει τρία χρόνια μετά την εκκένωσή του (amak.gr)
[14] https://www.cretalive.gr/kriti/575000-eyro-gia-kentro-ilikiomenos-me-altshaimer

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τις τοπικές αρχές να αδιαφορούν για τα δημόσια κτίρια αλλά και να προτεραιοποιούν την εκκένωση αυτών που αξιοποιούνται από την κοινωνία και είναι ανοιχτά σε αυτή. Την ίδια περίοδο που το εμβληματικό ξενοδοχείο Μίνως καταρρέει [15], παρά την υπογραφή σύμβασης το 2018 για την μελέτη αποκατάστασής του [16], η εφημερίδα Πατρίς υπερασπίζεται την εκκένωση της κατάληψης Ευαγγελισμού, ειδήσεις που έμελλε, ειρωνικά, να καταλήξουν στο ίδιο πρωτοσέλιδο [17].

[15] https://www.google.com/amp/s/www.neakriti.gr/kriti/irakleio/2024925_irakleio-katerreyse-tmima-tis-orofis-toy-ereipomenoy-kai-istorikoy%3famp
[16] Τι θα συμβεί στο παλιό ξενοδοχείο “Μίνως”; (voltarakia.gr)
[17] https://www.patris.gr/2023/10/31/protoselido-patris-31-10-2023/

Για την κατάληψη του Ευαγγελισμού, που εκκενώθηκε στις 30/09/23, υπάρχει πληθώρα υλικού για να ενημερωθεί όποιο ενδιαφέρεται. Συνοπτικά, οι κάτοικοι της κατάληψης ξυλοκοπήθηκαν, με έναν από αυτούς να βρίσκεται από τα 12 μέτρα στο κενό [18]. Το κέντρο πνίγηκε στα δακρυγόνα περισσότερες από μία φορές [19] [20]. Τρεις μέρες μετά την εκκένωση, έγινε παράνομη απόπειρα εφόδου και έπειτα αποκλεισμός του αθλητικού συλλόγου Τηγανίτη από ΜΑΤ χωρίς εντολή εισαγγελέα [21]. Ο Ευαγγελισμός παράνομα χτίστηκε με τσιμέντο και λαμαρίνες [22] ενώ παράλληλα όλο αυτό το διάστημα υπήρχαν δύο εγκλωβισμένα ζωάκια τα οποία δεν ελήφθησαν ποτέ υπ’ όψιν από τα όργανα της τάξης και τον Πρύτανη [23] .΄Εκτοτε επικρατούσε κλίμα τραμπουκισμού και εκφοβισμού από την αστυνομία η οποία φυσικά απολαμβάνει το ακαταλόγιστο από το κράτος και δρα ως συμμορία. Ωστόσο, αυτό άλλαξε μετά από δύο μήνες και συγκεκριμένα στη 1 Δεκεμβρίου όποτε και έγινε ανακατάληψη του κτιρίου, με τις αστυνομικές δυνάμεις να μην λαμβάνουν καμία θέση [26] και τον Πρύτανη να “νίπτει τας χείρας του” [27].

[18] ((i)) Κείμενο συλληφθέντων από την εκκένωση της κατάληψης Ευαγγελισμού [Ηράκλειο] (indymedia.org)
[19] ((i)) Ενημέρωση για τα γεγονότα στην Ανδρόγεω την μέρα της εκκένωσης της Κατάληψης Ευαγγελισμού (indymedia.org)
[20] ((i)) Ενημέρωση από την πορεία υπεράσπισης της κατάληψης Ευαγγελισμού [8.10.23] (indymedia.org)
[21] Ανακοίνωση του αυτοοργανωμένου αθλητικού σωματείου “Τηγανίτης” για την επίθεση της αστυνομίας στο στέκι τη Δευτέρα 2/10 – infolibre
[22] Αρχιτέκτονες Ηρακλείου για τον «Ευαγγελισμό»: «Ζητούμε να καθαιρεθούν τα τσιμέντα από τα ανοίγματα του κτιρίου» | Neakriti
[23] https://infolibre.gr/2023/10/09/pagideymena-zoa-sti-sfragismeni-katalipsi-toy-eyaggelismoy-apaitisi-gia-synechisi-ton-diadikasion-apegklovismoy/

post imageΌλα αυτά έγιναν, από τη πλευρά του Πανεπιστημίου αποσκοπώντας δήθεν στην αξιοποίηση του κτιρίου προς όφελος της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ας δούμε πόσο πιθανό είναι αυτό, κοιτώντας τον τρόπο που διαχειρίζεται ως τώρα το πανεπιστήμιο την περιουσία του. Η κατάληψη του ιστορικού μεγάρου Παπαδοπέτρου, ιδιοκτησία του πολυτεχνείου Κρήτης, εκκενώθηκε το 2009. Ο τότε Πρύτανης , δεσμεύτηκε ότι θα αξιοποιηθεί για τις ανάγκες των φοιτητών, [24] υπόσχεση που έμελλε να διαψεύσει. Το σπίτι της Ευρώπης στο Ρέθυμνο, που υποτίθεται θα στέγαζε ακαδημαϊκούς, πλέον έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο [25]. Κλείνοντας αυτή την ιστορική αναδρομή μπορούμε μετά “βεβαιότητας” να πούμε ότι οι δηλώσεις του κυρίου Κοντάκη για αξιοποίηση του κτιρίου συνιστούν κενές υποσχέσεις. Είμαστε σίγουροι ότι στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουν και οι αναγνώστες του κειμένου. Ότι δηλαδή, η εκκένωση του Ευαγγελισμού την στιγμή που υπάρχει πληθώρα αναξιοποίητων περιουσιακών στοιχείων του πανεπιστημίου, στοχεύει στην αναβάθμισή του, και όχι απλώς στην καταστολή των ιδεών που στεγάζει.
[24] Ενοικιαστήριο στο Μέγαρο Παπαδόπετρου βάζει το Πολυτεχνείο Κρήτης – Εμπορική εκμετάλλευση για ακόμα ένα ιστορικό κτήριο – Τι ενοίκιο ζητάει | zarpanews.gr
[25]Ink Hotel (inkhotels.gr)
[26] Ευαγγελισμός: Τι σκέφτονται στην ΕΛ.ΑΣ. μετά την ανακατάληψη! | Cretalive ειδήσεις
[27] Πρύτανης Πανεπιστημίου για Ευαγγελισμό: “Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους” – Politica.gr

Πρωτοβουλία Αναρχικών

https://athens.indymedia.org/post/1629413/

ΜΕ ΓΕΜΑΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ. ΕΜΙΛ ΚΟΤΤΙΝ, Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΚΛΕΜΑΝΣΟ

“Θέλω να σας πω ειλικρινά ότι είμαι αναρχικός, δηλαδή αντιεξουσιαστής, αντικληρικαλιστής, αντιμιλιταριστής και αντικοινοβουλευτικός. Έχω μόνο μια πατρίδα, τη Γη. Δεν καταλαβαίνω τη σημερινή κοινωνία γιατί είναι αυταρχική και δημιουργεί μόνο μια σειρά από κακοτυχίες, αυτή η εξουσία ήταν πάντα ένα σκιάχτρο στα χέρια εκείνων που κυβερνούν εις βάρος των μαζών που λιμοκτονούν. Σταματώ τη δράση της με όλα τα μέσα της δύναμής μου. Ως εκ τούτου, θεωρώ όλους τους αυταρχικούς ηγέτες, τόσο στη Γαλλία όσο και στο εξωτερικό, υπεύθυνους για όλους τους πολέμους… Για να επανέρθω στην επίθεση με την οποία κατηγορούμαι, ενήργησα εναντίον του κ. Κλεμανσό γιατί, αρνούμενος το παρελθόν του, αντιπροσωπεύει σήμερα στη Γαλλία την αρχή της εξουσίας…”

“Θα είναι η σειρά σας, μεγάλοι, να ανεβείτε στη σκηνή, γιατί αν θέλετε πόλεμο, πληρώστε τον με το πετσί σας!”
Το τραγούδι του Craonne, 1917

Ένα από τα εντυπωσιακά γεγονότα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου δεν ήταν μόνο η βιομηχανική διάσταση αυτής της μαζικής σφαγής –περισσότεροι από 18 εκατομμύρια θάνατοι σε τέσσερα χρόνια– αλλά και η σχεδόν ίση κατανομή (θανόντων) μεταξύ στρατιωτών και πολιτών. Αν προσθέσουμε σε αυτό και την επιδημία της λοιμώδους γρίπης (που ονομάζεται “ισπανική”), το πρώτο κρούσμα της οποίας καταγράφηκε στις 4 Μαρτίου 1918 στο στρατόπεδο Funston στο Κάνσας και στη συνέχεια ταξίδεψε γρήγορα στην Ευρώπη μέσω αμερικανικών στρατευμάτων,  από εκεί στις αποικίες των αυτοκρατοριών, προκαλώντας τουλάχιστον 50 εκατομμύρια επιπλέον θύματα σε όλο τον κόσμο, μπορούμε να πούμε ότι στις αρχές του 1919  η ανθρώπινη ζωή είχε γίνει πολύ πιο ασήμαντη. Όχι η  οποιαδήποτε ζωή, φυσικά. Αφενός γιατί ήταν κυρίως οι προλετάριοι που πήγαν να αλληλοσφαγωθούν στο όνομα του Δικαίου, της Πατρίδος και των κανονοπωλών, αφετέρου γιατί ακόμη και στην περίπτωση της ισπανικής γρίπης του χειμώνα του 1918-1919, υπήρχε ισχυρή σύνδεση μεταξύ του ποσοστού θνησιμότητας από αυτήν την πανδημία και του επιπέδου της φτώχειας (όσο πλουσιότερος ήσουν, τόσο λιγότερο επηρεαζόσουν και αντίστροφα).

Πριν από εκατό χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1919 στο Παρίσι, σε μια εποχή που οι ισχυροί βρίσκονταν σε πλήρη διαπραγμάτευση για τη σύναψη Συνθηκών Ειρήνης μετά την ανακωχή του 1918, τη στιγμή ακριβώς που οι επαναστάσεις πολλαπλασιάζονταν στις ηττημένες αυτοκρατορίες (Ρωσία, Γερμανία, Ουγγαρία), μια ατομική χειρονομία έμελλε να ταρακουνήσει όλα αυτά τα ανθρωπάκια. Μια χειρονομία που προκάλεσε ομόφωνη αποστροφή μεταξύ των παγκόσμιων ηγετών (συμμάχων ή πρώην εμπόλεμων) καθώς και μεταξύ των ηγετών των κομμάτων που μόλις είχαν βγει από την αιματηρή Ιερή Ένωσή τους, από σοσιαλιστές μέχρι εθνικιστές, δεν έλειπε ούτε ένας. Αυτή η χειρονομία ολοκληρώθηκε από έναν νεαρό σύντροφο που δεν σκόπευε να σταματήσει μπροστά στη συνεχιζόμενη καταστροφή, από έναν αναρχικό που εντόπισε έναν κύριο εχθρό: όχι λιγότερο από τον Πρόεδρο του Συμβουλίου και τον Υπουργό Πολέμου, τον δημοφιλή “Πατέρα  της Νίκης”, του οποίου η ακραία πολεμοκαπηλή  ώθησε τη μεγάλη σφαγή στο μέγιστο, ο κύριος διαπραγματευτής που οδήγησε στη Συνθήκη των Βερσαλλιών, ο αντιδραστικός που έστειλε χιλιάδες Γάλλους στρατιώτες να πολεμήσουν δίπλα στους λευκούς στρατούς στην Ουκρανία και να καταλάβουν τη Γερμανία, ο πρώην “Πρώτος μπάτσος της Γαλλίας” που πυροβόλησε επανειλημμένα εναντίον πλήθους απεργών. Αυτός ο πολιτικός ηγέτης με πολύ βαριές προηγούμενες και σημερινές ευθύνες ονομάστηκε Ζωρζ Κλεμανσό.

Ένας νέος τεχνίτης σε καιρό πολέμου

Ο νεαρός αναρχικός ονομαζόταν Émile Cottin, γνωστός ως  Snowy ή Μιλού,  γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1896 στο Creil, πριν η οικογένειά του μετακομίσει τρία χρόνια αργότερα στην Compiègne (Πικαρδία) όπου και μεγάλωσε. Ο μεγαλύτερος από τα τρία παιδιά, εκπαιδεύτηκε ως επιπλοποιός μετά το δημοτικό. Όταν ξέσπασε ο από καιρό προετοιμασμένος πόλεμος, ο Snowy ήταν δεκαοκτώ και έκανε το ίδιο όπως οι φίλοι του. Προσπάθησε να καταταγεί οικειοθελώς, αλλά η αναθεωρητική επιτροπή απέρριψε το αίτημά του λόγω καρδιακής νόσου (ενδοκαρδίτιδα) την οποία έφερε από μικρός. Όταν κλήθηκε τον Μάρτιο του 1915 με την ηλικιακή του ομάδα, έκρυψε αυτό το πρόβλημα για να ενσωματωθεί, αλλά παρ’ όλα αυτά στάλθηκε σπίτι του τον Ιούλιο, με οριστικό εξιτήριο. Ο Σνόουι ήταν τότε ένας προλετάριος που ακολουθούσε τη μάζα των συνομηλίκων του, συνεπαρμένος από τις σειρήνες της Ιερής Ένωσης γύρω από την οποία είχε συγκεντρωθεί αμέσως το πλήθος, ένας απλός εργάτης που ποτέ δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την πολιτική και θεώρησε απολύτως φυσικό να ακολουθήσει ένα κοπάδι καθοδηγούμενο από αυτό που ονόμαζαν οι διανοούμενοι  “καθήκον”.

Ήδη από τις 4 Αυγούστου 1914, ο γενικός γραμματέας της CGT Léon Jouhaux είχε δηλώσει ότι ήταν υπέρ του πολέμου, στον τάφο του Jaurès, που δολοφονήθηκε στις 31 Ιουλίου από έναν εθνικιστή ακτιβιστή, μια (πολεμική) πορεία που ολόκληρη η CGT θα υποστήριζε επίσημα κατά τη διάρκεια του Εθνικού της Συμβουλίου τέσσερις μήνες αργότερα, αποκηρύσσοντας τις παλιές αντιμιλιταριστικές του ιδέες. Στο πλευρό των σοσιαλιστών και των μαρξιστών της SFIO, μερικοί από τους ηγέτες τους, όπως ο Sembat, ο Guesde ή ο Thomas, μπήκαν αμέσως ως υπουργοί στις πολεμικές κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, όπως οι Γερμανοί ομολόγοι τους της Δεύτερης Διεθνούς που ψήφισαν για τις πιστώσεις του πολέμου στο όνομα του  Burgfrieden  που πρότεινε ο αυτοκράτορας William II. Ακόμη και ο Jaurès, ο οποίος αγιάστηκε μακάρια ως ένα μείγμα ειρηνισμού και πατριωτισμού μετά τη δολοφονία του, ήταν στην πραγματικότητα ένας κορυφαίος μιλιταριστής. Μια σταθερή θέση που είχε ήδη αναγκάσει τον αναρχικό Libertad  να τον διακόψει  σε ένα συνέδριο με θέμα τον  Σοσιαλισμό και την Πατρίδα  τον Μάιο του 1905 στο Παρίσι. Ενώ ο Jaurès υπερασπίστηκε την ύπαρξη ενός μόνιμου στρατού στρατολόγησης, ιδιαίτερα για την υπεράσπιση της πατρίδας ενάντια στη Γερμανία [1], ο Libertad αντιστρόφως υπερασπίστηκε το ότι  “πρέπει να κρατήσουμε τους ανθρώπους έξω από το στρατό, το δηλητήριο της παθητικής υπακοής δεν πρέπει να εισχωρήσει μέσα τους.”   Εάν προσθέσουμε σε αυτό την άρνηση διεθνιστικών ιδεών από ορισμένους αναρχικούς που ακολουθούσαν τον Κροπότκιν και το  Μανιφέστο των Δεκαέξι   (1916), που υποστήριζαν την υπεράσπιση του ενός στρατοπέδου ενάντια στο άλλο, μπορούμε να πούμε ότι οι επαναστατικές θέσεις δεν ήταν εύκολο να συμπλεύσουν σε αυτή τη φοβερή εποχή.

Από τον Σεπτέμβριο του 1915 και τις δυσκολίες στο να βγάλει τα προς το ζην, ο Snowy θα αρχίσει να μετακινείται από δουλειά σε δουλειά. Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής του στη Λυών και το Παρίσι, αυτός ο μάλλον λιγομίλητος και μοναχικός εργάτης θα οδηγηθεί σταδιακά στην εξέγερση, από γόνιμες συναντήσεις αλλά και  οδυνηρές εμπειρίες εκμετάλλευσης.
Μισθωμένος στη Λυών από μικρούς ξυλουργούς και μεγάλες εταιρείες, πήγε στο Παρίσι δύο χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 1917, για να συναντήσει έναν σύντροφό του από τη Λυών, ελπίζοντας να βελτιώσει την τύχη του. Συνδεδεμένος με το σωματείο επιπλοποιών CGT, ο Émile Cottin επισκέπτεται τακτικά ένα μικρό συνεργατικό εστιατόριο. Εκεί, με την ευκαιρία μιας συζήτησης, ένας Ισπανός σύντροφος του έδωσε ένα αντίγραφο της ελευθεριακής εφημερίδας  Ce que nous dire  (Απρίλιος 1916-Δεκέμβριος 1917), μια αντιπολεμική εβδομαδιαία εφημερίδα που αντιτίθεται κυρίως στο  Μανιφέστο των Δεκαέξι . Εκτυπωμένη  στα ογδόντα τρία τεύχη της με έως και 20.000 αντίτυπα ανάλογα με τη διαθεσιμότητα και την τιμή του χαρτιού,  προσπαθεί  να παρακάμψει  την αύξουσα λογοκρισία [2], εξακολουθεί να είναι ένα σημείο εκκίνησης που θα συναρπάσει γρήγορα τον νεαρό Snowy.
Από εκεί και πέρα ​​θα αρχίσει να κάνει οικονομία στα πενιχρά μεροκάματά του για να καταβροχθίζει τις μπροσούρες και τα βιβλία που προσφέρονται στην τέταρτη σελίδα της εφημερίδας. “Σιγά σιγά και διαβάζοντας βιβλία με κέρδισε η αναρχική ιδέα. Ένιωσα την εξέγερση να με κυριεύει, όταν είδα ότι παρά τη δουλειά μου κέρδιζα τόσο λίγα και ότι ήμουν συχνά άνεργος”, είπε αργότερα. Τον Ιανουάριο του 1918, ο Μιλού άφησε τα συνηθισμένα επιπλωμένα δωμάτια και τα άθλια ξενοδοχεία για να εγκατασταθεί σε ένα διαμέρισμα με έναν συνάδελφο από το εργοστάσιο, έναν σοσιαλιστή και συνδικαλιστή, με τον οποίο επίσης ένωσε τις δυνάμεις του για να αγοράσει και να διαβάσει μαζί τις ημερήσιες εφημερίδες. Ήταν μια ευκαιρία να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τη διεθνή κατάσταση, να συζητήσουνε για την Ιερή Ένωση και την προδοσία των σοσιαλιστικών κομμάτων, αλλά και να εμβαθύνουνε τις διαφορές μεταξύ αναρχισμού και μαρξισμού.

Τον Μάιο του 1918, ο Milou μετακόμισε ξανά στο Παρίσι, βρίσκοντας δουλειά πρώτα σε ένα εργοστάσιο επίπλων στο Faubourg Saint-Antoine και μετά στο  εργοστάσιο αεροσκαφών Hanriot   στο Billancourt. Εκεί τον εντόπισαν για πρώτη φορά μυστικοί της αστυνομίας ενώ κρατούσε κουκούλες στις απεργίες. Με επικεφαλείς  τους 100.000 μεταλλουργούς,  η απεργία εξαπλώθηκε αστραπιαία στα εργοστάσια όπλων και πολεμικού υλικού από τις 13 Μαΐου 1918 στη  Renault   (η οποία παρήγαγε μαζικά τα πρώτα της άρματα μάχης) και διήρκεσε μέχρι τις 28 Μαΐου, επηρεάζοντας τα περισσότερα εργοστάσια στον τομέα του Παρισιού. μέχρι το Saint-Étienne και το Roanne (πόλεις όπου κόπηκαν σε πολλά σημεία τα καλώδια σιδηροδρομικών σημάτων που μεταφέρουν πολεμικό υλικό), περνώντας από το Bourges και τη Λυών. Τα συνθήματά τους δεν ήταν μόνο η άμεση ειρήνη, αλλά και η αλληλεγγύη στη συνεχιζόμενη ρωσική επανάσταση, για την οποία μαθαίνανε όλο και περισσότερα παρά τη λογοκρισία. Ο άμεσος αποκλεισμός της πολεμικής βιομηχανίας και η παρεμπόδιση (σε σταθμούς) της  επιστροφής στο μέτωπο νέων εργατών από ομάδες που είχαν κινητοποιηθεί, δεν πέρασε χωρίς αντίδραση από την Πολιτεία. Από τη μια η αστυνομία κατέστειλε ανελέητα αυτούς που σαμπόταραν τους πυλώνες και πυροβόλησε πολλές φορές εναντίον των απεργών, από την άλλη η CGT που συμμετείχε στην Ιερή Ένωση έκανε τα πάντα για να απομονώσει τους απεργούς και να ενθαρρύνει την επανέναρξη αυτού του θανατηφόρου έργου.
Αυτό το επεισόδιο είχε μόνιμο αντίκτυπο στον Snowy, ο οποίος φυσικά απολύθηκε. Όχι μόνο δεν ανανέωσε πλέον την κάρτα του στο συνδικάτο των επιπλοποιών, αλλά θα έλεγε επίσης αργότερα ότι εκείνη τη στιγμή φύτρωσε η ιδέα της  δολοφονίας του Προέδρου του Συμβουλίου: ενώ οι σύντροφοί του από το εργοστάσιο Hanriot φώναξαν μέσα μάταια “Κάτω ο Κλεμανσό!” “είπα στον εαυτό μου: υπάρχει κάτι άλλο να κάνω, απλά πρέπει να τον εξαφανίσω“.
Ανάμεσα σε δύο δουλειές που ήταν όλο και πιο δύσκολο να παρευρίσκεται, ο Émile Cottin πήγαινε πιο συχνά σε αναρχικές συναντήσεις και συζητήσεις, ίσως αναζητώντας συνεργούς, και περνούσε τακτικά το ρεπό του, την Κυριακή, στο  βιβλιοπωλείο Amis du Libertaire, που βρίσκεται στη Belleville. Πάντα πρόθυμος για γνώση, ο Snowy συνέχισε να καταβροχθίζει ό,τι μπορούσε να τον κάνει να σκεφτεί και έτσι ακολούθησε τον Montaigne, τον Όμηρο, τον Rousseau, τον Hugo, τον Zola αλλά και τον Comte και τον Reclus.
Κατά τη διάρκεια των έξι μηνών που τον χώρισαν από το τέλος του πολέμου, ενδιαφερόταν επίσης για όλα όσα βρισκόταν μπροστά στα μάτια του, περνώντας από τον πνευματισμό, τον οποίο περιέγραψε ως “ταπεινό”  στην αστρονομία, μετά από τον εσπεραντισμό στην προσπάθεια να γράψει ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, το οποίο ωστόσο θα παραμείνει σε μορφή σχεδίου.

 

Ενεργήστε ενάντια σε όλες τις πιθανότητες

Η υπογραφή διαφόρων ανακωχών το φθινόπωρο του 1918 από τη Βουλγαρία, την Οθωμανική Αυτοκρατορία (τότε η Αυστροουγγαρία τερμάτισε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στα μέτωπα των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Ιταλίας, πριν από αυτόν της 11ης Νοεμβρίου μεταξύ των Συμμαχικών Δυνάμεων – η Γαλλία, η Αγγλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ιταλία-). Το ίδιο έκανε και η Γερμανία. Για τον Émile Cottin, ο οποίος δεν είχε συμμετάσχει στο μεγάλο σφαγείο, η κατάσταση δεν είχε τελειώσει ακόμη. Την παραμονή της επίθεσής του στις 19 Φεβρουαρίου 1919, ο μιλιταρισμός και η αντίδραση που είχαν προκαλέσει τόση φρίκη όχι μόνο ήταν ακόμα τόσο ζωντανές, αλλά εμφανίζονταν καθημερινά μπροστά στα μάτια του τόσο μέσω διεθνών όσο και τοπικών ειδήσεων.

Όσο για την επανάσταση, η γερμανική που ξέσπασε τον Νοέμβριο του 1918 έληξε με τη συντριβή της σπαρτακιστικής εξέγερσης στο Βερολίνο τον Ιανουάριο του 1919 χάρη σε μια συμμαχία μεταξύ των σοσιαλδημοκρατικών ηγετών και μέρους του στρατού. Περιττό να πούμε ότι ο τελευταίος είχε λάβει τη θερμή υποστήριξη της γαλλικής κυβέρνησης του Κλεμανσό, του πρώην εχθρού, που δεν είχε ξεχάσει ότι η άφιξη του στρατού του στα τέλη Νοεμβρίου για να ανακτήσει την κατοχή της Αλσατίας-Μοζέλ, δεν είχε γίνει μόνο κάτω από πατριωτικές επευφημίες, αφού πρώτα έπρεπε να διώξει τα εργατικά συμβούλια που είχαν ανθίσει εκεί σχεδόν παντού (από το Στρασβούργο και τον καθεδρικό ναό του με κόκκινη σημαία μέχρι το Μετς και από το Κολμάρ ως το Σαρμπούργκ).
Όσο για τη Ρωσική επανάσταση, από τον Δεκέμβριο του 1918 έπρεπε να αντιμετωπίσει χιλιάδες επιπλέον Γάλλους και Άγγλους στρατιώτες που είχαν αποβιβαστεί στην Ουκρανία για να βοηθήσουν τη Λευκή αντεπανάσταση. Αυτά τα στρατεύματα δεν εγκατέλειψαν οριστικά την υπόθεση μέχρι τον Απρίλιο του 1919, εγκαταλείποντας βιαστικά την Οδησσό και τη Σεβαστούπολη. Ο Μιλού σίγουρα δεν ήξερε ότι εκτός από τον Κόκκινο Στρατό υπήρχαν χιλιάδες αναρχικοί σαν κι αυτόν που πολέμησαν με τα πόδια αυτούς τους ίδιους λευκούς στρατούς υποστηριζόμενους από πολλούς Γάλλους ευσεβείς, αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν μια κατάσταση που θα  “κρατήσει μια ιδιαίτερη θέση στη καρδιά του”,  κατά την τελική του δήλωση ενώπιον των κριτών.

Όσο για τη  Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού   που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1919 και οδήγησε τον Ιούνιο στην περίφημη  Συνθήκη των Βερσαλλιών, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Όλα ήταν απλώς άθλιες διαπραγματεύσεις μεταξύ των κυβερνήσεων των πρώην Συμμάχων για τη διάσπαση των εδαφών των ηττημένων χωρών (και των αποικιών τους). Ποιες περιοχές της Γερμανίας θα μπορούσε να καταλάβει το γαλλικό κράτος με τον στρατό του ως πολεμικές αποζημιώσεις, και για πόσο καιρό, ήταν για παράδειγμα αντικείμενο εθνικιστικών συζητήσεων  μεταξύ πολιτικών κομμάτων, με κάποιους να προτείνουν να φτάσει μέχρι το Βερολίνο, ενώ οι άλλοι θα ήταν ικανοποιημένοι να καταλάβουν τις πιο παραγωγικές περιοχές όπως το Σάαρ ή το Ρουρ, κάτι που στην πραγματικότητα έγινε [3]. Για τους αναρχικούς και άλλους επαναστάτες, ήταν λίγο πολύ ξεκάθαρο ότι αυτά τα παιχνίδια εξουσίας θα μπορούσαν με τη σειρά τους να οδηγήσουν μόνο σε νέους τρομερούς πολέμους, που δυστυχώς θα συμβούν.

Τέλος, το κλίμα ευφορίας που συνδέεται με τη νίκη οδήγησε σε μια “μόνιμη ανάταση αυτών των ανέγγιχτων γενναίων στρατιωτών που θυσιάστηκαν στο βωμό της Πατρίδας”, αλλά και στην ενίσχυση μιας  Ιερής Ένωσης   που εξακολουθεί να υπάρχει και που συνέτριψε κάθε επαναστατική προοπτική στο εδώ και τώρα. Σε μια προσπάθεια να σπάσει αυτή η συναίνεση που χτίστηκε σε σωρούς πτωμάτων προς όφελος λίγων, πολλοί σύντροφοι συναντήθηκαν στο Belleville το βράδυ της 29ης Δεκεμβρίου 1918, προκειμένου να διαταράξουν μια συνάντηση που διοργάνωσε ο  άνθρωπος της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων   με αφορμή το κλείσιμο του συνεδρίου του.
Η μικρή ομάδα που ήταν γύρω από τη βραχύβια Αναρχική Ομοσπονδία (1918-1920) στην οποία είχε ενταχθεί ο Émile Cottin, διέκοψε απότομα τον ομιλητή με κραυγές “Κάτω ο κοινοβουλευτισμός, δεν μας νοιάζει η Δημοκρατία, ζήτω η αναρχία!”.  Στη συνέχεια, η αντιπαράθεση κορυφώθηκε όταν ο διάσημος ακαδημαϊκός φιλόσοφος  έπρεπε να διαβάσει, εν μέσω αποδοκιμασιών, μια ατζέντα της LDH ως φόρο τιμής  “σε όλους τους Γάλλους ήρωες που έπεσαν στο πεδίο της τιμής”.   Ο Émile Cottin, ο οποίος δεν ήταν ένας από τους λιγότερο επιθετικούς σε σημείο να του φέρονται σύμφωνα με το αυταρχικό έθιμο του αστυνομικού προβοκάτορα από το βήμα, εξήγησε αργότερα “δεν μπορούσαμε να δεχτούμε αυτή τη φόρμουλα, θέλοντας μόνο να τιμήσουμε τα θύματα του καπιταλισμού “.
Ήταν επίσης τον Δεκέμβριο του 1918 που ο Μιλού κατάφερε να αποκτήσει ένα πιστόλι [4], έχοντάς το “αγοράσει”  από έναν στρατιώτη σε ένα μπαρ στην περιοχή της Βαστίλης,  αυτός το δήλωσε στην αστυνομία, η οποία διασταύρωσε τα στοιχεία με την κατάθεση του ιδιοκτήτη του στα νότια προάστια της πρωτεύουσας (Montrouge), πιστοποιώντας ουσιαστικά ότι από πυροβολισμό έσπασε ένα παράθυρο στο δωμάτιό του κατά λάθος καθώς και ότι ο Σνόουι είχε ζητήσει ειλικρινά συγγνώμη. Λίγους μήνες μετά το τέλος του Μεγάλου Ανθρωποσφαγείου, τα όπλα κυκλοφορούσαν παντού και ποιος θα έδινε σημασία για τέτοιου είδους περιστατικά; Όχι  πάντως η Γενική Ασφάλεια εν πάση περιπτώσει, η οποία αγνοούσε αυτή τη μικρή λεπτομέρεια, και είχε ξεκινήσει στις 5 Ιανουαρίου 1919 να συντάξει την πρώτη της λεπτομερή έκθεση για αυτό το περιστατικό του  Émile Cottin, την οποία ολοκλήρωσε στις 7 Φεβρουαρίου, περιέχοντας διαδοχικά τις διευθύνσεις των ενοίκων, τα ονόματα των διαφόρων εργοδοτών του και τις εκτιμήσεις τους για το πρόσωπό του. Ο νεαρός Σνόουι τοποθετήθηκε τώρα στο κάδρο του “επαναστατικού σοσιαλιστή”.  Δεκαπέντε μέρες αργότερα, ο αναρχικός θα αδειάσει το πιστόλι του εναντίον του Κλεμανσό.

Ποιος είναι όμως ο δολοφόνος;

Το πρωί της Τετάρτης 19 Φεβρουαρίου 1919, ο Snowy σηκώθηκε λίγο νωρίτερα από το συνηθισμένο, αφού φρόντισε να βάλει τα πολύτιμα βιβλία του σε ένα πορτμπαγκάζ, συμπεριλαμβανομένου του τελευταίου που είχε αγοράσει,   La Terre   d’Élisée Reclus. Αυτός ήταν και ο λόγος που  οδήγησε στο να τον αποκαλέσει  “βιβλιόφιλο δολοφόνο”,  λίγες μέρες αργότερα, μια μεγάλη συντηρητική εφημερίδα. Έχοντας ωριμάσει εδώ και αρκετούς μήνες το σχέδιό του, όχι μόνο είχε βρει τη διεύθυνση του “Σφαγείου” (στον κατάλογο, πολύ απλά), αλλά προπάντων είχε κάνει και κάποιο πολύτιμο scouting. Το μόνο ελάττωμα στο σύστημα ασφαλείας που περιέβαλλε τον Πρόεδρο του Συμβουλίου και, ωστόσο, τον Υπουργό Πολέμου, ήταν στην πραγματικότητα το περιστασιακό ταξίδι 200 ​​μέτρων που ταξίδευε κάθε πρωί με αυτοκίνητο μεταξύ 8:45 π.μ. και 9 π.μ. από το σπίτι του στο Υπουργείο του πολέμου, Place du Trocadéro. Ήξερε επίσης ότι ο “Father Victory”  ήταν καθισμένος στο πίσω μέρος, ότι ένας πρώτος ταξίαρχος ενεργούσε ως οδηγός και ένας δεύτερος ως σωματοφύλακας, αλλά και ότι για να έχει χρόνο να τον στοχεύσει καλά μέσα από τα παράθυρα και το αμάξωμα, χρειαζόταν πολύτιμα δευτερόλεπτα. Πόσο μάλλον που η λιμουζίνα μπορούσε ξαφνικά να πάει με μεγάλη ταχύτητα, την ώρα που τα αυτοκίνητα ήταν λιγότερα.
Ο Milou επέλεξε τη μεγάλη στροφή στη διασταύρωση της οδού Franklin και της λεωφόρου Delessert (16η) για να αναλάβει δράση, από όπου μπορούσε πρώτα να πυροβολήσει στην άκρη και μετά να καταλήξει στο πίσω μέρος της Rolls-Royce  Silver Ghost   που χρησιμοποιούσε ο Clemenceau. Θα έπρεπε επίσης να αποφύγει να τραβήξει την προσοχή των πολυάριθμων αστυνομικών με πολιτικά που καραδοκούσαν στην περιοχή, αλλά τα πρόσωπα των οποίων είχε φροντίσει να απομνημονεύσει.

Ντυμένος με αδιάβροχο και καπέλο, ο Snowy έφτασε με το μετρό από το προάστιο του. Είναι παρών στις 8:30 το πρωί στην θέση που είχε επιλέξει και προσποιείται ότι περιμένει το τραμ κοιτάζοντας τη βιτρίνα ενός καταστήματος ηλεκτρικών συσκευών. Όταν το αυτοκίνητο τον πλησιάζει, μειώνοντας ταχύτητα πριν στρίψει, γυρίζει για να τραβήξει τη σκανδάλη. Έχει εννιά σφαίρες στο πιστόλι του και ένα δεύτερο γεμάτο γεμιστήρα στην τσέπη του. Όλα έγιναν όπως τα είχε σκεφτεί: πρόλαβε να ρίξει δύο σφαίρες στο πλάι προς τον πίσω επιβάτη που περνούσε δίπλα του, η μία από τις οποίες πέρασε από το πλαϊνό παράθυρο, καταλήγοντας τυχαία στο μάγουλο ενός αστυνομικού στο απέναντι πεζοδρόμιο. Μόλις πέρασε η Rolls, αδειάζει το υπόλοιπο γεμιστήρα του στο πίσω μέρος με πολλές ριπές, τρέχοντας με τεντωμένα τα χέρια πίσω από τη λιμουζίνα που τώρα επιταχύνει με μεγάλη ταχύτητα. Από τις τελευταίες επτά σφαίρες, οι τέσσερις θα χτυπήσουν απευθείας τον στόχο τους: δύο θα γρατσουνίσουν το χέρι και το μπράτσο του Κλεμανσό περνώντας από το παλτό του, μια τρίτη θα περάσει από το σακάκι του και θα σταματήσει στο εσώρουχό του, ενώ η τέταρτη θα περάσει όλα αυτά τα εμπόδια μπαίνοντας μέσα τη δεξιά του ωμοπλάτη για να τελειώσει την πορεία της σε έναν πνεύμονα. Οι χειρούργοι που έσπευσαν στο κρεβάτι του Κλεμανσό αρνήθηκαν να βγάλουν τη σφαίρα, καθώς η εγχείρηση ήταν πολύ λεπτή (ήταν 78 ετών) και προτίμησαν να βασιστούν στην ενσωμάτωσή  της με τους ιστούς του σώματος του γέρου. Μετά από αρκετές ημέρες με βήχα αίματος μετά την έναρξη της αιμορραγίας που συνδέεται με τον καρδιακό παλμό και η οποία προκάλεσε ελαφρά κίνηση του βλήματος, ο  Πρώτος Αστυνομικός   και  Στρατός της Γαλλίας  θα είναι σύντομα σε θέση να συνεχίσει τη βρώμικη δουλειά του. Ωστόσο, θα τελείωνε τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του με μια αναρχική σφαίρα σφηνωμένη στο γερασμένο σώμα του. Ο Émile Cottin δεν ολοκλήρωσε την πράξη του για μερικά ατυχή χιλιοστά, αυτά που χωρίζουν το πολύ σφριγηλό τοίχωμα ενός πνεύμονα από την αορτή μιας διαβητικής καρδιάς.

Λιντσαρισμένος από ένα πλήθος εμπορικών υπαλλήλων, αμαξάδων και αστών, ξυλοκοπημένος με καλάμια, ο Σνόουι μεταφέρεται  οδυνηρά πίσω στο τοπικό αστυνομικό τμήμα από πράκτορες, με το σώμα του εξαντλημένο και το πρόσωπό του πρησμένο. Όπως ήταν το σύνηθες των επιθέσεων στα τέλη του προηγούμενου αιώνα (εξάλλου ήταν μόνο τριάντα περίπου χρόνια νωρίτερα), δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσει τον εαυτό του και να υπερασπιστεί τις πράξεις του στους ανακριτές. Στο αστυνομικό τμήμα, μαθαίνοντας ότι ο αρχηγός του κράτους τραυματίστηκε μόνο σοβαρά, δήλωσε αμέσως “Ο κ. Κλεμανσό είναι ο εχθρός της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό έδρασα και μετανιώνω μόνο για ένα πράγμα: που δεν τον σκότωσα”.
Πολύ γρήγορα, η αστυνομία έπρεπε να αποδεχθεί  το γεγονός ότι ο Émile Cottin έδρασε μόνος, αφού ερεύνησε προς όλες τις κατευθύνσεις, έναν παριζιάνικο σιδηροδρομικό που είχε δηλώσει δυνατά σε ένα μπιστρό “είναι πολύ ατυχές που δεν  έλειψε ο Κλεμανσό”, ακόμη και ένα παιδί από το Fontenay-aux-Roses που είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στις προσευχές της δασκάλας στο δημοτικό σχολείο της, αφού άκουσε τους εργάτες να λένε στον πατέρα του “αν χάσαμε το στόχο στον Clemenceau αυτή τη φορά, την επόμενη φορά δεν θα το χάσουμε“.  Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και τον  Julien Content, τον διευθυντή του Le Libertaire που μόλις επανεμφανίστηκε τον Ιανουάριο του 1919 μετά από πέντε χρόνια απουσίας (και ένα μυστικό τεύχος τον Ιούνιο του 1917 ενάντια στον πόλεμο), που θα φυλακιστεί μετά από έρευνα στην έδρα της  εφημερίδας στις 21 Φεβρουαρίου, με το πρόσχημα ότι οι μπάτσοι βρήκαν το παρατσούκλι του Snowy τρεις φορές σε ένα μητρώο.

Θάνατος… και μετά φυλακή

Δεδομένου ότι ο Auguste Vaillant είχε ρίξει τη βόμβα του στη μέση της Εθνοσυνέλευσης το 1893, τον οδήγησαν στη γκιλοτίνα, αν και η πράξη του δεν είχε σκοτώσει κανέναν βουλευτή, οι αναρχικοί ήξεραν τι να περιμένουν από την πλευρά της εξουσίας. Μετά την επίθεσή του, ο Cottin, ο οποίος είχε την ευκαιρία να διερευνήσει το ζήτημα της ατομικής άμεσης δράσης με τον σύντομο φίλο του τον προηγούμενο χρόνο, δεν είχε αυταπάτες για τους σοσιαλιστές του SFIO (τα δύο τρίτα των αντιπροσώπων του οποίου ψήφισαν τον επόμενο χρόνο για την ένταξη στη Τρίτη Διεθνή με την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος). Την επόμενη μέρα, η L’ Humanité   της 20ης Φεβρουαρίου 1919, η οποία είχε υποστηρίξει ανελλιπώς τη μεγάλη σφαγή των προλετάριων στο όνομα της υπεράσπισης της Πατρίδας για πέντε χρόνια, δήλωσε στην πρώτη της σελίδα ότι “καταδικάζει ανεπιφύλακτα την ανόητη επίθεση”, διευκρινίζοντας: “Ο Cottin ίσως νόμιζε ότι υπηρετούσε την υπόθεση του προλεταριάτου. Παρείχε στην καπιταλιστική και στρατιωτική αντίδραση υποστήριξη που δεν θα τολμούσε να ελπίζει… Ο σοσιαλισμός, σήμερα όπως και χθες, αποκλείει τις ατομικές επιθέσεις από την προπαγάνδα και τη δράση του. Καλεί την εργατική τάξη, ως τέτοια, σε μαζικούς ελιγμούς..”.  Όσο για την εφημερίδα Le populaire, μια καθημερινή εφημερίδα που ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1916 από την αριστερή πτέρυγα του SFIO που βρίσκονταν γύρω από τον Longuet, τον σεβαστό εγγονό του Καρλ Μαρξ, εκτοξεύει αυτή την προειδοποίηση : “Υπάρχει ένας Κότιν, παρά το σοσιαλισμό. Χωρίς σοσιαλισμό, θα υπήρχαν εκατοντάδες”.

Αντιθέτως,  το Le Libertaire   θα προσπαθήσει φυσικά να υπερασπιστεί τον Snowy, αλλά η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας από τον Αύγουστο του 1914, ένα καθεστώς που δεν θα αρθεί παρά στις 12 Οκτωβρίου 1919, σχεδόν ένα χρόνο μετά την ανακωχή. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο η λογοκρισία συνεχίζει να επηρεάζει οτιδήποτε είναι “πιθανόν να ασκήσει μια ατυχή επιρροή στο μυαλό του στρατού και του πληθυσμού”, και ο Cottin δεν οδηγείται ενώπιον ενός δικαστηρίου, αλλά ενώπιον ενός συμβουλίου πολέμου . Η πράξη του επαναχαρακτηρίστηκε ως “επίθεση κατά της κρατικής ασφάλειας”. Ο αρχηγός της έρευνας θα την ολοκληρώσει σε τρεις εβδομάδες (και κάτι λιγότερο από 800 σελίδες), ενώ η στρατιωτική δικαιοσύνη θα προγραμματίσει τη δίκη αμέσως, στις 14 Μαρτίου, ένα μήνα μετά την επίθεση.
Ο χρόνος τελειώνει και  το Le Libertaire   –που θα προλάβει αργότερα– κάνει ό,τι μπορεί: το πρώτο του άρθρο που εγείρει το ερώτημα στις 23 Φεβρουαρίου έχει απαλειφθεί πλήρως από τη λογοκρισία. Αυτό της 2ης Μαρτίου προσεγγίζει το ερώτημα πλαγίως υπενθυμίζοντας ότι ο διευθυντής του είναι ακόμα φυλακισμένος επειδή γνώριζε τον Snowy, αυτός την 9η Μαρτίου ανάβει τη δάδα της έναρξης για  τη χειρονομία του Cottin: “Τι συγκινητικό θέαμα να βλέπεις πώς το σοσιαλιστικό κοινοβουλευτικό στοιχείο απομακρύνεται από κοντά μας και ενώνει τις δυνάμεις του με την αστική τάξη, διευκολύνοντας έτσι την κυβερνητική καταστολή… Τώρα, αστοί, προχωρήστε, φωνάξτε την αγέλη. Οι λακέδες περιμένουν εντολές: οι πολιτικοί με το στομάχι τους γλείφουν το πόδι του θηρίου και οι εθνικοσοσιαλιστές στέλνουν τη συμπάθειά τους στη βία από ψηλά”.
Για να συνοψίσουμε το συναίσθημα που κυριαρχούσε σε ένα μικρό μέρος των αναρχικών στο τέλος του πολέμου σε ένα κίνημα που προέκυψε από τη σύγκρουση (μεταξύ της προδοσίας του  Μανιφέστου των Δεκαέξι   και εκείνων που πέθαναν στο μέτωπο), μπορούμε ακόμα να αναφέρουμε την επιστολή του Louis Lecoin [5] που εστάλη στις 27 Φεβρουαρίου από τη στρατιωτική φυλακή Clermont-Ferrand στον Émile Cottin, ο οποίος βρισκόταν τότε στο  La Santé . Αυτή η επιστολή κυκλοφόρησε πριν από τη δίκη, αναφέρθηκε από τον εισαγγελέα και στη συνέχεια αναπαράχθηκε εκτενώς κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για την απελευθέρωση του Snowy:  “Προσπαθώντας να απαλλάξετε την ανθρωπότητα από το κακό θηρίο του οποίου τα χέρια είναι ακόμα βαμμένα με αίμα των λαών, σας αξίζει αυτό. Καλά έκανες και δεν θα αποχωριστούμε από σένα… Φίλε! Οι Libertarians σας αγαπούν για τη δράση σας, όλο το υγιές κομμάτι της εργατικής τάξης, που δεν κάνει λάθος, το επικροτεί. Ασφαλώς, μεμονωμένες πράξεις δεν θα υπερνικήσουν όλους τους δεσποτάδες και όλους τους δεσποτισμούς. θα χρειαστεί μια επανάσταση. αλλά ως τέτοια, έχουν την αξία ενός συμβόλου αφού υποδεικνύουν πού να χτυπήσουν”. [6]

Η δίκη του Snowy θα διαρκέσει μόλις έξι ώρες και ο υπολοχαγός Monnet, στρατιωτικός εισαγγελέας της πολιτείας, θα  ζητήσει χωρίς έκπληξη το κεφάλι του με εκφράσεις όπως “θέλοντας να σκοτώσει τον αρχηγό του στρατού μας, τον εκπρόσωπο της Γαλλίας στη Διάσκεψη της Ειρήνης, είναι Η ίδια η Γαλλία, κύριοι, που προσπάθησε να σκοτώσει” ή ακόμα και “Κοτέν, αυτό το δηλητηριώδες λουλούδι που φύτρωσε στο βούρκο της αναρχίας”. Το πολεμικό συμβούλιο, από την πλευρά του, χρειάστηκε μόνο είκοσι λεπτά για να συζητήσει: Παρασκευή 14 Μαρτίου 1919, στα είκοσι τρίτα γενέθλιά του, ο Milou καταδικάστηκε σε θάνατο για απόπειρα ανθρωποκτονίας εκ προμελέτης και χωρίς ελαφρυντικά. Μεταφέρεται στην κεντρική φυλακή του Μελούν στο κελί που προορίζεται για αυτόν τον σκοπό και περιμένει την εκτέλεσή του (θα περάσει 42 ημέρες εκεί).

Υπεράσπιση της πράξης

Δύο στοιχεία, ωστόσο, θα έρθουν γρήγορα για να ματαιώσουν τα σχέδια όσων έχουν την εξουσία να οδηγήσουν στη γκιλοτίνα τον Émile Cottin.
Το πρώτο είναι το ίδιο το κοινωνικό πλαίσιο. Δέκα ημέρες μετά την καταδίκη του σε θάνατο, μια άλλη ηχηρή δίκη άνοιξε, στις 24 Μαρτίου 1919, αυτή του ακροδεξιού εθνικιστή Raoul Villain που δολοφόνησε τέσσερα χρόνια νωρίτερα τον άνθρωπο που οι σοσιαλιστές είχαν κάνει μάρτυρα, τον Jean Jaurès. Ο παραλληλισμός είναι εντυπωσιακός: κανένα πολεμικό συμβούλιο, αλλά ένα βοηθητικό δικαστήριο, καμία βιασύνη, αλλά αναμονή πενήντα έξι μηνών, και πάνω απ’ όλα, ένας εισαγγελέας που δεν θα ζητήσει τη θανατική ποινή αλλά μια “ελαφρυντική ποινή” … καθώς και ένα αστικό δικαστήριο που θα αθωώσει εντελώς τον Villain στις 29 Μαρτίου, καταδικάζοντας επίσης τη χήρα Jaurès να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα. Η σκιά του Cottin θα αιωρείται σε όλη τη δίκη και θα χρησιμεύσει ως παράδειγμα: ο Snowy είχε ένα άθλιο ανατρεπτικό κίνητρο, του Villain ήταν τόσο ευγενές όσο η τάξη, ο ένας επιτέθηκε στη Γαλλία όταν ο άλλος σκόπευε να την εξυψώσει και να την προστατεύσει. Ακόμη και ο διάδοχος του Jaurès ο επικεφαλής της Humanité, ο σοσιαλιστής βουλευτής Pierre Renaudel, πρόσθεσε τον μικρό στίχο του στο όνομα της άμυνας: “Ο Jaurès θα έκανε την πολεμική μας πολιτική να λάμψει”. Η αναίρεση του Μιλού απορρίφθηκε στις 2 Απριλίου από το σύστημα στρατιωτικής δικαιοσύνης, η εκτέλεσή του ήταν μόνο θέμα ημερών αφού αρνήθηκε με αξιοπρέπεια “να σκύψει” και να ζητήσει προεδρική χάρη.
Για τους αγανακτισμένους ουμανιστές, ο παραλληλισμός είναι ανατριχιαστικός (αυτός που σκότωσε αθωώνεται, αυτός που δεν σκότωσε καταδικάζεται σε θάνατο), αλλά πάνω από όλα είναι ένα μέρος του σφαγμένου και κατακρεουργημένου κοπαδιού που θα ανοίξει τα μάτια λίγο παραπάνω: για όσους βρίσκονται στην εξουσία, ο τραυματισμός ενός αρχηγού κράτους στο όνομα της ελευθερίας είναι έγκλημα, όταν η δολοφονία ενός ηγέτη του σοσιαλιστικού κόμματος στο όνομα της πατρίδας είναι φιλανθρωπικό έργο. Έτσι οι κραυγές  “Ζήτω ο Κότιν!”  θα αντηχούν όλο και πιο δυνατά (κυρίως στη διαδήλωση φόρου τιμής στον Jaurès 150.000 ατόμων στις 6 Απριλίου) και θα αυξηθεί το θυμωμένο αίτημα: αφού ο Villain αθωώθηκε, γενική αμνηστία για όλους! Τόσο για τον Snowy όσο και για τους στρατιώτες που εξακολουθούν να μαραζώνουν στη φυλακή επειδή έπραξαν ανταρσία κατά τη διάρκεια του πολέμου. “Σας ζητώ να πιστέψετε ότι η βία δεν θα παραμείνει με το νόμο”, διακηρύσσει  με αποφασιστικότητα η Le Libertaire .

Στις 8 Απριλίου, ένα προεδρικό διάταγμα μετέτρεψε τη θανατική ποινή του Cottin σε δέκα χρόνια φυλάκιση σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει η κατάσταση.
Στις 9 Απριλίου, η κυβέρνηση ενέδωσε σε ένα ιστορικό αίτημα των εργαζομένων, καταθέτοντας ένα νομοσχέδιο που εγκρίθηκε στις 23 Απριλίου: το οκτάωρο. Όσο για τη διαδήλωση της 1ης Μαΐου 1919, που απαγορεύτηκε στο Παρίσι, είχε ως αποτέλεσμα μια από τις μεγαλύτερες ταραχές του είδους του 1906: αντιμέτωποι με τα στρατεύματα που διέσχισαν την πρωτεύουσα, οι διαδηλωτές έστησαν οδοφράγματα, ανέτρεψαν τα τραμ και αντιμετώπισαν την αστυνομία σε οδομαχίες. Οι αστυνομικοί προκάλεσαν 2 θανάτους και 350 τραυματισμούς, αλλά μέτρησαν όχι λιγότερους από 480 στις τάξεις τους.

Όσο για το δεύτερο στοιχείο, είναι φυσικά ο ίδιος ο Émile Cottin που θα συμβάλει σε αυτό, μη αφήνοντας το θέμα της σύλληψής του μέχρι τη δίκη. Αμφισβητώντας σημείο προς σημείο όλες τις κατασκευές της κατηγορίας χρησιμοποιώντας σημειώσεις που κρατούσε καθώς δικαζόταν, προχώρησε επίσης σε μια τελική δήλωση που είχε το πλεονέκτημα να είναι τόσο σαφής όσο η χειρονομία του και που χρησίμευσε ως βάση για την αλληλεγγύη που εκφραζόταν ακούραστα μέχρι την αποφυλάκισή του.
Εδώ είναι ένα απόσπασμα: “Θα ήθελα να σας πω ειλικρινά ότι είμαι αναρχικός, δηλαδή αντιεξουσιαστής, αντικληρικαλιστής, αντιμιλιταριστής και αντικοινοβουλευτικός. Έχω μόνο μια πατρίδα, τη Γη. Δεν καταλαβαίνω τη σημερινή κοινωνία γιατί είναι αυταρχική και δημιουργεί μόνο μια σειρά από κακοτυχίες, αυτή η εξουσία ήταν πάντα ένα σκιάχτρο στα χέρια εκείνων που κυβερνούν εις βάρος των μαζών που λιμοκτονούν. Σταματώ τη δράση της με όλα τα μέσα της δύναμής μου. Ως εκ τούτου, θεωρώ όλους τους αυταρχικούς ηγέτες, τόσο στη Γαλλία όσο και στο εξωτερικό, υπεύθυνους για όλους τους πολέμους… Για να επανέρθω στην επίθεση για την οποία κατηγορούμαι, ενήργησα εναντίον του κ. Κλεμανσό γιατί, αρνούμενος το παρελθόν του, αντιπροσωπεύει σήμερα στη Γαλλία την Αρχή της εξουσίας… Είναι υπό τη βασιλεία του κ. Κλεμανσό που βλέπουμε τον γαλλικό στρατό να εισβάλλει στην επαναστατική Γερμανία και να διαλύει αλύπητα τα εργατικά σοβιέτ τα οποία ιδρύθηκαν για να πολεμήσουν με τόση δυσκολία τη δυναστεία των Kayser και να ιδρύσουν ένα νέο καθεστώς. Είναι αυτός ο ίδιος ο κ. Κλεμανσό που “κάνει πόλεμο”, εύχεται και μάλιστα αναλαμβάνει μια ένοπλη εκστρατεία στη Ρωσία, όχι πια ενάντια σε μια αυτοκρατορία, αλλά εναντίον ενός λαού που ο τσαρισμός και ο πόλεμος κατέστρεψαν… Κατηγορώ τη γαλλική κυβέρνηση και αυτούς που με την επιρροή τους συνέβαλαν σε αυτόν τον πόλεμο, με τη δολοφονία 1.500.000 Γάλλων. Κατηγορώ τις αυταρχικές και αστικές κυβερνήσεις που συμμετείχαν άμεσα σε αυτόν τον πόλεμο, καθώς και εκείνες που δεν διαμαρτυρήθηκαν εύλογα εναντίον του: για τη δολοφονία 12 εκατομμυρίων ανδρών, για την απώλεια πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, καρπό του έργου πολλών γενεών. Όπως ανέφερα στην αρχή, οι αναρχικοί θα υπονομεύσουν την αυταρχική αρχή και τις πολλές προεκτάσεις της γιατί μόνο αυτή είναι ένοχη για  τον παγκόσμιο πόνο…”

Από τότε που η θανατική ποινή του Σνόουι το 1919 μετατράπηκε σε δέκα χρόνια φυλάκισης, ορισμένοι από τους αναρχικούς δεν σταμάτησαν ποτέ να προσπαθούν να τον ελευθερώσουν πριν από τη λήξη της ποινής του.
Από τη μια πλευρά θα υπερασπιστούν μια γενική αμνηστία για να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς του πολέμου ενώ απαιτούν το κλείσιμο πολιτικών και στρατιωτικών φυλακών όπως η Cayenne ή η Biribi, με διακηρύξεις όπως “Πρέπει να ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες των φυλακών” ( Le Libertaire , 7 Σεπτεμβρίου 1919). Από την άλλη πλευρά, θα υποστηρίζουν πάντα πιο ρητά την πράξη του Cottin. Μετά από μια πρώτη συνάντηση στις 17 Οκτωβρίου 1919 στο Παρίσι, μια δεύτερη διοργανώθηκε την επόμενη χρονιά στο Clichy. Μπροστά σε τετρακόσια άτομα, κάποιοι λυπούνται που η δράση του Snowy δυστυχώς απέτυχε, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι ήταν όλο το επιτελείο και ο αρχιστράτηγος, που άξιζε να το περάσει (με σφαίρες). Είναι για αυτού του είδους τα απολογητικά σχόλια “ανατρεπτικά σχόλια σε δημόσια συνεδρίαση” που οι σύντροφοι Content, Coussinet και Letourneur καταδικάστηκαν στις 28 Οκτωβρίου 1920 σε έξι μήνες φυλάκιση. Ο διευθυντής του Le Libertaire, Julien Content, έλαβε δεύτερη ποινή τεσσάρων μηνών τον Δεκέμβριο του 1920 για ένα άρθρο του Louis Loréal που είχε υπερασπιστεί την πράξη του Snowy τον Μάρτιο στην εφημερίδα. Ο Loréal θα εκτίσει ένα χρόνο φυλακή για “να του μάθει το βάρος των λέξεων”. Ο τελευταίος, τραγουδιστής-τραγουδοποιός, δεν εγκατέλειψε το θέμα, και έγραψε ακόμη και το δημοφιλές τραγούδι  Gloire à Cottin   (στο τραγούδι  Gloire au 17e , από τον Montéhus), που αναπαρήχθη τον Ιανουάριο του 1922 στη  Le Libertaire, συλλέγοντας μια νέα ποινή οκτώ μήνες φυλάκισης. Αυτή η μελωδία, που βούιζε από ενθουσιασμό στα προάστια και στα εργατικά σπίτια, τελείωνε ως εξής: “Ναι, η χειρονομία σου ήταν υπέροχη, όμορφη, θαρραλέα και ευγενής, επειδή ήθελες να εκδικηθείς τον ματωμένο κόσμο. Αλίμονο! Η βολή σου ήταν άστοχη. Ο μοχθηρός απατεώνας  δυστυχώς επέζησε από την ατσαλένια σφαίρα! Και πετάχτηκες στο σκοτεινό κελί , εκεί που υποφέρεις ακόμα, ω ευγενή δικαιοσύνη! Δεν σας εγκαταλείπουμε στη σκοτεινή σας μοίρα.  Κι εσείς, οι γούνινες γάτες του δικαστικού σώματος, καταστρώστε όλη τη διαδικασία εναντίον μας! Δεν θα καταπνίξεις αυτή την κραυγή: Ζήτω ο Κόττιν!
Αν η εξουσία μπορούσε σίγουρα να χτυπήσει ορισμένους συντρόφους εδώ κι εκεί, δεν θα μπορούσε πλέον να σταματήσει ένα κύμα αλληλεγγύης τόσο διάχυτο όσο ένα τραγούδι που περνάει λέξη  λέξη στο αυτί. Στις 22 Απριλίου 1922, μπόρεσε να αρπάξει 10.000 αντίτυπα της μπροσούρας  “Émile Cottin, η χειρονομία του, η  καταδίκη του, το βασανιστήριό του ” από τα κεντρικά γραφεία της Le Libertaire., αλλά δεν θα εμποδίσει τη διάδοσή της. Τυπωμένο σε 100.000 αντίτυπα, το φυλλάδιο συνοψίζει σε οκτώ σελίδες τις πράξεις του Clemenceau (υπενθυμίζοντας, για παράδειγμα, τους είκοσι θανάτους και τους τετρακόσιους τραυματίες κατά τη διάρκεια της καταστολής των διαδηλώσεων κρασιού του 1907 και των εξεγερτικών απεργιών του Villeneuve και του Draveil το 1908), τελειώνοντας με μια λακωνική προσφώνηση προς τους αναγνώστες του: “Θα μετανιώσετε που δεν έπεσε κάτω από τα χτυπήματα του άγρυπνου Cottin”. Μαζί με αυτή τη μπροσούρα, η Αναρχική Ένωση   κυκλοφόρησε επίσης μια καρτ ποστάλ με το πορτρέτο του Σνόουι και χιλιάδες πεταλούδες, εκφρασμένες σε δεκαέξι διαφορετικές φράσεις, που βρέθηκαν κολλημένες σχεδόν παντού. Κυμαίνονταν από το  “Ενάντια στη μεγαλοφυΐα του κακού, ο Κότιν σηκώθηκε και ήθελε να εκδικηθεί όλους όσους δολοφονήθηκαν. Ας τον θαυμάσουμε και ας τον απομακρύνουμε από τους βασανιστές του”  στο “Λαέ, μην ξεχνάς ότι οι μεγάλοι είναι μεγάλοι μόνο επειδή είμαστε γονατιστοί. Ας σηκωθούμε και ας σώσουμε τον Cottin!“.
Εκείνη τη χρονιά, τα δικαστήρια καθιέρωσαν ακόμη και ένα “συνδικαλιστικό τιμολόγιο” για να καταδικάσουν όλους εκείνους που έλεγαν το περίφημο “Ζήτω ο Κότιν!” στους δρόμους ή στα μπιστρό, δηλαδή φυλάκιση ενός μήνα με ή χωρίς αναστολή ανάλογα με το ιστορικό του ενδιαφερόμενου. Κατά τη διάρκεια μιας άλλης συνάντησης στις 21 Ιανουαρίου 1923 υπέρ του Μιλού, το δωμάτιο των εκατοντάδων ανθρώπων “ξετρελάθηκε” για άλλη μια φορά, και  υπεύθυνος ήταν ο νέος διευθυντής της Libertaire . Η δίκη του στις 6 Μαρτίου (όπου πέρασε έξι μήνες στη φυλακή) ήταν φυσικά μια νέα ευκαιρία για αναταραχή: “Ίσως πιστεύετε ότι η δίωξή σας θα μας αναγκάσει να παραμείνουμε σιωπηλοί και ότι άλλοι Κότιν δεν θα προκύψουν; Κάνετε λάθος… Καταδικάστε με όπως καταδικάσατε τους συντρόφους μου, δεν θα με εμποδίσεις ποτέ να δοξάζω την αναρχία φωνάζοντας: “Ζήτω ο Κότιν!- Κάτω όλοι όσοι έχουν την εξουσία!”.
Τελικά, χάρη στις νέες βουλευτικές εκλογές τον Μάιο του 1924 με την άφιξη του αριστερού καρτέλ στην εξουσία, η κυβέρνηση Herriot εξήγγειλε μια σειρά αμνηστιών, από πολιτικούς μέχρι σιδηροδρομικούς από την απεργία του 1920, και αφού αποφάσισε επίσης τη μεταφορά της στάχτης του Jaurès  στο Πάνθεον, δεν θα μπορούσε να λείπει ο Émile Cottin. Έτσι, στις 21 Αυγούστου 1924, ο υπουργός Δικαιοσύνης έδωσε την υπό όρους αποφυλάκιση του Σνόουι, του ανθρώπου που είχε αστοχήσει κατά μερικά χιλιοστά από την καρδιά του χασάπη Κλεμανσό.

Δύο αντίθετοι δρόμοι

Στο τέλος πέντε χρόνων προσπάθειας στον ηλεκτρικό σταθμό Melun, ο Milou δημοσίευσε μόνο μια σύντομη δήλωση: “Πρώτα απ’ όλα, αφήστε με να ξεκουραστώ, γιατί το χρειάζομαι πραγματικά. Παίξτε μουσική, απολαύστε την ηρεμία του αξιοθαύμαστου δάσους μέσα από μακρινούς περιπάτους και διαβάστε, κυρίως διαβάστε, γιατί πάνω από όλα πρέπει να επανασυνδεθώ με τη ζωή“.  Δεν γνωρίζουμε πολλά για τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής του, εκτός από το ότι βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό στο Oise και ότι ούτε το δικαστικό σύστημα ούτε οι πληροφοριοδότες χαλάρωσαν την προσοχή τους εναντίον του.
Αρχικά, επιστρέφοντας στους γονείς του στην Κομπιέν, εγκαταστάθηκε στο Haucourt με τον Second Casteu, έναν σύντροφο που συμμετείχε ενεργά στην τοπική αναρχική εβδομαδιαία εφημερίδα  Germinal. Με την εκπαίδευσή του ως ξυλουργός-επιπλοποιός, ο Cottin επέζησε φτιάχνοντας ξύλινα κουτιά ψωμιού και συνελήφθη αρκετές φορές κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του έξω από το Oise, προσπαθώντας να διατηρήσει δεσμούς με την πρώην σύντροφό του και τον γιο που είχαν πριν χωρίσουν. Αυτό συνέβη ιδιαίτερα το 1930 στη Λυών, όπου εξέτισε μερικούς μήνες στη φυλακή, στη συνέχεια στο Clichy τον Φεβρουάριο του 1936.
Ζώντας εκεί με ψεύτικη ταυτότητα και συνεχίζοντας να εργάζεται ως επιπλοποιός, καταγγέλθηκε και εξέτισε άλλους τρεις μήνες στη φυλακή .
Λίγους μήνες μετά από αυτό το νέο εγκλεισμό, η επανάσταση ξέσπασε στην Ισπανία. Μη έχοντας χάσει ποτέ ούτε τον ενθουσιασμό ούτε την πρακτική λογική, απέκτησε για άλλη μια φορά ψεύτικα χαρτιά τον Ιούλιο του 1936 χάρη στους αναρχικούς Louis Louvet και Simonne Larcher, οι οποίοι φιλοξενούσαν  το Popular Talks   στο Παρίσι για αρκετά χρόνια. Ο τελευταίος ήταν επίσης στενά συνδεδεμένος με Ιταλούς συντρόφους όπως ο Renato Souvarine [7], ο οποίος επιμελήθηκε το περιοδικό  Diana στην εξορία .

Με ψεύτικη ταυτότητα, ο Émile Cottin έφτασε με ασφάλεια στην Ισπανία, πιθανότατα γύρω στο Σεπτέμβριο του 1936, και αποφάσισε να πολεμήσει μέσα στη  διεθνή ομάδα  της ταξιαρχίας Durruti. Στο πλευρό του πέθανε στο Farlete ένα μήνα αργότερα, στις 8 Οκτωβρίου 1936, στο μέτωπο της Σαραγόσα. Να πώς αφηγείται ο Antoine Gimenez τις τελευταίες του στιγμές: “Ήταν φρουρός, σκαρφαλωμένος σε ένα δέντρο στις όχθες του ποταμού, όταν μια σφαίρα, πιθανότατα από ελεύθερο σκοπευτή, τον σκότωσε. Ήταν ένα λιγομίλητο, μοναχικό αγόρι, πάντα βυθισμένο σε κάποιο εσωτερικό όνειρο. Ήμασταν στο τραπέζι, στο σπίτι της Tia Pascuala, η οποία είχε συμφωνήσει να μαγειρέψει για δέκα από εμάς, όταν κάποιος μπήκε λέγοντας: “Σκοτώσανε τον Cottin”. Μετά βίας τον ήξερα, μόλις αργότερα έμαθα ότι είχε προσπαθήσει να σκοτώσει τον “Τίγρη”.  Η τελευταία επιστολή που έστειλε στην οικογένειά του, στις 21 Σεπτεμβρίου 1936, απευθυνόταν:   “Émile Cottin – Γαλλική επιτροπή CNT-FAI, Cuartel de Petralbes, via Layetana 32, Barcelona”.

Τέλος, ενώ ο Σνόουι παρέμεινε πιστός στην υπόλοιπη ζωή του στις πεποιθήσεις ότι ο μόνος καλός πόλεμος δεν ήταν αυτός των ισχυρών που δεν δίστασαν να σφαγιάσουν εκατομμύρια εκμεταλλευόμενους ανθρώπους, αλλά αυτός που διεξήγαγε εναντίον τους, συνδυάζοντας χειρονομίες ατομικές και συμμετοχής στην επανάσταση, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί τι απέγινε ο υπερεθνικιστής Raoul Villain. Αυτός που η αθώωση από τις αρχές ήταν το αντίστοιχο της θανατικής ποινής του Cottin. Λοιπόν, αποδεικνύεται ότι ο δρόμος του πατριώτη υπερίσχυσε για δεύτερη φορά από αυτόν του αναρχικού. Μακριά από τη δίνη της ύπαρξης, ο Raoul Villain εγκαταστάθηκε το 1932 σε μια παραλία στην Ίμπιζα, στις Βαλεαρίδες Νήσους, για να απολαύσει με ειρήνη την κληρονομιά που άφησε ο πατέρας του, αρχιγραφέας της αυλής της Reims. Έκπληκτος από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ο Villain βρέθηκε εκεί όταν η στρατιωτική φρουρά του νησιού και η πολιτική φρουρά συγκεντρώθηκαν στους Φραγκιστές. Αλλά ήταν πολύ λιγότερο έκπληκτος όταν μια ταξιαρχία από σχεδόν πεντακόσιους αναρχικούς υπό τη σημαία της  Cultura y Acción  προσγειώθηκε ξαφνικά στο νησί για να τους διώξει, στις 9 και 10 Σεπτεμβρίου 1936. Εκεί πέθανε ο Villain, στις 26 Σεπτεμβρίου, στραγγαλίστηκε από έναν σύντροφο που δεν είχε κοντή μνήμη.

Σημειώσεις:

[1] Ο υπερεθνικιστής Raoul Villain, ο οποίος δολοφόνησε τον Jaurès στις 31 Ιουλίου 1914, επέκρινε τον τελευταίο  ότι αντιτάχθηκε στον Τριετή Νόμο το 1913, ο οποίος παρέτεινε τη διάρκεια της στρατολόγησης κατά ένα χρόνο. Αλλά από την άλλη πλευρά, ο Jaurès ήταν πολύ απλά υπέρ ενός άλλου στρατιωτικού συστήματος “υπεράσπισης της πατρίδας”: μια υποχρεωτική στράτευση 18 μηνών που σταδιακά θα μειωνόταν σε έξι μήνες τον Οκτώβριο του 1918, με επιπλέον ένα ελβετικό σύστημα “ρεπό”. Τακτικοί ελιγμοί κάθε τρίμηνο σε όλη τη διάρκεια της ζωής.

[2] Το γραφείο λογοκρισίας που οργανώθηκε σε επίπεδο Υπουργείου Πολέμου πρότεινε είτε να ξαναγραφεί το άρθρο πριν από την εκτύπωση ή να αντικατασταθεί πλήρως με ένα κενό. Αυτό που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι έτσι επιχείρησε να ξεφύγει από τους 5.000 δημόσιους υπαλλήλους που είχαν ανατεθεί σε αυτό το έργο. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, ο αριθμός 2 του  Cqfd  της Κυριακής 9 Απριλίου 1916 παρουσιάστηκε ως εξής: (σε πέντε στήλες) σελ. 1, δύο κενές στήλες. σελ.2, τρεις κενές στήλες. σελ.3 μια άδεια μισή σελίδα (μια σειρά από τον Τολστόι της οποίας μόνο ο τίτλος, You Shall Not Kill, και η υπογραφή παραμένουν) σελ.4 μια άδεια μισή στήλη.

[3] Μάλιστα, ο γαλλικός στρατός κατέλαβε μέρος της Ρηνανίας (1918-1930), το έδαφος του Σάαρ (1920-1935), το Ρουρ (1923-1924), το Μέμελ στα βόρεια της Ανατολικής Πρωσίας, ένα τμήμα της Schleswig-Holstein και άνω Σιλεσία (1920-1922); ή συνολικά 12 έως 15 εκατομμύρια κατοίκους.

[4] Αυτό είναι ένα αυτόματο πιστόλι Ruby που χρησιμοποιεί σφαίρες 7,65 Browning, που δώθηκε στον γαλλικό στρατό σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα από το 1915 και κατασκευάστηκε στην Ισπανία.

[5] Ο Louis Lecoin, αναρχικός και συνδικαλιστής, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη φυλακή μεταξύ 1910 και 1920 για την αντιμιλιταριστική του δράση. Τόσο επαναστατημένος, συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1916 ενώ μοίραζε, μόνος, στη Μπελβίλ το φυλλάδιο “Ας επιβάλουμε την ειρήνη!”  και δεν έφυγε από τη φυλακή μέχρι το 1920.

[6] Βλέπε για παράδειγμα The Anarchists and the Case of Conscience, εκδ. of the Librairie sociale (Paris), 1921, σσ. 18-19

[7] Βλ. Renato Souvarine, Για την αναρχία του αναρχικού κινήματος!, εκδ. Anarchronique (Παρίσι), Ιανουάριος 2019, 64 σελ.

πηγή/μπροσούρα: https://anarchroniqueeditions.noblogs.org/files/2023/04/A-pleins-poumons.pdf

ελεύθερη απόδοση: Τροχιά στο Άπειρο

 

Α.Σ.Φ. ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑΣ “ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΤΕΚΙΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑΣ «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΕΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΧΙΛΙΕΤΙΑ -»

Η μπροσούρα της AF (Anarchist Federation) «Πέρα από την αντίσταση – ένα επαναστατικό μανιφέστο για την νέα χιλιετία -» εκδόθηκε το 1997 λίγο πριν από το πέρασμα στην νέα χιλιετία.

«Είναι αξιοσημείωτη η ευστοχία των εκτιμήσεων των συντρόφων/ισσων ως προς τη παγκόσμια συνθήκη που διαμορφωνόταν κατά την διάρκεια αυτής της δεκαετίας και τις συνέπειες που θα είχε για τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους αυτού του κόσμου. Η ανάλυση των συντρόφων επικεντρώθηκε σε τρεις βασικούς άξονες: α) Εκτίμηση της πραγματικότητας και της πολιτικής συγκυρίας που διαμορφώνεται (που βρισκόμαστε), β) Ανάπτυξη των αδρών χαρακτηριστικών της κοινωνίας που επιθυμούμε ως αναρχικοί (που θέλουμε να πάμε) και γ) Ποιες μεθόδους πάλης και αγώνα (πολιτικά και οργανωτικά) επιλέγουμε (με ποιο τρόπο θα κατορθώσουμε να φτάσουμε).» (Από τον Πρόλογο στην έκδοση, της Αναρχικής Συλλογικότητας ΚΑΘΟΔΟΝ).

Η μπροσούρα «Πέρα από την αντίσταση – ένα επαναστατικό μανιφέστο για την νέα χιλιετία-» συντάχθηκε από την Αναρχική Ομοσπονδία της Νέας Βρετανίας, το 1997. Σκοπός της εργασίας αυτής, ήταν να περιγράψει πώς διαμορφώνεται ο καπιταλισμός κόσμος στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, αναλύοντας τα πολιτικά χαρακτηριστικά της εποχής και αποτυπώνοντας μια σειρά από εκτιμήσεις για την κρίση στην οποία θα διερχόταν το παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Ταυτόχρονα, κατατίθενται οι θέσεις της AF για την δημιουργία μιας αναρχικής κομμουνιστικής κοινωνίας και τον ρόλο που θα πρέπει να διαδραματίσει μια αναρχική οργάνωση στον δρόμο προς την Κοινωνική Επανάσταση που θα την εγκαθιδρύσει, καθώς και στην σχέση αυτής της οργάνωσης, με την εργατική τάξη και τα κοινωνικά κινήματα.

Θεωρούμε ότι τα ζητήματα που θέτει η AF είναι εξαιρετικά επίκαιρα. Οι επιπτώσεις της συνεχιζόμενης, δομικής και παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που βιώνουμε από το 2008 αντικατοπτρίζεται σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής με ιδιαίτερη ένταση. Όταν δημοσιοποιήθηκε η ελληνική έκδοση της μπροσούρας το 2013 από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Αναρχικής Συλλογικότητας ΚΑΘΟΔΟΝ ήμασταν μόνο στην αρχή της σύγχρονης δυστοπίας. 11 χρόνια μετά η τάξη μας βρίσκεται κατακρεουργημένη από τις αντικοινωνικές πολιτικές κράτους και κεφαλαίου, την ώρα που μεγάλα κοινωνικά κομμάτια που βγήκαν στον δρόμο κατά την προηγούμενη δεκαετία και ήρθαν αντιμέτωπα με την απογοήτευση της διάψευσης των αυταπατών τους για έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», έχουν πια συμφιλιωθεί με το δόγμα «There is not alternative». Όμως, η  επίθεση σε κάθε κατάκτηση κοινωνική και ταξική κατάκτηση των περασμένων αιώνων για το «μοίρασμα των βαρών της κρίσης» είναι μια καθημερινή, απτή πραγματικότητα, που δεν επιδέχεται κανένα συμβιβασμό με την απουσία εναλλακτικής αντιπρότασης και την απόγνωση, που αυτή φέρει.

Αν η απουσία εναλλακτικής πρότασης ήταν το αίτιο της ήττας των αγώνων της περασμένης δεκαετίας, η ίδια αυτή αιτία κρύβεται πίσω και από την σημερινή κατάσταση. Λίγες μόνο μέρες πριν, επικυρώθηκε για μια ακόμα φορά η μεγάλη κοινωνική απονομιμοποίηση προς το πολιτικό σύστημα στα τεράστια ποσοστά αποχής από τις ευρωκάλπες. Αλλά αυτή η απονομιμοποίηση δεν οδήγησε ούτε την προηγούμενη δεκαετία που χαρακτηρίστηκε από μεγάλους αγώνες, ούτε και οδηγεί σήμερα στο ζωντάνεμα της επαναστατικής προοπτικής.O λόγος έγκειται ακριβώς, στο ότι δεν φτάνει η απαξίωση προς το πολιτικό προσωπικό, δεν φτάνει η γενικόλογη διαμαρτυρία και η αυθόρμητη έκφραση οργής για να οραματιστούμε με ρεαλιστικές αξιώσεις μια νέα κοινωνία. Δεν είναι αρκετή η αγανάκτηση, ακόμη κι αν αυτή συνοδεύεται από εξεγέρσεις. Η ιστορία μας έχει δείξει, ο καπιταλισμός και το κράτος έχουν την δύναμη, τους μηχανισμούς και τα εργαλεία να εκτονώσουν κάθε κοινωνική οργή που «δεν βλέπει παραπέρα» και να αφομοιώσουν κοινωνικές δυνάμεις στην κατεύθυνση του τάχα «λιγότερο κακού κυβερνητισμού». Είναι σαφές, ότι αν δεν ξέρεις προς τα που θέλει να πάει ο αγώνας σου, τότε πάντα, κάποιος άλλος, ισχυρότερος, θα έρθει για να σε κατευθύνει. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.

Η κοινωνία που θέλουμε να αντικαταστήσει την υπάρχουσα, είναι αυτή που θα πρέπει να νοηματοδοτήσει τους αγώνες μας σήμερα. Να είναι δηλαδή, η στρατηγική μας πυξίδα μέσα σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα, καθώς και ο οδοδείκτης μας, στον τρόπο με τον οποίο τοποθετούμαστε και απευθυνόμαστε στην κοινωνία. Αν οι αγώνες μας δεν είναι μπολιασμένοι με αυτή την προοπτική, τότε είναι χαμένοι από χέρι. Όσο περισσότερο απουσιάζει η κατεύθυνση τόσο πιο πολύ θα βυθιζόμαστε στις ανεπάρκειές μας και τόσο πιο πολύ, το αναρχικό κίνημα δεν θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις τεράστιες ιστορικές προσκλήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι ανεπάρκειες μας συρρίκνωσαν αριθμητικά τα τελευταία χρόνια, όπως και δεν είναι τυχαίο, ότι πάνω σε αυτές τις ανεπάρκειες ήρθαν και έκατσαν κάθε λογής εκφυλισμοί: από το αντιδιαλεκτικό «πάντρεμα» του αναρχισμού με τον εξουσιαστικό κομμουνισμό και το ρίζωμα σοσιαλδημοκρατικών αυταπατών στον βωμό μιας απολίτικης «αντιδεξιάς» ρητορείας, ως και την εισβολή νεοφιλελεύθερων και ατομικιστικών ιδεολογημάτων μέσα στο σώμα του αναρχισμού.

Για να μπορέσει η Κοινωνική Επανάσταση να αποτελέσει μια πειστική εναλλακτική αντιπρόταση απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, χρειάζεται τόσο η προγραμματική αποκρυστάλλωση των προταγμάτων μας για μια άλλη κοινωνία, χωρίς συμμείξεις με εχθρικά ιδεολογικά και πολιτικά στρατόπεδα, όσο και εκείνη η αναγκαία δράση που θα την προωθήσει. Δεν είναι φυσικά, δουλειά μιας συλλογικότητας να καταρτίσει και να προωθήσει ένα επαναστατικό πρόγραμμα, πολλώ δε μάλλον ενός φοιτητικού στεκιού. Εδώ μπαίνει το ζήτημα της αναρχικής οργάνωσης και της σχέσης αυτής της οργάνωσης με την εργατική τάξη, τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και την προοπτική δημιουργίας ενός ευρύτερου ελευθεριακού επαναστατικού κινήματος.

Η δημιουργία αναρχικών οργανώσεων δεν είναι κάτι νέο, ούτε μια καινοτομία που προτείνεται στην Ελλάδα του 21ου αιώνα για να μας «ξεβολέψει» από τις «κινηματικές» συνήθειες. Αναρχισμός και οργάνωση είναι αξεδιάλυτες έννοιες, μιλώντας τόσο για τον «πριν» μιας Κοινωνικής Επανάστασης, όσο και για το «μετά» που επιδιώκουμε. Οι αναρχικές φεντεραλιστικές οργανώσεις είναι η «φυσική τάξη» των αναρχικών που αγωνίζονται για την Κοινωνική Επανάσταση και αντιλαμβάνονται τον αναρχισμό ως ένα επαναστατικό και ταξικό ρεύμα, γέννημα θρέμμα της ταξικής πάλης και των ιδεών για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση. Κατά την άποψη μας, μόνο μια αναρχική οργάνωση θα μπορούσε να επεξεργαστεί μια συνολική αντιπρόταση για μια νέα κοινωνία, με τρόπο που θα μπορούσε να εμπνεύσει τα εκατομμύρια των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων ανθρώπων που δεν πιστεύουν ότι η ζωή τους θα καλυτερέψει μέσα από το ίδιο το σύστημα που καθημερινά τους συνθλίβει. Αυτό άλλωστε, δείχνει και η ίδια η μακρόχρονη ιστορία του κινήματος μας.

Ο ρόλος μιας αναρχικής οργάνωσης, δεν είναι φυσικά να πραγματοποιήσει την Κοινωνική Επανάσταση στο όνομα της εργατικής τάξης και των μαζών, όπως μια λενινιστική κομματική πρωτοπορία ή όπως ένας μπλανκισιστικός στρατός. Δουλειά της είναι να προτείνει, να εξειδικεύσει τα προτάγματα, να πείσει με την δράση και το παράδειγμα της για την δυνατότητα της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης. Να δώσει την μάχη για την «ηγεμονία των ιδεών» μέσα στα κινήματα και την τάξη μας, αυτήν δηλαδή, που σε τελικές γραμμές θα κληθεί να εφαρμόσει τις επαναστατικές ιδέες. Εδώ, τίθεται και μια κρίσιμη οπτική που βάζει η AF καθώς και οι σύντροφοι/ισσες της ΚΑΘΟΔΟΝ στην εισαγωγή τους: η έννοια και η στρατηγική του οργανωτικού δυισμού, που θα αναλυθεί περαιτέρω και μέσα στον διάλογο που θα ακολουθήσει. Όμως πολύ γενικά, να πούμε, ότι ο οργανωτικός δυισμός είναι μια ιδέα που αντλεί την καταγωγή της ήδη από την Α’ Διεθνή και τον Μπακούνιν. Σημαίνει την διάκριση των επιπέδων οργάνωσης και την αντίληψη ότι πρέπει να οργανωνόμαστε τόσο σε αμιγώς πολιτικό επίπεδο (στην βάση της αναρχικής πολιτικής μας ταυτότητας) όσο και σε ταξικό και κοινωνικό επίπεδο (με βάση δηλαδή, την ταξική και κοινωνική μας ταυτότητα). Αυτό που έχει σημασία να κατανοήσουμε για τον «οργανωτικό δυισμό» είναι ότι εκφράζει την αναρχική πεποίθηση ότι «η υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης, είναι υπόθεση της ίδιας της εργατικής τάξης». Αλλά ταυτόχρονα, εκφράζει την αναγκαιότητα της πολιτικής οργάνωσης, αφού αν ήταν αρκετή η κοινωνική και ταξική οργάνωση, τότε η κοινωνική εξέλιξη θα έφερνε από μόνη της αναρχία χωρίς την διαμεσολάβηση του αγώνα και των ιδεών, κάτι που θα σήμαινε ότι θα ήταν ανούσια η εμπλοκή μας με οτιδήποτε το πολιτικό.

Κλείνοντας, θα θέλαμε να πούμε ότι η συγκυρία που ανοίγεται μπροστά μας, έχει κινδύνους αλλά έχει και ευκαιρίες. Το «παιχνίδι παίζεται ακόμα». Η πολιτική αστάθεια είναι δεδομένη παρά τις αντίθετες συστημικές διακηρύξεις. Η κρίση είναι εδώ παρά τους «μεταμνημονιακούς μύθους» και τους διθυράμβους για την ανάκαμψη και την «νέα κανονικότητα». Ολόκληρο το καπιταλιστικό οικοδόμημα τρίζει εκ θεμελίων και μας πετά είτε στην φτώχεια είτε στον θάνατο. Είναι στο χέρι μας να ανατρέψουμε την κατάσταση.

https://steki-fls.espivblogs.net/2024/06/17/i-eisigisi-toy-anarchikoy-stekioy-filosofikis-stin-ekdilosi-paroysiasi-tis-mprosoyras-quot-pera-apo-tin-antistasi-ena-epanastatiko-manifesto-gia-tin-nea-chilietia/

Ο ΦΟΒΟΣ ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΠΑΓΗ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΤΗΝ 17/9

Τίποτα δεν μπορεί να φέρει, τη συνειδησιακή πυξίδα ελευθερίας, σε ακινησία, ούτε η κρατική πολιτική του αστυνομικο-δικαστικού συμπλέγματος που συστηματικά το επιχειρεί, ούτε οι επιδέξιοι «παρακολουθητές» των ζωών μας.

Στις 17/9/2024, παραμονή της αντιφασιστικής πορείας μνήμης για τον Παύλο Φύσσα,  η κρατική ασφάλεια Αθηνών επέλεξε, όπως ξέρει πολύ καλά να κάνει, καθ’ υπόδειξη του κάθε λογής ρουφιάνου, να μπουκάρει στα σπίτια μας παρουσία εισαγγελέα, έχοντας «βάσιμες υπόνοιες». Η παραβίαση των προσωπικών μας χώρων και των χώρων των δικών μας ανθρώπων, το πλιάτσικο των κατασχέσεων ηλεκτρονικών συσκευών (κινητών τηλεφώνων, laptop, σκληρών δίσκων κλπ.) αλλά κι αρχειακού έντυπου υλικού αντιπληροφόρησης· τα ασφαλίτικα μπλόκα στον δρόμο προς το μεροκάματο κι η κοινωνική πίεση στις γειτονιές μας· η αρπαγή μας κι εν τέλει, η μεταφορά μας στη ΓΑΔΑ ως «υπόπτων», χωρίς καμία γνωστοποίηση περί τίνος επρόκειτο, στο πλαίσιο «μυστικής έρευνας για υπόθεση», αποτελούν πάγια τακτική του κρατικού μηχανισμού με νομική κάλυψη, για να έχει το πάνω χέρι στον έλεγχο και στην αναβάθμιση της εποπτείας των προσώπων που κάνουν επιλογή τους, τη συμμετοχή στον αντιιεραρχικό κοινωνικό-ταξικό αγώνα.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, τέτοιες μεθοδολογίες, με τους/τις υπόπτους/ες να αφήνονται τελικώς ελεύθεροι/ες δίχως κατηγορίες, βρίσκονται σε πύκνωση, κάτι που υποδεικνύει την πρεμούρα των εξουσιαστών να καταχωρήσουν υποψίες κι υπόπτους/ες/α στους φακέλους της κρατικής ασφάλειας προκειμένου να θέσουν το αγωνιζόμενο υποκείμενο σε πεδίο περιορισμού της αυτοδιάθεσής του. Κι αυτό, γιατί το κράτος εκκινεί από θέση φόβου, μπροστά στις επερχόμενες εκρήξεις της κοινωνίας, την οποία καταληστεύει και καταπατά αδιαλείπτως. Φτωχοποίηση κι ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μόνο για τις ελίτ, κατοικίες στο σφυρί, εκκενώσεις καταλήψεων και λεηλασία γης-αέρα-νερού, μαφία, βιασμοί και καταστολή, κρατικές δολοφονίες, στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές, πόλεμος: αυτό είναι το κράτος.

Δεν παύουμε να αγωνιζόμαστε μέσα από την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και την αυτοοργάνωση, για έναν απελεύθερο κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης.

Όσο υπάρχει εξουσία, πατριαρχία, κράτος και κεφάλαιο, θα υπάρχει αντίσταση.

ΕΞΩ ΟΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ & ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Οι “ύποπτοι/ες” των Αθηνών

 

 

Η πρώτη ενημέρωση για απαγωγή συντρόφου τη συγκεκριμένη μέρα ήταν η παρακάτω:

Σήμερα το πρωί, γύρω στις 7.30, όχημα της κρατικής ασφάλειας σταμάτησε σύντροφο με μπλόκο στον δρόμο προς τη δουλειά του, έξω από το σπίτι της συντρόφου του, και τον ανάγκασαν να κατέβει από το μηχανάκι. Οι ασφαλίτες (με half face), αρχικά τον οδήγησαν στο τοπικό Α.Τ. και κατόπιν, επέστρεψαν με εισαγγελέα για έλεγχο στο σπίτι της συντρόφου του, χωρίς καμία ειδικότερη ενημέρωση περί τίνος επρόκειτο. Αποχώρησαν με τα γνωστά τραμπουκολάφυρα του πρωτοκόλλου τους (έντυπο αρχειακό υλικό αντιπληροφόρησης, λαιμουδιέρα μηχανής, laptop) κι ο σύντροφος οδηγήθηκε στη ΓΑΔΑ όπου και βρίσκεται ακόμη -προσαγωγή και προανάκριση, βάσει της ως τώρα ενημέρωσης δικηγόρου.

ΕΞΩ ΟΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΟΛΟΙ-ΕΣ-Α ΑΥΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙΩΤΗΣ: ΤΟ ΠΟΙΟΝ ΤΩΝ «ΠΡΟΣΤΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ»

Δήλωση του αναρχικού κρατούμενου, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, Νίκου Μαζιώτη, σχετικά με τη σύλληψη μπάτσου-διώκτη του, για συμμετοχή σε κύκλωμα εξαπάτησης ηλικιωμένων

post imageΤο ποιόν αυτών που ήταν επιφορτισμένοι για την καταδίωξή μας, με την καταδίωξη του Επαναστατικού Αγώνα και εμένα ως καταζητούμενου και επικηρυγμένου, εννοώντας τα σώματα ασφαλείας, τους λεγόμενους «προστάτες του πολίτη», αποδεικνύουν ποιοι τελικά, είναι πραγματικά αυτοί που είναι επικίνδυνοι για τους πολίτες διαπράττοντας απεχθή κοινωνικά εγκλήματα.

Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα των ΜΜΕ, αποστρατευμένος «προστάτης του πολίτη», ο οποίος στην απαλλοτρίωση της Τράπεζας Πειραιώς στην Κλειτορία το 2014 είχε τραυματιστεί και αφοπλιστεί από εμένα και είχε παρασημοφορηθεί για τον ζήλο του να σώσει τα λεφτά της τράπεζας, συνελήφθη πρόσφατα ως μέλος εγκληματικής οργάνωσης που εξαπατούσε ηλικιωμένους και συγκεκριμένα, για απάτη εις βάρος μιας ηλικιωμένης 70χρονης αποσπώντας της 40.000 ευρώ.

Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που «προστάτης του πολίτη», ο οποίος είχε εμπλακεί στη δίωξή μας, έχει διαπράξει έγκλημα εις βάρος συμπολίτη μας όταν ήταν εν ενεργεία. Να υπενθυμίσω ότι ο αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ που με είχε πυροβολήσει στο Μοναστηράκι τον Ιούλιο του 2014 συμβάλλοντας στη σύλληψή μου –είχε επίσης τιμηθεί γι’ αυτό από την τότε κυβέρνηση–, δύο χρόνια αργότερα λήστεψε και σκότωσε έναν οδηγό ταξί και έχει καταδικαστεί σε ισόβια.

Τελικά, τι σόι «προστάτες του πολίτη» είναι αυτοί οι αστυνομικοί που ληστεύουν, σκοτώνουν ή εξαπατούν πολίτες; Και δεν είναι τα μόνα παραδείγματα.

Σε αντίθεση με τους διώκτες μας, εγώ και ο Επαναστατικός Αγώνας μπορεί να στραφήκαμε κατά της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας, μπορεί να απαλλοτριώσαμε τράπεζες, δηλαδή ληστρικά τοκογλυφικά ιδρύματα που ληστεύουν νόμιμα πολίτες και έχουμε την πολιτική ευθύνη γι’ αυτό, όμως δεν στραφήκαμε εναντίον κανενός πολίτη μεροκαματιάρη και φτωχού. Δεν ληστέψαμε ούτε εξαπατήσαμε πολίτη, δεν πήραμε ούτε κόψαμε τη σύνταξη και τον μισθό κανενός ηλικιωμένου και μισθωτού, δεν στερήσαμε το σπίτι κανενός όπως κάνουν οι τράπεζες τις οποίες προστατεύουν αυτοί οι «προστάτες του πολίτη». Δεν στερήσαμε την υγεία και την περίθαλψη από κανέναν, ούτε στερήσαμε το φαί κανενός παιδιού. Δεν καταδικάσαμε στη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον θάνατο κανέναν όπως έκαναν οι εφαρμοστές των μνημονίων. Αυτά τα έκαναν τα αφεντικά που προστατεύουν οι δήθεν «προστάτες του πολίτη» που μας καταδίωκαν και όλη η κρατικο-καπιταλιστική συμμορία: οι κυβερνήσεις, οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι τραπεζίτες, οι καπιταλιστές, η διεθνής υπερεθνική συμμορία που λέγεται ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ε.Ε. Επιπλέον με τις ενέργειές τους αυτά τα «μπουμπούκια» της αστυνομίας, είτε πρώην είτε νυν, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να επιβεβαιώνουν ξανά και ξανά το δίκιο των επιλογών μου, το δίκιο της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα.

Νίκος Μαζιώτης

καταδικασμένος για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα

Δ΄ πτέρυγα φυλακές Δομοκού».