Εκλογικός οργασμός και πάλι. Αυτή τη φορά για τις δημοτικές εκλογές. Τοπική Αυτοδιοίκηση, τμήμα του κεντρικού διοικητικού μηχανισμού του κράτους, ένας μηχανισμός που ασκεί τοπικό έλεγχο και εξουσία μέσα από συγκεκριμένους κανόνες και αρμοδιότητες που της παρέχονται και κατευθύνονται από την κεντρική εξουσία. Οι υποψήφιοι δημοτικοί άρχοντες είναι παράγοντες που διεκδικούν καρέκλες εξουσίας συνδεδεμένες με την κεντρική διακυβέρνηση. Σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι έχουν κομματική στήριξη ή έχουν διατελέσει στελέχη κομμάτων. Οι εκλεγμένοι δεν έχουν έναν απλό εκτελεστικό χαρακτήρα, αντίθετα ενεργούν με βάση κομματικά και κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα, ή στην καλύτερη με τη λογική της ανάθεσης για τους συμπολίτες τους, μια διαδικασία αιχμάλωτη στα δεσμά του ετεροκαθορισμού. Η εκλογική κούρσα απαιτεί από τα ανταγωνιστικά κόμματα υποσχέσεις που δεν σκοπεύουν να τηρήσουν και εικόνες που θα διατηρήσουν όσο τους φέρνουν ψήφους. Σε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα που αφαιρεί την κοινωνία από κάθε ουσιαστικό μέσο για αποτελεσματική αυτο-θέσμιση, οι άνθρωποι μένουν δίχως άλλη επιλογή στον δημόσιο χώρο εκτός του να εναποθέσουν τις ελπίδες τους (και επομένως τις ψήφους τους) σε συγκεκριμένο εκλογικό μόρφωμα. Η μορφή, η δομή, η οργάνωση και η ιδεολογία των κομμάτων και εκλογικών συνδυασμών είναι ουσιαστικά γραφειοκρατικές και ενισχύουν την ολιγαρχία, με περισσότερο ή λιγότερο φιλελεύθερη οπτική, κάνοντας την τοπική αυτοδιοίκηση ένα πιστό κρατικό αντίγραφό, μέσω της εφαρμογής του ιεραρχημένου και συγκεντρωτικού τρόπου λήψης των αποφάσεων, ένα κακέκτυπο του κεντρικού κράτους σε πολιτική και λειτουργική ενότητα με αυτό.
Από παλαιότερα, μέχρι τις μεταρρυθμίσεις “Καποδίστρια” το 1998 και “Καλλικράτη” το 2010, η κατάσταση στην αυτοδιοίκηση δεν είχε σημαντικές αλλαγές. Κυμαίνονταν στην ίδια ιεραρχική δομή και το ίδιο πολιτικό πλαίσιο στη λήψη αποφάσεων, με μια μικρή διαφοροποίηση στις δημοτικές εκλογές του “Κλεισθένη” 2019 που έδινε μια μικρή “ανεξαρτησία” στις τοπικές κοινότητες (αποτέλεσμα της γενικής κατακραυγής του σχεδίου/πρότασης αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης της “επιτροπής ειδικών”). Το 2019 η ΝΔ όμως με πρόσχημα την ακυβερνησία, άλλαξε το νόμο αφαιρώντας αυτή τη μικρή ανεξαρτησία που υπήρχε στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, ενώ το Μάρτη του 2021 υπάρχει τροποποίηση στην εκλογή συμβούλων δημοτικών κοινοτήτων (3/5, 2/5), που κάνει χειρότερη την όλη κατάσταση με την πλειοψηφία των εδρών του συμβουλίου σε πολλές περιπτώσεις, να πηγαίνει στη παράταξη του δημάρχου, ενώ η πρώτη δύναμη άνω του 43% παίρνει το 60% των εδρών…
Η τοπική αυτοδιοίκηση με την πραγματική έννοια του όρου, δεν υφίσταται, γιατί απλά τα κύτταρα της αυτοδιοίκησης, οι κοινότητες, οι γειτονιές και τα διαμερίσματα των πόλεων, δεν έχουν τη πλήρη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων. Το σύστημα διακυβέρνησης των δήμων ήταν και παραμένει “δημαρχοκεντρικό” με τον πολίτη σε ρόλο πελάτη που τον εξυπηρετούν οι “ειδικοί”. Η χρόνια αυτή κατάσταση έχει δημιουργήσει πανίσχυρα τοπικά λόμπι και σταθερές με σημαντική δύναμη και οικονομικοκοινωνική επιρροή, χωρίς κανέναν έλεγχο. Στη δημιουργία αυτών των λόμπι, έχει συντελέσει και ο μη περιορισμός των δύο θητειών σε δήμαρχους και περιφερειάρχες. Η τοπική αυτοδιοίκηση έχει γίνει ένα ενιαίο κλωνοποιημένο σώμα με την κεντρική διοίκηση, με τις περιφέρειες και τους δήμους να είναι τα κατά τόπους υποκαταστήματά της, με ίδιο μοντέλο διακυβέρνησης και με ανύπαρκτα περιθώρια συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων. Στους πελάτες προωθείται το πρότυπο του ανθρώπου/καταναλωτή με συγκεκριμένους ρόλους όπως αυτό του θεατή, που, προσηλωμένος στη τι βι του, ακούει ειδήσεις, διασκεδάζει και περνάει όσο πιο καλά μπορεί, δεν ασχολείται με την καθημερινότητα, τα κοινά και τους κοινωνικούς προβληματισμούς, ακούει τους ειδικούς που διάλεξε και ψήφισε για να τον υπηρετούν και που του λένε τί θα πρέπει να κάνει.
Οι εκλογές βρίσκονται μέσα σε καθορισμένο και ελεγχόμενο πεδίο. Όσο αγνές και επαναστατικές προθέσεις να έχει κάποια παράταξη που συμμετέχει στις δημοτικές (αλλά και βουλευτικές, ευρωεκλογές, περιφερειακές κλπ) εκλογές, δεν μπορεί να ανατρέψει στην πράξη την ανάθεση, τις ιεραρχίες, τον θεσμό της διαμεσολάβησης και της ετερονομίας, συμμετέχει στην ανακατανομή των εξουσιαστικών-διοικητικών θέσεων και την εξισορρόπηση των πολιτικών – κομματικών ομάδων που διεκδικούν την άνοδο στην τοπική ιεραρχία, στο επίπεδο της διοίκησης, των αποφάσεων και της διαχείρισης των ζητημάτων τοπικής σημασίας. Και οι ψηφοφόροι-πελάτες καλούνται κάθε τέσσερα χρόνια να εκλέξουν τα διοικητικά τους συμβούλια, όχι βέβαια για να αυτοκαθορίσουν τις ανάγκες τους, αλλά για να εκλέξουν εκείνες τις γραφειοκρατικές ομάδες που εξουσιοδοτούνται να ασκήσουν διοίκηση και έλεγχο σε τοπικό επίπεδο. Ο δήμαρχος, οι αντιδήμαρχοι, το δημοτικό συμβούλιο, οι τομεακές δημοτικές επιτροπές, οι δημοτικές υπηρεσίες, λειτουργούν κατά τα πρότυπα του κράτους έχοντας αντιστοιχία στους ρόλους του πρωθυπουργού, των υπουργών, των βουλευτών, του κόμματος και των κρατικών υπηρεσιών. Κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει μέσα φτιαγμένα εξ ολοκλήρου από τον εχθρό και στα μέτρα του για να χτυπήσει τον ίδιο τον εχθρό. Η οποιαδήποτε προοπτική κοινωνικής αυτάρκειας και ελευθερίας απεμπολείται και όταν κάποιος εξουσιοδοτεί, συνηγορεί, συναινεί ή συμβιβάζεται με τη δυνατότητα να διαχειρίζονται την ζωή και τις υποθέσεις του και να επιβάλλουν την θέληση τους οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι αρχηγοί, οι “ειδικοί”, οι θεσμοί και οι μηχανισμοί του κράτους και του κεφαλαίου
Υπάρχει κάποια ελπίδα σε όλον αυτό το θίασο; Η λαίμαργη επίθεση κράτους και καπιταλισμού στο φυσικό περιβάλλον, τις τελευταίες δεκαετίες έχει δημιουργήσει πολλά αυτόνομα κινήματα, ομάδες, στέκια και καταλήψεις σε όλη τη χώρα, με αξιοπρεπές επίπεδο σε θέματα αυτοργάνωσης, συμμετοχής, λειτουργίας και δικτύωσης, αλλά και σε πολιτική δράση και πρόταση. Με ανοικτές συνελεύσεις και αντιιεραρχικές διαδικασίες αντιστέκονται μαζικά στα σχέδια των εκάστοτε επενδυτών, κυβερνήσεων και των τοπικών πολιτικών μαριονετών τους. Απέχουμε από τις εκλογές γιατί δεν δεχόμαστε την εκλογική διαδικασία και την αντιπροσώπευση σε καμία μορφή της. Παραθέτουμε ως αντίποδα στις εξουσιαστικές μορφές διαχείρισης του υπάρχοντος, τις δικές μας μορφές ισότητας, ελευθερίας και συμμετοχής. Με την ενεργή εθελούσια συμμετοχή στα κοινά, σε ομάδες και ομοσπονδίες γειτονιάς, δήμου, πόλης, και συνομοσπονδιακή ένωση, με ελευθερία και ισότητα στη λήψη αποφάσεων. Με γνώμονα τον άνθρωπο, τη φύση, τα έμβια και τις ανάγκες τους, με δομές αυτοοργάνωσης και μη εμπορευματικές σχέσεις, με φαρέτρα την αλληλεγγύη, τη συναπόφαση, την αυτοδιεύθυνση και την αντίσταση στην αδικία, πορευόμαστε ακάθεκτοι για την υλοποίηση της επαναστατικής ιδέας για μια κοινωνία χωρίς εξουσία, καταπιεστές, αρχηγούς, αφέντες και δούλους.
Τροχιά στο Άπειρο
