Το παρακάτω άρθρο το βρήκαμε στη σελίδα του Zero Geographic, την 24η Μαϊου 2023 και έχει υπογραφή από Krasni Perulok. Το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο
Η Βουλή των Αντιπροσώπων και πώς αυτή μπορεί να αντικατασταθεί από ολογράμματα και πύρινους λόγους μέσω ChatGTP.
Το ερώτημα που επαναλαμβάνεται, με διαφορετικές διατυπώσεις κάθε φορά, στις περισσότερες «αναλύσεις» του εκλογικού αποτελέσματος της 21ης Μαϊου αφορά, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, στα αίτια που οδήγησαν στην τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Το υπόλοιπο κοινοβουλευτικό φάσμα αντιμετωπίζεται (ως έναν βαθμό δικαιολογημένα) ως μια αντιπολιτευτική Βαβέλ που θα έχει λίγη έως ανύπαρκτη επιρροή στα τεκταινόμενα. Πέρα από τις δημοσκοπικές-στατιστικές αναλύσεις περί διαρροών και μετακινήσεων εντός του εκλογικού σώματος που επικεντρώνουν σε μια «αριθμητική των τάσεων» και ώσμωση μεταξύ ακάθαρτων πολιτικών βυτίων, με σκοπό να δημιουργηθούν αλγόριθμοι πρόβλεψης, συγκέντρωσης και απευθείας στόχευσης, κατακερματίζοντας το εκλογικό σώμα (και κατ’ επέκταση το κοινωνικό σύνολο) σε «γκρούπες συμφερόντων», η «πολιτική ανάλυση» ως επικοινωνιακό μέσο είναι πλέον μια τέχνη που ασκείται με όρους της αγοράς (αγοραίους δηλαδή), ακόμα και από εκείνους που δεν κινούνται μέσα στο κοινοβουλευτικό πολιτικό «παζάρι».
Έτσι, δίπλα στην απογοήτευση από την πλευρά των ηττημένων των εκλογών για το «ηθικό πλήγμα» στο μαλακό υπογάστριο της πολύτιμης δημοκρατίας μας και για την ελπίδα που ψόφησε σαν χρυσόψαρο στο βούρκο, βρίσκουμε και την πικρή παραδοχή πως το ιστορικό κεφάλαιο των μεγάλων σε ανάστημα (όχι όμως και σε υπαρκτό εκτόπισμα) υπερ-αφηγήσεων, που κάποτε αρκούσαν για να κινητοποιήσουν τις πλατιές μάζες ενεργοποιώντας μια κοινή γλώσσα ως εργαλείο αναμόχλευσης, έχει πια εξαντλήσει κάθε απόθεμα. Η ιστορικά, ηθικά και κοινωνικά επικυρωμένη πραμάτεια που άπλωσαν στους πάγκους του προεκλογικού παζαριού ούτε αρκούσε, ούτε έπεισε.
Αν δούμε τις εκλογές αυτές σαν ένα γκάλοπ κοινωνικών προθέσεων, ένα βαρόμετρο των κοινωνικών “trends”, πέρα από ιδεολογικές και ιστορικές αναφορές και συναισθηματισμούς, η κραταιά θέση μεταξύ της κοινωνίας, ή έστω του μεγαλύτερου μέρους αυτής που προσήλθε στις κάλπες, είναι πως προτιμά μια κυνική, γραφειοκρατική και τεχνοκρατική ηγεμονία ενός εικονικά πολιτικού υπερθεάματος, αντί μιας πολυφωνίας αξιώσεων απέναντι σε ένα μέλλον αβάσταχτα αβέβαιο και ζοφερό που αποζητά θυσίες πάνω σε έναν ήδη αιματοβαμμένο βωμό.
Αποδείχτηκε λοιπόν με σαφή και αριθμητικά ξεκάθαρο τρόπο πως, με την αδίστακτη πάροδο του χρόνου (ο οποίος κείται άοπλος και στείρος ιστορικού κεφαλαίου), τις αλλεπάλληλες κοινωνικές υπαναχωρήσεις και με την παραδοχή της ήττας, η παραίτηση της θέλησης ωρίμασε και παγιώθηκε σε μια συνειδητά εκφρασμένη θέληση για παραίτηση. Σε περιπτώσεις σαν αυτή, η (πλειοψηφία της) κοινωνία(ς) θα στραφεί ενστικτωδώς στο να κερδίσει την εύνοια των δεσμοφυλάκων της και θα αφήσει στην άκρη τα σχέδια για διαφυγή από τα δεσμά της -πόσο μάλλον όταν οι «ιστορικά αρμόδιοι» πρωτεργάτες τέτοιων σχεδίων έχουν χάσει το πολιτικό τους κύρος, τσαλαπατώντας τα επαναστατικά τους λάβαρα σε μια τραγικά άτακτη υπαναχώρηση λίγο αφ’ ότου δόθηκε το σάλπισμα της μάχης. Όταν το ποσοστό της αποχής από τις κάλπες περιέχει ένα πλουσιότερο ποιοτικά πολιτικό περιεχόμενο από τις χρωματισμένες ράβδους των κομματικών ποσοστώσεων, τα κοινοβουλευτικά έδρανα μπορούν να γεμίσουν εξίσου αποτελεσματικά (και ίσως πιο διασκεδαστικά) με τα ολογράμματα νεκρών πολιτικών προσωπικοτήτων του πάλαι ποτέ, τις ομιλίες των οποίων θα συντάσσει ένα ChatGTP.
Εφόσον λοιπόν αυτό που έχει μείνει να σωθεί από την κοινοβουλευτική διαχείριση, μέσα σε μια συνθήκη γενικευμένης, πολυεπίπεδης και καθολικής χρεοκοπίας, είναι το minimum μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης σε έναν κόσμο καταδυναστευμένο από τις θηριώδεις υπερδομές των αγορών και την ολιγαρχική υπεροπλία, είναι προτιμότερο (για τον μέσο ψηφοφόρο πάντα) η δουλειά αυτή να ανατεθεί σε αυτούς που μπορούν να αντικρύζουν το τέρας κατάματα και να διαπραγματεύονται μαζί του χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς. Σε εκείνους δηλαδή που μπορούν να μιλούν τη «γλώσσα της αλήθειας», εφόσον αλήθεια είναι η κυνική παραδοχή της ήττας του εκλογικού σώματος ως ιστορικός συντελεστής. Υπό αυτή την έννοια, η σαρωτική νίκη του πρώτου κόμματος στις εκλογές της 21ης Μαϊου δεν είναι ούτε νίκη της Δεξιάς, ούτε ήττα της Αριστεράς.
Είναι η αριθμητική και δημογραφική επιβεβαίωση πως η κοινοβουλευτική διαδικασία είναι μια ρητή αποτύπωση της βούλησης ενός κοινωνικού σώματος που δεν επιθυμεί πλέον να έχει βούληση. Είναι η πεμπτουσία της ανάθεσης ως άτακτη υποχώρηση σε συγκεντρωτικά νούμερα, πίσω από την ασφάλεια των μεγάλων αριθμών. Είναι ο αντικατοπτρισμός του γοήτρου σε μια λεία και στεγνή επιφάνεια ανέχειας και μοιρολατρίας. Είναι η υπαγωγή της ίδιας της γλώσσας σε παιχνίδι εξουσίας και βίας -ένα εργαλείο κυριαρχίας στον εκάστοτε μικρόκοσμο άγνοιας, μιζέριας και ταπείνωσης με ψηλά το κεφάλι. Μια (ακόμα) ιστορική συστολή ενός ιστορικού υποκειμένου που έχει νομοτελειακά αυτό-ακυρωθεί από τα ίδια τα μέσα και εργαλεία που για αιώνες μάτωνε και ίδρωνε για να κατασκευάσει. Μια ακόμα εμφατική ακύρωση του ανθρώπινου μέσα από την προβολή μυριάδων δεξιοτήτων που μπορούν να εφαρμοστούν καλύτερα, γρηγορότερα, αποδοτικότερα από έναν όρο τόσο αποκρουστικό και οξύμωρο όσο την «τεχνητή νοημοσύνη». Πλέον, τα νέα κάτεργα για το ιστορικό αυτό υποκείμενο τού αναθέτουν τη σημαντικότατη αρμοδιότητα της επεξεργασίας (μέσα από τον ίδιο τον «ελεύθερο» χρόνο του) των απαραίτητων εκείνων πληροφοριών που θα τροφοδοτήσουν μια ικανότερη από αυτόν (νοήμονα, έστω) μηχανή.
Πού βρίσκεται κρυμμένο λοιπόν αυτό το καθαγιασμένο ιστορικό υποκείμενο σήμερα και πια δεινά το στοιχειώνουν; Από τα κολοσσιαία sweatshops της Ασίας, ως τα high end γραφεία της νέας γραφειοκρατίας του περιεχομένου-ως-αξία-ανταλλαγής, στα νέα ψηφιακά «ορυχεία» που αντλούν πρώτη ύλη από την παραμικρή ψηφίδα διατυπωμένης πληροφορίας, στις εκατοντάδες πλατφόρμες που χρησιμοποιούμε καθημερινά ως συμβούλους και μεσάζοντες σε κάθε μας ανάγκη, η διαχείριση του χρόνου εντός μιας οικονομίας σε «πραγματικό χρόνο» είναι η καθημερινή μέγγενη της ατομικής ελευθερίας που δεν μπορεί παρά να μετουσιωθεί σε τίποτε άλλο εκτός της πρωταρχικής ανάγκης που τη γέννησε, σε μια σπειροειδή τροχιά προς το απόλυτα ανικανοποίητο. Ο χρόνος που δικαιωματικά μας ανήκει είναι ο χρόνος που μπορούμε να αφιερώσουμε στο να επικυρώνουμε την εκάστοτε κοινωνική μας ταυτότητα, το κοινωνικό avatar που κατασκευάσαμε μέσα στο καλειδοσκόπιο της συνεχούς ροής πληροφορίας, το οποίο επιβραβεύεται ή ακυρώνεται (ξανά σε πραγματικό χρόνο) μέσα από τα μικρο-δίκτυα κοινωνικοποίησης στα οποία συμμετέχουμε και από τα οποία αντλούνται οι πρώτες ύλες της καθολικής αποξένωσής μας από κάθε τι ουσιώδες γύρω μας, καθώς παράγουμε περιεχόμενο-κεφάλαιο για το πλασάρισμά μας στο χρηματιστήριο της καθημερινής «ζωής». Παράγουμε και αναπαράγουμε εύκολα επεξεργάσιμες ποσότητες ψηφιακής ύλης ακόμα και, ή καλύτερα, κυρίως στον «ελεύθερο» χρόνο μας. Στη συνέχεια το υλικό αυτό αξιολογείται, σταχυολογείται και συσσωρεύεται σε εμπορεύσιμο «καύσιμο» που θα ανατροφοδοτήσει τις ίδιες τις ανάγκες που το δημιούργησαν, σε μια ψηφιοποιημένη διαδικασία αέναης αναπαραγωγής, μια κυκλική ψευδο-οικονομία των αναγκών, που απεγνωσμένα επιχειρεί να προσκολληθεί στα υπαρκτά μας θέλω και να τα μετασκευάσει σε κάτι που μπορεί εύπεπτα και άμεσα να αναμεταδοθεί και να πουληθεί.
Αν μπορεί να καυχιέται για ένα πράγμα ο σύγχρονος παγκοσμιοποιμένος καπιταλισμός των αγορών είναι για το ότι απέδειξε, με τον πιο γλαφυρό και εμφατικό τρόπο, πως μέσα από την εκπλήρωση των επιθυμιών τού, απελευθερωμένου από τα δεσμά του παρελθόντος, ατόμου και την τεχνική ενδυνάμωση της άσβεστης δίψας του για δημιουργία και καινοτομία, κατάφερε να το καθυποτάξει σε μια ψηφιακή στέπα που είναι τόσο αχανής όσο και άγονα αφιλόξενη για κάθε τι ανθρώπινο. Η επιβίωσή του ατόμου εντός της θα εξαρτηθεί από την ικανότητά του να προσαρμόζεται και να κινείται με ευκολία και πονηριά μεταξύ των ιστών της, σαν ψηφιοποιημένο ζωύφιο της μετα-αποκάλυψης σε αναζήτηση πρώτων υλών. Το «ιστορικό» αυτό υποκείμενο, το πανούργο και ραδιούργο αυτό πλάσμα, ο μεταμοντέρνος άνθρωπος, όταν έχει πλέον εξαντλήσει και την τελευταία από τις ανάπηρες απολαύσεις του, θα βρει ένα νέο σπίτι, μια νέα Εδέμ συνταγογραφημένη από τους αλγόριθμους που δημιουργήθηκαν βάσει των επιθυμιών του, για να έχει ένα καταφύγιο όταν το φυσικό του σπίτι σε αυτό τον πλανήτη θα είναι μια επίσης αφιλόξενη και στείρα γη που θα του επιφυλάσσει μόνο εκδικητικά φαινόμενα και αναπαραστάσεις ενός μεταφυσικού τρόμου που πίστεψε πως είχε θάψει βαθιά στους τάφους των άλλοτε θεών του.
Πόσο, αλήθεια, σημαντικοί για την παγκοσμιοποιημένη τροφική αλυσίδα είναι μερικοί αναλώσιμοι πολιτικοί γραφειοκράτες που επιζητούν μια περίοπτη θέση στο παζάρι μεταξύ προϊόντος και καταναλωτή, σε μια χώρα χρεοκοπημένη και γονατισμένη ηθικά και κοινωνικά; Το «πολιτικό» τους προϊόν είναι το ίδιο παροδικό, εμπορεύσιμο και ευτελές όσο και η ανάγκη που το δημιουργεί -η ανάγκη για αντιπροσώπευση. Μικρή σημασία έχει αν πρόκειται για λαϊκούς ήρωες ή προνομιούχους αστούς. Ποσώς απασχολεί τον μέσο ψηφοφόρο πώς μεταφράζονται οι πολιτικές γενεαλογίες με όρους καταρτισμένους σε έναν περασμένο αιώνα καθώς και οι ταξικές ονειρώξεις για την επιδίωξη κάποιου ιστορικά αγνού πολιτικού αταβισμού. Ποιος αλήθεια νοιάζεται για το τί προβάλλουν τα κυρίαρχα μέσα όταν την ίδια στιγμή μπορείς να παρακολουθήσεις μια influencer να τρώει χαβιάρι σε ζωντανή ροή; Αυτό που ο τηλεθεατής επιζητά ενδόμυχα είναι μια καλύτερη θέση στην αρένα όπου κατασπαράσσεται ένα μέλλον, η προοπτική του οποίου κείτεται κλινικά νεκρή στα πόδια του -μόνο έτσι αισθάνεται πως κυριαρχεί πάνω στο πεπρωμένο του. Επιζητά τον θεαματικό κανιβαλισμό και εξευτελισμό όσων του υποσχέθηκε η «ζωή» αλλά ποτέ δεν του απέδωσε. Ένα μέλλον που πίστευε παλιότερα πως θα κατακτήσει δίνοντας την αστυνομική του ταυτότητα σε μια κακομούτσουνη έφορο με κίτρινα δόντια, πριν περάσει πίσω από το μπλε παραβάν για να κρύψει την ντροπή του σε έναν φάκελο που δεν μπορεί καν να γλύψει γιατί το σάλιο θα του χρειαστεί αλλού.
Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ως εκλεγμένο σώμα αντιπροσώπων που ελέγχει, ρυθμίζει, νομοθετεί και ασκεί/επιβάλλει μέσω λαϊκής εντολής είναι ένα αδιαφανές πέπλο που μοναδικό σκοπό έχει να αποκρύψει τη γύμνια της πραγματικής της εξουσίας και την ωμή βαρβαρότητα των υπερδομών τις οποίες υπηρετεί δουλικά και ανερυθρίαστα. Το μονοπώλιο της κρατικής βίας δουλεύει με δανεικά από τα μονοπώλια της βίας των αγορών. Η μόνη λάμψη μέσα στον κοινοβουλευτικό ζόφο είναι από το λαμπύρισμα των χρυσών δοντιών των ηγεμόνων των αγορών αυτών (εκείνων των υπερφίαλων ογκόλιθων πνευματικής μετριότητας και επιχειρηματικής αδηφαγίας που δεν θα δημιουργήσουν ποτέ κάτι πραγματικά σπουδαίο) καθώς μειδιούν βλέποντας τις αγνές προθέσεις των ψηφοφόρων να μεταφράζονται σε μονοψήφια νούμερα και μνημόσυνα κοινωνικών αγώνων που χάθηκαν πριν καν δοθούν. Σε μερικά χρόνια, το πολιτικό προεκλογικό θέατρο σκιών δεν θα αξίζει ούτε τον τηλεοπτικό χρόνο που θα καταλαμβάνει. Η ψηφοφορία θα μπορεί να γίνεται κάλλιστα, με λιγότερο κόπο και σε λιγότερο χρόνο μέσα από μια ψηφιακή υπερ-πλατφόρμα υπερυψωμένων αντίχειρων και ψεύτικων καρδιών.
Πριν φτάσουμε λοιπόν στο σημείο όπου η «πολιτική», ως κοινωνικός ανταγωνισμός μεταξύ υπαρκτών-ζώντων δυνάμεων, ανατεθεί πλήρως σε αλγόριθμους πρόσκαιρων τάσεων που (ανα)παράγουν τις ίδιες τις ανάγκες μας ως ταυτολογικά προϊόντα πλασαρισμένα από είδωλα τεχνητής νοημοσύνης, ίσως και να υπάρχει ένας, νεκρός για την πραγματικότητα, χρόνος όπου δεν θα είμαστε ταυτόχρονα δημιουργοί και δήμιοι των ίδιων των επιθυμιών μας. Ένα σημείο στο χρόνο όπου θα νεκρώνουν οι αλγοριθμικές απολήξεις ενός νοσηρού πλέγματος τεχνικής και υπερπαραγωγής και θα ευδοκιμεί μόνο η ευφορική συνείδηση πως υπάρχει ένας πραγματικά ζωντανός κόσμος πέρα από το αδιαφανές παραπέτασμα που πειθήνια και εν αγνοία μας πλέκουμε με τους ψηφιακούς αργαλειούς των μικροσυσκευών μας, τόσο δημιουργικοί και χρήσιμοι στη σκλαβιά μας.
Krasni Perulok
https://zerogeographic.wordpress.com/2023/05/24/πολιτικη-αναλυση-στα-αποκαϊδια-του-κο/