Μια ακόμα τετραετία εξουσιαστικής κοροϊδίας και στυγνής εκμετάλλευσης έφτασε στο χρονικό της τέλος. Μια νέα ίδια επόμενη μας περιμένει, ανεξαρτήτου νικητή. Ένα ολιγαρχικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα των πολυεθνικών, των εφοπλιστών, των οικονομικών κολοσσών, που όταν θέλει να περάσει τις πιο ακραίες αντικοινωνικές επιλογές του επιλέγει την δεξιά και την ακροδεξιά μαριονέτα του, ενώ όταν δημιουργούνται κοινωνικές αναταράξεις από αυτές τις επιλογές του, ετοιμάζει στο προσκήνιο να κυβερνήσει η αριστερή μαριονέτα του, περνώντας τις επιλογές με πιο ύπουλο τρόπο, με πιο αργούς ρυθμούς και με κοινωνικό προσωπείο για να καναλιζάρει την όποια κοινωνική δυσαρέσκεια. Αφού λίγο καιρό πριν την εκλογική διαδικασία γέμισαν πόλεις και επαρχίες με διαφημιστικά σε πόρτες, αυτοκίνητα, εισόδους πολυκατοικιών κλπ, λανσάροντας τις αποκρουστικές σκατόφατσες πολιτικών μπινέδων και τα άθλια κόμματά τους, ζητιανεύουν ψήφους για να μας φορτωθούν στους ώμους για την επόμενη τετραετία.
Τα εγκλήματα της διακυβέρνησής τους είναι αναρίθμητα, ας θυμηθούμε κάποια από αυτά: Η διαχείριση της πανδημίας του COVID-19 που στοίχισε την ζωή χιλιάδων, η διάλυση του ΕΣΥ και της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, η μείωση του προϋπολογισμού για την υγεία, οι αναστολές εργασίας σε ανεμβολίαστους υγειονομικούς, οι διορισμοί κομματικών στελεχών σε διοικητικές θέσεις στα νοσοκομεία, το ακαταδίωκτο επιτροπών και VIP ΜΕΘ, το αντεργατικό νομοσχέδιο και το ασφαλιστικό, το νομοσχέδιο για το περιβάλλον και την παιδεία, η πανεπιστημιακή αστυνομία και η αξιολόγηση, η αβάντα στα ιδιωτικά κολέγια, ο νέος σωφρονιστικός κώδικα. Η συγκάλυψη βιασμών και των κυκλωμάτων trafficking με εμπλεκόμενα μεταξύ άλλων πολιτικά πρόσωπα και άτομα από επιχειρηματικούς κύκλους, (υπόθεση Ηλιούπολης, υπόθεση Λιγνάδη, υπόθεση 12χρονης), οι πυρκαγιές στην Εύβοια, οι δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα του Έβρου και στο Αιγαίο, η ψήφιση πτωχευτικού κώδικα, οι εξώσεις και πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας για τα κέρδη των τραπεζών, η ψήφιση διάταξης ασυλίας σε τραπεζικά στελέχη και διοικήσεις τραπεζών για τα “θαλασσοδάνεια”, η ακρίβεια σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, στην ενέργεια, στα νοίκια, ο πληθωρισμός στο 40%, τα σκάνδαλα των απευθείας αναθέσεων έργων και οι κλειστοί διαγωνισμοί, εκατομμύρια ευρώ στα ΜΜΕ, δολοφονίες Σαμπάνη-Φραγκούλη, το έξτρα επίδομα σε μπάτσους, το σκάνδαλο ΚΕΕΛΠΝΟ, το κρατικοκαπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη με τη δολοφονία δεκάδων συνανθρώπων μας. Αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία, απόλυση εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, ξεπούλημα ναυπηγείων Σκαραμαγκά, ιδιωτικοποίηση νερού και διαχείριση απορριμάτων, μονιμοποίηση χιλιάδων παπάδων και προσλήψεις χιλιάδων μπάτσων, πλαστά πτυχία και διδακτορικά, παρακολουθήσεις….
Και είναι απορίας άξιο, πώς η χειρότερη μεταπολιτευτικά τετραετία που διαχειρίζεται η δεξιά, στηρίχθηκε (και θα ξαναψηφιστεί) από 2- 2,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Αρχικά φαίνονται τεράστια τα νούμερα. Πέρα από ένα μικρό αριθμό αφελών και ευκολόπιστων της συστημικής, κυβερνητικής και κρατικής προπαγάνδας που θα φάει το παραμύθι, υπάρχει και ένας πολύ μεγάλος αριθμός που διαπλέκεται κατά μία έννοια με το κομματικό αλλισβερίσι, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Αν υπολογίσουμε όμως πόσος κόσμος διαπλέκεται μέσα από τις πελατειακές σχέσεις της κυβέρνησης, τότε θα καταλάβουμε και αυτά τα νούμερα. Μιλάμε για ένα δίχτυ δούναι και λαβείν. Η ψήφος-ρουσφέτι σημαίνει διορισμός σε φορέα, δήμο, εταιρία, επιχείρηση κλπ. Σημαίνει κομματικά μέλη και στενοί συγγενείς τους σε θέσεις κλειδιά (για να διευκολύνουν τους νέους αντικοινωνικούς νόμους, συμβάσεις και διατάξεις που θα περνάει το κάθε υπουργείο σε εντολή του ΟΟΣΑ και της ΕΕ) σε φορείς, σωματεία, διευθυντικές θέσεις κλπ. Το άτομο που θα “βολευτεί” κάπου, συνήθως κουβαλάει οικογένεια και στενούς φίλους οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις θα ψηφίσουν το “κόμμα-ευεργέτη”. Ειδικές άδειες για οποιαδήποτε διαδικασία (από απαλλαγές, μέχρι οικοδομικά τερτίπια, καταπατήσεις εκτάσεων κλπ). Ακόμα και μια υπόσχεση για μια πρόσληψη με ολιγόμηνη σύμβαση στην καθαριότητα του δήμου μπορεί να εμπλέξει πολλούς ανθρώπους στην εκλογική διαδικασία, ειδικά σε τοπικό επίπεδο. Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το δίχτυ περιλαμβάνει και επηρεάζει πολύ περισσότερο κόσμο από τα αυστηρά στενά κομματικά όρια. Σε συνδυασμό με τον άκρατο ατομισμό, τις καριέρες επί πτωμάτων, τον εύκολο πλουτισμό και το βόλεμα, δεν υπάρχει ηθικός φραγμός σ αυτή τη μερίδα ψηφοφόρων για άρνηση της εκλογικής δοσοληψίας. Ένας καθόλου αμελητέος αριθμός ψηφοφόρων τους επίσης, πιστοί στο δόγμα του “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, τους ψήφισε για να κάνουν αυτά που υποσχέθηκαν προεκλογικά: ακραίο νεοφιλελευθερισμό, ιδιωτικοποιήσεις, αυταρχισμό, φασιστικοποίηση, καταστολή, τσάκισμα των κοινωνικών αντιστάσεων, εκκένωση των πολιτικοποιημένων καταλήψεων, εκδικητικότητα στους πολιτικούς κρατούμενους, περιστολή στη δράση ανεξάρτητων συνδικάτων κλπ. Και ένας εξίσου μεγάλος αριθμός τους ψήφισε για να “εκδικηθεί” την προηγούμενη συριζαϊκή κυβέρνηση της κωλοτούμπας. Την “πρώτη φορά φασιστερά”, των μνημονίων, του νεοφιλελευθερισμού, της καταστολής, των περικοπών, της συνέχισης των επιταγών του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, των δεκάδων νεκρών στο Μάτι, των πολεμικών εξοπλισμών, της ψήφισης αντικοινωνικών μέτρων, της θέσπισης των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, των ιδιωτικοποιήσεων.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έχει ιστορικά παρακμάσει εξ αιτίας των εσωτερικών του αντιφάσεων. Όλες οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα για τη σωτηρία πρώτα των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών προσφέροντας δις και τρις στους μεγιστάνες του πλούτου, προερχόμενα απ’ την φοροληστεία των εργαζομένων ή από δάνεια που υποθηκεύουν τη ζωή και των επόμενων γενεών. Ούτε ο αυτοματισμός της αγοράς, ούτε οι κρατικές παρεμβάσεις των κυβερνόντων μπορούν να αντιμετωπίσουν τη κρίση και τις συνέπειές της. Ούτε οι εγχώριοι επικεφαλείς των διεφθαρμένων κυβερνήσεων τυλιγμένων στα σκάνδαλα και τη διαφθορά. Οι εξαρτήσεις που έχουν τα πολιτικά κόμματα με την οικονομική ολιγαρχία, τοπική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια, καθώς και οι δεσμεύσεις απέναντι στην Ε.Ε. και τους άλλους διεθνής οργανισμούς οικονομικής υποδούλωσης, δεν αφήνουν περιθώρια για «ξεσφίξιμο του ζωναριού», ανεξάρτητα από το ποιός θα κυβερνήσει. Από την μεταπολίτευση και ένθεν, η κοινωνία βιώνει στην καθημερινότητά της την βαρβαρότητα, την αγριότητα και τη σήψη της καπιταλιστικής γραφειοκρατίας. Συνεχώς παρακολουθούμε για σκάνδαλα, μίζες και διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών με επιχειρηματίες. Στην ουσία πολιτική χωρίς τις πλάτες και τις τσέπες των επιχειρηματιών και του Κεφαλαίου δεν γίνεται. Από το να εκλεγούν τα κόμματα και οι πολιτικοί, μέχρι να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα ή κάποιους νόμους, πρέπει να έχουν οικονομική στήριξη και πλάτες. Για τον προεκλογικό τους «αγώνα», αλλά και για τα ατομικά τους έξοδα πρέπει να διαθέτουν μια οικονομική «πηγή». Αν δεν προέρχονται από τις γνωστές οικογένειες του Κεφαλαίου, βρίσκουν κάποιους σπόνσορες προσφέροντάς τους ανταλλάγματα, «νομότυπα» ή «παράνομα». Έτσι αν παν αντίθετα με τα συμφέροντα της οικονομικής τους «πηγής», σταματάν να δέχονται και τα οικονομικά οφέλη.
Υπάρχει μια ψευδαίσθηση ότι ψηφίζοντας τα μικροκομματικά απολιθώματα και απομεινάρια του μαρξισμού, σταλινισμού, λενινισμού (και των αποτυχημένων πειραματισμών κρατικού καπιταλισμού, κομμουνιστικών κομμάτων και γραφειοκρατίας των ανατολικών μπλοκ), βάζεις ένα λιθαράκι φραγμού στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Μη ξεχνάμε ότι και με αυτό τον τρόπο συμμετέχεις στη νομιμοποίηση του εκλογικού κοινοβουλευτικού συστήματος της οικονομικής δικτατορίας, αντιπροσώπευσης, ηγεμονίας και εντελοδόχων, διαχωρισμού.Αλλά και στην (ιδιαίτερα απίθανη) περίπτωση που γινόταν μια μεγάλη ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό και αυτά τα μαρξιστικά κατάλοιπα είχαν την εκλογική πλειοψηφία, θα εφάρμοζαν ένα εξουσιαστικό, γραφειοκρατικό και ιεραρχικό σύστημα, που θα κατέπνιγε οποιαδήποτε ελευθερία βούλησης, αυτενέργειας και αντιιεραρχικής αυτοοργάνωσης.
Η αποχή δεν γίνεται από αδιάφορους και χωρίς κοινωνικοπολιτική κρίση και συνείδηση ανθρώπους. Οι χωρίς συνείδηση είναι αυτοί που θα πάνε και θα ψηφίσουν τα μεγάλα συστημικά κόμματα γιατί έχουν κάποιον κομματικό γνωστό που θα τους βολέψει σε κάποια θέση ή σε καμιά δουλειά και μετά “θα πάνε στην παραλία να πιούν το καφέ τους”. Η συντριπτική πλειοψηφία της αποχής είναι κόσμος που έχει συνείδηση, έχει καταλάβει την ματαιότητα των εκλογών, δεν γουστάρει την εκπροσώπηση και τη διαχείριση της ζωής του, καθώς και δε γουστάρει να δώσει το ελεύθερο στους επαγγελματίες της πολιτικής να κάνουν ό, τι γουστάρουν χωρίς έλεγχο και τιμωρία για 4 χρόνια.
Το γνωστό παραμύθι με το οποίο επιτίθενται σε όσους συνειδητά απέχουν επανέρχεται: “με την αποχή σας αφήνεται να βγεί η δεξιά, η ακροδεξιά και ο νεοφιλελευθερισμος”. Για να τελειώνουμε με το παραμύθι αυτό και για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι,τους δεξιούς τους βγάλανε όσοι τους ψήφισαν και όσοι με τις πρωτηφοραριστερές και σοσιαλδημοκρατικές κωλοτούμπες, τους επανέφεραν στο προσκήνιο, καθώς και το ίδιο το εκλογικό σύστημα που επιτρέπει σε ένα 15% να κυβερνάει το υπόλοιπο 85%.
Στην πραγματικότητα, όταν ψηφίζεις, δίνεις την άδεια στον τάδε πολιτικό να κάνει ό, τι γουστάρει για 4 χρόνια, αφού δεν μπορείς να τον ελέγξεις, ούτε να τον εμποδίσεις μην μπορώντας πλέον να κάνεις τίποτα όταν σίγουρα θα κάνει πράγματα αντίθετα απ όσα έλεγε ή που έστω δεν θα είσαι σύμφωνος για διαχείριση γεγονότων που θα προκύψουν στη πορεία του χρόνου. Κάθε 4 χρόνια, δηλαδή μια φορά κάθε 1460 μέρες ο εκλογέας ψηφίζει ενώ η Εξουσία λειτουργεί κάθε μέρα. Δηλαδή 1 μέρα δικαίωμα στην μηχανορραφία, ή 1460 μέρες παραίτηση. Η λεγόμενη «καθολική» ψηφοφορία είναι ένα ισχυρό μέσο νάρκωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο λαός, ο υποτιθέμενος «κυρίαρχος», είναι σκλάβος που τον μεθούν με μεγαλόστομα λόγια. Ο ψηφοφόρος είναι ένας άνθρωπος που σκύβει το κεφάλι και διαλέγει αφέντες, που έρχεται την ημέρα που τον καλούν σαν υπάκουος πολίτης να επικυρώσει την λειτουργία ενός συστήματος που δημιουργήθηκε από άλλους, να διαλέξει αυτούς που θα επιβοηθήσουν τη λειτουργία συντριβής των αδυνάτων και θα αμειφθούν με χρήμα, προνόμια, επιρροές και τιμές. Είναι γελασμένος όποιος νομίζει ότι ο κοινωνικός μετασχηματισμός μπορεί να βαδίσει πάνω στα περιθώρια που αφήνει το υπάρχον συνταγματικό και θεσμικό σύστημα. Καμιά σημαντική κοινωνική αλλαγή στη σύγχρονη ιστορία δεν προήλθε μ’ αυτόν το δρόμο.
Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη. Βλέπουμε τις πολυτελείς βίλες και τα κότερα, τις δεξιώσεις, την γκλαμουριά, την τεράστια σπατάλη των πλουτοκρατών και των διαφόρων παρασίτων, την ίδια στιγμή που επικαλούνται την οικονομική κρίση και κάνουν περικοπές από τους μισθούς, την υγεία, την παιδεία, τις συντάξεις… Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος καταρρέει, κλονίζεται ακόμα και στα μάτια των πιο φανατικών οπαδών του. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η διάχυτη δυσωδία που έχει βρωμίσει την καθημερινότητα, είναι σύμπτωμα γενικευμένης και προχωρημένης σήψης που στο γρήγορο διάβα της μολύνει τα πάντα.
Η άρνηση ψήφου, μέσα στις παρούσες συνθήκες δεν είναι αδράνεια και παραίτηση, αλλά πράξη εξέγερσης. Αυτός που απέχει συνειδητά είναι εν δυνάμει εξεγερμένος και ο εξεγερμένος δεν είναι δυνατόν να μην δράσει. Η εκλογική του αποχή συμβαδίζει με την ατομική του δραστηριοποίηση για το γκρέμισμα της παράλογης αυθαιρεσίας.
ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ – ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ -ΜΑΖΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ / ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ, ΣΧΟΛΕΙΩΝ, ΣΧΟΛΩΝ, ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ… εξω και ενάντια από την κεντρική εξουσία και τις θεσμίσεις της.
ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
Τροχιά στο Άπειρο