Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Revue Anarchiste» και μεταφράστηκε από την αναρχική ομάδα «Αιχμή κοινωνικής δράσης» στο περιοδικό και στην ιστοσελίδα “Αιχμή”.
Είναι πραγματοποιήσιμο το αναρχικό ιδανικό; 6 άνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης και της αναρχίας απαντούν.
Η «La Revue Anarchiste» θα πραγματοποιήσει μια έρευνα σε κάθε θέμα
Στόχος της είναι να συγκεντρώσει όλες τις απόψεις, από όπου και αν προέρχονται και όσο δυσμενείς και αν είναι.
Κάθε μήνα έτσι, η «La Revue Anarchiste» θα θέτει ένα ερώτημα στους εκπροσώπους όλων των σφαιρών της κοινωνίας που σχετίζονται με τον τομέα στον οποίο ασκούν τις δραστηριότητές τους.
Τον Ιανουάριο η «Revue» θα δημοσιεύσει τις απαντήσεις στο ακόλουθο ερώτημα:
Είναι πραγματοποιήσιμο το αναρχικό ιδανικό; Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς εξουσία, στο παρόν ή στο μέλλον; Θα είναι ποτέ η κατάργηση όλων των περιορισμών κάτι άλλο πέρα από προνόμιο μικροσκοπικών μειοψηφιών;
Η «La Revue Anarchiste» δεν θα κάνει κανένα σχόλιο. Οι αναγνώστες της θα έχουν αρκετό κριτικό πνεύμα για να βγάλουν από το σοκ των διαφόρων απόψεων εκείνες τις ιδέες που συμμορφώνονται πιο πολύ με την ψυχοσύνθεσή τους.
Ανρί Μπαρμπύς
Αγαπητοί σύντροφοι:
Ευχαρίστως αποδέχομαι τη φιλική πρόσκληση της «La Revue Anarchiste» απαντώντας στην έρευνα που έχει ξεκινήσει.
Είναι πραγματοποιήσιμο το αναρχικό ιδανικό; Χωρίς καμία αμφιβολία, είναι πραγματοποιήσιμο θεωρητικά. Στην πραγματικότητα, μπορούμε απολύτως να φανταστούμε, χωρίς να φεύγουμε από το πεδίο του πιθανού, ότι σε μια δεδομένη χρονική στιγμή κάθε άνθρωπος, έχοντας επίγνωση του κοινωνικού του ρόλου, θα συμμορφώσει την ατομική του δράση σε αυτό, από μόνος του, με δικιά του θέληση, ωθούμενος από τη δικιά του ορθή κρίση. Από την άλλη μεριά, δεν νομίζω ότι έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτήν τη γενίκευση της κοινωνικής συνείδησης, μια γενίκευση που απαιτεί μακρά προετοιμασία στον τομέα της τάξης και της δράσης.
Τα στοιχεία που πρέπει κανείς να διαθέτει προκειμένου να αναπροσαρμόσει αυθόρμητα στην προσωπική του σφαίρα τις ανάγκες και τις επιθυμίες της συλλογικότητας εξακολουθούν να είναι προνόμιο προσωπικοτήτων που είναι διανοητικά και κυρίως ηθικά πολύ ανώτεροι από το μέσο όρο, και η δραστηριότητα των οποίων μπορεί να ακολουθηθεί από το σύνολο της ανθρωπότητας μόνο με κάποια καθυστέρηση. Αυτός είναι ο λόγος που, αποδίδοντας φόρο τιμής στην ομορφιά του αναρχικού ιδανικού και πρόθυμα αναγνωρίζοντας ότι αποτελεί ένα ιδιαίτερα παραπάνω στάδιο της κοινωνικής συνειδητοποίησης, πιστεύω ότι αυτή η θεωρία δεν είναι προς το παρόν βιώσιμη. Προκύπτει από τα ανωτέρω ότι εκείνοι που παίρνουν την πρωτοβουλία να το διασπείρουν θα έπρεπε να το θεωρούν σαν μια φόρμουλα με την οποία μπορούμε να προετοιμάζουμε μόνο τις μάζες στις παρούσες συνθήκες, χωρίς να προσπαθούμε να το υλοποιήσουμε με ένα θετικό και συγκεκριμένο τρόπο στη σύγχρονη κοινωνία. Θα έπρεπε να σημειωθεί, μάλιστα, ότι αυτή η φόρμουλα, μεγάλης απλότητας, η κορωνίδα της συλλογικής ζωής των μαζών στη γη, μπορεί να υπάρξει μόνο αν είναι καθολικά αποδεκτή. Η πλήρης απουσία περιορισμών απαγορεύει την πιθανότητα σχισμάτων και εξαιρέσεων στον κοινωνικό οργανισμό.
Αυτό πιστεύω, αγαπητοί σύντροφοι, για ολόκληρη την αναρχική θεωρία. Σας στέλνω αυτήν την περίληψη με τις συντροφικές μου ευχές.
Ο Ανρί Μπαρμπύς είναι Γάλλος μυθιστοριογράφος.
Χαν Ράινερ
Ένα ιδανικό είναι ένα απόλυτο και μόνο το σχετικό μπορεί να ζει. Αλλά ζούμε μονάχα στο βαθμό που πλησιάζουμε ένα απόλυτο.
Αυτοί που το ζουν είναι λίγοι. Γνωρίζετε κανέναν πρακτικό αναρχικό που ποτέ δεν επέβαλλε απαραίτητες προϋποθέσεις και που περιφρονούσε γελώντας εκείνους που πρέπει να υποφέρουν; Πιστεύω ότι αυτό είναι τόσο σπάνιο όσο ένας πραγματικά Χριστιανός και ένας πραγματικά Στωικός.
Η Αναρχία χωρίς αναρχικούς κάποτε εκτόξευε κάμποσες βόμβες, όπως ακριβώς ο Χριστιανισμός χωρίς Χριστιανούς έβαζε φωτιά σε αμέτρητους πασσάλους, και όπως ο Στωικισμός που ομολογήθηκε παραδόξως από έναν αυτοκράτορα συμβιβάστηκε με διώξεις και πολέμους.
Σε κάθε περίπτωση, τί μας νοιάζει το μακρυνό μέλλον; Είναι το σήμερα που σε νοιάζει, σύντροφε του σήμερα. Και σήμερα, βλέπεις και εσύ ξεκάθαρα, μπορεί να είναι όμορφο μονάχα εντός σου. Έτσι γίνε τόσο Χριστιανός όσο να περιφρονείς τους παπάδες, τόσο Στωικός όσο να περιφρονείς τα εγκλήματα του Μάρκου Αυρήλιου και τις ανοησίες των Λουαζέλ, τόσο αναρχικός όσο να μένεις χαμογελώντας σε απόσταση απ’ όλες τις ομάδες.
Ο Χαν Ράινερ είναι Γάλλος αναρχο-ατομικιστής.
Εμίλ Αρμάν
Αισθάνομαι αμήχανα για το πώς να απαντήσω κατάλληλα στην έρευνα της «La Revue Anarchiste.» Υπάρχει ένα αναρχικό ιδανικό; Είναι ο αναρχισμός ένα ιδανικό; Εάν υπάρχει ένα αναρχικό ιδανικό ποιό είναι αυτό, από τη στιγμή που υπάρχουν πολλές τάσεις ή ρεύματα μέσα στον αναρχισμό;
Είναι αλήθεια ότι η συνέχεια του ερωτήματος που τέθηκε από την «La Revue Anarchiste» φαίνεται να οριοθετεί ή να καθορίζει το αναρχικό ιδανικό: «χωρίς εξουσία», «κατάργηση όλων των περιορισμών».
Θα έπρεπε αναμφισβήτητα να διαβάσουμε «όλων των πολιτικών εξουσιών», «όλων των περιορισμών μιας κρατικής ή κυβερνητικής τάξεως ή οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτές», γιατί γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος, βιολογικώς: υπόκειται στις ενδείξεις του δικού του ντετερμινισμού.
Το να είσαι αναρχικός σημαίνει να αρνείσαι, να απορρίπτεις την αρχή, πολιτική και νομική κυριαρχία, το όργανο της εξουσίας. Αλλά είναι ακόμα περισσότερο: σημαίνει να αρνείσαι, να απορρίπτεις τη χρησιμότητα του κράτους στον κανονισμό των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Καλύτερα, σημαίνει το να κάνεις χωρίς την παρέμβαση και την προστασία των εξουσιαστικών θεσμών για την επίτευξη συμφωνίας με άλλους.
Πώς μπορώ να ξέρω αν στο μέλλον ο «άνθρωπος» θα είναι ικανός να κάνει χωρίς πολιτική εξουσία, οποιαδήποτε επιβαλλόμενη εξουσία; Πώς μπορώ να ξέρω αν η «κατάργηση όλων των περιορισμών» θα είναι ποτέ οτιδήποτε αλλά πέρα από προνόμιο μικροσκοπικών μειοψηφιών. Κρίνοντας από τα φαινόμενα, δεν βλέπω κανέναν που να κάνει χωρίς εξουσία· δεν βλέπω καμία μειοψηφία να ξεφεύγει από «όλους» τους περιορισμούς.
Στην πραγματικότητα, δεν με νοιάζει καν.
Αισθάνομαι ότι είμαι αναρχικός, και αυτό είναι αρκετό. Αισθάνομαι να εμποδίζομαι, να μπλοκάρομαι, να περιορίζομαι, να συγκρατιέται από τους πολλαπλούς δεσμούς που σφυρηλατούνται από τους κρατικούς θεσμούς. Εξεγείρομαι ενάντια σε αυτούς τους περιορισμούς, ξεφεύγω από αυτούς αμέσως μόλις βρω την ευκαιρία να το κάνω. Κάθε φορά που λογαριάζομαι με ένα συνηθισμένο ανθρώπινο ον (;) το βρίσκω να είναι διαποτισμένο με συμβατικές ιδέες, προκαταλήψεις, πεποιθήσεις, αφοσιώσεις, απόψεις ενσταλαγμένες σε αυτό από τους πράκτορες του εξουσιασμού. Προσπαθώ να απελευθερώσω όσους συναντώ από αυτές τις ξένες προτάσεις.
Δυστυχώς, δεν ζω «χωρίς εξουσία». Σε κάθε γωνιά, σε κάθε διασταύρωση πρέπει να υποφέρω από την ορατή της αναπαράσταση. Και να ήταν το μόνο που υπάρχει… Παρ’ όλα αυτά, στις καθημερινές μου σχέσεις με τους αντικρατιστές σαν κι εμένα κάνω ότι μπορώ για να τα πηγαίνω καλά με άλλους αγνοώντας το θέατρο των κυβερνητικών θεσμών. Λίγο ή πολύ το καταφέρνω, αλλά επιμένω. Και δίνω λίγη σημασία στο αν οι σχέσεις που διατηρώ με τους «ανθρώπους μου» εναρμονίζονται με την εκπαίδευση, την οικονομική ή τη σεξουαλική ηθική, ή τις κρατικές, ή τις εκκλησιαστικές (η υποκατάσταση του κράτους) διδασκαλίες.
Και τώρα ας έλθουμε στον ατομικιστικό αναρχισμό.
Ο αναρχικός ατομικισμός δεν είναι ένα ιδανικό, αλλά μια δραστηριότητα. Μια κατάσταση ανοιχτής ή συγκαλυμμένης – αλλά συνεχούς – πάλης ενάντια σε οποιαδήποτε έννοια της ζωής υποβαθμίζει το άτομο στην κυβερνητική εξουσία, που το θεωρεί συνάρτηση του κράτους, που το κρίνει σύμφωνα με τους κοινωνικούς περιορισμούς και τις νομικές κυρώσεις των οποίων η ορθότητα σε σχέση με την προσωπική του ανάπτυξη ποτέ δεν θα μπορούσε και δεν μπορεί να σταθμιστεί.
Δεν ξέρω αν αυτοί που τον συνιστούν αποτελούν «ελίτ», αλλά υποστηρίζω ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχει ένα ατομικιστικό αναρχικό περιβάλλον, ένα περιβάλλον «συντρόφων» που, με όλα τα μέσα που έχει στην εξουσία του, εργάζεται αγνοώντας τις κοινωνικές, ηθικές, πνευματικές συνθήκες στις οποίες στηρίζεται η εξουσιαστική κοινωνία, χρησιμοποιώντας τεχνάσματα αν η ανοικτή φυγή δεν ειναι δυνατή.
Δεν ζούμε με υποθέσεις ή εικασίες. Εάν υπάρχει ένα αναρχικό ιδανικό, προτείνω να πραγματοποιήσω ό,τι μπορώ από αυτό αμέσως, χωρίς να περιμένω, χωρίς να ρωτάω αν είμαι μέλος ή όχι μιας ελίτ, με αυτόν τον τρόπο συνδεόμενος με τους αθεϊστές, υλιστές, συντρόφους που αναζητούν απόλαυση, βιαστικά πρόσω ολοταχώς ακριβώς όπως κι εγώ. Όλα τα άλλα είναι περισπασμοί ή μεταφυσική.
Ευχαριστούμε την «La Revue Anarchiste» για το ότι μας έδωσε την αφορμή να χαρούμε μεταξύ των συντρόφων.
Ο Εμίλ Αρμάν είναι Γάλλος αναρχο-ατομικιστής.
Ρομαίν Ρολάν
Με ρωτάτε: «Είναι πραγματοποιήσιμο το αναρχικό ιδανικό;»
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι από την ίδια του τη φύση ένα ιδανικό δεν είναι για να πραγματοποιηθεί. Αντικείμενό του είναι να εξωθεί τις ενέργειές μας προς ένα σκοπό που αποτραβιέται αιώνια ενώπιον της ανθρώπινης προσπάθειας. Εάν πιανότανε ο σκοπός της ζωής του δεν θα είχε πλέον αξία. Δεν θα υπήρχε πια. Η ζωή είναι σε έξαρση, σε αγώνα και κόπο. Ο σκοπός που πετυχαίνεται σημαίνει θάνατος.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην αναρχία. Πρέπει να συμφωνήσουμε σε ένα σταθερό ορισμό του ιδανικού που αυτή η λέξη αντιπροσωπεύει. Την αντιλαμβάνομαι υπό την έννοια της ελεύθερης και πλήρους ανάπτυξης της ατομικότητας. Ρωτάτε: «Είναι δυνατή αυτή η εξέλιξη; Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς εξουσία;» Προσθέτω, “εξουσία εκ των έξω.» Γιατί είναι προφανές ότι μια ανάλογη αύξηση της εξουσίας εκ των έσω, της εσωτερικής υπεροχής συμβαδίζει με κάθε λιγόστεμα της εξουσίας εκ των έξω. Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος υπάρχει μόνο εντός ενός κοινωνικού περιβάλλοντος. Μεταξύ αυτού και του περιβάλλοντος υπάρχει μια μόνιμη ανταλλαγή δράσεων και αντιδράσεων. Προκειμένου αυτές να βρίσκονται σε αρμονία είναι απαραίτητη μια τάξη, η οποία να βγαίνει είτε εκ των έσω είτε εκ των έξω. Η τάξη εκ των έσω είναι η πιο όμορφη, αλλά είναι απείρως πιο δύσκολη να την κατακτήσεις, γιατί υπονοεί εξαιρετικά εξελιγμένες προσωπικότητες. Και είναι ανεπαρκές ένας μικρός αριθμός ανθρώπων να φθάνουν σε αυτήν την ανώτερη κατάσταση από τη στιγμή που είναι όπως-όπως περιτριγυρισμένοι εντός του ανθρώπινου μπλοκ. Αυτό το μπλοκ πρέπει επίσης να φθάσει σε υψηλό βαθμό εξέλιξης, διαφορετικά οι ελεύθερες προσωπικότητες θα συνθλιβούν.
Πιστεύω λοιπόν ότι είναι απατηλό να ελπίζουμε ότι τα άτομα θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν το αναρχικό ιδανικό για τον εαυτό τους χωρίς να έχουν διαμορφώσει ένα κοινωνικό περιβάλλον ικανό να τους επιτρέψει να ζήσουν και να εκπληρωθούν στην πληρότητα τους. Εκτός και αν το ίδιο είναι πρόθυμο να περιορίσει τον εαυτό του σε μια Πλατωνική ανεξαρτησία σκέψης, ικανοποιημένο με την άκακη ελευθερία του, το στόμα κλειστό και τα χέρια αλυσοδεμένα, αυτός που θέλει την ελευθερία για τον εαυτό του δεν πρέπει να την κατακτήσει μονάχα για τους άλλους, αλλά να εργαστεί για την κοινωνική πρόοδο που μαθαίνει στους άλλους να την ανέχονται, γιατί αυτό είναι που γνωρίζουν λιγότερο.
Και τώρα επιτρέψτε μου να εκθέσω την άποψή μου με λίγα λόγια:
Δεν είμαι αναρχικός. Δεν είμαι σοσιαλιστής, ούτε ανήκω σε κάποια άλλη ομάδα. Είμαι ο εγγονός του παππού μου Colas des Gaules που η εμπειρία του εκφράστηκε υπό το πέπλο της ειρωνικής εγκαρδιότητας αυτής της παλιάς Γαλλικής παροιμίας: «Χρειάζεται λίγο απ’ όλα για να συνθέσεις τον κόσμο.» Φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι από αυτά «τα λίγα απ’ όλα» καταφέραμε να επιτύχουμε μια αρμονία. Η ζωή, ο κόσμος, η κοινωνία, η νοημοσύνη, όλα μου φαίνονται σαν μια ασταμάτητα ασταθή κατάσταση, μια πολυφωνία σε κίνηση της οποίας η σταθεροποίηση ή η διακοπή θα σήμαινε θάνατο. Προκύπτει από αυτό ότι μια ζωντανή ισορροπία απαιτεί την αντιστάθμιση αντίρροπων δυνάμεων. Η σημερινή εξέλιξη των λαών προς το σοσιαλισμό καλεί και εμπνέει τη δραστήρια ζωτικής σημασίας αντίδραση του αναρχικού ατομικισμού. Η νίκη της μιας ή της άλλης από τις ανταγωνιστικές δυνάμεις θα κατέστρεφε ολόκληρο το οικοδόμημα. Η συνύπαρξή τους και η πάλη τους είναι απαραίτητες. Και αυτό ισχύει για όλες τις άλλες αρχές που παλεύουν στην ευφυία μας και στην κοινωνία – που είναι πάντα μια αντανάκλαση της τελευταίας. Συνεργάζονται χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε στο να συντηρούν το θόλο. Κάθε πίεση απαιτεί μια ίση αντίθλιψη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το προσωπικό μου ιδανικό της ειρήνης και της αρμονίας μπορεί να εκφραστεί παράδοξα από την εικόνα δύο κριαριών που σπρώχνουν το ένα το άλλο πάνω από την άβυσσο. Αλλά δεν είναι ένας καθεδρικός κάθε άλλο παρά αυτό;
«Ένας καθεδρικός που στηρίζεται στην ισορροπία εχθρικών δυνάμεων. Λαμπερό στρογγυλό βιτρώ όπου η αιματοχυσία του ήλιου εκτοξεύει σπινθηρίζοντα σταγονίδια που το αρμονικό βλέμμα του καλλιτέχνη έχει δέσει μαζί ». (Ars pacis)
Σας λέω λοιπόν: συγκεντρώστε τις δυνάμεις σας, φίλοι, εχθροί! Και ας μην αποδυναμωθεί κανείς. Από τις ενέργειές σας που συνενώνονται με την πάλη σώμα με σώμα παράγεται η υπέρτατη αρμονία.
Ο Ρομαίν Ρολάν είναι Γάλλος συγγραφέας — μυθιστοριογράφος, δραματουργός, δοκιμιογράφος και ιστορικός της τέχνης.
Σεμπαστιέν Φωρ
Ναι, το αναρχικό ιδανικό είναι πραγματοποιήσιμο.
Είμαι αναρχικός εδώ και σαράντα χρόνια. Δεν έγινα εξαιτίας μιας ξαφνικής επανάστασης, αλλά σιγά-σιγά και αφού πέρασα, βήμα-βήμα, ολάκερη την απόσταση που χωρίζει την ολοκληρωτική δουλεία που η Καθολική θρησκεία επιβάλλει στους φανατικούς της από την απεριόριστη ανεξαρτησία που μονάχα το αναρχικό ιδανικό συμφωνεί με τους οπαδούς του.
Υπέβαλα πιστά τις ελευθεριακές μου πεποιθήσεις στη δοκιμασία των γεγονότων, που από τότε που ήδη το μακρινό διάστημα έχει κάνει μια εντύπωση η κοινωνική ζωή και, μακράν του να αποδυναμώσει αυτές τις πεποιθήσεις, τις έχει αδιάκοπα ενισχύσει.
Έτσι μπορούμε να συμπεράνουμε τολμηρά ότι το αναρχικό ιδανικό είναι, κατά την αίσθησή μου, πραγματοποιήσιμο. Γιατί εάν εκ φύσεως ευχαρίστως παραδίδομαι στην έλξη του ιδανικού, και αν η καρδιά μου αισθάνεται όλο και πιο μεγάλη έλξη σ’ αυτό γιατί φαίνεται -και αυτό είναι το θέμα με το αναρχικό ιδανικό- πιο δίκαιο, πιο αδελφικό, και κομιστής πιο γόνιμων υποσχέσεων, η λογική μου και τα χρόνια μου θα μου απαγόρευαν να εργάζομαι σκληρότερα από ποτέ για το θρίαμβο ενός ιδανικού του οποίου η πραγματοποίηση θα φαινόταν αδύνατη.
Αλλά δεν έχω άγρια φαντασία ή χιμαιρική νοημοσύνη, και κάθε προσπάθεια που θεωρώ άχρηστη δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για μένα.
Η πεποίθησή μου τότε είναι ότι το αναρχικό ιδανικό είναι πραγματοποιήσιμο. Έχω την αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα ότι η εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών θα οδηγήσει αναγκαστικά τις μελλοντικές γενιές εκεί και ότι αυτό το ιδανικό θα γίνει πραγματικότητα.
Αλλά μην με ρωτήσετε ποια μέρα αυτή η πραγματοποίηση του αναρχικού ιδανικού θα σημάνει στο ρολόι της ιστορίας. Δεν το γνωρίζω περισσότερο από ό,τι γνωρίζω σε ποια ηλικία ο τάδε νέος, υγιής και δραστήριος άνθρωπος θα πεθάνει. Αυτό που γνωρίζω, και αυτό που μπορώ χωρίς το φόβο του λάθους να βεβαιώσω είναι ότι θα πεθάνει. Με τον ίδιο τρόπο μπορώ να βεβαιώσω χωρίς δισταγμό ότι τα εξουσιαστικά καθεστώτα θα πεθάνουν και ότι η άφιξη ενός κοινωνικού περιβάλλοντος βασισμένου στην ελευθερία – δηλαδή, αναρχικού – θα πετύχει πάνω στην εξαφάνισή του.
Για μένα αυτή η άφιξη δεν είναι μια ελπίδα ή μια πιθανότητα, αλλά μια βεβαιότητα.
Λέω ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς εξουσία. Είναι προφανές ότι λόγω των αιώνων δουλείας που βαραίνουν σε μεγάλο βαθμό τον άνθρωπο του εικοστού αιώνα η άμεση εγκατάσταση ενός κοινωνικού περιβάλλοντος χωρίς περιορισμούς θα προκαλέσει ασφαλώς πολλές δυσκολίες, και ότι το θεατρικό έργο των παθών ξαφνικά απελευθερωμένων μεταξύ των ατόμων ανεπαρκώς προετοιμασμένα ή εντελώς αμόρφωτα θα φέρει μαζί του λυπηρές πράξεις. Αλλά αυτές οι δυσκολίες, πολύ πιο εύκολα προσπελάσιμες από ό,τι συνήθως λένε οι υποστηρικτές της εξουσίας – και μπορούμε να φανταστούμε γιατί – δεν θα αντισταθούν για πολύ καιρό στις πιστές, σοβαρές, και επίμονες προσπάθειες ανθρώπων καλής θέλησης που έχουν γίνει τα αφεντικά της δικής τους μοίρας.
Όσο για τη βία, τις κραιπάλες, και τα εγκλήματα που η απουσία κάθε εξουσίας θα κλείσει το μάτι σε αυτά θεωρώ:
Από τη μία πλευρά ότι η ευθύνη για αυτές τις αξιοκατάκριτες πράξεις μπορεί να καταλογιστούν στο πνεύμα της εξουσίας των οποίων η επιβίωση είναι μια έκφρασή της, και ότι το αίτιο αφού έχει κατασταλεί τα αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να εξαφανιστούν.
Από την άλλη πλευρά, αυτή η βία, η κραιπάλη, και το έγκλημα θα είναι μακριά – πολύ μακριά – από το να φτάσει στο επίπεδο της αγριότητας, της αδικίας, και των αδικημάτων για τα οποία η εξουσία είναι υπεύθυνη και των οποίων η ύπαρξη δεν χρειάζεται πλέον να αποδειχθεί: ευκολοπιστία, φτώχεια, άγνοια, απάτη, βαναυσότητα, πορνεία, ζήλια, μίσος, εκδίκηση, πόλεμος, λεηλάτηση και ληστεία κάθε είδους.
Ο Σεμπαστιέν Φωρ είναι Γάλλος αναρχικός.
Ζωρζ Πιός
Μπορούμε να πούμε για την αναρχική ιδέα – ή μάλλον ιδέες – αυτό που έγραψε ο Μπιφόν για την ιδιοφυία: μια μεγαλύτερη κλίση για υπομονή.
Για να πάρουμε αυτές τις ιδέες από τα ύψη της συνείδησης στα οποία αιωρούνται και να τις δώσουμε στην κοινωνία μας η ζωή του αισθήματος δεν είναι μονάχα δυνατή αλλά, προς τιμήν του ανθρώπινου πνεύματος, βλέπεται κάθε μέρα.
Αλλά σε αυτήν την κοινωνία η πράξη τού να τους δίνεις μια ζωή δράσης μπορεί να είναι μονάχα σποραδική, αν μπορώ να εκφραστώ με αυτόν τον τρόπο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι δυνατόν ή ακόμα και επιθυμητό ότι ομάδες σχηματίζονται όπου αυτές οι ιδέες θα είναι όχι μονάχα καλλιεργημένες αλλά καθίστανται γαλήνιες από τους ίδιους που τις έχουν επιλέξει.
Θα ήθελα για τις ομάδες αυτές να μεριμνούν να εναρμονίζουν αυτό που οι προσπάθειές τους έχουν για το δίκαιο και το υψηλό ανδροπρεπές με αυτό που ο Μπετόβεν ονόμασε «το αποκλειστικό σημάδι της ανωτερότητας»: καλοσύνη.
Αυτό, βεβαίως, είναι ένα από τα πιο δύσκολα αλλά και πιο όμορφα καθήκοντα που μπορούν να προταθούν για τις ενέργειες και τα πάθη μιας ομάδας νέων ανθρώπων, ή ενός μονάχα νέου.
Είναι απαραίτητο αυτοί οι τελευταίοι να ξεκινήσουν λαμβάνοντας υπόψη μια σκέψη που συνοψίστηκε στη φόρμουλα του Γουλιέλμου της Οράγγης, του επονομαζόμενου Σιωπηλού:
«Δεν είναι απαραίτητο να ελπίζουμε για να αναλάβουμε να κάνουμε κάτι, ούτε να πετύχουμε για να επιμείνουμε».
Θα έπρεπε τότε να απελπιστούμε; Όχι, γιατί όπως είπα στην αρχή, ο αναρχισμός είναι μια μεγαλύτερη κλίση για υπομονή.
Οι κοινωνίες εξελίσσονται και με αυτό το ίδιο το γεγονός, προοδεύουν. Σχεδόν πάντα παρά τον εαυτό τους, αλλά είναι γεγονός: εξελίσσονται και προοδεύουν.
Επομένως προκύπτει ότι, σύμφωνα με την εν λόγω ξεχωριστή περίπτωση, χωρίς να το γνωρίζουν ενσωματώνουν μερικές ή πολλές αναρχικές ιδέες που είπαν ότι ήταν τρελές και των οποίων οι διασπορείς διώκονται.
Αλίμονο, δεν θα ορκιστώ ότι οι αναρχικές ιδέες θα υλοποιηθούν πλήρως και ολοκληρωτικά σε μια ανθρώπινη κοινωνία.
Αλλά λέω, και αυτή είναι βαθιά μου πεποίθηση, ότι εκείνοι που εργάζονται, υποφέρουν, και αγωνίζονται για αυτές τις ιδέες δεν χάνουν τον καιρό τους και το έργο τους είναι καλό, όμορφο, μεγαλοπρεπές, και απαραίτητο.
Ο δάσκαλός μου και φίλος μου Ανατόλ Φρανς δήλωσε ότι οι προσπάθειες λογικών ανθρώπων, ή τουλάχιστον εκείνων που θεωρούνται τέτοιοι, φτάνουν στο να δίνουν πραγματική ζωή στις ουτοπίες μερικών παρανοημένων σοφών.
Είθε σύντροφοί μου της «La Revue Anarchiste», που είστε μεγαλύτεροι ή μικρότεροι από μένα – δεν ξέρω ποιοι – να λάβετε ως χαιρετισμό τις ευχές που προκύπτουν από μια τέτοια ελπίδα.
Είθε να βοηθήσουν στο να προκαλέσουν την επιτυχία εγκαίρως των υψηλών ουτοπιών των οποίων είναι οι θεματοφύλακες.
Ο Ζωρζ Πιός είναι Γάλλος ποιητής.
Μετάφραση: Αιχμή
πηγή: https://aixmi.wordpress.com/2017/12/23/είναι-πραγματοποιήσιμο-το-αναρχικό-ι/