Τα γραφόμενα της μπροσούρας αυτής, εικάζεται ότι είναι η πρώτη προσπάθεια μετά την μεταπολίτευση για δημιουργία αναρχοσυνδικαλιστικής ένωσης. Αναδημοσιεύουμε για λόγους ιστορικούς, χωρίς να υποστηρίζουμε ή να απορρίπτουμε άκριτα τον αναρχικό και επαναστατικό συνδικαλισμό. Στις σημερινές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, όπου η ωμή επέλαση του κεφαλαίου, η ακρίβεια, η μισθωτή σκλαβιά, τα εργατικά ατυχήματα/δολοφονίες, οι υπερωρίες, η ταχύτατη στροφή στις ιδιωτικοποιήσεις, οι αυξήσεις τιμών βασικών αγαθών, το χτύπημα των συνδικαλιστών και των αυτόνομων εργατικών σωματείων, η γενικευμένη κρατική καταστολή αλλά και η άμπωτη των κοινωνικών αντιστάσεων, μας βρίσκει αλληλέγγυους με ανεξάρτητα σωματεία βάσης και αυτοοργανωμένες κινήσεις εργαζομένων. Η Μπροσούρα αυτή του 1986 είναι από την “Κίνηση για τη Συγκρότηση Ένωσης Αναρχικών Εργατών”
1η Μάη 1886-1986 ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ. ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΝΩΣΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
«Λυπάμαι πολύ εξοχότατε που θα σας παρακαλέσω να με κρεμάσετε κι εμένα, αλλά είναι προτιμότερο να σκοτωθώ σε μια στιγμή παρά να πεθαίνω καθημερινά πόντο προς πόντο» OSCAR NEEBE Αναρχικός εργάτης, Σικάγο 1886 Για όσους δεν αρνήθηκαν να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα στον αγώνα για κοινωνική ισότητα και ελευθερία.
ΣΙΚΑΓΟ 1886 (Ιστορία) Ιούνης 1884: 
Το συνδικάτο καπνεργατών του Σικάγο καλεί όλα τα συνδικάτα της πόλης να οργανώσουν ένα κεντρικό εργατικό συνδικάτο με καθαρά αγωνιστική πολιτική. Τέσσερα συνδικάτα απαντούν στο κάλεσμα και αποδέχονται την κοινή διακήρυξη: «Όλη η γη αποτελεί κοινωνική κληρονομιά, ο πλούτος είναι δημιούργημα εργασίας, δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αρμονία ανάμεσα στους εργάτες και το κεφάλαιο. Κάθε εργάτης οφείλει να αποσπαστεί από τα καπιταλιστικά πολιτικά κόμματα και να αφοσιωθεί στο συνδικάτο». Απρίλης 1885: Στο κεντρικό εργατικό συνδικάτο συμμετέχουν 22 συνδικάτα. Διατηρούν επαφή με τη Διεθνή και αρχίζουν μια έντονη αγκιτάτσια για την καθιέρωση του 8ωρου. Δεν θεωρούν όμως σημαντική τη μείωση της εργάσιμης μέρας, αλλά τη δημιουργία κοινού εργατικού μετώπου και την πάλη των τάξεων. Οκτώβρης 1885: Μετά από δήλωση του αναρχικού Σπάϊτζ κάνουν έκκληση στην εργατική τάξη να πάρει τα όπλα και να προβάλλει το μόνο αποτελεσματικό επιχείρημα: την επαναστατική βία.. Την 1η Μάη, γύρω στους 40.000 εργάτες κατεβαίνουν σε απεργία και σε τρεις μέρες φτάνουν τους 65.000 απεργούς. Η αστυνομία βρίσκεται σε επιφυλακή. Η απεργία παρουσιάζει απρόβλεπτη δύναμη και διάθεση αλληλεγγύης. Δευτέρα 3 Μάη: η απεργία εξαπλώνεται τρομακτικά και η αστυνομία αρχίζει να διαλύει πορείες και συγκεντρώσεις. Μια επίθεση απεργών ενάντια στους απεργοσπάστες ενός εργοστασίου, φέρνει την αστυνομία που επιτίθεται και πυροβολεί τους απεργούς. 4 νεκροί, πολλοί τραυματίες. Κυκλοφορούν προκηρύξεις και καλούν τους εργάτες ν’ αντισταθούν στη βία της εξουσίας. Τρίτη 4 Μάη: Η αστυνομία επιτίθεται ενάντια σε 3.000 απεργούς. Μια μεγάλη διαδήλωση προσπαθεί να διαλύσει η αστυνομία. Πέφτει μια βόμβα και τραυματίζει 66 αστυνομικούς. Απ’ αυτούς οι 7 πεθαίνουν. Η αστυνομία. πυροβολεί υστερικά στο πλήθος και τραυματίζει 200 εργάτες, αρχίζει πογκρόμ συλλήψεων (αναρχικών ιδιαίτερα που τους θεωρεί υποκινητές της εξέγερσης και υπαίτιους για την βομβιστική ενέργεια) και συλλαμβάνει τους Αναρχικούς επαναστάτες: Σπάιτζ, Φήλντεν, Στσουώμπ, Άντολφ Φίσερ, Τζωρτζ ‘Ένγκελ, Λουΐς Λινγκ, Όσκαρ Νημπ κ.ά. Μετά από μια άδικη δίκη, στις 11 Νοέμβρη 1887 κρεμάστηκαν 4 απ’ αυτούς. Δεν θέλησαν μια μετατροπή της ποινής αλλά ελευθερία ή θάνατο.
ΜΙΣΘΩΤΉ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σήμερα εκατό ολόκληρα χρόνια από τότε εξακολουθούμε να ζούμε κάτω από την κυριαρχία της καπιταλιστικής παραγωγής. Εξακολουθούμε να ζούμε σ’ έναν κόσμο που θα μπορούσε να ονομαστεί «εμπορευματικός κόσμος». Εξακολουθούμε να είμαστε το βασικότερο «εμπόρευμα» απ’ όλα τα εμπορεύματα. Το εμπόρευμα που παράγει κέρδος. Κι αυτή η σχέση πραγματοποιείται σήμερα με την αχαλίνωτη κατανάλωση στην οποία μας ωθεί το εκμεταλλευτικό σύστημα με αποτέλεσμα να καταναλώνουμε άχρηστα η επικίνδυνα πράγματα. Οι χώροι εργασίας δεν είναι τίποτε άλλο από χώροι στους οποίους καταναλώνεται η εργατική μας δύναμη. Η εργατική μας δύναμη που έχει ήδη περάσει στην υπηρεσία του καπιταλιστή από τη στιγμή που περνάμε την πόρτα αυτών των χώρων. Έτσι, η εργατική μας δύναμη έχει χάσει κάθε δημιουργική ικανότητα μπαίνοντας στην υπηρεσία του καπιταλιστή που δεν τον ενδιαφέρει η κοινωνική ευημερία αλλά το κέρδος π.χ. της Πολεμικής Βιομηχανίας. Ο καπιταλιστής είναι που κατέχει το προϊόν της εργασίας μας ενώ εμείς είμαστε τελείως ξεκομμένοι απ’ αυτήν. Δηλαδή η εργατική δύναμη δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή του κεφαλαίου και το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή συσσωρευμένης εργατικής δύναμης. Σε μας απομένουν τα λίγα ψίχουλα που ονομάζονται μισθός, ή αλλιώς τιμή της εργατικής δύναμης. Αυτή είναι η διαδικασία της αγοραπωλησίας που λέγεται, μισθωτή εργασία. Όσο λοιπόν θα υπάρχει κεφάλαιο θα υπάρχει και μισθωτή εργασία και όσο θα είμαστε υποχρεωμένοι να πουλάμε την ίδια μας τη ζωτικότητα και την δύναμη για εργασία στ’ αφεντικά τόσο θα στηρίζουμε αυτό το καθεστώς της σκλαβιάς που το μόνο που κάνει είναι να εξευτελίζει καθημερινά την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Βασικός θεσμός όμως πάνω στον οποίο στηρίζεται αυτή η σχέση είναι η ιδιοκτησία. Είτε είναι, ιδιωτική, είτε είναι κρατική, είναι ο βασικός όρος για την ύπαρξη της σημερινής οργάνωσης της οικονομίας που στηρίζεται, στην εκμετάλλευση της εργασίας απ’ αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής.
ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ Το κράτος είναι ένας πολιτικο-οικονομικός οργανισμός «μηχανιστικά» σταθεροποιημένος και συγκεντρωτικός και διευθύνεται από μια πολιτική κυβέρνηση και με την ύπαρξή του στηρίζει και καθαγιάζει το σύστημα της εκμετάλλευσης. Αυτός ως οργανισμός στηρίζεται από το κοινοβούλιο, τα δικαστήρια τις φυλακές, το στρατό, την αστυνομία, ένα σύνολο δηλαδή καταπιεστικών δεσμών που μόνος τους προορισμός είναι η επιβολή του νόμου. Του νόμου των αφεντικών. Του νόμου που καταστέλλει κάθε ελεύθερη δραστηριότητα που καταστέλλει την ταξική πάλη. Μοναδικός σκοπός των νόμων και θεσμών είναι να κρατήσουν όσο μπορούν τους εργάτες υποδουλωμένους στο ζυγό της μισθωτής εργασίας. Το κράτος δεν διστάζει, σε καμιά περίπτωση να επιβάλλει την εξουσία του (την κυριαρχία του σε κάθε εκδήλωση της ζωής) με την βία της θεσμοποιημένης τρομοκρατίας (αστυνομία, στρατός). Το κράτος λοιπόν, είναι μηχανισμός άρρηκτα δεμένος με τη μισθωτή εργασία και πρέπει να κτυπηθεί απ’ αυτούς που μάχονται εναντίον της. Στις παλιότερες μορφές ανάπτυξης του κεφαλαίου (ιδιωτική οικονομία – ελεύθερο εμπόριο) η ιδιοκτήτρια τάξη είχε και την διεύθυνση της παραγωγικής διαδικασίας. Ο καπιταλιστής καθόριζε το τι και πόσο θα παράγει χωρίς καμία κεντρική παρέμβαση. Το κράτος περιοριζόταν στο να επιβάλλει το νόμο και την τάξη που θα στήριζε το κεφάλαιο. Σήμερα όμως με την ανάπτυξη των πολυεθνικών και με την τάση της παραγωγής να ξεπεράσει την κατανάλωση, καθίσταται ολοένα και πιο εμφανής η ανάγκη μιας κεντρικής διεύθυνσης της οικονομίας. Την διεύθυνση αυτή αναλαμβάνει το κράτος ελέγχοντας ολικά την κοινωνία και επεκτείνοντας την κυριαρχία του και στην παραγωγή. Αυτή η τάση αναδιάρθρωσης της καπιταλιστικής παραγωγής, ακολουθεί τρία παράλληλα μοντέλα με συμβατικές ομοιότητες, αλλά και εξίσου σημαντικές διαφορές με κύριο χαρακτηριστικό όμως την διαιώνιση της εκμετάλλευσης: 1. Το μοντέλο της παρέμβασης του κράτους στην παραγωγή (κρατικός παρεμβατισμός – αναπτυγμένες χώρες). 2. Η συγχώνευση της ιδιοκτήτριας και της διευθύνουσας τάξης μέσα στο κράτος (κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός – τρίτος κόσμος) 3. Την κρατικοποίηση της παραγωγής (κρατικός καπιταλισμός – Ρωσία κ.ά.).
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ Από τις πρώτες κιόλας ταξικές συγκρούσεις, δυο ήταν τα βασικά ρεύματα μέσα στον συνδικαλισμό: Ο μεταρρυθμιστικός (ρεφορμιστικός) και ο επαναστατικός. Ο ρεφορμιστικός δεν βλέπει το συνδικάτο σαν όργανο των εργατών για την επανάσταση αλλά στην καλύτερη περίπτωση σαν πολιτικό όργανο της πολιτικής οργάνωσης (του κόμματος) που προωθεί κατ’ αυτόν την αλλαγή (μαρξισμός-σοσιαλισμός). Αφαιρώντας λοιπόν από το συνδικάτο αυτό τον βασικό (κατά τη γνώμη μας) ιστορικό του ρόλο, το καθιστά ένα διαιτητικό μεσολαβητικό μηχανισμό, ένα τραστ που ρυθμίζει την τιμή και τις συνθήκες αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης. Αυτό έχει σαν συνέπεια στο μοντέλο οργάνωσης που προτείνει ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός, να μη δίνει κάποια αντι-ιεραρχική πλατφόρμα για το μέλλον αλλά να διατηρεί τις εξουσιαστικές (κατακόρυφες) οργανωτικές μορφές του καπιταλισμού. Αυτές οι μορφές στηρίζονται στην ιεραρχία και στην αντιπροσώπευση. Στην έλλειψη κάθε αυτονομίας και στη συγκεντρωτική διαδικασία λήψης αποφάσεων απ’ την κορυφή. Ακόμα αυτές οι οργανωτικές μορφές καταργούν κάθε δικαιοδοσία των οργανώσεων της βάσης και τις καθιστούν φερέφωνα των αποφάσεων της κεντρικής διοίκησης. Η κεντρική διοίκηση αποφασίζει για εκτονωτικούς περιπάτους και προαναγγελλόμενες απεργίες – έτσι δεν κινδυνεύει η επιχείρηση – δίνοντας την ευχέρεια στ’ αφεντικά ν’ αποθηκεύσουν μεγάλες ποσότητες προϊόντων (στοκ). Στην σημερινή φάση ανάπτυξης του κεφαλαίου, σε πολλές περιπτώσεις ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός και τα θεσμοποιημένα συνδικάτα ενσωματώνονται στο κράτος αποτελώντας συστατικά του μέρη (ΣΥΝΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ελληνική πραγματικότητα). Στην Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει παράδοση επαναστατικού συνδικαλισμού. Το συνδικαλιστικό κίνημα. το μονοπωλούν οι εκάστοτε ρεφορμιστικές παρατάξεις (κυβερνητικές – μαρξιστικές). Το μοναδικό ουσιαστικά συνδικάτο (η Γ.Σ.Ε.Ε.) είναι ένας θεσμοποιημένος μηχανισμός-παρακλάδι, του Υπουργείου Εργασίας που καθορίζει τα πράγματα στον κόσμο της εργασίας μέσα από ένα παρασκηνιακό κλίμα. Οι επιμέρους κλαδικές, ομοιοεπαγγελματικές οργανώσεις δεν έχουν ουσιαστική πρόσβαση στους εργαζόμενους και. περιλαμβάνουν μόνον τα μέλη των τριών κύριων παρατάξεων που δρουν σ’ αυτές (ΑΕΜ, ΕΣΑΚ-Σ, ΠΑΣΚΕ). Η όλη λειτουργία αυτών των οργανώσεων συνίσταται σ’ αυτή την διαδικασία: μια φορά το χρόνο η βάση καλείται να εκλέξει Δ.Σ. Από κει και πέρα αυτά αποφασίζουν και η βάση εκτελεί. Αυτά αποφασίζουν τις απεργίες και η βάση υπακούει. Όποτε αυτά κρίνουν αναγκαίο καλούν τη βάση σε συσκέψεις όπου τους εκθέτουν την πολιτική τους. Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει σε τέτοιο τέλμα το εργατικό κίνημα ώστε σχεδόν καμιά ουσιαστική σύγκρουση δεν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Οι λίγες προσπάθειες άμεσης δράσης απ’ την πλευρά των εργατών χτυπιούνται με τη βία από το κράτος και τα ρεφορμιστικά σωματεία.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ Αντίθετα από τον ρεφορμιστικό συνδικαλισμό, ο επαναστατικός εκφράζει την αντίληψη της αλλαγής της κοινωνίας μέσ’ από την κίνηση των επαναστατημένων μαζών. Κατά την άποψή μας, αυτή η αντίληψη δεν είναι απόρροια μιας επαναστατικής ιδεολογίας, αλλά ιστορική έκφραση της πάλης των τάξεων στο οργανωτικό πεδίο. Δηλαδή, ο επαναστατικός συνδικαλισμός δεν είναι μια θεωρία γεννημένη στα μυαλά κάποιων σοφών αλλά ένα επαναστατικό κίνημα γεννημένο από την πάλη των τάξεων. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός βασίζεται σε δύο πράγματα: α) στην άμεση δράση, β) στην αντιεξουσιαστική οργάνωση. Η άμεση δράση είναι η πρακτική που εξασκείται από την βάση των εργατών χωρίς μεσολάβηση διαιτητών και μεσαζόντων. Το κύριο στοιχείο της είναι η απ’ ευθείας σύγκρουση των εργατών με τ’ αφεντικά που οξύνει. τις αντιθέσεις, εξασκώντας επαναστατικούς τρόπους πάλης. Άγρια απεργία, σαμποτάζ στην παραγωγή κ.λπ. Αυτός ο τρόπος δράσης που χρησιμοποιεί ο επαναστατικός συνδικαλισμός έρχεται σε αντίθεση με τις ρεφορμιστικές μαλακίες περί διαιτησίας και του συνδικαλισμού των τριτοβάθμιων οργάνων. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός σαν θεωρία οργάνωσης υποστηρίζει την οργάνωση των εργατών μέσα σε επίπεδα συνδικάτα που λειτουργούν βάσει των αρχών της αποκέντρωσης, της αυτονομίας, της ανακλητότητας, του πλουραλισμού. Το επαναστατικό συνδικάτο είναι μια ομοσπονδία αυτόνομων οργανώσεων των εργατών στον τόπο παραγωγής. Αυτές οι οργανώσεις αποτελούν τις βασικές ελεύθερες δομές απ’ τις οποίες σχηματίζεται το επαναστατικό συνδικάτο. Η ελεύθερη συμμετοχή των εργαζομένων σ’ αυτά τα συμβούλια βάσης καταργεί το ρόλο του συνδικάτου σαν μεσολαβητή και τραστ της εργατικής δύναμης και το καθιστά όργανο των μαζών για την από κοινού εξάσκηση της άμεσης όρασης. Όλες οι αποφάσεις κατά συνέπεια παίρνονται από τη βάση μέσα σε συνελεύσεις των συμβουλίων βάσης και συγκεντρώνονται σε τακτικά και ευρύτερα επίπεδα από τους πάντα ανακλητούς και εναλλασσόμενους αντιπροσώπους. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι αρμοδιότητες στον επαναστατικό συνδικαλισμό είναι εκτελεστικές και ποτέ αποφασιστικές. Η μόνη που αποφασίζει είναι η βάση. Η λειτουργία του επαναστατικού συνδικαλισμού δεν βασίζεται στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό αλλά στην άμεση δημοκρατία. Δηλαδή κάθε άποψη μπορεί και έχει το δικαίωμα να προπαγανδίζεται στο κοινωνικό πεδίο ανεξάρτητα αν είναι πλειοψηφία ή μειοψηφία. Το επαναστατικό συνδικάτο λοιπόν είναι η ελεύθερη οργάνωση των μαζών στο χώρο παραγωγής. Είναι η φυσική οργάνωση των εργατών.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ, ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ, ΓΕΝΙΚΕΥΜΈΝΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ Για τον επαναστατικό συνδικαλισμό. δεν υπάρχουν αιτήματα, υπάρχουν απαιτήσεις. Σαν φυσική οργάνωση των εργατών έχει ένα διπλό προορισμό: α) την προώθηση των κατακτήσεων των εργατών μέσα από την άμεση δράση και β) την προώθηση της ταξικής πάλης ενάντια στ’ αφεντικά, με τελικό στόχο την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο καθώς και την ελεύθερη οργάνωση της κοινωνίας μέσω της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης. Συνδυάζει αυτούς τους δυο στόχους ώστε μέσα από την καθημερινή σύγκρουση στο χώρο της παραγωγής, να ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο η ανάγκη για την κοινωνική επανάσταση και την γενική αυτοδιεύθυνση. Η αυτοδιεύθυνση της παραγωγής (και της ζωής) καταργεί την ιδιοποίηση της εργασίας και της δραστηριότητας των εργαζομένων από την ιδιοκτήτρια και διευθύνουσα τάξη χειραφετώντας έτσι την εργασία και καταστρέφοντας την ουσία του εμπορεύματος που αποτελεί την βάση των σημερινών διαχωρισμένων κοινωνικών σχέσεων. Η υπό κοινού χρησιμοποίηση του κοινωνικού πλούτου χτυπά τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις φέρνοντας στη θέση του τις ελεύθερες σχέσεις των ανθρώπων. Η μισθωτή εργασία σαν πρωταρχικό ανταλλακτικό «εμπόρευμα» παύει να υφίσταται, και. την θέση της παίρνει η ελεύθερη δημιουργία, που στηρίζεται, στην αρχή του «απ’ όλους για όλα». Κατά συνέπεια, σ’ ένα τέτοιο σύστημα εργασίας η κατανάλωση θα είναι αυτή που θα καθορίζει την παραγωγή σε αντίθεση με το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα που η παραγωγή καθορίζει την κατανάλωση. Δηλαδή, η παραγωγική διαδικασία θα κρίνεται. από τις ανάγκες των ανθρώπων. Η οργάνωση της ζωής θα διευθύνεται από τους ίδιους τους παραγωγούς και θα συντονίζεται από τα συμβούλια των παραγωγών. Μ’ αυτή την οργάνωση ζωής όπου οι αποφάσεις παίρνονται από μας και για μας, το κράτος, ο στρατός, τα σύνορα, η αστυνομία, η πατρίδα, δεν έχουν λόγο ύπαρξης και γίνονται μουσειακά είδη. Σήμερα που ο καπιταλισμός φτάνει στο σημείο έκρηξής του, η αυτοδιεύθυνση είναι η μόνη λύση.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Στην Ελλάδα ο συνδικαλισμός έχει πέσει κυριολεκτικά σ’ ένα τέλμα με αποτέλεσμα οι εργάτες να περιορίζονται. στο φάντασμα του μεσολαβητικού συνδικαλισμού που διεξάγεται παρασκηνιακά στα σαλόνια από τα Δ.Σ. των ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Παράλληλα, το κεφάλαιο αναδιπλώθηκε ανακαινίζοντας και συμπληρώνοντας τα μέσα καταστολής του εργατικού κινήματος (απεργοσπαστικός μηχανισμός, εργατική νομοθεσία, ΜΑΤ, διώξεις συνδικαλιστών, μαζικές απολύσεις) με αποτέλεσμα μια ανοιχτή άμεση δράση στους τόπους δουλειάς να είναι αδύνατη. . . Σ’ αυτή την κατάσταση, η μόνη λύση είναι η προώθηση επαναστατικών ομάδων μέσα στους τόπους παραγωγής που θα συσπειρώσουν τους επαναστάτες εργάτες και σαν στόχο τους θα έχουν την προώθηση της άμεσης δράσης. Η δράση αυτών των ομάδων πιστεύουμε ότι θα συνίσταται στα εξής πράγματα: α) Κτύπημα του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού, ξεσκέπασμα. των παζαριών με τ’ αφεντικά. Β) Προώθηση επαναστατικών μορφών δράσης, άγριες απεργίες-καταλήψεις-σαμποτάζ παραγωγής. γ) Προπαγάνδα για λήψη αποφάσεων απ’ τους ίδιους τους εργάτες μέσω γενικών συνελεύσεων και κτύπημα του πνεύματος της αντιπροσώπευσης. Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι σε καμία περίπτωση αυτές οι ομάδες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τις πραγματικές οργανώσεις των εργατών στους χώρους παραγωγής. Αυτές οι ομάδες απ’ τον ίδιο τον καθορισμό της δράσης τους, είναι οι καταλύτες της ζύμωσης για την προώθηση της ταξικής πάλης δια μέσου της άμεσης δράσης.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ – ΚΑΤΩ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ – ΖΗΤΩ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ – Η ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΊΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑ-ΛΗΣΤΩΝ