Ζήτω η κοινωνική και ταξική επανάσταση του 1821
Στα εξουσιαστικά εργαστήρια διάπλασης εθνικού φρονήματος και αποδοχής της κρατικής υπόστασης, δεν θα μπορούσε να λείπει το κατασκευασμένο “έπος του ’21” ως μια απλοϊκή γενικόλογη εξιστόρηση εξέγερσης των Ελλήνων ενάντια στους Τούρκους. Αφαιρώντας τα σημαντικότερα και πιο ουσιώδη στοιχεία από τις αφηγήσεις και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, η κρατικοδίαιτη ιστοριογραφία κατάφερε να διαστρεβλώσει το νόημα της Επανάστασης του ’21 στο πέρασμα του χρόνου και να της αποδώσει ένα μύθευμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα ενός κρατικοκαπιταλιστικού αφηγήματος εθνικής επανάστασης χωρίς ταξικό και κοινωνικό στοιχείο. Μ αυτό τον τρόπο επιχειρεί να αναδείξει μια ιστορική συνέχεια του κράτους και της εξουσίας παρουσιάζοντάς τα ως αναγκαίους και αναμφισβήτητους θεσμούς στο ρου του πολιτισμού και των κοινωνιών.
Στο ψηλάφισμα κάποιων πλευρών της ιστορίας, μιας ιστορίας φορτωμένης με ψεύτικες αφηγήσεις και σκόπιμες παρανοήσεις, διακρίνουμε πως οι εξουσιαστικοί ινστρούκτορες “ξεχνούν” να μας πουν πως ο ένοπλος αγώνας του 1821 δεν είχε χαρακτήρα φυλετικού ανταγωνισμού, αλλά αφορούσε αγώνα σκλάβων από διάφορα φύλα απέναντι στους καταπιεστές και τυράννους τους, που μπορεί πολλές φορές να ήταν και κοινής καταγωγής. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι το ’21 είχε έντονα στοιχεία κοινωνικής και ταξικής απελευθέρωσης. Το γεγονός ότι αργότερα η οικονομική ελληνική ελίτ επέβαλε – σε συνεργασία βέβαια με τα κράτη της Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας – το «ελληνικό έθνος» και κράτος δεν αναιρεί τα ειλικρινή κοινωνικοαπελευθερωτικά κίνητρα των αγωνιστών. Η πολιτισμική ομογενοποίηση των ετερογενών ανθρώπινων πληθυσμών του «ελλαδικού χώρου», μέσω της επιβολής του ιδεολογήματος του ελληνισμού, θα κατορθωθεί με τη βία και μια μακρόχρονη εθνική εκπαίδευση, μετά την συγκρότηση του ελληνικού κράτους. Τα εθνικά κράτη δεν ήταν πάντοτε δεδομένα. Εμφανίστηκαν με πρωτόλεια μορφή περίπου τον 16ο αιώνα, καθιερώνοντας εθνικές σημαίες, εθνικούς ύμνους, εθνική λογοτεχνία, ιστορία κλπ. Με το να επαναλαμβάνονται αυτοί οι μύθοι για τα κράτη διαρκώς (στο σχολείο και παντού) παγιώθηκαν σαν μοναδικές αλήθειες. Πριν ακόμα από αυτή την ημερομηνία του 1821 υπάρχουν πολλές κοινωνικές εξεγέρσεις με ταξική χροιά απέναντι όχι μόνο στην Αυτοκρατορία, αλλά και στους τσιφλικάδες, τους προύχοντες και τους πλοιοκτήτες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα στα νησιά της Άνδρου, των Σπετσών και Ψαρών,σε Καλύμνο, Σίκινο, Σάμο, αλλά και στις περιοχές Θεσσαλίας και Ηπείρου από αγρότες ενάντια στην βίαιη μετατροπή της γης του σε τσιφλίκια και τη μετατροπή των ίδιων σε δουλοπάροικους. Οι αντιδράσεις αυτές των ρωμηών, αλβανών, βλάχων και τούρκων καταπιεσμένων, αλλά και κλέφτικων ομάδων, μόνο σε εθνικά κίνητρα δεν υπακούουν, όσο κι αν η επίσημη ιστορία, προσπαθεί να πείσει περί του αντιθέτου. Σε αυτό τον χώρο ζούσαν εδώ και αιώνες και άλλα φύλα (αλβανοί, τούρκοι, σλάβοι, αρμένιοι, εβραίοι και άλλοι). Πλάι στον Σουλτάνο, τον Αλή πασά και την Οθωμανική αυτοκρατορία, βρίσκονταν οι χριστιανοί κοτζαμπάσηδες, οι προεστοί, οι δραγουμάνοι, οι φαναριώτες και ο ανώτερος κλήρος με τους υψηλόβαθμους ιερείς, σαν ένα ενιαίο σύστημα καταπίεσης των υπόλοιπων κοινωνικών στρωμάτων. Ένας ολόκληρος συρφετός δηλαδή που ενδιαφέρονταν αποκλειστικά και μόνο για πλουσιοπάροχα νταλαβέρια με την εξουσία, στηρίζοντας την Οθωμανική εξουσία. Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι που πλήρωναν δυσβάσταχτους φόρους στην αυτοκρατορία και στους αξιωματούχους τους, που βιάζονταν και εξευτελίζονταν, ήθελαν να πάρουν πίσω αυτό που επί τόσα χρόνια στερούνταν… την ελευθερία τους. Ο “Θούριος” του Ρήγα για μια Βαλκανική ομοσπονδία όλων των καταπιεσμένων φύλων είναι ενδεικτικός. Πλάι στους αγρότες, στους νησιώτες και τις καταπιεσμένες ομάδες που εξεγείρονταν, παρουσιάζονται και κάποιες προσωπικότητες που είτε συμμετείχαν στην επανάσταση για δικούς τους σκοπούς, όχι όμως απελευθερωτικούς, (φιλικοί, πλοιοκτήτες, μεγαλέμποροι), είτε συμμετείχαν ενάντια στην επανάσταση (εκκλησία, αστοί), αλλά αργότερα πλασαρίστηκαν από την επίσημη ιστορία ως εθνικοί ήρωες και αγωνιστές.
Και σήμερα για να συνεχίσουν να συντηρούν μέσα στη φορμόλη αυτό το μύθο, όλος ο κρατικός συρφετός, πολιτικοί, δημαρχαίοι, νομάρχες, στρατηγοί, παπάδες, στήνουν ένα κακόγουστο σκηνοθετημένο και βαριεστημένο θέαμα, μας φλομώνουν με γιορτές και παρελάσεις με μιλιταριστικό και εθνικιστικό πνεύμα, με παιδιά και εφήβους στημένους σε γραμμές, υπάκουους, υποχρεωμένους και πειθαρχημένους να βηματίζουν στη σειρά για την ανάγκη της εθνικής ενότητας ενόψει του εθνικού κινδύνου, αποκρύπτοντας τις πραγματικές ταξικές διαφορές μέσα στη χώρα. Μας λένε μέσα από τα μεγάφωνα για τον πιο γενναίο λαό του κόσμου και για τους αιμοβόρους προαιώνιους αντιπάλους τους, ενώ άλλα μεγάφωνα σε άλλες χώρες λένε τα ίδια για τους δικούς τους γενναίους λαούς και τους κακούς γείτονες.
200 και πλέον χρόνια η σύσταση της καταπίεσης είναι ίδια. Τότε Αλή Πασάδες και Σουλτάνοι, τώρα Διεθνή οικονομικά διευθυντήρια και Κράτος. Τότε Αγάς, τώρα Αφεντικά. Τότε κοτζαμπάσηδες και προεστοί, τώρα μνημονιακές κυβερνήσεις, εφοπλιστές και βιομήχανοι. Τότε χαράτσια, σήμερα φόροι και δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα. Τότε Ανώτερος κλήρος, σήμερα Εκκλησία Ανώνυμη Εταιρία. Τότε ραγιάδες, σήμερα άνεργοι, χαμηλόμισθοι, απλήρωτοι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι. Τότε γενίτσαροι, σήμερα ΜΑΤ. Η κοινωνική σύσταση, όσο υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι παραμένει η ίδια χωρίς στοιχειώδεις διαφορές. Αν τότε ξεσηκώθηκαν ενάντια στο πολύμορφο σύστημα της Αυτοκρατορίας και τον αυλικών τους, σήμερα οφείλουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να εξεγερθούμε ενάντια στο επίσης πολυπρόσωπο σύστημα διεθνών οικονομικοπολιτικών και στρατιωτικών οργανισμών, ντόπιων πολιτικών διευθυντηρίων, κομμάτων, άρχουσας τάξης, εφοπλιστικών κεφαλαίων και ολόκληρου του συνεργαζόμενου εσμού.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΑΝΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΛΗΘΗ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΣΜΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Τροχιά στο Άπειρο