Η συσσωρευμένη κοινωνική οργή που ενεργοποιήθηκε από το κρατικό έγκλημα, μαζί με νέα στοιχεία που ήρθαν στην επιφάνεια, ξεσήκωσαν μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και δημιούργησαν ένα συλλογικό βίωμα αυτόνομης κινητοποίησης και εναντίωσης σε ένα κράτος που σπέρνει θάνατο για τους υποτελείς του. Παράλληλα, οι συνεχόμενες δολοφονίες όλα τα προηγούμενα και τα τωρινά χρόνια από το κράτος και τον καπιταλισμό, σε νεολαίους, εργάτες, τσιγγάνους, πρόσφυγες, μετανάστες αποδεικνύει ότι η ανηλεής βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακή διαχείριση, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός εξουσιαστικού συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την κερδοφορία, τα προνόμια, τους νόμους της αγοράς και την εξουσιομανία.
Ενάντια στη συγκάλυψη και την υποβάθμιση του ζητήματος που υφαίνεται από τον κρατικό μηχανισμό και τα ελεγχόμενά τους Μέσα παραπληροφόρησης, οι συγγενείς των θυμάτων συνεχίζουν να δίνουν παραδειγματικά τον δικό τους αξιοθαύμαστο αγώνα για να δικαιωθούν τα παιδιά τους, να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες. Με δικές τους ενέργειες νέα στοιχεία έρχονται στο φως όπως ότι πολλά άτομα σκοτώθηκαν μετά από την έκρηξη με την εμπορική αμαξοστοιχία. Αυτοί που χλεύαζαν τους γονείς ως συνομοσιολόγους επειδή ζητούσαν να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι ή τους απέδιδαν ως κίνητρο το να βγάλουν χρήματα ή να κάνουν πολιτική καριέρα. Το θράσος τους δεν έχει όρια. Τα ΜΜΕ από τις πρώτες μέρες μετά την σύγκρουση έσπευσαν να υπερασπιστούν το αφήγημα του κράτους για ανθρώπινο λάθος και να διαμοιράζουν μονταρισμένα βίντεο και συνομιλίες θέλοντας να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία για να υποχωρήσει η οργή της. Η απροκάλυπτη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών με μπαζώματα, με εξαφάνιση στοιχείων και παρεμβάσεις σε οπτικοακουστικά ντοκουμέντα, ο οργανωμένος αποπροσανατολισμός με την απόκρυψη των ευθυνών του συνόλου των κυβερνήσεων (τραγικές και εγκληματικές ελλείψεις στον ελληνικό σιδηρόδρομο για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά ειδικά από το 2014 και μετά, με τη σύμβαση που είχε υπογραφεί, αυτό ήταν και το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου), οι χυδαίες επιθέσεις κατά των συγγενών των θυμάτων από τους κυβερνητικούς εκπροσώπους και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα, έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο ανεξάρτητο ρεύμα οργής σε όλη την χώρα. Δύο χρόνια μετά την τραγωδία τα πιο βασικά ερωτήματα μένουν αναπάντητα, όταν δίνονται περίεργες εντολές για «αποκατάσταση του χώρου» ή καταστροφή φιαλιδίων με αίμα. Το οπτικό υλικό της εμπορικής αμαξοστοιχίας εξαφανίζεται και εμφανίζονται ξαφνικά 3 νέα βολικά για το κυβερνητικό αφήγημα βίντεο τα οποία ναι μεν είχαν διαγραφεί, αλλά είχαν κρατηθεί δύο χρόνια σε κάδο ανακύκλωσης. Κάρτες ενεργοποιούνται όχι από τον ιδιοκτήτη τους, αλλά από τρίτους. Πραγματογνώμονες και ιατροδικαστές διορισμένοι από τη κυβέρνηση και την Hellenic Train. Καθυστερήσεις – ρεκόρ στην έκδοση των αποφάσεων. Δηλαδή, στοιχεία καταδικαστικά για τους πολιτικούς υπαίτιους των εγκλημάτων εξανεμίζονται, (ενώ σε μια σακούλα που “βρέθηκε” σε χώρο έκρηξης, εντοπίζονται δακτυλικά αποτυπώματα που στέλνουν στη φυλακή τον αγωνιστή Νίκο Ρωμανό). Τα πορίσματα των τελευταίων ερευνών καταδεικνύουν την ύπαρξη διαλυτών καυσίμου στην εμπορική αμαξοστοιχία. Στην χώρα υπάρχουν δύο διυλιστήρια και συγκεκριμένες εταιρίες εισαγωγής πετρελαιοειδών που παραμένουν “αόρατες” λόγω της διαπλοκής τους με το κράτος. Πέρα από όλα αυτά στις 24/04/23 ο σταθμάρχης του ΟΣΕ στον Βόλο σκοτώνεται σε τροχαίο. Στις 26/04/23 ο διευθυντής κυκλοφορίας του ΟΣΕ σκοτώνεται σε τροχαίο στο Λαγονήσι. Στις 12/12/24 βγαίνει η πρώτη ποινική δίωξη σε ανώτερο στέλεχος του υπουργείου μεταφορών από την Εισαγγελία Εφετών Λάρισας. Στις 17/02/25 εντοπίζεται η σωρός του 39χρονού γιού της προϊσταμένης της εισαγγελίας εφετών Λάρισας, ο οποίος αγνοούνταν από την παραμονή πρωτοχρονιάς. Λίγες μέρες πριν ο πραγματογνώμονας που διόρισαν οι συγγενείς των θυμάτων, Κοκοτσάκης, δηλώνει δημόσια ότι αυτοκίνητο προσπάθησε να εμβολίσει το αμάξι που οδηγούσε η κόρη του. με τους μπάτσους που κάνουν την έρευνα να δηλώνουν ότι πρόκειται για τυχαίο και μη σοβαρό γεγονός,
Δύο χρόνια μετά μας εμπαίζουν, οι σιδηρόδρομοι παραμένουν εγκαταλελειμμένοι στην απαρχαιωμένη τους λειτουργία με μηδενικά μέτρα προφύλαξης, τρένα συνεχίζουν να εκτροχιάζονται και να μπαίνουν σε λάθος ράγες, ανεφάρμοστες η τηλεδιοίκηση και η αυτόματη ακινητοποίηση, η πολιτική του κέρδους και της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής συνεχίζει την καταστρεπτική της πορεία αφού δεν άλλαξε στο ελάχιστο ούτε καν για τα προσχήματα. Η κολοσσιαία επιχείρηση συγκάλυψης που επιχειρείται από την 28η Φλεβάρη μέχρι σήμερα είναι το αποτέλεσμα της σύμπραξης κεφαλαίου και κράτους ενάντια στην κοινωνία. Το κράτος των αρίστων κάνει ό,τι μπορεί για να επιβάλει το νόμο της σιωπής με πρακτικές μαφίας για να συγκαλυφθεί η συνενοχή του με το κεφάλαιο. Χρησιμοποιεί τους αυλικούς, τις εφεδρείες και τα παραρτήματά του -θεσμικά και μη- για να μείνουν ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι της δολοφονίας 57 ανθρώπων στα Τέμπη. Ελεγχόμενα ΜΜΕ, Εθνική Αρχή Διαφάνειας, Ελεγκτικό Συνέδριο, Άρειος Πάγος και λοιπές δικαστικές αρχές κάνουν ό,τι μπορούν για μην αποδοθεί δικαιοσύνη. Στον κόσμο που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, όλα αυτά μαζί φτάνουν για να χαθεί κάθε εμπιστοσύνη όχι μόνο στους πολιτικούς, αλλά και στη Δικαιοσύνη.
Η μαζική συμμετοχή απέδειξε ότι όταν η κοινωνία βγαίνει στο δρόμο έχει την δύναμη να δημιουργεί ρήγματα στα κρατικά ψεύδη και να θέσει τους δικούς της όρους και την δυναμική παρουσία της στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μια παρόμοια διαδικασία συντελείται και στην Σερβία μετά την κατάρρευση της οροφής ενός σιδηροδρομικού σταθμού με αποτέλεσμα την δολοφονία 15 ανθρώπων στο Νόβι Σαντ, όπου ο αγώνας της κοινωνίας και των φοιτητών οδήγησε στην παραίτηση του πρωθυπουργού μετά από συνεχείς κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις που ακόμη συνεχίζονται. Η υποχώρηση, ο κατακερματισμός και η αποδιοργάνωση της τάξης μας και των συλλογικών της εκφράσεων είναι εμφανής τα τελευταία χρόνια. Μια κοινωνία εξαιρετικά μουδιασμένη και ηττημένη, μετά από 15 χρόνια κρίσης και μνημονίων, με τις δυνάμεις των πιο ενεργών κομματιών της να προσπαθούν ακόμη να συνέλθουν από το φιάσκο της σοσιαλδημοκρατίας, Η απουσία μιας επαναστατικής πρότασης και η παγίδευση της ανάθεσης σε πολιτικούς με λαϊκίστικο πρόσωπο ήταν το αίτιο της κοινωνικής άμπωτης τη προηγούμενη δεκαετία. Οι εξουσιαστές πίστεψαν ότι μπορούν να κρατάνε υπνωτισμένη τη κοινωνία προβάλλοντας φανταστικούς εχθρούς για να επιτύχουν την διαίρεση της τάξης μας. Το πέτυχαν προσωρινά. Υποκλοπές, γαλάζιοι παιδοβιαστές, πλημμύρες, πυρκαγιές δασών για πράσινες επενδύσεις, διάλυση ΕΣΥ, μνημόνια, δολοφονίες από κρατικά όργανα, ακρίβεια, ανοιχτή συνεργασία του κράτους με τη μαφία, ιδιωτικοποιήσεις, αστυνομική βία, κρατική καταστολή αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών. Ασθενείς που πεθαίνουν σε νοσοκομεία με υποστελεχωμένο προσωπικό, άποροι που τους κόβουν το ρεύμα και τους πετάνε από τα σπίτια τους, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, ανεργία και προσλήψεις μόνο για μπάτσους και στρατό. Η οργή υπόβοσκε σε μεγάλος μέρος της κοινωνίας. Όλα τα προηγούμενα περιστατικά και η εξόφθαλμη συγκάλυψη συσσώρευσε σταδιακά μια εκρηκτική κατάσταση στη κοινωνία, που έβλεπε στα Τέμπη το νέο Μάτι, ένα ακόμη έγκλημα, να σέρνεται ατιμώρητο στις δικαστικές καλένδες. Έτσι εκτοξεύτηκε η αμφισβήτηση προς τους θεσμούς. Και γιγάντωσε το έλλειμμα εμπιστοσύνης απέναντι σε οτιδήποτε συγκροτεί τη “συστημικότητα”, ακόμα και τη δικαιοσύνη. Αμφισβήτηση και οργή ενάντια στη συνολική φαυλότητα που κυριαρχεί σε όλους τους θεσμούς και τις δομές του εξουσιαστικού και διεφθαρμένου συστήματος, αμφισβήτηση για τον ευτελισμό που είναι παρόν σε όλες τις σφαίρες της ζωής και της καθημερινότητας.
Εμπνεόμενοι από το αυθόρμητο ποτάμι κοινωνικής οργής που δημιουργήθηκε αυτόνομα και ξεχύθηκε στους δρόμους της χώρας στις 26 Γενάρη το οποίο τρόμαξε τους ενορχηστρωτές του οργανωμένου ψεύδους, της καταπίεσης, της εξαπάτησης, της συγκάλυψης και συνειδητοποιώντας ότι είναι στα χέρια μας η δύναμη και η οργάνωση στο να αποδώσουμε δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών και να ανατρέψουμε την εξουσιαστική δομή που προκαλεί ανελέητα δεινά, φτώχια, πολέμους, κανιβαλισμό, εργατικά ατυχήματα/δολοφονίες και μοιράζει απλόχερα ατιμωρησία στα δικά της παιδιά… οφείλουμε να βαδίσουμε στο δρόμο του γενικού ξεσηκωμού, της κοινωνικής οργής και της ανατροπής, Η αλήθεια είναι ότι κανένα κόμμα πλέον δεν μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο. Η κοινωνική συμμετοχή και οι εκατοντάδες πορείες από αυτόνομα καλέσματα, ήταν μέχρι στιγμής η αιτία που οδήγησε τους κυβερνητικούς σε αναδιπλώσεις, φόβο και αστάθεια. Κανένα κόμμα και καμιά αντιπολίτευση δε κατάφερε κάτι ανάλογο μέχρι τώρα. Οι δυναμικές κινητοποιήσεις από εδώ και στο εξής θα γίνονται μόνο από τη κοινωνική βάση, έξω από κόμματα, πολιτικούς, κομματικές νεολαίες, θεσμικούς φορείς. Αυτή η κοινωνική βάση θα είναι και η μόνη “αντιπολίτευση” στην κρατική επιβολή και την εξουσιαστική τυραννία. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας αρχίζει επιτέλους να συνειδητοποιεί ότι το κοινοβούλιο είναι ένας παρωχημένος, καταπιεστικός και δολοφονικός θεσμός. Η μεγάλη αποχή από τις βουλευτικές εκλογές που ξεπέρασε τις αυταπάτες των θεσμών και της ανάθεσης, αποκτά τα αντανακλαστικά της, κάνει το επόμενο βήμα και βρίσκει τον δρόμο της στον ενεργητικό ρόλο ως φορέας αλλαγής και κοινωνού της ζωής παίρνοντας την κατάσταση στα δικά της χέρια. Τα υλικά που έχτισαν την καπιταλιστική δημοκρατία και τις κυβερνήσεις τους από την μεταπολίτευση και ένθεν είναι σαθρά. Ο ρόλος των ταξικά και κοινωνικά συνειδητοποιημένων είναι να καταδείξουν τον εκμεταλλευτικό, δολοφονικό και παραπλανητικό ρόλο του κράτους, του καπιταλισμού και των αυλικών τους, αλλά και να αναδείξουν την ζωτική σημασία της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, μέσα από αντιιεραχικές συνελεύσεις, συμβούλια χώρων εργασίας-εκπαίδευσης-γειτονιάς, δίκτυα αλληλοβοήθειας, αυτόνομες συλλογικές διεργασίες με αντικρατικό και αντικαπιταλιστικό πρόσημο, καταλήψεις, απεργίες, συγκρούσεις.