Εδώ, στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, παντού
Ενάντια στα σύνορα, τα κράτη, τις πατρίδες, τους στρατούς
Ο πόλεµος είναι παντού. Χωρίς να έχει λείψει ποτέ από τον καπιταλιστικό κόσµο, τον κόσµο των πατρίδων, των στρατών και των συνόρων. Πάντα ήταν παρών, µόνο που σήµερα πλέον κάθε «πολεµικό επεισόδιο» τείνει να αποκτά παγκόσµιες διαστάσεις µε διαφορετικά επίπεδα διακρατικής εµπλοκής: από τον πόλεµο στην Παλαιστίνη, την Ουκρανία, την Υεµένη, ως τις «περιοχές έντασης» που προµηνύουν µια µελλοντική σύγκρουση (π.χ. Ταιβάν, Γουιάνα, Ερυθρά θάλασσα κτλ), ο παγκόσµιος χάρτης φαίνεται να διαµορφώνεται από µια συνεχή γεωγραφία πολεµικών «µετώπων» και «µετόπισθεν». Και ο πόλεµος παίρνει πολλές µορφές: από τις περίφηµες εµπορικές κυρώσεις που διαµορφώνουν «πληθωριστικά φαινόµενα» στις πρωτοκοσµικές κοινωνίες και «επισιτιστικές κρίσεις» στην καπιταλιστική περιφέρεια, μέχρι τον πόλεµο των δυτικών κρατών στους/τις µετανάστ(ρι)ες, τη στρατιωτικού τύπου διαχείριση των «καταστάσεων έκτακτης ανάγκης» (είτε είναι ιοί είτε πλημμύρες, πυρκαγιές κ.α.), τη διαχείριση της κοινωνικής πολιτικής µε αστυνοµικούς όρους. Αυτό που οι κυρίαρχοι ονοµάζουν κυνικά «ρευστότητα της εποχής» είναι από τη µία πλευρά το άλλο όνοµα των συστηµικών αντιφάσεων που φτάνουν σε οριακό σηµείο και από την άλλη, είναι µια ξεκάθαρη δήλωση στους υπηκόους: στις «ρευστές εποχές» οι ζωές µας είναι θλιβερά αναλώσιµες και η επιβίωση ορίζεται µε όρους πιθανοτήτων, ρίσκου, διακινδύνευσης. Και όποιος αντέξει… Μετά έρχεται η περίφηµη «αγάπη για την πατρίδα», η ανάγκη για «εθνική ενότητα», για να διαµορφώσει ένα «εθνικό σώµα» σε κίνδυνο, µε το κράτος και τον στρατό να ορίζονται ως οι «φυσικοί προστάτες» του.
Αυτό που συµβαίνει στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και το Ισραήλ αποτελεί την αιµατηρή συνύφανση της τρέχουσας «παγκόσµιας αστάθειας» µε µια σύγκρουση που έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και οπωσδήποτε δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη. Η τωρινή αιµατηρή στρατιωτική επέµβαση αποτελεί συνέχεια και αναβάθμιση µιας συγκεκριµένης πολιτικής από την πλευρά του ισραηλινού κράτους εδώ και δεκαετίες: σκληρή καταστολή, έλεγχος, ρατσισµός και υποτίµηση και όλα στην high tech εκδοχή τους. Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί/ές και οι εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένες, η ισοπέδωση του μεγαλύτερου κομματιού της Γάζας, διαμορφώνουν σαφώς μια νέα πραγματικότητα για την περιοχή και κανείς δεν μπορεί να δει με ευκρίνεια ένα τέλος, μια διευθέτηση σε όλο αυτό. Η «ρευστότητα» αυτή δεν είναι απλά ένα ψυχολογικό πολεμικό όπλο εναντίον των κατοίκων της Γάζας, αλλά συνολικά μια πολεμική στρατηγική διαχείρισης ανεπιθύμητων πληθυσμών. Όµως κανένα «πείραµα» δεν αφορά απλά στο «εξωτερικό», όσες/ους δηλαδή ζουν στα παλαιστινιακά εδάφη. Αφορά και στο ίδιο το εσωτερικό του Ισραήλ: η στρατιωτικοποίηση της καθηµερινής ζωής ισοπεδώνει καθετί που στρέφεται ενάντια στο εθνικό συµφέρον, στον πόλεµο, τον ρατσισµό, την εκµετάλλευση. Οι υποτελείς τάξεις µπουκώνονται µε φόβο, κουνάνε σηµαίες, ντύνονται στο χακί για να µπορέσει η πατρίδα να ζήσει… (τι να µας θυµίζει άραγε;). Η σημερινή σφαγή στην Γάζα λοιπόν δεν είναι μια «εξαίρεση» αγριότητας, ούτε βέβαια αποτελεί «απέλπιδα προσπάθεια» του Νετανιάχου και των ακροδεξιών στηριγμάτων του να παραμείνουν στην εξουσία: είναι σε ευθεία γραμμή με τα εθνικά ιδεώδη. Είναι αυτό που κάνουν παντού και πάντα όλοι οι στρατοί.
Από την άλλη πλευρά, η Γάζα έχει ονοµαστεί ως η «µεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσµου» στην οποία στριµώχνονται 2,5 εκατ. άνθρωποι σε λίγα τετραγωνικά χλμ. γης. Και αυτή η φυλακή έχει τους φύλακές της. Όχι µόνο «εξωτερική φρουρά» από τον δολοφονικό στρατό του Ισραήλ, που φροντίζει ανά περιόδους να υπενθυµίζει πόσο αξίζει η ζωή και ο θάνατος µέσα στη Γάζα. Αλλά έχει και τους δεσµοφύλακες στη µέσα πλευρά των τειχών, τις διάφορες κοσµικές (παλαιστινιακή Αρχή) και θρησκευτικές (Χαµάς κτλ.) ηγεσίες που φροντίζουν να καταστέλλουν κάθε κοινωνική διεκδίκηση που δεν ευθυγραµµίζεται µε τη δική τους εξουσία (κάτι που φροντίζουν να ξεχνούν βολικά κάποιοι εξ αυτών που «στέκονται στο πλευρό των Παλαιστινίων»). Η Γάζα και η Δυτική Όχθη είναι κοινωνίες οργανωµένες, όπως παντού, µε τάξεις, προνοµιούχους και φτωχούς, αποκλεισµένες και καταπιεσµένα, οργισµένους και βολεµένους. Αυτές ακριβώς οι διαιρέσεις οδηγούν συχνά σε κοινωνικά ξεσπάσµατα ενάντια στους δικούς τους δεσµοφύλακες: το 2019 η εξουσία της Χαµάς δοκιµάστηκε από ένα κύµα διαδηλώσεων, απεργιών και συγκρούσεων στο δρόµο. Η απάντηση των «αντιστασιακών» ήταν ωµή καταστολή µε πολλούς νεκρούς/ές. Κάτι ανάλογο (µικρότερης κλίµακας) συνέβη τον περασµένο Ιούλιο όταν χιλιάδες κόσµου διαδήλωνε ενάντια στις αφόρητες συνθήκες καθηµερινότητας, την καταστολή, τους χαµηλούς µισθούς και την κρατική διαφθορά της Χαµάς (αναφορικά µε τη διαχείριση των κονδυλίων από τον ΟΗΕ, την ΕΕ και τα αραβικά κράτη). Στην Δυτική Όχθη, η περίφηµη Παλαιστινιακή Αρχή, πλήρως απαξιωµένη από τη βάση της εκεί κοινωνίας, κρατιέται µε νύχια και µε δόντια στην εξουσία εδώ και χρόνια µέσω διευρυµένης διεθνούς υποστήριξης και χρηµατοδότησης. Δεν είναι τυχαίο πως τόσο η Παλαιστινιακή Αρχή όσο και η Χαµάς (µέχρι τις 7 Οκτώβρη) θεωρούνταν εγγυητές της κοινωνικής ειρήνης στην περιοχή από το Ισραήλ, το οποίο έχει µάθει να εργαλειοποιεί τις µεταξύ τους διαφορές και ανταγωνισµούς για τους δικούς του σκοπούς. Ειδικά η χρηµατοδότηση της Χαµάς ξεκινά από την δεκαετία του ’80, όταν τα ισλαµιστικά κινήµατα προωθήθηκαν για να χτυπήσουν από µέσα τα ανταγωνιστικά κοινωνικά κινήµατα της εποχής που εκφράστηκαν µέσω της πρώτης Ιντιφάντα (σηµαίνει εξέγερση στα αραβικά) το 1987 και να επικυριαρχήσουν οριστικά στη δεύτερη Ιντιφάντα το 2003.
Οι καταπιεσµένοι/ες στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη δεν έπαψαν ποτέ να βρίσκουν µεταξύ τους συνάψεις για κοινούς αγώνες: από τον αγώνα ενάντια στο ισραηλινό τείχος και τους εποικισµούς πριν λίγα χρόνια, μέχρι τις κοινές απεργίες στα ισραηλινά εδάφη, στους αγώνες ενάντια στην πατριαρχία και τους έµφυλους διαχωρισµούς… Αν κάνει κάτι αυτός ο πόλεµος είναι να θάψει ακόµα πιο βαθιά εκείνες τις φωνές από τα κάτω που συγκρούονται µε τον πόλεµο, τους ρατσιστικούς διαχωρισµούς, τα σύνορα, τον στρατό, την εκµετάλλευση, την έµφυλη καταπίεση, τόσο στα εδάφη του Ισραήλ όσο και της Παλαιστίνης. Ο πόλεµος «εθνικοποιεί» στο έπακρο τα κοινωνικά/ταξικά ζητήµατα, οµογενοποιεί τις κοινωνίες σε στρατόπεδα, αφού φροντίζει να συστρατευτούν οι υποτελείς τάξεις πίσω από τα συµφέροντα των αφεντικών τους. Όµως, ακόµα και σήµερα, µέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι φωνές του αντιπολεµικού κινήµατος στις πόλεις του Ισραήλ προσπαθούν να σπάσουν το καθεστώς του γενικευµένου φόβου, ενώ -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ισραηλινού στρατού- περίσσότερο από το 1/3 των νέων (30% στους άνδρες και 44% στις γυναίκες) επικαλούνται λόγους υγείας για να αποφύγουν την επιστράτευση και ένα 15% των στρατευμένων εγκαταλείπει για ίδιους λόγους το στράτευμα-και αρκετοί εξ αυτών έχουν βρει καταφύγιο σε ευρωπαϊκές χώρες.
Και τι λοιπόν µπορούµε να κάνουµε εµείς από εδώ; Καταρχάς να συγκρουστούµε µε τις όψεις του πολέµου που εµφανίζονται εδώ και τώρα, τον ρατσισµό, τον εθνικισµό, τον µιλιταρισµό. Να µην συστρατευτούµε µε το ελληνικό κράτος και τον στρατό του που οργανώνει τα «εθνικά σχέδια» και τις αιµατηρές του συµµαχίες στην Ανατολική Μεσόγειο. Να σαµποτάρουµε µε κάθε τρόπο τον πόλεµο που ξεκινάει από εδώ και κατευθύνεται εκεί: τα ελληνικά αφεντικά µε τις µπίζνες τους, την πολεµική βιοµηχανία και τα πανεπιστηµιακά της think tank, τα λιµάνια και τους σιδηροδροµικούς σταθµούς από όπου αποστέλλονται όπλα…
Δεν αρκεί καµιά αλληλεγγύη που υποβιβάζεται σε ανθρωπισµό, γιατί ο ανθρωπισµός θολώνει την κατανόηση των αιτιών του πολέµου και αναπόφευκτα οδηγεί σε συµψηφισµούς βίας, πάντοτε σε βάρος των καταπιεσµένων.
Μίσος για τον πόλεµο των κυρίαρχων όποια στολή κι αν φοράει, µίσος και για τις σηµαίες του πολέµου όποιο χρώµα κι αν έχουν.
Γιατί νιώθουµε τις πολιορκηµένες/ους ως κοµµάτι µας, την οργή τους οργή µας, γιατί στους λιποτάκτες και αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ διαβάζουµε τις δικές µας λιποταξίες και αρνήσεις.
Μόνο οι κοινοί αγώνες των καταπιεσµένων, εδώ, στο Ισραήλ, στην Παλαιστίνη µπορούν να σταµατήσουν την πολεµική µηχανή των κυρίαρχων.
Εδώ, στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, παντού
Με τους φυγάδες, μετανάστ(ρι)ες, λιποτάκτες
Με όσ@ αντιστέκονται στον πόλεμο, την εκμετάλλευση, τον ρατσισμό, την πατριαρχία
Με τις/τους αρνήτ(ρι)ες αυτού του κόσμου