Μετά τη φαρσοκωμωδία των πρόσφατων εκλογών, παρατηρούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την αύξηση της συχνότητας των «αστοχιών» όλων όσων εμπλέκονται στην εκλογική διαδικασία, αλλά κυρίως στελεχών της πρώην κυβέρνησης που πιθανώς θα είναι και αυτή της επόμενης τετραετίας. Κάποια «διακεκριμένα» στελέχη της θέτουν, συχνά εκβιαστικά, ως στόχο την αυτοδυναμία που θα δώσει τη δυνατότητα συνταγματικής αναθεώρησης χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα αντιλόγου, ενώ κάποιο άλλο στέλεχος της ίδιας παράταξης, γιατρός, καθηγητής και πρώην βουλευτής της ΝΔ, λέει δημόσια ότι «ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου… δεν θα τα καταφέρει, δεν έχει καλή πρόγνωση, πρέπει κάποια στιγμή να τραβήξουμε μία γραμμή… γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στα έξοδα…». Και αυτές είναι κάποιες μόνο από τις περιπτώσεις. Η συνέχεια αποτελεί πάντοτε μοτίβο που επαναλαμβάνεται: την αμέσως επομένη ημέρα – κάποτε την αμέσως επόμενη στιγμή- σπεύδουν από τη μία οι ίδιοι που υπέπεσαν στο «ατόπημα/αστοχία» να ανακαλέσουν επιμένοντας συγχρόνως πως οι απόψεις τους «παρερμηνεύτηκαν» και από την άλλη οι ομοϊδεάτες τους και ο επικεφαλής της παράταξής τους να τους «αδειάσουν», ακόμη και πετώντας τους έξω από την εκλογική λίστα όπως συνέβη με την πρόσφατη περίπτωση του Σ. Πνευματικού.
Μόνο που ποτέ δεν «ανακαλούν εντελώς». Και ποτέ οι δικοί τους δεν τους «αδειάζουν» εντελώς. Έτσι, ήδη κάποιοι από τους δημοσιογράφους εκείνους που αποτελούν τσιράκια του συστήματος άρχισαν να δικαιολογούν τον πρώην βουλευτή και πρώην υποψήφιο βουλευτή, αφήνοντας να εννοηθεί ότι, τέλος πάντων, ίσως και να είχαν κάποια βάση οι απόψεις που εξέφρασε κι ότι πληρώνει το τίμημα του ότι είπε μια αλήθεια. Ας σημειωθεί όμως ότι δεν πρόκειται για μία αλήθεια που προκύπτει με τρόπο φυσικό κι αβίαστο, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν το κράτος και ο καπιταλισμός, με άλλα λόγια για τη βία του καπιταλισμού αλλά και τη βία του κράτους γενικότερα. Με όλα αυτά τα οποία εμφανίζουν τάχα ως «αστοχίες», στην πραγματικότητα ελέγχουν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, την προετοιμάζουν να αποδεχθεί στο άμεσο μέλλον τα αδιανόητα, και προσαρμόζουν τους ρυθμούς του εκφασισμού της. Δεν πρόκειται λοιπόν πραγματικά για αστοχίες αλλά για μία πολύ συγκεκριμένη και αποτελεσματική μεθόδευση – με εξαίρεση βεβαίως τις αστοχίες του δήμαρχου της Αθήνας, ανιψιού του πρώην και επόμενου (όπως όλα δείχνουν) πρωθυπουργού, εγγονού παλαιότερου πρώην πρωθυπουργού, και γιο της τέως δημάρχου Αθήνας και αδελφής του πρωθυπουργού.
Οφείλουμε σε αυτό το σημείο να αναγνωρίσουμε ότι οι αστοχίες του Μπακογιάννη όταν μπερδεύει τη χλωρίδα με την πανίδα ή θέλει να κάνει ανασκαφές για να βρει την… «Πολιτεία» του Πλάτωνα, αποτελούν πράγματι αυθεντικές γκάφες, που έρχονται ως μια ευτράπελη ειρωνεία να υπονομεύσουν από μόνες τους την αμιγώς ταξική ρητορική της αριστείας στην οποία επιδίδεται η υπόλοιπη οικογένειά του. Πέρα όμως από την – αξιοσημείωτη, ομολογουμένως- αυτή εξαίρεση, όλες οι άλλες αστοχίες είναι μελετημένες παρεκτροπές στο πλαίσιο μίας πονηρής και ολέθριας για την κοινωνία στρατηγικής των φορέων της εξουσίας. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τη χαρακτηριζόμενη απλώς ως «άστοχη» δήλωση του Μητσοτάκη περί «θυσίας» των νέων στα Τέμπη. Η μόνη αλήθεια είναι πως το κράτος θέλει νεκρούς: νεκρούς εργάτες σε εργατικά ατυχήματα, νεκρούς ανθρώπους που εμπιστεύτηκαν τις δημόσιες συγκοινωνίες, το δημόσιο σύστημα υγείας και το δημόσιο σύστημα παιδείας, νεκρούς μετανάστες, πνιγμένες μετανάστριες, και βέβαια νεκρούς διαδηλωτές και νεκρούς πολιτικούς κρατούμενους. Διότι αυτοί οι θάνατοι δεν είναι μόνο αναπόφευκτη συνέπεια της ύπαρξης του κράτους και της λειτουργίας του καπιταλισμού, αλλά είναι και επιθυμητοί από την πλευρά της κυρίαρχης τάξης, επειδή με αυτόν τον τρόπο θέτει και επιβάλλει τους όρους της. Επειδή οι δικοί μας νεκροί είναι οι δικοί της όροι.
Εν ολίγοις, και πολύ απλά, ο «τυχαίος θάνατος» ενός αναρχικού, ενός εξεγερμένου ή μιας εξεγερμένης, δεν θα παρουσιάζεται ψευδώς πια ως «τυχαίος», αλλά ως εύλογος και αναγκαίος: ως κοινωνικά και ηθικά αποδεκτός, ακόμη και ως αποτέλεσμα κοινωνικής συναίνεσης. Αυτή είναι η σταθερότητα για την οποία μιλούν σήμερα οι κυβερνώντες. Πρόκειται για τη «σταθερότητα» των εργατικών ατυχημάτων, του μεροκάματου του τρόμου, των πνιγμένων μεταναστών, των γυναικοκτονιών, των ανθρώπων που πεθαίνουν γιατί δεν υπάρχουν ασθενοφόρα και φάρμακα ή ασφαλείς συγκοινωνίες, των νεκρών διαδηλωτών/διαδηλωτριών, των πολιτικών κρατούμενων που τους/τις θέλουν νεκρούς/ές ή με κατεστραμμένη υγεία, των αστυνομοκρατούμενων γειτονιών, της καταστολής, της λογοκρισίας, της εξουσίας των παπάδων, των εκκενωμένων με βία καταλήψεων, των φυλακών – κολαστηρίων, ακόμη και του πολέμου στον οποίο πιθανώς θα εμπλέξουν τη χώρα οι κυβερνώντες (και υπενθυμίζουμε και πάλι εδώ την διόλου αθώα «αστοχία» περί θυσίας των παιδιών στα Τέμπη – να τίθεστε σε άμεση επιφυλακή όταν ακούτε τους φορείς της εξουσίας να κάνουν λόγο για «θυσίες»). Και απέναντι σε αυτή τη «σταθερότητα» που περιγράφουμε παραπάνω, τη μόνη που μπορεί να διασφαλίσει το κράτος, χρειάζεται αλήθεια να είναι κανείς συνειδητοποιημένος και θεωρητικά καταρτισμένος αναρχικός ώστε να μην δυσκολεύεται να επιλέξει σε ένα ψευτο – δίλημμα του τύπου: «‘σταθερότητα’ ή ακυβερνησία»; Δεν αρκεί η απλή λογική; Και δεν θα έπρεπε να αρκεί η απλή λογική; Αλλά την άμβλυνση της λογικής, ακόμη και της κοινής λογικής, έχουν αναλάβει και φέρουν με επιτυχία εις πέρας τα καθεστωτικά media.
Τα ίδια media τα οποία παρουσίασαν ως νίκη της δεξιάς ένα εκλογικό αποτέλεσμα που, ιδωμένο νηφάλια, μοναδική νικήτρια φανέρωνε την αποχή. Η σταθερότητα που ευαγγελίζονται οι κυρίαρχοι είναι, ακριβώς, ο εφιάλτης που ετοιμάζουν για ολόκληρη την κοινωνία, αλλά όπως είναι αναμενόμενο στο στόχαστρο βρίσκονται κατ’ αρχάς οι πολιτικοί κρατούμενοι/νες, και όσοι/όσες κρατούμενοι/κρατούμενες αγωνίζονται. Οι κυρίαρχοι σήμερα μιλούν για αναθεώρηση του «Συντάγματος», την ίδια στιγμή που ξέρουν και ξέρουμε ότι δεν εφαρμόζονται ούτε καν οι τώρα ισχύοντες δικοί τους ταξικοί νόμοι. Άλλες πάλι φορές, φτιάχνουν «φωτογραφικούς» νόμους όπως στην περίπτωση του αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα ο οποίος μάλιστα θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί από τον Σεπτέμβριο του 2021, με άλλα λόγια πλησιάζει τα δύο χρόνια παράτυπης κράτησης, καθώς σε κατάφωρη παραβίαση της σχετικής (δικής τους, θα επαναλάβουμε) νομοθεσίας, εφαρμόζουν αναδρομικά μη ευνοϊκές γι’ αυτόν διατάξεις.
Πρόσφατα μάλιστα παραγράφηκε και μια εναντίον του υπόθεση ποινικής δίωξης, την οποία χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά για να του κόβουν τις άδειες τις οποίες τυπικά δικαιούται. Επρόκειτο για μία κατασκευασμένη υπόθεση εναντίον του (αφού και η ίδια η φυλακή δεν είχε αξιολογήσει ούτε καν ως πειθαρχικό παράπτωμα το συμβάν, δηλαδή την από κοινού με συγκρατούμενούς του σύνταξη μίας δήλωσης αλληλεγγύης σε άλλον πολιτικό κρατούμενο και απεργό πείνας η οποία δημοσιεύτηκε στο indymedia), για συνέργεια σε στάση κρατουμένων, δίωξη που είχε ασκηθεί την 1/7/19. Η υπόθεση δεν εκδικαζόταν, αλλά απλώς έμενε «ξεχασμένη» και την ανέσυραν κάθε φορά που ήταν να του στερήσουν την άδεια, επειδή σύμφωνα με τον φωτογραφικό «νόμο Κουφοντίνα», ο «καταδικασμένος για τρομοκρατία» όχι μόνο δεν δικαιούται μεταγωγή σε αγροτικές φυλακές αλλά δεν δικαιούται και άδειες αν εκκρεμεί σε βάρος του δίωξη, ακόμη και αν η δίωξη αφορά πλημμέλημα αναφερόμενο σε πράξη που «ενέχει απειλή βίας». Ο πραγματικός λόγος βέβαια της εκδικητικής αυτής στάσης απέναντι στον Δημήτρη Κουφοντίνα, που εκτός από την αποφυλάκιση τού στερούν ακόμη και την ελάχιστη, ανθρώπινη επαφή με την οικογένειά του και όσους τον αγαπούν, είναι η συνεπής και αμετανόητη στάση του όλα αυτά τα χρόνια, μία στάση έντιμη, επαναστατική, προμηθεϊκή. Από την άλλη πλευρά, ο λόγος για τον οποίο η στημένη αυτή υπόθεση παραγράφηκε, είναι πως δεν την έχουν πλέον ανάγκη ώστε να κόβουν τις άδειες του πολιτικού κρατούμενου, καθώς έχουν φροντίσει γι’ αυτό οι εμπνευστές του νέου σωφρονιστικού κώδικα. Και πέρα από την παράτυπη αναδρομική εφαρμογή νέων διατάξεων, δεν υπάρχει η παραμικρή υπερβολή σε αυτό που οι ίδιοι οι κρατούμενοι είπαν, ότι δηλαδή ο νέος κώδικας τούς θάβει ζωντανούς. Θάβει, με άλλα λόγια, ζωντανό, ένα από τα πιο ζωντανά κομμάτια της κοινωνίας καθώς οι πολιτικοί κρατούμενοι και γενικότερα οι αγωνιστές κρατούμενοι, με την ανυποχώρητη στάση τους, τη συγκινητική και δυνατή μεταξύ τους αλληλεγγύη και τους αγώνες τους με το τεράστιο κόστος, μας δείχνουν σήμερα τον δρόμο.
Γι’ αυτό κι εμείς, δεν πρόκειται να αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους, τους ανθρώπους που σήκωσαν στους ώμους τους το μεγαλύτερο μέρος από το βάρος των αγώνων μας, μόνους τους στα χέρια των δεσμοφυλάκων τους. Είμαστε εδώ, δίπλα τους, με συντροφικότητα και αλληλεγγύη, έτοιμοι/έτοιμες να πληρώσουμε κι εμείς το κόστος που πολύ καλά γνωρίζουμε ότι μας αναλογεί – και μας τιμά. Και αυτό είναι κάτι που η εξουσία το φοβάται, γι’ αυτό και συνεχώς αυξάνει και εξοπλίζει τα όργανα καταστολής που εξελίσσονται πλέον σε ένα είδος στρατού κατοχής. Προετοιμάζονται να πνίξουν στο αίμα την εξέγερση την οποία περιμένουν και τόσο πολύ φοβούνται. Αλλά η ιστορία έχει αποδείξει πως οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες βρίσκουν πάντα τρόπους, κάποτε νικούν, πάντοτε ξανασηκώνονται. Απέναντι στους φορείς της εξουσίας, απέναντι στην κυρίαρχη τάξη, έχουμε να πούμε μόνο: Αν κάτι δεν έχει καλή πρόγνωση, δεν είναι οι ασθενείς συμπολίτες μας αλλά οι οικογενειοκρατίες, το σύστημα το οποίο επιβάλλετε και στηρίζετε, και η τάξη την οποία εκπροσωπείτε.
Έτσι έχουν τα πράγματα, αν θέλετε να αφήσουμε για λίγο τις αηδίες των πληρωμένων δημοσκοπήσεων και τη μακάβρια απανθρωπιά σας, και να μιλήσουμε για πραγματικές προγνώσεις, βασισμένες στις κοινωνικές και ιστορικές επιστήμες που επιχειρείτε με τόσο μένος να εξοστρακίσετε από την παιδεία, αλλά και στη λογική και τη σκέψη που οι καθεστωτικοί σας δημοσιογράφοι επιχειρούν τόσο αγωνιωδώς να εξαλείψουν.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΝΤΙΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ALFREDO COSPITO.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ/ΝΕΣ ΚΑΡΤΟΥΜΕΝΟΥΣ/ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
ΔΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ.
Πάντα δικοί μας, οι δρόμοι…
Επιτροπή για την Αποφυλάκιση του Δ. Κουφοντίνα 16/6/23