Δύο άρθρα για τις καταλήψεις μέσα στο έτος 2024, (μία ανάλυση/θέση και ένα ιστορικό -που, δυστυχώς, εμπλουτίζεται συνεχώς- για τις εκκενωμένες καταλήψεις και το πώς αυτές κατέληξαν σήμερα από άποψη κρατικής διαχείρισης).
Για τις καταλήψεις
από “Αναρχικός Πυρήνας Σύγκρουση”
Ανυποχώρητος αγώνας….
Η συλλογική ανάκτηση ενός χώρου δημιουργεί ένα αγωνιστικό έδαφος ενάντια σε ότι μας καταστρέφει. Αυτή η απόπειρα άμεσης κατάργησης τις ιδιοκτησίας, αυτή η απαλλοτρίωση με κοινωνικό προσανατολισμό θα φέρει μια μικρή ρήξη στην ιδιοκτησιακή λογική του κεφαλαίου, έστω και μερική. Το επαναστατικό περιεχόμενο της κατάληψης δε θα προσπαθήσει απλά να δημιουργήσει ρωγμές στην κρατική μηχανή, αλλά θα κινηθεί προς την αναγκαία κατεύθυνση ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ. Όχι απλά για μια επανάσταση του ατόμου μέσα στην καθημερινή ζωή, αλλά για την συλλογική επανάσταση του προλεταριάτου στο τώρα. Θα φέρουμε ζωή για να ζήσουμε, για να Αγωνιστούμε σε πείσμα της απονέκρωσης των αγώνων για χάρη της ασφάλειας και της έννομης τάξης.
ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΑΛΛΑ ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Οι καταλήψεις αποτελούν εκείνη την εξεγερμένη γη που απελευθερώνει (μερικώς) το προλεταριάτο, ενάντια στο υπάρχον. Αποτελούν τη άμεση εναντίωση στο κράτος, το νόμο, και την χωροταξία του ταξικού κτήνους. Μια επαναστατική μορφή απαλλοτρίωσης που επιτίθεται στην ιδιοκτησία και τις αλλοτριωμένες σχέσεις, μετασχηματίζοντας τον χωροχρόνο της αποξένωσης σε ποιοτικές στιγμές. Αυτοί οι χωροχρόνοι κοινωνικοποίησης δεν πρέπει να πραγματώνονται με την ψευδαίσθηση ότι στα σημεία αυτά παύει η ταξική εκμετάλλευση να υφίσταται ή ως ένα διάλειμμα από αυτήν, αλλά τουναντίον να λειτουργεί ως μια νέα συλλογική δύναμη μέσα και ενάντια στον κόσμο τους. Μια παραγωγική ποιότητα που χτυπάει στα ίσα αυτά που διέπουν τον καπιταλισμό.
Συνεπώς δεν είμαστε λιποτάκτες από τον βούρκο τους, αλλά μαχητές μέσα σ’ αυτόν.
Ένα μερικά απελευθερωμένο έδαφος που συγκρούεται με την καπιταλιστική μηχανή, μετατρέποντας τα πεδία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης σε κομμούνες αντίστασης, ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Οι καταληψίες αποφασίζουν αυτοί με ποιους όρους θα κινηθούν, γκρεμίζοντας το μονοπώλιο της κίνησης της ζωής που κρατούν στα χέρια τους οι γδάρτες του κόσμου. Ανακαταλαμβάνουμε το δημόσιο χώρο με τα δικά μας ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, κατεδαφίζοντας τις έννοιες του ιδιωτικού και κρατικού. Η κατάληψη είναι ένα κεκτημένο προοδευτικής συνάντησης των αγωνιστών, ενάντια στις “αποστειρωμένες” κρατικές ζώνες. Δεν είναι μια αμετάβλητη νίκη προς εσωτερίκευση, αλλά ένας συνεχής αγώνας σε κίνηση με όρους εξωτερίκευσης. Μια συλλογική προσπάθεια κατάκτησης όλων και περισσότερων πραγμάτων. Μια διευρυμένη κίνηση αντιστάσεων και κοινωνικών σχέσεων και όχι ένα παγιωμένο έδαφος. Μια κοινωνική πρακτική ταξικής αμεσότητας χιλιάδων χρόνων από τότε που οι εκμεταλλευτές έχουν αφαιρέσει την κοινωνικότητα.
Αυτά τα κατειλημμένα εδάφη δεν είναι κάποια γραφεία τύπου, μα ούτε και κάποιοι χώροι “εναλλακτισμού”. Δε λειτουργούν απλά ούτε ως αποθηκευτικοί χώροι, μα ούτε κι ως ορμητήρια ατομικοτήτων. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ορμητήριο, θα μιλήσουμε για εκείνο το ορμητήριο -συνολικά- των αγώνων και της τάξης μας (Οι ταξικές μας επιθέσεις δε παίρνουν αναβολή κι ας είμαστε λίγοι). Ένας κοινός τόπος της τάξης μας που βγάζει τους προλετάριους έξω στο δρόμο σε θέση μάχης. Γιατί η λέξη “κοινωνικό” δε μπαίνει τυχοδιωκτικά για να ψαρέψει κόσμο ή για να παρέχει κάποιου είδους υποτιθεμένης ασφάλειας. Η έννοια του Κοινωνικού μεταξύ άλλων σημαίνει και Σύγκρουση.
Οι κατειλημμένοι χώροι δεν πρέπει να είναι σεχταριστικοί. Το λουκέτο δεν πρέπει να παραμένει για πολλές ώρες στην πόρτα. Να μπορεί ο καθένας ανά πάσα στιγμή να τρέξει να ειδοποιήσει τους συντρόφους του για το οτιδήποτε. Να αισθάνεται ο καθένας ότι κάπου εκεί δίπλα έχει τους συντρόφους του για ότι κι αν χρειαστεί. Κατάληψη σημαίνει απελευθέρωση. Απελευθερώνουμε χώρους για να τους επανακοινωνικοποιούμε. Κι αυτό σημαίνει και συμμέτοχη προλετάριων στην κατάληψη που μπορεί να μην αναρχικοί (πάντα μέσα σ’ ένα πολιτικό πλαίσιο).
Οι καταλήψεις δεν είναι απλά εργαλειακές δομές που παλεύουν για τον επαναστατικό σκοπό, αλλά είναι και ζωτικής σημασίας χώροι που εμπεριέχουν την επανάσταση. Έτσι, ο κάθε κατειλημμένος χώρος οφείλει να μην είναι απλά μια “πολιτιστική εναλλακτική”, αλλά εκείνο το έδαφος που μέσα του θα προετοιμάζει τα σχέδια της ταξικής αντεπίθεσης. Μόνο τότε η οποιαδήποτε μορφή εκδήλωσης μέσα σε έναν κατειλημμένο χώρο μπορεί να πάρει πραγματική υπόσταση. Μόνο τότε θα είμαστε πραγματικά επικίνδυνοι. Μόνο τότε η έννοια της αυτοοργάνωσης θα πάρει σάρκα και οστά. Με λίγα λόγια, Επανάσταση ή συνεχίζουμε και αναπαράγουμε τη σήψη.
Δεν οργανώνουμε απλά ένα επαναστατικό κίνημα για το μέλλον, αλλά είμαστε αγωνιστές ετούτη τη στιγμή. Εξεγερμένοι διαρρήκτες του κοινωνικού διαστήματος στο τώρα. Όμως οι ρωγμές δε φτάνουν. Οι καθημερινές μας αρνήσεις μας πρέπει να μετουσιωθούν σε Επανάσταση. Σκοπός μας δεν είναι να ζούμε μια άγρια μποέμικη ζωή κατά την οποία θα ανοίγουμε τρύπες που μπορεί να ξανακλείσει το σύστημα, αλλά η ολική ανατροπή του συστήματος.
Η επανάσταση θα πρέπει να γίνει πράξη κι όχι να κινείται πάνω από τα κεφάλια μας ως προσδοκία. Και για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να βάλουμε την προλεταριακή δυναμική σε τροχιά κίνησης, η προλεταριακή σκοπιά να ζωντανέψει στην πράξη στο σήμερα. Γιατί ειδάλλως ούτε η επανάσταση θα υλοποιηθεί, μα ούτε και κάποιος συγκρουσιακός καρποφόρος αγώνας θα πραγματοποιείται μέσα στις καθημερινές στιγμές (υπό την έννοια όσο και να προσφέρει κάπου θα μπάζει) κι απλά θα περιμένουμε πότε θα έρθει ο “μεγάλος ξεσηκωμός” δουλεύοντας αφηρημένα για αυτόν.
Το δικό μας ανάστημα δεν βρίσκεται στην επουράνια ανάσταση αλλά στην επίγεια επανάσταση.
Οι καταλήψεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα και αυτό δεν πρέπει να χαθεί. Δεν πρέπει να απενεργοποιήσουμε ένα τέτοιο όπλο, για χάρη της ασφάλειας. Η επιλογή κάποιων συντρόφων για στέγαση του αγώνα “σε κάποιο χώρο με νοίκι”, είναι οπισθοχώρηση του ίδιου του αγώνα ως απότοκο της συλλογικής ήττας του κινήματος (όπως φυσικά το ίδιο συμβαίνει και με την επιλογή ενός μαγαζιού χωρίς υπαλλήλους, έναντι της κατάληψης ενός εργασιακού χώρου από τους εργάτες). Eκτός αν υπήρξαν προσπάθειες και ήταν άκαρπες. Και όχι να λέγεται ντροπιαστικά «Σιγά, τι κατάληψη τι στέκι;. Ποια είναι η διαφορά;». Φτάνοντας στο σημείο να δηλώνουν ότι τα στέκια είναι πιο κοινωνικά από τις καταλήψεις (ασχολίαστο). Δεν ξεχωρίζουμε τους εαυτούς μας, όλοι μαζί στο κίνημα βρισκόμαστε και όλα μαζί θα πρέπει να τα περνάμε. Οφείλουμε να φροντίσουμε τις αδυναμίες μας συλλογικά. Εντάξει, βιώνουμε τις αδυναμίες μας… το πρόβλημα είναι όταν δεν τις αναγνωρίζουμε, το πρόβλημα είναι όταν τις κρύβουμε, το πρόβλημα είναι όταν τις αναγνωρίζουμε και δεν προσπαθούμε να τις ξεπεράσουμε. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι οι απαλλοτριωμένοι χώροι -ευρισκόμενοι μέσα στο τώρα- έχουν όρια και μέσα σ’ αυτούς υπάρχουν αντιθέσεις.
Δεν νοείται να υπάρχει κατάληψη και να μην αναφέρεται η λέξη “κατάληψη” στο όνομα της. Αν κάποιοι έχουν άλλου είδους “βλέψεις” το μόνο που κάνουν είναι να αμαυρώνουν τον αγώνα. Το να αναφέρεται μονάχα η λέξη “ελευθεριακός ή κοινωνικός χώρος” χωρίς να αναφέρεται η λέξη “κατάληψη” αποκρύβονται όλα τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που έχει η ίδια η κίνηση της κατάληψης. Δεν μπορεί να αιωρείται κάτι αφηρημένο, τη στιγμή που μιλάμε για μια κίνηση απαλλοτρίωσης. Η απόκτηση του όποιου χώρου έγινε μέσα από μια κίνηση επιθετική. Πρέπει να είμαστε σαφείς και χαρούμενοι για τις πράξεις μας.
Η κατάληψη είναι μια κίνηση προοδευτική, όμως τα υποκείμενα της κατάληψης θα πρέπει κι αυτά να προσδώσουν επαναστατικά χαρακτηριστικά στη δράση τους. Ωστόσο, μην ξεχνάμε, ότι και τα ντουβάρια έχουν τη σημασία τους. Όπως κάθε χώρος είναι σημαντικός μέσα στον οποίο διεξάγονται οι αγώνες μας. Σίγουρα ο αγώνας μας είναι το πιο σημαντικό (ο οποίος πάντα βρίσκεται διαλεκτικά με τον εκάστοτε χώρο), αλλά δεν μπορεί να λέμε ότι τα “ντουβάρια δεν έχουν σημασία, δεν πειράζει που τα κατεδάφισαν” για να καλύψουμε αυτό που πραγματικά συνέβη. Αντί να παραδεχτούμε ότι δεχτήκαμε ένα χτύπημα ως μια ακόμα στιγμή του κοινωνικοταξικού πολέμου, αφού έτσι πραγματώνεται η ταξική πάλη, στον αντίποδα προσπαθούμε να πούμε κάτι πομπώδες, όπως “τις ιδέες μας δεν τις χτυπάνε” με αποτέλεσμα ο εχθρός να κερδίζει συνεχώς έδαφος. Κάποιοι συμπεριφέρονται αντιρηξικέλευθα και την ίδια στιγμή προσπαθούν να βγουν από πάνω, θέλοντας να εντυπωσιάσουν, προσπαθώντας να πουν το μέγιστο ποιοτικά. Όταν πας κάτι να κρύψεις, περνάς στην επίθεση με βερμπαλισμό. Επίσης, πολλές φορές τέτοιες λογικές συνδυάζονται με μεγάλα λόγια, όπως για παράδειγμα “θα ματώσει το κράτος για να πάρει τις καταλήψεις μας”, κι εν τέλει πολλές φορές δε γίνεται τίποτα από την δική μας πλευρά. Κοινώς, “όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια”. Γι’ αυτό όχι μεγάλα λόγια.
Αν θέλει το κράτος να δημιουργήσει ξενώνες, γηροκομεία, Κ.Α.Π.Η. και νηπιαγωγεία ας μπει μέσα στα δημαρχεία και τις βίλες, μέσα στις εκκλησίες και τα αστυνομικά τμήματα κι ας τα δημιουργήσει. Ας βρει ένα άδειο οικόπεδο κι ας τα φτιάξει. Όμως δεν θα το κάνει, γιατί έτσι θα αναιρούσε την ίδια του την ύπαρξη. Όταν διώχνεις τους καταληψίες σημαίνει καταστολή, σημαίνει κόστος λιγότερων χρημάτων για αυτό που θέλεις να κάνεις κι άρα περισσότερο χρήμα στις τσέπες σου.
Ως αναρχικοί αγωνιζόμαστε για όλα τα ζητήματα που αφορούν τους καταπιεσμένους χωρίς χρονικό σταματημό. Όχι ως μια ιδεολογική αρχή που μαγικά λύνει τα προβλήματα, αλλά ως ισότιμοι άνθρωποι που αλληλεπιδρούν. Δεν σας αναγνωρίζουμε ως λύση για τα προβλήματα μας, αλλά είστε το πρόβλημα. Εσείς θα βρείτε μια λύση προσωρινή, θα βάλετε τους ιδιώτες μέσα σε κάθε κοινωνικό πεδίο κι όλα μονάχα με γνώμονα το κέρδος. Πότε νοιαστήκατε για τα παιδιά, πότε νοιαστήκατε για τους ηλικιωμένους; …
Όσο υπάρχει εξουσία, θα υπάρχει και ανακατάληψη!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΝΕΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ
Αναρχικός Πυρήνας “Σύγκρουση”
πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1631952/
Η μοίρα των εκκενωμένων καταλήψεων
από “Πρωτοβουλία Αναρχικών”
Άρθρο που παραθέτει εκκενώσεις καταλήψεων τα τελευταία χρόνια και την μετέπειτα διαχείρισή τους από το κράτος και λοιπούς ιθύνοντες
Στην πόλη μας αλλά και σε όλη την Ελλάδα, γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια εκκένωσης των κατειλημμένων χώρων, με σκοπό την απόδοση κτιρίων στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους και την κοινωνία. Ας κάνουμε, λοιπόν, μια ιστορική αναδρομή του τρόπου αξιοποίησης τέτοιων κτιρίων, ξεκινώντας από το Μαραγκοπούλειο. Το κτίριο, που τελούσε υπό κατάληψη για πάνω από 15 χρόνια, εκκενώθηκε με αστυνομική επιχείρηση τον Αύγουστο του 2013. Τα τοπικά μέσα της Πάτρας έσπευσαν να ταχθούν υπέρ της εκκένωσης, συγχαίροντας την πολιτική ηγεσία και κάνοντας λόγο για απόδοση του κτιρίου στη κοινωνία [1]. Τέσσερα χρόνια μετά, τα ίδια μέσα, φωτογραφίζουν το κτίριο σφραγισμένο και αναξιοποίητο [2], όπως παραμένει μέχρι και σήμερα [3]
[1] https://www.google.com/amp/s/www.thebest.gr/amp/article/213781
[2] Το Μαραγκοπούλειο στην οδό Γούναρη-Μια πενταετία μετά την εκκένωση παραμένει σφραγισμένο-Η τύχη της πρότασης για αξιοποίησή του-ΦΩΤΟ &ΒΙΝΤΕΟ (thebest.gr)
[3] (12-12-2023)
Ας μεταφερθούμε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο χώρο που πέρασε τα παιδικά της χρόνια η Μαρία Κάλλας, γνωστός και ως κατάληψη Σκαραμαγκά, στα Πατήσια. Στην εκκένωση της κατάληψης, 09/01/13, οι 7 συλληφθέντες κατηγορήθηκαν, μεταξύ άλλων, για οπλοκατοχή, καθώς στο χώρο βρέθηκαν 2 κουζινομάχαιρα και 1 σφεντόνα [4]. Δέκα χρόνια μετά, ο τέως δήμαρχος Αθηνών, Μπακογιάννης, αλλά και ο προγενέστερος, Καμίνης, το μόνο που προσέφεραν για την αξιοποίηση του κτιρίου ήταν υποσχέσεις [5].
[4] https://pat61.squat.gr/2013/01/7582/
[5] https://pat61.squat.gr/2013/01/7582/ Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελεί και η κατάληψη Βανκούβερ Απάρτμαν η οποία εκκενώθηκε το 2016, και τρία χρόνια αργότερα έγινε αναδοχή της ανακατασκευής της στην εταιρία LM Constructions AKTE (κοστολογείται στο 1.5 εκατομμύριο). Παρόλα αυτά, μέχρι και φέτος, δηλαδή 5 χρόνια αργότερα, ανακατασκευή, υφίσταται μόνο στα χαρτιά [6].
[6] https://vancouverapartman.espivblogs.net/2022/07/07/keimeno-gia-tin-anathesi-anakataskeyis-tis-katalipsis-vankoyver/
Πολλές φορές βέβαια το κράτος δεν κρύβεται πίσω από την πρόφαση της αξιοποίησης κτιρίων προς όφελος της κοινωνίας, αλλά ευθέως επιτίθεται στους ανθρώπους και στις ιδέες που στεγάζουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η κατάληψη Βοτανικού Κήπου [7], το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου [8], το Αυτοδιαχειριζόμενο Γυμναστήριο Εξαρχείων [9], η κατάληψη Brooklyn [10], η κατάληψη Τερμίτα [11] και πολλά άλλα, που είτε γκρεμίστηκαν, είτε μπαζώθηκαν -εσωτερικά και εξωτερικά-, είτε βανδαλίστηκαν με ποικίλους άλλους τρόπους.
[7] [Πετρούπολη] Εκκένωση της κατάληψης “Βοτανικός Κήπος” – Κατάληψη Σινιάλο (espiv.net)
[8] ((i)) [ΕΚΤΑΚΤΟ]- Εκκένωση- Γκρέμισαν το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου (indymedia.org)
[9] ((i)) Συνέχεια συνέλευσης υπεράσπισης του Λόφου Στρέφη και των καταλήψεων: Πέμπτη 26/7 9μμ (indymedia.org)
[10] Παρελθόν η κατάληψη «Μπρούκλιν» στα Γιάννενα (protothema.gr)
[11] Βόλος: Εκκενώθηκε η κατάληψη «Τερμίτα» | in.gr
Πόσο διαφορετική είναι η κατάσταση στην Κρήτη; Η κατάληψη ΠΙΚΠΑ [12] εκκενώθηκε το 2011, με πρόταση δωρεάν παραχώρησης του κτιρίου στην 7η ΔΥΠΕ Κρήτης για δημιουργία παιδικού σταθμού. Τρία χρόνια μετά, το κτίριο έχει μετατραπεί σε σκουπιδότοπο [13] ενώ σήμερα, μια δεκαετία αργότερα και παρά τις προτάσεις για αξιοποίηση [14], αυτό εξακολουθεί να ρημάζει.
[12] Παραχωρείται το πρώην ΠΙΚΠΑ στην ΔΥΠΕ Κρήτης | Neakriti
[13] Σκουπιδότοπος το παλιό ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο, ρημάζει τρία χρόνια μετά την εκκένωσή του (amak.gr)
[14] https://www.cretalive.gr/kriti/575000-eyro-gia-kentro-ilikiomenos-me-altshaimer
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τις τοπικές αρχές να αδιαφορούν για τα δημόσια κτίρια αλλά και να προτεραιοποιούν την εκκένωση αυτών που αξιοποιούνται από την κοινωνία και είναι ανοιχτά σε αυτή. Την ίδια περίοδο που το εμβληματικό ξενοδοχείο Μίνως καταρρέει [15], παρά την υπογραφή σύμβασης το 2018 για την μελέτη αποκατάστασής του [16], η εφημερίδα Πατρίς υπερασπίζεται την εκκένωση της κατάληψης Ευαγγελισμού, ειδήσεις που έμελλε, ειρωνικά, να καταλήξουν στο ίδιο πρωτοσέλιδο [17].
[15] https://www.google.com/amp/s/www.neakriti.gr/kriti/irakleio/2024925_irakleio-katerreyse-tmima-tis-orofis-toy-ereipomenoy-kai-istorikoy%3famp
[16] Τι θα συμβεί στο παλιό ξενοδοχείο “Μίνως”; (voltarakia.gr)
[17] https://www.patris.gr/2023/10/31/protoselido-patris-31-10-2023/
Για την κατάληψη του Ευαγγελισμού, που εκκενώθηκε στις 30/09/23, υπάρχει πληθώρα υλικού για να ενημερωθεί όποιο ενδιαφέρεται. Συνοπτικά, οι κάτοικοι της κατάληψης ξυλοκοπήθηκαν, με έναν από αυτούς να βρίσκεται από τα 12 μέτρα στο κενό [18]. Το κέντρο πνίγηκε στα δακρυγόνα περισσότερες από μία φορές [19] [20]. Τρεις μέρες μετά την εκκένωση, έγινε παράνομη απόπειρα εφόδου και έπειτα αποκλεισμός του αθλητικού συλλόγου Τηγανίτη από ΜΑΤ χωρίς εντολή εισαγγελέα [21]. Ο Ευαγγελισμός παράνομα χτίστηκε με τσιμέντο και λαμαρίνες [22] ενώ παράλληλα όλο αυτό το διάστημα υπήρχαν δύο εγκλωβισμένα ζωάκια τα οποία δεν ελήφθησαν ποτέ υπ’ όψιν από τα όργανα της τάξης και τον Πρύτανη [23] .΄Εκτοτε επικρατούσε κλίμα τραμπουκισμού και εκφοβισμού από την αστυνομία η οποία φυσικά απολαμβάνει το ακαταλόγιστο από το κράτος και δρα ως συμμορία. Ωστόσο, αυτό άλλαξε μετά από δύο μήνες και συγκεκριμένα στη 1 Δεκεμβρίου όποτε και έγινε ανακατάληψη του κτιρίου, με τις αστυνομικές δυνάμεις να μην λαμβάνουν καμία θέση [26] και τον Πρύτανη να “νίπτει τας χείρας του” [27].
[18] ((i)) Κείμενο συλληφθέντων από την εκκένωση της κατάληψης Ευαγγελισμού [Ηράκλειο] (indymedia.org)
[19] ((i)) Ενημέρωση για τα γεγονότα στην Ανδρόγεω την μέρα της εκκένωσης της Κατάληψης Ευαγγελισμού (indymedia.org)
[20] ((i)) Ενημέρωση από την πορεία υπεράσπισης της κατάληψης Ευαγγελισμού [8.10.23] (indymedia.org)
[21] Ανακοίνωση του αυτοοργανωμένου αθλητικού σωματείου “Τηγανίτης” για την επίθεση της αστυνομίας στο στέκι τη Δευτέρα 2/10 – infolibre
[22] Αρχιτέκτονες Ηρακλείου για τον «Ευαγγελισμό»: «Ζητούμε να καθαιρεθούν τα τσιμέντα από τα ανοίγματα του κτιρίου» | Neakriti
[23] https://infolibre.gr/2023/10/09/pagideymena-zoa-sti-sfragismeni-katalipsi-toy-eyaggelismoy-apaitisi-gia-synechisi-ton-diadikasion-apegklovismoy/
Όλα αυτά έγιναν, από τη πλευρά του Πανεπιστημίου αποσκοπώντας δήθεν στην αξιοποίηση του κτιρίου προς όφελος της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ας δούμε πόσο πιθανό είναι αυτό, κοιτώντας τον τρόπο που διαχειρίζεται ως τώρα το πανεπιστήμιο την περιουσία του. Η κατάληψη του ιστορικού μεγάρου Παπαδοπέτρου, ιδιοκτησία του πολυτεχνείου Κρήτης, εκκενώθηκε το 2009. Ο τότε Πρύτανης , δεσμεύτηκε ότι θα αξιοποιηθεί για τις ανάγκες των φοιτητών, [24] υπόσχεση που έμελλε να διαψεύσει. Το σπίτι της Ευρώπης στο Ρέθυμνο, που υποτίθεται θα στέγαζε ακαδημαϊκούς, πλέον έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο [25]. Κλείνοντας αυτή την ιστορική αναδρομή μπορούμε μετά “βεβαιότητας” να πούμε ότι οι δηλώσεις του κυρίου Κοντάκη για αξιοποίηση του κτιρίου συνιστούν κενές υποσχέσεις. Είμαστε σίγουροι ότι στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουν και οι αναγνώστες του κειμένου. Ότι δηλαδή, η εκκένωση του Ευαγγελισμού την στιγμή που υπάρχει πληθώρα αναξιοποίητων περιουσιακών στοιχείων του πανεπιστημίου, στοχεύει στην αναβάθμισή του, και όχι απλώς στην καταστολή των ιδεών που στεγάζει.
[24] Ενοικιαστήριο στο Μέγαρο Παπαδόπετρου βάζει το Πολυτεχνείο Κρήτης – Εμπορική εκμετάλλευση για ακόμα ένα ιστορικό κτήριο – Τι ενοίκιο ζητάει | zarpanews.gr
[25]Ink Hotel (inkhotels.gr)
[26] Ευαγγελισμός: Τι σκέφτονται στην ΕΛ.ΑΣ. μετά την ανακατάληψη! | Cretalive ειδήσεις
[27] Πρύτανης Πανεπιστημίου για Ευαγγελισμό: “Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους” – Politica.gr
Πρωτοβουλία Αναρχικών