ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Εχθές 9/6, οι βραδινές μετρήσεις του συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη, ο οποίος διανύει την 30η ημέρα απεργίας πείνας, ήταν αρκετά χαμηλές με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στο νοσοκομείο κρατουμένων και από εκεί στο νοσοκομείο Νίκαιας. Τον ενημέρωσαν πως δεν θα νοσηλευτεί εκεί και τον μεταφέρανε ξανά πίσω για νοσηλεία στο νοσοκομείο κρατουμένων.

Έπειτα από τόσες μέρες καθυστερήσεων από τις δικαστικές αρχές να απαντήσουν στις αιτήσεις του, αποφάσισε να σταματήσει και το νερό και να ξεκινήσει απεργία δίψας.

2. Δήλωση έναρξης απεργίας πείνας

Αναγνωρίζοντας ότι υπάρχουν κοινωνικά ζητήματα σημαντικότερα από την αποφυλάκιση μου, ξεκινάω μια δεύτερη απόπειρα να δημοσιοποιήσω τον βρώμικο πόλεμο που έχω δεχτεί από κυβερνητικούς και δικαστικούς μηχανισμούς. Θα αποφύγω να αναφερθώ στο τι είχε γίνει μέχρι πέρυσι τέτοια εποχή προς αποφυγήν κουραστικών επαναλήψεων. Θα πιάσω το νήμα από την αναστολή της απεργίας πείνας πέρυσι τον Ιούλιο. Μία εσφαλμένη επιλογή που ήρθε κατόπιν αστήρικτων υποσχέσεων από πλευράς του Υπουργείου Δικαιοσύνης και του ανώτατου δικαστικού που αποτελεί τον ομφάλιο λώρο μεταξύ δικαστικής εξουσίας και κυβέρνησης για άμεση ικανοποίηση του αιτήματος μου με την εκβιαστική προϋπόθεση πως θα ανέστειλα πρώτα την απεργία και ότι δεν θα εκτίθονταν. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του εγώ έπρεπε να αναστείλω την απεργία, να κάνω νέα αίτηση αναστολής στην Άμφισσα και εκείνος θα σήκωνε το τηλέφωνο του, αρκεί να μην εκτιθόταν, αλλιώς η συμφωνία έπαυε να ισχύει. Έκανα το λάθος να θεωρήσω ότι θα ικανοποιούσαν τις υποσχέσεις τους γιατί θα υπολόγιζαν την έκθεση τους, πράγμα που σε ένα περιβάλλον ελεγχόμενων media αποδείχτηκε μια καταστροφική αυταπάτη. Η απομόνωση μου με το ειδικό καθεστώς κράτησης του νοσοκομείου της Λαμίας που με απέκοψε από τους κοντινούς μου συντρόφους, συνέβαλε στην εσφαλμένη αυτή επιλογή καθώς δεν μπόρεσα να συμβουλευτώ τους μόνους ανθρώπους που είχαν τόσο τα δεδομένα, όσο και την πολιτική ευθυκρισία να αναγνωρίσουν εγκαίρως ότι πρόκειται για απάτη. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσω ένα χρόνο ακόμα απ’ τη ζωή μου, περιμένοντας αργά και βασανιστικά τις αποφάσεις των δικαστικών συμβουλίων. Ανεξήγητες γραφειοκρατικές καθυστερήσεις της απόφασης που δήθεν θα με αποφυλάκιζε το Σεπτέμβριο, μέχρι το Δεκέμβριο. Στο σημείο αυτό έπρεπε ήδη να έχω ξεκινήσει εκ νέου, αλλά συνειδητοποιώντας το πλήγμα που είχε δεχτεί η αξιοπιστία μου, καθώς παρασύρθηκα στην κρατική παγίδα, δεν ήταν καθόλου εύκολη επιλογή. Αποφάσισα λοιπόν να περιμένω μέχρι την παραγραφή της στημένης δικογραφίας που χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για να μου κόβονται οι άδειες, αναβάλλοντας τη διεξαγωγή της επόμενης μάχης. Στη συνέχεια, φρόντισαν με κάθε τρόπο να μου στερήσουν κάθε νόμιμο δικαίωμα σε άδεια, εκπαιδευτική ή τακτική που ενδεχομένως θα άνοιγε το δρόμο για την αναίμακτη αποφυλάκιση μου. Παράλληλα, τα δικαστικά συμβούλια απαιτούσαν δηλώσεις νομιμοφροσύνης απευθύνοντας μου ερωτήσεις του τύπου “επιτρέπει η ιδεολογία σου να μην ξαναπαρανομήσεις;”. Και η αποκήρυξη ιδεών και συντροφικών σχέσεων τίθεται ως προϋπόθεση για μια ενδεχόμενη αποφυλάκιση, που αν είναι έτσι, ας μην έρθει ποτέ.

Πλέον, από τα γεγονότα που μεσολάβησαν, αντιλήφθηκα ξεκάθαρα ποιος ήταν ο ρόλος του εν λόγω ανώτατου δικαστικού που εσφαλμένα θεώρησα ότι θα υπολόγιζε το κύρος του, όταν το κουρέλιασε καλύπτοντας και συγκαλύπτοντας το σκάνδαλο των υποκλοπών για λογαριασμό του πρωθυπουργού, ενώ από τον βρώμικο ρόλο που έπαιξε στη λήξη της απεργίας μου για να βγάλει τη κυβέρνηση από τη δύσκολη, μπορώ να υποθέσω πως υλοποιήθηκαν διάφορες σκανδαλώδεις αποφάσεις της αυτοαποκαλούμενης δικαιοσύνης το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Τελευταία πράξη του σίριαλ της αδιέξοδης αναμονής η μεταγωγή μου στον Κορυδαλλό που έγινε για εκπαιδευτικούς λόγους απαντώντας επιτέλους στις αλλεπάλληλες αιτήσεις που εκκρεμούν εδώ και πάνω από 3 χρόνια. Συμπτωματικά, η μεταγωγή μου ανακοινώθηκε μόλις ενημέρωσα κοντινούς ανθρώπους ότι είχα ήδη αποφασίσει να ξεκινήσω απεργία πείνας ενώ βρισκόμουν στο Μαλανδρίνο, με αποτέλεσμα την αναβολή της. Ακολούθησε η απόρριψη της εκπαιδευτικής άδειας που δικαιούμαι την Παρασκευή 12/5 με τη φτηνή δικαιολογία ότι είμαι μικρό χρονικό διάστημα στον Κορυδαλλό. Η άμεση αντίδραση μου ήταν να ξεκινήσω εκ νέου απεργία πείνας ανήμερα της απόρριψης. Με το που το πληροφορήθηκα ξεκίνησε ένα μπαράζ υποσχέσεων το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να αναβάλλω την ανακοίνωση της απεργίας μέχρι σήμερα με την ελπίδα να δω κάτι να υλοποιείται.

Έπειτα από αυτή την αντιμετώπιση δεν έχω φυσικά άλλη επιλογή. Και να είχα δεν θα έπρεπε να την επιλέξω. Οφείλω στον εαυτό μου να είμαι πολιτικά παρών και να επιχειρήσω να επιστρέψω το κόστος εκθέτοντας την κυβερνητική συμμορία των εκβιαστών που διαπλέκεται με την αυτοαποκαλούμενη δικαιοσύνη. Και επειδή τον λόγο μου, ακόμα και αν καταφέρει να σπάσει το τείχος της σιωπής, θα τον διαψεύσουν, η ίδια η επιλογή της συνέχισης και κλιμάκωσης της απεργίας πείνας θα αναδείξει το ζήτημα, αλλά και θα διακρίνει το ψέμα απ’ την αλήθεια. Γι’ αυτό και θα ειπωθούν όλα την κατάλληλη στιγμή.

Τη στιγμή που οι δολοφόνοι με τις γραβάτες κομπάζουν για τα κατορθώματα τους, η εκδικητική αντιμετώπιση που δέχομαι εγώ ας γίνει αφορμή για έναν αγώνα που θα υπενθυμίζει τη θεσμισμένη αδικία όλων αυτών των χρόνων: Τις προκλητικές απελευθερώσεις βιαστών επειδή ανήκουν στο φιλικό περιβάλλον κυβερνητικών αξιωματούχων. Τους δολοφονημένους απ’ την αστυνομία πιτσιρικάδες που οι δολοφόνοι τους δεν μπήκαν ούτε μια μέρα φυλακή για τα προσχήματα. Τους μετανάστες και πρόσφυγες που πνίγονται στα σύνορα της Ευρώπης φρούριο με τα συστηματικά pushbacks. Την ολοκληρωτική καταστροφή ολόκληρων οικοσυστημάτων, όπως στη Βόρεια Εύβοια. Τους δολοφονημένους ηλικιωμένους απ’ τη διάλυση του συστήματος υγείας εν μέσω πανδημίας. Τις χαμένες παιδικές ηλικίες επειδή μια αυταρχική κυβέρνηση προτίμησε την επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας από την ενίσχυση του συστήματος υγείας.

Και φυσικά η σωφρονιστική επιτυχία του εγκλεισμού επιβεβαιώθηκε σε μαζικό επίπεδο με την αύξηση της νεανικής επιθετικότητας. Τελικά πόσο δίκιο είχε ο Φουκώ όταν έγραφε ότι οι φυλακές είναι εργοστάσια αναπαραγωγής του εγκλήματος. Θα προσέθετα ότι ταυτόχρονα αφαιρούν από το έγκλημα τα εγγενή αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά για να το εντάξουν στη βρώμικη παραοικονομία. Εν τέλει ποια στατιστική αποδεικνύει ότι ο θεσμός της φυλακής έχει κάποια κοινωνική χρησιμότητα; Πρόκειται απλά για ένα φόβητρο ώστε να εγκαθιδρύεται η καθεστηκυία τάξη των ανισοτήτων. Ένα εργαλείο ώστε ο πλούτος να μην αφαιρείται ποτέ από τα χέρια των κατεχόντων.

Για τους λόγους που προανέφερα ξεκινάω εκ νέου απεργία πείνας για την αποφυλάκιση μου. Απέναντι στο κράτος και στους διορισμένους υπαλληλίσκους του, που κάνουν καριέρα στις πλάτες τις δικές μου και κάθε φυλακισμένου φτωχοδιάβολου, επειδή απλά τους διόρισαν δικαστές. Στην περίπτωση μου, ειδικοί αντιτρομοκρατικοί νόμοι επέβαλαν να μη δικαστώ ούτε μια φορά με ενόρκους, αλλά να έχω εκτίσει πάνω από δέκα χρόνια στη φυλακή από συσσωρευτικές ποινές. Ωστόσο αυτό έχουν το θράσος να το αποκαλούν δικαιοσύνη. Αποφάσεις διορισμένων κρατικών υπαλλήλων καθ’ υπαγόρευση ενός συστήματος που καθορίζει τις καριέρες τους.

Κλείνοντας αυτή τη σύντομη πρώτη τοποθέτηση αισθάνομαι την ανάγκη να διευκρινίσω, πως αντιλαμβάνομαι ότι η περίπτωση μου είναι πολύ δυσκολότερο να στηριχθεί αυτή τη φορά. Κυρίως εξαιτίας του δικού μου λάθους να αποδεχτώ την εκβιαστική πρόταση να αναστείλω την απεργία μου πέρυσι, ώστε να αποφυλακιστώ. Γι’ αυτό και κατανοώ τον καθένα που θα δει με επιφύλαξη την νέα μου προσπάθεια. Ωστόσο θέλω να τοποθετήσω την απεργία αυτή, όχι ως ένα διακύβευμα ενός αποκλειστικά ατομικού αιτήματος, αλλά ως μια συνεισφορά στην ανάδειξη της συστηματικής αδικίας σε μια κρίσιμη πολιτικά στιγμή. Ως ένα έναυσμα αγώνα, που προβάλλει την άμεση δράση και συμμετοχή, απέναντι στην νοοτροπία της ανάθεσης που προωθεί το σύστημα της αντιπροσώπευσης.

Μέχρι την καταστροφή του τελευταίου κλουβιού

Γιάννης Μιχαηλίδης

Ε’ πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού

3. Κάλεσμα για δράσεις διεθνώς σε αλληλεγγύη με τον αναρχικό απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη

Ο αναρχικός σύντροφος και αιχμάλωτος των ελληνικών φυλακών Γιάννης Μιχαηλίδης, βρίσκεται από τις 12.05.2023 σε νέα απεργία πείνας. Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 25 του Μάη του 2022, ανακοίνωνε την έναρξη μιας ακόμη απεργίας πείνας με αίτημα την αποφυλάκισή του, την οποία και ύστερα από 68 ημέρες σκληρής απεργίας, τον περασμένο Ιούλη, αποφάσισε να παύσει, με την κατάσταση της υγείας του να έχει φτάσει σε οριακό σημείο, αναμένοντας την εκπλήρωση των δεσμεύσεων ανωτέρων δικαστικών για διευθέτηση της υπόθεσής του. Ένα χρόνο ύστερα, ο εμπαιγμός του συντρόφου από τα καθάρματα της δικαστικής εξουσίας είναι συνεχής, με τις αιτήσεις του για άδεια ή για αποφυλάκιση να απορρίπτονται η μία μετά την άλλη και ένα ολόκληρο παρασκήνιο παρεμβάσεων ανωτάτων δικαστικών και άλλων υψηλά ιστάμενων του ελληνικού κράτους να παρατείνουν την αιχμαλωσία του Γιάννη. Έτσι, με την υγεία του να είναι ακόμη επιβαρυμένη από την προηγούμενη απεργία, ο σύντροφος βρίσκεται αυτή τη στιγμή ξανά στη θέση που βάζει οδόφραγμα το ίδιο του το σώμα μπροστά στις κρατικές μεθοδεύσεις.

Η περσινή απεργία του συντρόφου ανέδειξε με βεβαιότητα πως υπήρχε μια κεντρική στρατηγική από πλευράς κρατικών μηχανισμών, απόκρυψης του αγώνα για την απελευθέρωσή του και εξώθησης του συντρόφου στην σωματική και ψυχολογική εξόντωση- σε ένα αδιέξοδο προκειμένου να οδηγηθούμε σε υποχώρηση και να μην απελευθερωθεί ο σύντροφος. Οι κινήσεις αλληλεγύης, η ίδια η απεργία, αποκρύπτονταν επιοικώς κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της, επιδιώκοντας έτσι η όποια κρατική ανταπόκριση να λάβει χώρα σε σκιώδες σκηνικό αποσιώπησης, παρασκηνιακού εμπαιγμού του συντρόφου και της υπεράσπισής του από τη δικαστική μαφία, που τράβαγε στα όρια τα χρονικά περιθώρια πραγματοποίησης των όποιων σχετικών συνεδριάσεων.

Αντίστοιχα, η εξίσου πρόσφατη εμπειρία της απεργίας πείνας του αιχμαλώτου μέλους της ε.ο. 17 Νοέμβρη, Δημήτρη Κουφοντίνα, που προηγήθηκε χρονικά αυτής του Γιάννη (8 Ιανουαρίου- 14 Μαρτίου 2021), ανέδειξε από τη μία την κρατική αναλγησία απέναντι σε έναν απεργό πείνας αιχμάλωτο αγωνιστή, από την άλλη έδειξε πως η κλιμάκωση της καταστολής απέναντι στο κίνημα αλληλεγγύης, έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα και πως η μηδενική ανοχή έβγαζε περισσότερο κόσμο στο δρόμο, περισσότερο πείσμα, περισσότερες επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, κοινωνική έκθεση και, εν τέλει, λειτούργησε καταλυτικά στη δημιουργία εκρηκτικών καταστάσεων όπου η κρατική παντοδυναμία διαρρίχθηκε, όπως στα εξεγερσιακά γεγονότα της Νέας Σμύρνης. Κι αυτό είναι κάτι που οι κρατικοί δολοφόνοι πιθανότατα το έχουν “διαβάσει”. Γι αυτό και η στρατηγική στην αμέσως επόμενη, περυσινή απεργία του Γιάννη Μιχαηλίδη, προσομοίαζε περισσότερο σε στάση περιθωριοποίησης, στοχευμένης μη κλιμάκωσης και αποσιώπησης, με την αναλγησία να παραμένει κοινό χαρακτηριστικό. Προκειμένου ο αγώνας του Γιάννη να μην γίνει κοινωνικό γεγονός.

Μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, η τρέχουσα απεργία του Γιάννη Μιχαηλίδη που διανύει ήδη την 3η εβδομάδα, αποσιωπείται πλήρως.

Μεταφερόμενοι λίγο δυτικότερα της Ελλάδας και σε μία αλλή παρόμοια εμπειρία αγώνα, στην Ιταλία, από τον Οκτώβρη του ‘22 έως τον Απρίλη του ‘23, επί 6 μήνες, ο αιχμάλωτος αναρχικός Alfredo Cospito διαξήγαγε μια πολύ μακρά και δύσκολη απεργία πείνας, βρισκόμενος από κοινού με τους συντρόφους εκτός των φυλακών σε έναν πολύ σκληρό αγώνα διεκδικώντας τη μεταφορά του συντρόφου εκτός του βασανιστικού καθεστώτος απομόνωσης 41bis. Κοινό χαρακτηριστικό του αγώνα αυτού για τον πρώτο 1,5 μήνα διεξαγωγής του, με εκείνους που αναφέρθηκαν από τις ελληνικές φυλακές, είναι η απόλυτη αποσιώπηση του από τους μηχανισμούς προπαγάνδας του ιταλικού κράτους και των μίντια.

Υπήρξε όμως μία κομβική στιγμή που άλλαξε τους κοινωνικούς συσχετισμούς και έφερε τον αγώνα του συντρόφου στο προσκήνιο, καθιστώντας τον για μήνες βασικό σημείο του δημόσιου διαλόγου στην Ιταλία, με αποτέλεσμα την έκθεση της στάσης του ιταλικού κράτους αλλά και συνολικότερα των συνθηκών υπό τις οποίες βασανιζονται καθημερινά οι κρατούμενοι του καθεστώτος 41bis,με αποτέλεσμα η εξόντωση του συντρόφου υπό σκιώδεις συνθήκες να καθίσταται ανέφικτη και η όλη διαχείριση της υπόθεσης πιο “ευαίσθητη”. Η κομβική αυτή στιγμή λοιπόν, ήταν τρεις πολύ κοντινές χρονικά επιθέσεις που έλαβαν χώρα εκτός Ιταλίας με στόχο την ιταλική διπλωματία. Η μία στην Αθήνα, όπου σημειώθηκε εμπρηστική επίθεση κατά οχήματος που ανήκει στην διπλωμάτη, υπάλληλο της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα Susana Slain και βρισκόταν στο γκαράζ της πουκατοικίας της. Παράλληλα στο Βερολίνο πραγματοποιείται επίθεση στο ιταλικό διπλωματικό αυτοκίνητο της πρεσβείας και ανήκε στον αξιωματούχο Luigi Estero, ενώ το ίδιο βράδυ η πρόσοψη του ιταλικού προξενείου στη Βαρκελώνη σπάζεται και γραφονται συνθηματα αλληλεγγύης στον Alfredo… Από εκείνο το σημείο και ύστερα, ο αγώνας του συντρόφου εισβάλλει στην επικαιρότητα, ρίχνεται φως στις εγχώριες πολύμορφες κινήσεις αλληλεγγύης των αναρχικών συντρόφων, και αποτελεί έτσι έναν ανοιχτό πλέον εκβιασμό για τη βιτρίνα της ιταλικής δημοκρατίας. Σε τέτοιο βαθμό που σε τηλεοπτικό πρόγραμμα της ιταλικής τηλεόρασης, εκπρόσωπος των ROS (“αντιτρομοκρατικό” τμήμα της αστυνομίας), δηλώνει ανοιχτά πως η απόπειρά τους να απομονώσουν το σύντροφο Alfredo και τις ιδέες του, είχε τελικά τα αντίθετα αποτελέσματα, αφού η διάχυσή του λόγου του και των αναρχικών δράσεων εχει κλιμακωθεί ραγδαία, επιφέροντας μεγάλη κοινωνική πόλωση και απειλώντας την κοινωνική ειρήνη.

Με αυτά κατά νου, εν συντομία, το παρόν κάλεσμα απευθύνεται σε συντρόφια τόσο εντός, αλλά κυρίως εκτός ελλαδικού χώρου. Είναι ένα κάλεσμα σε άμεση κλιμάκωση των κινήσεων αλληλεγγύης, που να στοχεύουν άμεσα το ελληνικό κράτος και παραρτήματα του ελληνικού κεφαλαίου. Είναι ένα κάλεσμα στα συντρόφια να δράσουν με κάθε τρόπο, συμβάλλοντας έτσι στο σπάσιμο της αποσιώπησης του αγώνα και της επιδιωκόμενης εξόντωσης του συντρόφου. Στοχευμένες συγκεντρώσεις και επιθέσεις σε πρεσβείες, σε σπίτια διπλωματών και προξένων, σε εταιρίες ελληνικών συμφερόντων, παρεμβάσεις στους γκισέδες ελληνικών αερογραμμών στα αεροδρόμια ή σε κατά τόπους εκδηλώσεις συνδεδεμένων με ελληνικούς θεσμούς… και όποιες άλλες ευφάνταστες κινήσεις σκεφτεί το καθέ συντρόφι, που μπορεί να συμβάλλουν στο σπάσιμο της κρατικής αναλγησίας, δημιουργώντας τριγμούς στον κρατικό μηχανισμό αλλά και στη διεθνή εικόνα του ελληνικού κράτους. Να μην περιμένουμε την επιδείνωση της κατάστασης υγείας του συντρόφου, να κλιμακώσουμε άμεσα, να διαχύσουμε την απειλή της αναρχικής αλληλεγγύης.

Ο σύντροφος Γιάννης Μιχαϊλίδης μάχεται να σπάσει το καθεστώς ομηρίας του. Δεν παρακαλάει, επιτίθεται στην εικόνα της δημοκρατίας και θέτει έναν άμεσο εκβιασμό στους διαχειριστές της, με τα μέσα που διαθέτει από τη θέση της αιχμαλωσίας. Μάχεται να ανακτήσει την ελευθερία του. Θέλουμε τον σύντροφο ζωντανό, υγιή, ελεύθερο. Αυτό το κάλεσμα προσδοκούμε να συμβάλει να δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες ώστε εμείς από τους δρόμους να αναλάβουμε το βάρος αυτής της μάχης, χωρίς να εξωθείται ο σύντροφός μας εκεί που τον θέλουν οι κρατικοί δολοφόνοι.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ

ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Call for actions internationally in solidarity with he anarchist hunger striker G. Michailidis 

The anarchist comrade and prisoner of the Greek prisons, Giannis Michailidis, is on a new hunger strike since 12.05.2023. Exactly one year ago, on May 25, 2022, he had announced the start of another hunger strike demanding his release, which after 68 days of hard strike, last July, he decided to end, with his health condition reaching a critical point, awaiting the fulfilment of the commitments of senior judges for meeting his demands. A year later, the mockery of the comrade by the scum of the judiciary is ongoing, with his requests for leave or release being rejected one after another and a whole backdrop of interventions by senior judges and other high ranking officials of the Greek state to prolong Yiannis’ captivity. Thus, with his health still burdened by the previous strike, the comrade is currently back in the position of using his own body as a barricade in the face of state machinations.

The comrade’s strike last year showed with certainty that there was a central strategy on the part of the state mechanisms to conceal the struggle for his release and to force the comrade into physical and psychological extermination; a dead end in order to lead to a retreat and not to release the comrade. The solidarity actions, the strike itself, were well concealed for most of its duration, thus seeking to have any state response taking place in a shadowy setting of silencing, behind-the-scenes mockery of the comrade and his legal defence by the judicial mafia, which stretched the timeframe for holding any relevant meetings to the limit.

Similarly, the also recent experience of the hunger strike of the captured member of the revolutionary organization 17th of November, Dimitris Koufontinas, which preceded that of Giannis (8 January-14 March 2021), highlighted on the one hand the state’s callousness towards a hunger-striking combative prisoner, and on the other hand showed how the escalation of repression against the solidarity movement, brought the opposite results and that zero-tolerance strategy brought more people on the streets, more stubbornness, more attacks on state and capitalist targets, social exposure and, ultimately, it was catalytic in creating explosive situations where the state’s omnipotence was shattered, as in the Nea Smirni uprising. And this is something that the state murderers have probably “read”. That is why the strategy in the immediate aftermath of last year’s strike of Giannis Michailidis was more akin to a posture of marginalization, targeted non-escalation and silencing, with callousness remaining a common feature. In order to prevent Giannis’ struggle from becoming a social event.

By the time this text is written, the current strike of Giannis Michailidis, already in its 3rd week, is being completely silenced.

Transferred just west of Greece and in another similar experience of struggle, in Italy, from October ’22 to April ’23, for 6 months, the imprisoned anarchist Alfredo Cospito conducted a very long and difficult hunger strike, being together with comrades outside the prisons in a very hard struggle demanding the transfer of the comrade out of the torturous 41bis solitary confinement regime. The common characteristic of this struggle for the first 1.5 months of its conduct, with those mentioned from the Greek prisons, is its total silencing by the propaganda mechanisms of the Italian state and the media.

However, there was a key moment that changed the social correlations and brought the comrade’s struggle to the forefront, making it a key point of public debate in Italy for months, resulting in the exposure of the attitude of the Italian state and, more generally, of the conditions under which the prisoners of the 41bis regime are tortured on a daily basis, making the extermination of the comrade under shadowy conditions impossible and the whole management of the case more “sensitive”. The key moment, therefore, was three very close attacks that took place outside Italy, targeting the Italian diplomacy. One was in Athens, where there was an arson attack on a vehicle belonging to the diplomat, an employee of the Italian embassy in Athens, Susana Slain, which was in the garage of her house. At the same time, in Berlin, an attack was carried out on the Italian diplomatic car belonging to the embassy official Luigi Estero, while that evening the façade of the Italian consulate in Barcelona was smashed and slogans were written in solidarity with Alfredo… From that point onwards, the comrade’s struggle managed to invade the news, shedding light on the multiform solidarity actions of anarchist comrades, and thus constituting a now open blackmail on the façade of Italian democracy. To such an extent that in an Italian television programme, a representative of the ROS (the “anti-terrorist” police department) openly states that their attempt to isolate comrade Alfredo and his ideas has had the opposite effect, since the diffusion of his speech and anarchist actions has escalated rapidly, causing great social polarisation and threatening social peace.

With these in mind, to set it shortly, this call is mainly addressed towards comrades who don’t live in Greece. It’s a call for immediate escallation of the solidarity actions, by mainly targeting directly the Greek State and branches of the Greek capital. It is a call to the comrades to act by any means, contributing in this way to the destruction of the silencing strategy and of the exhaustion of the comrade. Direct gatherings and attacks at embassies, at the houses of diplomats and consuls, at companies of Greek interests, interventions at the airport desks of Greek airlines or during events taking place abroad, related to Greek institutions, as well as whichever other action each one can imagine in this direction, could contribute to the destruction of the state’s strategy, by causing internal issues to it’s mechanisms and disrupt the international image of the greek government. Let’s not wait for the worsening of the health condition of the comrade, let’s act directly and spread the threat of the anarchist solidarity.

The comrade Giannis Michailidis is struggling in order to break the captivity regime which is imposed on him. He is not begging, he is instead attacking the image of democracy with the means he has under the condition of incarceration. He is struggling to regain his freedom. We want our comrade alive, healthy and free. We hope that this call can be a contribution to the formation of these conditions, so that we, out there in the streets, can take over all this effort of this struggle, without letting anymore the state murderers driving our comrade to the direction they want.

SOLIDARITY MEANS ATTACK

DIRECT RELEASE OF THE ANARCHIST COMRADE

HUNGER STRIKER GIANNIS MICHAILIDIS