Η χώρα που γέννησε τον Διαφωτισμό, ανέτρεψε τις μοναρχίες, άλωσε τις Βαστίλες, διακήρυξε τα δικαιώματα του ανθρώπου, την ελευθερία και την ισότητα, άλλαξε τη πορεία της σύγχρονης ιστορίας, δημιούργησε την Παρισινή κομμούνα και τον Μάη του ’68… συνταράσσεται από δυναμικές και μαζικές διαδηλώσεις και μια κοινωνική έκρηξη που έχει να εμφανιστεί πολλές δεκαετίες. Μπορεί τα εγχώρια ΜΜΕ να τηρούν σιγή ιχθύος για τα τεκταινόμενα στη Γαλλία, φοβούμενοι να μην γίνει η κοινωνική οργή παράδειγμα προς μίμηση από τους καταπιεσμένους του ελλαδικού χώρου, η ανεξάρτητη πληροφόρηση όμως δίνει τις πραγματικές διαστάσεις του, εδώ και δεκαπέντε ημέρες, ορμητικού χείμαρρου που απειλεί να πνίξει το εξουσιαστικό καθεστώς της Γαλλίας. Η Γαλλία που εδώ και αιώνες είναι το κοινωνικό και επαναστατικό βαρόμετρο της Ευρώπης.
Οι συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις του Μακρόν (64 από τα 62 χρόνια πού είναι σήμερα) ήταν η αιτία που πυροδότησε αυτό το κύμα οργής και διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα. Σύμφωνα με καθεστωτικές αναφορές, ο αριθμός τω διαδηλωτών ξεπερνάει τα 2.5 εκατομμύρια στις πορείες της 31ης Γενάρη. Τα συνδικάτα, είτε τα μεγάλα ιστορικά, είτε τα νέα, μικρά και πιο ριζοσπαστικά, δείχνουν ενωμένα και συμμετέχουν στις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Επαγγελματικές ενώσεις, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, άνθρωποι κάθε ηλικίας. Μαθητές και φοιτητές αρχίζουν να κάνουν αποχές, καταλήψεις και γενικές συνελεύσεις. Δεν είναι μόνο οι μεγάλες πόλεις που κλονίζονται από τις διαδηλώσεις, αλλά και μικρές πόλεις που μέχρι πρότινος διακατέχονταν από συντηρητικά αντανακλαστικά, ενώ και η ακροδεξιά είναι πλέον εξαφανισμένη. Ένας εγωπαθής φιλελεύθερος μονάρχης, κατάφερε με την αλαζονεία του να τον μισήσει σταδιακά όλη η κοινωνία. Τα συνθήματα αρχίζουν και ριζοσπαστικοποιούνται: “Tu nous mets 64-on te mai68”. Δηλαδή, “Εσύ μας βάζεις 64 (χρόνια), εμείς σου βάζουμε Μάη 68”. Οι απεργίες εξαπλώνονται και σε άλλους κλάδους. Νευραλγικοί κλάδοι της παραγωγής και της διανομής εμπορευμάτων παγώνουν. Η κυβέρνηση δεν φαίνεται ούτε να μπορεί, ούτε να θέλει να κάνει πίσω στην συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση. Οι “από κάτω”, οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι το μέλλον τους είναι ένα μέλλον περισσότερο άνισο, με εξαθλίωση, φτώχεια, ελαστικές σχέσεις εργασίας, υπερωρίες, ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, αυξημένους λογαριασμούς, επισφάλεια, αγχωτική επιβίωση και ψυχοφάρμακα.
Ο γενικός ξεσηκωμός, ο οποίος είχε επικεντρωθεί στα οικονομικά αιτήματα, θέτει πλέον ερωτήματα σχετικά με το νόημα της ζωής πέρα από την εργασία. Όλο αυτό δημιουργεί μια εκρηκτική σύνθεση. Η μνήμη φέρνει τα συνθήματα ενός ξεχασμένου Μάη: Κάτω η μισθωτή εργασία, Γενικευμένη Αυτοδιεύθυνση, Παλιέ κόσμε ξοφλημένε λαχανιάζεις, Η ομορφιά είναι στους δρόμους, Η οικονομία τραυματίστηκε-μακάρι να ψοφήσει, Ζωή-όχι επιβίωση, Θέλουμε να ζήσουμε, Ούτε θεός-ούτε αφέντης, Κάθε εξουσία διαφθείρει, Εκλογές-παγίδα για μαλάκες, Κάτω το κράτος, Οι μεταρρυθμίσεις είναι χλωροφόρμιο. Ο προπομπός για μια καινούργια ανθοφόρα άνοιξη αρχίζει να αχνοφαίνεται. Η δυναμικότητα και η κοινωνική συνείδηση θα καθορίσουν τη συνέχεια. Μια εξέγερση που θα κατασταλεί; θα καναλιζαριστεί; Θα αδρανήσει; Θα ευνουχιστεί; Θα βαλτώσει στην αιτηματολογία και τον δικαιωματισμό, ή θα ολοκληρώσει τον ανολοκλήρωτο Μάη;
“Θα ήταν λάθος να παραβλέψουμε το γεγονός ότι αυτό που κάποτε έγινε αντικείμενο στοχασμού μπορεί μεν να έχει ξεχαστεί, να γίνει αντικείμενο καταστολής, να έχει χαθεί, όμως επειδή η σκέψη εμπεριέχει και το στοιχείο της οικουμενικότητας ο ορθός, στοχασμός θα επαναληφθεί και από άλλους. Και θα επαναληφθεί διότι όσα και να σβήνει ο χρόνος, πάντοτε κάποια σπίθα παραμένει ζωντανή, πάντοτε οι ηττημένοι θα συνεχίσουν να έχουν κάποιους κληρονόμους”. (Adorno, Αρνητική διαλεκτική).
Ίσως αυτό που έρχεται να είναι κάτι πρωτόγνωρο που θα παραδειγματίσει και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όταν μια κατάσταση ξεφεύγει από συντεχνιακά όρια διεκδίκησης, ενώνει κοινωνικές ομάδες σε άγνωστους ατραπούς, η επαναστατική παρέμβαση έγκειται στην ανάδειξη του ανατρεπτικού σχεδίου. Αυτοοργάνωση, αντιιεραρχικές συλλογικότητες βάσης, γενικές συνελεύσεις, διάλυση του κράτους και του καπιταλισμού, κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Σε καταστάσεις γενικευμένου ξεσηκωμού, η μερικότητα και η αιτηματολογία αποτελούν τροχοπέδι της κοινωνικής επανάστασης. Αν υπάρχει η ιδέα (και τα παραδείγματα) του κοινωνικού μετασχηματισμού προς το Ανεξούσιο, οι μέρες που έρχονται θα προκαλέσουν ανεπανάληπτους οργασμούς ελευθερίας.
Τροχιά στο Άπειρο
