Σε Ελλάδα, Ρωσία, Ουκρανία, εχθρός είναι το Κράτος και η Εξουσία

ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ  ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

1. Και εγένετο πόλεμος

Posted by Δήμος Βοσινάκης στο Alerta.gr

Πέμπτη 24/2/2022: Στις 5 το πρωί ο Πούτιν έδωσε εντολή να ξεκινήσει μια ευρεία ρωσική στρατιωτική επίθεση με στόχο την Ουκρανία. Την είχε προαναγγείλει με μία ομιλία που μιλούσε για «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» με στόχο την «αποστρατιωτικοποίηση» της Ουκρανίας. Σύμφωνα με Ουκρανούς αξιωματούχους, το αρχικό κύμα επιθέσεων περιελάμβανε πυραύλους κρουζ, πυροβολικό και αεροπορικές επιδρομές που έπληξαν στρατιωτικές υποδομές και συνοριακές θέσεις, συμπεριλαμβανομένων των αεροπορικών βάσεων. Τρεις ώρες μετά την επίθεση, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ισχυριζόταν ότι είχε «εξουδετερώσει» όλες τις αεροπορικές βάσεις και τις αεροπορικές άμυνες της Ουκρανίας.

Λίγες μέρες πριν, με ένα live stream διάγγελμα, ο Πούτιν ερμήνευσε τα ιστορικά γεγονότα κατά το δοκούν, έδειξε ότι δεν υπολογίζει καθόλου την Ευρώπη, έκανε σαφές προς τις ΗΠΑ ότι δεν θα ανεχτεί καμία περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ δίπλα στα ρωσικά σύνορα, εγκαινίασε μία νέα εποχή στη γεωπολιτική σκακιέρα και τελικά αναγνώρισε την ανεξαρτησία των δύο περιοχών των φιλορώσων αυτονομιστών στην ανατολική Ουκρανία (Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ). Η επίθεση επικεντρώθηκε στα ανατολικά, αλλά επιδρομές αναφέρθηκαν και στη δυτική και βόρεια Ουκρανία. Αν αυτό αληθεύει, τότε έχουμε να κάνουμε με μια γενικευμένη τριπλή επίθεση από βορρά, νότο και ανατολή.

Όπως είναι λογικό, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Ουκρανίας δεν έχει καμία διάθεση να εμπλακεί στο μακελειό: Μπαίνουν στους σταθμούς του μετρό για να προστατευθούν ή εγκαταλείπουν μαζικά τις πόλεις και προσπαθούν να σώσουν τις ζωές και τις οικογένειές τους. Καλά τα φιλοπόλεμα post και οι εύκολες μαγκιές από το πληκτρολόγιο, αλλά όταν αρχίζει ο πραγματικός πόλεμος τότε σφίγγουν τα γάλατα και αλλάζει η κατάσταση. Την ίδια ώρα, το στρατόπεδο της Δύσης, ΗΠΑ, Ευρώπη και ΝΑΤΟ, προχωράει σε άμεσες οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, των τραπεζών της και των ανθρώπων του Πούτιν. Η Δύση δήλωσε με ένα στόμα και μία φωνή ότι η Ρωσία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο.

Ναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Ρωσία παραβιάζει ξεκάθαρα και προκλητικά το διεθνές δίκαιο. Το έχει κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν και πιθανότατα θα το κάνει και στο μέλλον. Εδώ και αιώνες έχει δείξει ότι έχει επεκτατικές τάσεις προς τις γειτονικές χώρες και τις τελευταίες δεκαετίες έχει στο τιμόνι της έναν αδίστακτο και απολυταρχικό άνθρωπο που εξοντώνει αντιφρονούντες, νομιμοποιεί τη μαφία, δημιουργεί παγκόσμιες αναταραχές, χρησιμοποιεί τους ολιγάρχες και δεν διστάζει καθόλου να κάνει πόλεμο. Ας μην ξεχνάμε την επέμβαση στην Γεωργία το 2008 (απόσχιση της Αμπχαζίας και της Οσετίας) και την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014. Οι αντιδράσεις των δυτικών όμως φανερώνουν αδυναμία. Το άβολο συναίσθημα που νιώθουν όλοι όταν συνειδητοποιούν ότι η εποχή της παντοδυναμίας τους ανήκει στο παρελθόν.

Μπορεί οι Ρώσοι να ξεκίνησαν αυτό τον πόλεμο που, αν όλα πάνε στραβά για το ανθρώπινο είδος, μπορεί να βάλει κυριολεκτικά φωτιά σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά οι δυτικοί δεν είναι αθώοι. Είναι εξίσου ένοχοι για όσα συμβαίνουν, έχουν ευθύνη για κάθε ανθρώπινη ζωή που θα χαθεί και έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Από όσο ξέρω, το διεθνές δίκαιο δεν αναφέρει πουθενά ότι μπορείς να προκαλείς πολιτική αστάθεια στην Ουκρανία, να επενδύεις στο εθνικιστικό δηλητήριο, να στηρίζεις φασιστικές παραστρατιωτικές δυνάμεις και να υποδαυλίζεις εμφύλιες διαμάχες. Όλα αυτά τα έκαναν με συνέπεια τόσο οι ΗΠΑ όσο και η, ανύπαρκτη πολιτικά, Ευρώπη στην Ουκρανία. Να θυμίσω ότι η Ουκρανία ήταν μία από τις 40 χώρες που το 2003 πολέμησαν στο πλευρό των ΗΠΑ στο Ιράκ. Τι δουλειά είχε η Ουκρανία να είναι στο Ιράκ; Άγνωστο.

Και οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση λειτουργούσαν σαν νταβατζήδες του πλανήτη την εποχή του Ψυχρού πολέμου που ακολούθησε τον αιματηρό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεωρούσαν επί δεκαετίες ότι μπορούν να εισβάλουν όποτε τους καπνίσει σε ξένες χώρες, να εξοντώνουν εκατομμύρια ανθρώπους, να προκαλούν καταστροφικές μετακινήσεις πληθυσμών, να δημιουργούν πρόσφυγες και μετανάστες, να διαλύουν οικογένειες και να ερμηνεύουν την ανθρώπινη ζωή ως ασήμαντο νούμερο που χρησιμεύει αποκλειστικά για την επίτευξη των πολιτικών και οικονομικών στόχων τους. Όταν αποσύρθηκε ο ένας εκ των δύο μονομάχων, η κατάσταση ξέφυγε. Τα χρόνια της παντοδυναμίας των ΗΠΑ, ας πούμε από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το καλοκαίρι του 1991 μέχρι το καλοκαίρι του 2021 όταν έφυγε και ο τελευταίος Αμερικάνος στρατιώτης από το Αφγανιστάν, οι gringos έκαναν ότι ήθελαν.

Θυμίζω: Πόλεμος του Περσικού Κόλπου τον Ιανουάριο του 1991. Βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ και αεροπορικές επιδρομές κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999 όπου, εκτός των άλλων, βομβαρδίστηκε «κατά λάθος» η κινέζικη πρεσβεία στο Βελιγράδι και σκοτώθηκαν 3 Κινέζοι δημοσιογράφοι. Αργότερα, ήρθε η νέα εισβολή στο Ιράκ τον Μάρτη του 2003 με στόχο την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν γιατί είχε όπλα μαζικής καταστροφής. Αυτά τα όπλα δεν βρέθηκαν ποτέ και δικαιώθηκαν όσοι έλεγαν ότι ήταν ένας ακόμη πόλεμος των Μπους για το πετρέλαιο. Μετά ήρθε και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν τον Οκτώβρη του 2001, ο πιο μακροχρόνιος πόλεμος στην στρατιωτική ιστορία των ΗΠΑ. Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια και πολλά λεφτά από το εμπόριο ηρωίνης, ο πόλεμος έληξε με την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και την επάνοδο των ταλιμπάν στην εξουσία.

Για να τερματιστεί κάθε πόλεμος στον πλανήτη και να πάψουν οι εχθροπραξίες, δεν χρειάζεται απλά να αλλάξουν οι σημερινοί εξουσιαστές, ούτε να αλλάξουν τρόπο σκέψης οι επόμενοι εξουσιαστές. Η ανθρωπότητα πρέπει να απαιτήσει να πάνε τα αστρονομικά λεφτά που δίνονται σε όπλα και εξοπλισμούς σε αγαθά και τρόφιμα σε όλο τον κόσμο. Να πάνε τα λεφτά στη βελτίωση της Υγείας και της Παιδείας. Να εξαφανίσουμε οριστικά το δηλητήριο του εθνικισμού από κάθε χώρα και να σταματήσει ο κάθε ψυχάκιας να ονειρεύεται μεγάλες πατρίδες και φανταστικές εκστρατείες που θα τιμωρήσουν κάποιους αόριστους εχθρούς για κάτι που έγινε πριν 749 χρόνια. Να θάψουμε τις θρησκείες και τα παραμυθάκια τους. Να φτιάξουμε μία άλλη καθημερινότητα και έναν πιο όμορφο πλανήτη όπου ο πόλεμος θα υπάρχει μόνο σαν μάθημα ιστορίας που θα υπενθυμίζει τις χειρότερες στιγμές του ανθρώπου.

3. Η ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΣΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΕΜΟ
ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ

Με διάγγελμα του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, δόθηκε το πράσινο φως για τη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ο Πούτιν διατείνεται πως η πράξη πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας αποσκοπεί στην υποστήριξη της υπό ρωσικής κατοχής Κριμαίας και των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από το φιλο-ναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας, που φλερτάρει κατόπιν δυτικών υποδείξεων με την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Λίγα 24ωρα πριν, η Ρωσία αναγνώρισε την ανεξαρτησία των άτυπων προτεκτοράτων της στο Ντονμπάς, οξύνοντας την ήδη υπάρχουσα ένταση με τον ευρωατλαντικό άξονα που στηρίζει το καθεστώς της Ουκρανίας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Ουκρανία διεξάγεται ήδη από το 2014 ένας εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης, όταν η τότε φιλορωσική κυβέρνηση του προέδρου Γιανούκοβιτς ανατράπηκε από μια «πορτοκαλί επανάσταση» που έφερε στην εξουσία ένα φιλοδυτικό καθεστώς, πρόθυμο να συνταχθεί στο πλευρό του ευρωατλαντικού άξονα. Το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Euromaidan απέσπασε την Ουκρανία από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Ενδυνάμωσε, επίσης, την ουκρανική ακροδεξιά, που έλαβε θέσεις στο κοινοβούλιο και ανέπτυξε παραστρατιωτικές μονάδες που διέπραξαν θηριωδίες κατά ρωσόφωνων και μελών εργατικών συνδικάτων. Αυτό το καθεστώς αναγνωρίζουν και στηρίζουν οικονομικά και στρατιωτικά τα κράτη που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ (την ίδια ώρα που εικόνες από σβάστικες σε δημόσια κτήρια διέρρεαν μέσω των social media), που τώρα αναζητούν διπλωματικές λύσεις για την επικράτηση των «δυτικών δημοκρατικών αξιών».

Η Ρωσία από την άλλη εξαρχής δεν ήταν διατεθειμένη να χάσει τα ιμπεριαλιστικά της πατήματα στην Ουκρανία και ιδίως στην περιοχή της Κριμαίας, ανεξαρτήτως της θέλησης του λαού της Ουκρανίας. Μπορεί η εξέγερση του Euromaidan να κατέληξε στο φιλοναζιστικό καθεστώς που κατέληξε, αλλά δεν υπάρχει κάποιος που αυταπατάται ότι η μη αποδοχή του καθεστώτος αυτού προέκυψε από το “αντιφασιστικό” αίσθημα της Ρωσίας ή την “ανάγκη της να προστατεύσει τους Ρώσους πολίτες”. Εξάλλου, το απολυταρχικό καθεστώς του Πούτιν στη Ρωσία πριμοδοτεί τους ναζί και τους φασίστες στο εσωτερικό της χώρας φυλακίζοντας και σκοτώνοντας παράλληλα τους αντιφασίστες, ενώ οι πολυάριθμες επεμβάσεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού σε περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ δε χρειάζονταν ανάλογες δικαιολογίες. Ένα ήθελε και ένα θέλει η Ρωσία: να επιβάλει τους δικούς της όρους στους εξελισσόμενους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Δεν θα ανεχτεί τη στρατιωτική περικύκλωση που υφίσταται από το ΝΑΤΟ, την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων έξω από την πόρτα της, τη δυτική παρακίνηση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, τον επιχειρούμενο ενεργειακό αποκλεισμό της από την παροχή φυσικού αερίου σε χώρες της ΕΕ και τη μείωση του ελέγχου της στην πρώην σοβιετική περιφέρεια. Στην αντιπέρα όχθη, οι ΗΠΑ και το ευρωατλαντικό στρατόπεδο, με εξέχουσα δύναμη και το Ηνωμένο Βασίλειο, πιέζουν κατά παράβαση διεθνών συμφώνων για την ανατολική εξάπλωση του ΝΑΤΟ, την άσκηση οικονομικής και ενεργειακής πίεσης στη Ρωσία προς όφελος του αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) και τον έλεγχο του εμπορικού δρόμου της Αρκτικής, που ανοίγει με το λιώσιμο των πάγων λόγω της καταστροφικής επίδρασης του καπιταλισμού στο φυσικό περιβάλλον και το οικοσύστημα. Τόσο η Ρωσία, όσο και οι ΗΠΑ, προσπαθούν να εξάγουν την εσωτερική τους κρίση στο εξωτερικό, επιχειρώντας παράλληλα να προκαλέσουν ανακατατάξεις στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική ιεραρχία.

Η Ρωσία που συγκεντρώνοντας περίπου 200.000 στρατιώτες στα σύνορα με την Ουκρανία προελαύνει διαρκώς επί ουκρανικού εδάφους και σφυροκοπά και βομβαρδίζει τις μεγαλοπούλεις και τα χωριά της ουκρανικής επικράτειας, πολιορκώντας ήδη το Κίεβο, το Χάρκοβο και τη Μαριούπολη. Οι πρώτες απώλειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι γεγονός. Γίνεται ήδη λόγος και για απώλειες αμάχων. Η ουκρανική κυβέρνηση, που ας μην ξεχνάμε ότι αποτελεί μια σύμπλευση νεοφιλελεύθερων και νεοναζί, έχει κηρύξει στρατιωτικό νόμο σε όλη τη χώρα. Στρατιωτικές και παραστρατιωτικές μονάδες εμποδίζουν αμάχους να εγκαταλείψουν το Κίεβο, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως «ασπίδα» για τους ρωσικούς βομβαρδισμούς. Ακόμα είμαστε στην αρχή της φρίκης του πολέμου…

Η μόνη χαμένη από τον πόλεμο πρόκειται να είναι η παγκόσμια εργατική τάξη, ειδικά οι προλετάριοι της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Αυτούς προορίζουν για κρέας για τα κανόνια τους τα κράτη και οι καπιταλιστές. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος διεξάγεται για τον διαμοιρασμό των σφαιρών επιρροής, των ενεργειακών δρόμων και την αναδιάταξη της γεωπολιτικής ισχύος. Κανένα συμφέρον δεν έχουμε να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα των ισχυρών, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Επιπλέον, η έκρηξη του πολέμου αναμένεται να φέρει επιπλέον ανατιμήσεις και πληθωρισμό τόσο στην ενέργεια, όσο και σε βασικά προϊόντα, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τις τσέπες όσων ήδη αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο πόλεμος είναι μια λύση του κεφαλαίου, για να ξεπεραστούν οι δομικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης από τις οποίες ταλανίζεται περιοδικά ο καπιταλισμός. Η καταστροφή σταθερού (μέσα παραγωγής) και μεταβλητού κεφαλαίου (εργατική δύναμη) ανοίγει τον δρόμο για την καπιταλιστική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη.

Το ελληνικό κράτος αποτελώντας προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο και όντας στρατηγικά στοιχισμένο στις επιλογές και τα συμφέροντα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού θα βρεθεί στη δίνη των πολεμικών εξελίξεων. Ήδη ο πρωθυπουργός ανήγγειλε την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία (20.000 καλάσνικοφ που είχαν κατασχεθεί το 2013 από το πλοίο Nour-M, 2 μεταγωγικά αεροσκάφη C-130 φορτωμένα με οπλισμό, φάρμακα και τρόφιμα). Το ελληνικό κράτος υπακούοντας τις ΝΑΤΟϊκές προσταγές αρχίζει ήδη την εμπλοκή του στον πόλεμο. Από την άλλη μεριά, ο Πούτιν προειδοποίησε πως οποιαδήποτε αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία δε θα μείνει αναπάντητη, ειδικά αν ο απεσταλμένος στρατιωτικός εξοπλισμός αποδειχτεί ότι έχει χρησιμοποιηθεί κατά του ρωσικού στρατού. Την ίδια στιγμή απειλεί με εισβολή τη Σουηδία και τη Φινλανδία σε περίπτωση ένταξής τους στο ΝΑΤΟ, ενώ δηλώνει ότι είναι έτοιμος ακόμα και για πόλεμο με τη χρήση πυρηνικών όπλων! Οι ευρωπαϊκές χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ διαβουλεύονται για την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών τους. Ήδη η Γερμανία ανακοίνωσε ότι θα ενισχύσει με 100 δις τον εθνικό της στρατό. Κερδισμένες θα είναι σίγουρα οι μεγάλες οπλοβιομηχανίες (ειδικά οι αμερικανικές) που θα θησαυρίσουν σε βάρος των λαών, οι οποίοι θα ματώσουν για τα έξοδα των στρατιωτικών εξοπλισμών και τις διακρατικές πολεμικές συγκρούσεις. Η κοινωνική βάση οφείλει να αποτρέψει πάση θυσία την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να εμποδίσει τη χρησιμοποίηση των εγχώριων ΝΑΤΟϊκών βάσεων για πολεμικές επιχειρήσεις, την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού και στρατιωτικών μονάδων σε μια τοπική ή διευρυμένη ένοπλη ιμπεριαλιστική σύρραξη.

Το ταξικό μας καθήκον υπαγορεύει την οργάνωση και την ενίσχυση του διεθνιστικού, αντιπολεμικού και αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης. Η λογική του επιθετικότερου ή του προοδευτικότερου ιμπεριαλισμού είναι μια λογική που οδηγεί στην ήττα της εργατικής τάξης. Δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή ιμπεριαλιστική οδός. Δεν μπορούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης να ταυτιστούν με αυτά των καπιταλιστών και των εκάστοτε ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το σαμποτάζ της πολεμικής μηχανής, η οργάνωση του ταξικού και διεθνιστικού αντιπολεμικού κινήματος και η ενδυνάμωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων στην κατεύθυνση της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης για την οικοδόμηση μιας ελευθεριακής κομμουνιστικής κοινωνίας είναι τα επιτακτικά και ιστορικά καθήκοντα των όπου γης καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με μεσοβέζικες και επιζήμιες διευθετήσεις.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία δεν έχουμε κανέναν λόγο να συρθούμε στον πόλεμο για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Ας έχουμε επίγνωση της κοινωνικής μας θέσης και των ταξικών μας συμφερόντων. Αυτοί να είναι οι δείκτες της στάσης και της δράσης μας και όχι τα πολεμοκάπηλα, διαταξικά και εθνικιστικά κελεύσματα που προάγουν τα αφεντικά και τα προπαγανδιστικά μέσα που ελέγχουν. Δε θα πληρώσουμε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος με το αίμα μας. Δε θα αλληλοσκοτωθούμε με τους φτωχοδιαβόλους των άλλων χωρών. Αντιθέτως, είναι χρέος μας να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή και να ανασυγκροτήσουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, έχοντας ως γνώμονα την προώθηση των ταξικών συμφερόντων και των υλικών αναγκών της κοινωνικής βάσης. Να οργανωθούμε στους κοινωνικούς και ταξικούς σχηματισμούς της εργατικής τάξης, οργανώνοντας με μαζικούς και μαχητικούς όρους την αντεπίθεση της τάξης μας. Αυτό το σύστημα γεννά τους πολέμους και ευθύνεται για τη φτώχεια, την αδικία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Καιρός, λοιπόν, να το αμφισβητήσουμε οργανωμένα και δυναμικά, οργανώνοντας την ανατροπή του σε διεθνή κλίμακα.

ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΤΑΞΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ

ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ
ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ:
ΤΡΙΤΗ 1/3, 19:00, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης (μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας)

blog: libertasalonica.wordpress.com
mail: lib_thess@hotmail.com

4. Ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό, τα κράτη & τον μιλιταρισμό  Α.Π.Ο. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

5. Μια πρώτη τοποθέτηση για την ιμπεριαλιστική εισβολή στην Ουκρανία

6. Ανακοίνωση Ρώσων αναρχικών για Ουκρανία “Ενάντια στις προσαρτήσεις και την επίθεση”

(δημοσιευμένη στο avtonom.org, δικτυακό ενημερωτικό τόπο του ελευθεριακού κομμουνιστικού δικτύου Αυτόνομη Δράση.)

7. Ενάντια στον πόλεμο και την «ειρήνη» των κυρίαρχων. Ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Να σαμποτάρουμε τους πολεμικούς τους σχεδιασμούς.

8. Ανακοίνωση Αναρχικών οργανώσεων από την Αυστραλία για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία

10. ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: ΓΑΙΑ ΠΥΡΙ ΜΕΙΧΘΗΤΩ –ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΗΠΑ ΠΡΟΣ ΝΕΑ ΓΙΑΛΤΑ…    Απο:  Συσπείρωση Αναρχικών

«Δημοσιογράφος: Περισσότερα από 500.000 παιδιά έχουν πεθάνει στο Ιράκ εξαιτίας του εμπάργκο. Πιστεύετε ότι δικαιολογείται;

Μαντλίν Ολμπράιτ: Ήταν μια δύσκολη επιλογή. Αλλά νομίζω ότι άξιζε τον κόπο…»

(από συνέντευξη στο NBC το 1996).

«Λίγο» πριν το «τέλος» της «πανδημίας», και ενώ η ενεργειακή «κρίση» εντείνεται, η εισβολή του ρωσικού κράτους στην Ουκρανία (κατά την γνώμη μας με την σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ) είναι το επόμενο «σκαλί» για την «επικαιροποίηση» της παγκόσμιας κυριαρχικής τάξης.

«Το τέλος της ιστορίας» όχι μόνο δεν ήρθε με την βίαιη διάλυση και των τελευταίων ψυχροπολεμικών μορφωμάτων, όπως η Γιουγκοσλαβία, και την ένταξη στην δυτική σφαίρα επιρροής αρκετών πρώην χωρών του ανατολικού μπλοκ, όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Λετονία, η Εσθονία και η Λιθουανία που επέλεξαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ το 2004. Αντίθετα, παλιές διαιρέσεις εμφανίζονται και πάλι σαν τα φαντάσματα ενός κόσμου, που υποτίθεται είχε ξορκίσει η επικράτηση του δυτικού μοντέλου κυριαρχίας υπό την αυτοκρατορική ηγεσία των ΗΠΑ.

Η λέξεις σταθερότητα και ευημερία, 30 χρόνια μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου, καθώς και οι περίφημοι ευρωμονόδρομοι ειρήνης και ασφάλειας, αποδεικνύονται μακάβρια αστεία, όχι μόνο για τους κατοίκους της παρηκμασμένης «γηραιάς» Ηπείρου, αλλά για τον παγκόσμιο πληθυσμό. Ο παγκόσμιος πλούτος ξαναμοιράζεται, οι παγκόσμιες ύαινες της κυριαρχίας ανταγωνίζονται για τα ενεργειακά αποθέματα, τις διόδους μεταφοράς τους, τις θαλάσσιες προσβάσεις, το οικονομικό μεγαθήριο που λέγεται κινεζικό κράτος ηγείται τεσσάρων από τους 15 εξειδικευμένους οργανισμούς του ΟΗΕ, και το βρετανικό imperium αναβιώνει μέσα και από την συμμαχία Aucus στην οποία συμμετέχει μαζί με τις ΗΠΑ και την Αυστραλία.

Το 2017, με απόφαση του ΝΑΤΟ, ενισχύονται οι δυνάμεις της Συμμαχίας στις πρώην ανατολικές χώρες με την χρήση  δυο μεγάλων εισόδων, την Δουνκέρκη και την Αλεξανδρούπουλη, ενώ τον Αύγουστο του 2021 οι Ταλιμπάν επανακτούν την εξουσία στο Αφγανιστάν, μετά από πολύχρονη συμφωνία με τις ΗΠΑ, την ίδια στιγμή που το ρωσικό κράτος ζητά την νατοϊκή απόσυρση από Βουλγαρία και Ρουμανία, υπονοώντας ότι μπορεί να βάλει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, φωτιά στο φυτίλι της πυριτιδαποθήκης των Βαλκανίων.

Αποτυχημένες, λοιπόν, αποδεικνύονται οριστικά και αμετάκλητα οι αυταπάτες περί γραμμικής εξέλιξης της ιστορίας, ενώ άλλο τόσο γελοία είναι η κομπορρημοσύνη των διάφορων θλιβερών κομπάρσων του κυριαρχικού παιχνιδιού, που εξακολουθούν να κομπάζουν ότι βρίσκονται με τους σωστούς συμμάχους και επέλεξαν την «σωστή» πλευρά της ιστορίας. Και γίνονται ακόμη πιο θλιβεροί, όταν ψελλίζουν τις γνωστές φαιδρότητες περί εθνικής ανεξαρτησίας, όταν μάλιστα οι πάτρωνές τους, χωρίς περιστροφές, τον τελευταίο καιρό μιλούν αποκλειστικά και μόνο για νατοϊκή επικράτεια και νατοϊκά εδάφη.

Εμφανίζονται με περίσσιο θράσος σαν υπερασπιστές της ειρήνης, της παγκόσμιας ασφάλειας, διαπρύσιοι υπερασπιστές της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών, αυτοί οι ίδιοι  που αφήσαν πίσω τους στην Μ. Ανατολή μια κυριολεκτικά «μαύρη τρύπα», προσφέροντας τον όλεθρο και την καταστροφή στο Ιράκ, στην Συρία, την Λιβύη, στο Αφγανιστάν. Προφανώς απευθύνονται σε λοβοτομημένους ή πλήρως αποχαυνωμένους ανθρώπους. Ήταν, είναι και παραμένουν σφαγείς. Άλλο τόσο δεν ξεχνούμε τα «ανδραγαθήματα» του πάλαι ποτέ κομμουνιστικού μπλοκ της κυριαρχίας.

Την στιγμή που γράφονται τα παραπάνω η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, την δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση ευρωπαϊκή χώρα, που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου έχει ως αποτέλεσμα εκατόμβη νεκρών αμάχων, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και δεκάδες εκατομμύρια τρομοκρατημένους ανθρώπους που περιμένουν τα χειρότερα, ενώ το Κίεβο είναι περικυκλωμένο από ρωσικές δυνάμεις. Η νέα Γιάλτα ετοιμάζεται, την ίδια στιγμή που εξελίσσεται η στρατιωτική εισβολή, την ίδια στιγμή που επιβάλλονται «κυρώσεις» στον διεθνή «ταραξία», με τον οποίο ήδη έχουν συμφωνήσει να διαπραγματευτούν την «επόμενη ημέρα».

Ας μη τους αναγνωρίσουμε αυτό το δικαίωμα, ας αντισταθούμε στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς, ας οξύνουμε τον κοινωνικό πόλεμο.

26-2-2022,

Συσπείρωση Αναρχικών

11. Πάνε οι αναρχικοί στον πόλεμο;

12. ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

13. Γεωπολιτική του τρόμου – Γεωπολιτική του Χάους

Του Παναγιώτη Ξηρουχάκη

Προλογικό:

Σε άρθρο «Ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος (ή όπως αλλιώς ονομαστεί μελλοντικά) είναι ήδη εδώ: » «Ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος (ή όπως αλλιώς ονομαστεί μελλοντικά) είναι ήδη εδώ» που δημοσιεύτηκε το 2014 στο περιοδικό Zero Geographic (*) και δυστυχώς δείχνει να επιβεβαιώνεται μιλούσα για ένα πόλεμο παγκόσμιο που διεξάγονταν  τόσο σε οικονομικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο (συνήθως μέσω proxy war και με μορφή υβριδική)αλλά δεν ονομαζόταν έτσι . Ήταν  μικρής έντασης και εκτεταμένος σε πολλά σημεία της υφηλίου.

Όπως υποστήριξα τότε ο μόνο λόγος που δεν έχει ονομαστεί έτσι (παγκόσμιος) ήταν ότι δεν είχε χυθεί αρκετό αίμα ευρωπαίων και άλλων δυτικών. Όπως εξηγούσα η ονομασία παγκόσμιος πόλεμος θα δοθεί μελλοντικά σε αυτή τη σύγκρουση όταν θα πεθάνουν και αρκετοί πολίτες του δυτικού κόσμου και θα υπάρχει εκτεταμένη στρατικοποίηση του δυτικού πολιτισμού. Και τώρα? Το αίμα των Ουκρανών είναι δυτικό? Σίγουρα είναι ευρωπαϊκό  αλλά μη ξεχνάμε ότι οι Ουκρανοί είναι οι πιο φτωχοί Ευρωπαίοι με ότι αυτό σημαίνει. Από την άλλη η χρήση του όρου «Παγκόσμιος πόλεμος» από τον πρόεδρο Μπάιντεν  σαν μία πιθανότητα για το μέλλον (ενώ το 14 η χρήση του όρου από τους πολιτικούς ήταν μηδαμινή) δείχνει ίσως προς τα που φυσάει ο άνεμος.

Έτσι η πιθανή εμπλοκή του ΝΑΤΟ ,της ΕΕ και τον ΗΠΑ μπορεί να οδηγήσει σε εντατικοποίηση της σύγκρουσης τόσο στην Ουκρανία όσο και δυστυχώς αλλού. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι τόσο η Κίνα (είναι πιθανή η επέμβαση της στη Ταιβάν),όσο και η Τουρκία έχουν τονίσει ότι δεν είναι ικανοποιημένες από τα σημερινά τους σύνορα και παρακολουθούν με αγωνία αν θα βγει στη Ρωσία αυτή σύγκρουση. Η συντριβή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν άνοιξε την όρεξη σε πολλούς…O Πουτιν που με την πολιτική του προσπαθεί να συνδυάσει την εκδίκηση για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τη σταυροφορία για το θρίαμβο της ορθοδοξίας και τη ρεαλιστική πολιτική ανοίγει την όρεξη σε άλλους ακόμα περισσότερους.

Παραθέτω εδώ το κείμενο του 14.

«ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι για τον τίτλο που ίσως φαίνεται λίγο πομπώδης. Αλήθεια τι είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος? Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, είναι μία σύγκρουση που εξαπλώνεται σε όλη την υφήλιο και στην οποία παίρνουν μέρος τα περισσότερα κράτη. Οι δύο πόλεμοι που έχουν ονομαστεί παγκόσμιοι είχαν θεωρητικά αυτά τα χαρακτηριστικά. Και όμως τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν επεκτάθηκαν σε όλη την υφήλιο. Ούτε βέβαια πολέμησαν όλα τα κράτη σε αυτούς. Υπήρξαν επίσης και άλλες συγκρούσεις με χαρακτηριστικά παρόμοια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου που δεν ονομάστηκαν όμως παγκόσμιοι πόλεμοι. Ένα παράδειγμα είναι ο επταετής πόλεμος, οι ναπολεόντειοι πόλεμοι κλπ. Στη διάρκεια αυτών των πολέμων, συγκρούσεις έγιναν σε παραπάνω από δύο ηπείρους, χύθηκε άπειρο αίμα κλπ. Τότε γιατί δεν ονομάστηκαν έτσι?

Το όνομα που δίνεις σε κάτι, έχει πολιτική σημασία και αποσκοπεί σε πολιτικά οφέλη. Άποψη του γράφοντος είναι ότι ο μεγάλος πόλεμος του 1914-1918 (ναι έτσι είχε αρχικά ονομαστεί ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος) επικράτησε να λέγεται αλλιώς για να εξυπηρετηθούν οι πολιτικές και στρατιωτικές αξιώσεις των εμπολέμων ηγετών και να πειστεί η κοινή γνώμη να θυσιαστούν οι νέοι για τις ανάγκες ενός παγκόσμιου και ολοκληρωτικού πολέμου. Το 1914 όλοι οι εμπόλεμοι ηγέτες πίστευαν πράγματι ότι οι συγκρούσεις θα κρατούσαν λίγο. Όταν οι πολιτικοί εξουσιαστές και οι στρατηγοί είδαν τελικά ότι ο πόλεμος θα κρατούσε πολύ, άλλαξαν το ρεπερτόριο τους και υποστήριξαν ότι η ανθρωπότητα ζει μία παγκόσμια σύγκρουση. Το ίδιο έγινε περίπου και στο 2ο παγκ. πόλεμο. Έπρεπε να πειστούν οι λαοί για την αναγκαιότητα και το μεγαλείο της σύγκρουσης. Και για το μακελειό.

Θα αναφέρω εδώ μία σημαντική χρονική περίοδο και την αντιμετώπιση της από την ιστορία, ώστε να γίνει κατανοητό ότι τα συμβάντα από μόνα τους δεν έχουν αξία. Την αξία τη δίνουν οι άνθρωποι και τα πολιτικά οφέλη που αποκομίζονται από αυτά τα συμβάντα. Τα χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του 1ου παγκ. πολέμου (1918-1923) δεν έχουν τύχει της κατάλληλης ιστορικής αναγνώρισης. Και όμως τότε πέθαναν ίσως και περισσότεροι άνθρωπο σε πολεμικές συγκρούσεις από ότι τις χρονιές 1914-1918 (περίπου 7 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στη διάρκεια του 1ου παγκ. πολέμου).

Έτσι σε πολέμους που προκλήθηκαν σαν συνέπεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Ρώσικη επανάσταση και εμφύλιος, ρωσοπολωνέζικος πόλεμος, ελληνοτουρκικός πόλεμος κλπ) χάθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Επίσης έγιναν επαναστάσεις σε πολλές χώρες (πχ Γερμανική επανάσταση), ενώ από τη ισπανική γρίπη (που ξέσπασε με το τέλος του 1ο παγκ πολέμου και το ξέσπασμα της πιθανών έχει σχέση με τη μείωση της ποιότητας ζωής που αυτός προκάλεσε) εξόντωσε παραπάνω ανθρώπους από όσους πέθαναν στα χαρακώματα το 1914-1918. Με σιγουριά τα χρόνια που ακολούθησαν το 1918 ήταν χειρότερα για την Ευρώπη.

Ήταν όμως σχετικά καλύτερα για τους αγγλοσάξωνες, τους Αμερικάνους και τους Γερμανούς. Και εδώ φτάνουμε στο μυστικό. Η ιστορία είναι δυτικοκεντρική και αποσκοπεί στο να προασπίζεται τα συμφέροντα της δύσης. Όταν το Βερολίνο, το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη, δεν κινδυνεύουν να καούν τότε αυτό σημαίνει ότι δε ζούμε σε μία παγκόσμια και ολοκληρωτική σύγκρουση. Και ας καίγεται όλη η υπόλοιπη υφήλιος…

Πολύ κόσμος θεωρεί ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος αν ποτέ γίνει, θα χαρακτηριστεί από τη χρήση πυρηνικών. Κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα αλήθεια. Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι άνθρωποι φανταζόταν το 2ο παγκ. πόλεμο να σημαδεύεται από τη χρήση χημικών αερίων και μάχες χαρακωμάτων. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ο κάθε πόλεμος διαφέρει από τον προηγούμενο. Το τι φανταζόταν ο κόσμος για τον 3ο παγκ. πόλεμο δε θα έχει στην πραγματικότητα πολύ σχέση με τον ίδιο.

3ος ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Η οικονομική κρίση του 2007 -2008 είχε τεράστιες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Με αφορμή λοιπόν την οικονομική κρίση οι νεοφιλελεύθεροι ολοκληρωτιστές κατάφεραν να επιβάλουν την ατζέντα τους σε διεθνές επίπεδο και προκάλεσαν την οικονομική καταστροφή στις χώρες της νότιας Ευρώπης αφήνοντας πίσω χιλιάδες νεκρούς (η Ελλάδα ειδικά μετατράπηκε στην Ταϋλάνδη της Ευρώπης. Σήμερα η Ελλάδα είναι μία χώρα όπου ανθούν η πορνεία,o τουρισμός, η μαφία, η ανεργία και οι αυτοκτονίες). Η κρίση χτύπησε σε οικονομικό επίπεδο και τις φτωχές χώρες (πχ ανατολική Ευρώπη ) όπως και τις πλούσιες αλλά σε μικρότερο βαθμό απ’ ότι τις χώρες της Νότιας Ευρώπης. Το χειρότερο είναι ότι όπως η κρίση του 1929 προκάλεσε εν μέρει τον 2ο παγκ. πόλεμο, η παγκόσμια οικονομική κρίση του σήμερα δημιούργησε μια ραγδαία άνοδο στις συγκρούσεις και συρράξεις σε διεθνές επίπεδο. Όπως έδειξε μελέτη γερμανικού πανεπιστημίου οι πολεμικές συγκρούσεις του 2013 έφτασαν το επίπεδο του 1945! Και αυτό συμβαίνει πρώτη φορά από τότε.

Η φτώχεια (που αυξήθηκε και εν μέρει από την κρίση) και η δίψα για δημοκρατία οδήγησαν στην έκρηξη της αραβικής άνοιξης που τελικά μετατράπηκε σε αραβικό χειμώνα καθώς και οι ισλαμιστές βγήκαν δυναμωμένοι παραγκωνίζοντας τους αρχικούς εξεγερμένους δημοκράτες, ενώ και οι δυτικές δυνάμεις βρήκαν την ευκαιρία να παρεισφρήσουν και να μετατρέψουν τις λαϊκές εξεγέρσεις σε μηδενιστικούς εμφύλιους (βλέπε Συρία, Λιβύη, Αίγυπτος κλπ).

Ταυτόχρονα οι Αμερικάνοι συνεχίζουν να αιματοκυλούν Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ιράκ και οι σύμμαχοι τους Ισραηλινοί την Παλαιστίνη. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους σε συγκρούσεις στη Μέση ανατολή και τη Βόρεια Αφρική μετά την αραβική άνοιξη, ενώ είναι πάνω από εκατομμύριο οι νεκροί στην περιοχή αυτή αν ξεκινήσουμε την καταμέτρηση από το 2001 (τη χρονιά εισβολής των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν και την έναρξη του «Πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία». Ακολούθησε το 2003 το Ιράκ). Οι Αμερικάνοι προφανώς χρησιμοποιούν την παγκόσμια οικονομική κρίση και τις συνέπειες της αραβικής άνοιξης για να ολοκληρώσουν τον έλεγχο τους σε αυτές τις περιοχές (που είναι τόσο απαραίτητες λόγο των πετρελαίων).

Για να δώσω ένα ιστορικό παράλληλο ο σινοκινέζικος πόλεμος που ξεκίνησε το 1933 και ήταν αρχικά άσχετος με τα γεγονότα της Ευρώπης στη συνέχεια εντάχθηκε σαν πολεμικό γεγονός στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο (όταν η Κίνα συμμάχησε με τους Συμμάχους). Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τον Ιρακινό πόλεμο και την επέμβαση στο Αφγανιστάν που ενώ ξεκίνησαν σαν επεμβάσεις ενταγμένες στον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία (η ονομασία των δυτικών δυνάμεων βέβαια για αυτόν τον πόλεμο) αναθερμάνθηκαν σαν συγκρούσεις λόγω των συνεπειών της αραβικής άνοιξης-αραβικού χειμώνα και παίρνουν πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Εδώ δε πρέπει να ξεχνάμε τους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που πνίγηκαν στη μεσόγειο τα τελευταία χρόνια και βέβαια και αυτοί είναι απώλειες πολέμου που κάποιους συμφέρει να μη λέγονται έτσι αλλά «πνιγμένοι λαθρομετανάστες»… Αν πχ στους νεκρούς από πολεμικές συγκρούσεις στη Λιβύη προσθέσεις και τους πνιγμένους πρόσφυγες, οι νεκροί από τον πόλεμο ανεβαίνουν ραγδαία αλλά έτσι χαλάει η σούπα της αναίμακτης επέμβασης του Σαρκοζί στη Λιβύη το 2011. Και σημασία έχει τι πιστεύει η κοινή γνώμη στη Γαλλία.

Στην Ουκρανία έχουμε ραγδαία γεγονότα που πυροδοτήθηκαν από διαδηλώσεις που αρχικά έμοιαζαν να εντάσσονται στο διεθνές κίνημα των πλατειών για να εξελιχθούν σε μία σημαντικότατη γεωπολιτική σύγκρουση. Όλα ξεκίνησαν εξαιτίας της φτώχειας και της διαφθοράς, για να παρεισφρήσουν στην εξέγερση στη συνέχεια ξεκάθαρα οι Αμερικάνοι. Ακολούθησε και αντιεξέγερση στην Κριμαία και στην ανατολική Ουκρανία. Και τελικά πόλεμος και αιματοκύλισμα. Και άνοδος των νεοναζί. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο και τον Ρωσοαμερικάνικο ανταγωνισμό. Και οι νεκροί είναι ήδη χιλιάδες.

Πόλεμοι έχουν ξεσπάσει και στην Αφρική, ενώ και στην Ασία, η Ιαπωνία με την Κίνα φαίνονται να μπαίνουν σε νέα τροχιά γεωπολιτικών συγκρούσεων. Ίσως λοιπόν αυτό που ζούμε να είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος. Κανείς στη Δύση όμως δεν τον λέει έτσι. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι (προς το παρών) οι απώλειες Αμερικανών, Βρετανών και πολιτών της Ευρωπαϊκής ένωσης είναι περιορισμένες.Αυτή η συμπεριφορά των ΜΜΕ όμως έχει την εξήγηση του πέρα από τη δυτικοκεντρική άποψη για την ιστορία (το αίμα των αράβων δεν έχει την ίδια αξία με το αίμα των ευρωπαίων) και σε πολιτικές σκοπιμότητες. Πράγματι υπάρχει λογική στο ότι τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τα γεγονότα τα σχετικά με αυτόν τον πόλεμο σαν αποκομμένα, αποσπασματικά και άσχετα μεταξύ τους. Έτσι οι πνιγμένοι πρόσφυγες παρουσιάζονται αποκομμένοι από τις αμερικανοευρωπαικές επεμβάσεις, η αραβική άνοιξη είναι άσχετη με τη φτώχεια, η άνοδος του ισλαμισμού άσχετος με το ρόλο των ΗΠΑ κλπ.

Αυτή η πολιτική συμφέρει βέβαια την εξουσία. Είναι βολικό για την πλουτοκρατία να παρουσιάζονται αποκομμένα τα γεγονότα από τη γενεσιουργό αιτία που είναι η επέλαση της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Και είναι βολικό γιατί έτσι αποπροσανατολίζονται οι πολίτες (ως ένα βαθμό βέβαια γιατί δεν είναι όλοι αποχαυνωμένοι) και απομακρύνεται το ενδεχόμενο του να επαναστατήσουν ενάντια στην τυραννία του χρήματος.

Κατά πόσο θα συνεχιστεί αυτή η προπαγάνδα είναι άγνωστο. Αν όμως το παιχνίδι χοντρύνει, θα αλλάξουν πολλά. Ίσως τότε τα ΜΜΕ να μιλήσουν για έναν παγκόσμιο πόλεμο (ή του δώσουν κάποια άλλη πομπώδες ονομασία ανάλογα με τις ανάγκες της προπαγάνδας) που θα ζητήσει θυσία και πιο εύπορων πολιτών (ευρωπαίων και αμερικάνων) σε σχέση μα αυτούς που κυρίως πεθαίνουν τώρα (άραβες, ανατολικοευρωπαίους και αφρικανούς). Έτσι η ΗΠΑ θα αναγκαστεί να ξεφύγει από τη φάση του στρατιωτικού δόγματος της μεταηρωικής εποχής (που στρατηγικά αποσκοπεί στους ελάχιστους νεκρούς αμερικανούς και στη χρήση της υψηλής τεχνολογίας που όμως όπως αποδεικνύεται επί του παρόντος δεν έχει τα καλύτερα στρατιωτικά αποτελέσματα) και να πολεμήσει πραγματικά. Μόνο που τότε, όπως και στους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους θα χρειαστεί ένας απόλυτα κακός. Τώρα που θα βρεθεί? Οι τζιχαντιστές της Συρίας δεν ήταν οι σύμμαχοι του χθές? Πως θα πειστεί η αμερικάνικη κοινή γνώμη μετά από τόσες ανακολουθίες και ψέματα?

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ

Και εδώ εισερχόμαστε σε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Αυτό που ζούμε είναι ίσως μία από τις πρώτες μεγάλες συγκρούσεις που ο ρόλος του κεφαλαίου δεν μπορεί να κρυφτεί. Μεγάλο ρόλο παίζει και το ιντερνέτ που δεν μπορεί να ελεγχθεί πλήρως από τους εξουσιαστές (πληροφοριακός πόλεμος). Έτσι δεν είναι εύκολο να πλασαριστεί το παραμύθι του απόλυτα κακού (πχ ισλαμιστές ή ρώσοι ιμπεριαλιστές) στους πολίτες ώστε να συσπειρωθούν απέναντι του οι δυνάμεις του «καλού» και να επιτευχθεί η μέγιστη συναίνεση που οι παγκόσμιες συγκρούσεις επιζητούν. Γιατί παρά την αποχαύνωση που τα ΜΜΕ προκαλούν, πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κατανοούν ότι τα πάντα γίνονται για το χρήμα.

Άσχετα με το αν η σύγκρουση που ζούμε σκληρύνει μελλοντικά, αυτό που ζούμε σε παγκόσμιο επίπεδο (είτε στο οικονομικό είτε στο στρατιωτικό του σκέλος) έχει ήδη φρικτές συνέπειες στο παρόν μας. Οι εύποροι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα, αφού μπορούν ακόμα να κάνουν διακοπές, να πιστεύουν ότι όλα πάνε καλά. Και έχουν κάθε συμφέρον να προπαγανδίζουν ότι όλα θα φτιάξουν και για τους υπόλοιπους, ότι την εικόνα τη χαλάνε οι κακοί ισλαμιστές, οι τεμπέληδες νοτιοευρωπαίοι, οι λαθρομετανάστες κλπ. Όπως είπα έχουν κάθε συμφέρον (προς το παρόν βέβαια, γιατί αν χρειαστεί και άλλο αίμα, όπως είπαμε ήδη, θα αλλάξουν πάλι την προπαγάνδα τους). Όπως και να έχει, όλοι οι υπόλοιποι όμως δεν έχουν κανένα συμφέρον από αυτήν την προπαγάνδα. Το αντίθετο. Πρέπει να γίνει συνείδηση του υπόλοιπου κόσμου ότι βάλλεται και καταστρέφεται στα πλαίσια ενός γενικευμένου παγκόσμιου οικονομικοστρατιωτικού πολέμου.

Η μάχη ενάντια στον ολοκληρωτισμό της οικονομίας δίνει τη δυνατότητα στους λαούς να αντισταθούν ενάντια στα συμφέροντα των στρατηγών και των πολιτικών που αιματοκυλούν τον κόσμο ξανά. Η λαϊκή δημοκρατία του Ντονέσκ (αν είναι αλήθεια οι πληροφορίες για τη μάχιμη δράση κομουνιστών), η αυτόνομη περιφέρεια των Κούρδων της Rojava (που δρουν επηρεασμένοι από τον Μπούκτσιν και την άμεση δημοκρατία), οι Ζαπατίστας και οι παλαιστίνιοι δείχνουν το δρόμο. Οι κοινωνικοί αγωνιστές στη Βραζιλία, την Αργεντινή ,στην Ελλάδα, την Τουρκία αλλά και στο Φέργκιουσον πολεμάνε στην ουσία τη δικτατορία της αγοράς και τη βάρβαρη αστυνομοκρατία που την προστατεύει. Αν αυτός ο πόλεμος που ζούμε (άσχετα με το αν τελικά ονομαστεί 3ος παγκ.) εξελιχθεί σε αιματοκύλισμα τύπου 2ου παγκ. πολέμου ή σε ταξικό πόλεμο αυτό ίσως είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής.»

Βέβαια δε μπορώ πλέον παρά να δω με πίκρα τον επίλογο από το κείμενο αυτό. Τα επαναστατικά κινήματα που θα μπορούσαν «να πολεμήσουν τον πόλεμο» έχουν υποχωρήσει παντού (στην Αμερική αναλώθηκαν να διώξουν τον κλόουν Τραμπ για να φέρουν τον πολεμοκάπηλο  Μπαιντεν…). Επίσης η λαϊκή δημοκρατία του Ντονέσκ δεν ήταν από οτι φάνηκε παρά μια φάρσα του Πούτιν προς όλους τους ονειροπόλους. Μεσολάβησαν επίσης χρόνια καταστολής σε παγκόσμιο επίπεδο με αποθέωση της καταστολής  την υγειονομική χούντα που ζήσαμε. Οι άνθρωποι είναι παντού φοβισμένοι με λιγότερη διάθεση να αντιδράσουν από ότι είχαν το 14.Έχουν ενσωματώσει μέσα τους την καταστολή. Εκτός από μια πιθανή επέκταση των συγκρούσεων, πιθανή είναι και μία επισιτιστική κρίση ως αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία

Ζούμε στην εποχή που οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις σκορπίζουν τρόμο στις καρδιές των ανθρώπων. Και δικαιολογημένα. Οι εξουσίες κάνουν παντού τα κουμάντα τους. Το θέμα είναι τι θα κάνουν και οι από κάτω. Όσοι παρακολουθούν αμήχανα ,δεν αντιδρούν, δεν γράφουν ιστορία είναι αναγκασμένοι να αποδεχθούν τις αποφάσεις των εξουσιαστών. Άλλοι θα αποφασίσουν για τη μοίρα τους. Και όπως είχε πει ο Ηράκλειτος : «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους».

ΥΓ. στο κείμενο του 14 είχα κάνει ένα λάθος στους νεκρούς του 1ου παγκ. πολέμου. Ήταν περίπου 9 εκατομμύρια αυτοί που πέθαναν στα πεδία των μαχών και όχι 7 που έγραψα.

14.  Πώς γέμισε η Ουκρανία νεοναζί:Ο σκιώδης ρόλος του Πούτιν και ο χρήσιμος ηλίθιος Ζελένσκι

Επιμέλεια δημοσίευσης – εισαγωγικό : Γιώργος Μεριζιώτης                autonomidrasi.com

Εισαγωγικό

Για να μην ξεχνάμε, Ουκρανία: Οδησσός 2014 

Βίντεο σοκ: Ακροδεξιοί αποτελειώνουν με ρόπαλα & σφαίρες φιλορώσους που πέφτουν από φλεγόμενο κτίριο 2 Μαΐ 2014

Φρίκη προκαλούν οι εικόνες που έρχονται από την Οδησσό της Ουκρανίας δείχνοντας πως η ωμότητα των επεισοδίων ξεπερνάει και την πιο νοσηρή φαντασία.

Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που κάηκαν από τη φωτιά στο κτίριο της Ένωσης Συνδικαλιστών, αλλά οι εικόνες δείχνουν τους τραυματίες να εκτελούνται από τα άτομα που περικύκλωσαν και έκαψαν το κτίριο.

Η πυρπόληση στο κτίριο της Ένωσης Συνδικαλιστών που πραγματοποιήθηκε από τα μέλη των φασιστικών οργανώσεων της Ουκρανίας, που συμμετέχουν στην μεταβατική κυβέρνηση της χώρας, δεν έφτανε όπως φαίνεται από τα βίντεο-ντοκουμέντα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.

Το μένος εναντίον των φιλορώσων ήταν τέτοιο, που ακόμα και τα άτομα που πηδούσαν από τα παράθυρα του φλεγόμενου κτιρίου για να σωθούν από την φονική πυρκαγιά, που σκότωσε περισσότερους από 30 ανθρώπους, βρίσκονταν αντιμέτωπα με ένοπλους που τους πυροβολούσαν.

Άτομα βαριά τραυματισμένα από το άλμα από μεγάλο ύψος, αντί να τύχουν ιατρικής περίθαλψης, έγιναν στόχοι, από το πλήθος που είχε κυκλώσει τους φιλορώσους και που όπως φαίνεται δεν ήθελαν να υπάρξει κανείς διασωθείς.

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν μπορεί επισήμως να δηλώνει πως αποτάσσεται τους νεοναζί, ωστόσο όπως φαίνεται κάνει τα πάντα για την εδραίωσή του.

Υπάρχει μια διατύπωση στον λόγο του Βλαντιμίρ Πούτιν που έχει ιδιαίτερη σημασία σχετικά με όσα γίνονται τις τελευταίες ημέρες στην Ουκρανία. Στο διάγγελμα με το οποίο ανακοίνωνε επισήμως την εισβολή, ο Ρώσος Πρόεδρος έλεγε χαρακτηριστικά:

«O σκοπός αυτής της επιχείρησης είναι να προστατεύσει ανθρώπους που εδώ και 8 χρόνια είναι αντιμέτωποι με μια γενοκτονία, την οποία διαπράττει το καθεστώς του Κιέβου. Για το σκοπό αυτό, θα επιδιώξουμε να αποστρατικοποιήσουμε και να «αποναζιστικοποιήσουμε» την Ουκρανία, να δικάσουμε όσους διέπραξαν αιματηρά εγκλήματα εναντίον πολιτών».

Προφανώς ο εκλεγμένος δικτάτορας Βλαντιμίρ Πούτιν αναφέρεται στα τάγματα ακροδεξιών ενόπλων που από το 2014 και μετά εγκαθιδρύθηκαν στην ανατολική Ουκρανία. Πρόκειται κυρίως για το Τάγμα του Αζόφ, μια εθελοντική, μισθοφορική  μονάδα της εθνικής φρουράς της Ουκρανίας η οποία εδρεύει στη Μαριούπολη, και θυμίζει τα Φράικορπς, τις παραστρατιωτικές οργανώσεις που συγκροτήθηκαν στη Γερμανία μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και αποτέλεσαν το πρόπλασμα για τα μετέπειτα ναζιστικά τάγματα εφόδου και τα SS.

Το τάγμα του Αζόφ έχει κατηγορηθεί από την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCR) για εγκλήματα πολέμου, όπως μαζική λεηλασία, χρήση βασανιστηρίων, ξυλοδαρμούς αμάχων, απαγωγές δημοσιογράφων, ηλεκτροπληξία και εικονικούς πνιγμούς. Παράλληλα, το Τάγμα χρησιμοποιεί νεοναζιστικά σύμβολα και σύμβολα των SS. Τον Σεπτέμβριο του 2014, το τάγμα του Αζόφ, εγγράφηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας ως Ειδική αστυνομική δύναμη και ακόμη και σήμερα φέρει τα δικά του σύμβολα. Το ίδιο ισχύει και για τον «Δεξιό Τομέα«.

Το ουκρανικό Τάγμα Αζόφ πήρε μέρος στις μάχες μεταξύ των φιλορωσικών αυτονομιστικών δυνάμεων και των Ουκρανών, τον Ιούνιο του 2014 κατά την διάρκεια της κρίσης στη νοτιοανατολική Ουκρανία και έκτοτε κράτησε ισχυρό ρόλο καθώς εγγράφηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας ως Ειδική αστυνομική δύναμη.

( σημ. Για μια αρκετά ικανοποιητική μετάφραση των λινκ – συνδέσμων που παραθέτω στο κείμενο,  μπορείτε να προσθέσετε το μεταφραστή Google Translator for Firefox).

Πρόσφατα, ο Zach Dorfman έγραφε πως από το 2015 και μετά η CIA ενισχύει τις νεοναζιστικές ομάδες της Ουκρανίας, ως «απάντηση» προς τους φιλορώσους αυτονομιστές. Μάλιστα, ισχυρίζεται πως η CIA βρίσκεται πίσω και από την εκπαίδευσή τους.

 

Ο Καναδάς, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες δυτικές χώρες έχουν βοηθήσει στην εκπαίδευση ακροδεξιών εξτρεμιστών στην Ουκρανία, αποκάλυψε μια έκθεση του Ινστιτούτου Ευρωπαϊκών, Ρωσικών και Ευρασιατικών Σπουδών (IERES) του αμερικάνικου  Πανεπιστήμιου George Washington.

Το Nation είχε δημοσιεύσει πως το 2015 το Κογκρέσο ψήφισε νομοσχέδιο με μεγάλη οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία. Η τροπολογία που διατύπωνε απαγόρευση πώλησης όπλων προς το Τάγμα Αζόφ, τελικά αποσύρθηκε ως «περιττή». Δημοσιεύματα για εκπαίδευση στελεχών του «τάγματος» από ομάδες νεοφασιστών των ΗΠΑ, σε αμερικανικά εδάφη, έχουν κυκλοφορήσει επίσης τα τελευταία χρόνια. Παράλληλα, έχουν καταγραφεί ουκ ολίγες επιθέσεις σε ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ από μέλη των νεοναζιστικών ομάδων πολιτοφυλακής.

 

Την 1 Ιανουάριου 2022 χιλιάδες Ουκρανοί ακροδεξιοί διαδήλωσαν στο Κίεβο με αναμμένες δάδες για να γιορτάσουν τον Στεπάν Μπαντέρα, τον φανατικό εθνικιστή που συνεργάστηκε με τους Ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Δύση και η ΕΕ δεν πήραν θέση, το Ισραήλ μόνο έκανε λόγο για «προσβολή των θυμάτων του Ολοκαυτώματος». Ενώ ο σημερινός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι υποστηρίζει ότι ο Στεπάν Μπαντέρα «υπερασπίστηκε την ελευθερία της Ουκρανίας» και ότι είναι κανονικό «κάποιο ποσοστό των Ουκρανών να τον θεωρεί ήρωα.»

 

Τα παραπάνω φωτογραφίζουν λίγο-πολύ τον ρόλο και την εμπλοκή της Δύσης στη «ριζοσπαστικοποίηση», τη χρηματοδότηση και την ενδυνάμωση των ομάδων αυτών. Τα παραπάνω χρησιμοποίησε άλλωστε ως πρόσχημα ο Πούτιν για να δικαιολογήσει την μαζική επίθεσή του, που ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη της Δύσης.

 

Παρόλα αυτά, εμπλοκή έχει και η Ρωσία.

Όπως αναφέρει το παρατηρητήριο Antifascist Europe του Ινστιτούτου Rosa-Luxemburg-Stiftung και του Khalifa Ihler Institute, οι Ρώσοι νεοναζί διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στο ουκρανικό ακροδεξιό κίνημα, παρόλο που η Ουκρανία βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία. Στόχος, η συνολική αποσταθεροποίηση. Η έρευνα υπογράφεται από το Monitoring Project, Marker, που καταγράφει τη δράση της ακροδεξιάς στη χώρα.

Τα γεγονότα του 2014 -το Euromaidan και οι εχθροπραξίες στην Ανατολική Ουκρανία που ακολούθησαν- οδήγησαν σε σχίσμα μέσα στην ίδια τη ρωσική ακροδεξιά, σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα. Οι ρωσόφωνοι εθνικιστές επέλεξαν να πολεμήσουν στην πλευρά του Ντονμπάς, ενώ οι ριζοσπαστικοποιημένοι νεοναζί, επέλεξαν την ουκρανική πλευρά.

Στην Ουκρανία, το Τάγμα του Αζόφ και ο Δεξιός Τομέας είναι απόλυτα νόμιμες οργανώσεις με αρκετά σημαντική επιρροή.

Ο Aleksandr Verkhovski, διευθυντής του ρωσικού think tank Sova που ασχολείται με τη καταγραφή ακροδεξιών κινήσεων στην περιοχή της Ουκρανίας από το 2002, είπε στο Maker πως δεν υπήρξε συγκεκριμένη χρονική στιγμή όπου καταγράφεται η αρχή του σχίσματος στη ρωσική ακροδεξιά. «Οι ρωσόφωνοι εθνικιστές «έσπασαν» σε πολλές ομάδες. Στην Ουκρανία, το Τάγμα του Αζόφ και ο Δεξιός Τομέας είναι απόλυτα νόμιμες οργανώσεις με αρκετά σημαντική επιρροή και υποστηρίζονται και  από τον σημερινό πρόεδρο  Βολοντίμιρ Ζελένσκι πρώην ηθοποιό.  Δεν είναι τυχαίο πως εκείνοι που κινήθηκαν προς αυτές τις δύο οργανώσεις, ήταν κυρίως νεοναζί και ριζοσπαστικοποιημένοι ρατσιστές», λέει ο Verkhovski.

Η Ομοσπονδιακή Πολιτεία της Νέας Ρωσίας ή Νέα Ρωσία ήταν άλλωστε κράτος εν κράτει στο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας. Ανακηρύχθηκε στις 22 Μαΐου του 2014 και θεμελιώθηκε στις 24 Μαΐου του ίδιου έτους, όταν οι ρωσόφωνοι αρχηγοί της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ υπέγραψαν σύμφωνο ένωσης των περιοχών τους. Ηγέτης των πιο σκληρών κομάντο της «Πολιτείας» ήταν ο οπαδός του Τρίτου Ράιχ, Aleksey Milchakov.

Οι United Armed Forces of Novorossiya χαρακτηρίστηκαν ως «τρομοκρατικές οργανώσεις» από τη κυβέρνηση του Κιέβου. Οι εν λόγω ένοπλοι κατηγορήθηκαν και για τη κατάρριψη της πτήσης Malaysia Airlines Flight 17 στις 17 Ιουλίου του 2014, ενώ εκτιμάται πως οι αποσχιστές αυτοί στηρίζονταν και στηρίζονται οικονομικά από το Κρεμλίνο, με μια στρατιά που είχε εκτιμηθεί στους 4.000 ενόπλους.

«Δεν επέλεξαν όλοι οι νεοναζί την ουκρανική πλευρά. Είδαμε ανθρώπους από τον ίδιο ιδεολογικό κύκλο όπως τον Milchakov και τον Yan Petrovski να αλλάζουν πλευρές. Ο Milchakov αρχικά ήταν στις πορείες του Maidan και αφού πέρασε από τους κύκλους του Azov, επέλεξε να μείνει στη ρωσική, «ιμπερεαλιστική ομάδα», αναφέρει ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος Leonid Ragozin, μιλώντας στο Maker.

To 2015, το ραδιόφωνο του Azov φιλοξένησε έναν διάλογο ανάμεσα στον Milchakov και τον νεοναζί Denis Vikhorev που διοικούσε την ομάδα ενόπλων WotanJugend, που δραστηριοποιήθηκε στο Κίεβο. «Ήταν μια δίωρη συζήτηση με σχεδόν ακαδημαϊκό ύφος, όπου οι αντιμαχόμενοι συζητούσαν για το πού θα πρέπει να βρίσκεται ένας ρωσόφωνος πατριώτης. Ο Vikhorev ισχυριζόταν πως υπάρχει ένα ρωσοφοβικό κομμουνιστικό καθεστώς στη Ρωσσία, ενώ ο Milchakov ισχυριζόταν ότι η Ρωσική κυβέρνηση ήταν πιο κοντά στα ιδεώδη του Ράιχ», δήλωνε ο Ragozin.

Μπάλα, μουσική, ναζί

Η μαζική έξοδος των Ρώσων Ναζί στην Ουκρανία θα ήταν αδύνατη χωρίς το υπάρχον διεθνές ναζιστικό δίκτυο που σχηματίστηκε στις μετασοβιετικές χώρες κατά μήκος του άξονα Ουκρανίας-Λευκορωσίας-Ρωσίας πολύ πριν από τα γεγονότα του 2014, όπως αναφέρει η έκθεση. Η μουσική και το ποδόσφαιρο, «ένωσε» αυτές τις υπο-ομάδες. Μάλιστα, φαίνεται πως πριν το Maidan αυτές οι ομάδες συνεργάζονταν, ενώ στελέχη όπως η Olena Semeniaka του Τάγματος του Αζόφ, είχε σχέση με τους οπαδούς του Aleksandr Dugin και είχε παρακολουθήσει σεμινάρια των ακροδεξιών αυτών στα προάστια της Μόσχας.

Ακροδεξιές ομαδοποιήσεις οπαδών καταγράφονται ανάμεσα στους φανς των CSKA Κιέβου και τους «αδελφοποιημένους» νεοναζί της CSKA Μόσχας, αλλά και ανάμεσα σε εκείνος της Metallist με τη Σπαρτάκ Μόσχας. Ο Ρώσος νεοναζί Denis Kapustin ασχολήθηκε με την εκπαίδευση νέων στελεχών σε πολεμικές τέχνες από το 2017.

Το 2009, ο Aleksandr Parinov που δολοφόνησε έναν αντιφασίστα στη Ρωσία, διέφυγε στην Ουκρανία και δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Στη συνέχεια μπήκε στο τάγμα του Αζόφ, το οποίο είναι σε αγαστή συνεργασία με τη κυβέρνηση της χώρας, η οποία είχε και τη στήριξη της Δύσης όλα αυτά τα χρόνια.

Ακροδεξιές ομαδοποιήσεις οπαδών καταγράφονται ανάμεσα στους φανς των CSKA Κιέβου και τους «αδελφοποιημένους» νεοναζί της CSKA Μόσχας.

Ο Καναδός συγγραφέας Michael Colborne εξέδωσε βιβλίο για το «Azov movement». Όπως λέει, τα προηγούμενα χρόνια υπήρξε μεγάλο κάλεσμα προς Ρώσους νεοναζί για να φύγουν από την πατρίδα τους και να μπουν στις ουκρανικές νεοφασιστικές τάξεις στο Κίεβο. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Πούτιν «δεν υποστηρίζει ανοιχτά την ακροδεξιά. Παρόλα αυτά, γνωρίζουν πως υπήρχαν διασυνδέσεις ανάμεσα σε ακροδεξιούς σε Ρωσία – Ουκρανία και Λευκορωσία, ένα σταθερό δίκτυο υποστήριξης. Στην Ουκρανία υπάρχουν ακροδεξιοί που βρέθηκαν εκεί μόνο και μόνο για τη βία. Για τους ακροδεξιούς, η σύγκρουση είναι, σε σημαντικό βαθμό, το νόημα της ύπαρξής τους. Πρόκειται για ανθρώπους που ενδιαφέρονται απλώς για σύγκρουση, επομένως σε μεγάλο βαθμό δεν τους ενδιαφέρει σε ποια πλευρά θα πολεμήσουν την Ουκρανική ή τη Ρωσική. Οι Ρώσοι ναζί θεωρούσαν πως δεν μπορούσαν να εκφραστούν ανοιχτά υπό το καθεστώς του Πούτιν και θέτουν ως στόχο την απελευθέρωση της Ρωσίας από το καθεστώς, το οποίο απλώς δεν βλέπουν ως ρωσικό», λέει ο Leonid Ragozin.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, πολλοί νεοναζί βρήκαν πεδίο έκφρασης στη δυτική Ουκρανία. Μέσα σε δύο χρόνια, από το 2017 μέχρι το 2019, δεκάδες νεοναζί εντάχθηκαν στο πολιτικό κόμμα, The National Corps party. Γερμανοί, Ρώσοι, Σουηδοί, Αμερικανοί, Κροάτες πήγαν στην Ουκρανία σε αυτό το διάστημα.

Ο σκιώδης στρατός του Πούτιν

Σημειώνεται πως τη Δευτέρα, 13 Δεκεμβρίου του 2021, οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισαν να επιβάλλουν κυρώσεις στη ρωσική εταιρεία μισθοφόρων Wagner Group. Οι κυρώσεις αφορούσαν οκτώ φυσικά πρόσωπα, την Wagner Group και άλλες τρεις συνδεδεμένες οντότητες, και περιλαμβάνουν απαγόρευση ταξιδιών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και «πάγωμα” των περιουσιακών στοιχείων που διατηρούν στις χώρες του μπλοκ. Η ιδιωτική εταιρεία «Wagner Group» κατηγορείται για εικαζόμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Συρία, τη Λιβύη, το Σουδάν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τη Μοζαμβίκη και την Ουκρανία.

Η Wagner Group είναι ένας σκιώδης, όπως τον χαρακτηρίζουν, ιδιωτικός στρατός που συνδέεται με το Κρεμλίνο και τον Βλαντιμίρ Πούτιν, στην ουσία είναι ένας ιδιοτηκοκρατικός παραστρατός  δημιουργημένος απο το Ρώσικο κράτος με το πρόσχημα ότι είναι μια ιδιωτική εταιρία παροχής  υπηρεσιών Security, όπως η αμερικάνικη Academi πρώην Blackwater.

 

Επί της ουσίας λοιπόν, ο ίδιος ο Πούτιν φαίνεται πως «αποστρέφεται» τους νεοναζί, ωστόσο χρησιμοποιεί νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες κατά το δοκούν.

Στις 26 Ιανουαρίου, το Πεντάγωνο ανακοίνωνε πως την ώρα που 100.000 Ρώσοι στρατιώτες άρχιζαν ασκήσεις, ή αν θέλετε «πρόβα πολέμου» στα σύνορα με Ουκρανία, μέλη της Wagner Group άρχισαν πάλι να δραστηριοποιούνται στα ανατολικά της χώρας σε συνεργασία με τη Task Force Rusich και τον Alexey Milchakov, που βρίσκεται στα πρόσωπα που δέχθηκαν κυρώσεις από την ΕΕ, και βρήκε καταφύγιο στη Λευκορωσία.

Επί της ουσίας λοιπόν, ο ίδιος ο Πούτιν φαίνεται πως «αποστρέφεται» τους νεοναζί, ωστόσο χρησιμοποιεί νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες κατά το δοκούν. Οι άνδρες του Rusich και της Wagner Group έχουν δράσει τις τελευταίες ημέρες στο Χάρκοβο. Οι παραστρατιωτικοί του Rusich, ή Diversionary Guerilla Reconnaissance Group Rusich (ДШРГ Русич/DShRG Rusich), ιδρύθηκαν στην Αγία Πετρούπολη και αυτοπροσδιορίζονται ανοιχτά ως εθνικοσοσιαλιστές, τόσο ως προς τα σύμβολά τους όσο και ως προς τις ιδεολογικές καταβολές. Οι ένοπλοι της ομάδας έφυγαν το 2015 από την Ουκρανία μετά από ακρωτηριασμούς και ακραίες εκφράσεις βίας για να συνεχίσουν την αποτρόπαια δράση τους στη Συρία. Ο Milchakov για τον οποίο γράψαμε παραπάνω, έχει καταγραφεί να κολυμπάει σε πισίνα κοντά στη Παλμύρα.

 

Εκτιμάται πως όλες αυτές οι ομάδες Ρώσων ακροδεξιών έχουν εδραιωθεί γύρω από την οργάνωση Russian Imperial Movement, που υπηρετεί την «λευκή ανωτερότητα» και τη σλαβική υπεροχή. Από τον Δεκέμβριο του 2020 μέλη της ομάδας Rusich ανέβαζαν βίντεο στο Instagram και στο VKontakte όπου κατέγραφαν κοινές συνεκπαιδεύσεις με ρωσόφωνους αντάρτες του Ντονμπάς και με την Ένωση «Union of Donbas Volunteers» ή SDD, που διατηρεί πολύ στενές σχέσεις με το κόμμα του Πούτιν.

(https://www.instagram.com/rusichvpk/?utm_source=ig_embed)

Επικεφαλής των παραπάνω θεωρείται ο Dmitri Utkin, Συνταγματάρχης και πρώην αξιωματικός των Ρωσικών ειδικών δυνάμεων, καθώς και αξιωματικός της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών της Ρωσίας, ο οποίος αποχώρησε από το στράτευμα το 2013. Η Wagner Group και τα παρακλάδια της βρήκαν χρηματοδότηση στο πρόσωπο του Yevgeny Prigozhin, επιχειρηματία που ελέγχεται από τον Πούτιν. Της χρεώνεται η νίκη στη Κριμαία και αποτελεί «καμάρι» των ρωσώφωνων στην Ουκρανία, ενώ επιχειρήσεις της έχουν καταγραφεί σε πολλές «ζώνες επιρροής» της Ρωσίας.

«Μαύρες συμμαχίες»

Ο Mitchell Orenstein, επικεφαλής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του πανεπιστημίου Northeastern της Βοστώνης έγραφε άλλωστε στην επιθεώρηση Foreign Affairs για μια άτυπη «μαύρη διεθνή» που έχει έδρα τη Μόσχα και δεσμούς με όλα τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, με πολλούς ακροδεξιούς στην ΕΕ να βλέπουν τον Πούτιν ως ένα «μεγάλο νέο ηγέτη», με τον ίδιο να μην αποδέχεται αλλά και να μην απορρίπτει τον ρόλο αυτό. Το ναζιστικό κόμμα Τζόμπικ της Ουγγαρίας άλλωστε, είναι προνομιακός συνομιλητής κύκλων της ρωσικής ελίτ που βρίσκονται κοντά στον Πούτιν.

Και φυσικά ο Όρμπαν είναι από τους πλέον θερμούς υποστηρικτές της άρσης των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα παραπέρα καθώς ήδη από το 2014 η Ουγγαρία ανέστειλε τις ροές φυσικού αερίου στην Ουκρανία «επ ‘αόριστον». Ακόμη, μεγάλος θαυμαστής του Πούτιν είναι ο Ματέο Σαλβίνι της ιταλικές Λέγκας του Βορρά, ενώ έχει υπογράψει και συμφωνία συνεργασίας με το κόμμα του Ρώσου Προέδρου. Στενές είναι βέβαια και οι σχέσεις της Εναλλακτικής για τη Γερμανία με το Κρεμλίνο, με το BBC να αναφέρει πως η Μόσχα ελέγχει άμεσα βουλευτές του AfD.

Θυμίζουμε εδώ πως και η Λεπέν έλεγε πως σε περίπτωση νίκης έναντι του Μακρόν, θα υποστήριζε με πάθος την άρση των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ενώ υποστήριξε έμπρακτα και τις ρωσικές αξιώσεις στην Κριμαία.

 

Από τα παραπάνω, καταλαβαίνει κανείς πως το περιβόητο «απελευθερώστε το Κίεβο από τους νεοναζί», που είπαν Λαβρόφ και Πούτιν, είναι η μισή αλήθεια, και αν μη τι άλλο σε αυτή τη κατάσταση έχουν και οι ίδιοι ρόλο, παραπάνω από καίριο. Ίσως βέβαια αυτό να εξηγεί εν πολλοίς και το αντικομμουνιστικό μανιφέστο με το οποίο ο Ρώσος Πρόεδρος ανακοίνωσε την έναρξη των ενεργειών του, αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία των περιοχών του Ντονμπάς. Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται πως ο Πούτιν χρησιμοποιεί προς όφελός του παλαιότερες Σοβιετικές τεχνικές. «Η Ρωσία σήμερα χρησιμοποιεί πολλές από τις σοβιετικές τεχνικές, αλλά τώρα βρίσκει τους ακροδεξιούς καλύτερους συνεργάτες από τους ακροαριστερούς» όπως ανέφερε ενδεικτικά ο Orenstein. Μπορεί να μη μιλάμε για ιδεολογικές συγκλίσεις, μιλάμε όμως για στρατηγικές εργαλειοποιήσεις.

Και η ιστορία συνεχίζεται, με τους αμάχους στη δίνη του σκοταδιστικού κυκλώνα.

Πηγές: news247.gr, efsyn.gr, ethnos.gr, tovima.gr, el.wikipedia.or κλπ

 

15. Κατάφατσα με τον Πόλεμο

To κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το συντακτικό σημείωμα που δημοσιεύθηκε στις 9/3/2022 στην ανάρτηση με τίτλο “Κατάφατσα με τον Πόλεμο” στην ιταλόφωνη ιστοσελίδα ilrovescio.info, το υλικό της οποίας ανανεώνεται (και) με μεταφρασμένα (στα ιταλικά) κείμενα, καλέσματα, αναλύσεις και συνεντεύξεις αναρχικών από το ανατολικό ευρωπαϊκό μέτωπο του ιμπεριαλιστικού Πολέμου.

Στα πλαίσια της διεθνιστικής αντιπολεμικής αντιπληροφόρησης, προχωρήσαμε στη μετάφραση και τη δημοσίευση του, αφού θεωρούμε ότι θέτει –έστω και συνοπτικά- από αναρχική σκοπιά, μια σειρά πολιτικών, αξιακών, βαθιά ανθρώπινων ζητημάτων, ερωτημάτων και προβληματισμών, βαριών και δύσκολων, αλλά εν τέλει γόνιμων και χρήσιμων, για τους τωρινούς εμπόλεμους καιρούς και εκείνους τους ακόμα πολεμικότερους “που μέλλονται για να ‘ρθουν”…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Αθήνα, 22/3/2022

Κατάφατσα με τον Πόλεμο

Δεν είναι όλα τα κείμενα ισότιμα. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να δημοσιεύονται γραπτά υλικά από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία, με τον ίδιο τρόπo που δημοσιεύεται η είδηση για μια συγκέντρωση σε κάποιο μέρος της Ιταλίας ή για κάποιο μοίρασμα κειμένου ενάντια στον πόλεμο, στη Γαλλία, την Ελλάδα, τη Γερμανία. Τα γραπτά υλικά που προέρχονται από αυτές τις τρεις πλευρές του μετώπου, αξίζουν –από πλευράς μας- έναν κόπο, ώστε να δούμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Να μη διαχωρίσουμε δηλαδή τις αναρχικές και διεθνιστικές αρχές μας από την εφαρμογή τους μέσα στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Η αρχή ως τέτοια, αφού είναι η ίδια η ιστορική εμπειρία εκείνη που την επιβεβαιώνει, σύμφωνα με την οποία ο κύριος εχθρός είναι το ντόπιο Κράτος και η ντόπια κεφαλαιοκρατία, είναι σίγουρα πιο απλό να τεθεί πρακτικά (κάτι που -σε καμία περίπτωση- δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο επικίνδυνη ως προς τις άμεσες συνέπειες της) από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην Ρωσία και την Λευκορωσία, συγκριτικά μ’ εκείνους κι εκείνες στην Ουκρανία που βρίσκονται με τις ρώσικες βόμβες πάνω από τα κεφάλια τους, την κυβέρνηση “τους” να εξοπλίζει τον πληθυσμό, ανάμεσα στις εθνικιστικές σειρήνες και τις νεοναζιστικά τάγματα. Εκεί, δεν υπάρχει χώρος -όπως δεν υπήρχε και για τους Γάλλους επαναστάτες κατά τη διάρκεια της πρωσικής εισβολής του 1870- για μια παθητική αδιαφορία. Υπάρχει βέβαια η δυνατότητα της φυγής ή της εξορίας, ώστε να μην σκοτώσεις και να μη σκοτωθείς. Έτσι, η μαζική λιποταξία από πλευράς των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που την κοπανάνε -και τους οποίους, διόλου τυχαία, ο ουκρανικός στρατός προσπαθεί να συγκρατήσει με τη χρήση της στρατιωτικής πυγμής– αντικατοπτρίζει σήμερα αυτό που ο νεαρός Μαρξ ονόμαζε “το εσωτερικό φανέρωμα των ουσιωδών δυνάμεων του ανθρώπου”, εκείνη την ενστικτώδη φυγή από τη φρίκη που είναι αδήλωτος ντεφετισμός, απέναντι στις κυβερνητικές στρατιωτικές συμμορίες και την επιστράτευση στο στράτευμα των αντιτιθέμενων ιμπεριαλισμών.

Μερικοί Ουκρανοί αναρχικοί όμως αναρωτιούνται: Μα πως μπορούμε να εγκαταλείψουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους συντρόφους μας που θέλουν να μείνουν εδώ; Τι βαρύτητα θα έχουν αύριο τα λόγια μας, οι προτάσεις μας, τα απελευθερωτικά σχέδια μας αν δεν σταθούμε τώρα στο πλάι των κατοίκων των συνοικιών μας, τη στιγμή που εκείνοι ετοιμάζουν τις μολότοφ για να φράξουν το δρόμο στα ρωσικά άρματα μάχης; Πως όμως, δεν θα ρίξουμε νερό στο μύλο των εγχώριων αφεντικών, κι εκείνων του δυτικού κεφαλαίου, συμμετέχοντας στην ένοπλη άμυνα ενάντια στον εισβολέα; Δίχως άλλο, προτείνοντας αυτόνομες, από τα κάτω μορφές μάχης, συντονισμού ή ακόμα και μη-στρατιωτικής μεσολάβησης. Αλλά και αυτό δεν αρκεί. Με ποιες δυνάμεις να δώσουμε στην άμυνα –όπου στρατιωτικοί, παραστρατιωτικοί και φασίστες είναι πολύ πιο εξοπλισμένοι και προετοιμασμένοι, ως φορείς ενός κοινωνικού σχεδίου, εχθρικού προς κάθε ελευθερία– την προοπτική μιας διαδικασίας, αν όχι επαναστατικής, τουλάχιστον κοινωνικά χειραφετητικής, απέναντι στην σχεδιασμένη -από το ΔΝΤ- εξαθλίωση που εφαρμόζεται χάρη στις διάφορες μαφίες του ουκρανικού Κράτους;

Όταν διαβάζουμε ότι κάποιοι Ουκρανοί σύντροφοι “βρίσκονται στο μέτωπο”, μας σηκώνεται η τρίχα. Έπειτα, το γεγονός ότι μερικοί ανάμεσα τους βλέπουν με καλό μάτι -επικαλούμενοι διόλου τυχαία το παράδειγμα της Ροτζάβα- τον εξοπλισμό τους από το ΝΑΤΟ, μας πληγώνει όσο μια μαχαιριά. Επίσης, μας ανησυχεί αρκετά το γεγονός ότι σύντροφοι στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, μπορούν να δημοσιεύουν κάποιες θέσεις χωρίς ούτε καν ένα σχόλιο έκφρασης κριτικής, αφού στο κείμενο “Αντιεξουσιαστικές προοπτικές στην Ουκρανία” υποστηρίζεται πως “η ελευθερία των λαών στην Ευρώπη” τίθεται περισσότερο σε κίνδυνο από τον Πούτιν από όσο από τις ΗΠΑ και τον δυτικό καπιταλισμό…

Ο πόλεμος κατασπαράζει πάντοτε οποιαδήποτε στόχευση για χειραφέτηση, εκτός και αν μετατραπεί σε εξέγερση ενάντια σε όλα τα αφεντικά. Μια πόρτα μικρή όσο λίγες, η οποία όμως για ν’ ανοιχτεί δεν αρκούν οι καλές προθέσεις ούτε το θάρρος και ενώπιον της εθνικής – πατριωτικής υπερηφάνειας προτιμάμε ξεκάθαρα τη λιποταξία και τη φυγή. Συγκεκριμένες ιδέες και συγκεκριμένοι χώροι ταξικής αυτονομίας πρέπει ν’ αποτελούν ήδη κτήμα για ένα κομμάτι της καταπιεζόμενης κοινωνίας, να κυκλοφορούν από την αρχή ξεκάθαρα καλέσματα συναδέλφωσης με τους επιστρατευμένους του στρατού του εισβολέα. Με λίγα λόγια: ένοπλος ντεφετισμός. Ντεφετισμός σημαίνει επίσης και μια κοινωνική δύναμη που να επιβάλει στα Κράτη την παράδοση τους. Το 1917 ήταν οι ίδιοι οι προλετάριοι εκείνοι που έθεσαν την εκεχειρία στην κορυφή των διεκδικήσεων τους. Μέσα και από τα προτάγματα για κατάπαυση του πυρός διαχωρίζεσαι από τη δική σου άρχουσα τάξη. Άλλωστε, τα κράτη και οι εθνικιστές και όχι οι επαναστάτες είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για την γεωπολιτική σημασία της Κριμαίας και του Ντόνμπας! Ήδη για τον Μπακούνιν, από τους καιρούς που δεν ήταν ακόμα αναρχικός, κάθε λαός διατηρεί το δικό του “δικαίωμα στην απόσχιση” (όχι προς τον πολλαπλασιασμό Κρατών και Δημοκρατιών -προσθέτουμε εμείς σήμερα- αλλά για την ελεύθερη ομοσπονδία των αυτοδιαχειριζόμενων Κομμούνων…)

Με αυτήν την έννοια, η ουδετερότητα απέναντι στο ΝΑΤΟ και η καταδίκη χωρίς “ναι μεν αλλά” των νεοναζιστικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στο Ντόνμπας αποτελούν σίγουρα ανεπαρκείς δηλώσεις, αναγκαίες όμως ώστε να μην παίζεται το παιχνίδι του Ζελένσκι και του δυτικού Κεφαλαίου. Κι έπειτα, οι μισθοί, η εξαθλίωση, το ξεπούλημα των αγροτικών εκτάσεων στις πολυεθνικές… “διεκδικήσεις για το μετά” που βάζουν μπροστά τα προλεταριακά συμφέροντα, ώστε η εξελισσόμενη σύγκρουση να μην αφανίσει τα προτάγματα της προοπτικής και αφού ο τρόπος αντίστασης περιέχει -εν μέρει- και τον τρόπο ζωής για τον οποίο αγωνίζεσαι.

Γίνεται λόγος για τη Διεθνή. Ορθά, ορθότατα, αλλά και τρομακτικά αφηρημένα. Σε άλλες εποχές θα είχαν ήδη διοργανωθεί διεθνείς αναρχικές συναντήσεις έτσι ώστε να βρεθούν κοινές θέσεις, για μια προοπτική μέσα στην οποία να γίνει πράξη η αυτόνομη και αποκεντρωμένη άμεση δράση. Τώρα, βρισκόμαστε με μερικούς Ουκρανούς συντρόφους (και οι άλλοι;…) που μας καλούν να διαδηλώσουμε σε όλον τον κόσμο μπροστά από τις ρώσικες πρεσβείες. Όμως ποια είναι τα επαναστατικά προτάγματα που διαδίδουμε από την χώρα που βρίσκεται υπό εισβολή, ώστε να αρνηθούμε τα πανό “Όπλα στην Ουκρανία” και τις εθνικές σημαίες; Εμείς, που θέλουμε τόσο την πτώση του καθεστώτος Πούτιν όσο και την καταστροφή του ΝΑΤΟ! Σίγουρα, οι Ρώσοι σύντροφοι που παίρνουν το ρίσκο να υποστούν βασανιστήρια ώστε να διαδηλώσουν ενάντια στον πόλεμο, δεν μπορούν παρά να μας γεμίζουν με περηφάνια και ελπίδα.

Όμως για εκείνους τους Ουκρανούς που έχουν ενταχθεί στις “επιτροπές άμυνας” μιλάμε λες και πρόκειται για το ίδιο και το αυτό, μονάχα από την άλλη πλευρά του μετώπου; Λες και δεν υπάρχει μια άβυσσος ηθικών και “πολιτικών” προβλημάτων που χωρίζει το να είσαι συλληφθέντας ή να είσαι εξοπλισμένος από την κυβέρνηση σου…

Από την πλευρά του, το Κάλεσμα στους Φαντάρους που γράφτηκε από τους Λευκορώσους συντρόφους μοιάζει σαν να προέρχεται, ως προς τα περιεχόμενα και τη γλώσσα του, από το 1905 και το 1917.Έναν αιώνα μετά, βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα κουβάρι προβλημάτων που επιδεινώθηκαν δραματικά από τον τεχνολογικό καπιταλισμό, αλλά και με την ταξική συνείδηση αδιόρατη. Διανθρωπισμός και Εθνικισμός: ιδού η ενοποίηση μεταξύ των τεχνοκρατιών σε Ανατολή & Δύση!

Υπάρχει άραγε κάτι γύρω από το οποίο πρέπει να στοχαστούμε επειγόντως και εντατικά;

Πολλά είναι αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν, τα ιστορικά παραδείγματα που θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν, οι θησαυροί του δικού μας κινήματος που θα μπορούσαμε ν’ ανακαλέσουμε και να τα θέσουμε στην ημερήσια διάταξη. Θα το κάνουμε στη συνέχεια. Προς το παρόν, καλούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες για το άνοιγμα ενός διεξοδικού διαλόγου, για τη διεύρυνση του σε διεθνές επίπεδο, να προτείνουν και να μεταφράσουν και άλλα κείμενα. Και να δράσουν για να γκρεμίσουν όλα τα μέτωπα γιατί ο χρόνος πιέζει.

Εν τω μεταξύ, αυτά τα γραπτά πρέπει να καθίστανται σε διαθέσιμα και ν’ αποτελούν υλικό των στοχασμών μας.

16. H οργή ενός ανατολικοευρωπαίου για τη στάση της Δυτικής Αριστεράς

από το aftoleksi.gr/

Συνεχίζουμε να δίνουμε φωνή στις ελευθεριακές φωνές των ανατολικών χωρών που πλήττονται άμεσα από την εισβολή στην Ουκρανία. Όλα τα σχετικά μας άρθρα γύρω από το ζήτημα βρίσκονται ΕΔΩ. Σήμερα δημοσιεύουμε ένα κείμενο της Πολωνής Zosia Brom, συντάκτριας στον αναρχικό αγγλικό ιστότοπο freedomnews (το freedomnews αποτελεί τη συνέχεια της μεγαλύτερης αναρχικής εφημερίδας όπου έγραφαν κατά το παρελθόν οι Κροπότκιν, Μαλατέστα, Γκόλντμαν κ.ά.)

Ενάντια στην αριστερή δυτική πλάνη των ημερών:

Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, το πολωνικό κοινοβουλευτικό προοδευτικό αριστερό κόμμα, Razem, εξέδωσε δήλωση στην οποία ανακοινώνει ότι διακόπτει τους δεσμούς του με δύο ευρωπαϊκές οργανώσεις: την Progressive International και το DiEM25.

«Η ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία απαιτεί πολλή δουλειά από εμάς και -δυστυχώς- να δωθούν εξηγήσεις σε πολλά θέματα εντός της δυτικής ευρωπαϊκής Αριστεράς», δηλώνει το Razem στα κοινωνικά του δίκτυα. Όπως αναφέρει, «Χθες, το Εθνικό μας Συμβούλιο αποφάσισε να εγκαταλείψει την Προοδευτική Διεθνή καθώς και το DiEM25. Γιατί; Για λόγους ακατανόητους για εμάς, και τα δύο αυτά κινήματα δεν καταδίκασαν κατηγορηματικά τις ιμπεριαλιστικές και επιθετικές ενέργειες της Ρωσικής Ομοσπονδίας και δεν υποστήριξαν κατηγορηματικά την κυριαρχία της Ουκρανίας, σχετικοποιώντας επικίνδυνα αυτόν τον πόλεμο».

Υποστηρίζω αυτή την πολύ ευγενική και προσεκτικά διατυπωμένη δήλωση, αλλά μιας που γράφω στο freedomnews, επιτρέψτε μου να μεταφέρω το μήνυμα του Razem λίγο διαφορετικά: Άντε γαμηθείτε! Ή, τουλάχιστον, σκάστε πια!

Αυτό το κείμενο δεν αφορά τόσο τους δυτικούς αναρχικούς. Πέρα από τον περίεργο «ναζιστικό στρατό της Ουκρανίας» που ακούμε εδώ και εκεί, πιστεύω ότι κατά βάση οι αναρχικοί δεν είναι πολύ κακοί στα ζητήματα του ρωσικού ιμπεριαλισμού: τόσο σήμερα όσο και ιστορικά. Κάποια περισσότερη δουλειά χρειάζεται να γίνει σίγουρα, αλλά, ειδικά συγκριτικά με ορισμένα άλλα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου, και ευρύτερα, η δυτική Αριστερά, δίνω στους αναρχικούς συντρόφους μου ένα Β μείον εδώ: λέτε πως γνωρίζετε τα πάντα για την Ανατολική Ευρώπη, όμως η μόνη λέξη στις σχετικές γλώσσες που γνωρίζετε είναι η “kurva”. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εσάς δεν αγωνίζεστε να διαπιστώσετε ποιος είναι ο πιο κακός στην παρούσα κατάσταση… Όσον αφορά τους αξιολύπητους και ασταθείς, παρακαλώ την προσοχή σας θα ήθελα για τις επόμενες παραγράφους.

Αυτό το κείμενο δεν αφορά αποκλειστικά τη συνεχιζόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αλλά και μια πολύ ευρύτερη τάση του δυτικού αριστερισμού. Μπορείτε να εφαρμόσετε τα σημεία που τίθενται παρακάτω όχι μόνο στη συζήτηση γύρω από την Ανατολική Ευρώπη και τον λεγόμενο μετασοβιετικό κόσμο. Παρόμοια θέματα είχαν παρουσιαστεί, επαίσχυντα, στην αριστερή συζήτηση γύρω από τον πόλεμο της Συρίας, για παράδειγμα. Μεγάλα τμήματα της Αριστεράς, υποστηριζόμενα από τον ένδοξο ηγέτη τους Τζέρεμι Κόρμπιν, πάσχιζαν να προσδιορίσουν ποιος είναι υπεύθυνος για τη συντριπτική πλειονότητα των εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν στη Συρία (spoiler: ήταν φυσικά ο Ασάντ, που υποστηρίζεται από τον Πούτιν). Αλλά, παρότι συμμετείχα σε ορισμένες ενέργειες αλληλεγγύης στη Συρία παλαιότερα, δεν νομίζω ότι είναι η θέση μου να μιλήσω για αυτή τη σύγκρουση τώρα. Υπάρχουν καλύτεροι άνθρωποι για να το κάνουν αυτό, και αν είναι διατεθειμένοι τότε μπορώ να τους πω: παρακαλώ, κάντε το.

Το παρόν κείμενο συντάχθηκε έπειτα από διαβουλεύσεις με άλλους συντρόφους της Ανατολικής Ευρώπης. Το υπογράφω με το όνομά μου, κυρίως για να μου δώσετε τη χαρά μιας κατηγορίας ότι «χρηματοδοτούμαι από τη CIA» ή κάτι τέτοιο, αλλά να σας ενημερώσω πως πολλοί αριστεροί της Ανατολικής Ευρώπης βρίσκονται στην ίδια γραμμή πλεύσης εδώ και καιρό.

Αυτό το κείμενο θα είναι λίγο χαοτικό και σας ζητώ προκαταβολικά να το ανεχτείτε αυτό. Όπως οι περισσότεροι ανατολικοευρωπαίοι, έτσι και εγώ έχω περάσει την τελευταία εβδομάδα περίπου ζώντας μέσα σε ένα είδος θολούρας, όπου οι κύκλοι ειδήσεων διαρκούν πραγματικά 24 ώρες, δεν υπάρχει ύπνος και το τηλέφωνο χτυπά συνεχώς. Ορισμένοι από τους φίλους μου, κυρίως από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη, θέλουν να μοιραστούν τις ανησυχίες τους, οργανώνουν δίκτυα υποστήριξης, συλλέγουν χρήματα, οδηγούν τους ανθρώπους σε προσωρινά καταλύματα, δημοσιεύουν οδηγούς «Πώς-να-ξεφύγεις-από-την-Ουκρανία» [How-To-Flee-Ukraine] σε πολλές γλώσσες, μαγειρεύουν, οδηγούν φοβισμένους και εξαντλημένους ανθρώπους στην προσωρινή διαμονή τους. Πολλοί, δικαίως, εκφράζουν την αηδία τους για τη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο το πολωνικό κράτος και η κοινωνία (και ευρύτερα, ευρωπαϊκά κράτη και κοινωνίες) προσεγγίζουν μια άλλη «προσφυγική κρίση» λίγο πιο βόρεια, στα τμήματα της Λευκορωσίας των πολωνικών συνόρων, ή την «προσφυγική κρίση» σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Κάποιοι αντιμετωπίζουν την πολύ πραγματική πιθανότητα να βρεθούν σύντομα μέσα στη μάχη. Άλλοι ανησυχούν για την οικογένειά τους αυτή τη στιγμή που βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη, μερικοί βρίσκονται σε αυτή την εμπόλεμη ζώνη οι ίδιοι.

Όλοι είναι θυμωμένοι. Όλα είναι τόσο θλιβερά σε σημείο που είναι απίθανο να το συνειδητοποιήσει κανείς.

Κι ενώ εσείς ανταλλάσσετε καυτές λήψεις στο τουίτερ, εμείς είμαστε απασχολημένοι.

Κάθε μέρα ξυπνώ και η πρώτη σκέψη στο μυαλό μου είναι: ο ρωσικός στρατός εισβάλλει στην Ουκρανία. Έπειτα από λίγες μέρες νωθρής παρέλασης, φαίνεται ότι τώρα στοχεύουν σοβαρά στο Κίεβο. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα σκεφτώ τέτοιες προτάσεις σε ενεστωτικό χρόνο. Είναι τρομακτικό. Εσείς, οι Δυτικοί, δεν θα το πάθετε ποτέ. Εν μέρει επειδή οι περισσότεροι από εσάς έχετε μια εντελώς διαφορετική εμπειρία της ιστορίας, και είναι αυτή του να ζείτε τη ζωή σας μέσα σε μια κυρίαρχη χώρα. Εν μέρει επειδή δεν μπορείτε να κάνετε τον κόπο να ακούσετε, και ποτέ δεν το κάνετε. Είναι απλά άβολο για εσάς να πάρετε μια ιδέα που δεν θα ταιριάζει στην ήδη καθιερωμένη άποψή σας για τον Κόσμο και –ας το παραδεχτούμε– βαθιά μέσα σας οι περισσότεροι νομίζετε ότι οι ιδέες σας και οι αντιλήψεις σας είναι καλύτερες και πιο νομιμοποιημένες. Ο δυτικός εκλεκτισμός είναι ένα σκουλήκι μέσα στο μυαλό, ένα σκουλήκι απ’ το οποίο προσποιείσαι ότι δραπετεύεις, μόνο και μόνο για να παρελάσεις με τη γιάνκικη, βασιλική. Είσαι καλύτερος και πιο νομιμοποιημένος. Έχεις καλύτερες γνώσεις. Έχεις συνηθίσει να σε ακούνε. Δεν θα χρησιμοποιήσεις τη μετάφραση google, γιατί… «πώς γίνεται κάτι να μην είναι στα αγγλικά»; Τρόμος!

Αλλά και κάποιοι Δυτικοί μου τηλεφωνούν, οπότε κάνω ό,τι μπορώ για να εξηγήσω τα βασικά πράγματα με τα οποία μεγάλωσα και μερικά από τα πράγματα που μου μεταφέρθηκαν από τις προηγούμενες τραυματισμένες γενιές –ή ποια είναι η σωστή προφορά του Χάρκοβο. Ή, το χειρότερο: θέλουν να μου εξηγήσουν πως πρόκειται για μια σύγκρουση που δημιουργήθηκε από το ΝΑΤΟ ή, αν τυχαίνει να αισθάνονται πιο γενναιόδωροι, καταλήγουν σε κάποιου είδους ρητορική του τύπου «και οι δύο πλευρές φταίνε». «Κοιτάξτε, οι Ουκρανοί ανεμίζουν εθνικές σημαίες, είναι ΦΑΣΙΣΤΕΣ»! Αν μπορούσαμε να διαγράψουμε και να απορρίψουμε ολόκληρες τις περιοχές σας τόσο εύκολα όσο κάνετε εσείς για τις δικές μας, θα το κάναμε, αλλά δυστυχώς, το διαδίκτυο ελέγχεται και πάλι λίγο πολύ από εσάς. Μπράβο – η άμεση δράση αυτή τη στιγμή θα ήταν να αποσυνδεθείτε, τουλάχιστον οι διαδικτυακοί μας τοίχοι θα μολύνονταν λιγότερο.

Η έλλειψη γνώσης που έχετε σχετικά με τα ζητήματα της Ρωσίας και του υπόλοιπου κόσμου που παλαιότερα ήταν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα είναι, ειλικρινά, εκπληκτική· εκπληκτική είναι όμως και η έλλειψη περιέργειας – επαίσχυντη.

Στο Λονδίνο και στο ευρύτερο Ηνωμένο Βασίλειο, έχετε συντρόφους που προερχόμαστε από όλες αυτές τις χώρες που εντάχθηκαν στην ΕΕ από το 2004 και μετά. Προφανώς δεν έχετε μπει ποτέ στον κόπο να προσπαθήσετε καν να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Ήμασταν καλοί για κάποια πράγματα, κυρίως στην αριστερή αντανάκλαση του κυρίαρχου τροπαίου ενός “Πολωνού οικοδόμου” ή ενός “Λιθουανού καθαριστή” (καλοί, σκληρά εργαζόμενοι, απλοί άνθρωποι). Ήμασταν καλοί και για τα περισσότερα πρακτικά πράγματα. Αλλά ποτέ δεν ήμασταν αρκετά καλοί για να έχουμε πραγματικά άποψη: προφανώς ούτε καν για τα πράγματα με τα οποία μεγαλώσαμε! Είναι αυτή η ιδιαίτερη εκδοχή του οριενταλισμού που κρατάτε απέναντί μας, βλέποντάς μας σαν καθυστερημένους, ρατσιστές, πρωτόγονους, αλλά έντιμους – ξέρετε ακριβώς τι εννοούμε, παραδεχτείτε το.

Ήρθα στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2004: πριν από 18 χρόνια. Πολιτιστικά, ήταν και εξακολουθεί να είναι μια πολύ παράξενη εμπειρία και ίσως μια μέρα θα γράψω κάτι γι’ αυτό. Μία από τις πτυχές αυτής της εμπερίας είναι η ανοχή, ή απλά η αποδοχή, των σοβιετικών εικόνων και συναισθημάτων (συναισθήματα και εικόνες, επιτρέψτε μου να επισημάνω, που δεν σας ανήκουν). Κάποια στιγμή, φτιάξατε τη σελίδα Κόκκινο Λονδίνο, μια σταλινική σελίδα, την πιο δημοφιλή αριστερή σελίδα του fb στη χώρα. Ανέχεστε γιγαντιαία πορτρέτα του Στάλιν και του Μάο στις πορείες της Πρωτομαγιάς και –διάολε!– το 2017 ανεχόσασταν τη σημαία ενός πράγματος που ονομάζεται Συριακό Σοσιαλιστικό Εθνικιστικό Κόμμα να πορεύεται στην διαδήλωση της Πρωτομαγιάς στο Λονδίνο, παρά το γεγονός ότι φαινόταν τελείως φασιστική ακόμη και χωρίς καμία γνώση για τη Συρία.

Για σένα είναι ένα αστείο που το βάζεις πάνω στην κούπα σου ή σε άλλα προϊόντα. Άντε γαμήσου, λοιπόν.

Δεκαετίες έπειτα από την κατάρρευση της ανατολικοευρωπαϊκής εκδοχής του κομμουνισμού και τη μετατροπή της Ρωσίας σε ένα σούπερ-καπιταλιστικό, αυταρχικό καθεστώς, εξακολουθείτε να ισχυρίζεστε ότι ο υπεύθυνος άνδρας πίσω από αυτό είναι ένα είδος «αντι-ιμπεριαλιστή» ήρωα, παρά το γεγονός ότι κάνει σχεδόν ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει τον δηλωμένο στόχο του για την ανοικοδόμηση της ρωσικής αυτοκρατορίας και πέρα από αυτήν. Παρομοίως, στο μυαλό σας, το ΝΑΤΟ και άλλοι δυτικοί οργανισμοί βρίσκονται πάντα στη λάθος πλευρά, και είναι πάντα οι δράστες όλων των κακών σε αυτόν τον κόσμο. Θα μπορούσατε, φυσικά –γκουγκλάρετέ το– αλλά γιατί να το κάνετε, όταν τέτοιες διανοητικές φιγούρες όπως ο Noam Chomsky, με τις επαίσχυντες, σχετικοποιημένες θέσεις του, σας λέει τι να σκεφτείτε.

Τις εβδομάδες που προηγούνταν από τη ρωσική εισβολή, οι Δυτικοί προσέφεραν αρκετά κείμενα στο freedomnews, προσπαθώντας σε αυτά να προωθήσουν αυτή την αφήγηση. Τα απέρριψα, καθώς ήταν ανέντιμοι και ειλικρινά αιφνιδιασμένοι. Σε απάντηση, ένας από αυτούς –κάποιος που είχε δημοσιεύσει άρθρο του παλιότερα–, μου έγραψε ρωτώντας «που ήσουν τα τελευταία 20 χρόνια;» και «το να είσαι Πολωνίδα δεν αποτελεί καθόλου απάντηση». Φυσικά, στο μυαλό τους, το «να είσαι Βρετανός» είναι αρκετό για να έχει κανείς ισχυρές απόψεις για ζητήματα που επηρεάζουν άλλα έθνη και τα σύνορα άλλων λαών. Όπως γνωρίζουμε, συνήθως τελειώνει πολύ καλά όταν οι Βρετανοί το κάνουν αυτό –έτσι δεν είναι;

Συνεπώς, επιτρέψτε μου να σας πω μερικά πράγματα σχετικά με τους ανατολικοευρωπαίους, το ΝΑΤΟ και τη Ρωσία:

Βλέπουμε το ΝΑΤΟ με εντελώς διαφορετικό τρόπο, και τολμώ να πω πολύ πιο περίπλοκο τρόπο. Δεν είμαστε οπαδοί του, και μπορούμε να συμφωνήσουμε μαζί σας σε πολλούς, πολλούς λόγους ώστε να το επικρίνουμε. Αλλά όταν λες «γάμα το ΝΑΤΟ» ή «τερματίστε την επέκταση του ΝΑΤΟ», αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δεν σας ενδιαφέρει η ασφάλεια και η ευημερία των ανατολικοευρωπαίων φίλων, των οικογενειών μας και των συντρόφων μου. Είστε στην ευχάριστη θέση να θέσετε τη μαμά μου σε κίνδυνο για φτηνά πολιτικά επιχειρήματα που δεν θα μπορούσατε καν να διαχειριστείτε!

Όταν μιλάτε για «επέκταση», με όλα όσα υπονοεί αυτή η λέξη, στην πραγματικότητα, αναφέρεστε σε αυτή τη διαδικασία στην οποία η Ανατολική Ευρώπη, λόγω του ότι άλλες χώρες λάμβαναν αποφάσεις πάνω από το κεφάλι μας το 1945, κυριολεκτικά δενόταν γύρω από τη Ρωσία ζητώντας της να μας επιτρέψει να κάνουμε αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Τελικά, αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Ρωσία να υπογράψει κάτι που ονομάζεται Ιδρυτικός Νόμος για τις Αμοιβαίες Σχέσεις, τη Συνεργασία και την Ασφάλεια μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσικής Ομοσπονδίας [Founding Act on Mutual Relations, Cooperation and Security between NATO and the Russian Federation]. Αυτό συνέβη τον Μάιο του 1997 και η Ρωσία, τέλος, συμφώνησε σε αυτό που αποκαλείτε τώρα «επέκταση» υπό την προϋπόθεση ότι πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Αυτές οι προϋποθέσεις μας έκαναν ουσιαστικά μέλη δεύτερης κατηγορίας του ΝΑΤΟ, αλλά αυτό ήταν το μόνο που μπορούσαμε να πάρουμε και έτσι το κάναμε. Η Πολωνία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ το 1999, οι χώρες της Βαλτικής ακολούθησαν το 2004. Και προς το παρόν, θέλω να μείνουν εκεί, και αυτό δεν έχει να κάνει και πολύ με την πολιτική, για να είμαι ειλικρινής. Έχει να κάνει περισσότερο με ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης –αλλά κι αυτό είναι κάτι που ίσως δεν καταλάβετε. Μιλάτε περισσότερο για την «επέκταση του ΝΑΤΟ» παρά για το γεγονός ότι είστε μέλη της χρηματοδότησής του.

Επιπλέον, μιλάτε για το πώς επιθυμείτε να σταματήσετε την «επέκταση του ΝΑΤΟ», αλλά δεν αναφέρετε πραγματικά ποια, ακριβώς, θα ήταν μια βιώσιμη εναλλακτική λύση σε αυτό.

Αυτό δεν είναι καθόλου αποδεκτό. Δείχνει απλώς το προνόμιό σας να μεγαλώνετε σε μια χώρα όπου η ιστορία της ζωής σας δεν ήταν γεμάτη με –καθόλου συναρπαστικά– ξεσπάσματα και επιθέσεις διαφόρων κλιμάκων αυτής της μεγάλης, απρόβλεπτης δύναμης που υποθέτει ότι μπορεί να μπει στον δρόμο οποιουδήποτε δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ. Πείτε μου, πώς ακριβώς θα διασφαλίσετε την ασφάλειά μας; Ποια είναι αυτή η εναλλακτική λύση του ΝΑΤΟ την οποία υπερασπίζεστε; Σκεφτήκατε να μας ρωτήσετε τη γνώμη μας γι’ αυτό; Ή μόλις αποφασίσατε, όπως κάνατε πολλές φορές στην ιστορία σας, και σε πολλές άλλες χώρες, απ’ τις οποίες αισθανόσασταν ανώτεροι, ότι εσείς και οι ηγέτες σας θα ορίσετε τα χαρτιά στο τραπέζι, και εμείς απλά θα πρέπει να ακολουθούμε; Βγάλατε ήδη τον χάρακά σας για να σχηματίσετε ευθείες γραμμές πάνω στον χάρτη, μόνο που αυτή τη φορά πρόκειται για τον χάρτη του τόπου όπου μεγάλωσα.

Και αυτό πέρα από προσωπικό είναι και πολιτικό –αυτό που είναι πιο εξοργιστικό είναι ότι οι άνθρωποι που στηρίζουν αυτή τη δυτική απάτη είναι απολύτως οι ίδιοι που θα κλάψουν για τον Τραμπ μέσω τουίτερ, αλλά δεν θα σηκώσουν ούτε το δάχτυλάκι τους για να τον διώξουν! Δεν είστε κάποιοι στρατιώτες, είστε δειλοί! Και όταν είναι κανείς δειλός, τον μόνο αυτοσεβασμό που μπορεί να έχει είναι κάποια ηθική αρετή, ή ανωτερότητα. Μπορεί να σας φέρει εύκολους οπαδούς όλο αυτό, αλλά κοστίζει ζωές, κοστίζει πίστη, κοστίζει πολιτικό αποπροσανατολισμό, αναπαράγει την υποταγή.

Ο αντιφασισμός προστατεύει τους ανθρώπους από άτομα που κατέχουν δομική εξουσία. Αυτή τη στιγμή ένα τέτοιο άτομο είναι ο Πούτιν. Αν προστατεύεις την ηγεμονία του πάνω στην απέραντη και αυξανόμενη αυτοκρατορία του, αν είσαι ο «αλλά υπάρχει και αυτό, και το άλλο…» είσαι μέρος του επιτιθέμενου. Επομένως, σηκώστε ένα όπλο, ή οργανώστε έναν έρανο, ή καλωσορίστε έναν πρόσφυγα ή ακόμη προτιμότερα: απλώς, σκάστε. Αποσυνδεθείτε, αγγίξτε το γρασίδι έξω, αφήστε αυτόν τον πόλεμο για ανθρώπους που ξέρουν πραγματικά για τι αγωνίζονται. Αγωνίζεστε καλύτερα για τα likes – είναι ταπεινωτικό – για την Αριστερά γενικώς και για τις μελλοντικές γενιές που θα μείνουν αποθαρρυμένες, αντί να εμπνέονται να πολεμήσουν για έναν κόσμο χωρίς δικτάτορες. Ναι, οι ηγέτες σας είναι μερικοί από αυτούς, οπότε φροντίστε να τους καταρρίψετε. Δυστυχώς σπάνια εμπιστευόμαστε καν τους ηγέτες που θα βάζατε στη θέση τους. Αυτό είναι το επίπεδο πίστης που χάνετε.

Κοιτάξτε στον καθρέφτη, κατάστρεψτε τον ιμπεριαλιστή, έναν εξαιρετικό μπάτσο, μέσα στο κεφάλι σας. Καλή τύχη.

Ή, τουλάχιστον, μάθετε πώς να προφέρετε σωστά τα ονόματά μας.

17. Γράμμα απο την Ουκρανία

από: Αντίθεση

Συγκλονιστική συνέντευξη του συντρόφου Andrew από την Ουκρανία. Μεταφράστηκε από την αγγλική εκδοχή που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Endnotes: https://endnotes.org.uk/other_texts/en/andrew-letters-from-ukraine-part-1

Η ακόλουθη συνέντευξη διεξήχθη από την Tous Dehors στις 18.03.2022. Σηματοδοτεί την έναρξη μιας εβδομαδιαίας σειράς που θα δημοσιεύουμε διαδοχικά.

– Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε αρχικά για τη ζωή σας πριν από τον πόλεμο;

Προέρχομαι από το Χάρκοβο, το οποίο βρίσκεται στην Ανατολική Ουκρανία, λίγα μόνο χιλιόμετρα από τα σύνορα, αλλά πέρασα τα τελευταία χρόνια σπουδάζοντας στη Λβιβ. Όλη μου η οικογένεια και οι συγγενείς μου είναι επίσης από το Χάρκοβο και πριν μετακομίσω στη Λβιβ μιλούσα καθημερινά ρωσικά: Το Χάρκοβο είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ρωσόφωνο, αλλά όπως βλέπουμε αυτή τη στιγμή, αυτό δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε φιλορωσικές θέσεις. Σπουδάζω πληροφορική: εν μέρει επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μην παίρνεις μισθό φτώχειας στην Ουκρανία και ίσως μπορέσεις να μεταναστεύσεις (να “δραπετεύσεις “[1]) κάποια στιγμή- εν μέρει επειδή μου αρέσει ο προγραμματισμός χαμηλού επιπέδου και η τεχνολογία γενικότερα, και με ενδιαφέρουν οι τρόποι με τους οποίους η καπιταλιστική νεωτερικότητα καθορίζει την ανάπτυξη της τεχνολογίας, ενώ παράλληλα επιτρέπει πιο απελευθερωτικές χρήσεις.

Πέραν αυτού, με ενδιαφέρει ο κομμουνισμός, και δεδομένου ότι η προσπάθεια να διακρίνουμε τους κομμουνιστικούς μας ορίζοντες απαιτεί την κατανόηση του κεφαλαίου και της ιστορίας γενικότερα, με ενδιαφέρουν οι τρόποι με τους οποίους μια αναδυόμενη παγκόσμια αγορά, μια “δεύτερη δουλοπαροικία” και η ιμπεριαλιστική επέκταση έχουν διαμορφώσει τη γη στην οποία μεγάλωσα. Προσπαθώ να κατανοήσω τους τρόπους με τους οποίους συγκροτηθήκαμε, από την ιστορία του αργού και άνισου καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού του άξονα Αγία Πετρούπολη-Ιουζόβκα-Οδησσός, μέχρι τον σοβιετικό εκσυγχρονισμό, και μαθαίνοντας από τα απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίστηκαν ενάντια στην κυριαρχία του γαιοκτήμονα, του καπιταλιστή και του γραφειοκράτη.

– Ποια ήταν η αντίδρασή σας κατά τις πρώτες ημέρες της εισβολής; Αιφνιδιαστήκατε ή περιμένατε μια ρωσική στρατιωτική επιχείρηση αυτού του μεγέθους;

Παρόλο που είχα προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο αυτό (μάζεψα τα πιο απαραίτητα πράγματα και τα χαρτιά μου, φρόντισα ώστε η οικογένειά μου στο Χάρκοβο να έχει σχέδια εκκένωσης), δεν πίστευα ότι επρόκειτο να συμβεί μια εισβολή μεγάλης κλίμακας. Υπέθεσα ότι η Ρωσία επρόκειτο να διεξάγει προηγουμένως μια μαζική εκστρατεία παραπληροφόρησης, όπως έκανε το 2014 πριν από την εισβολή στην Κριμαία και το Ντονμπάς. Ωστόσο, όπως τελικά αποδείχθηκε, η μυστικότητα των σχεδίων εισβολής κατέστησε αυτούς τους “δείκτες προπαγάνδας” αναξιόπιστους και τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης έπρεπε αντ’ αυτού να βασιστούν σε μακροχρόνιες εκστρατείες παραπληροφόρησης που ξεκίνησαν το 2014. Ελέγχοντας καθημερινά τα ρωσικά κρατικά μέσα ενημέρωσης και μη βλέποντας καμία σημαντική αύξηση των προκλήσεων, σκέφτηκα ότι τα στρατεύματα που σταθμεύουν κοντά στα σύνορα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μοχλός πίεσης για να πείσουν την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ να διαπραγματευτούν όρους πιο αποδεκτούς από τη Ρωσία. Συνολικά, υπήρχαν μερικοί άνθρωποι που αντιδρούσαν υπερβολικά σε κάθε νέα δορυφορική φωτογραφία ρωσικών στρατιωτικών βάσεων, αλλά η πλειοψηφία συνήθισε το γεγονός ότι η Ρωσία διεξάγει πόλεμο στα ανατολικά και πάντα ήθελε πολύ περισσότερα.

Αλλά πιο θεμελιωδώς, νομίζω ότι κανείς δεν θα μπορούσε να είναι προετοιμασμένος για αυτό που θα ερχόταν. Ακόμα κι αν επισήμαινες ότι η ρωσική εισβολή συνεχίζεται ήδη εδώ και οκτώ χρόνια, ακόμα κι αν έβλεπες την καθημερινή ζωή που διέπεται από τη συσσώρευση αιματοβαμμένων εμπορευμάτων και τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες ως έναν συνεχιζόμενο εμφύλιο πόλεμο, τίποτα δεν μπορούσε να σε προετοιμάσει για εκείνο το πρωινό, όταν οι σειρήνες της αεροπορικής επιδρομής έσκασαν τελικά μέσα από την ομίχλη του ονείρου. Πρώτα, οι λέξεις διείσδυσαν στο μισοσυνειδητό μου μυαλό και εξερράγησαν μέσα μου, καθώς δεν ήμουν ακόμα σίγουρος για την κλίμακα των πραγμάτων. “Όλα τα στρατιωτικά αεροδρόμια έχουν καταστραφεί”, άκουσα και θυμήθηκα όλους τους χάρτες με τις κόκκινες κουκκίδες γύρω από τα σύνορα, “τα τανκς είναι στις πόλεις” ηχούσε ακόμα στο κεφάλι μου καθώς μάζευα γρήγορα τα πράγματά μου. Το σώμα μου αρνιόταν να συνεργαστεί, κάθε ήχος δεκαπλασιαζόταν και δεν μπορούσα να ηρεμήσω ούτε δευτερόλεπτο, ξεφυλλίζοντας τις ειδήσεις και στέλνοντας μηνύματα σε φίλους καθώς βημάτιζα στο διαμέρισμα. Σε αυτή την κατάσταση πέρασα τις επόμενες ημέρες, αλλά τελικά η ρωσική προέλαση επιβραδύνθηκε και πολλοί άνθρωποι ηρέμησαν μαζί της.

Η οικογένειά μου ήταν αρκετά τυχερή ώστε να φύγει από το Χάρκοβο νωρίς το πρωί μετά τις πρώτες σειρήνες, και αφού οι φίλοι μου πέρασαν τα πολωνικά σύνορα, ενώθηκα με την οικογένειά μου και βρισκόμαστε ακόμα στη Δυτική Ουκρανία, σε σχετική ασφάλεια, μαζί με κάποιους συγγενείς που κατάφεραν να απομακρυνθούν από το Χάρκοβο λίγες μέρες αργότερα. Δεδομένου ότι είμαι στρατεύσιμος, η παραμονή στην Ουκρανία είναι η μόνη επιλογή για μένα. Δεν είμαστε ακόμη σίγουροι για τις μελλοντικές μας ενέργειες, αυτό εξαρτάται από το πόσο θα διαρκέσει αυτός ο πόλεμος και αν θα έχουμε σπίτι για να επιστρέψουμε.

– Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένας πόλεμος σηματοδοτεί τη διακοπή της κανονικής πορείας της ζωής και την επικράτηση της κατάστασης εξαίρεσης. Κατά τη γνώμη σας, σε ποιο βαθμό η τρέχουσα κατάσταση αλλάζει την ουκρανική κοινωνία; Διατηρούνται και εντείνονται οι παλιές πολιτικές και κοινωνικές διαιρέσεις; Ή, αντίθετα, γινόμαστε μάρτυρες μιας ραγδαίας αναδιάρθρωσης κατά μήκος νέων διαχωριστικών γραμμών;

Ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν πάρει το μάθημα ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι ο κανόνας, βλέπουν μια προφανή όξυνση των υφιστάμενων διαχωριστικών γραμμών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι που παρέμειναν στις κατεχόμενες και περικυκλωμένες πόλεις είναι δυσανάλογα φτωχοί και συχνά ηλικιωμένοι, παρόλο που γίνονται σημαντικές προσπάθειες να παρουσιαστούν οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες που σβήνουν τις φωτιές και καθαρίζουν τους δρόμους, όλα αυτά υπό ασταμάτητο βομβαρδισμό, ως ήρωες πατριώτες. Αλλού, οι άνθρωποι κοιμούνται στα χωράφια λόγω των τεράστιων ουρών στα σύνορα και κάποιοι απορρίπτονται εντελώς επειδή έχουν την ατυχία να προέρχονται από την Αφρική ή τη Μέση Ανατολή. Πολλοί έχουν αποφασίσει να εγκαταλείψουν την εργασία τους, οπότε καθώς η κυβέρνηση προσπαθεί να παρακινήσει τους ανθρώπους στις “ειρηνικές” περιοχές να επιστρέψουν στην κανονικότητα, οι μέχρι πρότινος “αναγκαίες” και “λογικές” δομές και μηχανισμοί γίνονται όλο και πιο επιβλαβείς.

Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι η τρέχουσα κατάσταση εξυπηρετεί σίγουρα τις αντιδραστικές δυνάμεις: οι στρατιωτικοποιημένες εθνικιστικές ομάδες λαμβάνουν περισσότερη υποστήριξη και γίνονται όλο και πιο “mainstream”, και οι προοδευτικοί φιλελεύθεροι ξέχασαν τους “αγώνες” τους και ρίχτηκαν με όλη τους την ενέργεια στην υποστήριξη του κρατικού μηχανισμού. Αλλά βλέπω επίσης πολλές ευκαιρίες για ριζοσπαστικοποίηση, καθώς ο στρατός και η αστυνομία, επιστρατεύοντας ανθρώπους και μη επιτρέποντας στους άνδρες να βγουν από τη χώρα, συλλαμβάνοντας και σκοτώνοντας όσους κάνουν λεηλασίες, αποκαλύπτουν το ενδιαφέρον τους για την προστασία του νόμου καθεαυτού και όχι για την επιβίωσή μας. Μόλις καταλάβεις ότι το σύστημα στο οποίο ζούμε είναι η αιτία αυτής της φρίκης, ότι τρέφεται από αυτή τη βία, μόλις το νιώσεις στο πετσί σου, είναι πραγματικά δύσκολο να ακούς ανθρώπους που παρουσιάζουν τα ουκρανικά δεινά ως μόνιμα και προτείνουν πολιτικά ημίμετρα.

Η ουκρανική κυβέρνηση και τα ΜΜΕ παρουσιάζουν την εισβολή ως ένα “φυσικό”, μυθικό γεγονός. Ο υπουργός Υγείας μεταπήδησε εύκολα από την αναφορά του αριθμού των ανθρώπων που μολύνθηκαν και πέθαναν από τον Κόβιντ, στην αναφορά του αριθμού των δολοφονημένων παιδιών. Ο πόλεμος και η πανδημία διαχωρίζονται έτσι από την κανονικότητα, τα αίτια και οι συνέπειές τους από τη συγκρότηση του ίδιου του κράτους και του κόσμου γενικότερα: πρόκειται για ανεξέλεγκτους κατακλυσμούς. Η μαζική δολοφονία του ουκρανικού άμαχου πληθυσμού περιγράφεται ως μη πολιτική, προέρχεται από έναν απάνθρωπο, γενετικά καθορισμένο και μεταδοτικό πληθυσμό ρωσικών “ορκ”. Το ουκρανικό κράτος προσπαθεί απλώς να επιβιώσει εδώ, και είναι προδοσία να μην προτάξεις το σώμα σου για να το προστατέψεις.

Αυτό που χαρακτηρίζει περαιτέρω την παρούσα κατάσταση, μετά από μια σκόπιμη λανθασμένη απόδοση των αιτιών της (“ο πόλεμος δεν μπορεί δυνητικά να είναι μέρος της κανονικότητας, ο φασισμός δεν είναι μια σταθερά σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι εκτός αυτής”) είναι η παντελής απουσία λύσεων από τους εθνικιστές και τους φιλελεύθερους. Οι εκκλήσεις για αποζημιώσεις (που είναι απλώς συγκαλυμμένες εκκλήσεις για μαζική γενοκτονία των “ενόχων” Ρώσων), οι εκκλήσεις για δολοφονία του Πούτιν, δείχνουν ότι η αυτοκρατορική διάταξη του κόσμου αναμένεται να είναι αιώνια, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε σε μικρές ανακατανομές. Η οικονομική βοήθεια για την Ουκρανία είναι σημαντική, αλλά οι προσδοκίες ότι η Ουκρανία θα βιώσει μια οικονομική αναζωογόνηση λόγω του “υψηλού πατριωτισμού” και της “εθνικής ενότητας” μετά τον πόλεμο είναι αβάσιμες. Όλα αυτά είναι απλώς μη λύσεις, αφού αυτός ο πόλεμος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το κεφάλαιο και δεν είναι απλώς ένα σφάλμα στην κανονική του λειτουργία. Και ενώ μια συνθήκη ειρήνης ή ο θάνατος του Πούτιν μπορεί να σταματήσει αυτόν τον πόλεμο εδώ και τώρα, δεν θα εμποδίσουν τη Ρωσία να αστυνομεύσει την μετασοβιετική γεωγραφική περιοχή στο μέλλον.

Μόνο ένα μαζικό κίνημα και στις δύο πλευρές του μετώπου και στους ίδιους τους στρατούς, προερχόμενο από μια σπίθα που ίσως δεν μπορούμε να περιμένουμε αυτή τη στιγμή, θα μπορέσει να βάλει ένα τέλος στον κόσμο που έφερε τον πόλεμο τόσο κοντά στον αυτοκρατορικό πυρήνα για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Απορρίπτω τις κατηγορίες της αθωότητας και της ενοχής που χρησιμεύουν για να δικαιολογήσουν την ξενοφοβία και τη γενοκτονία, αντίθετα θα πρέπει να επιδιώξουμε να επεκτείνουμε τις νησίδες της αντίστασης του άμαχου πληθυσμού και να οικοδομήσουμε οικουμενικές κοινότητες. Ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον οικονομικό εθνικισμό που τον κινεί, και η διαχείριση των πληθυσμών που εγκαταλείπει εκατομμύρια ανθρώπους στον θάνατο από τον Κόβιντ, τον πόλεμο ή την κλιματική αλλαγή είναι ο τρόπος διακυβέρνησης κάτω από τον οποίο ζούμε, και τα δύο μπορούν να ξεπεραστούν μόνο σε μια επανάσταση που κατασκευάζει έναν ριζικά νέο κόσμο.

– Η ερώτησή μου μπορεί να σας φαίνεται αφελής, αλλά τι έχει απομείνει από το κίνημα Euromaidan του 2013; Μήπως η από τα κάτω προς τα πάνω κινητοποίηση ενός αυξανόμενου ποσοστού του πληθυσμού το επανενεργοποίησε με κάποιο τρόπο; Ο πόλεμος της προσάρτησης μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας είναι ενσωματωμένος σε παλαιότερα γεγονότα. Με την Πορτοκαλί Επανάσταση το 2004 και στη συνέχεια με το Μαϊντάν το 2014, η Ουκρανία έγινε μάρτυρας δύο διαδοχικών κινημάτων που οδήγησαν στην πτώση του φιλορωσικού καθεστώτος. Θα μπορούσατε να κάνετε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία των ουκρανικών κοινωνικών κινημάτων των τελευταίων δύο δεκαετιών και ειδικότερα στους τρόπους με τους οποίους το καθεστώς Πούτιν αντιτάχθηκε σθεναρά σε αυτά;

Δεν νομίζω ότι το κίνημα Euromaidan θα πρέπει να αποτελέσει το σημείο εκκίνησης για την ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης. Οι διαδηλώσεις του 2004 εξακολουθούν να παγιδεύονται στο ρόλο ενός “προοδευτικού κινήματος κατά της διαφθοράς”. Αυτό που σήμερα αποκαλείται “Πορτοκαλί Επανάσταση” κινητοποίησε επίσης εθνικιστικές τροπές σε μια προσπάθεια να οριστεί μια ξεχωριστή ουκρανική ταυτότητα. Επιπλέον, εμπέδωσε βαθιά την ιδέα ότι η διαφθορά είναι η αιτία της ουκρανικής στασιμότητας και όχι απλώς ένα από τα συμπτώματα της χαμηλής κερδοφορίας σε ένα μετασοσιαλιστικό κράτος. Νομίζω ότι κάθε αριστερό κίνημα που θεωρεί τη διαφθορά ως τον κύριο στόχο του αγώνα του δίνει μια ήδη χαμένη μάχη στο έδαφος του εχθρού.

Μετά από μια σχετικά ειρηνική Πορτοκαλί Επανάσταση που πάντα στόχευε μόνο στην αναγνώριση των εκλογικών αποτελεσμάτων, τα χειμερινά γεγονότα του 2013-14 έδειξαν ότι μπορεί να υπάρξει ένα μαζικό κίνημα ικανό να πολεμήσει την αστυνομία στην μετασοβιετική γεωγραφική περιοχή. Το ίδιο το Euromaidan δεν μπορεί να ταξινομηθεί εύκολα. Οι διεκδικήσεις της διαμαρτυρίας ήταν πολλαπλές και ο πολύ συγκρουσιακός χαρακτήρας του κινήματος εντάθηκε παράλληλα με την ολοένα και πιο βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων από την αστυνομία. Οι διαδηλωτές δεν ήταν όλοι ακροδεξιοί αγωνιστές, αλλά δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι πολλοί από αυτούς κατέληξαν να συμφωνούν με σχετικά μικρές ναζιστικές ομάδες και ότι επηρεάστηκαν από τις τακτικές τους στο δρόμο, καθώς και από το λόγο τους.

Μετά το Μαϊντάν, η δεξιά ρητορική συνέχισε να γίνεται κυρίαρχη, πολύ περισσότερο που πολλοί φιλελεύθεροι θεώρησαν σκόπιμο να “οικειοποιηθούν” με υπερηφάνεια τους ισχυρισμούς του Πούτιν ότι η Ουκρανία είναι γεμάτη από “οπαδούς του Μπαντέρα”.[2] Είμαι σχετικά απαισιόδοξος όσον αφορά τις προοπτικές ανάδυσης δομών αλληλεγγύης μετά την εξέγερση. Η ιστορία μετά το Μαϊντάν είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι δεξιές πολιτοφυλακές κατάφεραν να εδραιώσουν την εξουσία τους στους δρόμους, δημιουργώντας ισχυρές διασυνδέσεις με τον στρατό, την αστυνομία και το κράτος, ακόμη και παρουσία σε αυτά – ενώ οι διάφορες αναρχικές ομάδες εξαφανίστηκαν σιγά σιγά ή ακόμη έγιναν και οι ίδιες πατριωτικές.

Το Μαϊντάν και η επακόλουθη ρωσική εισβολή στο Ντονμπάς οδήγησαν στην εμφάνιση ενός γιγαντιαίου δικτύου εθελοντών. Τότε όπως και τώρα, οι πολιτικές πρωτοβουλίες που κατευθύνονται προς την ενίσχυση του στρατού θεωρούνται εξαιρετικά δημοφιλείς. Αυτά τα συχνά απολιτικά δίκτυα κατέληξαν να εξοπλίζουν δεξιά τάγματα, τα οποία δημιούργησαν τα δικά τους κέντρα εκπαίδευσης. Στρατολογούν επίσης ενεργά νέους ανθρώπους, πολύ πρόθυμους να χτυπήσουν queer άτομα στους δρόμους.

Αυτό που δεν θα δείτε σε καμία από τις σημερινές πολεμικές ανταποκρίσεις, που πάντα επαινούν τις στρατιωτικές επιδόσεις της Ουκρανίας, και αυτό που οι άνθρωποι γενικά δεν καταλαβαίνουν, είναι ότι η εκπαίδευση, η συντήρηση και ο εξοπλισμός του ουκρανικού στρατού, μαζί με τις πιστωτικές απαιτήσεις του ΔΝΤ, είναι η δομική αιτία πίσω από το ξεκλήρισμα των νοσοκομείων, των σχολείων και των πανεπιστημίων, καθώς και των συντάξεων σε επίπεδο φτώχειας και της έλλειψης αυξήσεων στους μισθούς του δημόσιου τομέα. Η λιτότητα είναι το μέλλον που περιμένει την Ουκρανία αν ποτέ γίνει δεκτή στην ΕΕ.

Μετά το Μαϊντάν, η ριζοσπαστική πολιτική δράση περιορίστηκε είτε στη συμμετοχή σε μία από τις παρακείμενες στο στρατό πολιτοφυλακές είτε σε αγώνες για δικαιώματα. Χωρίς να εγκαταλείψουν τις πιο βασικές ριζοσπαστικές θέσεις της βοήθειας προς τους πρόσφυγες καθώς και προς τους Ουκρανούς και Ρώσους αντιφρονούντες, οι ριζοσπάστες σήμερα πρέπει να εργαστούν για να σπάσουν την εικόνα ενός “πατριωτικού πολέμου” που έχει κατασκευάσει το κράτος. Με αυτόν τον πόλεμο και τα επακόλουθά του, θα δούμε μεγάλη καταστολή και στις δύο πλευρές των συνόρων, και τελικά είναι οι πρόσφυγες που καίνε τις οικονομίες τους και μαζεύουν όλο και μεγαλύτερα χρέη που θα σηκώσουν το βάρος. Η προσπάθεια να προσκολληθούμε στα απομεινάρια του νόμου και του κεφαλαίου, ακόμη και όταν τα τανκς έρχονται, αποκαλύπτει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι η ανθρώπινη αναπαραγωγή παραμένει ένα υποπροϊόν της αναπαραγωγής του κεφαλαίου.

Σημειώσεις

[1]. Στα ουκρανικά η λέξη “μεταναστεύω” έχει και τη σημασία “δραπετεύω”.

[2]. Ο Μπαντέρα ήταν εθνικιστής ηγέτης και συνεργάτης των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η ατυχής “οικειοποίηση” των αιτιάσεων του Πούτιν φαίνεται, για παράδειγμα, στην εμφάνισή queer εθνικιστικών οργανώσεων που αυτοαποκαλούνται ανοιχτά “queer μπαντεριστές”.

19. Μια αναρχική προσέγγιση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου

άρθρο στο Indymedia Athens με υπογραφή “Το Μαύρο Ρόδο”

Η αναρχική “θέση” για τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο δε προκύπτει από κάποιο αναρχικό “δόγμα”, αλλά απορρέει ως φυσικό επακόλουθο του αγώνα μας για ελευθερία και της πάλης μας κατά κάθε μορφής εξουσίας. Είμαστε κατά αυτού του πολέμου, όπως και κατά κάθε πολέμου που δεν έχει τη μορφή εξέγερσης, αλλά γίνεται για ιμπεριαλιστικούς, οικονομικούς λόγους.

Τον Φεβρουάριο η Ρωσία πραγματοποίησε εισβολή στην Ουκρανία με υποτιθέμενο στόχο την αποναζιστικοποίηση της χώρας, αφού πρώτα αναγνώρισε την ανεξαρτησία των ρωσόφωνων περιοχών Donetsk και Luhansk. Όμως, κάθε άλλο παρά αυτός φαίνεται να είναι ο στόχος της Ρωσίας, η οποία στην πραγματικότητα επιθυμεί να εξουσιάσει και να περάσει υπό τον έλεγχό της την Ουκρανία καθώς και άλλες περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική και παίζοντας παιχνίδια εξουσίας η Ρωσία καταδικάζει με φυλάκιση, συλλήψεις και πρόστιμα όσους πολίτες της δεν ενστερνίζονται, αλλά ούτε και αναγνωρίζουν τον σκοπό αυτής της στρατιωτικής επιχείρησής και διαδηλώνουν ή εναντιώνονται. Ασκεί λογοκρισία στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης και στο διαδίκτυο, εμποδίζοντας τον ρωσικό λαό να ενημερωθεί και να αναζητήσει πληροφορίες. Άλλωστε, ο πρόσφατος νόμος που θεσπίστηκε ορίζει ποινή κάθειρξης έως και 15 έτη για τη διάδοση “ψευδών πληροφοριών” για τον στρατό, ποινικοποιώντας έτσι την ανεξάρτητη δημοσιογραφία.

Από την άλλη, η Αμερική και το ΝΑΤΟ στοχεύουν στους ίδιους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς στους οποίους στοχεύει και η Ρωσία. Επιπλέον, θέλοντας να πάρουν υπό τον έλεγχό τους την Ουκρανία έχουν δώσει “βήμα” σε φασίστες και έχουν προμηθεύσει με όπλα και ανθρώπινο δυναμικό στρατιωτικά-ναζιστικά τάγματα, όπως αυτό του Αζόφ. Ήδη η κυβέρνηση της Ουκρανίας, ως μαριονέτα της Δύσης, έχει απαγορεύσει εδώ και χρόνια τις δραστηριότητες του κομμουνιστικού κόμματος της χώρας και έχει, μεταξύ άλλων, καταργήσει την ποινικοποίηση της ναζιστικής προπαγάνδας. Η Ουκρανία έχει προωθήσει φασίστες και ναζί σε κρατικές θέσεις και έχει θέσει εντός νόμου το τάγμα Αζόφ. Το νομιμοποιημένο πλέον τάγμα Αζόφ που αποτελείται από εθνικιστές στρατιώτες και υμνητές του νεοναζισμού, έχει οδηγήσει από το ’14 σε χιλιάδες δολοφονίες ρωσόφωνων, μεταναστών και πολιτών που θεωρεί ότι δεν ανήκουν στον “καθαρόαιμο” πληθυσμό. Άλλωστε, το ουκρανικό κράτος είχε ήδη φροντίσει να απαγορεύσει στις μειονότητες να μιλούν τη γλώσσα τους. Η αυταρχικότητα δεν έχει τέλος, καθώς, με το ξεκίνημα του πολέμου η Δύση έχει καταπνίξει, αντίστοιχα, όπως και η Ρωσία, ρωσόφωνα μέσα ενημέρωσης, ξεκινώντας παράλληλα μια παράλογη απαγόρευση ρωσικής τέχνης (και όχι μόνο) και φτάνοντας μέχρι και στην “απομάκρυνση” ρώσων πολιτών.

Ως αναρχικοί-ές είμαστε κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ που όχι μόνο εθελοτυφλούν μπροστά σε εγκλήματα που συντελούνται στην Ευρώπη (και αλλού), αλλά έχουν συμβάλει και στην πραγματοποίηση αυτών των εγκλημάτων. Είμαστε κατά της υποκρισίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ που επικαλούνται το υποτιθέμενο “Διεθνές Δίκαιο” της πλάκας μόνο όταν τους συμφέρει. Καταδικάζουμε αυτούς τους διεφθαρμένους απάνθρωπους καπιταλιστές που δεν κρύβουν καν την ιδεολογική ασχήμια τους και φλυαρούν μέσα στα ακριβά κοστούμια τους ξεστομίζοντας τα βρώμικα λόγια τους σε υποκριτικά συνέδρια. Μολότοφ σε όλα τα επιβλητικά κτίρια που φιλοξένησαν εξουσιαστές, που άλλοτε ξεπλένουν δικά τους αίσχη, άλλοτε βαφτίζουν “ιερό καθήκον” έναν πόλεμο για τους δικούς τους λόγους. Είμαστε κατά της Ρωσίας που χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την αποναζιστικοποίηση πραγματοποιεί εγκλήματα, σκοτώνει αμάχους και είναι αυτουργός μίας μεγάλης προσφυγικής κρίσης, ενώ παράλληλα ασκεί λογοκρισία και πολιτική με αυταρχισμό. Πώς μπορούμε να είμαστε με τα κράτη και τους καταπιεστές που το μόνο που κάνουν είναι να εκμεταλλεύονται τους λαούς και να παίζουν με τις ζωές των ανθρώπων στο βωμό των συμφερόντων τους;

Ως αναρχικοί-ές δεν επιλέγουμε κανένα στρατόπεδο, δε πολεμάμε για κανέναν, δε γινόμαστε μισθοφόροι κανενός κράτους και φτύνουμε στα μούτρα τους ηγέτες, τα τσιράκια τους, τους δήθεν προστάτες και τους καταπιεστές. Αρνούμαστε να διαλέξουμε στρατόπεδο παράνοιας. Το μόνο που θα συνεχίσουμε να κάνουμε είναι να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση του ανθρώπου και κάθε καταπιεσμένου από τα δεσμά που του επιβάλλουν οι ισχυροί. Εμείς άλλωστε βρισκόμαστε ήδη σε “πόλεμο” μια ζωή. Με την εξουσία, το κράτος και το κεφάλαιο. Είμαστε αιώνιοι μαχητές και μαχήτριες και αυτό που θα συνεχίσουμε να κάνουμε είναι να επαναστατούμε εναντίον όλων των εξουσιαστών. Σε αυτό τον πόλεμο λοιπόν, “πολεμάμε” γι’ αυτούς που αγαπάμε, επιδιώκουμε να σαμποτάρουμε τα συμφέροντα των δυνατών και στοχεύουμε στον ανταρτοπόλεμο. Θα συγκρουστούμε με τον ρωσικό στρατό, θα συγκρουστούμε με τους φασίστες του Αζόφ, θα συγκρουστούμε και με το ουκρανικό κράτος. Όχι τώρα, όχι ως μισθοφόροι, αλλά από πάντα, γιατί το μόνο που μας καθοδηγεί είναι η φλόγα της εξέγερσής μας. Αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία ελεύθερων και αυτόνομων ζωνών, μακριά από εξουσίες, αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας. Στόχος να υπερασπιστούμε τις ζωές μας, να δημιουργήσουμε καταφύγια, να δώσουμε στέγη στους πρόσφυγες, να παρέχουμε βοήθεια σε τραυματίες, περίθαλψη και στήριξη. Μέσω του επαναστατικού μας αγώνα “πολεμάμε” για την αναδιάρθρωση της κοινωνίας, σαμποτάρουμε τον πόλεμο και υψώνουμε τη μαύρη σημαία. Στόχος, η φωτιά της επανάστασής μας να γκρεμίσει το παρελθόν και να δημιουργήσει ένα μέλλον όπου κανένα κράτος δε θα έχει λόγο στην ελευθερία μας.

Συντρόφισσες, σύντροφοι, συνεχίζουμε την αντίσταση, όπως άλλωστε τόσο καιρό μέσα από τους καθημερινούς μας αγώνες, αλλά και τώρα, πιο πολύ από ποτέ. Δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα για εξέγερση, δε δηλώνουμε το παρόν σε κανένα στρατόπεδο. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα εγκαταλείψουμε τους στόχους μας και θα μείνουμε αμέτοχοι. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για να ακουστεί η φωνή κάθε καταπιεσμένου, στηρίζουμε τα αναρχικά συντρόφια από ουκρανία και ελπίζουμε ότι συμπορεύονται με αυτή τη στάση. Γιατί σε κρίσιμες καταστάσεις οφείλουμε περισσότερο από ποτέ να μη λυγίσουμε και να μην εγκαταλείψουμε τις ιδέες μας.

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΖΗΤΩ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ – ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

20. Ανακοίνωση για την εξελισσόμενη πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία

Προλέτ Accion  Πάτρα

21. Τι συμβαίνει στην Ουκρανία από το 2014 και ποια τα πραγματικά αίτια του πολέμου;

Αντιπολεμική συγκέντρωση στην Αλεξανδρούπολη

Τα ξημερώματα της Πέμπτης 24/2/22 το Ρωσικό κράτος εισβάλει στρατιωτικά στην Ουκρανία ύστερα από διάγγελμα του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν. Λίγα 24ωρα πριν, η Ρωσία είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των περιοχών που αυτονομήθηκαν από την Ουκρανία, του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, με πρόφαση πως σκοπεύει να υπερασπιστεί τους ρωσσόφωνους κατοίκους των περιοχών αυτών από τις επιθετικές ενέργειες του ουκρανικού κράτους. Παρόλα αυτά, η στρατιωτική εισβολή των Ρώσων εκτείνεται στο σύνολο της χώρας.

Τι συμβαίνει στην Ουκρανία από το 2014 και ποια τα πραγματικά αίτια του πολέμου;

Από το 2014 το καθεστώς του Κιέβου αποτελεί το οπλισμένο χέρι του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στον ανταγωνισμό του με τη Ρωσία και στην προσπάθεια περικύκλωσής της. Στην ουσία γι αυτόν ακριβώς το σκοπό συγκροτήθηκε ως συστατικό στοιχείο των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της ΕΕ και των ΗΠΑ το 2014, με το φασιστικό πραξικόπημα του Μαϊντάν, και μια τέτοια πολιτική υλοποίησε τα επόμενα χρόνια προχωρώντας σε μαζικές εκκαθαρίσεις ρωσόφωνων πληθυσμών στην Α. Ουκρανία και επιχειρώντας να μπει στο ΝΑΤΟ. Και από την άλλη η Ρωσία, μια αδυσώπητη ιμπεριαλιστική μηχανή, που φιλοδοξεί εισβάλλοντας στην Ουκρανία και διευρύνοντας την ζώνη επιρροής της, να γίνει αυτό που ήταν ο ιστορικός της πρόγονος, η Τσαρική Ρωσία: παγκόσμια υπερδύναμη και μια απέραντη φυλακή των λαών. Tα οικονομικά επίδικα αυτής της σύγκρουσης επικεντρώνονται στο ζήτημα ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από την Ρωσία (βλέπε Νordstream 2) και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Ουκρανίας (η οποία αποτελεί σιτοβολώνα της Ευρώπης). Ενώ παράλληλα η γεωγραφική της θέση την καθιστά κομβικό γεωπολιτικό παράγοντα όσον αφορά την Μαύρη Θάλασσα και την θωράκιση της Ρωσίας από δυτικές εισβολές χρησιμοποιώντας την χώρα ως μια ουδέτερη “ζώνη” ασφαλείας.

Η κλιμακούμενη ένταση των εχθροπραξιών από πλευράς της Ρωσίας, η μεταφορά στρατιωτικών δυνάμεων και πολεμικού εξοπλισμού από δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή και τα έκτακτα και θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα που αναγγέλουν οι ίδιες χώρες, διαμορφώνουν σκηνικό γενικευμένου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, τα επόμενα επεισόδια του οποίου, έρχονται όλο και πιο κοντά χρονικά. Ένας πόλεμος που γίνεται για την κατάκτηση αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και σφαιρών επιρροής, ένα πόλεμος που είναι άδικος και από τις δύο πλευρές και καμιά έκβαση του δεν μπορεί να εκπληρώσει το δίκιο των λαών της περιοχής.

Η ελληνική αστική τάξη, προσδεμένη πλήρως στο άρμα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, έχει ενεργό ρόλο στην αντιπαράθεση των δύο πόλων. Επιδιώκει να αναδειχθεί ηγέτιδα δύναμη της συμμαχίας στα Βαλκάνια έχοντας μετατρέψει τον ελλαδικό χώρο σε μια απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση. Αλεξανδρούπολη, Άραξος, Σκύρος, Λάρισα, Βόλος, Σούδα, Ανδραβίδα είναι λίγα από τα σημεία που το ελληνικό κράτος φιλοξενεί ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα, ενώ στην τρέχουσα πολεμική σύγκρουση συμμετέχει, εκτός των κυρώσεων, με φορτία πολεμικού υλικού που έφτασαν στην Πολωνία, μεταφέροντας πυρομαχικά, τυφέκια τύπου Καλάσνικοφ και εκτοξευτές, ενώ είναι υπό συζήτηση και η αποστολή επανδρωμένων πολεμικών αεροσκαφών. Η ενεργή συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε έναν ακόμα πόλεμο, όπως συνέβη με την εμπλοκή του στον πόλεμο στη Συρία μέσω της βάσης στην Σούδα, με την πρόσφατη αποστολή δυνάμεων στην Σαουδική Αραβία αλλά και με την συμφωνία για στήριξη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης της Γαλλίας στις χώρες του Σαχέλ, σημαίνει συνενοχή στο αιματοκύλισμα των λαών για τα γεωπολιτικά «παιχνίδια» των σύγχρονων αυτοκρατοριών και τα συμφέροντα των ντόπιων καπιταλιστών αλλά και ξένων μονοπωλίων κάτι που μεταφράζεται στην μετατροπή των περιοχών μας σε στόχο. Για την πόλη της Αλεξανδρούπολης, βλέπουμε πλεόν να διαψεύδεται στην πράξη το αφηγήμα για την δήθεν ασφάλεια που θα εξασφάλιζε στην περιοχή η μόνιμη παρουσία της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ. Η δημιουργία βάσης, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για την μεταφορά νατοϊκών στρατευμάτων, η αγορά των λιμανιών της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης από κοινοπραξίες που συμμετέχουν κεφάλαια από τις ΗΠΑ, η δημιουργία εγκαταστάσεων αποθήκευσης υγροποιημένου φυσικού αερίου lng και η συνεχώς αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση, μετατρέπει την πόλη σε σημαντικό στόχο, φέρνει την βαρβαρότητα του πολέμου ακόμα πιο κοντά στους κατοίκους της.

Δεν ήταν μόνο οι περιβόητες δηλώσεις που έθεταν το δίλημμα “συντάξεις ή πολεμικά αεροπλάνα”. Δεν ήταν μόνο η αύξηση της στρατιωτικής θητείας, οι χιλιάδες προσλήψεις στρατιωτικών την ίδια στιγμή που νοσοκομεία και σχολεία παραμένουν υποστελεχωμένα. Με την αύξηση της τιμής της ενέργειας, πολλών προϊόντων πρώτης ανάγκης αλλά και γενικά του κόστους ζωής να βρίσκεται ήδη στα ύψη πριν τον πόλεμο, οι νέες απότομες αυξήσεις ήρθαν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα σε εκατομμύρια ανθρώπους, την ίδια στιγμή που το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο τρίβει τα χέρια του για την στροφή της Ελλάδας και της ΕΕ στο πανάκριβο αμερικάνικο lng. Η φτώχεια, η όξυνση των ανισοτήτων, ο μιλιταρισμός, η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ/ ΕΕ αποτελούν στρατηγική επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου που μας προορίζει για φτηνό εργατικό δυναμικό σε καιρούς ειρήνης και σε “κρέας για κανόνια” σε περίπτωση που χρειαστεί.

Απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε, πρέπει να κατανοήσουμε πως οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε και ο εχθρός μας, βρίσκεται στη δική μας γωνιά του πλανήτη, είναι μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην Ε.Ε., μέσα στο ΝΑΤΟ.

Μπλόκο στη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στην μετατροπή τη χώρας σε μια απέραντη αμερικανονατϊκή βάση και κόμβο μεταφοράς ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην ανατολική Ευρώπη, στις μπίζνες που στήνει το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο για την μεταφορά αμερικάνικου υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG.

Μπλόκο στη συμμετοχή στους πολεμοκάπηλους άξονες με Ισραήλ και Αίγυπτο και στις πολεμικές συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Σαχέλ και στη Σαουδική Αραβία, στην αποστολή πολεμικού υλικού ή και δυνάμεων στην Ουκρανία.

Η ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΩΝ

ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ

ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ/ ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΜΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 12.00 ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ (ΑΚΑΔΗΜΙΑ)

Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη) | Πέλοτο, στο δρόμο για την αναρχία και τον κομμουνισμό (Ξάνθη-Αλεξανδρούπολη) | αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” (Πάτρα) | Ταξική Αντεπίθεση, ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών (Αθήνα, Θεσσαλονίκη)

22.  Ενάντια στον πόλεμό τους και ενάντια στην ειρήνη τους

Κάτω από τη μύτη μας οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί συγκεντρώνονται στην Ουκρανία, μη γελιέστε, ετοιμάζονται για άλλη μια φορά, για μια γενικευμένη σφαγή. Ο βρετανικός στρατός αναπτύσσει ήδη στρατεύματα και όπλα “υψηλής τεχνολογίας”, συμπεριλαμβανομένων πυραυλικών συστημάτων που θα εγκατασταθούν κατά μήκος της ουκρανικής ακτής. Ο ρωσικός στρατός συγκεντρώνει ομοίως χιλιάδες στρατιώτες κατά μήκος των συνόρων, προετοιμαζόμενος για ολοκληρωτικό πόλεμο.

Η Ουκρανία έχει “στρατηγικό” ενδιαφέρον στην τρέχουσα ενεργειακή κρίση που κατακλύζει την Ευρώπη. Μια ομάδα ολιγαρχών θέλει να τοποθετήσει έναν νέο αγωγό που θα μεταφέρει καύσιμα που δηλητηριάζουν τον κόσμο από τη Ρωσία στη Δύση. Μια άλλη ομάδα θέλει να ματαιώσει αυτές τις προσπάθειες για να επωφεληθεί η δική της εθνική αστική τάξη. Επιπλέον, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο θέλουν να εντάξουν την Ουκρανία στο “ΝΑΤΟ”, το γκανγκστερικό-ιμπεριαλιστικό τους διεθνές μόρφωμα που ονειρεύεται μόνο ατελείωτο πόλεμο και λεηλασία, ειδικά τώρα που το Αφγανιστάν έχει λεηλατηθεί για όλη του την αξία, τόσο από τα ορυκτά καύσιμα όσο και από το όπιο του (το οποίο συνεχίζει να κατακλύζει τις δυτικές πόλεις, τα λάφυρα του πολέμου!). Η Ρωσία έχει επίσης βάναυσες ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, ο μόνος τρόπος για να διαιωνιστεί η αηδιαστική κυβέρνησή τους από τιποτένιους δυνάστες, κλέφτες και δολοφόνους είναι να αναδιατυπώσει την ταξική ένταση στη ρωσική κοινωνία σε μια εθνικιστική σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και της “Δύσης”.

Κατά συνέπεια, αυτό παρέχει εξαιρετική κάλυψη για τη χορηγία τους σε πραγματική κρατική τρομοκρατία, αντί για τα γελοία καραγκιοζιλίκια στα οποία εστιάζουν τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης, για την παροχή βοήθειας σε κάθε επίπεδο στα γκρίζα γραφειοκρατικά ανδρείκελα, όλα βασικά ανταλλάξιμα, που διοικούν τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, πλουτίζοντας τους εαυτούς τους και όσους μπορούν να τους δωροδοκήσουν, ενώ χρησιμοποιούν την αστυνομία τους για να πατάξουν κάθε σημάδι θαρραλέας αναταραχής.

Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις όπου οι δυνάμεις αυτές ευθυγραμμίζονται, ιδίως όσον αφορά το φασιστικό ανθρωπάκι της Τουρκίας, τον Ερντογάν. Ολοένα και περισσότερο οι μαφίες του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας μπορούν να κάτσουν στο τραπέζι για να διευκολύνουν τον Ερντογάν στο τεμαχισμό της Αρμενίας, σε συντονισμό με τον εντολοδόχο του στις αρχές του Αζερμπαϊτζάν. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι είναι επίσης όλο και περισσότερο σε συμφωνία για τα δικαιώματα του τουρκικού στρατού να εισβάλει και να υποτάξει τα εδάφη της Βόρειας Συρίας, γνωστά ως “Rojava”. Αυτή η φιλοδοξία συνεπάγεται ιδιαίτερα αυτό που μπορεί να αποκληθεί μόνο ως “γενοκτονία”. Δεν θα πρέπει να φανταζόμαστε ότι μια πηγή “λύσης” στο αλληλοφάγωμα του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας με όπλα υψηλής ισχύος, μπορεί να μην επιτευχθεί μέσω της διαμεσολάβησης του Ερντογάν, επιβεβαιώνοντας τη συνολική συμμαχία των κατεστημένων δυνάμεων και των γκάνγκστερ-καπιταλιστών τουλάχιστον στο “σύστημα ή να ‘εξισορροπώντας’ ο ένας την εξουσία του άλλου.

Οι αρχές κάθε χώρας που εμπλέκονται σε αυτό την υποβόσκουσα δυναμική μαζική σφαγή είναι εξίσου εύθραυστες. Όλες τσακώνονται γύρω από ένα τραπέζι για να μοιράσουν τα λάφυρα του κόσμου για να εξασφαλίσουν ή να διατηρήσουν τον πλούτο και την εξουσία τους, που είναι συνώνυμο της δολοφονικής εκμετάλλευσης, τόσο της ζωντανής γης όσο και της πλέμπας και των αποκλεισμένων της, “στο εσωτερικό” και μέσω των ιμπεριαλιστικών τους εγχειρημάτων. Καμία από αυτές τις παγκόσμιες δυνάμεις δεν προσποιείται καν πλέον ότι έχει μια ιδεολογία που να το δικαιολογεί αυτό. Χωρίς τον “κομμουνισμό” ή τη “δημοκρατία” ως προσχηματικές δικαιολογίες για τη βαρβαρότητά τους, το ΝΑΤΟ και η Ρωσία προχωρούν με αδηφάγα όρεξη για έλεγχο και υποδούλωση και ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ, ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΤΟΥΣ ΟΠΛΑ, ΟΧΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΑΛΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ, των ανθρώπων που είναι κολλημένοι κάτω από υπό την κυριαρχία αυτών των ανταγωνιστικών καρτέλ! Οι αξιολύπητοι δειλοί που διοικούν αυτές τις χώρες θέλουν να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου για να μας τρομοκρατήσουν και να μας κάνουν να υπακούσουμε, και τελικά, αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως είναι, να μας βάλουν στη μηχανή του κιμά ενός άλλου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

ΑΛΛΆ ΞΈΡΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΏΣ ΠΟΙΟΙ ΕΊΝΑΙ ΥΠΕΎΘΥΝΟΙ. Οι στρατιωτικοί εργολάβοι, τα στρατόπεδα, οι τράπεζες, οι βάσεις, οι κατασκευαστές όπλων και οι σάπιοι “δημοκρατικοί μας εκπρόσωποι”. Αν θέλουμε να βάλουμε έστω και ένα οδόφραγμα στην προέλασή τους στον αιματηρό δρόμο που έχουμε ξεκινήσει, τότε πρέπει να κάνουμε τον πόλεμο δαπανηρό για εκείνους που σε όλη την ιστορία έχουν οργανώσει ατιμώρητα τον θάνατο και την καταστροφή, υποκλινόμενοι ακόμη και για ένα μετάλλιο από τη βασίλισσα στην εντελώς μπανάλ περίπτωση του Μπλερ, για τις προσπάθειές τους. Οι σύντροφοι διεθνώς μας παρουσίασαν πρόσφατα ευγενή παραδείγματα άμεσης δράσης για να επιτεθούν στις δολοφονικές ικανότητες των ευρωπαϊκών κρατών.

Μια πρόσφατη ανακοίνωση από τη Γερμανία αναφέρει:

“Ο πόλεμος γίνεται αποδεκτός με ένα ανασήκωμα των ώμων, ως μια ρεαλιστική επιλογή. Μερικές φορές φαίνεται ότι όλες αυτές οι στρατιωτικές επιχειρήσεις “χωρίς εναλλακτική λύση” μας έχουν αποκοιμίσει. Μερικές φορές. Ενθαρρυμένοι από την επίθεση στην εταιρεία όπλων OHB στη Βρέμη τον Νοέμβριο, αποφασίσαμε να πολεμήσουμε τον πόλεμο εδώ. Γι’ αυτό νωρίς το πρωί της 7ης Δεκεμβρίου βάλαμε φωτιά σε έναν στόλο στρατιωτικών οχημάτων στην περιοχή Neustadt της Βρέμης – στο πάρκινγκ της εταιρείας MAN, η οποία επωφελείται από τον πόλεμο.

Όπως λέει και το παλιό σύνθημα: ό,τι καίγεται στη Γερμανία δεν μπορεί να προκαλέσει ζημιά αλλού”.

Έξι μήνες νωρίτερα στη Σουηδία:

“Βάλαμε φωτιά σε τρία μεγάλα ρυμουλκούμενα της βρετανο-ολλανδικής εταιρείας Shell στο βενζινάδικο της εταιρείας στο Λουντ (Σουηδία) τη νύχτα της 27ης Αυγούστου. Ο λόγος για να πάρουμε τη Shell ως στόχο επίθεσης ήταν η συμμετοχή της Shell στην κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 ως επενδυτής. Η δράση αυτή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Διεθνούς Εβδομάδας Αλληλεγγύης με τους Αναρχικούς Κρατούμενους (23-30 Αυγούστου).Το Nord Stream 2 ανήκει στη ρωσική κρατική εταιρεία Gazprom και αποτελεί στρατηγικό έργο του καθεστώτος Πούτιν. Αυτός ο αγωγός φυσικού αερίου θα γίνει ένα σοβαρό όπλο στα χέρια της δικτατορίας. Παρ’ όλα αυτά, η Shell και αρκετές ακόμη δυτικές εταιρείες βοηθούν οικονομικά το ρωσικό κράτος…”.

Και τέλος από την Ελβετία πριν από μερικά χρόνια:

” Σαν μια μαύρη ίνα διατρέχει την ιστορία – η επαναστατική βία ενάντια στην κυριαρχία σε όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις. Παρά όλες τις προσπάθειες ενσωμάτωσης, όλες τις καταπιέσεις, όλη τη φαινομενική απελπισία και σύγχυση, το πάθος της ελευθερίας συνεχίζει να φλέγεται και σήμερα.” Τη νύχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή 17.12.2018, η φωτιά αυτή ξεχύθηκε σε δύο οχήματα: Πρώτον, ένα αυτοκίνητο της Siemens. Μέσα από την ιστορία της – της ενεργού συμμετοχής στον ναζισμό, της κατασκευής πολεμικού εξοπλισμού και εξοπλισμού ελέγχου και της ανάπτυξης των λεγόμενων “έξυπνων” τεχνολογιών – η εταιρεία αυτή έχει επανειλημμένα γίνει στόχος των εξεγερμένων. Σε αυτό το πλαίσιο, η τεχνολογική πρόοδος κάθε άλλο παρά μια ουδέτερη διαδικασία είναι, είναι μόνο το επόμενο στάδιο στην ιστορία της καπιταλιστικής απαλλοτρίωσης. Από την άλλη πλευρά, ένα φορτηγό διανομής της κατασκευαστικής εταιρείας Implenia, η οποία κερδίζει τα χρήματά της από την κατασκευή των σημερινών φυλακών, στρατοπέδων και ναών καταστολής.

Ας χαθεί αυτός ο παλιός κόσμος!

Ζήτω η αναρχία!”

Βλέπουμε ότι με την επίθεση στα πλοκάμια αυτών των φαινομενικά αφηρημένων και υπερεθνικών τεράτων, μπορεί να δημιουργηθεί ένας πολύμορφος κίνδυνος για τους πολεμοκάπηλους που μας κυβερνούν και μας εκμεταλλεύονται. Τα παραδείγματα έχουν ήδη γραφτεί σε δεκαετίες αγώνα ενάντια στα σχέδια και τα πρόσωπά τους, οι μέθοδοι είναι εύκολο να εφαρμοστούν στην πράξη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΌΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΎ ΑΓΏΝΑ ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΈΜΟΥΣ ΤΟΥ. Οι ηλίθιες σαχλαμάρες του “Stop the War” έχουν ήδη κάνει την “ειρήνη” τους με μια κατάσταση αέναου πολέμου. ΚΑΜΙΑ από αυτές τις ακτιβιστικές ομάδες, τους μεγάλους συνασπισμούς, τις “καμπάνιες” για ένα και μόνο θέμα, δεν έχει κανένα συμφέρον να δώσει στον ταξικό εχθρό κάποια άμεση συνέπεια για τον αυτοκρατορικό τυχοδιωκτισμό του, και ως εκ τούτου, πρέπει να καταλάβουμε ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟ “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ” ΣΤΑΜΑΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

Με το covid-19(84) να αρχίζει να ξεπερνά τη χρήση του ως “κρίση έκτακτης ανάγκης” για να μας αναγκάσει σε υπακοή, αποκαλύπτεται ένα νέο σύνορο για να στηρίξει τη μακρόχρονη νομιμότητα των ηγετών μας και των ολιγαρχών που εκπροσωπούν.

Όλοι μπορούν να ενωθούν κατά της “Ρωσίας”, ελπίζεται ίσως ακόμη και οι αναρχικοί. Και όταν οι “παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, όπως αποκαλούνταν πάντα κατ’ ευφημισμόν οι βιασμοί, τα βασανιστήρια και η καταστροφή που προκάλεσε ο τελευταίος εικοσαετής πόλεμος στο Αφγανιστάν, θα φουντώσουν τη δίκαιη αγανάκτηση της φιλελεύθερης συνείδησης, θα είναι ήδη πολύ αργά.

Αυτή η σάπια τάξη πραγμάτων, αυτή η φυλακή ανοικτού τύπου που ονομάζεται “Ηνωμένο Βασίλειο” έχει ξεμείνει από δικαιολογίες για τον εαυτό της – δεν πιστεύει ακριβώς σε τίποτα, αφήνοντας μόνο την παγκόσμια απληστία. Ενώ οι καλοί πολίτες υπεκφεύγουν και κυλούν τις ειδήσεις τους, μια άβυσσος νέων φρικαλεοτήτων, που δημιουργήθηκαν από τη δική μας παθητικότητα, αρχίζει να γίνεται ορατή. ΑΝΤΊΘΕΤΑ, ΈΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΙΔΈΑ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ, ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΆΘΟΥΣ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΞΕΤΥΛΊΞΕΙ ΤΑ ΣΧΈΔΙΆ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΟΠΟΊΑ ΕΊΝΑΙ ΉΔΗ ΓΡΑΜΜΈΝΑ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΈΝΗ ΓΗ, ΈΝΑΝ ΟΥΡΑΝΌ ΣΚΟΤΕΙΝΌ ΑΠΌ ΑΡΠΑΚΤΙΚΆ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΩΉ ΠΟΥ ΑΦΉΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΈΛΕΟΣ ΤΩΝ ΔΕΙΛΏΝ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΎΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΎΣ ΤΟΥΣ ΑΦΈΝΤΕΣ ΜΑΣ, ΜΙΑ ΖΩΉ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΈΠΟΥΜΕ, ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΉ ΜΑΣ ΑΔΡΆΝΕΙΑ, ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΗΘΕΊ ΣΤΑ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΈΝΑ ΕΡΓΑΣΤΉΡΙΑ ΕΛΈΓΧΟΥ ΤΟΥΣ.

Με αφίσες, γκράφιτι, αντιπληροφόρηση και όλες τις επαναστατικές τεχνικές των άμεσων ενεργειών, ας φέρουμε τους πολέμους τους στο σπίτι! Με ευέλικτη, αιχμηρή ανάλυση που καταγγέλλει τον εχθρό εκεί που κρύβεται, δομές και πρόσωπα σε κοινή θέα, και σε μικρές, άτυπα οργανωμένες ομάδες που βασίζονται στη συγγένεια, ας πολεμήσουμε τις μηχανές θανάτου του ΝΑΤΟ/Ρωσίας!

ΚΑΤΆ ΤΟΥ ΠΟΛΈΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΤΆ ΤΗΣ ΕΙΡΉΝΗΣ ΤΟΥΣ

ΔΙΕΘΝΉΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΚΑΙ ΕΞΈΓΕΡΣΗ!

Αναρχικοί/ες

Μετάφραση : Δ.Ο. ΕΗΦ  (Ευλογημένη η Φλόγα)

https://actforfree.noblogs.org/post/2022/03/02/against-their-war-against-their-peace-for-insurrection-freedom-and-anarchy-uk/

23. Κανένα έθνος δεν μας ενώνει με τους εκμεταλλευτές μας. Κανένα σύνορο δεν μας χωρίζει από τις καταπιεσμένες

 Εδώ και λίγες εβδομάδες συντελείται ένοπλη επίθεση του απολυταρχικού ρωσικού κράτους στον ουκρανικό χώρο με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, ανυπολόγιστες καταστροφές και μεγάλο κύμα προσφύγων που φεύγει από την περιοχή προς γειτονικά κράτη. Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε τα κροκοδείλια δάκρυα των δυτικών κρατών που με κάθε ευκαιρία τονίζουν την υποτιθέμενη αλληλεγγύη τους στον ουκρανικό λαό, έχοντας φυσικά τις δικές τους βλέψεις για το ουκρανικό κράτος. Δεν είναι άλλωστε μακριά ο Φλεβάρης του 2014, τότε που μια μαζική πολύμηνη κινητοποίηση χιλιάδων Ουκρανών πολιτών, υποκινούμενη από τη Δύση, ζητώντας την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε., εξελίχθηκε σε πραξικόπημα, που ανέτρεψε τον εκλεγμένο φιλορώσο πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς και έφερε στην εξουσία εθνικιστικές οργανώσεις (όπως οι φασίστες του «Δυτικού Τομέα» και της «Ταξιαρχίας Αζόφ»), με σκοπό να κοπούν οριστικά οι δεσμοί του ουκρανικού κράτους με τη Ρωσία.

Από τότε, με τη στήριξη της Δύσης, οι εθνικιστές εξαπέλυσαν πογκρόμ δολοφονιών και διώξεων εναντίον συνδικαλιστών και αντιφασιστριών, απαγορεύτηκε σε όλη την ουκρανική επικράτεια η χρήση της ρωσικής γλώσσας και κάθε άλλης πέραν της ουκρανικής, καθώς και τα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα. Ακόμα και στρατόπεδα προσανατολισμένα στη μετατροπή παιδιών σε στρατιώτες με ναζιστική ιδεολογία έχουν δημιουργηθεί στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια με κρατική χρηματοδότηση υπό τη διαχείριση νεοναζιστικών οργανώσεων, που διαθέτουν μάλιστα και ένοπλα τάγματα που συμμετέχουν στον τακτικό στρατό της Ουκρανίας.

Όπως τότε που τα δυτικά Μ.Μ.Ε. αναφέρονταν στον ουκρανικό εμφύλιο ως «σύγκρουση» μεταξύ δυνάμεων της τάξης και «αποσχιστών», έτσι και τώρα οι θηριωδίες του ρωσικού κράτους παρουσιάζονται με ιδιαίτερη ευαισθησία την ίδια στιγμή που αποσιωπάται η εμπλοκή των δυτικών δυνάμεων στην εμπόλεμη συνθήκη. Αφήνουν, λοιπόν, να εννοηθεί πώς ο πόλεμος αυτός δεν είναι παρά απόφαση ενός «παρανοϊκού προέδρου» προσωποποιώντας και ψυχολογιοποιώντας τις αιτίες του πολέμου και παραβλέποντας σκόπιμα πως για τον έλεγχο της Ουκρανίας έχουν διεξαχθεί τα τελευταία 170 χρόνια μεγάλοι πόλεμοι μεταξύ Δύσης και Ρωσίας (1853-56, 1918-21, 1941-44) με εκατομμύρια νεκρούς για λόγους που αφορούν τόσο τη σημαντική γεωστρατηγικά θέση της όσο και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της που προσελκύουν το ενδιαφέρον του μεγάλου κεφαλαίου. Η χρόνια εμπλοκή της Δύσης στο εσωτερικό της Ουκρανίας, ο ένοπλος πόλεμος που κήρυξε τώρα το ρωσικό κράτος και παράλληλα οι στενές σχέσεις της Κίνας με τη Ρωσία κάνουν φανερό πως οι ισχυροί αυτού του κόσμου ξαναμοιράζουν τα κέρδη τους, αυτή τη φορά στο ουκρανικό έδαφος.

Σε ασφυκτικό κλοιό βρίσκονται και οι κάτοικοι του ρωσικού κράτους που ζώντας σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είναι αντιμέτωποι χρόνια τώρα με λογοκρισία, διώξεις και απολυταρχισμό όσο οι ταξικές ανισότητες και στις δύο χώρες αυξάνονται οδηγώντας σε περαιτέρω φτωχοποίηση τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Έτσι, δεν είναι λίγοι οι Ρώσοι που αυτή τη στιγμή διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία και υπομένουν τη σκληρή καταστολή του ρωσικού καθεστώτος.

Αμέτοχο στον πόλεμο δεν είναι το ελληνικό κράτος που με περίσσιο γόητρο έστειλε στρατιωτικό εξοπλισμό. Μιλά μάλιστα για αλληλεγγύη σε πρόσφυγες από την Ουκρανία την ίδια στιγμή που η Ευρώπη Φρούριο με κύριο διαχειριστή το ελληνικό κράτος αναλαμβάνει τη δολοφονία χιλιάδων μεταναστριών από την Ανατολή, με το Αιγαίο να ξεβράζει καθημερινά πτώματα στις ελληνικές ακτές, ενώ τα pushbacks και οι απαγωγές έχουν γίνει κανονικότητα στα ελληνικά νησιά. Ο διαχωρισμός μεταξύ καλών και κακών προσφύγων (με κριτήριο την ευρωπαϊκή ταυτότητα, τον πολιτισμό, το θρήσκευμα) αποτελεί μια ακόμα προσπάθεια διαίρεσης των καταπιεσμένων και συσκότισης της πραγματικότητας: πως τα σπασμένα σε κάθε διακρατικό πόλεμο πληρώνουν οι καταπιεσμένες, οι φτωχοί, οι από τα κάτω.

Παράλληλα, ο διαχωρισμός αυτός αποτελεί μια υπενθύμιση του πολιτισμικού ρατσισμού με τη διάχυση της αντίληψης περί ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού. Έτσι εκπρόσωποι των δυτικών κρατών δεν διστάζουν να μιλούν ανοιχτά για τα κριτήρια του λευκού δέρματος και του θρησκεύματος ως εκείνα που προϋποθέτουν τη δυτική αλληλεγγύη. Ο διακρατικός αυτός πόλεμος αποτελεί μεταξύ άλλων έναν πόλεμο πολιτισμικό μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με τα κράτη να προχωρούν σε ενέργειες λογοκρισίας με την απαγόρευση της ρωσικής τέχνης, το κλείσιμο των ρωσικών μέσων ενημέρωσης στην Ευρώπη, την εκδίωξη Ρώσων φοιτητών από τα Πανεπιστήμια και αθλητών από τις διοργανώσεις και την υιοθέτηση μιας συνολικής ρατσιστικής πολιτικής σε βάρος των Ρώσων υπηκόων.

Τα κράτη και οι πολιτικοί διαχειριστές τους ζητούν για άλλη μια φορά εθνική ομοψυχία και ενότητα. Από το ουκρανικό κράτος που ζητά από τους κατοίκους να παραμείνουν στην Ουκρανία και να πολεμήσουν μέχρι τέλους, έως το ρωσικό που οδηγεί με τη βία τους στρατιώτες στον πόλεμο, τα κράτη ζητούν να στρέψουμε τα όπλα απέναντι στους φτωχούς και τις καταπιεσμένες των άλλων κρατών και να δώσουμε τη ζωή μας για κρατικά και οικονομικά συμφέροντα. Και όλα αυτά στο όνομα του έθνους, στη μεγάλη αγκαλιά του οποίου θα χωρέσουν τελικά όλες οι σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης, καθώς μπροστά στο φαντασιακό εθνικό συνανήκειν οι οποιεσδήποτε ταξικές/κοινωνικές/έμφυλες διαφορές μοιάζουν ασήμαντες.

Δύο χρόνια μετά την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης με πολεμικά διαγγέλματα ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό και τη στρατιωτικοποίηση κάθε πτυχής της ζωής μας, ο πόλεμος γίνεται ορατός με το πέρασμα από τη μία «κρίση» στην άλλη. Από την πολεμική ρητορική (ο ιός ως εθνικός εχθρός, τα εμβόλια ως όπλα) μέχρι την παρουσία του στρατού στα εμβολιαστικά κέντρα και τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας με μέτρα που επιβάλλονταν «για το καλό μας» το κράτος μας εκπαιδεύει δύο χρόνια τώρα να λειτουργούμε ως πειθαρχημένοι πολίτες, χρήσιμοι για κράτος και καπιταλισμό μόνο όταν παράγουμε ή καταναλώνουμε. Από τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και την «οικονομική κρίση», στην «υγειονομική κρίση» και τα λοκντάουν, την κλιματική «κρίση» και τώρα την «κρίση» των διακρατικών σχέσεων, είναι πλέον φανερό πως οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και οι «κρίσεις» που επικαλούνται τα κράτη δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα αλλά αποτελούν τον ίδιο τον τρόπο διακυβέρνησης. Η εμφάνιση τους ως προσωρινή συνθήκη αποκρύπτει πως σε κάθε έκτακτη ανάγκη, στο όνομα της οποίας οφείλουμε να προτάξουμε το εθνικό καλό, συντελείται στις πλάτες μας μια συνολική κρατική και καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Συγχρόνως, ο πόλεμος στο ουκρανικό έδαφος έχει οξύνει την εθνικιστική ρητορική απέναντι στον αιώνιο εθνικό εχθρό της Ελλάδας, τη γειτονική Τουρκία, με τα ελληνικά μέσα να αναπαράγουν αδιάκοπα τους παραλληλισμούς μεταξύ ρωσικού και τουρκικού καθεστώτος, προκειμένου να εγείρουν τον αντιτουρκισμό των Ελλήνων υπηκόων.

Γνωρίζουμε καλά πως δεν ζήσαμε ποτέ μια περίοδο ειρήνης. Ο ταξικός/κοινωνικός πόλεμος μαίνεται καθημερινά. Ο εχθρός μας βρίσκεται εδώ, στην αιματοβαμμένη εθνική ενότητα που χτίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε εργασιακά κάτεργα, στην ιερότητα των οικογενειακών δεσμών και στην τιμή της αρρενωπότητας, σε επιχειρήσεις σκούπα όσων περισσεύουν και σε καταστολή όλων όσων αμφισβητούν την «κανονικότητα» του έθνους. Ενάντια σε κάθε εθνική ιδέα, σε κάθε κράτος, μικρό και μεγάλο, ενάντια σε ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, να αντεπιτεθούμε στους καταπιεστές μας και να υπερασπιστούμε τα κοινά κοινωνικά και ταξικά μας συμφέροντα.

Αλληλεγγύη στους αρνητές στράτευσης που αρνούνται να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για τα κέρδη κρατών και κεφαλαίου

Αλληλεγγύη σε όλες/ους τις κατατρεγμένες/ους, προσφύγισσες/ες και μετανάστριες/ες

Ειρήνη ανάμεσα στους καταπιεσμένους/ες όλου του κόσμου- Αντεθνικός/αντικρατικός και ταξικός πόλεμος για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και εξουσία.

αναρχική συλλογικότητα, Ανάδραση

Μάρτης, 2022

https://anadrasi.noblogs.org/?p=367

24. Πόλεμος και Ειρήνη – Πάντα ηττημένοι       ΕΚΧ Σχολείο

26. Κράτη και καπιταλισμός φέρουν μέσα τους τον πόλεμο όπως το σύννεφο τη βροχή

«Η τέχνη του πολέμου είναι ζωτικής σημασίας για το Κράτος, είναι θέμα ζωής και θανάτου, δρόμος προς τη σωτηρία ή την καταστροφή. Γι’αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραμελείται.»
Σουν Τζου «Η τέχνη του Πολέμου»

Εδώ και ένα μήνα, λαμβάνει χώρα στρατιωτική εισβολή ευρείας κλίμακας από την πλευρά του Ρωσικού κράτους σε Ουκρανικό έδαφος. Ενώ εκ πρώτης όψεως δινόταν η εντύπωση ότι η διάρκεια της σύγκρουσης θα ήταν περιορισμένη, εξελίσσεται, πλέον, σε πόλεμο με πολλά στρατιωτικά μέτωπα και ακόμα περισσότερες προεκτάσεις (πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές) για ολόκληρο τον πλανήτη. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτές τις μέρες η ιστορία καταγράφει έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους και σίγουρα τον πιο αιματηρό σε Ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Θεωρώντας ότι, πλέον, βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής, οφείλουμε να σκιαγραφήσουμε τις καταστάσεις και τις συγκυρίες που προϋπήρχαν της σύγκρουσης, πριν μιλήσουμε για την κατάσταση στο τώρα και τις επικείμενες συνέπειες στο μέλλον.

Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, περίπου 45 χρόνια μετά την καθ’ όλα κυνική (αλλά βαθύτατα στρατηγική) συμφωνία καθορισμού των σφαιρών επιρροής από τους νικητές του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, ήταν σαφές ότι τίποτα στον κόσμο δεν θα ήταν το ίδιο. Το πέρας του Ψυχρού Πολέμου επαναχάραξε τα σύνορα των πρώην Σοβιετικών Κρατών, καθώς αυτά διακήρυτταν την ανεξαρτησία τους από τη «μαμά» Σοβιετική Ένωση, κατατάσσοντάς τα στις τελευταίες ταχύτητες όχι μόνο του ευρωπαϊκού, αλλά και του παγκόσμιου καπιταλισμού, καθώς αυτός πλέον θα ήταν το de facto μέτρο σύγκρισης. Παράλληλα, πολλά εδαφικά ζητήματα παρέμεναν με ερωτηματικά. Όλες αυτές οι χώρες, ανεξαιρέτως, αντιμετώπισαν τρομακτικές συνθήκες ύφεσης κατά τη μετάβαση στη νέα οικονομική και πολιτική πραγματικότητα, με τις πολεμικές συγκρούσεις στις παρυφές της νέας Ρωσικής Ομοσπονδίας -και όχι μόνο- να είναι συνεχείς (εμφύλιος πόλεμος στο Τατζικιστάν, πόλεμος στη Τσετσενία , στη Νότια Οσσετία κτλ), χωρίς, βέβαια, να εξετάζονται εδώ οι αιτίες της κάθε σύγκρουσης. Η περίπτωση της Ουκρανίας, δεν ξεφεύγει από τον παραπάνω γενικό κανόνα, με τη βασική διαφορά ότι λόγω της έκτασης, της τοποθεσίας και των πόρων της, ξεχωρίζει αισθητά, συγκεντρώνοντας παραπάνω παγκόσμιο ενδιαφέρον, σε σχέση με κάποια άγνωστα εδάφη στα βόρεια του Καύκασου. Η ολοένα και αυξανόμενη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική οργάνωση των Ευρωπαϊκών χωρών και των Συμμάχων τους (ΝΑΤΟ – Βορειοατλαντική Συμμαχία) από τη μία, με την συνεχή ανάκαμψη της Ρωσίας μετά το ‘91, που ανέκαθεν συγκροτούσε το αντίπαλο δέος στην κοντινή Ανατολή, αποτελούσαν τη βασική κινητήρια δύναμη των ιστορικών εξελίξεων στην περιοχή, διαμορφώνοντας ένα αμφίρροπο γεωπολιτικό πεδίο.

Με την Ουκρανία να παραμένει, γενικά, στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, αλλά να αποτελεί και δυνητικό στρατηγικό εταίρο της Δύσης, μια παρόμοια πολιτική αστάθεια αντικατοπτριζόταν και στο εσωτερικό της χώρας: εκλογές του 2004 και «πορτοκαλί» επανάσταση, απόπειρα δολοφονίας με δηλητήριο του Βίκτορ Γιουσένκο (πρωθυπουργός με αντιρωσική πολιτική γραμμή), πρόωρες εκλογές του 2007 και συνεχείς καταγγελίες για κρατική διαφθορά, φυλάκιση της πρωθυπουργού Τιμοσένκο για τις συμφωνίες του Φυσικού Αερίου με τη Ρωσία το 2009, μέχρι τις αναταράξεις του 2014 (Euromaidan, Επανάσταση της Αξιοπρέπειας), την σύγκρουση στην περιοχή του Ντονμπάς και την ανεξαρτητοποίηση της Κριμαίας. Οι εναλλαγές των κυβερνήσεων έρχονταν και παρέρχονταν πάντα σε κλίμα διχόνοιας, με τον Βίκτορ Γιανουκόβιτς από τη μία να αποτελεί το βασικό πιόνι της Ρωσίας και τις φιγούρες της εκάστοτε αντιπολίτευσης (Γιουσένκο, Ποροσένκο) να έχουν, γενικά, βλέψεις προς τη Δύση, με την επιθυμία της ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και το ΝΑΤΟ. Αυτό φυσικά δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητο από την Ρωσία, η οποία στρατηγικά επιδίωκε να έχει την ελάχιστη δυνατή απειλή στα δυτικά σύνορά της και ήταν προς το συμφέρον της, χώρες όπως η Ουκρανία να παραμένουν εκτός ΝΑΤΟ και δυτικών στρατιωτικών συμμαχιών. Άλλωστε, ήδη χώρες όπως η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία είχαν γίνει πλήρη μέλη του ΝΑΤΟ από το 2004, με την Λευκορωσία να παραμένει παραδοσιακά (και ουσιαστικά) ο βασικός σύμμαχος στο πλευρό της Ρωσίας. Η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ, με την πολιτική επιρροή των ΗΠΑ και της ΕΕ, αποτελούσαν πάντα την κόκκινη γραμμή ανάμεσα στους βασικούς γεωπολιτικούς παίχτες, με την «σιωπηλή» συμφωνία μη επέκτασης του ΝΑΤΟ μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, να υφίσταται μόνο προφορικά. Όμως στην πραγματικότητα υπήρχε και κάτι άλλο. Παράλληλα με τους συνεχείς τριγμούς και την προσέγγιση της Δύσης υπό την αιγίδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία, εγειρόταν παράλληλα ένα άλλο ζήτημα από το σοβιετικό παρελθόν: το ζήτημα της Κριμαίας και της στρατηγικής της σημασίας. Με άμεση πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα και κατά συνέπεια προς τη Μεσόγειο, η Χερσόνησος της Κριμαίας είχε δωθεί στη Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας τη δεκαετία του 50, καθώς, ούτως ή άλλως αποτελούσε κοινή βάση του Σοβιετικού Στόλου. Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και εν μέσω πολιτικών και στρατιωτικών συμφωνιών μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, η Κριμαία συνέχισε να αποτελεί ναυτική βάση για τους διαχωρισμένους, πλέον, στόλους.

Ως απότοκο της δυτικής εμπλοκής και επιρροής στο εσωτερικό της Ουκρανίας, εκκρεμούσε η πολιτική και οικονομική συμφωνία με την ΕΕ που προετοιμαζόταν ήδη κάποια χρόνια πριν. Στα τέλη του 2013 / αρχές 2014 με τον Γιανουκόβιτς στην εξουσία και με την εξώφθαλμη παρέμβαση της Ρωσίας, τελικά η συμφωνία δεν υπογράφεται. Οι χρόνιες επεκτατικές πιέσεις και παρεμβάσεις και των δύο πλευρών προς το ουκρανικό κράτος, αποτέλεσαν την σπίθα για αυτά που ακολούθησαν: διαδηλώσεις, αιματηρές συγκρούσεις με τον στρατό και την αστυνομία, πτώση του Πρόεδρου Γιανουκόβιτς τον Φεβρουάριο του ‘14, συσπείρωση του αντιρωσικού μπλοκ με την οργάνωση ένοπλων πολιτοφυλακών. Η Ρωσία από την πλευρά της εισβάλλει στα ανατολικά κομμάτια της Ουκρανίας (χερσόνησος της Κριμαίας, περιοχή του Ντονμπάς), δηλαδή στα εδάφη στα οποία το ρώσικο στοιχείο ήταν ανέκαθεν συντριπτικό και εκλογικά υποστήριζε τον Γιανουκόβιτς, χωρίς να συμμετέχει στις διαδηλώσεις υπέρ του Euromaidan. Στη βάση αυτής της σύγκρουσης, δημιουργείται περαιτέρω όξυνση στο εσωτερικό της χώρας, αφού, πλέον, οι ακροδεξιές πολιτοφυλακές μετατρέπονται σε στρατιωτικά τάγματα που μοστράρουν απροκάλυπτα τα βρωμερά φασιστικά-νεοναζιστικά σύμβολα και θα ενταχθούν στο μέλλον στον ουκρανικό στρατό. Ο Δεξιός Τομέας, το τάγμα Azov, το τάγμα Aidar, το τάγμα Dnipro-1 κτλ είναι ορισμένα απο τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το τάγμα Azov, μάλιστα, χρηματοδοτήθηκε από το oυκρανικό κράτος και το ΝΑΤΟ και εκπαιδεύτηκε μετέπειτα από τη CIA, λαμβάνοντας μέρος σε πολλές μάχες εναντίον Ρώσων Αυτονομιστών στα μέτωπα του Ντονέτσκ/Λουχάνσκ. Τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει όλα αυτά τα μορφώματα απέναντι στο ρωσόφωνο πληθυσμό με ξυλοδαρμούς, απαγωγές, βιασμούς κτλ είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός και είναι καταγεγραμμένα σε διάφορες εκθέσεις, καθώς χρησιμοποιήθηκαν ως βασικό επιχείρημα από το Ρωσικό κράτος για την κήρυξη του πολέμου, ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσαν το «βολικό» άλλοθι για τον επεκτατισμό και τον μεγαλοϊδεατισμό του. Η νέα πολιτική διαχείριση του Ουκρανικού κράτους (Ποροσένκο) φροντίζει, φυσικά, να τους «ξεπλένει» μπροστά στο μεγάλο «πατριωτικό» καθήκον και στον «κοινό» αγώνα εναντίον των εισβολέων, ύστερα από τα γεγονότα του Euromaidan. Σε μια προσπάθεια αναδιοργάνωσης της χώρας υπογράφεται η πρόσφατα ακυρωθήσα συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με σαφείς βλέψεις προς τη Δύση. Ξεκινάει εκκαθάριση των κρατικών μηχανισμών για την απομάκρυνση του ρωσικού στοιχείου, θεσπίζεται απαγόρευση χρήσης μειονοτικών γλωσσών και γίνεται προσπάθεια «αποκομμουνιστικοποίησης» της χώρας, σε ένα γενικότερο κλίμα τόνωσης του εθνικιστικού αισθήματος των Ουκρανών. Οι συρράξεις στα μέτωπα του Ντονμπάς και της Μαριούπολης συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, με τα φασιστικά αποσπάσματα να προβαίνουν σε συνεχή εγκλήματα κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού στις εκεί περιοχές. Αξίζει να σημειωθεί ότι αντίστοιχες ρωσικές παραστρατιωτικές-ναζιστικές ομάδες και πολεμιστές, όπως η Task Force Rusich του γνωστού ναζιστή Μιλτσάκοφ, τάχθηκαν στο μέτωπο των «Λαϊκών Δημοκρατιών», διαπράττοντας αντίστοιχα εγκλήματα πολέμου. Κάπως έτσι, η κατάσταση στη χώρα θα εκτροχιάζεται σταδιακά, για τα επόμενα χρόνια, με τα παρακρατικά/εθνικιστικά/φασιστικά στοιχεία να οργανώνονται συνεχώς και να καθορίζουν το πολιτικό status quo. Οι συμφωνίες του Μίνσκ (Μίνσκ Ι/ΙΙ) που υπεγράφησαν το ‘14/’15, στην πραγματικότητα ποτέ δεν έληξαν τις συγκρούσεις. Οι αυτοανακηρυγμένες «Λαϊκές Δημοκρατίες» του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ και η κατάπαυση του πυρός, βρέθηκαν στο επίκεντρο των προαναφερθείσων συμφωνιών, με τα συμφέροντα Ρωσίας, ΕΕ και ΗΠΑ να εμπεριέχονται επιμελώς κρυμμένα σε κάθε στρατηγικής σημασίας λέξη μέσα στα επίσημα κείμενα.

Ο κύβος, όμως, είχε ριφθεί χρόνια πριν.

Από τη μία πλευρά η επιθετική πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που προσπαθούν να λύσουν τον τελευταίο (και ίσως πιο σημαντικό) γρίφο της δυτικής πολιτικής επιρροής στα σύνορα της Ρωσίας, πιέζοντας (εμφανώς ή μη) για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Από την άλλη πλευρά, οι επεκτατικές πιέσεις της Ρωσίας προς έναν πρώην Σοβιετικό «σύμμαχο» για την διασφάλιση των γεωπολιτικών της συμφερόντων και την «ασφάλεια» των συνόρων της. Στη μέση μια χώρα πολιτικά και εθνικά διχοτομημένη, με στρατηγική θέση και αφθονία πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων.

24/2/2022, η μέρα που τα χαρακώματα του Ντονμπάς μετατρέπονται σε ολοκληρωτικό πόλεμο στα Ουκρανικά εδάφη

Σε μια άνευ προηγουμένου στρατιωτική συγκέντρωση δυνάμεων, ο Ρωσικός στρατός εισβάλλει στην Ουκρανία, χωρίς να είναι σαφή τα αρχικά σχέδια του Ρωσικού Κράτους. Δεδομένου ότι στον πόλεμο το πρώτο πράγμα που δολοφονείται είναι η αλήθεια, όλοι και όλες μας προσπαθούμε να βρούμε ανεξάρτητες διόδους πληροφόρησης, που να μην ελέγχονται από την προπαγάνδα καμίας εκ των δύο πλευρών. Μετά από ένα μήνα και ενώ στην πραγματικότητα καμία σημαντική πόλη της Ουκρανίας δεν έχει καταληφθεί (εκτός από τη Χερσώνα), γινόμαστε μάρτυρες μιας συνεχιζόμενης σφαγής, με κύρια θύματα τον άμαχο πληθυσμό, τον Ουκρανικό λαό, τις πόλεις, τα χωριά και τις υποδομές της χώρας. Τα γεγονότα μέχρι τώρα δείχνουν ότι πρόκειται για έναν πόλεμο ο οποίος ήδη έχει δεκάδες χιλιάδες απώλειες, νεκρούς, τραυματίες και εκτοπισμένους/ες, ενώ πάνω από 3,5 εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν ήδη περάσει σε διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εικόνες από κάθε γωνιά της Ουκρανίας είναι γροθιά στο στομάχι: χαρακώματα και πόλεις υπό πολιορκία, βομβαρδισμένα νοσοκομεία και ορφανοτροφεία, καταστραμμένες πολυκατοικίες και αστικές περιοχές, πολεμικά συντρίμμια και παραναλώματα του πυρός. Το πρόσωπο του πολέμου σε κάθε ήπειρο, χώρα, πόλη και χωριό είναι το ίδιο σκληρό και απάνθρωπο, όπως είναι τα πολεμικά logistics των κρατών και του καπιταλισμού. Η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» όπως την είχε προλογήσει ο Πούτιν και η οποία φαίνεται να ξεκίναγε με δήθεν χειρουργική ακρίβεια και στοχευμένες επιθέσεις (για λόγους προπαγάνδας), πήγε περίπατο από τις πρώτες μέρες. Η εμπλοκή στις μάχες περαιτέρω Ρώσικων εφεδρειών αλλά και Τσετσένων και Σύριων μισθοφόρων, συγκλίνουν στο ότι πρόκειται για μια επίθεση διαρκή και ανελέητη, μια μάχη σπιθαμής προς σπιθαμή για τον αφανισμό του αντιπάλου.

Από την άλλη πλευρά, η ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας, ήταν το τυράκι που περίμεναν ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, ώστε να βγουν από τη δύσκολη θέση του βασικού υπεύθυνου μιας σύγκρουσης με παγκόσμιο αντίκτυπο. Ενώ αρχικά η απάντησή τους περιορίζεται σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, με καταδίκες, ψηφίσματα και βαριές οικονομικές κυρώσεις προς τη Ρωσία, σταδιακά αυξάνεται και η στρατιωτική εμπλοκή: οικονομική βοήθεια, αποστολή όπλων και πολεμικού υλικού, αποστολή εκπαιδευτών στην Ουκρανία, αύξηση των στρατευμάτων και κινητοποίηση νατοϊκών δυνάμεων στα σύνορα των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ. Άλλωστε, η πολεμική ιστορία από την πλευρά της «Δύσης» έχει γραφτεί και αυτή με το ίδιο βαθύ κόκκινο του αίματος: Γιουγκοσλαβία, Κόσοβο, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη κτλ με τον κατάλογο να είναι ατελείωτος. Σε αυτό το γεωπολιτικό κουβάρι, πολλές χώρες πήραν την πρωτοβουλία για την αποστολή στρατιωτικού υλικού προς την Ουκρανία, με την Ελλάδα να είναι απο τις πρώτες στην ουρά. Βέβαια δεν θα περίμενε κανείς ότι μερικά σκουριασμένα καλάσνικοφ και παροπλισμένα RPG θα κάνανε τη διαφορά στο πεδίο της μάχης, όμως το σημαίνων στοιχείο εδώ είναι η πολιτική στράτευση και έμπρακτη πολεμική διαθεσιμότητα του Ελληνικού κράτους στο πλευρό του ΝΑΤΟ, σε περίπτωση γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Όχι ότι θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό, αφού αυτή ήταν η πολιτική του ατζέντα διαχρονικά, είτε με στρατιωτική παρουσία εκτός συνόρων (π.χ Κόσοβο, Αφγανιστάν κτλ), είτε με διάθεση πολύτιμων βάσεων ανεφοδιασμού/εξοπλισμού για ΗΠΑ και ΝΑΤΟ (π.χ Σούδα, Λάρισα κτλ). Σε μια πιο πρόσφατη περίπτωση, το λιμάνι και η βάση της Αλεξανδρούπολης αποτελούν έναν από τους πιο κρίσιμους στρατιωτικούς και ενεργειακούς κόμβους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη περιοχή, κάτι που έχει σχολιαστεί έντονα ακόμα και από τα υψηλότερα κλιμάκια του ρωσικού κράτους (Λαβρόφ). Παρόμοιες πολιτικές πρωτοβουλίες έχουν παρατηρηθεί και από άλλες χώρες, με ακραία περίπτωση αυτή της Πολωνίας που πρακτικά δήλωσε διαθεσιμότητα όλων των μαχητικών της αεροσκαφών σε βάση της Γερμανίας, υπό την προϋπόθεση ότι θα παραδοθούν από πιλότους των ΗΠΑ στο Ουκρανικό κράτος. Παράλληλα οι κοινές ασκήσεις και στρατιωτικές προετοιμασίες του ΝΑΤΟ σε Ευρωπαϊκό έδαφος (π.χ Νορβηγία) εντείνονται, στέλνοντας στίγμα στην αντίπαλη πλευρά για την έκταση της… «αμυντικής» συμμαχίας.

Ένα άλλο στοιχείο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι τα κροκοδείλια δάκρυα και η επιλεκτική ευαισθησία που δείχνουν τα δυτικά κράτη για τα εκατομμύρια των προσφύγων/εκτοπισμένων, την ώρα που συνεχίζουν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά του πολέμου. Η έννοια του «λευκού», του Χριστιανού Ορθόδοξου, του Ευρωπαίου Ουκρανού πρόσφυγα, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς ρητορικής, που τα τελευταία χρόνια σημείωνε ραγδαία αύξηση στην Ευρώπη. Χωρίς, προφανώς, να αμφισβητείται η άμεση συνοριακή απόκριση εθελοντών, μη κυβερνητικών ή ακόμα και κυβερνητικών οργανώσεων σε γειτονικές χώρες (π.χ Πολωνία/Ρουμανία), εντούτοις γίνεται η προσπάθεια οι στρατιές των προσφύγων να χρησιμοποιηθούν και σε έναν άλλον, εξίσου βρώμικο πόλεμο: αυτόν της εικόνας, της αντιρωσικής προπαγάνδας και της δήθεν Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Την ώρα που τα ευρωπαϊκά σύνορα μετράνε χιλιάδες θαλάσσιους τάφους από τους πρόσφυγες των πολέμων της Δύσης (και όχι μόνο) και την ώρα που άλλες τόσες χιλιάδες βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ανάδειξη της ιμπεριαλιστικής εισβολής στην Ουκρανία χρησιμοποιείται για να φωτίσει το «κλωνισμένο» ανθρωπιστικό κύρος των Ευρωπαϊκών χωρών. Οι προπαγανδιστικές μηχανές των κρατών μέσω των ΜΜΕ έχουν πάρει φωτιά και τα απεγνωσμένα πρόσωπα των εκατομμυρίων ουκρανών προσφύγων, έχουν καταλάβει την πρώτη θέση στο δυτικό πολεμικό marketing, καθώς θεωρούνται πολιτισμικά συμβατοί, σε σχέση με πρόσφυγες από τις αραβικές χώρες.

Οι προεκτάσεις του πολέμου δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστο ούτε τον τελευταίο καταπιεσμένο/η, στην Ουκρανία, στην Ρωσία, στην Ευρώπη και παντού.

Η ενεργειακή εξάρτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ευρωπαϊκών χωρών από το ρώσικο Φυσικό Αέριο ήταν και παραμένει τεράστια, με αποτέλεσμα να υπάρχει έκρηξη τιμών σε βασικά αγαθά, τρόφιμα, λογαριασμούς ΔΕΚΟ, παράλληλα με την έκρηξη πληθωρισμού. Όπως είναι κατανοητό, αυτές και αυτοί που χτυπιούνται από την ακρίβεια είναι η κοινωνική βάση, τα αδύναμα οικονομικά στρώματα, οι καταπιεσμένοι/ες. Και ας μην έχουμε αυταπάτες, τα ίδια στρώματα θα είναι αυτά που θα χτυπηθούν πρώτα και μέσα στη Ρωσία με την συνεχιζόμενη επιβολή ασφυκτικών οικονομικών κυρώσεων, καθώς το Ρωσικό κράτος θα ανατροφοδοτεί την πολεμική του μηχανή. Ας μη ξεχνάμε ότι η ρώσικη πολιτική/οικονομική ελίτ και το ρωσικό κράτος έχουν διέξoδο προς τις αγορές της Κίνας ή της Ινδίας (κράτη τα οποία κρατούν εντέχνως μια πιο μετριοπαθή στάση), ενώ οι συνέπειες των κυρώσεων στη κοινωνική βάση, αναμένεται να φανούν ακόμα εντονότερα το επόμενο διάστημα. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα υπεγράφη συμφωνία με βάθος 30ετίας για νέο αγωγό Φυσικού Αερίου προς την Κίνα: ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, κερδισμένο από αυτή την υπόθεση είναι το Αμερικάνικο κεφάλαιο, καθώς έρχεται να καλύψει το κενό που άφησε η Ρωσία, με παραδόσεις τεράστιων φορτίων LNG σε χώρες της Ευρώπης.

Είναι πολύ σημαντικό να καταστήσουμε σαφές, για άλλη μια φορά, ότι η ιμπεριαλιστική εισβολή του ρωσικού κράτους δεν είναι μάνα εξ ουρανού, αλλά αποτελεί ένα ακόμα στιγμιότυπο της γεωπολιτικής διελκυστίνδας που παίζουν τα κράτη Δύσης και Ανατολής σε Ουκρανικό έδαφος, εδώ και χρόνια. Αν κάτι έχει αποδειχθεί ιστορικά, είναι ότι η φύση όλων των κρατών ανεξαρτήτως, διέπεται από τον επεκτατισμό, τον μιλιταρισμό, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Είτε με τη μορφή ένωσης (ΕΕ), είτε με τη μορφή ενός μόνο κράτους (π.χ ΗΠΑ / Ρωσία), σκοπός τους είναι η διασφάλιση των συμφερόντων του τοπικού/υπερεθνικού κεφαλαίου και της αντίστοιχης πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Γι αυτό το λόγο, η διακρατική συσπείρωση σε ένα συμπαγές ΝΑΤΟϊκό μπλοκ απέναντι στην πολεμική μηχανή του ρωσικού κράτους, ξυπνάει εφιαλτικές μνήμες από το παρελθόν, οξύνοντας τα πράγματα προς μια κατεύθυνση που ενδεχομένως να μην υπάρχει επιστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αδιανόητες αυξήσεις των στρατιωτικών προϋπολογισμών των κρατών (π.χ Γερμανία) μετά την έναρξη της εισβολής και η γενικότερη αφύπνιση του μιλιταριστικού αισθήματος, ακόμα και σε χώρες που παραδοσιακά διατηρούσαν μια πιο μετριοπαθή στάση (π.χ Σουηδία). Ούτως ή άλλως ο πόλεμος αποτελεί την υγεία της καπιταλιστικής μηχανής, μέσω της ανακύκλωσης του παλιότερου πολεμικού υλικού που συσσωρεύεται και τη δημιουργία νέου, ακόμα πιο εξελιγμένου και δολοφονικού, καθώς και μέσω της διαδικασίας καταστροφής ολόκληρων πόλεων και χωρών και την ανοικοδόμησή τους. Όλα τα παραπάνω, θεωρούμε ότι θα φέρουν ντόμινο πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό των Ευρωπαϊκών χωρών, έξαρση ρατσισμού, εθνικισμού και μιλιταρισμού, με τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου να είναι κάτι παραπάνω από πιθανός. Αυτός ο φόβος ενδεχομένως να αποτελέσει στο μέλλον και το βασικότερο επιχείρημα για την εδραίωση ενός καθεστώτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης στο εσωτερικό πολλών χωρών. Ό,τι ακριβώς γίνεται δηλαδή αυτή τη στιγμή στη Ρωσία, καθώς σε κατασταλτικό επίπεδο έχουμε δεκάδες χιλιάδες συλλήψεις του «εσωτερικού εχθρού» από τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια που οργανώνονται σε διάφορες πόλεις της χώρας. Άλλωστε η κοινωνική τους «ειρήνη» είναι η άλλη όψη του πολέμου τους. Δυστυχώς, όποια και να είναι η κατάληξη των πολεμικών συγκρούσεων που διεξάγονται αυτή τη στιγμή, θεωρούμε ότι η περιοχή θα συνεχίσει να είναι για πολύ καιρό ακόμα ένα «θερμό» μέτωπο, τύπου Συρίας, με στιγμές έξαρσης και εκτόνωσης, ανάλογα τις γεωπολιτικές ορέξεις των επιμέρους στρατοπέδων.

Bring the War Home

Ως καταπιεσμένοι/ες – εκμεταλλευόμενες/οι, οφείλουμε να μην πάρουμε σε καμία περίπτωση θέση με τη μία ή την άλλη πλευρά σε έναν τέτοιου είδους πόλεμο, να μη συστρατευτούμε ούτε να πολεμήσουμε για κανένα έθνος, καμία πατρίδα και κανένα κράτος. Αντίθετα, είναι αναγκαίο να σταθούμε αλληλλέγγυοι στα εκατομμύρια των προσφύγων που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και σε αυτούς/ες που συμμετέχουν στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο σε Ουκρανία, Ρωσία, όπως και σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου. Οφείλουμε να αποδομήσουμε την προπαγάνδα και των δύο πλευρών και την παραπλανητική εξήγηση περί πολέμου Ανατολής και Δύσης. Να προσπαθήσουμε να καταδείξουμε την πραγματική του φύση, που δεν είναι άλλη παρά μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση στις πλάτες εκατομμυρίων καταπιεσμένων, πρωτίστως στην Ουκρανία και εν συνεχεία στον υπόλοιπο κόσμο. Να μιλήσουμε ανοιχτά, πως στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν πόλεμο θέσεων στο παγκόσμιο γεωπολιτικό σκηνικό, μια μάχη για την κυριαρχία και τον επανακαθορισμό των καπιταλιστικών συμφερόντων (ενεργειακών, εμπορικών, στρατιωτικών) κρατών και συνασπισμών κρατών. Σε αυτά τα πλαίσια, θεωρώντας ότι το Ελληνικό κράτος έχει το μερίδιο που του αναλογεί σε αυτή τη σύγκρουση -καθώς διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο-, να φέρουμε τον πόλεμο πίσω στα σπίτια μας, στα «ασφαλή» μετόπισθεν των δυτικών μητροπόλεων, από τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια και την καθημερινή μας παρουσία στο δρόμο μέχρι τις πολύμορφες δράσεις και το σαμποτάζ στην πολεμική μηχανή. Ακόμα, να εντείνουμε τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που δεν αναγνωρίζει εθνικότητες, θρησκείες και φύλα, σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας και της ζωής. Να μην αφήσουμε το εθνικιστικό δηλητήριο να ποτίσει το δημόσιο πεδίο με ρατσισμό, πατριωτισμό και μεγαλοϊδεατισμό, υπερασπιζόμενοι οποιαδήποτε πλευρά μεταξύ διακρατικών διαξιφισμών. Τέλος, να καταδείξουμε τα κράτη, το κεφάλαιο και τις απανταχού ελίτ ως μηχανές παραγωγής πολέμων, βίας και δυστυχίας σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Και να περάσουμε στην επίθεση.

Ούτε με τη Ρωσία, ούτε με το ΝΑΤΟ-ΕΕ

Κράτη και καπιταλισμός γεννούν τον πόλεμο, στην Ουκρανία, εδώ και παντού

Να οξύνουμε το δικό μας, κοινωνικό – ταξικό πόλεμο, ενάντια στον δικό τους που δε λέει να τελειώσει

Κράτη και καπιταλισμός φέρουν μέσα τους τον πόλεμο όπως το σύννεφο τη βροχή

ΙΝ ΟΜΝΙΑ PARATUS

27.  Ο καπιταλισμός αναγεννάται από τις στάχτες μας

Στις 24/2/2022 ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στην ουκρανική επικράτεια με πρόφαση την ανεξαρτητοποίση των περιοχών Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ και την προστασία των ρωσόφωνων κατοίκων από το ουκρανικό κράτος και παρακρατικές ναζιστικές συμμορίες. Μέχρι σήμερα ο ρωσικός στρατός έχει καταλάβει αρκετές πόλεις σε στρατηγικά σημεία καθώς η εισβολή εκτείνεται σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα. Συνεχείς βομβαρδισμοί σπέρνουν θάνατο σε χιλιάδες ανθρώπους ενώ εκατομμύρια εξαναγκάζονται σε ξεριζωμό παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς. Παράλληλα εντός της Ρωσίας δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν συλληφθεί για αντιπολεμικές διαδηλώσεις, ενώ συλλαμβάνονται ακόμα και μεμονωμένα άτομα που κυκλοφορούν με λευκά πλακάτ για την υπόνοια αντιπολεμικού περιεχομένου.

Η δυτική “κοινή γνώμη” έπεσε από τα σύννεφα θεωρώντας τα τελευταία χρόνια ότι οι πόλεμοι γίνονται πάντα μακριά από αυτή και προσπάθησε να εντάξει την επίθεση της Ρωσίας στα πλαίσια “του παραλογισμού του δικτάτορα Πούτιν”. Μια οπτική που επιβάλλεται μέσω πρωτοφανούς ελέγχου του δημόσιου λόγου από την ίδια άρχουσα τάξη που τα προηγούμενα χρόνια καταπάτησε δεκάδες φορές το διεθνές δίκαιο, που επικαλείται τώρα για την “λήξη των εχθροπραξιών”. Είναι η ίδια που ενεπλάκη έμμεσα σε πολέμους, δημιούργησε πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που οδήγησαν σε αιματηρές συγκρούσεις και όπλισε τα χέρια ταγμάτων νεοναζί ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Ουκρανίας.

Ένα είναι σίγουρο, οι μεγάλοι χαμένοι της υπόθεσης είναι οι καταπιεσμένες/οι των χωρών που εμπλέκονται σε μια εμπόλεμη κατάσταση. Ήδη περισσότεροι από 3 εκατομμύρια πρόσφυγες από την Ουκρανία πέρασαν σε γειτονικές χώρες από την αρχή της ρωσικής εισβολής, με τους αριθμούς να αναμένεται να πολλαπλασιαστούν. Μέσα σε αυτά, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την έμφυλη ως δομική διάσταση του πολέμου. Από το trafficking και την σεξουαλική εκμετάλλευση προσφύγων μέχρι βιασμούς από τους εκάστοτε κατακτητές η πατριαρχία βρίσκει την πιο αυθεντική της έκφραση στην ένοπλη διαμάχη για εξουσία.

Φτώχεια, προσφυγιά, εξαθλίωση και θάνατος είναι η επαγωγή του πολέμου. Απόρροια του είναι και η παγκόσμια επισιτιστική κρίση που θα χτυπήσει τους φτωχότερους. Για τον μήνα Φεβρουάριο μόνο το πληθωριστικό σοκ στην ελληνική οικονομία αναμένεται να ξεπέρασε το 7%. Ενώ την ενεργειακή κρίση θα επωμιστούμε εμείς οι από τα κάτω, με τις ανατιμήσεις των καυσίμων να ορίζουν τους μηνιαίους λογαριασμούς θέρμανσης πάνω από το βασικό μισθό.

Από την άλλη, το ελληνικό κράτος μέλος του ΝΑΤΟ έσπευσε να πάρει θέση υπέρ της Ουκρανίας και να στείλει πολεμικό εξοπλισμό στα χέρια της φιλο-νεοναζιστικής κυβέρνησης και των παραστρατιωτικών οργανώσεων. Μια θεαματική κίνηση αποσκοπώντας να εδραιώσει την ισχυρή του θέση ως δύναμη των Βαλκανίων και να καρπωθεί κάποιο μερίδιο της πίτας για την πολιτική και οικονομική ελίτ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που εξαντλεί κάθε χρόνο το 2% των δημοσιονομικών ταμείων σε πολεμικούς εξοπλισμούς, ούτε είναι τυχαίο που έχει μετατρέψει τον ελλαδικό χώρο από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα σε μια απέραντη βάση του ΝΑΤΟ.

Είναι ξεκάθαρο πως σε αυτή τη μάχη συγκρούονται πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα συμφέροντα του παγκόσμιου κεφαλαίου ώστε να επιβληθούν στην περιοχή οικονομικά και στρατιωτικά. Η Ουκρανία πέραν της γεωστρατηγικής σημασίας που έχει, είναι μια χώρα πλούσια σε ενεργειακά κοιτάσματα και με σημαντική παραγωγή σιτηρών στην παγκόσμια αγορά και δεν είναι τυχαίο που μπαίνει στο στόχαστρο των κεφαλαιοκρατών. Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα το φιλο-ναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας να συνομιλεί με τις χώρες του ΝΑΤΟ για την ένταξη του σε αυτό και από την άλλη το ρωσικό κράτος βλέποντας ότι χάνει το ζωτικό χώρο στα σύνορα του με την Ευρώπη να επιτίθεται στην Ουκρανία με στόχο την δημιουργία μιας φιλορωσικής κυβέρνησης. Η φράση “3ος Παγκόσμιος Πόλεμος” ακούγεται ξανά και αυτή τη φορά ίσως πιο σοβαρά από ποτέ.

Εδώ και πάνω από 150 χρόνια ο καπιταλισμός σπέρνει θάνατο και δυστυχία στον πλανήτη προσπαθώντας να διαχειριστεί τις δομικές του αντιφάσεις. Είναι υποχρεωμένος να προελαύνει γιατί κάθε του βήμα είναι μια συνεχώς αναβαλλόμενη πτώση. Η διαρκής κρίση συσσώρευσης, που δημιουργεί και καλείται να θέσει υπό έλεγχο, μόνο μεγαλώνει. Αυτή η συνθήκη είναι μήτρα της πείνας, της φτώχειας, τις λεηλασίας και των πιο απεχθών πολιτικών του κράτους σε όλη την υφήλιο. Αποκορύφωμα της καπιταλιστικής τερατογένεσης ήταν οι 2 παγκόσμιοι πόλεμοι αλλά και οι ασταμάτητοι “περιφερειακοί” πόλεμοι που γίνονται και που δεν έπαψαν ποτέ να αφορούν τον μισό και πλέον πλανήτη.

Η κρίση συσσώρευσης του καπιταλισμού περνάει υφέσεις και οξύνσεις αλλά δεν σταματάει ποτέ. Στις καλές εποχές, στον “πρώτο κόσμο” θα τη διαχειριστεί με κρατικές επενδύσεις για να τονώσει την “ενεργό ζήτηση” και να “κινηθεί η αγορά” δημιουργώντας δημόσιο χρέος. Όταν ζοριστεί, θα μετακυλήσει το δημόσιο χρέος σε ιδιωτικό μέσω νεοφιλελεύθερων πολιτικών, εξοντώνοντας τους φτωχότερους προς όφελος των πλουσίων. Και όταν δε θα μπορεί άλλο να φορτώσει την κρίση στις πλάτες των εξαθλιωμένων ή να την εξάγει στον “τρίτο κόσμο”, έρχεται η σειρά της συσπείρωσης κάτω από τη μπότα του στρατηγού ώστε το πλεονάζον εργατικό δυναμικό να γίνει κρέας για κανόνια. Αυτό τον κύκλο θα διαδεχτεί μια νέα εποχή ευκαιριών για λεηλασία μέσω της ανοικοδόμησης.

Ο κύκλος μοιάζει μοιραίος και αέναος. Και θα ήταν αν δεν υπήρχαν σε αυτό τον κόσμο και άλλα συμφέροντα πέρα από αυτά των κεφαλαιοκρατών. Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης τα οποία γίνονται αντιληπτά μονάχα έξω από και ενάντια στον καπιταλισμό. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα από την εποχή του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-71), των δύο παγκοσμίων πολέμων αλλά και της περιόδου ανάμεσα σε αυτούς. Επαναστάσεις που, άσχετα αν τελεσφόρησαν ή αν πέτυχαν εν τέλει τους απώτερους σκοπούς τους, πρέπει να αποτελέσουν έμπνευση όποτε οι εκμεταλλευόμενοι/ες κι οι καταπιεσμένοι/ες καλούνται από τις πολεμικές σάλπιγγες να πάρουν θέση. Η παρισινή κομμούνα εν μέσω πολέμου το 1871, η ρώσικη επανάσταση εν μέσω του Α’ παγκοσμίου πολέμου, η επανάσταση των Σπαρτακιστών στη Γερμανία, η κόκκινη διετία στην Ιταλία, η ισπανική επανάσταση του ‘36, η κινέζικη επανάσταση από το ‘27 ως το ‘49, ήταν αποτέλεσμα της απόφασης προλετάριων αντί να σηκώσουν τα όπλα ο ένας εναντίον τις άλλης, να τα στρέψουν προς την άρχουσα τάξη των χωρών τους. Ακόμα και σήμερα στη Rojava ανάμεσα στις πολεμικές συγκρούσεις μια επανάσταση παλεύει να ριζώσει στο Συριακό βορά.

Οι επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα έγιναν κυρίως από όσους/ες αρνήθηκαν να πάρουν θέση στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο με τη μια ή την άλλη πλευρά. Όταν η σοσιαλδημοκρατία σε όλες τις χώρες συντάσσονταν με τον πόλεμο, αναρχικοί και μαρξιστές όπως η Γκόλντμαν, ο Μπέργκμαν, ο Μαλατέστα, ο Λένιν, η Λούξεμπουργκ και αμέτρητοι/ες άλλοι/ες διακήρυξαν την ταξική ενότητα απέναντι στην εθνική. Είδαν πέρα από τα ψευτοδίπολα που οι εξουσιαστές επέβαλαν ως πρόφαση για αλληλοσφαγή, την δυνατότητα για επίθεση συνολικά στο σάπιο κουφάρι του καπιταλισμού.Σε μια πολεμική σύγκρουση αποτελεί μεγάλο πειρασμό το να ψάξεις να βρεις ποιο κράτος φταίει λίγο παραπάνω από το άλλο. Ποιος “τρελός” δικτάτορας θέλει να κατακτήσει τον πλανήτη και ποια “δίκαια” κράτη προσπαθούν να τον αναχαιτίσουν. Ποιος επιτέθηκε πρώτος και ποιοι τον προκάλεσαν. Είναι μια συζήτηση φορτισμένη από το αίμα παιδιών, τα δάκρυα μανάδων και τον πόνο προσφύγων. Ειδικά όταν ο πόλεμος σου χτυπά την πόρτα τα ερωτήματα γίνονται επιτακτικά και οι απαντήσεις είναι ζωής ή θανάτου. Μέσα σε μια στιγμή μπορείς να βρεθείς να υποστηρίζεις ένα τέρας απέναντι σε ένα άλλο. Μια παγίδα διαιώνισης σφαγών καταπιεσμένων από καταπιεσμένους.

Όταν η παρουσία του κράτους σε κοινωνικό επίπεδο υποχωρεί και συμπυκνώνεται μόνο στο στρατιωτικό του σκέλος είναι ουσιαστικά ευάλωτο. Η αυτοοργάνωση των αναγκών με βάση την αλληλεγγύη, η αναδιοργάνωση της κοινωνικής συγκρότησης, η αυτοπροστασία με ένοπλες πολιτοφυλακές είναι προοπτικές πολύ πιο εφικτές τη στιγμή που οι κρατικές δομές καταρρέουν υπό το βάρος του πολέμου. Το χρέος των αγωνιστών είναι να μπολιάσουν τη ρημαγμένη κοινωνία με ένα νέο όραμα, μια ελπίδα για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης που μπορεί να αναδυθεί από τα χαλάσματα, να προτείνουν λύσεις, να ζυμωθούν με τους υπόλοιπους/ες επαναστατημένους/ες και με το όπλο στο χέρι να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις τους.

Ως εργαζόμενοι/ες, φτωχοί/ες, καταπιεσμένοι/ες αυτό που μας αναλογεί στον πόλεμο που συμβαίνει στην Ουκρανία δεν είναι να μπούμε στο δίλημμα Ρωσία ή ΝΑΤΟ. Υποχρέωση μας είναι να αναδείξουμε όλες εκείνες τις λειτουργίες του καπιταλισμού που κάνουν μια διευρυμένη πολεμική σύγκρουση να μοιάζει πιο κοντά από ποτέ, όποια και αν είναι η αφορμή ή ο τόπος. Είναι να προβλέψουμε κινήσεις των κρατών και να προετοιμαστούμε για τις ευκαιρίες που τυχόν θα παρουσιαστούν. Πάνω από όλα όμως οφείλουμε να συγκροτήσουμε ένα οργανωμένο επαναστατικό κίνημα που να δίνει απαντήσεις για το πώς προτείνει την οργάνωση της κοινωνίας την επόμενη ημέρα. Είναι επιτακτικό να μορφοποιήσουμε σε σύγχρονη βάση ως πρόταση ένα μοντέλο του ελευθεριακού κομμουνισμού το οποίο θα εξυπηρετήσει τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα συμφέροντα μας ενάντια στους δυνάστες που σπέρνουν θάνατο.

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΤΑΞΙΚΟΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ

Αναρχική Ομάδα Πυρανθός

28. Σε Ελλάδα-Ρωσία-Ουκρανία ο εχθρός είναι το κράτος, το κεφάλαιο και η πατριαρχία

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ “ΕΙΡΗΝΗ” ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ

Ο πόλεμος που διεξάγεται στην Ουκρανία δεν αποτελεί απλά άλλο ένα στιγμιότυπο στο κάδρο των οξυνόμενων ενδοκυριαρχικών και κρατικών ανταγωνισμών-συγκρούσεων αλλά μια κομβική τους στιγμή που αναδιαμορφώνει τα εξουσιαστικά αλλά και κοινωνικά δεδομένα σε πλανητική κλίμακα. Από τη μια πλευρά, το ρωσικό κράτος το οποίο επέλεξε να εισβάλει στρατιωτικά για να ενισχύσει την γεωστρατηγική του θέση στην παγκόσμια σκακιέρα, από την άλλη το ουκρανικό κράτος με τις φασιστικές-παραστρατιωτικές μονάδες του, το ΝΑΤΟ & η ΕΕ, που επιδιώκουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και των σχεδιασμών τους στην περιοχή. Για μία ακόμα φορά οι πολεμικές μηχανές σπέρνουν θάνατο και καταστροφή.

Το ελληνικό κράτος επέλεξε την εμπλοκή του στην πολεμική σύρραξη μέσω της αποστολής όπλων στο ουκρανικό καθεστώς, πιστοποιώντας επιθετικά τη σύνταξη του με το δυτικό μπλοκ κυριαρχίας και τη νατοϊκή πολεμική μηχανή, της οποίας αποτελεί γεωστρατηγικό βραχίονα στρατιωτικών επιχειρήσεων.

ΝΑ ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΡΑΤΩΝ-ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Οι εκμεταλλευόμενοι/ες και καταπιεσμένες/οι όπου γης δεν έχουμε κανένα λόγο να συνταχθούμε με κανένα κράτος ή μπλοκ κυριαρχίας, να συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε πλευρά των ενδοκυριαρχικών πολέμων, να αλληλοσκοτωθούμε για τα συμφέροντα των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών ελίτ. Αντίθετα έχει σημασία να αντιταχθούμε σε κάθε επίπλαστο διαχωρισμό εθνικό/φυλετικό/θρησκευτικό/έμφυλο και να αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης τόσο σε περίοδο πολέμου όσο και κυριαρχικής «ειρήνης». Ο μόνος πόλεμος που αξίζει να συμμετέχουμε είναι ο κοινωνικός-ταξικός για τη συλλογική και ατομική απελευθέρωση.

Καλούμε την Πέμπτη 24 Μαρτίου αντιπολεμική μικροφωνική συγκέντρωση στις 18.00 στο άλσος Παγκρατίου (Ευτυχίδου και Σπύρου Μερκούρη

Πρωτοβουλία αναρχικών συλλογικoτήτων, συνελεύσεων

29. Ας σαμποτάρουμε τον πόλεμο ανάβοντας το φυτίλι της διεθνούς

(Από την ιταλική αναρχική εφημερίδα “Bezmotivny”, Φεβρουάριος 2022)

«Η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα, οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα»

(Διαχρονικό σύνθημα των κινητοποιήσεων του ελληνικού αναρχικού κινήματος)

Στη μνήμη του αναρχικού επαναστάτη Λάμπρου Φούντα

Όταν οι αναγνώστες θα έχουν στα χέρια τους αυτές τις γραμμές, η κρίση στην Ουκρανία θα έχει κατά πάσα πιθανότητα αγγίξει τον χαρακτήρα παροξυσμού ξεσπώντας ακόλουθα σε μια δραματική εξέλιξη. Ή ίσως και όχι. Ορισμένες από τις ακόλουθες γραμμές θα μπορούσαν να έχουν ξεπεραστεί ή διαψευστεί από τα γεγονότα ή ακόμη και να βρίσκονται σε αναμονή για την επιβεβαίωσή τους. Δεν ανησυχούμε όμως κατά κανένα απολύτως τρόπο για ένα πιθανό ανεπίκαιρο των όσων γράφουμε, διότι είμαστε απολύτως ενσυνείδητοι του γεγονότος ότι οι ακόλουθες γραμμές και οι λέξεις δεν μπορούν παρά να είναι αποφασιστικά έξω από τη μόδα της εποχής. Εμπρός από τον πόλεμο, ο αναρχισμός πήρε πάντοτε την ίδια θέση που ιστορικά ανήκε στον Μπακούνιν από τον καιρό της Γαλλο-Πρωσικής πολεμικής σύγκρουσης και της Παρισινής Κομούνας. Επιβάλλεται κατά συνέπεια να ξεκινήσουμε από τις οφθαλμοφανείς συνθήκες.

Ο δικός μας διεθνισμός (ο αναρχικός για να εξηγούμαστε) μεταφράζεται άμεσα σε ένα απόλυτα απλό συναίσθημα: οι εκμεταλλευόμενες και οι εκμεταλλευόμενοι, στη Ρωσία όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ουκρανία όπως στην Ιταλία, είναι οι αδελφές μας και τα αδέλφια μας, το αίμα τους είναι το αίμα μας! Οι βιομήχανοι και τα αφεντικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι στρατηγοί και οι κύριοι αξιωματικοί, όλες οι κυβερνήσεις, είναι οι προαιώνιοι εχθροί μας. Όντας κινητοποιημένοι από προαιώνια συναισθήματα μίσους και αγάπης, τα πάθη μας δεν μπορούν παρά να ξεφύγουν από την παρούσα επικαιρότητα, από τους καιροσκοπισμούς της, από μια απολύτως συμφεροντολογική (με την κακή έννοια) εκτίμηση αναφορικά με τις συνθήκες και την προπαγάνδα της στιγμής.

Και όμως, προκειμένου να αποφύγουμε ώστε αυτά τα υψηλά συναισθήματα να υποβαθμιστούν σε αφηρημένα και αθώα προτάγματα, καλά μόνο για να εφησυχάσουμε την συνείδησή μας και, κατά βάθος, για να βρούμε διαμέσου ενός δρόμου λιγάκι πιο βασανιστικού, αλλά ακριβώς για αυτό το λόγο ακόμη περισσότερο υποκριτικού, την ίδια μας τη βολή, τη προσαρμογή μας σε μια καιροσκοπική θέση, σε αυτές ακριβώς τις προθέσεις επιβάλλεται να προστεθεί μια ακόμη: η μοναδική συμβατή πρακτική με τη διεθνιστική συζήτηση είναι αυτή που στοχεύει ως κύριο εχθρό τη δική μας κυβέρνηση, το δικό μας κράτος, το δικό μας ιμπεριαλιστικό μπλοκ.

Απαγκιστρωνόμαστε άρα από κάθε μετωπικό πειρασμό, απορρίπτοντας τόσο τις θέσεις όσων στο όνομα του πλουραλισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έλκονται να συσφίξουν τις γραμμές τους γύρω από τις φιλελεύθερες δυτικές σημαίες και τα σύμβολα, όσο και από τις θέσεις αυτών που στο όνομα ενός αντί-αμερικανισμού και ενός νοσταλγικού σοβιετισμού έλκονται από την υποστήριξη φίλο-ρωσικών θέσεων.

Το τίμημα του πολέμου όπως πάντα το πληρώνουν οι προλετάριοι και είναι ήδη εδώ και αρκετούς μήνες που το πληρώνουμε ακριβά (βλέπε covid) και προκαταβολικά, με την αύξηση της τιμής των λογαριασμών «κοινής ωφέλειας», της τιμής των καυσίμων και, καταρρακτωδώς, με τη δυναμική αύξηση του πληθωρισμού που παρασύρει όλα τα εμπορεύματα. Μια διαδικασία η οποία διαπλέκεται με τη κερδοσκοπική δυναμική που ξεκίνησε με αφορμή την οικονομική επανεκκίνηση σε ακολουθία της κρίσης που προκλήθηκε από την πανδημία. Αυτή ακριβώς είναι η τιμή της κερδοσκοπίας, είναι η τιμή των αντιποίνων του Πούτιν, είναι η τιμή του τυχοδιωκτισμού του Μπάϊντεν, είναι η τιμή της υποταγής του Ντράγκι. Όλοι αυτοί οι κύριοι είναι υπεύθυνοι για τη τωρινή μας ένδεια, κανείς από αυτούς δεν είναι φίλος μας.

Παίρνοντας σαν υπόθεση εργασίας ότι η κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν θα καταλήξει σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα (υπόθεση πολύ απίθανη, αλλά σε κάθε περίπτωση όχι αδύνατη), στη «καλύτερη» των υποθέσεων, στα «προνομιούχα» γεωγραφικά μήκη και πλάτη που ζούμε, η τιμή που θα πληρώσουμε με τον πόλεμο στην Ουκρανία θα είναι αυτή μιας φτωχοποίησης που πριν μόλις λίγα χρόνια ήταν αφάνταστη για την ευρωπαϊκή αποικία με τα πούπουλα στα οποία είχαμε συνηθίσει: οι τωρινές αυξήσεις στα καύσιμα και την ενέργεια, και μαζί τους όλων των εμπορευμάτων, θα μπορούσαν να παρουσιάσουν ένα μέγεθος μιας τάξης που δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτό που θα αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον. Η ίδια η ενεργειακή ασφάλεια, με τις παρεχόμενες ανέσεις που θεωρούνταν δεδομένες εδώ και τουλάχιστο μισό αιώνα για τους κατοίκους αυτής της μεριάς του πλανήτη, θα μπορούσε να μην είναι πλέον εγγυημένη, ακόμη περισσότερο δε μέσα σε μια εξελισσόμενη κατάσταση στην οποία η ενέργεια που υπάρχει σε όλες τις διαθέσιμες μορφές της, θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τους ανώτερους σκοπούς της πολεμικής βιομηχανίας.

Ίσως το μεγαλύτερο δίδαγμα, σε γενικές γραμμές αποσιωπημένο, της πανδημικής περιπέτειας ήταν αυτό της δύσης της αποκαλούμενης «καταναλωτικής κοινωνίας». Εκείνες τις ημέρες της άνοιξης του 2020 με τα σούπερ μάρκετ να βρίσκονται σε κατάσταση υπολειτουργίας, με προϊόντα των οποίων ήταν απαγορευμένη η πώληση, συνέβη ένα πρωτοφανές φαινόμενο για όποιον, όπως ο γράφων, είχε ζήσει ανέκαθεν μέσα σε μια κοινωνία όπου ο καταναλωτισμός ήταν σχεδόν μια θρησκεία. Η κυβέρνηση ήθελε να στείλει ένα μήνυμα που προφανώς δεν είχε καμία σχέση με την δημόσια υγεία: ένα μήνυμα ηθικής λιτότητας. Είναι μια δύσκολη στιγμή, οι πολίτες θα πρέπει να το αντιληφθούν επίσης διαμέσου μιας νηστήσιμης θυσίας. Από την άλλη, ήδη από τότε είχαν αρχίσει να μας λένε «βρισκόμαστε σε πόλεμο» (με έναν αόρατο εχθρό), προκαταβάλλοντας έτσι τις μελλοντικές θυσίες.

Ένα χρόνο αργότερα, ο πρόεδρος των Ιταλών βιομηχάνων πρότεινε μια πού ενδιαφέρουσα ανάλυση. Παρεμβαίνοντας στη γενική συνέλευση της οργάνωσης των αφεντικών στις 23 του περασμένου Σεπτέμβρη, περισσότερο διαυγής από τόσους άλλους επιχειρηματίες που επικαλούνται τη δυστοπική «επιστροφή στο κόσμο του παρελθόντος», ο Κάρλο Μπονόμι διευκρίνισε ότι θα περάσει πολύς καιρός, δυστυχώς, προτού η εσωτερική ζήτηση της κατανάλωσης να μπορέσει να ξαναγίνει ένας ισχυρός παράγοντας της ανάπτυξης». Το μεγάλο κεφάλαιο γνωρίζει άριστα ότι αυτή την ιστορική περίοδο δεν είναι φυσικά δυνατό να θεμελιωθεί η ανάπτυξη επάνω στην εσωτερική κατανάλωση. Πιο πρόσφατα στις 12 Φεβρουαρίου, ο διοικητής της τράπεζας της Ιταλίας, Ινιάτσιο Βίσκο, δήλωσε ότι χρειάζεται απαραίτητα να αποφευχθεί ένα σπιράλ τιμών-μισθών: «δεν καταπολεμάται ο πληθωρισμός αυξάνοντας τους μισθούς», αν αυξάνονται οι τιμές η λύση βρίσκεται στη φτωχοποίηση των προλετάριων, διαφορετικά δεν υπάρχει εξαπάτηση και κέρδος. Αυτοί οι κύριοι γνωρίζουν καλά, με πόλεμο ή δίχως πόλεμο, ότι η προλεταριοποίηση είναι ο οικονομικός στόχος των κοινωνικών φαινόμενων των χρόνων που βρίσκονται μπροστά μας.

Επιστρέφοντας στο πόλεμο, λοιπόν, αυτό που φαίνεται σαν πιο πιθανό, βάζοντας στην άκρη τις πιο δραματικές υποθέσεις, μιας πραγματικής και καθαυτής πυρηνικής σύρραξης, μεταξύ των δυνάμεων (που σε κάθε περίπτωση, επαναλαμβάνουμε, δεν μπορεί να αποκλειστεί) είναι ότι η τιμή που οι εκμεταλλευόμενοι αυτής της μεριάς του πλανήτη θα πληρώσουν θα είναι ένας επιπλέον γύρος ζωών σε όρους λιτότητας και αυταρχισμού. Η όλη κατάσταση διαδραματίζεται ενώ, σαν την οχιά, παραμονεύει έχοντας στήσει ενέδρα η δηλητηριώδης υπόθεση της πυρηνικής ενέργειας, μιας πανάκειας για κάθε χρήση από πλευράς των υποστηρικτών της βιομηχανικής ανάπτυξης. Μια σειρήνα, αυτή της πυρηνικής ενέργειας, που δεν θα πρέπει σε καμία απολύτως περίπτωση να υποτιμηθεί: κυρίως αν τα πράγματα εξελιχθούν πραγματικά άσχημα με τη Ρωσία να κλίνει οριστικά τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου (ή τις Η.Π.Α. που εξαναγκάζουν την Ευρώπη να παραιτηθεί από τη χρήση του), μπροστά από τις στρατιωτικές και τις βιομηχανικές αναγκαιότητες αλλά και εξαιτίας τη ίδιας της αμηχανίας αναφορικά με την εμμονή του πληθυσμού σε ένα εξαναγκαστικού χαρακτήρα αντιδραστικό όνειρο να «ξαναγυρίσει στη προηγούμενη κατάσταση» ( ας φανταστούμε πόσο ισχυρή θα μπορούσε να γίνει αυτή η πίεση αν ο κόσμος έμενε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και φυσικό αέριο), να γιατί λοιπόν η υπόθεση της μαζικής χρήσης της πυρηνικής ενέργειας θα μπορούσε να γίνει ξαφνικά αναντικατάστατη.

Ένα στοιχείο, αντίθετα, που πηγαίνει ενάντια στο ρεύμα αναφορικά με ότι συνέβη τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται στην επιστροφή της «πολιτικής» επάνω στην αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της τεχνικής, για την οποία μας μιλούν τα γεγονότα της Ουκρανίας. Ο πόλεμος της Ουκρανίας για πρώτη φορά δεν φαίνεται να είναι ένας οικονομικός πόλεμος, αλλά ένας πόλεμος πολιτικής και στρατιωτικής κυριαρχίας. Το ίδιο το ζήτημα του φυσικού αερίου δεν είναι το κύριο φαινόμενο, αλλά μια συνέπεια του κύριου, ένα αντίποινο στο εσωτερικό των γεωπολιτικών επιλογών.

Προκαλεσμένη από ένα συνεχή και επιθετικό επεκτατισμό του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η αντίδραση της Ρωσίας στοχεύει όχι τόσο στη κατάκτηση πηγών ενέργειας και άλλων πόρων, αλλά αιτιολογείται από μια καθαρά στρατιωτική αξίωση να μην θέλει να ανεχθεί τη παρουσία αμερικανικών βάσεων στα σύνορά της, πέρα φυσικά (όπως έχει ήδη σημειωθεί) από μια «περηφάνεια» και από μια νοσταλγία απόλυτα ιδεολογικού χαρακτήρα αναφορικά με τους παρελθόντες ωραίους αυτοκρατορικούς καιρούς της. Οι ενεργειακές πηγές περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αποτελούν ένα εργαλείο για την εξάσκηση εκατέρωθεν απειλών.

Αφήνοντας κατά συνέπεια στους Ρώσους, στους Ουκρανούς και στους Λευκορώσους αναρχικούς την περιγραφή και την ανάλυση όλων αυτών που συμβαίνουν στη πλευρά του μετώπου τους, των μαχών που συνεχίζουν να δίνουν ενάντια στον αυταρχισμό των κυβερνήσεων τους, ενάντια στον οποίο μάχονται πληρώνοντας τη τιμή των συλλήψεων, των βασανιστηρίων και των νεκρών, με αυτό το διεθνιστικό πνεύμα για το οποίο ο κύριος εχθρός για εμένα ενσαρκώνεται ανέκαθεν στη κυβέρνησή μου και στους συμμάχους της, θα θέλαμε να σταθούμε σύντομα σε αυτό που συμβαίνει στη «δική» μας πλευρά του μετώπου.

Η εκλογική νίκη του Μπάϊντεν αντιπροσώπευσε μια προφανή επιτάχυνση των μιλιταριστικών κινδύνων. Το γεωπολιτικό στοίχημα του Τραμπ θεμελιώνονταν πάνω στη δυνατότητα, αν όχι μιας συμμαχίας, τουλάχιστο της διατήρησης καλών σχέσεων με τον Πούτιν σε αντί-κινεζική κατεύθυνση. Με αυτή την έννοια, ο φοβερός και απρόβλεπτος Τραμπ κατέληξε να είναι ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών που μετά από πολλά χρόνια δεν άνοιξε καινούρια πολεμικά μέτωπα. Είναι απίστευτη, με αυτή την έννοια, η πολιτική κατραπακιά που δέχθηκε σχεδόν ολόκληρη η άκρα αριστερά της βόρειας Αμερικής. Τη στιγμή που μια ιστορική, κομουνίστρια, φεμινίστρια και μαύρη αγωνίστρια όπως η Άντζελα Ντέϊβις προσφέρει την υποστήριξή της στον Μπάϊντεν και την Χάρις, το γεγονός αυτό δεν μας δείχνει μονάχα την ατομική προδοσία μιας κινηματικής γραφειοκράτισσας, αλλά κυρίως μια συλλογική κατάντια ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου (αποδεδειγμένη για παράδειγμα από το γεγονός ότι η Ντέϊβις δεν εκδιώχθηκε με τις κλωτσιές μέσα από τους αγωνιστικούς κινηματικούς χώρους). Και φυσικά δεν πρόκειται μόνο για μια προδοσία της αναρχικής άρνησης των εκλογών (με οποιοδήποτε τρόπο κι αν αυτός υιοθετείται)-από τους κομουνιστές πολιτικάντηδες μπορούμε να τα περιμένουμε όλα αυτά καθώς και τα πολύ χειρότερα-αλλά κυρίως πρόκειται για μια λανθασμένη ανάλυση της ίδιας της συγκυρίας, στο βαθμό που ο Μπάϊντεν και η Χάρις για την ειρήνη στο κόσμο αντιπροσώπευαν φυσικά το «χειρότερο κακό».

Ένα από τα λάθη που καταλογίζονται στον Μπάϊντεν ακόμη και από πλευράς ενός τμήματος της καθεστωτικής αριστεράς (σε αυτή την κατεύθυνση διαβάσαμε πρόσφατα άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην ιταλική εφημερίδα “Il Manifesto”) είναι ότι «δώρισε» τη Ρωσία στη Κίνα. Στριμώχνοντας άγρια το καθεστώς του Πούτιν, οι βορειοαμερικάνοι τον σπρώχνουν να συμμαχήσει με αυτό του Σι (Ζι Πινγκ). Η συμμαχία της δεύτερης παγκόσμιας στρατιωτικής δύναμης με τη χώρα που αντιπροσωπεύει την πρώτη τεχνολογική δύναμη και-για λίγα ακόμη χρόνια-τη δεύτερη οικονομική δύναμη, θα μπορούσε πραγματικά να γίνει ο επικρουστήρας της πρόκλησης μιας παγκόσμιας στρατιωτικής καταστροφής.

Απέναντι από την πιθανότητα ότι τα ρωσικά οπλικά συστήματα θα μπορούσαν να ενσωματώσουν την κινεζική τεχνολογία, θα μπορούσε επίσης στα σοβαρά να έλθει στο μυαλό κάποιου χασάπη του αμερικανικού πεντάγωνου η ιδέα ότι μια προληπτική επίθεση με πυρηνικά όπλα μπορεί πάντα να αντιπροσωπεύει μια καλύτερη υπόθεση σε σύγκριση με την ίδια τη δυνατότητα μιας μακροχρόνιας στρατιωτικής τριβής και ενσωμάτωσης των πιο επικίνδυνων αντιπάλων τους.

Αν περάσουμε τώρα στην Ιταλία, η οποία ανέκαθεν βρίσκονταν στη πρωτοπορία του πειραματισμού νέας μορφής πολιτικών καθεστώτων, φαίνεται ότι η κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας αντιστέκεται και καθιερώνεται σε μεσοπρόθεσμους όρους ως το άθροισμα των πολιτικών δολοπλοκιών στην ωραία αυτή χώρα και σε κάθε περίπτωση έτοιμη ακόμη και να προωθήσει αυτό το μοντέλο εξάγοντάς το σε άλλα ευρωπαϊκά έθνη σε περίπτωση επιδείνωσης της κρίσης.

Η Εθνική Ενότητα είναι μια έννοια που πρέπει να μπορέσει να γίνει καλά κατανοητή. Αυτή η μορφή κυβέρνησης μπορεί να μοιάζει, όμως διαφοροποιείται ουσιαστικά από τη κλασσική τεχνοκρατική κυβέρνηση η οποία συνήθως υποστηρίζεται από πλευράς της πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων. Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας είναι μια αμιγώς πολιτική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου: με αυτή την έννοια την Εθνική Ενότητα την υποστηρίζουν επίσης και τα συνδικάτα στο βαθμό που λειτουργούν στη κατεύθυνση της πληρέστερης συνεργασίας και της ειρήνευσης του εσωτερικού μετώπου! Με αυτή ακριβώς την έννοια μέσα σε αυτή συνεργάζονται επίσης και οι τεχνοκράτες στο βαθμό που η τεχνική και η ίδια η τεχνολογία με την ευρύτερη έννοια αποτελούν σήμερα μια κοινωνικό-πολιτική δύναμη. Με δυο λέξεις, η κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας, εν τοις πράγμασι, είναι μια πολεμική κυβέρνηση.

Ως διεθνιστές που είμαστε καταδικασμένοι ή προνομιούχοι-εξαρτάται από τη προσέγγιση-να ζούμε σε αυτά τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, το καθήκον μας επιβάλλεται να είναι το σαμποτάζ, ο εκτροχιασμός, η αποδιοργάνωση με κάθε τρόπο της Εθνικής Ενότητας καθώς και του θανατηφόρου κλίματος της κοινωνικής ειρήνης που αυτή γεννά. Αυτό ακριβώς είναι και το ραντεβού των αμέσως επόμενων μηνών από το οποίο δεν μπορούμε να είμαστε απόντες. Η εθνική ενότητα, με διαφορετικά λόγια, ενώ προετοιμάζει την ειρήνη μεταξύ των τάξεων στο εσωτερικό ταυτόχρονα οργανώνει το πόλεμο μεταξύ των εθνών στο εξωτερικό. Ο δικός μας διεθνισμός υποστήριξε ανέκαθεν το αντίστροφο: κανένας απολύτως πόλεμος μεταξύ των λαών και καμιά απολύτως ειρήνη μεταξύ των τάξεων. Μαζί με τον Γκαλεάνι, επαναλαμβάνουμε για μια ακόμη φορά ότι είμαστε ενάντια στο πόλεμο και ενάντια στην ειρήνη, αλλά για την κοινωνική επανάσταση.

Όμως και στην προκειμένη περίπτωση, ο διεθνισμός εξακολουθεί να παραμένει ένα συναίσθημα. Όσο και αν καθοδηγείται από την αρχή σύμφωνα με την οποία η κυβέρνησή μου είναι ο κύριος εχθρός μου, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα περιέχει κάτι το ανεκδιήγητο. Το αποφασιστικό βήμα που πρέπει να κάνουμε εφεξής είναι να περάσουμε από το διεθνισμό στη Διεθνή. Δηλαδή να σκεφτούμε και να διαδώσουμε συγκεκριμένα μια ιστορική συνομωσία, άτυπου χαρακτήρα, αλλά όμως πραγματικού, μεταξύ των επαναστατών όλου του κόσμου. Μια «οργάνωση» όσο και αν αυτός ο όρος μας προκαλεί φόβο και προσελκύει πάνω του τα μάτια της καταστολής.

Ποιες είναι οι πραγματικές εναλλακτικές σήμερα; Η πείνα, ο πόλεμος και ο θάνατος. Η οργάνωση της συλλογικής ανθρώπινης ζωής θεμελιωμένη επάνω στην ιεραρχία και το κέρδος έχει προ πολλού καταδείξει ότι δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει την ίδια τη πολυπλοκότητα που αυτή γέννησε και μας παρασύρει όλους, μηδενός εξαιρουμένου, προς τη καταστροφή-υγειονομική, οικολογική, στρατιωτική. Μονάχα μια παγκόσμια επανάσταση μπορεί πλέον να μας σώσει. Ας αρχίσουμε λοιπόν να δουλεύουμε για αυτή.

ΜΙΣΩ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Πρόσκληση για μια διεθνιστική κινητοποίηση στις 25 Απρίλη και την 1η Μάη.

Κατά την διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας δημιουργήθηκε μια αποστασιοποίηση από τις επαναστατικές ιδέες: οι ίδιοι οι σύντροφοι σταμάτησαν να πιστεύουν ότι η σκέψη τους διέθετε πλέον τη δυνατότητα και την ικανότητα να προσπεράσει τον κάβο. Κάνουμε λόγο ακριβώς για τις επαναστατικές ιδέες οι οποίες σήμερα είναι αναγκαίες όσο ποτέ άλλοτε.

Η παραίτηση από τους κοινωνικούς αγώνες, από την ίδια την πίστη στη δυνατότητα της «νίκης», δηλαδή από την εν τοις πράγμασι καταστροφή αυτής της κοινωνίας και από τον εκτροχιασμό μιας ιστορίας η οποία βαδίζει ολοταχώς προς τη καταστροφή-υγειονομική, οικολογική, στρατιωτική-έκανε σε τελική ανάλυση πιο αδύναμους τους καταπιεσμένους, επιτρέποντας την πλήρη ασυδοσία των αφεντικών που κατάφεραν τελικά να επιτύχουν μια αυταρχική διαχείριση της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα με τα σημερινά οφθαλμοφανή της αποτελέσματα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Κατά την τελευταία χρονική περίοδο αυτή η πικρή αλήθεια υπήρξε περισσότερο από προφανής, μέσα από μια συνεχή κλιμάκωση που εκδηλώθηκε-για να περιοριστούμε μόνο στην τελευταία διετία-στη σφαγή στις φυλακές (Ιταλία) το Μάρτιο του 2020, στα εργοστάσια που κρατήθηκαν ανοικτά εξαιτίας της λυσσαλέας πίεσης από πλευράς του συνδέσμου των βιομηχάνων ενώ τα άτομα παρέμεναν ερμητικά κλεισμένα στα σπίτια τους, στην οικονομική επανεκκίνηση που δεν υπολογίζει τίποτα και κανένα, όπως καταμαρτυρούν δραματικά οι νεκροί στους χώρους εργασίας, στις σφαγές που συνεχίζουν να διαπράττονται καθημερινά χάρη του κέρδους των αφεντικών, στη καταστολή και τις δολοφονίες μπροστά από τα κάγκελα των επιχειρήσεων της εφοδιαστικής αλυσίδας που κατεβαίνουν σε απεργίες (και ο κατάλογος θα μπορούσε να γίνει ατελείωτος).

Είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη ενός συγκεκριμένου επαναστατικού ορίζοντα που αφήνει τα αφεντικά να εξακολουθούν να κοιμούνται κάνοντας ήσυχα όνειρα και που τους επιτρέπει να απαιτούν πάντοτε περισσότερα.

Μια αυταρχική εξέλιξη της κοινωνίας ξεκάθαρα ταξικής φύσης: αν οι προλετάριοι επιβιώνουν ανέκαθεν υποκύπτοντας σε πολυάριθμους εκβιασμούς, με αφετηρία τον κυρίαρχο εκβιασμό, αυτόν του να δουλεύουν για να μπορέσουν να ζήσουν, οι εκβιασμοί αυτοί έχουν πολλαπλασιαστεί τη τελευταία χρονική περίοδο. Το πράσινο διαβατήριο υγείας έρχεται για να προστεθεί ως ένα επιπλέον εργαλείο επίθεσης από πλευράς των αφεντικών, καθορίζοντας τη καθημερινή ζωή μας με ολοένα περισσότερο ολοκληρωτικό τρόπο. Τα νομοθετικά διατάγματα της τελευταίας διετίας ήλθαν για να χειροτερεύσουν πρωτίστως τον ίδιο τον εκβιασμό τη εργασίας, ο οποίος χρησιμεύει ανέκαθεν ως εργαλείο μαζοποίησης και πειθάρχησης στο εσωτερικό της κοινωνίας.

Η μέθοδος που επιστρατεύεται ώστε να καταστήσει περισσότερο αποδεκτές τις καινούριες επιβολές καθώς και τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού ελέγχου είναι αυτή της ώθησης προς την Εθνική Ενότητα, διαμέσου της οποίας ο λαός καλείται να συσπειρωθεί γύρω από τη σημαία για να αμυνθεί από τον εχθρό. Η κυβέρνηση και το κράτος γίνονται με αυτό τον τρόπο η έκφραση της συλλογικότητας, της κοινότητας, που ζητά από την καθεμιά και από τον καθένα να ακολουθήσουν πιστά τις εντολές τους, οι οποίες είναι «αντικειμενικού χαρακτήρα» χάρη φυσικά της αποφασιστικής συμβολής των επιστημόνων και των τεχνοκρατών, αυτών των καινούριων παπάδων στην υπηρεσία της αλήθειας.

Η ίδια η έννοια της κοινότητας χρησιμοποιείται (εργαλειακά) για να ωθήσει, είτε μέσα στην εργασία είτε μέσα στην καθημερινότητα, τα άτομα να θυσιαστούν για μια υποτιθέμενη «μεγάλη οικογένεια», σαν να είμαστε δηλαδή όλοι μέσα στην ίδια βάρκα. Δεν πρόκειται για μια καινούρια πρακτική και τακτική, αντίθετα: χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα στο παρελθόν, όπως και αυτή τη στιγμή, κατά τη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων, μέσα στα ίδια τα εργοστάσια με το μοντέλο Ολιβέτι καθώς και τις πολύμορφες δυστοπίες του Τογιοτισμού, με δυο λέξεις, διαμέσου της συλλογικοποίησης των προβλημάτων των αφεντικών και φυσικά της ατομικής ευθύνης των προβλημάτων των εκμεταλλευόμενων. Όποιος δεν ανταποκρίνεται σε αυτό το κέλευσμα ανακηρύσσεται και σφραγίζεται αυτομάτως ως τρελός και αποκλίνων, χάνοντας έτσι την ίδια του τη δυνατότητα να μπορέσει να εκφράσει με αξιοπρέπεια τις απόψεις του.

Είναι ακριβώς μια παρόμοια δυναμική εξέλιξη της παρούσας κατάστασης που θα μπορούσε να επανεμφανιστεί μέσα στις ενεργειακές πολιτικές που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου τα Μ.Μ.Ε. έχουν στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας στην κλιματική αλλαγή, παράδοξο αποτέλεσμα ενός καπιταλισμού που καταστρέφει ολόκληρο τον πλανήτη ενώ παράλληλα αξιώνει ότι θέλει να βρει τη λύση για τα προβλήματα που ο ίδιος δημιουργεί. Δράττοντας της ευκαιρίας της πρωτοχρονιάς, η Ευρωπαϊκή επιτροπή επανεισήγαγε από την πίσω πόρτα τη νύχτα, την πυρηνική τεχνολογία τέταρτης γενιάς μέσα στον κατάλογο των αποκαλούμενων καθαρών μορφών ενέργειας, πάνω στις οποίες θα γίνουν ακολούθως επενδύσεις στο εσωτερικό του νέου ευρωπαϊκού σχεδιασμού ανάκαμψης και επανεκκίνησης της οικονομίας. Πιθανά λοιπόν να ξανακουστεί για πολλοστή φορά ότι όποιος αντιτίθεται σε αυτή την επιλογή είναι ένας υπερασπιστής του λιγνίτη, ένας εχθρός μιας λύσης που επιβάλλεται πάλι από μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Αυτό το πράγμα για το οποίο φυσικά θέλουν σχεδόν όλοι να εξακολουθούν να εθελοτυφλούν είναι το μεγάλο πρόβλημα που συνίσταται από μια κοινωνία που συνεχίζει να καταναλώνει απερίσκεπτα ολοένα μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας καθώς και από την ίδια την καπιταλιστική βιομηχανοποίηση που την ωθεί προς τα εκεί.

Εμπρός από τον ταξικό πόλεμο που προωθούν τα αφεντικά, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες-όχι μόνο στην Ιταλία-απάντησαν χωρίς να περιμένουν κάποιος άλλος να το κάνει στη θέση τους, με επιθετικές πρακτικές τις οποίες συμμεριζόμαστε απερίφραστα ως δικές μας. Είμαστε αλληλέγγυοι στους αδελφούς και στις αδελφές μας, αυτούς που παραμένουν άγνωστοι στην πλειοψηφία τους και αυτούς που σήμερα πληρώνουν με μακροχρόνιες φυλακίσεις την επιλογή τους να πάρουν θέση και να δράσουν ενάντια σε όποιον δολοφονεί καθημερινά εμάς και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Και είμαστε επίσης αλληλέγγυοι στους συντρόφους και στις συντρόφισσες που βρίσκονται στη φυλακή κατηγορούμενοι για αναρχικές πρακτικές, συχνά ακόμη και με αφορμή αυτό το οποίο είπαν και έγραψαν.

Οι πρόσφατες επιθέσεις του κράτους ενάντια στον αναρχικό τύπο (δεν μιλάμε για τη Ρωσία του Πούτιν αλλά για την Ε.Ε.) φαίνεται να παραπέμπουν ξεκάθαρα, σε συνδυασμό με τόσα άλλα γεγονότα, σε μια δυναμική μιας ολοένα μικρότερης ανοχής απέναντι σε όλους αυτούς που διαφωνούν με το καθεστώς. Στην πραγματικότητα, μέσα σε αυτή την ανανεωμένη μορφή «δημοκρατίας», δεν είναι τόσο ή ίδια η φαντασμαγορική ελευθερία της γνώμης που όντως βρίσκεται σε κίνδυνο, όσο αντίθετα οι συνεπείς λόγοι που καλούν στη δράση, η αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη με όποιον διέσχισε διαδρομές ελευθερίας, με όποιον απέδειξε με τις πράξεις του και όχι με τις συνήθεις πολυλογίες ότι η παρούσα κοινωνική τάξη δεν είναι ένας αναπότρεπτος προορισμός, αλλά μπορεί και πρέπει να ματώσει.

Συνεπή λόγια και συνεπείς πράξεις για τις οποίες θέλουμε να συνεχίσουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη. Η Εθνική Ενότητα καλεί σε πόλεμο. Ο δικός μας διεθνισμός επίσης, αλλά εντελώς διαφορετικού είδους.

Με αυτό ακριβώς το πνεύμα προτείνουμε δυο χρονικές στιγμές δημόσιας παρέμβασης για την ερχόμενη άνοιξη: στις 25 Απρίλη (ημέρα της απελευθέρωσης από το φασιστικό καθεστώς) στο Σπολέτο και την 1η Μάη στην Καράρα. Απολύτως ενσυνείδητοι του γεγονότος ότι δεν μπορούν δυο διαδηλώσεις από μόνες τους να ανατρέψουν συγκεκριμένα την αυταρχική δυναμική που βρίσκεται σε εξέλιξη, παρόλα αυτά πιστεύουμε ότι ο αναρχισμός πρέπει να επιστρέψει και να ανακαταλάβει τους δρόμους με τη δύναμη και τη συνέπεια των ιδεών του.

Για τη σύνταξη μιας αποτελεσματικής προπαγανδιστικής αφίσας που να μην κάνει ούτε βήμα πίσω αναφορικά με τα περιεχόμενα, αλλά που να μπορεί επίσης να ενσαρκώσει αυτή την ιστορική περίοδο, σκεφτήκαμε τα ακόλουθα προσωρινά σημεία, στα οποία μπορούν να προστεθούν άλλα βασισμένα στην δυναμική αλλαγή της κατάστασης σε εξέλιξη ή ύστερα από αίτημα άλλων συντρόφων που θα συναντήσουμε στη πορεία μας:

-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΑΡΧΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΟΥΡΣΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ

-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ

-ΓΙΑ ΤΗ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ

-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΟ ΜΕΣΟ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Αναρχικές και αναρχικοί

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Μετά από δυο παγκόσμιους πολέμους και πολύ πιθανά στο σημερινό κατώφλι του ξεσπάσματος ενός τρίτου, ο όλεθρος και η καταστροφή έχουν ως αποκλειστική τους αιτία, για πολλοστή φορά, τις πολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ των κρατών έτσι ώστε να διασφαλίσουν με οποιοδήποτε κόστος τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα: δολοφονώντας κατ’ επανάληψη τους λαούς της Ευρώπης.

Κατά συνέπεια, η μοναδική ρεαλιστική πολιτική προοπτική που διαφαίνεται στον ορίζοντα για το μέλλον της σημερινής Ευρώπης (στη περίπτωση φυσικά που μάθαμε το μάθημα της ιστορίας) είναι η δημιουργία μιας Αυτοδιαχειριζόμενης Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Λαών (ΑΣΕΛ), θεμελιωμένης πάνω στη πρακτική της Γενικευμένης Αυτοδιαχείρισης των κοινωνικών ζητημάτων, δηλαδή την πρακτική εφαρμογή της Άμεσης Δημοκρατίας των Ευρωπαίων Πολιτών.

Οι λαοί της Ευρώπης βρίσκονται απέναντι από μια ιστορικού χαρακτήρα επιλογή προτού να είναι πολύ αργά. Ή να αγωνιστούν για μια εντελώς διαφορετική ζωή, ή να υποκύψουν στη λογική των κρατών και του κεφάλαιου που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στη καταστροφή και στο θάνατο. Αυτό είναι, κατά την άποψη των αναρχικών, το πραγματικό και το μοναδικό κοινωνικό στοίχημα και το διακύβευμα των ημερών μας για την εξέλιξη σε θετική ή αντίθετα σε αρνητική κατεύθυνση της πορείας του 21ου αιώνα, στην Ευρώπη και στο κόσμο.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

Την άμεση καταστροφή των υφιστάμενων κρατικών σχηματισμών και των δομών, ως των άμεσων και μοναδικών υπεύθυνων των συνεπειών του πολέμου και την αντικατάσταση των ξεπουλημένων στο διεθνές κεφάλαιο κυβερνήσεων τους από νέα δημιουργημένα και άμεσα ελεγχόμενα από την κοινωνική βάση λαϊκά σχήματα σε όλη την Ευρώπη, τα οποία θα έχουν ως πρωταρχικό στόχο τους την άμεση επικοινωνία μεταξύ τους και τη δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων για την άμεση κατάπαυση του πυρός καθώς και την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτών ειρηνικών λύσεων, για οποιοδήποτε ζήτημα και πρόβλημα.

ΜΟΝΑΧΑ ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΑΝΑΧΑΙΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΛΑΥΝΟΥΝ.

ΜΟΝΑΧΑ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ.

Διεθνιστική αναρχική ομάδα freebirdsinter@protonmail.com

31. Μανιφέστο κατά του πολέμου

Ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, εργαζόμενοι, επιστήμονες, λειτουργοί του πολιτισμού όλων των χωρών!

Συνέβη το τερατώδες: ο πόλεμος επέστρεψε και πάλι, μέσα στην καθημερινότητά μας στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή οι μεγαλουπόλεις της Ουκρανίας έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης. Άνθρωποι ειρηνικοί γίνονται κομμάτια από τις σφαίρες και τις ρουκέτες ή θάβονται κάτω από τα συντρίμμια των σπιτιών τους. Εκείνοι που επιβιώνουν από τις βάρβαρες επιδρομές, μέσα στα υπόγεια και τις σήραγγες του Μετρό, ωθούνται να δραπετεύσουν από την πείνα, το κρύο, την έλλειψη νερού και το σκοταδισμό. Η βαρβαρότητα επέστρεψε.

Για περισσότερα από 20 χρόνια, αυτή η κόλαση αναπτύχθηκε και επεκτάθηκε: αρχικά στην Τσετσενία και τη Γιουγκοσλαβία, έπειτα στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και σήμερα στην Υεμένη, τη Συρία και σ’ άλλα εδάφη της Μέσης Ανατολής. Τώρα έφτασε και πάλι στην Ευρώπη, παίρνοντας καταστροφικές διαστάσεις με τον ρωσικό επιθετικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Τα μητροπολιτικά πολεοδομικά συγκροτήματα, που κατοικούνται από εκατομμύρια ανθρώπους, μετατράπηκαν στο σημαντικότερο πεδίο μάχης μεταξύ των δύο στρατών. Η βαρβαρότητα των πολεμικών συγκρούσεων έχει πολλές αιτίες. Εκφράζει την αυξανόμενη εχθρότητα μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, πίσω από τα προσωπεία της οικουμενικής οικονομικής παγκοσμιοποίησης.

Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα επέδειξε για ακόμα μια φορά τη διπροσωπία του. Από τη μια πλευρά, αφέθηκε στην καρποφόρα παγκόσμια ειρήνη των αλυσίδων των εμπορευμάτων και των παγκοσμιοποιημένων πληροφορικών συστημάτων, έτσι ώστε να επαναπροσδιορίσει την εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων και να φτάσει μέσω αυτής μέχρι και στα πιο απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη. Από την άλλη πλευρά, εξαπέλυσε συγκρούσεις ολοένα και βιαιότερες, για τον έλεγχο των κομβικών γεωστρατηγικά περιοχών. Τυπικό παράδειγμα η Κίνα, η οποία συνδύασε το σχέδιο διασύνδεσης των ηπείρων, μέσω του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, με εδαφικές διεκδικήσεις στην Ταϊβάν και τη νότια Σινική Θάλασσα.

Με αυτή την έννοια, και η συμπεριφορά των ΗΠΑ είναι χαρακτηριστική. Με σκοπό την εξασφάλιση της παγκόσμιας ηγεμονίας της στο οικονομικό πεδίο, η Ουάσιγκτον έκανε την κίνησή της στην ανατολική Ασία, μέσα από την εδαφική επέκταση του δικού της παραγωγικού δυναμικού. Ταυτόχρονα, η Ουάσιγκτον σαμποτάρει σε όλα τα επίπεδα το κινέζικο σχέδιο του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, ενώ κάνει και ό,τι είναι δυνατό για να ναρκοθετήσει τις ειρηνικές οικονομικές σχέσεις μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ευρώπης.

Παράλληλα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έστρεψε το δικό της στρατιωτικό συμμαχικό σύστημα, το ΝΑΤΟ, ενάντια στη Ρώσικη Ομοσπονδία έτσι ώστε να εμποδίσει τον διάδοχο της θαμμένης σοβιετικής αυτοκρατορίας από το να ενταχθεί σε μια διευρυμένη Ευρώπη, με μια σταθερή ειρηνική τάξη πραγμάτων μέσα από εγγυήσεις για την εκατέρωθεν ασφάλεια. Το σαμποτάρισμα του [αγωγού] North Stream 2 αποδεικνύει ότι η πίεση που ασκείται εδώ είναι εξίσου ισχυρή με τη θέση που παίρνει ενάντια στην Κίνα: αυτό που οι ΗΠΑ πέτυχαν ενάντια στη Ρωσία μετατράπηκε, στην περίπτωση της Κίνας, σε μπούμερανγκ, ευνοώντας την ανάδειξη της Κίνας σε παγκόσμια ανταγωνιστική δύναμη.

Τέλος, ως τρίτος παράγοντας βαρβαρότητας, μπήκε στο παιχνίδι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, μια βαθιά οπισθοδρομική παραλλαγή του αντιιμπεριαλισμού, που στοχεύει σε μια πατριαρχική θεοκρατία. Αυτές οι εξελίξεις μετατράπηκαν σε απειλές για την ανθρωπότητα, αφού όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές μπόρεσαν να βασιστούν στον πολεμικό εξοπλισμό τους, του οποίου η τεχνολογική προέλαση αυξάνει την καταστρεπτική ισχύ τους, συγκριτικά με τα συμβατικά οπλικά συστήματα.

Γιατί δεν μπορεί ν’ αγνοηθεί η ιστορία της ρώσικης επίθεσης

Ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, που ξέσπασε στις 24 Φεβρουαρίου, μπορεί να γίνει αντιληπτός μονάχα μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Αυτό που συμβαίνει μπορεί να εξηγηθεί μέσα και από αυτές τις διασυνδέσεις. Όταν κατέρρευσε η σοβιετική αυτοκρατορία, οι ΗΠΑ απέσπασαν τη συναίνεση της Ρωσίας για την ένταξη της επανενωμένης Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, με αντάλλαγμα την υπόσχεση για μη περαιτέρω επέκτασή του στην ανατολική Ευρώπη. Εκείνον τον καιρό, οι δυνατότητες εκδημοκρατισμού και ανοίγματος της Ρωσίας προς την Ευρώπη ήταν αρκετά καλές.

Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι δυνατότητες χάθηκαν μετά από λίγα χρόνια. Το 1997 ξεκίνησε η ανοιχτά διακηρυγμένη επέκταση προς Ανατολάς του ΝΑΤΟ, και εν συνεχεία και της ΕΕ. Αυτή η εξέλιξη ειδώθηκε ως μια ταπείνωση και ως ένας κίνδυνος από την ελίτ της ρωσικής εξουσίας και από την πλειοψηφία του πληθυσμού. Υπήρξαν και τάσεις που αντιτέθηκαν σε αυτή τη διαδικασία, κυρίως στη Γαλλία και τη Γερμανία. Παρ’ όλα αυτά, υπονομεύθηκαν μέσα από τη νέα προνομιακή συμμαχία των ΗΠΑ με τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης. Αυτή η θρασύτητα δημιούργησε τις εξωγενείς συνθήκες για τη Ρωσία, για να θέσει σε εφαρμογή μια στρατηγική αναθεωρητικού ιμπεριαλισμού που είχε διαμορφωθεί από την ελίτ της εξουσίας, ήδη από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης κι έπειτα, η οποία και κορυφώθηκε στην εποχή του Πούτιν.

Ακόμα και τα σημάδια του συναγερμού που προερχόταν από αυτήν τη νέα πορεία -τον πόλεμο στη Γεωργία το 2008 και την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014– αγνοήθηκαν. Αντίθετα, η κατασκευή της υποδομής του ΝΑΤΟ προχώρησε στην Ουκρανία, κι ενώ η χώρα είχε εμπλακεί από το 2014 σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο, με την έμμεση εμπλοκή και της Ρωσίας. Έπειτα, οι κοινοί ελιγμοί των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων με το ΝΑΤΟ τον Σεπτέμβριο του 2021 αποτέλεσαν το πέρασμα της κόκκινης γραμμής. Η άμεση προέλαση του ΝΑΤΟ κατά 1.200 χλμ, προς το δυτικό σύνορο της Ρωσίας δεν ήταν ανεκτή για την υπερδύναμη και τη ρωσική στρατιωτική ελίτ, που αποφάσισαν να διεξάγουν έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία πριν η Ουκρανία ενταχτεί τυπικά στο ΝΑΤΟ.

Αυτές οι αναφορές δεν αποτελούν μια δικαιολόγηση. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία. Πρόκειται μονάχα για το ξεκαθάρισμα ως προς το ότι αυτός ο καταστροφικός επιθετικός πόλεμος ακολούθησε έπειτα από ενέργειες ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας από την πλευρά της Δύσης, που δημιούργησαν μια κοινή γεωστρατηγική λογική σε όλες τις ιμπεριαλιστικές ελίτ της εξουσίας στη Ρωσία του Πούτιν. Ας φανταστούμε τη Ρωσική Ομοσπονδία αν είχε υπογράψει μια στρατιωτική συμφωνία με την Κούβα και το Μεξικό και κατασκεύαζε μια στρατιωτική υποδομή εις βάρος τους στην Καραϊβική, ακριβώς δίπλα στο νότιο σύνορο των ΗΠΑ!

Αυτή η αντιπαραβολή ξεκαθαρίζει πως δεν μπορούμε ν’ αποτελούμε κομμάτι αυτής της καταστροφικής αναμέτρησης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Καταδικάζουμε με απόλυτη αποφασιστικότητα τη ρωσική επίθεση. Όμως παράλληλα στεκόμαστε σθεναρά απέναντι από τις ελίτ της εξουσίας στη Δύση. Αντί να παραδεχτούν τη χρεοκοπία των στόχων τους για υπερβολική επέκταση, τώρα επιβάλλουν ένα γύρο απωλειών ανθρώπινων ζωών μέσα στην πολεμική κλιμάκωση, ενώ διεξάγουν μια καμπάνια για έναν παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, καθώς και μια ευρείας κλίμακας επιχείρηση στρατιωτικής ενίσχυσης και αποστολής οπλισμού. Έχουμε υπόψη μας ότι με αυτή τη θέση αποτελούμε, στην παρούσα φάση, μονάχα μια μικρή μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο των δυνάμεων που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Για να βγούμε από τη λογική των πολεμοκάπηλων

Δεν πρέπει όμως να απαρνηθούμε τη δική μας ταυτότητα, το δικό μας πολιτισμό που διαμορφώθηκε μέσα στους κοινωνικούς αγώνες της χειραφέτησης για την ισότητα και την αυτοδιάθεση, ενάντια στην ιμπεριαλιστική λογική και τον κυνισμό των πολεμοκάπηλων όλων των πλευρών. Η στρατιωτική σφαγή, οι δολοφονίες των αμάχων, οι βομβαρδισμοί, η πείνα και ο μαζικός ξεριζωμός του ουκρανικού πληθυσμού πρέπει να σταματήσει άμεσα, όπως πρέπει να σταματήσει και η καταστροφή των κοινωνικών υποδομών.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο ΝΑΤΟ και τη Δύση να συναινέσει στην Ουκρανία σε μια αντίσταση μέχρι εσχάτων. Ούτε μπορούμε να επιτρέψουμε στο ρωσικό Γενικό Επιτελείο να στείλει στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες φαντάρους και στρατεύσιμους. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν πρέπει να μας ρωτάνε γιατί δεν κάναμε τίποτα για να εμποδίσουμε τη μετατροπή της ουκρανικής σύγκρουσης σ’ ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πόλεμο ή ακόμα και σ’ ένα πυρηνικό Αρμαγεδώνα.

Αυτός ο κίνδυνος αυξάνεται διαρκώς, τόσο εξαιτίας της τεράστιας στρατιωτικής ενίσχυσης [της Ουκρανίας] από τις ΗΠΑ & το ΝΑΤΟ όσο και από τις βαριές οικονομικές κυρώσεις. Δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικοί θεατές. Αν η βίδα της κλιμάκωσης σφίξει περαιτέρω, μέσα στις ερχόμενες εβδομάδες μπορεί να βρεθούμε όλοι ενώπιον των φρικαλεοτήτων του πολέμου.

Ζητάμε:

1. Μια άμεση κατάπαυση του πυρός και την αποχώρηση όλων των ενόπλων δυνάμεων από κάθε οικιστικό κέντρο.

2. Την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία. Τον αφοπλισμό και τη διάλυση όλων των παραστρατιωτικών δυνάμεων που δρουν στο έδαφος της Ουκρανίας.

3. Την άμεση διακοπή της αποστολής οπλισμού και της μυστικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στον πόλεμο.

4. Την άμεση άρση των κυρώσεων και τον τερματισμό του οικονομικού πολέμου.

5. Την έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, υπό την επίβλεψη του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία (ΟΑΣΕ). Εξασφάλιση της σταθερής ουδετερότητας της Ουκρανίας και ξήλωμα των ΝΑΤΟϊκών υποδομών από την Ουκρανία, με αντάλλαγμα σαφείς ρωσικές εγγυήσεις ασφαλείας, που να υποστηρίζονται σε διεθνές επίπεδο.

6. Η θεσμοθέτηση της Ουκρανίας ως Κράτους – ανεξάρτητης γέφυρας μεταξύ ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας, υπό την αιγίδα του ΟΑΣΕ. Δίπλευρη ανοικοδόμηση και οικονομικές συμφωνίες της Ουκρανίας με την ΕΕ και τη μετασοβιετική τελωνειακή Ένωση.

Ξέρουμε καλά ότι αυτές οι απαιτήσεις θα παραμείνουν λόγια του αέρα μέχρι ότου αποτελέσουν κτήμα για τα κοινωνικά κινήματα, τις εργαζόμενες τάξεις και την κριτική διανόηση, μέσα από μια προσπάθεια συντονισμένη σε διεθνές επίπεδο.Ήρθε λοιπόν η στιγμή να κινητοποιήσουμε μια πλατιά αντιμιλιταριστική αντίσταση που να εντάσσεται με πλήρη και διεθνικό τρόπο μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Αυτή η αντίληψη δεν είναι σε καμία περίπτωση απέλπιδη, όπως απέδειξε και η αντίσταση ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, με την παγκόσμια κοινωνική εξέγερση στα τέλη της δεκαετίας του ΄60.

Προτείνουμε επομένως ως πρώτα βήματα της κινητοποίησης:

1. Τη διακοπή όλων των αποστολών οπλισμού στην Ουκρανία και σε άλλες ζώνες πολέμου ανά τον κόσμο μέσα από δράσεις μποϋκοτάζ.

2. Την έναρξη μιας καμπάνιας άρνησης στράτευσης σε όλους τους στρατούς που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον πόλεμο στην Ουκρανία: ανυπακοή στην επιστράτευση και στις διαταγές, λιποταξία από μάχιμες και εφεδρικές μονάδες της Ρωσίας, της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ. Ανάπτυξη ενός διευρυμένου κινήματος αλληλεγγύης για τους αντιρρησίες συνείδησης.

3. Συμμετοχή στις επιχειρήσεις παροχής βοήθειας για όλους ανεξαιρέτως τους πρόσφυγες, προερχόμενους από την Ουκρανία και τα άλλα πολεμικά και εμφυλιοπ0λεμικά μέτωπα.

4. Ήρθε η ώρα να πάρουμε θέση ενάντια στον αποπροσανατολισμό του κινήματος διαμαρτυρίας για την ειρήνη. Οι μαζικές διαδηλώσεις ανά τον κόσμο και τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων στρέφονται ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και δεν πρέπει να τίθενται μονόπλευρα.

Σκοπός τους ήταν και είναι το ξεπέρασμα της εκμετάλλευσης, της πατριαρχικής καταπίεσης, του ρατσισμού, του εθνικισμού, της καταστροφής της φύσης, η επιβεβαίωση των ατομικών και κοινωνικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τώρα ήρθε η ώρα για την πάλη ενάντια στην αναδυόμενη βαρβαρότητα.

Ήρθε η στιγμή οι πολέμιοι του πολέμου σε όλες τις χώρες να ενωθούν πριν να είναι πολύ αργά. Ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικών όπλων είναι υπαρκτός. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να τον αποτρέψουμε. Αυτή είναι η δική μας ευθύνη προς τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας!

Πρώτοι υπογράφοντες:

Cesare Bermani, ιστορικός, Όρτα.

Sergio Bologna, ιστορικός και σύμβουλος επιμελητείας, Μιλάνο

Rüdiger Hachtmann, ιστορικός, Βερολίνο

Erik Merks, συνταξιούχος συνδικαλιστικός λειτουργός, Αμβούργο

Karl Heinz Roth, ιστορικός και γιατρός, Βρέμη

Bernd Schrader, κοινωνιολόγος, Ανόβερο

Μεταφράστηκε από τα ιταλικά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία στην Αθήνα στις 20/3/2022. Πηγή στα ιταλικά: ilmanifesto.it Πηγή στα αγγλικά: endnotes.org.uk

32. Γράμμα κατά του πολέμου (μέρος 2ο)