Σήμερα δεν είχαμε (απλώς) υποστηρικτές, σήμερα βρήκαμε συνεργούς!
26/1/2025
Συγκέντρωση στο σύνταγμα για τις δολοφονίες στα Τέμπη.
Συγκεντρώσεις και σε δεκάδες άλλες πόλεις.
Η αφορμή, η επιβεβαίωση του πασιφανές: 57 άτομα δεν πεθαίνουν απλώς από λάθος. Κάποια βρωμοδουλειά υπάρχει από πίσω και στη συγκεκριμένη περίπτωση η βρωμοδουλειά λέγεται καπιταλισμός. Τα πράγματα είναι απλά, τα εύφλεκτα υλικά μεταφέρονταν στην ίδια γραμμή με επιβατικά βαγόνια γιατί κάποιοι βγάζουν φράγκα από αυτό. Και αυτοί που βγάζουν φράγκα έχουν (και πάντα είχαν) την δύναμη να φτιάχνουν τρένα, να φτιάχνουν ράγες, να φτιάχνουν νόμους. Είναι οι ίδιοι που έχουν την δύναμη όλα τα παραπάνω να μπορούν να τα παραμελούν όποτε τους συμφέρει. Οπότε εδώ έχουμε καθαρό καπιταλισμό και το πιο πιστό του κόμμα, το κράτος.
Έχουμε καπιταλισμό και το κόμμα του, γιατί το κράτος σε όλο αυτό (σαν μηχανισμός άμυνας και επίθεσης των αφεντικών ως τάξη), δεν είναι ένας απλώς θεατής, ένας διαμεσολαβητής ή ένας επόπτης μίας περίπτωσης κοινωνικής και ταξικής υποτίμησης. Το κράτος είναι ο βασικός φορέας της. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει μεμονωμένο αφεντικό που να μπορεί να φτιάχνει ράγες, τρένα, νόμους και να τα παραμελεί όποτε του κάνει κέφι. Το κράτος στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, είναι ο βασικός δημιουργός των προυποθέσεων για την ύπαρξη της σύγκρουσης των τρένων και όχι ένας τυχαίος συγκαλυπτής των τραγικών συνεπειών της. Δεν έχουμε κάποιο φετίχ με το να παραμείνει η ΝΔ ο πολιτικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου όπως θα μπορείτε να καταλάβετε, αλλά πραγματικά, θα νιώθατε ικανοποιημένα/ες/οι αν απλώς παραιτούνταν ο υπουργός μεταφορών; Θα βελτίωνε αυτό καθόλου τη ζωή σας; Θα βελτίωνε αυτό τη ζωή όλων μας;
Κοινωνική δικαιοσύνη είναι το σύνθημα των ημερών. Και καλά κάνει σε ένα βαθμό, αφού μας κοροιδεύουν μές στα μούτρα μας. Κοινωνική δικαιοσύνη και απόδοση ευθυνών στους αρμόδιους για την δικαίωση των θυμάτων. Οι νεκροί για άλλη μία φορά μας πιέζουν να μιλήσουμε στο όνομά τους. Μας κοιτάνε και φωνάζουν ότι δεν θα ησυχάσουν μέχρι να πληρώσει και ο τελευταίος. Αλλά πως να εξηγήσουμε στους νεκρούς και σε όσους μιλάνε στο όνομά τους, ότι υπεύθυνος είναι ολόκληρος ο κόσμος. Οι ταξικές εκμεταλλευτικές σχέσεις, που μας έχουν υποβιβάσει σε αναλώσιμα υλικά της καπιταλιστικής συσσώρευσης, στο σύνολό τους. Η κρατική κυριαρχία και η εξάπλωσή της σε κάθε γωνιά των κοινωνικών μας σχέσεων.
Κάποιοι μας λένε ότι κάνουμε πολιτική λέγοντας τα παραπάνω. Μας κοιτάνε καχύποπτα και μέσα τους καταλήγουν ότι η συμφωνία τους με τα λεγόμενά μας, τους κατατάσσει σε ένα ορισμένο πολιτικό πλαίσιο. Και για αυτούς, η σύγκρουση στα Τέμπη, δεν έχει να κάνει με τη πολιτική. Ούτε με το καπιταλισμό. Αλλά πως στο διάολο καταλήγουν όλοι αυτοί στο τέλος να κάνουν αντιπολίτευση και να ζητάνε (απλώς και μόνο) να πέσει η κυβέρνηση;
Μας λένε για τους νεκρούς. Να τους σεβαστούμε, αποχωρώντας ήρεμα και με αποστάσεις. Να αφήσουμε τις οικογένειες των θυμάτων να πάρουν το πρώτο λόγο, λες και οι οικογένειες των θυμάτων είναι κάτι ενιαίο. Ποιον να ακούσουμε, δεν ξέρουμε. Αυτόν που μας είπε να τιμήσουμε τους νεκρούς αποχωρώντας με ηρεμία; Ή τους συγγενείς που τρέμουν από οργή και μίσος όταν βλέπουν αυτούς που τους κοροιδεύουν μέσα στη μούρη και τρέχουν καταπάνω τους; Αναρωτιόμαστε, όχι ποιος από τους δύο κάνει πολιτική (αφού όλα πολιτικά είναι), αλλά ποιος από τους δύο θέλει να γίνει πολιτικός. Ή τουλάχιστον ποιος θέλει να τα έχει καλά μαζί τους.
Δικαιοσύνη λοιπόν, ναι. Δικαίωση των θυμάτων, ναι. Αλλά τι να το κάνουμε όλο αυτό το (βαθειά ταξικό) μίσος;
Σήμερα, βρήκαμε τι να το κάνουμε, και έγινε συλλογικά. Και δεν λέμε για τα 100 μαυροφορεμένα που έτρεξαν πάνω σε αυτό που έκριναν ως τον ιδανικότερο στόχο. Λέμε για όλους εκείνους και εκείνες, που δεν χάψανε τη μαλακία του εθνικού πένθους. Που νιώσανε ότι οι νεκροί δεν προσβάλλονται από την συλλογικοποίηση και την ενσάρκωση της εναντίωσης σε αυτό που μας στοιχειώνει κάθε μέρα. Που νιώσανε αυτό το μίσος σε κάθε κύτταρο του σώματός τους και (αντ)έδρασαν μαζί με όλα εμάς.
Σήμερα, δεν είχαμε απλώς υποστηρικτές. Σήμερα βρήκαμε συνεργούς. Οι ελληνικές σημαίες λείπανε. Η προβοκατορολογία και οι μαλακίες περί μυστικούς μπάτσους που ξεκινάνε τη σύγκρουση με τους μπάτσους γιατί αυτό βολεύει…τους μπάτσους, λείπανε και αυτές. Όλος αυτός ο θεσμικός θόρυβος για τους γνωστούς – αγνώστους μπαχαλάκηδες, σήμερα μετριάστηκε στα αναπόφευκτα ψευδίσματα νοικοκυραίων που τα ακολούθησε η απορία, του τι στο καλό κάνουν και αυτοί τέτοια μέρα με τα χέρια σταυρωμένα. Σήμερα ο κόσμος, πρόδωσε όλον τον εθνικομαρτυρολογικό συρφετό που θέλει να κάνει πολιτική πάνω στα θύματα και κάθισε στις γωνίες να δει που θα καταλήξει όλη αυτή η γιορτή. Και πιστεύουμε ότι σε ένα βαθμό έφυγε απογοητευμένος. Όχι γιατί τα μπάχαλα “χάλασαν” ή “αμαύρωσαν” την μέρα, αλλά γιατί τα μπάχαλα δεν εξαπλώθηκαν σε κάθε γωνιά της πόλης, γιατί οι ίδιοι/ες δεν μπόρεσαν να πάνε παραπέρα από το “μπράβο παιδιά”, και το “δολοφόνοι” στους μπάτσους δολοφόνους. Και μοιραζόμαστε την ίδια απογοήτευση.
Σήμερα θα θέλαμε να ήταν μόνο η αρχή. Γιατί όποιος μιλάει για δικαιοσύνη χωρίς να υπολογίζει αυτά που η έλλειψή της τα κάνει να τρέμουν από το μίσος, μιλάει με το πτώμα της Πολιτικής χωμένο μες το στόμα του.
Δεν έχουμε εθνικό πένθος, έχουμε ταξικό πόλεμο.
ΥΓ: φασίστες, σήμερα η μέρα σας βρήκε εκεί που θα περίμενε κανείς. Καβατζωμένους πίσω από την ασφάλεια της στολής να τραβάτε βίντεο τις συλλήψεις ή στις τρύπες σας μη τυχόν και σας δει το “φως το ήλιου” και σας κάψει.
– πράκτορες της ταξικής δικαιοσύνης και της σύγκρουσης