Sep 24

LUCIEN VAN DER WALT:ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ – ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ

έκδοση από την Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση για την ιστορία του αναρχισμού σε μια διάρκεια 120 ετών
“Αυτό είναι ένα σύντομο βιβλίο για την ιστορία του αναρχισμού. Είναι μια ιστορία περίπου 120 χρόνων συνεχούς αγώνα. Είναι μια ιστορία αυτοθυσίας και γενναιότητας συνηθισμένων ανθρώπων που παλεύουν για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και καταπίεση. Εκδόθηκε πρώτη φορά μετά το τέλος του Απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική[…] ήταν βασικά μια προσπάθεια να παρουσιαστεί μια προσιτή, παγκόσμια ιστορία του αναρχικού κινήματος (συμπεριλαμβάνοντας το παρακλάδι του επαναστατικού συνδικαλισμού) […] Το να εστιάζεις στην βορειοδυτική Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ρωσία οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα. Αν αυτές οι περιοχές είναι το σημείο αναφοράς μας, τότε ο διαδεδομένος ισχυρισμός οτι η Ισπανία είχε το μεγαλύτερο κίνημα στην ευρεία αναρχική παράδοση έχει κάποια βάση. Ο αναρχισμός και o επαναστατικός συνδικαλισμός κυριαρχούσαν στα κινήματα των εργατών και της αριστεράς με έναν τρόπο που ποτέ δεν κυριάρχησαν στην Βρετανία ή την Γερμανία, παραδείγματος χάριν. Αλλά μια πιο παγκόσμια ματιά δείχνει κινήματα παρόμοιου μεγέθους αλλού, συμπεριλαμβανομένων της Αργεντινής, της Κούβας, του Περού, και της Πορτογαλίας, και σημαντική επιρροή σε μέρη όπως η Κίνα, η Αίγυπτος, η Ελλάδα και η Νότια Αφρική. Μια παγκόσμια ματιά επίσης βοηθάει να διαλύσουμε την ψευδή ιδέα ότι η ευρεία αναρχική παράδοση δεν έπαιξε ρόλο στα αντιαποικιακά κινήματα: το έκανε σε μέρη όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ιρλανδία, και η Κορέα. Έτσι, το κείμενο στόχευε σε μια πιο ισορροπημένη, ολοκληρωμένη παγκόσμια καταγραφή αντί της παραδοσιακής εστίασης στο βόρειο Ατλαντικό”. (από τον πρόλογο του συγγραφέα για την ελληνική έκδοση)
“Το σπάζοντας τις αλυσίδες είναι το πρώτο ολοκληρωμένο βιβλίο του Lucien van der Walt που μεταφράζεται στα ελληνικά. Ο Lucien είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή ελευθεριακούς συγγραφείς του 21ου αιώνα. Η εργασία του ως ακαδημαϊκός σε συνδυασμό με την οργανωμένη συμμετοχή στο ελευθεριακό κίνημα τον έχει κάνει να έχει μια διεισδυτική ματιά που συνδυάζει τη μεθοδική ανάλυση και τη βαθιά γνώση της ιστορίας με το γνήσιο ενδιαφέρον για τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται που αποφεύγει τις παγίδες του ακαδημαϊσμού και απευθύνεται στον καθημερινό άνθρωπο ως ίσος προς ίσο. Μέχρι σήμερα έχει συνεισφέρει στη διεθνή βιβλιογραφία μια σειρά από έργα που αναδεικνύουν τον αναρχισμό όχι ως μια μειοψηφική ιδιοτροπία κάποιων θεωρητικών αλλά ως το μαζικότερο επαναστατικό ρεύμα του εργατικού κινήματος από την πρώτη διεθνή μέχρι σήμερα”.

Sep 18

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΧΡΗΣΤΟ ΛΟΒΕΡΔΟ ΣΤΕΛΑΚΑΤΟ

Πολυεθνικές και διευθυντές προβαίνουν σε μια βιομηχανία μηνύσεων, κρατικοί λειτουργοί – λιμενικοί, μπάτσοι, εισαγγελείς κάνουν τα στραβά μάτια, δικαστές μεθοδεύουν και επανενεργοποιούν παράνομες καταδίκες που αναιρούνται στον Άρειο Πάγο που αποφαίνεται για το αληθές των καταγγελιών.

Ο Χρήστος Λοβέρδος Στελακάτος, όντας ιχθυολόγος και επί σειρά ετών εργαζόμενος σε εταιρείες ιχθυοκαλλιεργειών, συνέλεγε υλικό και πληροφορίες που αποδεικνύουν σε μεγάλο βαθμό την εγκληματική εργαλειοποίηση της φύσης, την εκμετάλλευση των εργατριών –ων από τις εταιρίες,  τη ρύπανση των θαλασσών από τη βιομηχανία της ιχθυοκαλλιέργειας αλλά και τη χρήση της καρκινογόνου και μεταλαξιογόνου φορμόλης ως αντιπαρασιτικό στα ψάρια όπου ένα μέρος αυτών των ουσιών καταλήγει στα ράφια των σουπερμάρκετ και στα πιάτα των καταναλωτών.

Στις 16/9/2022, του επιβλήθηκε από τους δικαστές του δικαστικού μεγάρου Ηγουμενίτσας ποινή 6 μήνες φυλάκισης με 3 χρόνια αναστολή για δυσφήμιση διευθυντή των πολυεθνικών ιχθυοκαλλιεργειών Andromeda group, America capital και Mubadala. Στο δικαστήριο αυτό είχε αθωωθεί πριν περίπου 3 χρόνια σε 5 κατηγορίες. Οι πολυεθνικές πήγαν την δική στον Άρειο Πάγο και ζήτησαν την επιστροφή της ώστε να ξαναγίνει. Ο Άρειος Πάγος δέχτηκε από τις πέντε κατηγορίες να γυρίσει και να επαναδικαστεί ξανά η μια κατηγορία για τη δυσφήμιση διευθυντή. Στις 21 Σεπτεμβρίου δικάζεται ξανά σε 3 δικαστήρια για άλλες κατηγορίες που σκηνοθέτησε η μαφία της ιχθυοκαλλιέργειας. Είναι πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει με τις απανωτές διώξεις και μηνύσεις που δέχεται  ο Χρήστος για προσβολές και συκοφαντική δυσφήμιση από την κλίκα των εταιριών, των ατόμων της πυραμίδας στελεχών που διευθύνουν τις πολυεθνικές αυτές και εξαφανίζουν ανθρώπους και οικοσυστήματα συνεργαζόμενοι με πολιτικούς, δικαστικούς, κρατικά τμήματα ελέγχου, σώματα ασφαλείας, τράπεζες, μεγαλοδικηγόρους, υπόκοσμο και κατέχουν αμέτρητα εκατομμύρια στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους.  Ο Χρήστος διώκεται απλά και μόνο γιατί λέει την αλήθεια και δεν κάνει πίσω σε απειλές και δικαστήρια. Οι καταγγελίες που δημοσιοποιεί ξεσκεπάζουν το ρόλο των εταιριών αναδεικνύοντας ένα διατροφικό και οικολογικό σκάνδαλο.

Να μην αφήσουμε τον Χρήστο βορά στις ορέξεις και την εκδικητική μανία πολυεθνικών, εταιριών και εξουσιαστικού συστήματος

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΧΡΗΣΤΟ ΛΟΒΕΡΔΟ ΣΤΕΛΑΚΑΤΟ

ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ

*ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ*

 

                                                                                                                                       Τροχιά στο Άπειρο

 

Sep 15

ΣΥΛΛΟΓΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ

Βιβλία στη φωτιά σχολεία στον αέρα, δεν πρόκειται να γίνουμε οι μπάτσοι της ζωής
Η μόρφωση αυτή μοιράζει χειροπέδες, το νόημα του ανθρώπου το ξέρει μόνο αυτός

Όχι πια σχολεία Colin Ward – “Η αναρχική προσέγγιση στην εκπαίδευση θεμελιώνεται, όχι στην περιφρόνηση για μάθηση, αλλά στο σεβασμό του μαθητή”

Το παιδί και οι εχθροί του Emma Goldman – “Πρέπει το παιδί να θεωρείται μια ανεξάρτητη προσωπικότητα ή ένα αντικείμενο που διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες και τα γούστα των άλλων; Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο σημαντική ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί από γονείς και δασκάλους. Το εάν το παιδί θα αναπτυχθεί εσωτερικά, εάν όλα όσα αναζητούν εκφραστική διέξοδο θα αφεθούν να έρθουν στο φως ή θα είναι ετεροκαθοριζόμενο, αυτό εξαρτάται από τη σωστή απάντηση σε αυτό το ζωτικής σημασίας ερώτημα.”

Η κυψέλη του Sebastien Faure H Emma Goldman αφηγείται για το ελευθεριακό σχολείο “Κυψέλη” του αναρχικού Σεμπάστιαν Φορ

Κριτική της κατεστημένης παιδείας – Υποχρεωτική Δυσεκπαίδευση (Πώλ Γκούντμαν) – “Ο Πωλ Γκούντμαν υποστηρίζει ότι η υποβολή των νεαρών ανθρώπων στη διαδικασία της θεσμοποιημένης εκπαίδευσης αναστέλλει και διαστρεβλώνει τη φυσική τους διανοητική ανάπτυξη, τους στρέφει ενάντια σ’ αυτή καθαυτή την ιδέα της μάθησης και τελικά δημιουργεί στρατωνισμένους, ανταγωνιστικούς μεταξύ τους πολίτες που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επαυξάνουν τα «κακώς κείμενα» αυτής της άμεσης μάθησης, που λειτουργούν στη διαδικασία ανατροφής των παιδιών στην καθημερινή ζωή μέσα στην κοινότητα και τη δημιουργία σχέσεων μαθητείας με την καλή έννοια του όρου. «Η ριζοσπαστική του αμφισβήτηση ενάντια σ’ ολόκληρο το σύστημα είναι μια αποκάλυψη για τους ανθρώπους που υποβλήθηκαν μέσα στα σχολεία να θεωρούν το σύστημα δεδομένο».”

Το αλφαβητάρι της ελευθεριακής εκπαίδευσης (Τζόελ Σπρινγκ) – “Κάθε φορά που μπαίνω στην τάξη δεν ξέρω τι να πω. Ό,τι κι αν πω είναι ψέμα. Ό,τι κι αν κάνω είναι θέατρο. Ό σο “καλός” κι αν είμαι, τόσο περισσότερο φοβάμαι ότι κάνω κακό. Είμαι ο καθηγητής κι αυτοί εκεί είναι οι μαθητές. Όσο πιο ”κοντά’’ τους βρεθώ, τόσο πιο μακριά τους νιώθω, γιατί λίγο τους αφήνω να πάρουν αέρα, λίγο τους αφήνω να αναπνεύσουν ελεύθερα, λίγο τους αφήνω μόνους τους , ελέγχω τη ζωή τους και τη σκέψη τους. Αυτοί είναι οι μαθητές, εγώ είμαι ο καθηγητής, κι αν δεν με απορρίψουν δε θα ζήσουν. Τους παρατηρώ χρόνια τώρα και πάντα σκέφτομαι πως σε λίγο θα ‘χουν στο κεφάλι τους αφεντικά κάθε λογής και πολλά περιθώρια δεν έχουν. Βλέπω τα τρυφερά τους κορμιά, ακούω τα δροσερά τους λόγια, κυττάω τα ξύπνια μάτια τους και καθώς τους “διδάσκω” σκέφτομαι: πόσο, πόσο θ’ αντέξουν ακόμα; Αυτοί οι μαθητές χρειάζονται μια γνώση που να απελευθερώνει από την εξουσία του καθηγητή, του σχολείου, του κράτους. Αυτή μονάχα τη γνώση.  Τούτο το βιβλίο κάνει μια γερή “βουτιά” σε όλες τις ριζοσπαστικές παιδαγωγικές κατευθύνσεις’ από τον Ζαν-Ζακ Ρουσσώ στον Ίλλιτς και από τον Ουίλλιαμ Γκότγουιν στον Ράιχ και τον Νηλ.”

Paul Feyerabend – Ενάντια στην μέθοδο: για μια αναρχική θεωρία της γνώσης: enantia_sth_methodo – Για μια διαλεκτική προσέγγιση της επιστήμης και της αναλυτικής κριτικής σκέψης, ενάντια στις αυθεντίες και τον επιστημονισμό της κυριαρχίας

P. Freire: Η αγωγή του καταπιεζόμενου: φρειρε_η-αγωγη-του-καταπιεζομενου – “Η εκπαίδευση των καταπιεζόμενων ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση των καταπιεστών. Η εκπαίδευση για την διεκδίκηση της ελευθερίας και της ταξικής και κοινωνικής χειραφέτησης από τα δεσμά της κυριαρχίας

Πάολο Φρέιρε, Η εκπαίδευση υποφέρει από την αρρώστια της αφήγησης – “Η αφήγηση (με αφηγητή το δάσκαλο) έχει σαν αποτέλεσμα να βάζει το μαθητή να αποστηθίζει το αφηγηθέν περιεχόμενο. Ακόμα χειρότερα : μετατρέπει τους μαθητές σε δοχεία που τα γεμίζει ο δάσκαλος. Όσο πιο καλά τα γεμίζει, τόσο καλύτερος δάσκαλος είναι. Όσο πιο πειθήνια τα δοχεία αφήνονται να γεμιστούν από το δάσκαλο, τόσο καλύτεροι μαθητές είναι.”

Πολιτιστική Δράση για την Κατάκτηση της Ελευθερίας – Π. Φρέιρε – freire politistiki drasi gia tin ekpaidefsi – Ο Φρέιρε προσεγγίζει την ταξική και κοινωνική απελευθέρωση μέσα από την ολική εκπαίδευση και ανάπτυξη του ανθρώπου

Francisco Ferrer: Ζήτω το μοντέρνο σχολείο (video) – Έργα και βιογραφία του αναρχικού παιδαγωγού και εμπνευστή των ελευθεριακών σχολείων Fransisco Ferrer Guardia

Ελευθεριακή εκπαίδευση – νέα παιδαγωγική: προσέγγιση της ελευθεριακής εκπαίδευσης μέσα από την εφαρμογή της

Θεωρία και πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης –   summerhill_απο-νησι-της-αλφαβητου “Ο Νήλ γράφει για το σχολείο του, το Σάμμερχιλ, και τη μέθοδο που ακολούθησε για την διαπαιδαγώγηση των μαθητών του, κυρίως δύσκολων παιδιών που στάλθηκαν από μικρά κατευθείαν σ’ αυτόν ή μετά την αποτυχία τους σε άλλα σχολεία. Σάμμερχιλ είναι το όνομα ενός μικρού σχολείου, αλλά σημαίνει ένα μεγάλο πείραμα στην εκπαίδευση. Η εκπαιδευτική αρχή του είναι: να δώσουμε στο παιδί κατά την ανάπτυξή του, τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία, να καταργήσουμε εντελώς την εξουσία και την αυταρχικότητα των ενήλικων και να κάνουμε την εμπιστοσύνη και την αγάπη βάση των διαπροσωπικών σχέσεων”

Το ελευθεριακό σχολείο «Paideia» Paideia_Merida_libertarian_school_– “έχετε πάρει ποτέ μαθήματα ελευθεριακής εκπαίδευσης και πράξης από ένα 6χρονο; είναι ότι πιο απελευθερωτικό, ελπιδοφόρο και ουτοπικό μπορεί να υπάρξει. ”

Ραούλ Βάνεγκεμ-Γράμμα στα παιδιά – “Είχατε το προνόμιο να γεννηθείτε σε μια κρίσιμη στιγμή της ιστορίας. Μια εποχή όπου όλα αλλάζουν, όπου τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν. Η τύχη είναι εξαιρετική, η περίσταση επίφοβη. Γιατί, όσο ευεργετική κι αν προαναγγέλλεται, κάθε αλλαγή υπόκειται σε αβεβαιότητες, δισταγμούς, αδεξιότητες. Ο εύθραυστος χαρακτήρας της την εκθέτει σε συγχύσεις που μπορεί να αλλοιώσουν την αξία της. Τους ώμους σας βαραίνει ακόμη το φορτίο ενός απάνθρωπου παρελθόντος. Απ’ αυτό το παρελθόν, δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος που θέλει να απαλλαγεί. Στον ανελέητο πόλεμο που μαίνεται ανάμεσα στο παλιό και το νέο, εσείς ξεπροβάλλει καταμεσής του πεδίου της μάχης.”

Το Τέλος της εξάρτησης Βάνεγκεμ – “Το σχολείο υπήρξε μαζί με την οικογένεια, το στρατό, το εργοστάσιο και δευτερευόντως το νοσοκομείο και τη φυλακή, το αναπόφευκτο πέρασμα προς το οποίο η κοινωνία του εμπορεύματος εξέτρεπε προς όφελός της το πεπρωμένο των όντων που θεωρούνται ανθρώπινα”

Ελευθεριακά-Ορθολογικά-Σχολεία {Ισπανία 1901-1936} – “Έχω την πρόθεση να δημιουργήσω στην πόλη σας ένα σχολείο, που θα έχει σκοπό να βγάλει από τα κεφάλια των ανθρώπων ότι τους διχάζει (θρησκεία, ψεύτικες ιδέες για την ιδιοκτησία, την οικογένεια, την πατρίδα, κλπ) για να κατακτήσουν την ελευθερία.” Fransisco Ferrer –

Εκπαιδευτικός ζουρλομανδύας ή σχολεία του δρόμου (Γκούντμαν & Ντάννισον) – “Η προοδευτική εκπαίδευση μπορεί να θεωρηθεί ως μια αντι-κίνηση σε ένα παγιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Έχει σαν στόχο να συμπεριλάβει ότι έχει καταπιεστεί.” Αυτόνομες εκδόσεις 1982

Συμβολή στην κριτική του σύγχρονου σχολείου μέσα από το φως των απόψεων του Ivan Illich – “Το σχολείο μαθαίνει στους μαθητές του πώς να συγχέουν τη διαδικασία με την ουσία. Η λογική του σχολείου, όσο πιο πολύ αγωγή τόσο καλύτερα αποτελέσματα κάνει τον μαθητή να νομίζει ότι η κλιμάκωση θα οδηγήσει στην επιτυχία. Έτσι συγχέεται η ικανότητα με τα διπλώματα, η ευφράδεια με την ικανότητα να πεις κάτι, η μόρφωση με τους βαθμούς και τελικά η μάθηση με τη διδασκαλία.”

Το νησί της αλφαβήτου – 1ο Κείμενα από την Ιταλική επιθεώρηση Volonta τεύχος 1, 1987 για την ελευθεριακή εκπαίδευση, 2ο Τα σχολείο Summerhill, Bonaventure, Kinokuni, 3ο Οικολογία της παιδικής ηλικίας, εκπαίδευση στο σπίτι, αυτοδιαχείριση, ανοιχτά σχολεία, 4ο Ferrer, σύγχρονο σχολείο, εκπαίδευση από το σπίτι, εναλλακτική εκπαίδευση, 5ο Αφιέρωμα στον Francisco Ferrer και το Κίνημα των Μοντέρνων Σχολείων: Murray Bookchin, Emma Goldman, Francesco Godello, Nelly Dick, 6ο Συνάντηση με τα ελευθεριακά σχολεία Escuela Paideia, Neel Bagh, Tokyo Shure, 7 η συνάντηση Summerhill, 7ο Μεταρρυθμίσεις, ο συντομότερος δρόμος μεταξύ δύο παγίδων

Μια ματιά στην ελευθεριακή και αναρχική παιδεία – αυτόνομα σχήματα φυσικού και φιλολογίας – “Εκπαίδευση είναι η επίδραση που ασκούν οι γενιές των ενηλίκων στις γενιές που δεν είναι ακόμα έτοιμες για την κοινωνική ζωή” eleftheriaki k anarxiki paideia

Ενάντια στον εκπαιδευτικό ζουρλομανδύα – Επανέκδοση από το Πείραγμα ΕΝΑΝΤΙ_ΣΤΟΝ _ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ

“Εισαγωγή
Εμπειρική διαπαιδαγώγηση κατά της σχολικής εκπαίδευσης
Ο θεσμός του σχολείου
Το σχολείο ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους
Σχολείο και παραγωγική διαδικασία
Πενταμελή, δεκαπενταμελή
Το κτίριο
Οι «τελετουργίες» του σχολείου (το κουδούνι, το διάλειμμα, το απουσιολόγιο, η αξιολόγηση)
Η απάντηση”

Η σημασία και η αναγκαιότητα της ελευθεριακής εκπαίδευσης

«Όσο πιο πειθήνια τα δοχεία αφήνονται να γεμιστούν από το δάσκαλο, τόσο καλύτεροι μαθητές είναι. Όσο πιο καλά τα γεμίζει, τόσο καλύτερος δάσκαλος είναι.» Πάολο Φρέιρε, Η εκπαίδευση υποφέρει από την αρρώστια της αφήγησης

Από νωρίς το παιδί πειθαρχεί στον ολοκληρωτισμό της θρησκείας, την πατριαρχία, την οικογένεια, στον πατριωτισμό, στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στις διακρίσεις, στην προετοιμασία του για την ταξική εκμετάλλευση. Εκπαιδεύεται να εξουσιάζεται και να εξουσιάζει, να αναθέτει τη ζωή του και να την θυσιάζει στην κυριαρχία. Η δημιουργικότητα και η ελεύθερη έκφραση τσακίζονται από νωρίς για να χωρέσουν στα κατασκευασμένα πρότυπα.
Στην ελευθεριακή εκπαίδευση ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή μαθαίνει την ελευθερία να σκέφτεται, να παρατηρεί, να αντιλαμβάνεται, να συνειδητοποιεί και να καταλήγει σε συμπεράσματα, να δημιουργεί και να εκφράζεται. Η αυτοπειθαρχία, η άρνηση των εξετάσεων και της αξιολόγησης – επιβράβευσης – αποδοκιμασίας, η αυτονομία και η ελευθερία του παιδιού, ο σεβασμός των εκπαιδευτικών προς τα παιδιά, διέπουν το πνεύμα της ελευθεριακής εκπαίδευσης.
Η αξία της ολικής εκπαίδευσης, με προτεραιότητα στην ελευθερία της συνείδησης και την αναζήτηση της αλήθειας αποτελούν τις θεμελιώδεις αρχές της ελευθεριακής εκπαίδευσης, όπως αυτές εκφράστηκαν και υλοποιήθηκαν στο παρελθόν σε πολλά ελευθεριακά σχολεία, πριν την καταπολέμησή τους από τον ολοκληρωτισμό της κυριαρχίας.
Η ελευθεριακή εκπαίδευση έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τα συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου, καθώς ούτε πιστούς πατριώτες δημιουργεί, ούτε πειθήνιους εργάτες, αλλά ελεύθερους ανθρώπους που απειλούν να γκρεμίσουν τα δεσμά της κυριαρχίας που εξουσιάζει και καταπιέζει τις ζωές μας.

Η απαγορευμένη εκπαίδευση (la education prohibida):

Οι αρχές της ελευθεριακής εκπαίδευσης

“Ακολουθεί η εισήγηση της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στις 23 Νοέμβρη στην Ελευθεριακή Λέσχη Βόλου με προβολή «Η ζωή και το έργο του ελευθεριακού παιδαγωγού Fransisco Ferrer, ιδρυτή των ελευθεριακών σχολείων» και συζήτηση με θέμα «Οι αρχές της ελευθεριακής εκπαίδευσης και η σημερινή της αναγκαιότητα»…Από την αρχή της λειτουργίας του κράτους, η εκπαίδευση αποτελεί έναν από τους βασικούς του μηχανισμούς. Στο σχολείο τα παιδιά μαθαίνουν να υπακούν, να πειθαρχούν σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης χρήσιμο για την ικανοποίηση των αναγκών κράτους και κεφαλαίου. Τα παιδιά εκπαιδεύονται να είναι παραγωγικά, πειθήνια, ανταγωνιστικά, χαρακτηριστικά που «χρειάζεται» ένα άτομο, προκειμένου να πληροί τις προϋποθέσεις και τα πρότυπα ενός «σωστού» εργαζόμενου, πολίτη, στρατιώτη. Στην σημερινή εκπαίδευση η βαρύτητα δεν δίνεται στην ολική ανάπτυξη του ανθρώπου αλλά στην προετοιμασία για την «σωστή» λειτουργία του ατόμου μέσα στο κοινωνικό μοντέλο που έχει θεσπίσει η κυριαρχία. Το σημερινό κυρίαρχο μοντέλο εκπαίδευσης έχει τεκμηριωθεί πάνω σε θεωρίες διάφορων αναπτυξιακών ψυχολόγων, που ορίζουν ποιος είναι ο «σωστός» τρόπος ώστε ένα παιδί να μάθει να συμπεριφέρεται «σωστά», να αναπτύσσει τις γνωστικές του ικανότητες και να είναι αποδοτικό. Σε αυτό το μοντέλο βασικό εργαλείο είναι η ανταμοιβή και η τιμωρία. Η ανταμοιβή μέσω επαίνων, βαθμολόγησης, επιβράβευσης δίνει «κίνητρα» στα παιδιά να συνεχίζουν τη «σωστή» συμπεριφορά και απόδοση στη διαδικασία μάθησης, ενώ η τιμωρία – σε όποια της μορφή – τους δίνει το αντικίνητρο να παρεκλίνουν από την κυρίαρχη θεσπισμένη κανονικότητα. Σωστό θεωρείται οτιδήποτε αναπαράγει τα κυρίαρχα πρότυπα. Πρόκειται για πρότυπα που αναπαράγουν τις σχέσεις εξουσίας και την υποταγή σε αυτές, πατριαρχικά μοντέλα δόμησης της υπάρχουσας κοινωνίας όπου τα αγόρια «οφείλουν» να συμπεριφέρονται «αντρικά» ενώ τα κορίτσια να υποτάσσονται, τον «σεβασμό» και την υπακοή στους κρατικούς θεσμούς (σχολείο, στρατός, εκκλησία, νόμοι, κυβέρνηση). Μαθαίνοντας να λειτουργεί ένα παιδί βάσει αυτών των προτύπων όταν τελειώσει την υποχρεωτική 14χρονη εκπαίδευση, είναι ένα άτομο έτοιμο να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αγοράς εργασίας, να υπηρετήσει τον εθνοπατριωτισμό υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα του κράτους, να δημιουργήσει οικογένεια πάνω στα ίδια πρότυπα, να είναι δηλαδή ένα άτομο που έχει ενσωματώσει και αναπαράγει την κυρίαρχη κανονικότητα.”

αναδημοσίευση από την Βιβλιοθήκη Ανατρεπτικού Λόγου:  https://manifesto-library.espivblogs.net/2019/12/17/syllogi-theoritikon-keimenon-eleytheriakis-ekpaideysis-kai-kritikis-paidagogikis/

Sep 09

Ο KAZIMIR KOVALEVICH ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΓΕΙΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

του  Nick Heath  ( https://libcom.org/tags/nick-heath  )

Cheka photo of dead KovalevichΟ Kazimir Ivanovich Kovalevich γεννήθηκε στην περιοχή Pinsk της επαρχίας Minsk (της Λευκορωσίας) σε μια οικογένεια αγροτών τη δεκαετία του 1890. Είναι γνωστό ότι από το 1916 εργάστηκε στη σιδηροδρομική γραμμή Μόσχας-Κουρσκ. Μπορεί να υποτεθεί ότι μετά την κατάληψη του Pinsk από τον στρατό του Κάιζερ, ο νεαρός εργάτης κατέφυγε βαθιά στη Ρωσία μαζί με πολλούς άλλους πρόσφυγες. Την ίδια στιγμή, ο Kovalevich εντάχθηκε σε μια παράνομη αναρχική κομμουνιστική οργάνωση, προσπαθώντας να οργανώσει ένα σωματείο εργαζομένων στους σιδηροδρόμους.

Μετά την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, στην οποία συμμετείχε, ο Kovalevich έγινε ένας από τους ιδρυτές της Ομοσπονδίας Αναρχικών Ομάδων της Μόσχας (MFAG) και γραμματέας της. Ήταν γνωστός ως «ικανός αγωνιστής και οργανωτής» και είχε μεγάλο ταλέντο στη συγγραφή. Έγραψε πολλά κείμενα για τις εφημερίδες «Anarkhiia» και «Duma» των Σιδηροδρομικών και ήταν μέλος της Επαναστατικής Επιτροπής Σιδηροδρόμων. Η «Anarkhiia» εκδόθηκε για πρώτη φορά από την MFAG τον Σεπτέμβρη του 1917 ως εβδομαδιαία. Ο Kovalevich καταφέρθηκε κατά της Προσωρινής Κυβέρνησης του Kerensky και υπέρ της ανεξαρτησίας των συνδικάτων από οποιαδήποτε πολιτικά κόμματα σε διάφορα άρθρα. Ήταν επίσης γνωστός με το ψευδώνυμο Efim.

Το φθινόπωρο του 1917 εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή της Πανρωσικής Ένωσης Εργαζομένων στους Σιδηροδρόμους, στην δημιουργία της οποίας βοήθησε αρκετά. Έλαβε ενεργό μέρος σε οδομαχίες κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Μόσχα, οργανώνοντας την άφιξη των μονάδων των Ερυθροφρουρών στην πόλη. Μετά από λίγο, απογοητεύτηκε πικρά από τη νέα κυβέρνηση των Μπολσεβίκων. Η «Anarkhiia» σταμάτησε να εκδίδεται κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης, αλλά επανεμφανίστηκε ως καθημερινή εφημερίδα τον Μάρτη του 1918. Περιλάμβανε ένα πολιτιστικό τμήμα με συνεισφορές από καλλιτέχνες της avant-garde, συμπεριλαμβανομένων των Alexei Gan, Malevich και Rodchenko. Η εφημερίδα τάχθηκε κατά της Συνθήκης Μπρεστ – Λιτόφσκ και τη συναίνεση της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων στη γερμανική κυβέρνηση. Έκλεισε στις 12 Απρίλη 1918, μετά τις επιδρομές των Μπολσεβίκων σε αναρχικά κέντρα στη Μόσχα και την Πετρούπολη. Ωστόσο, επανεμφανίστηκε ως δεκαπενθήμερη αργότερα, αλλά σταμάτησε να κυκλοφορεί και πάλι στις 2 Ιούλη 1918 λόγω της καταστολής της Τσεκά.

Ο Kovalevich συνάντησε διαφωνίες από άλλα μέλη της MFAG σχετικά με τα σχέδιά του να αναλάβει υπόγεια δράση εναντίον των Μπολσεβίκων, αλλά συμφώνησε σε αυτό με τον Witold Bzhostek. Ο Κοβάλεβιτς «κρύφτηκε» αρχικά στην ταξιαρχία του Μάχνο, που αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος του Κόκκινου Στρατού εκείνη την εποχή, την άνοιξη του 1919, και στη συνέχεια εντάχθηκε στη μονάδα της Maria Nikiforova.

Όταν οι Μπολσεβίκοι διέλυσαν τη συμμαχία τους με τους Μαχνοβίτες τον Ιούνη του ίδιου έτους, ο Τρότσκι διέταξε τη σύλληψη των μελών του αρχηγείου των Μαχνοβιτών και αυτό έγινε με τον Voroshilov που συνελήφθη από την Τσεκά της Μελιτόπολης, ενώ ο ίδιος ο Μάχνο απέφυγε τη σύλληψη την τελευταία στιγμή. Οι συλληφθέντες εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες στις 17 Ιούνη. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν μερικοί από τους πιο δραστήριους Μαχνοβίτες, όπως ο Burbyga, ο Mikhailov-Pavlenko (ο οποίος ήταν αναρχικός της Πετρούπολης που έθεσε τις γνώσεις του ως μηχανικός στη διάθεση των Μαχνοβιτών) ο Ozerov, αρχηγός του επιτελείου των Μαχνοβιτών, και πολλά μέλη του Μαχνοβίτικου Επαναστατικού Στρατιωτικού Σοβιέτ, όπως οι Olezhnik, Korobko, Kostin, Polunin και Dobrolyubov. Ο Kovalevich και άλλοι αναρχικοί μεταξύ των Μαχνοβιτών, όπως ο Yakov Glazgon, εξαγριώθηκαν. Αποφάσισαν να εκδικηθούν αυτούς τους φόνους.

Ο Lev Zadov, κορυφαίο στέλεχος της αντικατασκοπίας των Μαχνοβιτών (Kontrrazvedka), πολύ αργότερα έδωσε μια κατάθεση στην Τσεκά ότι ο Μάχνο συγκάλεσε μια συνάντηση στον σταθμό Bolshoi Tokmak μετά τις εκτελέσεις των Μαχνοβιτών, στην οποία συμμετείχε ο Kovalevich, και ότι ο Μάχνο συμφώνησε να διαθέσει χρηματικά κεφάλαια για τη δημιουργία υπόγειων δικτύων στη Μόσχα. Αν αυτό είναι αλήθεια είναι αμφισβητήσιμο. Από τη μια πλευρά, η Τσεκά ήταν έμπειρη στο να αποσπά ψευδείς ομολογίες χάρη στις εκλεπτυσμένες μεθόδους βασανιστηρίων που ασκούσε στους συλληφθέντες. Από την άλλη πλευρά, οι Kovalevich, Sobolev, Grechanikov, Glagzon και Tsintsiper συμμετείχαν στη μαχνοβίτικη αντικατασκοπεία Kontrrazvedka. Ο Vyacheslav Azarov αναφέρεται σε μερικές λεπτομέρειες σχετικά με αυτό στο βιβλίο του για την Kontrrazvedka και πιστεύει ότι η εν λόγω θεωρία είναι αληθινή.

Ο Kovalevich και οι σύντροφοί του μετακόμισαν αρχικά στο Χάρκοβο, σκοπεύοντας να σκοτώσουν τους Rakovsky, Piatakov και άλλους Ουκρανούς Μπολσεβίκους ηγέτες, πριν αποφασίσουν να χτυπήσουν το κέντρο της Μόσχας. Ο Kovalevich δημιούργησε ένα δίκτυο ασφαλών κατοικιών στην πρωτεύουσα και αποκατέστησε δεσμούς με σιδηροδρομικούς εργάτες που συμπαθούσαν τον αναρχισμό, ενώ ίδρυσε και ένα υπόγειο τυπογραφείο. Μαζί με τον Petr Sobolev ίδρυσε την Οργάνωση Υπόγειων Αναρχικών της Μόσχας (MOAP). Ο Sobolev ήταν ενεργός στο τμήμα κρούσης του MOAP, ενώ ο Kovalevich ήταν επικεφαλής της ιδεολογικής ομάδας, γράφοντας πολλές από τις διακηρύξεις, φυλλάδια και δύο τεύχη της «Anarkhiia». Ο Sobolev ήταν στενός σύντροφος του Witold Bzhostek. Στην αρχή, υπήρχε η ελπίδα να δημιουργηθεί ένα μαζικό κίνημα μεταξύ των εργατών και να δημιουργηθούν ελεύθερα σοβιέτ. Η μπολσεβίκικη καταστολή, όμως, το κατέστησε αδύνατο και η MOAP στράφηκε σε τρομοκρατικές τακτικές, για να επιτεθεί στους «δήμιους της επανάστασης» και να προχωρήσει στον «γενικό προλεταριακό αγώνα».

Ο Kovalevich δημιούργησε δεσμούς με τους Μαξιμαλιστές και την άκρα αριστερά των Αριστερών Εσέρων (SR) που ήθελαν και αυτοί να εκδικηθούν τους συντρόφους τους που επίσης εκτελέστηκαν από τους Μπολσεβίκους. Οι Αριστεροί Εσέροι είχαν ηγέτη τον Donat Cherepanov, ο οποίος είχε μετακινηθεί σε μια ημι-συνδικαλιστική θέση. Είχε καθαιρεθεί από το κόμμα από την κεντρική επιτροπή και πίστευε ότι «όλη η εξουσία πρέπει να μεταφερθεί στα συνδικάτα, τα οποία, μέσω της συναδελφικής πειθαρχίας, θα μπορέσουν να ανεβάσουν την παραγωγικότητα της εργασίας στον βαθμό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Αυτές ή άλλες ενώσεις συνδικάτων θα είναι τα όργανα εξουσίας και η Πανρωσική Ένωση Συνδικάτων θα είναι το ανώτατο όργανο της εξουσίας. Αυτή η συμμαχία έλαβε το μεγαλεπήβολο όνομα «Πανρωσικό Αντάρτικο Αρχηγείο Επαναστατών Ανταρτών». Πραγματοποιήθηκαν ορισμένες απαλλοτριώσεις κρατικών τραπεζών για τη χρηματοδότηση της προπαγάνδας, στη Μόσχα, στο Ιβάνοβο-Βοζνεσένσκ, στην Τούλα και σε άλλες πόλεις, συγκεντρώνοντας μεγάλα ποσά. Αρχικός σκοπός ήταν η εκτέλεση του Felix Dzerzhinsky, αρχηγού της Τσεκά, και η ανατίναξη του αρχηγείου των Τσεκιστών στη Μόσχα. Ωστόσο, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Dzerzhinsky και η Τσεκά ήταν απλώς ένα «όργανο» στα χέρια της ηγεσίας του κόμματος. Επομένως, αυτό που χρειαζόταν ήταν να κόψουμε το «κεφάλι» και όχι να χτυπήσουμε στα χέρια.

Παρουσιάστηκε μια ευκαιρία γι’ αυτό. Μια περιφερειακή συνάντηση ήταν προγραμματισμένη για τις 25 Σεπτέμβρη 1919, στην Επιτροπή Μπολσεβίκων της Μόσχας στην οδό Λεοντιέφσκι, με την παρουσία πολλών μπολσεβίκων ηγετών, συμπεριλαμβανομένου του Λένιν. Ο Cherepanov γνώριζε καλά το εν λόγω κτίριο, καθώς είχε λειτουργήσει ως εθνικό στρατηγείο και το αρχηγείο της Μόσχας των Αριστερών Εσέρων.

Την ημέρα αυτή ο Petr Sobolev έριξε μια ισχυρή βόμβα ακριβώς τη στιγμή που ξεκίνησε η συνάντηση, αλλά πριν φτάσει ο Λένιν. Δώδεκα Μπολσεβίκοι, συμπεριλαμβανομένου του γραμματέα της Επιτροπής της Μόσχας, Zagursky, σκοτώθηκαν, ενώ άλλοι 55 τραυματίστηκαν, μεταξύ των οποίων κορυφαίοι ηγέτες όπως ο Bukharin, ο Pokrovsky, ο Stieklov, ο Yaroslavsky, ο Shliapnikov και ο Olminsky.

Αρχικά θεωρήθηκε ότι ο βομβαρδισμός είχε υποκινηθεί από αντιπάλους του μπολσεβίκικου καθεστώτος από τη δεξιά. Ο Dzerzhinsky διέταξε αμέσως την εκτέλεση κρατουμένων στις φυλακές της Μόσχας που θεωρούνταν εκπρόσωποι του παλιού καθεστώτος, και μεταξύ άλλων καθηγητών, καλλιτεχνών, επιστημόνων και μελών της διανόησης, πριγκήπων και κομητών της αριστοκρατίας. Εκατοντάδες θανατώθηκαν σε μαζικές εκτελέσεις.

Ωστόσο, κάποια πράγματα που έγραψε ο Kovalevich άρχισαν σύντομα να κυκλοφορούν. Την ευθύνη της επίθεσης ανέλαβε η Πανρωσική Επιτροπή Εξεγέρσεων, στο όνομα της Τρίτης Κοινωνικής Επανάστασης. Αναφέρθηκε ότι είχε πραγματοποιηθεί για να εκδικηθεί την εκτέλεση των Μαχνοβιτών που έλαβε χώρα στις 17 Ιούνη και ότι το άμεσο καθήκον ήταν «να εξαλειφθεί το καθεστώς της κομισαροκρατίας και της Τσεκά από προσώπου γης και να δημιουργηθεί στη συνέχεια μια πανρωσική και ελεύθερη ομοσπονδία των συνδικάτων των εργαζομένων και των καταπιεσμένων μαζών». Κυκλοφόρησαν δύο τεύχη της εφημερίδας «Anarkhiia», σε 3.000 αντίτυπα, καθώς και τα φυλλάδια «Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο», «Η αλήθεια για τη Μαχνοβτσίνα» και «Πού είναι η διέξοδος;»

Τονιζόταν: «Είστε στην εξουσία στη Ρωσία, αλλά τι έχει αλλάξει; Τα εργοστάσια και η γη δεν είναι ακόμα στα χέρια των εργαζομένων αλλά στα χέρια του αφεντικού-κράτους. Η μισθωτή σκλαβιά, το θεμελιώδες κακό της αστικής τάξης, εξακολουθεί να υπάρχει: ως αποτέλεσμα, η πείνα, το κρύο και η ανεργία είναι αναπόφευκτες. Λόγω της “ανάγκης να τα βάλουμε με τα πάντα” για χάρη ενός καλύτερου μέλλοντος και να “υπερασπιστούμε” αυτό που έχουμε ήδη κερδίσει, δημιουργήθηκε μια τεράστια γραφειοκρατική μηχανή, το δικαίωμα στην απεργία καταργήθηκε και οι ελευθερίες του λόγου, της συνάθροισης και του Τύπου έχουν εξαλειφθεί … Πιστεύουμε ότι εσείς, προσωπικά και υποκειμενικά, μπορεί να έχετε τις καλύτερες προθέσεις: αλλά αντικειμενικά και εκ φύσεως είστε εκπρόσωποι της τάξης των γραφειοκρατών και των λειτουργών μιας ομάδας μη παραγωγικών διανοουμένων».

Η Τσεκά άρχισε να ερευνά διαμερίσματα που ήταν γνωστό ότι είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από Αναρχικούς, Μαξιμαλιστές και Αριστερούς Εσέρους, συμπεριλαμβανομένου του παλιού διαμερίσματος της Marusya Nikiforova. Ο Kovalevich ανακαλύφθηκε εκεί την 1η Νοέμβρη και σε συμπλοκή που ακολούθησε τραυματίστηκε θανάσιμα. Λίγες μέρες αργότερα, ο Petr Sobolev πέθανε σε παρόμοιες συνθήκες.

Στις 3 Νοέμβρη, ένας από τους υπόγειους Αναρχικούς, ο Mikhail Tyamin, συνελήφθη και τελικά αποκάλυψε πληροφορίες για μια ντάτσα (εξοχικό) στο Κράσκοβο. Η Τσέκα περικύκλωσε την ντάτσα, όπου βρίσκονταν ο Glazgon, ο κατασκευαστής βομβών Vasily Azov (Azarov), ο Mitya Khorkov, ο Zakhar (Khromoy, The Lame) και δύο γυναίκες, η Tatiana Dedikova, η σύντροφος του Azov-Azarov, και η Mina (δεν αναφέρεται άλλο όνομα). Ξέσπασαν πυροβολισμοί και στη συνέχεια εκτοξεύτηκε βόμβα από όσους βρίσκονταν μέσα, καταστρέφοντας ολοσχερώς το σπίτι και σκοτώνοντας τους κατοίκους του.

Αργότερα, αφού αποσπάστηκαν ομολογίες από αυτούς, οκτώ άλλα μέλη της αναρχικής υπόγειας οργάνωσης εκτελέστηκαν από την Τσεκά της Μόσχας τον Δεκέμβρη του 1919. Αυτοί ήταν ο Mikhail Grechanikov (αναρχικός που είχε πολεμήσει με τους Μαχνοβίτες), Khilya Tsintsiper (πραγματικό όνομα Isaak Bramson), Alexander Dombrovsky, Alexander Voskhodov (γνωστός και ως Popov), Fedor Nikolaev (αριστερός εσέρος), Pavel Isaev (τυπογράφος της «Anarkhiia»), Leonti Khlebnysky (γνωστός και ως Prikhodko, αλλά και ως θείος Vanya) και Alexander Baranovsky (γνωστός και ως Popov).

Όσον αφορά τον Cherepanov, συνελήφθη στις 17 Φλεβάρη 1920, μαζί με τη σύντροφό του Tamara Gasparyan (το πραγματικό επώνυμο της οποίας προφανώς ήταν Azaryants και ήταν ηγετικό μέλος των Αριστερών Εσέρων της Πετρούπολης). Ο Cherepanov ανακρίθηκε προσωπικά από τον Dzerzhinsky, στον οποίο είπε: «Φυσικά, πρέπει να λυπηθεί κανείς που τα θύματα της έκρηξης δεν ήταν εξέχοντα κομματικά στελέχη και ότι κανένας από τους σημαντικότερους δεν τραυματίστηκε. Αυτή η πράξη, κατά τη γνώμη μας, υποτίθεται ότι θα έφερνε επανάσταση στις μάζες και θα υποδείκνυε το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσουν οι πραγματικοί επαναστάτες: το μονοπάτι της τρομοκρατίας… Σε απάντηση στην παρατήρηση ότι πολλοί ασήμαντοι εργάτες τραυματίστηκαν στην έκρηξη, θα επισημάνω ότι η Τσεκά σου δεν είναι καλύτερη από αυτή την άποψη… Για ένα πράγμα λυπάμαι: όταν με συνέλαβαν, με άρπαξαν από πίσω και δεν πρόλαβα να πυροβολήσω τους πράκτορές σου. Αυτό που γίνεται τώρα είναι μια ολοκληρωμένη… Ροβεσπιεριάδα».

Το Κόκκινο Βιβλίο της Τσεκά, που έχει πολλές πληροφορίες για τον βομβαρδισμό της οδού Λεοντιέφκσι, δεν αναφέρει τι συνέβη στον Cherepanov. Ο Τσεκίστας Latsis ισχυρίστηκε ότι πέθανε από τύφο ενώ βρισκόταν στη φυλακή, όμως άλλες μαρτυρίες λένε ότι αυτός και η Gasparyan στραγγαλίστηκαν στα κελιά τους από Τσεκιστές.

Η καταστολή που εξαπέλυσαν οι Μπολσεβίκοι εναντίον εκείνων που ήταν στα αριστερά τους, των Αναρχικών, των Αριστερών Εσέρων και των Μαξιμαλιστών, σήμαινε ότι ορισμένοι στράφηκαν στη χρήση της τρομοκρατίας εναντίον των διωκτών τους. Αλλά πώς θα μπορούσε η χρήση βομβών και ο δυναμίτης να τερματίσει τη δικτατορία των Μπολσεβίκων και να επιφέρει την ελεύθερη ομοσπονδία για την οποία έγραψε ο Kovalevich; Το καθεστώς μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τον βομβαρδισμό της οδού Λεοντιέφσκι για να εντείνει τις διώξεις των εχθρών του στα αριστερά του. Ο αναρχικός Lev Chernyi, ο οποίος γνώριζε τα μέλη της υπόγειας αναρχικής οργάνωσης, αλλά είχε αντιρρήσεις για τις μεθόδους τους, ήταν ένας από αυτούς που ποινικοποιήθηκαν σε μια σκευωρία της Τσεκά δύο χρόνια αργότερα και εκτελέστηκαν.

Σε όλη τη Ρωσία οι αναρχικοί διώχθηκαν, φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν. Ο Kovalevich και οι σύντροφοί του δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την μπολσεβίκικη αντεπανάσταση που προχώρησε στην καταστολή της εξέγερσης της Κρονστάνδης την ίδια χρονιά που δολοφονήθηκε ο Chernyi.

Πηγές:
– Bykovsky, Sergei. “Underground Anarchists”:
https://ru.theanarchistlibrary.org/library/sergej-bykovskij-anarhisty-podpolya
– The Red Book of the Cheka:
http://leftinmsu.narod.ru/polit_files/books/Red_book_VChK_files/345.htm
– Gul, Roman. The First Steps of “Iron Felix”:
https://telegrafua-com.translate.goog/world/12732/?_x_tr_sl=ru&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en&_x_tr_pto=sc

από: https://libcom.org/article/kazimir-kovalevich-and-underground-anarchists?fbclid=IwAR2FM0frk5BhSAgOi_gKnECrX79lcJwqrInS9dH3RHy_4Ck4hmL9-e8eJAQ

μετάφραση: Τροχιά στο Άπειρο

Aug 24

ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΖΕΤΤΙ, ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ 23/8/77

«… Και δεν θέλω αυτούς τους ανθρώπους της καπιταλιστικής τάξης που είναι καλοί στο να κρατούν χρήματα στην τράπεζα, καλοί και καλοί, όταν έρχεται στο κεφάλι τους, παίρνουν αυτούς τους φτωχούς και τους χτυπούν για να πεθάνουν στο πόλεμος! Δεν το θέλουμε αυτό. Δεν μας ταιριάζει. Ο πόλεμος δεν μας ταιριάζει. Και με ποιο δικαίωμα να σκοτωθούμε ο ένας τον άλλον; Δούλεψα με Γερμανούς συντρόφους, με αντιμετώπισαν σαν αδερφό. Και γιατί έπρεπε να τους σκοτώσω; (Nicola Sacco) 

 

«… Σε όλη μου τη ζωή δεν έχω κλέψει ποτέ, δεν έχω σκοτώσει. Δεν έχω χύσει ποτέ ανθρώπινο αίμα, εγώ. Αγωνίστηκα για να εξαλείψω το έγκλημα, πρώτα απ’ όλα, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και αν υπάρχει ένας λόγος που είμαι εδώ, είναι αυτός και κανένας άλλος. Μια πρόταση, μια πρόταση, κύριε Κάτσμαν, μου έρχεται πάντα στο μυαλό: «Εσείς, κύριε Βανζέτι, ήρθατε εδώ στην πόλη Μπενγκόντι για να πλουτίσετε». Μια φράση που μου δίνει χαρά. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να εμπλουτίσω. Δεν είναι αυτός ο λόγος που υποφέρω και πληρώνω. Υποφέρω και πληρώνω για ένα σφάλμα που πραγματικά έχω διαπράξει. Υποφέρω και πληρώνω γιατί είμαι αναρχικός …. και εγώ ήλιος αναρχικός! Επειδή είμαι Ιταλός … και είμαι Ιταλός. Αλλά είμαι τόσο πεπεισμένος ότι έχω δίκιο ότι αν είχατε τη δύναμη να με σκοτώσετε δύο φορές και μπορούσα να ξαναγεννηθώ δύο φορές, θα ζούσα ξανά για να κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα που έκανα. [μετά από ένα μικρό διάλειμμα] Nicola Sacco … ο σύντροφός μου Nicola! Ναι, ίσως είναι καλύτερα να μιλήσω από εκείνον. Αλλά πόσες φορές, πόσες φορές, κοιτάζοντάς τον, σκεπτόμενος αυτόν, αυτόν τον άνθρωπο που τον θεωρείς κλέφτη και δολοφόνο και τον οποίο θα σκοτώσεις… Όταν τα κόκκαλά του, κύριε Thayer, δεν θα είναι παρά σκόνη , και τα ονόματά σας, τα ιδρύματά σας θα είναι μόνο η ανάμνηση ενός παρελθόντος -καταραμένου-, το όνομά του, το όνομα του Nicola Sacco, θα είναι ακόμα ζωντανό στις καρδιές των ανθρώπων. [στον Σάκο] Πρέπει να τους ευχαριστήσουμε. Χωρίς αυτούς θα είχαμε πεθάνει σαν δύο φτωχοί εκμεταλλευόμενοι, ένας καλός τσαγκάρης, ένας καλός ιχθυοπώλης, και ποτέ σε όλη μας τη ζωή δεν θα μπορούσαμε να ελπίζουμε να κάνουμε τόσα πολλά υπέρ της ανεκτικότητας, της δικαιοσύνης, της κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων. Δώσατε νόημα στη ζωή δύο εκμεταλλευόμενων φτωχών! (Bartolomeo Vanzetti)

https://www.youtube.com/watch?v=PdhIMUVfpPM

 

Aug 24

ΔΙΕΘΝΗΣ EΒΔΟΜΑΔΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΜΕ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ 23-30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2022

Το γεγονός ότι ο καπιταλισμός δεν εστιάζει στις ανάγκες μας αλλά στο κέρδος, αποδεικνύεται με όλη του τη βαρβαρότητα σε περιόδους κλιματικής κρίσης, πανδημίας Covid-19 και κατάρρευσης των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων σε όλο τον κόσμο. Αυτοί που επωφελούνται από τον καπιταλισμό πλουτίζουν σε περιόδους καταστροφής. Αλλά με τις συνεχιζόμενες κρίσεις βιώνουμε επίσης μια νέα εποχή εξεγέρσεων από τα κάτω. Η αντίσταση στον πόλεμο στην Ουκρανία, οι διαμαρτυρίες του Σουδάν κατά της στρατιωτικής κυριαρχίας ή η κοινωνική εξέγερση στη Χιλή είναι μερικά παραδείγματα που δεν μας δείχνουν μόνο τις δυνατότητες οργάνωσης και συλλογικής πάλης. Υπογραμμίζουν επίσης πόσο σημαντικό είναι για τα κοινωνικά κινήματα να μαθαίνουν το ένα από το άλλο και να υποστηρίζουν το ένα το άλλο σε αυτούς τους καιρούς. Όχι μόνο έξω από τους τοίχους αλλά και πίσω από αυτούς. Από το ξέσπασμα της πανδημίας του Covid-19, έχουμε δει σκληρούς αγώνες κατά της φυλάκισης, υπενθυμίζοντας μας ότι οι έγκλειστοι είναι αυτοί που επηρεάζονται περισσότερο όταν όλα πέφτουν. Ξεσπάσματα από βραζιλιάνικες και ιταλικές φυλακές, άνθρωποι στη φυλακή που πυρπολούν μια φυλακή στην Ταϊλάνδη και συνεχείς απεργίες πείνας όπως αυτές που βλέπουμε στην Ελλάδα ή σε στρατόπεδα κράτησης Πολωνών προσφύγων είναι παραδείγματα του θάρρους που δείχνουν οι άνθρωποι στις φυλακές για να γκρεμίσουν τους τοίχους. Σε όλους αυτούς τους αγώνες, οι αναρχικές ιδέες και αξίες είναι το καύσιμο για συλλογική αντίσταση. Δεν αποτελεί έκπληξη η καταστολή εναντίον των αναρχικών αυξάνεται και η αλληλεγγύη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Το καπιταλιστικό σύστημα κυριαρχίας μπορεί να λειτουργήσει λόγω της συνεχιζόμενης απομόνωσης μεταξύ των ανθρώπων, του ατελείωτου ανταγωνισμού και παραβλέποντας τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Χρειαζόμαστε αλληλεγγύη στις φιλίες μας, στη δουλειά, στη γειτονιά, στις κοινότητές μας. Αυτοί έξω και εκείνοι μέσα στους τοίχους τους. Ας ξεσπάσουμε μαζί! Γι’ αυτό καλούμε ξανά για Διεθνή Εβδομάδα Αλληλεγγύης με Αναρχικούς Κρατουμένους. Κάντε μια δράση αλληλεγγύης! Γράψτε γράμματα, οργανώστε ομιλίες ή προβολή ταινιών, κάντε τους συντρόφους μας ορατούς στους δρόμους με ένα πανό ή ένα γκράφιτι και αφήστε τους να δείξουν ότι είναι στην καρδιά μας και ότι παλεύουμε μαζί. Ας θυμηθούμε αυτούς που πολέμησαν ενάντια σε αυτή την αδικία και πλήρωσαν με τη ζωή τους. Κανείς δεν είναι ελεύθερος, μέχρι να είναι όλοι ελεύθεροι! Εάν έχετε ερωτήσεις ή σχόλια, εάν θέλετε να μας στείλετε μια φωτογραφία, ένα σύντομο κείμενο, μια καταγραφή της εκδήλωσης ή της δράσης σας, παρακαλούμε γράψτε μας  write to us

Call for International Week of Solidarity with Anarchist Prisoners 2024 // 23 – 30 August

μετάφραση: Τροχιά στο Άπειρο

Jun 25

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

“Μετά από 8,5 χρόνια εντός των φυλακών, μετά από όλες αυτές τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, αποφάσισα να δώσω ένα τέλος στην 11ετή ταλαιπωρία μου, υψώνοντας ανάχωμα στην πρακτική του προληπτικού εγκλεισμού, ή αλλιώς της επιπλέον τιμωρίας της απόδρασης με νομικά παραθυράκια. Έπειτα από 5 επιπλέον μήνες προληπτικής κράτησης, ξεκινάω απεργία πείνας με στόχο την αποφυλάκιση μου.”                     Γιάννης Μιχαηλίδης 23/05/2022

 

Στις 22/02/2022, ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης ενημερώνεται ότι για το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας δεν πληροί τις “ουσιαστικές” προϋποθέσεις για να αποφυλακιστεί, έπειτα από περισσότερα από 8 χρόνια φυλάκισης, καθώς για το συμβούλιο, υπάρχει “κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων”.

Ο σύντροφος Γ.Μ. έχει στοχοποιηθεί εδώ και χρόνια από τις αρχές λόγω της ανατρεπτικής του δράσης. Πρόσφατα, λόγω της στοχοποίησής του, όπως και άλλων κρατουμένων, για την εξέγερση που πραγματοποιήθηκε στις φυλακές του Μαλανδρίνο σε αλληλεγγύη με τον τότε απεργό πείνας Ντίνο Γιαντζόγλου, πήρε την επιλογή να αποδράσει από την φυλακή. Σε ληστεία που πραγματοποίησε ενόσω βρισκόταν στην παρανομία, πιάστηκε από τους μπάτσους και οδηγήθηκε και πάλι στην φυλακή.

Παρ´όλα αυτά, βάσει των νόμων του ίδιου του κράτους περί συγχωνεύσεων ποινών, ο σύντροφος πληροί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις για την αποφυλάκισή του. Το συμβούλιο εκδικητικά τον κρατάει μέσα, λόγω των ασαφών και αόριστων “ουσιαστικών λόγων”, με ένα εντελώς αστήρικτο σκεπτικό περί γενικής δικαιολόγησης ληστειών από πλευράς του ΓΜ.

Ο σύντροφος βρίσκεται σε ένα ειδικό καθεστώς εξαίρεσης, λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων και πρακτικών του, εκτίοντας μια εξαντλητική ποινή που παρατείνεται αυθαίρετα. Από την Δευτέρα 23/05, βρίσκεται σε απεργία πείνας με στόχο την αποφυλάκισή του.

 

“Αλίμονο σε αυτούς που θα αποδεχτούν σαν όρο ζωής τη φυλακή,

και από το πιο λαμπερό του ήλιου φως, την πιο μικρή ακτίνα”

Σύνθημα της εξέγερσης των φυλακών Αλικαρνασσού

Εδώ και 11 χρόνια βιώνω την κρατική εκδικητικότητα απέναντι σε επιλογές σύμφωνες με τις αξίες και τις ιδέες μου. Η δύσβατη διαδρομή, από την οποία επιλέγω να μοιραστώ κάποιες εξόφθαλμες εκδικητικές αυθαιρεσίες σε βάρος μου, ξεκίνησε το μακρινό 2011, οπότε και εκδόθηκε ένα ένταλμα σύλληψης εναντίον μου, για την υπόθεση της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, για την οποία τελικά αθωώθηκα καθώς δεν υπήρχε η παραμικρή συσχέτιση μου με την κατηγορία που μου αποδόθηκε. Πρόκειται για την ενοχοποίηση μιας σχέσης αλληλεγγύης με καταζητούμενους αναρχικούς που με έφερε στη θέση τους όταν αυτοί συνελήφθησαν.

Μετά από 2 χρόνια κυνηγημένος, διαβαίνω κι εγώ με τη σειρά μου τις βαριές πόρτες των φυλακών, καθώς η ύπαρξη ενός εντάλματος που επισύρει μια δεκαετία εγκλεισμού οδήγησε σε συγκεκριμένες επιλογές και σε συνακόλουθα λάθη. Οι σύντροφοι που συλληφθήκαμε τότε στη ληστεία τράπεζας του Βελβεντού Κοζάνης, βασανιστήκαμε από την αστυνομία, πράγμα σύνηθες, και στη συνέχεια το υπουργείο δημόσιας τάξης δημοσίευσε τις φωτογραφίες των πρησμένων προσώπων μας προκαλώντας την αντίδραση την κοινής γνώμης. Φυσικά κανένας αστυνομικός δεν κατηγορήθηκε γι’ αυτό από την τυφλή ελληνική δικαιοσύνη.

Έπειτα από 1,5 χρόνο, καθώς πλησίαζε η παρέλευση του 18μήνου, βρίσκομαι φορτωμένος με μια ακόμα προφυλάκιση που αφορά και πάλι τη δράση της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, με μια δικογραφία που περιείχε το όνομα μου ως συμμετέχοντα σε πράξεις με τις οποίες όμως δεν με συνέδεε ούτε ένα στοιχείο, ούτε μια μαρτυρία. Όπως είναι φυσικό, αφού η βρώμικη δουλειά είχε γίνει και είχα ήδη καταδικαστεί για την υπόθεση της ληστείας της τράπεζας, εν τέλει αθωώνομαι. Η συγκεκριμένη στρατηγική των πολλαπλών προφυλακίσεων χωρίς στοιχεία και ο τεμαχισμός ενιαίωνυποθέσεων, αποτέλεσε το εργαλείο με το οποίο το κράτος εξασφάλιζε την παραμονή των αναρχικών κρατουμένων στις φυλακές χωρίς δίκη ακόμα και μετά την λήξη του ανώτατου ορίου προφυλάκισης των 18 μηνών, την ίδια στιγμή που οι φασίστες δολοφόνοι απολάμβαναν την ελευθερία τους μετά την παρέλευση του 18μηνου της προφυλάκισης τους.

Καταδικάστηκα επίσης από την τυφλή δικαιοσύνη για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά αστυνομικού, παρά το ότι κατά το συμβάν ήμουν άοπλος, διότι κατά τη δικογραφία, επιχείρησα να τον δολοφονήσω χρησιμοποιώντας το περιπολικό που άρπαξα για να διαφύγω της σύλληψης.

Σε ένα αποκορύφωμα δικαστικής αυθαιρεσίας καταδικάζομαι σε επιπλέον 11 χρόνια κάθειρξης για κατοχή φυσιγγίων, τα οποία βρέθηκαν στο σπίτι του συντρόφου Δημήτρη Πολίτη που ο ίδιος δήλωσε ότι είναι δικά του, με την ασύλληπτη αιτιολογία ότι τα κατείχαμε όλοι μαζί προκειμένου να τελέσουμε ο καθένας ξεχωριστά και από μόνος του “ατομική τρομοκρατία”. Για την ιστορία, έως και σήμερα, η υπόθεση αυτή και οι βαριές καταδίκες που επέφερε παραμένει η μοναδική εφαρμογή του νόμου περί ατομικής τρομοκρατίας στα ελληνικά δικαστικά χρονικά. Το γεγονός ότι αυτή η πρωτοφανής γελοιότητα επικυρώθηκε και από τον Άρειο Πάγο, καταδεικνύει το βαθμό διαπλοκής της “ανεξάρτητης” δικαιοσύνης με τις κομματικές και κυβερνητικές οδηγίες και το πόσο συνηθισμένο έχει γίνει να δικάζουν με νομικά παραθυράκια.

Ας πούμε και δυο λόγια για την “ιερή” εκπαιδευτική διαδικασία στα πλαίσια του σωφρονισμού. Μετά την απεργία πείνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού, στην οποία είχα την τιμή να συμμετέχω ως αλληλέγγυος, κερδίζεται το δικαίωμα της εκπαιδευτικής άδειας για όλους ανεξαρτήτως τους κρατουμένους. Έτσι μετά από καθυστερήσεις και χρονοτριβές έπειτα από 5 χρόνια εγκλεισμού κατάφερα να παρακολουθώ μαθήματα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών για 1,5 χρόνο. Στα 6,5 χρόνια, και αφού είμαι ήδη σε αγροτική φυλακή και έχω ήδη λάβει πολλές εκπαιδευτικές άδειες από εκεί, η εισαγγελέας της Τίρυνθας αποφασίζει ότι είναι μακριά η σχολή μου και γι’ αυτό μου κόβει τις άδειες. Με εξαπατούν ότι θα μου δώσουν άδεια για την εξεταστική που ούτε αυτό συμβαίνει. Στη συνέχεια πληροφορούμαι ότι θα μου κόψουν και την τακτική άδεια, πάλι με νομικό παραθυράκι, κάτι που σήμαινε ότι θα γυρίσω στην κλειστή φυλακή χάνοντας τα πολύτιμα μεροκάματα, και οδηγούμαι στη φυγή ξανά. Αφού ξανασυλλαμβάνομαι και αιτούμαι τη μεταγωγή μου στον Κορυδαλλό για εκπαιδευτικούς λόγους όπως προβλέπεται από τους νόμους τους, επειδή η ΚΕΜ δεν μπορεί να απορρίψει τις αιτήσεις μου επιλέγει να μην απαντάει. Και ας είναι “υποχρεωμένη” από τον νόμο να απαντήσει σε 40 μέρες… Ακόμα περιμένω… Και ας έχω περάσει μέσα από τη φυλακή όλα τα θεωρητικά μαθήματα της σχολής μου υπό αντίξοες συνθήκες (Για τα εργαστήρια απαιτείται η φυσική παρουσία μου που προφανώς δεν μου επιτρέπεται αν δεν μεταχθώ).

Στις 29 Δεκεμβρίου 2021, έχοντας εκτίσει τα 3/5 της 20ετούς ποινής μου και τα 2/5 της ποινής για την απόδραση, σύνολο 8 χρόνια και 3 μήνες πραγματικός χρόνος έκτισης ποινής, η γραμματεία της φυλακής με καλεί να υπογράψω την αίτηση για υφ’ όρον απόλυση όπως προβλέπεται.

Φτάνοντας στο τελευταίο επεισόδιο, αντιμετώπισα κι εγώ με τη σειρά μου την πάγια τακτική του σωφρονιστικού μηχανισμού να εκδικείται τους απείθαρχους κρατούμενους με άρνηση χορήγησης αναστολών, παρά την ουσιαστική προϋπόθεση της επιτυχούς παρακολούθησης των μαθημάτων της σχολής μου (εμποδίζοντας με από την ολοκλήρωση της) και του ότι έχω ήδη βρει εργασία. Και πάλι με νομικό παραθυράκι… Αυτή τη φορά με το επιχείρημα της δυνάμει επικινδυνότητας… προληπτικά δηλαδή. Αφού δεν έχει περάσει ικανό χρονικό διάστημα ώστε να “μεταστραφώ” και να σωφρονιστώ… Προφανείς ανοησίες που ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν, απλά αναπαράγουν διεκπεραιωτικά ακρωτηριάζοντας τις ζωές τόσων φυλακισμένων. Φυσικά σε ανθρώπους που είναι πραγματικά επικίνδυνοι υποτροπής, όπως είναι οι βιαστές, δεν χρησιμοποιείται αυτό το επιχείρημα, διότι ως χαμερπή υποκείμενα που είναι συνεργάζονται άψογα με τη σωφρονιστική καταστολή και ευεργετούνται με έγκαιρες άδειες και αναστολές. Δυνάμει επικίνδυνοι χαρακτηρίζονται συνήθως οι άνθρωποι που έκαναν την αξιοπρεπή επιλογή της απόδρασης, που υποτίθεται ότι ο νόμος δεν τιμωρεί αυστηρά διότι ο νομοθέτης αναγνωρίζει ότι είναι φυσιολογικό ο κάθε άνθρωπος να διεκδικεί την ελευθερία του. Γι’ αυτό και οι λειτουργοί του συστήματος δεν αρκούνται στην εφαρμογή του νόμου και επεκτείνουν την ερμηνεία του.

Το νομικό παραθυράκι είναι ο κανόνας της λειτουργίας του συστήματος. Οι δικαστικοί που το εφαρμόζουν πιθανότατα κάπως έτσι διορίστηκαν ως κομματικοί παρατρεχάμενοι, χτίζοντας καριέρα στις πλάτες των φτωχοδιαβόλων κρατούμενων που στέλνουν στα σίδερα με περίσσια ευκολία μοιράζοντας χρόνια σαν στραγάλια, ενώ τεράστια ποσά ρέουν μέσω μεγαλοδικηγόρων για να αποφυλακίζονται ή να μη φυλακίζονται καν οι έχοντες. Το ίδιο και τα δικά τους παιδιά, για τα οποία τα νομικά παραθυράκια ανοίγουνε για να βγουν…

Όπως ο μπάτσος δολοφόνος του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου Κορκονέας, τον οποίο η δικαστική μαφία βιάστηκε να αποφυλακίσει πρόωρα, προκαλώντας εκτεταμένες αντιδράσεις, πράγμα που οδήγησε σε επαναφυλάκιση του.

Όπως οι μπάτσοι που δολοφόνησαν εν ψυχρό τον Νίκο Σαμπάνη στο Πέραμα.

Όπως οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι που βασάνισαν μέχρι θανάτου τον Ιλίρ Καρέλι οι οποίοι αθωώθηκαν.

Όπως η κ. Βλαχάκη, εμπλεκόμενη στο σκάνδαλο εκατομμυρίων της Energa, η οποία ενώ είχε αποδράσει κόβοντας το βραχιολάκι, κάθισε ελάχιστα στη φυλακή εξασφαλίζοντας άμεσα αναστολή έκτισης της ποινής της.

Όπως ο Φουρθιώτης που γλείφοντας το υπουργείο δικαιοσύνης κατάφερε να αποφυλακιστεί στο 6μηνο, αλλά μετά το νομικό παράθυρο άνοιξε για να ξανασυλληφθεί, καθώς έβγαλε τα άπλυτα της κυβέρνησης στη φόρα.

Όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης ο οποίος απαλλάχθηκε των διώξεων για 3 τόνους ηρωίνης με το σκεπτικό ότι ένας επιφανής επιχειρηματίας όπως αυτός δεν θα μπορούσε να σχετίζεται με κάτι τέτοιο. Το τελευταίο παράδειγμα, αν και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω για την ενοχή του ή όχι, και δεν με ενδιαφέρει, έχει ιδιαίτερη σημασία ακριβώς γιατί καταδεικνύει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την ταξική φύση του δικαστικού συστήματος. Αν βέβαια συλληφθεί ένας χρήστης για κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών και βρίσκεται σε παρέα τριών ατόμων, καταδικάζεται με το νομικό παραθυράκι της εγκληματικής οργάνωσης (κάπως έτσι η Ελλάδα έχει περισσότερες εγκληματικές οργανώσεις από την Ιταλία ή το Μεξικό).

Τα παραδείγματα απαιτούν ολόκληρο βιβλίο για να γραφτούν, άγνωστο πόσοι τόμοι, οπότε περνάω στην ουσία του γράμματος αυτού.Μετά από 8,5 χρόνια εντός των φυλακών, μετά από όλες αυτές τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, αποφάσισα να δώσω ένα τέλος στην 11ετή ταλαιπωρία μου, υψώνοντας ανάχωμα στην πρακτική του προληπτικού εγκλεισμού, ή αλλιώς της επιπλέον τιμωρίας της απόδρασης με νομικά παραθυράκια. Έπειτα από 5 επιπλέον μήνες προληπτικής κράτησης, ξεκινάω απεργία πείνας με στόχο την αποφυλάκιση μου. Αυτή την επιλογή, με το βαθύ κίνητρο της πολυπόθητης ελευθερίας, σκοπεύω να τη στηρίξω με την ίδια συνέπεια που στήριξα τις επιλογές μου έως τώρα και για την οποία με εκδικούνται.

Βαθιά μου επιθυμία, είναι η απεργία πείνας αυτή, να γίνει ένα ακόμη έναυσμα για την αναζωπύρωση του συνολικού αγώνα απέναντι στο κεφάλαιο και τα κράτη. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα που συγκεντρώνει το μισό πλούτο της γης σε μια ελίτ του 1% ενώ φτωχοποιεί ραγδαία τους υπόλοιπους, υποδουλώνοντας ζωντανές ψυχές, όχι μόνο του είδους μας, στη βασανιστική συνθήκη της βιομηχανικής παραγωγής. Τις εταιρείες του, που ανταγωνίζονται στη λεηλασία των φυσικών πόρων, εξαντλώντας τον φυσικό κόσμο ενώ οδηγούν τον πλανήτη στην οριακή κατάσταση της κλιματικής αλλαγής ενώ προκαλούν την εν εξελίξει μεγαλύτερη εξαφάνιση ειδών εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Την κρατική δόμηση της κοινωνίας που πλασάρεται ως αναγκαία από τους αριστερούς και δεξιούς διαχειριστές της, με τη συγκεντρωτική κοινωνική δομή, να επιβάλλει τη γενικευμένη υποδούλωση και να διασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα κράτη, δυτικά και ανατολικά που το μονοπώλιο της νόμιμης βίας τους ξεπαστρεύει ολόκληρους πληθυσμούς, είτε με υπερσύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής, είτε εργαλειοποιώντας την λιμοκτονία καταστρέφοντας υποδομές, όπως σε μια σειρά πρόσφατων συρράξεων σε Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Ουκρανία. Τις διακρατικές συμμαχίες που μετέτρεψαν τη γη σε πυριτιδαποθήκη πυρηνικών κεφαλών απειλώντας να την τινάξουν κυριολεκτικά στον αέρα, αποδεικνύοντας ότι τα κράτη είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες.

Με τη γενικευμένη επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα κράτη και το κεφάλαιο σε ολόκληρη την έμβια ζωή, συμπεριλαμβανομένου και του είδους μας, είναι αναγκαίο και επίκαιρο όσο ποτέ να οργανώσουμε και να προτάξουμε τις αντιστάσεις μας, απορρίπτοντας οποιαδήποτε μορφή ιεραρχικής οργάνωσης που καθιστά τον αγώνα, ευάλωτο στην χειραγώγηση με αποτέλεσμα είτε την αναπαραγωγή του συστήματος είτε την αφομοίωση του στο σύστημα. Η όξυνση και ενοποίηση των επιμέρους πτυχών αγώνα απέναντι στις κρατικές μηχανές μέσα από αποκεντρωμένα δίκτυα οικοκοινοτήτων και κοινοτήτων αγώνα, είναι το βασικό εργαλείο ριζοσπαστικοποίησης στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης της εξάρτησης των ανθρώπων από το κεφαλαιοκρατικό βιομηχανικό σύστημα που καταστρέφει τη γη απειλώντας την ίδια τους την επιβίωση.

Γι’ αυτό σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, τη μάχη που διεξάγω για την ελευθερία μου την αντιλαμβάνομαι και ως μια απελπισμένη προσπάθεια συμμετοχής στον ευρύτερο αγώνα από τον οποίο ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου με έχει αποκόψει. Γι’ αυτό και δεν θεωρώ ότι πρέπει να διεκδικήσω την αποκλειστικότητα των κινηματικών αναφορών, αλλά να προτάξω την επανασύνδεση του αγώνα για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αναρχικών με τις ιδέες που τους οδήγησαν στη σύγκρουση με το σύστημα και προκάλεσαν τη φυλάκιση τους. Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους. Αντίθετα καλώ σε μια σχέση επαναστατικής αλληλεγγύης στη βάση των κοινών προταγμάτων και ενός κοινού αγώνα με πολλαπλές αιχμές, που συντονίζει την οργή που αισθάνονται διαφορετικοί άνθρωποι βιώνοντας διαφορετικές συνθήκες με τις ίδιες όμως αιτίες.

Και τέλος, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό ενδεχόμενο αυτή η απεργία να είναι το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μου, επιθυμώ να του δώσω ακριβώς αυτή τη διάσταση η οποία με εκφράζει συνολικά:

Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων…

…μέχρι την καταστροφή του τελευταίου κλουβιού

Γιάννης Μιχαηλίδης,

προληπτικά αιχμάλωτος στις φυλακές Μαλανδρίνου

23/5/2022

Jun 20

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΞΕΓΕΙΡΕΤΑΙ: Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΟΝ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΜΥ

του Πιότρ Ριαμπόφ*

Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν και Αλμπέρ Καμύ… Αυτά τα δυο ονόματα δεν στέκονται τυχαία δίπλα-δίπλα εδώ. Και οι δύο αυτοί στοχαστές, που έζησαν σε διαφορετικές χώρες και σε διαφορετικούς αιώνες, έκαναν την κατηγορία της «εξέγερσης» μια από τις θεμελιωτικές έννοιες των πρωτότυπων διδασκαλιών τους για τον άνθρωπο. Όμως, αν στον Μπακούνιν αυτές συναντιούνται μόνο ξεχωριστά, και όχι ενταγμένες σε ένα σύστημα ιδεών για την εξέγερση, στον Καμύ η εξέγερση γίνεται η σπουδαιότερη κατηγορία. Κατά τη γνώμη του Μιχαήλ Μπακούνιν, η εξέγερση είναι ένα από τα τρία σημαντικότερα γνωρίσματα «κάθε ανθρώπινης, τόσο ατομικής όσο και συλλογικής, παρουσίας στην ιστορία», πλάι στη ζωική φύση και τη νόηση του ανθρώπου. Είναι ακριβώς μέσα από την εξέγερση που δημιουργείται η προσωπικότητα, το έργο, η ελευθερία και συντελείται η ενσάρκωση του ανθρώπου. Με αυτόν τον τρόπο, η εξέγερση παρουσιάζεται ως η σπουδαιότερη και ειδικά ως ανθρώπινη ιδιότητα. Όμως, τι εννοεί ο Μπακούνιν με τη λέξη «εξέγερση» και εναντίον ποιου έχει στραφεί αυτή η εξέγερση;

Αντίθετα με τα διαδιδόμενα στερεότυπα, ο Μπακούνιν, αυτός ο φλογερός εξεγειρόμενος, εννοεί με την εξέγερση κάθε άλλο παρά την ολική άρνηση και την καταστροφή χωρίς όρια. Στα έργα του υποδεικνύει επίμονα τα όρια της εξέγερσης και τη σχετικότητά της. Είναι πεπεισμένος ότι η απόλυτη εξέγερση, η εξέγερση εναντίον της Φύσης ως ολότητας του κόσμου ή εναντίον της «δεύτερης φύσης», δηλαδή της Κοινωνίας, είναι αδύνατη και στερείται κάθε νοήματος. Έξω από την φύση και την κοινωνία, για τον Μπακούνιν, δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα το υπερφυσικό και δεν δόθηκε λόγος στον άνθρωπο να βγει από τα πλαίσιά τους. Η Φύση και η Κοινωνία στο σύνολό τους είναι το έδαφος στο οποίο μεγαλώνουμε, το πάτωμα στο οποίο είμαστε καταδικασμένοι να παίξουμε το παιχνίδι μας. Όμως, εναντίον της δεδομένης φύσης και της δεδομένης κοινωνίας, ο άνθρωπος μπορεί και πρέπει να εξεγερθεί, αναμορφώνοντας τον κόσμο και τον ίδιο μέσα στον κόσμο, εγείροντας στον αγώνα ειδικά την ανθρώπινη πραγματικότητα.

Εξάλλου το να δεχτεί κανείς όλα τα δεδομένα του περιβάλλοντος, το να συμφιλιώνεται με όλα τα δαιμόνια και τις ατέλειες του σύμπαντος, σημαίνει για τον Μπακούνιν ότι προδίδει την ανθρώπινη μοίρα, ότι παραιτείται από την ελευθερία. Είναι αδύνατη τόσο η ολική άρνηση της Φύσης και της Κοινωνίας όσο και η απόλυτη αποδοχή της δεδομένης φύσης και της δεδομένης κοινωνίας. Κατανοώντας και τους κανόνες που διέπουν τη φύση, την κοινωνία αλλά και αυτούς τους ίδιους, ο άνθρωπος ταυτόχρονα και μερικώς απελευθερώνεται από την καταπίεση αυτών των κανόνων, επεκτείνει τη ζώνη της αυτονομίας του, υπερνικά τους δεσμούς που τον αλυσοδένουν με τον περιβάλλοντα κόσμο και με αυτόν τον ίδιο.

Επομένως, γίνεται κατανοητό ότι στο πλαίσιο της ανθρώπινης εξέγερσης τεράστια σημασία αποδίδεται στη νόηση και την επιστήμη, με τη βοήθεια των οποίων ο άνθρωπος αποσπάται από τον περιβάλλοντα κόσμο, σαν να «σφετερίζεται», σύμφωνα με την έκφραση του Μπακούνιν, τους κανόνες που διέπουν αυτόν τον κόσμο. Στη διαδικασία αυτής της εξέγερσης, γράφει ο Μπακούνιν, ο άνθρωπος «επιτυγχάνει σταδιακά την αποτίναξη του ζυγού της εξωτερικής φύσης, του ζυγού των δικών του φυσικών ατελειών και… του ζυγού ενός κοινωνικού οργανισμού που έχει καθιερωθεί αυταρχικά».

Εξεταζόμενη από αυτήν την οπτική γωνία, στην ανάπτυξη τόσο του κάθε ξεχωριστού ατόμου, όσο και γενικά, της ανθρωπότητας στο σύνολό της, ενυπάρχει η εξέγερση∙ η εξέγερση που στηρίζεται στην αρχική συνθήκη του περιβάλλοντος και που, ταυτόχρονα, την απαρνείται. Σε μια τέτοια πραγματεία της εξέγερσης όχι ως απόλυτης και μοναδικής πράξης, αλλά ως διαδικασίας, που συνδυάζει στο εσωτερικό της στιγμές άρνησης και δημιουργίας, εκδηλώθηκε με σαφήνεια η αριστοτεχνική διαλεκτική του Μπακούνιν, η οποία βρήκε την έκφρασή της στο διάσημο σύνθημά του: «Στο πνεύμα εκείνου που απαρνείται ενυπάρχει το πνεύμα εκείνου που δημιουργεί, το πάθος για καταστροφή συνυπάρχει με το πάθος για δημιουργία».

Περνώντας από μια γενικά φιλοσοφική εξέταση της εξέγερσης στην συγκεκριμένη μορφή της, ο Μπακούνιν στέκεται σε εκείνα τα είδη εξέγερσης, όπως η εξέγερση του ανθρώπου εναντίον της εξωτερικής φύσης (με τη στενή σημασία της λέξης), εναντίον της εσωτερικής φύσης του και ακριβέστερα, εναντίον του «ζωικού» της στοιχείου, το οποίο εκτοπίζεται από την ελευθερία που καλλιεργείται και ταυτίζεται από εκείνον με την ανθρωπότητα, εναντίον του Θεού ως του ιερού θεμελίου οποιασδήποτε ιδανικής ή πραγματικής τυραννίας, εναντίον οποιασδήποτε εξωτερικής αυθεντίας, που επιβάλλεται στο άτομο έξωθεν και ενσαρκώνεται κυρίως από το Κράτος. Η σχέση του Μπακούνιν με την εξέγερση του ατόμου εναντίον της κοινωνίας δεν είναι μονοσήμαντη. Στις περιπτώσεις, όπου η κοινωνία επηρεάζει το άτομο ωφέλιμα, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της σκέψης και της ελευθερίας, η εξέγερση, φυσικά, δεν χρειάζεται.

Σε εκείνες τις περιπτώσεις, όπου η κοινωνία συνθλίβει και υποδουλώνει το άτομο, που το διαφθείρει, η εξέγερση του ανθρώπου εναντίον της κοινωνίας, στην οποία ζει, καθίσταται απαραίτητη, ως η προϋπόθεση της πνευματικής αυτοσυντήρησής του. Ο Μπακούνιν τονίζει ότι το Κράτος, που πάντοτε εξασκεί επιρροή στον άνθρωπο με τρόπο βάναυσο, εξωτερικό και βίαιο, φαίνεται να προβοκάρει το ίδιο την εξέγερση εναντίον του, και αυτή η εξέγερση είναι πολλές φορές ευκολότερη από την εξέγερση του ανθρώπου εναντίον της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που προηγείται του ανθρώπου, τον περιβάλλει και διαμορφώνει, διακριτικά και φυσικά, ένα άτομο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή της. Σε αυτήν την περίπτωση, λέει ο Μπακούνιν, «ο άνθρωπος πρέπει, τουλάχιστον εν μέρει, να εξεγερθεί εναντίον του εαυτού του, καθώς με όλες τις υλικές, διανοητικές και ηθικές έξεις και επιδιώξεις του, ο ίδιος δεν είναι παρά ένα προϊόν της κοινωνίας».

Συνολικά, συζητώντας για τη σύλληψη της έννοιας της «εξέγερσης» στον Μπακούνιν, πρέπει να σημειωθεί ο πολυδιάστατος και αμφίσημος χαρακτήρας της στη διδασκαλία του μεγάλου Ρώσου αναρχικού. Ο Μπακούνιν πραγματεύεται αυτήν την κατηγορία σε διαφορετικά σημεία της δουλειάς του, υπό ελαφρώς διακριτές οπτικές γωνίες, με διαφορετικό βαθμό γενίκευσης. Από τη μια πλευρά ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς διερευνά την «εξέγερση» με ακραία ευρύτητα, σαν συνώνυμο της ελευθερίας και της ανθρωπότητας, σαν αναπόσπαστο γνώρισμα και στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, σαν διαδικασία εξέλιξης του ανθρώπου, ο οποίος ταυτόχρονα και αναδύεται από το έδαφος της Φύσης και της Κοινωνίας, και έχει συνδεθεί με αυτό το έδαφος και το αρνείται, το μεταμορφώνει.

Πρέπει να προστεθεί ότι σε αυτές τις σκέψεις άφησε το στίγμα της η ιδέα της γραμμικής προόδου της φύσης και της κοινωνίας που αποτελεί έναν κοινό τόπο για την πλειοψηφία των στοχαστών του 19ου αιώνα. Από την άλλη πλευρά, ερμηνεύει την κατηγορία της «εξέγερσης» πιο στενά, μόνο σαν μια ιδιωτική στιγμή ελευθερίας, σαν ένα από τα συστατικά της, το οποίο ακόμη και σε ό,τι είναι άκρως αρνητικό, δεν εξαντλεί όλο το περιεχόμενό της. Τέλος, συχνά στα έργα του Μπακούνιν γίνεται λόγος για συγκεκριμένες μορφές εξέγερσης εναντίον συγκεκριμένων μορφών και φαινομένων της φύσης και της κοινωνίας, εναντίον της θεϊκής, κρατικής ή κοινωνικής αυθεντίας, εναντίον της εξωτερικής, μη ανθρώπινης φύσης και της εσωτερικής ζωικής φύσης του ανθρώπου. Όπως ήδη σημείωσα, ο Μπακούνιν δεν συστηματοποίησε τις σκέψεις του για την εξέγερση και η ανασκόπηση τους, όπως παρουσιάστηκε εδώ, φαίνεται ελαφρώς απλοποιημένη, αλλά, συνολικά επαρκής για την ανασυγκρότησή τους.

Αυτές οι σκέψεις για την εξέγερση ήταν για τον Μπακούνιν θεμελιώδεις, διότι του επέτρεψαν να καθιερώσει σε έναν κόσμο που συνδέεται με σκληρή νομοτέλεια την ανθρώπινη αρχή, με τρόπο που να χρησιμεύει ως ένα ιδιότυπο ουμανιστικό αντίβαρο στο διακηρυττόμενο από αυτόν καθολικό ντετερμινισμό. Μολονότι αυτές οι σκέψεις δεν αναπτύχθηκαν από τον Μπακούνιν, μπορεί κανείς να υποστηρίξει χωρίς υπερβολή, ότι στη διδασκαλία του για την εξέγερση ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς ξεπέρασε την εποχή του κατά σχεδόν έναν αιώνα και αποτέλεσε προκάτοχο της υπαρξιστικής φιλοσοφίας της εξέγερσης, του Αλμπέρ Καμύ.

Ο Καμύ προσπαθεί να βρει απάντηση στο σπουδαίο ερώτημα που τέθηκε, με κάθε οξύτητα, στον άνθρωπο της σύγχρονης εποχής: τι μου απομένει να κάνω και θα μπορούσα άραγε να ζήσω, εάν ο Θεός δεν υπάρχει, ο κόσμος δεν έχει νόημα και εγώ είμαι θνητός; Για τον Καμύ, το παράλογο, ως η αρχέγονη, προ και εκτός του ανθρώπου απουσία νοήματος του σύμπαντος, έχει το στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης και ως εκ τούτου επάξια απάντηση του ανθρώπου σε αυτό το παράλογο είναι τελικά η αδιάκοπη, ανέλπιδη και ηρωική εξέγερση. Το να γνωρίζει κάποιος για το θάνατό του, να μην προσπαθεί να ξεφύγει από αυτήν την πικρή γνώση και ωστόσο να ζει, να εισάγει στον παράλογο κόσμο το δικό του ανθρώπινο νόημα, αυτό ήδη σημαίνει να «εξεγείρεται».

Σε μια τέτοια εξέγερση δημιουργούνται όλες οι ανθρώπινες αξίες: το νόημα, η ελευθερία, το έργο, η αλληλεγγύη. Για τον Καμύ, το παράλογο αρχίζει να αποκτά νόημα, όταν δεν υπάρχει συμφωνία με αυτό. Η εξέγερση είναι εξαρχής καταδικασμένη στην ήττα, όπως ο θνητός και μεμονωμένος άνθρωπος και η ανθρωπότητα στο σύνολό της. Ιδίως στην εξέγερση, ο άνθρωπος, το μοναδικό ζώο που είναι ικανό για εξέγερση, για τη συνειδητοποίηση του θανάτου του, της ελευθερίας και της ευθύνης, αξιώνει και τη δική του προσωπική ατομικότητα και την πανανθρώπινη αλληλεγγύη, και το ανθρώπινο νόημα, που εκφράζεται από τον Καμύ στην λακωνική διατύπωση: «Εξεγείρομαι, άρα, υπάρχουμε». Με αυτόν τον τρόπο, η κατηγορία της «εξέγερσης» από μεταφορά ή από στενά πολιτική έννοια μεταμορφώνεται σε σημαντικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η εξέγερση, για τον Καμύ, έχει ένα δικό της τρόπο ισορρόπησης στην κόψη του ξυραφιού ανάμεσα σε δυο, φαινομενικά αντιτιθέμενες, όμως, στην ουσία συγκλίνουσες ακρότητες: την ακρότητα της ολικής αποδοχής, του κομφορμισμού και την ακρότητα της ολικής άρνησης, του μηδενισμού. Και η πρώτη και η δεύτερη οδηγούν στην καταστροφή του ανθρώπου και του ανθρώπινου κόσμου. Στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος απαρνείται τον αγώνα, την ελευθερία, τον εαυτό του, δέχεται τον κόσμο συνολικά, όπως είναι, με όλες τις αισχρότητες και το παράλογό του. Στη δεύτερη, χωρίς να υπομένει τον αγώνα, λιποτακτεί, αναπόφευκτα οδεύει στον αμοραλισμό, τη δολοφονία, την αυτοκτονία.

Ο Αλμπέρ Καμύ εξετάζει αναλυτικά όλα τα αδιέξοδα και τους πειρασμούς αυτής της «οικουμενικής εξέγερσης», σκιαγραφώντας πλούσια τους συλλογισμούς του με λογοτεχνικά, ιστορικά και φιλοσοφικά παραδείγματα. Συνειδητοποιώντας το παράλογο του κόσμου, ο άνθρωπος μπορεί να τρομάξει, να στραφεί αλλού, να διαφύγει στον αντικατοπτρισμό, ή αντίθετα να φύγει από τη ζωή, όπως ο Κυρίλλοφ στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι. Και οι δυο περιπτώσεις συνεπάγονται αυτοκτονία, διάσπαση της προσωπικότητας και της ανθρώπινης πραγματικότητας. Αντίθετα, το να ζει κανείς, χωρίς να τρέφεται από ψευδαισθήσεις, το να εισάγει στον κόσμο το νόημα, να μετασχηματίζει την οικουμένη, ολοκληρώνοντας τον άθλο του Σίσυφου, αυτό είναι δρόμος, επάξιος του ανθρώπου. Και σε αυτόν το δρόμο η προσωπικότητα διέρχεται από την αρχέγονη μοναξιά και απώλεια κάθε προσανατολισμού στην ουμανιστική αλληλεγγύη ελεύθερων ανθρώπων, που αρνούνται και την αυτοκτονία και τη δολοφονία άλλων ανθρώπων.

Πράγματι, η προσωπικότητα είναι αδιανόητη εκτός της ανθρωπότητας και όλοι οι άνθρωποι είναι ενωμένοι κάτω από ένα κοινό φορτίο, το φορτίο της γνώσης και της ελευθερίας. Ο άνθρωπος που εξεγείρεται δεν χρειάζεται ούτε δούλους, ούτε κυρίους. Χρειάζονται σε εκείνον τέτοιοι ελεύθεροι άνθρωποι. Τέτοιοι άνθρωποι δεν επιδιώκουν να χαθούν στον αντικειμενικό κόσμο, δεν ψάχνουν παρηγοριά στο είδωλο της Προόδου, της Επιστήμης ή στους ιστορικούς μύθους. Είναι ελεύθεροι και υπεύθυνοι, φέρουν με ειλικρίνεια το βαρύ φορτίο τους στη ζωή, χωρίς να προδίδουν την ανθρώπινη μοίρα. Αρνούμενοι το θεό και την αιωνιότητα, υποστηρίζουν την εποχή τους, το δικό τους πραγματικό, το μοναδικό, το ανήσυχο, το ανεπανάληπτο∙ σε τελική ανάλυση, τους εαυτούς τους.

Με το να εξεγείρεται, ο άνθρωπος δεν προσπαθεί να ξεφύγει από τον κόσμο, δεν αποδέχεται τη ολότητά του, αλλά τον μεταμορφώνει και με αυτόν τον τρόπο αυτό-ενσαρκώνεται. Εξετάζοντας του δρόμους και τις διασταυρώσεις της «οικουμενικής εξέγερσης», ο Καμύ δείχνει συγκεκριμένα ότι, στην πολιτική, η ολική άρνηση οδηγεί στην ίδια δουλεία και δικτατορία, όπως και στην ολική αποδοχή της υπάρχουσας τάξης: κάθε Προμηθέας μεταμορφώνεται σε Καίσαρα, κάθε υπεράνθρωπος αρχίζει να έχει ανάγκη από δούλους.

Φωτεινό και υποδειγματικό παράδειγμα εξέγερσης αποτελεί η τέχνη. Ο Καμύ γράφει: «Στην τέχνη δεν υπάρχει ούτε ολική άρνηση, ούτε ολική συμφωνία με αυτό που υπάρχει». Η τέχνη είναι και άρνηση και συμφωνία ταυτόχρονα. Όπως η ολική άρνηση στην τέχνη οδηγεί στον καθαρό φορμαλισμό, στην αποχώρηση και τη διαφυγή από τον κόσμο, έτσι και η ολική αποδοχή έχει ως συνέπεια τον καθαρό «φωτογραφικό ρεαλισμό». Τόσο το ένα όσο και το άλλο είναι απολύτως άγονα, ενώ ο πραγματικός δημιουργός όχι μόνο δέχεται τον κόσμο, χρησιμοποιώντας τα υλικά για τη δημιουργία του, αλλά και τον τροποποιεί, θέτοντας στην στατική ύλη του σύμπαντος το ανεπανάληπτο στίγμα του δικού του στυλ.

Έτσι, με πολυάριθμα παραδείγματα ο Καμύ δείχνει αυτές τις Σκύλες και τις Χάρυβδες της εξέγερσης, χαράζοντας τον προσανατολισμό της τραγικής, όμως ελεύθερης και σκεπτόμενης προσωπικότητας, της αλληλέγγυας με άλλες τέτοιες προσωπικότητες, του Ανθρώπου που Εξεγείρεται. Η φιλοσοφία της εξέγερσης του Καμύ είναι εξαιρετικό επίτευγμα ουμανιστικής σκέψης της σύγχρονης εποχής. Αυτή αναδύθηκε στη φλόγα της αντιφασιστικής Αντίστασης και είχε θεμελιωθεί στην κατανόηση της καταστροφικής εμπειρίας του 20ου αιώνα, που έθεσε υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου. Όμως, πολύ πριν τον Καμύ, στα μέσα του 19ου αιώνα πολλές βαθιές ενοράσεις και διαισθήσεις, που προανήγγειλαν την φιλοσοφία του για την εξέγερση, είχαν διατυπωθεί από τον Ρώσο αναρχικό Μ.Α. Μπακούνιν.

Αυτή η φιλοσοφία της Εξέγερσης, ειλικρινής και ανθρώπινη, βοηθάει τον άνθρωπο που ζει στον σκληρό, συγχυσμένο και παράλογο κόσμο μας, να βρει ένα στέρεο στήριγμα. Όμως, αυτό το στήριγμα, μια άβολη και ταπεινωτική πατερίτσα για τον κακόμοιρο ανάπηρο, είναι το όπλο της αντίστασης, με το οποίο επενδύονται τα χέρια του στρατιώτη που μάχεται στα χαρακώματα της σύγχρονης εποχής.

πηγή: https://avtonom.org/news/ryabov-p-chelovek-buntuyushchii-filosofiya-bunta-u-mikhaila-bakunina-i-albera-kamyu

*Ο Πιοτρ Β. Ριαμπόφ είναι ιστορικός και φιλόσοφος, διδάκτωρ του Παιδαγωγικού Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας. Ενεργός στο αναρχικό κίνημα από το 1987, με πλούσια αρθρογραφία, επικεντρώνει το έργο του αφενός στην προβληματική του υπαρξισμού στην σύγχρονη κουλτούρα και αφετέρου στην ιστορία των κινημάτων απελευθέρωσης. Η συνοπτική, συγκριτική θέση του για τον «άνθρωπο που εξεγείρεται» στο έργο του Μπακούνιν και του Καμύ ταξιδεύει εδώ με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Ρώσου φιλοσόφου και καλεί σε μια συζήτηση για τον «εξεγειρόμενο» του σήμερα.

May 27

Ανάληψη Ευθύνης για την εμπρηστική επίθεση στη Ν.Δ. Πεύκης-Λυκόβρυσης – Να κάψουμε ολοσχερώς το κτήνος του Εξευγενισμού

Στις 27/04 τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της Ν.Δ. Πεύκης-Λυκόβρυσης καίγοντάς τα ολοσχερώς εξωτερικά και ένα μεγάλο κομμάτι στο εσωτερικό τους, στην ουσία κλείνοντάς τους το μαγαζάκι.

Θεωρούμε το συγκεκριμένο κόμμα υπόλογο για μια σειρά ενεργειών που αποτελούν τον κορμό της ατζέντας του ελληνικού κράτους.

Ανάπλαση-Εξευγενισμός-Εκτοπισμός-Καταστολή

Από την αρχή της θητείας της η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της στο ζήτημα της πόλης. Το αθηναϊκό κέντρο διαμορφώνεται συνέχεια σαν μια λουξ βιτρίνα για τον παγκόσμιο και ευρωπαϊκό τουρισμό. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε και επιταχύνθηκε ήδη από τις χρονιές έξαρσης του covid-19 όταν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ δόθηκαν για την κατασκευή του Μεγάλου Περιπάτου. Ο δημόσιος χώρος καταλαμβάνεται όλο και περισσότερο από εμπορεύματα και καταναλωτές. Τα πανεπιστήμια και οι χώροι που άλλοτε φάνταζαν σημεία συνάντησης των κινημάτων και συλλογικών διαδικασιών πλέον εκκαθαρίζονται, ελέγχονται και χαρτογραφούνται με κάμερες και μπάτσους (ΟΠΠΙ). Χαρακτηριστική άλλωστε είναι και η απόπειρα του κράτους να κάνει μνημείο το πολυτεχνείο Γκίνη σε μία κίνηση εξευγενισμού. Παράλληλα, τα φοιτητικά κινήματα δέχονται ακραία καταστολή με χαρακτηριστικά παραδείγματα την πίεση και σε άλλα πανεπιστήμια όπως το ΑΠΘ, όπως και η περίπτωση των 14 φοιτητών που διώκονται με την ομπρέλα-εργαλείο μαγειρέματος δικογραφιών του DNA. Σε συνέχεια της πίεσης που δέχεται και το αναρχικό κίνημα με αναφορά τους χώρους συνάντησης είναι και η συνεχόμενη καταστολή των καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας αλλά και της Θεσσαλονίκης.

 

Φυσικά μαζί με όλα τα παραπάνω έρχεται και η ανάπλαση πλατειών, πάρκων και λόφων. Η εγκληματική συνεργασία του κράτους με το κεφάλαιο οδηγεί στην εμφάνιση εργοταξίων και σκόνης στις πλατείες, λαμαρίνες φύλαξης, αποκλεισμό των χώρων εργασιών, παραπάνω φύλαξη με security και μπάτσους και όπως είναι αναμενόμενο: εκτοπισμό των φτωχών, των περιθωριακών, των μεταναστριών. Ακόμα και τα ελάχιστα σημεία που είχαν οι φτωχές, οι από τα κάτω, οι άνθρωποι της τάξης μας να πάρουνε ανάσα,τους αφαιρούνται βίαια. Το σχέδιο αυτό εκτελείται σε όλο το κέντρο από το Γαλάτσι και το Παγκράτι μέχρι τις πλέον μεταναστευτικές γειτονιές, την πλατεία Κυψέλης, την πλατεία Πρωτομαγιάς και σύντομα την πλατεία Εξαρχείων.

Αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη λεηλασία του δημόσιου χώρου είναι ο Δήμος Αθηναίων, η πολιτική ατζέντα της Ν.Δ. και ένα σύνολο από εταιρείες. Κάποιες από αυτές είναι η Unison, η Prodea, η ΕΡΕΤΒΟ ως κατασκευαστική του μετρό, η ίδια η Αττικό Μετρό και η Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ, με την τελευταία να διεκδικεί μερίδιο από τον εξευγενισμό που ετοιμάζει το κράτος και απέναντι στην κατειλημμένη κοινότητα των Προσφυγικών. Και επειδή ακριβώς το κράτος έχει συνέχεια δεν ξεχνάμε ότι αυτόν τον εξευγενισμό τον κοιτάζουν με όρεξη και τα αριστερά αρπακτικά του Σύριζα, όπως και και ένα από τα πιο βρομερά σκουπίδια του, η Δούρου με πρόσφατη επίσκεψή της στο απελευθερωμένο έδαφος των Κατειλημμένων Προσφυγικών. Είναι άλλωστε ιστορική πραγματικότητα η συνέχεια και ο ρόλος του κράτους (αριστερού-δεξιού) ως μηχανισμός εγγύησης των συμφερόντων της αστικής τάξης και επιβολής γενοκτονίας των από τα κάτω.

Μέχρι τώρα αναφερθήκαμε στη βία κράτους-κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνική βάση. Έλεγχος, ξεριζωμός πληθυσμών, καταστολή κινημάτων, επίθεση στα συλλογικά σώματα. Παρόλα αυτά ένα ακόμη ζήτημα αποτελεί και η λεηλασία της ίδιας της φυσικής ζωής και του περιβάλλοντος στον αστικό ιστό. Η ανάπλαση οδηγεί σε ρημαγμένους λόφους, εκατοντάδες κομμένα δέντρα προκειμένου να ανοιχτούν δρόμοι ή να τσιμεντωθούν εδάφη, ρύπανση του τοπικού οικοσυστήματος, περιορισμός ακόμα και του ελάχιστου οξυγόνου και καταστροφή κάθε καταφυγίου για τα ζώα της πόλης. Όχι μόνο ο άνθρωπος αλλά και οτιδήποτε μη ανθρώπινο είναι αναλώσιμο προκειμένου να επεκταθεί το εμπόρευμα και το κέρδος. Αυτό που συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας γίνεται σε μια πιο διευρυμένη κλίμακα στο φυσικό τοπίο ολόκληρης της χώρας με την επέλαση του πράσινου καπιταλισμού και την αδηφάγη δόμηση των ΑΠΕ με τις εγγυήσεις της ΝΔ. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι μετά τις μεγάλες πυρκαγιές της Εύβοιας το καλοκαίρι του 2021 γίναν ακόμα περισσότερες μελέτες και προσπάθειες για αδειοδοτήσεις αιολικών σε όλη την περιοχή. Ένα πολύ σοβαρό σημείο αυτής της επέμβασης με τσιμέντα και μπετό είναι ότι χρειάζονται δεκαετίες ολόκληρες για να επανέλθει το άγριο οικοσύστημα στην αρχική του κατάσταση και σε ορισμένες περιστάσεις αυτό δεν συμβαίνει καν. Η ευαίσθητη βιοποικιλότητα πεθαίνει χρόνο με το χρόνο. Ηθικός και πρακτικός αυτουργός των πυρκαγιών στη χώρα κρίνουμε πως είναι η ΝΔ και οι κατασκευαστικές στις οποίες κάνει πλάτες όπως η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.

Ο εξευγενισμός όπως και η επίθεση στη φύση δεν θα λυθεί με πρόσκαιρους ρυθμιστικούς ή δικαιωματίστικους αγώνες. Είναι μια άγρια διαδικασία που γίνεται με ρυθμούς αστραπής. Άλλωστε και τα παραδείγματα της Ευρώπης με πιο τρανταχτό αυτό του Βερολίνου από τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 μέχρι και σήμερα, δείχνουν ότι αυτό που σχεδιάζεται είναι η επίθεση στην κουλτούρα των γειτονιών και της ριζοσπαστικοποίησης, με μια λογική τα πάντα να χρησιμεύουν ως πεδίο κερδοφορίας για τις αλυσίδες καταστημάτων, τις κατασκευαστικές, τα Real Estate κτλ. Είναι μια παράσταση μετατροπής περιοχών σε κυριλίκι από το κράτος στην οποία μοναδικό ανάχωμα είναι η διάχυση των επιθετικών μας δράσεων: Σαμποτάζ, πυρπολισμοί οχημάτων, εμπρησμοί εταιρειών, γραφείων, βίαιες συγκρουσιακές πορείες, καταλήψεις απελευθερωμένων εδαφών και κτιρίων.                      Ο εξευγενισμός είναι το νεκροταφείο των φτωχών και της πραγματικής ζωής στην πυκνοκατοικημένη έρημο των πόλεων. Δεν θα σταματήσει ο θάνατος παρά μόνο από την πυρκαγιά που καίει μέσα σε κάθε εξεγερμένη καρδιά και νού. Η κατάλληλη στιγμή για το στραγγάλισμα του εξευγενισμού και όχι μόνο, ήταν, και είναι ΤΩΡΑ, όμως έχουμε καθυστερήσει και εχθρός κινείται στη σκακιέρα του. Όχι άλλες αναβολές και συμβάσεις. Εμπρός λοιπόν για την κινηματική-μετωπική βια και άμεση σύγκρουση, το συντομότερο δυνατόν, το περισσότερο δυνατόν.

Φτώχεια-Ακρίβεια-Πόλεμος-Προπαγάνδα

Την ίδια στιγμή που αυξάνεται η ένταση του πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη, κράτη και ενεργειακά λόμπι οδηγούν πληθυσμούς στην εξαθλίωση. Ο καπιταλισμός οδηγούμενος σε ιστορικά αδιέξοδα σύμφωνα με την φύση και τους κανόνες του, εκτονώνει την κρίση του σε πόλεμο. Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να επικρατεί ένα διπλωματικό και οικονομικής φύσεως χάος που οδηγεί σε πληθωρισμό και αύξηση των τιμών όλων των βασικών ειδών (ρεύμα, σούπερ μάρκετ, καύσιμα κ.α.). Αυτό φυσικά συνέβαινε και πριν το ξέσπασμα του πολέμου με τα αφεντικά και τους εκπροσώπους τους να αναπαράγουν μια διαρκή κατάσταση σοκ και έκτακτης ανάγκης για τους υπηκόους σε μια αφήγηση αποδοχής των “αναγκαίων μέτρων” και πειθάρχησης. Αυτό το φαινόμενο σε συνδυασμό με την ήδη επιβαρυμένη οικονομική κατάσταση του πληθυσμού, θα οδηγήσουν σε μια άνευ προηγουμένου βίαιη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων ανθρώπων τους επόμενους μήνες. Άλλωστε το κόστος ζωής που έχει επιφέρει η ανάπλαση (πχ υψηλά ενοίκια και αύξηση τιμών με airbnb – μεσιτικές) είναι ήδη δυσβάσταχτο για πολλές από εμάς.

Το κράτος μελετά και προετοιμάζεται για να διαχειριστεί αυτή τη συνθήκη. Τα υπέρογκα ποσά του δημόσιου προϋπολογισμού που επενδύονται σε στρατό και μπάτσους έχουν διπλό ρόλο. Αφενός την στρατιωτική συμμετοχή του ελληνικού κράτους και την διαρκή ετοιμότητά του προς την εξωτερική βλέψη και αφετέρου την πρόληψη και φίμωση κάθε εσωτερικού “προβλήματος”, κινήματος και εχθρού. Μπορεί να φαίνεται αδιανόητο ότι δόθηκαν τόσα ποσά για αγορά εξοπλισμού και στρατιωτικές ασκήσεις, ενώ τόσο καιρό δεν έχει γίνει τίποτα για την περιβόητη δημόσια περίθαλψη. Από την πλευρά μας κρίνουμε πως είναι απόλυτα σχετιζόμενες οι κινήσεις του ελληνικού κράτους από την περίοδο του covid19 ως και σήμερα.

Το ελληνικό κράτος στη συγκυρία του πολέμου όχι μόνο προετοιμάστηκε αλλά και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Χρόνια τώρα και επί κυβέρνησης Σύριζα το ελληνικό κράτος είναι ο τοποτηρητής του ΝΑΤΟ, μαζί με το τουρκικό, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Τη στιγμή που οι τηλεθεατές φλομώνονται με ένα σωρό επικοινωνιακά παιχνίδια σχετικά με τις παραβιάσεις εναέριων χώρων στο Αιγαίο, τα φασιστικά κράτη Ελλάδας και Τουρκίας κάνουν βρόμικη δουλειά για την τοπική και διεθνή ελίτ. Κάποιες στιγμές του ελληνικού κράτους και του ρόλου του στην περιοχή είναι: Συμφωνία με Αίγυπτο, συμφωνία Πρεσπών (που ενδυναμώνει τον ρόλο της Ελλάδας ως επιτηρητή στα Βαλκάνια), στρατιωτικές ασκήσεις με Ισραήλ, βάσεις ΝΑΤΟ σε Σούδα, Λάρισα, Άραξο κ.α.

Αυτήν την περίοδο ο ρόλος αυτός επιβεβαιώθηκε με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Πέρα από το στρατιωτικό πανηγύρι με τα Ραφάλ σε επιδείξεις να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, η Ελλάδα ενεπλάκη ενεργά σε έναν άγριο πόλεμο με την αποστολή αεροπλάνων C-130 στην Ουκρανία που μεταφέρανε όπλα και εξοπλισμούς ώστε να συνεχιστεί η σφαγή. Αυτή η σφαγή φυσικά είναι τροφοδοτούμενη από το κράτος της Ρωσίας και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό που κονταροχτυπιέται στην περιοχή με τον δυτικό επεκτατισμό. Ενάντια λοιπόν σε κάθε κράτος (ρωσικό, ουκρανικό, σοβιετικό) και κάθε δολοφονική συμμαχία κρατών (ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ευρασιατική), ο ρόλος μας ως εσωτερικός εχθρός του ελληνικού κράτους είναι στους δρόμους, αντιμιλιταριστικός, ώστε να σταματήσουμε την σφαγή των πληθυσμών της τάξης μας και να μην γίνουμε κρέας στα κανόνια κανενός κράτους ή συνασπισμού κρατών. Στο σημείο αυτό διαχωρίζουμε το κομμάτι εκείνο της εργατικής τάξης που μέσα σε αυτή τη συνθήκη είτε σιωπά, είτε κάνει σάπιες επιλογές όπως το να στραφεί σε συντηρητικά και φασιστικά μορφώματα. Είναι όλοι αυτοί που έχουν κάνει πλάτες στην άνοδο του εθνικισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ουκρανία και την Ευρώπη. Βρίσκουμε εχθρικά τα κινήματα που δημιουργούν νεοναζιστικές παραστρατιωτικές γκρούπες (όπως το τάγμα Αζόφ) που στηρίζουν την ανθρωποφαγία και την επέλαση της κυριαρχίας. Πάνω σε αυτά πατάει και ο λόγος της κυρίαρχης αφήγησης της δημοκρατίας που στηρίζει τις λεγόμενες ειρηνευτικές αποστολές ή τις αποστολές “αποναζιστικοποίησης” (ρητορική Ρωσικού κράτους). Οι από τα κάτω που είναι δίπλα μας πραγματικά είναι εκείνες και εκείνοι που αγωνιούν και παίρνουν θέση ουσιαστικής συνειδησιακής ρήξης απέναντι στην καταπίεση και τον ολοκληρωτισμό. Αυτοί συνεισφέρουν ουσιαστικά στον κοινωνικό πόλεμο δίχως να στρέφονται ενάντια στο αναρχικό πρόταγμα της απελευθέρωσης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμμετείχε σε εγκλήματα πολέμου με τη στρατιωτική εμπλοκή του ελληνικού κράτους και την κοινωνική γενοκτονία μέσα στο εσωτερικό της χώρας. Να τους σταματήσουμε, να τους ισοπεδώσουμε στο χώμα.

Πέρα και έξω από τα δίπολα που φτιάχνει η κυριαρχία σε αυτόν τον πόλεμο είμαστε ενάντια σε όλα τα κράτη. Σε μια εποχή που το ψέμα κυριαρχεί παντού στις οθόνες τηλεοράσεων, υπολογιστών και κινητών είναι σημαντικό να επαναφέρουμε την συλλογική αυτομόρφωση, αυτοπροστασία και αυτοάμυνα. Οφείλουμε να οχυρώσουμε τις δομές μας και τους ανθρώπους μας διανοητικά και έμπρακτα. Είναι γεγονός ότι στην Δύση ακούμε μία μόνο αφήγηση για τα γεγονότα, τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται όσο ποτέ πριν, ενώ δημοσιογράφοι και χώροι παρακολουθούνται από την ΕΥΠ. Παράλληλα, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και του εγχώριου αντιεξουσιαστικού κινήματος σπεύδει να δει με συμπάθεια τον ρωσικό ιμπεριαλισμό τρεφόμενο από αντι-νατοϊκά συναισθήματα αποκλειστικά. Για μας όποιος παίρνει θέση κράτους και υιοθετεί δίπολα και σε αυτόν τον πόλεμο έχει πεθάνει συνειδησιακά στον βούρκο της αποσύνθεσης του σήμερα.

Σε κάθε ανάλογη στιγμή της Ιστορίας οι ξεκάθαρες στοχεύσεις των κινημάτων σώζαν τις καταστάσεις. Η συνεχόμενη παρουσία στο δρόμο, η οργάνωση και η ενότητα, ο σαφής αντιμιλιταριστικός λόγος, οι επιθέσεις των από τα κάτω, το χτίσιμο δομών και σχέσεων είναι ο μόνος δρόμος για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να βάλουμε ένα λιθαράκι στην κίνηση για την κοινωνική απελευθέρωση και την επαναστατική πάλη. Όπως άλλωστε έχουμε ξαναπεί στην ανάληψη ευθύνης για τις επιθέσεις στις τράπεζες σε Γαλάτσι και Πεύκη η επιβίωση της εμπρηστικής παράδοσης είναι κάτι που δεν είναι αυτονόητο αλλά βρίσκεται στο δικό μας χέρι ώστε να της δώσουμε ζωή και να διασφαλίσουμε με τη αδιάκοπη επίθεση προς την διάχυση της επαναστατικής βίας. Παραθέτουμε στο σημείο αυτό και το κείμενο που έχει ένα σύνολο από προτάγματα τα οποία θεωρούμε ότι είναι ζωντανά και στο σήμερα: https://athens.indymedia.org/post/1608250/

Σε μια περίοδο που το σύστημα σοκάρει διαρκώς τον απλό κόσμο, τα κινήματα οφείλουμε να τα φροντίσουμε. Από την έμφυλη βία και τη λεηλασία της Γης μέχρι την εναντίωση στον πόλεμο και την αλληλεγγύη στις μετανάστριες να δείξουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός έξω από τις πυρηνικές κεφαλές, τις πυρκαγιές, την εξαθλίωση, την καταστροφή, τον πόνο, το άγχος επιβίωσης μέσα στην καπιταλιστική αποτυχία και την απελπισία. Είναι ο κόσμος των ελεύθερων μυαλών, ο κόσμος της Αναρχίας και της αυτοοργάνωσης. Να κάνουμε στο εδώ και το τώρα πράξη τις επιθυμίες μας συντονιζόμενοι-συντονιζόμενες σε πολλά οριζόντια δίκτυα δομών, κοινοτήτων, οργάνωσης και επιθέσεων που συνομιλούν μεταξύ τους κάτω από μια ενιαία πλατφόρμα περιεχομένων και προταγμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο προτείνουμε το επιθετικό σαμποτάζ ενάντια σε εταιρείες και παράγοντες που θρέφουν το κτήνος του εξευγενισμού και της καταστροφής του περιβάλλοντος.

Στο σημείο αυτό επικηρύσσουμε ένα σύνολο από εταιρείες που θεωρούμε εχθρικές και οφείλουμε να τις μετατρέψουμε σε αποκαϊδια.

-PRODEA INVESTMENTS – Χρυσοσπηλιωτίσσης 9, Αθήνα

-ΕΡΕΤΒΟ – Τ. Φιλήμονος 15, Αθήνα

-UNISON FACILITY – Λεωφόρος Συγγρού 194

-ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε. – Λεωφόρος Μεσογείων 191-193

-ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΑΘΗΝΑΣ Α.Ε. – Πυρρή 5, Αθήνα

-ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ – ΓΕΚ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ Α.Ε. και Τ.Ε. – Λεωφόρος Μεσογείων 85

-ΑΚΤΩΡ Α.Τ.Ε. – Ερμού 25, Κηφισιά

-ΑΚΤΩΡ Α.Ε.-ΕΡΓΑΣ Α.ΤΕ. – Μπουμπουλίνας 26 & Χατζηγιάννη Μέξης

 

10, 100, 1000ΑΔΕΣ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

10, 100, 100ΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΟΡΜΗΤΗΡΙΑ ΑΓΩΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ (απεργό πείνας από 23/05) ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ – ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΣΙΝΙΑΛΑ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Χιλιάδες Ήλιοι της Νύχτας

Στις 27/04 τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της Ν.Δ. Πεύκης-Λυκόβρυσης καίγοντάς τα ολοσχερώς εξωτερικά και ένα μεγάλο κομμάτι στο εσωτερικό τους, στην ουσία κλείνοντάς τους το μαγαζάκι.

Θεωρούμε το συγκεκριμένο κόμμα υπόλογο για μια σειρά ενεργειών που αποτελούν τον κορμό της ατζέντας του ελληνικού κράτους.

Ανάπλαση-Εξευγενισμός-Εκτοπισμός-Καταστολή

Από την αρχή της θητείας της η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της στο ζήτημα της πόλης. Το αθηναϊκό κέντρο διαμορφώνεται συνέχεια σαν μια λουξ βιτρίνα για τον παγκόσμιο και ευρωπαϊκό τουρισμό. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε και επιταχύνθηκε ήδη από τις χρονιές έξαρσης του covid-19 όταν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ δόθηκαν για την κατασκευή του Μεγάλου Περιπάτου. Ο δημόσιος χώρος καταλαμβάνεται όλο και περισσότερο από εμπορεύματα και καταναλωτές. Τα πανεπιστήμια και οι χώροι που άλλοτε φάνταζαν σημεία συνάντησης των κινημάτων και συλλογικών διαδικασιών πλέον εκκαθαρίζονται, ελέγχονται και χαρτογραφούνται με κάμερες και μπάτσους (ΟΠΠΙ). Χαρακτηριστική άλλωστε είναι και η απόπειρα του κράτους να κάνει μνημείο το πολυτεχνείο Γκίνη σε μία κίνηση εξευγενισμού. Παράλληλα, τα φοιτητικά κινήματα δέχονται ακραία καταστολή με χαρακτηριστικά παραδείγματα την πίεση και σε άλλα πανεπιστήμια όπως το ΑΠΘ, όπως και η περίπτωση των 14 φοιτητών που διώκονται με την ομπρέλα-εργαλείο μαγειρέματος δικογραφιών του DNA. Σε συνέχεια της πίεσης που δέχεται και το αναρχικό κίνημα με αναφορά τους χώρους συνάντησης είναι και η συνεχώμενη καταστολή των καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας αλλά και της Θεσσαλονίκης.

Φυσικά μαζί με όλα τα παραπάνω έρχεται και η ανάπλαση πλατειών, πάρκων και λόφων. Η εγκληματική συνεργασία του κράτους με το κεφάλαιο οδηγεί στην εμφάνιση εργοταξίων και σκόνης στις πλατείες, λαμαρίνες φύλαξης, αποκλεισμό των χώρων εργασιών, παραπάνω φύλαξη με security και μπάτσους και όπως είναι αναμενόμενο: εκτοπισμό των φτωχών, των περιθωριακών, των μεταναστριών. Ακόμα και τα ελάχιστα σημεία που είχαν οι φτωχές, οι από τα κάτω, οι άνθρωποι της τάξης μας να πάρουνε ανάσα, τους αφαιρούνται βίαια. Το σχέδιο αυτό εκτελείται σε όλο το κέντρο από το Γαλάτσι και το Παγκράτι μέχρι τις πλέον μεταναστευτικές γειτονιές, την πλατεία Κυψέλης, την πλατεία Πρωτομαγιάς και σύντομα την πλατεία Εξαρχείων.

Αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη λεηλασία του δημόσιου χώρου είναι ο Δήμος Αθηναίων, η πολιτική ατζέντα της Ν.Δ. και ένα σύνολο από εταιρείες. Κάποιες από αυτές είναι η Unison, η Prodea, η ΕΡΕΤΒΟ ως κατασκευαστική του μετρό, η ίδια η Αττικό Μετρό και η Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ, με την τελευταία να διεκδικεί μερίδιο από τον εξευγενισμό που ετοιμάζει το κράτος και απέναντι στην κατειλημμένη κοινότητα των Προσφυγικών. Και επειδή ακριβώς το κράτος έχει συνέχεια δεν ξεχνάμε ότι αυτόν τον εξευγενισμό τον κοιτάζουν με όρεξη και τα αριστερά αρπακτικά του Σύριζα, όπως και και ένα από τα πιο βρομερά σκουπίδια του, η Δούρου με πρόσφατη επίσκεψή της στο απελευθερωμένο έδαφος των Κατειλημμένων Προσφυγικών. Είναι άλλωστε ιστορική πραγματικότητα η συνέχεια και ο ρόλος του κράτους (αριστερού-δεξιού) ως μηχανισμός εγγύησης των συμφερόντων της αστικής τάξης και επιβολής γενοκτονίας των από τα κάτω.

Μέχρι τώρα αναφερθήκαμε στη βία κράτους-κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνική βάση. Έλεγχος, ξεριζωμός πληθυσμών, καταστολή κινημάτων, επίθεση στα συλλογικά σώματα. Παρόλα αυτά ένα ακόμη ζήτημα αποτελεί και η λεηλασία της ίδιας της φυσικής ζωής και του περιβάλλοντος στον αστικό ιστό. Η ανάπλαση οδηγεί σε ρημαγμένους λόφους, εκατοντάδες κομμένα δέντρα προκειμένου να ανοιχτούν δρόμοι ή να τσιμεντωθούν εδάφη, ρύπανση του τοπικού οικοσυστήματος, περιορισμός ακόμα και του ελάχιστου οξυγόνου και καταστροφή κάθε καταφυγίου για τα ζώα της πόλης. Όχι μόνο ο άνθρωπος αλλά και οτιδήποτε μη ανθρώπινο είναι αναλώσιμο προκειμένου να επεκταθεί το εμπόρευμα και το κέρδος. Αυτό που συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας γίνεται σε μια πιο διευρυμένη κλίμακα στο φυσικό τοπίο ολόκληρης της χώρας με την επέλαση του πράσινου καπιταλισμού και την αδηφάγη δόμηση των ΑΠΕ με τις εγγυήσεις της ΝΔ. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι μετά τις μεγάλες πυρκαγιές της Εύβοιας το καλοκαίρι του 2021 γίναν ακόμα περισσότερες μελέτες και προσπάθειες για αδειοδοτήσεις αιολικών σε όλη την περιοχή. Ένα πολύ σοβαρό σημείο αυτής της επέμβασης με τσιμέντα και μπετό είναι ότι χρειάζονται δεκαετίες ολόκληρες για να επανέλθει το άγριο οικοσύστημα στην αρχική του κατάσταση και σε ορισμένες περιστάσεις αυτό δεν συμβαίνει καν. Η ευαίσθητη βιοποικιλότητα πεθαίνει χρόνο με το χρόνο. Ηθικός και πρακτικός αυτουργός των πυρκαγιών στη χώρα κρίνουμε πως είναι η ΝΔ και οι κατασκευαστικές στις οποίες κάνει πλάτες όπως η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.

Ο εξευγενισμός όπως και η επίθεση στη φύση δεν θα λυθεί με πρόσκαιρους ρυθμιστικούς ή δικαιοματίστικους αγώνες. Είναι μια άγρια διαδικασία που γίνεται με ρυθμούς αστραπής. Άλλωστε και τα παραδείγματα της Ευρώπης με πιο τρανταχτό αυτό του Βερολίνου από τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 μέχρι και σήμερα, δείχνουν ότι αυτό που σχεδιάζεται είναι η επίθεση στην κουλτούρα των γειτονιών και της ριζοσπαστικοποίησης, με μια λογική τα πάντα να χρησιμεύουν ως πεδίο κερδοφορίας για τις αλυσίδες καταστημάτων, τις κατασκευαστικές, τα Real Estate κτλ. Είναι μια παράσταση μετατροπής περιοχών σε κυριλίκι από το κράτος στην οποία μοναδικό ανάχωμα είναι η διάχυση των επιθετικών μας δράσεων: Σαμποτάζ, πυρπολισμοί οχημάτων, εμπρησμοί εταιρειών, γραφείων, βίαιες συγκρουσιακές πορείες, καταλήψεις απελευθερωμένων εδαφών και κτιρίων. Ο εξευγενισμός είναι το νεκροταφείο των φτωχών και της πραγματικής ζωής στην πυκνοκατοικημένη έρημο των πόλεων. Δεν θα σταματήσει ο θάνατος παρά μόνο από την πυρκαγιά που καίει μέσα σε κάθε εξεγερμένη καρδιά και νού. Η κατάλληλη στιγμή για το στραγγάλισμα του εξευγενισμού και όχι μόνο, ήταν, και είναι ΤΩΡΑ, όμως έχουμε καθυστερήσει και εχθρός κινείται στη σκακιέρα του. Όχι άλλες αναβολές και συμβάσεις. Εμπρός λοιπόν για την κινηματική-μετωπική βια και άμεση σύγκρουση, το συντομότερο δυνατόν, το περισσότερο δυνατόν.

Φτώχεια-Ακρίβεια-Πόλεμος-Προπαγάνδα

Την ίδια στιγμή που αυξάνεται η ένταση του πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη, κράτη και ενεργειακά λόμπι οδηγούν πληθυσμούς στην εξαθλίωση. Ο καπιταλισμός οδηγούμενος σε ιστορικά αδιέξοδα σύμφωνα με την φύση και τους κανόνες του, εκτονώνει την κρίση του σε πόλεμο. Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να επικρατεί ένα διπλωματικό και οικονομικής φύσεως χάος που οδηγεί σε πληθωρισμό και αύξηση των τιμών όλων των βασικών ειδών (ρεύμα, σούπερ μάρκετ, καύσιμα κ.α.). Αυτό φυσικά συνέβαινε και πριν το ξέσπασμα του πολέμου με τα αφεντικά και τους εκπροσώπους τους να αναπαράγουν μια διαρκή κατάσταση σοκ και έκτακτης ανάγκης για τους υπηκόους σε μια αφήγηση αποδοχής των “αναγκαίων μέτρων” και πειθάρχησης. Αυτό το φαινόμενο σε συνδυασμό με την ήδη επιβαρυμένη οικονομική κατάσταση του πληθυσμού, θα οδηγήσουν σε μια άνευ προηγουμένου βίαιη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων ανθρώπων τους επόμενους μήνες. Άλλωστε το κόστος ζωής που έχει επιφέρει η ανάπλαση (πχ υψηλά ενοίκια και αύξηση τιμών με airbnb – μεσιτικές) είναι ήδη δυσβάσταχτο για πολλές από εμάς.

Το κράτος μελετά και προετοιμάζεται για να διαχειριστεί αυτή τη συνθήκη. Τα υπέρογκα ποσά του δημόσιου προϋπολογισμού που επενδύονται σε στρατό και μπάτσους έχουν διπλό ρόλο. Αφενός την στρατιωτική συμμετοχή του ελληνικού κράτους και την διαρκή ετοιμότητά του προς την εξωτερική βλέψη και αφετέρου την πρόληψη και φίμωση κάθε εσωτερικού “προβλήματος”, κινήματος και εχθρού. Μπορεί να φαίνεται αδιανόητο ότι δόθηκαν τόσα ποσά για αγορά εξοπλισμού και στρατιωτικές ασκήσεις, ενώ τόσο καιρό δεν έχει γίνει τίποτα για την περιβόητη δημόσια περίθαλψη. Από την πλευρά μας κρίνουμε πως είναι απόλυτα σχετιζόμενες οι κινήσεις του ελληνικού κράτους από την περίοδο του covid19 ως και σήμερα.

Το ελληνικό κράτος στη συγκυρία του πολέμου όχι μόνο προετοιμάστηκε αλλά και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Χρόνια τώρα και επί κυβέρνησης Σύριζα το ελληνικό κράτος είναι ο τοποτηρητής του ΝΑΤΟ, μαζί με το τουρκικό, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Τη στιγμή που οι τηλεθεατές φλομώνονται με ένα σωρό επικοινωνιακά παιχνίδια σχετικά με τις παραβιάσεις εναέριων χώρων στο Αιγαίο, τα φασιστικά κράτη Ελλάδας και Τουρκίας κάνουν βρόμικη δουλειά για την τοπική και διεθνή ελίτ. Κάποιες στιγμές του ελληνικού κράτους και του ρόλου του στην περιοχή είναι: Συμφωνία με Αίγυπτο, συμφωνία Πρεσπών (που ενδυναμώνει τον ρόλο της Ελλάδας ως επιτηρητή στα Βαλκάνια), στρατιωτικές ασκήσεις με Ισραήλ, βάσεις ΝΑΤΟ σε Σούδα, Λάρισα, Άραξο κ.α.

Αυτήν την περίοδο ο ρόλος αυτός επιβεβαιώθηκε με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Πέρα από το στρατιωτικό πανηγύρι με τα Ραφάλ σε επιδείξεις να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, η Ελλάδα ενεπλάκη ενεργά σε έναν άγριο πόλεμο με την αποστολή αεροπλάνων C-130 στην Ουκρανία που μεταφέρανε όπλα και εξοπλισμούς ώστε να συνεχιστεί η σφαγή. Αυτή η σφαγή φυσικά είναι τροφοδοτούμενη από το κράτος της Ρωσίας και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό που κονταροχτυπιέται στην περιοχή με τον δυτικό επεκτατισμό. Ενάντια λοιπόν σε κάθε κράτος (ρωσικό, ουκρανικό, σοβιετικό) και κάθε δολοφονική συμμαχία κρατών (ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ευρασιατική), ο ρόλος μας ως εσωτερικός εχθρός του ελληνικού κράτους είναι στους δρόμους, αντιμιλιταριστικός, ώστε να σταματήσουμε την σφαγή των πληθυσμών της τάξης μας και να μην γίνουμε κρέας στα κανόνια κανενός κράτους ή συνασπισμού κρατών. Στο σημείο αυτό διαχωρίζουμε το κομμάτι εκείνο της εργατικής τάξης που μέσα σε αυτή τη συνθήκη είτε σιωπά, είτε κάνει σάπιες επιλογές όπως το να στραφεί σε συντηρητικά και φασιστικά μορφώματα. Είναι όλοι αυτοί που έχουν κάνει πλάτες στην άνοδο του εθνικισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ουκρανία και την Ευρώπη. Βρίσκουμε εχθρικά τα κινήματα που δημιουργούν νεοναζιστικές παραστρατιωτικές γκρούπες (όπως το τάγμα Αζόφ) που στηρίζουν την ανθρωποφαγία και την επέλαση της κυριαρχίας. Πάνω σε αυτά πατάει και ο λόγος της κυρίαρχης αφήγησης της δημοκρατίας που στηρίζει τις λεγόμενες ειρηνευτικές αποστολές ή τις αποστολές “αποναζιστικοποίησης” (ρητορική Ρωσικού κράτους). Οι από τα κάτω που είναι δίπλα μας πραγματικά είναι εκείνες και εκείνοι που αγωνιούν και παίρνουν θέση ουσιαστικής συνειδησιακής ρήξης απέναντι στην καταπίεση και τον ολοκληρωτισμό. Αυτοί συνεισφέρουν ουσιαστικά στον κοινωνικό πόλεμο δίχως να στρέφονται ενάντια στο αναρχικό πρόταγμα της απελευθέρωσης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμμετείχε σε εγκλήματα πολέμου με τη στρατιωτική εμπλοκή του ελληνικού κράτους και την κοινωνική γενοκτονία μέσα στο εσωτερικό της χώρας. Να τους σταματήσουμε, να τους ισοπεδώσουμε στο χώμα.

Πέρα και έξω από τα δίπολα που φτιάχνει η κυριαρχία σε αυτόν τον πόλεμο είμαστε ενάντια σε όλα τα κράτη. Σε μια εποχή που το ψέμα κυριαρχεί παντού στις οθόνες τηλεοράσεων, υπολογιστών και κινητών είναι σημαντικό να επαναφέρουμε την συλλογική αυτομόρφωση, αυτοπροστασία και αυτοάμυνα. Οφείλουμε να οχυρώσουμε τις δομές μας και τους ανθρώπους μας διανοητικά και έμπρακτα. Είναι γεγονός ότι στην Δύση ακούμε μία μόνο αφήγηση για τα γεγονότα, τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται όσο ποτέ πριν, ενώ δημοσιογράφοι και χώροι παρακολουθούνται από την ΕΥΠ. Παράλληλα, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και του εγχώριου αντιεξουσιαστικού κινήματος σπεύδει να δει με συμπάθεια τον ρωσικό ιμπεριαλισμό τρεφόμενο από αντι-νατοϊκά συναισθήματα αποκλειστικά. Για μας όποιος παίρνει θέση κράτους και υιοθετεί δίπολα και σε αυτόν τον πόλεμο έχει πεθάνει συνειδησιακά στον βούρκο της αποσύνθεσης του σήμερα.

Σε κάθε ανάλογη στιγμή της Ιστορίας οι ξεκάθαρες στοχεύσεις των κινημάτων σώζαν τις καταστάσεις. Η συνεχόμενη παρουσία στο δρόμο, η οργάνωση και η ενότητα, ο σαφής αντιμιλιταριστικός λόγος, οι επιθέσεις των από τα κάτω, το χτίσιμο δομών και σχέσεων είναι ο μόνος δρόμος για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να βάλουμε ένα λιθαράκι στην κίνηση για την κοινωνική απελευθέρωση και την επαναστατική πάλη. Όπως άλλωστε έχουμε ξαναπεί στην ανάληψη ευθύνης για τις επιθέσεις στις τράπεζες σε Γαλάτσι και Πεύκη η επιβίωση της εμπρηστικής παράδοσης είναι κάτι που δεν είναι αυτονόητο αλλά βρίσκεται στο δικό μας χέρι ώστε να της δώσουμε ζωή και να διασφαλίσουμε με τη αδιάκοπη επίθεση προς την διάχυση της επαναστατικής βίας. Παραθέτουμε στο σημείο αυτό και το κείμενο που έχει ένα σύνολο από προτάγματα τα οποία θεωρούμε ότι είναι ζωντανά και στο σήμερα: https://athens.indymedia.org/post/1608250/

Σε μια περίοδο που το σύστημα σοκάρει διαρκώς τον απλό κόσμο, τα κινήματα οφείλουμε να τα φροντίσουμε. Από την έμφυλη βία και τη λεηλασία της Γης μέχρι την εναντίωση στον πόλεμο και την αλληλεγγύη στις μετανάστριες να δείξουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός έξω από τις πυρηνικές κεφαλές, τις πυρκαγιές, την εξαθλίωση, την καταστροφή, τον πόνο, το άγχος επιβίωσης μέσα στην καπιταλιστική αποτυχία και την απελπισία. Είναι ο κόσμος των ελεύθερων μυαλών, ο κόσμος της Αναρχίας και της αυτοοργάνωσης. Να κάνουμε στο εδώ και το τώρα πράξη τις επιθυμίες μας συντονιζόμενοι-συντονιζόμενες σε πολλά οριζόντια δίκτυα δομών, κοινοτήτων, οργάνωσης και επιθέσεων που συνομιλούν μεταξύ τους κάτω από μια ενιαία πλατφόρμα περιεχομένων και προταγμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο προτείνουμε το επιθετικό σαμποτάζ ενάντια σε εταιρείες και παράγοντες που θρέφουν το κτήνος του εξευγενισμού και της καταστροφής του περιβάλλοντος.

Στο σημείο αυτό επικηρύσσουμε ένα σύνολο από εταιρείες που θεωρούμε εχθρικές και οφείλουμε να τις μετατρέψουμε σε αποκαϊδια.

-PRODEA INVESTMENTS – Χρυσοσπηλιωτίσσης 9, Αθήνα

-ΕΡΕΤΒΟ – Τ. Φιλήμονος 15, Αθήνα

-UNISON FACILITY – Λεωφόρος Συγγρού 194

-ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε. – Λεωφόρος Μεσογείων 191-193

-ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΑΘΗΝΑΣ Α.Ε. – Πυρρή 5, Αθήνα

-ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ – ΓΕΚ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ Α.Ε. και Τ.Ε. – Λεωφόρος Μεσογείων 85

-ΑΚΤΩΡ Α.Τ.Ε. – Ερμού 25, Κηφισιά

-ΑΚΤΩΡ Α.Ε.-ΕΡΓΑΣ Α.ΤΕ. – Μπουμπουλίνας 26 & Χατζηγιάννη Μέξης

 

10, 100, 1000ΑΔΕΣ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

10, 100, 100ΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΟΡΜΗΤΗΡΙΑ ΑΓΩΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ (απεργό πείνας από 23/05) ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ – ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΣΙΝΙΑΛΑ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Χιλιάδες Ήλιοι της Νύχτας

Στις 27/04 τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της Ν.Δ. Πεύκης-Λυκόβρυσης καίγοντάς τα ολοσχερώς εξωτερικά και ένα μεγάλο κομμάτι στο εσωτερικό τους, στην ουσία κλείνοντάς τους το μαγαζάκι.

Θεωρούμε το συγκεκριμένο κόμμα υπόλογο για μια σειρά ενεργειών που αποτελούν τον κορμό της ατζέντας του ελληνικού κράτους.

Ανάπλαση-Εξευγενισμός-Εκτοπισμός-Καταστολή

Από την αρχή της θητείας της η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της στο ζήτημα της πόλης. Το αθηναϊκό κέντρο διαμορφώνεται συνέχεια σαν μια λουξ βιτρίνα για τον παγκόσμιο και ευρωπαϊκό τουρισμό. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε και επιταχύνθηκε ήδη από τις χρονιές έξαρσης του covid-19 όταν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ δόθηκαν για την κατασκευή του Μεγάλου Περιπάτου. Ο δημόσιος χώρος καταλαμβάνεται όλο και περισσότερο από εμπορεύματα και καταναλωτές. Τα πανεπιστήμια και οι χώροι που άλλοτε φάνταζαν σημεία συνάντησης των κινημάτων και συλλογικών διαδικασιών πλέον εκκαθαρίζονται, ελέγχονται και χαρτογραφούνται με κάμερες και μπάτσους (ΟΠΠΙ). Χαρακτηριστική άλλωστε είναι και η απόπειρα του κράτους να κάνει μνημείο το πολυτεχνείο Γκίνη σε μία κίνηση εξευγενισμού. Παράλληλα, τα φοιτητικά κινήματα δέχονται ακραία καταστολή με χαρακτηριστικά παραδείγματα την πίεση και σε άλλα πανεπιστήμια όπως το ΑΠΘ, όπως και η περίπτωση των 14 φοιτητών που διώκονται με την ομπρέλα-εργαλείο μαγειρέματος δικογραφιών του DNA. Σε συνέχεια της πίεσης που δέχεται και το αναρχικό κίνημα με αναφορά τους χώρους συνάντησης είναι και η συνεχώμενη καταστολή των καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας αλλά και της Θεσσαλονίκης.

Φυσικά μαζί με όλα τα παραπάνω έρχεται και η ανάπλαση πλατειών, πάρκων και λόφων. Η εγκληματική συνεργασία του κράτους με το κεφάλαιο οδηγεί στην εμφάνιση εργοταξίων και σκόνης στις πλατείες, λαμαρίνες φύλαξης, αποκλεισμό των χώρων εργασιών, παραπάνω φύλαξη με security και μπάτσους και όπως είναι αναμενόμενο: εκτοπισμό των φτωχών, των περιθωριακών, των μεταναστριών. Ακόμα και τα ελάχιστα σημεία που είχαν οι φτωχές, οι από τα κάτω, οι άνθρωποι της τάξης μας να πάρουνε ανάσα, τους αφαιρούνται βίαια. Το σχέδιο αυτό εκτελείται σε όλο το κέντρο από το Γαλάτσι και το Παγκράτι μέχρι τις πλέον μεταναστευτικές γειτονιές, την πλατεία Κυψέλης, την πλατεία Πρωτομαγιάς και σύντομα την πλατεία Εξαρχείων.

Αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη λεηλασία του δημόσιου χώρου είναι ο Δήμος Αθηναίων, η πολιτική ατζέντα της Ν.Δ. και ένα σύνολο από εταιρείες. Κάποιες από αυτές είναι η Unison, η Prodea, η ΕΡΕΤΒΟ ως κατασκευαστική του μετρό, η ίδια η Αττικό Μετρό και η Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ, με την τελευταία να διεκδικεί μερίδιο από τον εξευγενισμό που ετοιμάζει το κράτος και απέναντι στην κατειλημμένη κοινότητα των Προσφυγικών. Και επειδή ακριβώς το κράτος έχει συνέχεια δεν ξεχνάμε ότι αυτόν τον εξευγενισμό τον κοιτάζουν με όρεξη και τα αριστερά αρπακτικά του Σύριζα, όπως και και ένα από τα πιο βρομερά σκουπίδια του, η Δούρου με πρόσφατη επίσκεψή της στο απελευθερωμένο έδαφος των Κατειλημμένων Προσφυγικών. Είναι άλλωστε ιστορική πραγματικότητα η συνέχεια και ο ρόλος του κράτους (αριστερού-δεξιού) ως μηχανισμός εγγύησης των συμφερόντων της αστικής τάξης και επιβολής γενοκτονίας των από τα κάτω.

Μέχρι τώρα αναφερθήκαμε στη βία κράτους-κεφαλαίου απέναντι στην κοινωνική βάση. Έλεγχος, ξεριζωμός πληθυσμών, καταστολή κινημάτων, επίθεση στα συλλογικά σώματα. Παρόλα αυτά ένα ακόμη ζήτημα αποτελεί και η λεηλασία της ίδιας της φυσικής ζωής και του περιβάλλοντος στον αστικό ιστό. Η ανάπλαση οδηγεί σε ρημαγμένους λόφους, εκατοντάδες κομμένα δέντρα προκειμένου να ανοιχτούν δρόμοι ή να τσιμεντωθούν εδάφη, ρύπανση του τοπικού οικοσυστήματος, περιορισμός ακόμα και του ελάχιστου οξυγόνου και καταστροφή κάθε καταφυγίου για τα ζώα της πόλης. Όχι μόνο ο άνθρωπος αλλά και οτιδήποτε μη ανθρώπινο είναι αναλώσιμο προκειμένου να επεκταθεί το εμπόρευμα και το κέρδος. Αυτό που συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας γίνεται σε μια πιο διευρυμένη κλίμακα στο φυσικό τοπίο ολόκληρης της χώρας με την επέλαση του πράσινου καπιταλισμού και την αδηφάγη δόμηση των ΑΠΕ με τις εγγυήσεις της ΝΔ. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι μετά τις μεγάλες πυρκαγιές της Εύβοιας το καλοκαίρι του 2021 γίναν ακόμα περισσότερες μελέτες και προσπάθειες για αδειοδοτήσεις αιολικών σε όλη την περιοχή. Ένα πολύ σοβαρό σημείο αυτής της επέμβασης με τσιμέντα και μπετό είναι ότι χρειάζονται δεκαετίες ολόκληρες για να επανέλθει το άγριο οικοσύστημα στην αρχική του κατάσταση και σε ορισμένες περιστάσεις αυτό δεν συμβαίνει καν. Η ευαίσθητη βιοποικιλότητα πεθαίνει χρόνο με το χρόνο. Ηθικός και πρακτικός αυτουργός των πυρκαγιών στη χώρα κρίνουμε πως είναι η ΝΔ και οι κατασκευαστικές στις οποίες κάνει πλάτες όπως η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.

Ο εξευγενισμός όπως και η επίθεση στη φύση δεν θα λυθεί με πρόσκαιρους ρυθμιστικούς ή δικαιοματίστικους αγώνες. Είναι μια άγρια διαδικασία που γίνεται με ρυθμούς αστραπής. Άλλωστε και τα παραδείγματα της Ευρώπης με πιο τρανταχτό αυτό του Βερολίνου από τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 μέχρι και σήμερα, δείχνουν ότι αυτό που σχεδιάζεται είναι η επίθεση στην κουλτούρα των γειτονιών και της ριζοσπαστικοποίησης, με μια λογική τα πάντα να χρησιμεύουν ως πεδίο κερδοφορίας για τις αλυσίδες καταστημάτων, τις κατασκευαστικές, τα Real Estate κτλ. Είναι μια παράσταση μετατροπής περιοχών σε κυριλίκι από το κράτος στην οποία μοναδικό ανάχωμα είναι η διάχυση των επιθετικών μας δράσεων: Σαμποτάζ, πυρπολισμοί οχημάτων, εμπρησμοί εταιρειών, γραφείων, βίαιες συγκρουσιακές πορείες, καταλήψεις απελευθερωμένων εδαφών και κτιρίων. Ο εξευγενισμός είναι το νεκροταφείο των φτωχών και της πραγματικής ζωής στην πυκνοκατοικημένη έρημο των πόλεων. Δεν θα σταματήσει ο θάνατος παρά μόνο από την πυρκαγιά που καίει μέσα σε κάθε εξεγερμένη καρδιά και νού. Η κατάλληλη στιγμή για το στραγγάλισμα του εξευγενισμού και όχι μόνο, ήταν, και είναι ΤΩΡΑ, όμως έχουμε καθυστερήσει και εχθρός κινείται στη σκακιέρα του. Όχι άλλες αναβολές και συμβάσεις. Εμπρός λοιπόν για την κινηματική-μετωπική βια και άμεση σύγκρουση, το συντομότερο δυνατόν, το περισσότερο δυνατόν.

Φτώχεια-Ακρίβεια-Πόλεμος-Προπαγάνδα

Την ίδια στιγμή που αυξάνεται η ένταση του πολέμου στην Ανατολική Ευρώπη, κράτη και ενεργειακά λόμπι οδηγούν πληθυσμούς στην εξαθλίωση. Ο καπιταλισμός οδηγούμενος σε ιστορικά αδιέξοδα σύμφωνα με την φύση και τους κανόνες του, εκτονώνει την κρίση του σε πόλεμο. Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να επικρατεί ένα διπλωματικό και οικονομικής φύσεως χάος που οδηγεί σε πληθωρισμό και αύξηση των τιμών όλων των βασικών ειδών (ρεύμα, σούπερ μάρκετ, καύσιμα κ.α.). Αυτό φυσικά συνέβαινε και πριν το ξέσπασμα του πολέμου με τα αφεντικά και τους εκπροσώπους τους να αναπαράγουν μια διαρκή κατάσταση σοκ και έκτακτης ανάγκης για τους υπηκόους σε μια αφήγηση αποδοχής των “αναγκαίων μέτρων” και πειθάρχησης. Αυτό το φαινόμενο σε συνδυασμό με την ήδη επιβαρυμένη οικονομική κατάσταση του πληθυσμού, θα οδηγήσουν σε μια άνευ προηγουμένου βίαιη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων ανθρώπων τους επόμενους μήνες. Άλλωστε το κόστος ζωής που έχει επιφέρει η ανάπλαση (πχ υψηλά ενοίκια και αύξηση τιμών με airbnb – μεσιτικές) είναι ήδη δυσβάσταχτο για πολλές από εμάς.

Το κράτος μελετά και προετοιμάζεται για να διαχειριστεί αυτή τη συνθήκη. Τα υπέρογκα ποσά του δημόσιου προϋπολογισμού που επενδύονται σε στρατό και μπάτσους έχουν διπλό ρόλο. Αφενός την στρατιωτική συμμετοχή του ελληνικού κράτους και την διαρκή ετοιμότητά του προς την εξωτερική βλέψη και αφετέρου την πρόληψη και φίμωση κάθε εσωτερικού “προβλήματος”, κινήματος και εχθρού. Μπορεί να φαίνεται αδιανόητο ότι δόθηκαν τόσα ποσά για αγορά εξοπλισμού και στρατιωτικές ασκήσεις, ενώ τόσο καιρό δεν έχει γίνει τίποτα για την περιβόητη δημόσια περίθαλψη. Από την πλευρά μας κρίνουμε πως είναι απόλυτα σχετιζόμενες οι κινήσεις του ελληνικού κράτους από την περίοδο του covid19 ως και σήμερα.

Το ελληνικό κράτος στη συγκυρία του πολέμου όχι μόνο προετοιμάστηκε αλλά και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Χρόνια τώρα και επί κυβέρνησης Σύριζα το ελληνικό κράτος είναι ο τοποτηρητής του ΝΑΤΟ, μαζί με το τουρκικό, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Τη στιγμή που οι τηλεθεατές φλομώνονται με ένα σωρό επικοινωνιακά παιχνίδια σχετικά με τις παραβιάσεις εναέριων χώρων στο Αιγαίο, τα φασιστικά κράτη Ελλάδας και Τουρκίας κάνουν βρόμικη δουλειά για την τοπική και διεθνή ελίτ. Κάποιες στιγμές του ελληνικού κράτους και του ρόλου του στην περιοχή είναι: Συμφωνία με Αίγυπτο, συμφωνία Πρεσπών (που ενδυναμώνει τον ρόλο της Ελλάδας ως επιτηρητή στα Βαλκάνια), στρατιωτικές ασκήσεις με Ισραήλ, βάσεις ΝΑΤΟ σε Σούδα, Λάρισα, Άραξο κ.α.

Αυτήν την περίοδο ο ρόλος αυτός επιβεβαιώθηκε με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Πέρα από το στρατιωτικό πανηγύρι με τα Ραφάλ σε επιδείξεις να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, η Ελλάδα ενεπλάκη ενεργά σε έναν άγριο πόλεμο με την αποστολή αεροπλάνων C-130 στην Ουκρανία που μεταφέρανε όπλα και εξοπλισμούς ώστε να συνεχιστεί η σφαγή. Αυτή η σφαγή φυσικά είναι τροφοδοτούμενη από το κράτος της Ρωσίας και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό που κονταροχτυπιέται στην περιοχή με τον δυτικό επεκτατισμό. Ενάντια λοιπόν σε κάθε κράτος (ρωσικό, ουκρανικό, σοβιετικό) και κάθε δολοφονική συμμαχία κρατών (ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ευρασιατική), ο ρόλος μας ως εσωτερικός εχθρός του ελληνικού κράτους είναι στους δρόμους, αντιμιλιταριστικός, ώστε να σταματήσουμε την σφαγή των πληθυσμών της τάξης μας και να μην γίνουμε κρέας στα κανόνια κανενός κράτους ή συνασπισμού κρατών. Στο σημείο αυτό διαχωρίζουμε το κομμάτι εκείνο της εργατικής τάξης που μέσα σε αυτή τη συνθήκη είτε σιωπά, είτε κάνει σάπιες επιλογές όπως το να στραφεί σε συντηρητικά και φασιστικά μορφώματα. Είναι όλοι αυτοί που έχουν κάνει πλάτες στην άνοδο του εθνικισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ουκρανία και την Ευρώπη. Βρίσκουμε εχθρικά τα κινήματα που δημιουργούν νεοναζιστικές παραστρατιωτικές γκρούπες (όπως το τάγμα Αζόφ) που στηρίζουν την ανθρωποφαγία και την επέλαση της κυριαρχίας. Πάνω σε αυτά πατάει και ο λόγος της κυρίαρχης αφήγησης της δημοκρατίας που στηρίζει τις λεγόμενες ειρηνευτικές αποστολές ή τις αποστολές “αποναζιστικοποίησης” (ρητορική Ρωσικού κράτους). Οι από τα κάτω που είναι δίπλα μας πραγματικά είναι εκείνες και εκείνοι που αγωνιούν και παίρνουν θέση ουσιαστικής συνειδησιακής ρήξης απέναντι στην καταπίεση και τον ολοκληρωτισμό. Αυτοί συνεισφέρουν ουσιαστικά στον κοινωνικό πόλεμο δίχως να στρέφονται ενάντια στο αναρχικό πρόταγμα της απελευθέρωσης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμμετείχε σε εγκλήματα πολέμου με τη στρατιωτική εμπλοκή του ελληνικού κράτους και την κοινωνική γενοκτονία μέσα στο εσωτερικό της χώρας. Να τους σταματήσουμε, να τους ισοπεδώσουμε στο χώμα.

Πέρα και έξω από τα δίπολα που φτιάχνει η κυριαρχία σε αυτόν τον πόλεμο είμαστε ενάντια σε όλα τα κράτη. Σε μια εποχή που το ψέμα κυριαρχεί παντού στις οθόνες τηλεοράσεων, υπολογιστών και κινητών είναι σημαντικό να επαναφέρουμε την συλλογική αυτομόρφωση, αυτοπροστασία και αυτοάμυνα. Οφείλουμε να οχυρώσουμε τις δομές μας και τους ανθρώπους μας διανοητικά και έμπρακτα. Είναι γεγονός ότι στην Δύση ακούμε μία μόνο αφήγηση για τα γεγονότα, τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται όσο ποτέ πριν, ενώ δημοσιογράφοι και χώροι παρακολουθούνται από την ΕΥΠ. Παράλληλα, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και του εγχώριου αντιεξουσιαστικού κινήματος σπεύδει να δει με συμπάθεια τον ρωσικό ιμπεριαλισμό τρεφόμενο από αντι-νατοϊκά συναισθήματα αποκλειστικά. Για μας όποιος παίρνει θέση κράτους και υιοθετεί δίπολα και σε αυτόν τον πόλεμο έχει πεθάνει συνειδησιακά στον βούρκο της αποσύνθεσης του σήμερα.

Σε κάθε ανάλογη στιγμή της Ιστορίας οι ξεκάθαρες στοχεύσεις των κινημάτων σώζαν τις καταστάσεις. Η συνεχόμενη παρουσία στο δρόμο, η οργάνωση και η ενότητα, ο σαφής αντιμιλιταριστικός λόγος, οι επιθέσεις των από τα κάτω, το χτίσιμο δομών και σχέσεων είναι ο μόνος δρόμος για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να βάλουμε ένα λιθαράκι στην κίνηση για την κοινωνική απελευθέρωση και την επαναστατική πάλη. Όπως άλλωστε έχουμε ξαναπεί στην ανάληψη ευθύνης για τις επιθέσεις στις τράπεζες σε Γαλάτσι και Πεύκη η επιβίωση της εμπρηστικής παράδοσης είναι κάτι που δεν είναι αυτονόητο αλλά βρίσκεται στο δικό μας χέρι ώστε να της δώσουμε ζωή και να διασφαλίσουμε με τη αδιάκοπη επίθεση προς την διάχυση της επαναστατικής βίας. Παραθέτουμε στο σημείο αυτό και το κείμενο που έχει ένα σύνολο από προτάγματα τα οποία θεωρούμε ότι είναι ζωντανά και στο σήμερα: https://athens.indymedia.org/post/1608250/

Σε μια περίοδο που το σύστημα σοκάρει διαρκώς τον απλό κόσμο, τα κινήματα οφείλουμε να τα φροντίσουμε. Από την έμφυλη βία και τη λεηλασία της Γης μέχρι την εναντίωση στον πόλεμο και την αλληλεγγύη στις μετανάστριες να δείξουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός έξω από τις πυρηνικές κεφαλές, τις πυρκαγιές, την εξαθλίωση, την καταστροφή, τον πόνο, το άγχος επιβίωσης μέσα στην καπιταλιστική αποτυχία και την απελπισία. Είναι ο κόσμος των ελεύθερων μυαλών, ο κόσμος της Αναρχίας και της αυτοοργάνωσης. Να κάνουμε στο εδώ και το τώρα πράξη τις επιθυμίες μας συντονιζόμενοι-συντονιζόμενες σε πολλά οριζόντια δίκτυα δομών, κοινοτήτων, οργάνωσης και επιθέσεων που συνομιλούν μεταξύ τους κάτω από μια ενιαία πλατφόρμα περιεχομένων και προταγμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο προτείνουμε το επιθετικό σαμποτάζ ενάντια σε εταιρείες και παράγοντες που θρέφουν το κτήνος του εξευγενισμού και της καταστροφής του περιβάλλοντος.

Στο σημείο αυτό επικηρύσσουμε ένα σύνολο από εταιρείες που θεωρούμε εχθρικές και οφείλουμε να τις μετατρέψουμε σε αποκαϊδια.

-PRODEA INVESTMENTS – Χρυσοσπηλιωτίσσης 9, Αθήνα

-ΕΡΕΤΒΟ – Τ. Φιλήμονος 15, Αθήνα

-UNISON FACILITY – Λεωφόρος Συγγρού 194

-ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε. – Λεωφόρος Μεσογείων 191-193

-ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΑΘΗΝΑΣ Α.Ε. – Πυρρή 5, Αθήνα

-ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ – ΓΕΚ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ Α.Ε. και Τ.Ε. – Λεωφόρος Μεσογείων 85

-ΑΚΤΩΡ Α.Τ.Ε. – Ερμού 25, Κηφισιά

-ΑΚΤΩΡ Α.Ε.-ΕΡΓΑΣ Α.ΤΕ. – Μπουμπουλίνας 26 & Χατζηγιάννη Μέξης

 

10, 100, 1000ΑΔΕΣ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

10, 100, 100ΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΟΡΜΗΤΗΡΙΑ ΑΓΩΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ (απεργό πείνας από 23/05) ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ – ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΣΙΝΙΑΛΑ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Χιλιάδες Ήλιοι της Νύχτας

πηγή: athens.indymedia.org

May 24

Στη μνήμη του Mauricio Morales

              Punky Mauri Presente!

Στη μνήμη του Mauricio Morales, αναρχικού επαναστάτη συντρόφου που έπεσε στη μάχη στις 22 Μάη 2009. Ο Μάουρι, ούτε ήρωας, ούτε θύμα, ούτε μάρτυρας, ούτε είδωλο, απλά ένας υπέροχος αδερφός, έδωσε τη ζωή του πολεμώντας, προσπαθώντας να εντάξει μια επαναστατική ενέργεια μέσα στην κόκκινη αυγή των επαναστατικών γιορτών, φτύνοντας τον θάνατο, εν αντιθέσει με τους περισσότερους  που πεθαίνουνε καθημερινά μέσα στην υποταγή, τις συμβάσεις και τις υποχωρήσεις τις καθημερινότητας.
Στις 1:30 το ξημέρωμα της 22ας Μάη, ακούστηκε μια ισχυρή έκρηξη στη περιοχή της Ακαδημίας της Gendarmería, σχολή χωροφυλάκων/δεσμοφυλάκων, που βρίσκεται στη λεωφόρο Matta, στο Σαντιάγο της Χιλής. Ο Mauricio Morales Duarte, 27 χρονών, ήταν στο ποδήλατο τη στιγμή που ο εκρηκτικός μηχανισμός πυροδοτήθηκε τυχαία πρόωρα στη τσάντα του, προκαλώντας το θάνατό του. Ο σύντροφος που ήταν μαζί του διέφυγε. Τις εβδομάδες που ακολουθούν το θάνατό του, γίνονται δεκάδες επιθέσεις σε Χιλή, Μεξικό, Περού, Ισημερινό, Ελλάδα και αλλού από αναρχικούς και επαναστατικούς πυρήνες, υπενθυμίζοντας στην κυριαρχία ότι οι μαχόμενες δυνάμεις της Αναρχίας είναι ανεξάντλητες και  θα εκδικούνται πάντα τους νεκρούς της. Μετά το θάνατο του συντρόφου Mauricio Morales τον Μάιο του 2009, η καταστολή ενάντια σε ομάδες, άτομα, καταλήψεις και αυτόνομα αντιεξουσιαστικά κέντρα αυξήθηκε. Η συλλογική απάντηση ήταν σφοδρή, υπερασπίζοντας τους χώρους ακόμα και αντιμετωπίζοντας τις αστυνομικές εισβολές, όπως  στην περίπτωση της κατάληψης Sacco & Vanzetty  όπου η αστυνομία προσπάθησε να εισβάλλει στη κατάληψη. Ένα χρόνο αργότερα, το 2010 αρκετοί από αυτούς τους χώρους θα δεχόντουσαν εισβολή και θα έκλειναν από την εξουσία, συλλαμβάνοντας 10 συντρόφους και κατηγορώντας τους για συμμετοχή στις εμπρηστικές/βομβιστικές επιθέσεις. Ήταν η επονομαζόμενη «Υπόθεση Βόμβες».
Στις λυσσασμένες επιθυμίες για ζωή, στον οργασμό ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης, στην άγρια ομορφιά της ανθρώπινης περηφάνιας δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Οι αντικρατικές και αντικαπιταλιστικές μορφές πάλης διαχέονται μέσα από μια ασυγκράτητη και πολυμορφική ροή, γεμάτες όνειρα και επιθυμίες πειραματιζόμενες σε ρήξεις που ιστορικά αλλά και υποκειμενικά ταιριάζουν στην κάθε επαναστατημένη ύπαρξη. Η δράση, οργανωμένη ή  ανοργάνωτη, συλλογική ή ατομικιστική, προγραμματισμένη ή αυθόρμητη, σχεδιασμένη ή αφορμαλιστική, κοινωνική ή αντικοινωνική, εξεγερσιακή, δυναμική, επιθετική ή αμυντική… για μας έχει μικρή σημασία η μορφή της. Καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, αντιεξουσιαστικές εκδόσεις, αντάρτικες ομάδες, ατομικός ακτιβισμός, κινήσεις υπεράσπισης πολιτικών αιχμαλώτων, αυτοοργανωμένα ραδιόφωνα, συνελεύσεις, αγκιτάτσιες, ομάδες αλληλοβοήθειας, σαμποτάζ, πορείες, συγκρούσεις, παρεμβάσεις, μπαρούτι, αντιπληροφόρηση, οδομαχίες, βιβλία… στην μάχη ενάντια στην Εξουσία  τίποτα δε περισσεύει αν είναι να πάρουμε πίσω τις κλεμμένες ζωές μας.
Πάντα μπροστά η πολυμορφία των αγώνων, το κάθε ρεύμα χωρίς ίχνος πρωτοπορίας και ηγεμονισμού, σεβόμενοι τις επιλογές της κάθε ομάδας και ατομικότητας, διατηρώντας  τα αυτόνομα χαρακτηριστικά χώρων και χρόνων, να πορευόμαστε προς το ανεξούσιο πρώτα και πάντα
                                                                                                               Τροχιά στο Άπειρο

May 03

Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στην διμοιρία των ΜΑΤ στην Χ.Τρικούπη

Εξάρχεια : Επίθεση με μολότοφ στις αστυνομικές δυνάμεις έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ - Ειδήσεις - νέα - Το Βήμα OnlineΤο Σάββατο 2/3 επιλέξαμε να επιτεθούμε στη διμοιρία των ΜΑΤ μπροστά από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Χαριλάου Τρικούπη. Η επίθεση εξελίχθηκε ακριβώς όπως την είχαμε σχεδιάσει όπου, με περίσσια ευκολία και άνεση, φτάσαμε μπροστά στα τρομαγμένα μάτια των μπάτσων που ξεκίνησαν με γοργά πίσω βήματα να πετάνε δακρυγόνα από απόσταση μην έχοντας την δυνατότητα να κάνουν κάτι παραπάνω.

Το πλάνο είχε δύο στάδια, με πρώτο την επίθεση στους μπάτσους στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ με 30 μολότοφ και δεύτερο την δημιουργία εστιών φωτιάς στους γύρω δρόμους απλώς και μόνο ως επίδειξη και υπενθύμιση του πόσο εύκολα μπορούμε να βρεθούμε δίπλα σας.

Την ώρα που βρισκόταν σε εφαρμογή το δεύτερο σκέλος του πλάνου έκανε την εμφάνισή της η ομάδα ΔΕΛΤΑ/ΔΡΑΣΗ. Φυσικά από μεριάς μας δεν υπήρξε κανένας προβληματισμός από την παρουσία τους καθώς η εμφανισή τους αποτελούσε κομμάτι του σχεδιασμού μας και όσοι σύντροφοι είχαν το ρόλο της επίθεσης σε αυτούς εφόρμησαν εναντίον τους. Η αντίδραση των ΔΕΛΤΑ/ΔΡΑΣΗ αναμενόμενη, έμειναν καθηλωμένοι στα μηχανάκια τους, στείλανε από μακριά ότι μπορούσαν να στείλουν και δεν έκαναν ούτε ένα βήμα να πλησιάσουν προς το μέρος μας. Η θέα και μόνο μερικών μολότοφ και του έτοιμου κόσμου,τους τρομοκράτησε και τους ξύπνησες μνήμες παλαιότερων εποχών. Επακόλουθο της φοβίας τους αυτής ήταν να μας δοθεί η άνεση να μπούμε μαζί με το πλήθος του κόσμου στην γειτονιά των Εξαρχείων χωρίς πρόβλημα. Στην συνέχεια παραμείναμε για αρκετή ώρα στα γύρω στενά παρατηρώντας τις κινήσεις τους για μελλοντικές επιθέσεις.

Η επιλογή της γειτονιάς των Εξαρχείων για την πραγματοποίηση της επίθεσης δεν ήταν τυχαία. Τα εξεγερμένα Εξάρχεια αποτελούν σημείο αναφοράς για το ανταγωνιστικό κίνημα, μια γειτονιά πολιτικοποιήσης, ζύμωσης και εξεγερτικότητας. Από τους αντιδικτατορικούς αγώνες και τις συγκρούσεις της εξέγερσης του πολυτεχνείου το ’73, την δολοφονία του συντρόφου Μιχάλη Καλτεζά και την εξέγερση του χημείου του ’85, την δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 μέχρι την υπεράσπιση της γειτονιάς μας από ομάδες φασιστών και παρακρατικών στις γελοίες συγκεντρώσεις για την Μακεδονία το 18-19, τα Εξάρχεια ήταν πάντα χώρος ελευθερίας, συντροφικότητας και αγώνα για εκείνους που μάχονται να ανατρέψουν την σάπια πραγματικότητα του κράτους.

Η συμβολικότητα της γειτονιάς αναγνωρίζεται από το κράτος στοχοποιώντας και καταστέλοντας διαχρονικά, τις δομές, τα κέντρα αγώνα και των εξεγερμένο κόσμο της περιοχής. Πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν η προεκλογική εκστρατεία της σημερινής κυβέρνησης παιδεραστών της Ν.Δ. που στηρίχτηκε κατά ένα μεγάλο της κομμάτι στην καταστολή του κινήματος. Από τις πρώτες κιόλας μέρες ανακοίνωσε την επανασύσταση της ομάδας ΔΕΛΤΑ/ΔΡΑΣΗ, έκανε εκατοντάδες προσλήψεις μπάτσων και ξόδεψε δεκάδες εκατομμύρια σε εξοπλιστικά προγράμματα για την ΕΛ.ΑΣ. Φυσικά δεν υπάρχουν αυταπάτες ότι η ενδυνάμωση αυτή του κατασταλτικού μηχανισμού έγινε προς όφελος του απλού πολίτη αλλά ξεκάθαρα για την καταστολή του κινήματος και μιας πιθανής επερχόμενης κοινωνικής εξέγερσης.

Αναπόφευκτα η γειτονιά των Εξαρχείων δεν θα ήταν δυνατό να λείπει από τα σχεδιά τους, αφού η γεωγραφική επικράτηση ήταν και θα είναι μια διαρκείς φαντασίωση από τους πάνω, μια φαντασίωση η οποία μεταξύ άλλων ονειρεύεται να μετατρέψει το χώρο του Πολυτεχνείου σε μουσείο με μαγαζάκια και καφετέριες για ‘’επαναστατικό’’ καφεδάκι, εναλλακτικό τουρισμό, Airbnb, την κατασκευή μετρό στην πλατεία και την γενικότερη ‘‘ανάπλαση’’ της πολιτικής αποστείρωσης.

Σε συνδυασμό με τα παραπάνω κατασταλτικά μέτρα αναβάθμισαν όπως ήταν αναμενόμενο και το νομικό τους οπλοστάσιο, φέρνοντας απαγορεύσεις διαδηλώσεων και απεργιών, καινούργια εργασιακά και περιβαλλοντολογικά νομοσχέδια, σχεδιάζοντας την είσοδο μπάτσων στα πανεπιστήμια και με αποκορύφωμα τον νέο ποινικό κώδικα.

Ένας ποινικός κώδικας βάση του οποίου αναβαθμίζονται, η ρίψη, η κατασκευή και η κατοχή μολοτοφ ή οποιαδήποτε άλλου εμπρηστικού μέσου αγώνα σε κακουργήματα. Στοχεύοντας ξεκάθαρα στα μαχητικά κομμάτια του κινήματος προσπαθούν να τα εκφοβίσουν, να τα αποδυναμώσουν, μέσω προφυλακίσεων, εξαντλητικών δικαστικών διαδικασιών, βαριών ποινών και φυλακίσεων.

Σε μια εποχή όπου το κράτος σκληραίνει και αναβαθμίζει την επίθεση του απέναντι μας, μια εποχή συνεχόμενης φτωχοποίησης της κοινωνίας, όπου όμως οι κοινωνικές αντιστάσεις είναι ελάχιστες και ταυτόχρονα το κίνημα μοιάζει ακόμα να είναι μουδιασμένο, εμείς επιλέγουμε το δρόμο της σύγκρουσης, επιστρέφοντας σας ένα μικρό κομμάτι της βίας που δεχόμαστε καθημερινά.

Η επίθεση αυτή συν όλων των άλλων είναι και μια δράση έμπρακτης αλληλεγγύης στους δύο προφυλακισμένους συντρόφους που κατηγορούνται για την επίθεση στην τροχαία Πειραιά, Φώτη Δ. – Ιάσονα Ρ.

 

Αλληλεγγύη σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους.

Μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής

Τα νομοσχέδια σας, τα κάνουμε στουπιά και σας τα στέλνουμε πίσω

Αναρχικοί-Αναρχικές

Σύντροφοι-Συντρόφισσες

 

πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1618370/

May 02

Κόντρα στην Μαφία

Απόσπασμα, σε ελεύθερη απόδοση, από το βιβλίο “Από την κοινωνική ληστεία στον ανταρτοπόλεμο”             (Dal banditismo sociale alla guerriglia)         του Αλφρέντο Μ. Μπονάνο                                                               κεφάλαιο: “Κόντρα στη Μαφία” (Contro la mafia)

 

Το κράτος της Μαφίας (Lo Stato mafìoso)  

Από τον θάνατο του στρατηγού Dalla Chiesa έως τις δολοφονίες των στελεχών του  τμήματος του Αρχηγείου της Αστυνομίας στο Παλέρμο τις τελευταίες μέρες [Αύγουστος 1985] έχουν ειπωθεί πολλά για τη μαφία και τον τρόπο λειτουργίας της. Προσωπικά δεν ξέρω ποιος σκότωσε αυτούς τους αστυνομικούς και δεν με νοιάζει καν, δεν ξέρω αν ήταν η μαφία ή αν επρόκειτο για τις μυστικές υπηρεσίες ή κάποια άλλη περισσότερο ή λιγότερο επίσημη οργάνωση εξουσίας, αυτό που ξέρω είναι πως ήταν αστυνομικοί και δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Ο πόλεμος των συμμοριών συνεχίζεται. Για να κατανοήσει κάποιος αυτά τα φαινόμενα, άρα και το φαινόμενο της μαφίας, δεν είναι απαραίτητο  να είναι πολύ έξυπνος. Το να θέλεις πολύ να κάνεις αλμανάκ διατρέχεις τον κίνδυνο να καταλάβεις λίγα. Η μαφία σήμερα είναι το κράτος και το κράτος είναι η μαφία. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα μαφιόζικο κράτος και ταυτόχρονα το αντιμετωπίζουμε σαν μια κρατική μαφία. Οι υποθέσεις που έπραξε η Περιφέρεια της Σικελίας μεταξύ 1946 και 1963 πραγματοποιήθηκαν όλες με «άμεση κλήση», δηλαδή χωρίς να καταφεύγουν σε συνδικάτα και γραφεία. Πρόκειται για τη διαμόρφωση της μεγαλύτερης πελατείας που υπάρχει σήμερα στο Ιταλία. Στην πλειοψηφική έκθεση της επιτροπής κατά της μαφίας [1980] (έγγρ. XXIII, αρ. 2, σ. 203 κ.ε.) διαβάζουμε ότι το 92,7 τοις εκατό αυτών των προσλήψεων αφορούσαν άτομα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σχετίζονται με μαφία ή είναι οι ίδιοι μαφιόζοι. Υπάρχουν 8.887 εργαζόμενοι στην Περιφέρεια, εκ των οποίων το 73 τοις εκατό είναι από την Δυτική Σικελία. Το πολιτικό φίλτρο που πραγματοποίησε αυτή τη μεγάλη γραφειοκρατική και μαφιόζικη επιχείρηση ήταν η Χριστιανοδημοκρατία υποβοηθούμενη, στο τελευταίο μέρος του εγχειρήματος, από τη συνενοχή του Σοσιαλιστικού και του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος,  όπως φαίνεται από τα έγγραφα που δημοσίευσε η επιτροπή κατά της μαφίας.                                                                                                                             Οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες της περιφέρειας της Σικελίας, οι ανώτεροι αξιωματούχοι του κράτους είναι μαφία, όπως και τα μέλη της Π2 που κυκλοφορούν ελεύθερα και που δεν έχουν απομακρυνθεί πλήρως από τις θέσεις τους. Είναι μαφία οι μεγάλοι τραπεζίτες, οι ανώτατοι ιεράρχες της Εκκλησίας, οι μεγάλοι επικεφαλής των οικονομικών, του στρατού, της αστυνομίας και των καραμπινιέρων. Οι μεγάλοι Σικελοί και εθνικοί εργολάβοι, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι ιδιοκτήτες τοπικών και εθνικών εφημερίδων. Μαφιόζοι είναι η πλειοψηφία των δημοσιογράφων, των δικηγόρων, των βιομηχανικών μάνατζερ. Και, αν ξεχάσαμε οποιαδήποτε κατηγορία κυριαρχίας και καταπίεσης, δεν το κάναμε από πρόθεση  αποκλεισμού.

Η μαφία είναι ένας τρόπος διαχείρισης δημοσίων υποθέσεων με βάση το προσωπικό και ιδιωτικό συμφέρον. Και είναι ένας από τους τρόπους που είναι βασικά πιο εύκολο να καταπολεμηθεί, αν η αναδυόμενη κλίκα ήθελε πραγματικά και είχε τη δυνατότητα να το κάνει. Είναι ο τρόπος εκβιασμού που εφάρμοσε για πρώτη φορά ο ναζισμός και ο φασισμός σε ηπειρωτική κλίμακα. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων, σε ιδεολογική  βάση, τρόποι που είναι εξίσου επιβλαβής και πολύ πιο δύσκολο να εξαλειφθούν: ο Ιησουιτισμός, ο Ιακωβινισμός, ο Λενινισμός, ο Σταλινισμός είναι παραδείγματα αυτού του δεύτερου τρόπου.

Στην Ιταλία, σήμερα, δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για την καταπολέμηση της μαφίας αν δεν ξεκινήσουμε από την άμεση καταπολέμηση και την εξάλειψη του καρκίνου της διαχείρισης και της μαφιόζικης νοοτροπίας που κυριαρχεί παντού. Μόνο οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουν καμία σχέση με το σχέδιο της μαφίας. Υποφέρουν από τις συνέπειες,  πληρώνουν και επωμίζονται το κόστος, αλλά τα οφέλη είναι όλα στις τσέπες των εκμεταλλευτών. Ο πραγματικός αγώνας ενάντια στις δομές και τις συνέπειες της μαφίας εναπόκειται επομένως στους εκμεταλλευόμενους. Αλλά αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να βασίζεται σε πληρεξούσιους, ψήφους και αποδοχή του γεγονότος ότι άλλοι αποφασίζουν στη θέση μας, γιατί έτσι θα οδηγήσει στην παραίτηση και τον συμβιβασμό. Σε μια τέτοια  περίπτωση θα είναι και ένας πλασματικός αγώνας που θα αποδειχθεί χρήσιμος στη συνέχιση της μαφιόζικης εξουσίας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι συχνά η μικρότερη μαφία, αυτή που συνδέεται με άμεσα κερδοφόρες και ακόμη πιο επικίνδυνες επιχειρήσεις, και έχει στενή σχέση με τις άλλες κρατικές μαφίες, αλλά που παρουσιάζεται προφανώς σε σύγκρουση με αυτές, αυτός ο τύπος μαφίας αντιμετωπίζεται συχνά ευνοϊκά από τους εκμεταλλευόμενους. Στην πραγματικότητα, τους φαίνεται ως εναλλακτικός τρόπος εκμετάλλευσης. Επιπλέον, συχνά επιστρατεύει για εργασία  δικούς της ανθρώπους από τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, με προσφορές που δεν μπορούν να απορριφθούν για τα δικά τους πλεονέκτημα και επίσης για την περίεργη γοητεία της δικής τους επικινδυνότητας.

Για τους αναρχικούς, η μάχη κατά της μαφίας πρέπει επομένως να στηθεί σωστά. Δεν είναι μια πάλη ενάντια σε περιθωριακές μορφές του φαινομένου, αλλά μιας γενικευμένης πάλης ενάντια στο Κράτος και άρα και ενάντια σε εκείνες τις μορφές της μαφίας στις οποίες προσωποποιείται, δείχνοντας τις ρίζες της ακόμη και κάτω από τα πιο μακρινά προσχήματα. Ας πάρουμε το παράδειγμα της μαφίας των σκληρών ναρκωτικών. Αυτή στην πράξη χρηματοδοτείται από το ίδιο το κράτος. Στην πραγματικότητα, στη Σικελία, οι πέντε οικογένειες της Μαφίας που διαχειρίζονται την διακίνηση των σκληρών ναρκωτικών ανήκουν όλες στην Οικογένεια Salvo που για δεκαετίες ήταν η οικογένεια που διοικούσε τις κρατικές εφορίες στην περιοχή, έλαβε στο νησί περίπου το 12 τοις εκατό της φορολογικής πριμοδότησης ενώ αλλού, στην υπόλοιπη ιταλική χερσόνησο, ήταν γύρω στο 5 τοις εκατό. Αλλά το πιο ενδιαφέρον πράγμα είναι ότι οι πληρωμές προς το κράτος που εισπράττονταν ως φόροι που πλήρωναν οι πολίτες, πραγματοποιήθηκαν με καθυστέρηση μερικών ετών. Αφού πρόκειται για εκατοντάδες δισεκατομμύρια είναι εύκολο να καταλάβουμε πού επενδύθηκαν αυτά τα τεράστια ποσά  από την οικογένεια Salvo και από τις παράπλευρες συμμορίες. Η ίδια η δομή της κρατικής μαφίας χρηματοδότησε τη δομή της περιφερειακής μαφίας επιτρέποντας την αγορά καθαρής ηρωίνης ή τη δυνατότητα κατασκευής μεγάλων δικτύων διύλισης και διανομής που ανακαλύπτονται τα τελευταία χρόνια στη Σικελία.  

Ας πάρουμε τη μαφία των προμηθειών, που αναπτύχθηκε, σε αντίθεση με την προηγούμενη, στην ανατολική Σικελία. Οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες στην Κατάνια είναι όλες μαφιόζικες εταιρείες. Η κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, τα μεγάλα Δημόσια κτίρια, λιμάνια και φράγματα, είναι συμβεβλημένα με μαφιόζικες διαδικασίες  και με εκατοντάδες πτώματα ως συνοδευτικό. Ο, για πολλά χρόνια, δημοτικός σύμβουλος της Κατάνια ήταν αδερφός ενός δολοφονημένου μαφιόζου (μαζί με τους τρεις καραμπινιέρους που τον συνόδευσαν) κατά τη διάρκεια μεταφοράς του από τη μια φυλακή στην άλλη για να υποβληθεί σε ανάκριση. Αυτός ο σύμβουλος, των Χριστιανοδημοκρατών, ήταν ένας από τους πολλούς ακρογωνιαίους λίθους στους οποίους βασίστηκε η ανάπτυξη της μαφίας του τομέα των προμηθειών στην ανατολική Σικελία. Όλα έγιναν με τη συνεννόηση και την προστασία των δομών της κρατικής μαφίας που, επίσης, με αυτόν τον τρόπο, μέσω της μαφίας της DC, χρηματοδοτούν και προστατεύουν τις περιφερειακές δομές της μαφίας. Η βάση πυραύλων Comiso εμπλέκει τα συμφέροντα αυτών των μεγάλων εταιρειών της μαφίας που διεκδικούν συμβόλαια. Στη μάχη του Comiso, είναι απαραίτητη η ασχολία με την εξέλιξη του συνεχιζόμενου αγώνα. Όταν οι σύντροφοι που μοιράζουν φυλλάδια μπροστά στα σχολεία της περιοχής, μπροστά στα εργοστάσια και μπροστά στις βάσεις, έχουν να αντιμετωπίσουν την αστυνομία και τους καραμπινιέρους  δεν μπορούν να μην σκεφτούν πώς αυτές οι λεγόμενες υπηρεσίες επιβολής του νόμου βρίσκονται εκεί όχι μόνο για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα ενός πολιτικού σχεδίου εγκληματικού και ιμπεριαλιστικού, αλλά και για να υπερασπιστούν τα μικρότερα και πιο άμεσα μαφιόζικα συμφέροντα όσων ενδιαφέρονται να χτίσουν τη βάση για να βγάλουν δισεκατομμύρια από αυτήν. Αυτό είναι ένα ακόμη παράδειγμα του πώς η κρατική μαφία,  μέσω των ένοπλων σωμάτων της, υπερασπίζεται και προστατεύει τα συμφέροντα των περιφερειακών μαφιών. Είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε αυτή την κατάσταση στους εκμεταλλευόμενους και να την εξηγήσουμε με γυμνό και ωμό τρόπο, καθιστώντας σαφές ότι κάθε μερική πάλη, αν διεξάγεται με την (φαινομενική) υποστήριξη εκείνων των κομμάτων που λένε ότι θέλουν να ηγηθούν του προλεταριάτου, καταλήγει να είναι χρήσιμη για το κράτος και άρα για τη μαφία.  

 

Συγκρούσεις μεταξύ μαφιών (Scontri tra mafie)

Τον τελευταίο καιρό, δικαστές και ανώτεροι αξιωματούχοι έχουν συλληφθεί στη Σικελία απο τους καραμπινιέρους, με μεγάλες τυμπανοκρουσίες. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για μία από τις πολλές περιπτώσεις διαφθοράς, αλλά για κάτι περισσότερο. Είναι οτι μια παλιά δομή εξουσίας της μαφίας   δέχεται επίθεση από μια άλλη δομή, αν όχι πραγματικά εκκολαπτόμενης, τουλάχιστον ως ένας φορέας μεταρρυθμιστικών μοντέλων καλύτερης τεχνοκρατικής αποτελεσματικότητας. Το δικαστικό σώμα του Πιεμόντε, τυχαία, ήταν ο εκπρόσωπος των νέων τάσεων, που ήρθε επικεφαλής μιας σειράς ερευνών σχετικά με τις δραστηριότητες που πραγματοποιήθηκαν από τις οργανώσεις της Κατάνια και της Σικελίας στο Τορίνο (συμπεριλαμβανομένων των ναρκωτικών και των ανθρωποκτονιών).  Αυτή τη φορά δεν έκλεισε τα μάτια όπως παλιά. Ξεκίνησαν τα εντάλματα σύλληψης επειδή οι ανέγγιχτοι ήταν ακόμα ανέγγιχτοι. Τι είχε αλλάξει; Κατά τη γνώμη μου η πολιτική ικανότητα της φατρίας που υποστήριξε τις οργανώσεις της Μαφίας της Κατάνια και της Σικελίας και  έλαβε ως αντάλλαγμα πελάτες και χρήματα για τις πολιτικές της εκστρατείες. Η εξήγηση του φαινομένου βρίσκεται ακριβώς στη δυνατότητα εντοπισμού αυτού του χαμένου μέρους δηλαδή υποχωρώντας στο κυρίως μέρος αλλά δεν σταματά να κουνάει την ουρά του. Μια βαθιά αναδιάρθρωση των δομών εξουσίας βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ιταλία, και αυτό σε αντιστοιχία με την ανανεωμένες (και όχι πάντα καλά κατανοητές) ανάγκες του κεφαλαίου. Τα παλιά δικαστήρια  κοντεύουν να κλείσουν  και  ανοίγει ο δρόμος για τα γυάλινα κτίρια του νέου τρόπου διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων. Πιο ορατή, αλλά όχι  λιγότερο συγκεντρωτική και ενδιαφέρουσα. Το ηθικό πρόβλημα τέθηκε γιατί από την παραγωγική πλευρά υπάρχει μια ολοένα και πιο πιεστική πρόσκληση. Το κράτος πρέπει να αναδιοργανώσει τις καπιταλιστικές δραστηριότητες και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιήσει τον παλιό μηχανισμό που κληρονομήθηκε εν μέρει τόσο από τον φασισμό όσο και από την κλασική μαφιόζικη νοοτροπία των Χριστιανοδημοκρατών. Χρειάζονται νέους άνδρες, πιο αποτελεσματικούς, μερικές φορές ερωτευμένους με την εξουσία περισσότερο ίσως από τα χρήματα. Φανατικοί Ιακωβίνοι με ρόμπα (και με τα πόδια ζεστά), ικανοί να κάνουν σωστές προτάσεις σε φορολογικά θέματα (την κλασική επανάσταση σε ένα ποτήρι), ικανοί να καταγγείλουν σκάνδαλα και να βελτιώσουν βραχυπρόθεσμα προγράμματα, ώστε να μην πέσουν κατευθείαν στο έδαφος  στην πρώτη χιονόπτωση των δέκα εκατοστών.

Δεν είναι η αποτελεσματικότητα που συζητείται εδώ. Ένα αποτελεσματικό κράτος δεν υπήρξε ποτέ, και αυτό το φιλελεύθερο σχολείο το κατάλαβε με την οικονομία πριν από έναν αιώνα. Συζητάμε για ένα είδος αλλαγής γκαρντ. Ο κρατικός θεατής των δολοπλοκιών του κεφαλαίου μπορούσε να σταθεί δίπλα του και να παρακολουθήσει, εν τω μεταξύ, αφοσιωμένος στη δική του επιχείρηση και το πελατολόγιο του. Ο τεχνοκράτης που προσκλήθηκε να συμμετάσχει στην καπιταλιστική αναδιοργάνωση δεν μπορεί πλέον να είναι ένας «πελάτης» πρέπει να έχει κάνει προετοιμασία, έργο και να έχει ξεκάθαρες ιδέες. Το κεφάλαιο δεν χρειάζεται πλέον το «mammasantissima», χρειάζονται ειδικοί από εξειδικευμένα πανεπιστήμια στην επικρατούσα ιδεολογία. Σε  αυτή την αλλαγή η παλιά φρουρά πέφτει. Οι υπόγειες διαμάχες φαίνονται να φτάνουν στην επιφάνεια και αυτό δεν είναι ασήμαντο θέμα. Οικόπεδα και μυστικές οργανώσεις, αριθμημένες στοές και νοσταλγικά πάρτι, συσσωρευτές δωροδοκιών και ταραχοποιοί περιστρέφονται γύρω από την εθισμένη πλέον προσοχή των ανθρώπων και φαίνεται να επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία ξανά και ξανά με μονοτονία. Αλλά πρέπει να διαβάσουμε καλά αυτή την ιστορία. Το κομμάτι που πρόκειται να παραμεριστεί δεν σκοπεύει να φύγει, εγκαταλείποντας τους μοχλούς της εξουσίας που δίνει και είχε πολλά χρόνια στα  χέρια του. Τουλάχιστον θέλει να έχει χρόνο για να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του. Για αυτό οι σφαγές και οι βόμβες στα τρένα είναι σήμα προειδοποίησης, εκφοβισμού, εκβιασμού και συναγερμού. Οι σφαγείς έχουν στείλει τη χειρότερη πάστα των ανδρών της εξουσίας, εκείνων που σίγουρα δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να σκοτώσουν φτωχούς ανθρώπους για να πραγματοποιήσουν τα έργα  πλουτισμού και κυριαρχίας. Και το λεγόμενο νέο κομμάτι, αυτό που κάνει πολύ θόρυβο στο ηθικό ζήτημα, ξέρει πολύ καλά από πού προέρχονται αυτά τα χτυπήματα της ουράς και επίσης γνωρίζει τον κίνδυνο που διατρέχουμε όλοι από άλλα πιθανά γεγονότα του είδους. Βασικά – ειδικά στον Νότο – η παλιά νοοτροπία του πατροναρίσματος εξακολουθεί να υπάρχει. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που αναρωτιούνται με αγωνία τι θα γίνει όταν διαλύονται οι τριάντα χιλιάδες θέσεις εργασίας στην περιοχή της Κατάνια από τους «ιππότες» που συνδέονται με οργανώσεις της μαφίας. Και ειλικρινά, μπορείτε ακόμη και να το σκεφτείτε πόσο από τη μανία του ηθικού ζητήματος, που προαναγγέλθηκε από την πολιτικά νικήτρια πλευρά, αντέχει, τουλάχιστον για την Ανατολική Σικελία, στον ανταγωνισμό σχετικά με την τεράστια επιχείρηση κατασκευής νέων βάσεων πυραύλων Siciliane, μια συμφωνία που αποτιμάται σε περίπου 1.000 δισεκατομμύρια για τα επόμενα τρία χρόνια.

 

Οι αναρχικοί ενάντια στη μαφία  (Gli anarchici contro la mafia)

Με τον όρο «μαφία», με ορολογική διευκόλυνση, σκοπεύω να συνοψίσω τις διάφορες μορφές εξουσίας, που είναι διαφορετικές και έχουν πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, που όλες χρησιμοποιούν μια κοινή νοοτροπία, η οποία ακριβώς χαρακτηρίζεται από πελατεία. Η δομή της μαφίας βασίζεται σε μια πελατειακή σχέση μεταξύ αφεντικού και υφισταμένων. Η συγκέντρωση των ακολούθων δεν πραγματοποιείται βάσει ειδικών ικανοτήτων – εκτός από σπάνιες περιπτώσεις που αφορούν την κατανομή των καθηκόντων  τους στην ανώτατη διοίκηση – όσον αφορά την άνευ όρων και πλήρη τήρηση του επικεφαλής της πελατείας. Κάθε προδοσία  τιμωρείται  αυστηρά, συγκεκριμένα και συμβολικά, για να σταματήσει τη τάση και να αποθαρρύνει τη μίμηση. Άλλα χαρακτηριστικά της σχέσης της μαφίας είναι: η αποδοχή της αντιπροσωπείας στον ανώτερο, η αξία της ιεραρχίας, η ικανοποίηση προσωπικού συμφέροντος, η υπέρβαση των ενδεχόμενων προβλημάτων που επιτυγχάνονται μέσω της παρέμβασης της οργάνωσης. Με τον καιρό, τα τελευταία εκατό χρόνια, αυτές οι σχέσεις άλλαξαν, περνώντας από έναν ρομαντικό πατερναλισμό σε μια τεχνοκρατική αποτελεσματικότητα. Όμως η ουσία του θέματος παρέμεινε η ίδια. Η μαφία είναι μια οργάνωση παραγωγής σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο που λειτουργεί με βάση τους ακριβείς κανόνες της αγοράς. Βασικά, κάποια δεδομένα είναι εντυπωσιακά: περισσότεροι από εκατόν πενήντα θάνατοι το χρόνο στο Παλέρμο και περισσότεροι από διακόσιοι λευκοί θάνατοι, εκατοντάδες στη Νάπολη. Στη Καλαβρία και στη Κατάνια, άλλωστε, αυτά τα δεδομένα δεν διαφέρουν πολύ από αυτά άλλων μεγάλων παραγωγικών δραστηριοτήτων: η Fiat εμφανίζεται με δεκάδες νεκρούς, ο Ansaldo είναι πίσω της, η Montedison φτάνει σχεδόν τους πενήντα. Οι άλλες βιομηχανικές μονάδες σκοτώνουν κατά μέσο όρο με έναν θάνατο κάθε ώρα και τραυματίζουν έναν εργάτη κάθε 5 λεπτά. Σε αυτό  δεν μπορούμε να προσθέσουμε τα δεδομένα που σχετίζονται με θανάτους από καρκίνο, θανάτους στο δρόμο λόγω ατυχημάτων, στο δρόμο για τη δουλειά κ.λπ., γιατί η INAIL δεν παρέχει τα στοιχεία και δεν είναι εύκολο να τα βρεις. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος σκοτώνεται από κυνηγετικό όπλο ή συνθλίβεται από ζυμωτήριο ελάχιστα αλλάζει. Φυσικά, στην εξουσία είναι πιο βολικό – μερικές φορές – να τονίζει το σφηνάκι  και λιγότερο το μίξερ. Οι αναρχικοί είναι ενάντια στη μαφία με τον ίδιο τρόπο που είναι ενάντια στο κράτος και ενάντια στους μηχανισμούς του θανάτου που η πολιτεία χτίζει για τον πλουτισμό των λίγων και την επιβαλλόμενη επιβίωση των πολλών.

Αυτό που πολεμούν οι αναρχικοί είναι η μαφιόζικη νοοτροπία. Η κατώτερη τάξη που γίνεται μέλος μιας οργάνωσης της μαφίας δεν έχει πλέον την ταξική επιθετικότητα που θα μπορούσε να την είχε κάνει να ξεχωρίζει πριν: πουλώντας τον εαυτό της γίνεται όργανο εξουσίας, όπως αυτοί που αποδέχονται τη λογική του συμβιβασμού πηγαίνοντας να δουλέψουν στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο κτηματολόγιο ή στο κατάστημα. Μεμονωμένα μπορεί πάντα να υπάρχουν εξεγέρσεις και αλλαγές, ανάπτυξη ατομικής ταξικής συνείδησης και απόρριψη ανάθεσης και πελατείας, αλλά στο επίπεδο του φαινομένου συνολικά, δεν μπορούν να γίνουν λογικές διαφοροποιήσεις μόνο και μόνο επειδή το πρώτο χρησιμοποιεί το πολυβόλο και το κυνηγετικό όπλο και το δεύτερο τη σκαπάνη και το κλειδί. Όποιος τραβήξει τα νήματα της οργάνωσης δεν ξεχωρίζει καθόλου, ως μαφία τη Καμόρα, από τον πολιτικό,  από τον ιδιοκτήτη βιομηχανικών εταιρειών, από τον δημόσιο επιχειρηματία, διευθυντή, δικαστή, δικηγόρο ή καθηγητή πανεπιστημίου. Οι δομές είναι ισοδύναμες ακόμη και χωρίς να είναι πανομοιότυπες. Η μαφία με μια συγκεκριμένη έννοια ταιριάζει με την κρατική μαφία και  το κράτος της μαφίας αντιστοιχεί με την οργάνωση που μπορεί να αναγνωριστεί ακριβώς στην επικράτεια και στην παραγωγική δραστηριότητα που το χαρακτηρίζει. Αλλά το κράτος κάνει κάτι -μπορεί να υποστηρίξουν κάποιοι-, συλλαμβάνει, περιορίζει, κάνει τις επιτροπές να λειτουργούν ενάντια στη μαφία κ.λπ. Η ίδια η Καθολική Εκκλησία κινείται μετά από χρόνια συνεννόησης. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μήπως μειώθηκε ο αριθμός των δικαστών, αστυνομικών και πολιτικών της μαφίας; Οι ιερείς της μαφίας έχουν ίσως μειωθεί όπως στις μέρες του καρδινάλιου της Μαφίας Ρουφίνι; Όμως το κράτος δεν κινείται για να διορθώσει τα πράγματα. Η πρόθεσή του είναι πάντα να αυτοπροτείνεται ως ρυθμιστής στην αντιφατική φύση του κεφαλαίου. Το τελευταίο παράγει αξία με υπερβολικά υψηλό κόστος και με παράλογο τρόπο. Το κεφάλαιο δεν είναι σε θέση να δώσει στον εαυτό του μια αποτελεσματική ρύθμιση. Σε έναν τομέα όπως η μαφία, αυτό το οικονομικό ελάττωμα υπάρχει ίδιο αν και λιγότερο ορατό λόγω των πολύ υψηλών ποσοστών κέρδους . Αλλά τα πράγματα δεν διαφέρουν: οι πολιτικοί πολύ επιτηδευμένοι, οι δικαστές και οι στρατηγοί πολύ πρόθυμοι για εξουσία, οι επίσκοποι που ενδιαφέρονται πολύ λίγο για τη βοσκή των ψυχών, μπορεί κάλλιστα να είναι υπερβολικά βαρείς στη μαφία και επομένως η ώθηση προς τις διαδικασίες εσωτερικής αναδιάρθρωσης μπορεί να ξεκινήσει από αυτόν τον οργανισμό με παρέμβαση του κράτους. Μερικά αφεντικά είναι στη φυλακή, αλλά τα πραγματικά αφεντικά, τα πιο σημαντικά, είναι πάντα έξω και πρακτικά άγνωστα. Στη φυλακή η δραστηριότητα ενός αφεντικού μειώνεται στο μισό. Ο ανταγωνιστής τον βοηθάει, τουλάχιστον αν είναι  gregarious να ακολουθεί τις εντολές του, αλλά στο μεταξύ ετοιμάζεται να φτιάξει τα παπούτσια του. Το κράτος ενεργεί έτσι ως α’ εσωτερικός ρυθμιστής των διαδικασιών διευθέτησης και βελτίωσης των δομών της μαφίας. Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή. Η έναρξη μιας ρυθμιστικής διαδικασίας σημαίνει έναρξη της μετάβασης από επίσημη κυριαρχία σε πραγματική κυριαρχία. Το Κεφάλαιο το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και γνωρίζει ότι είναι μια πρώτη υποχρεωτική προϋπόθεση ο μετασχηματισμός να είναι η προοδευτική τροποποίηση της νοοτροπίας που από ιεραρχική, πελατειακή και ανάθεσης πρέπει γίνει πιο αυτόνομη, σοσιαλδημοκρατική, συνελεύθερη. Το κεφάλαιο έχει αναπτύξει κατάλληλα σώματα εγκαίρως για το σκοπό αυτό όπως, για παράδειγμα, τα συνδικάτα που λειτουργούν ως τροχός μετάδοσης μεταξύ της κρατικής ρυθμιστικής επιβολής και της αντιφατικής φύσης της αξίας παραγωγής. Άλλωστε το πιο σημαντικό ερέθισμα που ωθεί το κεφάλαιο σ’ αυτή την οδυνηρή επιλογή είναι η μείωση του κέρδους, που συνοδεύεται από τις δυσκολίες συσσώρευσης και την όξυνση της κοινωνικής σύγκρουσης. Υπό αυτή την έννοια, η μαφία βρίσκεται σε μια κατάσταση προνομίων λόγω των δικών της υψηλών ποσοστών απόδοσης του επενδυμένου κεφαλαίου. Αλλά η γενική τάση προς την παραγωγή κοινωνικής ειρήνης, δηλαδή προς τη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους, ισχύει και για τη μαφία. Μάλιστα, δεν είναι ασυνήθιστο για ορισμένα όργανα μπροστά σε μια προοπτική αναδιάρθρωσης, να γίνονται πιο ρεαλιστές από τον βασιλιά. Υπάρχουν μπάτσοι που θα ήταν μπάτσοι με κάθε κόστος. Αυτοί οι όρθιοι ηλίθιοι είναι παντού και μόλις ανοίξει  η πόρτα για μεγαλύτερη αυτονομία δράσης, γίνονται άγριοι.

Ο Καρδινάλιος Pappalardo είναι μια από αυτές τις χαριτωμένες προσωπικότητες. Δεν κατέχει καθόλου την πολιτική φινέτσα του προκατόχου του, καρδινάλιου της μαφίας Ruffini, και ως εκ τούτου συχνά πέφτει σε αφέλεια που μπορεί να εμποδίσει τα έργα της μαφίας. Δεν πρόκειται για αρετή αλλά για απλή βλακεία. Τώρα, ο αγώνας ενάντια στη μαφία είναι ένας μακροχρόνιος αγώνας και δεν μπορεί να ανατεθεί στον αυτοσχεδιασμό ενός αστυνομικού πιο σκληρού από τους άλλους ή στη βλακεία ενός βοσκού ψυχών. Τι να κάνουμε; Η φλυαρία και η ανάλυση είναι χρήσιμες, αλλά μέχρι ενός σημείου. Η βιβλιογραφία για το θέμα θα γέμιζε μία ή περισσότερες βιβλιοθήκες. Στην πραγματικότητα, εμείς οι επαναστάτες καταλήγουμε αναγκαστικά, αργά ή γρήγορα, στον αγώνα μας, αν αυτός προσλαμβάνει μια ορισμένη σημασία, το να μπεις σε σύγκρουση με την εξουσία: οι αστυνομικοί μας σταματούν, μας συλλαμβάνουν, τα αφεντικά μας καταγράφουν, μας απομονώνουν, δεν μας δίνουν δουλειά, η δικαιοσύνη μας καταδικάζει, η μαφία μας εκφοβίζει, μας σκοτώνει. Το να σκεφτόμαστε να μιλήσουμε στους αστυνομικούς, τα αφεντικά, τους δικαστές θα ήταν σκέτη τρέλα. Γιατί υπάρχει τόση έλλειψη σαφήνειας σε αυτό το σημείο; Υπάρχει όμως ένα πράγμα να πούμε. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε στα αφεντικά, αλλά μπορούμε να το κάνουμε στους εργάτες, στους εργάτες που με τη συγκατάθεσή τους επιτρέπουν στα αφεντικά να επιτύχουν την απομόνωση στην οποία βρισκόμαστε. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε στους αστυνομικούς και στους δικαστές, αλλά μπορούμε να το κάνουμε σε όλους τους νέους προλετάριους που ελπίζουν να βρουν δουλειά στην αστυνομία ή στους καραμπινιέρους ή σε νέους διανοούμενους που εξαπατήθηκαν από τον μύθο της δικαιοσύνης το ίδιο όπως όλοι.

Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να μιλήσουμε στους προλετάριους και τους υποπρολετάριους που αποτελούν το εργατικό δυναμικό της μαφίας. Μόνο που υπάρχει μια διαφορά, ακόμα κι αν δεν είναι εύκολο να τη δεις. Στους εργαζόμενους, στους προλετάριους  – μελλοντικούς υπαλλήλους της αστυνομίας και σε μελλοντικούς διανοούμενους δικαστές ή διευθυντές εταιρειών – μπορείτε να κάνετε μια ομιλία διευκρίνισης, εμβάθυνσης ιδεολογικής, χώρων επιλογής, εναλλακτικών εργασιών, προοδευτικής επίτευξης στόχων της ελευθερίας και της ειρήνης. Για το υποπρολεταριακό τανκ της μαφίας αυτή η ομιλία δεν θα έλεγε τίποτα. Εδώ η βία και η καταπίεση του κράτους, σε όλες της τις εκφράσεις, ήταν πάντα νόμος. Εδώ πρέπει να συστηθείς με ένα πρόγραμμα ακριβές, με σημαντικές προτάσεις, με συγκεκριμένους στόχους, με εναλλακτικές λύσεις. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές. Αν δεν έχουμε αυτό το πρόγραμμα ή δεν έχουμε ξεκάθαρες ιδέες να κάνουμε τις σωστές προτάσεις και να υποδείξουμε τις καταλληλότερες λύσεις, καλά θα κάνουμε να σιωπήσουμε γιατί θα καταλήξουμε να μας βάλουν και εμάς  στο στόχαστρο του τουφεκιού τους.

 

ελεύθερη απόδοση: Τροχιά στο Άπειρο

May 01

1886, η ιστορία της εργατικής πρωτομαγιάς – Η προπαγάνδα μέσα από τη δράση

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τον Σ. Γιελέν «1886, Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΣΗ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ», αναδημοσιεύθηκε και ανατυπώθηκε σε εκατοντάδες έντυπα και γλώσσες στον πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες.

Όπως ο πανικός του 1873 σφράγισε τη γέννηση του συνειδητού εργατικού κινήματος σε εθνική κλίμακα, έτσι σφράγισε και τη γέννηση μιας πρακτικής και ρεαλιστικής αντίληψης για το σοσιαλισμό -αντίληψης που επρόκειτο να αντικαταστήσει τους απόμακρους ουτοπικούς πόθους των πρώτων σοσιαλιστών που περιορίζονταν σε “υψηλές” διανοουμενίστικες συζητήσεις και ρομαντικά δοκίμια. Από κείνη την εποχή οι σοσιαλιστές, αντί να τρέφουν ιδεαλιστικές ελπίδες για το αύριο, άρχισαν να δρουν για το σήμερα, οργανώνοντας διαδηλώσεις πεινασμένων, διαδηλώσεις ανέργων, απεργίες, μαζικές συγκεντρώσεις και πολιτικές καμπάνιες. Αρχικά λειτούργησαν μέσα από το Εργατικό Κόμμα των Η.Π.Α. που είχε ιδρυθεί το 1876 και που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις απεργίες των σιδηροδρομικών το 1877, ιδιαίτερα στο Σικάγο και το Σαιν Λούις. Μετά την αποτυχία αυτών των απεργιών το Εργατικό Κόμμα αναδιοργανώθηκε και μετονομάστηκε σε Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα που είχε σαν πρωταρχική του λειτουργία την πολιτική δράση, άσχετο αν διατήρησε φιλικές σχέσεις με τα συνδικάτα. Όταν έγινε αυτή η αλλαγή, η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του Σ.Ε.Κ. διέταξε να σταματήσουν οι μαζικές συγκεντρώσεις για να παρουσιάσει στα νομοθετικά σώματα προτάσεις σχετικές με την καθιέρωση του οκτάωρου, αποφάσεις για την κατάργηση όλων των απαγορευτικών νομοσχεδίων και για την αγορά από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση σιδηροδρομικών και τηλεγραφικών γραμμών.

Παρόλα αυτά, το σοσιαλιστικό κίνημα στην Αμερική αντικατόπτριζε το σχίσμα της Πρώτης Διεθνούς -οι φράξιες που δημιουργήθηκαν διαχωρίστηκαν με αφορμή θέματα τακτικής και μεθοδολογίας. Οι Διεθνιστές υποστήριζαν τον μυστικό εξοπλισμό και την άμεση προετοιμασία για την κοινωνική επανάσταση, ενώ ο συνδικαλισμός και η πολιτική θα χρησίμευαν σαν επικουρικές δραστηριότητες που έπρεπε να βρίσκονται κάτω από αυστηρή επιτήρηση από φόβο μήπως οδηγήσουν στο προδοτικό ρεύμα του οπορτουνισμού. Οι Λασσαλικοί, από την άλλη μεριά, ζητούσαν τη σταδιακή δημιουργία μιας νέας κοινωνίας μέσω της εκπαίδευσης, της πολιτικής οργάνωσης και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Οι Λασσαλικοί ελέγχανε για μερικά χρόνια την πολιτική του κόμματος και τόλμησαν ακόμα και στο Σικάγο, το παραδοσιακό οχυρό του συνδικαλισμού και των επαναστατικών στοιχείων, να ταχτούν υπέρ της συμμετοχής στις εκλογές. Γρήγορα λοιπόν ξέσπασε μια διαμάχη όσον αφορά τις αγωνιστικές εργατικές οργανώσεις. Η μεγαλύτερη από αυτές, η Lehr und Wehr Verein, είχε δημιουργηθεί από γερμανούς σοσιαλιστές του Σικάγου το 1875, με στόχο να προστατευθούν ενάντια στους τραμπουκισμούς των παλαιότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Η ανάγκη για την ύπαρξη αυτής της προστασίας αποδείχτηκε αργότερα κατά τη διάρκεια της απεργίας των επιπλοποιών τον Ιούλιο του 1877, όταν η αστυνομία επιτέθηκε με εξωφρενική κτηνωδία ενάντια σε ειρηνικές συγκεντρώσεις. Η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του Σ.Ε.Κ., με το να απαρνηθεί όλες τις αγωνιστικές οργανώσεις, συγκρούστηκε ακόμα περισσότερο με τα επαναστατικά στοιχεία του Σικάγου. Η εχθρότητα αυτή έγινε εντονότερη το 1880 μετά την παταγώδη αποτυχία των σοσιαλιστών στις εκλογές. Επιπλέον, ο μοναδικός σοσιαλιστής δημοτικός σύμβουλος που εκλέχτηκε ξανά στο Σικάγο δεν κατάφερε να αναλάβει τα καθήκοντά του λόγω της παρασκηνιακής χειραγώγησης από μέρος του Δημοκρατικού δημοτικού συμβουλίου, οπότε οι επαναστάτες τόνισαν το πόσο μάταιο ήταν να κατακτηθεί η νέα κοινωνία μέσα από τις κάλπες. Οι τάξεις των επαναστατών πλήθυναν χάρη στην προσχώρηση πάρα πολλών γερμανών εργατών που διαφωνούσαν με το αντισοσιαλιστικό διάταγμα του 1878, γεγονός που κατέληξε σε μια συνδιάσκεψή τους που έγινε στο Σικάγο τον Οκτώβριο του 1881.

Πριν από την άφιξη του Γιόχαν Μοστ στην Αμερική, δεν ήταν τόσο ισχυρό το κίνημα των επαναστατικών ομάδων. Η εμφάνιση του Μοστ -υποστηρικτή των απόψεων του Μπακούνιν και του Νετσάγιεφ, και ιδρυτή της Διεθνούς Οργάνωσης Εργαζομένων, γνωστής ως “Μαύρης Διεθνούς”- παραγκώνισε τους κοινοβουλευτικούς σοσιαλιστές. Στα θεωρητικά θέματα ο Μοστ δεν ήταν καθαρός αναρχικός, παρόλα αυτά, στην πράξη υποστήριξε την αναρχική τακτική της τεροριστικής δράσης ενάντια στην Εκκλησία και το Κράτος, δράση που πραγματοποιείται από το άτομο με δική του πρωτοβουλία, ώστε να μην διακινδυνεύσει ολόκληρο το κίνημα αν συλληφθεί ο δράστης της μεμονωμένης πράξης. Πίστευε ότι μόνο τα όπλα μπορούσαν να εξασφαλίσουν στους εργάτες κάποια ισότητα απέναντι στην αστυνομία και το στρατό. Πρότεινε τη δημιουργία σώματος οπλοφόρων και την εξολόθρευση της “άθλιας φάρας”, της “φάρας των ερπετών”, της “ράτσας των παράσιτων”. Σε μια μπροσούρα του με τίτλο “Το Κτήνος της Ιδιοκτησίας” διακήρυξε ότι δεν θα έπρεπε να γίνει κανένας συμβιβασμός με την τωρινή κοινωνία, αλλά θα έπρεπε να εξαπολυθεί ανελέητος πόλεμος, μέχρι που να “καταδιωχθεί, ως το τελευταίο του κρησφύγετο και να καταστραφεί ολοκληρωτικά” το κτήνος της ιδιοκτησίας.

Παρακινημένοι από την αγκιτάτσια του Μοστ, οι εκπρόσωποι των επαναστατικών αντικοινοβουλευτικών ομάδων από 26 πόλεις συγκεντρώθηκαν στο Πίτσμπουργκ στις 14 Οκτωβρίου 1883 για να αναδιοργανώσουν τη Διεθνή Ένωση Εργατών. Και σ΄ αυτή την περίπτωση, υπάρχουν πάλι δύο ξεχωριστά στοιχεία συνενωμένα μόνο από την αντίθεσή τους ως προς την πολιτική δράση. Οι αντιπρόσωποι από τη Νέα Υόρκη και τις ανατολικές Πολιτείες με πρώτο και καλύτερο το Γιόχαν Μοστ, υποστήριξαν την ατομικιστική αναρχική τακτική, ενώ οι αντιπρόσωποι από το Σικάγο και απ’ τις δυτικές Πολιτείες, καθοδηγούμενοι από τους Άλμπερτ Πάρσονς και Ώγκαστ Σπάιζ, υποστήριξαν κάποιο μείγμα αναρχισμού και συνδικαλισμού που τελικά έμεινε γνωστό σαν “Ιδέα του Σικάγου”. Η παραλλαγή αυτή πλησίαζε περισσότερο τον συνδικαλισμό παρά τον αναρχισμό, στο βαθμό που αναγνώριζε το συνδικάτο σαν “εμβρυακή ομάδα” της μελλοντικής κοινωνίας και σαν μονάδα μάχης ενάντια στον καπιταλισμό. Παρόλα αυτά, τα συνδικάτα δεν επρόκειτο να αγωνιστούν για τα επιφανειακά και οπορτουνιστικά προνόμια των μεγάλων μισθών και του μικρού ωραρίου, δεν θα έμεναν ικανοποιημένα παρά μόνο με τον πλήρη αφανισμό του καπιταλισμού και τη δημιουργία της ελεύθερης κοινωνίας. Ο συνδικαλισμός, στον αγώνα του ενάντια στον καπιταλισμό, δεν θα κατέφευγε στην πολιτική δράση αλλά αντίθετα θα δυσπιστούσε απέναντι σε κάθε κεντρική εξουσία και θα διαφύλαττε κάθε προσπάθεια ενάντια στην προδοτική ηγεσία. Θα συγκέντρωνε την προσοχή του στην απευθείας δράση των μελών της βάσης. Δύο μονάχα βασικές αρχές απόμεναν για να εναρμονιστεί απόλυτα η “Ιδέα του Σικάγου” με το σύγχρονο συνδικαλισμό: η Γενική Απεργία και το Σαμποτάζ, απόψεις που εκείνη την εποχή δεν αναπτύχθηκαν θεωρητικά.

Μια και η φράξια των δυτικών Πολιτειών ήταν μεγαλύτερη απ’ όλες τις άλλες, το συνέδριο επικύρωσε τη σπουδαιότητα του συνδικαλισμού. Και η απευθείας δράση -η βία- ήταν η τακτική που θα εφαρμοζόταν.

Η πλατφόρμα της Διεθνούς που δημοσιεύτηκε στο “Συναγερμό” -εφημερίδα του Σικάγου με εκδότη τον Πάρσονς- έλεγε, ανάμεσα σ’ άλλα τα εξής:

“Η σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων βασίζεται στη ληστεία των μη-ιδιοκτητών από μέρους των ιδιοκτητών, οι καπιταλιστές εξαγοράζουν το μόχθο των φτωχών προσφέροντας μισθούς που αρκούν μονάχα για την επιβίωση, απορροφώντας ολόκληρη την υπεραξία… Μ’ αυτό τον τρόπο, ενώ οι φτωχοί στερούνται ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες εξέλιξης, οι πλούσιοι θησαυρίζουν ληστεύοντας ολοένα και περισσότερο… Το σύστημα αυτό είναι άδικο, παράλογο και καταστροφικό. Άρα εκείνοι που υποφέρουν κάτω απ’ αυτό το σύστημα και δεν θέλουν να είναι υπεύθυνοι για τη συνέχισή του πρέπει να πολεμήσουν για την καταστροφή του με όλα τα μέσα και με όλες τους τις δυνάμεις. Οι εργάτες δεν μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από καμιά εξωτερική πηγή στον αγώνα τους ενάντια στο τωρινό σύστημα· πρέπει να πετύχουν την απελευθέρωσή τους με τις δικές τους μόνο προσπάθειες. Μέχρι τώρα, καμιά προνομιούχα τάξη δεν παραιτήθηκε από την τυραννία, και οι σημερινοί καπιταλιστές δεν παραιτήθηκαν ποτέ από τα προνόμιά τους κι από την εξουσία τους χωρίς να εφαρμόσουν κατασταλτικά μέτρα… Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι ο αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στη μπουρζουαζία πρέπει να έχει βίαιο χαρακτήρα, ότι οι διαμάχες που αφορούν τις διάφορες μισθολογικές αυξήσεις δεν μπορούν να οδηγήσουν στον τελικό στόχο… Σ’ αυτές τις συνθήκες, υπάρχει μονάχα μια λύση -η βία… Η αγκιτάτσια για οργάνωση, για οργανώσεις με σκοπό την εξέγερση, στην περίπτωση βέβαια που οι εργάτες θα πετάξουν τις αλυσίδες τους”.

Πρόκειται για πρόγραμμα που διακήρυττε χωρίς προσχήματα την καταστροφή της υπάρχουσας οικονομικής και πολιτικής τάξης πραγμάτων, ένα πρόγραμμα που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.

Στο Σικάγο, χάρη στη μεγάλη ιστορία των βιαιοπραγιών της αστυνομίας, πάρα πολλοί εργάτες προσχώρησαν στη Διεθνή – τελικά η συμμετοχή της πόλης αυτής ξεπερνούσε το 1/3 των 5.000-6.000 μελών της. Οι πιο ικανοί και εύστροφοι ηγέτες της Διεθνούς στο Σικάγο ήταν ο Πάρσονς, ο Σπάιζ, ο Σάμουελ Φήλντεν και ο Μάικελ Στσουώμπ. Οι Διεθνιστές του Σικάγου έβγαζαν πέντε εφημερίδες: το “Συναγερμό”, δεκαπενθήμερη εφημερίδα στα αγγλικά με κυκλοφορία 2.000 φύλλων, την “Εργατική Εφημερίδα του Σικάγου”, ημερήσια στα γερμανικά, με εκδότη τον Σπάιζ και με κυκλοφορία 3.600 φύλλων, την “Fackel”, την “Vorbote” και την “Budoucnost” που γράφονταν στη βοημική διάλεκτο. Αυτός ο επαναστατικός πυρήνας διείσδυσε γρήγορα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Επηρεασμένο απ’ αυτόν τον πυρήνα το τοπικό Συνδικάτο Καπνεργατών, τον Ιούνιο του 1884, κάλεσε όλα τα συνδικάτα της πόλης να αποχωρήσουν από τη συντηρητική Συνασπισμένη Επαγγελματική και Εργατική Συνέλευση και να οργανώσουν ένα Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο με καθαρά αγωνιστική πολιτική. Τέσσερα συνδικάτα γερμανών εργατών απάντησαν στο κάλεσμα -οι μεταλλουργοί, οι εργάτες των σφαγείων, οι ξυλεργάτες και οι επιπλοποιοί- και αποδέχτηκαν μια κοινή διακήρυξη αρχών: “όλη η γη αποτελεί κοινωνική κληρονομιά, ο πλούτος είναι δημιούργημα της εργασίας, δεν μπορεί να υπάρχει καμία αρμονία ανάμεσα στους εργάτες και το κεφάλαιο, κάθε εργάτης οφείλει να αποσπαστεί από τα καπιταλιστικά πολιτικά κόμματα και ν’ αφοσιωθεί στο συνδικάτο”. Από την αρχή το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο βρισκόταν σε συνεννόηση με την ομάδα των Διεθνιστών. Άλλωστε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα εξακολουθούσε να υποστηρίζει τη Συνασπισμένη Επαγγελματική και Εργατική Συνέλευση.

Για ένα χρόνο η ανάπτυξη του νέου Κεντρικού Εργατικού Συνδικάτου ήταν μικρή, παρόλα αυτά, στο τέλος του 1885 είχαν προσχωρήσει σε αυτό 13 συνδικάτα, ενώ η Συνασπισμένη Συνέλευση διατηρούσε 19. Ύστερα από λίγους μήνες όμως, τον Απρίλιο του 1885, συμμετείχαν στο Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο 22 συνδικάτα από τα οποία τα 11 ήταν τα μεγαλύτερα στην πόλη. Διατήρησε την επαφή του με τη Διεθνή και προσχώρησε στις διαδικασίες της, συμμετέχοντας στις μαζικές συγκεντρώσεις της. Άρχισε μια έντονη αγκιτάτσια για την καθιέρωση του οκτάωρου, παρόλο που όσον αφορά τα κίνητρα διέφερε από τη συντηρητική Συνασπισμένη Συνέλευση και τους Ιππότες της Εργασίας – δεν θεωρούσε σημαντική τη μείωση της εργάσιμης ημέρας αλλά τη δημιουργία κοινού εργατικού μετώπου και την πάλη των τάξεων. Ύστερα από εισήγηση του Σπάιζ, τον Οκτώβριο του 1885, υιοθέτησε την ακόλουθη απόφαση:

“Απόφασή μας είναι να κάνουμε έκκληση στην τάξη των μισθωτών να πάρει τα όπλα για να προβάλει στους εκμεταλλευτές της το μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό: ΒΙΑ. Μολονότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του οκτάωρου, υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τα αδέλφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση σ’ αυτή την ταξική πάλη με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε, εφόσον κι αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοιχτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές, τους αριστοκράτες αλήτες και τους εκμεταλλευτές. Η πολεμική μας κραυγή είναι: “θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους!”

Στο Σικάγο, την πρωτοβουλία για την καθιέρωση του οκτάωρου την ανέλαβε ο Σύνδεσμος για την Καθιέρωση του Οκτάωρου, στον οποίο συμμετείχαν η Συνασπισμένη Συνέλευση, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και οι Ιππότες της Εργασίας – παρόλο που το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο συνεργάστηκε ενεργητικά. Την τελευταία Κυριακή πριν από την Πρωτομαγιά οργανώθηκε μια τεράστια διαδήλωση για το οκτάωρο στην οποία πήραν μέρος 25.000 άτομα και μίλησαν οι Πάρσονς, Σπάιζ, Φήλντεν και Στσουώμπ. Όταν έφτασε η μέρα του αγώνα, τα περισσότερα μέλη της κίνησης για την καθιέρωση του οκτάωρου υποστήριξαν τα συνθήματα του Κεντρικού Εργατικού Συνδικάτου και της Διεθνούς.

Η ΜΠΟΜΠΑ ΠΕΦΤΕΙ

Η απεργία ξεκίνησε στο Σικάγο με φοβερή ορμητικότητα και με τεράστιες ελπίδες επιτυχίας. Γύρω στους 40.000 εργάτες κατέβηκαν σε απεργία την 1η Μαΐου όπως είχε κανονιστεί, και τελικά έφτασαν να απεργούν 65.000 εργάτες μέσα σε τρεις ή τέσσερις μέρες. Αλλά κι αυτός ο αριθμός δεν αντιπροσώπευε ολόκληρο το δυναμικό της πόλης: χωρίς να γίνει απεργία ικανοποιήθηκε το αίτημα για μείωση της εργάσιμης ημέρας περισσότερων από 45.000 εργατών. Επιπλέον, απεργούσαν ήδη χιλιάδες εργάτες στο Λέηκ Σωρ, στο Γουώμπας, στο Σικάγο, στο Μιλγουώκη, στο Σαιν Πωλ και σε διάφορους σταθμούς μεταφορών οι απεργοί διαμαρτύρονταν για την πρόσληψη εργατών που δεν ανήκαν στο συνδικάτο. Αντιμετωπίζοντας ένα τέτοιο μαζικό κίνημα ο αρχηγός της αστυνομίας Έμπερσολντ κατάλαβε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και ζήτησε να βρίσκεται σ’ επιφυλακή, το Σάββατο, 1η Μαΐου, ολόκληρη η δύναμη της αστυνομίας και των χαφιέδων του Πίνκερτον – δύναμη που ενισχύθηκε από ιδιωτικούς μπασκίνες, μισθωμένους πρώτα από την Εταιρεία Σιδηροδρόμων, καθώς και με ειδικούς χαφιέδες, πολλοί από τους οποίους προέρχονταν από τη Μεγάλη Στρατιά του Πότομακ. Παρόλες όμως τις πολεμικές προετοιμασίες, το Σάββατο κύλησε ειρηνικά. Η πόλη είχε γιορτινή εμφάνιση με τα εκατοντάδες κλειστά εργοστάσια και τους χιλιάδες απεργούς που περιδιάβαιναν τους δρόμους οικογενειακά. Έγιναν πορείες και μαζικές συγκεντρώσεις κι ακούστηκαν λόγοι στα πολωνικά, τα γερμανικά, τα αγγλικά και τη βοημική διάλεκτο.

Αντιμέτωποι με μιαν απεργία που παρουσίαζε απρόβλεπτη δύναμη και διάθεση αλληλεγγύης, οι μεγάλοι επιχειρηματίες και βιομήχανοι συνασπίστηκαν για να τη συντρίψουν. Στις 27 Απριλίου ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Υποδηματοποιίας στον οποίο συμμετείχαν 60 βιομήχανοι αυτοπροσώπως και 160 με γραπτή δήλωσή τους. Ο Σύνδεσμος αποσκοπούσε στο συντονισμό της δράσης των εκμεταλλευτών. Τα μεγαλύτερα χυτήρια σιδήρου, χάλυβος, χαλκού και μπρούτζου διακήρυξαν ότι θ’ αντιτάσσονταν στο αίτημα για την καθιέρωση του οκτάωρου. Το πρωί της πρωτομαγιάς συνεδρίασαν οι εκπρόσωποι των μεγάλων πλανιστηρίων για να αποφασίσουν με ποιο τρόπο θα αντιδράσουν ενάντια στους απεργούς. Το ίδιο βράδυ πήραν μέρος σ’ αυτή τη συγκέντρωση οι ξυλέμποροι και οι εταιρείες συσκευασιών -έτσι, σύσσωμη η ξυλοβιομηχανία αποφάσισε να μην κάνει καμιά παραχώρηση στους εργάτες. Παρόλα αυτά, τη Δευτέρα 3 Μαΐου η εξάπλωση της απεργίας ήταν τρομακτική. Το ποτάμι κοντά στην ξυλεμπορική Αγορά είχε πλημμυρίσει από παρατημένη ξυλεία, ενώ έρχονταν 300 μαούνες γεμάτες φορτίο σε εκδήλωση συμπαράστασης. Οι οικοδομικές εργασίες που εκείνη την εποχή βρισκόντουσαν σε άνθιση, παρέλυσαν ξαφνικά. Τα μεγάλα χυτήρια μετάλλων και οι μεταφορικοί σταθμοί μπλοκαρίστηκαν. Για να σπάσει η απεργία ήταν πια αναγκαία μια καθαρά επιθετική ενέργεια. Τη Δευτέρα τα γκλομπ της αστυνομίας άρχισαν να διαλύουν τις πορείες και τις συγκεντρώσεις.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έγιναν σοβαρές φασαρίες στο εργοστάσιο Μακ Γκόρμικ Χάρβεστερ. Η αντιδικία ανάμεσα στον εργοστασιάρχη Μακ Γκόρμικ και τους εργάτες χρονολογείται από τα μέσα Φεβρουαρίου όταν η επιχείρηση κήρυξε λοκ-άουτ ενάντια στους 1.400 υπαλλήλους, αντιμετωπίζοντας έτσι το αίτημά τους να σταματήσει η δίωξη ορισμένων συναδέλφων τους που είχαν απεργήσει παλιότερα. Τους επόμενους δυο μήνες οι απεργοσπάστες, οι χαφιέδες του Πίνκερτον και οι μπασκίνες έκαναν λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον των απεργών. Η αστυνομία εξαπέλυσε την επίθεσή της το απόγευμα της Δευτέρας, 3 Μαΐου. 6.000 απεργοί ξυλεργάτες συγκεντρώθηκαν κοντά στο Μαύρο Μονοπάτι, ένα μίλι βόρεια απ’ το εργοστάσιο Μακ Γκόρμικ, με σκοπό τη δημιουργία μιας επιτροπής που θα στελνόταν στους ξυλεμπόρους. Ενώ ο Σπάιζ μιλούσε στη συγκέντρωση, μια ομάδα 200 περίπου ατόμων αποσπάστηκε αυθόρμητα από το πλήθος των απεργών, έκανε πορεία προς το εργοστάσιο και επιτέθηκε στους απεργοσπάστες που εκείνη τη στιγμή έφευγαν για το σπίτι τους.

Μέσα σε 10-15 λεπτά πλάκωσαν οι μπάτσοι – πάνω από 200. Στο μεταξύ ο Σπάιζ και οι συγκεντρωμένοι απεργοί βλέποντας τα περιπολικά κι ακούγοντας πυροβολισμούς ξεκίνησαν για το εργοστάσιο -στο δρόμο συναντήθηκαν με τη δύναμη των γκλομπ και των όπλων- οι αστυνομικοί πυροβολούσαν ανεξέλεγκτα τους απεργούς που έτρεχαν για να ξεφύγουν. Αποτέλεσμα: τέσσερις νεκροί και πάρα πολλοί τραυματίες.

Ο Σπάιζ αγανακτισμένος από τις νέες αγριότητες της αστυνομίας πήγε βιαστικά στο τυπογραφείο της “Εργατικής Εφημερίδας του Σικάγου” και κυκλοφόρησε την ακόλουθη προκήρυξη στα αγγλικά και τα γερμανικά:

ΕΚΔΙΚΗΘΕΙΤΕ! ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ!!!

Τ’ αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους -την αστυνομία- και δολοφόνησαν έξι από τα αδέρφια μας σήμερα το απόγευμα στη φάμπρικα του Μακ Γκόρμικ. Σκότωσαν τ’ άμοιρα αδέρφια μας γιατί όπως και σεις είχαν το κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους σκότωσαν γιατί τόλμησαν ν’ απαιτήσουν τη μείωση των ωρών σκλαβιάς. Τους σκότωσαν για να αποδείξουν σε σας τους “Ελεύθερους Αμερικανούς Πολίτες” ότι πρέπει να είσαστε ικανοποιημένοι με οτιδήποτε αποφασίσουν να σας επιτρέψουν αλλιώς θα πεθάνετε!
Εδώ και χρόνια υφίστασθε τις πιο χυδαίες ταπεινώσεις, εδώ και χρόνια υποφέρετε αμέτρητα πλήγματα, αμέτρητες αδικίες, εργαζόσαστε μέχρι αναισθησίας, υποφέρετε από τους πόνους της ένδειας και της πείνας· τα παιδιά σας τα θυσιάσατε στον αφέντη της φάμπρικας – με λίγα λόγια όλα αυτά τα χρόνια ήσασταν δυστυχισμένοι και υπάκουοι σκλάβοι. Γιατί; Για να ικανοποιήσετε την αδηφάγα φάρα, για να γεμίσετε τα χρηματοκιβώτια του κοπρίτη, κλέφτη αφέντη σας; Όταν τώρα του ζητάτε να σας ελαφρώσει το φορτίο σας, στέλνει τα λαγωνικά του για να σας πυροβολήσουν, να σας σκοτώσουν!
Αν είσαστε άντρες, αν είσαστε τέκνα των πατεράδων σας που έχυσαν το αίμα τους για να σας ελευθερώσουν, τότε θα σηκώσετε τ’ ανάστημά σας, θα δείξετε τη δύναμή σας και θα καταστρέψετε εσείς το απαίσιο τέρας που θέλει να σας καταστρέψει. Στα όπλα, σας καλούμε στα όπλα!

Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΑΣ

 

Το επόμενο βράδυ μια δεύτερη προκήρυξη καλούσε σε μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Παλιά Αγορά της οδού Ράντολφ.

Το πρωί της Τρίτης, 4 Μαΐου, ξημέρωσε με την αστυνομία να επιτίθεται ενάντια σε 3.000 απεργούς κοντά στην 35η οδό. Οι επιθέσεις κατά των συγκεντρωμένων απεργών συνεχίστηκαν και το απόγευμα, ειδικά στη νοτιοδυτική πλευρά της πόλης. Ο δήμαρχος Χάρρισον έδωσε άδεια για μαζική συγκέντρωση εκείνη τη βραδιά και στις 7 η ώρα ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στην Πλατεία Αγοράς, το κέντρο των ξυλεμπορικών. Μεταξύ 8 και 9 η ώρα είχαν εμφανιστεί περίπου 3.000 άτομα, ανάμεσά τους και ο δήμαρχος Χάρρισον που παρακολουθούσε σαν θεατής για να μην διασαλευτεί η τάξη. Στο αστυνομικό τμήμα της οδού Ντεμπλαίν, μισό τετράγωνο απόσταση από τη συγκέντρωση, ένα αρκετά μεγάλο σώμα αστυνομικών βρισκόταν σ’ ετοιμότητα. Η συγκέντρωση ήταν πολύ ήσυχη. Ο Σπάιζ μίλησε στους απεργούς από ένα αμάξι μπροστά στο εργοστάσιο των αδερφών Κραίην. Ύστερα μίλησε ο Πάρσονς που περιορίστηκε στο θέμα του οκταώρου. Ύστερα μίλησε ο Φήλντεν. Γύρω στις 10 μια δυνατή καταιγίδα άρχισε να διαλύει τη συγκέντρωση, ενώ εκείνη την ώρα ο Σπάιζ και ο Πάρσονς είχαν φύγει. Ο μόνος που είχε μείνει ήταν ο Φήλντεν που μιλούσε στον κόσμο που ήταν ακόμα εκεί. Ο δήμαρχος Χάρρισον που είχε κρίνει ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική και ότι όλα είχαν τελειώσει, έφυγε λίγο μετά τις 10, κάλεσε το αστυνομικό τμήμα για να δώσει αναφορά και μετά πήγε να κοιμηθεί στο σπιτάκι του.

Ύστερα από λίγα λεπτά, ο διευθυντής της αστυνομίας, Τζων Μπόνφηλντ, μισητός σ’ όλη την πόλη για την κτηνωδία του, μπήκε επικεφαλής ενός αποσπάσματος 180 μπάτσων για να διαλύσει όσους είχαν απομείνει από τη συγκέντρωση. Η ενέργεια αυτή δεν είχε κανένα νόημα πέρα από το ότι ο Μπόνφηλντ ήθελε να προκαλέσει άλλο ένα μακελειό. Σύμφωνα με τον κυβερνήτη της Πολιτείας, Ώλντγκενλντ, “ο επιθεωρητής Μπόνφηλντ είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για το θάνατο των αστυνομικών”. Οι μπάτσοι κρατήθηκαν σε κάποια απόσταση από το αμάξι των ομιλητών και ένας λοχαγός Γουώρντ διέταξε τους συγκεντρωμένους να διαλυθούν. Ο Φήλντεν απάντησε ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική. Καθώς ο Γουώρντ στράφηκε για να δώσει διαταγή στους άντρες του μια βόμβα έπεσε από ένα σημείο στο πεζοδρόμιο λίγο πιο αριστερά από το αμάξι. Η έκρηξη έγινε εκεί που στέκονταν οι μπάτσοι και τραυμάτισε 66. Απ’ αυτούς οι επτά πέθαναν αργότερα. Η αστυνομία άρχισε αμέσως να πυροβολεί υστερικά το πλήθος, σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας 200. Πανικός ξέσπασε στη γειτονιά. Έγιναν τηλεφωνήματα σε γιατρούς. Τα φαρμακεία γέμισαν τραυματίες.

Μέχρι και σήμερα ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί ποιος έριξε τη βόμβα. Υπάρχουν τρεις πιθανότητες:

1) ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ υποστήριζε στο απαλλακτικό διάγγελμά του το 1893 ότι ρίχτηκε από κάποιον σαν αντίποινα για όλες τις βιαιότητες του Μπόνφηλντ και της αστυνομίας. “…Αποδεικνύεται ότι κατά πάσα πιθανότητα η βόμβα ρίχτηκε από κάποιον που ζητούσε προσωπική εκδίκηση, ότι οι αρχές ακολούθησαν μια τακτική που ήταν φυσικό να προκαλέσει όλα όσα προκάλεσε, ότι αρκετά χρόνια πριν από το επεισόδιο της Παλιάς Αγοράς δεν είχαν σημειωθεί εργατικές ταραχές και ότι σε αρκετές περιπτώσεις πολλοί εργάτες που δεν ήταν ένοχοι καμιάς κατηγορίας είχαν δολοφονηθεί, και κανένας από τους δολοφόνους δεν πέρασε από δικαστήριο. Οι μαρτυρίες που δόθηκαν στους ανακριτές και εκτέθηκαν εδώ αποδεικνύουν ότι σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις πυροβολήθηκαν άτομα και σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν, πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να πυροβοληθούν· παρόλα αυτά δεν κατηγορήθηκε κανείς. Στο Σικάγο έγιναν πολλές απεργίες κατά τις οποίες η αστυνομία όχι μόνο επιτέθηκε ενάντια στους ανθρώπους, αλλά και χωρίς καμιά νομική δικαιοδοσία εισέβαλε και διέσπασε ειρηνικές συγκεντρώσεις· σε πολλές περιπτώσεις που δεν ήταν ένοχοι στο παραμικρό”.

2) Η πιθανότητα ενός προβοκάτορα δεν πρέπει να απορριφθεί εντελώς. Η αστυνομία του Σικάγου εκείνη την εποχή ήταν ικανή για κάτι τέτοιο. Το πρωί μετά την έκρηξη της βόμβας ο επιθεωρητής Μπόνφηλντ έκανε την εξής ανακοίνωση:

“Θα λάβωμεν δραστικά μέτρα διά την σύλληψιν των ηγετών της υποθέσεως αυτής. Η ενέργεια της χθεσινής νυκτός θα αποδείξει ότι η βομβιστική και δυναμιτιστική φρασεολογία δεν ήτο απλή πομφόλυξ… Η επίθεσις εναντίον ημών ήτο κτηνώδης και θρασύδειλος”. (Η υπογράμμιση έγινε από τον ίδιο τον Μπόνφηλντ).

Η υπογραμμισμένη πρόταση ίσως υποδηλώνει μια παλιά πρόθεσή του να αποδείξει ότι η “δυναμιτιστική φρασεολογία” δεν ήταν “απλή πομφόλυξ”.

3) Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ήταν ένοχος ο αναρχικός Ρ. Στσνάουμπελτ, γαμπρός του Μ. Στσουώμπ. Το γεγονός ότι συνελήφθηκε δύο φορές και αφέθηκε ελεύθερος σε περίοδο που η αστυνομία συνελάμβανε και φυλάκιζε όλους τους αναρχικούς και συμπαθούντες που μπορούσε να αρπάξει, δημιουργεί την υποψία ή μάλλον τη βεβαιότητα ότι η αστυνομία ήθελε να τον ξεμπερδέψει για να μπορέσει να καταδικάσει τους οκτώ σημαντικότερους επαναστάτες ηγέτες.

Ο δικαστής Γκάρυ που αναθεώρησε την υπόθεση επτά χρόνια μετά την πρώτη δίκη παραδέχτηκε πως ήταν πολύ πιθανή η ενοχή του Στσνάουμπελτ και πως η απαλλαγή του μπορεί να έγινε όταν ακριβώς ήταν ο σημαντικότερος ύποπτος. Ο Γκάρυ συμπέρανε, παρόλα αυτά, ότι “ή ο Στσνάουμπελτ ή κάποιος άλλος πέταξε τη βόμβα, πράγμα που δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία”.

Οι εφημερίδες, όχι μόνο στο Σικάγο, αλλά και παντού, άρχισαν να σπέρνουν τον πανικό. Απαίτησαν την εκτέλεση όλων των ανατρεπτικών στοιχείων. Μέσα σε λίγες μέρες η αστυνομία συνέλαβε τους κυριότερους αναρχικούς επαναστάτες της πόλης – τους Σπάιζ, Φήλντεν, Στσουώμπ, Άντολφ Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελ, Λούις Λινγκ, Όσκαρ Νημπ και άλλους, ακόμα και τους 25 τυπογράφους της “Εργατικής Εφημερίδας”. Ο μόνος που διέφυγε ήταν ο Πάρσονς που η αστυνομία δεν μπορούσε να τον συλλάβει παρά το φοβερό κυνηγητό. Όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του μπάτσου Μ. Τζ. Ντήγκαν οι εφημερίδες απαίτησαν κραυγαλέα βιαστικές δίκες στο κακουργιοδικείο. Για αρκετές βδομάδες αναζωπύρωναν το αίσθημα τρομοκρατίας που επικρατούσε στο κοινό. Οι τίτλοι τους ήταν χαρακτηριστικοί: Αιμοδιψή κτήνη, Ερυθροί ρουφιάνοι, Ερυθροί ταραξίες, Κατασκευαστές βομβών, Ερυθροί αγκιτάτορες, Αναρχικοί δυναμιτιστές, Αιμοδιψή τέρατα, Εκσφενδονιστές βομβών, Βομβολάτρες. Η εφημερίδα Chicago Tribune έγραφε στις 6 Μαΐου: “Τα φίδια αυτά θράφηκαν και αναζωογονήθηκαν με τη λιακάδα της ανοχής και πήραν θάρρος να επιτεθούν ενάντια στην κοινωνία, το νόμο, την τάξη και την κυβέρνηση”. Και η Chicago Herald της ίδιας ημέρας: “Ο όχλος που παρακινήθηκε από τον Σπάιζ και τον Φήλντεν σε δολοφονίες δεν αποτελείται από αμερικανούς. Είναι καθάρματα από την Ευρώπη που ζήτησαν καταφύγιο σ’ αυτές τις ακτές για να καταχραστούν τη φιλοξενία μας και να περιφρονήσουν τις αρχές της χώρας”. Η Chicago Interocean: “Για μήνες, για χρόνια, αυτά τα μικροπρεπή υποκείμενα διαλαλούσαν τα στασιαστικά κι επικίνδυνα δόγματά τους”. Η Chicago Journal της 7ης Μαΐου: “Η Δικαιοσύνη θα πρέπει να είναι πολύ αυστηρή όταν θα περιλάβει τους κρατούμενους αναρχικούς. Οι νόμοι που αφορούν τη συνενοχή σ’ εγκλήματα είναι τόσο σαφείς ώστε οι δίκες τους δεν θα πρέπει να κρατήσουν πολύ”.

Η τροφοδότηση της υστερίας του κοινού κατάντησε να είναι πρωταρχική δραστηριότητα της αστυνομίας. Ύστερα από τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξής του, ο αρχηγός της αστυνομίας, Έμπερσολντ, παραδέχτηκε: “Ήτο τακτική μου να κατευνάσω τα πνεύματα όσο το δυνατόν ταχύτερον μετά την 4ην Μαΐου 1886. Η γενική αναταραχή ήτο εις βάρος της πόλεως του Σικάγου. Άλλωστε ο λοχαγός Στσάακ επεζητούσε την αναταραχήν. Ήθελε να ανεύρη βόμβας πανταχόθεν… Μετά την διάλυσιν των αναρχικών ομάδων, ο Στσάακ ήθελε να εξαπολύσει τους άνδρας του διά να οργανώσουν εκ νέου τας διαλελυμένας ομάδας”. Η αστυνομία πήρε στα χέρια της τους καταλόγους συνδρομητών της “Εργατικής Εφημερίδας” και άρχισε μαζικές εφόδους. Στις αίθουσες συγκεντρώσεων, στα τυπογραφεία, στα σπίτια γινόντουσαν διαρρήξεις και έρευνες· συνελάμβαναν και φυλάκιζαν οποιονδήποτε είχε έστω και ελάχιστη σχέση με το ριζοσπαστικό κίνημα. Η αστυνομία φρόντιζε οι επιδρομές της να έχουν αποτελέσματα. Κάθε μέρα ανακάλυπταν πυρομαχικά, καραμπίνες, μαχαίρια, ντουφέκια, πιστόλια, ξιφολόγχες, αναρχικά φυλλάδια, κόκκινες σημαίες, ανατρεπτικά πανό, φυσίγγια, εγχειρίδια, σφαίρες, μολύβι, υλικά για την κατασκευή τορπιλών, κάλυκες σφαιρών, δυναμίτη, βόμβες, οβίδες, καψούλια, μηχανήματα, ψεύτικες πόρτες για κρύπτες, υπόγειες γαλαρίες σκοποβολής. Κάθε εύρημα της αστυνομίας διατυμπανιζόταν από τις εφημερίδες. Απλώθηκε η φήμη ότι ο “Μοστ” θα ερχόταν από τη Νέα Υόρκη, προφανώς για να κλιμακώσει το κύμα δολοφονιών, οπότε η αστυνομία παρέταξε επιδεικτικά έξω από το σταθμό τους χαφιέδες της. Μαζεύτηκε πλήθος για να υποδεχτεί τον επικίνδυνο επισκέπτη, ο Μοστ όμως δεν φάνηκε. Η κατάλληλη ατμόσφαιρα για τη δίκη είχε προετοιμαστεί προσεκτικά.

“ΑΦΗΣΤΕ Ν’ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ”

Όταν συνεδρίασε το κακουργιοδικείο, στα μέσα Μαΐου, κατηγόρησε τους Ώγκαστ Σπάιζ, Μάικελ Στσουώμπ, Σάμουελ Φήλντεν, Άλμπερτ Πάρσονς, Άντολφ Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελ, Λούις Λινγκ και Όσκαρ Νημπ, όλοι τους βασικά μέλη της Διεθνούς, σαν υπεύθυνους για τη “δολοφονία” του Ματίας Τζ. Ντήγκαν στις 4 Μαΐου. Η δίκη ορίστηκε για τις 21 Ιουνίου στο δικαστήριο του Κουκ Κάουντυ με δικαστή τον Τζόζεφ Γκάρυ. Δημόσιος κατήγορος ήταν ο πολιτειακός εισαγγελέας Τζ. Γκρίνελ. Οι κατηγορούμενοι όρισαν 4 συνήγορους. Η δίκη άρχισε ενώ η αστυνομία έκανε τις συγκλονιστικές της αποκαλύψεις, οι εφημερίδες αράδιαζαν μυθιστορίες για αναρχικές συνωμοσίες που αποσκοπούσαν σε μαζικές δολοφονίες και το κοινό ούρλιαζε απαιτώντας γρήγορα την εκτέλεση των κατηγορούμενων. Στην αρχή της προανάκρισης ο Πάρσονς που είχε διαφύγει τη σύλληψη για έξι βδομάδες, βάδισε μέσα στο δικαστήριο και παραδόθηκε για να δικαστεί, συναντώντας τους συντρόφους του στο εδώλιο των κατηγορουμένων.

Από κείνη τη στιγμή δύο γεγονότα απέδειξαν ότι η δίκη δεν ήταν ούτε κατά προσέγγιση δίκαιη. Πρώτον, ο δικαστής Γκάρυ ανάγκασε και τους οκτώ κατηγορούμενους να δικαστούν μαζί, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο παραδοχής όλων των ειδών αποδεικτικών στοιχείων. Δεύτερον, χάρη σ’ ένα απίθανο τέχνασμα οι ένορκοι δεν διαλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της τυχαίας κλήρωσης, αλλά αντίθετα από ένα κλητήρα διορισμένο από τον πολιτειακό εισαγγελέα. Ένας επιχειρηματίας του Σικάγου, ο Ο. Σ. Φαίηβορ, στην ένορκη κατάθεσή του δήλωσε ότι ο κλητήρας του είχε πει μπροστά σε μάρτυρες: “Εγώ χειρίζομαι αυτή την υπόθεση και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Τα άτομα αυτά θα κρεμαστούν σίγουρα. Διαλέγω αυτούς ακριβώς τους ενόρκους γιατί οι κατηγορούμενοι θα τους απορρίψουν ασυζητητί και τελικά θα χάσουν τον καιρό τους και τις ενστάσεις τους. Θ’ αναγκαστούν να τους δεχτούν απλώς γιατί τους θέλει ο δημόσιος κατήγορος”. Ο δικαστής με πολύ έξυπνες ερωτήσεις κατάφερε να θεωρηθούν κατάλληλοι ένορκοι πολλοί που είχαν παραδεχτεί ανοιχτά τις προκαταλήψεις τους απέναντι στους κατηγορούμενους και οι οποίοι απορρίπτονταν εντελώς από την υπεράσπιση. Χρειάστηκαν 21 μέρες για να διαλεχτούν οι ένορκοι και εξετάστηκαν 981 υποψήφιοι. Τελικά η υπεράσπιση εξάντλησε το δικαίωμα ένστασης και έτσι διαλέχτηκαν οι 12 ένορκοι που ανάμεσά τους ήταν κι ένας συγγενής θύματος από τη βόμβα.

Η εισηγητική ομιλία του πολιτειακού εισαγγελέα Γκρίνελ μετά την παρουσίαση των στοιχείων έγινε στις 14 Ιουλίου και διαβεβαίωσε τους ενόρκους ότι θα εμφανιζόταν ο άνθρωπος που είχε ρίξει τη βόμβα. Πράγμα βέβαια που ήταν αδύνατον. Παρόλα αυτά έγινε προσπάθεια να στηριχτεί η κατηγορία στη μαρτυρία δύο υποτιθέμενων αναρχικών που μηρύκασαν τα “επίσημα” στοιχεία, παρουσιάζοντας κάποια ιστορία για την ύπαρξη τρομοκρατικής συνωμοσίας σύμφωνα με τα οποία θα ανατινάζονταν με δυναμίτη όλα τα αστυνομικά τμήματα, ένα κάθε φορά που θα εμφανιζόταν η γερμανική λέξη Rhue στην “Εργατική Εφημερίδα”. Η μαρτυρία των δύο αυτών ατόμων σαρώθηκε εντελώς από την υπεράσπιση. Όταν λοιπόν ξεφούσκωσε κι αυτό το μπαλόνι αποκαλύφθηκαν άλλα παράξενα στοιχεία. Ένας άλλος μάρτυρας, ο Γκίλμερ, που αποδείχτηκε επαγγελματίας ψευδομάρτυρας, ορκίστηκε ότι είχε δει ένα αντικείμενο που έμοιαζε με βόμβα ανάμεσα στους Σπάιζ, Στσουώμπ και Στσνάουμπελτ και ότι είχε παρατηρήσει αυτό τον τελευταίο να ρίχνει τη βόμβα ενάντια στους αστυνομικούς. Επιπλέον, πάρα πολλοί αστυνομικοί προσπάθησαν να αποδείξουν ότι ο Φήλντεν τους είχε πυροβολήσει πίσω από το αμάξι των ομιλητών, οι ισχυρισμοί τους όμως αποδείχτηκαν αβάσιμοι…

Παρά τη δημιουργία συναισθηματικής ομίχλης γύρω από τα γεγονότα, το Κράτος, όπως παρατήρησε ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ δεν κατάφερε ποτέ να ανακαλύψει ποιος έριξε τη βόμβα. Δεν μπόρεσε επίσης να αποδείξει την ύπαρξη κάποιας συγκεκριμένης συνωμοσίας από μέρους των κατηγορουμένων.

Με την εξέλιξη της υπόθεσης, οι οκτώ κατηγορούμενοι κατέληξαν να δικάζονται για τις ιδέες τους, παρόλο που δεν επέτρεψαν στην υπεράσπιση να παρουσιάσει μαρτυρίες σχετικές με τη θεωρία του αναρχισμού. Βασιζόμενος στο γεγονός ότι οι γενικές αρχές των αναρχικών αποτελούσαν προτροπή για την καταστροφή όλων των καπιταλιστών, ο δικαστής Γκάρυ επέτρεψε στον δημόσιο κατήγορο να συμπεράνει την ύπαρξη συγκεκριμένης συνωμοσίας. Οι ένορκοι αιφνιδιάστηκαν με αποσπάσματα από διάφορα εμπρηστικά άρθρα της εφημερίδας “Συναγερμός” και της “Εργατικής Εφημερίδας”. Η αστυνομία επέδειξε στους ενόρκους μια σειρά δεματιών δυναμίτη και διάφορες βόμβες με καταχθόνιους μηχανισμούς, παρόλο που τα πιο πολλά απ’ αυτά τα “στοιχεία” είχαν βρεθεί σε μίλια απόσταση από το σημείο της έκρηξης και ύστερα από βδομάδες ολόκληρες. Το θέαμα των εκθεμάτων προκάλεσε το επιθυμητό αποτέλεσμα: προξένησε τρόμο. Η υπεράσπιση εναντιώθηκε στην παρουσίαση άσχετων στοιχείων που αποσκοπούσαν στην πρόκληση εχθρικών συναισθημάτων αλλά το δικαστήριο απέρριψε όλες τις ενστάσεις της. Ο δικαστής Γκάρυ αποκάλυψε έτσι την προκατάληψή του, όπως παραδέχτηκε αργότερα ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ.

Η συνοπτική διαδικασία μπροστά στους ενόρκους άρχισε στις 14 Αυγούστου. Έληξε με την αγόρευση του πολιτειακού εισαγγελέα Γκρίνελ: “Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία. Οι άνθρωποι αυτοί διαλέχτηκαν από τους ενόρκους και θεωρήθηκαν ένοχοι γιατί ήταν ηγέτες. Δεν είναι περισσότερο ένοχοι απ’ ότι οι χιλιάδες που τους ακολουθούν. Κύριοι ένορκοι, καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν, κρεμάστε τους και θα σώσετε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας”. Όπως είχε προβλεφθεί οι ένορκοι ανακοίνωσαν την απόφασή τους στις 20 Αυγούστου: τους χαρακτήρισαν όλους ένοχους και επέβαλαν την ποινή του απαγχονισμού στους επτά κατηγορούμενους, ενώ στον Όσκαρ Νημπ επέβαλαν φυλάκιση 15 χρόνων. Η υπεράσπιση έκανε έφεση για νέα δίκη τον Σεπτέμβριο. Η έφεση απορρίφθηκε και οι καταδικασμένοι κλήθηκαν να απολογηθούν. Οι απολογίες τους ήταν λεπτομερειακές, κράτησαν τρεις μέρες και απευθύνονταν όχι μόνo στο δικαστήριο αλλά και στους εργάτες όπου κι αν βρίσκονταν.

Ύστερα από μια μεγάλη ανάλυση των απόψεών του ο Σπάιζ είπε: “Λοιπόν, αυτές είναι οι ιδέες μου. Αποτελούν μέρος του εαυτού μου, δεν μπορώ να τις αποχωριστώ και δεν θα το έκανα ακόμα κι αν μπορούσα. Κι αν νομίζετε ότι μπορείτε να συντρίψετε αυτές τις ιδέες που κερδίζουν έδαφος κάθε μέρα και περισσότερο, αν νομίζετε ότι μπορείτε να τις στείλετε στην κρεμάλα -αν επιβάλλετε άλλη μια φορά τη θανατική ποινή σε άτομα που τόλμησαν να πουν την αλήθεια – και σας προκαλώ να μας αποδείξετε σε ποιο σημείο είπαμε ψέματα – σας λέω ότι αν ο θάνατος είναι η ποινή γιατί διακηρύχτηκε η αλήθεια, τότε θα πληρώσω το ακριβό τίμημα με περηφάνια και τόλμη! Φωνάξτε το δήμιό σας!”

Ο Τζωρτζ Ένγκελ είπε: “Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή σαν άτομο, αλλά το σύστημα που του δίνει τα προνόμιά του. Η μεγαλύτερή μου επιθυμία θα ήταν να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι εργάτες ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους”.

Και με το θάρρος που είχε δείξει κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Λινγκ που ήταν τότε μόνο 21 χρονών, είπε:

“Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις, όσο μπορώ ακόμα να ανασαίνω… Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους νόμους σας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γι’ αυτό!”

Η εκτέλεση της καταδίκης αναβλήθηκε μια και η υπόθεση παρουσιαζόταν στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ιλλινόις. Αφού εξετάστηκε για αρκετούς μήνες και παρά το γεγονός ότι η δίκη έβριθε σφαλμάτων νομικής φύσης, το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την απόφαση του κατώτερου δικαστήριου το Σεπτέμβριο του 1887. Όλες οι εργατικές οργανώσεις παντού, εκτός από τους Ιππότες της Εργασίας, ζήτησαν χάρη για τους καταδικασμένους αναρχικούς. Τις τελευταίες μέρες ο Φήλντεν και ο Στσουώμπ έκαναν αίτηση για χάρη και ζήτησαν μετατροπή της ποινής. Οι άλλοι απαίτησαν Ελευθερία ή θάνατο. Ο κυβερνήτης Όγκσλμπυ μετέτρεψε την ποινή του Φήλντεν και του Στσουώμπ σε ισόβια και έτσι μεταφέρθηκαν στις κρατικές φυλακές του Τζόλιετ μαζί με τον Νημπ. Ο Λινγκ απέφυγε το ικρίωμα την προηγούμενη της εκτέλεσης πυροδοτώντας ένα τσιγάρο με δυναμίτη μέσα στο στόμα του. Οι υπόλοιποι τέσσερις κρεμάστηκαν στις 11 Νοεμβρίου 1887.

“Οι θηλιές στήθηκαν γρήγορα, οι κουκούλες κατέβηκαν. Τότε κάτω από τα καλύμματα ακούστηκαν τα εξής:

ΣΠΑΪΖ: Θάρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα.

ΕΝΓΚΕΛ και ΦΙΣΕΡ: Ζήτω η Αναρχία! Αυτή είναι η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μου!

ΠΑΡΣΟΝΣ: Ω, άνθρωποι της Αμερικής, θα μου δώσετε την άδεια να μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω Σερίφη Μαίητσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή του λαού, Ω!”.

Ύστερα από χρόνια, μετά από αναθεώρηση της δίκης, οι Φήλντεν, Στσουώμπ και Νημπ απαλλάχτηκαν της κατηγορίας και απελευθερώθηκαν.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Apr 28

Κράτος, εθνικισμός – και ο πόλεμος στην Ουκρανία

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από το Κενό Δίκτυο και δημοσιεύτηκε στην σελίδα  Void Network του Μαρτίου. Μας βρίσκει στα περισσότερα σημεία σύμφωνους και το αναδημοσιεύουμε.

 

Στην υπόθεση της Ουκρανίας -όπως και σε κάθε διακρατικό ανταγωνισμό- δεν μπορούμε παρά να αξιολογήσουμε τις εξελίξεις αφού πρώτα τις τοποθετήσουμε σε ένα ευρύτερο ιστορικό συμφραζόμενο.

Από την κορυφαία για την εξέλιξη του σύγχρονου κόσμου ιστορική διαδικασία της αποικιοκρατίας, και τους δύο παγκόσμιους πολέμους, ως τον ψυχρό πόλεμο, και τους πολλούς τοπικούς πολέμους ανά τον κόσμο (Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Φόκλαντς), οι διακρατικές διαμάχες είχαν τη ρίζα τους στην προσπάθεια επέκτασης ή διατήρησης της κυριαρχίας μιας δύναμης επί μιας άλλης. Συνήθως, οι μεγάλες δυνάμεις διεκδικούσαν να ελέγχουν εδάφη που εκτείνονταν πέρα από την άμεση εδαφική (και πολιτισμικά οριοθετημένη) κυριαρχία και δικαιοδοσία τους. Στην προσπάθεια αυτή άλλοτε επιχείρησαν να εξαφανίσουν ολόκληρους λαούς και πολιτισμούς -όπως συνέβη με τους ιθαγενικούς πληθυσμούς στην αμερικανική ήπειρο, την Αυστραλία και την Αφρική- άλλοτε αλληλοεξοντώθηκαν -όπως στους δύο παγκόσμιους πολέμους- και άλλοτε διεξήγαγαν πολέμους δια αντιπροσώπων -όπως στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής και της Νοτίου Αμερικής.

Συνεπώς, δεν είναι αρκετό να δούμε την υπόθεση της Ουκρανίας μόνο μέσα από τις κινήσεις ενός Ρώσου αυταρχικού ηγέτη, ούτε μέσα από το πρίσμα της παραβίασης του διεθνούς δικαίου. Και αυτό για τρεις λόγους:

Πρώτον, επειδή δεν γίνεται να αγνοήσουμε την παρουσία του ΝΑΤΟ, που μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και στο πλαίσιο της αναδυόμενης «νεοφιλελεύθερης συναίνεσης» έγινε στρατιωτικό όχημα εμπέδωσης της αλλά και αστυνομικός θεσμός ενάντια σε φυγόκεντρες δυνάμεις. Έτσι, στη βάση του ρόλου των ΗΠΑ στη νέα αυτή φάση «παγκοσμιοποίησης», το ΝΑΤΟ έγινε ουσιαστικά μηχανισμός εδραίωσης της υπό αμερικάνικης ηγεμονίας, παγκόσμιας, τεχνοκρατικής αυτοκρατορίας του κεφαλαίου. Για να το θέσουμε με παραδειγματικούς (και εν πολλοίς ρητορικούς) όρους, τι ακριβώς έκανε μια υποτιθέμενη “αμυντική συμμαχία” βομβαρδίζοντας, την Γιουγκοσλαβία χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας, πραγματοποιώντας, ιστορικά, μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές επιχειρήσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος; Πως μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η Γιουγκοσλαβία ισοπεδώθηκε από το ΝΑΤΟ για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του δόγματος περί «νέας τάξης πραγμάτων» που αυτές έφεραν; Συνιστούσε εκείνο το συμβάν πόλεμο -έστω κάποιας μορφής- η “ειδική στρατιωτική επιχείρηση”;

Ακόμα και αν δεν είναι απλά ένα ισχυρό στρατιωτικό όργανο των Αμερικάνων, το ΝΑΤΟ δεν υφίσταται ούτε μπορεί να νοηθεί έξω από την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι οι διακρατικές σχέσεις ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ τα τελευταία 30 χρόνια δομούνταν σε μεγάλο βαθμό από τις αρχικές διαβεβαιώσεις των νατοϊκών ότι δεν σκοπεύουν επέκταση της συμμαχίας προς τα ανατολικά και τη σταδιακή αθέτηση αυτών των υποσχέσεων. Το ότι αυτές οι διαβεβαιώσεις, όπως μας υπενθυμίζει ο Σπινόζα, δεν έχουν ουσιαστική ισχύ έξω από τις πραγματικές σχέσεις ισχύος  και την ιστορική τους εκδίπλωση, υποδεικνύει προς την ουσία του ζητήματος (κάτι για το οποίο θα επανέλθουμε).

Δεύτερον, ο πόλεμος μεταξύ κρατών στη σύγχρονη μορφή του τείνει να περικλείει τη σύγκρουση, και επομένως έξαρση, δύο ή περισσότερων εθνικισμών. Και τούτο διότι ο εθνικισμός είναι η ιδεολογία του νεωτερικού έθνους-κράτους και επομένως μια από τις αναπόφευκτες γλώσσες δικαιολόγησης μιας εμπόλεμης κατάστασης. Ως καθορισμένη ιστορική μορφή το σύγχρονο κράτος στηρίχθηκε στον πόλεμο για τη γέννησή του και την οργάνωση της κοινωνίας στη κλίμακα που πρότεινε: τα όρια του κράτους ως έννομη τάξη κυριαρχίας να συμπίπτουν με τα γεωγραφικά όρια του έθνους. Πρόκειται πραγματικά για μια εξωφρενική ιδέα που συνεχίζει να αιματοκυλεί την ανθρωπότητα, να παράγει την πολιτισμική διαφορά (δηλαδή, κάποιες φορές τις ίδιες τις εθνοτικές ομάδες ως διακριτές συλλογικές οντότητες) και να οδηγεί συστηματικά σε τραγωδίες και εθνοκαθάρσεις. Σύνδεση του χώματος με το αίμα: γερμανική ιδιοφυής σύλληψη! Ακόμα και η ρεπουμπλικανική αντίληψη περί έθνους που αντλεί από την Αμερικάνικη και Γαλλική επανάσταση, και η οποία ομολογουμένως πρόσφερε τη γλώσσα σε μια ολόκληρη επαναστατική παράδοση, μετά την εδραίωση της κρατικής μορφής, τείνει αναπόδραστα να γίνει γλώσσα νομιμοποίησης της κυριαρχίας, του αποκλεισμού, της βίας και της επέκτασης.

Στην περίπτωση του ελληνικού κράτους, ο εθνικισμός οδήγησε στην τραγωδία της Σμύρνης με τη βοήθεια της μεγάλης φαντασίωσης – με εντελώς υλικές όμως επιπτώσεις – που αποκαλέσαμε “Μεγάλη Ιδέα”. Ο εθνικισμός είναι επίσης υπεύθυνος για την τραγωδία που ζει η Κυπριακή κοινωνία εδώ και τόσες δεκαετίες και στις δύο πλευρές του νησιού.

Ρητορική περί ζωτικού χώρου χρησιμοποίησε πράγματι και ο Χίτλερ και το ίδιο κάνει τώρα και ο Πούτιν. Η διαφορά όμως είναι ότι ο πρώτος ήταν ναζί και ως τέτοιος έκαιγε στα κρεματόρια οποιονδήποτε δεν ήταν “άριος”, ενώ ο δεύτερος είναι ο αυταρχικός ηγέτης μιας χώρας που θυσίασε 20 εκατομμύρια ανθρώπους για να σταματήσει τους ναζί. Η διαφορά είναι ιλιγγιώδης. Και είναι διαφορά περιεχομένου όσο και μορφής: παρ’ όλη την απολυταρχία, τη διαφθορά και τις διαρκείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που περιγράφουν τη δυσλειτουργία των επίσημων θεσμών και το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας στη χώρα, η Ρωσία δεν είναι ένα φασιστικό κράτος. Αυτό φυσικά δεν δικαιολογεί τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, διότι ανεξαρτήτως πλαισίου πρόκειται περί εισβολής. Οφείλουμε όμως να είμαστε αυστηροί στις αναλογίες και παρομοιώσεις που κάνουμε διότι καθορίζουν την οπτική μας, άρα και την πολιτική μας στάση.

Αξίζει επίσης να επισημανθεί ότι η ένθεν και κείθε ταύτιση της Ρωσίας με την ΕΣΣΔ, είναι ανυπόστατη, τουλάχιστον στο ιδεολογικό πεδίο. Από την άλλη, στο γεωπολιτικό και οικονομικό πεδίο τα πράγματα είναι σαφώς πιο πολύπλοκα, εφόσον η ΕΣΣΔ (από ένα σημείο και μετά) έγινε σε σημαντικό βαθμό η συνέχεια του Ρωσικού κράτους· έτσι και η Ρωσική Ομοσπονδία, μαζί με τους δορυφόρους της, κληρονομεί την συνθήκη που άφησε η ΕΣΣΔ. Η άνοδος του Πούτιν στην εξουσία, είναι και η έκφραση αυτής της «συνέχειας του κράτους», ενάντια στην επιθετική (και καταστρεπτική για τις πληβειακές μάζες) αποσάθρωση που προηγήθηκε. Άλλωστε, πέρα από κάποιους φασίστες, όπως ο Γεωργιάδης, ποιοι θεωρούν «τους  κομμουνιστές» επικίνδυνους και ονειρεύονται ακόμη εξορίες (αλήθεια, “επικίνδυνους” για ποιον;).

Παρά το ειδικό συμβολικό βάρος του κομμουνισμού για την κατασκευή ποικίλων ταυτοτήτων και αντιλήψεων, όλες οι χώρες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,  κινούνται στο ρυθμό της καπιταλιστικής οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Το ίδιο και η Ρωσία. Εντός αυτού του παγκόσμιου συστήματος, οι εθνικισμοί συνεχίζουν να αναπτύσσονται και οι ισχυρές δυνάμεις συνεχίζουν να ανταγωνίζονται η μία την άλλη με όρους εθνικούς, χωρίς αναφορές στις πολιτικο-ιδεολογικές διαφορές του παρελθόντος. Ο ανταγωνισμός σήμερα, παρόμοια μέχρι ενός σημείου με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορά την ισχύ εντός του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος. Αλλά ο πολιτικό-οικονομικός ανταγωνισμός πάντα διεξάγεται μέσα από ένα πλήθος ιδεολογικό-πολιτισμικών διαμεσολαβήσεων, εκ των πραγμάτων ιστορικά καθορισμένων.

Έτσι, δύσκολα μπορεί να εγκαταλειφθεί η ιδέα ότι η πολιτισμική αναπαράσταση της Ρωσίας στη ‘Δύση’ περνά μέσα από τη φαντασιακή σύλληψη (και συγκρότηση) της διαφοράς. Στο κρατικό επίπεδο, η εχθρότητα απέναντι στη Ρωσία ξεκάθαρα έχει για αντικειμενική της βάση τον ανεξάρτητο ηγεμονικό γεωπολιτικό και οικονομικό της ρόλο και την φιλοδοξία της (πολιτική έκφραση των οποίων είναι ακριβώς «ο Πουτινισμός»). Επίσης, στο  κοινωνικό φαντασιακό (όπως αυτό φυσικά διαμεσολαβείται από τις θεαματικές αναπαραστάσεις των ΜΜΕ) η προϊούσα καχυποψία και εχθρότητα προς τη Ρωσία οφείλεται στην τρέχουσα προσπάθεια του Πούτιν να ανακτήσει η χώρα την παλιά αυτοκρατορική της ισχύ. Και στα δύο (σχετιζόμενα μεταξύ τους) επίπεδα, ωστόσο, η εχθρότητα υποδαυλίζεται από τη στερεοτυπική κατασκευή της Ρωσίας ως απειλητικής αυταρχικής δύναμης που έρχεται από τη βάρβαρη Ανατολή. Εντός αυτής της πολιτισμικής κατασκευής της ετερότητας βρίσκει τη λειτουργική του θέση ο αντανακλαστικός και άρρητος αντικομμουνισμός που ορισμένοι στρατιωτικοί και διπλωμάτες της Δύσης έχουν προ πολλού εσωτερικεύσει.

Σε αυτό το εντατικό πεδίο διεπαφής ανάμεσα στις πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις των ηγεμονικών κέντρων και τις ιδεολογικές τους επενδύσεις, εμμονές  και προκαταλήψεις, το διεθνές δίκαιο δεν μπορεί παρά να τηρείται κατά περίπτωση και με βάση τα συμφέροντα που διακυβεύονται – άλλοτε να γίνονται επικλήσεις σε αυτό και άλλοτε να αγνοείται.

Οι φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες κάθε κοπής και τάσης θα ανταπαντήσουν ότι υπάρχει ένα ολόκληρο υλικό σύστημα κανόνων, διαβουλεύσεων, συμφωνιών, αποφάσεων, οργάνων και θεσμών το οποίο παράγει αυτό που αποκαλούμε “διεθνές δίκαιο”, και το οποίο έχει ρυθμιστικό ρόλο· ακόμα και όταν αγνοείται από κάποια κράτη, η ενεργή του πραγματικότητα μας επιτρέπει να κριτικάρουμε αυτήν την στάση ενώ την ίδια ώρα προσδίδει στο «δέον» θεσμική άρα και πρακτική υπόσταση (δηλαδή οριοθετεί σαφώς τι «πρέπει να γίνει» και «πώς μπορεί» αυτό να γίνει).

Εδώ δεν είναι σίγουρα ο κατάλληλος χώρος για μια εκτενή συζήτηση περί διεθνούς δικαίου, η οποία εκ των πραγμάτων προϋποθέτει μια ευρύτερη ανάλυση του δικαίου εν γένει. Η παραβίασή του ωστόσο ως γεγονός που τελείται συστηματικά από τον ισχυρό καθιστά την ερμηνεία της πραγματικότητας με βάση μόνο το διεθνές δίκαιο σύμπτωμα ενός κανονιστικού φορμαλισμού ο οποίος δεν βοηθά να εξηγήσουμε μια περίπλοκη κατάσταση και τη δυναμική που αυτή εμπεριέχει. Θεμελιωμένο στη φιλελεύθερη δικαιική λογική που το συστηματοποίησε, το διεθνές δίκαιο είναι εντελώς αδύναμο τόσο να ρυθμίσει τις πραγματικές σχέσεις των κρατών όσο και να προσφέρει μια θεωρητική βάση κατανόησης τους. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και διαφορετικά: απέναντι σε ‘δυνατούς παίκτες’ το διεθνές δίκαιο συνιστά ένα αδύναμο εργαλείο και γι’αυτό, ειδικά σε στιγμές κρίσης, δεν επαρκεί ούτε για να υπαγορεύσει και να οργανώσει πρακτικά τη δράση των ισχυρών, ούτε για να το λάβουμε ως κύριο δεδομένο στην κατανόηση περίπλοκων ιστορικών διαδικασιών που διαμορφώνουν τους διακρατικούς ανταγωνισμούς και τις διεθνείς ισορροπίες. Εκτός και αν θέλουμε να γίνουμε η δυστυχισμένη συνείδηση αυτού του κόσμου, μαζί με τους φιλελεύθερους και ένα σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς.

Ο τρίτος λόγος για τον οποίο πρέπει να είμαστε προσεχτικοί στην οπτική μας, συνδέεται με τους συλλογικούς αυτοπροσδιορισμούς και το χαρακτήρα του ουκρανικού εθνικισμού. Μας βοηθά δε να καταλάβουμε την πολυπλοκότητα της πρόσληψης της Ρωσικής εισβολής από του Ουκρανούς, δηλαδή εν τέλει του πώς προσλαμβάνουν τον εθνοτικό ‘εαυτό’ και τον εθνοτικό ‘άλλο’ στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κάτι τέτοιο σαφώς κάνει πολύ προβληματικό τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται από τους δυτικούς αξιωματούχους και τα ‘δυτικά’ μίντια η εισβολή στην Ουκρανία, δηλαδή ως επίθεση μιας ξένης δύναμης σε μια πλήρως διακριτή εθνική κοινωνία. Τα εμπειρικά δεδομένα που μπορεί να παραθέσει οποιοσδήποτε γνωρίζει το παραμικρό για την ουκρανική κοινωνία υποδεικνύουν κάτι τελείως διαφορετικό.

Μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας υπάρχει έντονη πολιτισμική συνάφεια, με βαθιές ιστορικές ρίζες, που φτάνουν στη ίδια της συγκρότηση της Τσαρικής Ρωσίας ως ηγεμονική πολιτική μορφή της Σλαβικής εθνοτικής ομάδας. Ακόμα και σήμερα ένα μεγάλο ποσοστό των οικογενειών τόσο στην Ουκρανία όσο και την Ρωσία είναι μεικτές και οι συγγένειες εξαπλώνονται πέρα από τα σύνορά τους. Σε αυτό το σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, ο συγκεκριμένος πόλεμος φαίνεται  μάλλον ως εμφύλιος. Ειδικά στα ανατολικά, οπού υπήρξε και απόσχιση, ένα μεγάλο ποσοστό Ουκρανών δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα πολιτικής πρόσδεσης στη «Μαμά Ρωσία», εξου και οι ρωσικές δυνάμεις δεν συνάντησαν αρχικά μεγάλη αντίσταση προελαύνοντας στο εσωτερικό της χώρας.

Από την άλλη πλευρά, το ουκρανικό έθνος-κράτος εκ των πραγμάτων συγκρότησε την ταυτότητα του απέναντι στη Ρωσική κυριαρχία, κομμάτι της οποία θεωρήθηκε και η περίοδος της ΕΣΣΔ. Αυτή η «αντί-Ρωσική» εθνική αφήγηση εντείνεται μετά τα γεγονότα του 2014 στη χώρα, όταν και οι ισορροπίες διαταράχθηκαν από την βίαιη πολιτική στροφή προς της Δύση άρα και το ΝΑΤΟ. Σε αυτό το πλαίσιο γεωπολιτικής και οικονομικής αναδιάρθρωσης ο ουκρανικός εθνικισμός ριζοσπαστικοποιείται και φαίνεται να αποκτά απήχηση στον κοινωνικό χώρο. Ακόμα και έτσι, μέχρι πρόσφατα είναι αμφίβολο αν, έξω από τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους, μέρος των οποίων είναι και οι νεοναζί του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα» (PravyySektor) με τις μαυροκόκκινες σημαίες ή του ακόμη ευρύτερου και πολυσυλλεκτικου, ενταγμένου στον ουκρανικό εθνικό στρατό, “Ταγματος του Αζωφ” , οι περισσότεροι Ουκρανοί επιθυμούσαν να πολεμήσουν εναντίον της Ρωσίας (κάτι που ισχύει και αντιστρόφως). Αυτό ακριβώς ανατρέπει τώρα καθοριστικά ο ρωσικός επεκτατισμός, υποδαυλίζοντας ακόμα περισσότερο τον ουκρανικό εθνικισμό.

Στα ‘δυτικά’ Μ.Μ.Ε και στον κυρίαρχο λόγο εν γένει κυριαρχεί μια εκκωφαντική σιωπή για τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες και τη συλλογική ταυτότητα στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, η επίθεση στην Ουκρανία πλήττει το πανσλαβικό αφήγημα -που συνιστά κεντρικό γνώρισμα του εκεί εθνορομαντισμού- αντικαθιστώντας το με το εθνικιστικό μίσος. Δεν είναι αυτό αντιφατικό προς το γεγονός ότι η Ρωσία εμφανίζεται ως ο κύριος πολιτικός εκφραστής αυτού του εθνορομαντισμού; Από την άλλη, ο υβριδικός χαρακτήρας της συλλογικής, εθνικής ταυτότητας στην Ουκρανία ή το ότι αυτή παρουσιάζεται αμφοτεροβαρής ως προς τη διάκριση «ρωσικό» – «ουκρανικό» έθνος και το σχετικό αίσθημα του συλλογικού ανήκειν, αποτελεί καταλύτη της επίθεσης. Αν με όρους εθνο-πολιτισμικών σχέσεων και συλλογικών ταυτοτήτων, υπερισχύει η ομοιότητα και η συνάφεια παρά η εθνοτική διαφορά, χωρίς να ταυτίζονται ή να αφομοιώνει αναγκαστικά η μία ομάδα την άλλη, η επίθεση από τη σκοπιά της Ρωσίας παύει να θεωρείται ως εισβολή. Αν, ακόμη περισσότερο απ’ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι Ουκρανοί βρίσκονται, κατά κάποιον τρόπο, σε ένα ταυτοτικό μεταίχμιο, αφού η διαδικασία οικοδόμησης του ουκρανικού έθνους-κράτους είναι ασταθής και εν εξελίξει, η επίθεση την Ουκρανία μπορεί να είχε ως άρρητο σκοπό το ριζική παρέμβαση στη σχετική διαδικασία. Η δε αστάθεια του ουκρανικού πολιτικού συστήματος και η δυσλειτουργία των δημοκρατικών θεσμών της ουσιαστικά συντελεί σε αυτήν την επιχειρούμενη πρόσδεσή στη Ρωσία (για μια χώρα στην οποία πρόεδρος είναι ένας πρώην ηθοποιός που υποδυόταν τον πρόεδρο σε ουκρανικό σίριαλ [!]).

Μπροστά λοιπόν στο εγχείρημα σταθεροποίησης της ουκρανικής θεσμικής οργάνωσης και δημοκρατίας εντός της Ε.Ε. -που φαίνεται να αποτελούσε βασική διεκδίκηση των διαμαρτυριών του 2014 και που αναγκαστικά πήρε τη μορφή ενός αντί-ρωσισμού, ανοίγοντας έτσι χώρο ακόμα και για τον εθνικισμό που αντλεί από τους συνεργάτες τις Ναζιστικής εισβολής – ο Ρωσικός ιμπεριαλισμός, μπροστά στον πολύ πραγματικό κίνδυνο της Ουκρανικής πρόσδεσης στο ΝΑΤΟ (δηλαδή της επέκτασης του τελευταίου), απάντησε με μια επιχείρηση ενίσχυσης του δεσμού με τη Ρωσία.

Φυσικά, εφόσον ο Ρωσικός αιφνιδιασμός δεν κράτησε πολύ και ο πόλεμος τραβάει, είναι δύσκολο να δούμε πως θα μπορούσε μια καθεστωτική αλλαγή να φέρει τίποτα άλλο από αστάθεια. Ίσως για αυτό και η πίεση για μια συνθήκη ουδετερότητας της Ουκρανίας να είναι όντως το πιο άμεσο αίτημα του Πούτιν, το οποίο ουσιαστικά δεν απευθύνεται μόνο στην Ουκρανική ελίτ αλλά στους Αμερικάνους.

Αν υπάρχει κάποιο πρακτικό επίδικο για εμάς σε όλα αυτά είναι ότι το ζήτημα επουδενί δεν αφορά να διαλέξουμε μεριά. Είναι καιρός να μάθουμε απέναντι στα διαζευκτικού τύπου ερωτήματα να είμαστε καχύποπτοι. Να διατηρούμε, δηλαδή, την επιλογή ‘να μην είμαστε ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον’.

Εδώ μάλλον φαίνεται πως έχουμε δύο πλευρές –τη Ρωσία και τη ‘Δύση’- που φοβούνται και προσλαμβάνουν ως απειλή η μία την άλλη με τους όρους που έχει διαμορφώσει αφενός η ιστορία των συγκρουόμενων επεκτατικών εθνικισμών-ιμπεριαλισμών και αφετέρου η πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει η καπιταλιστική οικονομία στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της.

Δεν θα στηρίξουμε, επομένως, κανέναν από τους δύο.

Ένας λόγος ακόμη περισσότερο να μην στηρίξουμε κανέναν, διαφαίνεται και από το γεγονός ότι στα πλαίσια των κάποτε, – αλλά όχι πλέον – περιθωριακών θεωριών σαν αυτών της 4ης πολιτικής θεωρίας, βρισκόμαστε μπροστά στην πιθανότητα δημιουργίας ενός βαθιά αυταρχικού άτυπου συνασπισμού από ετερόκλητες χώρες (από την Βόρεια Κορέα, έως το Ιράν και την Κίνα) σε αύξουσα τροχιά σύγκρουσης με το σύνολο ενός διακριτού πολιτισμού πλέον στα μάτια τους οριζόμενο ως “Δύση”.

Η ουδετερότητα, με ανάδειξη των πραγματικών συμφερόντων των από τα κάτω, με ταξικά χαρακτηριστικά και η δυναμική  φιλειρηνική μας δράση και πρόταση, είναι, κατά τη γνώμη μας, η ενδεδειγμένη στάση στη προκειμένη περίπτωση και επομένως δεν έχει να κάνει με μια αφηρημένη άρνηση του πολέμου. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο από τη στιγμή που οι συνέπειες ενός τέτοιου πολέμου θα μας επηρεάσουν όλους. Υπό αυτό το πρίσμα, η αναγέννηση του διεθνούς αντι-πολεμικού κινήματος το οποίο έχει εξαφανιστεί εδώ και πάνω από 15 χρόνια (απόδειξη η παντελής απουσία του κατά τη διάρκεια του Συριακού εμφυλίου) ίσως να μπορούσε να ασκήσει κάποια θετική επίδραση στις εξελίξεις. Κρίνοντας, όμως, από το περιεχόμενο του δημόσιου λόγου, τη μικρή δυναμική της συλλογικής δράσης σήμερα και κυρίως την όχι άμεση θερμή σύγκρουση ΝΑΤΟ και Ρωσίας στο πεδίο της μάχης, το ενδεχόμενο αυτό δεν θα πρέπει να το θεωρήσουμε ιδιαίτερα πιθανό. Παρόλα αυτά το αντιπολεμικό αίτημα του παγκόσμιου πυρηνικού αφοπλισμού αποδεικνύεται σήμερα εξαιρετικά αναγκαίο.

Ειδικά στον ελλαδικό χώρο οφείλουμε μια διαυγή και κριτική ματιά για τον συλλογικό εαυτό. Παρατηρώντας προσεχτικά το παρελθόν και διερωτώμενοι για το μέλλον οφείλουμε να αμφισβητήσουμε τις υποστασιοποιημένες αναπαραστάσεις των συλλογικών αυτοπροσδιορισμών που αναπαράγουν με ευκολία οι εγχώριες πολιτικές και οικονομικές ελίτ, ώστε να υπερβούμε τα ψεύτικα διλήμματα που εκβάλλουν σε απλοϊκές απαντήσεις. Το «ανήκουμε στη Δύση» ως αντίληψη δεν κρύβει απλώς τον εθνοκεντρισμό, τον εθνικισμό και οριενταλισμό των ελίτ –επί της ουσίας, δηλαδή, την ημιμάθεια τους- αλλά αντανακλά, επίσης, τη συνθήκη που ορίζει ολόκληρη την πρόσφατη ιστορία της χώρας και που οδηγεί τον Μητσοτάκη να στέλνει όπλα στην Ουκρανία: τη μόνιμα συγκεκαλυμμένη εξάρτησή της -τουλάχιστον στο επίπεδο των υψηλών αποφάσεων και της οικονομίας- την πλασματική και κατ’ όνομα ανεξαρτησία της, αυτό που ο Michael Herzfeld αποκαλεί ‘κρυπτο-αποικιοκρατία’.

Η πραγματικότητα της ‘κρυπτο-αποικιοκρατίας’, αποτέλεσμα της ιδεολογικο-πολιτικής κατίσχυσης των ευρωπαϊκών δυνάμεων, δεν επιτρέπει σε όσες και όσους ζουν στον ελλαδικό χώρο ελεύθερα να αναδημιουργήσουν τον πολιτισμό και τη συλλογική τους ταυτότητα με βάση την πολιτισμική ιστορία της περιοχής, ιστορία η οποία χαρακτηρίζεται μέσα στους αιώνες από μια μακρά παράδοση μετακινήσεων, ρευστών και διαπερατών συνόρων, πολυφυλετικής, διαπολιτισμικής συνύπαρξης και ανταλλαγής με τους υπόλοιπους λαούς της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων.

Η συμβολή ενός αντιηγεμονικού κινήματος έχει να κάνει και με αυτή την ανανέωση του πολιτισμικού περιεχομένου στον ελλαδικό χώρο, παράλληλα με τη στήριξη των κοινωνικά αποκλεισμένων και υποτελών ομάδων. Ακριβώς γι’αυτό, με πλαίσιο αναφοράς τη μακρο-κλίμακα και το σύνολο του κοινωνικού χώρου, δεν μπορούμε παρά να πάρουμε σήμερα την αντιπολεμική θέση.

Υπό το βάρος των εξελίξεων στην Ουκρανία δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η συγκυρία διαθέτει κορυφαία ιστορική σημασία. Παρακολουθούμε μία ευθεία βίαιη πρόκληση στην ισορροπία δυνάμεων των ηγεμονικών κέντρων, η οποία έχει πολύ ενδιαφέρον να συνδεθεί με την οικονομική πρόκληση που διεξάγει η Κίνα. Μπορεί να συντελείται, έτσι, κάτι που ήδη συζητιέται από καιρό, ωστόσο η έκβαση είναι πραγματικά αβέβαιη, ειδικά από τη στιγμή που την ‘πρώτη κίνηση’ έκανε η ρωσική στρατοκρατία. Σε μια περίοδο στην οποία πολλοί άνθρωποι, ενώ αντιλαμβάνονται το ρόλο της πλανητικής κυριαρχίας στην εξελισσόμενη κοινωνική και περιβαλλοντική παρακμή, δεν έχουν πια κουράγιο να φωνάξουν, η σύγκρουση στην Ουκρανία σκιαγραφεί μια εξαιρετικά αντιφατική εικόνα που αναδύθηκε ιδιαίτερα μέσα στην πανδημία και έχει τεράστια αξία τόσο για τις ελευθεριακές δυνάμεις του καιρού μας όσο και για τις ριζοσπαστικές δυνάμεις γενικότερα. Από τη μία μοιάζει να μην γνωρίζουμε τον τρόπο για να επιβιώσουμε χωρίς κάποιου είδους κρατική οργάνωση, από την άλλη το κράτος μας οδηγεί σε κοινωνική, υγειονομική, οικονομική και περιβαλλοντική καταστροφή. Πώς θα διαχειριστούμε με πραγματισμό μια τόσο περίπλοκη πραγματικότητα;

Μπορεί η δυστοπία ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος ή μιας ευρείας κλίμακας οικολογικής (άρα κοινωνικής) κατάρρευσης να φαντάζει ακόμη μακρινή (;), αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι οι δυνάμεις που γέννησαν αυτές τις προοπτικές σαν τεχνική δυνατότητα και πολιτικο-στρατιωτική επιλογή είναι ακριβώς οι κυρίαρχες δυνάμεις σήμερα, το κεφάλαιο, η τεχνοκρατία και τα κάθε είδους στρατιωτικά-βιομηχανικά συμπλέγματα, ο εθνικισμός και το σύγχρονο κράτος.

Κλείνουμε με ορισμένες παρατηρήσεις οι οποίες θα φωτίσουν πιο ολοκληρωμένα το σκεπτικό που μας οδηγεί να θεωρούμε την στάση ουδετερότητας στον πόλεμο αυτόν ως τη μόνη ενδεδειγμένη επιλογή από τη σκοπιά της κοινωνικής χειραφέτησης. Όπως και κάθε αυταρχικός ηγέτης που διεξάγει πόλεμο, ο Πούτιν με τη επίθεση στην Ουκρανία υπονομεύει ή τέλος πάντων διακινδυνεύει την ίδια του την εξουσία. Το τέλος της, όμως, ελπίζουμε πως θα έρθει με έναν εσωτερικό ξεσηκωμό του ρωσικού λαού και ιδιαίτερα των πιο καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων. Η Ουκρανία μπορεί φυσικά να αποτελέσει την αφορμή γι’ αυτό, αλλά η μάχη για την πτώση του δεν μπορεί να δοθεί σε ουκρανικό έδαφος. Μεταξύ άλλων, διότι εδώ ο εθνικός πόλεμος και η πολυμερής σύγκρουση σημαίνουν όχι μόνο το θάνατο στρατιωτών και αμάχων που ποτέ τους δεν στήριξαν το απολυταρχικό καθεστώς της Ρωσίας, αλλά και την πυρηνική απειλή. Τούτο, βεβαίως, συνεπάγεται ότι το φαινόμενο της αυταρχικής εξουσίας του Πούτιν δεν μπορεί να αναχθεί στη σφαίρα της ατομικής ψυχολογίας και της προσωπικότητας, όπως σκόπιμα και με τεχνητή ελαφρότητα υπονοεί η φιλελεύθερη θέση που παρουσιάζει τους αντιδημοκράτες ως «τρελούς». Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Πούτιν είναι «παράφρων». Το πρόβλημα είναι ότι ίδια η αντιπαράθεση δημοκρατίας και αυταρχισμού χάνει σήμερα την τυπική εγκυρότητα που είχε (η οποία ιστορικά ήταν φυσικά πάντα πιο πολύπλοκη). Τα δημοκρατικά πολιτικά συστήματα και οι θεσμοί τους σε ολόκληρο τον κόσμο, ανεξαρτήτως της ειδικά εθνικής εκδοχής τους, υπάγονται με αμείωτη ένταση στο πλέγμα σχέσεων και πρακτικών που αποκαλούμε «καπιταλισμό». Ενώ λοιπόν τα κράτη συνεχίζουν να είναι δρώσες δυνάμεις,  ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος και αλληλοσυνδεδεμένος κόσμος των διακρατικών σχέσεων και ανταγωνισμών ρυθμίζεται από τη ενεργή παρουσία του κεφαλαίου και τις προσταγές συσσώρευσης και αξιακής ανατίμησης που το ορίζουν.

Μαζί λοιπόν με μια αντίφαση –  ο διακρατικός ανταγωνισμός τείνει να υπονομεύει την καπιταλιστική ολότητα που του επιτρέπει να υφίσταται – υπάρχει και μια αλήθεια που οι θιασώτες του φιλελεύθερου λόγου δεν αντέχουν να ακούγεται, καθώς είναι αλήθεια που καλεί σε πολιτική μετατόπιση και προσωπική εμπλοκή αλλά και στην αμφισβήτηση πολλαπλών πολιτισμικών σταθερών και αντιλήψεων.

Η μορφοδιάταξη των δημοκρατικών θεσμών και η συνάρθρωσή τους με τη δικαιική τάξη και την οικονομία επιτρέπει την ταυτόχρονη και αέναη αναπαραγωγή, δηλαδή τη μόνιμη συμπαρουσία, αντιπροσώπευσης, αυταρχισμού και ανισότητας σε πολλά κοινωνικά πεδία και στον τρόπο λήψης αποφάσεων. Πρόκειται επίσης για μια δυναμική σχέση που σήμερα όλο και λιγότερο μπορεί να πάρει τη τυπική μορφή της δημοκρατίας. Οι σύγχρονες φιλελεύθερες δημοκρατίες είναι τεχνοκρατικές ολιγαρχίες που διαχωρίζονται απλά από την παρουσία ενός κοινωνικού φιλελευθερισμού (που όμως και αυτός αμφισβητείται από την νέο-δεξιά αντίδραση).

Οι ειρηνοποιημένες κοινωνίες του ‘αναπτυγμένου’ κόσμου στην Ευρώπη και την Αμερική είναι πιο πιθανόν να εγκαταλείψουν την Ουκρανία στις επεκτατικές βλέψεις της ανερχόμενης Ρωσίας παρά να πολεμήσουν γι’ αυτήν. Δεν είναι μόνο η εμπειρία των δύο παγκοσμίων πολέμων που, ευτυχώς, τρομάζει. Η υλική ευμάρεια, η ιδεολογία της παραγωγής και κατανάλωσης άπειρων αντικειμένων, η πλήρης εμπορευματοποίηση του κόσμου και ο εξευτελισμός πολλαπλών όψεων της ζωής από τη διαφήμιση –όλα αυτά, δηλαδή, που περιγράφουν την ηγεμονική αντίληψη περί «ανάπτυξης» – εγγυώνται (εκτός από την οικολογική καταστροφή) ότι ο πόλεμος απομακρύνεται από το φάσμα των πολιτισμικά διαθέσιμων επιλογών, όχι μόνο για τις αποστειρωμένες ανώτερες τάξεις των ‘δυτικών’ κοινωνιών, αλλά και για τις κατώτερες τάξεις και υποτελείς κοινωνικές ομάδες.

Και ενώ δεν θα μπορούσαμε να αποκλείσουμε την αναζωπύρωση των ευρωπαϊκών εθνικισμών και εκείνου των Η.Π.Α μπροστά σε έναν κοινό ανταγωνιστή, δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε τους ευρωπαίους πολίτες να θυσιάζονται στα πεδία των μαχών πολεμώντας εναντίον των Ρώσων. Ιδίως όταν όλοι γνωρίζουν πως ο νέος ‘ψυχρός πόλεμος’ στον οποίο έχουμε ήδη εισέλθει είναι αποκλειστικά παιχνίδι των ισχυρών για τον έλεγχο πόρων και πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Δυστυχώς όμως, ακόμη πιο δύσκολα, μπορούμε να φανταστούμε τους καταπιεσμένους να δίνουν μια διεθνιστική, αντι-εθνικιστική και αντι-αποικιοκρατική μάχη για την ισότητα των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του κόσμου. Και αυτό παρόλο το γεγονός ότι από την πανδημία και την επικείμενη οικολογική κατάρρευση ως τον καταστροφικό πόλεμο στην Ουκρανία, το μεγάλο επίδικο είναι η ισχύς του σύγχρονου κράτους και του κεφαλαίου, η πλήρης αδυναμία ελέγχου τους.

Το ερώτημα τότε γίνεται πιο κρίσιμο από ποτέ και είναι το εξής: στην αυγή ενός νέου ‘ψυχρού πολέμου’ και στην εποχή της οικολογικής κρίσης θα μπορέσουν οι ελευθεριακές δυνάμεις του καιρού μας να παρουσιάσουν ένα πολιτισμικά πειστικό όραμα, ώστε να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ξανά σε ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης του συλλογικού βίου που θα εμπεριέχει ως κεντρικό του σημείο τη συνύπαρξη όλων των όντων; Ή θα απομακρυνθούν για πάντα από τους ανθρώπους εμμένοντας σε απλοϊκά ρητορικά σχήματα που δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα κανέναν; Τα ερωτήματα, αν και έχουν θεωρητικό βάθος, είναι πρωτίστως πρακτικά.

Η ενεργή ουδετερότητα στον πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία είναι η θέση μας, η συνέχιση του παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου ενάντια σε όλους όσους καταστρέφουν την ζωή και την ελευθερία είναι η υπόσχεση μας.

Αλληλεγγύη στους αντιφασίστες αναρχικούς στην Ουκρανία και την Ρωσία.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΥΣ- ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ

https://voidnetwork.gr/2022/03/15/keno-diktuo-kratos-ethnikismos-polemos-stin-oukrania/?fbclid=IwAR0dB7jj2Ftt271G033LXz7UXWYatVZxg7ce7Y7Y_sYoLTu7Uvps1WbRwoU

Apr 16

Αλληλεγγύη στους 3 συλληφθέντες της 8/2/2022

Τα ξημερώματα της Τρίτης 8/2 συνελήφθησαν σε σπίτι, η Γεωργία Βούλγαρη και ο Θάνος Χατζηαγγέλου, έπειτα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Αφορμή ήταν η εμπρηστική επίθεση του «Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού» στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης, λίγες ώρες πριν. Καθ’ όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης μέρας, τα στενά της περιοχής γέμισαν μπατσικά, τζιπάκια της αντιτρομοκρατικής και ασφαλίτες, ενώ παράλληλα γινόταν και έρευνες στα σπίτια των συλληφθέντων. Αργότερα το απόγευμα έγινε ακόμη μια προσαγωγή, του συντρόφου Παναγιώτη Καλαιτζή, η οποία μετατράπηκε σε σύλληψη για τις ίδιες κατηγορίες και παράλληλα έγινε έρευνα στον χώρο εργασίας των δύο συντρόφων.

Η μόνη σύνδεση του Πάνου Καλαιτζή είναι η παραχώρηση του σπιτιού του στον συνάδελφο του, Θάνο Χατζηαγγέλου, ως χώρο ανάρρωσης από τον ιό COVID19, αλλά και οι συναδελφικές τους σχέσεις, χωρίς να υπάρχει άλλο στοιχείο σε βάρος του. Την επόμενη μέρα πήραν προθεσμία δύο ημερών για την απολογία τους, όπου την Παρασκευή 11/2 κρίθηκαν προφυλακιστέοι, διωκόμενοι με βάση τον τρομονόμο 187Α, με την κατηγορία της συμμετοχής τους στην οργάνωση Αναρχική Δράση, τον εμπρησμό στο «Ιδρύμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού» και άλλων κατηγοριών. Ο σύντροφος Θάνος Χατζηαγγέλου ανέλαβε την ευθύνη του εμπρησμού, που έγινε στις 8/2 και των ευρυμάτων του σπιτιού, η συντρόφισσα Γεωργία Βούλγαρη υπερασπίστηκε την επιλογή της να έχει υποστηρικτικό ρόλο για την πραγματοποίηση της ενέργειας και ο σύντροφος Παναγιώτης Καλαιτζής αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες.

Κατά την κράτησή τους στην ΓΑΔΘ έγινε λήψη DNA των 3 συλληφθέντων, εκ των οποίων στον Θ.Χ. και στην Γ.Β. πάρθηκε με βίαιο τρόπο. Στις 14.2 ο Θ.Χ. και ο Π.Κ. μετήχθησαν στις φυλακές του Κορυδαλλού και πλεόν κρατούνται και οι δύο στην Δ΄ πτέρυγα ενώ η Γ.Β. μετήχθη στις 18.2 στη γυναικεία πτέρυγα. Αφού ήδη βρισκόταν στις φυλακές Κορυδαλλού, τους ανακοινώνεται το πάγωμα των τραπεζικών τους λογαριασμών, μια απόφαση που είχε ήδη εκδοθεί από τις 9.2 πριν καν απολογηθούν. Σε ενημερωτική εκδήλωση για την υπόθεση, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 10 Μάρτη, όπου οι 2 σύντροφοι και η συντρόφισσα παρενέβησαν τηλεφωνικά, ο Θ.Χ. ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή του στην οργάνωση Αναρχική Δράση. Η Γ.Β. ενημέρωσε για την κατάσταση στην γυναικεία πτέρυγα, την έλλειψη ιατρικής περίθαλψης και υγιεινής εντός των κελιών, τον συνωστισμό και την μαζική χορήγηση κατασταλτικών φαρμάκων ως απάντηση σε οποιοδήποτε ιατρικό πρόβλημα -και όχι μόνο- αναφέρουν οι κρατούμενες, με σκοπό την επιβολή τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή τους.

Στην Ελλάδα, η ποινικοποίηση των σχέσεων έχει μακρά ιστορία και έρχεται πάντα να συμπληρώσει τα σχέδια της εξουσίας για αποδυνάμωση του κινήματος. Από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια ακόμη, απότελούσε πάγια τακτική της ασφάλειας η τρομοκράτηση ή ακόμα και η σύλληψη των κομματιών εκείνων της κοινωνίας που διατηρούσαν σχέσεις με αγωνιστές και αγωνίστριες. Η ιστορία επαναλαμβάνεται στην υπόθεση που στήθηκε από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία με τις συλλήψεις της 8/2. Μια δικογραφία-φάρσα, στην οποία δεν εμφανίζεται πουθενά το όνομα του Π.Κ. μέσα από τις καταθέσεις των μπάτσων και τη στιγμή που ο ίδιος είχε μάλιστα παραχωρήσει το σπίτι του, στον συνάδελφό του Θ.Χ. που νοσούσε από κορωνοϊό, για καραντίνα, αρκεί για να τον θέσει προφυλακιστέο ως μέλος της οργάνωσης Α.Δ. Η εκδικητική μανία του κρατικού μηχανισμού, θα προσπαθήσει για άλλη μια φορά να στοχοποιήσει και να διαλύσει στο πέρασμά της, την έμπρακτη συναδελφική αλληλεγγύη. Η ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων αποτελεί έναν ακόμη τρόπο της αντιτρομοκρατικής να συνθέτει σκευωρίες ως μέτρο παραδειγματισμού με σκοπό την ψυχολογική και οικονομική εξόντωση του αλληλέγγυου κόσμου και να επιβάλλει ένα άτυπο καθεστώς εξαίρεσης και απομόνωσης σε όσους/ες αντιστέκονται.

Το κράτος και οι μηχανισμοί του τείνουν να προσαρμόζονται στις συνθήκες της εκάστοτε πραγματικότητας, με τα κατασταλτικά του εργαλεία και την έντασή τους ολοένα και να αυξάνονται, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που το ίδιο κρίνει απαραίτητο. Τα τελευταία χρόνια το νομικό και τεχνικό οπλοστάσιο του κράτους εμπλουτίζεται με σκοπό την αναβάθμιση της καταστολής. Σε νομικό και τεχνικό πλαίσιο, βλέπουμε την αναβάθμιση του πλημμεληματικού κατηγορητηρίου χωρίς δυνατότητα αναστολής (π.χ. κατοχή Molotov), την τοποθέτηση συσκευών γεωεντοπισμού και καμερών σε οχήματα συντροφιών και τη χρήση DNA ως αποδεικτικό στοιχείο σε δικαστικές αίθουσες. Επίσης βλέπουμε την εμφάνιση νέων σωμάτων και οχημάτων της αστυνομίας, εκκενώσεις καταλήψεων, μαζικές συλλήψεις σε πορείες και παρεμβάσεις, προφυλακίσεις έως και προσαγωγές και εξακριβώσεις στοιχείων ακόμα και σε αφισοκολλήσεις.

Η εντατικοποίηση του ελέγχου αλλά και οι άμεσες κατασταλτικές επεμβάσεις βρίσκουν έφορο έδαφος στο πλαίσιο της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» και των κρατικών μέτρων σε σχέση με τον COVID19. Η απαγόρευση συγκεντρώσεων, η καταστολή σε πλατείες, πάρκα και άλλους δημόσιους χώρους, η διάλυση επετειακών συγκεντρώσεων αλλά και πορειών εν μέσω της απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα και οι εκκενώσεις των καταλήψεων πανεπιστημιακών κτιρίων ενόψει του νόμου 4777, αποτελούν κάποια από τα παραδείγματα. Η συνθήκη της πανδημίας και η χρήση της από τον κρατικό μηχανισμό επηρεάζει ακόμα περισσότερο την ζωή εντός των τειχών.

Εμείς από την πλευρά μας συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στο κράτος και στις πρακτικές του και να στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εξεγερμένο που μάχεται για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Οι καρδιές μας χτυπάνε περήφανα για τα 3 συντρόφια μέχρι να ξαναβρεθούμε πλάι στους δρόμους.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ Γ.ΒΟΥΛΓΑΡΗ ΚΑΙ Θ.ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ Π.ΚΑΛΑΙΤΖΗ ΠΟΥ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΤΗΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΛΟΓΩ ΦΙΛΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ 187Α – ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
ΜΠΟΥΡΛOΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στα συλληφθέντα συντρόφια της 8/2

για επικοινωνία με τη συνέλευση αλληλεγγύης: syneleysiallilegguis3@riseup.net

από: https://www.kinimatorama.net/event/136962

Apr 13

Το αναρχικό κίνημα στην Ουκρανία στο απόγειο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής, 1924-1925

Μία μελέτη του αναρχικού κινήματος στην Ουκρανία μετά την υποτιθέμενη «εξαφάνισή» του. Από τον Viktor Savchenko, Πανεπιστήμιο Οδησσού, Σεπτέμβριος 2017

Περίληψη από το libcom.org: Η δημοσίευση αυτή εξετάζει μια σχεδόν άγνωστη περίοδο ανάπτυξης  του αναρχικού κινήματος στην Ουκρανία που έχει αγνοηθεί τόσο από τους σοβιετικούς όσο και από
τους μετασοβιετικούς ιστορικούς, για τους οποίους η ιστορία του αναρχισμού στη Σοβιετική
Ένωση τελείωσε το 1921. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί αρχειακό υλικό, συμπεριλαμβανομένων των αρχείων των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών (ChK, GPU, OGPU), και επεκτείνει την ύπαρξη του αναρχικού κινήματος έως και τα μέσα της δεκαετίας του 1920. Αυτή ήταν μια περίοδος αναζωπύρωσης
του κινήματος, ιδίως μεταξύ των φοιτητών, των νεαρών εργατών και των ανέργων, στις πόλεις της Ανατολικής και Νότιας Ουκρανίας (Χάρκοβο, Κίεβο, Οδησσός, Νιπροπετρόφσκ και Πολτάβα).
Παρά την καταστολή από την κυβέρνηση, το αναρχικό κίνημα στην ΕΣΣΔ κατάφερε να επιβιώσει στην παρανομία τη δεκαετία του 1920. Tα μέσα της δεκαετίας του 1920 ήταν η εποχή της τρίτης ευκαιρίας (αν κάποιος θεωρήσει τις επαναστάσεις του 1905 και του 1917 ως τις δύο πρώτες ευκαιρίες) που δόθηκε από την ιστορία στους αναρχικούς της Ανατολικής Ευρώπης για να δείξουν την ισχύ τους. Το ζήτημα της ύπαρξης  αναρχικού κινήματος στην ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 1920 παραμένει αμφιλεγόμενο στην
ιστοριογραφία. Οι περισσότεροι σοβιετικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο αναρχισμός είχε
«ξοφλήσει εντελώς» ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1921 (τότε που «εξαφανίστηκε η Μαχνοβτσίνα»).
Μόνο ο σοβιετικός ιστορικός Σ. Κανέφ«τόλμησε» να επανεξετάσει τη διαδικασία της «εξαφάνισης» του αναρχικού κινήματος στην ΕΣΣΔ, υποστηρίζοντας ότι «η εξάλειψη θυλάκων της αναρχικής αντεπανάστασης δεν σημαίνει ότι ο αναρχισμός κατεστάλη γενικά», και συσχέτισε την εξαφάνιση του αναρχισμού στην ΕΣΣΔ με την αυτοδιάλυση της νόμιμης Πανρωσικής Αναρχικής Ομοσπονδίας το 1925. Στη σύγχρονη ιστοριογραφία εμφανίστηκαν δύο αντικρουόμενεςτάσεις όσον αφορά την εξαφάνιση του αναρχισμού. Σύμφωνα με τον Μ. Borovyk, το κίνημα αυτοδιαλύθηκε στις αρχές της δεκαετίας
του 1920. Η L. Orchakova περιορίζει κι αυτή την ύπαρξη του αναρχισμού ως πολιτικό κίνημα
στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Αντιθέτως, ο A. Dubovik θεωρεί ότι το αναρχικό κίνημα στην
Ουκρανία δεν έπαψε να υπάρχει έως τη δεκαετία του 1930. Το άρθρο αυτό στηρίζεται σε έγγραφα των
σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών που είχαν χαρακτηριστεί «απόρρητα». Η πηγή αυτή επιβεβαιώνεται από αρχεία αναρχικής προέλευσης (εφημερίδες και άλλα περιοδικά, επιστολές και απομνημονεύματα).

Ξεκινώντας από το 1924, τόσο οι πράκτορες της Τσε-Κα όσο και οι πρωτοστάτες αναρχικοί θεωρούσαν ότι είχε αναβιώσει το αναρχικό κίνημα στην ΕΣΣΔ, κάτι που γινόταν εμφανές από την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον αναρχισμό, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων. Υπήρχαν πολλοί λόγοι για αυτό: Η διάψευση των προσδοκιών όσον αφορά τη Νέα Οικονομική Πολιτική και τις πολιτικές των μπολσεβίκων
γενικά, η αυξημένη ανεργία, οι «εκκαθαρίσεις» στα πανεπιστήμια και στις δημόσιες υπηρεσίες, η διεύρυνση  του πολιτικού χώρου λόγω της εξαφάνισης των πρώην ισχυρών κομμάτων των
Επαναστατών Σοσιαλιστών και των Μενσεβίκων, ο θάνατος του Λένιν (που οδήγησε στην
αποδυνάμωση της κεντρικής κυβέρνησης), καθώς και το τέλος του λιμού στην Ουκρανία (που είχε απομυζήσει τις αναγκαίες για τον αγώνα δυνάμεις). Ταυτόχρονα, οι διαμάχες μέσαστο AUCP (B) (Ρωσσικό Κομμουνιστικό Κόμμα – μπολσεβίκοι) έγιναν εντονότερες: Αρχικά, ανάμεσα στην «τρόικα» (Ζηνόβιεφ-ΚάμενεφΣτάλιν) και τον Τρότσκυ, και μετά το 1925 ανάμεσα στον Στάλιν και τους πρώην συμμάχους του, Ζηνοβιέφ και Κάμενεφ. Ο Τρότσκυ, στη δική του προπαγάνδα, χρησιμοποιούσε συνθήματα που ακούγονταν αναρχικά, ζητώντας «ίσα δικαιώματα για τη νεολαία», αγώνα ενάντια στην
«κομματική γραφειοκρατία», και προώθηση της «διαρκούς επανάστασης» (κάτι που θύμιζε την
«τρίτη επανάσταση» των αναρχικών).
Η επανεμφάνιση των αναρχικών στην Αριστερή Όχθη (στμ. εννοεί του ποταμού Δνείπερου, στην
Υπερδνειστερία) και στη Νότια Ουκρανία (1924-25) είχε σίγουρα δυνατότητες μαζικοποίησης, αφ’ ενός επειδή την περίοδο 1904-08 αλλά και το1917, τα βιομηχανικά κέντρα της Ουκρανίας ήταν επίσης κέντρα του αναρχικού κινήματος της Ανατολικής Ευρώπης και αφ’ ετέρου διότι οι αναρχικοί είχαν μαζική υποστήριξη στο Μαχνοβίτικο κίνημα του 1918-21, καθώς και στο κίνημα των εργατών υπέρ της κοινωνικοποίησης των επιχειρήσεων στην Οδησσό και στο Ντονμπάς το 1917-18. Η αναβίωση του αναρχισμού στην ΕΣΣΔ πιθανόν να συνδέεται επίσης με τη διεθνή συγκυρία, και πιο συγκεκριμένα με τα σχέδια του Κρεμλίνου για παγκόσμια επανάσταση, σχέδια στα οποία οι αναρχικοί θεωρούνταν σύμμαχοι στον πολυδιάστατο αγώνα ενάντια στα αστικά κράτη. Ιδιαίτερο βάρος στα σχέδια αυτά είχε δοθεί στην
επανάσταση στη Γερμανία. Το 1922-23 μειώθηκε αισθητά η καταστολή των αναρχικών στην ΕΣΣΔ,
κάτι που συνοδευόταν από προσπάθειες στρατολόγησης μάχιμων αναρχικών και αναρχικών προπαγανδιστών για να δουλέψουν πολιτικά στη Γερμανία. Στην Ουκρανία, οι αναρχικοί πρόσεξαν αυτή την τάση και προσπάθησαν να τη χρησιμοποιήσουν για να αυξήσουν την επιρροή τους.
Οι πρωτοστάτες αναρχικοί δεν συμπαθούσαν ούτε τους υποστηρικτές του Τρότσκυ, ούτε αυτούς του Ζηνόβιεφ. Σκέφτονταν μάλιστα να κυκλοφορήσουν μπροσούρες όπου θα εξηγούσαν την «ουδετερότητά» τους στη διαμάχη Στάλιν-Τρότσκυ. Οι αναρχικοί συμπαθούσαν κάπως μόνο τους Sapronovists (τους πρώην «Decists»), μια αντιπολιτευόμενη ομάδα στο εσωτερικό του ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος. Παρ’ όλο που αυτή η ομάδα δεν ήταν ισχυρή, είχε υποστηρικτές στην Ουκρανία (στις πόλεις Χάρκοβο, Οδησσό, Μικολάιβ).

Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, στο απόγειο της ΝΟΠ (Νέας Οικονομικής Πολιτικής), οι αναρχικοί ασκούσαν κριτική όσον αφορά τα καπιταλιστικά χαρακτηριστικά της, την κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών, την αστυνόμευση της κοινωνίας από τις μυστικές υπηρεσίες, και την καταστολή του σοσιαλιστικού ρεύματος, χαρακτηρίζοντας το καθεστώς «κρατικοκαπιταλιστικό», «παλινορθωτικό» και
φασιστικό-δικτατορικό. Χωρίς ψευδαισθήσεις για τα σοβιέτ και τα συνδικάτα, οι αναρχικοί τα θεωρούσαν «παρακλάδια» της δικτατορίας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, ο γνωστός αναρχικός Π. Αρσίνωφ, εξόριστος στο Παρίσι, γράφει: «Εκεί, στη Ρωσία, το κίνημά μας (…) αρχίζει σιγά σιγά να διορθώνεται, να λογικεύεται». Κάποιος «Βίκτωρ» από την ΕΣΣΔ γράφει στον γνωστό αναρχικό Σ. Φλέσιν στη Δύση ότι συμμετέχει σε «μια ομάδα νεαρών αναρχικών» και ότι στην Κομσομόλ (στμ. νεολαία του ΚΚΣΕ) διαισθάνεται κάποιος μια τάση «υπέρ των αναρχικών». Σε μια επιστολή κάποιου άγνωστου αναρχικού από την ΕΣΣΔ προς τον αναρχικό ιδεολόγο Voline (V. Eichenbaum), ο συγγραφέας αναφέρει ότι «τον τελευταίο καιρό έχουμε παρατηρήσει μια αναζωπύρωση της δραστηριοποίησης». Αξίζει να επισημανθεί και η «Έκκληση μιας ουκρανικής ομάδας προς
τις αναρχικές οργανώσεις και τους μεμονωμένους συντρόφους στη Ρωσία» (1924), η οποία αναφέρει ότι ομάδες αναρχικών επικοινωνούν ξανά μεταξύ τους και ότι «έχουν ξεκινήσει τη διαδικασία ενοποίησής τους», ευελπιστώντας ότι «στο κοντινό μέλλον θα συναντηθούμε (και όχι απλώς με τους συντρόφους μας από άλλες πόλεις) σε ένα Πανρωσικό συνέδριο αναρχικών».
Παρόμοιες εκτιμήσεις υπάρχουν και σε μια αναφορά του πρώτου τμήματος των μυστικών υπηρεσιών (SO) της Γκε-Πε-Ου (OGPU): «Την περίοδο στην οποία αναφερόμαστε, η δραστηριοποίηση των αναρχικών υπήρξε έντονη, με τάσεις να εντατικοποιηθεί κι άλλο και να διευρυνθεί (…) στη διάρκεια της τρίμηνης αυτής περιόδου, διεξήχθησαν 18 επιχειρήσεις και συνελήφθησαν περίπου 300 αναρχικοί.
Εντοπίστηκαν περίπου 750 άτομα στη Μόσχα και πάνω από 4.000 άτομα συνολικά στην Ένωση.»
(«Sovershenno sekretno», [Совершенно секретно = άκρως απόρρητο], 1924). Η αναζωπύρωση των αναρχικών τάσεων επιβεβαιώνεται από τον καταγεγραμμένο αριθμό των ατόμων που θεωρούνταν ύποπτα για αναρχισμό σε όλη τη Σοβιετική Ένωση. Το 1923, οι πράκτορες της Τσε-Κα κατέγραψαν
εντατικοποίηση της δραστηριότητας των αναρχοσυνδικαλιστών, οι οποίοι: «είχαν επαφές με γερμανούς συνδικαλιστές και χρηματοδοτούνταν από αυτούς για να συνεχίσουν το έργο τους· έχουν δικά τους
τυπογραφεία, βιβλιοπωλεία και γραφεία. Αυτό το ρεύμα λειτουργεί τόσο νόμιμα όσο και παράνομα.
Οι ηγέτες του είναι απόδημοι. Δουλεύουν κυρίως στους χώρους των φοιτητών. Οι συνδικαλιστές,
όντας καλύτερα οργανωμένοι και οικονομικά ισχυρότεροι από την VFA (Πανρωσική Ομοσπονδία Αναρχικών), γνωρίζουν τα πλεονεκτήματα της συνένωσης των αναρχικών ομάδων και σύρουν την VFA σε κοινές δράσεις.» («Sovershenno sekretno», 1923). Μια τέτοια «ενίσχυση» στο παράνομο δίκτυο
αναρχικών στην ΕΣΣΔ προσέφερε ο Διεθνής Σύνδεσμος Εργατών (IWA) – η παγκόσμια
ομοσπονδία των αναρχοσυνδικαλιστικών συνδικάτων. Το καλοκαίρι του 1923, οι πράκτορες της Τσε-Κα
ήρθαν αντιμέτωποι με τις ακόλουθες μορφές αναρχικής αντεπανάστασης: «Εκτόξευση μιας κυλινδρικής φιάλης με διοξείδιο του άνθρακα στην πλατεία ενός θεάτρου στο Χάρκοβο, με σκοπό –κατά τα λεγόμενα του ντόπιου αναρχικού που την εκτόξευσε– να σκοτωθούν οι κομμουνιστές και οι κερδοσκόποι
που κάθονταν εκεί· αντισοβιετική και αντιφορολογική προπαγάνδα από μεμονωμένους αναρχικούς στα χωριά των επαρχιών Ποντέλσκι, Πόλταφσκι και Τσερνιίφσκι· προσπάθειες πραγματοποίησης ‘‘απαλλοτριώσεων’’ στην Πολτάβα» («Sovershenno sekretno», 1923). Τον Οκτώβριο του 1923, στην Οδησσό, ο αναρχικός M. Kal’ko παραπέμφθηκε σε δίκη κατηγορούμενος για τη συγκρότηση στο χωριό
Χλαντόζα μιας «παράνομης στρατιωτικοποιημένης μονάδας με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης». Αυτή η ομάδα, η οποία αποτελούνταν από 30 ένοπλους αντάρτες, πραγματοποίησε απαλλοτριώσεις και επιθέσεις σε τρένα, σε εκλεγμένα μέλη των επιτροπών των βολόστ (στμ. volispolkomy: παραδοσιακή
διοικητική υποδιαίρεση στην Ανατολική Ευρώπη), καθώς και σε ντόπιους δημόσιους υπαλλήλους.

Το γενικό σχέδιο της Γκε-Πε-Ου, η εξάλειψη δηλαδή όλων των μη μπολσεβίκικων κομμάτων
αναγκάζοντάς τα να αυτοδιαλυθούν, δεν έφερε αποτέλεσμα στην περίπτωση των αναρχικών. Οι
αναρχικοί προσπάθησαν να ριζώσουν τόσο με παράνομες, όσο και με νόμιμες δραστηριότητες
(συμπεριλαμβανομένων των συλλόγων τής εσπεράντο) και να στρατολογήσουν πρώην μέλη
του κομμουνιστικού κόμματος. Στις πόλεις της Ουκρανίας, οι κρατικές επιχειρήσεις δέχτηκαν πλήγματα από ένα νέο κύμα απεργιών που είχαν συνδικαλιστικό χαρακτήρα. Στην Οδησσό, στο Μικολάιβ και στη Χερσώνα επλήγησαν τα εργοστάσια· στα λιμάνια, οι στρατιώτες και οι ναυτικοί έκαναν γενική απεργία. Τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 1923, οι απεργιακές κινητοποιήσεις επηρέασαν «σχεδόν
ολόκληρο το Ντονμπάς», το Νιπροπετρόφσκ, το Χάρκοβο, το Περβομαΐσκ και το Βόζνεσενσκ.
Η ισχύς των διαμαρτυριών των ανέργων είναι εμφανής από τα γεγονότα στις 15-21 Μαΐου 1924
στην Οδησσό, όπου περίπου 5.000 άνεργοι διέσχισαν την πόλη διαδηλώνοντας και φωνάζοντας «κάτω η κυβέρνηση». Εκδίωξαν την έφιππη αστυνομία και εφόρμησαν στο κτίριο της επαρχιακής εκτελεστικής επιτροπής (hubvykonkom), «απαιτώντας μια καλύτερη ζωή και καλύτερους πόρους διαβίωσης». Σε αυτή
τη διαδήλωση, ανάμεσα σε αυτούς που πρωτοστάτησαν ήταν οι M. Kyrychenko, M. Handler, Savyts’kyi, Berkovych και Hertsenzon, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν από τους πληροφοριοδότες της αστυνομίας ως
«αναρχοσυνδικαλιστές». Κάποιοι από τους επικεφαλής της εξέγερσης συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε εξορία. Η εμπλοκή των αναρχικών της Οδησσού στην εξέγερση αυτή φαίνεται όχι μόνο από τον αριθμό των συλληφθέντων αναρχικών (75 άτομα), αλλά και από τον επίσημο τερματισμό των δραστηριοτήτων της Ομοσπονδίας Αναρχικών της Οδησσού: «διέλυσαν την οργάνωση για
συνωμοτικούς λόγους, αλλά κρυφά εξακολούθησαν να συμμετέχουν στις συναντήσεις των ανέργων». Μετά την εξέγερση στην Οδησσό, ο αναρχικός τύπος επεσήμανε το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των ερευνών συνελήφθησαν 16 άτομα με την κατηγορία της ένοπλης αντίστασης ενάντια στην
Γκε-Πε-Ου, εκ των οποίων επτά εκτελέστηκαν. Ο S. Zekhtser, διοργανωτής του παράνομου δικτύου αναρχικών στην Οδησσό το 1918, εκτελέστηκε κατηγορούμενος για «ληστείες».

Το 1924, οι πράκτορες της Τσε-Κα στην ΕΣΣΔ κατέγραψαν αναρχικές ομάδες σε 28 πόλεις και κωμοπόλεις: Κίεβο, Οδησσός, Χάρκοβο, Νιπροπετρόφσκ, Ζαπορίσχια, Μαριούπολη, Ζάιτομυρ, Κρεμίντσα, Πολτάβα, Μικολάιβ, Χερσώνα, Κάμενετς-Ποντίλσκαϊ, Βινίτσια, Ούμαν, Μπάκχμουτ, Μπερντιάνσκ, Τσερνίχιβ, Κάνιβ, Συμφερόπολη, Σεβαστούπολη, Ιλεζαβετρά, Γιάλτα, Ιούζοβο, Λούμπνι, Ρόμνι, Νάιζιν, Ράντομιλ και στο χωριό Πόντολκι στο Ρομάνσαϊγ Οκρού. Στην πραγματικότητα, όμως, υπήρχαν αναρχικές ομάδες σε πολύ περισσότερα μέρη. Στην Οδησσό, πράκτορες της Γκε-Πε-Ου ταυτοποίησαν τρεις κύκλους αναρχικών εργατών και μια ομάδα «νεαρών αναρχικών». Οι αναρχικοί της Οδησσού σχεδίαζαν να εκδώσουν περιοδικό και να φτιάξουν αναρχική βιβλιοθήκη. Τα αρχεία της Τσε-Κα/Γκε-Πε-Ου περιλαμβάνουν τα ακόλουθα στατιστικά στοιχεία όσον αφορά τους αναρχικούς που ήταν γνωστοί στην πολιτική αστυνομία της Οδησσού: 1921-200 άτομα, 1922- 109 άτομα, 1924-135 άτομα, 1925-50 άτομα. Υπήρχαν, όμως και δεκάδες μεμονωμένοι αναρχικοί, οι οποίοι συμμετείχαν σε «ανεξέλεγκτες» ομάδες (ανεξάρτητες ομάδες που δεν συνδέονταν με τα αναρχικά κέντρα και τις επίσημες ηγεσίες). Οι πράκτορες της Τσε-Κα θεωρούσαν ότι στο παράνομο αναρχικό κίνημα συμπεριλαμβάνονταν οι σύλλογοι της εσπεράντο, οι «ομάδες ύπνωσης» (ο αναρχικός Tsveif πειραματιζόταν με την ύπνωση) και το νεοναϊτιστικό «Τάγμα του Φωτός» (ένα τμήμα του οποίου ήταν ενεργό στο Χάρκοβο): «Η παράνομη δραστηριότητα στους χώρους των φοιτητών καμουφλάρεται με ομάδες μελέτης του μυστικισμού» («Sovershenno sekretno», 1925). Ένα ενημερωτικό δελτίο της  Γκε-Πε-Ου (Οκτώβριος 1924) γράφει ότι, παρά τις συλλήψεις, οι αναρχικοί εξακολουθούσαν «να προσπαθούν να δραστηριοποιηθούν σε ορισμένα εργοστάσια και σε σωματεία εργατών της κλωστοϋφαντουργίας».
Στο Χάρκοβο, οι αναρχικοί κατάφεραν να ξαναστήσουν ένα δίκτυο που κάλυπτε ολόκληρη την πόλη, με βάση την πλατφόρμα «Ναμπάτ». Η Συνομοσπονδία Αναρχικών Οργανώσεων της Ουκρανίας («Ναμπάτ») δραστηριοποιήθηκε μεταξύ 1918-1920 με έδρα το Χάρκοβο. Ο Βολίν έπαιξε βασικό ρόλο στη συγγραφή της πλατφόρμας της «Ναμπάτ», με στόχο τη συνένωση όλων των τάσεων του αναρχισμού. Όμως, μετά τη συντριβή του στρατού των Λευκών και το τέλος του εμφύλιου πολέμου, για την επίτευξη των οποίων ο Κόκκινος Στρατός αναγκάστηκε να συνεργαστεί με τον Επαναστατικό στρατό των Εξεγερμένων της Ουκρανίας του Μάχνο και τη «Ναμπάτ», η σοβιετική κυβέρνηση στράφηκε εναντίον τους στα τέλη του 1920, συλλαμβάνοντας πολλούς αναρχικούς και δολοφονώντας τους χωρίς δίκη.                                       Συμμετείχαν στην διοργάνωση απεργιών στο εργοστάσιο «VEK» (στμ. αμυντική βιομηχανία), στο εργοστάσιο Locomotive (στμ. κατασκευής κινητήρων για τρένα κλπ.), καθώς και σε άλλα σιδηροδρομικά εργοτάξια και αμαξοστάσια. Παράλληλα, κυκλοφορούσαν μπροσούρες με πολύγραφο, σχεδίαζαν να φτιάξουν ένα παράνομο τυπογραφείο και διατηρούσαν κρυφές επαφές με αναρχικούς στο εξωτερικό, όπως και με αναρχικούς στη Μόσχα, την Πετρούπολη, το Κίεβο, το Κατερίνοσλαβ, το Μικολάιβ και την Οδησσό. Στο Χάρκοβο, οι αναρχικοί δραστηριοποιούνταν, επίσης, στους χώρους των δημοσίων υπαλλήλων, των τεχνιτών, καθώς και στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο. Τον Απρίλιο του 1924, «ξεκίνησε μια επιχείρηση ενάντια στους αναρχικούς σε ολόκληρο το Χάρκοβο, στα πλαίσια της οποίας αποδεκατίστηκαν οι πρωτοστάτες αναρχικοί αγωνιστές της πόλης, καταστράφηκε η εκδοτική κολλεκτίβα τους, κατασχέθηκε υλικό σχετικό με την έκδοση περιοδικών και φυλλαδίων για την ημέρα της Πρωτομαγιάς, καθώς και πλήθος άλλα οργανωτικά υλικά» («Sovershenno sekretno», 1924). Ωστόσο, μετά τις συλλήψεις, οι αναρχικοί στο Χάρκοβο συνέχισαν τις δράσεις τους οργανώνοντας «παράνομους κύκλους εργατών (…) που έκαναν προπαγάνδα στους χώρους των σιδηροδρομικών εργατών» (μια ομάδα η οποία τελικά εξαρθρώθηκε) και εκδίδοντας μια διακήρυξη υπογεγραμμένη από την «Ομάδα αναρχικών εργατών». Για τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1924, η Ομοσπονδία Αναρχικών του Χάρκοβο προγραμμάτιζε ένα Πανρωσικό συνέδριο αναρχικών, κάτι που οδήγησε τις αρχές στη σύλληψη περίπου 70 αναρχικών από το Χάρκοβο, έξι εκ των οποίων εξορίστηκαν. Στο Κίεβο, οι αναρχοσυνδικαλιστές συναντήθηκαν για να συζητήσουν τη συνένωση των αναρχικών της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας και «σχεδίαζαν μια προπαγανδιστική εκστρατεία ενάντια στη στρατολόγηση των εργατών στις γραμμές του RCP (Ρωσικό κομμουνιστικό κόμμα)» («Sovershenno sekretno», 1924). Τον Ιούνιο του 1924 συνελήφθησαν αρκετοί αναρχικοί στο Κίεβο, μεταξύ των οποίων οι O. Taratuta, N. Drikker, A. Konse, καθώς και μέλη της «Ένωσης Νεαρών Αναρχικών». Βιβλιογραφικές πηγές απόδημων προσθέτουν ότι στο Κίεβο συνελήφθησαν αναρχικοί και από την ένωση εργατών του κατασκευαστικού τομέα, επειδή «εξέφραζαν ανοικτά τη γνώμη τους στους χώρους των εργατών». Το καλοκαίρι του 1924, στην Πολτάβα και στο Ιούζοβο έγιναν συλλήψεις αγωνιστών που συμμετείχαν σε παράνομες αναρχικές ομάδες· τον Οκτώβριο του 1924, το ίδιο επαναλήφθηκε στο Ράντομιλ, τη Σεβαστούπολη και τη Γιάλτα. Tο 1925, σε όλη την ΕΣΣΔ, ξεκινούν μαζικές «νέες συλλήψεις αναρχικών λόγω της επαναδραστηριοποίησής τους». Στην Πολτάβα, οι αναρχικοί προπαγάνδιζαν τις ιδέες τους στις σχολές επαγγελματικής κατάρτισης και παραϊατρικών επαγγελμάτων, στο κολέγιο γεωργικών συνεταιρισμών, στους άνεργους και στους εργάτες στα σιδηροδρομικά εργοτάξια και, στην περιφέρεια Λούμπενσκαγι, στα σεμινάρια κατάρτισης εκπαιδευτικών. Ομάδες νεαρών αναρχικών καταγράφονται στις περιφέρειες Μιρχρότσκαγι και Πραϊλούτσκαγι, όπως και στις πόλεις Χάντιτς και Ρόμνι. Σε χωριά της περιοχής της Πολτάβα υπήρχαν ομάδες αναρχικών που διένειμαν τα χειρόγραφα, παράνομα αναρχικά περιοδικά «Anarkhiia» («Αναρχία») και «Vil’na dumka» («Ελεύθερη Σκέψη»).        Το 1925, η κατάσταση με τους αναρχικούς στην περιοχή της Πολτάβα οδηγεί στη σύλληψη 85 ατόμων· όλοι οι συλληφθέντες είναι μεταξύ 18 και 25 ετών. Οι πράκτορες της Τσε-Κα, παρά τις συλλήψεις τού 1925, το επόμενο έτος αναφέρουν ότι «στην Πολτάβα, οι αναρχικοί είναι ιδιαίτερα δραστήριοι» («Sovershenno sekretno», 1926). Νεαρά άτομα, με την αδιαλλαξία της νιότης τους, εξακολουθούν να συρρέουν πίσω από τις μαύρες σημαίες και να γεμίζουν τις φυλακές, τα πολιτικά απομονωτήρια (φυλακές για πολιτικούς κρατούμενους) και τους τόπους εξορίας. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο και την εφαρμογή της Νέας Οικονομικής Πολιτικής εμφανίζεται ένα κύμα αυθόρμητων διαμαρτυριών νεαρών ατόμων που αισθάνονται αποστροφή για την απόκλιση από τις επαναστατικές ηθικές αρχές, την παλινόρθωση στοιχείων του καπιταλισμού και τη γραφειοκρατική δομή του Κόμματος και της Κομσομόλ. Μερικές φορές, οι νεανικές διαμαρτυρίες εξελίσσονται σε «κόκκινες κλοπές» ή «κόκκινο χουλιγκανισμό», καθώς εξαγριωμένοι νέοι καταγγέλλουν με συνθήματα τους προδότες των εργατών και εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους με τον τρόπο των αναρχικών. Αυτή τη διάθεση «αυθόρμητου αναρχισμού» προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν ομάδες αναρχικών, σκορπώντας φυλλάδια και άλλα έντυπα στους χώρους της νεολαίας. Οι περισσότερες αναρχικές ομάδες νέων που εμφανίζονται στην Ουκρανία το 1922- 25 είναι αυτόνομες και η αλήθεια είναι ότι συχνά απέχουν πολύ από τον «ιδεολογικό» αναρχισμό. Ωστόσο, αποτελούν κομμάτι του αναρχικού κοινωνικοπολιτικού κινήματος, το οποίο ξεχωρίζει με την αγωνιστικότητα, την εκρηκτικότητα, τον αυθορμητισμό και την ποικιλομορφία του. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 καταγράφονται εκδηλώσεις αυθόρμητου αναρχισμού και αριστερού εξτρεμισμού σε όλες τις περιοχές της ΕΣΣΔ. Η εμφάνιση αναρχικών ομάδων νέων σε ευρεία κλίμακα είναι μέρος της τάσης του «αριστερισμού» (livatstvo) της σοβιετικής νεολαίας.                                                                  Το 1925, σε όλη την ΕΣΣΔ συλλαμβάνονται δραστήρια μέλη των νεανικών αυτών ομάδων, που εναντιώνονται στην κυβέρνηση. Κάποιες από αυτές τις ομάδες είναι η «Επαναστατική Πρωτοπορία» (Μόσχα), η «Ομάδα Επαναστατικής Σοσιαλιστικής Νεολαίας του Βόλγα» (Νάιζναϊ Νογρόντ), φοιτητικές ομάδες αριστερών Σοσιαλεπαναστατών στα πανεπιστήμια του Λένινγκραντ, του Βόροντζ, του Νομσκ και του Ορέλ, καθώς και το «Κόμμα των μη κομματικών φοιτητών» (Κίεβο). Ο αναρχικός A.M. Garaseva θυμάται ότι, το 1925, ένα μέρος των φοιτητών είχε επηρεαστεί από τον αναρχισμό και ότι υπήρχαν παράνομες ομάδες αναρχοσυνδικαλιστών. Στους κύκλους των αναρχικών γίνονται συζητήσεις για τη δημιουργία μιας «Αναρχοκομμουνιστικής Οργάνωσης Νέων Ουκρανίας». Στο Κίεβο και στο Χάρκοβο καταγράφονται αναρχικές ομάδες νέων, καθώς και η ύπαρξη της «Διεθνούς Αναρχικής
Οργάνωσης Εργατικής Νεολαίας “Βάνταρ”». Στο τρίτο συνέδριο της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Νέων Ουκρανίας ασκείται κριτική στις «αναρχικές και συνδικαλιστικές τάσεις» κάποιων νεαρών συμμετεχόντων. Μια εγκύκλιος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού κόμματος Ουκρανίας (μπολσεβίκοι) προς τις επαρχιακές επιτροπές του κόμματος και προς την Κομμουνιστική Οργάνωση Νέων Ουκρανίας (ουκρανική Κομσομόλ) καλεί σε αγώνα ενάντια τόσο στις «αναρχικές ταλαντεύσεις» των νέων, όσο και στον σχηματισμό «μη-κομματικών οργανώσεων νέων». Τον Φεβρουάριο του 1923, νεαροί φοιτητές στην Πολτάβα δημιουργούν την αναρχική ομάδα «Βάγκαρντ» και στέλνουν ταχυδρομικά ονομαστικές, χειρόγραφες κάρτες σε φοιτητές του Ινστιτούτου Λαϊκής Εκπαίδευσης, του Ακαδημαϊκού Συνεργατικού Κολεγίου και της τοπικής Κομμουνιστικής Οργάνωσης Νέων Ουκρανίας. Στο Κίεβο, το Χάρκοβο και την Οδησσό, οι κυβερνητικές αρχές διαπιστώνουν την επιρροή που ασκούν οι αναρχικοί στο κίνημα των εσπεραντιστών. Οι S.Μ. Gaidovskii, Ο.Μ. Antonovych (επικεφαλής της «Πανουκρανικής Οργάνωσης Εσπεραντιστών») και Ν.Ia. Futerfas (μέλος της οργανωτικής επιτροπής της «Πανρωσικής Ομοσπονδίας Εσπεραντιστών»), θεμελιωτές του εσπεραντικού κινήματος στις σοβιετικές δημοκρατίες, θεωρούνται αναρχικοί προπαγανδιστές, από τους πράκτορες της ΤσεΚα.
Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλούν στις αρχές η «εξάπλωση των παράνομων δραστηριοτήτων», οι προσπάθειες των αναρχικών να «πρωτοστατήσουν στις εργατικές διαμαρτυρίες» και στις απεργίες, οι εκκλήσεις τους για οργάνωση «ανεξάρτητων εργοστασιακών επιτροπών» και «ελεύθερων συνδικάτων», οι προσπάθειές τους να «υπονομεύσουν τον στρατό και τον στόλο», η επιμονή τους να «αποκτήσουν κοινωνική στήριξη» στα χωριά και η «εντατικοποίηση της παράνομης δράσης μεταξύ των φοιτητών (…) ο αναρχισμός ριζώνει με διάφορους τρόπους στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στην Κομσομόλ (…) Ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας έλκεται από τις ιδέες και τη θεωρία του αναρχισμού» («Sovershenno sekretno», 1924). Στο Νιπροπετρόφσκ (στο Ινστιτούτο Μεταλλευτικών Ερευνών) και στη Ζαπορίσχια, οι
αναρχικοί δραστηριοποιούνται στους χώρους των φοιτητών και των νεαρών εργατών αντίστοιχα.
Τον Ιανουάριο του 1925, στο Μπακχμούτ συλλαμβάνονται μέλη της «Επιτροπής Επαναστατικής Δράσης», μιας αναρχικής ομάδας που είχε οργανώσει απεργίες μεταλλωρύχων.

 

 

πηγή: Ελευθεριακή Ψηφιακή Βιβλιοθήκη/Βιβλιοθήκη Ανατρεπτικού λόγου

 

ολόκληρο το άρθρο και οι παραπομπές εδώ:

Το αναρχικό κίνημα στην Ουκρανία στο απόγειο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής, 1924-1925

Apr 01

Γαλλία, Meuse: Άμεση δράση εναντίον της πυρηνικής ενέργειας και του σκατόκοσμού τους

Το βράδυ της 11ης Μαρτίου, την επέτειο της πυρηνικής καταστροφής στη Φουκουσίμα στην Ιαπωνία το 2011, κάναμε μια σειρά από ετικέτες γκράφιτι κατά μήκος του παρωχημένου σιδηροδρόμου Bar-le-Duc / Ligny / Gondrecourt, που αποτελεί μέρος του έργου πυρηνικής ταφής CIGÉO. Στο χωριό με το ειρωνικό όνομα «Les Castors», κοντά στο Ligny-en-Barrois, σαμποτάραμε την πίστα με γρύλους αυτοκινήτων για να αντιμετωπίσουμε τις εργασίες που είχαν προγραμματιστεί για την ανακατανομή της. Η δράση μας είναι μια μικρή συνεισφορά στην εθνική ημέρα δράσης ενάντια στην αναβίωση της πυρηνικής ενέργειας και για τον άμεσο τερματισμό της πυρηνικής ενέργειας, μια μέρα για την οποία οι φίλοι μας από το Golfech κάλεσαν αυτή τη 13η Μαρτίου. Η πυρηνική ενέργεια δεν θα σώσει το κλίμα! Στα τέλη του 2021, 10 χρόνια μετά τη Φουκουσίμα, η κυβέρνηση Castex/Macron παρουσίασε το πρόγραμμα ενεργειακής μετάβασης «Γαλλία 2030». Πέρα από τη φιλοβιομηχανική ανακοίνωση για τη λειτουργία των greenwashing σχετικά με την ηλεκτρική κίνηση ή τη δημιουργία βιομηχανικών αιολικών πάρκων, το «France 2030» είναι πάνω από όλα ένα πράγμα: η ανακοίνωση της μαζικής ενίσχυσης του γαλλικού προγράμματος πυρηνικής ενέργειας. Περιλαμβάνει την κατασκευή τουλάχιστον έξι νέων EPR (European Pressurized Reactor), επενδύσεις σε λεγόμενους mini αντιδραστήρες –που αναπτύσσονται επί του παρόντος από την εταιρεία κατασκευής αυτοκινήτων και όπλων Rolls Royce, μεταξύ άλλων– και την έναρξη της κατασκευής του CIGÉO από 2030. Την ίδια ώρα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε σχέδιο νόμου για την ανανέωση του «πράσινου φόρου», μετά από πιέσεις της γαλλικής κυβέρνησης. Αυτό θα σήμαινε ότι η πυρηνική ενέργεια θα θεωρείται εφεξής πράσινη ενέργεια. Η επικύρωση αυτής της πρότασης σημαίνει ότι το επενδυτικό ταμείο για την κλιματική ουδετερότητα θα μπορούσε να επιδοτεί την πυρηνική ενέργεια στο μέλλον. Μία από τις προϋποθέσεις για αυτό θα ήταν να αποδειχθεί ότι η αποθήκευση πυρηνικών αποβλήτων είναι μια λειτουργική επιλογή. Μια γρήγορη απόφαση για αυτό το θέμα είναι απίθανο μετά την ανακοίνωση νομικών αμφισβητήσεων από πολλά ευρωπαϊκά κράτη. Θα το πούμε ξεκάθαρα: μια ενεργειακή μετάβαση που συνεχίζει να έχει ως πυξίδα την οικονομική ανάπτυξη και τα βιομηχανικά κέρδη δεν αξίζει καν το χαρτί που είναι γραμμένο. Είναι εντελώς άσχετο για εμάς αν ο πλανήτης καταστρέφεται από εκπομπές CO2, από ατομική δηλητηρίαση ή πόλεμο, από τη δηλητηρίαση του πόσιμου νερού ή άλλες δυστυχίες που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα. Είμαστε αντίθετοι στην προσπάθεια αντίθεσης στο κίνημα για το κλίμα και στο αντιπυρηνικό κίνημα. Οι στόχοι των περιβαλλοντικών κινημάτων είναι αχώριστοι! Ένας συμβιβασμός με τις δομές οικονομικής εξουσίας για να «κάνει τη γη λίγο λιγότερο ακατοίκητη» δεν είναι αποδεκτός. Το ψέμα της πράσινης πυρηνικής ενέργειας είναι τόσο παλιό όσο το πυρηνικό πρόγραμμα και έχει αντιμετωπιστεί από τους επιστήμονες χιλιάδες φορές. Ακόμη και αν η χρήση του ουρανίου ως πηγή ενέργειας δεν εκπέμπει πολύ CO2, αυτό δεν ισχύει για την εξόρυξή του, η οποία γίνεται σε ορυχεία και με χρήση άνθρακα. Δεν ισχύει επίσης για τη μεταφορά του με πλοίο με χρήση ορυκτών καυσίμων. Για να θεωρήσει κανείς το ουράνιο «πράσινο», πρέπει να αφήσει στην άκρη όλες τις επιπτώσεις της εξόρυξής του, τη ραδιενεργή δηλητηρίαση του εδάφους και του νερού, τη μόνιμη ακτινοβολία που εκπέμπεται από αντιδραστήρες και άλλους πυρηνικούς σταθμούς σε λεγόμενους κανονικούς χρόνους και τις συνέπειες ενός πιθανού ατυχήματος. . Ένα άλλο τυφλό σημείο σε αυτόν τον υπολογισμό είναι φυσικά η αδύνατη διαχείριση των απορριμμάτων από τη βιομηχανία: η αποθήκευση ραδιενεργών αποβλήτων για χιλιάδες χρόνια! Αισθανόμαστε την υποχρέωση να πούμε στους κατοίκους του νότιου Meuse: «Όχι, δεν είστε οι τυχεροί που επιλέξατε να φιλοξενήσετε το CIGÉO, την καρδιά μιας οικολογικής μετάβασης. Είστε αποδεκτές των παράπλευρων ζημιών από τη συνεχιζόμενη πυρηνική καταστροφή. Οι ζωές σας είναι οι αποδεκτές απώλειες των συμφερόντων της οικονομικής πολιτικής. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που επιλέγετε να χρησιμεύσετε ως κάδος σκουπιδιών του έθνους». SNCF = συνεργάτης στην πυρηνική καταστροφή! Παγκόσμιο πλαίσιο: Ολόκληρη η αλυσίδα παραγωγής, εμπλουτισμού, πολιτικής και στρατιωτικής χρήσης και αποθήκευσης ουρανίου απαιτεί συνεχή μεταφορά του ατόμου. Οι επιθέσεις στην κρατική σιδηροδρομική εταιρεία SNCF είναι πολιτικά σημαντικές επειδή διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη λειτουργία του πυρηνικού προγράμματος. Είναι στρατηγικά σημαντικό, επειδή οι μεταφορές είναι ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα παραγωγής πυρηνικής παραγωγής και προσφέρει πολλές ευκαιρίες για μετακίνηση πέρα ​​από τοποθεσίες που είναι ως επί το πλείστον στρατιωτικά ασφαλείς.

Τοπικό πλαίσιο:                                                                                                                                      Ενώ οι σιδηροδρομικές εταιρείες εργάζονται για τη σταδιακή κατάργηση των μη επικερδών δρομολογίων, είναι στο νότιο τμήμα του Meuse, στη λιγότερο πυκνοκατοικημένη περιοχή της χώρας, που η γραμμή Bar-le-Duc / Ligny / Gondecourt θα τεθεί ξανά σε λειτουργία. Με τη βοήθεια τοπικών πολιτικών, αυτό πωλείται στον πληθυσμό ως ένα είδος ενίσχυσης της υποδομής των δημόσιων μεταφορών. Ο μόνος πραγματικός λόγος για αυτό είναι το μελλοντικό έργο CIGÉO. Από την πλατφόρμα logistics στο Gondrecourt, η ANDRA σχεδιάζει να ξεκινήσει τη σύνδεση με τον χώρο υγειονομικής ταφής Bure έως το 2024. Το τμήμα σύνδεσης που διαχειρίζεται το SNCF είναι μια κεντρική βάση για τη σιδηροδρομική μεταφορά ραδιενεργών αποβλήτων. Εάν η πίστα ανοίξει ποτέ για μη στρατιωτική χρήση, θα είναι πρωτίστως για να αυξηθεί η αποδοχή του τοπικού πληθυσμού και να συνδεθεί ακόμη περισσότερο με το έργο CIGÉO. Ζητάμε επίθεση στα εργοτάξια αυτής της σύνδεσης από την αρχή και πριν γίνει η δουλειά! Ζητάμε αποκεντρωμένες δράσεις την ημέρα Δ, ημέρα έναρξης των φυσικών εργασιών στο τμήμα, δράσεις που θα στοχεύουν στον εξοπλισμό του SNCF και των παραρτημάτων του καθώς και στις εταιρείες που συμμετέχουν στις εργασίες, ορίζοντας τους αυτό που πραγματικά είναι: παράγοντες της ατομικής βιομηχανίας.

Les trois brigantes

 

ελεύθερη μετάφραση Τροχιά στο Άπειρο από: https://lille.indymedia.org/spip.php?article34423&lang=fr

Mar 30

Η Κομμούνα της Στράντζας και ο Μιχαήλ Γκερντζίκοφ

άρθρο του Βούλγαρου συγγραφέα  Γιάβορ Ταρίνσκι στην σελίδα “Αυτολεξεί”

Στις 26 Ιανουαρίου του 1877, γεννιέται ο Βούλγαρος αναρχικός Μιχαήλ Γκερντζίκοφ, ιδρυτής της Κεντρικής Επαναστατικής Μακεδονικής Επιτροπής και μέλος της Εσωτερικής Μακεδονικής Αδριανουπολίτικης Επαναστατικής Οργάνωσης (αργότερα ΕΜΕΟ ή ВМРО). Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του μακεδονικού απελευθερωτικoύ αγώνα του 19ου-20ού αιώνα. Κορυφαία στιγμή της δραστηριότητάς του αποτελεί η ενεργός συμμετοχή του στην ίδρυση της Κομμούνας της Στράντζας, γνωστής επίσης και ως Δημοκρατία της Στράντζας. Πρόκειται για άλλο ένα κομμάτι της βαλκανικής ιστορίας το οποίο θάβεται από την επίσημη ιστοριογραφία. Είναι άλλο ένα στιγμιότυπο από την ιστορία των από-τα-κάτω, όπως η άγνωστη περίπτωση του νησιού Άντα Καλέ. Τέτοιες στιγμές της ιστορίας είναι σημαντικές ώστε να μπορέσουμε να ξαναφανταστούμε τα Βαλκάνια, όχι ως το σημερινό προπύργιο των εθνικισμών και του σοβινισμού, αλλά ως μια δυνατότητα ειρηνικής και αλληλέγγυας συνύπαρξης.

Η Κομμούνα της Στράντζας υπήρξε ένα βραχύβιο πείραμα, με ξεκάθαρα ελευθεριακά χαρακτηριστικά, στο εν λόγω βουνό που βρίσκεται στη σημερινή νοτιοανατολική Βουλγαρία και στο ευρωπαϊκό τμήμα της Τουρκίας. Η δημιουργία της ανακηρύχθηκε στα μέσα Αυγούστου του 1903, εν μέσω της εξέγερσης του Ίλιντεν –ενός αυτονομιστικού αγροτικού ξεσηκωμού ενάντια στην οθωμανική διοίκηση και υπέρ μιας αυτόνομης πολυεθνικής Μακεδονίας–, από αντάρτες της Εσωτερικής Μακεδονικής Αδριανουπολίτικης Επαναστατικής Οργάνωσης, της οποίας τότε διοικητής είναι ο μεγάλος και σπουδαίος αναρχικός Μιχαήλ Γκερντζίκοφ. Η Κομμούνα αυτή περιλάμβανε τις πόλεις Βασιλικό, Αγαθούπολη καθώς και άλλους μικρότερους οικισμούς και χωριά στο βουνό Στράντζα.

Έπειτα από μία σειρά επιτυχημένων μαζικών τοπικών εξεγέρσεων, υποστηριζόμενων από αντάρτικες ενέργειες, μεγάλο τμήμα της ανατολικής Θράκης βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ανταρτών του Γκερντζίκοφ. Γύρω από την ορεινή περιοχή της Στράντζας και για τρεις εβδομάδες ο κόσμος γιορτάζει. Ιδρύεται μια νέα κοινότητα, βασισμένη στις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης. Όλα τα ζητήματα σε πόλεις και χωριά φέρονται σε λαϊκές ψηφοφορίες και οι παλιές διαμάχες μεταξύ των ντόπιων βουλγαρικών και ελληνικών πληθυσμών έχουν μείνει πίσω. Καίγονται τα όλα φορολογικά μητρώα. Για περισσότερο από 20 ημέρες η Κομμούνα της Στράντζας λειτουργεί με έναν εντελώς ελευθεριακό τρόπο, με την απουσία κάθε είδους κρατικής εξουσίας.

Αυτό γίνεται εμφανές και από τη στρατιωτική δομή των ανταρτών. Το ηγετικό της όργανο δεν είναι κάποιου είδους στρατιωτικό αρχηγείο, αλλά το «Κύριο Συντονιστικό Μαχητικό Σώμα». Με αυτόν τον τρόπο, οι αντάρτες υποδεικνύουν δύο πράγματα –ότι αυτό το όργανο έχει μόνο προσωρινό χαρακτήρα (δηλαδή όσο διαρκούν οι μάχες) και δεύτερον, ότι έχει καθαρά συντονιστικό ρόλο στην επανάσταση. Ο Χρίστο Στογιάνοφ, μαθητής του Γκερντζίκοφ, αναφέρει πως οι αντάρτες δεν το ονόμασαν «αρχηγείο» γιατί δεν ήθελαν να «βρομάει» μιλιταρισμό.[1]

Ένα ελευθεριακό στοιχείο της εξέγερσης αυτής είναι το ότι δεν τίθεται ποτέ ζήτημα συγκεντρωτισμού της εξουσίας. Οι άνθρωποι των απελευθερωμένων οικισμών δημιουργούν συμβούλια/επιτροπές αντί της εκλογής δημάρχων/αντιπροσώπων. Ο ρόλος των πρώτων είναι να συντονίζουν, ενώ των δεύτερων να κυβερνούν. Αυτά τα συμβούλια και οι επιτροπές λειτουργούν υπό τον έλεγχο του επαναστατημένου λαού, καθώς η πραγματική εξουσία έχει ανακτηθεί από αυτόν.

Πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ της στάσης του Γκερντζίκοφ για τη ριζική ενδυνάμωση του λαού και του μαχνοβίτικου κινήματος στην Ουκρανία που ξεσπά 15 χρόνια μετά. Και οι δύο βλέπουν τον ρόλο των ανταρτών τους ως υποστηρικτικό και προσωρινό. Το ζήτημα της δημόσιας διοίκησης επαφίεται στα συμβούλια των τοπικών πληθυσμών. Σε ένα από τα κάλεσματά τους [2], οι μαχνοβίτες γράφουν ότι «Ο επαναστατικός-εξεγερτικός στρατός στοχεύει στο να βοηθήσει τους αγρότες και τους εργάτες […] μην επεμβαίνοντας στην πολιτική ζωή […] (και) καλεί τους εργάτες στην πόλη και στα περίχωρά της να προχωρήσουν στην αυτοοργάνωση […]»

Όσον αφορά τον τρόπο αναδιανομής της Κομμούνας της Στράντζας, ο Γκερντζίκοφ, αφού περιέγραψε τις πρώτες στρατιωτικές νίκες της εξέγερσης, γράφει: «Αρχίσαμε να οργανωνόμαστε εσωτερικά με κάποιο τρόπο… Ο πληθυσμός ήταν χαρούμενος, στα χωριά οι άνθρωποι γιόρταζαν. Δεν υπήρχε “δικό μου-δικό σου”: στα δάση είχαμε ετοιμάσει αποθήκες. Όλες οι σοδειές συγκεντρώνονταν σε αυτά τα κοινά κτίρια. Και τα βοοειδή ήταν πλέον κοινά… Γράψαμε μια ανακοίνωση στα ελληνικά, στην οποία δηλώναμε ότι δεν πολεμάμε για να αποκαταστήσουμε το βουλγαρικό βασίλειο και να καταλάβουμε εδάφη, αλλά μόνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ότι οι Έλληνες χρειάζονται επίσης αυτά, ας μας στηρίξουν ηθικά και υλικά…»[3]

Στα απομνημονεύματά του [4] ο Γκερντζίκοφ θυμάται ένα συγκεκριμένο παράδειγμα απαλλοτρίωσης και αναδιανομής αγαθών: στην πόλη Αγαθούπολη υπήρχε ένα εργοστάσιο αλατιού, όπου εκείνη την εποχή αποθηκεύονταν πάνω από 200.000 κιλά αλάτι. Τα χωριά της περιοχής ήταν φτωχά και είχαν ανάγκη από αλάτι, και έτσι ο Γκερτζίκοφ και οι αντάρτες του εισέβαλαν στο εργοστάσιο και το άφησαν ανοιχτό για να πάρουν οι χωρικοί το αλάτι και να το μοιράσουν οι ίδιοι.

Η Κομμούνα της Στράντζας λειτούργησε από την αρχή της εξέγερσης και έως τα τέλη Αυγούστου 1903, όταν το τεράστιο κύμα του οθωμανικού στρατού αποτελούμενο από 40.000 στρατιώτες –καλά οπλισμένο με πεζικό, ιππικό και πυροβολικό– συντρίβει την αντίσταση του ντόπιου πληθυσμού.

Ο Γκερντζίκοφ, και κάποιοι από τους αντάρτες του, καταφέρνουν να διαφύγουν στη Βουλγαρία. Εκεί ο αναρχικός θα συνεχίσει να προπαγανδίζει τις ιδέες του μέσα από εφημερίδες που θα εκδώσει όπως η «Ελεύθερη Κοινωνία», η «Αντιεξουσία» και άλλες. Το 1910, ο Γκερντζίκοφ μαζί με έναν άλλο αναρχικό –τον Πάβελ Ντελιράντεφ– θα γράψουν την αντιμιλιταριστική μπροσούρα «Πόλεμος ή Επανάσταση». Το 1912 θα ηγηθεί και πάλι μιας αντάρτικης ομάδας στην περιοχή της Στράντζας, αυτή τη φορά κατά τη διάρκεια του Βαλκανικού Πολέμου. Αργότερα, το 1919, θα είναι μεταξύ των συνιδρυτών της Ομοσπονδίας Αναρχοκομμουνιστών στη Βουλγαρία.

Μετά την εγκαθίδρυση του μοναρχοφασιστικού πραξικοπήματος το 1923, αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα και να ζήσει στο Βελιγράδι, στη Βιέννη και στο Βερολίνο. Με την αλλαγή καθεστώτος στις 9 Σεπτεμβρίου 1944, ο Γκερτζίκοφ επιστρέφει στη Βουλγαρία και καλεί τους συντρόφους του να υποστηρίξουν το νέο σοσιαλιστικό σύστημα, μόνο για να απογοητευτεί πολύ σύντομα από αυτό και να ανακαλέσει την υποστήριξή του. Το 1947, μάλιστα, θα αρνηθεί κατηγορηματικά να προταθεί ο ίδιος από το καθεστώς για απονομή βραβείου για τη συμμετοχή του στην εξέγερση του Ίλιντεν.[5] Θεωρεί ανήθικο να βραβευτεί από μια εξουσία που κρατά τους συντρόφους του αναρχικούς υπό κράτηση. Η αποφυλάκισή τους θα ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για αυτόν. Θα πεθάνει το 1947 στην πόλη της Σόφιας.

[1] http://www.savanne.ch/svoboda/anarchy/history/IlindPreobr.html

[2] „Към цялото трудещо се население на град Александровск и околността му“, 7 октомври 1919 г.

[3] http://www.savanne.ch/svoboda/anarchy/history/IlindPreobr.html

[4] http://macedonia.kroraina.com/ilpr1968/ilpr1968_5.html

[5] http://macedonia.kroraina.com/giliev/mg/mg_predg.htm

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Георги Хаджиев: Националното освобождение и безвластният федерализъм (София: Артиздат-5, 1992).

Михаил Герджиков: “Въ Македония и Одринско: Спомени на Михаилъ Герджиковъ” в Материяли за историята на македонското освободително движение, книга IX (София: Македонски Наученъ Институтъ, 1927).

Христо Силянов: Спомени от Странджа. Бележки по Преображенското въстание в Одринско — 1903 г. (София: Полиграфи а.д., 1934).

Надежда Недкова, Евдокия Петрова (съст.): Михаил Γерджиков и подвигът на тракийци 1903 г. (София: Университетско издателство „Св. Климент Охридски“, 2002).

 

https://www.aftoleksi.gr/2022/01/26/kommoyna-tis-strantzas-o-michail-gkerntzikof/

Mar 27

Επιστολή του συλληφθέντα της 8/2 Πάνου Καλαϊτζή

Πάνε 4 εβδομάδες από τη μέρα που αποφασίστηκε η προφυλάκιση μου και πλέον η ζωή στις φυλακές Κορυδαλλού έχει γίνει η νέα καθημερινότητα μου. Στις παρακάτω γραμμές θα ήθελα να μοιραστώ τα γεγονότα πριν και μετά τη σύλληψη μου καθώς και κάποια πράγματα για τη θέση μου.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Δεκαπέντε μέρες πριν την σύλληψή μου, ο συνάδελφος και πλέον συγκατηγορούμενος μου Θάνος Χατζηαγγέλου, ενημερώνοντας με πως έχει συμπτώματα Covid-19, μου ζητάει να αναπληρώσω την βάρδια του, πράγμα το οποίο και έγινε. Μετά από συζήτηση μαζί του, αποφάσισα να του παραχωρήσω το σπίτι που νοίκιαζα στην οδό Αλκινόου για να κάνει καραντίνα (απομόνωση), καθώς εγώ θα μπορούσα να μείνω για ένα διάστημα στο σπίτι της συντρόφου μου. Η πρόταση αυτή έγινε για τρεις λόγους: Πρώτον, για την προφύλαξη της συντρόφου του. Δεύτερον, για την προφύλαξη της ομαλής λειτουργίας της συνεργατικής επιχείρησης που διατηρούμε, καθώς η σύντροφος του είναι μέλος αυτής. Τρίτον, για την προσωπική μου προφύλαξη, καθώς αν και πλήρως εμβολιασμένος, έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που θα ήθελα να προφυλάξω.

Για τις επόμενες δεκαπέντε μέρες, αφού τα τεστ είχαν διαγνώσει θετικό τον Θ.Χ. στον ιό Covid-19, δεν είχα καμία επαφή μαζί του. Δεν πέρασα ούτε μία φορά από το σπίτι που του είχα παραχωρήσει, και αυτό μπορεί να το καταλάβει ο καθένας εφόσον σύμφωνα με τις παρακολουθήσεις της αντιτρομοκρατικής και στο σπίτι, αλλά και στον Θ.Χ., δεν εμφανίζομαι πουθενά. Μία μέρα πριν την σύλληψή μου και αφού ο Θ.Χ. βγήκε αρνητικός στον Covid-19, πέρασε από το μαγαζί όπου τον είδα για πρώτη φορά μετά από 15 μέρες. Μου ζήτησε αν μπορεί να μείνει άλλες 2-3 μέρες σπίτι μου, πράγμα που δέχτηκα, αφού όπως προ-είπα είχα την δυνατότητα να μείνω στο σπίτι της συντρόφου μου.

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στη μέρα της σύλληψης μου. Το απόγευμα της 8ης Φλεβάρη λοιπόν, βγαίνοντας από το σπίτι της συντρόφου μου (όπου διέμενα) με προσαγάγουν υπάλληλοι της αντιτρομοκρατικής. Με οδηγούν στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης (ΓΑΔΘ) και μετά από κάποιες ώρες μου ανακοινώνουν τη σύλληψη μου. Μετά από ένα βράδυ κουκουλωμένος και δεμένος στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής, οδηγήθηκα στα δικαστήρια, όπου στα κελιά κράτησης συνάντησα για πρώτη φορά την έταιρη συγκατηγορούμενή μου Γ. Βούλγαρη. Μάλιστα της ζήτησα μέσα από τα κάγκελα να κατεβάσει λίγο την προστατευτική μάσκα της, μήπως και την αναγνωρίσω έστω φατσικά, πράγμα το οποίο δεν κατάφερα, καθώς δεν την είχα δει ποτέ στην ζωή μου. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, καθώς βρίσκομαι προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό για μια υπόθεση που δεν είχα καμία απολύτως ανάμιξη.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Δεν έχω βάλει ποτέ πολιτική ταμπέλα στον εαυτό μου και δεν έχω σκοπό να το κάνω ούτε και τώρα, ώστε να καρπωθώ μία πολιτική υπεραξία ή συμπάθεια. Δεν έχω δηλώσει ποτέ αναρχικός, δεν έχω δηλώσει ποτέ επαναστάτης, δεν θα δήλωνα ποτέ ένοπλος αντάρτης. Παρ’ όλα αυτά, είμαι ένας πολιτικά σκεπτόμενος άνθρωπος και δεν έχω φοβηθεί ποτέ να πω την γνώμη μου, δεν έχω σταματήσει ποτέ να φωνάζω για το δίκιο. Από το 2008 έως το 2010 που έφυγα στο εξωτερικό για να εργαστώ, συμμετείχα σε ανοιχτές συνελεύσεις της γειτονιάς μου προσπαθώντας να βελτιώσω μαζί με συνανθρώπους μου το κοινό βιοτικό επίπεδο. Από το τέλος του 2015, που επέστρεψα στην Ελλάδα, ικανοποίησα την ανάγκη μου για αθλητισμό μέσα από μία αυτοόργανωμένη ομάδα, που αντιτίθεται στον σύγχρονο αθλητισμό, ο οποίος περιστρέφεται γύρω από την μπίζνα, τα φράγκα και την ντόπα. Επίσης, έχω συνειδητά επιλέξει, για βιοποριστικούς λόγους, να συμμετέχω σε συνεταιρισμό εργαζομένων, προτάσσοντας έτσι έναν διαφορετικό τρόπο εργασίας απέναντι στον εργασιακό Μεσαίωνα. Όταν το κράτος αποφάσισε λόγω της πανδημίας Covid-19 να κλείσει τα πάντα, αδιαφορώντας για την τύχη των αστέγων, απόρων, τοξικοεξαρτημένων και οικογενειών με μικρό ή μηδενικό εισόδημα, οργανώθηκα σε δομές μαγειρέματος και διανομής γευμάτων, ώστε να βοηθήσω και εγώ από την πλευρά μου όσους είχαν ανάγκη.

Ίσως πλέον αυτά να αρκούν για να αποτελεί κάποιος τον βολικό τρίτο που ενεργοποιεί ποινικά το άρθρο 187α περί τρομοκρατικής οργάνωσης και για να χτιστεί μια δικογραφία-φάρσα, χωρίς καν να αναφέρεται πουθενά το όνομά μου στις καταθέσεις της αντιτρομοκρατικής. Δεν φοβήθηκα ποτέ να πω την γνώμη μου και να φωνάξω για το δίκιο, ούτε έχω σκοπό να σταματήσω τώρα. Ένα δίκιο, που τα ίδια τα γεγονότα δείχνουν ότι δεν βρίσκεται στα χέρια αυτών που με κρατάνε φυλακισμένο, χωρίς στοιχεία, εκπληρώνοντας δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες.

Δύναμη σε όσους παλεύουν για το δίκιο.

Δύναμη στους συγκατηγορούμενούς μου, που από την δική του σκοπιά ο καθένας, δίνει μία ξεχωριστή μάχη. Πάνος Καλαϊτζής

Φυλακές Κορυδαλλού, Πτέρυγα Δ

13/03/2022

Mar 25

Η Κραυγή του Λαού (Ιστορίες από την Παρισινή Κομμούνα). Βιβλιοπαρουσίαση

Παρίσι 1871. Στη Μητρόπολη των κοινωνικών αναταραχών ξεσπάει η πρώτη κοινωνική επανάσταση, η Κομμούνα. Οι Κομμουνάροι με διάταγμα, θέτουν υπό τη σημαία τους όλους τους ξένους εθελοντές (ανάμεσά τους, Πολωνοί, Ιταλοί, Ιρλανδοί, ακόμα και Έλληνες) και τονίζουν μέσα από κείμενα και μπροσούρες ότι ο στόχος τους δεν είναι εθνικοαπελευθερωτικός, αλλά ταξικός.
Στόχος του γάλλου συγγραφέα  Vautrin,  στο μυθιστόρημα του οποίου βασίζεται το βιβλίο, μοιάζει η εξοικείωση του αναγνώστη με το επίτευγμα που λέγεται Κομμούνα και προκειμένου να πολεμήσει την καταχνιά της λήθης, επιμένει περισσότερο στην απλή εξιστόρηση των σημαντικότερων γεγονότων, παρά στην ανάλυσή τους. «Θέλησα να γράψω ένα μεγάλο λαϊκό μυθιστόρημα με ζωηρούς φωτισμούς και να ξαναζωντανέψω το Παρίσι της Κομμούνας, με τις χαρές του, τη βία του, τις υπερβολές του, τους έρωτές του, την απωθημένη ζωτικότητά του. Θέλησα να διηγηθώ την ανάδυση μιας τεράστιας ελπίδας για κοινωνική δικαιοσύνη, να νιώσω την αδελφοσύνη των ανθρώπων και να μιλήσω για τους κομμουνάρους από την ελευθεριακή σκοπιά, που είναι η δική μου και την οποία συμμερίζεται ο Ταρντί». Με αυτά τα λόγια προλογίζει ο Ζαν Βωτρέν (ψευδώνυμο του συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ζαν Ερμάν) το άλμπουμ «Η Κραυγή του λαού». Ενα εντυπωσιακό -σε περιεχόμενο, αλλά και σε αριθμό σελίδων- κόμικς που συνυπογράφει ο γνωστός Γάλλος σχεδιαστής Ζακ Ταρντί. Το βιβλίο, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΚΨΜ (μτφρ. Γιάννης Καυκιάς), αντλεί τον τίτλο του από μια εφημερίδα της Κομμούνας, τις ταραγμένες εκείνες μέρες του 1871. Το «Le Cri du peuple», όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος, αποδίδει με τη γλώσσα των κόμικς το χρονικό μιας επανάστασης που ενέπνευσε πολλούς επιγόνους. Στο άλμπουμ, ο Βωτρέν ανασκευάζει συναρπαστικά τα ιστορικά γεγονότα, «κεντώντας» ανάμεσά τους μικρά χρονικά των ανωνύμων που βρέθηκαν στα χαρακώματα. Φανταστικά και ιστορικά πρόσωπα συνυπάρχουν ιδανικά στην αφήγηση, μπλέκοντας με έξοχο τρόπο τη μυθοπλασία με την Ιστορία.
Τη διαδρομή απογειώνει εικαστικά ο κορυφαίος σχεδιαστής κόμικ Tardi κατορθώνοντας ένα πραγματικό ταξίδι στην πρώτη Άνοιξη των λαών. Κινηματογραφιστής πιστός της ιστορίας, ο Ταρντί, παρακολουθεί από κοντά τη δράση των ηρώων του, στους δρόμους, τα οδοφράγματα και τις πλατείες. Κατάφερε να… δαμάσει όλη αυτή την τεράστια τοιχογραφία μέσα από έξοχα ασπρόμαυρα κάδρα, προσφέροντας στους αναγνώστες μια εντυπωσιακή αναπαράσταση της εξέγερσης που καταπνίγηκε στο αίμα. Χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να ολοκληρώσει αυτή την -πραγματικά τιτάνια- εικονογραφική δουλειά, ενώ πριν από αυτόν ο Βωτρέν είχε αφιερώσει άλλα τρία χρόνια για τη συγγραφή του βιβλίου. Τέσσερα χρόνια, επίσης, χρειάστηκαν για να ολοκληρώσει τον εκδοτικό του κύκλο αυτό το κόμικς, κυκλοφορώντας σε τέσσερα διαδοχικά άλμπουμ από το 2001 μέχρι το 2004. Η καλαίσθητη και ιδιαίτερα προσεγμένη ελληνική έκδοση το προσφέρει σε ένα ενιαίο και… χορταστικό άλμπουμ, συνολικής έκτασης 319 σελίδων.
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την οικουμένη το Κομμουναριάτο   “… Όταν θα αντιλαλεί η ηχώ και ο κουρνιαχτός που θα αναγγείλει τα οδοφράγματα των κομμούνων του Παρισιού του 21ου αιώνα, οι τσαρλατάνοι ποιητές θα σωπάσουν ή θα αναγκαστούν να σωπάσουν. Οι νέες κομμούνες περιμένουν αυτούς – αυτές που θα τις δημιουργήσουν…”

file:///C:/Users/Owner/Downloads/H_kraygh_toy_laoy.pdf

Load more